Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (16)
Viewers also liked
Similar to Dostawka do umysłu 2.
Similar to Dostawka do umysłu 2. (18)
Dostawka do umysłu 2.
- 1. Kwantologia stosowana - kto ma rację? Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie). Część 6.2 - Dostawka do umysłu 2. Szanowni państwo, witam na kolejnej prelekcji. Witam i zapraszam do zajmowania miejsc. Szanowni państwo, zgodnie z wywieszonym przy wejściu tematem - dziś pragnę zająć się zagadnieniem, które było już tu omawiane, większość zapewne tamtą pogadankę pamięta. Po prawdzie, obecna jest skutkiem wówczas powiedzianego - w zamierzeniu ma być dopełnieniem i ujęciem poszerzającym. Tak, przyznaję, dotarły do mnie głosy, że poprzednia prelekcja nie spełniła wszystkich oczekiwań, że nazbyt skrótowo i emocjonalnie to zostało przedstawione. Osobiście znam to jedynie z relacji, dlatego trudno mi się do tego odnieść, przyjmuję jednak to do wiadomości - skoro takie głosy były, to znaczy, że są faktem. Na usprawiedliwienie poprzednika powiem, że temat jest rzeczywiście istotny oraz że nie sposób przy jego omawianiu uwolnić się od skojarzeń i nie reagować, w tym konkretnym przypadku chłodna i beznamiętna prezentacja jest z wielu powodów niemożliwa. Wspomniane krytyczne głosy odnosiły się głownie do tego, że referent w nadmiernie osobistej formule przedstawiał pomysł takiej "dostawki" - czy w innym nazwaniu "przystawki". Powtarzam, nie dziwię się, ale sam postaram się mówić o tym w sposób stonowany - mam nadzieję, że mi się to uda, a za momenty jakoś odbiegające od tego, już teraz za to przepraszam. Temat "przystawki", na ile zdołałem się zorientować, zaprezentowany został dość szeroko, z odniesieniami do technologii, ale i również do skutków społecznych. Dlatego ten zakres generalnie dziś pominę, ale na bazie już powiedzianego zamierzam przejść dalej. Ponieważ to w tym "dalszym" zawierają się znaczące, moim zdaniem nawet niebywale znaczące elementy, i to najróżniejsze. Od światopoglądowych, przez filozoficzne, aż po bardzo już codzienne i praktyczne. Zdaję sobie sprawę, że tego wszystkiego na tej prezentacji nie zdołam nakreślić nawet w zarysie, ale na pewno postaram się jak najwięcej państwu z tych spraw przedstawić. Ponieważ temat jest tego wart, zapewniam. "Dostawka" do umysłu, nie przesadzam, to potencjalnie najistotniejszy w dziejach fakt, który w jakimś zakresie jest znany od zawsze - coś o tym powiem - ale który swoje wielkie możliwości pokaże dopiero w przyszłości. Raczej już bliskiej przyszłości - trzeba mieć tego świadomość. Proszę mi pozwolić, że na wstępie odniosę się jeszcze do poprzedniej części, ponieważ ma to znaczenie w dalszym wywodzie - rozchodzi się o stronę techniczną takiej "dostawki", o jej sposób działania. Fakt i oczywistość, nie w sensie jakoś głęboko technicznym, tego poziomu
- 2. nie poruszam, to wykracza poza ramy tej prezentacji - a także poza moje osobiste ramy. A po drugie, w sumie też istotne, konkret, więc realnie wytworzony fakt, to dopiero przyszła, dziś tylko ogólnie i mgliście możliwa do zarysowania konstrukcja. Tak po prostu, schemat połączeń staje się faktem w trakcie realizacji - a tej jeszcze nie ma. Chodzi mi tutaj o zasadę, sposób pracy, sposób zmieniania się tej technicznej struktury. A mianowicie, że to jest analogiczny przebieg zmian, jak w mózgu, czy szerzej w umyśle. Taka "przystawka" zawiera pełny i funkcjonalnie zakres możliwości centralnego ośrodka. To nie jest oczywiście identyczność konstrukcyjna, to nie jest tożsame na poziomie materiałowym (acz tak może być) - ale chodzi o identyczność możliwości i funkcji, "przystawka" to analog rozumu. I tak proszę to traktować, technologia jest istotna, ale na ten moment pomijalna - i jak zaznaczyłem, powstanie w trakcie tworzenia. "Przystawka do umysłu" służy w tym pierwszym okresie, czyli dzień w dzień i w każdej chwili - jako wszechmożliwy "kontakt", jako element pośredniczący, który wspomaga nawiązywanie połączenia z otoczeniem. I w tym ujęciu jest tylko i aż urządzeniem (strukturą i konstrukcją) do wspomagania w reagowaniu i umożliwiania reakcji. Już to na dziś wydaje się czymś znaczącym, przecież coraz bardziej oplata nas i na każdym kroku sieć, czasami dosłownie sieć z kabli. Ale, powtarzam, nie chodzi o to, że taka przystawka jest zanurzona jakoś w organizm czy inaczej to będzie podłączone - nie jest ważne, czy i jak to będzie naśladowało ewolucyjnie, tu: biologicznie ujęte schematy działania - najważniejsze jest to, że sposób, reguła pracy takiej "dostawki" jest identyczna z pracą umysłu. Można w skrócie powiedzieć, że jest to "drugi umysł", "dubler". To naturalnie nie ma znaczenia w chwili, kiedy nasza biologiczna i cielesna konstrukcja działa oraz w codziennym zmienianiu łączy się z otoczeniem - wówczas to "powielenie" (podwojenie) umysłu się nie liczy. Urządzonko działa, łączy ze światem, pomaga żyć - wspaniale. O to chodziło. Ale nabiera to niebywale istotnego znaczenia "później". Szanowni państwo - "przystawka" jest pomyślana tak, żeby pomagać w każdym działaniu, w każdym, w którym funkcjonuje biologiczny umysł. Ale zarazem, co tu jest najważniejsze, gromadzi - niczym w swoistym archiwum - wszelkie dane, absolutnie i zawsze wszelkie dane o bycie, o osobniku, z którym związana jest na przysłowiowe dobre i złe. To ma znaczenie, to się liczy. W pierwszym planie to wspomożenie w kontakcie z otoczeniem, istotne niebywale zwłaszcza dla tych, którzy z jakiś powodów są w działaniu ograniczeni - ale w drugim, nieco w tle codzienności, gromadzona w zasobach jest całość danych o właścicielu, o jego osobowości. I to na kolejnym "zakręcie" życia jest tak niebywale istotne, nie do przecenienia - o to toczy się teraz gra. Szanowni państwo, w tym momencie musi paść zasadnicze, fundamentalne
- 3. pytanie: do czego ma służyć "przystawka"? I odpowiedź: do wszystkiego. Tak, do wszystkiego. - Absolutnie do wszystkiego. To w ogólnym ujęciu już na poprzedniej prelekcji padło, dlatego w tym momencie tylko dodam, że takie urządzenie zastępuje - eliminuje każde inne. Wszelkie podłączenia, kable, to wszystko, czym musimy w technicznym środowisku operować - co musimy stosować, żeby je jakoś kontrolować i wprawiać w ruch - to wszystko, zwracam na to uwagę, przestaje mieć znaczenie. Po podłączeniu się do takiej "dostawki", te wszelakie a niezbędne nam dziś połączenia, to odchodzi w przeszłość i przestaje straszyć. Po jednej stronie lokuje się umysł i jego zmiany - po drugiej świat z jego zmianami, którymi zawiadują wszelkie techniczne ustrojstwa - a pośrodku, pomiędzy, tak działająca "przystawka". Niczego więcej i nigdzie nie potrzeba. Niczego. Szanowni państwo, czy to nie robi wrażenia? Ale są dalsze konsekwencje, i to poważne, tu tylko je zasygnalizuję. I nie mam na myśli owego wszechpodłączenia - to powierzchnia sprawy i w sumie najmniej istotna. Najbardziej widoczna i użytkowo ważna, jednak poślednia w znaczeniu. Co bowiem jest ważne? Struktura nadrzędna. Zwracam uwagę, proszę w swoich zobrazowaniach to tak przedstawić, że takie podłączenie na stałe i wszystkich - to prowadzi do stanu, że wyłania się, że tworzy się nowa jakość. Do tego momentu jedynie przeczuwana, czasami mało ciekawie literacko penetrowana - albo filozoficznie szkicowana: oto tworzy się "umysł planetarny". Dosłownie, proszę państwa, to już w tym ujęciu się mieści. Przecież na bieżąco i stale podłączone są w tym układzie elementy logiczne, czyli konkretne jednostki - więc z tego już poziomu patrząc, jako sumę rozumnych elementów - już to w wielkość rozumną się zbiera. - I to, podkreślam, na bieżąco, to nie jest działanie w czasie i przestrzeni oddalone. W przeszłości, czy obecnie, można się takiego działania również dopatrzyć, tylko że w tym aktualnym procesie elementami nośnymi są zapisane słowa, obrazy i inne fakty przenoszące informację. Czyli jest to mniej lub bardziej rozproszone, powolne, z trudem się zazębiające. Ale