Εργασία μαθητών στα θρησκευτικά.

1. Εργασία Β τετραμήνου
Αρχαία Ελληνική Θρησκεία
Θρησκευτικά
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

2. Αρχαία Ελληνική θρησκεία
Ορισμός αρχαίας ελληνικής θρησκείας
Με τον όρο αρχαία ελληνική θρησκεία εννοείται το σύνολο
των δοξασιών και τελετουργικών δρώμενων που
τελούνταν στην αρχαία Ελλάδα με τη μορφή λατρευτικών
παραδόσεων, ως πρακτικό θεμέλιο και συμπλήρωμα της
ελληνικής μυθολογίας. Καθώς μάλιστα στον
αρχαιοελληνικό κόσμο οι θρησκευτικές πρακτικές
διέφεραν κατά τόπους, θα μπορούσε πιθανώς να
αναφερθεί κανείς σε ελληνικές θρησκείες. Οι λατρευτικές
πρακτικές των Ελλήνων εκτείνονταν πέρα από τα όρια της
ηπειρωτικής Ελλάδας στα νησιά και τις ακτές της Ιωνίας
στη Μικρά Ασία, τη Μεγάλη Ελλάδα (Σικελία και νότια
Ιταλία) και στις διασκορπισμένες ελληνικές αποικίες της
δυτικής Μεσογείου όπως η Μασσαλία.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

3. Μυθολογία
Οι πάντα χιονοσκέπαστες, μεγαλοπρεπείς
κορυφές του Ολύμπου ήταν φυσικό να
προκαλέσουν το δέος στις ψυχές των αρχαίων
Ελλήνων και να θεωρηθεί τόπος ιερός.
Έτσι, από το μεγάλο πλήθος των Θεών και
ηρώων της Ελληνικής Μυθολογίας, οι αρχαίοι
μας πρόγονοι διάλεξαν τους δώδεκα πιο
αντιπροσωπευτικούς, σημαντικούς και
συμβολικούς, και τους τοποθέτησαν ως
προστάτες και κριτές τους, στο Ολύμπιο
ανάκτορο της κορυφής του Μύτικα. Μια κορυφή
την οποία δεν πάτησαν όμως ποτέ λόγω της
ιερότητάς της. Ανέβαιναν μέχρι τις κορυφές του
Αγίου Αντωνίου και του Προφήτη Ηλία όπου και
άφηναν τα αφιερώματά τους.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

4. Όλυμπος: Το δωδεκάθεο
 Δίας
Οι αρχαίοι Έλληνες
 Ήρα πρόβαλλαν πάνω
 Ποσειδώνας στους δώδεκα Θεούς
 Αθηνά τα δικά τους
ελαττώματα και
 Δήμητρα προτερήματα, τα πάθη
 Ήφαιστος και τις αδυναμίες τους,
 Απόλλωνας τους έρωτες και τα
 Άρτεμη μίση τους, τους
εφιάλτες και τα όνειρά
 Ερμής τους.
 Άρης
 Αφροδίτη
 Εστία
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

5. Δίας (Ζευς)
Ο "Πατήρ Θεών τε και Ανθρώπων",
ο Ζευς / Δίας, ο βασιλιάς του
Ολύμπου και αρχηγός του
δωδεκάθεου, άρχοντας των
κεραυνών, τιμωρός και
προστάτης, εραστής και
πολέμαρχος, νίκησε τον πατέρα
του Κρόνο και έριξε τους Τιτάνες
και τους Γίγαντες στα Τάρταρα.
Ήταν ο αδιαμφισβήτητος
κυβερνήτης του σύμπαντος και
ήλεγχε τα πάντα. Γνωστός για τις
ερωτικές του περιπέτειες,
προκαλούσε πάντα την ζήλια της
γυναίκας του, της Ήρας. Οι
Έλληνες του απέδιδαν αρκετά
προσωνύμια, με γνωστότερο
όλων το Ξένιος Δίας, καθώς ήταν
ο προστάτης της φιλοξενίας. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

6. Ήρα
Αδελφοσύζυγος του Δία, ήταν η
Ήρα, η οποία ως κύριο σκοπό
της είχε να προστατεύει τις
γυναίκες και το γάμο, αν και
συνήθως αρεσκόταν να
κατατρέχει και να τιμωρεί τις
πάμπολλες ερωμένες του άντρα
της και τα παιδιά που
προέκυπταν από τις
ερωτοτροπίες αυτές εκτός του
γάμου τους. Βέβαια, και η Ήρα
συχνά έφευγε σε περιπλανήσεις,
όμως πάντα ξαναγύριζε στον
άντρα της. Παιδιά μπορούσε να
γεννήσει και χωρίς το Δία, μόνη
της.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

7. Ποσειδώνας
Ο Ποσειδώνας, Θεός της
θάλασσας, των πόσιμων
υδάτων και πηγών,
κυρίαρχος των θαλασσών
και των γεωλογικών
φαινομένων. Σε ένα
ναυτικό λαό όπως οι
Έλληνες, ο Ποσειδώνας
λατρευόταν ως ο κατεξοχήν
Θεός των ναυτικών. Η
προσωπική του έχθρα με
τον Οδυσσέα, ήταν η αιτία
που ο τελευταίος
χρειάστηκε να
θαλασσοδέρνει για δέκα
χρόνια ώσπου να
καταφέρει να επιστρέψει
στην Ιθάκη.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

