3. Μια ιδιάζουσα περίπτωση μεταμφίεσης στα πράσινα είναι η “Περπερούνα” , έθιμο που τε-
λείται σε περιόδους παρατεταμένης ξηρασίας την άνοιξη ή το καλοκαίρι.Ένα μικρό κορί-
τσι, συνήθως ορφανό ή μία τσιγγάνα ντύνεται με φύλλα και πρασινάδες και γυρίζει από
σπίτι σε σπίτι χορεύοντας, ενώ τα κορίτσια της συνοδείας της τραγουδάνε το παρακλητικό
τραγούδι για βροχή. Οι νοικοκυρές ραντίζουν την περπερούνα με νερό, ώσπου να στάξει
στη γη, σαν να έχει βρέξει πραγματικά. Το κείμενο της μικρής παρακλητικής λιτανείας έχει
ως εξής:
Περπερούνα περπατούσε
Το Θεό παρακαλούσε
Θεέ μου βρέξε μια βροχούλα
για τα στάρια, για τις βρίζες
και για τα καλαμπόκια
Περπερούνα παρακάλα το Θεό μας για
να βρέξει
τους ανθρώπους του να σώσει.
Το τραγούδι της Περπερούνας απευθύνε-
ται απευθείας στο Θεό και όχι σε κάποιον
άγιο που μεσολαβεί. Σε άλλες παραλλα-
γές, η παράκληση για πλούσια σοδειά εί-
ναι πιο παραστατική:
Περπερούνα περπατούσι
Το Θεό παρακαλούσι
για να βρέξει μια βροχή
μια βροχή μια σιγανή
Για να γίνουν τα σταράκια
κάθε στάχυ και ταγάρι
Κάθε κούτσουρο καλάθι
Κάθε κούκλα και ταγάρι
Φαίνεται πως το έθιμο είχε μια στενότερη συσχέτιση με την εκκλησία και τη μεταμφιεσμέ-
νη περπερούνα, την οποία αντικαθιστούσε κάποτε ο ιερέας του χωριού, οδηγώντας την πο-
μπή στους γύρω αγρούς. Παρόμοιες παρακλητικές πομπές εκκλησιαστικού χαρακτήρα για
την πρόκληση βροχής με λιτανείες, περιφορά εικόνων και τον παπά, υπήρχαν παλαιότερα
στη Θεσσαλία, την Εύβοια, τη Μακεδονία, την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και την
Κρήτη. Εκεί γύριζαν τους αγρούς και έκαναν στάση στο κάθε σταυροδρόμι.
Η ετυμολογική ρίζα της πεπερούνας ανάγεται πιθανώς στα ” υπέρπυρα ” ή πιο λαϊκά” πέρ-
περα” , ένα χρυσό νόμισμα των Βυζαντινών. Παλαιότερα τα κορίτσια, κάτω από την πράσι-
νη ενδυμασία τους, έπρεπε να είναι γυμνά. Τις περισσότερες φορές όμως φορούν ένα
άσπρο πουκάμισο, στο οποίο καρφιτσώνουν τα φύλλα και τα λουλούδια!!!

4. Η αιώρα (η κούνια) είναι πανάρχαιο έθιμο. Λεγόταν ότι είχε σχέση με τον τραγικό θάνατο
του ήρωα της Αττικής Ικάριου και της κόρης του Ηριγόνης (Εαρ + γεννώ = κόρη της Ανοι-
ξης).
Σύμφωνα με τη σχετική παράδοση ο
Ικάριος, αφού διδάχτηκε από το θεό Διό-
νυσο την αμπελοκαλλιέργεια, παρήγαγε
κρασί απ' το οποίο πρόσφερε σε κάποιους
βοσκούς. Οι βοσκοί εκείνοι ήπιαν και μέ-
θυσαν και πάνω στο μεθύσι τους σκότω-
σαν τον Ικάριο.
Η Ηριγόνη, θρηνώντας για την εξα-
φάνιση του πατέρα της, για πολύ καιρό
περιπλανιόταν και τον έψαχνε χωρίς
όμως αποτέλεσμα ώσπου με τη βοήθεια
ενός πιστού σκύλου τον βρήκε νεκρό.
Αφού τον έκλαψε και τον έθαψε, από τη
θλίψη της κρεμάστηκε από το κλωνάρι ενός δέντρου και πριν ξεψυχήσει καταράστηκε να
έχουν τον ίδιο μ' αυτήν θάνατο όλες οι κόρες των Αθηναίων.
Επειδή μετά τον απαγχονισμό της Ηριγόνης, πολλές Αθηναίες κορασιές τρελαίνονταν
ξαφνικά και απαγχονίζονταν, ρωτήθηκε το μαντείο, το οποίο συμβούλεψε τους Αθηναίους
να διοργανώσουν κάποια γιορτή για να εξιλεώσουν τον Ικάριο και την Ηριγόνη. Έτσι καθι-
ερώθηκε η γιορτή που ονομάστηκε "Αιώρα" και γιορταζόταν την ημέρα των χοών, τη δεύ-
τερη μέρα της λαμπρής Αθηναϊκής γιορτής των Ανθεστηρίων, που λάβαινε χώρα στις αρχές
της Άνοιξης και διαρκούσε τρείς μέρες.
Οι νεαρές Αθηναίες κουνιόντουσαν στις αιώρες και
πάνω στα κλαδιά των δέντρων κρεμούσαν τις πλαγ-
γόνες (μικρές κούκλες, από κερί ή από άργιλο) και οι
ίδιες τραγουδούσαν το τραγούδι αλήτις, τραγούδι
λυπητερό, που αναφερόταν στις περιπλανήσεις της
Ηριγόνης

5. Το έθιμο της γιορτής της αιώρας
απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, πέ-
ρασε τα σύνορά της και ρίζωσε
στα ήθη και έθιμα των περισσοτέ-
ρων λαών της Βαλκανικής χερσο-
νήσου.
Στη νεότερη Ελλάδα το έθιμο πραγματοποιούνταν σε πολλές περιοχές την Κυριακή,
Δευτέρα ή Τρίτη του Πάσχα, του Αγίου Γεωργίου, αλλά και την Πρωτομαγιά, ανάλο-
γα με την περιοχή. Η κούνια είναι δρώμενο με κατεξοχήν αναστάσιμο χαρακτήρα. Α-
ναπαριστά την ανάσταση της ζωής και της φύσης, συμβολίζοντάς την με το ανασήκω-
μα της κούνιας ψηλά. Η κούνια είχε και χαρακτήρα παντρολογήματος, αφού εκεί συ-
ναντιόνταν οι νέοι με τις κοπέλες και δινόταν η ευκαιρία να εκφραστούν κρυφά αι-
σθήματα, μέσα από τα κατάλληλα τραγούδια και τα παινέματα. Τραγούδια της κούνι-
ας συναντάμε σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Πάνω στην κούνια κάτσανε
Πάνω στην κούνια κάτσανε
Τέσσερα μαύρα μάτια.
Τέσσερα φρύδια σα σπαθιά
Και δυο κορμιά ρηγάτα
Σίδερο είναι το σκοινί
Καρυδένιο το σανίδι
Και τα κορίτσια που κουνώ
Είναι καθάριο ασήμι.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΛΕΣΒΟΥ

6. Το έθιμο της πιπεριάς αναβιώνει και σήμερα στην Εύβοια με πολλές τοπικές παραλ-
λαγές:
Στο Αρτεμίσιο από τα χαράματα της Πρωτομαγιάς, ντύνουν έναν άνθρωπο του χωριού
«πιπεριά».
