4. Հպարտ, բյուրեղյա քո ծաղկամանում ԿԱՑԻՆՆ ՈՒ ԾԱՌԸ
Ահով նվիրած իմ ծաղիկները
Օրերով անջու՛ր, անջու՛ր են մնուն: Ասում են, երբ փայտահատը՝ կացինն առած
Մոտենում է, որ ճյուղատի ծառը կանգուն,
Ու կաթիլ- կաթիլ՝ թոշնած թերթերը Ծառն զգում է կացնի շունչը մահատարած,
Արցունքներիս պես ընկնում են նկուն Ծառն զգում է, ինչպես մարդն է ահը զգում:
Գրասեղանիդ սառը ապակուն…
Ծառն զգում է եւ օրհասի իր բնազդով
Ճյուղերի մեջ, ճյուղերից ներս՝ լարված ցավից.
Շարվել ենք շարված, կողք կողքի- Հավաքում է հյութերը ողջ, սաղմ ու ավիշ
Շախմատի քարերի նման- Ու մղում վար, արմատներն է մղում տենդով:
Ուզում ենք հաղթել մեկ մեկի-
Շախմատի քարերի նման. Զուր են սրում կացինները, զուր են սրում,
Բայց մեկ է, զինվոր թե արքա՝ Կարծում են, թե այդ ես, որ կաս՝ թույլ ու հլու:
Հաղթենք էլ, իջնելու ենք ցած Բյուր անգամներ ճյուղատել են քեզ դարերում,
Տախտակին նորերն են շարքի- Բյուր անգամվա դու փորձ ունես ընձյուղելու...
Շախմատի քարերի նման…
5. Մի´ մռայլվիր...
Մի´ մռայլվիր ի´մ սիրելի,
Թե հոգնել ես, էլ մի´ մնա.
Թե գերում են քեզ աշխարհի հեռուները,
Այնտե´ղ մնա:
Թե դաշտերին ես կարոտել,
Էլ մի´ փակվիր դու իմ հովտում,
Թե լեռներն են հեռվից դյութել,
Մի՜ թախծիր այս ստորոտում:
Թե աչքեր կան աչքերիդ մեջ.
Էլ ինձ նայել զուր մի´ ջանա.
Գնա´, ու թե սերդ է անշեջ,
Դու ե´տ կգաս, չե´ս մոռանա...
Գիտե արդեն իմ լուռ հոգին՝
Նրա համար է աշխարհում
Վանդակը միշտ վանում թռչնին,
Որ դռները փա´կ են պահում...
6.
7. ԴԵՌ ՀԱՎԱՏԱ՜
Դու՝ փորձաքար իմ ժողովուրդ,,
Ինչքան էլ որ խոր մոլորվես,
Երկրպագես կուռքերին սուտ,
Ես մոր նման ներում եմ քեզ: Այնքան դառն է կյանքդ ու գորշ,
Ու գալիքդ իրականում,
Դու՝ տաքգլուխ Սասնա Դավիթ,Որ փակում ես աչքդ ու քո
Դու՝ իմաստուն Սասնա Մհեր, Խաբկանքին ես ապավինում:
Թեկուզ եվ ծեր ու ալեհեր,
Ու տեսնում ես ամեն ի´նչ վառ,
Բայց մնում ես դու միամիտ:
Թև ես առնում չեղած տեղից,
Նորոգվում ես բնազդաբար
Հավատացիր, թե հիրավի Ու հառնում ես մոխիրներից:
Գարին դարձավ ընկուզաչափ,
Ու դուրս եկար քարանձաւվից Քո խաբվելն է քեզ պահպանում,
Ու խաբվեցիր դու չարաչար: Ու հին խոսքդ՝ «Աստված կտա».
Դու՝ միֆերով ապրող մանուկ,
Դեռ հաւատա՜, դեռ հաւատա՜...
