Gazeta "JEMI EDHE NE" - Mujore për fëmijë, botim i ALB-AID. Donator: Norwegian Embassy, Prishtina, Kosove Aktivizohuni në veprimtaritë e shkollës në se doni që zëri juaj të dëgjohet dhe vota juaj të numërohet. Vlerësimi i nevojave të personave të dëmtuar me municione vetë shpërthyese në Shqipëri Që nga muaji janar shoqata ALB-AID po zbaton projektin “Vlerësimi i Nevojave Social –Ekonomike dhe Mjekësore i kërkesave të viktimave me UXO/ERW në Shqipëri.”, cili tashmë ka si target qarqet e Tiranës, Vlorës, Fierit dhe Kukësit. Ky projekt ka si qëllim regjistrimin e personave të dëmtuar nga municionet e paplasura në një bazë të dhënash e cila do t'ju shërbej të gjithë aktorëve të interesuar për planifikime të programeve të ndryshme për këtë shtresë. Projekti është në fazën e plotësimit të pyetësorëve. Në fund të projektit të gjitha gjetjet do të botohen dhe prezantohen para grupeve të interesit dhe institucioneve shtetërore. Ky projekt financohet nga Departamenti Amerikan i Shtetit nëpërmjet Fondit Ndërkombëtar të Mirëbesimit në Slloveni.

1. KRIJIME FIGURATIVE nga nxënësi Florian Dajçi,
shkolla 9-vjeçare “Sejdi Dida”, Krume
8
Aktivizohuni në veprimtaritë e shkollës në se doni që zëri juaj të dëgjohet dhe vota juaj të numrohet
Jonuz Kola drejtor; Gentian Palushi sekretar i redaksisë;
Tel/Fax: +355 (0)24 24006; Mobil: +355 (0)682070905; E-mail: albaid@alb-aid.org
1
Viti VII i botimit, nr. 51, shkurt 2015
Jemi edhe ne...
Shkurt 2015______________________________________________Jemi edhe ne...
Mujore për fëmijë, botim i ALB-AID
Kjo gazetë botohet me mbështetjen financiare të Ambasadës së Mbretërisë së Norvegjisë në Prishtinë. Komentet e shprehura këtu, në asnjë rast, nuk pasqyrojnë qëndrimin e
Ambasadës së Mbretërisë së Norvegjisë në Prishtinë. Përmbajtja e saj është përgjegjësi vetëm e shoqatës “Alb-Aid”
Vlerësimi i nevojave të personave të dëmtuar me municione vetë shpërthyese në Shqipëri
Që nga muaji janar shoqataALB-AID po zbaton projektin “Vlerësimi i Nevojave Social –Ekonomike dhe Mjekësore i kërkesave të
viktimave me UXO/ERWnë Shqipëri.”, cili tashmë ka si target qarqet eTiranës,Vlorës, Fierit dhe Kukësit. Ky projekt ka si qëllim
regjistrimin e personave të dëmtuar nga municionet e paplasura në një bazë të dhënash e cila do t'ju shërbej të gjithë aktorëve të
interesuar për planifikime të programeve të ndryshme për këtë shtresë. Projekti është në fazën e plotësimit të pyetësorëve. Në fund
të projektit të gjitha gjetjet do të botohen dhe prezantohen para grupeve të interesit dhe institucioneve shtetërore. Ky projekt
financohetngaDepartamentiAmerikaniShtetitnëpërmjetFonditNdërkombëtartëMirëbesimitnëSlloveni.
“Iniciativa e Mbështetjes së Punësimit ne Bujqësi (IMPB)”.
Shoqata ALB-AID ka nisur zbatimin e fazës së dytë të projektit “Iniciativa e Mbështetjes së
Punësimit ne Bujqësi (IMPB)”, i cili financohet nga ne Prishtine. Ashtu si
edhe fazën e parë ky projekt ka si qëllim përmirësimin e mundësive të punësimit përmes rritjes së
aksesit në aktivitetet e gjenerimit të të ardhurave në sektorin e bujqësisë. Aktualisht projekti është
nëfazënepërzgjedhjessë kandidatëvetëmundshëmpërtëpërfituarngaprojekti.
Ambasada Norvegjeze
(Vijonnga numri I kaluar)
I.Vullnetarizmindërshekuj në Shqipëri
Historia kulturore shqiptare është e pasur me akte vullnetarizmi. Shoqëria tradicionale shqiptare tregon se koncepti i këtij populli
për "tjetrin" nuk është armiqësor, siç ndodh rëndom ndër popujt e zonave të nxehta, siç është edhe Ballkani. Në këtë kulturë nuk
është detyrimisht"kundërshtari", zakonisht"tjetri"në shtresat më të hershme të kulturës shqiptareështë një "i ndryshëm nga vetja".
Nëse është dalluar "tjetri", kjo ka qenë më shumë një nevojë vetë-identifikimi. Lahutari i këngëve legjendare thotë se kreshniku u
foli shokëve "në gjuhë të vet", thjesht për të konstatuar se ishte ndryshe, ishte një "alter", pa kurrfarë konotacioni ndaj atij që nuk
ishte "i vet". Në siparin e viteve 1930, kur komisiariati për refugjatët i Lidhjes së Kombeve projektoi një shpërngulje masive të
hebrenjve nga vendet europiane për t'i shpëtuar nga rreziku nazist dhe, Shqipëria zyrtarisht u ftua të hapë kufijtë e saj për pranimin e
refugjatëve të rrezikshëm, qeveria mbretërore e vendit e pranoi pa hezitim propozimin. Pas këtyre viteve të mikëpritjes së
hebrenjve, ngjarje tjetër kulminante me p¸rmasa bot¸rore ishte altruizmi i banor¸ve t¸ Kuk¸sit n¸ luft¸n e Kosov¸s gjat¸ vitit 1999.
M¸ shum¸ se 450 mij¸ shqiptar¸ t¸ kosov¸s u shp¸rngul¸n me dhun¸ nga vendbanimi i tyre drejt rrethit t¸ Kuk¸sit. Po n¸ këtë vitin,
Kuk¸si u kandidua p¸r çmimin nobel p¸r paqe, me motivacionin për mikpritjen dhe mirpritjen e popullit kosovar gjatë periudhës së
luftës.
II.Vullnetarizminëkëndvështrimin sociologjik
Në tezën e tij të disertacionit De la division du travail social (1893 ; Ndarja e punës në shoqëri), Durkheim shkruan se çështja
kryesore e veprës, është pikërisht raporti i individit ndaj shoqërisë. Këtë ai e bën të dijshme edhe në tezën tjetër Le Suicide (1897 ;
Vetëvrasja)ku arsyetonse individiështëngushtëilidhurmekulturënetij;atynadelse, vendimiidukshëmindividualqëtëhiqet

2. 72
KRIJIME FIGURATIVE
Shkurt 2015______________________________________________Jemi edhe ne... Shkurt 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...
dorë nga jeta mund të shpjegohet nëpërmjet forcave shoqërore. Kjo pjesë e punës së Durkheim-it, bazohet në tipologjinë
gemeinschaft-gesellschaft të dhënë nga Ferdinand Toennie (1855-1963). Toennie ishte i interesuar të krahasojë komunitetet
primitive (gemeinschaft) me shoqëritë moderne industriale (gesellschaft). Komuniteti (gemeinschaft) karakterizohet nga
dominimi i lidhjeve të ngushta personale, familjare apo fisnore; shoqëria (gesellschaft) karakterizohet me dominim të lidhjeve më
shumë jopersonale apo lidhjeve praktike apo profesionale. Durkheim-i, duke u mbështetur në tezën e Toennie, analizoi tipet e
solidaritetit në shoqëritë primitive dhe moderne. Ai të parën e quajti "solidaritet mekanik" (në të cilën vetëdija kolektive është e
fortë) dhe të dytën "solidaritet organik" (në të cilën vetëdija kolektive është e dobët dhe i detyrohet shtimit të individualizmit).
