Gazeta "JEMI EDHE NE" - Mujore për fëmijë, botim i ALB-AID. Donator: Norwegian Embassy, Prishtina, Kosove Një mijë e një falënderime për të gjithë ato që besuan tek unë votën e tyre për të përfaqësuar zërin e shkollës dhe të çdo anëtari të saj. Ndihem e nderuar qe isha produkt i një procesi zgjedhor të drejtë, të lire e demokratik në plot kuptimin e fjalës, ndryshe nga ajo që ndodh rëndomtë ne politiken e gdhendur thellë në rrënjët e demokracisë në vendin tonë, aty ku e vërteta është e rreme dhe e rrema e vërtetë, aty ku vota tjetërsohet, te drejtat shkilen dhe premtimet nuk mbahen. Kjo pasqyre zgjedhjesh qe zhvilluam ishte më së miri demonstrimi madhështor i demokracisë në tempullin e dijes, pikërisht në shkollë aty ku gjithçka zë fill. Urime të shumta dhe një shtrëngim i sinqertë duarsh me kundërshtaren ishte mbyllja më e mirë. Dhe, a nuk ndodh kështu në demokracinë e vërtetë?! Po patjetër, por është për të ardhur keq që kjo ne vendin tonë është thjesht e pamundur. Rezultati nuk pranohet dhe kundërshtari bëhet armiku i jetës . I pavarur është ai që kërkon të nxjerrë politikën jashtë politikes, prandaj nëse jemi të fortë, forca do të flasë vetë e nëse jemi te dobët fjalët nuk të ndihmojnë dot. Por çdo të thotë për mua të jesh presidente? Presidente, një privilegj dhe përgjegjësi në të njëjtën kohë. Më është ngulitur thellë në mendje një frazë qe shoqëroi urimin që me dha mësuesja kujdestare e cila u shpreh: " Urime për postin, po ama mos harro bëj diçka që te ngelesh ne kujtesë dhe te mos jesh thjesht nje nga ato qeveritare të shkollës tonë". E që ditën e parë e ndjeja thellë frymën e përgjegjësisë që s'më lejonte të gëzohesha. Ndërkaq sot, më shumë se kurrë ndihem e motivuar me një qeveri nxënësish aktiv që shpesh herë mblidhemi për të ngritur zërin përtej mureve të heshtjes, për të thënë që po jemi edhe ne pjesë e vendimmarrjes. E në këtë kontekst edhe unë si Martin Luter King kam një ëndërr. Unë kam një ëndërr se një dite shkolla ime do jete me ndryshe, do jete me mire nga ç'është.

1. KRIJIME FIGURATIVE
8
Aktivizohuni në veprimtaritë e shkollës në se doni që zëri juaj të dëgjohet dhe vota juaj të numrohet
Jonuz Kola drejtor; Gentian Palushi sekretar i redaksisë;
Tel/Fax: +355 (0)24 24006; Mobil: +355 (0)682070905; E-mail: albaid@alb-aid.org
1
Viti VII i botimit, nr. 56, dhjetor 2015
Jemi edhe ne...
Dhjetor 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...
Mujore për fëmijë, botim i ALB-AID
Kjo gazetë botohet me mbështetjen financiare të Ambasadës së Mbretërisë së Norvegjisë në Prishtinë. Komentet e shprehura këtu, në asnjë rast, nuk pasqyrojnë qëndrimin e
Ambasadës së Mbretërisë së Norvegjisë në Prishtinë. Përmbajtja e saj është përgjegjësi vetëm e shoqatës “Alb-Aid”
Quhem Lorina Halilaj, jam nxënëse e gjimnazit " BAJRAM ABDIU" Bicaj dhe këtë vit shkollor pata shansin te zgjidhesha
presidenteekësajshkolle.
Një mijë e një falënderime për të gjithë ato që besuan tek unë votën e tyre për të
përfaqësuarzërineshkollësdhetëçdoanëtaritësaj.
Ndihem e nderuar qe isha produkt i një procesi zgjedhor të drejtë, të lire e
demokratik në plot kuptimin e fjalës, ndryshe nga ajo që ndodh rëndomtë ne
politiken e gdhendur thellë në rrënjët e demokracisë në vendin tonë, aty ku e
vërteta është e rreme dhe e rrema e vërtetë, aty ku vota tjetërsohet, te drejtat
shkilendhepremtimetnuk mbahen.
Kjo pasqyre zgjedhjesh qe zhvilluam ishte më së miri demonstrimi madhështor i
demokracisënëtempullinedijes,pikërishtnëshkollë atykugjithçkazëfill.
Urime të shumta dhe një shtrëngim i sinqertë duarsh me kundërshtaren ishte
mbyllja më e mirë. Dhe, a nuk ndodh kështu në demokracinë e vërtetë?! Po
patjetër, por është për të ardhur keq që kjo ne vendin tonë është thjesht e
pamundur. Rezultati nuk pranohet dhe kundërshtari bëhet armiku i jetës . I
pavarur është ai që kërkon të nxjerrë politikën jashtë politikes, prandaj nëse
jemi të fortë, forca do të flasë vetë e nëse jemi te dobët fjalët nuk të ndihmojnë
dot.
Por çdotëthotë përmuatëjesh presidente?
Presidente, një privilegj dhe përgjegjësi në të njëjtën kohë. Më është ngulitur
thellë në mendje një frazë qe shoqëroi urimin që me dha mësuesja kujdestare e
cila u shpreh: " Urime për postin, po ama mos harro bëj diçka që te ngelesh ne
kujtesëdhetemosjeshthjesht njengaatoqeveritaretëshkollëstonë".
E që ditën e parë e ndjeja thellë frymën e përgjegjësisë që s'më lejonte të
gëzohesha. Ndërkaq sot, më shumë se kurrë ndihem e motivuar me një qeveri nxënësish aktiv që shpesh herë mblidhemi për të
ngritur zërin përtej mureve të heshtjes, për të thënë që po jemi edhe ne pjesë e vendimmarrjes. E në këtë kontekst edhe unë si Martin
LuterKing kamnjëëndërr.
Unë kamnjëëndërrse njëditeshkollaimedo jetemendryshe, dojetememirengaç'është.
Lorina Halilaj, shkolla e mesme “Bajram Abdiu”, Bicaj
Qeveria e nxënësve një hap drejt ushtrimit demokracisë...
ShoqataALB-AID ka filluar të zbatoje fazën e tretë të projektit “Merrni pjesë në qoftë se doni që zëri juaj të dëgjohet dhe vota juaj
të numërohet –Promovimi i qeverive të nxënësve”, projekt i cili financohety nga Ambasada Norvegjeze në Prishtinë. Ky projekt
ashtu si edhe vitete e tjera ka si qëllim mbështëtjen e strukturave të qeverive të nxënësve për përmirësimin e ushtrimit të
demokracisë në shkolla dhe pjesëmarrjen në vendimmarrje. Gjithashtu ndër të tjera projekti synon të rrisë shkallën e respektimit të
tëdrejtavetëfëmijëvenëqarkuneKukësit.
Projektido tëshoqërohetedhemebotiminegazetësmujorepërfëmijë“Jemiedhene”.
Promovimi i qeverive të nxënësve
Brisilda Rustemaj,
shkolla 9-vjeçare “Mushak Kadria”, Margegaj , Tropojë
Leonora Brati, shkolla 9-vjeçare, Krume
Klejsi Dogjanii, shkolla 9-vjeçare, Bicaj
Dea Peka, shkolla 9-vjeçare “Sejdi Dida”,
Krume

2. 2
KRIJIME FIGURATIVE
Dhjetor 2015______________________________________________Jemi edhe ne... Dhjetor 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...
VEPRIMTARI
Zgjedhjet e kryetarit te qeverisë së nxënësve në shkollën e mesme “Havzi Nela” Kukës
KRIJIME LETRARE
Ciliështëmisioni juaj nëjetë?
Unë jam këtu në tokë për të …ndihmuar njerëzit në nevojë për të bërë atë që prindërit e mi e lanë në gjysmë, për te treguar se
pozitiviteti dhe mirëqenia e çdo njeriu munde te gjendet brenda secilit prej jush..jam këtu sepse dua atë shoh perceptimin e
njerëzve të ndryshëm racave të ndryshme në vende të ndryshme jam këtu si gjithë të tjerët për të përfaqësuar të mirën dhe për të
treguar se ajo është fitimtare çdo herë .Edhe pse shumë njerëz të mirë akuzohen nga jeta dënohen e mallkohen nga fati ju them se
një ditë ndoshta vonë apo herët do te vij, ndoshta fati vonon por kurrë s'të harron, të mos harrojmë se këtë gjë e ka secili prej jush
ne dore…Dua te them se në këtë bote ka njerëz qe humbin ne udhën e errët dhe marrin drejtim të gabuar. Në jetë do kesh pengesa
do marrësh vendime që ndoshta më vonë do pendohesh por duhet të vazhdosh përpara pa kthyer kokën pas. Prandaj mendoj se
një arsye e plot qe te jem këtu ne toke është të ndjek te mirën pozitivitetin dhe gjithmonë suksesin, paçka sa ide një apo jo mund te
jemi për të përfaqësuar atë. Këtë ese do ta mbyll me një shprehje te Benito Musolini: Nëse do ndaleshe për të gjuajtur çdo qen që
tedelpërparaatëherëdoteharrosh tevazhdoshrrugën.
Adhurim Doci, shkolla 9-vjeçare Ali Podrimja, Bajram Curri
Shkollaime...
Shkolla ime, vendi të cilin çdo ditë e vizitoj, dhe vendi i cili çdo gjë mua më mëson.Ajo është vendi më i mirë për mua, aroma që
lëshon shkolla është ushqim i trurit tim, oborri i saj është si parajsa, muret e saj janë si shtëpia ime, shokët dhe shoqet janë si
familja ime e dytë, arsimtarët janë si prindit e mi të dytë. Shkolla është vendi më i shtrenjtë, aty gjej gjënë më të ndritshme
"Diturinë", sepse shkolla është çelësi i së ardhmes. Pa shkollë, askush nuk di sesi të sillet, apo sesi të kryejë një punë me rregull,
shkolla bëri që ne të mësojmë gjëra të cilat çdo ditë i hasim si vështirësi.Ajo na mësoi shkrim, lexim, llogaritje, historinë e vendit
tonë dhe botës, gjuhë tjera dhe shumë e shumë gjëra të cilat nuk kanë mbarim. Për mua shkolla është si një lule që kurrë nuk i
ndaletaromaediturisë
Dhunandaj femrës
Sëmundje nuk mund ta quajmë, dhimbje nuk mund ta quajmë, por mund ta quajmë frike, vdekje. Nëse dëshiron te vdesësh ajo
është rruga. Ajo te vret me shume se 1000 plumba me shume se fjalët ajo është sëmundje e pashërueshme. Nëse dëshiron te
vrasësh një femër vraje por jo ne atë mënyre. Nëse dëshiron ta besh te vuash ajo nuk është mënyra. Stop dhunës! Mos harroni ju u
lindet nga një femër, një femër ju keni nene, një femër keni motër dhe nga një femër ju do te bëheni baba. Nëse nuk keni mëshirë
për një femër te huaj mendoni për femrat qe keni ne shtëpi. Nesër ose pasnesër një mashkull i huaj mund te ushtroje dhune ne
nenën tuaj motrën tuaj ose vajzën tuaj. E keni parasysh kur një gjethe bie ne toke ajo do te kalbet njëjte është dhe me një femër.
Femra është qenia me delikate ne bote.Ajo lëndohet shume shpejt.Ajo qan nga një fjale e vetme dhe jo me te ushtrosh dhune mbi
te qe e shkatërron përgjithmonë .Edhe ajo ka vëlla, edhe ai mund ta mbroje , i vendos flaken gjithë botes, por ai ta dha ne besim
atëqetemos elëndoshMbrojeatë,kujdesupërte.
Arselinda Shurbi, shkolla 9-vjeçare Vranisht, Has
Punime te nxënësve të shkollës 9-vjeçare Bucaj, Tropojë
7

3. 3
KRIJIME LETRARE
Dhjetor 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...Dhjetor 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...
