Ang talumpati ni Cristine M. Yabes ay nagpapahayag ng kanyang mga alaala mula sa kanyang mga araw sa elementarya at ang mga hamon na kanyang hinarap sa kanyang pag-aaral. Binibigyang-diin niya ang kahalagahan ng pangarap, tiyaga, at suporta mula sa mga guro at magulang upang makamit ang tagumpay. Sa huli, naghikbi siya ng inspirasyon sa mga estudyante na huwag sumuko sa kanilang mga layunin at patuloy na mangarap.

1. Speech of a Guest Speaker
by Cristine M. Yabes, LPT
My respect to Almighty God for bringing us here today, to our proud parents, faculty members, barangay
council, visitors, ladies and gentlemen, Magandang Buhay po sa inyong lahat.
Maybe youare askingbakitako ang nandito. Ako rin po kasi di ko alam kung bakit. Nung nagmessage sa akin si
Sir Ben na ako ang magiging guest speaker, nabigla ako. Tinanong ko siya bakit ako? Dahil mula nung bata pa ako, pag
narinig ko ang word na “GUEST SPEAKER” – ang nasa isip ko, ay mataas ang rango o posisyon niyan, may pera,
mayaman. Ilang araw bago ako omoo sa request ni Sir. Hindi ako nag-facebook ng ilang araw para iwasan ang request
niya,butthenandito ako ngayon kasi alam ko may kailangan kayong matutunan mula sa akin. ‘Yun nga lang meron din
akongrequestsa inyo.Oklangba? Gusto komakinigkayokasi may gradedrecitationtayomamaya.Ang‘di makakasagot
sa tanong ko, kukunin ulit ang certificate niya.
Some of you mayknowme,since taga Sinilian1st
din ako at dito rin ako nag-aral ng elementary. It’s really good
to be back sabi ko nga sa sarili ko kanina. Pagpasok ko kanina sa gate naalala ko ang aking elementary days. Parang
kahapon lang Grade 1 ako. Sino ba naman ang makakalimot sa Grade 1 experience ko. Yun yung time na nasaraduhan
ako sa loob ng klasrum dahil akala ni Ma’am Melva, wala nang studyante sa loob. Sinisi ko pa noon si Mama dahil “Y”
ang start ng apilidoko. YABES. Natural,laginghuli kasi sabi ni Ma’am “in alphabetical order” daw dapat ang pagbabasa.
Tapos after magbasa uuwi na. Kumakain na siguro ng hapunan ang mga kaklase ko, ako nagbabasa pa lang.
Grade 2 ako nung matutunan kong magdrawing ng isang-daang langgam. Ito ang ginagawa namin kapag may
meeting si Ma’am Collante dahil siya ang adviser ng mga Girls Scout. Nakakapagod kaya. Lalo na kapag nawala ka sa
pagbibilang nung mga langgam, kailangan mo ulit silang bilangin para makasiguro kung isang-daan na sila. Dati
tinatanong ko kung bakit niya kami pinagdrawing ng ganun. Ngayon ko nalaman na isa yun sa mga paraan para
magkaroon ako ng mahabang pasensya sa buhay.
Grade 3 naman ako nung feeling ko ang bobo ko dahil Roman Numerals lang hindi ko alam. Adviser ko nun si
Ma’am Delos Santos. Lagi akong huli umuuwi tuwing lunch dahil mahina ako sa Math. Pero isa ito sa pinakamasayang
level parasa akindahil ditoakonagumpisangmagkaroonngmedal. Akalainmo,di marunongsaMath peronagkamedal.
Syempre may tutor ako, si Ate na matiyagang gumawa sa lahat ng assignments ko. Isa pa ginawan ako ni Papa ng mga
bbq stick na siyang katulong ko sa pagbibilang. Kulang kasi kung itong mga daliri ko lang.
Grade 4 ako nung magumpisa akong mangarap na dapat magkamedal ulit ako at maging honor student na
palagi. Gusto ko kasi medal ang isinasabit sa akin tuwing recognition. Kasi kapag Most Punctual lang ang target ko,
ribbon lang ang marereceive ko ‘di ba?
Grade 5 naman ako nangmagumpisaakongsumali samga contest.Angunang coach ko nunay si SirDiego pa na
angel na ngayon. Sa kanyako natutunanna‘pag PE hindi naglalarokundi nagbubungkal nglupasagarden nang sa ganun
ay may pagtatamnan ng gulay at may aanihin.
Grade 6, last yearko na sa elementary. Isarin ito sa mga di ko malilimutan na taon dahil dito ko narinig for the
1st
time angword na “YOU ARE THE WORST CLASS I’VEHAD”. Linyayun ni Ma’am Subiaga dahil sobrang ingay namin sa
klase at pasaway pa. Dahil sa linya niyang yun, narealize ko na ‘pag sinabing “WORST” kailangan mo nang tignan ang
sarili mokungtama pa ba angginagawamo o hindi na. After ng graduation ng Grade 6, nasabi ko na lang sa sarili ko, SA
WAKAS!Sa wakaskasi naka-animnalevel naako.Sa wakaskasi mas malapitna niyan nextyearangskul sa bahay namin.
Higitsa lahat, sa wakas kasi madadagdagan na siguro niyan ang limang pisong baon ko mula Grade 1 . Na kung hindi ka
maghahanapng “saluyot”tuwinghaponpagkataposngklase,hindi madadagdagananglimangpisomo.ThankyouInang
Baket sa pagtitinda ng mga inangrag nga saluyot na yun.
Tulad ninyo ngayon, natakot din akong maghigh school kasi mas malawak na ang iyong kapaligiran, mas
maraming teachers ka nang kakaharapin, ung iba maaaring mabait, ung iba strikto at sasagarin ka talaga para mailabas
mo lahatng talentna meronka.Sa highschool,masmarami kayongmakikilala,magigingkaibigan, kaaway o pwede ring
wala lang. Pero ang di dapat mawala sa inyo ay ang mga pangarap ninyo sa buhay.
Akala ninyo nung grumaduate ako ng Grade 6 tumigil na akong mangarap na magkaroon ng medal? Hindi po.
Mas tinaasankopa ang paghangadko nito.Sabi kasi ng mga nakakausapko dati, pwede raw isanla ang mga medal kaya
sabi ko dapat palahindi bronze angipuninko,dapatsilverokayagold para mas mahal. Kaya natapos ako ng high school
na salutatorian at dun ko pa lang nalaman na hindi naman pala naisasanla ang mga medal na naipon ko.
Hanggang mag-collegeakosabi ko sa sarili kodapat merondinakongmedal dahil ayokongtawaginakonghuli na
naman tulad nung elementary pa ako. Natapos ako ng college at nasabitan ulit ako ng medal sa huling pagkakataon.
Tanong ko ngayon sa inyo kung sa’yo lahat ang medal na yun, isasanla niyo ba sila? Ako hindi ko sila isasanla kasi
sumasalamin sila sa lahat ng mga naging pangarap ko.
Hindi madali angmag-aral.Naaalalakopa ‘yungkwentongisangcollege student.Nung1st
year college daw siya
50% scholar siya dahil mataas ang average niya at may policy ang school nila na kapag naabot ng isang studyante ang
percentage na‘yunmeronsiyangdiscount.Nataposniyaangkanyang1st
year college butthen nung magsecond year na

2. siya,dahil tumaasang tuitionfee niya,muntiknasiyangtumigil sapag-aaral.Lagi nalang siyangnagpopromisorynotesa
deannilaevery exam. Dahil gusto niyang mag-aral, naghanap siya ng scholarship grant, at nakahanap naman siya pero
kailanganniyangipasa ang test. Nung magtetest na siya, sabi ng kanyang Tita “Hmmm hindi mo kaya yan. Ang dami na
ngang sumubok magtest dyan e pero hindi sila pumasa, ikaw pa kaya?” Kung kayo yung studyante anong
mararamdaman niyo? Masakit di ba? Masakit kasi tita mo yung nagsabi sa’yo nun. Pero dahil gusto talagang mag-aral
nungstudyante,nagtest parinsya at isinantabi niyaangsinabi ngTita niya.Natapos naniya ang test. Pumasa kaya siya?
Tingin niyo pumasa siya?
HINDI. Hindi niya alam kung pumasa siya kasi pagkauwi niya sa bahay nila, merong nakapagsabi sa kanya na
susuportahan ng school ang pag-aaral niya. Syempre tuwang tuwa siya sa balitang iyon. Lahat ibinigay sa kaniya. Libre
ang tuition,may librengbooks,mayallowance dineverymonth.Inshort,nakapagtapossiyangpag-aaral, dahil satulong
ng school na iyon. Nakapagtrabaho siya agad, pumasa siya sa board exam at ngayon ay nasa harapan siya ng mga
estudyante ng Sinilian 1st
Elementary School. Kanino kwento ‘yun?
Isa lang ang gusto kong matutunan ninyo mula sa kwento ko, dapat matuto kayong mangarap AT huwag lang
basta bastamangarap. Kailangangumawakayongparaan para maabotniyoang mga pangarap na iyon. Bawat oras para
sa atinay dapatmahalaga.Kung hindi kamangangarapngayon,kelan pa? At tandaan niyo rin na ang bawat tao na nasa
paligidniyo ngayon ay may parte sa buhay mo. Ang mga magulang ninyo, guro, kaibigan, kalaro, at kakilala. Lahat sila
ay may role para maabot mo rin ang iyong tagumpay. Kaya nga sabi sa theme natin ngayon, “Sabay-sabay na hakbang
tungo sa maunlad na kinabukasan”. Sa paghakbang ninyo sa susunod na level ng inyong edukasyon, asahan niyong
nariyanpa rin ang inyong mga guro at magulang. Kasama pa rin ninyo sila at sigurado akong hindi nila kayo iiwan dahil
ang tagumpay ninyo ay tagumpay din nila. Isa rin akong TITSER kaya sigurado ako dun.
Before Iendmy speechgustokolang pongpasalamatanang mga nagingteachersko mulanungelementaryako.
Para sa inyo rin po ang tagumpay na meron ako ngayon. Sa inyo po ako unang natutong magbilang, magbasa, at
sumulat.Kungwalapokayo na tumayongpangalawang magulang sa amin, wala po ako ngayon sa harap ng mga batang
ito..Maramingsalamat posa inyohinding- hindi kopomakakalimutanyungmgalanggam at Roman Numerals Ma’am at
Sir.
Sa mga parents po na nandito ngayon, lalong-lalo na po sa mga may pinapaaral pa, i-push mo yan ‘Te / i-push
mo yan Kuya sabi nga po nila. Magtiyaga lang po tayo. Makakapagtapos din po sila.
At sa inyomga mahal namingmag-aaral, make yourparentsproud. Matuto kayong mangarap. Kapag may taong
nang-aapi sainyo,huwagkayongmagtatanimng samang loobsa kanila.Instead,gawinniyosilang inspirasyonparamas
umangat pa ang buhay niyo at laging niyong tatandaan ang pinakamasarap na ganti sa kanila ay ang tagumpay.
Once again,many thanksto the facultyand staff of Sinilian1st
Elementary School for giving me the opportunity
to be the guest speaker in this moving up ceremony. Thank you so much po at Magandang Buhay po sa inyong lahat.