The Ephesian Tale of Anthia and Habrocomes by Xenophon of Ephesus. Greek version.

1. Nicolas Pelicioni de OLIVEIRA
Licenciatura em Letras - Ibilce, UNESP
http://nicolas-pelicioni.blogspot.com/
nicolaspelicioni@hotmail.com
Εφεσιακά
Οι κατ’ Ανθίαν και Αβροκόμην εφεσιακοί λόγοι
Ξενοφών Εφέσιος
Βιβλίο 1.
1.
Ἦν ἐν Ἐφέσῳ ἀνὴρ τῶν τὰ πρῶτα ἐκεῖ δυναμένων, Λυκομήδης ὄνομα. Τούτῳ τῷ Λυκομήδει ἐκ
γυναικὸς ἐπιχωρίου Θεμιστοῦς γίνεται παῖς Ἁβροκόμης, μέγα τι χρῆμα κάλλους οὔτε ἐν Ἰωνίᾳ οὔτε
ἐν ἄλλῃ γῇ πρότερον γενομένου. [2] Οὗτος ὁ Ἁβροκόμης ἀεὶ μὲν καὶ κα ἡμέραν εἰς κάλλος
ηὔξετο, συνήν ει δὲ αὐτῷ τοῖς τοῦ σώματος καλοῖς καὶ τὰ τῆς ψυχῆς ἀγα ά: παιδείαν τε γὰρ πᾶσαν
ἐμελέτα καὶ μουσικὴν ποικίλην ἤσκει, ήρα δὲ αὐτῷ καὶ ἱππασία καὶ ὁπλομαχία συνή η
γυμνάσματα. [3] Ἦν δὲ περισπούδαστος ἅπασιν Ἐφεσίοις, ἀλλὰ καὶ τοῖς τὴν ἄλλην Ἀσίαν οἰκοῦσι,
καὶ μεγάλας εἶχον ἐν αὐτῷ τὰς ἐλπίδας ὅτι πολίτης ἔσοιτο διαφέρων. Προσεῖχον δὲ ὡς εῷ τῷ
μειρακίῳ: καί εἰσιν ἤδη τινὲς οἳ καὶ προσεκύνησαν ἰδόντες καὶ προσεύξαντο. [4] Ἐφρόνει δὲ τὸ
μειράκιον ἐφ ἑαυτῷ μέγα καὶ ἠγάλλετο μὲν καὶ τοῖς τῆς ψυχῆς κατορ ώμασι, πολὺ δὲ μᾶλλον τῷ
κάλλει τοῦ σώματος: πάντων δὲ τῶν ἄλλων, ὅσα δὴ ἐλέγετο καλά, ὡς ἐλαττόνων κατεφρόνει καὶ
οὐδὲν αὐτῷ, οὐ έαμα, οὐκ ἄκουσμα ἄξιον Ἁβροκόμου κατεφαίνετο: [5] καὶ εἴ τινα ἢ παῖδα καλὸν
ἀκούσαι ἢ παρ ένον εὔμορφον, κατεγέλα τῶν λεγόντων ὡς οὐκ εἰδότων ὅτι εἴη εἷς καλὸς αὐτός.
Ἔρωτά γε μὴν οὐδὲ ἐνόμιζεν εἶναι εόν, ἀλλὰ πάντη ἐξέβαλεν οὐδὲν ἡγούμενος, λέγων ὡς οὐκ ἄν
ποτέ τις ἐρασ είη οὐδὲ ὑποταγείη τῷ εῷ μὴ έλων: [6] εἰ δέ που ἱερὸν ἢ ἄγαλμα Ἔρωτος εἶδε,
κατεγέλα, ἀπέφαινέ τε ἑαυτὸν Ἔρωτος παντὸς καλλίονα. Καὶ εἶχεν οὕτως: ὅπου γὰρ Ἁβροκόμης
ὀφ είη, οὔτε ἄγαλμα καλὸν ἐφαίνετο οὔτε εἰκὼν ἐπῃνεῖτο.
2.
Μηνίει πρὸς ταῦτα ὁ Ἔρως: φιλόνεικος γὰρ ὁ εὸς καὶ ὑπερηφάνοις ἀπαραίτητος: ἐζήτει δὲ τέχνην
κατὰ τοῦ μειρακίου: καὶ γὰρ καὶ τῷ εῷ δυσάλωτος ἐφαίνετο. Ἐξοπλίσας οὖν ἑαυτὸν καὶ πᾶσαν
δύναμιν ἐρωτικῶν φαρμάκων περιβαλόμενος ἐστράτευεν ἐφ Ἁβροκόμην. [2] Ἤγετο δὲ τῆς
Ἀρτέμιδος ἐπιχώριος ἑορτὴ ἀπὸ τῆς πόλεως ἐπὶ τὸ ἱερόν: στάδιοι δέ εἰσιν ἑπτά: ἔδει δὲ πομπεύειν
πάσας τὰς ἐπιχωρίους παρ ένους κεκοσμημένας πολυτελῶς καὶ τοὺς ἐφήβους, ὅσοι τὴν αὐτὴν

2. ἡλικίαν εἶχον τῷ Ἁβροκόμῃ. Ἦν δὲ αὐτὸς περὶ τὰ ἓξ καὶ δέκα ἔτη καὶ τῶν ἐφήβων προσήπτετο καὶ
ἐν τῇ πομπῇ τὰ πρῶτα ἐφέρετο. [3] Πολὺ δὲ πλῆ ος ἐπὶ τὴν έαν, πολὺ μὲν ἐγχώριον, πολὺ δὲ
ξενικόν: καὶ γὰρ ἔ ος ἦν ἐν ἐκείνῃ τῇ πανηγύρει καὶ νυμφίους ταῖς παρ ένοις εὑρίσκεσ αι καὶ
γυναῖκας τοῖς ἐφήβοις. [4] Παρῄεσαν δὲ κατὰ στίχον οἱ πομπεύοντες: πρῶτα μὲν τὰ ἱερὰ καὶ δᾷδες
καὶ κανᾶ καὶ υμιάματα: ἐπὶ τούτοις ἵπποι καὶ κύνες καὶ σκεύη κυνηγετικὰ ὧδε πολεμικά, τὰ δὲ
πλεῖστα εἰρηνικά. ἑκάστη δὲ αὐτῶν οὕτως ὡς πρὸς ἐραστὴν ἐκεκόσμητο. [5] Ἦρχε δὲ τῆς τῶν
παρ ένων τάξεως Ἄν εια, υγάτηρ Μεγαμήδους καὶ Εὐίππης, ἐγχωρίων. Ἦν δὲ τὸ κάλλος τῆς
Ἀν είας οἷον αυμάσαι καὶ πολὺ τὰς ἄλλας ὑπερεβάλλετο παρ ένους. Ἔτη μὲν τεσσαρεσκαίδεκα
ἐγεγόνει, [6] ἤν ει δὲ αὐτῆς τὸ σῶμα ἐπ εὐμορφίᾳ, καὶ ὁ τοῦ σχήματος κόσμος πολὺς εἰς ὥραν
συνεβάλλετο: κόμη ξαν ή, ἡ πολλὴ κα ειμένη, ὀλίγη πεπλεγμένη, πρὸς τὴν τῶν ἀνέμων φορὰν
κινουμένη: ὀφ αλμοὶ γοργοί, φαιδροὶ μὲν ὡς κόρης, φοβεροὶ δὲ ὡς σώφρονος: χιτὼν ἁλουργής,
ζωστὸς εἰς γόνυ, μεχρὶ βραχιόνων κα ειμένος, νεβρὶς περικειμένη, γωρυτὸς ἀνημμένος, [7] τόξα,
ἄκοντες φερόμενοι, κύνες ἑπόμενοι. Πολλάκις αὐτὴν ἐπὶ τοῦ τεμένους ἰδόντες Ἐφέσιοι
προσεκύνησαν ὡς Ἄρτεμιν. Καὶ τότ οὖν ὀφ είσης ἀνεβόησε τὸ πλῆ ος, καὶ ἦσαν ποικίλαι παρὰ
τῶν εωμένων φωναί, τῶν μὲν ὑπ ἐκπλήξεως τὴν εὸν εἶναι λεγόντων, τῶν δὲ ἄλλην τινὰ ὑπὸ τῆς
εοῦ περιποιημένην: προσεύχοντο δὲ πάντες καὶ προσεκύνουν καὶ τοὺς γονεῖς αὐτῆς ἐμακάριζον:
ἦν δὲ διαβόητος τοῖς εωμένοις ἅπασιν Ἄν εια ἡ καλή. [8] Ὡς δὲ παρῆλ ε τὸ τῶν παρ ένων
πλῆ ος, οὐδεὶς ἄλλο τι ἢ Ἄν ειαν ἔλεγεν: ὡς δὲ Ἁβροκόμης μετὰ τῶν ἐφήβων ἐπέστη, τοὐν ένδε,
καίτοι καλοῦ ὄντος τοῦ κατὰ τὰς παρ ένους εάματος, πάντες ἰδόντες Ἁβροκόμην ἐκείνων
ἐπελά οντο, ἔτρεψαν δὲ τὰς ὄψεις ἐπ αὐτὸν βοῶντες ὑπὸ τῆς έας ἐκπεπληγμένοι, ‘καλὸς
Ἁβροκόμης’ λέγοντες, [9] ‘καὶ οἷος οὐδὲ εἷς καλοῦ μίμημα εοῦ.’ Ἤδη δέ τινες καὶ τοῦτο
προσέ εσαν ‘οἷος ἂν γάμος γένοιτο Ἁβροκόμου καὶ Ἀν είας.’ Καὶ ταῦτ ἦν πρῶτα τῆς Ἔρωτος
τέχνης μελετήματα. Ταχὺ μὲν δὴ εἰς ἑκατέρους ἡ περὶ ἀλλήλων ἦλ ε δόξα: καὶ ἥ τε Ἄν εια τὸν
Ἁβροκόμην ἐπε ύμει ἰδεῖν, καὶ ὁ τέως ἀνέραστος Ἁβροκόμης ἤ ελεν Ἄν ειαν ἰδεῖν.
3.
Ὡς οὖν ἐτετέλεστο ἡ πομπή, ἦλ ον δὲ εἰς τὸ ἱερὸν ύσοντες ἅπαν τὸ πλῆ ος καὶ ὁ τῆς πομπῆς
κόσμος ἐλέλυτο, ᾔεσαν δὲ ἐς ταὐτὸν ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἔφηβοι καὶ παρ ένοι, ἐνταῦ α ὁρῶσιν
ἀλλήλους, καὶ ἁλίσκεται Ἄν εια ὑπὸ τοῦ Ἁβροκόμου, ἡττᾶται δὲ ὑπὸ τοῦ Ἔρωτος Ἁβροκόμης καὶ
ἐνεώρα τε συνεχέστερον τῇ κόρῃ καὶ ἀπαλλαγῆναι τῆς ὄψεως ἐ έλων οὐκ ἐδύνατο: κατεῖχε δὲ
αὐτὸν ἐγκείμενος ὁ εός. [2] Διέκειτο δὲ καὶ Ἄν εια πονήρως, ὅλοις μὲν καὶ ἀναπεπταμένοις τοῖς
ὀφ αλμοῖς τὸ Ἁβροκόμου κάλλος εἰσρέον δεχομένη, ἤδη δὲ καὶ τῶν παρ ένοις πρεπόντων
καταφρονοῦσα: καὶ γὰρ ἐλάλησεν ἄν τι, ἵνα Ἁβροκόμης ἀκούσῃ, καὶ μέρη τοῦ σώματος ἐγύμνωσεν
ἂν τὰ δυνατά, ἵνα Ἁβροκόμης ἴδῃ: ὁ δὲ αὑτὸν ἐδεδώκει πρὸς τὴν έαν καὶ ἦν αἰχμάλωτος τοῦ εοῦ.
[3] Καὶ τότε μὲν ύσαντες ἀπηλλάττοντο λυπούμενοι καὶ τῷ τάχει τῆς ἀπαλλαγῆς μεμφόμενοι: καὶ
ἀλλήλους βλέπειν ἐ έλοντες ἐπιστρεφόμενοι καὶ ὑφιστάμενοι πολλὰς προφάσεις διατριβῆς
εὕρισκον. [4] Ὡς δὲ ἦλ ον ἑκάτερος παῤ ἑαυτόν, ἔγνωσαν τότε οἷ κακῶν ἐγεγόνεσαν: καὶ ἔννοια
ἐκείνους ὑπῄει τῆς ὄψεως ατέρου καὶ ὁ ἔρως ἐν αὐτοῖς ἀνεκαίετο καὶ τὸ περιττὸν τῆς ἡμέρας
αὐξήσαντες τὴν ἐπι υμίαν, ἐπειδὴ εἰς ὕπνον ᾔεσαν, ἐν ἀ ρόῳ γίνονται τῷ δεινῷ, καὶ ὁ ἔρως ἐν
ἑκατέροις ἦν ἀκατάσχετος.
4.
Λαβὼν δὴ τὴν κόμην ὁ Ἁβροκόμης καὶ σπαράξας τὴν ἐσ ῆτα ‘φεῦ μοι τῶν κακῶν’ εἶπε, ‘τί
πέπον α ὁ δυστυχής; ὁ μέχρι νῦν ἀνδρικὸς Ἁβροκόμης, ὁ καταφρονῶν Ἔρωτος, ὁ τῷ εῷ
λοιδορούμενος ἑάλωκα καὶ νενίκημαι καὶ παρ ένῳ δουλεύειν ἀναγκάζομαι, καὶ φαίνεταί τις ἤδη