Τον βάζουν σε όλο το σώμα του φτέρες, τόσες πολλές που τον σκεπάζουν ολόκληρο. Του
κρεμάνε ένα κουδούνι και αυτός είναι ο «πιπεριάς». Ακολουθεί ένας άλλος συγχωριανός,
που βαστάει ένα τσαπί, ακουμπισμένο στην πλάτη του. Αυτός είναι ο «γεωργός». Πίσω
τους ακολουθεί μια μεγάλη ομάδα. Μπροστά ο «πιπεριάς» με το «γεωργό» και πίσω οι
άλλοι, γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι σε όλο το χωριό και τραγουδάνε:
«Πιπεριά γλυκιά ροδιά
γλήγορα στον Αη-Λια
κι Αη-Λιάς στον ουρανό
για να βρέξει θιος νερό
για τα στάρια, για τα κθάρια
για τ' φτωχού τα παρασπόρια
κάθε στάχυ και πινάκι
και χειρόβολο δεμάτι
Γούρνες γούρνες το κρασί
αυλάκια αυλάκια το νερό
κι ο γιωργός με το τσαπί
να στουμών' καλά τη γη».
Μόλις λένε το τραγούδι, ο νοικοκύρης
του σπιτιού τους ραντίζει με νερό.
Ο «γεωργός» τότε με το τσαπί βαράει
δύο τσαπιές στο χώμα έξω από το σπίτι.
Ο νοικοκύρης ύστερα τους φίλευε και
φεύγουν. Με τα χρήματα που θα μαζέ-
ψουν κάνουν γλέντι το μεσημέ-
ρι στην πλατεία του χωριού και μαζεύ-
ονται όλοι οι χωριανοί για να φάνε
και να πιούνε.

7. Στις Ροβιές ο «πιπεριάς» φοράει κι αδιάβροχο, γιατί τον καταβρέχουν με τις μάνικες. Εκτός
από φτέρες, τον σκεπάζουν με στάρια, κριθάρια και κλωνάρια από φοινικιές. Του φοράνε
πολλά κουδούνια και το σχοινί που τα δένουν είναι αρκετά μακρύ, για να τον τραβάνε όσοι
τον ακολουθούν. Το τραγούδι που τραγουδούν είναι:
"Πιπεριά πιπεριά
πιπεριά στον Αη-Λια
και ο Αη-Λιάς στον Ουρανό
για να ρίξ' ο θιός νερό
για τα στάρια, για τα κθάρια
του θεού τα παραγάδια
κι ο Ψαρός με το τσαπί
να χαλάει την αυλή»
Στην Ιστιαία ή Ξηροχώρι ένας χωρικός (κατά άλλους μια γυναίκα λυγερόκορμη) ντυμένος
σ' όλο του το σώμα με λουλούδια και με κλαδιά ελιάς, καρυδιάς και άλλων δέντρων, λέγε-
ται Πιπεριά. Στο κεφάλι του έχει στεφάνι από λουλούδια και στο στήθος του ένα μεγάλο
κουδούνι κρεμασμένο. Άλλοι πέντε ή έξι άντρες τον συνοδεύουν, καθώς γυρίζει από σπίτι
σε σπίτι, και τραγουδούν, ενώ αυτός χορεύει:
Πιπεριά, γλυκιά ροϊδιά,
γλήγορα στον Αηλιά,
κι Αηλιάς στον ουρανό
για να βρέξει ο Θιος νερό
για τα στάρια, για τα κθάρια,
για τ' φτωχού τα παρασπόρια.
Κάθε στάχυ και πινάκι
και χερόβολο δεμάτι.
Γούρνες, γούρνες το κρασί,
αυλάκι' αυλάκια το νερό.
Πιπερός με το τσαπί
να στομώση το νερό.
Λέγοντας τους δύο τελευταίους στίχους, ένας από τη συντροφιά που ονομάζεται Πι-
περός και έχει κι αυτός λουλούδια στο κεφάλι και κρατάει στα χέρια ένα τσαπί, αρχίζει να
σκάβει ελαφρά τη γη, όσο να τελειώσει η επωδός.
