2. Historia rozwoju rehabilitacji psychiatrycznej (1)
Pierwsze wzmianki o potrzebie rehabilitacji chorych
psychicznie pojawiły się w pierwszej połowie XIX wieku,
kiedy zaczęto zwiększać swobodę pacjentów, a warunki
szpitalne starano się upodobnić do domowych
3. W 1845 roku Bartłomiej Frydrych
(autor pierwszego podręcznika
psychiatrii w języku polskim)
„ O chorobach umysłowych” pisał,
że „w miarę jak się chory
uspokaja, należy wybrać dla niego
zatrudnienie, bo wszyscy muszą
pracować”
4. W 1846 roku Andrzej Janikowski
(pionier XIX wiecznej medycyny
sądowej w Polsce) zalecał „aby
w zajęciach organizowanych dla
chorych – zabawy, teatr, muzyka
uczestniczył również personel”
5. W 1868 roku Stanisław
Chomentowski (psychiatra i
neurolog, autor 40 prac
naukowych) „zachęcał do
kupowania do zakładów
psychiatrycznych gazet, gier
towarzyskich, a także do
urządzania pikników, koncertów
itp.”
6. Przez następne lata
obserwowano pewnego
rodzaju stagnację, chociaż w
okresie międzywojennym
wiele wysiłku włożono w
zapewnienie chorym
właściwych oddziaływań
społecznych, pracy, rozrywki
i umożliwienie aktywnego
trybu życia
7. Tradycją polskiej psychiatrii była opieka rodzinna
W 1936 roku 30% chorych
objętych opieką szpitala
psychiatrycznego przebywało
u okolicznych ludności
(opieka heterofamilijna –
osoby chore psychicznie pod
opieką ludności)
8. Od końca lat 50 rozpoczął się nowy etap w dążeniu do
humanizacji szpitala psychiatrycznego i w walce z
objawami „instytucjonalimu”
W dużych szpitalach psychiatrycznych powstawały
pierwsze programy rehabilitacyjne dla przewlekle
chorych:
W wyniku powolnego przekształcania dużych, zamkniętych
zakładów w coraz bardziej otwarte instytucje (proces ten
nazywano „terapią instytucji”)
Zaczęto dbać o estetyczne i pogodne urządzenia wnętrz,
zmniejszono liczbę łóżek na oddziałach, a przede
wszystkim w coraz większym stopniu brano pod uwagę
potrzeby i prawa pacjentów i ich rodzin
12. Rozpoczęta w latach 60 reorganizacja systemu lecznictwa
psychiatrycznego, oparta na zasadach psychiatrii
środowiskowej przynosi wymierne korzyści
Z pośrednich form opieki psychiatrycznej rozwinęły się
stopniowo psychiatryczne oddziały dzienne, w których
realizuje się program zajęć terapeutycznych
Ostatnie lata przyniosły także stopniowy rozwój opieki
nad rodziną w sytuacji kryzysu poprzez wizyty w domu
pacjenta – zespoły leczenia środowiskowego
17. Definicja
Rehabilitacja psychiatryczna - system skoordynowanych
oddziaływań społecznych, psychologicznych,
wychowawczych i medycznych umożliwiających chorym
psychicznie samodzielną egzystencję i integrację społeczną
18. Cele
Celem rehabilitacji psychiatrycznej jest wyposażenie
pacjenta w umiejętności:
o Fizyczne
o Intelektualne
o Emocjonalne
Potrzebne do życia, uczenia się i pracy, przy jak
najmniejszym wsparciu ze strony osób, które na co dzień
lub w sytuacjach kryzysowych zajmują się pomaganiem
19. Rodzaje rehabilitacji psychiatrycznej
Medyczna
farmakoterapia podtrzymująca
Zawodowa
poradnictwo i szkolenie zawodowe przystosowane do możliwości
osoby niepełnosprawnej oraz sytuacji na rynku pracy
Społeczna
Proces przygotowania osoby niepełnosprawnej do aktywnego
życia
Kształtowanie takich warunków i postaw otoczenia, które
ułatwiałyby jednostce pełną integrację społeczną
21. Zasada optymalnej stymulacji
Wskazuje na niesłuszność stosowania nadmiernej lub zbyt
ubogiej stymulacji chorego, monotonii lub przypadkowości
bodźców
Wymagania zbyt wysokie stają się przyczyną rezygnacji,
apatii, a nawet odmowy udziału w dalszej rehabilitacji
Niedostateczna stymulacja wywołuje lub pogłębia objawy
instytucjonalizmu
Ma na celu dostarczenie wrażeń stymulujących aktywność
psychiczną
22. Zasada wielostronności metod
Zakłada kompleksowość w rehabilitacji, o której decyduje
równoczasowość biologicznych i niebiologicznych
(psychosocjoterapeutycznych) metod postępowania
23. Zasada stopniowania trudności
Zwraca uwagę na dostosowanie formy i zakresu pomocy
do zmieniających się możliwości chorego – począwszy od
zastępowania go w działaniach i decyzjach, aż do
pozostawienia mu pełnej swobody i samodzielności
24. Zasada powtarzalności oddziaływań
Wynika z remitującego przebiegu choroby i nawrotowości
objawów chorobowych
Zaostrzenie objawów psychotycznych i rehospitalizacja są
często powodem do powtórzenia i utrwalenia umiejętności,
które chory nabył wcześniej
25. Zasada partnerstwa (1)
Wskazuje, że nie można rehabilitować chorego bez jego
czynnego udziału
Rehabilitacja jest prawem, nie obowiązkiem i nie należy
jej realizować wbrew woli i bez zgody pacjenta
26. Zasada partnerstwa (2)
Zasady:
Poszanowanie praw i indywidualności chorego
Budowanie zaufania, akceptacji programu i współpracy pacjenta
Nie stosowanie zakazów i nakazów
Zachowanie szacunku dla pacjenta, podtrzymywanie jego poczucia
godności, autonomii i pozytywnej samooceny
Pozbycie się przez pielęgniarkę postawy nadopiekuńczej
Dostarczenie jasnych, jednoznacznych norm i wzorców zachowań
Wzmacnianie pozytywne zachowań prospołecznych pacjenta
Zwracanie uwagi na zachowanie sprawności , korzystne cechy
osobowości, a nie na deficyty sprawności
Zachowanie realistycznego optymizmu oraz niezmniejszanie
oczekiwań wobec chorego
28. Czynniki decydujące o skuteczności oddziaływań
rehabilitacyjnych
I grupa – związana z osobowością i umiejętnościami
chorego
Cechy osobowości przedchorobowej
Przystosowanie przedchorobowe
II grupa – związana bezpośrednio z obrazem choroby
Wiek zachorowania
Przebieg choroby
Czas trwania hospitalizacji
Nasilenie objawów negatywnych
Rozległość objawów deficytowych
III grupa – związana z sytuacją psychospołeczną
Klimat rodzinny
Stereotyp choroby psychicznej
29. Czynniki utrudniające rehabilitację
Objawy wytwórcze
Inne objawy psychopatologiczne, np. objawy osiowe
schizofrenii (autyzm)
Obniżenie nastroju i napędu w depresji
Objawy wtórne jako skutek choroby i hospitalizacji
(deficyty)
Objawy schorzeń somatycznych
Stosowane leki
30. Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (1)
Nauczenie pacjenta, jak ma żyć ze swoją chorobą:
Jak unikać okazywania przeżyć psychotycznych wobec obcych
Jak się ubierać i zachowywać, aby być akceptowanym
Jak dostosować się do obowiązujących norm
Jak prowadzić aktywny tryb życia
Jaki zakres samoopieki jest dostępny pacjentowi
W jakich sytuacjach powinien zwrócić się do lekarza lub
pielęgniarki
31. Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (2)
Pomoc w przywróceniu optymalnych stosunków z innymi
przez:
Postawę życzliwości wobec otoczenia, dbałość o wygląd
zewnętrzny, czystość i estetykę mieszkania, pamięć o rocznicach
i uroczystościach
Zwalczanie bezczynności chorego
Starania, aby zapewnić swej rodzinie przychylność osób
znaczących w środowisku
Uczestniczenie w pracy grup samopomocy, grup wsparcia
Nie należy stawiać choremu nadmiernych wymagań, gdyż
może to spowodować dekompensację
32. Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (3)
Przed wypisem ze szpitala należy się upewnić, jak chory
radzi sobie z nawiązywaniem kontaktów z ludźmi
Istotne jest to, czy chory ma gdzie mieszkać, z czego będzie
żył, jak może korzystać z opieki specjalistycznej i socjalnej
oraz jak można mu zapewnić właściwe kontakty społeczne
34. Rehabilitacja wczesna
Obejmuje rozpoznanie problemów pacjenta, pomoc
psychologiczną dla pacjenta i rodziny w rozwiązywaniu
konfliktów i podejmowaniu życiowych decyzji
Odbywa się przy pomocy psychoterapii
35. Rehabilitacja późna
Jest stosowana u osób hospitalizowanych długotrwale,
przewlekle chorych, żyjących w izolacji lub w konflikcie z
otoczeniem
Dotyczy osób, które utraciły zdolność przystosowania do
środowiska, nie spełniają wymagań otoczenia, nie radzą
sobie z podstawowymi wymogami bytowymi, a także osób
przebywających na stałe w opiece stacjonarnej
Do metod stosowanych w ramach tej rehabilitacji należą:
terapia zajęciowa, uczestniczenie w społeczności leczniczej,
treningi aktywności, psychoterapia podtrzymująca i
usprawnianie ruchowe
36. Zadania rehabilitacyjne realizowane są w
zróżnicowanym wymiarze:
Na dziennych i stacjonarnych oddziałach o profilu
rehabilitacyjnym
W hostelach i mieszkaniach chronionych
W warsztatach terapii zajęciowej
Zakładach aktywizacji zawodowej
Na obozach rehabilitacyjno – wypoczynkowych
Turnusach terapeutyczno – rehabilitacyjnych
W środowiskowych domach samopomocy
37. Hostele (1)
Hostel – to forma pośrednia między oddziałem
stacjonarnym a powrotem do dotychczasowego środowiska
Jego oferta jest szczególnie korzystna w odniesieniu do
osób, które:
Uzyskały już względną samodzielność, ale wymagają
jeszcze czasowej separacji od otoczenia
Potrzebują dłuższego czasu na adaptację do warunków i
wymogów życia pozaszpitalnego po długotrwałym pobycie
na oddziale lecznictwa stacjonarnego
Rehabilitacja w hostelu przebiega w warunkach
zbliżonych do naturalnego środowiska życia
Obecność personelu w hostelu ogranicza się do kilku
godzin dziennie
38. Hostele (2)
Zadaniem hostelu jest kształtowanie i utrwalanie
umiejętności z zakresu:
Samoobsługi
Aktywnego udziału we własnej farmakoterapii
Poszukiwania pracy
Nawiązywania i podtrzymywania kontaktów międzyludzkich,
rozwiązywania problemów
Pobyt w hostelu jest również okazją do:
Zwiększenia spójności grupy
Zawierania nowych znajomości
Uczenia się dawania i czerpania oparcia w trudnych sytuacjach
39. Zakład pracy chronionej
Zasady funkcjonowania
zakładów pracy chronionej
określa ustawa o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych z dnia 27
sierpnia 1997 r.
40. Decyzję w sprawie przyznania statusu zakładu pracy
chronionej wydaje wojewoda.
Wymagania jakie musi spełniać zakład pracy chronionej
to:
Działalność gospodarcza musi być prowadzona przez co
najmniej 12 miesięcy
Należy zatrudniać nie mniej niż 25 pracowników w
przeliczeniu na etaty
co najmniej 40 proc.; w tym co najmniej 10 proc. ogółu
zatrudnionych stanowią osoby zaliczone do znacznego lub
umiarkowanego stopnia niepełnosprawności albo,
41. co najmniej 30 proc. osób niewidomych lub psychicznie
chorych, albo osób upośledzonych umysłowo zaliczonych
do znacznego lub umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności
W zakładzie pracy chronionej częściej zatrudnione są
osoby lekko i umiarkowanie niepełnosprawne
Zakłady pracy chronionej zatrudniają bardzo mało osób z
niepełnosprawnością intelektualną.
Czasami niepełnosprawni pracownicy skarżą się, że w
zakładach pracy chronionej są złe warunki pracy.
42. Zakład Aktywizacji Zawodowej - Zaniedbane
ogniwo rehabilitacji
Polski system rehabilitacji
zawodowej osób
niepełnosprawnych wciąż nie
działa sprawnie.
Mimo miliardów złotych
wydawanych na ten cel
zaledwie kilka procent osób
ze znacznym stopniem
niepełnosprawności pracuje
43. ZAZ – dostarczają miejsc pracy osobom ze znacznym
stopniem i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności
Zakład taki tworzy się także w celu rehabilitacji
zawodowej i społecznej tych osób oraz przygotowania ich
do aktywnego życia w otwartym środowisku na miarę ich
indywidualnych możliwości
Zakład aktywności zawodowej jest wyodrębnioną
organizacyjnie i finansowo jednostką tworzoną przez
powiat, gminę, stowarzyszenie lub inną organizację
społeczną, której statutowym zadaniem jest rehabilitacja
zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych
44. Podstawy prawne dla działalności zakładów aktywności
zawodowej stworzyła ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o
rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.).
Zgodnie z przepisami ustawy osobami niepełnosprawnymi są
osoby, których stan fizyczny, psychiczny lub umysłowy trwale
lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia
wypełnianie ról społecznych, a w szczególności zdolności do
wykonywania pracy zawodowej.
45. Zakład aktywności zawodowej nie może prowadzić
działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu
wyrobów przemysłu paliwowego, tytoniowego,
spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także
pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu
powyżej 1,5% oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z
udziałem tych metali
Zabronione jest również prowadzenie działalności w
zakresie handlu ww. wyrobami
46. Środki zakładowego funduszu aktywności przeznaczane są
na wydatki związane z:
usprawnieniem oraz oprzyrządowaniem stanowisk pracy
wspomagających samodzielne funkcjonowanie osób
niepełnosprawnych w zakładzie pracy
zakupem sprzętu i wyposażenia dla osoby
niepełnosprawnej umożliwiającego jej samodzielne
uczestniczenie w życiu społecznym oraz lokalnym
środowisku
pomocą osobom niepełnosprawnym w przygotowaniu ich
do pracy poza zakładem
47. Kto pracuje w ZAZ?
W ZAZ pracuje obecnie najwięcej osób :
z upośledzeniem umysłowym - ok. 27%
ze schorzeniami narządu ruchu i kręgosłupa – 16%
z chorobami psychicznymi i nerwowymi - 15,3%
ze schorzeniami narządu wzroku - 15%
ze schorzeniami neurologicznymi – prawie 15%
ze schorzeniami narządu słuchu i mowy tylko 2,3%
Pracownicy zaz to najczęściej osoby słabo wykwalifikowane.
Wykształcenie podstawowe - 31,6%
niepełne podstawowe - 6,5%
zasadnicze zawodowe - 32,1%
średnie ogólnokształcące i pomaturalne zawodowe -18,8%
wyższe - 3,7%
48. Środowiskowe Domy Samopomocy
Środowiskowy Dom
Samopomocy jest
jednostką organizacyjną
resortu pomocy
społecznej, działającą na
zasadach zadania
zleconego samorządom,
fundacjom,
stowarzyszeniom.
49. Do zadań ŚDS należy budowanie sieci oparcia
społecznego, przygotowanie do życia w społeczeństwie i
funkcjonowania w środowisku:
osób przewlekle psychicznie chorych
niepełnosprawnych intelektualnie.
50. Podstawy prawne funkcjonowania ŚDS
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie
środowiskowych domów samopomocy z dnia 9 grudnia 2010 r. (Dz.
U. z 2010 nr 238 poz. 1586)
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z dnia
15 kwietnia 2004 r
Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego
51. Misją ŚDS jest przywracanie osobom radzenia sobie
w sytuacjach życiowych na najwyższym z możliwych
poziomie, stwarzanie możliwości do rozwoju ruchu
samopomocowego oraz rozwój sieci oparcia
społecznego we współpracy z najbliższym i dalszym
otoczeniem społecznym.
52. Cel działalności
Wspieranie uczestników i ich rodzin oraz kompensowanie
skutków niepełnosprawności w sferze zdrowia psychicznego,
a także propagowanie modelu zdrowej rodziny poprzez:
stwarzanie warunków do nabycia umiejętności wykonywania
podstawowych czynności życia codziennego, doskonalenia
umiejętności nabytych oraz realizacja zadań życiowych,
podtrzymywanie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do
samodzielnego życia,
zapewnienie miejsca pobytu, jednego gorącego posiłku dziennie, w
tym dietetycznego zgodnie ze wskazówkami lekarza,
wsparcie psychologiczne i terapeutyczne- wsparcie w sytuacjach
kryzysowych,
53. opieka pielęgniarska i rehabilitacja fizyczna
integracje osób z zaburzeniami psychicznymi w społeczności
lokalnej poprzez aktywizacje zawodową i społeczną
stymulowanie osobistego rozwoju poprzez opracowanie
indywidualnego planu pomocy
zapewnienie warunków do rozwoju samorządności uczestników
umożliwienie udziału w terapii zajęciowej, indywidualnej,
grupowej, grupach wsparcia, spotkaniach grupowych, wspieranie
grup samopomocowych w zakresie zdrowia psychicznego
zaspokajanie w miarę możliwości tych potrzeb, które wpływają w
dużym stopniu na rozwój psychiczny: bezpieczeństwa, działania
higieniczne, odżywiania, ruchu, odpoczynku, kontaktu, godności
osobistej, kontaktu emocjonalnego, sensu życia, kulturalne
54. umożliwienie realizacji potrzeb religijnych i kulturalnych
zapobieganie stanom powodującym konieczność ciągłej opieki ze
strony instytucji poprzez globalna rehabilitacje środowiskową
zróżnicowanie usług w zależności od możliwości psychofizycznych
osób oraz ich potrzeb, oczekiwań, zainteresowań
organizowanie spotkań i zajęć integracyjnych poza Środowiskowym
Domem Samopomocy
współpraca z rodzinami osób korzystających z działalności Domu,
poradnictwo, informacja, wsparcie i pomoc w rozwiązywaniu
problemów życiowych
wspieranie grup samopomocowych
55. uaktywnianie środowiska związane z propagowaniem i ochrona
zdrowia psychicznego
współpraca ze środkami masowego przekazu w celu propagowania
ochrony zdrowia psychicznego
kształtowanie wobec osób z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzin
właściwych postaw społecznych a zwłaszcza zrozumienia,
tolerancji, życzliwości a także przeciwdziałaniu ich dyskryminacji
56. Typy ŚDS
Typ A – dom dla osób psychicznie chorych, przeznaczony dla osób
z przewlekłymi zaburzeniami psychotycznymi, takich jak np.
schizofrenia, zaburzenia schizotypowe, urojeniowe lub
schizoafektywne,
Typ B – dom dla osób niepełnosprawnych intelektualnie –
upośledzonych umysłowo, przeznaczony dla osób
niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu głębokim,
umiarkowanym i lekkim (gdy osoba z lekkim stopniem
niepełnosprawności ma sprzężone zaburzenie, np. dysfunkcja
narządów ruchu, padaczka, autyzm, itp.),
Typ C – dla osób wykazujących inne przewlekłe zaburzenia
czynności psychicznych.
57. Turnusy rehabilitacyjne
Turnusy rehabilitacyjne mają
na celu przede wszystkim:
ogólną poprawę sprawności,
Wyrabianie zaradności,
Pobudzanie i rozwijanie
zainteresowań osób
niepełnosprawnych
intelektualnie.
58. Cele działalności
Osoby NI są kierowane do oddziału w turnusie na wniosek
lekarza
Aby umożliwić osobom niepełnosprawnym aktywny
wypoczynek i rehabilitację, koszty uczestnictwa osób NI w
turnusach są dofinansowywane ze środków PFRON – u, na
podstawie ustawy z dnia 27. 08. 1997 roku o rehabilitacji
społecznej i zawodowej oraz o zatrudnieniu osób
niepełnosprawnych.
Osoba niepełnosprawna może ubiegać się o dofinansowanie ze
środków Funduszu, wyjazdu jej opiekuna.
59. Szczegółowe zasady finansowania do wyjazdów
rehabilitacyjnych ustala Rozporządzenie Ministra Pracy i
Polityki Społecznej z dnia 25. 06. 2002 roku, w sprawie
określenia rodzaju zadań powiatu, które mogą być
finansowane ze środków PFRON – [Dz. U. z dnia 01. 08. 2002]
Obecnie w Polsce realizowane są:
Obozy o profilu terapeutyczno – rehabilitacyjnym (ich program jest
z góry ustalony i świadomie włączony do psychoterapii)
Turnusy rehabilitacyjno – wypoczynkowe (ich nadrzędnym celem
jest rekreacja i wypoczynek)
60. Domy Pomocy Społecznej
DPS – instytucja świadcząca na
poziomie obowiązującego
standardu, osobom
wymagającym całodobowej
opieki z powodu wieku, choroby
lub niepełnosprawności usługi:
bytowe, opiekuńcze,
wspomagające, edukacyjne w
formach i zakresie wynikających
z indywidualnych potrzeb.
61. Rodzaje DPS
Domy, w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone dzielą
się na domy dla:
Osób w podeszłym wieku
Osób przewlekle somatycznie chorych
Osób przewlekle psychicznie chorych
Dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie
Dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie
Osób niepełnosprawnych fizycznie
62. Rodzaje DPS
Domy pomocy Społecznej mogą być również prowadzone
łącznie dla:
Osób w podeszłym wieku i chorych przewlekle somatycznie
Osób chorych przewlekle somatycznie oraz niepełnosprawnych
fizycznie
Osób w podeszłym wieku i niepełnosprawnych fizycznie
Osób dorosłych oraz dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
intelektualnie
63. Zgodnie z Ustawą o pomocy społecznej z 12 marca 2004
roku z późniejszymi zmianami domy pomocy społecznej
może prowadzić:
jednostki samorządu terytorialnego,
kościół katolicki, inne związki wyznaniowe,
fundacje i stowarzyszenia
pozostałe osoby prawne i fizyczne
64. Cele DPS - u
Profilaktyczny - przeciwdziałanie zjawisku instytucjonalizacji
polegającym na negatywnym wpływie instytucji totalnej na
przebywające w DPS osoby
Socjalny - zaspokajanie potrzeb fizjologicznych,
o zaspakajanie potrzeb psychofizycznych takich jak; potrzeba
bezpieczeństwa; uznania; przynależności; miłości;
samorealizacji;
o przystosowanie do życia w instytucji; - życie w instytucji
totalnej wymaga uruchomienia wielu mechanizmów
adaptacyjnych.
o indywidualne wspieranie.
65. Cele DPS – u cd.
Aktywizujący – aktywizowanie, przygotowanie do podjęcia
pracy chociażby o charakterze terapeutycznym,
dysponowanie własnymi pieniędzmi, podejmowanie
samodzielnych decyzji;
o współdecydowanie;
o usamodzielnienie;
66. Warsztaty terapii zajęciowej
WTZ – funkcjonują od 1992 roku i zgodnie z Ustawą o
rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych stanowią „wyodrębnioną
organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom
niepełnosprawnym (DzU 97.123.776 z późn.zm.)
niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji
zawodowej i społecznej w zakresie pozyskiwania lub
przywracania umiejętności niezbędnych do zatrudnienia”
67. Dla kogo WTZ?
Warsztaty terapii zajęciowej – są to miejsca pracy dla osób z
ogólnie znacznie obniżoną sprawnością intelektualną lub
wysiłkową, wymagających szczególnej opieki i ułatwień w celu
zaadaptowania się do pracy, którą mogą podjąć w przyszłości
w zwykłych zakładach, albo stałego miejsca zatrudnienia oraz
dla tych które nie mogą zarabiać na życie, pracując zawodowo
w normalnych warunkach.
WTZ - placówki wyodrębnione organizacyjnie i finansowo,
które mają na celu stwarzanie osobom z niepełnosprawnością
możliwości uczestniczenia w rehabilitacji społecznej i
zawodowej. Terapia realizowana jest poprzez terapię
zajęciową.
68. Zadania WTZ
ogólne usprawnianie;
rozwijanie umiejętności wykonywania czynności życia
codziennego, w tym zaradności osobistej dzięki stosowaniu
różnych technik terapii zajęciowej;
przygotowanie do życia w środowisku społecznym w
szczególności poprzez rozwój umiejętności planowania i
komunikowania się, dokonywania wyborów, decydowania o
swoich sprawach oraz rozwój innych umiejętności
niezbędnych w życiu, a także poprawę kondycji fizycznej i
psychicznej;
rozwijanie podstawowych oraz specjalistycznych umiejętności
zawodowych, umożliwiających późniejsze podjęcie pracy
zawodowej w zakładzie aktywności zawodowej lub innej
pracy zarobkowej bądź szkolenia zawodowego.
69. Uczestnicy
Zajęcia w warsztacie prowadzone są zgodnie z indywidualnym
programem rehabilitacji i terapii.
Uczestnikami WTZ są osoby niepełnosprawne będące
klientami WTZ, nazywane są one uczestnikami.
Uczestnicy WTZ muszą posiadać orzeczenie o
niepełnosprawności. Orzeczenie takie (wraz z
kwalifikowaniem terapii zajęciowej) wydaje Powiatowy Zespół
do Spraw Orzekania o stopniu niepełnosprawności.
70. Formy pracy w WTZ
Zasadniczą formą terapii jest terapia zajęciowa (ergoterapia).
Poza nią WTZ wykorzystują najczęściej zajęcia ruchowe,
ogólnousprawniające, komunikację społeczną i terapię
psychologiczną.
71. Finansowanie
WTZ jest finansowany ze środków PFRON.
Możliwe jest też pozyskiwanie środków z innych źródeł.
Wśród nich wymienia się: dotacje samorządowe, darowizny z
organizacji pozarządowych i osób prywatnych oraz
darowizny sponsorów
Działalność WTZ jest działalnością o charakterze
niezarobkowym.
Ewentualny dochód ze sprzedaży produktów i usług
wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach
realizowanego przez nich programu rehabilitacji i terapii
przeznacza się w porozumieniu z uczestnikami na pokrycie
wydatków związanych z integracją społeczną uczestników.