Cantigas populares galegas e regueifas.guest05fce8
Xa temos rematada a nosa recompilación de cantigas de amor, escarnio e maldicer. Moitas grazas a todos os que participastedes facéndonos chegar as vosas recolleitas. Podedes velas na seguinte presentación e tamén proximamente na exposición que se vai celebrar no colexio.
Recentemente foi anunciada a versão 3.0 do Tornado, um framework web non-blocking escrito para lidar com milhares de conexões simultâneas. Umas das grandes mudanças é o suporte a "Futures", introduzida no python 3.2 para dar mais poder aos tradicionais callbacks. Iremos conhecer as principais funcionalidades do Tornado, ressaltando as novidades implementadas na última versão, e comentar sobre as novas tendências para a programação assíncrona no python.
Cantigas populares galegas e regueifas.guest05fce8
Xa temos rematada a nosa recompilación de cantigas de amor, escarnio e maldicer. Moitas grazas a todos os que participastedes facéndonos chegar as vosas recolleitas. Podedes velas na seguinte presentación e tamén proximamente na exposición que se vai celebrar no colexio.
Recentemente foi anunciada a versão 3.0 do Tornado, um framework web non-blocking escrito para lidar com milhares de conexões simultâneas. Umas das grandes mudanças é o suporte a "Futures", introduzida no python 3.2 para dar mais poder aos tradicionais callbacks. Iremos conhecer as principais funcionalidades do Tornado, ressaltando as novidades implementadas na última versão, e comentar sobre as novas tendências para a programação assíncrona no python.
Built for Success: Online Course Design and the COI FrameworkCaroline Conlon
This session will focus on the practical application of the three COI (Comunity of Inquiry) “presences” in course design. Strategies
to build student engagement, community and pedagogical components for each presence will be summarized. A concrete example
of each presence will be explored in depth along with the process used to select effective technology and pedagogical components.
The session will close with a demonstration of the application of COI techniques in major LMS systems including Blackboard,
Moodle, and Canvas. Handouts and worksheets for designing online courses using the COI model will be provided.
Textos do obradoiro de escrita creativa desenvolvidoo por Kalandraka no CEIP Marcos da Portena no marco da campaña de animación á lectura O CARTAFOL DO LÉREZ
2. O MISTERIO DA PAPOULA NEGRA
Naquel mércores de finais de outubro na
casa de Antía e Xaquín, todo o mundo andaba
bastante axitado. Había mochilas, roupa de
montaña e bicicletas esparexidas por toda a
casa.
Os pais dos rapaces para a ponte de Santos
organizaran unha viaxe: unha viaxe moi
3. especial, xa que ían percorrer o Camiño de
Santiago desde Pedrafita do Cebreiro ata a
capital de Galicia.
Mañá,1 de novembro, uns amigos da familia
vanos levar no seu coche todoterreo ata o
punto de partida e desde aquí comezará a
aventura: aventura que eles non sospeitan o
aterradora que chegará a ser.
Ao día seguinte puxéronse en marcha.
Deixáronos en Pedrafita e comezaron a
andaina coas súas bicis.
Cando xa levaban un anaco andado atoparon
unha igrexa abandonada no medio do monte.
Decidiron entrar. Estaba chea de teas de araña
e po. Un ruído aterrador fixo que se volvesen.
Alí de pé había un home con barba longa,
camisa a cadros vermellos e grises, pantalón
vaqueiro rachado e zapatos dos anos sesenta;
o que indicaba que, posiblemente, non saíse
4. daquel lugar en anos e se volvese tolo. O home
díxolles:
-Non sigades porque por estes camiños andan
os mortos.
- Si, seguro- contestou o pai.
-Non, non o fagades-dixo o home con voz
ameazante- Repítovos que por aquí andan os
mortos.
Non fixeron caso daquel home que parecía
estar tolo e continuaron o seu camiño. Pasou
un anaco cando Xaquín se dou conta de que
súa irmá desaparecera. Non podía ser!
Volveron cara onde estaba o vello, pensando
que puidera ser el o que levara a rapaza, pero
xa non estaba na igrexa. Saíron de alí e
atoparon a Antía tirada no chan. Correron cara
onda ela e esquivounos:
5. -Quen son? Quen sodes vós? Que fago aquí?-
dixo a nena.
Antía perdera a memoria. De repente unha fila
de mortos chamada a Santa Compaña
apareceu polo medio das árbores. Pararon
diante deles e entregándolle unha candea ao
pai e dixéronlle:
-Tomade esta candea. Seravos moi útil na vosa
aventura. Se queredes que Antía recupere a
memoria e se salve da morte tendes que atopar
a papoula negra, a flor que devolve a vida.
Tedes tres días. Ide á igrexa de Sarria, alí o
seu cura daravos a primeira das pistas para
atopar a flor.
Puxéronse en camiño, e cando levaban un bo
anaco pedaleando, atoparon un can mugrento,
6. de cor canela, con longas orellas e cara de
pena. Este seguíaos a pouca distancia e
intentaron despistalo, pero non había maneira,
o can sempre voltaba. Xa estaban moi lonxe
de onde o atoparan, e decatáronse do teimudo
que era e decidiron poñerlle un nome: Pedriño.
Viron un bo sitio para xantar, xa que a pesares
dos problemas, tiñan moita fame. Descansaron
un pouco e voltaron ó camiño. Pasados uns
kilómetros uníuselles un que parecía outro
peregrino. Fixeron boas migas e falaron dun
montón de cousas, así que acabaron por
contarlle cal era a misión que tiñan que
cumprir.
O home quedouse moi pensativo e con
expresión de medo na cara, explicoulles que
aquel non era un camiño seguro porque ás
veces aparecía por alí a Santa Compaña.
7. De súpeto o peregrino desapareceu e
cubriunos unha mesta néboa, case non podían
verse uns a outros, e para máis sorpresa, foise
formando un túnel polo que se sentiron atraídos
e alí se dirixiron sen pensalo moito.
A o cabo dun tempo, que a eles se lles fixo
unha eternidade, foron dar a un cemiterio moi
antigo e fermoso, detrás del albiscábase un
impoñente mosteiro que os pais recoñeceron
como o Mosteiro de Sarria.
A porta principal estaba aberta, así que
entraron. Dentro, todo estaba escuro e en
silencio. Fixeron uso da candea que lles dera a
Santa Compaña e percorreron uns corredores
que os levaban a outros ata que viron luz que
saía dunha porta entreaberta.
Petaron e unha voz amable mandoulles pasar.
8. Detrás dunha mesa enorme estaba un frade
que se presentou como o abade do mosteiro.
Eles explicáronlle cal era a súa misión. E el moi
amablemente deulles varias pistas que lles
pareceron moi misteriosas:
-Voltade ao cemiterio e buscade unha pedra
que está sobre unha pedra e esta sobre outra,
e alí atoparedes a clave - dixo o frade.
No cemiterio buscaron entre as lápidas e
atoparon un grupo de rochas dunha cor distinta
ás demais, o que lles pareceu moi sospeitoso.
Erguer a morea levoulles moito tempo, pero
pronto se decataron que escondía unha
mensaxe segreda:
ATOPAREDES UNHA MENSAXE TALLADA
NUN CARBALLO CENTENARIO A bEIRA DO
ENCORO DE PORTOMARIN.
9. Dispuxéronse a saír do cemiterio, pero xa
estaba a escurecer, por iso Xaquín non viu
unha tumba que estaba aberta e caeu dentro
dela. Cando se recuperou do golpe recibido
escoitou unha voz de ultratumba que dicía:
-Quedan dous días para a morte de Antía. Se
queredes chegar a tempo para salvala debedes
atravesar o portal.
Xaquín contoulle o sucedido a súa familia.
Despois de percorrer o camposanto viron un
arco de ferro cuberto de enredadeiras no medio
dunha leira.
Cando o atravesaron todo se volveu escuro. Ao
cabo dun tempo, saíu a lúa entre as nubes e
viron que estaban camiñando polas rúas
empedradas dunha vila. Era noite pechada e
facía moito frío.
10. Atopáronse cun home que resultou ser o dono
dunha pousada de Portomarín, que así se
chamaba a vila. O home ofreceulles pasar a
noite alí:
-Fariades ben- dixo o home- Non é seguro
andar de noite por aquí.
-E logo por que?- preguntou a nai.
- Conta a lenda -dixo, con voz moi baixa -que
na antiga vila de Portomarín vivía un home moi
teimudo co seu can Urco. A vila foi inundada
pola construción do encoro, polo que se
trasladou a todos os habitantes á vila nova.
Mais o dono de Urco negouse a marchar da
súa casa e morreu afogado dentro dela. Por
iso, todas as noites o espírito de Urco pasea
pola nova vila, buscando ao seu dono.
11. A familia, moi asustada, rexeitou a oferta
porque tiñan pouco tempo para salvar a Antía,
así que seguiron ata o encoro.
Polo camiño atopáronse con Pedriño. Xaquín
foi correndo onda el, pero decatouse de que ao
can lle pasaba algo raro. Tiña os ollos en
branco e xa non tiña unha expresión triste, se
non chea de rabia.