3. καλλίων ἐμοῦ καὶ εὸν Ἔρωτα καλῶ. [2] Ὦ πάντα ἄνανδρος ἐγὼ καὶ πονηρός: οὐ καρτερήσω νῦν;
οὐ μενῶ γεννικός; οὐκ ἔσομαι καλλίων Ἔρωτος; [3] νῦν οὐδὲν ὄντα εὸν νικῆσαί με δεῖ. Καλὴ
παρ ένος: τί δέ; τοῖς σοῖς ὀφ αλμοῖς, Ἁβροκόμη, εὔμορφος Ἄν εια, ἀλλ, ἐὰν έλῃς, οὐχὶ σοί.
Δεδόχ ω ταῦτα: οὐκ ἂν Ἔρως ποτέ μου κρατήσειε.’ [4] Ταῦτα ἔλεγε, καὶ ὁ εὸς σφοδρότερος αὐτῷ
ἐνέκειτο καὶ εἷλκεν ἀντιτείνοντα καὶ ὠδύνα μὴ έλοντα. Οὐκέτι δὴ καρτερῶν, ῥίψας ἑαυτὸν εἰς γῆν
‘νενίκηκας’ εἶπεν, ‘Ἔρως, μέγα σοι τρόπαιον ἐγήγερται κα Ἁβροκόμου τοῦ σώφρονος: [5] ἱκέτην
ἔχεις. Σὺ δὲ σῶσον τὸν ἐπὶ σὲ καταπεφευγότα τὸν πάντων δεσπότην. Μή με περιίδῃς μηδὲ ἐπὶ πολὺ
τιμωρήσῃ τὸν ρασύν. Ἄπειρος ὤν, Ἔρως, ἔτι τῶν σῶν ὑπερηφάνουν: ἀλλὰ νῦν Ἄν ειαν ἡμῖν
ἀπόδος: γενοῦ μὴ πικρὸς μόνον ἀντιλέγοντι, ἀλλ εὐεργέτης ἡττωμένῳ εός.’ [5] Ταῦτα ἔλεγεν, ὁ δὲ
Ἔρως ἔτι ὠργίζετο καὶ μεγάλην τῆς ὑπεροψίας ἐνενόει τιμωρίαν εἰσπράξασ αι τὸν Ἁβροκόμην. [6]
Διέκειτο δὲ καὶ ἡ Ἄν εια πονήρως: καὶ οὐκέτι φέρειν δυναμένη ἐπεγείρει ἑαυτήν, πειρωμένη τοὺς
παρόντας λαν άνειν. ‘Τί’ φησὶν ‘ἡ δυστυχὴς πέπον α; παρ ένος παῤ ἡλικίαν ἐρῶ καὶ ὀδυνῶμαι
καινὰ καὶ κόρῃ μὴ πρέποντα. Ἐφ Ἁβροκόμῃ μαίνομαι καλῷ μέν, ἀλλ ὑπερηφάνῳ. [7] Καὶ τίς ἔσται
ὁ τῆς ἐπι υμίας ὅρος καὶ τί τὸ πέρας τοῦ κακοῦ; Σοβαρὸς οὗτος ἐρώμενος, παρ ένος ἐγὼ
φρουρουμένη: τίνα βοη ὸν λήψομαι; τίνι τἀμὰ κοινώσομαι; ποῦ δ Ἁβροκόμην ὄψομαι;’
5.
Ταῦ ἑκάτερος αὐτῶν δἰ ὅλης τῆς νυκτὸς ὠδύρετο, εἶχον δὲ πρὸ ὀφ αλμῶν τὰς ὄψεις τὰς ἑαυτῶν,
τὰς εἰκόνας ἐπὶ τῆς ψυχῆς ἀλλήλων ἀναπλάττοντες: ὡς δὲ ἡμέρα ἐγένετο, ᾔει μὲν Ἁβροκόμης ἐπὶ
τὰ συνή η γυμνάσματα, ᾔει δὲ ἡ παρ ένος ἐπὶ τὴν ἐξ ἔ ους ρησκείαν τῆς εοῦ. [2] Ἦν δὲ αὐτοῖς
καὶ τὰ σώματα ἐκ τῆς παρελ ούσης νυκτὸς πεπονηκότα καὶ τὸ βλέμμα ἄ υμον καὶ οἱ χρῶτες
ἠλλαγμένοι: καὶ τοῦτο ἐπὶ πολὺ ἐγίνετο καὶ πλέον οὐδὲν αὐτοῖς ἦν. [3] Ἐν τούτῳ ἐν τῷ ἱερῷ τῆς
εοῦ διημερεύοντες ἐνεώρων ἀλλήλοις, εἰπεῖν τἀλη ὲς φόβῳ πρὸς ἑκατέρους αἰδούμενοι: τοσοῦτο
δέ: ἐστέναξεν ἄν ποτε Ἁβροκόμης καὶ ἐδάκρυσε καὶ προσεύχετο τῆς κόρης ἀκουούσης ἐλεεινῶς:
[4] ἡ δὲ Ἄν εια ἔπασχε μὲν τὰ αὐτά, πολὺ δὲ μείζονι τῇ συμφορᾷ κατείχετο: εἰ δέ ποτε ἄλλας
παρ ένους ἢ γυναῖκας ἴδοι βλεπούσας εἰς ἐκεῖνον ῾ἑώρων δὲ ἅπασαι εἰς Ἁβροκόμην, δήλη ἦν
λυπουμένη, μὴ παρευδοκιμη ῇ φοβουμένη. Εὐχαὶ δὲ αὐτοῖς ἑκατέροις ἦσαν πρὸς τὴν εὸν κοινῇ,
λαν άνουσαι μέν, ἀλλ ἐγίνοντο ὅμοιαι. [5] Χρόνου δὲ προϊόντος οὐκέτι τὸ μειράκιον ἐκαρτέρει,
ἤδη δὲ αὐτῷ καὶ τὸ σῶμα πᾶν ἠφάνιστο καὶ ἡ ψυχὴ κατεπεπτώκει, ὥστε ἐν πολλῇ ἀ υμίᾳ τὸν
Λυκομήδην καὶ τὴν Θεμιστὼ γεγονέναι, οὐκ εἰδότας μὲν ὅ τι εἴη τὸ συμβαῖνον Ἁβροκόμῃ,
δεδοικότας δὲ ἐκ τῶν ὁρωμένων. [6] Ἐν ὁμοίῳ δὲ φόβῳ καὶ ὁ Μεγαμήδης καὶ ἡ Εὐίππη περὶ τῆς
Ἀν είας κα ειστήκεσαν, ὁρῶντες αὐτῆς τὸ μὲν κάλλος μαραινόμενον, τὴν δὲ αἰτίαν οὐ φαινομένην
τῆς συμφορᾶς. Τέλος δ εἰσάγουσι παρὰ τὴν Ἄν ειαν μάντεις καὶ ἱερέας, ὡς εὑρήσοντας λύσιν τοῦ
δεινοῦ. [7] Οἱ δὲ ἐλ όντες ἔ υόν τε ἱερεῖα καὶ ποικίλα ἐπέσπενδον καὶ ἐπέλεγον φωνὰς βαρβαρικάς,
ἐξιλάσκεσ αί τινας λέγοντες δαίμονας, καὶ προσεποιοῦντο ὡς εἴη τὸ δεινὸν ἐκ τῶν ὑποχ ονίων
εῶν. [8] Πολλὰ δὲ καὶ ὑπὲρ Ἁβροκόμου οἱ περὶ τὸν Λυκομήδην ἔ υόν τε καὶ εὔχοντο: λύσις δὲ
οὐδεμία τοῦ δεινοῦ οὐδὲ ἑτέρῳ αὐτῶν ἐγίνετο, ἀλλὰ καὶ ἔτι μᾶλλον ὁ ἔρως ἀνεκάετο. [9] Ἔκειντο
μὲν δὴ ἑκάτεροι νοσοῦντες, πάνυ ἐπισφαλῶς διακείμενοι, ὅσον οὐδέπω τε νήξεσ αι
προσδοκώμενοι, κατειπεῖν αὑτῶν τὴν συμφορὰν μὴ δυνάμενοι. Τέλος δὲ πέμπουσιν οἱ πατέρες
ἑκατέρων εἰς εοῦ μαντευσόμενοι τήν τε αἰτίαν τῆς νόσου καὶ τὴν ἀπαλλαγήν.
6.
Ὀλίγον δὲ ἀπέχει τὸ ἱερὸν τοῦ ἐν Κολοφῶνι Ἀπόλλωνος: διάπλους ἀπ Ἐφέσου σταδίων
ὀγδοήκοντα. Ἐνταῦ α οἱ παῤ ἑκατέρων ἀφικόμενοι δέονται τοῦ εοῦ ἀλη ῆ μαντεύεσ αι:
ἐληλύ εσαν δὴ κατὰ ταὐτά. [2] Χρᾷ δὲ ὁ εὸς κοινὰ ἀμφοτέροις τὰ μαντεύματα ἐμμέτρως. Τὰ δ

4. ἔπη τάδε: Τίπτε πο εῖτε μα εῖν νούσου τέλος ἠδὲ καὶ ἀρχήν; Ἀμφοτέρους μία νοῦσος ἔχει, λύσις
ἔν εν ἀνέστη. Δεινὰ δ ὁρῶ τοῖσδεσσι πά η καὶ ἀνήνυτα ἔργα: ἀμφότεροι φεύξονται ὑπεὶρ ἅλα
λυσσοδίωκτοι, δεσμὰ δὲ μοχ ήσουσι παῤ ἀνδράσι μιξο αλάσσοις καὶ τάφος ἀμφοτέροις άλαμος
καὶ πῦρ ἀΐδηλον, καὶ ποταμοῦ Νείλου παρὰ ῥεύμασιν Ἴσιδι σεμνῇ σωτείρῃ μετόπισ ε παραστῇς
ὄλβια δῶρα. Ἀλλ ἔτι που μετὰ πήματ ἀρείονα πότμον ἔχουσι.
7.
Ταῦτα ὡς ἐκομίσ η τὰ μαντεύματα εἰς Ἔφεσον, εὐ ὺς μὲν οἱ πατέρες αὐτῶν ἦσαν ἐν ἀμηχανίᾳ καὶ
τὸ δεινὸν ὅ τι ἦν πάνυ ἠπόρουν: συμβάλλειν δὲ τὰ τοῦ εοῦ λόγια οὐκ ἐδύναντο: οὔτε γὰρ τίς ἡ
νόσος οὔτε τίς ἡ φυγή, οὔτε τίνα τὰ δεσμὰ οὔτε ὁ τάφος τίς οὔτε ὁ ποταμὸς τίς οὔτε τίς ἡ ἐκ τοῦ
εοῦ βοή εια. [2] Ἔδοξεν οὖν αὐτοῖς πολλὰ βουλευσαμένοις παραμυ ήσασ αι τὸν χρησμὸν ὡς
οἷόν τε καὶ συζεῦξαι γάμῳ τοὺς παῖδας, ὡς τοῦτο καὶ τοῦ εοῦ βουλομένου δἰ ὧν ἐμαντεύσατο.
Ἐδόκει δὴ ταῦτα καὶ διέγνωσαν μετὰ τὸν γάμον ἐκπέμψαι χρόνῳ τινὶ ἀποδημήσοντας αὐτούς. [3]
Μεστὴ μὲν ἤδη ἡ πόλις ἦν τῶν εὐωχουμένων, πάντα δ ἦν ἐστεφανωμένα καὶ διαβόητος ὁ μέλλων
γάμος: ἐμακαρίζετο δὲ ὑπὸ πάντων ὁ μὲν οἷαν ἄξεται γυναῖκα, ἡ δὲ οἵῳ μειρακίῳ
συγκατακλι ήσεται. [4] Ὁ δὲ Ἁβροκόμης ὡς ἐπύ ετο καὶ τὸν χρησμὸν καὶ τὸν γάμον, ἐπὶ μὲν τῷ
τὴν Ἄν ειαν ἕξειν μεγάλως ἔχαιρεν: ἐφόβει δὲ αὐτὸν οὐδὲν τὰ μεμαντευμένα, ἀλλ ἐδόκει παντὸς
εἶναι δεινοῦ τὰ παρόντα ἡδίονα. Κατὰ ταυτὰ δὲ καὶ ἡ Ἄν εια ἥδετο μὲν ὅτι Ἁβροκόμην ἕξει: τίς δὲ
ἡ φυγὴ καὶ τίνες αἱ συμφοραὶ κατεφρόνει, πάντων τῶν ἐσομένων κακῶν Ἁβροκόμην ἔχουσα
παραμυ ίαν.
8.
Ὡς οὖν ἐφέστηκεν ὁ τῶν γάμων καιρός, καὶ παννυχίδες ἤγοντο καὶ ἱερεῖα πολλὰ ἐ ύετο τῇ εῷ.
Καὶ ἐπειδὴ ταῦτα ἐξετετέλεστο, ἡκούσης τῆς νυκτὸς ῾βραδύνειν δὲ πάντα ἐδόκει Ἁβροκόμῃ καὶ
Ἀν είᾀ ἦγον τὴν κόρην εἰς τὸν άλαμον μετὰ λαμπάδων, τὸν ὑμέναιον ᾄδοντες, ἐπευφημοῦντες,
καὶ εἰσαγαγόντες κατέκλιναν. [2] Ἦν δ αὐτοῖς ὁ άλαμος οὕτως πεποιημένος: κλίνη χρυσῆ
στρώμασιν ἔστρωτο πορφυροῖς καὶ ἐπὶ τῆς κλίνης Βαβυλωνία ἐπεποίκιλτο σκηνή: παίζοντες
Ἔρωτες, οἱ μὲν Ἀφροδίτην εραπεύοντες ῾ἦν δὲ καὶ Ἀφροδίτης εἰκών, οἱ δὲ ἱππεύοντες ἀναβάται
στρου οῖς, οἱ δὲ στεφάνους πλέκοντες, οἱ δὲ ἄν η φέροντες: [3] ταῦτα ἐν τῷ ἑτέρῳ μέρει τῆς
σκηνῆς: ἐν δὲ τῷ ἑτέρῳ Ἄρης ἦν οὐχ ὡπλισμένος, ἀλλ ὡς πρὸς ἐρωμένην τὴν Ἀφροδίτην
κεκοσμημένος, ἐστεφανωμένος, χλανίδα ἔχων: Ἔρως αὐτὸν ὡδήγει, λαμπάδα ἔχων ἡμμένην. Ὑπ
αὐτῇ τῇ σκηνῇ κατέκλιναν τὴν Ἄν ειαν, ἀγαγόντες πρὸς τὸν Ἁβροκόμην, ἐπέκλεισάν τε τὰς ύρας.
9.
Τοῖς δὲ ἑκατέροις πά ος συνέβη ταὐτόν, καὶ οὔτε προσειπεῖν ἔτι ἀλλήλους ἠδύναντο οὔτε
ἀντιβλέψαι τοῖς ὀφ αλμοῖς, ἔκειντο δὲ ὑφ ἡδονῆς παρειμένοι, αἰδούμενοι, φοβούμενοι,
πνευστιῶντες: ἐπάλλετο δὲ αὐτοῖς τὰ σώματα καὶ ἐκραδαίνοντο αὐτοῖς αἱ ψυχαί. [2] Ὀψὲ δὲ ὁ
Ἁβροκόμης ἀνενεγκὼν περιέλαβε τὴν Ἄν ειαν: ἡ δὲ ἐδάκρυε τῆς ψυχῆς αὐτῆς σύμβολα
προπεμπούσης τῆς ἐπι υμίας τὰ δάκρυα. Καὶ ὁ Ἁβροκόμης ‘ὢ τῆς ἐμοὶ’ φησὶ ‘πο εινοτάτης
νυκτός, ἣν μόλις ἀπείληφα, πολλὰς πρότερον νύκτας δυστυχήσας. [3] Ὢ φωτὸς ἡδίων ἐμοὶ κόρη
καὶ τῶν πώποτε λαλουμένων εὐτυχεστέρα: τὸν ἐραστὴν ἔχεις ἄνδρα, με οὗ ζῆν καὶ ἀπο ανεῖν
ὑπάρξει γυναικὶ σώφρονι.’ Εἰπὼν κατεφίλει τε καὶ ὑπεδέχετο τὰ δάκρυα, καὶ αὐτῷ ἐδόκει παντὸς
μὲν εἶναι νέκταρος ποτιμώτερα τὰ δάκρυα, παντὸς δὲ τοῦ πρὸς ὀδύνην φαρμάκου δυνατώτερα. [4]
Ἡ δὲ ὀλίγα αὐτὸν προσφ εγξαμένη ‘ναὶ’ φησὶν ‘Ἁβροκόμη, δοκῶ σοι καλή, καὶ μετὰ τὴν σὴν

5. εὐμορφίαν ἀρέσκω σοι; Ἄνανδρε καὶ δειλέ, πόσον ἐβράδυνας ἐρῶν χρόνον; πόσον ἠμέλησας; ἀπὸ
τῶν ἐμαυτῆς κακῶν ἃ πέπον ας οἶδα. [5] Ἀλλ ἰδού, δάκρυα μὲν ὑποδέχου τἀμά, καὶ ἡ καλή σου
κόμη πινέτω πῶμα τὸ ἐρωτικόν, καὶ συμφύντες ἀλλήλοις ἀναμιγῶμεν, καταβρέχωμεν δὲ καὶ τοὺς
στεφάνους τοῖς παῤ ἀλλήλων δάκρυσιν, [6] ἵν ἡμῖν καὶ οὗτοι συνερῶσιν.’ Εἰποῦσα ἅπαν μὲν αὐτοῦ
τὸ πρόσωπον ἠσπάζετο, ἅπασαν δὲ τὴν κόμην τοῖς αὑτῆς ὀφ αλμοῖς προσετί ει καὶ τοὺς στεφάνους
ἀνελάμβανε καὶ τὰ χείλη τοῖς χείλεσι φιλοῦσα συνηρμόκει, καὶ ὅσα ἐνενόουν, διὰ τῶν χειλέων ἐκ
ψυχῆς εἰς τὴν ατέρου ψυχὴν διὰ τοῦ φιλήματος παρεπέμπετο. [7] Φιλοῦσα δὲ αὐτοῦ τοὺς
ὀφ αλμοὺς ‘ὦ’ φησὶ ‘πολλάκις με λυπήσαντες ὑμεῖς, ὦ τὸ πρῶτον ἐν έντες τῇ ἐμῇ κέντρον ψυχῇ,
οἱ τότε μὲν σοβαροί, νῦν δὲ ἐρωτικοί, καλῶς μοι διηκονήσατε, καὶ τὸν ἔρωτα τὸν ἐμὸν καλῶς εἰς
τὴν Ἁβροκόμου ψυχὴν ὡδηγήσατε. [8] Τοιγαροῦν ὑμᾶς πολλὰ φιλῶ καὶ ὑμῖν ἐφαρμόζω τοὺς
ὀφ αλμοὺς τοὺς ἐμούς, τοὺς Ἁβροκόμου διακόνους: ὑμεῖς δὲ ἀεὶ βλέποιτε ταῦτα, καὶ μήτε
Ἁβροκόμῃ ἄλλην δείξητε καλήν, μήτε ἐμοὶ δόξῃ τις ἄλλος εὔμορφος: ἔχετε ψυχάς, ἃς αὐτοὶ
ἐξεκαύσατε: ταύτας ὁμοίως τηρήσατε.’ [9] Ταῦτα εἶπε, καὶ περιφύντες ἀνεπαύοντο καὶ τὰ πρῶτα
τῶν Ἀφροδίτης ἀπέλαυον: ἐφιλονείκουν δὲ δἰ ὅλης τῆς νυκτὸς πρὸς ἀλλήλους, φιλοτιμούμενοι τίς
φανεῖται μᾶλλον ἐρῶν.
10.
Ἐπειδὴ δὲ ἡμέρα ἐγένετο, ἀνίσταντο πολὺ μὲν ἡδίονες, πολὺ δὲ εὐ υμότεροι, ἀπολαύσαντες ὧν
ἐπε ύμησαν χρόνῳ καλῶς. [2] Ἑορτὴ δὲ ἦν ἅπας ὁ βίος αὐτοῖς καὶ μεστὰ εὐωχίας πάντα καὶ ἤδη
καὶ τῶν μεμαντευμένων λή η: ἀλλ οὐχὶ τὸ εἱμαρμένον ἐπελέληστο, [3] οὐδ ὅτῳ ἐδόκει ταῦτα εῷ
ἠμέλει. Χρόνου δὲ διελ όντος ὀλίγου ἔγνωσαν οἱ πατέρες ἐκπέμπειν αὐτοὺς τῆς πόλεως κατὰ τὰ
βεβουλευμένα: ἤμελλόν τε γὰρ ἄλλην ὄψεσ αι γῆν καὶ ἄλλας πόλεις καὶ τὸν τοῦ εοῦ χρησμόν, ὡς
οἷόν τε ἦν, παραμυ ήσεσ αι ἀπαλλαγέντες χρόνῳ τινὶ Ἐφέσου. [4] Παρεσκευάζετο δὴ πάντα
αὐτοῖς πρὸς τὴν ἔξοδον, ναῦς τε μεγάλη καὶ ναῦται πρὸς ἀναγωγὴν ἕτοιμοι, καὶ τὰ ἐπιτήδεια
ἐνεβάλλετο, πολλὴ μὲν ἐσ ὴς καὶ ποικίλη, πολὺς δὲ ἄργυρος καὶ χρυσός, ἥ τε τῶν σιτίων
ὑπερβάλλουσα ἀφ ονία. [5] Θυσίαι δὲ πρὸ τῆς ἀναγωγῆς τῇ Ἀρτέμιδι καὶ εὐχαὶ τοῦ δήμου παντὸς
καὶ δάκρυα πάντων, ὡς μελλόντων ἀπαλλάττεσ αι παίδων κοινῶν. Ἦν δὲ ὁ πλοῦς αὐτοῖς ἐπ
Αἴγυπτον παρεσκευασμένος. [6] ῾ ς δ ἦλ εν ἡ τῆς ἀναγωγῆς ἡμέρα, πολλοὶ μὲν οἰκέται, πολλαὶ δὲ
εράπαιναι μελλούσης δὲ τῆς νεὼς ἐπανάξεσ αι, πᾶν μὲν τὸ Ἐφεσίων πλῆ ος παρῆν παραπέμπον,
πολλαὶ δὲ καὶ τῶν ... μετὰ λαμπάδων καὶ υσιῶν. [7] Ἐν τούτῳ μὲν οὖν ὁ Λυκομήδης καὶ ἡ
Θεμιστώ, πάντων ἅμα ἐν ὑπομνήσει γενόμενοι, τοῦ χρησμοῦ, τοῦ παιδός, τῆς ἀποδημίας, ἔκειντο
εἰς γῆν ἀ υμοῦντες: ὁ δὲ Μεγαμήδης καὶ ἡ Εὐίππη ἐπεπόν εσαν μὲν τὰ αὐτά, εὐ υμότεροι δὲ ἦσαν,
τὰ τέλη σκοποῦντες τῶν μεμαντευμένων. [8] Ἤδη μὲν οὖν ἐ ορύβουν οἱ ναῦται, καὶ ἐλύετο τὰ
πρυμνήσια, καὶ ὁ κυβερνήτης τὴν αὑτοῦ χώραν κατελάμβανε, καὶ ἡ ναῦς ἀπεκινεῖτο. [9] Βοὴ δὲ
τῶν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν τῇ νηὶ πολλὴ καὶ συμμιγής, τῶν μὲν ‘ὦ παῖδες’ λεγόντων ‘φίλτατοι, ἆρα
ἔτι ὑμᾶς οἱ φύντες ὀψόμε α;’ τῶν δὲ ‘ὦ πατέρες, ἆρα ὑμᾶς ἀποληψόμε α;’ Δάκρυα δὴ καὶ οἰμωγή,
καὶ ἕκαστος ὀνομαστὶ τὸν οἰκεῖον ἐκάλει, εἰς ὑπόμνησιν ἀλλήλοις ἐγκαταλείποντες τοὔνομα. [10]
Ὁ δὲ Μεγαμήδης φιάλην λαβὼν καὶ ἐπισπένδων εὔχετο ὡς ἐξάκουστον εἶναι τοῖς ἐν τῇ νηὶ ‘ὦ
παῖδες’ λέγων ‘μάλιστα μὲν εὐτυχοῖτε καὶ φύγοιτε τὰ σκληρὰ τῶν μαντευμάτων, καὶ ὑμᾶς
ἀνασω έντας ὑποδέξαιντο Ἐφέσιοι, καὶ τὴν φιλτάτην ἀπολάβοιτε πατρίδα: εἰ δὲ ἄλλο τι συμβαίη,
τοῦτο μὲν ἴστε οὐδὲ ἡμᾶς ἔτι ζησομένους: προΐεμεν δὲ ὑμᾶς ὁδὸν μὲν δυστυχῆ ἀλλ ἀναγκαίαν.’
11.
Ἔτι λέγοντα ἐξιόντα ἐπέσχε τὰ δάκρυα: καὶ οἱ μὲν ἀπῄεσαν εἰς τὴν πόλιν, τοῦ πλή ους αὐτοὺς
αρρεῖν παρακαλοῦντος, ὁ δὲ Ἁβροκόμης καὶ ἡ Ἄν εια ἀλλήλοις περιφύντες ἔκειντο πολλὰ ἅμα

6. ἐννοοῦντες, τοὺς πατέρας οἰκτείροντες, τῆς πατρίδος ἐπι υμοῦντες, τὸν χρησμὸν δεδοικότες, τὴν
ἀποδημίαν ὑποπτεύοντες: παρεμυ εῖτο δ αὐτοὺς εἰς ἅπαντα ὁ μετ ἀλλήλων πλοῦς. [2] Κἀκείνην
μὲν τὴν ἡμέραν οὐρίῳ χρησάμενοι πνεύματι, διανύσαντες τὸν πλοῦν εἰς Σάμον κατήντησαν τὴν τῆς
Ἥρας ἱερὰν νῆσον: κἀνταῦ α ύσαντες καὶ δειπνοποιησάμενοι, πολλὰ εὐξάμενοι τῆς νυκτὸς
ἐπιγινομένης ἐπανήγοντο. [3] Καὶ ἦν ὁ πλοῦς αὐτοῖς οὔριος: λόγοι δὲ ἐν αὐτοῖς πολλοὶ πρὸς
ἀλλήλους ‘ἆρα ἡμῖν ὑπάρξει συγκαταβιῶναι μετ ἀλλήλων;’ Καὶ δή ποτε ὁ Ἁβροκόμης μέγα
ἀναστενάξας, ἐν ὑπομνήσει τῶν ἑαυτοῦ γενόμενος ‘Ἄν εια’ ἔφησε, ‘τῆς ψυχῆς μοι πο εινοτέρα,
μάλιστα μὲν εὐτυχεῖν εἴη καὶ σώζεσ αι μετ ἀλλήλων: [4] ἂν δ ἄρα τι ᾖ πεπρωμένον πα εῖν, καί πως
ἀλλήλων ἀπαλλαγῶμεν, ὀμόσωμεν ἑαυτοῖς, φιλτάτη, ὡς σὺ μὲν ἐμοὶ μενεῖς ἁγνὴ καὶ ἄλλον ἄνδρα
οὐχ ὑπομενεῖς, ἐγὼ δὲ [5] ὅτι οὐκ ἂν ἄλλῃ γυναικὶ συνοικήσαιμι.’ Ἀκούουσα δὲ Ἄν εια μέγα
ἀνωλόλυξε καὶ ‘τί τοῦτο’ ἔφησεν ‘Ἁβροκόμη, πεπίστευκας ὅτι ἐὰν ἀπαλλαγῶ σοῦ, περὶ ἀνδρὸς ἔτι
καὶ γάμου σκέψομαι, ἥτις οὐδὲ ζήσομαι τὴν ἀρχὴν ἄνευ σοῦ; Ὡς ὀμνύω γέ σοι τὴν πάτριον ἡμῖν
εόν, τὴν μεγάλην Ἐφεσίων Ἄρτεμιν, καὶ ταύτην ἣν διανύομεν άλατταν καὶ τὸν ἐπ ἀλλήλους ἡμᾶς
καλῶς ἐκμήναντα εόν, ὡς ἐγὼ καὶ βραχύ τι ἀποσπασ εῖσα σοῦ οὔτε ζήσομαι οὔτε τὸν ἥλιον
ὄψομαι.’ [6] Ταῦτα ἔλεγεν ἡ Ἄν εια: ἐπώμνυε δὲ καὶ ὁ Ἁβροκόμης, καὶ ὁ καιρὸς αὐτῶν ἐποίει τοὺς
ὅρκους φοβερωτέρους. Ἐν τούτῳ δὲ ἡ ναῦς Κῶ μὲν παραμείβει καὶ Κνίδον, κατεφαίνετο δ ἡ
Ῥοδίων νῆσος μεγάλη καὶ καλή: καὶ αὐτοὺς ἐνταῦ α ἔδει καταχ ῆναι πάντως: δεῖν γὰρ ἔφασκον οἱ
ναῦται καὶ ὑδρεύσασ αι καὶ αὐτοὺς ἀναπαύσασ αι, μέλλοντας εἰς μακρὸν ἐμπεσεῖσ αι πλοῦν.
12.
Κατήγετο δὴ ἡ ναῦς εἰς Ῥόδον καὶ ἐξέβαινον οἱ ναῦται, ἐξῄει δὲ ὁ Ἁβροκόμης ἔχων μετὰ χεῖρα τὴν
Ἄν ειαν: συνῄεσαν δὲ πάντες οἱ Ῥόδιοι, τὸ κάλλος τῶν παίδων καταπεπληγότες, καὶ οὐκ ἔστιν
ὅστις τῶν ἰδόντων παρῆλ ε σιωπῶν: ἀλλ οἱ μὲν ἔλεγον ἐπιδημίαν εῶν, οἱ δὲ προσεκύνουν καὶ
προσεποιοῦντο. Ταχὺ δὲ δἰ ὅλης τῆς πόλεως διεπεφοιτήκει τοὔνομα Ἁβροκόμου καὶ Ἀν είας. [2]
Ἐπεύχονται δὲ αὐτοῖς δημοσίᾳ καὶ υσίας τε ύουσι πολλὰς καὶ ἑορτὴν ἄγουσι τὴν ἐπιδημίαν
αὐτῶν. Οἱ δὲ τήν τε πόλιν ἅπασαν ἐξιστόρησαν καὶ ἀνέ εσαν εἰς τὸ τοῦ Ἡλίου ἱερὸν πανοπλίαν
χρυσῆν καὶ ἐπέγραψαν ἐπίγραμμα εἰς ὑπόμνημα τῶν ἀνα έντων Οἱ ξεῖνοι τάδε σοι χρυσήλατα
τεύχἐ ἔ ηκαν, Ἀν ία Ἁβροκόμης , ἱερῆς Ἐφέσοιο πολῖται. [3] Ταῦτα ἀνα έντες, ὀλίγας ἡμέρας ἐν
τῇ νήσῳ μείναντες, ἐπειγόντων τῶν ναυτῶν ἀνήγοντο ἐπισιτισάμενοι: παρέπεμπε δὲ αὐτοὺς ἅπαν
τὸ Ῥοδίων πλῆ ος. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἐφέροντο οὐρίῳ πνεύματι, καὶ ἦν αὐτοῖς ὁ πλοῦς ἀσμένοις,
κἀκείνην τε τὴν ἡμέραν καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα ἐφέροντο ἀναμετροῦντες τὴν Αἰγυπτίαν
καλουμένην άλατταν: τῇ δὲ δευτέρᾳ ἐπέπαυτο μὲν ὁ ἄνεμος, γαλήνη δὲ ἦν καὶ πλοῦς βραδὺς καὶ
ναυτῶν ῥᾳ υμία καὶ πότος καὶ μέ η καὶ ἀρχὴ τῶν μεμαντευμένων. [4] Τῷ δὲ Ἁβροκόμῃ ἐν τούτῳ
ἐφίσταται γυνὴ ὀφ ῆναι φοβερά, τὸ μέγε ος ὑπὲρ ἄν ρωπον, ἐσ ῆτα ἔχουσα φοινικῆν: ἐπιστᾶσα δὲ
τὴν ναῦν ἐδόκει κάειν καὶ τοὺς μὲν ἄλλους ἀπόλλυσ αι, αὐτὸν δὲ μετὰ τῆς Ἀν είας διανήχεσ αι.
Ταῦτα ὡς εὐ ὺς εἶδεν ἐταράχ η καὶ προσεδόκα τι δεινὸν ἐκ τοῦ ὀνείρατος: καὶ τὸ δεινὸν ἐγίνετο.
13.
Ἔτυχον μὲν ἐν Ῥόδῳ πειραταὶ παρορμοῦντες αὐτοῖς, Φοίνικες τὸ γένος, ἐν τριήρει μεγάλῃ:
παρώρμουν δὲ ὡς φορτίον ἔχοντες καὶ πολλοὶ καὶ γεννικοί. Οὗτοι κατεμεμα ήκεσαν τῇ νηὶ ὅτι
χρυσὸς καὶ ἄργυρος καὶ ἀνδράποδα πολλὰ καὶ τίμια. [2] Διέγνωσαν οὖν ἐπι έμενοι τοὺς μὲν
ἀντιμαχομένους ἀποκτιννύειν, τοὺς δὲ ἄλλους ἄγειν εἰς Φοινίκην πρα ησομένους καὶ τὰ χρήματα:
κατεφρόνουν δὲ ὡς οὐκ ἀξιομάχων αὐτῶν. [3] Τῶν δὲ πειρατῶν ὁ ἔξαρχος Κόρυμβος ἐκαλεῖτο,
νεανίας ὀφ ῆναι μέγας, φοβερὸς τὸ βλέμμα: [4] κόμη ἦν αὐτῷ αὐχμηρὰ κα ειμένη. Ὡς δὲ ταῦτα οἱ
πειραταὶ ἐβουλεύσαντο, τὰ μὲν πρῶτα παρέπλεον ἡσυχῆ τοῖς περὶ Ἁβροκόμην: τελευταῖον δὲ ῾ἦν

7. μὲν περὶ μέσον ἡμέρας, ἔκειντο δὲ πάντες οἱ ἐν τῇ νηὶ ὑπὸ μέ ης καὶ ῥᾳ υμίας οἱ μὲν κα εύδοντες,
οἱ δὲ ἀλύοντες᾿ ἐφίστανται δὲ αὐτοῖς οἱ περὶ τὸν Κόρυμβον ἐλαυνομένῃ τῇ νηὶ σὺν ὀξύτητι πολλῇ.
[5] Ὡς δὲ πλησίον ἐγένοντο, ἀνεπήδησαν ἐπὶ τὴν ναῦν ὡπλισμένοι, τὰ ξίφη γυμνὰ ἔχοντες:
κἀνταῦ α οἱ μὲν ἐρρίπτουν ἑαυτοὺς ὑπ ἐκπλήξεως εἰς τὴν άλατταν καὶ ἀπώλλυντο, οἱ δὲ
ἀμύνεσ αι έλοντες ἀπεσφάζοντο. [6] Ὁ δὲ Ἁβροκόμης καὶ ἡ Ἄν εια προστρέχουσι τῷ Κορύμβῳ
τῷ πειρατῇ, καὶ λαβόμενοι τῶν γονάτων αὐτοῦ ‘τὰ μὲν χρήματα’ ἔφασαν, ‘ὦ δέσποτα, καὶ ἡμᾶς
οἰκέτας ἔχε, φεῖσαι δὲ τῆς ψυχῆς καὶ μηκέτι φόνευε τοὺς ἑκόντας ὑποχειρίους σοι γενομένους: μὴ
πρὸς αὐτῆς αλάσσης, μὴ πρὸς δεξιᾶς τῆς σῆς: ἀγαγὼν δὲ ἡμᾶς ὅποι έλεις, ἀπόδου τοὺς σοὺς
οἰκέτας: μόνον οἴκτειρον ἡμᾶς ὑφ ἑνὶ ποιήσας δεσπότῃ.’
14.
Ἀκούσας ὁ Κόρυμβος εὐ ὺς μὲν ἐκέλευσε φείσασ αι φονεύοντας, μετα έμενος δὲ τὰ τιμιώτερα
τῶν φορτίων καὶ τὸν Ἁβροκόμην καὶ τὴν Ἄν ειαν ἄλλους τε τινὰς τῶν οἰκετῶν ὀλίγους ἐνέπρησε
τὴν ναῦν, καὶ οἱ λοιποὶ πάντες κατεφλέχ ησαν: τὸ γὰρ πάντας ἄγειν οὔτε ἐδύνατο οὔτε ἀσφαλὲς
ἑώρα. [2] Ἦν δὲ τὸ έαμα ἐλεεινόν, τῶν μὲν ἐν τῇ τριήρει ἀναγομένων τῶν δὲ ἐν τῇ νηὶ
φλεγομένων τὰς χεῖρας ἐκτεινόντων καὶ ὀλοφυρομένων. [3] Καὶ οἱ μὲν ἔλεγον ‘ποῖ ποτε
ἀχ ήσεσ ε, δεσπόται; τίς ὑμᾶς ὑποδέξεται γῆ, καὶ τίνα πόλιν οἰκήσετε;’ οἱ δὲ ‘ὦ μακάριοι,
μέλλοντες ἀπο νήσκειν εὐτυχῶς πρὸ τοῦ πειρα ῆναι δεσμῶν, πρὸ τοῦ δουλείαν λῃστρικὴν ἰδεῖν.’
Ταῦτα λέγοντες οἱ μὲν ἀνήγοντο, οἱ δὲ κατεφλέγοντο. [4] Ἐν τούτῳ δὲ ὁ τροφεὺς τοῦ Ἁβροκόμου
πρεσβύτης ἤδη, σεμνὸς ἰδεῖν καὶ διὰ τὸ γῆρας ἐλεεινός, οὐκ ἐνεγκὼν ἀναγόμενον τὸν Ἁβροκόμην,
ῥίψας ἑαυτὸν εἰς τὴν άλασσαν ἐνήχετο ὡς καταληψόμενος τὴν τριήρη ‘τίνι με καταλείπεις,
τέκνον’ λέγων, ‘τὸν γέροντα, [5] τὸν παιδαγωγόν; ποῖ δὲ ἀπερχόμενος, Ἁβροκόμη; αὐτὸς
ἀπόκτεινόν με τὸν δυστυχῆ καὶ άψον: τί γάρ ἐστί μοι ζῆν ἄνευ σοῦ;’ Ταῦτα ἔλεγε καὶ τέλος
ἀπελπίσας ἔτι Ἁβροκόμην ὄψεσ αι, παραδοὺς ἑαυτὸν τοῖς κύμασιν ἀπέ ανε. [6] Τοῦτο δὲ
Ἁβροκόμῃ πάντων ἦν ἐλεεινότατον: καὶ γὰρ τὰς χεῖρας ἐξέτεινε τῷ πρεσβύτῃ καὶ τοὺς πειρατὰς
ἀναλαμβάνειν παρεκάλει: οἱ δὲ οὐδένα λόγον ποιησάμενοι, διανύσαντες ἡμέραις τρισὶ τὸν πλοῦν
κατήχ ησαν εἰς πόλιν τῆς Φοινίκης Τύρον, ἔν α ἦν τοῖς πειραταῖς τὰ οἰκεῖα. [7] Ἦγον δὲ αὐτοὺς
εἰς αὐτὴν μὲν τὴν πόλιν οὐχί, εἰς πλησίον δέ τι χωρίον ἀνδρὸς ἄρχοντος λῃστηρίου, Ἀψύρτου
τοὔνομα, οὗ καὶ ὁ Κόρυμβος ἦν ὑπηρέτης ἐπὶ μισ ῷ καὶ μέρει τῶν λαμβανομένων. Ἐν δὲ τῷ τοῦ
πλοὸς διαστήματι ἐκ πολλῆς τῆς κα ἡμέραν ὄψεως ἐρᾷ ὁ Κόρυμβος τοῦ Ἁβροκόμου σφοδρὸν
ἔρωτα, καὶ αὐτὸν ἡ πρὸς τὸ μειράκιον συνή εια ἐπὶ πλέον ἐξέκαε.
15.
Καὶ ἐν μὲν τῷ πλῷ οὔτε πεῖσαι δυνατὸν ἐδόκει εἶναι: ἑώρα γὰρ ὡς διάκειται μὲν ὑπ ἀ υμίας
πονήρως, ἑώρα δὲ καὶ τῆς Ἀν είας ἐρῶντα: ἀλλὰ καὶ τὸ βιάζεσ αι χαλεπὸν εἶναι αὐτῷ
κατεφαίνετο: ἐδεδοίκει γὰρ μή τι ἑαυτὸν ἐργάσηται δεινόν: [2] ἐπεὶ δὲ κατήχ ησαν εἰς Τύρον,
οὐκέτι καρτερῶν τὰ μὲν πρῶτα ἐ εράπευε τὸν Ἁβροκόμην καὶ αρρεῖν παρεκάλει καὶ πᾶσαν
ἐπιμέλειαν προσέφερεν: [3] ὁ δὲ ἐλεοῦντα τὸν Κόρυμβον ἐνόμιζεν αὐτοῦ ποιεῖσ αι τὴν ἐπιμέλειαν:
τὸ δεύτερον δὲ ἀνακοινοῦται ὁ Κόρυμβος τὸν ἔρωτα τῶν συλλῃστῶν τινι, Εὐξείνῳ τοὔνομα, καὶ
δεῖται βοη ὸν γενέσ αι καὶ συμβουλεῦσαι τίνι τρόπῳ δυνήσεται πεῖσαι τὸ μειράκιον. [4] Ὁ δὲ
Εὔξεινος ἄσμενος ἀκούει τὰ περὶ τοῦ Κορύμβου: καὶ γὰρ αὐτὸς ἐπ Ἀν είᾳ διέκειτο πονήρως καὶ
ἤρα τῆς κόρης σφοδρὸν ἔρωτα: λέγει δὲ πρὸς τὸν Κόρυμβον καὶ τὰ αὑτοῦ καὶ συνεβούλευσε μὴ ἐπὶ
πλέον ἐπανιᾶσ αι, ἀλλ ἔργου ἔχεσ αι: [5] ‘καὶ γὰρ’ ἔφη ‘σφόδρα ἀγεννὲς κινδυνεύοντας καὶ
παραβαλλομένους μὴ ἀπολαύειν μετὰ ἀδείας ὧν ἐκτησάμε α πόνων: δυνησόμε α δὲ αὐτοὺς’
ἔλεγεν ‘ἐξαιρέτους παρὰ Ἀψύρτου λαβεῖν δωρεάν.’ [6] Ταῦτα εἰπὼν ῥᾳδίως ἔπεισεν αὐτὸν ἐρῶντα.

8. Καὶ δὴ συντί ενται κατὰ ταὐτὰ τοὺς ὑπὲρ ἀλλήλων ποιήσασ αι λόγους καὶ πεί ειν οὗτος μὲν
Ἁβροκόμην, Κόρυμβος δὲ Ἄν ειαν.
16.
Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἔκειντο ἄ υμοι, πολλὰ προσδοκῶντες, ἀλλήλοις διαλεγόμενοι, συνεχὲς
ὀμνύοντες τηρήσειν τὰ συγκείμενα. [2] Ἔρχονται δὴ πρὸς αὐτοὺς ὁ Κόρυμβος καὶ ὁ Εὔξεινος καὶ
φράσαντες ἰδίᾳ τι έλειν εἰπεῖν, ἀπάγουσι κα αὑτοὺς ὁ μὲν τὴν Ἄν ειαν, ὁ δὲ τὸν Ἁβροκόμην.
Τοῖς δὲ αἵ τε ψυχαὶ ἐκραδαίνοντο καὶ οὐδὲν ὑγιὲς ὑπενόουν. [3] Λέγει οὖν ὁ Εὔξεινος πρὸς τὸν
Ἁβροκόμην ὑπὲρ Κορύμβου ‘μειράκιον, εἰκὸς μέν σε ἐπὶ τῇ συμφορᾷ φέρειν χαλεπῶς, οἰκέτην μὲν
ἐξ ἐλευ έρου γενόμενον, πένητα δὲ ἀντ εὐδαίμονος: δεῖ δέ σε τῇ τύχῃ πάντα λογίσασ αι καὶ
στέργειν τὸν κατέχοντα δαίμονα καὶ τοὺς γενομένους δεσπότας ἀγαπᾶν. [4] Ἴσ ι γὰρ ὡς ἔνεστί σοι
καὶ εὐδαιμοσύνην καὶ ἐλευ ερίαν ἀπολαβεῖν, εἰ ελήσεις πεί εσ αι τῷ δεσπότῃ Κορύμβῳ: ἐρᾷ γὰρ
σοῦ σφοδρὸν ἔρωτα καὶ πάντων ἕτοιμός ἐστι δεσπότην ποιεῖν τῶν ἑαυτοῦ. Πείσῃ δὲ χαλεπὸν μὲν
οὐδέν, εὐνούστερον δὲ σεαυτῷ τὸν δεσπότην ἐργάσῃ. [5] Ἐννόησον δὲ ἐν οἷς ὑπάρχεις: βοη ὸς μὲν
οὐδείς, γῆ δὲ αὕτη ξένη καὶ δεσπόται λῃσταὶ καὶ οὐδεμία τιμωρίας ἀποφυγὴ ὑπερηφανήσαντι
Κόρυμβον. Τί δέ σοι γυναικὸς δεῖ νῦν καὶ πραγμάτων; τί δὲ ἐρωμένης τηλικῷδε ὄντι; πάντα
ἀπόρριψον, πρὸς μόνον δεῖ σε τὸν δεσπότην βλέπειν, τούτῳ κελεύσαντι ὑπακούειν.’ [6] Ἀκούσας ὁ
Ἁβροκόμης εὐ ὺς μὲν ἀχανὴς ἦν καὶ οὔτε τι ἀποκρίνεσ αι εὕρισκεν, ἐδάκρυε δὲ καὶ ἀνέστενε πρὸς
αὑτὸν ἀφορῶν, εἰς οἷα ἄρα ἐλήλυ ε: καὶ δὴ λέγει πρὸς τὸν Εὔξενον ‘ἐπίτρεψον, δέσποτα,
βουλεύσασ αι βραχύ, καὶ πρὸς πάντα ἀποκρινοῦμαί σοι τὰ ῥη έντα.’ [7] Καὶ ὁ μὲν Εὔξεινος
ἀνεχώρει: ὁ δὲ Κόρυμβος τῇ Ἀν είᾳ διείλεκτο τὸν ἔρωτα τὸν Εὐξείνου καὶ τὴν παροῦσαν ἀνάγκην
καὶ ὅτι δεῖ πάντως αὐτὴν πεί εσ αι τοῖς δεσπόταις: ὑπέσχετο δὲ πολλά καὶ γάμον νόμιμον καὶ
χρήματα πεισ είσῃ καὶ περιουσίαν. Ἡ δὲ αὐτῷ τὰ ὅμοια ἀπεκρίνατο, αἰτησαμένη βραχὺν
βουλεύσασ αι χρόνον.

