Lan modularra 2015

1. 2014/15 ikasturtea
Haur Hezkuntza Gradua
Eskola eta Curriculum Modulua
2014/15- GA2
Regatos, Jone
Sánchez, Noelia
Vicente, Andrea
Yarza, Maialen

2. AURKIBIDEA
1. SARRERA……...………………………………………………………………….1
2. PSIKOMOTRIZITATE SAIOAREN ETA SAIO ARRUNTAREN
DESKRIBAPENA……………………………………………………………………2
2.1. SAIO ARRUNTAREN DESKRIBAPENA………………………………..2
2.2. PSIKOMOTRIZITATE SAIOAREN DESKRIBAPENA…………………4
3. SAIOEN ANALISIA………...…………………………………..…………………6
3.1. SAIO ARRUNTEN ANALISIA…………………………………………....6
3.1.1. Saio arrunten metodologia……….……………………………....6
3.1.2. Saio arrunten analisia………….………………………………....7
3.2. PSIKOMOTRIZITATE SAIOEN ANALISIA…………………...……….11
4. BALORAZIO…………………….………………………………………....…..….14
5. BIBLIOGRAFIA……………………………….……………………………..…...15
6. ERANSKINAK
6.1. Argazkiak
6.2. Transkripzioa

3. 1. SARRERA
Lan hau egiteko Hernaniko Langile (Meabe eta Bidebieta) ikastolan gauzatu dugu gure
behaketa. Ikastola hau publikoa da eta bertan, indarrean dagoen eredu linguistikoa D
eredua da.
Behaketa haur hezkuntzako adin desberdinetako hiru geletan burutu dugu: 2 urteko gelan,
4 urteko gelan eta 5 urteko gelan.
Orokorrean, gelaren egunerokotasuna aztertu dugu, baina, batez ere, psikomotrizitate
saioa behatzeaz arduratu gara.
Hiru gelen behaketa egin ondoren, psikomotrizitate saioaren eta gela arruntaren
deskribapena gauzatu dugu. Jarraian, garrantzitsuenak iruditu zaizkigun alderdien
analisia egin dugu.
Hau guztia aztertu ostean, balorazioarekin eman diogu amaiera gure lanari. Bertan, lan
honen bidez ikasitakoa adierazi dugu eta lan hau egiterakoan izan ditugun zailtasunen
berri eman dugu.

4. 2. PSIKOMOTRIZITATE SAIOAREN ETA SAIO ARRUNTAREN
DESKRIBAPENA
2.1. SAIO ARRUNTAREN DESKRIBAPENA
Saioaren deskribapenarekin hasi baino lehen, gelaren antolaketa deskribatzen hasiko
gara. Gela guztiak zortzi txokoz osatuta daude: eraikuntza, mahai jolasak, liburutegia,
plastika, bilgunea, ordenagailuak, komunak eta lo egiteko eremua.
Jarraian, gelan aurkitutako materialari buruz hitz egingo dugu. Mota guztietako materiala
topatu dugu: mahai jokoak (puzzlea, partxisa, domino…), plastikako materiala
(puntzoiak, kartulinak, zelofan, plastilina…), fitxak, etxetxo handia, panpinak, ipuinak,
hiztegiak, ordenagailuak, radio kaseta…
Hasteko, eguneroko harrera hiru geletan oso antzekoa izan da. Hiru geletan haurrak gelara
sartu direnean irakasleak haur bakoitzaren izena esan du. Hala ere, gelen
artean desberdintasun batzuk nabaritu ditugu. 2 urteko haurrak gelara sartu bezain pronto,
bere kabuz txokoetara joan dira. Beste geletan, ordea, borobil batean eseri dira
irakaslearekin batera, txokoetara joan baino lehen denen artean hitz egiteko.
Bestetik, desberdintasunei dagokionez, bi urteko gelan irakasleak haurrei “egun on” esan
behar dela adierazten die. Lau urteko gelan, berriz, gelako arduradunak bost txartel ditu
eta gelakideei banatzen dizkie. Txartela duenak hitz egiteko aukera izango duela esan
nahi du.
Aldiz, bost urteko gelan irakasleak gai bat planteatu du eta modu honetan, denek eskua
altxatzeko eta bere iritzia adierazteko aukera izan dute. Tarte horretan, haur batek ez du
bere txanda errespetatu eta egoera honen aurrean, irakasleak hartutako jarrera hau izan
da: “Hurrengoan besoa altxatzen ez baduzu, ez dizugu hitz egiten utziko, nahi duzunean
hitz egiten duzulako”.
Jolasketarekin batera gaileta banatzeko ordua iritsi da. 2 urteko gelan, irakaslea gailetak
banatzen ari denean, haur bati gaileta desberdina eman dio. Momentu horretan, beste
haurrek gaileta hori nahi dutela esan dute eta irakasleak horrela erantzun du: “Gaileta

