1. A ira dos mansos, Manuel Esteban
Lucía Suárez Ramos
1º Bach B
2. A ira dos mansos é unha novela de xénero policíaco cun transfondo social,
envolvendo temas como prexuízos, ou o que é considerado como
"perfecto" ou "normal". Incluso aparecen nela citas filosóficas acorde con
certos acontecementos da historia.
O fillo do autor, o cal ten Síndrome de Down, supuxo a inspiración a facer
esta obra. É por isto que aínda que a primeira vista, o narrador parezca o
protagonista da historia, eu penso que as verdadeiras protagonistas son as
persoas con síndrome de Down. Son o centro da trama e incluso da
resolución do caso.
Esta historia está narrada en primeira persoa por un inspector de policía,
Carlos Manso. Adicto ao café, con insomnio, reservado e algo antisocial. A
forma de falar e as súas expresións na obra móstranos o seu particular
humor. Como está licenciado en filosofía, agrega varias citas filosóficas en
relación ao que vai sucedendo na trama, aínda que isto último non é o
principal da historia. Esta novela destaca pola mestura de sensibilidade,
humor, misterio e conciencia social.
A historia arrinca co asasinato de Violeta, unha moza con Síndrome de
Down que aparece morta en Vigo. De madrugada, Carlos Manso recibe
unha chamada para presentarse no lugar. A investigación comeza e toma
contacto coa Asociación á que pertencía a vítima, Alza Down, onde residen
xóvenes con esta discapacidade. Tras varias investigacións, resolve o caso,
pero o realmente importante desta primeira parte do libro é a evolución
mental deste personaxe. El mesmo relata como, sen coñecer a Violeta
viva, a súa visión cara esta discapacidade cambia por completo. Fala dos
prexuízos sociais establecidos co Síndrome de Down, cando realmente son
persoas boas, valentes, centradas no presente e que a pesar de ter maior
dificultade no aprendizaxe, as súas ganas de saber e a súa curiosidade non
cesan. É consciente de que non sabía nada dese mundo.
Tamén hai un personaxe feminino que é moi importante, Lorena. É a
directora da asociación, e desperta enseguida o interese de Carlos. A
pesar de que este menciona que tivo malas pasadas co tema amoroso,
Lorena sírvelle para que as súas barreiras emocionais váianse
3. derrumbando. Grazas a ela o inspector implícase moito máis no mundo da
súa asociación.
Ao longo de toda a historia mantén un conflito interno ao abrir os ollos
cara a discapacidade da moza, e cando na segunda parte do libro, hai
outro caso relacionado cun mozo da mesma asociación que Violeta, Carlos
Manso xa non é o mesmo. Recibe a chamada de Lorena pedíndolle axuda
para que Pedro, o neno, non sexa inxustamente culpado por un asasinato.
Tras as novas emocións e valores que lle proporcionou o caso de Violeta,
implícase totalmente neste.
Ambas investigacións conclúen nunha mesma idea: a validez das persoas
con Síndrome de Down como a de calquera outra. O seu obxectivo
durante a trama é desmontar os prexuízos que por desgraza moitos
temos.
O mundo que atopa tras as paredes de Alza Down, fai que o narrador se
cuestione de que trata realmente a perfección. Qué é a normalidade? Son
dous preguntas que deberíamos facernos todos. Acaso existe alguén
considerado perfecto? Ou considerado normal? Persoalmente creo que
son dous términos moi subxectivos. Todas as ideas preconcibidas que tiña
acerca deste colectivo son desmontadas, e é moi interesante ver a estas
persoas a través dos ollos do narrador.
Como novela policíaca, é moi interesante e considero que engancha ao
lector. Utiliza un linguaxe sinxelo e rápido, empregando estranxeirismos
da cultura actual. Pero o máis destacable, na miña opinión, non son
soamente as reflexións dos personaxes, senón as que nos invitan a facer a
nós, os lectores.