Εννοείται πως η Πιπεριά, που παριστάνει τη δύναμη της βλάστησης, βρέχεται από
κάθε σπίτι με νερό, για να εξασφαλίσει τη βροχή που χρειάζεται η γη του Ξηροχωρίου.

8. Σε όλη την Ήπειρο (ιδιαίτερα στο
Ζαγόρι), αλλά και σε πολλά μέρη της Μα-
κεδονίας, την Κυριακή του Πάσχα, αλλά
και καθ’ όλη τη διάρκεια της άνοιξης ανα-
βιώνει το έθιμο του Ζαφείρη.
Το όνομα ποικίλει από τόπο σε τόπο, αλ-
λού το λένε Μαγιόπουλο, αλλού Φουσκο-
δέντρι.
Ο Ζαφείρης παίζεται ως εξής:
μικρά παιδιά, κυρίως κορίτσια, παίζουν
στα λιβάδια την ανάσταση του Ζαφείρη.
Το Ζαφείρη υποδύεται ένα παιδί, που πα-
ριστάνει το νεκρό, ενώ τα άλλα παιδιά μα-
ζεύουν λουλούδια, χλόη και φύλλα. Ο Ζα-
φείρης ξαπλώνεται απάνω στο χλωρό χορ-
τάρι και τα κορίτσια τον στολίζουνε με
άνθη και πράσινα κλαδιά.
Ύστερα κάθονται τριγύρω, κρατώντας καλάμια αντί για λαμπάδες και αρχίζουν το θρήνο
και τον οδυρμό (τον κομμό, όπως λένε):
Για ιδέστε νιο που ξάπλωσα, για ιδέστε κυπαρίσσι!
Δε σειέται, δε λυΐζεται, δε σέρν' τη λεβεντιά του.
Ποιος σόκοψε τις ρίζες σου και στέγνωσ' η κορφή σου;
Τι μόκαμες, λεβέντη μου, τι μόκαμες, ψυχή μου!
Μήνα 'ναι και χινόπωρος, μήνα 'ναι και χειμώνας;
Τώρα ν έρθεν η άνοιξη ν έρθεν το καλοκαίρι,
παίρνουν κι ανθίζουν τα κλαδιά κ' οι κάμποι λουλουδίζουν,
έρθαν πουλιά της άνοιξης, έρθαν τα χελιδόνια,
για κ' η μεγάλη Πασκαλιά με το Χριστόν Ανέστη,
που ντυούνται νιοι στα κόκκινα, γερόντοι στα μουρέλια,
κ' εσύ, μωρέ λεβέντη μου, μέσα στη γη τη μαύρη,
πού να σειστής, να λυϊστής, να σύρς τη λεβεντιά σου;
Ξεσφάλισε τα μάτια σου!

9. Έπειτα φωνάζουν:
Σήκου, Ζαφείρη, σήκου!
και ο Ζαφείρης ξεπετιέται και κυνη-
γά με φωνές και γέλια τα υπόλοιπα
παιδιά, που τρέχουν με όλη τους τη
δύναμη μακριά στα χωράφια τραγου-
δώντας
Όποιον πιάσει ο Ζαφείρης με τη σει-
ρά του θα γίνει ο νεκρός Ζαφείρης,
είτε αμέσως, είτε την επόμενη χρο-
νιά, ανάλογα με την όρεξη για παι-
χνίδι.
Σε ορισμένες περιοχές τη θέση του παιδιού, παίρνει ένα ξύλινο ομοίωμα, ένα
είδος σκιάχτρου, που πρώτα το έπαιρναν μαζί τους στην εκκλησία να διαβα-
στεί, να λειτουργηθεί.
Μετά το έθαβαν κάτω από πρασινάδες, και λουλούδια, το στόλιζαν με τιμές,
κλάματα κι οδυρμούς και στο τέλος του τραγουδιού το ανάσταιναν και τρα-
γουδούσαν τρέχοντας και χορεύοντας στα χωράφια.