8. Αθηνά
Η Αθηνά, η οποία ξεκίνησε
ως πάνοπλη Θεά του
πολέμου και στη συνέχεια
εξελίχτηκε σε πολιούχο
Θεά της Αθήνας και
σύμβολο της σοφίας.
Σύμφωνα με τον μύθο,
ξεπετάχτηκε μέσα από το
κεφάλι του Δία κρατώντας
δόρυ και ασπίδα,
φορώντας περικεφαλαία.
Δεν είχε ερωτικές
περιπέτειες και συμβόλιζε
την αιώνια παρθενία.
Αγαπημένη της πόλη ήταν
η Αθήνα, η οποία πήρε και
το όνομά της.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

9. Δήμητρα
Η Δήμητρα, Θεά της
βλάστησης και της
γεωργίας, προστάτευε
ιδιαίτερα τις καλλιέργειες
δημητριακών και τους
αγρότες. Ήταν επίσης
αυτή που θέσπισε τα
Ελευσίνια Μυστήρια. Μια
από τις μεγαλύτερες και
παλαιότερες θεές του
αρχαίας ελληνικής
μυθολογίας, η Δήμητρα,
στον έρωτα, ήταν μια από
τις πλέον ακατάδεκτες
θεές. Όμως, ο Δίας
μεταμορφωμένος σε
ταύρο κατόρθωσε να την
ξεγελάσει κι από την
ένωσή τους προέκυψε η
Περσεφόνη.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

10. Ήφαιστος
Ο Ήφαιστος, ο δύσμορφος
Θεός, που όμως ήταν
πανέξυπνος και
εφευρετικότατος,
άρχοντας των
κατασκευών και της
μεταλλουργίας, επιδέξιος
και δυνατός τεχνίτης. Όχι
μόνο έπλασε με πηλό την
πρώτη θνητή γυναίκα
(την Πανδώρα), αλλά
έφτιαξε και τα πρώτα
ρομπότ / αυτόματα: τον
Τάλω (φρουρό της
Κρήτης), χρυσά κορίτσια,
χάλκινα σκυλιά.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

11. Απόλλωνας
Ο Απόλλωνας, γιος του Δία και της
Λητώς, ήταν ο Θεός του φωτός,
της μουσικής και της Αρμονίας.
Γεννημένος στο ιερό νησί της
Δήλου, ανέβηκε από την πρώτη
κιόλας μέρα στον Όλυμπο.
Κάποτε, ύστερα από πολλές
περιπλανήσεις, έφτασε στους
Δελφούς, σκότωσε το φοβερό
Πύθωνα που φύλαγε τις πηγές
(εξ' ου και το επίθετο "Πύθιος"
και η ιέρεια "Πυθία") και ίδρυσε
το πρώτο μαντείο.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

12. Άρτεμις
Η Άρτεμη, δίδυμη αδελφή του
Απόλλωνα, ήταν η
πάρθενος Θεά της άγριας
φύσης και του κυνηγιού,
προστάτιδα των λεχώνων
γυναικών και της υπαίθρου.
Έτσι οι περιοχές όπου
λατρεύονταν ήταν πάντα
εύφορες ενώ στα μέρη που
δεν την τιμούσαν,
αντιμετώπιζαν την οργή
της. Γι' αυτό και ένα από τα
χαρακτηριστικά της ήτανε η
σκληρότητά της απέναντι
στους παραβάτες των
δικών της κανόνων. Το
τόξο, η φαρέτρα και το
ελάφι την χαρακτήριζαν
σαν εικόνα στην μυθολογία
των Ελλήνων. Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

13. Ερμής
Ο φτεροπόδαρος Ερμής, ήταν
ο αγγελιοφόρος που έφερνε
μηνύματα σε Θεούς και
ανθρώπους, ιδιότητα που
τον έκανε ιδιαίτερα
δημοφιλή ανάμεσα τους.
Προστάτης των εμπόρων,
των οδοιπόρων και των
παλαιστών, εξελίχθηκε σε
Θεό του πνεύματος. Αν και οι
ερωτικές του περιπέτειες
ήτανε πάμπολλες, δεν
κατάφερε να κατακτήσει την
Αφροδίτη που πάντοτε
ποθούσε.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

14. ΆΡΗΣ
Ο αιμοδιψής Άρης, ήταν
πολεμικός Θεός, ο οποίος
εκπροσωπούσε τη μανία και
το παράλογο του πολέμου.
Όπως ήταν φυσικό, καμία
πόλη δεν τον έκανε πολιούχο
της ενώ δεν ήταν ιδιαίτερα
αγαπητός και στον κύκλο των
υπόλοιπων Θεών.
Χαρακτηριστικό του οι
πολλές διαμάχες με την έτερη
πολεμική Θεά, την Αθηνά,
έτσι όπως μας τις περιγράφει
και ο Όμηρος στην Ιλιάδα.
Παραδόξως, ο καρπός του
παράνομου έρωτά του με την
Αφροδίτη, ήταν η Αρμονία.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