Sikurse Toennie dhe Durkheimi, Parsons konsideronte se dallimi ndërmjet këtyre të dyjave të ishte rrënjësore. Lidhjet në
shoqëritë tradicionale, të cilat kryesisht janë personale dhe stabile, ai i quajti "ekspresive", ndërsa lidhjet në shoqëritë moderne, të
cilat kryesisht janë jopersonale dhe praktike, i quajti "instrumentale". Individi nuk mund të jetë autonom.Ai ka nevojë të ofrojë e
të kërkojë, pra të shkëmbejë me të tjerët. Shoqëria është e mundur, integritetishoqëror ruhet në saje të solidaritetit.Solidariteti,për
Durkheim-in, është lidhje e ndërsjellë, kushtëzim, dhe varësi reciproke. Në bazë të solidaritetit krijohen edhe marrëdhëniet e tjera
shoqërore dhe kur ndërron mënyra e solidaritetit ndërron edhe sistemi i shoqërisë. Këto tipe të shoqërisë janë shoqëria primitive,
arkaike ose segmentare dhe shoqëria e ndarjes së punës. Vetëm ndarja shoqërore e punës mund të realizojë bashkëveprimin e
individëve. Ndarja e tillë është ndarje në klasa me funksione specifike e në bashkëpunim midis tyre. Sipas pikëpamjes së tij,
strukturat shoqërore dhe etike janë rrezikuar nga lindja e teknologjisë dhe mekanizimit. Ndarja e punës u ka kushtuar punëtorëve
me tëhuajsim nga njëri-tjetri dhe me shtim të vartësisë reciproke, meqë asnjë nga ata tani nuk prodhon tërë produktim për vete.
Ndërmjet individëve që lidhen e kooperojnë ka diçka të jashtme që ushtron presion nga lartë (interesi shoqëror). Duke qenë organ
i një organizmi, individi është inferior kundrejt nivelit superior të një shoqërie të organizuar. Shoqërorja ka një natyrë
superindividuale me një funksion konstant rregullimi. Që individi të mos e ndjejë këtë shtrëngesë si forcë të jashtme duhet të
krijohen kushte të tilla ku ndarja e punës do të kuptohej si ligj i natyrës dhe si i tillë një rregull moral i sjelljes njerëzore. Në bazë të
barazisë (krijimit të shanseve dhe mundësive të barabarta) polarizmi social nuk do të çonte në konflikt ose shtrëngim ekstrem, por
nësolidaritetmaksimalmidistëpabarabartëve.
Msc.AlfredNela, Psikolog
Diku mesfantazisëdherealitetit(ese)
U nisa në një udhëtim të fshihesha nga realiteti për pak kohë. Eca! Eca! E gjeta veten diku mes dy botëve e britmat e mija therëse
vetëm ushtonin si jehona. E kuptova se fantazia ishte e ndërtuar nga bukuria dhe imagjinata. Eh...dallgët e detit vijnë ngadalë dhe
treten në rërën e lagur. Dhe vuajtjet zhdukeshin si mjegulla në pranverë, por kur ktheva kokën nga realiteti çdo gjë u zhduk. Dallgët
e detit përplaseshin furishëm me gurët e thepisur të humnerës së vdekjes. Trishtimi tundon, zbrazëtia kishte zhveshur të gjitha
ëndrrat e njerëzve të pafajshëm. Dhe vuajtjet shumoheshin si mikrobet në papastërtinë e jetës. Çfarë të bëja? Cilën nga këto gur të
peshores të zgjidhja? Diku midis atyre po rrija por, nuk ishte zgjidhje. Nëse jetoj në fantazi aty ku deti valëzon lehtë, aty ku
problemet kthehen në lumturi, por që mungon një gjë e di shoqëria. Të jetoj në realitet aty ku qielli i zi qëndron aty ku dielli, nuk
perëndon aty ku padrejtësia shihet në horizont. Por, shoqëria jeton është ajo që të zgjon nga dehja e jetës monotone. Dhe vendosa
midis fantazisë dhe realitetit të turbullt, i cili do të ishte strehimi i duhur ku zemra s'të pikon. Realiteti...s'mund të jetoja në fantazi
pasi do të isha strukur në anijen e vetmisë në qiellin me yje. Realiteti s'do të zhduket edhe pse lumturi s'do të ketë por, pa dashuri e
ngrohtësiemiqësis;dotëngrohemnëdimrineftohtë.Dhe këmbëtemijaprekënrealitetin.
