1. Η μαθήτρια Καράτςαλου Μαρία γράφει με αφορμή το ναυάγιο ςτο Φαρμακονήςι
(20/1/2014) και το ποίημα του Μπρεχτ «Για τον όρο μετανάςτεσ»
Αίμα και δάκρυα ποτίηουν τα χείλθ μου. Αναμνιςεισ όλθσ μου τθσ ηωισ
περνάνε μπροςτά από τα μάτια μου και ςταματοφν ςτθ ςτιγμι που ο
διακινθτισ μου μασ ζβαλε μζςα ςτο ξφλινο ςκάφοσ. Τα χζρια τθσ
μθτζρασ μου παγωμζνα. Δε κυμίηουν τίποτα από ςπίτι. Ζτςι κι αλλιϊσ
δεν ζχω ςπίτι. Ξεριηϊκθκε μαηί με τα όνειρά μου για μια καλφτερθ ηωι.
Η κάλαςςα γφρω μου μαφρθ. Πενκεί, φαίνεται, μαηί μασ. Δφο άτομα
δικά μασ βρίςκονται μζςα ςϋ αυτι, μζςα ςτθν αιωνιότθτα του νεροφ
τθσ. Σκζφτομαι ότι αυτι τθ ςτιγμι βρίςκομαι τόςο κοντά ςτο κάνατο,
που τρομάηω. Η ςπίκα τθσ ελπίδασ μζςα μου αρχίηει να ςβινει, κακϊσ
τα άγρια κφματα τθσ κάλαςςασ πζφτουν πάνω ςτθ βάρκα. Είμαςτε μόνο
θ κάλαςςα, εμείσ και το ζλεοσ του Θεοφ. Αρχίηω να προςεφχομαι,
ψικυρίηω τροπάρια τθσ κρθςκείασ μου. Όλα γφρω μου καταςτρζφονται,
αλλά προςπακϊ να κρατιςω τθν πίςτθ μου δυνατι. Το μελάνι που
ζγραψα τθ ςφντομθ ιςτορία τθσ ηωισ μου αρχίηει να ξεκωριάηει από το
καλαςςινό νερό. Θα είμαι ικανι να τθν ξαναγράψω από τθν αρχι
άραγε;