to zmienia się w takiej strukturze, którą tu omawiam, diametralnie i zasadniczo - i zmienia się to na zawsze. Przecież tu jest prędkość maksymalna, w każdym momencie i miejscu, wszystko dzieje się praktycznie "teraz" i "tutaj", oczywiście z tym ograniczeniem, że taki sygnał musi się wybudować, a to trwa, ale to jest rzeczywiście prędkość maksymalna w naturze, już nic szybciej się nie zadzieje. - Więc taka struktura musi w zewnętrznym oglądzie "zobrazować" się osobowością - to musi się jakoś "usamodzielnić". Jak? Można snuć domysły, ale na chwilę obecną nie jest to istotne, dlatego pominę. Zresztą każdy sam dla siebie może takie ćwiczenie logiczne przeprowadzić. Szanowni państwo, wielce szanowni państwo - ale to wszystko nic, to
- 4. namiastka tego, czym naprawdę jest taka "dostawka" i "przystawka" do umysłu. To marność i pospolitość. Przyznaję, sam początkowo urządzonko widziałem tylko tak, jak to w powyższych opisach się pojawiło - czyli jako konektor, funkcjonalny pośrednik techniczny. A to znacząco mało, to drobiazg wobec tego, co się za tym kryje. Doprawdy drobiazg. Znów zasadnicze pytanie, szanowni państwo: czym różni się zapisana w "przystawce" poprzez życie zawartość, wobec tej w głowie osobnika przechadzającego się po świecie? I oczywista odpowiedź: niczym. W żadnym zakresie się nie różni. Owszem, nośnik, materialny nośnik, na którym zostaje zapisana taka treść, to jest inne - tu biologiczne komórki, tu "mechaniczne". To oczywiście tylko słowo, proszę się do tego nie odnosić. Przecież w realności to może być elektronika, również oczywiście biologia - to może być dowolny materiał, na/w którym można takiego zapisu dokonać. Jest tylko jeden warunek: reakcje zachodzące muszą być analogiczne do tych dziejących się w mózgu (w umyśle). Jeżeli te warunki są spełnione, w żadnym przypadku i nigdy nie można powiedzieć, że coś jest różne od drugiego. I to jest tak istotne, szanowni państwo. To jest sedno sprawy. Szanowni państwo - proszę to wziąć pod uwagę, i to w sposób bardzo szczególny: to są dwa odrębne, ale zarazem identyczne do jednostki przeliczeniowej struktury, tu nic nie jest inne. Zawartość jest ta sama, funkcja jest ta sama, sposób działania jest ten sam. Co to w praktyce oznacza? Że to jest jeden umysł, ale w dwu częściach. W dwu egzemplarzach. Na co dzień, w trakcie pracy układu, ta identyczność nie ma większego znaczenia, to swoistego rodzaju archiwum - zapasowy zbiór danych o osobniku, z którego może dowolnie korzystać. Ale - ale staje się to niebywale ważne w chwili szczególnej... Jaka to chwila? - widzę na państwa twarzach pytanie. To narzuca się samoistnie: kres istnienia. Śmierć, po prostu. Tak, szanowni państwo, to o ten moment chodzi, tu się znajdujemy w naszej analizie. Przed chwilą było istnienie, aktywny osobnik, co to miał marzenia i plany, kontaktował się z bliskimi, oddziaływał swoją cielesnością na otoczenie, a ono deformowało jego byt - ale już go nie ma, reakcje zamarły, wszystko się skończyło. Coś pękło - coś się w świecie stało, że go nie ma. Tylko, szanowni państwo - czy naprawdę go nie ma? Proszę się mocno zastanowić. Czy zamarła na zawsze biologiczna konstrukcja to już w realności wszystko, co zostało z osobnika? Oczywiście nie. Zamarła jedna struktura, ale jest absolutny jej duplikat - tak samo sprawny w zmianie, to samo zawierający, co skończony byt. Po jednej