Paemër
Tëgaboshështënjerëzore, tëfalëshështëhyjnore (ese)
Është tepër e vështirë të falësh kur shpirtin ta pushton dhimbja, por koha shëron gjithçka. Dhimbja, plagët të mësojnë të kërkosh
falje, të mësojnë të falësh, por kur dhimbja të pushton shpirtin të duket e pamundur. Thonë që të gabosh është njerëzore por të
falësh është hyjnore. Dhe nëse ti e do veten tënde aq pak sa ta lësh atë në dorën e dhimbjes e të urrejtjes atëherë kurrë nuk do të jesh i
aftë të falësh, por as të meritojmë faljen e dikujt tjetër. Për një moment kur je i lënduar apo i zhgënjyer ndjen se gjithçka ka humbur
kuptimin që dikur kishte dhe të falësh këtë dhimbje të duket e pamundur. Sa më shumë rritesh aq më shumë e kupton, se është e
kotë të vazhdosh duke mbajtur mëri e inat në zemër, do jetë gjithmonë diçka që do të të ndalojë të jesh i lumtur, të qeshësh me të
vërtetë. Një gjë që prishet njëherë nuk mundet kurrë të kthehet ashtu siç ishte në fillim. Është njësoj si një pasqyrë e cila thyhet dhe
sado të mundohemi të ngjisim copat e saj nuk do ta jepnin pasqyrimin tonë të saktë. Besimi për njerëzit është shumë i vështirë për
tu fituar dhe mjafton vetëm një çast për ta humbur atë, unë mendoj se njerëzit e fortë dinë dhe duhet të falin sepse falja sipas
mendimit tim nuk do të thotë që një raport të kthehet ashtu siç ishte në fillim, por qetësia për shpirtin tënd. Në qoftë se dikë në radhë
të parë duhet bërë për të shpëtuar veten tënde nga dhimbja. Por, gjithashtu e di shumë mirë se shpesh nuk arrin të komandosh as
ndjenjat pozitive e as negative. Dhimbja është një ndjenjë që të mundon shpirtin dhe as nuk të lejon të mendosh ashtu siç duhet.
Kemi shumë pak kohë për të qenë të lumtur, e mendoni pak nëse këtë koha duhet ta harxhojmë duke mbajtur mëri e trishtime në
shpirt. Duhet të jesh vetë ti që të kuptosh se gjërat duhet ti fitosh përfshirë këtu edhe aftësinë për të folur e për të bërë diçka të mirë
në jetën tënde. Nuk janë të dobët, apo pa karakter ato persona që arrijnë të falin.Ato kanë kuptuar kuptimin e jetës, se nuk ja vlen të
kesh një peng në zemër kur mund ta largosh atë, nuk ja vlen të ndihesh fajtor me veten tënde kur fajin nuk e ke ti,. Dhe mbi të gjitha
duhet të dish se për sa kohë je gjallë duhet të ndihesh tillë, duhet të falësh veten tënde sepse duke falur atë arrin të falësh edhe të
tjerët, duke falur të tjerët bëhesh një njeri i madh. Është vërtetë vështirë të falësh, por do të jetë akoma më e vështirë të jetosh me një
dhimbje që të këput shpirtin. Pas një dite me shi, do të vijë një ditë me diell, pas një faljeje të sinqertë do të vijë diçka më e bukur dhe
më e vërtetë. Mjafton të kemi besim tej vetja jonë dhe atëherë kemi për ta ndjerë shpirtin të lirë, do të jemi më të lumtur, më të
sinqertë,mëtëqetë,mëtësigurte.