Poezipërvitin eri
Sa bukur qëndronky bredh
Sa bukur dritatjanëndezur
Sa bukur dhuratatnëduar
sa bukur dëeshiraështëplotësuar
Alda Lleshi, shkolla 9- vjeçare
“SejdiDida”, Krume
Fluturoj
Nisemnënjëudhëtim
mekrahëprejimagjinate
Nisemnënjëfluturim
nëqiellinekaltër
Eprekajrinmeduar
nuhas aromëneqiellit
ndjejngrohtësinëediellit
retëmëgudulisinshpirtin
Ndjejnjëndjenjë
qësekamndjerëmëparë
Njëndjesiqëse kamparënëëndrra
këtoiquajndjesitëëmbla
Diellimengroh shpirtin
zemrënmapërvelon
eshpirtinmagëzon
Nëmundesh
Në mundeshtëveprosh
jovetëmtëimagjinosh
Në mundeshtëbësh mevepër
Mos tëthuashnëdorës'kamgjëtjetër
Në mundeshlotëttikursesh
mebuzëqeshjetëkërcesh
Në mundeshfaljetëkërkosh
dhimbjesdaljentitregosh
nëmundeshmësuesintëdëgjosh
mendjenngakëshillattëmos elargosh
Në mundeshlibratëlexosh
engaatodiçkatëpërfitosh
Në mundeshtëdush edheatoqës'të duan
eatoqëtëkanëinat
se njëditëtëgjithado tëkemifat
Valbona Muja, shkolla 9- vjeçare “Sejdi Dida”, Krume
Heshtje
Zbrazëtindoshtangajeta
Trishtimndoshtangavdekja
Frikëndoshtangalufta
Paditurindoshtangaturma
Qyteteplotepërplot
menjerëzqëjetojnëpaedit
Milionaqëllimeqëu krijuan
përkëtoditë
Asnjerinuklindkot
Asnjerinukjetonkot
Por, ulindëm
eheshtjambizotëroi
nëpyjetefrikshëm
tëpërrallaveqëtregoj
Heshtjapo zëvend
Skajetpoimbush
Jetapo venitet
egjithçkado tëmbarojëmeluftë
Tëdehem sonte
Tëdehemsonte
ështëmëmirë
qëvetminëmos tandjej
Tëdehemsonte
ështëmëmirë
qëtëfluturojtëndihemelirë
Tëdehemsonte
ështëmëmirë
qërealitetinmëkatartaharroj
Tëdehemsonte
ështëmëmirë
qëgjithçkatëharroj
Por, sadotëdehem
nëkëtëbotë
asgjës'do tëndryshojë
Simëngjesido tëdalë
edhediellitëperëndojë
atëherëunëdo tëjempo njësoj
Imelda Peka, shkolla 9- vjeçare “Sejdi
Dida”, Krume
Dimri
Ja dhe dimri erdhi
i ftohti na mbërtheu
natyrën një qetësi pushtoi
flokë bora vendin mbuloi
Pemët në gjumë kanë rënë
bashkë me to dhe arinjtë
dielli është strukur atje në
majë
pret pranverën të lind sërish
Thika akulli ndër çati
janë formuar si kristale
kanë gjithë atë bukuri
po ti shohësh më ngadalë
E nën majat bardhëroshe
të mbuluar me dëborë
fryn veriu trazovaçi
me kokrriza në dorë
Fiu-fiu zhurmat dëgjohen
në dritaret skaj më skaj
duke ecur si lajkatare
me melodinë e saj
Në mbretërinë e dëborës
rrezellitëse anembanë
ngjyra e bardhë e kurorës
udhëheq vendin kryelartë
Gentjana Pepa, shkolla e
mesme “Bajram Abdiu”,
Bicaj
Leonora Brati, shkolla 9-vjeçare “Sejdi Dida”, Krume
KRIJIME FIGURATIVE
Punime te nxënësve të shkollës së mesme të bashkuar “Ali Iber Neza”, Tropojë e Vjetër”
6 Punim I mësuesit Bedri Hyka

4. 54
KRIJIME LETRARE KRIJIME LETRARE
Dhjetor2015_______________________________________________Jemi edhe ne... Dhjetor 2015_______________________________________________Jemi edhe ne...
Ëndërr
Kur veten ngazërategjentërrethuar
ekur eraelehtëfytyrëntapërkëdhel
tëduketsikurgjithmonëatykeqëndruar
mekrahëteimagjinatëskefluturuar
Ëndrra
Vjeshta rikthehet në botën përreth
duke kërkuar horizontin e vet
me gjethet që në tokë bien
shkelën ndjenjat e nuk arrijnë të ngrihen
Re të errëta e mbulojnë qiellin
e deti zemërohet me dallgë
mali vuan e s'flet
shpirti i ëndrrës në heshtje vdes
Loti i njënëne...
Rrezet e diellit, që ndriçonin lart ne kupolën e qiellit, derdheshin hareshëm në njëmijë ngjyra të bukura në rrugët ecejake të lagjes
time.Ato ishin rrugët, që unë kisha kaluar vitet më të bukura të fëmijërisë time, duke bredhur e lirë dhe e mbushur me pasion dhe
dëshirapërjetën,por kjoesotmjaishtendryshe, ishtenjëditëqënukdojatëkishtendodhur kurrë.
Britma e një nëne, që përzihej me të qarat e fëmijëve, përcillnin në ajër tingujt më të urryer dhe vrastarë që kisha dëgjuar
ndonjëherë. Këta tinguj hidheshin si shigjeta te helmuara në zemrën time, duke prerë pa mëshirë brenda meje çdo ëndërr, çdo
shpresë që kisha thurur. Si një re e zezë dhe hije rëndë, paniku dhe frika kapluan qenien time. Ndihesha e pafuqishme, e pashpresë,
më dukej se çdo gjë brenda meje kishte ngrire dhe unë ndodhesha pikërisht aty, si një dëshmitare e një pamjeje që të vriste në një
mije dhimbje te pamëshirshme. Kur po mendoja te largohesha që aty, papritur një burrë shtatlartë dhe i nervozuar doli nxitimthi
nga ajo shtëpi e vjetër në qoshe të rrugës. Në fytyrën e tij të gjatë dhe të skuqur dalloje gjithë mizorinë dhe dhunën që kishte
ushtruar mbi familjen e tij.Ai po ecte me shpejtësinë e erës dhe dukej si një stuhi që merrte me vete gjithçka. Mjaftonte një shikim i
atij njeriu të tërbuar për të të djegur, e për të të bërë shkrumb e hi. Pasi ai u largua nga shtëpia, unë mora guximin ti afrohesha afër
asaj porte të zezë e hije rëndë që ndante jetën nga ferri. Hapa portën ngadalë dhe papritur, gjithçka përpara meje shfaqet si një
makth i vërtetë. Gjithçka atje ishte rrëmuje, kudo ndodheshin copëza qeramike, mobilie te prishura, letra te grisura, pra ai vend
kishte formën e një skëterre të vërtetë që përkulte ne gjunjët e mjerimit çdo qenie njerëzore. Në qoshe të murit të asaj shtëpie të
vjetërsuar ndodhej një grua thatanike, e gjatë, me flokë te zeza dhe me fytyre te mbuluar me dy duart, qante me dënese. Përmbi
kokënesaj qëndronindy engjëjtëvegjëlqëiledhatonin flokëtdheqanin meteëmënetyre.
E përballë kësaj skene rrëqethëse që po me zinte frymën, unë nuk durova më. Gjunjët më kishin lëshuar, fytyra më ishte zverdhur
dhe mbuluar nga lotët që rridhnin pa pushim si një ujëvare e fryrë dhe e tërbuar. Ndihesha e pafuqishme, e pa aftëe përballë
rënkimeve dhe lotëve të kësaj nëne. Përse vallë po ndodhte kështu, përse vallë më duhej të bëhesha pjesë e një dhimbjeje që s'kishte
fund?
Tashmë qenia ime ishte kthyer në një vullkan, që digjte çdo gjë, një vullkan qëe priste me padurim të shpërthente në një mijë xixa
llavën përvëluese, e të digjte gjithë ato duar burracakësh që përdorin forcën për të goditur një krijesë kaq të brishte dhe të butë. Një
zë me buçiste nga brenda, e më bënte të bërtisja si e marrë nëpër ato rrugica te shurdhëta duke thirrur ndal, ndal dhunës ndaj
femrave pasi dhuna sjell urrejtje, sjell shkatërrim. E le të mblidhemi te gjithë së bashku si një grusht i vetëm drejt paqes, drejt
harmonisëeletëjetëajo forcaedashurisëqëtërrëzojëmalinedhimbjesqëngrihet mbisupetefamiljevetona.
Gentiana Pepa, shkolla e mesme “Bajram Abdiu”, Bicaj
Rrenaejetës
Në këtë botë të ndyrë në tregun e jetës, shiten me ulje çmimi vetëm buzëqeshjet false, intrigat dhe thikat e ngulura...ne një
zemër...pas shpine...nga duar të mpira...nga njerëz të paskrupullt. Në këtë rrëmbehesh më shumë nga një buzëqeshje e shtirur pa
mundur të bësh diferencimin nga një buzëqeshje e vërtetë, një buzëqeshje që shkrin akujt e zemrës dhe të rrit forcën e shpirtit. Në
këtë botë të ndyrë gënjeshtra ngihet e lartësohet, ndërsa e vërteta vret veshët e atyre që u pëlqen të jetojnë nën efektin e njerëzve të
përsosur ne nj botë të përkryer. Askush nuk jep shkak për gjithçka që ndodh, por pasojat i vuajmë pa ngritur zërin kundrejt këtij
llumi injorance që na rrethon përballë kësaj pjate ëmbëlsire që na servilet nga duar të pista e nga zemër të vrara që sulmojnë
shahun e radhës për të marrë hakun e pamerituar. Kjo gumëzhimë mendimesh që sillet në ajër, kjo e qeshur që të acaron veshët, e
dy pika që rrjedhin e të vrasin sytë, kur shikon që njerëzit udhëhiqen nga parimet e egoizmit dhe rrëmbehen nga buzëqeshje të
shtirura dhe nga fjalët që burojnë nga mjalti i helmuar bletëve punëtore. Në këtë botë të ndyrë ku shpeshherë dita është më e errët
se nata pasi kur mbyll sytë e qetë në mbrëmje zgjohesh në mëngjes me një varr të përgatitur, ku në pllakën e tij shkruhet “Vdiq nga
naiviteti”. Ky varr të jep një dhimbje më shumë në këtë botë, por pa dashje bëhet shtysë për një fillim të ri..., një fillim ku tashmë
nuk mund të lejosh vetes gabime. E mua më ngelet vetëm të hesht e të dëgjoj, ta pranoj se ndoshta e humba betejën me intrigën,
por joluftën,etanindihemsikur sapojamzgjuarngaëndrraqëgabimishtu futa.
Tani ekuptova...
Tani sapo rilinda, tani kur flluskat e sapunit u tretën sapo panë buzëqeshjen intriguese...tani që zemra punon e qetë, e pastruar nga
mbeturinat që...tashmë ngelën pa kosh...Tani dua të hesht, për një çast të mbyll sytë e të marr frymë thellë, të mundohem të harroj
e të fal. Nga kjo botë kuptova se miqtë e vërtetë njihen me vepra dhe jo me fjalë të bukura, kuptova se buzëqeshja dhe lumturia
jote mund të jenë burim urrejtjeje për dikë tjetër, kuptova se pavarësisht se sa mund të duash dikë në çfarë do lloj marrëdhënieje
nuk duhet që patjetër të ta kthejnë në të njëjtën mënyrë. Kuptova se edhe jastëku i butë mund të të tradhtojë, kuptova se dhimbja
mund të bëhet burim force për të ecur përpara. Kuptova se ndonjëherë u japim gjërave rëndësinë e pamerituar, kuptova se askush
nuk është i përjetshëm në zemrën tënde, pavarësisht se sa i rëndësishëm mund të ketë qenë, kuptova se edhe pse falim ne kurrë
nuk harrojmë, kuptova se pa dashje mund të lëndojmë njerëzit që i duam duke u munduar të bëjmë mirë. Kuptova se çastet e
lumtura në këtë jetë janë të shkurtra, por në sirtarin e kujtimeve shndërrohen në të pavdekshme. Mësova të vlerësoj çdo sekondë
të jetës, të vlerësoj çdo këshillë e ankesë kundrejt meje, por mbi të gjitha kuptova se asnjëherë nuk duhet tia lejosh vetes që të
vlerësosh dikë tjetër më shumë se veten tënde pavarësisht gjithçka. Edhe pse ne nuk kemi forcë duhet të ecësh zvarrë për të arritur
atëqëdo, evetëmkur tëarrishqëllimin,tëngresh kokënlartetëthuash“Iadola”.
Leonora Brati, shkolla 9-vjeçare “Sejdi Dida”, Krume
Osot,okurrë...
"Vetëm paqe dhe pak lumturi, kaq kërkoj ", ishin fjalët e fundit të një zambaku që akoma pa plotësuar mirë petalet, iu shkulen
rrënjët barbarisht nga një mendje mizore e çastit.Ajo u vra, ai nuk dihet se ku është ndërsa toka ne atë vend u shkretua. E tillë është
dhuna,kudo qëshkelmbjellfarëneasgjësimit,eujitëatëmelottëkripurdhenëfundkorr dëshpërimdhevdekje.