5. hori X-entzat da, berak esnea ezin duelako hartu”. Irakasleak guri begiratu eta egoera
hori egunero kontua dela argitu digu.
Aurretik aipatu dugun moduan, gela guztietan txokoak daude. Baina, gela bakoitzean
modu desberdinean planteatzen dira. 2 eta 4 urteko gelan, modu libre batean gauzatzen
da txokoen jarduera, hau da, haurrek edozein momentutan nahi duten txokoan egon
daitezke (beti ere txoko guztietatik pasatzen badira, horretarako, irakaslea adi egon da).
Aldiz, 5 urteko gelan txokoen jarduera modu librean planteatzen dira ere, baina, txoko
bakoitzeko denbora eta txandak errespetatu behar dituzte.
Jarraian, txokoetan gertatutako egoerak azalduko ditugu.
2 urteko gelan, haurrak materiala txoko batetik bestera eramateko ohitura dute eta egoera
hau behin eta berriro errepikatu dute. Beraz, materiala txoko egokian erabiltzen ez
dutenez, irakasleak behin eta berriro arreta deitu behar izaten die.
Bestetik, haurren arteko borrokak (elkar jortzea eta kozka egitea) maiz errepikatu den
egoera izan da. Honen aurrean, irakasleak batak besteari barkamena esatea eskatu die.
Eskaera hori bete ez dutenez, irakasleak haurretako bat gelatik atera du egindakoaren
inguruan pentsatzeko. Minutu batzuk pasa ostean, ikaslea gelara sartu eta barkamena
eskatu dio beste haurrari; irakasleak berriro txokoetara bueltatzeko aukera luzatu dio.
Irakaslea txokoetan zehar mugitu da ikasleek egiten dutena behatuz. Batzuetan arreta
deitu die edo zuzenketak egin dizkie; beste batzuetan, aldiz, haurren ekintzak goraipatu
ditu: “Oso ondo”, “Lortu duzu”, “Txokala”, “Ondo aritu zarete”... Irakasleak edozein
momentutan haurrei laguntzeko prest dago eta batzuetan ikasleek laguntza hori eskatzen
dute.
Beste batzuetan ikasleek irakasleari ariketa bat egiteko laguntza esku diote. Haur batek
“ME” ez daki idazten eta irakaslearen lagutzaz baliatu da “ME” idazten lortzeko. Modu
honetan egiten du irakasleak: “M bi mendi ditu eta E hiru makiltxoz dago osatuta,
gogoratzen duzu?”. Haurrak ariketa egitea lortu du.