Luena Sokoli,klXI,shkolla9-vjeçare“VehbiShehu”, Bicaj Donika Lleshi, Krume
Adisa Rrustemi, kl VII, shkolla 9-vjeçare Zahrisht, Has
Hra Brati, kl Vi, Krume
Manjola Muja, kl VII, shkolla “Sejdi Dida”, Krume

3. 3
Shkurt 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...Shkurt 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...
6
KRIJIME FIGURATIVE
Eshkuara nuk kthehetmë(ese)
Nuk e kam fort të qartë përse shikimi im i zbehur tretet diku në horizont duke mos parë asgjë. As pse zemra ime më rreh fort,
mushkëritë mezi më mbushen me frymë, e në venat e mija qarkullin trishtim. Nuk e di pse në stomak ndjej peshën e boshllëkut, e
gjymtyrët i ndjej të mpira nga fataliteti i hidhur. S pse brenda meje zhvillohet një duel i tej zgjatur midis instinktit dhe logjikës, një
duel që nuk njeh fitimtar. Di vetëm që mendoj për gjithçka dhe nuk mendoj për asgjë. përpara syve të mi shfaqen vende, objekte,
persona të cilët i përkasin të shkuarës. Të mbuluar nga pluhuri i harresës, imazhet e tyre s'janë gjë tjetër veçse silueta të turbullta,
por çuditërisht ndjenjat kundrejt tyre mbeten të forta po aq sa atëherë kur kishin pushtuar zemrën time.Ata i njohin pikat e mija të
dobëta, ndaj si oktapod më shtrëngojnë fort pas vetes me tentakulat e tyre pas hasur rezistencë. Sërish përpara syve më shfaqen
siluetat e tyre që sa vijnë e bëhen më të qarta. I rifitojmë dalëngadalë tiparet e tyre dalluese. Nuk janë gjë tjetër veçse ëndrra të
varrosura prej kohësh që ringjallen. Koha e zbut dhimbjen por nuk e zhduk atë! Dëshira për të kthyer kokën prapa e për ta
ndryshuar pak, sa vjen e behët më e fortë derisa shpërthen në një rrebesh lotësh. I përgjërohem këtyre fantazmave të largohen prej
meje e të kenë mëshirë për mua sepse boll dhimbje më kanë shkaktuar. Edhe pse e di fort mirë se kur të largohen unë do tua ndjej
mungesën. Njeriu është qenie komplekse deri diku paradoksale. “Do të bëhet më mirë”- them me vete. Fundja shpresa vdes e
fundit edhe pse e mundur, qan, ndërkohë që ankthi tiranik mbi kokën e ulur mban flamurin e zi të ngritur ne gjysmështizë në shenjë
ziepërnjëtëshkuar qënuk kthehetmë...
Suzana Braha, shkollaemesme “BajramAbdiu”,Bicaj
KRIJIME LLETRARE
Meditimi i natyrës
Dhe ja,siçnatyrapomediton
edheshpirtiimnëpaqepo pushon
Thelë në mendjen time vallëzojnë lëndinat
bukuroshe
me lule shumëngjyrëshe të kuqe ose
kaltëroshe
Maletelartamekësulënprejdëbore
memalësorëtjanëkapurnëvalledorëpërdore
Pemëtmekrahëtetyretërënduar
medëborënjanëulurrrafsh dukekuvenduar
Bregoretnërrezetediellittëpraruar
nëpraninëelumenjvedukegurgulluar
dhepraninëekecavedukeblegëruar
bukurinënatyrësjakaneshtuar
O natyrëeëmbëlevendittim
Timuamendjenmandriçon
ezemrënmalumturon
Eridona Mici, kl VIII, shkolla 9-vjeçare “Sejdi
Dida”, Krume
Largimi i mallkuar
Loti ngriu
U bë mermer
Lotoi fatin e mjerë
Qyqja lëshon piskamë
Duar gjithnjë në përshëndetje
Buzë ta thara në etje
Zemër, zemëruar nga udha
Këngë pa tekst të shkruar
Udhëtar në udhë harruar
Erë që përpin rininë
Rrokullis gurë, drurë e brengë
Ëndërr e mbetur peng
Gërshetë mbetur në ferrë
Fjalë shkumë e copëtuar
Mall ngurosur ne duar
Delina Mehmeti, shkolla e
mesme e bashkuar Shishtavec
Nuk kuptoj
Çfarëështëjeta?
Kush jamunë?
Cilaështëmëedrejta
qëmëndihmonmëshumë
Nuk kuptojfare
nukediku jam
Nuk njohdjemtëfortë
psekëtondjenjakam
Ndoshta jambudalla
endoshtapo ëndërroj
mendojsekjoështënjëhata
qënuk jamivetmiqëpoeshikoj
Nuk kuptoj...
meduketnjëinjorancë
nukdivetensitëmbroj
qës'po mëletëlirë
njëspirancë
Nuk kuptoj...
Dhe as psetëtjerëtpërneshkruajnë
diçka e mbajmë mend e diçka e
harrojmë
“dinozaurët”meneluajnë
Ndoshta atanahutojnë
dhevetëmikuptojmë
Por,përdinozaurtanikavetëmfosile
aha,ataponaebëjnëmehile...
Glejvis Lleshi, shkolla 9-vjeçare
“Bajram Curri”, Kukës
Për Hasin
Hasi krahinë me tradita
rrinë me mikun deri sa të
zbardhi dita
Kur hyn miku në shtëpi
për të gëzohet plak dhe i ri
Fjala e parë: mirë se na ke
ardhë
Bukë e kripë e zemër të bardhë
Hasit vlerat kush ia rriti?
Kërkush tjetër përveç t'bijtë
Nuk po them për tu rrit
mendjen
Por kanë pushkën dhe penën
kur the kështu mos u çudisni
Se Bogdanin Hasi e rriti
Këtu ka gëzim guri e druri
Se Skëndërbeut djepin ia tundi
E unë desha me thanë
Jam krenar që jam hasjan
Hasan Çaushi, shkolla “Syl
Pista”, Has
Manjola Muja, kl VII, shkolla “Sejdi Dida”, Krume
Marsela Malaj, kl VII, shkolla “Sejdi Dida”, Krume

4. 54
KRIJIME LETRARE KRIJIME LETRARE (ese)
Shkurt 2015_______________________________________________Jemi edhe ne... Shkurt 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...
Ligjii tretëi Njutonit
Sakammallkamedhedëshirë
Sakamdritëkamedheerrësirë
Sakamlirikamedhepengesë
Sakamfamëkamedheharresë
Sakamurimkamedhemallkim
Sakampaqekamedheluftën
Sakamvetmikamedhelumturi
Sakamurrejtjekamedhedashuri
Sakamjetëkamedhevdekje
Sa kam kundërshtarë kam edhe
mbështetje
Sakambekimkamedhemallkim
Sakambuzëqeshjekamedhetrishtim
Florin Islamaj, shkolla “9 shtatori”,
Topojan
Unë..
