In een document dat eind 2016 door de CIA werd vrijgegeven, kunnen we lezen dat Arafat wel degelijk de opdracht gegeven heeft om de diplomaten te vermoorden. Arafat feliciteerde na de executie van die drie mensen persoonlijk de beulen ('he personally congratulated the guerillas after the execution', lezen we in de nota). Ter info: Arafat kreeg in 1994 de Nobelprijs voor de Vrede.

1. € 2,20Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Ondanks de steun van de openbare omroep en een aantal kranten is het Publipart-
schandaal een nieuwe slag voor de sp.a. Nog voor het schandaal slaagde de partij -
federaal en Vlaams nochtans in de oppositie - er maar niet in met een eigen verhaal te
komen. Haalt de sp.a straks nog 12 procent? Naar analogie met andere socialistische
partijen in Europa is de Vlaamse sociaaldemocratie aan het wegkwijnen.
Wanneer doekt de sp.a zichzelf op?
Een reddingsoperatie met steun van de
media. Zo kon je de framing op radio, tv en
kranten samenvatten toen de Gentse Publi-
part-affaire was losgebarsten. In plaats van
het debat te voeren over weinig transparante
nv’s die uit intercommunales zijn voortgeko-
men en een melkkoe werden voor (in eer-
ste instantie) socialistische politici, verdronk
de VRT, geholpen door een paar journalisten
(Bart Brinckman van De Standaard voorop), de
discussie over de rode Gentse graaicultuur op
een vakkundige wijze. Plots moest het debat
gevoerd worden over de emolumenten ver-
bonden aan mandaten van lokale, regionale
en federale politici. Antwerps schepen van
Financiën Koen Kennis moest komen uitleg-
gen waarom hij meer dan 7.000 euro netto per
maand verdiende. Ook het parlementaire loon
van Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA)
was plots onderwerp van gesprek.
Opgejaagd door de PVDA begonnen Groen-
kopstukken daarover door te drammen, daarin
gevolgd door een aantal sp.a’ers. Een mens
zou zowaar de indruk krijgen dat het Publipart-
schandaal een Antwerps probleem is met de
N-VA als spin in het web.
Vraag is of de operatie ‘Red sp.a’ veel zoden
aan de dijk zal leggen. De kijkers van Terzake
zijn - afgezien van critici die zich mateloos
ergeren aan de vooringenomenheid en arro-
gantie van Kathleen Cools - overtuigden die
niet snel een andere politieke stal dan die van
de socialisten zullen opzoeken. De steeds ver-
moeider ogende partijvoorzitter John Crombez
probeert de meubelen te redden door te plei-
ten voor een operatie ‘transparantie’. Maar ook
dat was een onderdeel van de strategie: een
mistgordijn optrekken rond het Publipart-ver-
haal. Momenteel hebben de politici het imago
van zakkenvullers en dat geldt zeker voor de
socialisten.
Terugtrekking in grote steden
mislukt
De zaak dreigt op nationaal vlak dramatisch
te worden voor de sp.a. In de peilingen slaagt
de partij er maar niet in te profiteren van het
oppositiewerk tegen de regering-Michel en
de regering-Bourgeois. In 2014 haalde de par-
tij amper 14 procent van de stemmen. In de
peilingen schommelt sp.a sindsdien tussen
13 en 15 procent. En lijkt ze dichter bij 12 pro-
cent te stranden dan bij 15 procent. Crombez
en co weten dat ze slecht in de markt liggen.
Om de schade bij de gemeenteraadsverkie-
zingen te beperken, werd besloten zich terug
te trekken in een aantal grote steden, daar de
verkiezingen te winnen en achter de stads-
muren betere tijden af te wachten. In Hasselt,
Leuven, Gent, Oostende en eventueel Brugge
moest de burgemeesterssjerp gered worden.
Hasselt en Gent lijken ondertussen verloren.
Quid met Leuven na Tobback? En wordt het in
Brugge een dubbeltje op zijn kant? Het zou iro-
nisch zijn als de sp.a straks enkel het Oostende
van Johan vande Lanotte weet te behouden.
Wat er ook van zij, de keuze om zich te ver-
schansen in de steden toont aan dat het elec-
toraat van de sp.a steeds kleiner is geworden.
Wat blijft nog over? Zuilgebonden personen,
gepensioneerde ambtenaren, personeel uit
het gemeenschapsonderwijs, vakbondsleden
en een paar groepen allochtonen.
Het electoraat spat uiteen
Extra pech voor Crombez is dat de soci-
alisten de internationale trend tegen heb-
ben. Het welvaartsmodel dat de sociaalde-
mocraten en reformistische socialisten na de
Tweede Wereldoorlog groot heeft gemaakt, is
uitgeleefd. Dat was het al in de jaren zeven-
tig, maar links kon het overeind houden met
steeds hogere belastingen. Ze hebben ook
geen antwoord kunnen geven op de mondia-
lisering. De sociaaldemocratie in Europa is aan
het verschrompelen. Langzaam maar zeker.
In Frankrijk is de PS op sterven na dood. In
Nederland stevent de PvdA af op een zware
verkiezingsnederlaag. Ja, in Duitsland maakt
Martin Schulz een kans tegen Angela Mer-
kel, maar sinds Gerhard Schröder volgen de
socialisten daar een Europese ‘Sonderweg’.
Dankzij een beleid van loonmatiging en een
goedgeschoolde arbeiderspopulatie hebben
de Duitse sociaaldemocraten bijgedragen tot
een succesverhaal: Duitse bedrijven die kwa-
liteitsproducten maken (chemie, premiumwa-
gens, machinebouw, moderne technologie…)
en hun mannetje kunnen staan in een mondi-
ale economie. Duitsland is een uitzondering.
De Vlaamse socialisten zijn dat niet. Sociolo-
gisch is de partij aan het uiteenvallen. Electo-
raal is dat langzaam maar zeker ook het geval.
Misschien doekt de sp.a zichzelf best op, om
over een aantal jaren een totale afgang te ver-
mijden. Boudewijn Bouckaert, jurist, oud-pro-
fessor, ex-LDD-parlementslid, en ad rem als
vanouds, deed op de sociale media volgend
voorstel: “De sp.a zou zichzelf beter ontbin-
den. Er is keuze zat voor haar leden en kiezers:
de bloedrode ABVV’ers kunnen naar de PVDA,
de ‘progressieve’ gediplomeerde jongens en
meisjes kunnen naar Groen, de humanistische
liberaal-socialisten kunnen naar Open Vld en
de anti-moslim-socialisten kunnen naar het
Vlaams Belang.
Ook in de politiek geldt Schumpeters’ ‘crea-
tive destruction’.” We kunnen hem enkel gelijk
geven.
Arafat gaf wel degelijk opdracht om Belgische diplomaat te vermoorden
Begin maart 1973 werden in Khartoum de VS-ambassadeur Cleo Noel, zijn zaakge-
lastigde Curtis Moore en de Belgische diplomaat Guy Eid ontvoerd en vermoord door
‘Zwarte September’, een onderdeel van Yasser Arafats “El Fatah” (PLO).
Arafat ontkende altijd alle betrokkenheid en
beweerde dat ‘Zwarte September’ niet onder
zijn bevel stond.
De Amerikaanse onderzoeksjournalist Russ
Braley ontdekte documenten van de Natio-
nal Security Agency (NSA) waaruit blijkt dat
de moorden op rechtstreeks bevel van Arafat
zijn gepleegd.
Een tweede bron is James J. Welsh, een
gewezen analist bij een Amerikaanse inlichtin-
gendienst, die op 28 februari 1979 een bericht
onderschepte waarin Arafat in eigen persoon
opdracht gaf de gegijzelde diplomaten te ver-
moorden.
Volgens Welsh bleek uit de gesprekken tus-
sen Arafat en de terrorist Khalil Al-Wazir in
Khartoem dat de PLO-leider vanuit Beiroet het
bevel gaf om de diplomaten te vermoorden. De
analist gaf de info meteen door aan zijn bazen
bij NSA en het ministerie. Maar die vonden de
informatie niet belangrijk genoeg en er werd
verder geen gevolg aan gegeven. Dat bericht
werd volgens sommigen om politieke redenen
in de doofpot gestopt.
Die informatie werd op 7 november 2002
gepubliceerd in het Belgisch Israëlitisch Week-
blad. Op basis van dat artikel stelde parle-
mentslid Guido Tastenhoye (Vlaams Blok) de
minister van Buitenlandse Zaken, toen Louis
Michel (MR), enkele vragen.
Samengevat, werd aan Louis Michel de vraag
gesteld of de informatie in het artikel wel of
niet kon bevestigd worden. En, indien posi-
tief, welke gevolgen dat zou hebben inzake
de betrekkingen met de Palestijnse Autoriteit,
waarvan Yasser Arafat op dat ogenblik de pre-
sident was.
Antwoord
Op 20 mei 2003 gaf de bevoegde minister
een erg voorzichtig antwoord; de nieuwe ont-
hullingen kaderden in een perscampagne dui-
delijk bedoeld om de positie van de leider van
de Palestijnse Autoriteit (Arafat) zoveel moge-
lijk te ondermijnen. Maar omdat de Ameri-
kanen niet veel deden met de onthullingen,
werd er ook aan Belgische zijde geen actie
ondernomen.
Ondertussen zijn door de CIA nieuwe docu-
menten vrijgegeven, die opnieuw de belang-
rijke rol van Arafat aangeven.
In een eerste document (kopie in ons bezit)
wordt gesteld dat de VS niet konden reageren
in 1973 omdat er geen wetgeving was die hen
toeliet dergelijke internationale misdaden aan
te pakken.
Dat kon pas enkele jaren later. Dat de Ame-
rikanen toen niets ondernomen hebben tegen
Arafat heeft niets te maken met een gebrek aan
bewijs, wel aan het ontbreken van de rechts-
grond om de man te arresteren.
In een document dat eind 2016 door de CIA
werd vrijgegeven, kunnen we opnieuw lezen
dat Arafat wel degelijk de opdracht gegeven
heeft om de diplomaten te vermoorden. Arafat
feliciteerde na de executie van die drie mensen
persoonlijk de beulen (he personally congra-
tulated the guerillas after the execution, lezen
we in de nota).
Arafat kreeg in 1994 de Nobelprijs voor de
Vrede. THIERRY DEBELS