Το έθιμο έχει την αρχή του στα Αδώνια* των αρχαίων που τελούνταν ομοίως
την άνοιξη και συμβόλιζαν την ανάσταση της φύσης

10. Μέχρι το 1887 η πλατεία Αμερικής ονομαζόταν πλατεία Ανθεστηρίων γιατί πήγαιναν εκεί οι Αθη-
ναίοι να «πιάσουν το Μάη» και να γιορτάσουν την πρωτομαγιά. Με τραγούδια, γλέντια και χορούς πανη-
γύριζαν μέχρι το πρωί. Τα λουλούδια και τα στεφάνια τα αγόραζαν οι Αθηναίοι από τα λουλουδάδικα της
περιοχής ή λεηλατούσαν τους πατησιώτικους κήπους. Τα Πατήσια τότε (σύμφωνα με τον Φιλαδελφέα
πρόκειται για παραφθορά της αρχαίας ονομασίας «Παραδείσια» ) ήταν τόπος κυνηγιού και μέχρι
της αρχές του περασμένου αιώνα η πλατεία Αμερικής θεωρούνταν περιοχή απόμακρη για κατοικία. Γνώρι-
σαν τη μεγάλη τους ακμή από το 1882 ως το 1915. Τότε οι Αθηναίοι πήγαιναν εκεί ημερήσιες εκδρομές με
άμαξες και από το 1882 με τον ιπποτροχιόδρομο της γραμμής Σύνταγμα – Πατήσια, που έκανε τέρμα στην
πλατεία Αμερικής. Ήταν ένας τεράστιος ανθόκηπος, γεμάτος από ανθώνες και λαχανόκηπους. Η λεωφόρος
Πατησίων, τα Ηλύσια Πεδία των Αθηνών, ήταν ο πιο γνωστός περίπατος των Αθηναίων. Το 1887,
μετά από δημοσίευμα της Εφημερίδας των κυριών της Καλλιρρόης Παρρέν πήρε το όνομα «πλατεία Αγά-
μων»
Ο αρχιτέκτονας πολεοδόμος και ιστορικός Κώστας Μπίρας αναφέρει σχετικά ότι στην τότε ερημική
πλατεία, υπήρχε ένα καφενείο στο οποίο σύχναζε μια συντροφιά ώριμων Αθηναίων. Όλοι τους ήταν
άγαμοι και κυριολεκτικά επαναστάτησαν όταν η εφημερίδα με σχετικό δημοσίευμά της πρότεινε τη φορο-
λογία των άγαμων δια νόμου. Αποφάσισαν τότε να αντιδράσουν στην αξίωση του συλλόγου των κυριών.
Ένας όμως από τη συντροφιά ο επιπλοποιός Γιώργος Περπινιάς λέγεται ότι υπέκυψε κάποτε στον πειρα-
σμό του γάμου και αποσκίρτησε, αλλά την επόμενη του γάμου του διαπίστωσε ότι η σύζυγός του ήταν απί-
στευτα δύστροπη. Έτσι έφερε ένα κάρο, φόρτωσε σε αυτό όλη της τη προίκα και την ξαπόστειλε στους
γονείς της για να επανέλθει πάλι ελεύθερος στη συντροφιά των αγάμων. Το γεγονός μαθεύτηκε στη μικρή
Αθηναϊκή κοινωνία και η πλατεία πήρε το όνομα "Αγάμων". Σύμφωνα με άλλη εκδοχή το όνομα Αγάμων
είχε δοθεί στην πλατεία
γιατί υπήρξε χώρος ερω-
τικών συναντήσεων την
εποχή που η περιοχή
ήταν έρημη.

11. “Τώρα Μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα το καλοκαίρι"
Μάη μ' Μάη μ' χρυσομάη μ'
τι μας άργησες
και δε φάνηκες,
να μας φέρης τα λουλούδια
και την άνοιξη;
Με τέτοια τραγούδια
κάποτε καρτερούσαν οι
άνθρωποι το Μάη, το μήνα
των λουλουδιών και της ...
