1. Sònniu di Libbaltài
Éra intrinendi illi me’ pinséri
trasginàti ill’accagnu di lu tempu
candu lu sònniu, piddhendi lu bólu
pésa lu cantu ill’azza di lu mari
e brinca illi rèni e illi custéri…
Allimitu, lu sóli allisgia la spiàgghja,
una mùita licéri arréa da lianti:
è la ciaraméddha di l’èa, cuntenta
sciucchendi li scóddhi.
Burrulìgghja lu ’entu
spagliendi ill’aria odóri di libbaltài.
Illu ’jócu, lu sintitu curri pa’ li tanchi assuliàti
agatta àiti abbalti e dulciura di murichessi.
Lu briu di la stasgioni pogli middhi saóri
chi lu sònniu, strugghjèndisi, rigóddhi.
Lu tinnu, in variu, aba’ è gudendi
e illu scàsciu arréa a natu in Canali;
fóra da lu trinchittu s’incendi la fantasìa
ruìgni lu magroni pischendi
e spantósa si capùzza illu fundali.
Municchéddha, in bólu, s’inventa la puisia,
lu dillìriu assuìta lu céli…
Una niuléddha igniriòni ninna dugna pinsamentu.