Botáronme a voar polo mundo adiante, Mercedes Cachaza

1. 1
BOTÁNDOME A VOAR POLO MUNDO ADIANTE
Por Mercedes Cachaza Platas
Despois daquela experiencia na escola nacional dos anos 1950-60, viñeron
outras moitas antes de chegar ó Xestal.
Houbo que facer un exame de ingreso no bacharelato, o bacherelato mesmo, a
primeira carreira en Ferrol e Santiago, a segunda na Universidade Autónoma de
Barcelona, superar unha oposición en terra catalana e nove anos coa casa ás costas
exercendo a miña amada profesión en diferentes lugares da xeografía española.
¿Para que tanto traxín?
Por circunstancias que nunca puidera sospeitar; pero alégrome moito de que
así fora, porque a necesidade agudiza o inxenio e para solventar os recursos económicos
dos estudantes; para iso están as becas.
A vida foime levando por diferentes camiños, diferentes experiencias,
diferentes aprendizaxes, pero todo contribuíu para o meu enriquecemento cultural,
persoal e social.
Parvulario de Sarriá de Ter (Girona, anos setenta)

2. 2
Cando unha persoa é nova, o que lle interesa é formarse, levantar o voo, saír
da casiña, aprender a defenderse polo mundo, coller autonomía persoal… A min foime
moi ben para chegar a instalarme profesionalmente de xeito definitivo, moi preto do
lugar onde nacín cuns coñecementos xerais do que hai polo mundo adiante.
Os anos de vida “errante” servíronme para afianzarme do valor do propio: a
terra, a lingua, a nosa idiosincrasia, as xentes que me viron nacer e medrar, o amor á
terra... En resume: as miñas raíces. As raíces de cada persoa van con ela a onde queira
que vaia. E aínda que pareza mentira, canto máis lonxe se vaia, máis medran.
Aqueles anos, déronme unha visión máis ampla da realidade: coñecín novos
lugares, novos costumes, novas linguas, novas culturas… Servíronme para aprender a
valorar máis o propio. Iso si, gardo moi bos recordos daquela etapa da miña vida.
Foron tempos duros, traballando polo día e estudando pola noite.
Escola Nacional de Parlavà ( Girona, 1975-1978)
As becas axudáronme moito para abrirme camiño. Sen elas sería imposible.
Foron tempos de moito esforzo, pero tamén de grandes satisfaccións. Tempos de
formación, en definitiva. Podería contar mil e unha anécdotas. Atopeime con moitos
obstáculos que superar; pero tamén con moi boas persoas polo mundo adiante. Todas
colaboraron para o meu enriquecemento tanto persoal como profesional.

3. 3
Escola Nacional de Berlanga del Bierzo (León 1979-1980)
Aínda é hoxe o día que sigo en contacto moi directo con xentes dos diferentes
lugares por onde pasei. Algunhas pasaron a engrosar parte da miña existencia. SON
COMO DA FAMILIA.
Pero a terra tira moito, moito. De tal xeito que en canto puiden, trasladeime a
Galicia, ó Colexio “EL JESTAL” como se chamaba no ano 1980. E aí pasei vinte e
nove anos traballando coa miña xente e para a miña xente. ¡Como debe ser!
Agora, que xa estou xubilada e xubilosa, tócame contar as vivencias de
corenta anos vividos na escola.
E fágoo con moito gusto.
Vigo (Paderne), 17de marzo de 2016
MERCEDES CACHAZA PLATAS