15. Αφροδίτη
Η Αφροδίτη, η οποία
αναδύθηκε από τη θάλασσα,
ήταν η Θεοποίηση της
γυναικείας ομορφιάς, Θεά του
έρωτα και της αγάπης. Θεοί
και θνητοί, ήταν όλοι
μπλεγμένοι στα ερωτικά της
δίχτυα. Χαρακτηριστικότερη
των περιπτώσεων, είναι ο
έρωτάς της με τον Άρη και η
επ' αυτοφώρω σύλληψή τους
από το σύζυγό της Ήφαιστο με
άθραυστες αλυσίδες, από τις
οποίες τελικά τους έσωσε ο
Ποσειδώνας. Αυτό βέβαια δεν
την εμπόδισε να συνεχίσει τις
εξωσυζυγικές της
δραστηριότητες, με συνέπεια
να μην αποφύγει αρκετά
παρόμοια επεισόδια.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

16. Εστία
Τέλος, η Εστία ήταν η μεγαλύτερη
κόρη και το πρώτο παιδί του
Κρόνου και της Ρέας, γι' αυτό και
τέθηκε επικεφαλής όλων των
μεγάλων Θεοτήτων. Προστάτιδα
της οικογενειακής ευτυχίας, είχε
ως ιερό της το κέντρο του
σπιτιού και δεν της
προσφερόταν μόνο η πρώτη,
αλλά και η τελευταία θυσία σε
κάθε γιορταστική σύναξη του
ανθρώπου.
Η Εστία, η Αθηνά και η Άρτεμη,
ήταν οι μόνες Θεές που πάνω
τους δεν είχε δύναμη η
Αφροδίτη (που είχε υποτάξει το
σύνολο Θεών και ανθρώπων).
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

17. ΔΙΟΝΥΣΟΣ
Ο Διόνυσος, γιος του θεού Δία
.Παρόλο που δεν είναι ολύμπιος
θεός και ο Όμηρος δείχνει να τον
αγνοεί, ήδη από τον 6ο π.Χ. αι.,
αναπαρίσταται μαζί με τους
Ολυμπίους, αν και εμφανίζεται
σχετικά απόμακρος. Ενίοτε
απεικονίζεται να κάθεται δεξιά του
πατρός του στα ολύμπια δώματα.
Ο Διόνυσος ως μυθολογική οντότητα
«δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας,
αλλά αιώνιος έφηβος,
καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα Στην ελληνική μυθολογία, ο
στα δύο». Με αυτή τη μορφή, Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό
αντιπροσωπεύει «το πνεύμα της του πατέρα του, στη νήσο Ικαρία,
ενέργειας και της μεταμορφωτικής
δύναμης του παιχνιδιού» γεμάτο και παραδίδεται σε δώδεκα νύμφες ή
πονηριά, εξαπάτηση και υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι
στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε οποίες γίνονται τροφοί του θεϊκού
τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του παιδιού. Αργότερα, ως ένδειξη
Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν ευγνωμοσύνης την υπηρεσία τους, οι
τις μυθολογίες του κόσμου.
Υάδες εξυψώθηκαν στο ουράνιο
στερέωμα όπου λάμπουν ως
αστερισμός των Υάδων.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

18. Η αρχαία ελληνική θρησκεία
Η ακμή της αρχαίας ελληνικής
θρησκείας σημειώθηκε από την εποχή της
πρώτης καθόδου των ινδοευρωπαϊκών
φύλων στον ελλαδικό χώρο (μεταξύ του
2000 και του 1900 π.Χ.) μέχρι την
ανακήρυξη του Χριστιανισμού ως της
επίσημης θρησκείας του Ρωμαϊκού
κράτους. Στη μακροχρόνια διαδρομή της η
θρησκεία αυτή παρουσίασε διάφορες
φάσεις εξέλιξης. Σε όλες παρατηρείται
ένα κεντρικό χαρακτηριστικό, η λατρεία
θείων όντων διάφορων τύπων.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

19. Χαρακτηριστικά της θρησκευτικότητας
των αρχαίων Ελλήνων
 Ο πολυθεϊσμός.
 Η ισαριθμία επιμέρους πραγματικοτήτων
του κόσμου και θείων όντων.
 Η τάση πολλαπλασιασμού των θεών.
 Η εγκόσμια κατεύθυνση
 Η εναρμόνιση με το θέλημα της
θεότητας.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

20. Ο μυστικισμός των αρχαίων
Ελλήνων
Τα θρησκευτικά ρεύματα αποσκοπούσαν
στην εξασφάλιση μιας καλής μεταθανάτιας
ζωής. Τα ρεύματα αυτά είναι μυστήρια ή
μυστηριακές θρησκείες όπως της Ελευσίνας,
η Διονυσιακή λατρεία και ο Ορφισμός.
Μέσω των μυήσεων που τελούνταν στα
Διονύσια μυστήρια οι πιστοί αποκτούσαν
μια ιδιαίτερη σχέση με τν Δήμητρα και την
Περσεφόνη, συνεπώς θα εξασφάλιζαν μια
μεταθανάτια μοίρα καλύτερη από την κοινή
μοίρα που είχαν οι σκιές του Άδη.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

21. Στα Διονύσια μυστήρια στη
κατάσταση της μανίας ,της κατάληψης
από τον Θεό, την οποία την τελούσαν
ομάδες γυναικών (Θίασοι, Μαινάδες)
μέσα από οργιαστικές και διάφορες
άλλες πρακτικές, τα όρια Θεού και
ανθρώπου καταργούνταν.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

22. Στον Ορφισμό με ένα πρόγραμμα ασκητικής
ζωής επιδίωκαν την ένωση με τον Θεό. Εκεί η
ψυχή θεωρείται ως θείο στοιχείο ,το οποίο
πρέπει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του
σώματος (το οποίο θεωρείται τάφος ψυχής)
και της ύλης και να ενωθεί με το θείο.
Οι ιδέες αυτές βρίσκονται αντιμέτωπες με την
παραδοσιακή αντίληψη περί του ανθρώπου
,που θεωρούσε ότι αυτός αποτελείται από
σώμα αι ψυχή και απέβλεπε στη καλλιέργεια
και των δύο.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

23. Μύθος για τον Δία
Σύμφωνα με το μύθο των Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με
Ελλήνων η Ευρώπη ήταν αστραπιαία ταχύτητα. Η Ευρώπη
αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει,
της Θήβας και κόρη του γιατί φοβόταν μη σκοτωθεί. Ο
Αγήνορα και της Τηλεφάσσας, μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός
ηγεμόνων της Φοινίκης.Όταν διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος
μεγάλωσε, μια μέρα πήγε στα από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε
λιβάδια της παραλία, για να στην Κρήτη. Όταν αποβιβάστηκε στο
παίξει με τις φίλες της και να νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά
μαζέψει λουλούδια. Εκεί ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη
συνάντησε τον θεό Δία. και την οδήγησε στο Δικταίον άντρο.
Εκείνον αμέσως τον χτύπησε Καρπός των ερωτικών ενώσεων του
ο Έρωτας και για να την Δία και της Ευρώπης στην Κρήτη ήταν
πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο
ήρεμο, εύσωμο και δυνατό Σαρπηδόνας. Αργότερα, όταν ο Δίας
ταύρο και πήγε δίπλα της εγκατέλειψε την Ευρώπη και πήγε
κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, στον Όλυμπο, η Ευρώπη πήρε για
σκεπτόμενος με τι τρόπο θα δεύτερο σύζυγό της το βασιλιά της
την κατακτούσε. Εκείνη τότε Κρήτης Αστερίωνα, που υιοθέτησε και
πλησίασε τον ταύρο - Δία και τα παιδιά που είχε αποκτήσει αυτή από
άρχισε να τον χαϊδεύει το Δία. Μετά το θάνατο του βασιλιά
γοητευμένη από την ωραία Αστέριου, το θρόνο της Κρήτης πήρε ο
κορμοστασιά του και τη μυϊκή μεγαλύτερος από τους θετούς γιους
του δύναμη. Σε λίγο δε του, ο Μίνωας, ο οποίος έγινε ο πρώτος
δίστασε και να τον ιππεύσει. Έλληνας θαλασσοκράτορας και
νομοθέτης.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

24. Μύθος για την Ήρα
H Ήρα ήταν αδερφή και σύζυγος του Δία, Τρελός από έρωτα για την
κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν η θεά του αδερφή του, ο Δίας δεν
γάμου και προστάτιδα των γυναικών. παραιτήθηκε από τους
Ζήλευε τον άνδρα της Δία για τις απιστίες του σκοπούς του.
προς αυτήν και πολλές φορές εκδικήθηκε τις Μια βροχερή, χειμωνιάτικη
γυναίκες με τις οποίες την απατούσε ο Δίας. μέρα, καθώς η θεά
Η γέννηση της βασίλισσας των θεών
περπατούσε στο δάσος, ο Δίας
τοποθετείται σε διάφορα σημεία. Μερικά από
μεταμορφώθηκε σε κούκο και
αυτά είναι η Σάμος ή ηΣτυμφαλία ή η Εύβοια.
έπεσε στα πόδια της
ανυποψίαστης Ήρας. Η θεά
Η μοίρα της δεν ήταν διαφορετική από αυτή λυπήθηκε το μισοπαγωμένο
των αδερφών της. πλασματάκι. Έσκυψε, το πήρε
Ο Κρόνος την κατάπιε, προσπαθώντας να στην αγκαλιά της, το χάιδεψε
πολεμήσει τη μοίρα του, καθώς η Γαία και και το ζέστανε στους
ο Ουρανός του είχαν προφητεύσει πως ένας παρθενικούς της κόρφους.
απόγονός του θα διεκδικούσε την εξουσία. Τότε ο βασιλιάς των θεών
Μόνο όταν η Ρέα κατόρθωσε, με τέχνασμα, να πήρε την πραγματική του
ξεγελάσει τον Κρόνο, τότε η Ήρα, μαζί με τα μορφή. Επιβλητικός και
υπόλοιπα αδέρφια της, ξαναείδε το φως. πανίσχυρος εξουδετέρωσε και
τις τελευταίες αντιστάσεις της
Μετά την εκθρόνιση του Κρόνου, ο Δίας τη θεάς. Η Ήρα νικήθηκε,
ζήτησε σε γάμο. Εκείνη αρνήθηκε. υποτάχτηκε, έγινε για πάντα
Τρελός από έρωτα για την αδερφή του, ο Δίας δική του, αφού πρώτα
δεν παραιτήθηκε από τους σκοπούς του. εξασφάλισε «υπόσχεση
γάμου»
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

25. Μύθος για τον Ποσειδώνα
Σύμφωνα με τον Παυσανία,
Ο Θεός Ποσειδών είναι γιος του
Κρόνου και της Ρέας. Η κυριαρχία του ο Θεός Ποσειδών ήταν ένας
στη γη δηλώνεται τόσο από το όνομά από τους επιστάτες του
του, που προέρχεται (πιθανά) από το χρησμού στους Δελφούς
πόσις (αφέντης, κύριος) και δάων ή προτού να τους αναλάβει ο
δη (γη) όσο και από τα προσωνύμια Ολύμπιος Απόλλων. Ο
που του αποδίδονται όπως Γαιήοχος Δελφικός Απόλλων παρέχει
(αυτός που κατέχει τη γη, την έγκριση για την
κοσμοκράτορας), καθώς και αυτά που εγκατάσταση ανθρώπων σε
αναφέρονται στη ιδιότητά του να αποικίες, ενώ ο Ποσειδών
δημιουργεί σεισμούς όπως βοηθά δίνοντάς τους το
Ενοσίχθων, Εννοσίγαιος αλλά και εξαγνιστικό ύδωρ για την
Μοχλευτήρ, Σεισίχθων, Δαμασίχθων, θυσία που αφορούσε την
κλπ. ίδρυση της αποικίας.Γι’ αυτό
Ο συσχετισμός του με τους σεισμούς και οι πρόγονοί μας τον
και την Γη ανάγεται σε πολύ παλαιές θεωρούσαν και θεμελιωτή
εποχές, κατά τις οποίες ο Θεός δεν των οίκων τους,
είχε ακόμα συνδεθεί με τη θάλασσα, επικαλούμενοι την
αλλά η αρχική του μορφή θα πρέπει προστασία του για τη
να ήταν χθόνια. Υπήρχε μάλιστα και σταθερότητα του εδάφους
σχετική παράδοση, κατά την οποία ο και την ασφάλεια των
τόπος των Δελφών ανήκε αρχικά από κτισμάτων. Έτσι λατρεύεται
κοινού στον Ποσειδώνα και την Γη και ως Εδραίος, Ασφάλειος,
πριν περάσει στον Θεό Απόλλωνα. Θεμελιούχος καιΤειχοποιός.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

26. Μύθος για την Αθηνά
Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτική και το είχε πάρει
από τον πρώτο της βασιλιά, Ακταίο. Το δεύτερο όνομά
της, Κεκροπία, είχε προέλθει από τον βασιλιά Κέκροπα, ο οποίος
διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του.
Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το
ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της
βασιλείας του, η θεά Αθηνά και ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για
την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδών
κτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως
και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα (τα τρία
σημάδια μπορεί να τα δει κανείς πίσω από το
Ερέχθειον) ξεπήδησε και το πρώτο άλογο έτοιμο να υπηρετήσει
τον άνθρωπο, ενώ η Αθηνά πρόσφερε ένα δένδρο ελιάς.
Ο μύθος αναφέρει, ότι όλοι οι άνδρες της Αθήνας ψήφισαν για το
δώρο του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες για το δώρο της
Αθηνάς και επειδή ήταν μια γυναίκα παραπάνω από τους άνδρες,
η θεά Αθηνά προτιμήθηκε και από αυτήν, η πόλη πήρε το όνομα
της.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

27. Για να προστατεύσει την πόλη από τους πειρατές της Καρίας από
την θάλασσα και τους Βοιωτούς από την ξηρά, ο Κέκρωψ
διένειμε την Αττική σε δώδεκα περιοχές, για να διαχειρίζεται
καλύτερα τον πληθυσμό: Αφίδναι, Βραυρώνα, Δεκέλεια,
Επάκρια, Ελευσίνα, Κεκροπία, Κηφισία, Κυθαιρός, Φάληρο,
Σφαιττός, Τετράπολις, Θορικός.
Έδωσε επίσης εντολή, ο καθένας να ρίξει από μία πέτρα και
μετρώντας αργότερα όλες τις πέτρες, βρέθηκαν είκοσι χιλιάδες
κάτοικοι.
Ο Κέκρωψ εισήγαγε την λατρεία του Διός και τις προσφορές
εδεσμάτων (πελανοί) στις τελετές, αντί για ανθρωποθυσίες. Ο
τάφος του στην Ακρόπολη διετηρείτο μέχρι και τον τέταρτο
αιώνα π.Χ.
Όταν ένας εχθρικός στρατός πολιόρκησε την Αθήνα, οι Αθηναίοι
ζήτησαν την συμβουλή του μαντείου των Δελφών, το οποίο
τους έδωσε τον χρησμό, ότι για να σωθεί η πόλη, ένας Αθηναίος
έπρεπε να θυσιαστεί με την θέληση του. Όταν η κόρη του
Κέκρωπος, Άγραυλος, έμαθε για τον χρησμό, ανέβηκε στην
Ακρόπολη και πέφτοντας σκοτώθηκε. Οι Αθηναίοι για να την
τιμήσουν, έκτισαν ένα ναό στην Ακρόπολη και κάθε χρόνο
εόρταζαν τα Αγραύλεια.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

