Contos de Medo do 3º ciclo de Primaria. Curso 2013 - 2014.
5º: "A apócema da bruxa"
6º: "Zombies vs vampiros"
Dous contos colectivos elaborados na aula para ler na celebración do SAMAÍN 2013 no CEIP de Pazos. (Biblioteca Xoán Farias)
Contos de Medo do 3º ciclo de Primaria. Curso 2013 - 2014.
5º: "A apócema da bruxa"
6º: "Zombies vs vampiros"
Dous contos colectivos elaborados na aula para ler na celebración do SAMAÍN 2013 no CEIP de Pazos. (Biblioteca Xoán Farias)
Este documento describe los conceptos básicos de las fracciones, incluyendo que un fracción se compone de un numerador y un denominador, cómo calcular el valor decimal de una fracción dividiendo el numerador entre el denominador, y cómo determinar si dos fracciones son equivalentes multiplicando los términos en cruz. También explica cómo simplificar y reducir fracciones a un denominador común.
Este documento describe los verbos en español. Explica que los verbos indican acciones, estados o situaciones y se conjugan según la persona, número, tiempo y modo. Además, clasifica los verbos en tres conjugaciones y describe las formas verbales simples y compuestas en los diferentes tiempos verbales como el presente, pretérito, futuro e imperativo.
Este documento contiene dos listas de autoevaluación para dos tareas de investigación sobre monumentos de París y horarios de vuelos entre Santiago y París. Cada lista contiene entre 5 y 7 preguntas sobre si el estudiante fue capaz de encontrar la información requerida de manera independiente, incluir detalles específicos como compañías aéreas y precios de vuelos, y presentar la información de manera clara y comprensible. Al final hay un espacio para proponer mejoras.
Presentacion feita polo alumnado de 5º nivel do CEP Pilar Maestú Sierra de A Pobra do Caramiñal, como traballo previo á visita dunha exposición dobre dinosauros en Pontevedra.
Este documento resume los principales temas gramaticales de la lengua castellana como las palabras tomadas de otras lenguas llamadas préstamos, la estructura de la oración formada por sujeto y predicado, los diferentes tipos de predicado, la escritura con x o s de ciertas palabras y los mecanismos de cohesión en un texto. Propone también ejercicios para identificar sujetos, predicados y mecanismos de cohesión.
Este documento presenta 10 actividades sobre gramática y ortografía de la lengua española. Incluye ejercicios de clasificación de palabras en arcaísmos y neologismos, búsqueda de significados en el diccionario, escritura de oraciones afirmativas y negativas, clasificación y escritura de oraciones de diferentes tipos como interrogativas y exclamativas, explicación del uso de la h en ciertas palabras, escritura de diálogos y textos con diálogos directos, y escritura final de oraciones de diferentes tip
Arcaísmos son palabras antiguas que ya no se usan, mientras que neologismos son palabras nuevas para nombrar cosas recientes. Los textos dialogados presentan conversaciones entre dos o más personas usando estilo directo e indirecto.
Este documento resume diferentes aspectos de la ortografía en castellano. Explica el uso de siglas y abreviaturas, y define las palabras invariables como preposiciones, conjunciones e interjecciones. También describe las reglas de uso de la letra "b", incluyendo cuando se escribe "b" o "v" en palabras que comienzan o terminan con ciertas letras o sílabas. Finalmente, resume las excepciones a estas reglas ortográficas.
El documento resume las características de las palabras simples y compuestas, los tipos de versos según su métrica y rima, las clases de estrofas, las funciones y tipos de adverbios, y las reglas ortográficas para distinguir entre la g y la j.
1. Información e imaxes: Dicionario dos seres míticos Galegos
Editorial Xerais Xoán R. Cuba/Antonio Reigosa/Xosé Miranda
2. É unha rapaza fermosísima, esbelta,
pálida, loura, que ten uns longos cabelos
enguedellados en algas, sensual, que aparece
entre a escuma do mar nos días de mareira
ou tempestade, ou entre as furnas, ou
asomando só a cabeza, ou andando ao lonxe
sobre o mar. Ten figura totalmente humana.
Comunica desgrazas. Cando se ve, vai
ocorrer un naufraxio. É, pois, un agoiro de
morte. Pero tamén pode agoirar mala pesca
ou mar revolto. Parece como se fose un ser
benéfico que avisa. É muda, non fala senón
que emite voces similares ós chíos das
gaivotas.
3. Persoa que coa ollada, consciente ou
inconcientemente, querendo o usen querer,
causa dano e mal de ollo. Normalmente
faino por envexa, pero non sempre. O
aollador deixa saír fóra os seus malos
desexos e ambicións; non sabe controlarse e
verque no mundo o abismo da súa alma.
Calquera veciño, que non sospeitamos,
pode ser o aollador, pero moitas veces
sábese quen é: unha bruxa, unha vella…
Dise que teñen moita forza na vista,
tanta que poden chegar a matar. Para evitar
facer dano non poden mirar de fronte nin ás
persoas nin aos animais.
4. Pedro Chosco ten figura de home de
barba branca, de maneiras doces e de voz
grave. É o encargado de facer durmir aos
nenos con suaves aloumiños. Tamén pode
enredar ás mozas e criadas de servir,
impedíndolles traballar.
Os nenos ven a Pedro Chosco cando xa
teñen un ollo pechado e o outro non o poden
abrir.
5. É un trasno. Caracterízase polas
falcatruadas ou trasnadas que fai.
Pode ter figura de home pequeno
vestido con sotana moura e un par de
cornos, de anano saltarín que sempre está
rindo, con barbas longas e pucho
encarnado,… ou moitas máis.
Tamén se nota a súa presenza de varias
maneiras: asústanse os animais sen motivo,
chegas á casa sen traer o que ías buscar,
séntense ruídos estranos nos faiados das
casas pola noite, ábrense as ventás de xeito
inexplicable,…
Actúa sobre todo na casa.
6. Son demos familiares, moi pequenos,
invisibles, maliciosos, aliados das bruxas,
causantes de meigallos e enfermidades. Son
os culpables dos ruídos inexplicables, dos
fenómenos estranos,…
Teñen a mesma orixe que os demos: son
anxos expulsados do Paraíso.
Dicir que alguén ten os demachiños é o
mesmo que dicir que está enmeigado.
As bruxas devecen por teren a caixa dos
demachiños, aínda que só a teñen as bruxas
poderosas.
As bruxas aliméntanos con leite, carne
de pita e sangue.
7. Meiga nocturna que entra nas casas para
zugar o sangue dos nenos e dos maiores. Os
nenos van mirrando e enfraquecen ata
morrer esmirriados, esbrancuxados, sen
cara onde se persignar.
Non se debe crer que a meiga chuchona
sexa distinta doutras meigas ou bruxas. De
feito, é o mesmo ser, que unhas veces fai
esta maldade, como fai outra.
8. É un home ou muller que se transforma
en lobo. Pode ser por maldición dos pais ou
doutra xente (Lobo da Xente), debido a ter
nacido nas noites de Nadal ou Venres Santo,
ou mesmo por un meigallo ou como froito
dunha envexa.
Cando anda de lobo non hai arma que o
poida ferir ou matar, adicándose a atacar,
matar e devorar nenos e maiores.
O Lobo da Xente ten unha pelica de
lobo, que cando a quita é persoa e cando a
pon é lobo.
Algúns teñen que estar sete anos de
lobos. Existe forma desfacer a maldición.
9. Ou Procesión das Ánimas en pena que
anda de noite polos camiños de Galicia. Os
defuntos de cada parroquia levántanse e
póñense a andar polos camiños.
Van en dúas ringleiras, descalzos e con
sudario branco. Levan luces, candeas e ósos
ardendo, ademais da cruz, auga bendita,
campaíña, peto das ánimas,…
O portador da cruz é un vivo, condenado
a portar con ela ata que consiga pasarlla a
outro vivo que atopen no camiño.
Entre a Compaña ten que haber un Coxo
da Compaña.
10. É un home que agarda nas noites de
inverno aos nenos que saen do colexio e
volven á casa e se entreteñen polo camiño.
Cae a noite e o chupasangues espéraos
nunha esquina, nun lugar pouco iluminado.
Mátaos e chúpalle o sangue. Se cadra é o
home do saco.
O chupasangues é un coco para asustar a
nenos e nenas.
É ben clara a súa relación coa Meiga
Chuchona.
11. Aquí aparecen algún dos moitos seres míticos galegos, coas explicacións que
deles nos dan no libro do que está sacada a información, da Ed. Xerais. Outros
serían:
O sacaúntos: pode ser un boticario ou un vello cun saco ó lombo para meter nel
os nenos malos coa intención de matalos e logo vender o unto, para facer
medicinas. É un coco para asustar ós nenos e que non se arreden.
O papón: é xigante, ten enorme boca, ollos de lume que revolve furioso,
bandullo de forno ardente.
Agoreiras: cando o crego que bautiza a unha nena se equivoca e en vez de poñer
o óleo dos vivos lle pon o óleo dos defuntos, déixaa marcada. En chegando a
vella poderá predecir e ver a morte roldando unha persoa, aínda que se atope
lonxe.
Meniñeiros: trasnos familiares que fan sorrir ós nenos moi pequenos e que os
demais non podemos ver. Por iso, non sabemos como son.
Poderíamos falar tamén do mal da paletilla, mal de ollo, do aire, da
sombra,…
EQUIPO DINAMIZADOR DA LINGUA GALEGA – EQUIPO DA BIBLIOTECA CEP Pilar Maestú Sierra – A POBRA DO CARAMIÑAL