Domingo ordinario C

1. Ria Slides
10 de xullo de 201610 de xullo de 2016
15º Tempo ordinario – C15º Tempo ordinario – C
(Lucas 10, 25-37(Lucas 10, 25-37 ))
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
Presentación:B.Areskurrinaga HCPresentación:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. Amundarain
Música: Daes of innocenceMúsica: Daes of innocence
Fai ti
o mesmo

2. Ria Slides
Para non saír malparado dunha conversaciónPara non saír malparado dunha conversación
con Xesús, un mestre da lei terminacon Xesús, un mestre da lei termina
preguntándolle:preguntándolle:
«e quen é o meu próximo?».«e quen é o meu próximo?».

3. É a pregunta de quen só se preocupa de cumprir a
lei.
Interésalle saber a quen debe amar e a quen pode
excluír do seu amor.
Non pensa nos sufrimentos da xente.

4. Xesús, que vive aliviando o sufrimento dos que
encontra no seu camiño, rompendo se fai falta a
lei do sábado ou as normas de pureza,
respóndelle cun relato que denuncia de maneira
provocativa todo legalismo relixioso que ignore o
amor ao necesitado.

5. Ria Slides
No camiño que baixa de Xerusalén a Xericó, un
home foi asaltado por uns bandidos. Agredido e
despoxado de todo, queda na beira medio
morto, abandonado á súa sorte.
Non sabemos quen é, só que é un «home».
Podería ser calquera de nós. Calquera ser
humano abatido pola violencia, a enfermidade, a
desgraza ou a desesperanza.

6. Ria Slides
«Por casualidade»«Por casualidade» aparece polo camiño un sacerdote.aparece polo camiño un sacerdote.
O texto indica que é por azar, como se nada tiveseO texto indica que é por azar, como se nada tivese
que ver alí un home dedicado ao culto.que ver alí un home dedicado ao culto.
O seu non é abaixarse ata os feridos que estánO seu non é abaixarse ata os feridos que están
nas beiras. O seu lugar é o templo.nas beiras. O seu lugar é o templo.
A súa ocupación, as celebracións sagradas.A súa ocupación, as celebracións sagradas.
Cando chega á altura do ferido,Cando chega á altura do ferido,
«veo, dá un rodeo e pasa de largo».«veo, dá un rodeo e pasa de largo».

7. A súa falta de compaixón non é só unhaA súa falta de compaixón non é só unha
reacción persoal, pois tamén un levita doreacción persoal, pois tamén un levita do
templo que pasa xunto ao feridotemplo que pasa xunto ao ferido
«fai o mesmo».«fai o mesmo».
É máis ben unha actitude e un perigo queÉ máis ben unha actitude e un perigo que
axexa aos que se dedican ao mundo doaxexa aos que se dedican ao mundo do
sagrado: vivir lonxe do mundo real onde asagrado: vivir lonxe do mundo real onde a
xente loita, traballa e sofre.xente loita, traballa e sofre.

8. Ria Slides
Cando a relixión non está centrada nun Deus,
Amigo da vida e Pai dos que sofren, o culto
sagrado pode converterse nunha experiencia que
distancia da vida profana, preserva do contacto
directo co sufrimento das xentes e fainos camiñar
sen reaccionar ante os feridos que vemos nas
beiras dos camiños.

9. Ria Slides
Segundo Xesús, non son os homes do culto os
que mellor nos poden indicar como temos que
tratar os que sofren, senón as persoas que
teñen corazón.

10. Ria Slides
Polo camiño chega unPolo camiño chega un
samaritano.samaritano.
Non vén do templo. NonNon vén do templo. Non
pertence sequera aopertence sequera ao
pobo elixido de Israel.pobo elixido de Israel.
Vive dedicado a algoVive dedicado a algo
tan pouco sagradotan pouco sagrado
como o seu pequenocomo o seu pequeno
negocio denegocio de
comerciante.comerciante.
Pero, cando ve oPero, cando ve o
ferido, non se preguntaferido, non se pregunta
se é próximo ou non.se é próximo ou non.
Conmóvese e fai por elConmóvese e fai por el
todo o que pode.todo o que pode.
É a este a quen temosÉ a este a quen temos
que imitar.que imitar.

11. Ria Slides
Así lle di Xesús ao lexista:
«Vai e fai ti o mesmo».
A quen imitaremos ao encontrarnos no noso camiño
coas vítimas máis golpeadas pola crise económica
dos nosos días?

12. Ria Slides
FAI TI O MESMO
Para non saír mal parado dunha conversación con Xesús, un mestre da lei termina
preguntándolle: «e quen é o meu próximo?». É a pregunta de quen só se preocupa de cumprir a lei.
Interésalle saber a quen debe amar e a quen pode excluír do seu amor. Non pensa nos sufrimentos
da xente.
Xesús, que vive aliviando o sufrimento dos que encontra no seu camiño, rompendo se fai
falta a lei do sábado ou as normas de pureza, responde cun relato que denuncia de maneira
provocativa todo legalismo relixioso que ignore o amor ao necesitado.
No camiño que baixa de Xerusalén a Xericó, un home foi asaltado por uns bandidos.
Agredido e despoxado de todo, queda na beira medio morto, abandonado á súa sorte. Non sabemos
quen é, só que é un «home». Podería ser calquera de nós. Calquera ser humano abatido pola
violencia, a enfermidade, a desgraza ou a desesperanza.
«Por casualidade» aparece polo camiño un sacerdote. O texto indica que é por azar,
como se nada tivese que ver alí un home dedicado ao culto. O seu non é baixar ata os feridos que
están nas beiras. O se lugar é o templo. A súa ocupación, as celebracións sagradas. Cando chega á
altura do ferido, «veo, dá un rodeo e pasa de largo».
A súa falta de compaixón non é só unha reacción persoal, pois tamén un levita do templo
que pasa a carón do ferido «fai o mesmo». É máis ben unha actitude e un perigo que axexa aos que
se dedican ao mundo do sagrado: vivir lonxe do mundo real onde a xente loita, traballa e sofre.
Cando a relixión non está centrada nun Deus, Amigo da vida e Pai dos que sofren, o culto
sagrado pode converterse nunha experiencia que distancia da vida profana, preserva do contacto
directo co sufrimento das xentes e fainos camiñar sen reaccionar ante os feridos que vemos nas
beiras dos camiños. Segundo Xesús, non son os homes do culto os que mellor nos poden indicar
como temos que tratar os que sofren, senón as personas que teñen corazón.
Polo camiño chega un samaritano. Non vén do templo. Non pertence sequera ao pobo
elixido de Israel. Vive dedicado a algo tan pouco sagrado como o seu pequeno negocio de
comerciante. Pero, cando ve o ferido, non se pregunta se é próximo ou non. Conmóvese e fai por el
todo o que pode. É a este a quen temos que imitar. Así lle di Xesús ao lexista: «Vai e fai ti o
mesmo». A quen imitaremos ao encontrarnos no noso camiño coas vítimas máis golpeadas pola
crise económica dos nosos días?
José Antonio Pagola