2. Querido irmán periodista:
Son un simple sacerdote católico. Síntome feliz e
orgulloso da miña vocación. Hai vinte anos que
vivo en Angola como misioneiro.
Vexo en moitos medios de información, sobre todo
no voso periódico a ampliación do tema en forma
morbosa, investigando en detalles a vida dalgún
sacerdote pedófilo. Así aparece un dunha cidade de
USA, da década do 70, outro de Australia dos anos 80
e así de fronte, outros casos recentes… Certamente
todo condenable!
Vense algunhas presentacións periodísticas
ponderadas e equilibradas, outras
amplificadas, cheas de prexuízos e ata de odio.
3. Sinto unha gran dor polo profundo mal que
persoas, que deberían de ser sinais do amor
de Deus, sexan un puñal na vida de inocentes.
Non hai palabra que xustifique tales actos.
Non hai dúbida que a Igrexa non pode estar
senón do lado dos débiles, dos máis
indefensos.
Polo tanto todas as medidas que sexan tomadas
para a protección, prevención da dignidade
dos nenos será sempre unha prioridade
absoluta
4. Pero, é curioso a pouca noticia e desinterese por miles e miles de
sacerdotes que se consomen por millóns de nenos, polos
adolescentes e os máis desfavorecidos nos catro ángulos do
mundo!
Penso que ao voso medio de información non lle interesa
que eu tivese que transportar, por camiños minados no ano
2002, a moitos nenos desnutridos desde Cangumbe a Lwena
(Angola), pois o goberno non se disponía a facelo e as ONGs
non estaban autorizadas; que tivese que enterrar
decenas de pequenos falecidos entre os
desprazados de guerra e os que volveron aos seus
lugares.
Que lle teñamos salvado a vida a miles de personas mediante
o único posto médico en 90.000 km2, así como coa distribución
de alimentos e sementes.
5. Que teñamos dado a oportunidade de educación en
escolas, nestes 10 anos a máis de 110.000 nenos...
Non é de interese que con outros sacerdotes tivésemos
que socorrer a crise humanitaria de cerca de
15.000 persoas nos acuartelamentos da guerrilla, despois
da súa rendición, porque non chegaban os alimentos do
Goberno e da ONU.
Non é noticia que un sacerdote de 75 años, o P.
Roberto, polas noites recorra a cidade de Luanda
curando os rapaces da rúa, levándolos a unha casa de
acollida, para que se desintoxiquen da gasolina que
aspiran gañándose a vida como lanzachamas.
Que alfabeticen centos de presos. Que outros
sacerdotes, como P. Stefano, teñan casas de asistencia
para os rapaces que son golpeados, maltratados e ata
violentados e buscan un refuxio.
6. Tampoco que Frei Maiato cos seus 80
anos, pase casa por casa confortando os
enfermos e desesperados.
Non é noticia que máis de 60.000 dos 400.000
sacerdotes e relixiosos deixasen a súa terra e a
súa familia para servir os seus irmáns nunha
leprosería, en hospitais, campos de
refuxiados, orfanatos para nenos acusados de
feiticeiros ou orfos de pais que faleceron con
Sida, en escolas para os máis pobres, en
centros de formación profesional, en centros
de atención a seropositivos…
Ou sobre todo, en parroquias e misións dando
motivacións á xente para vivir e amar.
7. Non é noticia que o meu amigo, o P. Marcos
Aurelio, por salvar a uns mozos durante a guerra en
Angola, os transportase de Kalulo a Dondo e
volvendo á súa misión fose ametrallado no camiño.
Que o irmán Francisco, con cinco señoras
catequistas, por ir a axudar ás áreas rurales máis
recónditas morrese nun accidente na rúa.
Que decenas de misioneiros en Angola morresen por
falta de socorro sanitario, por una simple malaria;
que outros saltasen polos aires a causa dunha
mina, visitando á súa xente.
No cemiterio de Kalulo están as tumbas dos primeiros
sacerdotes que chegaron á rexión… Ningún pasou
dos 40 anos.
8. Non é noticia acompañar a vida dun sacerdote
“normal” no seu día a día, nas súas dificultades e
alegrías, consumindo sen ruído a súa vida a favor da
comunidade que serve.
A verdade é que non procuramos ser
noticia, senón sinxelamente levar a Boa Nova, esa
noticia que sen ruído comezou na noite de Pascua.
Fai máis ruído unha árbore que cae
que mil árbores que crecen.
Faise moito máis escándalo por un sacerdote que falta
que por miles que dan a súa vida polos necesitados.
9. Non pretendo facer unha apoloxía da Igrexa e
dos sacerdotes.
O sacerdote non é nin un heroe nin un neurótico.
É un simple home, que coa súa humanidade
busca seguir a Xesús e servir os seus irmáns.
Hai miserias, pobrezas e fraxilidades como en
cada ser humano; e tamén beleza e bondade
como en cada criatura…
Insistir en forma obsesionada e persecutoria
nun tema, perdendo a visión de
conxunto, crea verdadeiramente
caricaturas ofensivas do sacerdocio
católico, nas cales me sinto ofendido.
10. Só lle pido, amigo periodista, que busque
a Verdade, o Ben e a Beleza.
Iso o fará nobre na súa profesión.
En Cristo,
P. Martín Lasarte sdb
“O meu
pasado, Señor, confíoo
á túa Misericordia.
O meu presente ao teu Amor.
O meu futuro á túa Providencia“.
11. Xa era hora de que chegase un correo como este, que en verdade paga a pena
reenviar....esperamos que todos os católicos poidamos facer un poco de
contrapeso...non só con reenviar este correo, senón co noso exemplo de vida.