9. Βιβλίο 2.
1.
Καὶ ὁ μὲν Εὔξεινος καὶ ὁ Κόρυμβος μετ ἀλλήλων ἦσαν περιμένοντες ὅ τι ἀκούσονται, ἤλπιζον δ
αὐτοὺς ῥᾳδίως πείσειν: ὁ δὲ Ἁβροκόμης καὶ ἡ Ἄν εια ἧκον εἰς τὸ δωμάτιον ἔν α συνή ως
διῃτῶντο, καὶ πρὸς ἀλλήλους εἰπόντες ἅπερ ἠκηκόεσαν, καταβαλόντες ἑαυτοὺς ἔκλαον, ὠδύροντο.
[2] ‘Ὦ πάτερ’ ἔλεγον, ‘ὦ μῆτερ, ὦ πατρὶς φιλτάτη καὶ οἰκεῖοι καὶ συγγενεῖς.’ Τελευταῖον δὲ
ἀνενεγκὼν ὁ Ἁβροκόμης ‘ὦ κακοδαίμονες’ ἔφησεν ‘ἡμεῖς, τί ἄρα πεισόμε α ἐν γῇ βαρβάρῳ,
πειρατῶν ὕβρει παραδο έντες; Ἄρχεται τὰ μεμαντευμένα: τιμωρίαν ἤδη με ὁ εὸς τῆς ὑπερηφανίας
εἰσπράττει: ἐρᾷ Κόρυμβος ἐμοῦ, σοῦ δὲ Εὔξεινος. [3] Ὢ τῆς ἀκαίρου πρὸς ἑκατέρους εὐμορφίας.
εἰς τοῦτο ἄρα μέχρι νῦν σώφρων ἐτηρή ην, ἵνα ἐμαυτὸν ὑπο ῶ λῃστῇ ἐρῶντι τὴν αἰσχρὰν
ἐπι υμίαν; Καὶ τίς ἐμοὶ βίος περιλείπεται πόρνῃ μὲν ἀντὶ ἀνδρὸς γενομένῳ, ἀποστερη έντι δὲ
Ἀν είας τῆς ἐμῆς; [4] Ἀλλ οὐ μὰ τὴν μέχρις ἄρτι σωφροσύνην ἐκ παιδός μοι σύντροφον, οὐκ ἂν
ἐμαυτὸν ὑπο είην Κορύμβῳ: τε νήξομαι δὲ πρότερον καὶ φανοῦμαι νεκρὸς σώφρων.’ Ταῦτα ἔλεγε
καὶ ἐπεδάκρυεν: [5] ἡ δὲ Ἄν εια ‘φεῦ τῶν κακῶν’ εἶπεν, ‘ταχέως τι τῶν ὅρκων ἀναγκαζόμε α,
ταχέως τῆς δουλείας πειρώμε α: ἐρᾷ τις ἐμοῦ καὶ πείσειν ἤλπιζεν καὶ εἰς εὐνὴν ἐλεύσεσ αι τὴν
ἐμὴν μετὰ Ἁβροκόμην καὶ συγκατακλι ήσεσ αι καὶ ἀπολαύσειν ἐπι υμίας. [6] Ἀλλὰ μὴ οὕτως ἐγὼ
φιλόζωος γενοίμην, μηδ ὑπομείναιμι ὑβρισ εῖσα ἰδεῖν τὸν ἥλιον. Δεδόχ ω ταῦτα: ἀπο νήσκωμεν.,
Ἁβροκόμη: ἕξομεν ἀλλήλους μετὰ άνατον, ὑπ οὐδενὸς ἐνοχλούμενοι.’
2.
Καὶ τοῖς μὲν ταῦτα ἐδέδοκτο: ἐν δὲ τούτῳ Ἄψυρτος ὁ προεστὼς τοῦ λῃστηρίου πυ όμενος ὅτι τε
ἥκουσιν οἱ περὶ τὸν Κόρυμβον καὶ ὅτι πολλὰ εἶεν καὶ αυμάσια κομίζοντες χρήματα, ἧκεν εἰς τὸ
χωρίον καὶ εἶδέ τε τοὺς περὶτὸνἉβροκόμην καὶ κατεπλάγη τὴν εὐμορφίαν καὶ εὐ ὺς μέγα κέρδος
νομίζων ᾐτήσατο ἐκείνους. [2] Τὰ μὲν οὖν ἄλλα χρήματα καὶ κτήματα καὶ παρ ένους ὅσαι
συνελήφ ησαν διένειμε τοῖς περὶ τὸν Κόρυμβον πειραταῖς: ὁ δὲ Εὔξεινος καὶ ὁ Κόρυμβος ἄκοντες
μὲν συνεχώρουν τοὺς περὶ τὸν Ἁβροκόμην τῷ Ἀψύρτῳ, συνεχώρουν δ οὖν ἀνάγκῃ. [3] Καὶ οἱ μὲν
ἀπηλλάσσοντο: ὁ δὲ Ἄψυρτος παραλαβὼν τὸν Ἁβροκόμην καὶ τὴν Ἄν ειαν καὶ οἰκέτας δύο,
Λεύκωνα καὶ Ῥόδην, ἤγαγεν εἰς τὴν Τύρον. [4] Περίβλεπτος δὲ ἦν αὐτῶν ἡ πομπὴ καὶ πάντες
ἐτε αυμάκεσαν τὸ κάλλος, καὶ ἄν ρωποι βάρβαροι μήπω πρότερον τοσαύτην ἰδόντες εὐμορφίαν
εοὺς ἐνόμιζον εἶναι τοὺς βλεπομένους, ἐμακάριζον δὲ τὸν Ἄψυρτον οἵους οἰκέτας εἴη κεκτημένος.
[5] Ἀγαγὼν δὲ αὐτοὺς εἰς τὴν οἰκίαν παραδίδωσιν οἰκέτῃ πιστῷ δἰ ἐπιμελείας κελεύσας ἔχειν, ὡς
μεγάλα κερδανῶν εἰ ἀπόδοιτο τῆς ἀξίας αὐτοὺς τιμῆς.
3.
Καὶ οἱ μὲν περὶ τὸν Ἁβροκόμην ἐν τούτοις ἦσαν: ἡμερῶν δὲ διαγενομένων ὀλίγων ὁ μὲν Ἄψυρτος
ἐπ ἄλλην ἐμπορίαν εἰς Συρίαν ἀπῆλ ε, υγάτηρ δὲ αὐτοῦ, Μαντὼ ὄνομα, ἠράσ η τοῦ Ἁβροκόμου:
ἦν δὲ καλὴ καὶ ὡραία γάμων ἤδη, πολὺ δὲ τοῦ Ἀν είας κάλλους ἀπελείπετο. [2] Αὕτη ἡ Μαντὼ ἐκ
τῆς συνή ους μετὰ τοῦ Ἁβροκόμου διαίτης ἁλίσκεται καὶ ἀκατασχέτως εἶχε καὶ ἠπόρει ὅ τι
ποιήσαι: οὔτε γὰρ πρὸς τὸν Ἁβροκόμην εἰπεῖν ἐτόλμα, γυναῖκα εἰδυῖα ἔχοντα καὶ πείσειν οὐδέποτε
ἐλπίζουσα, οὔτε ἄλλῳ τινὶ τῶν ἑαυτῆς δέει τοῦ πατρός: [3] δἰ ἃ δὴ καὶ μᾶλλον ἀνεκάετο καὶ
διέκειτο πονήρως: καὶ οὐκέτι καρτεροῦσα ἔγνω πρὸς τὴν Ῥόδην, τὴν σύντροφον τῆς Ἀν είας,
οὖσαν ἡλικιῶτιν καὶ κόρην, κατειπεῖν τὸν ἔρωτα: ταύτην γὰρ μόνην ἤλπιζε συνεργήσειν αὐτῇ πρὸς

10. τὴν ἐπι υμίαν. [4] Καὶ δὴ σχολῆς λαβομένη ἄγει τὴν κόρην πρὸς τὰ πατρῷα ἐπὶ τῆς οἰκίας ἱερά, καὶ
δεῖται μὴ κατειπεῖν αὐτῆς καὶ ὅρκους λαμβάνει καὶ λέγει τὸν ἔρωτα τοῦ Ἁβροκόμου καὶ ἱκετεύει
συλλαβέσ αι καὶ πολλὰ ὑπέσχετο συλλαβομένῃ. [5] Ἔφη δ ‘ἴσ ι μὲν οἰκέτις οὖσα ἐμή, ἴσ ι δὲ
ὀργῆς πειρασομένη βαρβάρου καὶ ἠδικημένης.’ Ταῦτα εἰποῦσα ἀπέπεμπε τὴν Ῥόδην: ἡ δὲ ἐν
ἀμηχάνῳ κακῷ ἐγεγόνει: τὸ γὰρ εἰπεῖν Ἁβροκόμῃ παρῃτεῖτο, φιλοῦσα τὴν Ἄν ειαν: πάνυ δὲ
ἐδεδοίκει τῆς βαρβάρου τὴν ὀργήν. [6] Ἔδοξεν οὖν αὐτῇ καλῶς ἔχειν Λεύκωνι πρῶτον
ἀνακοινῶσαι τὰ ὑπὸ τῆς Μαντοῦς εἰρημένα. Ἤν δὲ καὶ τῇ Ῥόδῃ κοινωνήματα ἐξ ἔρωτος γενόμενα
πρὸς Λεύκωνα, καὶ συνῆσαν ἀλλήλοις ἔτι ἐν Ἐφέσῳ. [7] Τότε δὴ λαβομένη μόνου ‘ὦ Λεύκων’
ἔφη, ‘ἀπολώλαμεν τελέως: νῦν οὐκέτι τοὺς συντρόφους ἕξομεν: ἡ τοῦ δεσπότου υγάτηρ Ἀψύρτου
ἐρᾷ μὲν Ἁβροκόμου σφοδρὸν ἔρωτα, ἀπειλεῖ δέ, [8] εἰ μὴ τύχοι, δεινὰ ἡμᾶς ἐργάσεσ αι: σκόπει
τοίνυν τί δεῖ ποιεῖν: τὸ γὰρ ἀντειπεῖν τῇ βαρβάρῳ σφαλερόν, τὸ δὲ ἀποζεῦξαι Ἁβροκόμην Ἀν είας
ἀδύνατον.’ Ἀκούσας ὁ Λεύκων δακρύων ἐνεπλήσ η, μεγάλας ἐκ τούτων συμφορὰς προσδοκῶν:
ὀψὲ δὲ ἀνενεγκὼν ‘σιώπα’ ἔφη, ‘Ῥόδη, ἐγὼ γὰρ ἕκαστα διοικήσω.’
4.
Ταῦτα εἰπὼν ἔρχεται πρὸς Ἁβροκόμην. Τῷ δὲ ἄρα οὐδὲν ἔργον ἦν ἢ φιλεῖν Ἄν ειαν καὶ ὑπ ἐκείνης
φιλεῖσ αι καὶ λαλεῖν ἐκείνῃ καὶ ἀκούειν λαλούσης. Ἐλ ὼν δὲ παῤ αὐτοὺς ‘τί ποιοῦμεν, σύντροφοι;’
‘Τί δὲ βουλευόμε α, [2] οἰκέται;’ ‘Δοκεῖς τινι τῶν δεσποτῶν, Ἁβροκόμη, καλός: ἡ υγατὴρ ἡ
Ἀψύρτου πονήρως ἐπὶ σοὶ διάκειται, καὶ ἀντειπεῖν ἐρώσῃ βαρβάρῳ παρ ένῳ χαλεπόν: σὺ οὖν ὅπως
σοι δοκεῖ βουλευσάμενος σῶσον ἡμᾶς ἅπαντας καὶ μὴ περιίδῃς ὀργῇ δεσποτῶν ὑποπεσόντας.’ [3]
Ἀκούσας ὁ Ἁβροκόμης εὐ ὺς μὲν ὀργῆς ἐνεπλήσ η, ἀποβλέψας δὲ ἀτενὲς εἰς τὸν Λεύκωνα ‘ὦ
πονηρὲ’ ἔφη ‘καὶ Φοινίκων τῶν ἐνταῦ α βαρβαρώτερε, ἐτόλμησας εἰπεῖν πρὸς Ἁβροκόμην τοιαῦτα
ῥήματα καὶ παρούσης Ἀν είας ἄλλην παρ ένον μοι διηγῇ; [4] Δοῦλος μέν εἰμι ἀλλὰ συν ήκας οἶδα
τηρεῖν. Ἔχουσιν ἐξουσίαν μου τοῦ σώματος, τὴν ψυχὴν δὲ ἐλευ έραν ἔχω. Ἀπειλείτω νῦν, εἰ έλει,
Μαντὼ ξίφη καὶ βρόχους καὶ πῦρ καὶ πάντα ὅσα δύναται σῶμα ἐνεγκεῖν οἰκέτου: οὐ γὰρ ἄν ποτε
πεισ είην ἑκὼν Ἄν ειαν ἀδικῆσαι.’ [5] Καὶ ὁ μὲν ταῦτα ἔλεγεν, ἡ δὲ Ἄν εια ὑπὸ τῆς συμφορᾶς
ἔκειτο ἀχανής, οὐδὲ φ έγξασ αί τι δυναμένη: ὀψὲ δὲ καὶ μόλις αὑτὴν ἐγείρασα ‘ἔχω μὲν’ φησίν,
‘Ἁβροκόμη, τὴν εὔνοιαν τὴν σὴν καὶ στέργεσ αι διαφερόντως ὑπὸ σοῦ πεπίστευκα: ἀλλὰ δέομαι
σοῦ, τῆς ψυχῆς τῆς ἐμῆς δέσποτα, μὴ προδῷς σεαυτὸν μηδὲ εἰς ὀργὴν ἐμβάλῃς βαρβαρικήν,
συγκατά ου δὲ τῇ τῆς δεσποίνης ἐπι υμίᾳ: [6] κἀγὼ ὑμῖν ἄπειμι ἐκποδών, ἐμαυτὴν ἀποκτείνασα.
Τοσοῦτον σοῦ δεήσομαι, άψον αὐτὸς καὶ φίλησον πεσοῦσαν καὶ μέμνησο Ἀν είας.’ Ταῦτα πάντα
εἰς μείζονα συμφορὰν τὸν Ἁβροκόμην ἦγε καὶ ἠπόρει ὅστις γένηται.
5.
Καὶ οἱ μὲν ἐν τούτοις ἦσαν: ἡ δὲ Μαντὼ χρονιζούσης τῆς Ῥόδης οὐκέτι καρτεροῦσα γράφει
γραμματίδιον πρὸς τὸν Ἁβροκόμην: ἦν δὲ τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε ἉΒΡΟΚΟΜΗι Τ ι ΚΑΛ ι
ΔΕΣΠΟΙΝΑΗ ΣΗ ΧΑΙΡΕΙΝ. Μαντὼ ἐρῶ σου, μηκέτι φέρειν δυναμένη: ἀπρεπὲς μὲν ἴσως
παρ ένῳ, ἀναγκαῖον δὲ φιλούσῃ: δέομαι, μή με περιίδῃς μηδὲ ὑβρίσῃς τὴν τὰ σὰ ᾑρημένην. [2]
Ἐὰν γὰρ πεισ ῇς, πατέρα τὸν ἐμὸν Ἄψυρτον ἐγὼ πείσω σοί με συνοικίσαι, καὶ τὴν νῦν σοι γυναῖκα
ἀποσκευασόμε α, πλουτήσεις δὲ καὶ μακάριος ἔσῃ: ἐὰν δὲ ἀντείπῃς, ἐννόει μὲν οἷα πείσῃ τῆς
ὑβρισμένης ἑαυτὴν ἐκδικούσης, οἷα δὲ οἱ μετὰ σοῦ, κοινωνοὶ τῆς σῆς ὑπερηφανίας καὶ σύμβουλοι
γενόμενοι. [3] Ταῦτα τὰ γράμματα λαβοῦσα καὶ κατασημηναμένη δίδωσι εραπαίνῃ τινὶ ἑαυτῆς
βαρβάρῳ, εἰποῦσα Ἁβροκόμῃ κομίζειν: ὁ δὲ ἔλαβε καὶ ἀνέγνω καὶ πᾶσι μὲν ἤχ ετο τοῖς
ἐγγεγραμμένοις, μάλιστα δὲ αὐτὸν ἐλύπει τὰ περὶ τῆς Ἀν είας. [4] Κἀκείνην μὲν τὴν πινακίδα
κατέχει, ἄλλην δὲ γράφει καὶ δίδωσι τῇ εραπαίνῃ: ἦν δὲ τὰ ἐγγεγραμμένα τοιάδε Δέσποινα, ὅ τι

11. βούλει ποίει, καὶ χρῶ σώματι ὡς οἰκέτου: καὶ εἴτε ἀποκτείνειν έλεις, ἕτοιμος, εἴτε βασανίζειν,
ὅπως ἐ έλεις βασάνιζε: εἰς εὐνὴν δὲ τὴν σὴν οὐκ ἂν ἔλ οιμι, οὐδ ἂν τοιαῦτα πεισ είην κελευούσῃ.
[5] Λαβοῦσα ταῦτα τὰ γράμματα ἡ Μαντὼ ἐν ὀργῇ ἀκατασχέτῳ γίνεται καὶ ἀναμίξασα πάντα,
φ όνον, ζηλοτυπίαν, λύπην, φόβον, ἐνενόει ὅπως τιμωρήσεται τὸν ὑπερηφανοῦντα. [6] Καὶ δὴ ἐν
τούτῳ ἔρχεται μὲν ἀπὸ Συρίας Ἄψυρτος, ἄγων τινὰ τῇ υγατρὶ νυμφίον ἐκεῖ εν, Μοῖριν ὄνομα: ὡς
δὲ ἀφίκετο, εὐ ὺς ἡ Μαντὼ τὴν κατὰ Ἁβροκόμου τέχνην συνετάττετο, καὶ σπαράξασα τὰς κόμας
καὶ περιρρηξαμένη τὴν ἐσ ῆτα, ὑπαντήσασα τῷ πατρὶ καὶ προσπεσοῦσα πρὸς τὰ γόνατα
‘οἴκτειρον’ ἔφη, ‘πάτερ, υγατέρα τὴν σὴν ὑβρισμένην ὑπ οἰκέτου: [7] ὁ γὰρ σώφρων Ἁβροκόμης
ἐπείρασε μὲν παρ ενίαν τὴν ἐμὴν ἀφανίσαι, ἐπεβούλευσε δὲ καὶ σοί, λέγων ἐρᾶν μου. Σὺ οὖν ὑπὲρ
τηλικούτων τολμημάτων εἴσπραξαι παῤ αὐτοῦ τιμωρίαν τὴν ἀξίαν, ἢ εἰ δίδως ἔκδοτον υγατέρα
τὴν σὴν τοῖς οἰκέταις, ἐμαυτὴν φ άσασα ἀποκτενῶ.’
6.
Ἀκούσας ὁ Ἄψυρτος καὶ δόξας ἀλη ῆ λέγειν αὐτὴν ἠρεύνησε μὲν τὸ πραχ ὲν οὐκέτι,
μεταπεμψάμενος δὲ τὸν Ἁβροκόμην ‘ὦ τολμηρὰ καὶ μιαρὰ’ εἶπε ‘κεφαλή, ἐτόλμησας εἰς δεσπότας
τοὺς σοὺς ὑβρίσαι καὶ διαφ εῖραι παρ ένον ἠ έλησας οἰκέτης ὤν; ἀλλ οὔτι χαιρήσεις: ἐγὼ γάρ σε
τιμωρήσομαι καὶ τοῖς ἄλλοις οἰκέταις τὴν σὴν αἰκίαν ποιήσομαι παράδειγμα.’ [2] Εἰπὼν οὐκέτι
ἀνασχόμενος οὐδὲ λόγου ἀκοῦσαι ἐκέλευσε περιρρῆξαι τὴν ἐσ ῆτα αὐτοῦ τοῖς οἰκέταις καὶ φέρειν
πῦρ καὶ μάστιγας καὶ παίειν τὸ μειράκιον. [3] Ἤν δὲ τὸ έαμα ἐλεεινόν: αἵ τε γὰρ... τὸ σῶμα πᾶν
ἠφάνιζον βασάνων ἄη ες ὂν οἰκετικῶν, τό τε αἷμα κατέρρει καὶ τὸ κάλλος ἐμαραίνετο. [4]
Προσῆγεν αὐτῷ καὶ δεσμὰ φοβερὰ καὶ πῦρ καὶ μάλιστα ἐχρῆτο ταῖς βασάνοις κατ αὐτοῦ, τῷ
νυμφίῳ τῆς υγατρὸς ἐνδεικνύμενος ὅτι σώφρονα παρ ένον ἄξεται. [5] Ἐν τούτῳ ἡ Ἄν εια
προσπίπτει τοῖς γόνασι τοῦ Ἀψύρτου καὶ ἐδεῖτο ὑπὲρ Ἁβροκόμου: ὁ δὲ ‘ἀλλὰ καὶ μᾶλλον’ ἔφη ‘διὰ
σὲ κολασ ήσεται, ὅτι καὶ σὲ ἠδίκησε, γυναῖκα ἔχων ἄλλης ἐρῶν.’ Καὶ τότε ἐκέλευσε δήσαντας
αὐτὸν ἐγκα εῖρξαί τινι οἰκήματι σκοτεινῷ.
7.
Καὶ ὁ μὲν ἐδέδετο καὶ ἦν ἐν εἱρκτῇ, δεινὴ δὲ αὐτὸν ἀ υμία καταλαμβάνει καὶ μάλιστα ἐπεὶ Ἄν ειαν
οὐχ ἑώρα: ἐζήτει δὲ ανάτου τρόπους πολλούς, ἀλλ εὕρισκεν οὐδένα, πολλῶν τῶν φρουρούντων
ὄντων. Ὁ δὲ Ἄψυρτος ἐποίει τῆς υγατρὸς τοὺς γάμους καὶ ἑώρταζον πολλαῖς ἡμέραις. [2] Ἄν εια
δὲ πάντα πέν ος ἦν, καὶ εἴ ποτε δυνη είη πεῖσαι τοὺς ἐπὶ τοῦ δεσμωτηρίου, εἰσῄει πρὸς Ἁβροκόμην
λαν άνουσα καὶ κατωδύρετο τὴν συμφοράν. [3] Ὡς δὲ ἤδη παρεσκευάζοντο εἰς Συρίαν ἀπιέναι,
προύπεμψεν ὁ Ἄψυρτος τὴν υγατέρα μετὰ δώρων πολλῶν, ἐσ ῆτάς τε Βαβυλωνίας καὶ χρυσὸν
ἄφ ονον καὶ ἄργυρον ἐδίδου: ἐδωρήσατο δὲ τῇ υγατρὶ Μαντοῖ τὴν Ἄν ειαν καὶ τὴν Ῥόδην καὶ τὸν
Λεύκωνα. [4] Ὡς οὖν ταῦτα ἔγνω ἡ Ἄν εια καὶ ὅτι εἰς Συρίαν ἀναχ ήσεται μετὰ Μαντοῦς,
δυνη εῖσα εἰσελ εῖν εἰς τὸ δεσμωτήριον, περιπλεξαμένη τῷ Ἁβροκόμῃ ‘δέσποτα’ εἶπεν, ‘εἰς Συρίαν
ἄγομαι δῶρον δο εῖσα τῇ Μαντοῖ καὶ εἰς χεῖρας τῆς ζηλοτυπούσης ἄγομαι: [5] σὺ δὲ ἐν τῷ
δεσμωτηρίῳ μείνας οἰκτρῶς ἀπο νήσκεις, οὐκ ἔχων οὐδὲ ὅστις σου τὸ σῶμα κοσμήσει: ἀλλ ὀμνύω
σοι τὸν ἀμφοτέρων δαίμονα ὡς ἐγὼ μενῶ σὴ καὶ ζῶσα κἂν ἀπο ανεῖν δεήσῃ.’ Ταῦτα λέγουσα
ἐφίλει τε αὐτὸν καὶ περιέβαλλε καὶ τὰ δεσμὰ ἠσπάζετο καὶ τῶν ποδῶν προυκυλίετο.
8.
Τέλος δὲ ἡ μὲν ἐξῄει τοῦ δεσμωτηρίου, ὁ δὲ ὡς εἶχεν ἑαυτὸν ἐπὶ γῆς ῥίψας ἔστενεν, ἔκλαεν ‘ὦ
πάτερ’ λέγων ‘φίλτατε, ὦ μῆτερ Θεμιστώ: ποῦ μὲν ἡ ἐν Ἐφέσῳ δοκοῦσά ποτ εὐδαιμονία; ποῦ δ οἱ

12. λαμπροὶ καὶ οἱ περίβλεπτοι Ἄν εια καὶ Ἁβροκόμης, οἱ καλοί; ἡ μὲν οἴχεται πόρρω ποι τῆς γῆς
αἰχμάλωτος, ἐγὼ δὲ καὶ τὸ μόνον ἀφῄρημαι παραμύ ιον, καὶ τε νήξομαι ὁ δυστυχὴς ἐν
δεσμωτηρίῳ μόνος.’ [2] Ταῦτα λέγοντα αὐτὸν ὕπνος καταλαμβάνει, καὶ αὐτῷ ὄναρ ἐφίσταται.
Ἔδοξεν ἰδεῖν αὐτοῦ τὸν πατέρα Λυκομήδην ἐν ἐσ ῆτι μελαίνῃ πλανώμενον κατὰ πᾶσαν γῆν καὶ
άλατταν, ἐπιστάντα δὲ τῷ δεσμωτηρίῳ λῦσαί τ αὐτὸν καὶ ἀφιέναι ἐκ τοῦ οἰκήματος: αὐτὸν δ ἵππον
γενόμενον ἐπὶ πολλὴν φέρεσ αι γῆν διώκοντα ἵππον ἄλλην ήλειαν, καὶ τέλος εὑρεῖν τὴν ἵππον καὶ
ἄν ρωπον γενέσ αι. Ταῦτα ὡς ἔδοξεν ἰδεῖν, ἀνέ ορέ τε καὶ μικρὰ εὔελπις ἦν.
9.
Ὁ μὲν οὖν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ κατεκέκλειστο, ἡ δὲ Ἄν εια εἰς Συρίαν ἤγετο καὶ ὁ Λεύκων καὶ ἡ
Ῥόδη. Ὡς δὲ ἧκον οἱ περὶ τὴν Μαντὼ εἰς Ἀντιόχειαν ῾ἐκεῖ εν γὰρ ἦν Μοῖρις᾿, ἐμνησικάκει μὲν
Ῥόδην, ἐμίσει δὲ καὶ τὴν Ἄν ειαν. [2] Καὶ δὴ τὴν μὲν Ῥόδην εὐ ὺς μετὰ τοῦ Λεύκωνος κελεύει
ἐμβιβάσαντάς τινας πλοίῳ ὡς πορρωτάτω τῆς Σύρων ἀποδόσ αι γῆς, τὴν δὲ Ἄν ειαν οἰκέτῃ
συνουσιάζειν ἐνενόει καὶ ταῦτα τῶν ἀτιμοτάτων, αἰπόλῳ τινὶ ἀγροίκῳ, ἡγουμένη διὰ τούτου
τιμωρήσεσ αι αὐτήν. [3] Μεταπέμπεται δὲ τὸν αἰπόλον, Λάμπωνα τοὔνομα, καὶ παραδίδωσι τὴν
Ἄν ειαν καὶ κελεύει γυναῖκα ἔχειν, καὶ ἐὰν ἀπει ῇ προσέταξε βιάζεσ αι. [4] Καὶ ἡ μὲν ἤγετο ἐπ
ἀγρὸν συνεσομένη τῷ αἰπόλῳ: γενομένη δὲ ἐν τῷ χωρίῳ ἔν α ὁ Λάμπων ἔνεμε τὰς αἶγας,
προσπίπτει τοῖς γόνασιν αὐτοῦ καὶ ἱκετεύει κατοικτεῖραι καὶ τηρῆσαι: διηγεῖται δὲ ἥτις ἦν, τὴν
προτέραν εὐγένειαν, τὸν ἄνδρα, τὴν αἰχμαλωσίαν: ἀκούσας δὲ ὁ Λάμπων οἰκτείρει τὴν κόρην καὶ
ὄμνυσιν ἦ μὴν φυλάξειν ἀμόλυντον, καὶ αρρεῖν παρεκελεύετο.
10.
Καὶ ἡ μὲν παρὰ τῷ αἰπόλῳ ἦν ἐν τῷ χωρίῳ πάντα χρόνον Ἁβροκόμην ρηνοῦσα: ὁ δὲ Ἄψυρτος
ἐρευνώμενος τὸ οἰκημάτιον ἔν α ὁ Ἁβροκόμης πρὸ τῆς κολάσεως διῆγεν, ἐπιτυγχάνει τῷ
γραμματιδίῳ τῷ Μαντοῦς πρὸς Ἁβροκόμην καὶ γνωρίζει τὰ γράμματα, καὶ ὅτι ἀδίκως Ἁβροκόμην
τιμωρεῖται ἔμα εν: εὐ ὺς οὖν λῦσαί τε αὐτὸν προσέταξε καὶ ἀγαγεῖν εἰς ὄψιν. [2] Πόνηρα δὲ καὶ
ἐλεεινὰ πεπον ὼς προσπίπτει τοῖς γόνασι τοῖς Ἀψύρτου, ὁ δὲ αὐτὸν ἀνίστησι καὶ ‘ άρρει’ ἔφη, ‘ὦ
μειράκιον: ἀδίκως σου κατέγνων πεισ εὶς υγατρὸς λόγοις: ἀλλὰ νῦν μέν σε ἐλεύ ερον ἀντὶ
δούλου ποιήσω, δίδωμι δέ σοι τῆς οἰκίας ἄρχειν τῆς ἐμῆς καὶ γυναῖκα ἄξομαι τῶν πολιτῶν τινος
υγατέρα: σὺ δὲ μὴ μνησικακήσῃς τῶν γεγενημένων, [3] οὐ γὰρ ἑκών σε ἠδίκησα.’ Ταῦτα ἔλεγεν ὁ
Ἄψυρτος: ὁ δὲ Ἁβροκόμης ‘ἀλλὰ χάρις’ ἔφη ‘σοι, δέσποτα, ὅτι καὶ τἀλη ὲς ἔμα ες καὶ τῆς
σωφροσύνης ἀμείβῃ με.’ Ἔχαιρον δὲ πάντες οἱ κατὰ τὴν οἰκίαν ὑπὲρ Ἁβροκόμου καὶ χάριν ᾔδεσαν
ὑπὲρ αὐτοῦ τῷ δεσπότῃ: αὐτὸς δὲ ἐν μεγάλῃ συμφορᾷ κατ Ἄν ειαν ἦν: ἐνενόει δὲ πρὸς ἑαυτὸν
πολλάκις ‘τί δεῖ ἐλευ ερίας ἐμοί; τί δὲ πλούτων καὶ ἐπιμελείας τῶν Ἀψύρτου χρημάτων; οὐ
τοιοῦτον εἶναί με δεῖ: ἐκείνην ἢ ζῶσαν ἢ τε νεῶσαν εὕροιμι.’ [4] Ὁ μὲν οὖν ἐν τούτοις ἦν, διοικῶν
μὲν τὰ Ἀψύρτου, ἐννοῶν δὲ ὅπως καὶ ποῦ τὴν Ἄν ειαν εὑρήσει: ὁ δὲ Λεύκων καὶ ἡ Ῥόδη ἤχ ησαν
εἰς Λυκίαν εἰς πόλιν Ξάν ον ῾ἀνώτερον δὲ αλάσσης ἡ πόλις᾿ κἀνταῦ α ἐπρά ησαν πρεσβύτῃ τινί,
ὃς αὐτοὺς εἶχε μετὰ πάσης ἐπιμελείας, παῖδας αὑτοῦ νομίζων, καὶ γὰρ ἄτεκνος ἦν: διῆγον δὲ ἐν
ἀφ όνοις μὲν πᾶσιν, ἐλύπουν δὲ αὐτοὺς Ἄν εια καὶ Ἁβροκόμης οὐχ ὁρώμενοι.
11.
Ἡ δὲ Ἄν εια ἦν μέν τινα χρόνον παρὰ τῷ αἰπόλῳ, συνεχὲς δὲ ὁ Μοῖρις ὁ ἀνὴρ τῆς Μαντοῦς εἰς τὸ
χωρίον ἐρχόμενος ἐρᾷ τῆς Ἀν είας σφοδρὸν ἔρωτα. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἐπειρᾶτο λαν άνειν,
τελευταῖον δὲ λέγει τῷ αἰπόλῳ τὸν ἔρωτα καὶ πολλὰ ὑπισχνεῖτο συγκύψαντι. [2] Ὁ δὲ τῷ μὲν

13. Μοίριδι συντί εται, δεδοικὼς δὲ τὴν Μαντὼ ἔρχεται πρὸς αὐτὴν καὶ λέγει τὸν ἔρωτα τὸν Μοίριδος.
Ἡ δὲ ἐν ὀργῇ γενομένη ‘πασῶν’ ἔφη ‘δυστυχεστάτη γυναικῶν ἐγώ: τὴν ζήλην περιάγομαι, δἰ ἣν τὰ
μὲν πρῶτα ἐν Φοινίκῃ ἀφῃρέ ην τοῦ ἐρωμένου, νυνὶ δὲ κινδυνεύω περὶ τοῦ ἀνδρός: ἀλλ οὐ
χαίρουσά γε Ἄν εια φανεῖται καλὴ καὶ Μοίριδι: ἐγὼ γὰρ αὐτὴν καὶ ὑπὲρ τῶν ἐν Τύρῳ πράξομαι
δίκας.’ [3] Τότε μὲν οὖν τὴν ἡσυχίαν ἤγαγεν: ἀποδημήσαντος δὲ τοῦ Μοίριδος μεταπέμπεται τὸν
αἰπόλον καὶ κελεύει λαβόντα τὴν Ἄν ειαν εἰς τὸ δασύτατον ἀγαγόντα τῆς ὕλης ἀποκτεῖναι καὶ
τούτου μισ ὸν αὐτῷ δώσειν ὑπέσχετο. [4] Ὁ δὲ οἰκτείρει μὲν τὴν κόρην, δεδοικὼς δὲ τὴν Μαντὼ
ἔρχεται παρὰ τὴν Ἄν ειαν καὶ λέγει τὰ κατ αὐτῆς δεδογμένα. Ἡ δὲ ἀνεκώκυέ τε καὶ ἀνωδύρετο
‘φεῦ’ λέγουσα, ‘τοῦτο τὸ κάλλος ἐπίβουλον ἀμφοτέροις πανταχοῦ: διὰ τὴν ἄκαιρον εὐμορφίαν
Ἁβροκόμης μὲν ἐν Τύρῳ τέ νηκεν, ἐγὼ δὲ ἐνταῦ α: [5] ἀλλὰ δέομαι σοῦ, Λάμπων αἰπόλε, ὃς μέχρι
νῦν εὐσέβησας, ἂν ἀποκτείνῃς, κἂν ὀλίγον άψον με τῇ παρακειμένῃ γῇ καὶ ὀφ αλμοῖς τοῖς ἐμοῖς
χεῖρας ἐπίβαλε τὰς σὰς καὶ άπτων συνεχὲς Ἁβροκόμην κάλει: αὕτη γένοιτ ἂν εὐδαίμων ἐμοὶ με
Ἁβροκόμου ταφή.’ [6] Ἔλεγε ταῦτα, ὁ δὲ αἰπόλος εἰς οἶκτον ἔρχεται ἐννοῶν ὡς ἀνόσιον ἔργον
ἐργάσεται κόρην οὐδὲν ἀδικοῦσαν ἀποκτείνων οὕτω καλήν. [7] Λαβὼν δὲ τὴν κόρην ὁ αἰπόλος
φονεῦσαι μὲν οὐκ ἠνέσχετο, φράζει δὲ πρὸς αὐτὴν τάδε. ‘Ἄν εια, οἶδας ὅτι ἡ δέσποινα Μαντὼ
ἐκέλευσέ μοι λαβεῖν καὶ φονεῦσαί σε: ἐγὼ δὲ καὶ εοὺς δεδιὼς καὶ τὸ κάλλος οἰκτείρας βούλομαί
σε μᾶλλον πωλῆσαι πόρρω ποι τῆς γῆς ταύτης, μὴ μα οῦσα ἡ Μαντὼ ὅτι οὐ τέ νηκας, ἐμὲ κακῶς
δια ήσει.’ [8] Ἡ δὲ μετὰ δακρύων λαβομένη τῶν ποδῶν αὐτοῦ ἔφη ‘ εοὶ καὶ Ἄρτεμι πατρῴα, τὸν
αἰπόλον ὑπὲρ τούτων τῶν ἀγα ῶν ἀμείψασ ε,’ καὶ παρεκάλει πρα ῆναι. [9] Ὁ δὲ αἰπόλος
λαβόμενος τῆς Ἀν είας ᾤχετο ἐπὶ τὸν λιμένα: εὑρὼν δὲ ἐκεῖ ἐμπόρους ἄνδρας Κίλικας ἀπέδοτο τὴν
κόρην, καὶ λαβὼν τὴν ὑπὲρ αὐτῆς τιμὴν ἧκεν εἰς τὸν ἀγρόν. [10] Οἱ δὲ ἔμποροι λαβόντες τὴν
Ἄν ειαν εἰς τὸ πλοῖον ἦγον καὶ νυκτὸς ἐπελ ούσης ᾔεσαν τὴν ἐπὶ Κιλικίας: ἐναντίῳ δὲ πνεύματι
κατεχόμενοι καὶ τῆς νεὼς διαρραγείσης μόλις ἐν σανίδι τινὲς σω έντες ἐπ αἰγιαλοῦ τινος ἦλ ον:
εἶχον δὲ καὶ τὴν Ἄν ειαν. [11] Ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ἐκείνῳ ὕλη δασεῖα. Τὴν οὖν νύκτα ἐκείνην
πλανώμενοι ἐν αὐτῇ ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἱππό οον τὸν λῃστὴν συνελήφ ησαν.
12.
Ἐν δὲ τούτῳ τις ἧκεν ἀπὸ τῆς Συρίας οἰκέτης παρὰ τῆς Μαντοῦς γράμματα κομίζων τῷ πατρὶ
Ἀψύρτῳ τάδε Ἔδωκάς με ἀνδρὶ ἐν ξένῃ: Ἄν ειαν δέ, ἣν μετὰ τῶν ἄλλων οἰκετῶν ἐδωρήσω μοι,
πολλὰ διαπραξαμένην κακὰ εἰς ἀγρὸν οἰκεῖν ἐκελεύσαμεν. Ταύτην συνεχῶς ἐν τῷ χωρίῳ εώμενος
ὁ καλὸς Μοῖρις ἐρᾷ: μηκέτι δὲ φέρειν δυναμένη μετεπεμψάμην τὸν αἰπόλον καὶ τὴν κόρην
πρα ῆναι ἐκέλευσα ἐν πόλει τινὶ τῆς Συρίας. [2] Ταῦτα μα ὼν ὁ Ἁβροκόμης οὐκέτι μένειν
ἐκαρτέρει: λα ὼν οὖν τὸν Ἄψυρτον καὶ πάντας τοὺς κατὰ τὸν οἶκον εἰς ἐπιζήτησιν τῆς Ἀν είας
ἔρχεται. Ἐλ ὼν οὖν ἐν τῷ ἀγρῷ ἔν α μετὰ τοῦ αἰπόλου ἡ Ἄν εια διέτριβεν, ἄγει δὴ παρὰ τὸν
αἰγιαλὸν τὸν Λάμπωνα τὸν αἰπόλον, ᾧ πρὸς γάμον ἐδεδώκει τὴν Ἄν ειαν ἡ Μαντώ, ἐδεῖτο δὲ τοῦ
Λάμπωνος εἰπεῖν αὐτῷ εἴ τι οἶδε περὶ κόρης ἐκ Τύρου. [3] Ὁ δὲ αἰπόλος καὶ τοὔνομα εἶπεν ὅτι
Ἄν εια καὶ τὸν γάμον καὶ τὴν εὐσέβειαν τὴν περὶ αὐτὴν καὶ τὸν Μοίριδος ἔρωτα καὶ τὸ πρόσταγμα
τὸ κατ αὐτῆς καὶ τὴν εἰς Κιλικίαν ὁδόν: ἔλεγέ τε ὡς ἀεί τινος Ἁβροκόμου μέμνηται ἡ κόρη. Ὁ δὲ
αὐτὸν ὅστις ἦν οὐ λέγει, ἕω εν δὲ ἀναστὰς ἤλαυνε τὴν ἐπὶ Κιλικίας ἐλπίζων Ἄν ειαν εὑρήσειν ἐκεῖ.
13.
Οἱ δὲ περὶ τὸν Ἱππό οον τὸν λῃστὴν ἐκείνης μὲν τῆς νυκτὸς ἔμεινον εὐωχούμενοι, τῇ δὲ ἑξῆς περὶ
τὴν υσίαν ἐγίνοντο. Παρεσκευάζετο δὲ πάντα καὶ ἀγάλματα τοῦ Ἄρεος καὶ σῦλα καὶ
στεφανώματα: [2] ἔδει δὲ τὴν υσίαν γενέσ αι τρόπῳ τῷ συνή ει. Τὸ μέλλον ἱερεῖον ύεσ αι, εἴτε
ἄν ρωπος εἴτε βόσκημα εἴη, κρεμάσαντες ἐκ δένδρου καὶ διαστάντες ἠκόντιζον: καὶ ὁπόσοι μὲν

14. ἐπέτυχον, τούτων ὁ εὸς ἐδόκει δέχεσ αι τὴν υσίαν: ὁπόσοι δὲ ἀπέτυχον, αὖ ις ἐξιλάσκοντο: ἔδει
δὲ τὴν Ἄν ειαν οὕτως ἱερουργη ῆναι. [3] Ὡς δὲ πάντα ἕτοιμα ἦν καὶ κρεμᾶν τὴν κόρην ἤ ελον,
ψόφος τῆς ὕλης ἠκούετο καὶ ἀν ρώπων κτύπος. Ἦν δὲ ὁ τῆς εἰρήνης τῆς ἐν Κιλικίᾳ προεστώς,
Περίλαος τοὔνομα, ἀνὴρ τῶν τὰ πρῶτα ἐν Κιλικίᾳ δυναμένων. [4] Οὗτος ὁ Περίλαος ἐπέστη τοῖς
λῃσταῖς μετὰ πλή ους πολλοῦ καὶ πάντας ἀπέκτεινεν, ὀλίγους δὲ καὶ ζῶντας ἔλαβε: μόνος δὲ ὁ
Ἱππό οος ἠδυνή η διαφυγεῖν ἀράμενος τὰ ὅπλα. [5] Ἔλαβε δὲ τὴν Ἄν ειαν Περίλαος καὶ
πυ όμενος τὴν μέλλουσαν συμφορὰν ἠλέησεν: εἶχε δὲ ἄρα μεγάλης ἀρχὴν συμφορᾶς ὁ ἔλεος
Ἀν είας: ἄγει δὲ αὐτὴν καὶ τοὺς συλληφ έντας τῶν λῃστῶν εἰς Ταρσὸν τῆς Κιλικίας. [6] Ἡ δὲ
συνή ης αὐτὸν τῆς κόρης ὄψις εἰς ἔρωτα ἤγαγε, καὶ κατὰ μικρὸν ἑαλώκει Περίλαος Ἀν είας. Ὡς δὲ
ἧκον εἰς Ταρσόν, τοὺς μὲν λῃστὰς εἰς τὴν εἱρκτὴν παρέδωκε, τὴν δὲ Ἄν ειαν ἐ εράπευεν. Ἦν δὲ
οὔτε γυνὴ τῷ Περιλάῳ οὔτε παῖδες, [7] καὶ περιβολὴ χρημάτων οὐκ ὀλίγη. Ἔλεγεν οὖν πρὸς τὴν
Ἄν ειαν ὡς πάντα ἂν αὐτὴ γένοιτο Περιλάῳ, [8] γυνὴ καὶ δεσπότις καὶ παῖδες. Ἡ δὲ τὰ μὲν πρῶτα
ἀντεῖχεν, οὐκ ἔχουσα δὲ ὅ τι ποιήσειε βιαζομένῳ καὶ πολλῷ ἐγκειμένῳ, δείσασα μὴ καί τι τολμήσῃ
βιαιότερον, συγκατατί εται μὲν τὸν γάμον, ἱκετεύει δὲ αὐτὸν ἀναμεῖναι χρόνον ὀλίγον ὅσον
ἡμερῶν τριάκοντα, καὶ ἄχραντον τηρῆσαι: καὶ σκήπτεται ὁ δὲ Περίλαος πεί εται καὶ ἐπόμνυται
τηρήσειν αὐτὴν γάμων ἁγνὴν εἰς ὅσον ἂν ὁ χρόνος διέλ ῃ.
14.
Καὶ ἡ μὲν ἐν Ταρσῷ ἦν μετὰ Περιλάου, τὸν χρόνον ἀναμένουσα τοῦ γάμου: ὁ δὲ Ἁβροκόμης ᾔει
τὴν ἐπὶ Κιλικίας ὁδόν: καὶ οὐ πρὸ πολλοῦ τοῦ ἄντρου τοῦ λῃστρικοῦ ῾ἀπεπεπλάνητο γὰρ καὶ αὐτὸς
τῆς ἐπ εὐ ὺ ὁδοὖ συντυγχάνει τῷ Ἱππο όῳ ὡπλισμένῳ. [2] Ὁ δὲ αὐτὸν ἰδὼν προστρέχει καὶ
φιλοφρονεῖται καὶ δεῖται κοινωνὸν γενέσ αι τῆς ὁδοῦ. ‘Ὁρῶ γάρ σε, ὦ μειράκιον, ὅστις ποτὲ εἶ, καὶ
ὀφ ῆναι καλὸν καὶ ἄλλως ἀνδρικόν: καὶ ἡ πλάνη φαίνεται πάντως ἀδικουμένου. [3] Ἴωμεν οὖν
Κιλικίαν μὲν ἀφέντες ἐπὶ Καππαδοκίαν καὶ τὸν ἐκεῖ Πόντον: λέγονται γὰρ οἰκεῖν ἄνδρες [4]
εὐδαίμονες.’ Ὁ δὲ Ἁβροκόμης τὴν μὲν Ἀν είας ζήτησιν οὐ λέγει, συγκατατί εται δὲ ἀναγκάζοντι
τῷ Ἱππο όῳ, καὶ ὅρκους ποιοῦσι συνεργήσειν τε καὶ συλλήψεσ αι: ἤλπιζε δὲ καὶ ὁ Ἁβροκόμης ἐν
τῇ πολλῇ πλάνῃ τὴν Ἄν ειαν εὑρήσειν.

