1. 7. «Τίνα με Λέγουσιν οἱ
ἄνθρωποι εἶναι;»

2. Μέ τό πέρασμα τῶν αἰώνων
πολλοί ἄνθρωποι
προσπάθησαν νά «ἑρμηνεύσουν»
τό Πρόσωπο τοῦ Φριστοῦ μας
μέ βασικό κριτήριο τή λογική τους.

3. Ἔτσι, δημιουργήθηκαν οἱ διάφορες
αἱρέσεις ὅπως εἶναι:
ὁ Ἀρειανισμός,
ὁ Δοκητισμός,
ὁ Νεστοριανισμός,
ὁ Μονοφυσιτισμός, κ.ἄ

4. ΢τούς νεοτέρους χρόνους
οἱ θεμελιωτές καί ὀπαδοί
τοῦ Διαφωτισμοῦ χρησιμοποίησαν
ὡς μοναδικό καί ἀλάνθαστο ὄργανο
ἐπιστημονικῆς ἔρευνας
καί φιλοσοφικῆς ἀνάλυσης
τό λογικό
καί ἀπέρριπταν
ὅ,τι δέ χωροῦσε στά πλαίσιά του.
Ἔτσι:

5. Ὁ Δαβίδ ΢τράους (1808 - 1874)
ὑποστήριξε,
ὅτι ὁ Φριστός
εἶναι μυθικό πρόσωπο.

6. Ὁ Ἐρνέστος Ρενάν (1823 -1892)
δέχεται μέν τήν ἱστορικότητα
τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Φριστοῦ,
ἀλλά θεωρεῖ
ὅτι ὁ Φριστός παρουσίασε τόν ἑαυτό του
ὡς Τἱό τοῦ Θεοῦ
καί εἶχε ὡς κέντρο τῆς διδασκαλίας του
τήν ἀγάπη.

7. Οἱ ὀπαδοί τοῦ ρομαντισμοῦ
(λογοτέχνες, καλλιτέχνες, ἀνθρωπιστές)
εἶδαν τόν Φριστό
σάν φορέα τῆς καλοσύνης
καί τῆς ἀνθρωπιᾶς.
Γι' αὐτούς εἶναι ὁ «γλυκύς Ἰησοῦς».

8. Οἱ κοινωνιστές (σοσιαλιστές)
εἶδαν στό πρόσωπο τοῦ Φριστοῦ
ἕναν μεγάλο κοινωνικό ἐπαναστάτη.
Σοῦ ἀφαίρεσαν
τήν Θεανθρώπινη Ὑπόσταση
καί κράτησαν μόνο
τίς κοινωνικές Σου ἰδέες καί ἐνέργειες,
τίς ὁποῖες προσάρμοσαν
στίς δικές τους θεωρίες.

9. Οἱ ψυχαναλυτές (Υρόυντ)
παρουσιάζουν τόν Φριστό
σάν τήν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου
νά ἀπελευθερωθεῖ
ἀπό τό σύνδρομο
τοῦ «σαδιστή πατέρα»,
δηλ. ἀπό τόν αὐστηρό Θεό τῆς Π.Δ.

10. Ἡ ἀποψη τῆς Ἐκκλησίας
δίνεται μέ τήν ἀπάντηση
τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου :
«Σύ εἶ ὁ Χριστός
ὁΥἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»

11. Ἡ Ἐκκλησία μας διατύπωσε
τήν πίστη της αὐτή
γιά τό Πρόσωπο τοῦ Φριστοῦ μας
ὁριστικά καί ἐπίσημα
στόν ὅρο τῆς
Δ΄ Οἰκουμενικῆς ΢υνόδου τό 451 μ. Φ.
στή Φαλκηδόνα ὥς ἑξῆς :

12. «Εἷς καί ὁ αὐτός Χριστός
ἐν δύο φύσεσιν
ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως,
ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως
καί εἰς ἕν Πρόσωπον
καί μίαν Ὑπόστασιν,
ἕνα καί τόν αὐτόν
Υἱόν καί Μονογενῆ ,
τόν Θεόν Λόγον».

13. Ἑπομένως ὁ Ἰησοῦς Φριστός
εἶναι ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ΢
καί στό Πρόσωπό Σου
ἔχομε Ὑποστατική Ἕνωση
δύο φύσεων δηλ.:

14. Ἕνα Πρόσωπο καί μία Ὑπόσταση

15. Πλήρης καί τέλειος Θεός
(=ὁ Μονογενής Τἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ,
τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Σριάδος)

16. Πλήρης καί τέλειος Ἄνθρωπος,
χωρίς ἁμαρτία
(«γεννηθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου
καί Μαρίας τῆς Παρθένου <
σταυρωθείς ἐπί Ποντίου Πιλάτου
καί παθών καί ταφείς
καί ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν
καί ἀνελθών εἰς τούς οὐρανούς <»)

17. «Ἀμήτωρ ἐκ Πατρός
καί ἀπάτωρ ἐκ Μητρός»

18. Οἱ δύο Υύσεις τοῦ Φριστοῦ
ἀπό τήν ἐνανθρώπησή Σου
καί γιά πάντα
εἶναι ἑνωμένες :
ἀσυγχύτως,
ἀτρέπτως,
ἀχωρίστως,
ἀδιαιρέτως.

19. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

20. Οἱ αἱρετικοί μέ ποιό κυρίως κριτήριο
ἑρμήνευαν τό Πρόσωπο τοῦ
Φριστοῦ;
1. Μέ τήν πίστη.
2. Μέ τήν ἐλπίδα.
3. Μέ τήν λογική.

21. Ὡς μοναδικό καί ἀλάνθαστο ὄργανο
γιά τήν ἑρμηνεία τοῦ Προσώπου τοῦ
Φριστοῦ ἦταν ἡ λογική κατά
1. Σόν μεσαίωνα.
2. Σόν διαφωτισμό.
3. Σήν μετανεωτερική ἐποχή.

22. Ποιά ἄποψη σέ ἐντυπωσίασε ἀπό
αὐτές πού διατυπώθηκαν στήν
περίοδο τοῦ διαφωτισμοῦ;

23. Μέ τόν ὅρο τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς
΢υνόδου διατυπώθηκε ἡ ἄποψη τῆς
Ἐκκλησίας γιά τόν Φριστό, σύμφωνα
μέ τήν ὁποία ὁ Κύριος εἶναι
1. Θεάνθρωπος.
2. Ἄνθρωπος.
3. Θεός.

24. ΢υμφώνως μέ τόν ὅρο τῆς Δ΄
Οἰκουμενικῆς ΢υνόδου οἱ φύσεις τοῦ
Φριστοῦ εἶναι
1. Φωρισμένες καί ἀνεξάρτητες.
2. Ἑνωμένες καί συγχεόμενες.
3. Ἑνωμένες ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως,
ἀχωρίστως καί ἀδιαιρέτως.

25. Γιατί ἔχει τόση σημασία γιά τή ζωή
μας ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως καί ἡ
ὀρθή πίστη γιά τόν Κύριό μας;
1. Διότι, ἔτσι μᾶς τά παρέδωσαν.
2. Διότι, ἔτσι ἐξασκοῦμε τή μνήμη μας.
3. Διότι, μόνον ἔτσι σωζόμαστε ἀπό τό
κακό καί τόν θάνατο.