1. Mentres comían, Xesús tomou o pan, pronunciou
a bendición, partiuno e déullelo, dicindo:
- Tomade, isto é o meu corpo.
Tomando a copa, pronunciou a acción de grazas,
déullela e todos beberon. (Mc 14, 22-24)

2. FARIÑA E PAN DE DEUS
Recordamos aínda a artesa na que se amasaba a
fariña mentres o forno se ía quentando.
A casa enchíase dun aroma novo, inesquecible,
e había pan recente.

3. No Cristo de Velázquez
deixounos Unamuno
o testemuño da súa fe
e da súa rebeldía,
da súa intuición
e dos seus asombros.
Nun momento
compara os mortais coas
espigas
que ondean polo mundo.
Segados pola morte
son convertidos en fariña.

4. “… e desa fariña
o seu pan amasa Deus, que vive de homes,
do só pan que somos os teus discípulos ”.

5. Unamuno diríxese ao Cristo, branco como a lúa,
branco como a fariña, e dille:
“ Por Ti comunga Deus cos seus mortais:
Terra e auga de Deus son pan e vino
do home, e Deus con eles
faise home”.
Na artesa da cruz, o Pai amasou coas súas propias
mans o pan substancioso que nos dá a vida.

6. “A miña carne é verdadeira comida
e o meu sangue verdadeira bebida”
A súa vida podería nutrir para sempre as fames
dos homes.
A súa palabra era e será alimento para os seus.

8. “O que coma deste pan vivirá para
sempre”
Xesús non se impón como mandato:
ofrécese como unha resposta eficaz
para as fames humanas.

9. “O que coma deste pan vivirá
para sempre”
Xesús non garantiza
unha vida máis longa,
sen engurras nin
achaques: promete unha
vida
en compaña,
na que Deus comunga
cos seus fillos.

10. Señor Xesús,
que coñeces as nosas ansias de vivir
para sempre, dános o pan sagrado que
es ti e ensínanos a compartir cos
famentos deste mundo o noso pan e a
nosa vida. Amén.

11. José Román Flecha Andrés
PALABRA DEL SEÑOR –Salamanca
Presentación: Antonia Castro Panero
Música: