educational trip

1. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΡΩΜΗ
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΚΑΛΛΑΡΑ ΝΙΚΟΛ
ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ ΜΑΡΙΛΙΑ
Γ΄1 ΣΧ. ΕΤΟΣ 2018-2019

2. PIAZZA NAVONA
Η Πιάτσα Ναβόνα βρίσκεται στη θέση του Ιπποδρόμου του Δομιτιανού, που
είχε κατασκευαστεί τον 1ο αιώνα μ.Χ., και τα κτίρια της δείχνουν την
περίμετρό του. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι ερχόταν εδώ να παρακολουθήσουν τους
αγώνες και ο Ιππόδρομος ήταν γνωστός ως "Τσίρκους Αγκονάλις".
Πιστεύεται ότι με τον καιρό το όνομα άλλαξε σε "ιν αγκόνε", μετά σε "ναβόνε"
και τελικά σε "ναβόνα".
Καθορισμένη σαν δημόσιος χώρος τα τελευταία χρόνια του 15ου αιώνα όταν
η αγορά της πόλης μεταφέρθηκε εδώ από το Καπιτώλιο, η Πιάτσα Ναβόνα
μεταμορφώθηκε σε ένα πολύ σημαντικό υπόδειγμα της μπαρόκ ρωμαϊκής
αρχιτεκτονικής και τέχνης κατά την αρχιερατεία του πάπα Ιννοκέντιου
Ι΄ (1644–1655) και του οποίου το οικογενειακό ανάκτορο, Παλάτσο
Παμφίλι (1644–1650) έβλεπε στην πλατεία. Σήμερα η πλατεία είναι ένα από
τα πιο αγαπημένα σημεία της πόλης.
Στο κέντρο της πλατείας υψώνεται η περίφημη Κρήνη των Τεσσάρων
Ποταμών (Fontana dei Quattro Fiumi, 1651) του Μπερνίνι. Στο βόρειο άκρο
της βρίσκεται η Κρήνη του Ποσειδώνα (Fontana del Nettuno) και στο νότιο η
Κρήνη του Μαυριτανού (Fontana del Moro) με γλυπτό του Μπερνίνι.
Απέναντι από την κεντρική κρήνη βρίσκεται η εκκλησία Σάντα Ανιέζε ιν
Άγκονε και δίπλα της το προαναφερθέν Παλάτσο Παμφίλι, σήμερα πρεσβεία
της Βραζιλίας.

4. PIAZZA DI SPAGNA
Η Piazza di Spagna , στο κατώτατο σημείο των Ισπανικών
Σκαλοπατιών , είναι μια από τις πιο διάσημες πλατείες
της Ρώμης Οφείλει το όνομά του στο Palazzo di Spagna , έδρα της
Πρεσβείας της Ισπανίας μεταξύ της Αγίας Έδρας . Σε κοντινή
απόσταση βρίσκεται η περίφημη Στήλη της Αποίκολης
Σύλληψης της Παναγίας .
Στη δεξιά γωνία των Ισπανικών Βημάτων ανεβαίνει το σπίτι του
αγγλικού ποιητή John Keats , ο οποίος έζησε εκεί μέχρι το θάνατό
του το 1821. Στην αριστερή γωνία υπάρχει η αίθουσα τσαγιού
Babington , που ιδρύθηκε το 1893.
Μπροστά του, στην πραγματικότητα σε μια επιμήκυνση της Piazza
di Spagna που ονομάζεται Piazza Mignanelli, ανεβαίνει η Στήλη της
Ακάλυπτης Σύλληψης , που ανεγέρθηκε το 1856, δύο χρόνια μετά
την κήρυξη του δόγματος .

5. Τα Ισπανικά Βήματα.Η επιβλητική κλίμακα 135 βημάτων
εγκαινιάστηκε από τον Πάπα Βενέδικτο του XIII κατά τη
διάρκεια του 1725 Jubilee . απελευθερώθηκε για να συνδέσει
την ισπανική πρεσβεία Bourbon (από την οποία πήρε το
όνομα της πλατεία) στην εκκλησία της Trinità dei Monti.
Σχεδιάστηκε από τον Alessandro Specchi και τον Francesco
De Sanctis μετά από γενιές μακριών και λαμπερών
συζητήσεων σχετικά με τον τρόπο αστικοποίησης της
απότομης πλαγιάς στην πλευρά του λόφου Pincian για να
συνδεθεί με την εκκλησία. Το τελευταίο κλειδί ήταν αυτό που
πρότεινε ο Francesco De Sanctis: μια μεγάλη σκάλα
διακοσμημένη με πολλές βεράντες στον κήπο, υπέροχα
διακοσμημένη με λουλούδια την άνοιξη και το καλοκαίρι. Η
πολυτελής, αριστοκρατική σκάλα, στην κορυφή μιας ευθείας
ακολουθίας δρόμων που οδηγούσαν στο Τίβερη , σχεδιάστηκε
έτσι ώστε τα γραφικά φαινόμενα να αυξάνονται ολοένα και
περισσότερο ενώ πλησιάζουμε σε αυτό. Στην πραγματικότητα,
η δημιουργία μεγάλων, βαθιών προοπτικών που
κορυφώνονται με μνημειώδη φτερά ή σκηνικά ήταν
χαρακτηριστική της μεγάλης μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Τα
Ισπανικά Σκαλοπάτια ανακαινίστηκαν το 1995.

7. FONTANA DI TREVI
Η Φοντάνα ντι Τρέβι είναι σιντριβάνι στην περιοχή Τρέβι στη Ρώμη. Είναι το
μεγαλύτερο μπαρόκ σιντριβάνι της πόλης ύψους 25,9 μέτρων και πλάτους
49 μέτρων. Σχεδιάστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Νικόλα Σάλβι και
ολοκληρώθηκε από τον Πιέτρο Μπράτσι.
Το όνομα "Φοντάνα ντι Τρέβι" σημαίνει "κρήνη στους τρεις δρόμους" (tre
vie), στην κυριολεξία σημαίνει "κρήνη του τριδρόμου" Το συντριβάνι αυτό
σηματοδοτεί το τέλος του "σύγχρονου" Άκουα Βέρτζινε, του
ανακαινισμένου Άκουα Βίργκο, ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου το
οποίο υδροδοτούσε την αρχαία Ρώμη. Το 19 μ.Χ., οι Ρωμαίοι τεχνίτες
εντόπισαν με την υποτιθέμενη βοήθεια μιας παρθένου μια πηγή καθαρού
νερού περίπου 13 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. (Αυτή η σκηνή
αναπαρίσταται στην πρόσοψη του σημερινού σιντριβανιού.) Ωστόσο, το
μήκος του υδραγωγείου είναι 22 χιλιόμετρα, γιατί δεν έχει ευθύγραμμο
σχήμα. Το Άκουα Βίργκο οδηγούσε το νερό στα μπάνια Λουτρά
του Αγρίππα. Υδροδότησε τη Ρώμη τουλάχιστον για τετρακόσια χρόνια. Η
καταστροφή των υδραγωγείων από Γότθους πολιορκητές το 537 με 538
ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την αστική ζωή της ύστερης κλασσικής
Ρώμης. Οι Ρωμαίοι στο Μεσαίωνα υδροδοτούνταν από μολυσμένα πηγάδια
και από τον επίσης μολυσμένο ποταμό Τίβερη.

9. VILLA D’ ESTE
Η Βίλα ντ' Έστε είναι μια ιστορικής αξίας έπαυλη του 16ου αιώνα στο Τίβολι, 32
χιλιόμετρα ανατολικά της Ρώμης. Είναι ένα αντιπροσωπευτικό
δείγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, οι δε κήποι της με τα δεκάδες μνημειώδη
συντριβάνια επηρέασαν την εξέλιξη της κηποτεχνίας και της αρχιτεκτονικής τοπίου σε
όλη την Ευρώπη και έγιναν σύμβολο της αναγεννησιακής αισθητικής. Η Βίλα ντ' Έστε
είναι μια ιστορικής αξίας έπαυλη του 16ου αιώνα στο Τίβολι 32 χιλιόμετρα ανατολικά
της Ρώμης. Είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αναγεννησιακήαρχιτεκτονικής, οι δε
κήποι της με τα δεκάδες μνημειώδη συντριβάνια επηρέασαν την εξέλιξη της
κηποτεχνίας και της αρχιτεκτονικής τοπίου σε όλη την Ευρώπη και έγιναν σύμβολο
της αναγεννησιακής αισθητικής.
Το 1550 ο Πάπας Ιούλιος Γ΄ θέλοντας να ευχαριστήσει τον καρδινάλιο Ιππόλυτο Β΄
των Έστε (1509-1572), δευτερότοκο γιο του Αλφόνσου Α’ δούκα της Φερράρα και
της Λουκρητία Βοργία, για τη συμβολή του στην εκλογή του στον παπικό θρόνο, τον
ονόμασε ισόβιο κυβερνήτη της περιοχής του Τίβολι. Ο Ιππόλυτος έκανε τη
θριαμβευτική του πρώτη είσοδο στο Τίβολι στις 9 Σεπτεμβρίου 1550 και τότε
ανακάλυψε ότι για έδρα του κυβερνήτη είχαν προσαρμόσει ένα παλιό και καθόλου
άνετο μοναστήρι των Βενεδικτίνων που πλέον διαχειρίζονταν Φραγκισκανοί μοναχοί.
Ο καρδινάλιος ήταν συνηθισμένος σε πολυτελή τρόπο διαβίωσης στην πόλη της
καταγωγής του, τη Φερράρα, αλλά και σε άλλες πόλεις, που είχε περάσει το
μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, δηλαδή στο Παρίσι και στη Ρώμη, ήταν δε
σπουδαίος μαικήνας και λάτρης των τεχνών

10. Η περιοχή του Τίβολι πάντως του άρεσε γιατί ήταν μέγας λάτρης των ρωμαϊκών αρχαιοτήτων και
στο Τίβολι αυτές οι αρχαιότητες αφθονούσαν. Αποφάσισε λοιπόν να μετατρέψει το μοναστήρι σε
μια μεγαλοπρεπή βίλα, αντίστοιχη με αυτή που έχτιζε στη Ρώμη εκείνη την εποχή. Η έπαυλη στη
Ρώμη θα χρησίμευε για τις επίσημες δεξιώσεις ενώ το Τίβολι θα ήταν για αναψυχή, ξεκούραση και
διασκέδαση, μακριά από τις επισημότητες της πόλης, γι’ αυτό και πήρε την ονομασία «βίλα
αγαλλίαση».
Οι εργασίες κατασκευής ανατέθηκαν στον αρχιτέκτονα Πίρρο Λιγκόριο ο οποίος είχε υπό την
επίβλεψή του έναν εντυπωσιακό αριθμό μαστόρων και καλλιτεχνών. Από το 1550 έως το 1555 ο
Λιγκόριο ασχολήθηκε κυρίως με την εξαγορά των οικοπέδων γύρω από το παλιό μοναστήρι, την
εξερεύνηση των αρχαιολογικών ερειπίων της περιοχής και το σχεδιασμό της βίλας. Το χτίσιμο της
βίλας διήρκεσε αρκετά χρόνια γιατί συμβάδιζε με τις μεταπτώσεις στην καριέρα του καρδινάλιου,
τον οποίο έπαυσε από το αξίωμα του κυβερνήτη ο Πάπας Παύλος Δ΄ το 1555, τον επανέφερε
ο Πάπας Πίος Δ΄ το 1560και του αφαίρεσε τα εκκλησιαστικά έσοδα ο Πάπας Πίος Ε΄. Πέραν
αυτών των προβλημάτων ενέσκηψαν καθυστερήσεις στην κατασκευή της βίλας λόγω δυσκολιών
στην εύρεση των υλικών που επιθυμούσε ο αρχιτέκτονας: ανακλήθηκε η άδεια που είχε αρχικά
δοθεί για την αφαίρεση της ασβεστολιθικής επικάλυψης του ρωμαϊκού τάφου της Καικιλίας
Μέτελλα, αφού όμως είχαν προλάβει να αφαιρέσουν όλη την επικάλυψη της κάτω πλευράς.
Αγάλματα και αρχιτεκτονικά μέλη αφαιρέθηκαν και από τον κοντινό αρχαιολογικό χώρο
της Έπαυλης του Αδριανού. Για την τροφοδότηση των πολυάριθμων σιντριβανιών
κατασκευάστηκε ένα ειδικό υδραγωγείο για τη μεταφορά των υδάτων από το όρος Σαντ' Άντζελο
Ο Ιππόλυτος ελάχιστα πρόλαβε να χαρεί την αποπεράτωση της βίλας του. Το Σεπτέμβρη του
1572 έγιναν με κάθε επισημότητα τα εγκαίνια της βίλας με την επίσκεψη του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄.
Στις 2 Δεκέμβρη ο καρδινάλιος πέθανε και τη βίλα κληρονόμησε, μαζί με τη διακυβέρνηση του
Τίβολι, ο ανιψιός του καρδινάλιος Λουδοβίκος των Έστε. Το 1586 την κληρονόμησε ο
καρδινάλιος Αλέξανδρος των Έστε, o οποίος εξασφάλισε την κατοχύρωση της ιδιοκτησίας της
βίλας για τον οίκο των Έστε, ακόμη και άμα έχαναν την διοικητική περιφέρεια. Έτσι η βίλα
ακολούθησε τις τύχες του οίκου, που πέρασε στα χέρια των Αψβούργων στα τέλη του 18ου αιώνα.
.