μαγείας, καθώς η συνήχηση
του ονόματος - μάγια, μαγιά-
τικος - φούντωνε τις προλή-
ψεις και τις λαϊκές δοξασίες.
Από το πρωί της Πρωτομαγιάς τα παιδιά εγύριζαν τα σπίτια και τραγουδούσαν
το τραγούδι του Μαΐου στεφανωμένα με λουλούδια και κρατώντας στα χέρια
τους μεγάλους κλώνους πορτοκαλιάς ή νεραντζιάς, γεμάτους άνθη. Ετραγου-
δούσαν:
Εμπήκ΄ ο Μάης, εμπήκ΄ ο Μάης ο μήνας,
Ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Απρίλης με τα ρόδα.
Μάη μου, Μάη δροσερέ, κι Απρίλη λουλουδάτε,
Απρίλη ροδοφόρετε, Μάη μου κανακάρη,
π΄ όλον τον κόσμο γιόμισες μ΄ άνθη και με λουλούδια
κι εμένα με περίπλεξες στης κόρης τις αγκάλες.
Για μήνυσέ μου, λυγερή, για μήνυσέ μου, κόρη,
να δώσω το χαιρετισμό ν΄όσο π΄ ανθούν οι κάμποι,
στέφανα να μας πλέξουνε με τ΄ ανθισμένο κλήμα,
να στρώσουμε την κλήνη μας με της μυρτιάς τα άνθη,
να πέφτουν τ΄ άνθη απάνω σου, τα ρόδα στην ποδιά σου
και τρία χρυσά γαρίφαλα τριγύρω στο λαιμό σου.

12. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΗ
(από τη χορωδία του σχολείου μας)
υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί π. Γανωτής Γεώργιος, Ανδρικοπούλου
Φυλλιώ, Γέργος Γεώργιος
«Καλώς τονε τον Μάη με τους γλυκούς ζεφύρους,
Με τα κουκιά τα φρέσκα, τους μυρωδάτους τσίρους,
Με τ άνθη, με τα ρόδα, με τα χλωρά γρασίδια,
Με μουσικαίς, τραγούδια, ερωτικά παιχνίδια,
Γέλια, φωναίς, μεθύσια,
Ψυχή μου στα Πατήσια
Για δέτε τι μαγεία στων Πατησιών το μέρος!
Εδώ σαν πεταλούδα κρυφοπετά ο έρως.
Μόλις τρελλέ μου Μάη, η μούρη σου προβάλλει
Της Πλάκας οι τενόροι σου εξυμνούν τα κάλλη,
Και με αυτούς αρχίζει των ποιητών η λύρα,
Το πιο βαθύ ρομάντσο για τάφθονά σου μύρα,
Και όσες ομορφάδες σκορπάς και πρασινάδες.»
Το έγραψε ο Γ. Σουρής το 1878 για τις Πρωτομαγιάτικες εκδρομές
στα Πατήσια
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Λουλούδια ας διαλέξουμε
και ρόδα και κρίνα
κι ελάτε να πλέξουμε
στεφάνια με κείνα
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη
Τ'αηδόνια συμφώνησαν
της γης αγγελούδια
και βρήκαν και τόνισαν
καινούργια τραγούδια
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη
Η θάλασσα γίνεται
καθρέφτης και πάλι
το κύμα της χύνεται
κι ο Φλοίσβος τον ψάλλει
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη
Χορεύει το πρόβατο
τ'αρνάκι βελάζει
κι απ'τον αγκαθόβατο
δροσούλα σταλάζει
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη

13. ΜΑΓΙΣΣΑΚΙ
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Νένα Βενετσάνου
Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου
Από τους χρόνους τους παλιούς τό 'χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι
Τ' άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάης
που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις
Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα
Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα
ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη
Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι
Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου
Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ' αυλάκι
φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο
Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό
Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι
Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος
Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα