Μπρεχτ Β Γυμνασίου

1. ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΟ « ΜΑΘΗΤΕΣ»
Λαθεμένο μουφαινόταν πάντα το όνομα πουμας έδιναν « μαθητές».
Θα πεικείνοιπου αφήσαν το κρεβάτιτους. Εμείς ωστόσο δε φύγαμε
γιατί το θέλαμε, λεύτερα να διαλέξουμε αν θα κοιμηθούμε ή όχι.
Ούτε και σε ένα άλλο τμήμα να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς πήγαμε γιατί μας ανάγκασαν. Μας ξυπνήσανε, μας ετοιμάσανε.
Και η τάξη που θα πάμε, σπίτι δε θα ‘ναιμα εξορία.
Έτσι απομένουμε εδώπέρα ασύχαστοι, όσο πιο κοντά μπορούμε στο
παράθυρο, προσμένοντας τουδιαλείμματος την ώρα, καραδοκώντας το
παραμικρό σημάδιαλλαγής του δείκτη, πνίγοντας με σκέψεις τη
βαρεμάρα, χωρίς τίποτα να γράφουμε, τίποτα να αφομοιώνουμε, χωρίς
να διαβάζουμε τίποτα, τίποτα να διαβάζουμε.
Α, δε μας ξεγελάειτούτη η τριγύρω καλοσύνη. Ακούμε ίσαμε εδώ τα
ουρλιαχτά ( των καθηγητών) πουαντιλαλούν από τα άλλα τμήματα.
Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε των εργασιών τους απόηχος, πουκατάφερε τον
ελεύθερο χρόνο των μαθητών να σπαταλήσει.
Ο καθένας μας, περπατώντας μες στο πλήθος με κατεβασμένο ηθικό ,
μαρτυράμε τους βαθμούς που τα διαγωνίσματα υποδεικνύουν. Όμως
κανένας μας δε θα μείνειεδώ.
Ο τελευταίος βαθμός δε γράφτηκε ακόμα!
Παναγιώτα Καστανιώτη, Β2
3ο
Γυμνάσιο Ιλίου