6. Musikako saioa hiru geletan oso antzekoa izan da. Irakasleak errimaz osatutako kantak
abestu ditu eta ikasleek abestien bidez kontzeptuak ikasi dituzte. Abesti hauek behin eta
berriro errepikatu dituzte. Modu horretan, abestiak ikasteaz gain, irakasleak egindako
keinuak errepikatuz beste gauza batzuk ikasi dituzte. Adibidez, gorputzeko atalak.
2.2. PSIKOMOTRIZITATE SAIOAREN DESKRIBAPENA
Behatutako hiru aretoetako lurra biguna da eta espazioa, berriz, zabala eta argitsua. Saioa
aurrera eramateko material asko dute: ispiluak, blokeak, koltxonetak, altuera
desberdineko plataformak, musika, espalderak, txirristra, gurpilak (pneumatikoak),
sabailetik soka zintzilik… Aipatutako materialaz gain, gelan hainbat armairu daude
material desberdinarekin: panpinak, oihalak, uztailak, jostailuak, makilak, orriak,
margoak… Irakasleak beharrezkoa jotzen duenean erabiltzen dute armairuko materiala.
Saioaren deskribapenari hasiera emateko, sarrerako erritualean murgilduko gara. Hiru
geletako harrera modu berdinean egiten da. Lehenengo pausoa zapatilak eta galtzerdiak
kentzea izan da. Segidan, psikomotrizitate gelan dagoen arau bakarra gogorarazi dute,
horretarako, irakasleak honako hau galdetu die: “zer ezin da egin psikomotrizitate
gelan?” eta haurrek ozen erantzuten dute: “ezin da minik eman eta ezin da minik hartu”.
Ondoren, haurrak paretaren alde batean jarri dira eta irakasleak hiru arte zenbatu du.
Irakasleak hiru esaterakoan, haur guztiak korrika hasi dira blokeez osatutako pareta
botatzeko. Modu horretan eman diote hasiera saioari. 5 urteko gelan pareta botatzeko bi
ilara egiten dituzte, saio batean mutilak jartzen dira aurrean eta bestean neskak, ilaren
antolamendua txandakatuz. Esan beharra dago, 5 urteko gelan pareta bota baino lehen,
irakasleak pertsonai bat erabakitzeko eskatu diela. Horrela, erabakitako pertsonaia
jolasean aplika dezakete.
2 urteko gelan, saioaren planteamendua librea izan da. Haurrak saltoka, korrika, builaka...
ibili dira. Horrekin batera, gomazko kuxinekin beraien etxetxoak egin dituzte eta bata
besteari esaten dio: nire etxera sartzeko tinbrea jo behar duzu! Honekin batera, haserre

7. batzuk sortu dira etxeak desegin zituztelako. Beste batzuk, txirristran, koltxonetanetetan...
ibili dira.
4 urteko gelan ere, etxetxoak egiterako orduan gatazkak egon dira. Bakoitzak bere kuxina
hartzen zuen eta inork ezin zuen ukitu. Horren ondorioz, haur batzuk jolastu gabe geratu
dira.
Aldiz, 5 urteko gelan, aurretik aipatu dugun moduan, pertsonai bat aukeratu dute
psikomotrizitate gelan antzezteko. Jarduera hau gauzatzeko, blokeez gain, irakasleak
material gehiago eskaini die. Hala nola, mediku tresnak, sokak, betaurrekoak, panpinak,
oihalak... Bere egunerokotasunean ingurunean dituzten pertsonak eta hauek betetzen
duten rola imitatu dute: medikua, gaixo dagoen pertsona, ama, seme-alaba, dendaria…
Saioa aurrera joan den heinean, neska talde batek blokez osatutako pareta egin dute eta
batek irakaslearen rola antzeztu du, irakasleak saioaren hasieran egindakoa errepikatuz;
1, 2 eta 3 esan du eta gainontzeko lagunak pareta bota dute.
Saio bakoitzeko amaiera, modu desberdinean planteatu dute. 2 urteko gelan, irakasleak
bost minutu barru erlaxazioa hasiko dela esan die. Bost minutu pasa ondoren, borobil
batean eseri dira eta arnasketa ariketak egin dituzte. Jarraian, irakasleak ipuin bat kontau
die eta gelatik irten baino lehen, bakoitzak bere galtzerdiak eta zapatilak jarri ditu. 4
urteko gelan, saioa amaitzeko ordu erdi geratzen zenean, irakasleak erlaxazio momentua
prestatu du. Horrekin batera, haur bakoitzak marrazki libre bat egin du. 5 urteko gelan,
aldiz, bakoitzak marrazki baten bidez adierazi du psikomotrizitate gelan
egindakoa. Ondoren, marraztutakoa irakasleari erakutsi eta azaldu diote.
Ikasle bat irakasleak banatutako orrian data gazki gadoela konturatu da. Beraz, ikaslea
irakaslearengana hurbildu da “konfunditu egin zara, gaur ez da 3, 4 da” esanez.
Irakasleak honela erantzun dio: “Egia da, konfunditu egin naiz, beraz aldatu zuek data
zuen orrian”.