Teksa ndjek me vëmendje te rejat e fundit, kronika të zeza tronditin dhe shokojnë çdo qelizë timen: "Vrasje në Tiranë", "Burri
masakron të shoqen në Shkodër", "Katër fëmijë mbetën jetim në Tepelenë", vrasje ne çdo varfër e çdo rrugice. Ku po shkojmë
kështu!? Cili është fundi i kësaj rrugë pa krye!? Askush nuk e di, askush nuk dëshiron të përgjigjet, askush nuk bën asgjë për ta
ndryshuar dhehistoriavazhdon,akrepatrrotullohenrrethtenjëjtitvend.
Franc Kafka, shkrimtari i madh çek shprehet: "Nëse humb durimin ke humbur një këmbë, nëse humb shpresën ke humbur dy duar,
nëse humb arsyen, ki kujdes, ke humbur kokën". E pikërisht janë veprime te nxituara, dallgë të ngritura që nuk presin te shuhen ne
rëre por shuajnë përgjithmonë flakën e një qiriu të bardhë që sapo ka filluar të digjet. Nerva dhe akte te pakontrolluara që
shndërrohennëgjelatteëndrraveteçiltradukeidhënëfundnjëmaratonepalavdi.
Ne mesin e gjithë këtij fenomeni famëkeq dhe asimilues një gjë më ka munduar se tepërmi, fëmijët, pasardhësit dhe dëshmitarët e
vetëm të një akti brutal gjinor, që akoma në abetaren e tyre te jetës nuk kanë mbërritur tek fjala "realitet". Krijesa të pafajshme qe
vuajnë fajësinë e fatit, fidanë të rinj që u këputet gjysma e rrënjëve dhe detyrohen të rriten të gjymtuar, pëllumba të bardhë që u
duhetdyfishpunëdhemundimpëertëarriturtufënkrahëshpejtë.
Para dy vitesh lexova një artikull për jetimët dhe një shkrim me germa të arta me mrekulloi, me mahniti, me mbushi me shpresë, po,
paska shpresë. Një shtatëmbëdhjetë vjeçare me një shpirt sa të bukur aq edhe te hekurt shkruante ndër të tjera"… veçanërisht
adhuroja çastet kur mami me thoshte natën e mirë dhe më fikte dritën. Sot gjysma ime që duhej të ishte në varr gjallëron në zemrën
time kurse gjysmën tjetër e kam dëbuar nga çdo pjesë e trupit tim. Kam besim se do arrij majat vetëm për atë, ta nderoj në këtë botë
pa nder, o botë, o dreq që paskam lindur të të ndreq. “Ne çastin kur mendon se ke humbur gjithçka që ke dhe gjithçka mund të bësh
është asgjëjetatëhap"portënmagjikerezervë"qëtëhapetvetëmnjëherënëjetë, ështëportaemundësisësë dytë.
Secili prej nesh mund të gabojë, mund te zhgënjehet, mund të nxitohet, mund të pendohet, por secili prej nesh mund dhe duhet të
falë. Veprat e vogla janë ato që ndërtojnë gjërat e mëdha. Ai qe na jep"titullin" njeri është arsyetimi prandaj veprimet e menduara
janëgjithmonëveprimeteduhura,çdomëngjesështëmeizgjuarseçdombrëmje.
Asllan Kurtallari, shkolla e mesme “Bajram Abdiu”, Bicaj
Kur lumturiabëhetlojajonëepreferuar
eharmoniazemratnaledhaton
kur rrjedhënengjarjevedukelundruar
atëherëbefasdikush mëzgjon
Eridona Mici, shkolla 9- vjeçare “Sejdi
Dida”, Krume
Aty ku diellidhehënabashkohen
kur sheh pëllumbinebardhënëfluturim
ku tëgjithadhimbjetlargohen
vendiku nukekzistonfjalahidhërim
E sërish realiteti kthehet një mëngjes
e lumi në heshtje qesh
qesh e kërkon të të tregojë
se realiteti do na rrëzojë
Në heshtje vuan ëndrra
e më nuk shprehet
kërkon, kërkon sërish të përjetojë
por ul kokën e më fatin pajtohet
Errësira e mbrëmjes së ftohtë
Kërkon sërish ta ri zgjojë
por hëna dhe yjet nga ky gjest
lëndohen
Lëndohen se ëndrrat s'mund të
realizohen
Leonora Brati, shkolla 9-vjeçare
“Sejdi Dida”, Krume
Migena Gjana, shkolla e mesme “Bajram Abdiu”, Bicaj