Jamnjënxënëse12vjeçare
nëshkollëjamemirëfare
jamnjënxënëseshembullore
ndonjëherëgaboj
ështënjerëzore
Jamasenëmatematikë
mësojshumëdhenëfizikë
Çfarëtëbëjemjeraunë
notatqëimeritoj
s'mijapinaskund
Kur bëjtestnëmatematikë
tëgjithëhabitennganjëçikë
I bëjushtrimetmirë
mëthonëgabim
por gjithnjëefitojmendimintim
Kamtëdrejta
shtetishqiptarmiofroi
Florida Çuni, kl VI, shkolla
“Hasan Bardhoshi”, Letaj,Has
Droga
Ky pluhuribardhë
ky emërimallkuar
sa jetëkemarrë
sa dhimbjekeshkaktuar
nëfillimeëmbël
por meshijemashtrimi
tëduketsetëkënaq
por nëfundështëzhgënjimi
Tëngrihemitëgjithë
tëbetohemimeradhë
tëshkulimmerrënjë
tëshuajmëmefarë
tëmendojmëtëgjithë
përbrezatqëjanëpas nesh
tulëmënjëbotëtëpastër
përdrogënasgjëtëmosdinë
Senada Palushi, shkolla 9-
vjeçare“VehbiShehu”, Bicaj
Jeta
Jetangjanmenjëlabirinttëgjerë
Në këtëlabirintduhettëgjeshdaljen
etëmarrëshmedaljen
Jetojmë në këtë botë ku e vërteta
s'besohet
ebukurashëmtohet
dheedrejtandëshkohet
Çdogjëtaniështëeqartë
sikurdetiqëpërherëkadallgë
Sotnëkëtëbotës'ka sinqeritettëvërtetë
porvetëmurrejtje
Asnjerinuk pendohet
dhevetëmdëshirontëlavdërohet
Në këtëbotëtëpakuptimtë
jetaështëkaqezymtë
Armeal Çuni, kl VII, shkolla “Hasan
Bardhoshi”, Letaj,Has
Besimi
Besojanëdikë
nënjënjeri
Mendojasiai
njeriishtebesnik
Po jaqëainjeri
nuk paskaqenëbesnik
Prandajs'duhet
tibesosh askujt
Pa enjohur
Se ainjerimundtëtë
lëndojëshumë
Edmond Brdhoshi, shkolla
“Hasan Bardhoshi”, Letaj,
Has
Tëjemipaqësorë*ese(
Sot, ne ecim në një tokë, ku në çdo hap që hedhim, tek ne, damkohet terrori. Më vjen inat nga bota, sepse unë nuk po e shkruaj vetë
tregimin e jetës, por frika dhe mëkatarët. Ata i hapin me forcë grilat e zemrës dhe futen në altarin e saj. E pushtojnë atë me
entuziazëm si një tokë të mënjanuar nga bota. E hedhin në një cep në një cep të errësirës dhe ku sytë e saj rrezikojnë të verbohen.
Për të humbur mendjen ne e çelim rubinetin e ëndrrave dhe i çojmë një nga një në fabrikën e mendjes për ti përpunuar më mirë.
Por, fatkeqësisht, mekanizmat e kësaj fabrike i ka pushtuar absurdi dhe damka e tij e urryer. Shëtitet me kënaqësi me një
buzëqeshje të ligë në fytyrë, a thua sikur të ushte një mik i ngushtë imi. Prandaj mundohem të dal edhe nga vetja ime, sepse nuk
mund të duroj tu shërbej këtyre miqve të paftuar. Pyetje të shumta më janë ngulur në qenien time si gozhda në dërrasë, por jam
shumë e pa zonja për tu dhënë përgjigje. Dalëngadalë po shndërrohem në një mekanizëm pa ndjenja, sepse shpresa, besimi dhe
siguria më kanë humbur e nuk po i gjej dot...Por o...Duhet të rezistoj.Ato nuk mund të më braktisin kështu. Këto mendime po më
vizitonin shpesh, derisa u bënë banorë të përhershëm në kasollen time. Mjegulla e dendur që mbizotëronte tek unë u shndërrua në
njëredheatëditëezbehumurirrezatuesidiellittëshpresës. Dhe qëatëherë,paqjau bëbashkudhëtarjaime...