8. 3. SAIOEN ANALISIA
3.1. SAIO ARRUNTEN ANALISIA
3.1.1. Saio arrunten metodologia
Behatutako geletan metodologia antzekoa dela jabetu gara. Hala ere, adinaren arabera
aldaketa batzuk nabaritu ditugu, jarduerak planteatzeko modua desberdina izan delako. 2
urteko gelan adibidez, modu librean planteatu dute goizeko denbora gehiena. Beste bi
geletan, berriz, jarduerak gidatuak izan dira, irakasleak bideratu ditu. Adibidez, gelara
sartu bezain pronto borobil batean eseri dira eta data eta arduradun batez baliatuz
eguraldia zehaztu dute.
Kasu batzuetan, irakasleak aldez aurretik antolatutako jarduerak egoerara moldatu behar
izan ditu, haurren jarrera ikusi duenean. Haurrak aztoratutak zeudenez, beste jarduera
pisutxuago bat egin ordez, denbora gehiago utzi die txokoetan.
Espazioaren antolakuntzari dagokionez, hiru geletan txokoak nagusitu dira. Guztira,
zortzi txokoz osatuta daude: eraikuntza, mahai jolasak, liburutegia, plastika, bilgunea,
ordenagailuak, komunak eta lo egiteko eremua. Hala ere, txokoen antolamendua adinaren
arabera pixka bat aldatzen da, hau da, bost urteko gelan ordenagailuen txokoa dago, lo
egiteko gela eta komuna berriz, gelatik kanpo aurkitzen dira. Txokoetan taldeka egoten
dira, bertan taldeka eta banaka egiten dute lan. Lanean aritzen direnean, taldeka egiten
dute. Adibidez, plastika txokoan marrazki bat egin dute eta bakoitzak berea egin du.
Eraikuntza txokoan berriz, denen artean sortu dituzte kotxeentzako errepideak.
Denboraren antolakuntzaren egitura, malgua eta moldakorra dela iruditu zaigu. Aldez
aurretik esan dugun moduan, irakasleak gelan dagoen egoera ikusirik antolamendua
aldatzeko aukera du. Hala ere, esan beharra dago, une batzuetan egitura zurruna eta itxia
dela. Adibidez, musikako eta psikomotrizitateko saioak aldez aurretik daude antolatutak
eta ezin dira aldatu.
Gelan aurkitutako materiala mota guztietakoa izan da. Txoko bakoitzean beharrezkoa den
materiala dago eta ezin da txoko batetik bestera mugitu. Topatutako materiala honako hau

9. izan da: mahai jokoak (puzzlea, partxisa, domino…), plastikako materiala (puntzoiak,
kartulinak, zelofan, plastilina…), fitxak, etxetxo handia, panpinak, ipuinak, hiztegiak,
ordenagailuak, radio kaseta…Beraz, material hauek guztiak eraikuntzako materiala,
material plastikoa eta material audiobisuala osatzen dute. Material audiobisuala, gutxi
erabiltzen dutela esan digute, baina, noizean behin siesta eta gero filmak ikusteko telebista
erabiltzen dute.
3.1.2. Saio arrunten analisia
Deskribapenean aipatu dugun bezala, hiru geletan aritu gara eta jarraian esanguratsuak
iruditu zaizkigun egoeren analisia egingo dugu.
Aztertu dugun lehenengo egoera, haur batek hitz egiterakoan bere txanda errespetatu ez
duenean izan da. Irakaslearen erantzuna hau izan da: “Hurrengoan besoa altxatzen ez
baduzu, ez dizugu hitz egiten utziko, nahi duzunean hitz egiten duzulako”.
Egoera honetan, irakasleak ikaslearen portaera aldatzeko teoria konduktistaren teknika
bat erabiltzen du: errefortzu negatiboa. Hau da, zerbait ona kentzeko mehatxua erabiltzen
du eta irakasleak agindutakoa ez egitekotan, zigorra bihurtuko da.
Irakaslea hartu duen jarrera aktiboa izan da, ikaste-prozesua gidatzen duelako. Egoera
honetan irakaslea da ezagutzaren iturri nagusia, beraz, ikaskuntza hau kanpotik
bultzaturikoa da. Irakaslearen rola instruktorearena da, pautak ezartzen dituelako zerbait
konkretua lortzeko. Kasu honetan, irakasleak lortu nahi duena, ikasleak hitz egiteko
txanda errespetatzea da. Bestetik, erantzun okerren zuzentzailea da, bere helburua
haurraren jokaera desegokiarekin bukatzea delako.
Ikaslea, aldiz, hartzaile pasiboa da, informazioa eta estimuluak eskuratzen dituelako.
Horrez gain, ikaslea entzule aktiboa da, besteek gidatzen duten bideari jarraitu behar
duelako. Sari eta zigorren bidez ikasten ari da.
Ezagutza motari dagokionez, haurrak jarrerazko ezagutza ikasten ari da, egoera baten
aurrean nola jardun behar duen ikasten ari delako. Egoera honetan curriculum erreala

