Η μόνη επιτυχία στη ζωή που διαρκεί είναι η επιτυχία στην ευτυχία!

1. ΞΕΝΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
“ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΖΩΗΣ”

2. Συγγραφέας: ΞΕΝΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Copyright © 2010
LIFESHARE ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΔΕΔΑΚΗ 28, Σχηματάρι
Τηλ.: 2262058656
email: info@lifeshare.gr
www.lifeshare.gr
Επιμέλεια κειμένου | Διόρθωση | Σχεδιασμός: LIFESHARE
Α΄ έκδοση: Απρίλιος 2011
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται
κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας
(Ν.2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα)
και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή,
και γενικά η αναπαραγωγή αυτών των κειμένων με
οποιοδήποτε μέσο ή τρόπο, ολική ή μερική, τμηματικά ή
περιληπτικά, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή
του περιεχομένου του βιβλίου χωρίς προηγούμενη γραπτή
άδεια του δημιουργού και εκδότη.
ISBN 978-960-93-3000-8
Κυκλοφορεί επίσης
από τις εκδόσεις LIFESHARE
Νεογέννητοι γονείς
Για παραγγελία ή πληροφορίες στο
www.lifeshare.gr || τηλ.: 6945905566 ή
στην κεντρική διάθεση: Χρηστάκης ||
ΙΠΠΟΚΡΑΤΟΥΣ 10-12 Τηλ: 2103639336

3. “Αυτό που για την κάμπια αποτελεί θάνατο, για την
πεταλούδα αποτελεί ζωή”
Λάο Τσε
•
Μπορούμε και πρέπει καθημερινά να δυναμώνουμε τα φτερά
μας, για να πετάξουμε στη νέα ζωή...Το μόνο που χρειάζεται είναι
να κάνουμε την υπέρβαση: Να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας,
ανακαλύπτοντας και ξεδιπλώνοντας τα φτερά μας!
Ξένια Γιαννάκη

4. 4

5. “Για πολλούς η ζωή είναι αγώνας δρόμου, που άλλοι τον κάνουν σε
“εκατοστάρι” και άλλοι σε μαραθώνιο. Άσχετα από το άθλημα, όλοι
επιδιώκουμε να μείνουμε στον αγώνα, με όλη μας την αντοχή,
ώστε ν’ απολαύσουμε την ομορφιά της νίκης!”
Εισαγωγή
Η ζωή ξεκινά με ερωτήσεις, χωρίς απαραίτητα να
καταλήγει σε απαντήσεις και φυσικά είναι πολύ πιθανό
να οδηγεί και σε άλλες ... ερωτήσεις! Η πορεία μας όμως
στη ζωή, καθορίζεται από τις ερωτήσεις που υποβάλλουμε:
“Πότε θα πάω σχολείο; Τι θα σπουδάσω; Ποιος θα είναι ο
σύντροφος της ζωής μου; Πότε θα έχω χρήματα, ευεξία,
χρόνο.... είναι σωστό... συμφέρον... σημαντικό...;”
Οι ερωτήσεις που κάνουμε για τη ζωή είναι η γραφίδα
της γνώσης, που διαμορφώνει την ποιότητα της ζωής
μας. Είναι το βασικότερο μέσο δημιουργίας πνευματικών
5

6. δρόμων. Κάθε ερώτηση απαιτεί απάντηση. Κάθε απάντηση
είναι λόγος και κάθε λόγος που εκφράζεται είναι μία
δημιουργική εκφρασμένη σκέψη της οποίας η νοητική
απεικόνιση είναι ο βασικός οικοδόμος της ζωής που ζούμε.
Αυτό σημαίνει πως δε μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι,
εάν αρχικά δεν το έχουμε σκεφτεί...
Ξεκινάμε αρχικά λοιπόν, ως αθλητές του πνεύματος.
Αυτή είναι η πρώτη μας δραστηριότητα. Από τη στιγμή της
γέννησης το πρώτο που κάνουμε είναι να προπονούμε το
μυαλό μας και αναλόγως την προπόνηση, έχουμε και το
ανάλογο αποτέλεσμα.
Ως αθλητές προπονούμαστε στο στίβο της ζωής, άλλοι
για “εκατοστάρι” και άλλοι για μαραθώνιο. Ανεξάρτητα
όμως από το άθλημα, όλοι επιδιώκουμε να μείνουμε στον
αγώνα, με όλη μας την αντοχή, ώστε ν’ απολαύσουμε την
ομορφιά της νίκης!
• Ποιος φορά το στεφάνι της νίκης ως νικητής της ζωής;
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του και πως αθλείται στο
στίβο της ζωής;
• Πως προσπερνά τα εμπόδια που του βάζει η ζωή και
πως διατηρεί ακμαίο το πνεύμα του με προσήλωση στο
κόψιμο του νήματος;
• Ποια κινητήρια δύναμη τον τροφοδοτεί με την
αναγκαία ποσότητα ψυχικής τόνωσης, ώστε να
βαφτίζεται καθημερινά στο όραμα της νίκης;
• Ποιες είναι οι δυνάμεις αυτές που ενεργοποιεί με
6

7. τόση μαεστρία, ώστε να υποτάσσονται στην ισχυρή
θέλησή του;
• Ποια είναι τα εργαλεία και οι μηχανισμοί που
δυναμικά και αποτελεσματικά αξιοποιεί, ώστε να κάνει
κάθε στιγμή τον αγώνα του προς τη νίκη, όμορφο ταξίδι
γνωριμίας με τον ανώτερο εαυτό του;
Όλα αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν στο βιβλίο
που κρατάς στα χέρια σου. Μάθε σε ποιο άθλημα της ζωής
μπορείς να διακριθείς για να είσαι πάντα νικητής στο στίβο
της ζωής!
Μήπως ζεις καθημερινά, ανάμεσα σε ανυπέρβλητα
εμπόδια και αναρωτιέσαι, αν είσαι στο σωστό δρόμο;
Πάντα είσαι μέσα στο στίβο, στο σωστό σημείο, τη σωστή
ώρα. Κάθε εμπόδιο, κάθε καθυστέρηση, κάθε αναμονή,
δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά χρόνος για πνευματική
ωρίμανση, χρόνος για περισυλλογή, γι ανακάλυψη και
προσανατολισμό. Χρόνος για να μείνεις μόνος με τον εαυτό
σου ή με τον προπονητή σου. Χρόνος που δεν είναι ποτέ
αρνητικός, γιατί κάθε δευτερόλεπτο που περνά, είναι ένα
ακόμη μάθημα ζωής, που σε φέρνει πιο κοντά στη νικητήρια
γραμμή. Δεν έχει σημασία το πότε και το που, αλλά πάντα
το πως! Αυτό κάνει τη διαφορά στη διαδρομή, του κάθε
αθλητή. Ο χρόνος είναι πάντα καθορισμένος, καθώς και
το σημείο τέλους. Είναι στη δική σου διακριτική ευχέρεια
να σκεφτείς με ελεύθερη θέληση, πως θες να φτάσεις στο
τέρμα. Νικητής ή νικημένος;
7

8. Μία μικρή αλλαγή στη ζωή μας σήμερα και μία κάθε μέρα, μπορεί
ν΄αλλάξει σε 365 μέρες μία ολόκληρη ζωή, από την οποία λείπει η
πληρότητα, γεμίζοντάς τη με όλα όσα την κάνουν πραγματική ΖΩΗ. Η
απόφαση είναι στο χέρι μας...αλλά πιο σωστά θα έλεγα στο μυαλό μας
ή και ακόμη καλύτερα στην καρδιά του μυαλού μας!
Όταν το όνειρο χτυπά την πόρτα της ζωής
Έτρεχε όπως πάντα με τον καφέ στο χέρι, για να
προλάβει το μετρό στα επόμενα δέκα λεπτά. Ήξερε
πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεται σήμερα στο γραφείο
ακριβώς στις εννιά. Έπρεπε πριν απ’ όλες τις απαιτήσεις
της σημερινής ημέρας, να ενημερώσει πρώτα το αρχείο του
για τα χθεσινά, πριν αρχίσουν τα ραντεβού.
Σκεφτόταν πόσο βιαστικά έφυγε το προηγούμενο
βράδυ από το γραφείο του, για να προλάβει το μετρό των
εννιά, ώστε να είναι με την αγαπημένη του Μαίρη στο
“Seasons” στις δέκα.
8

9. Έτρεχε στο δρόμο για το γραφείο και σκεφτόταν, πως
αν ισχύει τελικά, πως κάνουμε πενήντα χιλιάδες σκέψεις
καθημερινά, μόλις είχε κάνει τις μισές και δεν είχε φτάσει
ακόμη στο γραφείο.
Σκεφτόταν πως ο χρόνος του σήμερα ήταν πολύ
περιορισμένος και πολύ συγκεκριμένος για πράγματα και
σκέψεις που απαιτούσαν σοβαρότητα και διαύγεια. Αλλά
που μυαλό... έπρεπε να τρέξει... να βιαστεί... να φτάσει στο
γραφείο...
Ήταν μία δύσκολη περίοδος (και ποια δεν ήταν)
και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί, κάθε φορά, ενώ
προγραμμάτιζε αυτά που έπρεπε να γίνουν, κάποια από τα
θέματα που βάφτιζε “μη σημαντικά”, αλλά “επείγοντα”,
έπαιρναν προτεραιότητα και τακτοποιούνταν μία χαρά, ενώ
κάποια “σημαντικά” αλλά “μη επείγοντα”, επανέρχονταν
στη λίστα του καθημερινά.
Ήξερε βέβαια, πως πρέπει να κάνει όσα λέει στους
άλλους να κάνουν, αλλά πάντα τα δύσκολα και τα πιο
βαρετά ή απαιτητικά έμεναν εκεί μπροστά στην οθόνη
του υπολογιστή, να ζητούν προτεραιότητα... και να του
υπενθυμίζουν καθημερινά πως το ανεπιτυχές time manage-
ment οδηγεί σε stress management.
Έπειτα ήταν και οι συνεντεύξεις... Άλλες σκέψεις...
Αυτό ήταν πάντα ένα θέμα που απαιτούσε απόλυτη
συγκέντρωση στον καθένα προσωπικά (που είχε επιλέξει
μετά από σωρεία άχρηστων βιογραφικών). Ο κάθε
9

10. υποψήφιος απαιτούσε τον πολύτιμο χρόνο του και το μυαλό
του δεν μπορούσε να μείνει παραπάνω από πέντε λεπτά
στον κάθε νεαρό, που ερχόταν να του πει για τις ικανότητες
και τις επιδιώξεις .... τα όνειρα .... τις προσδοκίες .... για να
αποφασίσει τελικά (σχετικά με το θέμα που απαιτούσε τη
σοβαρότητα και από τους δύο) “αν ήταν ικανός αρκετά ο νέος
υποψήφιος, για να διαχειριστεί καταστάσεις εξαιρετικού
φόρτου εργασίας και εξαντλητικής ταχύτητας”. Βέβαια
αυτό το έκρινε ο Δημήτρης μόλις έβλεπε τον υποψήφιο.
Ήξερε αν ήταν ο άνθρωπος που έψαχνε η εταιρεία. Σε
δεκαπέντε δευτερόλεπτα ήταν 80% σίγουρος. Ήταν θέμα
ψυχολογίας, αύρας, ενέργειας.
Κάθε φορά που ένας υποψήφιος ερχόταν στο γραφείο
του για συνέντευξη, λες και το μυαλό έβρισκε τότε διαθέσιμη
χρονική ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια του: “Τι ωραία τώρα
να ήμουν..... σε μία φάρμα στη φύση... με τη Μαίρη μου...
και πόσο θ΄ απολάμβανα την ήρεμη ζωή ...” και τότε τον
διέκοπτε το μέλλον του υποψήφιου στην εταιρεία... Όταν
άκουγε την επωνυμία της εταιρείας, πάντα επανερχόταν
στην πραγματικότητα. Σαν να ήταν το καμπανάκι που θα
χτύπαγε την ώρα του διαλείμματος στο σχολείο... αλλά εδώ
χτύπαγε υπενθυμίζοντάς του, πως το όνειρο τελείωσε και
πρέπει να επανέλθει στην πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα ήταν πως πλησίαζε εννιά και
ο Δημήτρης ανέβαινε με τις σκόρπιες σκέψεις του στον
πέμπτο όροφο, όπου βρισκόταν το γραφείο του. Και τότε....
10

11. επαναφορά στο παρόν! Οι σκέψεις σταματούν! Τι γραφείο
ήταν αυτό! Εκπληκτικό! Δε χόρταινες αυτή τη θέα ποτέ!!!
Το πρώτο πράγμα που έβλεπε ο Δημήτρης ανοίγοντας
την πόρτα του γραφείου, ήταν ένα παράθυρο σα κάδρο, με
τίτλο “η Αθήνα από ψηλά”. Κυριολεκτικά η πρωτεύουσα
στα πόδια του. Ο καταγάλανος ουρανός έδινε κάθε δικαίωμα
στον ολόλαμπρο ήλιο ν΄απλώσει τις ακτίνες του παντού,
ζεσταίνοντας και την πιο κρύα καρδιά, φωτίζοντας και την
πιο σκοτεινή γωνιά του μυαλού, απαιτώντας την προσοχή
και του πιο εργασιομανή ανθρώπου στο λεκανοπέδιο. Η
εντολή στην υπηρεσία καθαρισμού ήταν εξ αρχής σαφής:
“Οι κουρτίνες μένουν πάντα ανοιχτές”.
Ο Δημήτρης διάβαζε βιβλία του Μαρκές και είχε
αναρτήσει κάποιες καλαίσθητες ταμπελίτσες, μία πίσω και
μία απέναντι από το γραφείο του, έτσι ώστε κάθε φορά
που έμπαινε, έβλεπε το εξής υπέροχο (παίρνοντας ανάσες
ζωής): “δεν είναι όλοι οι ονειροπόλοι επιτυχημένοι, αλλά
όλοι οι επιτυχημένοι είναι ονειροπόλοι” και όταν καθόταν
στο γραφείο του, πάντα έπαιρνε ανάσες αναστεναγμού
διαβάζοντας απέναντι: “Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή
μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες, για να κάνουμε τα πράγματα,
όπως πρέπει!”. Έτσι λοιπόν ζούσε για το αύριο, που θα
έφερνε την αλλαγή που τόσο ποθούσε, στη ζωή του.
Μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά του, αφού έπρεπε να
υποδεχτεί τους πρώτους υποψήφιους κι αφού τακτοποίησε
τα χθεσινά “υπόλοιπα”, ξαναέγραψε τις εκκρεμότητες ....γι
11

12. αργότερα.... και πάλι!
Ο καφές του Δημήτρη είχε σχεδόν κρυώσει και
ζήτησε ευγενικά έναν ακόμη.
-“Ευγενία, σε παρακαλώ έναν καφέ λίγο σύντομα και
ενημέρωσέ με για τα ραντεβού”.
-“Μάλιστα κύριε Δημήτρη. Αμέσως.”
Πάνε τώρα 15 χρόνια που ξεκίνησε σε αυτή την
εταιρεία και δεν άλλαξε από τότε εταιρεία, μόνο ορόφους
στο ίδιο κτίριο. Κάποτε έφτιαχνε κι αυτός καφέ για τον κ.
διευθυντή και τώρα... Πως περνάνε τα χρόνια! Ήταν μόλις
εικοσιπέντε χρονών όταν πρωτοήρθε και έτοιμος ν’ αλλάξει
τον κόσμο μαζί με την τρελοπαρέα. Ανήκε στη νέα γενιά
που θ’ άλλαζε τα πάντα. Τώρα στα σαράντα είχαν αλλάξει
όλοι και ο κόσμος σε τίποτα. Έχασαν λεφτά, χρόνο, χρόνια,
γυναίκες, οικογένειες, αυτοκίνητα, σπίτια, μαλλιά...και
κέρδισαν κιλά, εμπειρίες, θέσεις! Βολεύτηκαν όλοι, εκτός
από το όνειρό τους!
-“Κύριε Δημήτρη, ο καφές σας. Μόλις ήρθε ο κ.
Σπυρόπουλος. Να του πω να περάσει;”
-“Ναι, αλλά πέρασέ τον σε πέντε λεπτά. Να πιω μία
γουλιά καφέ και να πάρω μία ανάσα.... Δύσκολη μέρα...”
-“Α... Κύριε Δημήτρη! Υπάρχει και κάποιος
Κυριόπουλος.... Είπε πως έχει ραντεβού μαζί σας και
μάλιστα, πως το έχετε κλείσει εδώ και εικοσιπέντε
χρόνια!?!? Επίσης είπε πως είχατε ραντεβού για σήμερα
και πως είναι πολύ χαρούμενος που ζει ακόμη για να σας
12

13. δει!
- “Κυριόπουλος; Τι ήταν τώρα αυτό; Εικοσιπέντε
χρόνια; Αστείο; Φάρσα; Κι αν ήταν αλήθεια; Κάποια
συνάντηση συμμαθητών? Δε θυμόταν καθόλου.... το
χειρότερο δεν ήταν πως δε θυμόταν ... αλλά ντρεπόταν που
δε μπορούσε να θυμηθεί το ραντεβού... αλλά μέχρι να έρθει
η ώρα να τον συναντήσει κάτι θα θυμόταν... δε μπορεί!
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ένας νεαρός. Ήταν ο
κύριος Σπυρόπουλος. Πόσο κύριος μπορούσε να αισθάνεται
αυτός ο νέος των εικοσιδύο χρόνων άραγε! Ήρθε στη θέση
του και με μεγάλη δυσκολία μπορούσε να βγάλει από το
μυαλό του τη δική του εικόνα των ξέφρενων χρόνων της
ηλικίας του, χωρίς πρώτα να τη συνδέσει με την εικόνα του
νεαρού κυρίου Σπυρόπουλου. Παρ’ όλα αυτά έκανε μία
προσπάθεια...
- “Ο κύριος Σπυρόπουλος... χμ... μελέτησα το
βιογραφικό σας και ...”
- “...είδατε με ποιους έχω κάνει την πρακτική μου;”
Πόσο βιαστικά και απερίσκεπτα τρέχει αυτή η
νέα γενιά... Ήμασταν άραγε κι εμείς έτσι; Μπαίναμε μ’
έναν σαρωτικό εγωϊσμό, διεκδικώντας το μέλλον που
θεωρούσαμε πως δικαιωματικά μας αξίζει;
- “...ναι το πρόσεξα! Μιλήστε μου για την εμπειρία
σας στα πλαίσια της πρακτικής σας εξάσκησης...”
Λόγια, λόγια, λόγια... αναξιοποίητες δυνατότητες,
περιορισμοί από τους διευθυντές... ικανότητα....εμπειρίες...
13

14. για όνειρο ή όραμα... κουβέντα ... κανείς!
- “Θα σας ενημερώσω κ. Σπυρόπουλε. Ευχαριστώ”.
Υποψήφιοι, υποψήφιοι, υποψήφιοι.... Η υπομονή του είχε
ήδη τελειώσει, όχι όμως και η λίστα των ραντεβού... αλλά
το επόμενο ραντεβού ήταν και το τελευταίο. Μετά έπρεπε
να ξεμπερδέψει με τις απαιτητικές εκκρεμότητες μία και
καλή και αν τελείωνε νωρίς, θα έφτανε πριν τις εννιά στο
σπίτι... είχε και τον αγώνα απόψε... κάτι πρόχειρο για
φαγητό και .... αύριο πάλι ... ίσως κάτι ν΄ άλλαζε αύριο...
Ποιος ξέρει;
- “Περάστε. Καθήστε...”
- “Χαίρετε”
Το “χαίρετε” του φάνηκε κάπως περίεργο, αλλά δεν
έδωσε και μεγάλη βαρύτητα. Αλλά όταν όμως του είπε:
- “Πρέπει να είναι ονειροπόλος ή οραματιστής
κάποιος για να πετύχει το στόχο του;” δεν μπόρεσε να
μην τραβήξει την προσοχή του ολοκληρωτικά το ερώτημα
και να τον κάνει να μείνει για δευτερόλεπτα στο πρόσωπο
του συνομιλητή του, ψάχνοντας για το όνειρο... αλλά
αυτή τη φορά δε χάθηκε λεπτό από την πραγματικότητα
δραπετεύοντας σε μέρη ονείρου, αντίθετα μάλιστα, έψαχνε
το όνειρο που σχεδίασε στην ηλικία των νεότερων χρόνων
του, ώστε να απαντήσει στο ερώτημα που του έθετε η
ζωή μέσα από τα λεγόμενα του Κυριόπουλου. Ήταν μία
ερώτηση και έπρεπε να απαντηθεί.
Αδυνατώντας να βρει το ρυθμό του, χαμογέλασε
14

15. τυπικά και ρώτησε τον Κυριόπουλο για το δικό του όνειρο.
Παράλληλα προσπαθούσε να θυμηθεί τι του θύμιζε το
όνομά του, που, πως, πότε... ήταν σίγουρα γνωστοί ...
- “ Πλέον το όνειρό μου είναι να προσφέρω τις
υπηρεσίες μου σε όποιον επιθυμεί να πετύχει, στοχεύοντας
με το όνειρό του .... την ευτυχία. Να κάνω το καλύτερο
που μπορώ, ώστε να καταφέρει όποιος θέλει, ν’ αναδείξει
το κρυμμένο του δυναμικό υλικό και να μεγιστοποιήσει τα
αποτελέσματα της προσπάθειάς του, ώστε ν’ απολαμβάνει
αυτό που κάνει και πολύ περισσότερο -μιλώντας για την
σχέση μου με την εταιρεία σας- ν’ αποδίδει ευχάριστα στην
επιχείρηση που εργάζεται!”.
Αυτό είπε κι άφησε την κάρτα με τα στοιχεία του και
την ιδιότητά του. Χρήστος Κυριόπουλος, life coach.
- “Life coach? Προπονητής ζωής δηλαδή!”
- “ Μάλιστα. Συνταξιούχος προπονητής αθλητών και
πλέον...”
- “... προπονητής ζωής!” τον διέκοψε ο Δημήτρης.
- “ Ακριβώς...”
- “Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η παρουσία
σας στην εταιρεία μας?”
- “Αυτό εσείς θα το κρίνετε μετά από ένα μήνα
συνεργασίας, που θ’ αλλάξει τη ζωή τόσο τη δική σας,
όσο και των ανθρώπων με τους οποίους θα συνεργαστώ,
εφαρμόζοντας καθημερινές μικρές αλλαγές με σταθερά
βήματα και μόνιμα αποτελέσματα. Με την συνεργασία
15

16. μας θα δούμε από κοινού, πως μπορούμε να πετύχουμε
όσα στοχεύουμε στη ζωή, να σχεδιάζουμε κάθε φορά ένα
λειτουργικό εταιρικό, αλλά και προσωπικό πλάνο ζωής, να
δημιουργούμε ορίζοντες σε αδιέξοδα και να παραμερίζουμε
τα εσωτερικά φράγματα που μας καθηλώνουν στη
στασιμότητα. Υπάρχουν πνευματικά εργαλεία, τα λεγόμενα
mind tools, τα οποία όταν χρησιμοποιούνται σωστά
και με τον κατάλληλο coach, η ζωή πραγματικά γίνεται
δημιουργική πορεία εξέλιξης. Πολλοί θέλουν ν’ αλλάξουν
κάποια πράγματα στη ζωή τους, αλλά δεν ξέρουν ή δεν
έχουν τον τρόπο για να το κάνουν. Μαζί μπορούμε να
πετύχουμε στην ευτυχία...
Η ζωή αλλάζει στο “σήμερα” και μάλιστα στο
“τώρα”. Όχι στο “αύριο”. Εξάλλου γνωρίζετε το σοφό
ρητό: “Μην αφήνεις γι αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις
σήμερα. Μία μικρή αλλαγή στη ζωή μας σήμερα και μία
κάθε μέρα, μπορεί ν΄αλλάξει σε 365 μέρες μία ολόκληρη
ζωή, από την οποία λείπει η πληρότητα, γεμίζοντάς τη με
όλα, όσα την κάνουν πραγματική ΖΩΗ. Η απόφαση είναι
στο χέρι μας... αλλά πιο σωστά θα έλεγα στο μυαλό μας και
ακόμη καλύτερα στην καρδιά του μυαλού μας!
Το όνειρο είναι το καύσιμο που ενεργοποιεί τη ζωή
που θέλουμε να ζήσουμε. Ξέρετε... έχω συγκεκριμένη
άποψη για τα όνειρα και πιστεύω πως τα όνειρα έχουν
διάρκεια και διαρκούν όσο εμείς ονειρευόμαστε... έχουν
ιδιοκτήτη και ανήκουν σε όσους ονειρεύονται... έχουν
16

17. συναίσθημα και αγαπούν όλους τους ονειροπόλους... έχουν
ζωή και ζωντανεύουν, όταν τους το επιτρέψουμε... έχουν
παντοδυναμία και δημιουργούν στην ανυπαρξία... έχουν
απαιτήσεις και σε θέλουν πάντα παρών... έχουν περιορισμούς
και είναι ανθρώπινα και προσωπικά... έχουν φαντασία και
μπορείς να είσαι ό,τι θες, όπου και όποτε θες... Τα όνειρα
ΟΜΩΣ έχουν μία αδυναμία: να εξαρτώνται πιστεύοντας
στην ύπαρξη της πραγματικότητας! Να πιστεύουν πως
μπορούν να γίνουν πράξη και τότε, αν κάποιο όνειρο θέλει
να ζωντανέψει, εμπιστεύεται τη δύναμή μας, ώστε να δει
ΚΑΠΟΤΕ την πραγματικότητα με τα μάτια μας!”
Απίστευτο!!!!!! Ναι, ναι, ναι! Ο Κυριόπουλος, ο
γυμναστής του στο γυμνάσιο. Πως είναι δυνατόν? Είπε τη
λέξη κλειδί! Τόση ώρα προσπαθούσε να θυμηθεί, από ποιο
μέρος της ζωής του αποτελεί βασικό κομμάτι του παζλ....
και το βρήκε! Ήταν ο καθηγητής των ονείρων. Μιλούσε
πάντα για τη δύναμή τους. Μας είχε αναθέσει μάλιστα και
μία εργασία: να γράψουμε τα όνειρά μας χωρίς λογικούς
περιορισμούς. Να διαλέξουμε το ένα, το σπουδαίο, το
μεγαλύτερο και να το γράψουμε στο χαρτί. Να το κάνουμε
με χρονικό προσδιορισμό και να το καλλιεργήσουμε με
αγάπη και συνεχή, καθημερινή φροντίδα σαν έναν σπόρο
που απαιτεί προσοχή για να αναπτυχθεί. Απίστευτο!
Είχαμε κάνει μάλιστα κι ένα χάρτη ονείρου. Ο καθένας είχε
το δικό του. Που να ήταν άραγε αυτός ο χάρτης; Άραγε
ο Κυριόπουλος να επισκέφτηκε κι άλλους πριν από το
17

18. Δημήτρη; Κι αν τους είχε επισκεφτεί, γιατί δεν τον είχε
πάρει τηλέφωνο κάποιος από τους φίλους του; Αυτό που
συνέβαινε ήταν συγκλονιστικό!
Ακόμη πιο συγκλονιστικό όμως ήταν, πως ο
Κυριόπουλος έδειχνε συνομήλικος του Δημήτρη, με
νεανική εμφάνιση, γεμάτη ρώμη και κυρίως ηρεμία και
μία σιγουριά πνευματικής δύναμης. Ήταν βέβαια φυσικό
αφού σαν προπονητής ζωής, ήξερε να διατηρείται σε καλή
φυσική κατάσταση, γυμνάζοντας σώμα, νου και πνεύμα.
Τον ζήλεψε για λίγο... Ταξίδεψε σε μελλοντικές εικόνες...
Πως θα ήταν άραγε στην ηλικία του Κυριόπουλου;
Σιγά - σιγά άρχισαν κι άλλες εικόνες να κάνουν
την εμφάνισή τους.... από το παρελθόν όμως! Θυμήθηκε
ακόμη, πως κάθε φορά που κάποιος ήταν στενοχωρημένος,
ο Κυριόπουλος τον πλησίαζε και του έλεγε:
- “Ποιο όνειρο άλλαξε, το δικό σου ή των άλλων;
Τι σε στενοχωρεί περισσότερο, το ότι θέλουν να γίνει το
όνειρό τους ή ό,τι δε θέλουν να γίνει το δικό σου; Ή μήπως
έχασες το όνειρο;”
Μετα βίας κρατιόταν για να μην πάει κατευθείαν στο
τηλέφωνο για να πει στους κολλητούς, ποιον είχε μπροστά
του!!! Είναι δυνατόν; Κι όμως! Πως επέτρεψε στον εαυτό
του να τον ξεχάσει; Πως επέτρεψε να ξεχάσει το όνειρο!
- “Θυμάσαι Δημήτρη, τι ημερομηνία έχουμε σήμερα;”
Τι ερώτηση ήταν αυτή... έπρεπε να είναι κάποια
αργία, γιορτή, επέτειος;
18

19. - “Κυριόπουλε, είχαμε πει κάποιες κουβέντες κάποτε:
“Μπορεί ν’ αλλάξει ένα μεγάλο όνειρο μετά από 25 χρόνια;
Θυμάσαι την ερώτηση αυτή; Θυμάσαι τι είπαμε τότε; Ότι
θα ξαναβρεθούμε. Ακριβώς σε 25 χρόνια. Σήμερα δηλαδή!
Τώρα.”
Το όνειρο ήρθε ακριβώς στην ώρα του και
διεκδικούσε την πραγματοποίησή του. Θυμήθηκε πάλι τα
λόγια του Κυριόπουλου. Τότε που τους έλεγε, πως η ζωή
είναι χωρισμένη σε τέταρτα. Το πρώτο τέταρτο της ζωής
μας προετοιμάζουμε, σχεδιάζουμε και μορφοποιούμε το
όνειρο. Είμαστε σπορείς. Το δεύτερο τέταρτο της ζωής μας
θεμελιώνουμε, τροποποιούμε και μπαίνουμε σε ρυθμούς
ανάπτυξης με στοχοποιημένη δράση. Είμαστε καλλιεργητές.
Το τρίτο τέταρτο της ζωής μας συλλέγουμε τους καρπούς
του ονείρου μας και αποκαλύπτουμε στον εαυτό μας και
τους άλλους τη γνώση μας για την καλλιέργεια και την
απόδοση των σπόρων. Είμαστε θεριστές της σποράς και
παράλληλα μέντορες - γνώστες της διαδικασίας, πολύτιμοι
για τους άλλους. Και στο τελευταίο μέρος της ζωής μας,
είμαστε φύλακες του πνεύματος...
- “Είχαμε πει τότε, πως σήμερα θα συναντηθούμε για
να δούμε στα μάτια το μεγάλο όνειρό μας. Λοιπόν Δημήτρη,
πότε θα μου δείξεις το όνειρό σου; Τι λες γι αύριο.... να το
αφήσουμε καλύτερα γι αύριο; Ή σήμερα; Τώρα;”
Ήταν ολοφάνερη η πρόκληση...
- “Καλύτερα αύριο... θα έρθω την ίδια ώρα.... να
19

20. έχεις το χάρτη του ονείρου σου!” είπε αποφασιστικά ο
Κυριόπουλος κάνοντας το Δημήτρη να χαλαρώσει λίγο,
μόνο για λίγο, αρκετό όμως, για ν’ αποφύγει την ασφυκτική
πίεση της υποχρέωσης.
Ο χάρτης είχε τυπωθεί στο μυαλό του, αλλά είχε
ξεθωριάσει με το πέρασμα των χρόνων...
Λένε πως υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή, σα
χρονο-παράθυρα, όπου ο χρόνος στέκεται, σχεδόν σταματά
σε μία εικόνα και σου στέλνει μήνυμα αφύπνισης. Αυτή η
στιγμή είχε έρθει για το Δημήτρη....η λέξη χαρά, χτύπησε
την πόρτα του μυαλού του.
Υπάρχουν στιγμές που λέμε: “Φτάνει!” και όλα
αλλάζουν. Είναι η μέρα που έρχονται τα πάνω - κάτω...
έτσι απλά χωρίς λόγο... απλά κάποιος ακούμπησε τη
συγκεκριμένη στιγμή, κάποιες ευαίσθητες χορδές...
πληρότητα .... όνειρο... ζωή!
Ο Κυριόπουλος έφυγε αλλά η παρουσία των λόγων
του όχι! Ήταν η πρώτη φορά που ήθελε να φύγει από το
γραφείο ή και να μείνει....να κάτσει ή να σηκωθεί....να
κλείσει τις κουρτίνες ή ν’ ανοίξει και τα παράθυρα...
Η ζωή είχε μόλις κάνει την επίσκεψή της... φέρνοντας
μαζί της για δώρο το “ αύριο”. Και μάλιστα το έφερε
σήμερα, τώρα! Ήταν καλοδεχούμενη όμως;
20

21. Είναι η μέρα που έρχονται τα πάνω κάτω...έτσι απλά χωρίς
λόγο...απλά κάποιος ακούμπησε τη συγκεκριμένη στιγμή,
κάποιες ευαίσθητες χορδές... πληρότητα .... όνειρο... ζωή!
Η αλλαγή
Το τηλέφωνο χτυπά, αλλά κανείς δεν απαντά. Αυτό
κι αν ήταν αλλαγή... Το τηλέφωνο στο γραφείο δεν είχε
χτυπήσει ποτέ δεύτερη φορά. Η καρδιά του χτυπούσε πιο
δυνατά από τον ήχο του τηλεφώνου, σκεπάζοντας τους
επαναλαμβανόμενους χτύπους, μέχρι τη στιγμή που άνοιξε
η πόρτα και μπήκε η Ευγενία βλέποντας το Δημήτρη πάνω
σε μία καρέκλα, μπροστά από την όμορφη ταμπελίτσα του,
με το μαρκαδόρο στο χέρι διορθώνοντας τη λέξη “αύριο”
και ξαναγράφοντας με κεφαλαία γράμματα ΣΗΜΕΡΑ!
Πραγματικά το σήμερα ήταν λέξη - κλειδί για το
21

22. Δημήτρη, που ξεκλείδωνε μία πόρτα, που για χρόνια
ήταν κλειστή. Αυτό που πραγματικά του θύμισε το
σημαντικότερο σημείο - σταθμό στη ζωή του: Το θάνατο
του πατέρα του. Πάντα ήθελε ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση
ανάμεσά τους αλλά δυστυχώς τον πρόλαβε το αύριο...
χάθηκε χωρίς ποτέ να προλάβει να επανασυνδεθεί μαζί του.
Πάντα έλεγε πως αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα,
μεταξύ τους, αλλά...
Έτσι λοιπόν υπάρχει πάντα και μόνο το “σήμερα”.
Γύρισε ήρεμα, κοίταξε την Ευγενία με σταθερό βλέμμα και
της είπε:
“Πάρε μου τον Κυριόπουλο στο τηλέφωνο. Τον
περιμένω αύριο πρωί στις 9.00 π.μ. στο γραφείο μου. Α!
και να μην το ξεχάσω... σήμερα ήθελα από το πρωί να σου
πω, ότι αν δεν υπάρξει αύριο κι έχουμε μόνο το σήμερα...σ’
ευχαριστώ...για όλα αυτά τα χρόνια...σ’ ευχαριστώ πολύ! ”.
Η Ευγενία έκπληκτη έκλεισε την πόρτα ήρεμα και
αργά προσπαθώντας να διαχειριστεί την έκπληξη, αλλά και
τη χαρά της.
Ο Δημήτρης σήκωσε το τηλέφωνο και στην άλλη
άκρη διαπίστωσε, πως ήταν η όμορφη Μαίρη του.
- “Δημήτρη!!! Που είσαι επιτέλους; Τόσες φορές σου
τηλεφώνησα!”
- “Εντάξει Μαίρη μου... εντάξει... έλα πες μου... τι
έγινε; Ποιο είναι το τόσο σημαντικό θέμα για το οποίο με
ψάχνεις;”
22

23. - “Πρέπει να σε δω από κοντά. Δε θα πιστέψεις στην
αλλαγή που μόλις συνέβη στη ζωή μας! Είμαι τόσο, μα
τόσο ευτυχισμένη.... Δημήτρη, μ’ αγαπάς;”
- “Τι συναισθηματισμοί είναι αυτοί; Το ξέρεις ότι σ’
αγαπώ! Για ποια αλλαγή μιλάς;”
Δε μπορεί να μιλάει γι αλλαγές σήμερα ... πως είναι
δυνατόν?
- “Θα τα πούμε το βράδυ? Ξέρω - ξέρω.... ο αγώνας
... έλα Δημήτρη... τι ώρα θα τα πούμε?”
- “ Αγάπη μου, δεν ξέρω... κατά τις εννιά? Να έρθω
από το σπίτι;”
- “ Ε... όχι καλύτερα θα έρθω στο δικό σου στις εννιά.
Μην αργήσεις! Πολλά φιλιά. Σ’ αγαπώ πολύ!”
Τι κορίτσι κι αυτό... Η Μαίρη κόντευε τα 32. Όμορφη,
σικ, δυναμική, αποφασιστική και πολύ - πολύ επιτυχημένη!
Σε όλα! Υπήρχαν μάλιστα φορές, που ο Δημήτρης ζήλευε
πολύ τις επιτυχίες της, αλλά δεν της το έδειχνε... εντάξει
ήταν και γυναίκα... οι πόρτες άνοιξαν πιο εύκολα για την
επιτυχία... ταξίδια ... ενώ ο Δημήτρης στο γραφείο με πολύ
συγκεκριμένη θέση και μάλιστα πολύ, μα πολύ απαιτητική
ιδιότητα.
Αφού έκανε και τα τελευταία τηλεφωνήματα,
διεκπεραίωσε και τις τελευταίες εκκρεμότητες ξεκινώντας
τελικά για το σπίτι. Ήταν ακόμη 8.30 μ.μ. και θεώρησε καλό
να πάρει κι ένα καλό κρασί για να γιορτάσει προφανώς μία
ακόμη προαγωγή της αγαπημένης του Μαίρης. Πέρασε
23

24. από την κοντινή κάβα διάλεξε 2-3 κρασιά και περπάτησε
μέχρι το σπίτι. Αν και ήταν σκοτεινά, έβλεπε τον κόσμο να
περπατά δίπλα του, να τον προσπερνά ... άλλοι στέκονταν
στη στάση... Έβλεπε πόσο χαμηλά είχαν το κεφάλι... πόσο
προβληματισμένοι... πόσο σκυθρωποί.... θα έλεγες με
σιγουριά πως έκαναν από μέσα τους υπολογισμούς και
φυσικά δε θα υπήρχε καθόλου χώρος -όχι χρόνος- για
όνειρα... Τα παιδιά...τα φροντιστήρια...οι λογαριασμοί....η
δουλειά... αδύνατον να χωρέσουν όνειρα σε αυτά τα
κεφάλια. Το βάρος των προβλημάτων είχε κατεβάσει τους
ώμους τόσο, ώστε να καταλαβαίνεις από μακριά πόσο
δυσβάσταχτο είναι... και τα συναισθήματα... ο πόνος....
τόσος πόνος... τόση τοξικότητα που εκπέμπουν αυτοί
οι άνθρωποι με τους λογισμούς τους... είναι ικανοί να
δηλητηριάσουν όχι μόνο το δικό τους σώμα, αλλά και των
δικών τους ανθρώπων... πως ζουν... τι λόγια και τι σκέψεις
ανταλλάσσουν άραγε...
- “Δημήτρη... καλέ μου... δε το πιστεύω... σε είδα
να έρχεσαι... μόλις έφτασα.... μα τι έχεις; Μου φαίνεσαι
προβληματισμένος... Έλα πάμε... Ανεβαίνουμε?”
- “Ναι ... ναι ... ας ανέβουμε ... αρκετά έχουμε
κατέβει...” της είπε ήρεμα ο Δημήτρης.
- “Δημήτρη... παράξενος είσαι... τι λες; Ποιος έχει
κατέβει;”
- “Τίποτα, τίποτα, μη δίνεις σημασία... δώσε μου
όμως ένα γλυκό φιλί!” είπε, αλλάζοντας διάθεση.
24

25. Κάθε φορά που ο Δημήτρης άνοιγε την πόρτα του
διαμερίσματος έβλεπε έναν όμορφο πίνακα ζωγραφικής,
με εικόνες της φύσης. Η εικόνα που δεν κατάφερε να ζήσει
ακόμη, αναβίωνε κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι για
να του θυμίζει την όμορφη φάρμα που ήθελε να έχει στα
σαρανταπέντε του χρόνια, μέσα στο καταπράσινο ζωογόνο
αρμονικό τοπίο της φύσης. Έτσι έλεγε πως πρέπει να ζει
μία οικογένεια, μέσα στη φύση, μακριά από τη ρυπογόνα
αστική ζωή. Μέχρι τώρα βέβαια ο φυσικός τρόπος ζωής
περιοριζόταν στα τριήμερα της Αράχωβας και στα όνειρα
του μυαλού του.
- “Λοιπόν, ποια ευχάριστη αλλαγή μας επιφυλάσσεις
αγάπη μου;”
- “Ε πως! Τόσο εύκολα θα στο πω; Πρέπει να το
ανακαλύψεις! Θα σου δώσω όμως κάποια στοιχεία...”
Είχε πάντα τον τρόπο της η Μαίρη, να σε κάνει να
της δίνεις την απόλυτη προσοχή σου. Είχε μάθει να είναι
το κέντρο της συζήτησης και κυρίαρχη του παιχνιδιού.
Απολάμβανε να έχει τον έλεγχο πάντα... Πως μπορούσε να
της χαλάσει το χατήρι... την αγαπούσε τόσο, μα τόσο πολύ!
- “Ωραία λοιπόν, ας παίξουμε το παιχνιδάκι σου...
δώσε μου τα στοιχεία...”
- “Περιμένω μια πρόταση από εσένα που θ’ αλλάξει
τη ζωή και των δυο μας...”
- “Αυτό δεν είναι στοιχείο...”
- “Έλα Δημήτρη... συγκεντρώσου ... τι λείπει στη
25

26. σχέση μας, που θα την οδηγήσει στο επόμενο επίπεδο;”
- “ Η σχέση μας; Δεν έχει να κάνει με προαγωγή;”
- “Προαγωγή....?! Ναι, θα το έλεγα και προαγωγή!
- “Και για τους δύο όμως... μαζί θα την πάρουμε αυτή
την προαγωγή!”
- “Άμα θες να με παιδέψεις, Μαίρη .... είσαι
απίστευτη! Έλα, πες τώρα, γιατί δεν τα μπορώ εγώ αυτά τα
παιχνίδια...”
- “ Παιχνίδια πάντως, είναι μία λέξη κλειδί...”
- “Μαίρη!!!! Δε μπορώ άλλο, θα με πρήξεις;”
- “...και το πρήξιμο είναι λέξη κλειδί...”
- “Μαίρη!!!!!!! Έλα τελείωνε γιατί έχω λιγουρευτεί
την ποικιλία τυριών... Εγώ πάντως κάθομαι και ανοίγω και
το κρασί!”
- “...και οι λιγούρες είναι λέξη κλειδί...”
- “...Μαί........ΡΗ!!! Τι μου λες; Δεν πιστεύω να... δεν
εννοείς... θα κάνεις... θα γίνουμε....?????”
- “Ναι... θα γίνουμε γονείς και θα παντρευτούμε
σύντομα... Μεγάλη αλλαγή...δε νομίζεις;”
- “ Αλλαγή.......”
26

27. Οφείλεις ν΄ ανακαλύψεις την ομορφιά στην ασχήμια της
καθημερινότητας και να μην καλύπτεις συνεχώς την ομορφιά με την
ασχήμια. Ας προσθέσουμε ελπίδα στις αρνητικές σκέψεις μας κι ας μην
γεμίζουμε με αρνητισμό τις όποιες ελπιδοφόρες σκέψεις μας. Eίμαστε
ακόμη στη ΖΩΗ! Ας τη ζήσουμε λοιπόν με ελπίδα, πίστη και αγάπη!
Η απόφαση
Όλο το βράδυ ο Δημήτρης έμεινε ξάγρυπνος να
σκέφτεται τη λέξη “αλλαγή” και να ονειρεύεται με μάτια
ορθάνοιχτα το αύριο, που ξεκίνησε σήμερα.... μόνο του...
χωρίς πρόσκληση. Τυχαίο? Τι να πει κανείς! Τίποτα
δε γίνεται τυχαία... Λένε πως όταν είμαστε έτοιμοι,
παρουσιάζονται και οι καταστάσεις που θα μας εξελίξουν.
Αυτό σημαίνει πως ο Δημήτρης ήταν έτοιμος να αλλάξει τη
ζωή του... ακόμη κι αν δεν ήταν έτοιμος. Οι καταστάσεις
ωρίμασαν, γιατί αυτός τις είχε καλλιεργήσει, ακόμη κι
αν δεν το γνώριζε. Ο λόγος και η σκέψη του είχαν ήδη
27

28. δρομολογήσει τη νέα του ζωή. Ήταν ένα σπορέας μόλις
δεκαπέντε χρονών, όταν έσπειρε τ’ όνειρό του. Το σχεδίασε,
το πίστεψε, το καλλιέργησε και τώρα ήρθε η ώρα της
συγκομιδής και του απολογισμού. Δεν είχε μόνο ωριμάσει
η σοδειά, αλλά και η ζωή του. Ήταν έτοιμος να δει την
απόδοση του ονείρου του μετά από εικοσιπέντε χρόνια;
Είχε βάλει κάποτε το σπόρο του ονείρου και
ξεχάστηκε... είχε πει πως στα σαράντα του, το αργότερο
έως τα σαρανταπέντε θα είχε πετύχει να είναι ευτυχισμένος
με την οικογένειά του, που θα της έδινε όλη του την αγάπη,
να έχει μία εργασία που θα τον γέμιζε και έναν τρόπο ζωής
στο πιο όμορφο φυσικό περιβάλλον! Η ζωή συνέχισε το
δρόμο της και το ζωντανό όνειρο άρχισε να ξεθωριάζει
σιγά -σιγά. Όμως απέδωσε... έστω κι αν η καλλιέργεια δεν
είχε την απόλυτη φροντίδα του Δημήτρη. Χρόνια όμως
έλεγε και ένοιωθε, διάβαζε και σκεφτόταν, αισθανόταν
το όνειρο της ζωής, απλά περίμενε το αύριο να του φέρει
τις ευκαιρίες που αναζητούσε. Το αύριο λοιπόν ήρθε και
χτύπησε την πόρτα ακριβώς στις εννιά το πρωΐ στο γραφείο
του...
- “Καλημέρα σας!”
- “Χαίρετε!”
Η χαρά μέσα του; Να είναι τόσο εύκολο να μεταφέρεις
με μία ευχή τη χαρά στο συνάνθρωπο; Να είναι τόσο εύκολο
να μεταδώσεις την αξία της ψυχικής επαφής στην καρδιά
του διπλανού σου; Να είναι τόσο εύκολο άραγε;
28

29. Πόσες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του Δημήτρη
που προσπαθούσε να επικοινωνήσει με το παρελθόν του,
ενώ μπροστά του περνούσε το παρόν, διεκδικώντας μία
θέση που θα καθόριζε την αυριανή μέρα.
Σκέφτηκε πόσα όνειρα, πόσες ελπίδες είχε επενδύσει
στο σήμερα των σαράντα χρόνων και πόση χαρά περίμενε
να αδράξει ως ανταμοιβή των επενδύσεων του... Και το
μόνο που είχε καταφέρει συναισθηματικά, ήταν να ζει
κάποιες στιγμές ομορφιάς μέσα στην ασχήμια της πιεστικής
καθημερινότητας. Ήξερε από μικρός τρόπους για να περνά
ευχάριστα το χρόνο του, να ζει την παιδική του φύση με
απόλυτο τρόπο, μέχρι τα δεκαπέντε, όπου θέλησε μαζί με
άλλους νέους να ονειρευτεί ένα χαρούμενο μέλλον και
μαζί τους να φέρει το όνειρο σε όλους... ήταν ένας ακόμη
σωτήρας. Στα είκοσι δύο, μόλις τελείωσε τις σπουδές του,
ήταν έτοιμος να διεκδικήσει τα πάντα, ώστε να πετύχει τα
όνειρά του...επίσημα...με όλα τα πτυχία που απαιτούσε το
όνειρο... Έπειτα ήρθε η προσωρινή δουλειά (μέχρι να δούμε
τι θα γίνει για να πιάσουμε την καλή), μετά ήρθε η νέα γενιά
που είχε περισσότερη όρεξη να διεκδικήσει τη σωτηρία
του κόσμου, αφού οι δυνάμεις του Δημήτρη άρχισαν να
επαρκούν μετά βίας για τον κ. διευθυντή και τις απαιτήσεις
του, στις οποίες αν μπορούσε να φανεί αρκετά ικανός, θα
μπορούσε σε 2-3 χρόνια να τον προτείνει ο κ. διευθυντής
για μία ανώτερη θέση ....μετά ήρθαν και τα δάνεια .... οι
κάρτες .... η απαιτητική ζωή που στήριζε τη συνθετική
29

30. ευτυχία του (σπίτια, ταξίδια, αυτοκίνητα, διασκέδαση)
τίποτα διαφορετικό από ό,τι έκαναν όλοι δηλαδή, αλλά
πολύ διαφορετικό από όσα είχε πραγματική ανάγκη για να
αισθάνεται πλήρης ή μάλλον επαρκής. Σκέφτηκε πως αν
μπορούσε να πειθαρχήσει σε όσα χρειαζόταν πραγματικά
και όχι σε όσα ήθελε γενικά, η ζωή του θα ήταν αυτό
ακριβώς που ήθελε και χρειαζόταν. Θυμήθηκε εποχές που
έκανε μάλιστα και κήρυγμα στους δικούς του, όταν ήταν
νεότερος. Συνήθιζε να τους λέει και το εξής ωραίο:
- “Πατέρα, οφείλεις ν ΄ανακαλύψεις την ομορφιά
στην ασχήμια της καθημερινότητας και να μην καλύπτεις
συνεχώς την ομορφιά με την ασχήμια. Ας προσθέσουμε
ελπίδα στις αρνητικές σκέψεις μας κι ας μην γεμίζουμε με
αρνητισμό τις όποιες ελπιδοφόρες σκέψεις μας. Eίμαστε στη
ΖΩΗ! Ας τη ζήσουμε λοιπόν με ελπίδα, πίστη και αγάπη!”
Ωραίο πράγματι...αλλά που το θυμήθηκε τώρα! Του ήρθε
στο μυαλό η εικόνα του πατέρα του να χαμογελά...
- “ Αυτό το παράθυρο είναι πίνακας ζωγραφικής...
θα έλεγες πως δεν υπάρχει καλύτερος ζωγράφος από το
Δημιουργό μας... ολόλαμπρος ήλιος.... ούτε ένα συννεφάκι...
και πόσο, μα πόσο γαλανός ουρανός! Πράγματι θα έλεγες
πως είναι τέλειος πίνακας ζωγραφικής...”
Έβλεπε τον Κυριόπουλο να κοιτά και να απολαμβάνει
πραγματικά, παίρνοντας ανάσες ζωής, πάνω από ένα
λεκανοπέδιο, που έπαιρνε μόνο ανάσες αναστεναγμού...
- “Μου αρέσει ν’ αφήνω τις κουρτίνες ανοιχτές. Όταν
30

31. κάθομαι στο γραφείο μου, βλέπω μόνο την κορυφή του
βουνού και τον ουρανό .... με κάνει να αισθάνομαι πως
είμαι στη φύση κατά κάποιον τρόπο....”
- “Σου αρέσει η φύση λοιπόν!”
- “Ναι πολύ! Είναι όνειρό μου να μείνω κάποια στιγμή
μόνιμα σε μία φάρμα, σ’ ένα καταπράσινο περιβάλλον,
με την οικογένειά μου και να εργάζομαι με χαρά και
ενθουσιασμό από το γραφείο μου... ίσως να γράφω ....
ναι ... νομίζω θα μπορούσα να γράφω εξαιρετικά -αν το
προσπαθούσα- ίσως και να προετοιμάζομαι με αυτό το
παράθυρο εδώ .... δεν ξέρω... η ζωή αλλάζει ... τα χρήματα
... η οικογένεια ... είμαι λίγο μπερδεμένος...”
- “ Μοιάζεις σαν ένα καράβι δεμένο στο λιμάνι ....
Κάποιος πρέπει να σου κόψει το σκοινί για να σαλπάρεις....
εκτός αν αποφασίσεις τελικά να το κάνεις μόνος σου!”
- “Ξέρεις, έχω επισκεφτεί και κάποιους ψυχολόγους
κατά καιρούς... κρίσεις πανικού ... πήρα βοήθεια όταν τη
χρειάστηκα -ουσιαστικά ήταν λίγο μετά το θάνατο του
πατέρα μου που επισκέφτηκα ειδικούς- αλλά η ψυχή μου
ζήταγε... δεν ήθελα να μείνω στο παρελθόν... ήθελα να
πετάξω στο μέλλον... να φύγω από τη μικρή πραγματικότητα
που βίωνα ... να κάνω κάτι πραγματικά δημιουργικό για
τη ζωή μου.... βλέπεις δεν έκλαψα τόσο για το θάνατο
του πατέρα μου, όσο για τα πεθαμένα μου όνειρα, που τα
είδα με ταφόπλακα στο νεκροταφείο της καρδιάς μου...
Ο πατέρας μου, πάντα μου έλεγε να είμαι υπεράνω των
31

32. καταστάσεων...πάντα...ποτέ όμως δε μου διευκρίνισε τι
εννοούσε.... μάλλον δεν του άφησα το χρονικό περιθώριο.
Έκανα τις επαναστάσεις μου, γιατί πίστευα πως ό,τι μου
έλεγε είχε μεν δίκιο, αλλά εγώ ήμουν νέος, είχα τη δύναμη,
είχα τα όνειρα, είχα τη ζωή μπροστά μου, ήθελα να κάνω
τα πάντα αλλιώς, δεν ήθελα να βολευτώ σε μία κατάσταση
μόνιμης στασιμότητας. Με ενοχλούσε όμως, που έκανα
τα πάντα τελικά, για να ακολουθήσω τον ίδιο τρόπο ζωής,
ενώ επιζητούσα το αντίθετο... Έχω ακολουθήσει πολλά
μονοπάτια...το δικό σου ξέρω από που ξεκινά, αλλά δεν
ξέρω που οδηγεί... Κυριόπουλε. Θέλω όμως πολύ να μάθω.”
- “Όπως σου είπα το δρομολόγιο είναι έτοιμο. Το
πλήρωμα σε ετοιμότητα. Δώσε το σύνθημα και ξεκινάμε.
Δεν ήρθα στη ζωή σου για να δω τι κάνεις με το όνειρό σου,
αλλά για να βεβαιωθώ πως αφού ξέρεις όλα αυτά τα χρόνια
τι να κάνεις, πως πλέον κάνεις αυτό που ξέρεις. Πράξη...
πράξη είναι η λέξη που πρέπει να επενδύσεις. Σε λίγο
καιρό θα είσαι έτοιμος να περπατάς μόνος, στη λεωφόρο
της πραγματικής ζωής, όπου η πληρότητα, η χαρά και η
προσωπική ολοκλήρωση θα είναι μόνιμοι σύντροφοι του
ταξιδιού σου. Σου το λέω μέσα από προσωπική βιωματική
εμπειρία. Ξεκίνησα ως προπονητής αθλητής παράλληλα
με τη θέση του καθηγητή σε σχολεία, αλλά είδα πως οι
αθλητές μου ήθελαν και ψυχολογική υποστήριξη για να
πετύχουν τους στόχους τους και τότε ξεκίνησα τις σπουδές
μου στη συμβουλευτική ψυχολογία. Παράλληλα με αυτές
32

33. τις σπουδές, γνώρισα και μία άλλη επιστήμη, που παρέχει
απίστευτες προοπτικές σε όποιον την αξιοποιήσει. Το life
coaching. Πρώτα το διδάχτηκα επιστημονικά κι έπειτα
πήρα το πτυχίο μου κάνοντας την πρακτική μου εξάσκηση
με παράλληλη χρήση του στον εαυτό μου. Με βοήθησε να
βελτιώσω τη ζωή μου σε όλους τους τομείς. Δεν είναι τυχαίο
άλλωστε που οι περισσότεροι επιτυχημένοι άνθρωποι στη
ζωή έχουν τον προσωπικό τους life coach! Μπόρεσα μέσα
από μία διαδικασία που θ΄ακολουθήσουμε και μαζί να
κάνω πράξη όσα ήθελα στη ζωή μου. Δοκιμάστηκα στην
ευκρίνεια, την εστίαση και τη δράση σχετικά με τους στόχους
μου. Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου ... έφτασα πέρα από
τα όρια που αρχικά είχα θέσει για να τα ξεπεράσω τελικά!
Δημήτρη πρέπει να δουλεύεις πρώτα και περισσότερο για
τον εαυτό σου και έπειτα για όλα τ΄ άλλα. Αν δουλεύεις
για τον εαυτό σου περισσότερο από τη δουλειά σου, θα
έχεις αποτελέσματα που τώρα δε μπορείς να κατανοήσεις.
Κι αυτό γιατί είναι μία προσωπική βιωματική διαδικασία.
Σκέψου επίσης πως όταν προσφέρεις έναν τέτοιο
σύμμαχο στους υπαλλήλους σου, αλλά και στη ζωή τους,
επενδύεις σ΄ ένα κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας και σίγουρης
απόδοσης.
Δε θα πρόσφερες ένα τέτοιο δώρο πρώτα στον εαυτό
σου; Έχεις μία μικρή άποψη από τα σεμινάρια εκπαίδευσης
προσωπικού! Γνωρίζεις πόσο σημαντικά και αποδοτικά
είναι!
33

34. Σου αφήνω τα απαραίτητα έγγραφα συνεργασίας.
Θέλω την υπογραφή για το “δρομολόγιο”. Όλα θα πρέπει
να γίνουν επίσημα. Μελέτησέ τα καλά. Υπογράφουμε και
ξεκινάμε. Μένει μόνο να κανονίσουμε το πρόγραμμά μας.
Ας ανοίξουμε την αντζέντα μας!”
34

35. Πόσο γρήγορα προχωρά η ζωή και πόσο αργά μαθαίνουμε ν΄αγαπάμε,
να σεβόμαστε, να αξιοποιούμε τα ταλέντα, τις κλίσεις μας, τα όνειρά
μας, να ζούμε τις στιγμές με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, χωρίς κρίσεις
και συγκρίσεις, ν’ απολαμβάνουμε τη ζωή χωρίς να προσπαθούμε να
βγούμε συνεχώς νικητές σ΄ένα στίβο που είναι καθορισμένο
να νικά πάντα η ζωή.
Ο νέος δρόμος
Όλα κανονίστηκαν. Ο Δημήτρης ξεκινούσε με
ενθουσιασμό το ταξίδι της αλλαγής. Μία νέα ζωή τον
περίμενε και δεν ήταν μόνο ο ερχομός του παιδιού του ή ο
γάμος του με τη Μαίρη, αλλά η προσωπική του αναγέννηση
μέσα από το όνειρο... Μικρός, πριν κοιμηθεί, διάβαζε για
τα όνειρα κάποιων που έγιναν πραγματικότητα και μάλιστα
επεδίωκαν σπουδαία κατορθώματα... όχι σαν τα δικά του,
που ήταν πλέον απλά καθημερινά πράγματα...
Σκεφτόταν, πως τα βιβλία των ονείρων είναι γεμάτα
από ιστορίες “τρελών” που κατάφεραν το αδύνατο για μας
35

36. τους “λογικούς”... Ονειρεύτηκαν και πέτυχαν να κάνουν το
καλύτερο που μπορούσαν, όχι τόσο για τους ίδιους, αλλά για
μας που απολαμβάνουμε τα όνειρά τους... Μπελ, Έντισον,
Κολόμβος, Γουτεμβέργιος, αδελφοί Ράϊτ, Τέσλα ..... Αυτούς
θέλησε να αντιγράψει στην ηλικία των 18 χρόνων, αλλά
τώρα σκέφτηκε πως για να γίνει ευτυχισμένος, δε χρειάζεται
να κάνει δύσκολες εφευρέσεις, αλλά απλές καθημερινές.
Αυτό ζήταγε λοιπόν. Απλά καθημερινά πράγματα που
θα τον γέμιζαν χαρά και προσωπική ολοκλήρωση. Αυτό
ακριβώς! Συμπλήρωσε κάτω από το ραντεβού τους το
εξής: “...ας ανακαλύψουμε την ομορφιά, την αγάπη...την
πίστη...απλά πράγματα... ας ανέβουμε τη σκάλα της ζωής...
ένα σκαλί τη φορά.... δεν έχει σημασία αν δε βλέπουμε την
κορυφή...ας κάνουμε το βήμα... Ας κάνουμε όνειρα... ποτέ
δεν ξέρεις...μπορεί και να βγουν αληθινά!”
Η χαρά του ήταν ήδη απίστευτη... μία νέα ζωή
μόλις ξεκινούσε αποφασιστικά, με ακόμη περισσότερο
ενθουσιασμό κι από τα νεανικά του χρόνια, αναβιώνοντας
παράλληλα ένα κρυμμένο όνειρο. Σε δύο μέρες το
πρόγραμμα έμπαινε σε εφαρμογή. Σηκώθηκε από το
γραφείο του και κατευθύνθηκε προς το παράθυρό του. Ο
ήλιος εξακολουθούσε να λάμπει.
- “Τι ωραία μέρα” είπε δυνατά και πήρε μία ανάσα
ζωής! Ένοιωθε ανακούφιση και σιγουριά για τη νέα του ζωή.
Αποφάσισε να αισθάνεται σα να ζει ήδη, το αποτέλεσμα του
ονείρου. Αμέσως άλλαξε η στάση, η διάθεση και η άποψή
36

37. του για τη ζωή.... Ήξερε, πως αλλάζοντας ο ίδιος, αλλάζει
και η ζωή. Ήξερε, πως όσο αποφασισμένος κι αν ήταν,
έπρεπε να εστιάζει στο στόχο και να βιώνει το συναίσθημα
της ευτυχίας κάθε στιγμή σαν να ήταν ήδη γεγονός. Τότε δε
μπορούσε να μην πετύχει.!
Ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο γραφείο του και να
κάνει το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας. Πήρε την κάρτα
του Κυριόπουλου και μηχανικά κοίταξε την πίσω όψη
της, πριν την τοποθετήσει στην καρτοθήκη του .... τότε
με έκπληξη και συγκίνηση, ξαναδιάβασε πολλές φορές
αυτό, που χειρόγραφα του είχε γράψει ο Κυριόπουλος ως
προσωπικό μήνυμα: “Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος, η
πεταλούδα το λέει ζωή.” Λάο Τσε
Πλημμυρισμένος από χαρά, σκέφτηκε να το μοιραστεί
με κάποιον... και δεν ήταν άλλος από την αγαπημένη του
Μαίρη!
“Καλημέρα αγάπη μου, καλημέρα Μαιρούλα μου,
καλημέρα γυναικούλα μου...” ξέσπασε με κραυγές ευτυχίας,
χωρίς να περιμένει την απάντησή της και θα συνέχιζε αν
δεν τον έκοβε απότομα η γραμματέας της Μαίρης με μία
κοφτή απάντηση:
- “Κύριε Ζωΐτση, καλημέρα σας. Η κ. Χοπιάδη
είναι σε meeting αυτή τη στιγμή και κρατάω και τα δύο
τηλέφωνά της. Σημειώνω ότι τηλεφωνήσατε και θα σας
καλέσει αμέσως μόλις μπορέσει. Μπορώ να βοηθήσω σε
κάτι άλλο; .... Ευχαριστώ! ..... Καλημέρα σας!”.
37

38. Μέχρι τώρα δεν είχε παρατηρήσει ιδιαίτερα τη
συμπεριφορά της κοπέλας αυτής. Ήταν η πρώτη φορά που
έμεινε περισσότερο στα λόγια της, αναλογιζόμενος την
τοξικότητα των συναισθημάτων που κυκλοφορεί γύρω
μας. Τι πιο σημαντικό από το να προσθέσει με το λόγο της,
μία νέα και όμορφη κοπέλα, τη γλυκύτητα και το χαμόγελο
που αρμόζει σε μία καλημέρα...καλή μέρα... Πόσο καλή
μπορεί να είναι όμως, όταν διοχετεύεις μέσα της τον κακό
σου εαυτό; Πόσο τοξικοί γινόμαστε από συνήθεια, χωρίς
να στεκόμαστε μία στιγμή για να δούμε τον άλλο στα μάτια
και να του εκπέμψουμε αύρα καλοσύνης, τρυφερότητας
και γιατί όχι... αγάπης...”. Μία καλημέρα είναι αυτή πες την
κι ας πέσει κάτω” λέει και το γνωστό τραγούδι μίας άλλης
εποχής! Ζούμε στο λεκανοπέδιο και διαμαρτυρόμαστε
για το τοξικό νέφος που αναπνέουμε, χωρίς στιγμή να
ενδιαφερόμαστε για το τοξικό συναίσθημα που κυκλοφορεί
στο αίμα μας και είναι τόσο δηλητηριώδες, που είναι ικανό
να σκοτώσει όχι μόνο εμάς, αλλά και όσους είναι γύρω
μας... ο καλός λόγος... αυτόν θυμάσαι και αγαλλιάζει η
καρδιά σου....ο κακός λόγος ... αυτόν θυμάσαι και σφίγγεται
η ψυχή σου....
Σκέφτηκε τη μητέρα του, την κυρία Σοφία και τη
γλυκύτητά της. Επισκεφτόταν τακτικά τον πνευματικό της
και πάντα μετέφερε και στο Δημήτρη, όσα τη συμβούλευε.
Θυμήθηκε μάλιστα πως τελευταία του είχε πει κάτι που
του έκανε πολύ εντύπωση και μάλιστα το έγραψε κάπου....
38

39. Άνοιξε την τσάντα του.. έψαξε τα τσεπάκια...να το... εκεί
ήταν... διάβασε αργά, ζώντας κάθε λέξη: “Καταναλώνουμε
καθημερινά πολύτιμη ενέργεια με τις φωνές μας, τόσο
προς τον εαυτό μας, όσο και προς τους άλλους, χωρίς να
καταλαβαίνουμε πως η πόρτα της καρδιάς των ανθρώπων
ανοίγει ΜΟΝΟ στον ευγενικό λόγο. Όποιος μιλά γλυκά,
στάζοντας μέλι στις ψυχές των άλλων, μαλακώνει
ευεργετικά πρώτα τη δική του ψυχή και έπειτα γλυκά και
ωφέλιμα γλιστρά και στην καρδιά των άλλων. Ο λόγος μας
δεν έχει μόνο αξία, αλλά είναι αξία και αρχή ζωής!”.
- “Αχ! ρε μάνα!” αναφώνησε και σκέφτηκε πόσο
δίκιο είχε, όχι μόνο γι αυτό, αλλά και γιατί κάθε φορά που
τον έβλεπε, του έλεγε να της τηλεφωνεί καμιά φορά, γιατί...
οι άνθρωποι φεύγουν ξαφνικά και...
- “Καλημέρα κυρά Σοφία!”
- “Καλημέρα αγόρι μου! Καλημέρα Δημήτρη μου! Τι
κάνεις αγοράκι μου;”
- “Μαμά σου έχω ευχάριστα. Αλλά θα έρθω καλύτερα
από κει να τα πούμε. Θα είσαι σπίτι το μεσημέρι;”
- “Το μεσημέρι; Πως έτσι; Και βέβαια αγόρι μου!
Που να πάω εγώ ... μόλις μαγείρεψα .... αλλά δε μου
τηλεφώνησες πιο πριν ... θα έφτιαχνα καλύτερο φαγητό...
κάτι που σου αρέσει... καλά θα σου ετοιμάσω κάτι τώρα!”
- “Το φαγητό που μου αρέσει πιο πολύ απ’ όλα όσα
έχω δοκιμάσει, είναι το φαγητό της μαμάς και γι αυτό
έρχομαι. Μην κάνεις τίποτα. Σε είκοσι λεπτά είμαι εκεί.”
39

40. Έκλεισε γρήγορα το τηλέφωνο και βγαίνοντας από το
γραφείο του, είπε στην Ευγενία:
- “ Θα λείψω... θ’ αργήσω... ανέβαλε τα πάντα για
αύριο. Έχω πιο σημαντικά ραντεβού σήμερα, με θέματα
που δεν έχω τακτοποιήσει ακόμη!”
Η γραμματέας του “έμεινε κάγκελο”. Ποια ραντεβού
ήταν αυτά που δεν γνώριζε η προσωπική του γραμματέας;
Ποια δύναμη τον έβγαλε από το γραφείο του, αλλά κυρίως
από το πρόγραμμά του, που μέχρι τώρα δεν τροποποίησε
ούτε μια μέρα; Που ήθελε να πάει και γιατί δεν την
ενημέρωσε; Γιατί, γιατί, γιατί; Δεν θα τον άφηνε έτσι...
- “Κύριε Ζωΐτση...συγνώμη...τι να πω σε όποιον σας
ζητήσει;”
- “Απλά....να με καλέσει στο κινητό... και αν μπορώ
θ’ απαντήσω! Απλά, πολύ απλά. Κάνε τη ζωή σου απλή,
Ευγενία, απλή, σήμερα κιόλας!”
- “ Ναι κ. Δημήτρη! Απλά, πολύ απλά... απλή!”
επανέλαβε έκπληκτη η Ευγενία.
Πάντα αισθανόταν νοσταλγία για την όμορφη
γειτονιά και για το πατρικό του σπίτι. Τα σπίτια των φίλων
του ήταν κοντά... το σχολείο .... η πλατεία .... ο κήπος της
κυρά-Σοφίας με τα λουλούδια... το δωμάτιό του .... των
γονιών του .... Τώρα μοναξιά. Άσχημο πράγμα η μοναξιά!
Της μιλάς και δε σου απαντά. Ακούει, αλλά δε μιλάει. Τη
μόνη φορά που παίρνει απάντηση είναι όταν της χτυπά την
πόρτα η αγάπη....
40

41. - “Κυρά Σοφία!!!” φώναζε χτυπώντας την πόρτα.
- “Τώρα, τώρα... σιγά... έρχομαι!”
Η πόρτα άνοιξε και η χαρά αγκάλιασε τη μοναξιά και μαζί
προχώρησαν ευτυχισμένοι.
- “Λοιπόν κυρά Σοφία, ετοιμάσου...” την άρπαξε
μονομιάς, τη σήκωσε ψηλά και της λέει:
- “ Πεθερά ή γιαγιά;” συνέχισε να τη στριφογυρίζει
τόσο γρήγορα, που ζαλίστηκε η γυναίκα...
- “Σταμάτα τρελόπαιδο... σταμάτα... ζαλίστηκα παιδί
μου σου λέω ... σταμάτα!”
Την άφησε κάτω και χαμογελώντας οι δυό τους έκατσαν στο
σαλονάκι για να ηρεμήσουν λίγο από το στριφογύρισμα...
- “ Με ζάλισες καλά - καλά και τώρα θες απαντήσεις...
Τι μου λες; Δεν καταλαβαίνω! Τι πεθερά και γιαγιά;
Μακάρι να παντρευτείς ... να μπεις σε μία σειρα...να κάνεις
οικογένεια ... να τακτοποιηθεί κι αυτό το κορίτσι ... τόσα
χρόνια μαζί .... τι περιμένετε; Να σε βλέπει και αυτός ο
πατέρας σου από κει πάνω, να σε καμαρώνει... Εκτός αν
... μήπως... με ρωτάς γιατί θέλετε μόνο παιδί και όχι γάμο;
Α! Εδώ να σου πω την αλήθεια, μπορεί να με πεις άλλης
εποχής, αλλά σε μεγαλώσαμε με αρχές ... δεν ξέρω αν θες
...”
- “Κυρά Σοφία, είμαι στην ευχάριστη θέση να σου
αναγγείλω το γάμο μου και τη γέννηση του γιου μου...”
- “Γάμος; Γέννηση; Τι λες Δημήτρη μου;”
- “Αυτό που ακούς μανούλα μου! Παντρεύομαι και
41

42. γίνομαι και μπαμπάς. Μεγάλες αλλαγές... Και ξέρεις κάτι.
Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τόσο ωραία, τόσο
έτοιμος ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Μία νέα ζωή έρχεται και
περιμένει από εμένα να γίνω καλύτερος, περισσότερος απ’
ότι είμαι, ανώτερος... αυτό είναι το όνειρό μου μαμά.! Να
γίνω καλύτερος, αποκτώντας όλα αυτά που χρειάζομαι για
να ζήσω μία ευτυχισμένη ζωή. Μία ζωή που θα έχει τα
καλύτερα, σε όσα έχουν πραγματική αξία.
Κάποτε ήθελα να σώσω τον κόσμο και τώρα μία
φωνή μέσα μου φωνάζει να σώσω τον εαυτό μου και ξέρω
πραγματικά πως αλλάζοντας εγώ, θ’ αλλάξουν όλα και ο
κόσμος γύρω μου. Μαμά, μπορεί να είμαι σαράντα χρόνων,
αλλά όλη η προετοιμασία που έκανα μέχρι τώρα, ήταν για
να ζήσω την πραγματική ζωή που ανοίγεται μπροστά μου.
Θέλω και μπορώ να προσφέρω στην οικογένειά μου έναν
καλύτερο Δημήτρη. Το αξίζω πρώτα εγώ κι έπειτα εσείς!”
- “Δημήτρη μου, αγόρι μου...τι να πω! Η χαρά μου
είναι η ευτυχία σας! Σε βλέπω χαρούμενο και αυτό έχει για
μένα τη μεγαλύτερη αξία. Ο παπούλης ξέρεις τι μου είπε
χθες; Πως η ζωή του άλλαξε όταν γνώρισε το Θεό... στα
τρανταοχτώ του χρόνια... μέχρι τότε βασανίστηκε, αλλά
κατάλαβε πως κάπου υπήρχε ο δικός του δρόμος, απλά δεν
ήταν έτοιμος... και μου είπε λοιπόν ότι: “ερχόμαστε στη
ζωή επιζητώντας πολλά... πάρα πολλά! Κάποτε ζήτησα κι
εγώ από το Θεό πολλά για ν΄απολαύσω τη ζωή, μέχρι που
42

43. κατάλαβα πως ο Θεός μου έδωσε ζωή για να τ΄απολαύσω
όλα!!!!.” Τι να πω εγώ λοιπόν! Ας γίνει το θέλημά του.”
Τι ωραίο μάθημα ήταν αυτό. Τι σοφά λόγια άκουσε
πάλι με τη γλυκύτητα της φωνής της κυρά - Σοφίας. Πόσο
πολύτιμη ήταν η παρουσία της στη ζωή του.... ένας άγγελος
επί γης!
43

44. Όταν η ευτυχία έρχεται στη ζωή κάποιου, έρχεται
τόσο ξαφνικά και με τέτοια ταχύτητα που δεν
προλαβαίνει να τη ζήσει σε στιγμές, αλλά
σε συνολική αξία ζωής.
Η ζωή ξεκινά
Αφού γέμισε κυρίως πνευματική τροφή με την κυρά-
Σοφία ξεκίνησε για το γραφείο της Μαίρης. Είχαν ήδη
συμφωνήσει πως θα πήγαιναν μαζί στο γιατρό. Εξάλλου
πως θα μπορούσε να λείπει από το ραντεβού με τη νέα ζωή!
Στο δρόμο συνεχώς σκεφτόταν πόσες αλλαγές
συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή των ανθρώπων, χωρίς
πραγματικά να δίνουμε την απαιτούμενη προσοχή. Δε
δίνουμε τη σημασία που πρέπει, σε αυτά που μας συμβαίνουν.
Αλλαγές που μας περνάνε από μαθήματα ζωής. Γέννηση,
σπουδές, εργασία, γάμος, οικογένεια, καθημερινότητα.
44

45. Πόσο γρήγορα προχωρά η ζωή και πόσο αργά μαθαίνουμε
ν΄αγαπάμε, να σεβόμαστε, να αξιοποιούμε τα ταλέντα,
τις κλίσεις μας, τα όνειρά μας, να ζούμε τις στιγμές με τα
αγαπημένα μας πρόσωπα, χωρίς κρίσεις και συγκρίσεις, να
απολαμβάνουμε τη ζωή χωρίς να προσπαθούμε να βγούμε
συνεχώς νικητές σ΄ένα στίβο, που είναι προκαθορισμένο να
νικά πάντα η ζωή. Ας γίνουμε ώριμοι στη γνώση της ζωής
αντλώντας σοφία από το πέρασμα τον αλλαγών στη ζωή
μας και μέσα από τη γνώση της κάθε εμπειρίας, ας μάθουμε,
ώστε να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια μαθήματα.
Κάθε μέρα η δασκάλα - ζωή μας μαθαίνει να
είμαστε πιο δυνατοί μόνο μέσα από τις αδυναμίες που
αντιμετωπίζουμε, πιο σωστοί από τα λάθη, πιο ανθρώπινοι
από την απανθρωπιά, πιο καλοί από την κακία, πιο
ευτυχισμένοι από τη δυστυχία, πιο προσεκτικοί από
την απροσεξία. Πόσο καλοί μαθητές της είμαστε όμως;
Όσοι μαθαίνουν από τα μαθήματα περνούν τις τάξεις και
προάγονται, ενώ όσοι κοιτούν το ρολόι για να περάσει η
ώρα και να έρθει το διάλλειμα παραμένουν στην ίδια τάξη.
Όμως ο χρόνος δε χρειάζεται να περνά τις τάξεις, μόνο
εμείς...
Οι άνθρωποι που μένουν στάσιμοι στη ζωή, είναι
αυτοί που παίρνουν συνεχώς τα ίδια μαθήματα, ώστε
να φτάσει κάποτε -κι αν έρθει αυτή η στιγμή- που θα
καταλάβουν πως πρέπει να γίνει κτήμα τους η γνώση που
τους προσφέρεται από το ίδιο μάθημα και να προχωρήσουν
45

46. στο επόμενο επίπεδο.
Η ζωή μας είναι μία σειρά αλλαγών, μία συνεχής
εναλλαγή που μας μεταφέρει από το ένα στάδιο γνώσης του
εαυτού μας στο άλλο. Ζούμε σε μία πραγματικότητα για
μία στιγμή και όσο εξελισσόμαστε, περνάμε σε ένα άλλο
επίπεδο επίγνωσης, αφού η πληροφορία που δεχόμαστε
κάθε φορά μας κάνει πιο ώριμους, πιο αναπτυγμένους
πνευματικά, έτοιμους να ζήσουμε την πραγματική μας
αποστολή στον κόσμο αυτό.
Η ζωή είναι πράγματι ένα σχολείο και μάλιστα ξεκινά
αρκετά νωρίς, σε ηλικία μηδενική, όπου όλοι μας χωρίς να
μιλάμε ή να αισθανόμαστε ακόμη ώριμα, μπορούμε να
διδαχτούμε καθημερινά μαθήματα εξέλιξης της ζωής μας.
Ερχόμαστε για ν’ ανακαλύψουμε τις δυνατότητές μας
και την αποστολή μας, σ’ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο
κόσμο. Όλοι μας έχουμε προορισμό, όλοι μας έχουμε
χαρίσματα που οφείλουμε να δούμε κι αν δεν μπορούμε να
τα δούμε ακόμη, μπορούμε να τ΄ανακαλύψουμε και να τα
καλλιεργήσουμε προς όφελος όλων.
Ο Δημήτρης μόλις είχε φτάσει στον προορισμό του
και οι σκέψεις διακόπηκαν, για να συνεχίσει το όνειρο της
νέας του ζωής. Η Μαιρούλα ήταν ήδη έτοιμη και μπήκε με
χαρά στο αυτοκίνητό του. Όλη την ώρα του έλεγε για τις
ετοιμασίες που σκόπευε να δρομολογήσει και για κάποια
πράγματα που ξεκίνησε σήμερα κιόλας. Βέβαια έπρεπε να
συμφωνήσουν και στην ημερομηνία του γάμου τους, στο
46

47. πως και που... Η χαρά της ξεχείλιζε από παντού και ήταν
τόσο, μα τόσο ευτυχισμένη που δεν άφηνε χώρο για κανένα
άλλο συναίσθημα να μπει ανάμεσά τους. Ο Δημήτρης
χαιρόταν καθε δευτερόλεπτο ευτυχίας και αναρωτιόταν
πόσο ακόμη μπορούσε ν’ αλλάξει η ζωή του προς το
καλύτερο....
Λένε πως όταν η ευτυχία έρχεται στη ζωή κάποιου,
έρχεται τόσο ξαφνικά και με τέτοια ταχύτητα, που δεν
προλαβαίνει να τη ζήσει σε στιγμές, αλλά σε συνολική αξία
ζωής.
Η σημερινή μέρα ήταν το σύνολο πολλών
απολαυστικών στιγμών με κεντρική εικόνα τον υπέρηχο
του παιδιού του. Ένας σπόρος ελπίδας άστραφτε μπροστά
στα μάτια του και ήταν τόσο μαγικός, που μπορούσε να
μαγνητίσει τα μάτια του ακόμη και για όλη του τη ζωή...
Δεν είχε σκεφτεί να γίνει πατέρας τόσο σύντομα... βέβαια
ήταν τ’ όνειρό του ν’ αποκτήσει ένα γιο, που θα είχε το
όνομα του πατέρα του και θα μοιραζόταν τον κόσμο μαζί
του... ένα γιο που θα του μάθαινε τις αξίες της ζωής,
χωρίς να του ζητά να τις εφαρμόζει για να αισθάνεται
περήφανος... Ανήκε στη γενιά του 70 και έπρεπε να στηρίξει
την ελευθερία της επιλογής στον τρόπο ζωής. Καταλάβαινε
ήδη πως πρέπει να είναι πλέον υπεύθυνος, όχι μόνο ως
προς το παιδί του, αλλά και προς τον εαυτό του. Ήταν
πρωταρχική ανάγκη να έχει ένα πλάνο ζωής... να ξέρει που
πηγαίνει .... πως πρέπει να είναι ως γονιός...να γνωρίσει τι
47

48. είδους, τι ποιότητας άνθρωπος είναι, για να μπορέσει να
δει τις αδυναμίες και τα τυφλά του σημεία... να διώξει ό,τι
παλιό και αναποτελεσματικό έχει μέσα του ακόμη και να
ξαναγεννηθεί ώριμος πνευματικά για την νέα του ζωή ....
για το νεογέννητο παιδί... να γίνει ένας νεογέννητος γονιός,
αλλά και σύζυγος... Βέβαια δεν είχε καμία σημασία να
γίνει γονιός ή σύζυγος, αν μόνο ξαναγεννιόταν ως ποιοτικά
καλός άνθρωπος. Αρμονικός με το είναι του, “οικολογικός”
και “φιλικός” προς το περιβάλλον του. Με ανακυκλώσιμες
πράξεις καθημερινότητας βασισμένες σε αξίες διαχρονικές
και ωφέλιμες. Ήξερε βαθιά μέσα του πως αν ήταν καλός
σαν άνθρωπος ο ίδιος, θα μπορούσε να είναι καλός παντού
και με οποιαδήποτε ιδιότητα, είτε του γονιού, του συζύγου,
του διευθυντή, του φίλου...
Συνειδητοποιούσε πως υπάρχει λόγος να ζούμε
την ομορφιά της ζωής με τη δύναμη της αγάπης, της
προσφοράς, της πίστης, της προσπάθειας, της ελπίδας
και της επισήμανσης της μεγάλης αξίας της ζωής στα
παιδιά μας, πως έχουμε αποστολή να γίνουμε παράδειγμα
προς μίμηση και όχι προς αποφυγή για τη ζωή τους,
πως έχουμε έργο και όχι αγγαρεία να φέρουμε σε πέρας.
Έχουμε όραμα να πραγματοποιήσουμε και όχι ένα όνειρο
για να ονειροπολήσουμε. Έχουμε λογική για να το
δρομολογήσουμε και καρδιά για να το ολοκληρώσουμε.
Ήθελε να γίνουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ ότι
έγινε με τον ίδιο. Όταν γεννήθηκε, ήρθε σ’ έναν κόσμο
48