Tentou trabar a Xaquín, pero o pai conseguiu
reducilo.
O can estaba posuído polo espírito de Urco,
polo que decidiron atalo nunha árbore para
evitar un novo ataque.
Chegaron á beira do encoro e estiveron
buscando un bo anaco, mais non atoparon
ningún carballo.
12. Cando xa ían desistir Antía viu unha botella que
flotaba preto da beira. O pai recolleuna cun
trueiro.
Dentro había un papel coa seguinte mensaxe:
Esta noite
Unha arbore vas ver
E con moito interese
O vas ler
Ao pronunciar estas palabras apareceu un
carballo diante deles que desprendía unha luz
cegadora deslumbrándoos a todos.
Cando se achegaron ao carballo, viron a
seguinte inscrición na súa cortiza:
Debedes ir a palas de rei. Ali atoparedes unha
horta de cabazas ao lado dun cruceiro. Vaciade
a mais grande colocade dentro a candea e
veredes unha nova mensaxe.
13. Voltaron ao camiño e viron que Pedriño xa
retornara a ser o can afable que coñeceran,
coa súa cara de pena e non de rabia como
posuída polo espírito de Urco. Desataron ao
can e decidiron empregar seu o olfacto para
atopar o camiño cara Palas de Rei.
Pedalearon toda a noite guiados polo instinto
do animal, o cal os levou a Igrexa de Vilar de
Dona xa en Palas de Rei. A carón do cruceiro
estaba a horta das cabazas.
Buscaron a cabaza máis grande, aínda que lles
levou un anaco decidir cal era, e tras varias
rifas entre eles dispuxéronse a baleirala.
Despois empregaron a candea que lles dera a
Santa Compaña para poder ver a mensaxe
xusto antes de saír o primeiro raio de sol. E
como por arte de maxia, coa luz da candea,
14. reflectiuse aos pés do cruceiro unha nova
mensaxe:
NO ALTO DA TORRE FILGUEIRA
MOVESE CO VENTO UNHA BANDEIRA
MIRADE BEN CARA ONDE SINALA
SE A PAPULA NEGRA QUEREDES ATOPAr
Xa era de día e andiveron preguntándolle as
xentes de Palas de Rei pola torre. Cando a
atoparon viron que estaba abandonada e que
poñía medo so de mirar para ela, pero debían
entrar nela se querían que Antía non morrera.
Nada máis abrir a porta apareceu de súpeto un
vello coas roupas rachadas e sen un ollo.
Díxolles que el era o guía e que con moito
agrado lles ensinaría o interior da torre. Aínda
15. que era algo sospeitoso a familia tiña moita
presa como para buscar a forma de subir ao
alto, entón o pai dixo:
-Moi amable señor, pero só nos interesa visitar
o alto da torre. Pódenos guiar vostede ata alí?
O vello puxo mala cara e rañou os dentes,
parecía algo impaciente, pero aceptou guiar a
familia.
No alto da torre viron a bandeira, estaba algo
rachada e non se adiviñaba ben cara onde
sinalaba.
-Señor guía, cara onde apunta a bandeira? –
preguntou a nai.
-Benquerida familia, alí non vaiades – dixo o
vello sen ollo – sinala en dirección a un bosque
16. que hai en Arzúa, un lugar escuro e maldito,
pois nel as árbores están vivas e posuídas polo
mesmo demo, pois o que entra nel, non sae
vivo, as árbores comezan a enraizárseche nos
pes e aprémante ata romperche os ósos do
corpo.
- Tanto nos ten!!! – dixo o pai – debemos ir cara
alí axiña.
- Veña papá, temos moita presa – dixo Xaquín
– tan só nos queda un día para salvar a Antía.
O vello non paraba de insistir en que quedaran
un anaco máis con el, polo menos a xantar,
pois sentíase moi só. Pero a familia negáballe a
invitación unha e outra vez.
Entón o vello púxose coma un tolo e collendo
unha das lanzar das armaduras que había na
17. torre quixo matar a familia a cal tivo que
escapar estrepitosamente escaleiras abaixo e
saír pitando da torre para salvar a súa vida e
poñerse en dirección cara o bosque das
árbores malditas de Arzúa, onde medraba a
papoula negra.
Proseguiron a súa andaina pedaleando
apresuradamente ata chegar a Arzúa. Alí
conseguiron preguntarlle a un ancián que
camiñaba arrimado a un bastón onde se
atopaba o bosque.