- 5. stronie byt skończony, dotarł do swojego brzegu, jednak po drugiej, identyczny do pierwszego w każdym kwancie, jest byt z perspektywami - potencjalnie nawet bezkresnymi... Dostrzegacie państwo w tym obrazie niezwykłość? Tak, szanowni państwo, sprawa jest z logicznego punktu widzenia - a w tej chwili tylko tak to możemy analizować - szczególna, niebywała, szalenie niezwykła. Bo co można o zaistniałych okolicznościach oraz o opisywanych tutaj okolicznościach powiedzieć? - Że nie sposób rozgraniczyć w opisie osobowość skończoną i trwającą nadal, to jest niemożliwe. Niby jest pełna jasność sytuacyjna, ale zarazem jej nie ma. Niby w jednym ujęciu jest byt skończony na zawsze, który nigdy nie odezwie się w żadnym języku - ale w drugim, przecież ten sam, tak do szczegółu dokładnie i idealnie jest ten i taki sam osobnik. Działa, odzywa się, wszystko pamięta, ale także reaguje w sposób, który był znany "od zawsze"... Nie ma, po prostu nie ma jak poprowadzić w opisie wyodrębnienia i podziału na tego i tamtego - to jest ten sam osobnik i osobowość. - A zarazem nie jest. Doprawdy, szanowni państwo, powstaje niebywała logicznie sytuacja - z szalonymi konsekwencjami. Również nie do nakreślenia w pełnym i szczegółowym ujęciu, to wykaże dopiero praktyka - jednak na pewno z ciekawymi w pogłębionym ujęciu konsekwencjami. Bo to rzeczywiście sytuacja wyjątkowa - w naszym świecie absolutnie nowa i wyjątkowa. Pomimo różnego rodzaju opisów takiej "przesiadki", przeniesienia z ciała biologicznego zawartości osobniczej do jakiejś konstrukcji - mimo że temat jest literacko eksploatowany od dawna i wielorako, to wszystko nic wobec tego, co się realnie zrealizuje, to marność. Tak, ma pan rację, to nowość poniekąd z przeszłości, i to dalekiej, i na każdy sposób obrobionej, o tym mówię - jednak upieram się, że to nowość. Nic, nic podobnego do tego momentu nie zaistniało, to były wyłącznie spekulacje i "wizje" ("duszne" wizje) - jednak teraz, podkreślam to, właśnie aktualnie te logiczne konstrukcje przebierają, zaczynają już przybierać konkretną, techniczną postać. I to jest takie istotne. Abstrakcja się ucieleśnia. Owszem, jest prawdą, że podobne "przejście" z ciała do "dalszego", tak to trzeba zapisywać i nazywać - to "przejście" było przez wielu oraz na różne sposoby opisywane. Tylko że, zwracam uwagę, ogólnie - jako skrajny w analizach logicznych stan. Tam zupełnie nie liczyła się strona techniczna (cielesna, materialna) zagadnienia. Przejście "duszy", bo o to przecież w tym chodzi, to było spełnienie banalnie prostych zaklęć - i już dalsze się toczyło samoistnie. W tym przypadku, podkreślam to, ten etap jest podbudowany mnogością, na tę chwilę niemożliwych jeszcze do przepatrzenia czynności - ale jak najbardziej realnych i możliwych do przeprowadzenia. To już nie lokuje się w zakresie działań cudownych, czy jakoś tak - to schodzi
- 6. na poziom fizyki. I techniki właśnie. A to zupełnie, to diametralnie zmienia ocenę i odbiór faktów. Prawda? Czy to będzie osobniczo istotny fakt? Ech, szanowni państwo, można tylko snuć domysły, jakoś literacko to obrabiać. Można korzystać z istniejących już w świecie opisów takiego stanu, który ktoś starał się w analizach podać. Jednak zapewne to i tak nic nie będzie znaczyło na czas realnego "przejścia". Przecież, proszę sobie uzmysłowić, jest jednostka zamarła, która mi była najbliższą z najbliższych - czyli ja sam. Zamarła już - jednak dalej istniejąca we mnie. - Że tym razem już w formule technicznego urządzenia? A co ma za znaczenie - przecież to dalej ja. Koniec, ale i początek - ten sam, ale nie ten sam - stare, ale też nowe... I tak to dalej można opisywać. Nie będzie w osobniczym istnieniu momentu z tym porównywalnym. Wszak to śmierć i ponowne narodziny w jednym - i to jednocześnie, w tej samej chwili zaistniałe. O ile swojego naturalnego początku nie sięgam - o ile świadomie nie doczekam naturalnego końca - to w tym-takim ujęciu wszelkie etapy są poznawalne. I są moim doświadczeniem, co mocno podkreślam. W tym procesie jestem wewnątrz zmiany, ale i na zewnątrz - jestem uczestnikiem procesu, ale także obserwatorem - to byt fizyczny oraz logiczny w jednym... Szanowni państwo... właściwie trudno to dalej ciągnąć, ponieważ nie ma słownictwa i odniesień, to opis zdarzenia, które zajdzie, bo to już techniczna oczywistość, ale które jest nieopisywalne na dziś w szczegółach - to aktualnie jest niemożliwe. Ale to zajdzie, to już znajduje się w nieodległym miejscu historii. Za moment to będzie... I warto to przemyśleć... cdn. Janusz Łozowski