Recensión

1. Título: O que sei do silencio
Autora: Andrea Maceiras
Editorial: Xerais
Nº de páxinas: 224 páxs
Andrea Maceiras (A Coruña, 1987) é licenciada en Filoloxía Galega e Hispánica. No eido do relato
curto obtivo en varias ocasións o primeiro premio do Certame Literario do Concello de Cambre nas
modalidades de narrativa e poesía, así como o segundo premio do X Certame Literario de Relatos
Curtos ‘Os Viaductos’ do Concello de Redondela polo seu relato Cando foi a última vez que pasou
fame de verdade? A súa primeira novela xuvenil, Proxecto Bolboreta, é publicada na colección Fóra
de Xogo en Xerais no ano 2007 como obra gañadora do I Certame de Micronovela do Concello de
Soutomaior. No 2010 queda finalista do VI Premio de Novela Biblos-Pazos de Galicia. Nese mesmo
ano gaña o 4º Premio Meiga Moira coa súa obra Violeta Tamurana (2010), que tamén queda finalista
do Premio da Edición 2010 e do Premio Frei Martín Sarmiento 2011. Con Nubes de evolución
(Xerais, 2013) quedou finalista do Premio Fundación Nova Caixa Galicia 2011 e gañadora do Premio
Fervenzas Literarias, 2014. Con Volverás, golfiño (Xerais, 2014) quedou finalista do Premio Merlín,
2013. En 2015 gañou o Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil con Europa Express (Xerais, 2015).
En 2017 foi finalista do Premio Raíña Lupa con O que sei do silencio (Xerais 2018) . Un relato
estremecedor sobre o acoso escolar, aínda que non é doado aportar novas visións a este estilo de
historia Andrea fixoó a través da figura de Delia, unha acosadora pasiva con Silke coma vítima, unha
rapaza sueca recén chegada ao instituto para cursar 3º de ESO.
Novela inspirada libremente nun suceso real, afonda dende a perspectiva da maioria dos persoaxes
e como viven a historia cada un pola sua parte.
A historia narrase a través de numerosos post que publica Delia nun blogue onde as persoas poden
interactuar, xa para dar a súa opinión sobre os feitos do acontecido ou para comentar como viven
diferentes temas que tratanse a medida que avanza o libro, entre eles o acoso escolar xa que é o
tema principal e como lle afectou persoalmente a cada persoa que está a ler os post.
Un elemento rechamante é a posición de Delia, é unha acosadora que pese a ser "pasiva" nunca
oculta a súa parte de culpa neste problema. Ela mesma afirma que “son unha covarde”. E afirma,

2. tamén, o inútil que se sentiu, era bastante asociable e precisaba de amigas que a visibilizasen , e
como se deixou levar por compañeiras acosadoras como Xulia, Lara e Daniela por medo á soidade.
Na novela hai moita crueldade, chega a doer, aínda que considero que representa moi ben as
emocións que podemos ter todos nalgun momento ante situacións similares. Hai covardía pero
tamén desexos afogados de asumir actitudes positivas.
Libro sen dúbida moi necesario O que sei do silencio, a medida que avanzas na lectura te sintes
completamente pertencente a historia, sofres , alegraste, e o vives como se o viveras en primeira
persoa. Sobre todo é importante o feito de falar de “acoso pasivo” ou “deixar facer” polos motivos
que sexan, fundamentalmente a nós, os adolescentes, que aída que esta situación pode vivirse a
calqueira idade, quizás nos o teamos máis cercano, tanto que igual estamos a vivir unha situación
parecida e nin nos damos conta, por eso creo que é importante este libro, para saber indentificalo, e
cando sepamos o que esta acontecendo, non convertirnos en acosadores pasivos e poñerlle fin o
máis rápido posible.