10. agerian geratzen da, hau da, egoera honetan gertatzen dena egunerokotasunean ematen
den gertakizuna da.
Bigarren egoera, berriz, bi haurren arteko borroka izan da. Irakasleak haur bati barkamena
eskatzeko adierazten dio eta kasurik egiten ez duenez, gelatik kanpo joateko esaten dio
egindakoaren inguruan pentsatzeko.
Egoera honetan, irakasleak ikuspegi konduktistaren teknika bat erabiltzen du, bakartzea.
Irakasleak, ikaslea denboraldi batez gelatik kanpo eramaten du, jokaera arazotsuarekin
bukatzeko. Baita, egindakoaren inguruan pentsatzeko eta hausnartzeko, ikasleak gaizki
egin duena asimilatu dezan.
Kasu honetan, irakasleak hartzen duen rola gidariarena da, haurraren jarrera bideratzen
duelako, barkamena eskatzeko adieraziz. Bestetik, jarrera okerren zuzentzailea da baita
ere, ikasleak gaizki egindakoa zuzentzen duelako. Bere helburua, ikasleak beste ikasleei
ez jotzen ikastea da.
Egoera honen aurrean, ikaslea hartzaile pasiboa eta erantzule pasiboa da, irakasleak
esandakoari ez diolako kasurik egiten.
Ezagutza motari dagokionez, haurrak jarrerazko ezagutza ikasten ari da, egoera baten
aurrean nola jardun behar duen ikasten ari delako.
Hirugarren egoeran, jolasketarekin batera gaileta banatzeko ordua iritsi da. 2 urteko gelan,
irakaslea gailetaz banatzeaz arduratu da eta haur bati gaileta desberdina eman dio.
Momentu horretan, beste haurrek gaileta hori nahi dutela adierazten diote irakasleari eta
irakasleak, horrela erantzun die: “Gaileta hori X-entzat da, esnea ezin duelako edan”.
Egoera honetan, teoria konstruktibista nagusitzen da, Piageten teoria epistemologiko-
genetikoa, hain zuzen ere. Piageten aburuz, adimenaren aldaketak hainbat fasetan
gertatzen dira; fase bakoitzean ikasleak garatzen dituen eskemak eta ikaskuntza
desberdinek osatzen dute. Kasu honetan, haur hauek adimen sentsomotorraren etapan
kokatuko genituzke, haurrak soilik mugitzen dena edo sentitzen dutena antzematen
dutelako. Beraz, ez dute asimilatzen bere kide batek gaileta desberdin bat jan behar duela,

11. ez dutelako pentsaera kontzeptualik. Haurrak soilik, ikusten dutena edo sentitzen dutena
ulertzen dute eta bere kideari beste gaileta desberdina ematen diotela da haiek ikusten
duten bakarra.
Irakaslea, haurraren laguntzailea da, azalpenen bidez egoera ulertzera bideratzen duelako.
Irakasleak azalpen laburra egin du eta bere adinara egokitu du, haurra egoera asimilatu
dezan. Ikaslea, munduari buruzko ezagutza eraikitzen du era aktiboan, eskema mentalen
bidez eta irakaslearen laguntzaz baliatuz.
Laugarren egoeran, irakasleak haurren ekintzak goraipatzen ditu: “Oso ondo”, “Lortu
duzu”, “Txokala”, “Ondo aritu zarete”...
Egoera honetan, teoria konduktista agerian geratzen da, ikaskuntza erantzunaren indartze
gisa delako. Irakasleak, errefortzu positiboa erabiltzen du, jokaeraren ondoren irakaslea
ikaslea saritu nahi duelako. Jokaeraren ondoren sarituz gero, litekeena da jokaera hori
maizago gertatzea. Kasu honetan, ikasleari ematen dion errefortzua eragingarri soziala
da, hau da, irribarrea eta hitzezko adierazpenak.
Egoera honetan, irakaslea sariaren administratzailea da, baita ezagutzaren iturri nagusia.
Bere helburua, ikaslearen jokaera goraipatzea da. Ikaslea, aldiz, sariaren hartzaile pasiboa
da.
Bosgarren egoera, haur batek irakasleari ariketa bat egiteko laguntza eskatzen dionean
izan da. Haur honek ez daki “ME” nola idazten den eta irakaslearen lagutzaz baliatuz,
“ME” idaztea lortzen du. Irakasleak modu honeta laguntzen du: “M bi mendi ditu eta E
hiru makiltxoz dago osatuta, gogoratzen duzu?”. Irakaslearen laguntzaz baliatuz, haurrak
ariketa egitea lortzen du.
Egoera honetan teoria konstruktibistaren teknika bat erabiltzen da, Vigotskyren teoria
sozio-historikoa. Aipatutako teoriaren arabera, haur honen garapen kognitiboa garapen
potentzialean dago kokatuta. Haurra ez da gai ariketa bere kabuz egiteko, baina

12. irakaslearen laguntzaz baliatuz, ariketa egitea lortzen du. Beraz, egoera honetan ezagutza
irakaslearen eta ikaslearen arteko lankidetzaren ondorioz eraikitzen da.
Irakaslea ezagueraren iturri nagusia da, baliabide material, sozial eta testuinguruarekin
batera. Ikaslearen rola gidariarena da, haurra ariketa ondo egitera bideratzen duelako.
Ikaslea, ordea, subjektu aktiboa da. Irakasleak eskaintzen dion laguntza hausnartu,
interpretatu eta ulertzen saiatu delako.
Ezagutza motari erreferentzia egiten badiogu, haurrak prozedurazko ezagutzaren bidez
ikasten du, irakasleak ariketa egiteko teknikak irakatsi dizkio, adibideak eta estrategiak
erabiliz, ikaslea ariketa nola egiten den gogoratzeko.
Seigarren egoera musika saioan gertatu da. Irakasleak errimazko abestiak jarri ditu eta
ikasleek behin eta berriz abestu dituzte, modu horretan abestiak ikasiko dituzte.
Azken egoera honetan, teoria koginitibistaren teknika bat erabiltzen du: informazio-
prozesatzailea. Irakasleak mnemoteknika erabiltzen du eta erritmoaren estrategia
zehazki. Izan ere, ikaslearen helburua kontzeptuak hotsekin erlazionatzea eta errima bat
bilatzea eta errepikatzea da, buruz ikasi arte. Modu honetan, ikasleek errimaren bidez
abestietan azaltzen diren kontzeptuak barneratuko dituzte.
Irakaslea ezagutzaren iturria da, ikaslearekin eta erabiltzen duen materialarekin batera
(musika). Era berean, gidaria eta jardueren antolatzailea da, baita ezagutzaren
transmititzailea. Bestetik, ikasleen eredua da, haurrak irakasleak abestutakoa behin eta
berriz errepikatzen dutelako.
Ikaslea, ordea, informazioaren hartzailea eta prozesatzailea da, kanpoko informazioa
hartu eta gordetzen duelako. Hau da, irakasleak abestutakoa errepikatzen duenean
informazio hori hartzen eta gordetzen ari da. Beraz, aurretik aipatu den bezala, ikaslea
errepikapen eta mnemotekniken bidez ikasten ari da. Bestetik, subjetu aktiboa da,
jardueran aktiboki esku hartzen duelako.
Egoera honetan proposatzen den jarduera taldekoa da eta gelako kide guztiak taldeka
antolatzen dira.

13. 3.2. PSIKOMOTRIZITATE SAIOEN ANALISIA
Puntu honetan, psikomotrizitate saioan zehar gertatutako egoera deigarrienak aztertuko
ditugu.
Deigarria iruditu zaigun lehenengo egoera honako hau izan da: irakasleak dagoen arau
bakarra zein den galdetu die haurrei eta haurrek “ezin da mina hartu eta ezin da minik
eman” erantzun dute.
Kasu honetan, teoria kontruktibistaren erabilera nagusitzen da, teoria sozio-historikoa
hain zuzen ere. Teoria honen aburuz, ikaskuntza eraikitzen den zerbait da eta kasu
honetan, errepikapenen eta galderen bitartez sortzen den ikaskuntza da. Irakaslearen
helburua, beraz, arrazonamendua erabiliz ikasleak araua barneratzea da. Mina ez ematea
ezta hartzea ere sozialki eraikitako araua da. Irakasleak talde osoari egiten dio galdera eta
denak batera erantzuten dute, beraz, talde dinamika sortzen da.
Horrez gain, ikasleen artean arau honen barneraketa, irakaslearen ekarpenarekin
eraikitakoa da. Beraz, irakaslea gidari izango da barneratze prozesu honetan. Hasiera
batean, ikasleei arau hau ulertzea zaila egingo zaie, buru errepresentazio utsa delako. Hala
ere, esperientziaren eta errepikapenaren bitartez zentzua aurkituko diote.
Ezagutza hau barneratzeko, irakasleak psikomotrizitateko saio guztietan galdera berdina
planteatzen du. Beraz, egoera honetan, haurra ez da hartzaile hutsa izango, ikasle aktiboa
baizik, galdera bat egiten zaiolako eta galderaren erantzuna bere kabuz pentsatzen
duelako. Ikasitakoa, sozialki definituriko balioa da.
Bigarren egoeran, irakasleak bat, bi eta hiru zenbatzen du eta haurrek aurretik osatuta
dagoen pareta botatzen dute. Modu honetan ematen zaio hasiera psikomotrizitate saioari.
Kasu honetan, teoria konduktista agerian geratzen da, Pavloven baldintzapen klasikoa,
hain zuzen ere. Teoria honen arabera, gizakiek estimulu baten aurrean erantzuten ikasten
dute. Egoera honetan, estimulua 1,2 eta 3 esatea da, erantzuna, berriz, pareta botatzea.

14. Irakasleak, teknika hori saio guztietan erabiltzearen ondorioz, haurrek badakite “1, 2 eta
3” entzuterakoan, pareta bota behar dutela. Saio bakoitzari, modu berean ematen zaio
hasiera, beraz, haurrek estimulu horren aurrean automatikoki erantzuten dute.
Irakasleak, estimulua (1,2 eta 3 zenbatzea) psikomotrizitateko saio guztien hasieran
erabiliko du, errutina bat bezala. Hau da, irakasleak eredu finko bat erabiltzen du (1,2 eta
3 esatea) eta ikasleen aldetik erantzun finko bat espero du. Bere helburua, ekintza
arautzea da.
Ikasleak, hartzaile pasiboak eta erantzule aktiboak dira. Estimulua jaso ostean,
automatikoki erantzuna emango dute: irakasleak mezua eman ondoren, pareta botako
dute. Kanpotik bultzatutako ezagutza da.
Orokorrean, ikasleak nahiz eta adin desberdinetakoak izan, bakarka eta taldeka jolastu
dute. 2 urteko gelan gehien bat bakarka jolastu dute, baina, hala ere taldean ere aritu dira.
Beraz, teoria konstruktibista dela esan dezakegu, norbanakoaren kognizioa osatzeko
ingurunearen eta barne garapenaren arteko emaitza delako.
4 eta 5 urteko gelan, ordea, haurrek lagunen beharra dute ikasteko. Kasu honetan,
ezagutza gisa harremanaren ondorioz sortzen da.
Psikomotrizitate saioan zehar, irakasleak jarrera desberdina azaldu dute hiru geletan.
Irakasle bat, behaketan oinarritu da, hau da, jarrera pasiboa adierazi du. Beste geletako
irakasleak berriz, irakaslea behaketa egiteaz gain, saioaren gidaria eta parte hartzailea
izan da.
Ebaluatzeko erari erreferentzia eginez, 2 urteko gelan, irakasleak galderak egiten dizkie
haurrei. Modu horretan, zer egin duten, nola sentitu diren… jakin eta ebaluatu dezake
irakasleak. 4 eta 5 urteko geletan, berriz, irakasleak erabiltzen duen ebaluazio
instrumentua erregistro taula da, psikomotrizitate saioa bukatzerakoan irakasleak
ikasleei saioan zehar egin dutenari buruzko marrazki bat egiteko eskatzen die.
Irakaslearen helburua, ariketa honen bidez haurrak saioan zehar bizi dutena asimilatzea
da. Izan ere, marrazkiak oso baliagarriak dira haurrek haien emozioak modu egokian

15. isladatzeko. Marrazkia bukatu ondoren, ikasleek irakasleari banan-banan erakutsi eta
kontatu diote marraztutakoa. Irakasleak bitartean, oharrak hartu ditu.
Laburbilduz, saio arrunten eta psikomotrizitate saioen analisia egin eta gero, irakasle
bakoitzak erabiltzen duen metodologia eta esku hartzea orokorrean berdina dela
ondorioztatu dugu. Aztertutako kasu gehienetan, eredu konduktista nagusitzen da.
Ikasleak edukiak, kontzeptuak, jarrerak… bereganatzen ditu entzule aktiboa izanik.
Irakasleak, behaketan eta erantzun okerren zuzenketetan oinarritzen dira. Hala ere, esan
beharra dago irakasleen artean desberdintasun batzuk nabaritu ditugula; deigarriena,
psikotrizitate saioan zehar irakasleek izan duten jarrera izan da. Aurretik aipatu dugun
moduan batzuk behaketan oinarritu dira eta besteak, ordea, ikasleekin batera hartu dute
parte, adibidez, beraiekin egon dira etxetxoak egiten.

16. 4. BALORAZIOA
Behaketa eta analisia egin ondoren, hainbat gauza ikasi ditugula ziurtatu ahal izan dugu.
Lehenik eta behin esan, lan honen bitartez klasean emandako teoria hobeto ulertzeko
baliabide aproposa izan dela. Modu honetan, gu ikasle aktiboak bihurtu gara. Ikasgai
batzuetan informazioa eta kontzeptuak gure kabuz ulertu behar izan ditugulako. Beste
batzuetan, ordea, irakasleak gelan emandako teoria hobeto ulertzeko balio izan digu.
Bestetik, liburuetako teoria errealitatera isladatzeko balio izan digu. Honek ere klasean
ikusitako teoriak eta informazioa hobeto barneratzeko asko lagundu digu. Horrez gain,
lan honekin pare bat egunetan Langile Ikastolako haurrekin harremanetan egoteko aukera
eskaini digu eta esan beharra dugu oso gustora sentitu garela bertan.
Aipatu dugun moduan, Langile Ikastolara joan ginen eta behatzaile rola bete genuen. Hau
nola egiten den ikasteaz gain, behaketaren bidez zenbaterainoko informazioa lortu
dezakegun jakitea interesgarria iruditu zaigu; etorkizunerako garrantzitsua izango zaigun
jarduera baita.
Zailtasunei dagokionez, hasieran nahiko galduta egon gara aurreko ebaluaketako
modularraren eredua buruan genuelako. Baina, psikologiako saioetan egindako egoeren
analisiak egin ondoren eta aldez aurretik emandako aurkibideaz baliatuz lana aurrera
ateratzea lortu dugu.
Azkenik aipatu, lan hau aurrera eramateko liburutegiko geletan bildu garela eta horrez
gain, etxean lana aurrera eraman ahal izateko Skype eta Drive programak erabili ditugula.
Modu horretan, gure arteko komunikazioa errazagoa izan da.
Lana amaitu ondoren, jorratutako teoriak eta behatutakoa gure etorkizunerako oso
baliagarria izango dela esan dezakegu.

17. 5. BIBLIOGRAFIA
Gil Molina, Pilar (2013). Hezkuntzaren psikologia: teoria eta praktika. UPV/EHU