28. Μύθος για την Δήμητρα
Ήταν θεά των σιτηρών και γενικά της γεωργίας. Αυτή έμαθε στους
ανθρώπους να καλλιεργούν και να σπέρνουν τα χωράφια. Θεωρήθηκε
ακόμη προστάτρια της οικογένειας.Ο κυριότερος μύθος γύρω από τη
Δήμητρα είναι αυτός που μιλάει για τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε για την
κόρη της Περσεφόνη. Ο Πλούτωνας, δηλαδή ο Άδης, έκλεψε κάποτε την
Περσεφόνη. Η Δήμητρα πλανιόταν θλιμμένη πάνω στη γη εννιά ημέρες.
Κρατούσε πυρσούς για να βλέπει και ρωτούσε όσους συναντούσε μήπως
είχαν δει την κόρη της.
Τέλος έφτασε στην Ελευσίνα, μεταμορφωμένη σε γριά(Γραία) και
φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο του βασιλιά Κελεού. Εκεί ανέλαβε την
ανατροφή του γιου του Δημοφώντα, που θέλησε να τον κάνει αθάνατο.
Γι' αυτό τον έτρεφε με αμβροσία και έκαιγε το θνητό του σώμα στις
φλόγες. Την είδε όμως η Μετάνειρα, μητέρα του παιδιού, και μη ξέροντας
ότι πρόκειται για θεά τρόμαξε και άρχισε να φωνάζει. Η Δήμητρα
θύμωσε και σταμάτησε τη διαδικασία αυτή. Έτσι ο γιος του Κελεού έμεινε
θνητός. Αλλά η Δήμητρα σαν ανταπόδοση της φιλοξενίας, δίδαξε στους
κατοίκους της Ελευσίνας την καλλιέργεια της γης και τα Ελευσίνια
μυστήρια.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

29. Μύθος για τον Ήφαιστο
Ο επικρατέστερος μύθος αναφέρει με διαφορετικό τρόπο γιατί ο
Ήφαιστος ήταν κουτσός.
Λέει λοιπόν ότι ο Δίας τον πέταξε έξω από τον Όλυμπο, γιατί κάποτε
που ο ίδιος φιλονικούσε μη την Ήρα, ο Ήφαιστος πήρε το μέρος της
μητέρας του.
Μια ολόκληρη μέρα έπεφτε ο θεός προς τα κάτω. Τέλος κατά τη δύση του
ήλιου προσγειώθηκε στη Λήμνο. Οι κάτοικοί της τον παρέλαβαν και
τον περιποιήθηκαν. Γι' αυτό και στην αρχαία εποχή πίστευαν ότι το
χαλκείο του, δηλαδή το εργαστήριο του του χαλκού, βρισκόταν στη
Λήμνο, στο ηφαίστειο Μόσυχλος.
Πίστευαν ακόμη ότι οι βοηθοί του ήταν οι Κάβειροι, που τους λάτρευαν
στη Λήμνο.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

30. Μύθος για τον Απόλλωνα
Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους θεούς του Ολύμπου.
Γεννήθηκε από το Δία και τη Λητώ. Δίδυμη αδελφή του είναι η
Άρτεμη. Τα δυο παιδιά γεννήθηκαν στη Δήλο, νησί του Αιγαίου,
που από τότε θεωρείται ιερό. Για τους Αρχαίους Έλληνες υπήρξε
θεός του ήλιου και του φωτός, Ο μύθος αναφέρει ότι το
φθινόπωρο έφευγε και πήγαινε στη χώρα των Υπερβορείων. Την
άνοιξη ξαναγύριζε πάνω σ' ένα άρμα, που το έσερναν κύκνοι.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

31. Μύθος για την Άρτεμις
Η θεά αυτή έχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις θεές του Ολύμπου. Ήταν
κόρη του Δία και της Λητώς, δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα. Στους
αγώνες του Απόλλωνα εναντίον του Πύθωνα στους Δελφούς και
εναντίον των παιδιών της Νιόβης, η Άρτεμη στάθηκε στο πλευρό του.
Θεωρούνταν εξαιρετική κυνηγός και προστάτρια των ζώων. Έτρεχε
στα βουνά και στα δάση της Αρκαδίας και της Λακωνίας με συνοδεία τις
Νύμφες. Προστάτευε όλη την άγρια φύση, τα ποτάμια, τις λίμνες, τα
λιβάδια και τα χωράφια. Ήταν και προστάτρια της γονιμότητας της γης,
αλλά και των τοκετών, των βρεφών και των μελλονύμφων. Σ' αυτήν και
στον Απόλλωνα αφιέρωναν οι νέοι τα μαλλιά τους όταν γίνονταν
άντρες. Σ' αυτήν αφιέρωναν οι νέες τα παιχνίδια τους πριν από το γάμο
τους. Παράλληλα ήταν και θεά του ξαφνικού θανάτου των γυναικών
την ώρα που γεννούσαν.
Αλλά και θεά του πολέμου τη θεωρούσαν, καθώς και θεά που προστάτευε
την τήρηση των νόμων και των όρκων. Εξάλλου είχε και ιαματικές
ιδιότητες, γιατί βοηθούσε τους αρρώστους να γιατρευτούν. Απ' όλα όσα
αναφέραμε φαίνεται η στενή σχέση της με τον αδελφό της Απόλλωνα.
Αλλά όπως και αυτός είναι θεός του ήλιου, έτσι και αυτή είναι θεά της
σελήνης. Ποτέ της δεν παντρεύτηκε και έμεινε για πάντα παρθένα.
Ούτε ποτέ ερωτεύτηκε . Γι' αυτό τη θεωρούσαν και προστάτρια της
αγνότητας όλων των παρθένων. Όσοι την ερωτεύτηκαν ή την είδαν
γυμνή ή θέλησαν να την κάνουν γυναίκα τους τιμωρήθηκαν σκληρά
από την ίδια τη θεά.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

32. Μύθος για τον Ερμή
Του απέδιδαν και σχέσεις με τη γη. Άρα ήταν και θεός της γονιμότητας
(γονιμικός) και του κάτω κόσμου(Χθόνιος). Γι' αυτό την τρίτη μέρα των
Ανθεστηρίων, που ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς, θυσίαζαν μόνο
στον Χθόνιο Ερμή.
Γιατί ο Ερμής ήταν και ο ψυχοπομπός του Άδη. Μετέφερε δηλαδή τις
ψυχές των νεκρών και τις παρέδιδε στο Χάροντα.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

33. Μύθος για τον Άρη
Ο Άρης πάντοτε νικιόταν από την Αθηνά. Παντοτινοί συνοδοί του ήταν οι
δύο γιοι του, ο Φόβος και ο Δείμος (τρόμος). Έλεγαν ότι κατοικούσε με
βαρβαρικούς λαούς, όπως οι Θράκες. Οι αρχαίοι Έλληνες τον
φαντάζονταν πελώριο στο ανάστημα, αλλά ωραίο και με φωνή που
ισοδυναμούσε με τη φωνή δέκα χιλιάδων αντρών μαζί. Αγάπησε τη θεά
Αφροδίτη και αυτή ανταποκρίθηκε στον έρωτά του. Αλλά ο θεός
Ήφαιστος, που ήταν άντρας της αντέδρασε πολύ άσχημα απέναντί τους.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

34. Μύθος για την Αφροδίτη
Ένας μύθος τη θεωρεί κόρη του Δία και της Διώνης. Ένας άλλος
υποστηρίζει ότι γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας και κάποια
κομμάτια από τις σάρκες του Ουρανού, όταν τον τραυμάτισε ο γιος του
Κρόνος. Πάντως η λατρεία της φαίνεται ότι προέρχεται από την ανατολή
και πέρασε στην Ελλάδα από την Κύπρο. Άντρας της ήταν ο κουτσός
θεός Ήφαιστος, αλλά τον απάτησε με τον Άρη. Ο Ήφαιστος
πληροφορήθηκε την απάτη από τον Ήλιο, που τα βλέπει όλα. Για να τους
εκδικηθεί, περιτύλιξε το κρεβάτι τους με αόρατα δίχτυα και όταν
συναντήθηκε το ζευγάρι, πιάστηκε μέσα και δεν μπορούσε να κουνηθεί.
Ύστερα ο Ήφαιστος κάλεσε όλους τους θεούς να δουν το θέαμα. Παιδιά
της Αφροδίτης και του Άρη είναι ο Δείμος (τρόμος), ο Φόβος, η Αρμονία
και ίσως ο Πρίαπος. Εκτός από τον Άρη η Αφροδίτη αγάπησε και τον
Αγχίση, αδελφό του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Από τον Αγχίση
απόκτησε τον Αινεία και για χάρη του βοήθησε τους Τρώες κατά τον
Τρωικό πόλεμο. Αγάπησε επίσης και τον Άδωνη. Όταν ο αγαπημένος της
σκοτώθηκε από ένα αγριογούρουνο, η θεά παρακάλεσε το Δία να
ανασταίνεται κάθε άνοιξη και καλοκαίρι και να μένει μαζί της.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

35. Μύθος για την Εστία
Ήταν η πρωτότοκη θυγατέρα του Κρόνου και της Ρέας, αδελφή του Δία,
του Ποσειδώνα και των άλλων θεών. Ήταν η θεά της εστίας κάθε
σπιτιού, που στους αρχαίους λαούς είχε ιερό χαρακτήρα. Γιατί η εστία
ήταν το κέντρο της οικογένειας, εξυπηρετούσε τις καθημερινές
ανάγκες και δεχόταν τις προσφορές της. Έγινε το σύμβολο της
φιλοξενίας και του απαραβίαστου οικογενειακού ασύλου. Παρ' όλο
που οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η θεά εστία παρέμεινε σε όλη τη
ζωή της παρθένα, έγινε προστάτρια της οικογένειας, της κατοικίας
και της φιλοξενίας. Τη λάτρευαν σε κάθε σπίτι, γιατί πίστευαν ότι
αυτή εφεύρε την κατοικία. Σ΄ αυτήν πρόσφεραν τους πρώτους
καρπούς των αγρών, τις λεγόμενες απαρχές των καρπών. Της
αφιέρωναν επίσης μικρά μοσχάρια. Σε κάθε σπίτι, ακριβώς στο
κέντρο, και σε σχήμα κυκλικό υπήρχε η εστία. Εκεί έκαιγε συνεχώς
το ιερό πυρ. Κάθε πόλη βέβαια είχε την κοινή της εστία. Από κει
έπαιρναν φωτιά όσοι επρόκειτο να εκστρατεύσουν ή ν' αποικίσουν,
και μετέφεραν την ιερή αυτή φωτιά από τη μητρόπολη στη νέα
πατρίδα. Αυτό έδειχνε το δεσμό που υπήρχε ανάμεσα στις δύο πόλεις.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι κοινή εστία όλης της Ελλάδας και του
κόσμου ολόκληρου ήταν η εστία των Δελφών, όπου βρισκόταν και ο
Ομφαλός της γης. Αν ποτέ έσβηνε η ιερή φλόγα, θεωρούνταν πολύ
κακός οιωνός. Θα έπρεπε να ξαναναφτεί απευθείας από τον ήλιο για
να είναι αμόλυντη.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

36. Τα σύμβολα των δώδεκα θεών του
Ολύμπου.
Δίας: κεραυνός, αετός ,σκήπτρο
Ήρα: σκήπτρο, ρόδο, παγώνι
Ποσειδώνας: τρίαινα, άλογο, δελφίνια
Αθηνά: κουκουβάγια, ελιά,
περικεφαλαία
Δήμητρα: στάχυα, δάδες
Ήφαιστος: σφυρί, λαβίδα
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

37. Απόλλωνας: κιθάρα, λύρα
Άρτεμη: τόξο, θήκη με βέλη,
ελάφι
Ερμής: κηρύκειο, φτερωτά
σανδάλια
Άρης: όπλα
Αφροδίτη: φτερωτοί έρωτες,
περιστέρι,ζώνη
Εστία: Η οικιακή πυρά
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

38. Τι συμβολίζει το κάθε σύμβολο:
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

39. Δίας
Ο κεραυνός: συμβολίζει τη δύναμη της
δημιουργίας.
Αετος :φορέας του θεϊκού του όπλου
του κεραυνού. ο αετός γεννήθηκε την
ίδια ώρα με τον Δία, σύμφωνα με μία
άλλη ο αετός προείπε, ως μάντης, στον
Δία τη νίκη του κατά των γιγάντων. Ο
αετός έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο και στην
ερμηνεία των ονείρων
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

40. Ήρα
Ρόδο: το άνθος της τελειότητας
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

41. Αθηνά
Κουκουβάγια: Την σοφία
Ελιά: σύμβολο γαλήνης, προστασίας,
γονιμότητας.
Δέντρο του καλού συνδεδεμένο με την
αναγέννηση και το φως.
Η ελιά δίνει την εικόνα της αιώνιας
θαλερότητας, της βλάστησης που δεν
επηρεάζεται από την αλλαγή των εποχών,
είναι η προσδοκία του αέναου και του
αειθαλούς
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

42. Αφροδίτη
 Το περιστέρι συμβολίζει την ειρήνη.
 Η ζώνη λοιπόν είναι η προσωποποίηση του θηλυκού
στοιχείου, συνδεδεμένη με τη θεά του έρωτα.
Θεωρείται το πιο ισχυρό σύμβολο σ’ ολόκληρη την
ελληνική μυθολογία, μια και είναι πιο δυνατό ακόμη
και από τους κεραυνούς του Δία. Η αλληγορία είναι
απλή: ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο
Σύμπαν, αν χρησιμοποιείται στην πιο αγνή μορφή
του.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

43. Άρτεμις
Το ελάφι συμβολίζει την αιθέρια
ύπαρξη και το ιδεώδες σύνορο ανάμεσα
στα δύο από τα τέσσερα στοιχεία της
φύσης, τη γη και τον αέρα.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

44. Ερμής
Το κηρύκειο συμβολίζει:το σύμβολο της
ομόνοιας και της καταπαύσεως της
διχόνοιας.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

45. Διόνυσος
Κισσός : αφοσίωση, γάμος, φιλία,
στοργή.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

46. Ποσειδώνας
Τα δελφίνια συμβολίζουν την ελευθερία, την
χαρά, τη δύναμη, το μεγαλείο της φύσης, την
αρμονία και τον αλτρουισμό.
Η τρίαινα συμβολίζει το όπλο με το οποίο
μπορεί κανείς να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί.
Επίσης η τρίαινα του Ποσειδώνα μπορούσε να
σβήσει τις φωτιές καταστρεπτικών παθών,
καθώς και τις φωτιές που ανάβει ο θυμός.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

47. Απόλλωνας
Η λύρα συμβολίζει την αληθινή
αρμονία, που μπορεί να φέρει η
μουσική. Όπως και στην κιθάρα, οι
χορδές μιας λύρας, μπορεί να είναι από
τρεις ως δώδεκα, αλλά ο σωστός
αριθμός για το όργανο του Απόλλωνα,
είναι το επτά, ο ιερός αριθμός του.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

48. Εστία
Ο φλεγόμενος κύκλος συμβολίζει την
αιωνιότητα, τον πνευματικό ήλιο και
την επιστροφή στην ενότητα μετά τις
αναρίθμητες μεταμορφώσεις.
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα

49. Είναι λογικό με τους παραπάνω
συμβολισμούς ότι οι άνθρωποι είχαν
στην πραγματικότητα «επιβάλλει»
στους εαυτούς τους τη λατρεία στα
Θεία αφού τους είχαν δώσει
ανθρώπινες ατέλειες και
συναισθήματα.
Προφανώς είχαν ανάγκη να πιστεύουν
σε κάτι ή σε κάποιους όπως έχουμε κι
εμείς οι σημερινοί άνθρωποι άλλωστε.
Τέλος !
Λ. Ηλιάνα, Μ. Μαριάννα