ArtaDauti,klVIII,shkolla9-vjeçare“SejdiDida”, Krume
Mëpikturo ëndrrën
Vazhdo dalëngadalë të bësh një vijë të hollë, pastaj shto edhe gjëra kuptimplotë, në mes tyre shkruaj fjalët familja dhe lumturi, sepse
ajo më dhuroi ngrohtësinë dhe çiltërsinë e shpirtit, sepse ajo më mbron me flatrat e saj për të më bërë të denjë, sepse ajo më do dhe e
dua, sepse pa të nuk jam askush, sepse ajo është bërthama e jetës time. Por, ju lutem mos harroni të shkruani shoqërinë për frytin që
mbjelli në zemrën time dhe që u rrit shumë e lulëzoj për çastet e bukura dhe plot hare, për të qeshurat e këndshme. ama mos harro të
vizatosh një zemër të madhe dhe ta bësh plot dashuri sepse me ndjenjë del mjaft e bukur, në të vendos shprehjet e bukura, por le
jashtë saj inatin, zilinë, hakmarrjet, përçmimin dhe hidhërimin, sepse janë të pavlera, të mbizotërojnë në zemrën tënde, brenda saj
vizato një trëndafil por të jetë pa gjemba, të jetë i kuq si gjaku që prindërit derdhën për lumturinë e buzëqeshjen në fytyrën e
familjeve. Ëndrra ime ka shumë gjra brenda saj është e pafund në thellësi, nuk mbaron kurrë me fjalë të bukura. kjo ëndërr Thyen
akujt që të ngulin shpirtin në tirani, te heq zingjirët e hekurt që nuk të lënë të vazhdosh jetën të lirë. Eh, ëndrrat që kanë fëmijët,
ëndrratdotëmbizotërojnëgjithmonënëzemratetyre...
SuadaKoka
Fjalëtenjedruri
Dikur isha pema më e hijshme në të gjithë pyllin, isha filizi më i gjatë, më i hollë, më i drejtë, më i bukuri nga të gjithë filizat saqë çdo
njeriu i dhimbsesha për të më prerë, por ç'tu bësh ca njerëzve të pamëshirshëm që e kanë mendjen vetëm tek paraja, që e kane
mendjen vetëm tek suksesi. Më shndërruan një herë në disa dërrasa të shamatuara. Disa degë të mija, të bukura mi hodhën në plehra,
ndërsa mi dërguan tek fabrika e mobilieve. Imagjinoni se ç'dhimbje ndjeva, një herë u copëtova, pastaj më rrjepën ëkurën, por kur
copat e mija të fundit kishin përfunduar në një shtëpi të madhe, pas disa dekadash u shkrumbuan bashkë me shpirtin tim nga një zjarr
i pamëshirshëm, po aq i pamëshirshëm sa shpirti i njerëzve që më dëmtuan. Ashtu përfunduan edhe shoqe të shumta të mija të
lisnajës, ashtu përfunduan të gjitha lisnajat, ashtu përfundoi i gjithë pylli me gjithë gjallesat e kafshët nga shpirti mizor i njeriut...Ky
fund i dhunshëm a do të ishte më i dhunshëm sikur të kthehej te vetë njeriu? Pse ca njerëz mendojnë se druri është vetëm dru? Pse ca
njerëz mendojnë se druri fundja e fundit është për tu djegur? Druri mund të përdoret o njerëz të mençur edhe pasi të kalbet, e jo në
pranverën e tij, në stinën më të bukur të moshës së tij. Sikur dikush ti kuptonte këto fjalë nga pëshpërimat që thotë një pemë duke
shushuritur vazhdimisht gjethet e saj. NË momentin e fundit të ekzistencës, në momentet e fundit pa u shndërruar në pluhur, në një
shtëpi të vogël të vjetër, më gjetën në disa kosha plehrash, isha në oxhak të vjetër, duke pritur që zjarri të më mbulojë, seç mu dha një
buzëqeshje, kur pashë disa fëmijë aty strukur para meje, të përqafuar fort duke ngrohur njëri tjetrin...Aty kuptova se edhe njerëzit
nuk qenkan njësoj, aty kuptova se një buzëqeshje do të sillte një harresë vuajtjesh. Ah, sikur të ishin gjithë njerëzit kështu. Të mos
parazitojnëpërparatëkota,porpërtëdhënëvetëmngrohtësifamiljevetëtyre.
SaramantellaFerizolli,klVIII,shkola9-vjeçareVranisht, Has
Leonora Brati, shkolla 9-vjeçare “Sejdi Dida”, Krume