- Perdoe, poderíanos indicar onde se atopa o
Bosque das Árbores Malditas? Precisamos a
topar a papoula negra de inmediato –dixo o pai
con voz firme.
- Seguide todo este sendeiro e ao lado da fonte
xirade á esquerda, alí se atopa o voso destino.
18. En canto vos adentredes no monte veredes
unha pequena e vella cabana que é onde
medra a flor, pero tede moito coidado, xa que
ninguén logrou saír vivo de alí.
- Moitas grazas bo home.
A familia deixou as bicis aparcadas fóra e
adentrouse no bosque. Cubriuse todo de
súpeto por unha néboa espesa. Xaquín ía
camiñando diante cando dixo:
- Mamá, teño moita fame.
Pero non houbo resposta algunha. Cando
volveu a cabeza non había ninguén, so o
acompañaba Pedriño. O neno comezou a sentir
moito medo e empezou a correr para atopar
aos seus pais canto antes.
19. Cando xa levaban un anaco recorrido Xaquín
tropezou na pola dunha árbore e caeu ao chan.
O can púxose moi nervioso e comezou a
ladrar.O rapaz ergueuse e viu a cabana da
papoula e botou a correr cara a ela. Entrou con
moito medo e alí estaba a súa familia a punto
de coller a flor.
- Onde estabades? Tiña moito medo –dixo
Xaquín. Nese momento a nai estaba a coller a
Papoula Negra e toda a cabana comezou a
tremer. A familia botou a correr e conseguiu
saír de aquel Bosque das Árbores Malditas.
Aínda que estaban moi cansos e tiñan moita
fame, á media noite remataría o tempo para
salvar a Antía, así que montaron de novo nas
súas bicicletas e seguiron o camiño porque xa
empezaba a anoitecer.
20. Cando pasaron por diante da fonte que lles
dixera o ancián do bastón , viron unha luz que
sinalaba cara ao que parecía un cartel dentro
da auga que dicía:
Se a antia queredes salvar
Sobre o sepulcro do apostolo
A papoula negra debedes deixar
Así, emprenderon de novo a súa viaxe
apurando o máximo posible para que Antía
saíra con vida de aquela aterradora
experiencia.
Cando xa non quedaba moito percorrido para
chegar a Santiago púxose a chover con moita
forza e comezou a tronar dun xeito estrepitoso
que alumaba todo o ceo no medio da
escuridade da noite.
21. A familia estaba moi cansa e empapada por
mor da choiva, pero sentiron un gran alivio
cando, dez minutos antes de que rematara o
prazo para salvar a Antía, viron ante eles a
grandiosa Catedral de Santiago.
-Vamos, rápido –dixo o pequeno Xaquín.
Todos tiraron as bicicletas no chan e botaron a
correr cara a Catedral.
Como era xa de noite non podía entrar por
ningures, intentárono primeiro pola fachada do
Obradoiro, pero estaba pechada, despois
correron á porta norte, pero tampouco tiveron
sorte. Mentres estaban dando voltas rodeando
o edificio, a nai decatouse de que unha das
pequenas portas laterais, na que estaba
representado o xuízo final estaba entreaberta.
22. -É por aquí – dixo cun fío de vos a nai.
Todos correron cara aquela porta. Cando
entraron ás carreiras as súas pisadas resoaban
en todo o edificio.
- EH!!!, non podedes estar aquí – dixo o que
parecía ser un garda de seguridade.
Pero a familia non desistiu do seu empeño e foi
entón cando viron o sepulcro do Santiago
Apóstolo. Mentres corrían cara el comezaron a
soar as doce badaladas que marcaban o final
da vida de Antía.
O pai conseguiu deixar a papoula negra sobre
o sepulcro antes de que soara a derradeira
badalada, pero foi en vano, a nena caeu
desplomada no chan.
23. A familia correu xunto o corpo de Antía, todos
choraban desconsolados e o pobre Pedriño
non facía máis que lamberlle a cara.
O garda de seguridade acercouse e preguntou
que acontecía. De súpeto, Antía ergueuse,
estaba ben, un pouco aturdida pero non se
lembraba do que ocorrera naquel terrorífico
percorrido.
A familia estaba moi contenta por recuperar a
súa filla e tamén lle colleran moito cariño a
Pedriño polo que decidiron quedar co can.
Di unha lenda que todas as noites de 31 de
outubro, noite de bruxas, meiga e mortos
viventes a Santa Compaña acode a aterrar a
familia e o espírito de Urco posúe a Pedriño e
este torna os ollos en branco e trata de morder
24. a calquera que se lle poña por diante. Así é que
a familia nunca poderá esquecer aquela
aterradora viaxe.
fin