1. Lu furru di ’Jacu
Lùccicu è lu mari, e trasparenti e chjaru
briddha, carizzendi l’ammentu
candu la cuntintesa, bruddhichendi cu’ la fantasia
sinni pésa in bólu infattu a un pinsamentu.
La frizia, a gherra cu’ lu scasciùgghjni d’abali
arrunza lu macchìnu e si faci lócu
cudiendi a ghjabbi la mùttria impinnunàta
illu ’jannìli.
Dapói, rimisciata, piddha a perra d’ignò
a truttulinu veldi lu stradoni,
… s’abbenta a la sposta, figghjulendi “Lu capu di lu muru”,
illu cannàgghju, lu branu frusciulinendi
sciuta li strùddhuli e lu tambiddhà di lu fraìli,
miscendi, primmatìcciu, li so’ culóri
a l’odóri di lu pani…
Unde Ghjacu
un’alta cotta è pronta pa’ li fittiàni
lu pani a lólga s’è agabbendi
e iddhu, è sfurrendi l’altu, cilindratu.
Chidd’odóri di pani si spagli illa marina
e, igniriendi “L’alta banda” arréa più allonga
… smarranendi lu tempu.
Innant’a lu scóddhu
lu magroni gudendi si spècchja
illu mari trasparenti e chjaru… di l’ammentu.