1. Meigas Galegas

2. La palabra meiga, ven do latín magicus e
empregase en Galicia e nas provincias de León
e Asturias (sobre todo en Galicia), co significado de
"persoa con poderes extraordinarios o máxicos e que
pode pactar co demo" .A figura da meiga está moi
empregada na tradición popular .As meigas tamén
son coñecidas como curandeiras e videntes, e as
xentes acuden a elas para ser curadas cos seus
rescritos, ensalmos e conxuros.
As hai que voan a cabalo dos estadojos dos carros o
das súas escobas. Pero outras son só mulleres con
poder para realizar o mal de ollo e para curarlo,
ademáis doutros males.

3. A meiga da aldeia.
Certa vez, ollando pola xanela da súa casa, que ficaba no
final da rúa ,diante de unha pequena lomba, el avistou no
final da rúa unha persoa. Ela viña andando en liña recta
pelo medio da rúa. Sen ningún desvío, seguía
directamente en liña reta para súa casa.Na medida que se
aproximaba, percibíu que era unha muller. Unha señora.
Usaba un vestido negro.Aproximabase lentamente.
Sempre en liña recta.
Cando estaba ben preto,ficou apavorado, pois a imaxen no
era nada boa. Ficou parado na xanela. A vella foise
aproximando ata ficar rente a xanela.Era unha bruxa.El
gritou ¡Jesús, Nossa Señora! E tirou os ollos da xanela.O
bulto virouse e continuou seu camiño. Sempre en liña
recta. Afastouse.

4. Meiga chuchona
Sábese se unha meiga chuchona
entrou nunha casa onde haxa
nenos porque estes van
mirrando e enfraquecendo sen
que se saiba o motivo. É que
esta meiga chuchona lles zuga o
sangue cada noite, a pouquiños.

5. A cruz de Silva e as meigas.
A Cruz de Silva, que sinala os límites dos lugares de
Ventín, Barreiro e Mosteiro, concello de Pol (Lugo) foi
sempre un lugar máxico. Moitas historias de meigas e
aparecidos, téñena como referencia.
Unha delas conta que pasando de noite polo monte,
fose andando ou en cabalo, se se asubiaba, acudían de
inmediato unhas luces, como linguas de lume, que
bailaban e saltaban diante do camiñante. Se levaba
montura, entón as luces poñianse sobre as orellas do
animal e danzaban sobre elas ata que se achegaba á
aldea.
Un xinete que cabalgaba un cabalo tordo, nunha noite
sen lúa, andou perdido toda a noite, chegando a súa
casa ao amencer. Contou, atemorizado, que as luces
ían e viñan das orellas do cabalo ás súas e, eran luces
que non alumaban nin facían ruído.
Todos os que as viran, que eran moitos, contaban o
mesmo. Andaban perdidos toda a noite e as luces
danzando entre eles. Eran as meigas.

6. Outras meigas galegas:
•Marimanta: é a meiga do saco, rouba raparigos e fainos
desaparecer.
•Feiticeira: vive preto dos ríos e regatos, aínda que anciá,
o seu aspecto non repele, posúe unha voz moi fermosa
que hipnotiza aos mozos que se achegan ao río e fai que
se vaian metendo no río, onde ao fin afogan.
•Lavandeira: esta meiga sorprende ao camiñante pola
noite mentres lava a roupa, invitando a este a que
colabore. Esta persoa ha de facelo pois pola contra estará
exposta a serias desgrazas. O seu aspecto é totalmente
común, é como calquera outra anciá diferenciándose
porque as pezas que lavan están manchadas de sangue, a
consecuencia, segundo se di, dun mal parto. Dise que a
lavandera non pertence ao reino dos vivos e o xeito de
liberarse dela é pasar de longo sen dirixirlle palabra
algunha.

7. •Lobismuller: ten que nacer en Noiteboa ou Venres
Santo, ou ben ser a sétima ou novena filla dunha
familia no que tódolos fillos son mulleres.
•Vedoira: é esvelta e agradable no trato. Posúe
facultades adivinatorias, e son expertas en contactar
co alén para dicir se alguén falecido está gozando
eternamente no ceo ou se aínda pena no Purgatorio.
•Cartuxeiras: son meigas que botan as cartas e sempre
acertan nos seus vaticinios.
•Agoreiras: estas meigas avellentan prematuramente,
pero viven moitos anos.
Dama de castro: esta meiga vive
baixo castros milenarios ou baixo terra nun castelo de
cristal, leva sempre un longo vestido branco de cola e
sempre atende a solicitudes da xente. Xa que goza de
benestar e fortuna, ningún tipo de favor serve para
recibir dela consellos ou agasallos; ao contrario adoita
aparecerse a persoas aflixidas por algunha situación
difícil da súa vida, e a esas persoas de condición
humilde outorga os seus favores.

8. Conxuro.
Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños, espíritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas, feitizos das menciñeiras.
Podres cañotas furadas, fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas, mal de ollo, negros
meigallos, cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte, fociño do sátiro e pé do
coello.
Pecadora lingua da mala muller casada cun home vello.
Averno de Satán e Belcebú, lume dos cadáveres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes, peidos dos infernais
cus, ruxido da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira, falar dos gatos que andan
á xaneira, guedella porca da cabra mal parida.
Con este cullerón levantarei as chamas deste lume que
asemella ao do inferno, e fuxirán as bruxas a cabalo das
súas escobas, índose bañar na praia das areas gordas.
¡Oíde, oíde! os ruxidos que dan as que non poden deixar
de queimarse no augardente, quedando así purificadas.
E cando esta queimada baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males da nosa alma e de todo
embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume, a vos fago esta chamada: