The Red Apple Tree: the Tree of Life Analysis and interpretation of Greek and Turkish legends relating to the Holy Tree and its Eschatological, Messianic Role and Importance (in Greek) First published on 27th January 2018 here: https://profmegalommatistextsingreek.wordpress.com/2018/01/27/η-κόκκινη-μηλιά-δέντρο-μυστικό-του-παρ/

1. Η Κόκκινη Μηλιά: Δέντρο Μυστικό του
Παραδείσου
Εκτενέστατη απάντηση σε ερωτήσεις φίλου σχετικά με την τοποθεσία, την
φύση, την υπόσταση και τον προορισμό του Ιερού Δένδρου της Ρωμιοσύνης:
της Κόκκινης Μηλιάς
================Ερωτήσεις (26/11/2017) ===================
Φίλε Σαμσαντίν,
Η Μαρία και γω σε φχαριστούμε που βρήκες δικαιολογημένο το παράπονό
μας ότι σε άλλους, αγνώστους, απαντάς διά μακρών και εμάς, αν και γνωστοί,
συνέχεια μας παραπέμπεις στην επόμενη φορά που θα συναντηθούμε.
Οι ερωτήσεις μας όλες αφορούν το παλιό άρθρο σου για την Μελιτηνή στο
Ανεξήγητο, στο οποίο προσθέτεις - και μάλιστα στον τίτλο - ότι σχετίζεται με
την Κόκκινη Μηλιά. Επίσης, στο άλλο άρθρο σου στην ίδια σειρά, σχετικά με
τη Θεοδοσιόπολη (Ερζερούμ), όπου ορίζεις εκείνη την πόλη σαν την πόλη του
ορίου. Τέλος, σε μια παλιότερη συζήτηση, μας είχες επιστήσει την προσοχή
στο ότι "το Μόνον Δένδρον είναι μια διάσταση ορίου της Ανθρωπότητας".
Προς το παρόν, όλα αυτά μας φαίνονται ακόμη ιδιαίτερα συγκεχυμένα και
σχετικώς αντιφατικά. Γι' αυτό θα θέλαμε να μας αποσαφηνίσεις τη σχέση
αυτών των τοποθεσιών με τους Ρωμιούς και των Ρωμιών με την Κόκκινη
Μηλιά.
Επιπλέον:
1. Είναι και η Κόκκινη Μηλιά, όπως κι ο Δικέφαλος Αετός, ένα Ιερό Στοιχείο
για τους Τούρκους;
2. Είναι η Κόκκινη Μηλιά ένας συμβολισμός ή ένα φυσικό δένδρο το οποίο
βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία; Σε τι έγκειται η ιερότητά του;
3. Αν ισχύει το δεύτερο, που ακριβώς βρίσκεται η Κόκκινη Μηλιά;
4. Ποιο είναι το χρονικό διάστημα της ζωής αυτού του Δένδρου;
5. Ποια είναι η σχέση του με άλλα Ιερά Δένδρα, τα οποία μας έχεις αναφέρει
ως εκτεταμένα τεκμηριωμέναστα πλαίσια της αρχαίας ασσυροβαβυλωνιακής
και της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας, μυθολογίας, έπους και
αποκαλυπτικής εσχατολογίας;
6. Ποια είναι η σχέση αυτού του Δένδρου με τον Ευγενή Άνθρωπο του Ιησού -
Άρχοντα των Ελλήνων του Δανιήλ - χρυσοστεφανωμένο Βασιλέα Βασιλέων
της Αποκάλυψης;
7. Τι σημαίνει να φτάσουν οι Ρωμιοί στην Κόκκινη Μηλιά και τι σημαίνει η
παράδοση 'να διώξουμε τους Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά';
8. Αν κάποιος βρεθεί σήμερα στην τοποθεσία όπου βρίσκεται η Κόκκινη
Μηλιά, θα δει το δέντρο αυτό; Θα μπορεί να το ακουμπήσει; Να κόψει ένα

2. μήλο και να το φάει;
9. Τι σήμαινε για τους αρχαίους λαούς το να φάει κάποιος τον Καρπό του
Ιερού Δένδρου;
10. Ποια είναι, αν υπάρχει, η σχέση της Κόκκινης Μηλιάς με τον ναό της του
Θεού Σοφίας και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά;
11. Είναι πάντοτε στο σημείο εκείνο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Κόκκινη
Μηλιά - ή το Ιερό Δένδρο αυτό έχει επίσης ιερές ιδιαιτερότητες και μπορεί να
βρίσκεται σε διαφορετικά σημεία ανά εποχή ή ακόμη και ταυτόχρονα;
12. Γιατί δεν μίλησε ο Ιησούς στους Μαθητές του για το Ιερό Δένδρο;
13. Υπάρχουν παλαιοδιαθηκικές αναφορές στο Ιερό Δένδρο;
14. Αν και ξέρω πόσο αποστρέφεσαι προσωπικέςερωτήσεις, εσύ φίλε μου,
περιπλανήθηκες ερευνώντας όλα εκείνα τα μέρη. Τα περπάτησες πολλές
φορές και σπιθαμή προς σπιθαμή. Πέρασες από την τοποθεσία εκείνη; Είδες
την Κόκκινη Μηλιά;
Επειδή γνωρίζουμε τον όγκο των υποχρεώσεών σου, θα σου ήμασταν
ευγνώμονες αν μας απαντούσες όποτε μπορείς - ακόμη και με τη νέα χρονιά.
Θα σε δούμε στο Κάϊρο στα μισά του Δεκέμβρη; Θα έρθεις σε Μόσχα, Αστάνα,
Πεκίνο; Θα χαιρόμασταν πολύ να σε δούμε κι αν θα μιλήσεις να σε
ακούσουμε!
Με όλες μας τις ευχές και τους θερμότερους χαιρετισμούς από όλους μας -
Ρωμιούς, Σομαλούς, λοιπούς Αφρικανούς, Ρώσσους, Καζάκους και Κινέζους!
Νίκος
================= Απάντηση (27/1/2018) =================
Φίλε Νίκο,
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου για το θέμα αυτό το οποίο ευρίσκεται στο
απόλυτο βάθος όλων των υποθέσεων οι οποίες αφορούν και καθορίζουν την
υπόσταση όλων των Ρωμιών σήμερα είτε αυτοί έχουν αντίληψη της
ταυτότητάς τους είτε όχι.
Και με συγχωρείς για την καθυστέρηση με την οποία σου απαντώ αλλά
απρόβλεπτες υποχρεώσεις, πολλά ταξίδια και πολλές ομιλίες και ξεναγήσεις
με απέσπασαν για αρκετό χρονικό διάστημα. Και το ξέρεις αυτό πολύ καλά
και προσωπικά. Εκείνο το οποίο δεν ξέρεις είναι ότι, όταν σου υποσχέθηκα να
σου απαντήσω πριν από τις γιορτές, δεν μου είχε ζητηθεί να δώσω τις ομιλίες
που έδωσα σε Μόσχα, Αστάνα και Πεκίνο, και να προετοιμασθώ για την
ξενάγηση όλης της ομάδας στο Μπεζεκλίκ, στο Κότσο και στην Αστάνα του
Τουρφάν.

3. Πριν από τις δεκατέσσερις (!) ερωτήσεις σου για την Κόκκινη Μηλιά, θέτεις
επίσης μερικά ερωτήματα στην παράγραφο που προηγείται, οπότε θα
ξεκινήσω από αυτά.
Έχεις δίκιο να σημειώνεις ότι όλα όσα αναφέρεις στην παράγραφο εκείνη
φαίνονται αντιφατικά. Αλλά στην ουσία δεν είναι.
Μελιτηνή, ΚόκκινηΜηλιά, και Διγενής Ακρίτας
Ναι, η Κόκκινη Μηλιά βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας
ασσυριακής Μελιντού, της σημερινής τουρκικής Μαλάτυα, η οποία δεν είναι
άλλη από την ρωμαϊκή, ή ρωμέϊκη αν προτιμάς, Μελιτηνή.
Η Μελιτηνή, η οποία έπεφτε και ανακαταλαμβανόταν, ήταν μια περιοχή
ορίου της ρωμέϊκης αυτοκρατορίας. Αυτό δεν φάνηκε ιδιαίτερα στα πρώϊμα
ρωμαιοχριστιανικά αυτοκρατορικά χρόνια αλλά έγινε έντονα φανερό στα
μέσα αυτοκρατορικά χρόνια όταν η Ρωμανία ήρθε σε σύγκρουση με το
ισλαμικό χαλιφάτο μέσα στην αντιζηλία αναζήτησης της αυθεντικότητας του
Κηρύγματος Ιησού.
Αν κυττάξεις ένα σημερινό διοικητικό χάρτη της Τουρκίας, ο κατ' εξοχήν
χώρος των μαχών των Ακριτών υπό τον θρυλικό επικό Ήρωα Διγενή Ακρίτα
λάμβαναν χώρα επί ολόκληρους αιώνες σε μια γραμμή η οποία περνάει από
περιοχές των Αδάνων (Adana), του Καχραμάν Μαράς (Γερμανίκειας /
Kahramanmaraş), του Αντίγιαμαν (Adıyaman - κοντά στα Σαμόσατα), της
Μελιτηνής (Malatya), του Ελαζίγ (Elâzığ - στο κέντρο της Αρχαίας Σωφηνής),
και ακόμη πιο πέρα στα ανατολικά του Τούντζελι (Tunceli - κοντά στο
Χαρπούτ), του Μπινγκέλ (Ρωμανόπολης ανακατειλημμένης από τον Ρωμανό
Λεκαπηνό το 942 / Bingöl) και του Ερζερούμ (Θεοδοσιόπολης / Erzurum).

4. Αυτή η γραμμή είναι μια φυσική γραμμή, δηλαδή μία οροσειρά, αυτή του
Αντιταύρου, της οποίας το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι ορίζει από τα
δυτικά τον άνω (βόρειο) ρου του Ευφράτη, ο οποίος μάλιστα πηγάζει από τα
βορειοανατολικά άκρα του Αντιταύρου. Ο Αντίταυρος κλείνει λοιπόν από τα
ανατολικά το τεράστιο οροπέδιο της Καππαδοκίας (που περιλαμβάνει πολλά
βουνά) και στις βορειοανατολικές εσχατιές του συμπλέκεται με τις ανατολικές
εσχατιές της οροσειράς του Πόντου (Τα Ποντιακά τα Παρχάραι /
https://pnt.wikipedia.org/wiki/Ποντιακά_Παρχάραι) και φτάνει μέχρι τα
δύο Αραράτ (το Μικρό και το Μεγάλο). Ουσιαστικά, ο Αντίταυρος
ονομάστηκε έτσι επειδή είναι η ανατολική συνέχεια της οροσειράς του
Ταύρου, η οποία κλείνει το οροπέδιο της Καππαδοκίας από τα νότια.
Η οροσειρά του Αντιταύρου λοιπόν έγινε ο χώρος των ατερμόνων μαχών των
Ακριτών ενάντια στους στρατιώτες του Χαλιφάτου και γι' αυτό, με εξαίρεση
τις γερά οχυρωμένες πόλεις και τα κάστρα, είχε ειπωθεί ότι στην περιοχή
εκείνη συν δυο δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά πενήντα κι εκατό και
πάλι φόβον έχουν. Όμως για την εκεί δράση του ο Διγενής Ακρίτας είχε
καυχηθεί ως εξής:
εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος,
με τετραπίθαμο σπαθί, με τρείς οργιές κοντάρι.
Βουνά καί κάμπους έδειρα, βουνά και καταράχια,
νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι.
Και τόσα χρόνια πούζησα δω στον απάνω κόσμο,
κανέναν δεν φοβήθηκα από τους αντρειωμένους.
Τώρα, γιατί έγιναν στην περιοχή του Αντιταύρου ανατολικά της Μελιτηνής
(κι όχι στην κατεύθυνση της Θεοδοσιόπολης/Ερζερούμ) οι μεγαλύτερες
συγκρούσεις των μυθικών κι αρχετυπικών ηρώων της Ρωμιοσύνης είναι μεν
φαινομενικά εύκολο να αντιληφθεί κανείς αλλά και ταυτόχρονα είναι
δύσκολο να εντοπίσει τους βαθύτερους λόγους.

5. Σε ένα πολύ απλό ιστορικό επίπεδο, θα έλεγα ότι οι επικές μάχες συνέβηκαν
επί πολλούς αιώνες εκεί, επειδή από εκεί περνούσε ο δρόμος για την
Κωνσταντινούπολη. Αν έπεφτε ο κεντρικός Αντίταυρος, θα κατέρρεαν
διαδοχικά η Μελιτηνή και η Καισάρεια, και στη συνέχεια ο δρόμος μέχρι την
Πόλη θα ήταν ανοικτός. Αντίθετα, το μόνο που θα κατάφερναν οι στρατιώτες
του χαλιφάτου, αν επετίθεντο κατά της Θεοδοσιόπολης, θα ήταν να ανοίξουν
δρόμο για την Τραπεζούντα και τη Μαύρη Θάλασσα ή να έχουν την ευκαιρία
να κτυπήσουν την Αρμενία από τα δυτικά. Με άλλα λόγια, εκεί δεν
διακυβεύονταν και πολλά. Ασφαλώς και όλα τα σημεία του Αντιταύρου ήταν
χώροι μαχών, επελάσεων, υποχωρήσεων, αντικρούσεωνκαι ανακαταλήψεων.
Αλλά συχνότερα από οπουδήποτε αλλού συνέβαιναν οι επιθέσεις και οι
αντεπιθέσεις στην περιοχή μεταξύ της Μελιτηνής, του Αντίγιαμαν, της Κιάχτα
(Kâhta), και της Γερμανίκειας, δηλαδή αμέσως δυτικά του Ευφράτη, στα
έσχατα βορειοδυτικά της απέραντης πεδιάδας της Μεσοποταμίας.
Ευφράτης: ο Ιερός Ποταμός της Ρωμιοσύνης
Αυτή η κατάσταση προβιβάζει τον Ευφράτη σε επίπεδο ιερού ποταμού για
όσους μάχονταν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στα βουνά αμέσως
δυτικά του μεγάλου ποταμού. Και αν και αυτό το ρεύμα του Παραδείσου
ήταν ιερό ως Μπουράνουμ για τους Σουμέριους και ως Πουράτου για τους
Ασσυροβαβυλώνιους ήδη πριν τον Κατακλυσμό και συνεπώς, χιλιάδες
χρόνια πριν από τους αυτοκρατορικούς Ακρίτες της Ρωμανίας, η σημασία του
για τους Ρωμιούς ήταν τεράστια και όχι μόνον επειδή τα ιερά βιβλία της
Χριστιανωσύνης ορίζουν έτσι. Το ασσυριακό όνομα του ποταμού
παραφθάρηκε σε Περάτ στα αραμαϊκά και σε Ουφράτου στα αρχαία
(αχαιμενιδικά / σφηνοειδή) περσικά. Αλλά η ονομασία Ευφράτης η οποία
αντήχησε από τα στόματα των στρατιωτών του Αλεξάνδρου και των
Σελευκιδών δεν ήταν μια προσέτι γλωσσική παραφθορά αλλά μια πρόσδοση
νέας έννοιας στο όνομα του ιερού ρεύματος.
Έτσι για τους Ρωμιούς το ποτάμι αυτό είναι εκείνο το οποίο .... εὖ φράζει,
δηλαδή αναγγέλλει κάτι το καλό. Αν είναι για να παραβάλλεις κάτι με τον
Ευφράτη, είναι τα Ευ-αγγέλια, ή μάλλον εκείνο το οποίο είπε ο ίδιος ο Ιησούς:
καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς
μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος. (Κατά Ματθαίον, ΚΔ' 14)
{Μην συγχέεις "τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας" με την Χριστιανωσύνη! Αυτό
περί του οποίου ομιλεί ο Ιησούς θα κηρυχθεί στο Τέλος, συνεπώς δεν θα έχει
κηρυχθεί έως τότε. Καθοριστικό σημείο στην πρόταση του Ιησού είναι η λέξη η
οποία συγκεκριμενοποιεί το ευαγγέλιον της βασιλείας: "τούτο". Σαφέστατα ο
Ιησούς αναφέρεται στο δικό του, τότε, κήρυγμα το οποίο - εννοείται - θα
χαθεί, δεν θα γίνει πιστευτό κι αποδεκτό από την εποχή του Ιησού μέχρι το
Τέλος, και θα κηρυχθεί εκνέου τότε κι από το κήρυγμα αυτό θα προξενηθεί το
Τέλος. Είναι αυτονόητο ότι τίποτα δεν κηρύσσεται σε μια συγκεκριμένη
στιγμή (ή εποχή) αν είναι ήδη αποδεκτό από τους τότε ανθρώπους. Βέβαια η

6. πρόταση αυτή επιδέχεται και άλλες ερμηνείες, ότι δηλαδή το ευαγγέλιο της
Βασιλείας των Ουρανών έγινε δεκτό και πιστευτό στα χριστιανικά χρόνια και
στη συνέχεια απεμπολήθηκε ή εσκεμμένααλλοιώθηκε, αλλά αυτό είναι ένα
άλλο θέμα.}
Συνεπώς, ο Ευφράτης και το Ευαγγέλιο της Βασιλείας (των Ουρανών) έχουν
κάτι το κοινό: τον λαό, ή αν θέλεις το γένος εκείνο το οποίο θα φέρει εις πέρας
το έργο του κηρύγματος στο οποίο αναφέρεται ο Ιησούς. Αυτό το γένος είναι
αυτονόητα εκείνο το οποίο έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον από οποιοδήποτε
άλλο γένος, ή από οποιοδήποτε έθνος, να κρατήσει το όριό του δίπλα στο
ρεύμα της καλής αγγελίας, κι αυτό η Ιστορία δείχνει ότι ήταν οι Ρωμιοί με το
μυθικό - αρχετυπικό πρότυπο ήρωα, τον Διγενή Ακρίτα, δηλαδή Εκείνον ο
οποίος συγκρούστηκε με τον Χάροντα.
Βέβαια οι περιορισμοί μιας μυθικής σύνθεσης και ενός έπους που
απευθύνονται σε Χριστιανούς είναι εμφανείς: ακόμη κι ο μεγαλύτερος ήρωας
δεν μπορεί να μείνει αθάνατος. Αλλά σε πολλές παραλλαγές, η έκβαση της
μάχης του Διγενή Ακρίτα δεν αναφέρεται πουθενά. Αυτό είναι ορθότερο.
Αυτό το δεδομένο και πολλά ακόμη έπη και ακριτικά τραγούδια, όπως το
Άσμα του Αρμούρη, τα οποία αποφεύγουν να αναφέρουντέλος ζωής για τον
αρχετυπικό ακριτικό ήρωα, δείχνουν ότι οι ποιητές εκείνων των επικών
συνθέσεων έβλεπαν τον κάθε Ακρίτα σαν ένα αποκαλυπτικό μυθικό πρότυπο
για το έργο το οποίο θα αναληφθεί στο τέλος και για τον λαμπρό βασιλέα ο
οποίος θα το επιχειρήσει.
Και ο Ευφράτης είναι συχνά παρών σε όλα αυτά και μέσα στις υπερβατικές
συνθήκες μέσα στις οποίες θα δράσουν Εκείνος ο Βασιλιάς και Εκείνοι οι
Στρατιώτες των οποίων οι Ακρίτες προτύπωσαν τις μάχες και των οποίων ο
Ιησούς καθώρισε το τιτανιαίο έργο με την ως άνω αναφορά του. Ο Αρμούρης
περνάει τον Ευφράτη ένεκα των εκτάκτων αρωγών τας οποίας μόνη η
αγγελική φωνή του εξασφαλίζει. Και να πως ο αποκαλυπτικός και
εσχατολογικός μύθος προτυπώνει το έργο των Ρωμιών στην συγκεκριμένη
περιοχή κατά τις μέρες του Τέλους:
Ἦταν ὁ Ἀφράτης δυνατός, ἦτον καὶ βουρκωμένος,
εἶχεν καὶ κύματα βαθέα, ἦτον καὶ ἀποχυμένος,
πτερνιστηρέαν τὸν μαῦρον του κρούει τον καὶ ὑπάγει,
στριγγιὰν φωνὴν ἀνέσυρεν, ὅσην καὶ ἂν ἐδυνέτον:
«Εὐχαριστῶ σε, Θεὲ καλέ, καὶ μυριοευχαριστῶ σε,
ἐσὺ μὲ ἐδῶκες τὴν ἀνδρείαν καὶ μὲ τὴν παίρνεις τώρα».
Τοῦ ἦλθε φωνὴ ἀγγελικὴ ἐξ οὐρανοῦ ἀπάνω:
«Καὶ μπῆξε τὸ κοντάρι σου εἰς τὴν φοινικέαν τὴν ρίζαν,
καὶ μπῆξε καὶ τὰ ροῦχα σου ὀμπρὸς εἰς τὸ μπροστοκούρβιν,
κέντεσε καὶ τὸν μαῦρον σου καὶ νὰ περάσῃς πέρα».
Πτερνιστηρέαν τὸν μαῦρον του κ᾿ ἐπέρασέ τον πέρα.
Ν᾿ ἀφήσῃ καν τὰ ροῦχα του ὁ νέος νὰ στεγνώσουν,
πτερνιστηρέαν τὸν μαῦρον του, εἰς τὸν Σαρακηνὸν ὑπάγει,

7. καὶ σφόνδυλον τὸν ἔδωσε καὶ ἐξεσαγόνιασέ τον:
«Εἰπέ, μωρὲ Σαρακηνέ, ποῦ ἔναι τὰ φουσσᾶτα;»
Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι, αν και δεν έγινε εσκεμμένα και με
συγκεκριμένη προδιάθεση, το όνομα του ποταμού παρεφθάρη σε Αφράτη στα
χρόνια των ακριτικών μαχών και της παρουσίας μυσαρών εχθρών στην
περιοχή. Είναι σαν το α- στερητικό να μετατρέπει τον Ευφράτη, από ποταμό
που αναγγέλλει κάτι το καλό σε ποταμό που δεν αναγγέλλει τίποτα. Σαν από
ρεύμα ζωής να έχει μετατραπεί σε νεκρό ρεύμα. Κανονικό αρνητικό είδωλο
του εαυτού του! Κι αυτό το νεκρικό πλαίσιο, σαν ένας Κάτω Κόσμος επί της
επιφάνειας της Γης, περιγράφεται ως το αληθινό πλαίσιο της αναμέτρησης
του Διγενή Ακρίτα με τον Χάρο: τα μαρμαρένια αλώνια. Αιώνες αργότερα, η

8. ίδια έννοια θα περιβάλλει τον βασιλιά που πιστεύεται ότι θα μπει πρώτος
στην Αγιά Σοφιά: αυτός θα είναι ένας μαρμαρωμένος βασιλιάς. Άλλος από
τον Άρχοντα των Ελλήνων, αλλά οι δύο μαζί συμβολίζουν τον Δικέφαλο
Αετό.
Και έτσι στα έρημα μέρη εκείνα, από τα οποία κυλάει ο Νεκρικός Αφράτης
των χρόνων των επικών μαχών, μόνο σημείο ζωής απέμεινε η Κόκκινη
Μηλιά.
Κομμαγηνή: ηΓη της Κόκκινης Μηλιάς
Και όχι τυχαία! Το σημείο εκείνο, η περιοχή εκείνη, αιώνες πρωτύτερα, είχε
γνωρίσει μια ασύγκριτη ακμή που θα μπορούσαν να ζηλέψουν όχι μόνον η
Αντιόχεια, η Αλεξάνδρεια, η Περσέπολη ή η Κτησιφών, η Ρώμη ή η Νέα Ρώμη
- Κωνσταντινούπολη, αλλά ακόμη και ίδια η Βαβυλώνα. Ήταν τα σύντομα
χρόνια του μικρού αλλά ακτινοβόλου και εκλάμπρου βασιλείου της
Κομμαγηνής το οποίο εκτεινόταν στα μέρη αυτά που αντί να είναι θλιβερά
και ολόμαυρα ήταν απαστράπτοντα και ολοζώντανα. Ανάμεσα στην
Γερμανίκεια, τα Σαμόσατα και την Αρσάμεια του Νυμφαίου, το μικρό
βασίλειο αυτό έγινε ο ιερός τόπος του Ιεροθεσίου Κορυφής (σήμερα Νέμρουτ
Νταγ / Nemrut Dağı / Mount Nemrut), από όπου οι αρχιερείς ενός από τους
μεγαλύτερους οικουμενισμούςόλων των εποχών εξέπεμψαν ένα συγκρητικό
μείγμα ελληνοπερσικών δοξασιών, λατρειών και υπερβατικών επινοήσεων οι
οποίες θα μπορούσαν να ενοποιήσουν όλο τον κόσμο.

10. Το Ιεροθέσιο Κορυφής, το οποίο εγκαινιάσθηκε στις 7 Ιουλίου 62 πτεμ, δεν
είναι μόνον ο τόπος όπου κολοσσιαία μνημεία δίνουν για πρώτη φορά με
τόση ένταση την διάσταση του οικουμενισμού στον ελληνόφωνο κόσμο, αλλά
και η πηγή εκπόρευσης της μεγαλύτερης κοσμοθεώρησης και αυτοκρατορικής
ιδεολογίας που καταγράφηκε ποτέ σε ελληνικά. Ολόκληρη η υπόλοιπη
ελληνική γραμματεία από τον Ησίοδο μέχρι τον Αρριανό, από τον Όμηρο
μέχρι τον Πλάτωνα, από τον Πυθαγόρα μέχρι τον Δίωνα Κάσσιο, και από τον
Πίνδαρο μέχρι τον Ηλιόδωρο, φαίνεται χλωμή και ασήμαντη συγκρινόμενη
με την ενορατική σύνθεση που απαυγάζουν τα κείμενα του Ιεροθεσίου
Κορυφής της Κομμαγηνής.
Πολύ μικρή σημασία έχει το γεγονός ότι η όλη θεωρητική σύλληψη ήταν ένα
αρνητικό είδωλο του τέλειου, ιδεατού κόσμου: της Οικουμένης. Τα απόλυτα

11. αντίθετα, το απόλυτο θετικό και το απόλυτο αρνητικό, είναι τα εγγύτερα
δυνατά σημεία του Κόσμου. Εκείνο το οποίο έχει σημασία είναι η διάσταση
αυτής της ψυχικής-θεωρητικής σύλληψης και η πληρότητα της παρουσίασής
της.
Για τα 240 χρόνια που περίπου διάρκεσε το βασίλειο της Κομμαγηνής και για
την μικρή του έκταση με τους λίγους σχετικά πόρους, η ανέγερση ενός τέτοιου
μεγαλιθικού μνημείου σε μια τόσο απρόσιτη κορυφή σε 2150 μ υψόμετρο
είναι ένας εκπληκτικός άθλος. Αλλά η όλη θεωρητική σύλληψη ήταν ακόμη
μεγαλύτερο επίτευγμα και εδραζόντανστην κοινή προς Δαρείο και
Αλέξανδρο καταγωγή του Αντιόχου Α' Κομμαγηνής, του βασιλέα του οποίου
οι αρχιιερείς, μύστες και μάγοι είχαν την ικανότητα να φέρουν την
Αναγέννηση 14-15 αιώνες νωρίτερα. Η μητέρα του, Λαοδίκη ἡ Θεά καὶ
Φιλάδελφος, ήταν κόρη του Σελευκίδη Αντιόχου Η' και εγγονή του
Πτολεμαίου Η' Φύσκωνα. Ο πατέρας του, Μιθριδάτης ὀ Кαλλίνικος, ήταν
ένας Οροντίδης Αρμένιος, ο οποίος καταγόταν από τον Δαρείο Α'. Έτσι, ο
ηλιοκεντρικός Αντίοχος Α' Κομμαγηνής έτυχε της υψίστης τιμής να τον
δεξιωθεί ο Απόλλων - Μίθρας - Ερμής - Ήλιος, ένας πρωτοφανής συγκρητικός
θεός ο οποίος φορώντας φρυγικό σκούφο και φωτοστέφανο ακτίνων εξήλθε
νικών και ίνα νικήση, στην ακόμη και σήμερα μη ολοκληρωμένη κατάκτηση
των εθνών.
Ἀντίοχος ὁ Θεὸς Δίκαιος Ἐπιφανὴς Φιλορωμαῖος Φιλέλλην & Απόλλων - Μίθρας -
Ερμής - Ήλιος

12. Ο παράξενος συνδυασμός ή μάλλον το ιστορικό παράλογο είναι ότι ούτε ο
Αλέξανδρος κι οι Επίγονοι, ούτε και παλαιότερα ο Κύρος, ο Καμβύσης κι ο
Δαρείος Α' είχαν διαθέσιμη μια πίστη, λατρεία, θεωρία, λατρεία και μύηση
ικανή να τους οδηγήσει στην άμεση εγκαθίδρυση μιας οικουμενιστικής
αυτοκρατορίας σε όλη την γη, αν και είχαν σχεδόν όλα τα στρατιωτικά μέσα
που απαιτούντο για να το καταφέρουν. Από την άλλη, λίγους αιώνες
αργότερα, ο Αντίοχος Α' Κομμαγηνής, πιο δυτικός από τους Αχαιμενιδείς και
πιο ανατολικός από τον Αλέξανδρο, διέθετε επιτέλους την απαιτούμενη
πίστη, λατρεία, θεωρία, λατρεία και μύηση, χωρίς ωστόσο να έχει τα
απαραίτητα στρατιωτικά μέσα. Ειρωνεία των αναστρόφων ειδώλων ...
Ἀντίοχος ὁ Θεὸς Δίκαιος Ἐπιφανὴς Φιλορωμαῖος Φιλέλλην & Ηρακλής - Αρτάγνης
Το μυστήριον αυτού του περίεργου Κομμαγηνού προοιωνισμού λύνεται με το
ανάγλυφο της εξωχρονικής δεξίωσης του Αντιόχου Α' Κομμαγηνής από τον
Ηρακλή - Αρτάγνη (Βεραθράγνα) ο οποίος κραδαίνει το μπαρσόμ. Μορφές
εκτυπωμένες κάτω από την επίδραση του ασσυροβαβυλωνιακού Γκιλγκαμές
(ο οποίος ταυτίζεται με τον βιβλικό - κορανικό Νιμρούντ), τόσο ο ιρανικός
Βεραθράγνα όσο κι ο ελληνικός Ηρακλής ήταν φυσιογνωμίες αρκετά
αποτυχημενες στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουντο Ξύλον της Ζωής.
Κανένας τους δεν έγινε θεός παρά την επιμονή των σκοτεινών ιερέων που
κρύφτηκαν πίσω από τη μυθολόγησή τους. Και η ζήλεια είναι κακός
σύμβουλος για όσους απέδωσαν ένα μπαρσόμ στον Ηρακλή - Αρτάγνη.
Τι άλλο είναι το μπαρσόμ παρά μια ύστερη, σχηματοποιημένη μορφή του
Ξύλου της Ζωής; Το ίδιο το ιρανικό όνομα (μπαρεσμάν στα μέσα περσικά)
αυτού του συμβόλου (και σήμερα ιερατικού σκεύους των Παρσιστών)

13. σημαίνει "αυτό που φούντωσε / μεγάλωσε / θέριεψε" και εμφανέστατα
αφορά ένα φυτό, ένα δένδρο που έχει μεγαλώσει. Η κεντρική του θέση σε
πολλές ιρανογενείς θρησκείες (είτε μονοθεϊστικής είτε πολυθεϊστικής χροιάς)
κάνει βέβαιο τον συσχετισμό του με το Ξύλον της Ζωής. Οι απόπειρες
ταύτισης του δένδρου, από το οποίο απετελείτο ένα μπαρσόμ ως δέσμη
κλάδων, ήταν πολλές: τόσες όσες ορίζονται από την φαντασία ενός εκάστου.
Και η προσπάθεια να ανευρεθεί ποιο ήταν το Δένδρο Μυστικό του
Παραδείσου δεν έχει τελειωμό: ταμαρίς, ροδιά, μυρτιά, ...
Όλα αυτά ως λαθεμένος αντικατοπτρισμόςδεν μπορούν παρά να μας
οδηγήσουν σε συνεκδοχικά ανάστροφα συμπεράσματα, αν θέλουμε να
προσεγγίσουμε την Αλήθεια. Οι αρχιερείς και οι μύστες του Αντιόχου Α'
Κομμαγηνής είχαν φθάσει με καθυστέρηση αιώνων αλλά συνέλαβαν το
όραμα της Οικουμένης με μεγάλη ακρίβεια. Και εκατοντάδεςχρόνια
αργότερα, οι Χριστιανοί Ακρίτες μάχονταν για πολλούς αιώνες για να
διατηρήσουν το όριο του Ευφράτη για την αυτοκρατορία που με βάση τους
Πατέρες της Εκκλησίας είχε συλληφθεί ως πρότυπο της Οικουμένης. Έτσι
προτύπωσαν με διαφορετικό τρόπο Εκείνον ο οποίος θα ξεκινήσει από ένα
σημείο για να φθάσει στο όριο και να το μετατρέψει σε σημείο εκκίνησης για
την κατάκτηση της Οικουμένης.
Έτσι, αυτό που θεωρήθηκε από τους Ρωμιούς ως απώτατο άκρο είναι στην
ουσία η νέα αρχή. Θα είναι ένα άκρο μιας πρώτης προσπάθειας και
ταυτόχρονα η αρχή του Μεγάλου Έργου: εκείνου το οποίο ανέφερε ο Ιησούς.
Και παρά το γεγονός ότι παρορμητικά ταύτισαν οι Ρωμιοί το άκρο με την
Κόκκινη Μηλιά, δεν προχώρησαν στον αμέσως επόμενο συλλογισμό.
Κανένας δεν σκέφθηκε ότι η Κόκκινη Μηλιά δεν είναι τίποτ' άλλο παρά το
Ξύλον της Ζωής, αυτό το οποίο τόσο τεράστια έκταση και ύψιστη σημασία
κατέχει στην ασσυροβαβυλωνιακή και στην αιγυπτιακή κοσμογονία και
κοσμολογία, θρησκεία, μυθολογία και εσχατολογία, αυτό για το οποίο έχει
γραφεί:
καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν
εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ
εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ. (Γένεση, Β' 9)
Αυτό αν και υπαρκτό, παραμένει σήμερα ακόμη απροσέγγιστο για όλους,
λόγω του τραγικού και καταδικαστικού λάθους του Αδάμ να προτιμήσει το
απαγορευμένο δένδρο αντί του δένδρου της ζωής το οποίο μάλιστα βρίσκεται
στο κέντρο του Παραδείσου. Γι' αυτό, όχι μόνον μια πολυχιλιετής τιμωρία
έπεσε στα κεφάλια των απογόνων των πρωτοπλάστων αλλά και τρομεροί
φρουροί διορίστηκαν για να εμποδίσουν του οποιοδήποτε το θράσος να
απλώσει το χέρι στο Ξύλον της Ζωής:
καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς
τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην
φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς. (Γένεση, Γ' 24)

14. Οπότε, είναι απολύτως λογικό ο Άρχων των Ελλήνων, ο οποίος δεν έχει
ακόμη εμφανιστεί και ο οποίος ταυτίζεται με τον Βασιλέα Βασιλέων, να
οδηγήσει τα στρατεύματά του στην Κόκκινη Μηλιά πρώτα, για ν' αρχίσει το
μείζον τμήμα του έργου του στη συνέχεια. Στην ουσία το έργο του, όπως
περιγράφεται σε τόσες εσχατολογικέςπροσεγγίσεις, θα είναι η αναστροφή και
η ακύρωση των εσφαλμένων επιλογών και των συνεπαγομένων πτώσεωντης
Ανθρωπότητας. Ως τέτοιο, θα αποτελεί επίσης την ακύρωση της κακής
επιλογής του Αδάμ ανάμεσα στα δύο δένδρα. Αυτόματα θα απορριφθεί η
Γνώση σε όλες της τις μορφές και διαστάσεις. Η Γνώση είναι ο Θάνατος και ο
Άρχων των Ελλήνων δεν είναι προσηλωμένος παρά μόνον στην Ζωή. Ο
Θάνατος θα εκμηδενιστεί στην ανυπαρξία μετά την σύγκρουση του Τέλους,
την οποία περιγράφουν όλες οι αποκαλύψεις, και γι' αυτό τόσο επίμονα η
ακριτική λογοτεχνία διελάμβανε τα της σύγκρουσης του Διγενή Ακρίτα με
τον Χάροντα: ήταν ένα Θέατρο, μία Λευκή Μαγεία, και μια αμετάκλητη
προτύπωση.
Νομίζω ότι με τα παραπάνω απάντησα πολύ περιληπτικά στα ερωτήματα τα
οποία έθεσες στην μεγάλη παράγραφο του γράμματός σου. Το θέμα θα
μπορούσε να έχει πολύ μεγαλύτερη συζήτηση δεδομένου ότι υπάρχει τεράστιο
υλικό και αναρίθμητα στοιχεία σε κείμενα πολλών λογοτεχνιών, καθώς και σε
αναπαραστάσεις, ανάγλυφα, και γενικώτερα στην τέχνη πολλών λαών. Τώρα
θα επεκταθώ στις συγκεκριμένες ερωτήσεις σου. Οι απαντήσεις μου
παρεμβάλλονται. Εννοείται ότι σε πολλές από αυτές έχω ήδη μερικώς ή
ουσιαστικώς απαντήσει.
Ερωτήσεις -Απαντήσεις
1. Είναι και η Κόκκινη Μηλιά, όπως κι ο Δικέφαλος Αετός, ένα Ιερό Στοιχείο
για τους Τούρκους;
Ναι, ασφαλώς και είναι. Και μάλιστα από τα πρώϊμα σελτζουκικά χρόνια
στην Ανατολία ανεγέρθηκαν μεγαλοπρεπή ιστορικά τεμένη και θρησκευτικές
σχολές στους τοίχους των οποίων αναπαρίστανται αμφότερα τα ιερά
σύμβολα των δυο τμημάτων των Ρωμιών, των Χριστιανών και των
Μουσουλμάνων. Το σελτζουκικό κράτος άλλωστε ονομαζόταν επίσης
Ρωμανία (Ρουμ) και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του ήταν
Χριστιανοί, οι οποίοι προτιμούσαν να ζουν στην σελτζουκική επικράτεια
παρά να ανέχονται την ψευτο-χριστιανική (κατ' εκείνους - αλλά αυτό είναι το
μόνο που έχει σημασία) εξουσία και την βαρύτατη φορολογία του Βασιλέως
και του Πατριάρχη. Ακριβώς γι' αυτό οι Σουλτάνοι της Νίκαιας (πρώτα) και
του Ικονίου (έπειτα) ονομάζονταν Σελτζουκιάν-ε Ρουμ, δηλαδή κυριολεκτικά
"Σελτζουκίδες Ρωμανοί". Στην Μουσουλμανική Ρωμανία, οι ευγενείς, οι
γαιοκτήμονες, η διοίκηση, οι αρχιτέκτονες, οι επιστήμονες, οι γραμματικοί, οι
καλλιτέχνες, και φυσικά οι θεολόγοι ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία

15. Χριστιανοί. Οπότε, όλη η πίστη, η παράδοση και η θεματολογία τους πέρασε
στην σελτζουκική ρωμέϊκη παιδεία,τέχνη και πολιτισμό.
Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης πλήρωσε έτσι όπως έπρεπε την
καταστροφική και αντιχριστιανική πολιτική της εικονολατρείας και η
λεγόμενη Κυριακή της Ορθοδοξίας (842) δεν ήταν μία νίκη επί των
Εικονομάχων αλλά η αρχή του τέλους της Χριστιανωσύνης στην Ανατολία.
Μια σειρά επαναστατικών κινημάτων διαμόρφωσαν παράλληλα και μετά την
Εικονομαχία την καθ' αυτό Ιστορία της Ρωμανίας, και από αυτά το
επιφανέστερο ήταν αυτών των Παυλικιανών. Οι Παυλικιανοί ήταν η αληθινή
ψυχή της Ακριτικής Ρωμιοσύνης και η Ιστορία των μαχών των Παυλικιανών
εναντίον της ψευδεπίγραφης κωνσταντινουπολίτικης Χριστιανωσύνης και
εναντίον του χαλιφατικού βαγδάτειου Ισλάμ είναι η πεμπτουσία του επικού
και μακραίωνου διμέτωπου αγώνα της Ρωμιοσύνης. Όταν ο Τσιμισκής
μετέφερε Παυλικιανούς από την Σεβαστεία και την Τεφρική (Divriği) στην
Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας απλά βοήθησε στη μεταλαμπάδευση
των παυλικιανών χριστιανικών πίστεων, μυστικισμών και υπερβατικών
φιλοσοφιών στην Ευρώπη. Οι εναπομένοντεςΠαυλικιανοί στην Ανατολία
συμμετείχαν σε πολλά μεταγενέστερα κινήματα εναντίοντης βασιλικής
εξουσίας, επάνδρωσαν την Σελτζουκική Ρωμανία, και απέκρουσαν με
σφοδρότητα τους Σταυροφόρους.
Τεφρική (Divriği)
Σε πολλά ιστορικά μνημεία των σελτζουκικών χρόνων απεικονίζονται δίπλα-
δίπλα το Μονοδενδρίον, η Κόκκινη Μηλιά, και ο Δικέφαλος Αετός. Η
Μεντρεσά Γιακουτίγιε (Yakutiye Medresesi) στο Ερζερούμ (ανεγερμένη το

16. 1310) είναι ένα από αυτά. Οι διάφοροι Κεϋχοσρόηδες, Κεϋκουμπάδηδες και
Ρούκουνες (Ρουκναντίν) των Σελτζουκιδών είχαν σαφέστατη αντίληψη ότι
εκπροσωπούσαν και προστάτευαν ρωμέϊκο πληθυσμό, και έτσι το κύριο
σύμβολο της σημαίας τους ήταν ο Δικέφαλος Αετός, ένας συμβολισμός των
δύο θρησκειών και των δύο γλωσσών του ίδιου πανάρχαιου γένους: των
Ρωμιών. Και η συμφυής ταυτότητα της αυθεντικής Χριστιανωσύνης και του
αυθεντικού Ισλάμ καταδεικνύεται από το γεγονός ότι, όταν Ρωμιοί
χρονικογράφοι και ιστορικοί αναφέρθηκαν στα πρώτα ακούσματα περί το
Κήρυγμα Μωάμεθ στην Αραβία, εμφανώς και ρητώς το εξέλαβαν ως μία νέα
χριστολογική έριδα, ένα νέο παρακλάδι ακραίου νεστοριανισμού: και αυτό
είναι στην ουσία το αληθινό, και σήμερα ανύπαρκτο, Ισλάμ. Οπότε, είτε στους
Ιλχανίδες της Σολτανίγιε (στη ΒΔ Περσία) ανήκε η Θεοδοσιόπολη-Ερζερούμ,
είτε στην αυτοκρατορία της Τραπεζούντος, είτε στους Καρακογιουνλού
('Μαύρο Πρόβατο') της Ταυρίδας (Ταμπρίζ), ο ίδιος ρωμέϊκος πληθυσμός είχε
την ίδια παράδοση, τα ίδια ιερά σύμβολα, και το ίδιο κοινό μέλλον, παρά (ή
μάλλον χάρη σ)τις δύο θρησκείες και τις δύο γλώσσες του.
Η Μεντρεσά Γιακουτίγιε (Yakutiye Medresesi): το Μονοδενδρίον και ο
Δικέφαλος Αετός

17. Η Ιστορία των Σελτζουκιδών Ρωμανών έχει για την Ρωμιοσύνη σήμερα πολύ
μεγαλύτερη αξία και προοπτική ακόμη και από την Ιστορία των Σελευκιδών,
οι οποίοι ήσαν οι σημαντικώτεροι των Επιγόνων. Για να το εννοήσει κάποιος
αυτό, χρειάζεται απλώς να υπερβεί την καταδικαστική και νεκρική άγνοια η
οποία κυριαρχεί ανάμεσα στους σημερινούς πληθυσμούςτου πλασματικού
κρατιδίου της Ελλάδας και του αποπροσανατολισμένου κράτους της
Τουρκίας. Αλλά η εμβληματική μορφή και το κολοσσιαίο έργο του ιδρυτή του
Τάγματος των Δερβίσηδων Τζελαλεντίν Ρουμί, δηλαδή του Τζελαλεντίν του
Ρωμιού, ο οποίος έγραψε σε περσικά, τουρκικά, ελληνικά και αραβικά,
σχηματίζουν μια μακρύτατη παράδοση η οποία αποσπάει την ουσία του
Πλάτωνα και των Νεοπλατωνικών, την αναμειγνύει με το αληθινό Ισλάμ, και
οδηγεί στον Παπαδιαμάντη και σε μας σήμερα: αυτή η ψυχική γραμμή είναι
η μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση στην Μαρτυρία Ιησού και στα σημεία -
μεταίχμια της Αποκάλυψης.
Σουλτάνοι της Νίκαιας (πρώτα) και του Ικονίου (έπειτα) ονομάζονταν
Σελτζουκιάν-ε Ρουμ, δηλαδή κυριολεκτικά "Σελτζουκίδες Ρωμανοί". Στην
Μουσουλμανική Ρωμανία,
Οι Σελτζουκιάν-ε Ρουμ Σουλτάνοι της Νίκαιας (πρώτα) και του Ικονίου (έπειτα) και οι
Βασιλείς της Κωνσταντινούπολης είχαν ουσιαστικά την ίδια σημαία: τον Δικέφαλο
Αετό. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια για τις δύο Ρωμανίες: την Χριστιανική και την
Μουσουλμανική Ρωμανία του 11ου - 13ου αι.
Έτσι, σήμερα ακόμη, και τα δύο τμήματα του ίδιου λαού διατηρούν
παραδόσεις και τραγούδια αναφορικά με την Κόκκινη Μηλιά. Στα ελληνικά,

18. το πιο γνωστό τραγούδι, αυτό των Πυθαγόρα και Απόστολου Καλδάρα,
σχετίζεται με το Μαρμαρωμένο Βασιλιά, αλλά αυτό είναι μία μόνον ερμηνεία
και εφαρμογή. Με βάση τους στίχους, σήμερα έχουν απομείνει:
- ένα όνειρο
- το παραμύθι της γιαγιάς, και
- δύο πετροχελιδόνια που στάλθηκαν από τους Ρωμιούς και που έχουν μείνει
στην Κόκκινη Μηλιά.
" Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε ......".
Εμφανέστατη περιγραφή του ξεπεσμού, της αλλοίωσης, της μεταλλαγής και
της αλλοτρίωσης των Ρωμιών μέσα στο ξένο κράτος-τάφο "Ελλάς", εφόσον τα
πετροχελιδόνια δεν καταδέχονται να επιστρέψουν. Για να επιστρέψουν τα
πετροχελιδόνια, πρέπει οι Ρωμιοί να βγουν έξω από το κενοτάφιο "Ελλάς". Ο
λόγος είναι απλός:
Τα πετροχελιδόνια που "εμμείνανε" (!) στην Κόκκινη Μηλιά εκπροσωπούν
ό,τι πιο αυθεντικό υπάρχει πάνω στην Γη ως ζωή. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν
να 'αποδεχθεί' η ζωή τον θάνατο. Μόνον όταν οι Ρωμιοί υπερβούν το νεκρικό
ψεύδος "Ελλάς" και "Ελληνισμός", θα βγουν από τον τάφο ο οποίος τους
κάνει ανάξιους για τα δυο πετροχελιδόνια.
Αυτό λέει ο στίχος, είτε το κατάλαβε έτσι ο στιχουργός είτε όχι.
Υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες, προσεγγίσεις και εφαρμογέςτου θέματος στα
ελληνικά. Στα τουρκικά σχετίζεται με την έννοια του ορίου και της άφιξης στο
όριο, δηλαδή το επίτευγμα και την υπέρβαση. Και ακριβώς αυτό είναι και η
πεμπτουσία της θεματολογίας του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ενός συνειδητού
και πιστού ανθρώπου αιχμαλωτισμένου όμως στο πένθιμο, νεκρικό περίγυρο
των ψευδεπιγράφως ζώντων υπηκόων του οι οποίοι αγνοούν την ζωή και των
οποίων η όποια γνώση είναι ο παρών ψευδώνυμος τάφος "Ελλάς", ο έσχατος
των κεκονιαμένων. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι εγγενώς ανίκανοςνα
εξέλθει του μαρμάρου εις το οποίον τον εγκλώβισε το ψεύδος, δηλαδή όλα
όσα πιστεύουν οι υπήκοοί του και τα οποία είναι όλα ένα ανάστροφο είδωλο
της Αλήθειας. Από αυτό τον σύρει έξω ο Βασιλεύς Βασιλέων της Αποκάλυψης,
ο οποίος έχει ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δρέπανον ὀξύ - ένδειξη του άνευ
προηγουμένου φονικού το οποίο θα επιφέρει η Έκθεσις Αληθείας σε ένα
κόσμο ψευδέστατο.
Ενδεικτικά αναφέρω λοιπόν την γνωστή επιτυχία Kızıl Elmam του Mustafa
Yıldızdoğan (https://www.youtube.com/watch?v=YMEYyC3rWkw), καθώς
και το γνωστό παραδοσιακό Kızılelma şarkısı (τραγούδι της Κόκκινης
Μηλιάς: https://www.youtube.com/watch?v=FnkOnPgwuqs). Έχει πολύ
ενδιαφέρον να προσέξεις το εποπτικό υλικό με το οποίο παρουσιάζουν τα
τραγούδια αυτά εκείνοι που έκαναν τις εν λόγω αναρτήσεις. Δείχνουν σαφή
αντίληψη οικουμενισμού, ορίου, επικών μαχών και ηρωϊκών επιτευγμάτων.

19. Πολύ μικρή σημασία έχει το ενδεχόμενο δυο άνθρωποι του ιδίου λαού και
του ιδίου γένους να συγκεκριμενοποιούν διαφορετικά ή ακόμη και αντίθετα
το ίδιο μυθικό και εσχατολογικό θέμα στο οποίο προσβλέπουν αναφορικά με
την ταυτήτητα και την παράδοσή τους. Αυτό οφείλεται σε μία επιφανειακή
κρούστα η οποία έχει προκληθεί α) από την είσοδο κατά τον τελευταίο αιώνα
αλλοτρίων και ξένων στοιχείων παιδείας στους πληθυσμούς του διαιρεμένου
(σε Τουρκία και Ελλάδα) γένους των Ρωμιών και β) από την απόπειρα
μεταλλαγής και καταστροφής του συγκεκριμένουγένους την οποία έχουν επί
δύο και πλέον αιώνες επιχειρήσει μυσαρά έθνη και εχθρικές κυβερνήσεις οι
οποίες παρουσιάζονται ως φιλικές και προξενούν διχόνοια και έριδα για να
επιτύχουν τους καταστροφικούς σκοπούς τους. Αυτή η επιφανειακή κρούστα
είναι τόσο ασήμαντη όσο και η ξενική πολιτική, η οποία θα πρέπει να
εξαλειφθεί ολοσχερώς για να σωθεί, ανασυσταθεί και λάμψει το διηρημένο
γένος του Δικεφάλου Αετού και της Κόκκινης Μηλιάς.
Αλλά παρεκκλίνω. Το θέμα του ορίου και του επιτεύγματος αναφύεται και
στο παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι που τραγουδούν ακόμη και σήμερα στα
ελληνικά πολλοί Τούρκοι, όντας περισσότερο Ρωμιοί από τους Έλληνες. Το
ετραγούδησε και ο Μάνος Κατράκης στο Ταξίδι στα Κύθηρα: Kırk Kırmızı
Elma - Σεράντα μήλα κόκκινα. Το Ταξίδι αυτό είναι ουσιαστικά μία
Επιστροφή, και συνεπώς προσέγγιση ενός ορίου. Οι στίχοι μέσα στους αιώνες
έλαβαν μια διάσταση ερωτικού ή επινύμφιου τραγουδιού αλλά ασφαλώς η
κατάκτηση μιας κοπέλλας από ένα παλληκάρι είναι και αυτή ένα οριακό
επίτευγμα ζωής. Αλλά τι μπορεί κανείς να υποθέσει για ...
Σεράντα μήλα κόκκινα, γιάβρι μ’, σ’ έναν μαντίλ’ δεμένα;
Στην περίπτωση αυτή, το παλληκάρι και η κοπέλλα είναι σύμβολα του
Βασιλέως και του Γένους: ένας λαός, στο σύνολό του, ιδιαίτερα ένας Εκλεκτός
Λαός, είναι πάντα μία γυναίκα ως προς τον Αυτοκράτορα.
Οι στίχοι σε δύο σάϊτς, τουρκικό και ελληνικό:
https://eksisozluk.com/kirk-kirmizi-elma--2405260
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=14690
Έχει τραγουδηθεί από πολλούς, αλλά μια ξεχωριστή, πρόσφατη ερμηνεία
είναι αυτή του Adem Ekiz (που είναι περισσότερο γνωστός ως Beşköylü
Adem: https://www.youtube.com/watch?v=vZxeYMzPQz0). Και εδώ είναι
μία ερμηνεία από τον Γιάννη Χαραλαμπίδη και την Αθηνά Κορσαβίδου:
https://music.yandex.ua/album/1634570/track/14939669 Επίσης:
https://www.youtube.com/watch?v=ZmbigzjhEyw
Ως κεντρικό σημείο παιδείας ήταν φυσικό να γίνει και θέμα παιδικού
θεάτρου, όπως μπορείς να παρακολουθήσεις εδώ: Kırmızı Elma - Çocuk
Tiyatrosu (https://www.youtube.com/watch?v=yV8ZD9kCN_g)
Τα παραπάνω είναι μόνον λίγες ενδεικτικές αναφορές. Πλήρης απάντηση
στην ερώτηση αυτή είναι θέμα διατριβής επί υφηγεσία.

20. 2. Είναι η Κόκκινη Μηλιά ένας συμβολισμός ή ένα φυσικό δένδρο το οποίο
βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία; Σε τι έγκειται η ιερότητά του;
Δεν υπάρχει κανένας συμβολισμός αφαιρετικού χαρακτήρα. Όλοι οι
συμβολισμοί εκκινούν από υπαρκτά σημεία, όντα, καταστάσεις και
υποστάσεις του υλικού και του ψυχικού σύμπαντος.
Οπότε, ναι, είναι ένας συμβολισμός του ορίου, του επιτεύγματος και της
υπέρβασης αλλά και ναι, είναι ένα υπαρκτό, υλικό, φυσικό δένδρο και ως εκ
τούτου, όντως και υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο τόπο.
Στην ερώτηση αυτή έχω ουσιαστικά απαντήσει στο πρώτο τμήμα της
επιστολής μου αυτής. Η Κόκκινη Μηλιά είναι το Ξύλον της Ζωής: εκείνο το
ιερό δένδρο το οποίο είδαν ο Αδάμ και η Εύα. Εκείνο το ιερό δένδρο το οποίο
είδαν τα γένη εκείνα τα οποία στο παρελθόν ανακηρύχθηκαν ως Εκλεκτός
Λαός του Θεού και επετέλεσαν ένα καθοριστικό έργο στην Παγκόσμια
Ιστορία: οι Αρχαίοι Ασσύριοι και οι Αρχαίοι Ισραηλίτες. Εκείνο το ιερό
δένδρο το οποίο θα δουν ο Βασιλεύς και οι στρατιώτες του τρίτου και
τελευταίου γένους το οποίο στο προσεχές μέλλον θα ανακηρυχθεί ως Εκλεκτός
Λαός του Θεού και στη συνέχεια θα επετελέσει ένα καθοριστικό έργο στην
Παγκόσμια Ιστορία: οι Ρωμιοί. Εκείνο το ιερό δένδρο το οποίο αποτελεί
κομβικό σημείο του Σύμπαντος, εφόσον κατά τις σουμεριακές -
ασσυροβαβυλωνιακές περιγραφέςυπάρχει ταυτόχρονα και στα τρία επίπεδα:
στο Ουράνιο Σύμπαν, στο Γήϊνο Σύμπαν, και στο Χθόνιο Σύμπαν.
Η ιερότητα της Κόκκινης Μηλιάς είναι η ταυτότητα του Ξύλου της Ζωής:
Δένδρο Μυστικό του Παραδείσου. Το κεντρικό σημείο του Κήπου του Θεού.
3. Αν ισχύει το δεύτερο, που ακριβώς βρίσκεται η Κόκκινη Μηλιά;
Όπως έχω ήδη αναφέρει συγκεκριμένα, η Κόκκινη Μηλιά βρίσκεται στις προς
Ευφράτην υπώρειες των ανατολικών ορέων της Κομμαγηνής. Ο Ευφράτης
είναι ένα από τα τέσσερα ρεύματα στα οποία διακλαδίζεται ο κεντρικός
ποταμός της Εδέμ. Αναφέρεται τέταρτος: προηγούνται οι Φισών (Ινδός), Γεών

21. (Νείλος) και Τίγρις. Αντίθετα με τα τρία πρώτα ρεύματα, για τα οποία το
κείμενο της Γένεσης δίνει αναφορές και περιγραφές, για τον Ευφράτη το
βιβλικό κείμενο είναι απόλυτα λακωνικό: "ὁ δὲ ποταμὸς ὁ τέταρτος
Εὐφράτης". (Γένεση Β' 14). Μυστικός ποταμός λοιπόν!
4. Ποιο είναι το χρονικό διάστημα της ζωής αυτού του Δένδρου;
Είναι σαν να θέλεις να με ερωτήσεις πόσο διαρκεί εκείνο το υλικό
δημιούργημα το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του Παραδείσου! Υπερβολή!
Το αρχετυπικό όνομά του είναι προς απάντησίν σου: το Ξύλον της Ζωής.
Το δένδρο αυτό δεν έχει ζωή: είναι η Ζωή.
Οπότε, δεν θα το αναζητήσει ο Βασιλεύς Βασιλέων μόνο και μόνο από
περιέργεια ή για προσωπική του ευχαρίστηση. Θα υπάρχει ένας πολύ
κρίσιμος λόγος.
Αυτό το δένδρο θα κρατήσει στην ζωή τις ελάχιστες εκατοντάδες χιλιάδων
ανθρώπων οι οποίοι θα συγκεντρωθούν και σωθούν ως δίκαιοι και αληθείς
από τον Βασιλέα Βασιλέων στον μεγάλο πυρηνικό όλεθρο του Τέλους. Στην
κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία - με την εξαίρεση των παραπάνω - θα
εξαφανιστεί όλη η ανθρωπότητα που θα έχει μείνει εν ζωή μετά από μια σειρά
εξοντωτικών πολέμων και φυσικών καταστροφών, το δένδρο αυτό θα είναι το
μόνο φωτισμένο σημείο πάνω στην κατασκότεινη και κατεστραμμένη
επιφάνεια της Γης. Αυτό είχε κατά νουν ο Ιησούς ο οποίος προφήτευσε ότι, σε
εκείνη την τραγική περίσταση τρομερών δοκιμασιών για τους επιζώντες, "καὶ
εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διὰ δὲ τοὺς
ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι" (Κατά Ματθαίον ΚΔ' 22).
5. Ποια είναι η σχέση του με άλλα Ιερά Δένδρα, τα οποία μας έχεις αναφέρει
ως εκτεταμένα τεκμηριωμένα στα πλαίσια της αρχαίας ασσυρο-
βαβυλωνιακής και της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας, μυθολογίας, έπους
και αποκαλυπτικής εσχατολογίας;
Μα, δεν υπάρχουν άλλα ιερά δένδρα - εκτός και αν εννοείς ως ιερό το ξύλον
τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ, δηλαδή το δένδρο της γνώσης. Είναι
τα δύο ξεχωριστά δένδρα. Αναφέρονται πριν από τα τέσσερα ρεύματα και
αμέσως μετά την αναφορά της υπό του Θεού τοποθέτησης του Αδάμ στον
παράδεισο. Είναι από τα πιο ανεξιχνιάστα σημεία του βιβλικού κειμένου και
ελάχιστοι υποψιάζονται τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την φαινομενικά
απλή και καθαρή πρόταση:
"καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν
εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ
εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ" (Γένεση Β' 9)
Φαίνονται τόσο ισοβαρή αυτά τα δύο δένδρα, τόσο αλληλοσυμπληρούμενα
και αλληλοαναιρούμενα, τόσο ανάστροφα αναμεταξύ τους, και -

22. αποδεδειγμένα - τόσο αντιφατικά που είναι πιθανόν να τα θεωρήσει κάποιος
ως δύο οντότητες ή ακόμη και ως μία. Οπότε, αν δούμε αυτή την αναφορά ως
περιγραφή ενός μόνον δένδρου, καθώς και του αρνητικού ειδώλου του (το
οποίο δεν αποτελεί διαφορετική ύπαρξη), τότε όλα αλλάζουν και όλα
γίνονται πολύ πιο δύσκολα για τον άνθρωπο - από τον Αδάμ μέχρι σήμερα.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, πολύ μεγάλο, θέμα.
Οπότε, αν δεν αναφέρεσαι στο προαναφερμένο ζήτημα, δεν πρέπει να
νομίζεις ότι υπάρχουν πολλά δένδρα. Υπάρχουν μόνον πολλές προσλήψεις,
πολλές θεωρήσεις, πολλές περιγραφές, πολλές μυθολογήσεις, πολλές
επεξηγήσεις, πολλές εφαρμογέςτου ενός και μόνου ιερού δένδρου. Αλλά για
την κάθε μία υπάρχει και ένας άλλος λόγος για την διαφοροποίηση, ή
διάκριση, ή παρανόηση, ή αλλοίωση η οποία την χαρακτηρίζει.
Οπότε, φερ' ειπείν, αν προσέξεις τον ναό της Ίσιδος στην Μουχαρράκα, το
νοτιώτατο άκρο της Δωδεκασχοίνου στην νοτίως του Ασουάν Αίγυπτο
(σημείο το οποίο ορίστηκε ως όριο μεταξύ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και
της Αιθιοπίας, δηλαδή του αρχαίου σουδανικού κράτους Κους του οποίου
πρωτεύουσα ήταν η Μερόη), θα καταλάβεις γιατί ο τόπος αποδόθηκε στα
ελληνικά ως Ιερά Συκάμινος. Το ιερό δένδρο της Ίσιδος ήταν κατά τις
αφηγήσεις του εκεί ιερατείου μία συκάμινος. Δεν σώζεται λοιπόν κατά τύχην
η ιησουϊκή αναφορά: "εἰ ἔχετε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐλέγετε ἂν τῇ
συκαμίνῳ ταύτῃ, ἐκριζώθητι καὶ φυτεύθητι ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ ὑπήκουσεν
ἂν ὑμῖν" (Κατά Λουκάν ΙΣΤ' 6). Ούτε και ήταν τυχαίο ότι ο Ζακχαίος
"προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης
ἤμελλε διέρχεσθαι" (Κατά Λουκάν ΙΘ' 4) ο Ιησούς, ο οποίος και από κει
πέρασε, και στον Ζακχαίο μίλησε, και να μείνει προτίμησε στο σπίτι του
αρχιτελώνη. Και στον Ζακχαίο εμίλησε ο Ιησούς για τον Ευγενή Άνθρωπο, ο
οποίος "ἐπορεύθη εἰς χώραν μακρὰν λαβεῖν ἑαυτῷ βασιλείαν καὶ
ὑποστρέψαι". Μήπως λοιπόν ο Ευγενής Άνθρωπος βρίσκεται στην Ιερά
Συκάμινο;
Αναπαράσταση της Ιεράς Συκαμίνου με εσχατολογικό συμβολισμό από τον τάφο του
Ινχερχάου, Ντέϊρ αλ Μαντίνα, Δυτικές Θήβες

23. Αλλά όλα αυτά - για όποια ενδεχομένως σωστή ή όχι χρήση έχουν προκύψει -
είναι, όπως προανέφερα, πολλές και ποικίλες από τόπο σε τόπο, από
πολιτισμό σε πολιτισμό, από παράδοση σε παράδοση, προσλήψεις, θεωρήσεις,
περιγραφές, μυθολογήσεις, επεξηγήσεις, εφαρμογές - αν δεν είναι αλλοιώσεις
ή παρανοήσεις. Όμως το ιερό δένδρο είναι μόνον ένα, και αυτό διασώζεται
στην χαρακτηριστική λέξη 'μονοδενδρίον'.
6. Ποια είναι η σχέση αυτού του Δένδρου με τον Ευγενή Άνθρωπο του Ιησού
- Άρχοντα των Ελλήνων του Δανιήλ - χρυσοστεφανωμένο Βασιλέα
Βασιλέων της Αποκάλυψης;
Ο Άνθρωπος αυτός θα το αναζητήσει, θα το βρει, θα οδηγήσει τους στρατιώτες
του εκεί, και αυτοί θα είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για να φάνε τους
καρπούς του. Πίσω από τους στρατιώτες του θα ακολουθούν και υπήκοοι του
κράτους του, δηλαδή τα ήδη επανενωμένα, ελληνόφωνα και τουρκόφωνα,
τμήματα των Ρωμαίων. Τότε δεν θα υπάρχουν ούτε Ελλάδα, ούτε Τουρκία,
ούτε Ελληνισμός, ούτε Τουρανισμός, ούτε Έλληνες, ούτε Τούρκοι πια. Θα
υπάρχουν Ρωμανία, Αυτοκρατορία, Αυτοκράτορας, αυτοκρατορικός στρατός
απροσμάχητος σε παγκόσμιο επίπεδο, τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι Ρωμιοί,
Θεϊκή Παρουσία, Συνείδηση και Ταυτότητα Εκλεκτού Λαού, και Αποστολή.
Ο όρος του Δανιήλ είναι πολύ συμβατικός: πριν από όλα το όνομα 'Έλληνες'
είναι μια διαστροφή ήδη στην Αρχαιότητα. Οι Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς και
Δωριείς δεν απετέλεσαν ένα σύνολο ποτέ. Αυτό φάνηκε καλλίτερα στην
πρόταση η οποία κατέδειξε τους Δωριείς ως αλλότριο φύλο και τερατώδες:
"Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων". Η πρόταση
αυτή ορίζει την συμμαχία Μακεδόνων (υπό βασιλέα) και Ελλήνων (χωρίς
βασιλέα) και δείχνει ότι οι επάρατοι Λακεδαιμόνιοι ήταν ένα αλλότριο και
μυσαρό γένος. Όλα τα άλλα ιστορικά γεγονότα είναι αδιάφορες συνέπειες
περιστασιακών συμβιβασμών και ασήμαντες μικροπολιτικές τις οποίες, αν
κάποιος λάβει υπόψει, πέφτει σε παγίδες και λάθος. Η ουσία είναι ότι, όταν
Μακεδόνες και Έλληνες από κοινού ανέλαβαν ένα ιερό έργο υπό ένα ιερό
βασιλέα και επέτυχαν κάτι το οποίο αποτελεί μικρή μόνον προτύπωση (αλλά
την μόνη) του ιερού έργου του Βασιλέως Βασιλέων στο Πλήρωμα του Χρόνου,
οι μυσαροί Δωριείς δεν μπορούσαν να είναι και δεν ήταν παρόντες. Η
ιερότητα του έργου του Αλεξάνδρου θα έλυωνε και εξαΰλωνε τους όποιους
Λακεδαιμόνιους θα έστελνε η Σπάρτη: θα έσβυναν μέσα στην εκστρατεία
όπως το σκοτάδι διαλύεται από το φως.
Πέραν του θέματος αυτού σχετικά με τους Δωριείς υπάρχει ακόμη
σοβαρώτερο πρόβλημα με το ψευδεπίγραφο συγκεφαλαιωτικό όνομα
'Έλληνες'. Υπήρχε μία μεγάλη αντιπαλότητα στην Αρχαιότητα ανάμεσα σε
όσους ήταν Έλληνες και σε όσους δεν ήταν αλλά ήθελαν να παρουσιάζονται
ως Έλληνες. Αυτό δεν είναι μία μεμονωμένη περίπτωση και παρουσιάζεται σε
αρκετούς λαούς και πολιτισμούς.

24. Το θέμα είναι όμως πολύ κρισιμώτερο και αρχαιότερο, διότι και αυτοί τους
οποίους συμβατικά αποκάλεσα παραπάνω 'Ελληνες' δεν λέγονται στην
πραγματικότητα έτσι και το όνομα αυτό, εμφορούμενο ιδεολογικής
μυσαρότητας και βαρβαρισμού, χρησιμοποιήθηκε με καταστροφικούς
σκοπούς και εις βάρος του γένους αυτού, ούτως ώστε να αποκρυφθεί το μόνο
αληθινό όνομα με το οποίο συγκεφαλαιωτικά μπορούν να αποκαλούνται
Αχαιοί, Ίωνες και Αιολείς. Ο μόνος, ο οποίος έχει δικαιωματικά την
αρμόζουσα θέση να ορίζει ποιο είναι το σωστό συγκεφαλαιωτικό όνομα
αυτών είναι ο μεγάλος ποιητής τον οποίο όλοι, από τον Πλάτωνα μέχρι τους
ιστορικούς, διαχρονικά αναγνώριζαν ως τον πατριάρχη του γένους: ο
Όμηρος. Εξαιτίας της ισοπεδωτικής και ψευδεπίγραφής ιστορίας την οποία οι
πλείστοι σήμερα θεωρούν ως πραγματική, λίγοι αντιλαμβάνονται ότι, χωρίς
την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, Αχαιοί, Ίωνες και Αιολείς δεν θα είχαν
επιβιώσει μέσα στην μυσαρή και βάρβαρη πελασγική λαίλαπα η οποία
επικράτησε αμέσως μετά την πυρπόληση των μυκηναϊκών ακροπόλεων. Και
το συγκεφαλαιωτικό όνοματο οποίο χρησιμοποιεί ο Όμηρος είναι το εξής:
Δαναοί.
Η Ιστορία θα είχε πολύ διαφορετικό ρου, αν Ίωνες, Αχαιοί και Αιολείς είχαν
καταφέρει να διατηρήσουν την αυθεντική ταυτότητά τους και να μην
επηρεασθούν από εσκεμμένες παραποιήσεις, αλλοιώσεις και αναμείξεις τις
οποίες οι εχθροί τους επρόβαλαν ανάμεσά τους. Αν οι Δαναοί δεν είχαν
απεμπολήσει την καταγωγή τους και δεν είχαν αποδεχθεί ξενόφερτα και
αλλότρια θεωρήματα και ιδέες, η προ του Αλεξάνδρου Αρχαιότητα θα ήταν
πολύ διαφορετική.
Έτσι, κανένας λαός, κανένα ιερατείο, κανένας ιστορικός και κανένας
χρονικογράφος σε Μεσοποταμία, Αίγυπτο και Ιράν δεν χρησιμοποίησε την
αισχρή και μυσαρή λέξη "Έλληνες". Η ταυτότητα των τριών φύλων, των
Αχαιών, των Αιολέων και των Ιώνων, ως Δαναών ήταν γνωστή αλλά σε
ασσυροβαβυλωνιακά, αιγυπτιακά, χιττιτικά και φοινικικά κάθε φορά που
αναφέρονταν σε ένα από τα τρία φύλα το αποκαλούσαν με την ονομασία του.
Οπότε, ο Δανιήλ δεν μιλάει για κανένα Άρχοντα των 'Ελλήνων' (και αυτό
είναι ένα από τα πολλά λάθη της ιστορικής μετάφρασης των Ο') αλλά για τον
Άρχοντα των Ιώνων και πολύ σωστά μάλιστα, διότι αναφέρεται στην Ιωνία
της Μικράς Ασίας από όπου αυτός ο Άνθρωπος προέρχεται. Η εβραϊκή λέξη
Γιαβανίμ προέρχεται από τις αντίστοιχες φοινικικές, χαναανικές, αιγυπτιακές
και ασσυροβαβυλωνιακές ονομασίες των Ιώνων (Γιαντνάνου, Γιαβάνου,
Γιουνάνου), και είναι πρώτον γνωστή σε αιγυπτιακά κείμενα της 2ης
προχριστιανικής χιλιετίας.
Ο Άρχων των Ιώνων λοιπόν θα ανεύρει το Μονοδενδρίον της Ζωής και θα το
μεταφέρει στην πρωτεύουσά του. Η μεταφορά δένδρων και γης (χώματος)
στην ασσυροβαβυλωνιακή και αιγυπτιακή Αρχαιότητα αποτελούσε κορυφαία

25. ιεροτελεστία, την οποία σαφώς και μπορεί να επιτελέσει ο Άρχων των Ιώνων
ως Βασιλεύς και Αρχιερεύς. Μόνον έτσι θα διατηρήσει την Ζωή στην Νέα
Πόλη την οποία θα ανεγείρει ως Κιβωτό για την επερχόμενη καταστροφή του
κόσμου. Είναι λοιπόν μια επείγουσα και κρίσιμη υπόθεση. Από αυτό κρίνεται
η επιβίωση του ανθρωπίνου γένους. Αλλά τίποτα δεν θα είναι δυνατόν χωρίς
την απαιτούμενη προετοιμασίατων στρατιωτών και των υπηκόων του. Αυτοί
δεν θα έχουν τίποτα το κοινό με τον σημερινό κόσμο. Θα είναι όλοι τους σαν
τον Ιησού, ο οποίος αναφορικά με τον σημερινό κόσμο είπε: "ἔρχεται γὰρ ὁ
τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν" (Κατά Ιωάννην ΙΔ' 30).
7. Τι σημαίνει να φτάσουν οι Ρωμιοί στην Κόκκινη Μηλιά και τι σημαίνει η
παράδοση 'να διώξουμε τους Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά';
Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί απέρριψαν το σημερινό νεκρικό πλαίσιο στο οποίο οι
εχθροί του Θεού και του Εκλεκτού Γένους των Ρωμιών (ή Δαναών) τους έχουν
περικλείσει με σκοπό να τους αποτρέψουν από το έργο το οποίο έχουν να
επιτελέσουν και το οποίο είναι το σημαντικώτερο από όσα έχουν αυτοί ποτέ
διεκπεραιώσει, και - γενικώτερα - από όσα έχουν διεκπεραιωθεί στην
ανθρώπινη ιστορία.
Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί απέρριψαν το ψεύδος του σημερινού κόσμου, της
γενεάς ταύτης, και απέκτησαν την πραγματική συνείδησή και ταυτότητά τους
την οποία έχουν σήμερα απεμπολήσει.
Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί έχουν εφαρμόσει τις εντολές του Ιησού "ἀγαπήσεις τὸν
πλησίον σου ὡς σεαυτόν" (Κατά Ματθαίον ΚΒ' 37-39) και "ἀγαπᾶτε τοὺς
ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς
μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων
ὑμᾶς". (Κατά Ματθαίον Ε' 44) στις σχέσεις, την στάση και την συμπεριφορά
τους προς τους αδελφούς τους στην Τουρκία και προς τα γειτονικά έθνη. Αυτό
συνεπάγεται ότι δεν πρόκειται ποτέ να φθάσουν στην Κόκκινη Μηλιά
Έλληνες σε αντιπαλότητα, σύγκρουση, ή πόλεμο με τους Τούρκους, επειδή
ό,τιδήποτε τέτοιο είναι αυτοκαταστροφικό, αυτοκτονικόκαι νεκρικό. Είναι
επίσης αντιθεϊκό επειδή αποτελεί έμπρακτη απόρριψη του έργου το οποίο ο
Θεός έχει αποφασίσει να δώσει σε όλους τους Ρωμιούς των οποίων δεν
ανέχεται καμμία εμφύλια έριδα. Αυτό συνεκδοχικά παραπέμπει σε ενεργό,
ιερή (και όχι 'πολιτική') ένωση των ελληνοφώνων και τουρκοφώνων Ρωμιών,
κάτι που αυτόματα μεταβάλλει την έννοια της λέξης "Ρωμιός" στην ερώτησή
σου. Δηλαδή, ναι, οι Ρωμιοί θα φθάσουν στην Κόκκινη Μηλιά αλλά θα είναι
όλοι οι Ρωμιοί, συνεπώς όχι μόνον οι ελληνόφωνοι αλλά και οι τουρκόφωνοι.
Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί έχουν διδαχθεί και απολύτως αφομοιώσει την
κομβικής σημασίας για την Δημιουργία του Σύμπαντος ηθική αρχή στην
οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς λέγοντας "πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται
καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται" (Κατά Λουκάν ΙΔ' 11). Κανένας δεν

26. μπορεί να περπατήσει πάνω στα νερά της λίμνης ή στον αέρα και στα
σύννεφα χωρίς να έχει ταπεινώσει εαυτόν. Κανένας βασιλιάς, κανένας
μεγιστάνας, κανέναςστρατιώτης. Και ο Βασιλεύς Βασιλέων οδηγεί το
στράτευμά του πάνω σε σύννεφα: "καὶ ἰδοὺ νεφέλη λευκή, καὶ ἐπὶ τὴν
νεφέλην καθήμενος ὅμοιος υἱῷ ἀνθρώπου, ἔχων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ
στέφανον χρυσοῦν καὶ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δρέπανον ὀξύ" (Αποκάλυψη ΙΔ' 14)
Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί, έχοντας αντιληφθεί την ματαιότητα των ανά την
Ιστορία πολεμικών αναμετρήσεων, όπου οι στρατιώτες σκοτώνουν για να
σκοτωθούν, κατενόησαν πλήρως την πρόταση του Ιησού "πάντες γὰρ οἱ
λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται" (Κατά Ματθαίον ΚΣΤ' 52).
Δηλαδή θα έχουν μάθει από τον Άρχοντα των Ιώνων να είναι οι Στρατιώτες
της Αγάπης. Μόνον έτσι θα αποτελέσουν την δύναμή του, θα τον ακολουθούν
επί την νεφέλην, και θα επελαύνουν με τα υλικά σώματά τους αμειγώς
αιθερικά, και συνεπώς απρόσβλητα και απροσμάχητα.
Κανένας δεν φθάνει στην Κόκκινη Μηλιά χωρίς να έχει αποβάλει ολόκληρο
τον σημερινό εαυτό του, απορρίψει τις θεωρίες, ιδέες, σκέψεις, επιθυμίες και
συναισθήματά του, εγκαταλείψει την περιουσία του, και παρατήσει τους
συγγενείς και φίλους. Γιατί απλά αν φθάσει έτσι, θα είναι ανάξιος, και δεν θα
δει την Κόκκινη Μηλιά, ούτε και θα καταλάβει που ευρίσκεται. Και αυτό
ακριβώς θα συμβεί σε όλο το στράτευμα του Βασιλέως Βασιλέων και σε όλους
τους Ρωμιούς οι οποίοι θα έχουν επιζήσει έως τότε. Θα έχουν φύγει από τα
σπίτια τους, θα έχουν χαρεί βλέποντας τις περιουσίες τους να καίγονται, θα
έχουν αποστρέψει τα βλέμματά τους από το σύνολο των σημερινών υλικών
ενδιαφερόντων τους, και θα έχουν επανεύρει τον ενδότερό εαυτό τους
γενόμενοι ένας λαός στρατοπέδων.
Κανένας δεν φθάνει στην Κόκκινη Μηλιά στερούμενος της αυτογνωσίαςτου
και αρνούμενος τμήμα του γένους του ή χωριζόμενος από τους αδελφούς του.
Συνεπώς, η επανένωση των ελληνοφώνων με τους τουρκόφωνους Ρωμιούς θα
έχει ήδη επιτευχθεί και μαζί θα φθάσουν οι πρώτοι άξιοι να γονατίσουν στον
ιερό τόπο.
Τέλος, η εκεί άφιξη των Ρωμιών συνεπάγεται α) ολοκλήρωση του πρώτου,
μικρού ή υποδεέστερου, τμήματος του έργου τους, το οποίο περιλαμβάνει την
ταύτιση, συνένωση και αυτοπροσδιορισμό των Ρωμιών εντός των ορίων τους,
και β) έναρξη του δευτέρου και σημαντικού τμήματος του έργου τους, δηλαδή
την σύνταξη όλης της γης σε μία Οικουμένη.
Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, αναφέρεσαι στην παράδοση 'να
διώξουμε τους Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά'. Αυτή η έκφραση είναι
εμφανώς πολύ μεταγενέστερη της αρχικής σύλληψης του θέματος ή ακόμη και
της προσαρμογής του θέματος στους ακριτικούς αγώνεςτων Παυλικιανών
Ηρώων της Ρωμιοσύνης. Τούρκοι δεν είχαν εμφανιστεί, όταν επί αιώνες οι
αυθεντικώτεροι των Χριστιανών Ρωμιών μάχονταν να κρατήσουν το όριο του

27. Ευφράτη και τα βουνά του Αντίταυρου από την Γερμανίκεια και την
Μελιτηνή μέχρι την Θεοδοσιόπολη. Οπότε, η μεταγενέστερη ευχή απώθησης
των Τούρκων μέχρι τα σημεία εκείνα έχει τον χαρακτήρα διαίρεσης και
διχόνοιας ανάμεσα στους Ρωμιούς, οι οποίοι δεν αναγνώριζαν πλέον ως
αδέρφια τους εκείνους τους αντι-Κωνσταντινουπολίτες Ρωμιούς που είχαν
προτιμήσει το σελτζουκικό Ισλάμ, ως καλλίτερη και αυθεντικώτερη έκφραση
των αξιών της Ρωμιοσύνης, από την κωνσταντινουπολίτικη Ορθοδοξία.
Αυτών η στάση και κίνηση απέδειξε πόσο λαθεμένη ήταν η εμφυλιακή
εικονολατρική πλευρά της Κωνσταντινούπολης η οποία με αίσχιστα
φληναφήματα επέβαλε ως καθήκον των Χριστιανών ό,τι απέρριπτε
διαρρήδην ο Ιησούς, δηλαδή την χρήση και την λατρεία των εικόνων.
Αντί η αυτοκρατορική εξουσία της καταρρέουσας ορθόδοξης Ρωμανίας του
11ου αιώνα να αντιληφθεί την οικτρή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει
μετά την οριστικοποίηση του Σχίσματος και την σύσταση της σελτζουκικής
μουσουλμανικής Ρωμανίας (δηλαδή δύο πολύ καθοριστικά γεγονότα που
συνέβησαν μέσα σε λιγώτερο από 20 χρόνια στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα
και που εχάραξαν πολύ βαθειά αποτυπώματα για μια χιλιετία) και να
αντιδράσει με γνώμονα το συμφέρον όλων των Ρωμιών, την προστασία της
αυτοκρατορίας, και την μέριμνα για τους υπηκόους της Οικουμένης, επέμεινε
στη θεολογική της εμπλοκή και διαστροφή, στο αδιέξοδο το οποίο οδηγούσε
στην συμφορά, και στον δρόμο τον οποίο της είχε ανοίξει Εκείνος που ήθελε
το τέλος της. Εκατομμύρια Ρωμιών του πρότερου Ιουστινιάνειου κράτους
εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους στην Καρχηδόνα και τη Σικελία, στη Νότια
Ιταλία και την Αίγυπτο, στη Συροπαλαιστίνη, την Μεσοποταμία και τον
Αντίταυρο, στον Αίμο και τον Καύκασο. Όταν χάθηκε η Ανατολή, η
Καππαδοκία, η Ιωνία και ο Πόντος, η αυτοκρατορία είχε πλέον ξεπέσει στο
θλιβερό επίπεδο ενός ψευδο-βασιλείου αντίδρασης, μίσους και βαρβαρισμού
όπως στην Ιβηρική η Καστίλλη. Αλλά ενώ στην Ιβηρική μπορούσε να σταθεί
ένα βασίλειο σαν την Καστίλλη και τελικά στάθηκε, στην Κωνσταντινούπολη
ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο λόγω του συγκεκρικμένουγεωγραφικού
ντετερμινισμού, και το λείψανο της Ρωμανίας αφού παρέπαιε επί αιώνες
έπεσε.
Αν θα είχε η κωνσταντινουπολίτικη παποκαισαρική εξουσία απλή έστω
αίσθηση του Ιουστινιάνειου Οικουμενισμού - η οποία είναι η πεμπτουσία και
το απόγειο της χριστιανικής αυτοκρατορίας -, θα είχε νωρίς αντιληφθεί την
εθελούσια προσχώρηση σημαντικών πληθυσμών της Ανατολής στο
σελτζουκικό ρωμέϊκο Ισλάμ και θα είχε συστηματικά οργανώσει την
μετάφραση του Κορανίου, των Χαντίθ, των κορυφαίων ιστορικών κειμένων,
φιλοσοφικών πραγματειών, και θεολογικών ερμηνειών της ισλαμικής
θρησκείας στα ελληνικά, έτσι ώστε οι Ρωμιοί της Ανατολίας οι οποίοι
απεδέχοντο το Ισλάμ να μη χρειάζεται να απεμπολήσουν την γλώσσα τους
και την ταυτότητά τους ως υπηκόων της αυτοκρατορίας. Η χούτμπα (το
κήρυγμα πριν την προσευχή της Παρασκευής) θα γινόταν στα ελληνικά, το