15. Βιβλίο 3.
1.
Ἐκείνην μὲν οὖν τὴν ἡμέραν ἐπανελ όντες εἰς τὸ ἄντρον, εἴ τι αὐτοῖς ἔτι περιττὸν ἦν, αὑτοὺς καὶ
τοὺς ἵππους ἀνελάμβανον: ἦν γὰρ καὶ τῷ Ἱππο όῳ ἵππος ἐν τῇ ὕλῃ κρυπτόμενος: τῇ δὲ ἑξῆς
παρῄεσαν μὲν Κιλικίαν, ἐποιοῦντο δὲ τὴν ὁδὸν ἐπὶ Μάζακον, πόλιν τῆς Καππαδοκίας μεγάλην καὶ
καλήν. [2] Ἐκεῖ εν γὰρ Ἱππό οος ἐνενόει συλλεξάμενος νεανίσκους ἀκμάζοντας συστήσασ αι
πάλιν τὸ λῃστήριον. Ἰοῦσι δὲ αὐτοῖς διὰ κωμῶν μεγάλων πάντων ἦν ἀφ ονία τῶν ἐπιτηδείων: καὶ
γὰρ ὁ Ἱππό οος ἐμπείρως εἶχε τῆς Καππαδοκῶν φωνῆς, καὶ αὐτῷ πάντες ὡς οἰκείῳ προσεφέροντο.
[3] Διανύσαντες δὲ τὴν ὁδὸν ἡμέραις δέκα εἰς Μάζακον ἔρχονται κἀνταῦ α πλησίον τῶν πυλῶν
εἰσῳκίσαντο καὶ ἔγνωσαν ἑαυτοὺς ἡμερῶν τινων ἐκ τοῦ καμάτου εραπεῦσαι. [4] Καὶ δὴ
εὐωχουμένων αὐτῶν ἐστέναξεν ὁ Ἱππό οος καὶ ἐπεδάκρυσεν: ὁ δὲ Ἁβροκόμης ἤρετο αὐτὸν τίς ἡ
αἰτία τῶν δακρύων. Καὶ ὃς ‘μεγάλα’ ἔφη ‘τἀμὰ διηγήματα καὶ πολλὴν ἔχοντα τραγῳδίαν.’ Ἐδεῖτο
Ἁβροκόμης εἰπεῖν, [5] ὑπισχνούμενος καὶ τὰ κα αὑτὸν διηγήσεσ αι. Ὁ δ ἀναλαβὼν ἄνω εν ῾μόνοι
δ ἐτύγχανον ὄντες᾿ διηγεῖται τὰ κα αὑτόν.
2.
‘Ἐγὼ’ ἔφη ‘εἰμὶ τὸ γένος πόλεως Περίν ου ῾πλησίον δὲ τῆς Θρᾴκης ἡ πόλις᾿ τῶν τὰ πρῶτα ἐκεῖ
δυναμένων: ἀκούεις δὲ καὶ τὴν Πέριν ον ὡς ἔνδοξος, [2] καὶ τοὺς ἄνδρας ὡς εὐδαίμονες ἐνταῦ α.
Νέος ὢν ἠράσ ην μειρακίου καλοῦ: ἦν δὲ τὸ μειράκιον τῶν ἐπιχωρίων: ὄνομα Ὑπεράν ης ἦν
αὐτῷ. Ἠράσ ην δὲ τὰ πρῶτα ἐν γυμνασίοις διαπαλαίοντα ἰδὼν καὶ οὐκ ἐκαρτέρησα. [3] Ἑορτῆς
οὖν ἀγομένης ἐπιχωρίου καὶ παννυχίδος ἐπ αὐτῆς πρόσειμι τῷ Ὑπεράν ῃ καὶ ἱκετεύω κατοικτεῖραι:
ἀκοῦσαν δὲ τὸ μειράκιον πάντα ὑπισχνεῖται κατελεῆσάν με. [4] Καὶ τὰ πρῶτά γε τοῦ ἔρωτος
ὁδοποιεῖ φιλήματα καὶ ψαύσματα καὶ πολλὰ παῤ ἐμοῦ δάκρυα: τέλος δὲ ἠδυνή ημεν καιροῦ
λαβόμενοι γενέσ αι μετ ἀλλήλων μόνοι καὶ τὸ τῆς ἡλικίας ἀνύποπτον ἦν. Καὶ χρόνῳ συνῆμεν
πολλῷ, στέργοντες ἀλλήλους διαφερόντως, ἕως δαίμων τις ἡμῖν ἐνεμέσησε. [5] Καὶ ἔρχεταί τις ἀπὸ
Βυζαντίου ῾πλησίον δὲ τὸ Βυζάντιον τῇ Περίν ᾠ ἀνὴρ τῶν τὰ πρῶτα ἐκεῖ δυναμένων, ἐπὶ πλούτῳ
καὶ περιουσίᾳ μέγα φρονῶν: [6] Ἀριστόμαχος ἐκαλεῖτο. Οὗτος εὐ ὺς ἐπιβὰς τῇ Περίν ῳ, ὡς ὑπό
τινος ἀπεσταλμένος κατ ἐμοῦ εοῦ, ὁρᾷ τὸν Ὑπεράν ην σὺν ἐμοὶ καὶ εὐ έως ἁλίσκεται, τοῦ
μειρακίου αυμάσας τὸ κάλλος, πάντα ὁντινοῦν ἐπάγεσ αι δυνάμενον. [7] Ἐρασ εὶς δὲ οὐκέτι
μετρίως κατεῖχε τὸν ἔρωτα, ἀλλὰ τὰ μὲν πρῶτα τῷ μειρακίῳ προσέπεμπεν: ὡς δ ἀδύνατον ἦν αὐτῷ
῾ὁ γὰρ Ὑπεράν ης διὰ τὴν πρὸς ἐμὲ εὔνοιαν οὐδένα προσίετὀ, πεί ει τὸν πατέρα αὐτοῦ, πονηρὸν
ἄνδρα καὶ ἐλάττονα χρημάτων: [8] ὁ δὲ αὐτῷ δίδωσι τὸν Ὑπεράν ην προφάσει διδασκαλίας: ἔλεγε
γὰρ εἶναι λόγων τεχνίτης. Παραλαβὼν δὲ αὐτὸν τὰ μὲν πρῶτα κατάκλειστον εἶχε, μετὰ τοῦτο δὲ
ἀπῆρεν ἐς Βυζάντιον. [9] Εἱπόμην κἀγώ, πάντων καταφρονήσας τῶν ἐμαυτοῦ, καὶ ὅσα ἐδυνάμην
συνήμην τῷ μειρακίῳ: ἐδυνάμην δὲ ὀλίγα, καί μοι φίλημα σπάνιον ἐγίνετο καὶ λαλιὰ δυσχερής:
[10] ἐφρουρούμην γὰρ ὑπὸ πολλῶν. Τελευταῖον δ οὐκέτι καρτερῶν, ἐμαυτὸν παροξύνας ἐπάνειμι
εἰς Πέριν ον καὶ πάντα ὅσα ἦν μοι κτήματα ἀποδόμενος, συλλέξας ἀργύριον εἰς Βυζάντιον ἔρχομαι
καὶ λαβὼν ξιφίδιον ῾συνδοκοῦν τοῦτο καὶ τῷ Ὑπεράν ᾐ εἴσειμι νύκτωρ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ
Ἀριστομάχου καὶ εὑρίσκω συγκατακείμενον τῷ παιδὶ καὶ ὀργῆς πλησ εὶς παίω τὸν Ἀριστόμαχον
καιρίαν. [11] Ἡσυχίας δὲ οὔσης καὶ πάντων ἀναπαυομένων ἔξειμι ὡς εἶχον λα ών, ἐπαγόμενος καὶ
τὸν Ὑπεράν ην, καὶ δἰ ὅλης τῆς νυκτὸς ὁδεύσας εἰς Πέριν ον, εὐ ὺς νεὼς ἐπιβὰς οὐδενὸς εἰδότος
ἔπλεον εἰς Ἀσίαν. [12] Καὶ μέχρι μέν τινος διηνύετο εὐτυχῶς ὁ πλοῦς: τελευταῖον δὲ κατὰ Λέσβον
ἡμῖν γενομένοις ἐμπίπτει πνεῦμα σφοδρὸν καὶ ἀνατρέπει τὴν ναῦν. Κἀγὼ μὲν τῷ Ὑπεράν ῃ

16. συνενηχόμην ὑπιὼν αὐτὸν καὶ κουφοτέραν τὴν νῆξιν ἐποιούμην: νυκτὸς δὲ γενομένης οὐκέτι
ἐνεγκὸν τὸ μειράκιον παρεί η τῷ κολύμβῳ καὶ ἀπο νήσκει. [13] Ἐγὼ δὲ τοσοῦτον ἠδυνή ην τὸ
σῶμα διασῶσαι ἐπὶ τὴν γῆν καὶ άψαι: καὶ πολλὰ δακρύσας καὶ στενάξας, ἀφελὼν λείψανα καὶ
δυνη εὶς εὐπορῆσαί που ἑνὸς ἐπιτηδείου λί ου στήλην ἐπέστησα τῷ τάφῳ καὶ ἐπέγραψα εἰς
μνήμην τοῦ δυστυχοῦς μειρακίου ἐπίγραμμα παῤ αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν καιρὸν πλασάμενος Ἱππό οος
κλεινῷ τεῦξεν τόδε σῆμ Ὑπεράν ῃ, οὐ τάφον ἐκ ανάτου ἀγα ὸν ἱεροῖο πολίτου ἐς βά ος ἐκ γαίης,
ἄν ος κλυτόν, ὅν ποτε δαίμων ἥρπασεν ἐν πελάγει μεγάλου πνεύσαντος ἀήτου. [14] Τοὐντεῦ εν δὲ
εἰς μὲν Πέριν ον ἐλ εῖν οὐ διέγνων, ἐτράπην δὲ δἰ Ἀσίας ἐπὶ Φρυγίαν τὴν μεγάλην καὶ Παμφυλίαν:
κἀνταῦ α ἀπορίᾳ βίου καὶ ἀ υμίᾳ τῆς συμφορᾶς ἐπέδωκα ἐμαυτὸν λῃστηρίῳ. Καὶ τὰ μὲν πρῶτα
ὑπηρέτης λῃστηρίου γενόμενος, τελευταῖον δὲ περὶ Κιλικίαν αὐτὸς συνεστησάμην λῃστήριον,
εὐδοκιμῆσαν ἐπὶ πολύ, ἕως ἐλήφ ησαν οἱ σὺν ἐμοὶ οὐ πρὸ πολλοῦ τοῦ σε ἰδεῖν. [15] Αὕτη μὲν ἡ
τῶν ἐμῶν διηγημάτων τύχη: σὺ δέ, ὦ φίλτατε, εἰπέ μοι τὰ σεαυτοῦ: δῆλος γὰρ εἶ μεγάλῃ τινὶ
ἀνάγκῃ τῇ κατὰ τὴν πλάνην χρώμενος.’
3.
Λέγει δὲ ὁ Ἁβροκόμης ὅτι Ἐφέσιος καὶ ὅτι ἠράσ η κόρης καὶ ὅτι ἔγημεν αὐτὴν καὶ τὰ μαντεύματα
καὶ τὴν ἀποδημίαν καὶ τοὺς πειρατὰς καὶ τὸν Ἄψυρτον καὶ τὴν Μαντὼ καὶ τὰ δεσμὰ καὶ τὴν φυγὴν
καὶ τὸν αἰπόλον καὶ τὴν μέχρι Κιλικίας ὁδόν. [2] Ἔτι λέγοντος αὐτοῦ συνανε ρήνησεν ὁ Ἱππό οος
λέγων ‘ὦ πατέρες ἐμοί, ὦ πατρίς, ἣν οὔποτε ὄψομαι, ὦ πάντων μοι Ὑπεράν η φίλτατε: σὺ μὲν οὖν,
Ἁβροκόμη, καὶ ὄψει τὴν ἐρωμένην καὶ ἀπολήψει χρόνῳ ποτέ: ἐγὼ δὲ [3] Ὑπεράν ην ἰδεῖν οὐκέτι
δυνήσομαι.’ Λέγων ἐδείκνυέ τε τὴν κόμην καὶ ἐπεδάκρυεν αὐτῇ. Ὡς δὲ ἱκανῶς ἐ ρήνησαν
ἀμφότεροι, ἀποβλέψας εἰς τὸν Ἁβροκόμην ὁ Ἱππό οος ‘ἄλλο’ ἔφη ‘σοὶ διήγημα παρῆλ ον οὐκ
εἰπών: [4] πρὸ ὀλίγου τοῦ τὸ λῃστήριον ἁλῶναι ἐπέστη τῷ ἄντρῳ κόρη καλὴ πλανωμένη, τὴν
ἡλικίαν ἔχουσα τὴν αὐτὴν σοί, καὶ πατρίδα ἔλεγε τὴν σήν: πλέον γὰρ οὐδὲν ἔμα ον: ταύτην ἔδοξε
τῷ Ἄρει ῦσαι. Καὶ δὴ πάντα ἦν παρεσκευασμένα καὶ ἐπέστησαν οἱ διώκοντες: κἀγὼ μὲν
ἐξέφυγον, ἡ δὲ οὐκ οἶδα ὅ τι ἐγένετο. [5] Ἦν δὲ καλὴ πάνυ, Ἁβροκόμη, καὶ ἐσταλμένη λιτῶς: κόμη
ξαν ή, χαρίεντες ὀφ αλμοί.’ Ἔτι λέγοντος αὐτοῦ ἀνεβόησεν Ἁβροκόμης ‘τὴν ἐμὴν Ἄν ειαν
ἑώρακας, Ἱππό οε: ποῖ δὲ ἄρα καὶ πέφευγε; τίς δὲ αὐτὴν ἔχει γῆ; Ἐπὶ Κιλικίαν τραπώμε α, ἐκείνην
ζητήσωμεν, οὐκ ἔστι πόρρω τοῦ λῃστηρίου. [6] Ναί, πρὸς αὐτῆς σε ψυχῆς Ὑπεράν ους, μή με
ἑκὼν ἀδικήσῃς, ἀλλ ἴωμεν ὅπου δυνησόμε α Ἄν ειαν εὑρεῖν.’ Ὑπισχνεῖται ὁ Ἱππό οος πάντα
ποιήσειν, ἔλεγε δὲ ἀν ρώπους δεῖν ὀλίγους συλλέξασ αι πρὸς ἀσφάλειαν τῆς ὁδοῦ. [7] Καὶ οἱ μὲν
ἐν τούτοις ἦσαν, ἐννοοῦντες ὅπως ὀπίσω τὴν εἰς Κιλικίαν ἐλεύσονται: τῇ δὲ Ἀν είᾳ αἱ τριάκοντα
παρεληλύ εσαν ἡμέραι καὶ παρεσκευάζετο τῷ Περιλάῳ τὰ περὶ τὸν γάμον, καὶ ἱερεῖα κατήγετο ἐκ
τῶν χωρίων, πολλὴ δὲ ἡ τῶν ἄλλων ἀφ ονία: συμπαρῆσαν δὲ αὐτῷ οἵ τε οἰκεῖοι καὶ συγγενεῖς:
πολλοὶ δὲ καὶ τῶν πολιτῶν συνεώρταζον τὸν Ἀν είας γάμον.
4.
Ἐν δὲ τῷ χρόνῳ ὃν ἡ Ἄν εια ληφ εῖσα ἐκ τοῦ λῃστηρίου ἦλ εν εἰς τὴν Ταρσὸν πρεσβύτης
Ἐφέσιος ἰατρὸς τὴν τέχνην, Εὔδοξος τοὔνομα: ἧκε δὲ ναυαγίᾳ περιπεσὼν εἰς Αἴγυπτον πλέων. [2]
Οὗτος ὁ Εὔδοξος περιῄει μὲν καὶ τοὺς ἄλλους ἄνδρας, ὅσοι Ταρσέων εὐδοκιμώτατοι, οὓς μὲν
ἐσ ῆτας, οὓς δὲ ἀργύριον αἰτῶν, διηγούμενος ἑκάστῳ τὴν συμφοράν, προσῆλ ε δὲ καὶ τῷ Περιλάῳ
καὶ εἶπεν ὅτι Ἐφέσιος καὶ ἰατρὸς τὴν τέχνην. [3] Ὁ δὲ αὐτὸν λαβὼν ἄγει πρὸς τὴν Ἄν ειαν,
ἡσ ήσεσ αι νομίζων ἀνδρὶ ὀφ έντι Ἐφεσίῳ. Ἡδὲ ἐφιλοφρονεῖτό τε τὸν Εὔδοξον καὶ ἀνεπυν άνετο
εἴ τι περὶ τῶν αὑτῆς λέγειν ἔχοι: ὁ δὲ ὅτι οὐδὲν ἐπίσταιτο μακρᾶς αὐτῷ τῆς ἀποδημίας τῆς ἀπὸ
Ἐφέσου γεγενημένης: ἀλλ οὐδὲν ἧττον ἔχαιρεν αὐτῷ ἡ Ἄν εια, ἀναμιμνησκομένη τῶν οἴκοι. [4]