3. Հայրենասիրություն
Հայրենասիրություն - բարոյական և
դիվանագիտական սկզբունք,
հասարակական զգացողություն, որի
իմաստը սերն
է հայրենիքի նկատմամբ և
պատրաստություն ստորադրել նրա
համար սեփական շահերը։
Հայրենասիրությունը ենթադրում է
հպարտություն Հայրենիքի
նվաճումների հանդեպ։
Հայրենասիրությունը ենթադրում է
ազգային շահերի պաշտպանում,
կապվածություն սեփական հողին,
սեր դեպի հայրենիքի մշակույթը և
սեփական լեզուն։
4. Հայրենասիրության հիմքում ընկած
ա նույն երկրի հասարակ
քաղաքացին: Հայրենասիրություն
ասելով մշտապես պետք է
հասկանալ մարդու, անհատի
իրավունքների պաշտպանությունն
ու առաջնայնությունը ամեն ինչից,
որովհետև մեր պետության,
պետականության, պատմության
հիմքում ընկած է մարդը:
5. Այն գաղափարները, որոնցով այսօր
մենք շարժվում ենք, մարդու,
քաղաքացու մտքի արգասիք են,
Արարատը սուրբ է, որովհետև
հայ մարդն է այդ հատկանշով օժտել
այդ լեռանը և այլն: Այնպես որ ինչպես
միշտ, այնպես էլ հիմա հայրենասեր
մարդը նա է ու կլինի, ով պայքարում է
քաղաքացու իրավունքների համար (իր
հնարավորության սահմաններում),
ստեղծում է բարեկեցիկ կյանք այդ
մարդու համար, բարելավում նրա
կենցաղն ու մթնոլորտը:
6.
7. «Հայրենիք» հասկացությունն
ունի աշխարհագրական և հոգևոր իմաստ:
Աշխարհագրական իմաստով՝ հայրենիքն
այն տարածքն է, որը պատմականորեն
պատկանում է տվյալ
հավաքականությանը, իսկ հոգևոր
տեսակետից՝ այն բնատարածքն է, որը
տվյալ ազգի կամ էթնիկ հանրույթի
անհատներն ընկալում են որպես իրենց
ազգային կամ էթնիկ ինքնության
անքակտելի մաս: Այս իմաստով՝ ազգը և
հայրենիքը անբաժանելի ամբողջություն
են:
8. «Հայրենիք», «պետություն»,
«ծննդավայր» հասկացություններն
ունեն տարբեր բովանդակություններ:
Որևէ ազգի կամ էթնոսի անդամը կարող
է ծնվել ու ապրել իր հայրենիքից դուրս՝
այլ տարածքում, լինել ոչ իր : Օրինակ՝
Մեծ եղեռնից փրկված հայերի շատ
սերունդներ, որոնք անգամ չեն տեսել
իրենց նախահայրերի հայրենիքը,
այնուամենայնիվ, իրենց մեջ կրում են
հայրենիքի՝ Հայաստանի կերպարը:
