2. Młody William zaczął pobierać nauki już w wieku siedmiu lat. W miejskich szkołach otrzymał wykształcenie, odpowiadające dzisiejszemu średniemu. Szybko, bo już w wieku osiemnastu lat, zdecydował się na ślub. Anna Hataway była prawdopodobnie w ciąży i nie było to małżeństwo z miłości.Anna była od niego starsza o 8 lat, mieli ze sobą troje dzieci.
3. Po kilku latach spokojnego życia rodzinnego Szekspir wyjechał do Londynu, było to w roku 1588. Podjął się wtedy pracy w londyńskich teatrach, oraz oddawał się podobno licznym romansom z kobietami i nie mniej licznym z mężczyznami. Pod koniec szesnastego wieku zaczęły tez powstawać jego pierwsze samodzielne dramaty sceniczne. Warto z nich wspomnieć "Komedię omyłek", "Dwóch panów z Werony", "Tytusa Andronikusa". Działo się to przy współpracy z londyńskim teatrem "TheTheatre".Jednym ze szczytów jego wspaniałej kariery był występ, w roku 1594, przed królowa Elżbietą I. Wystawił wtedy wspomnianą "Komedię omyłek".
4. W roku 1596 wraz ze swoim zespołem wzniósł teatr "The Globe". To w nim prezentował swoje kolejne sztuki, będące jego najlepszymi: "Romea i Julie"< "Juliusza Cezara", "Wieczór trzech króli", "Hamleta". W roku 1603, zaszła tez ważna zmiana na tronie angielskim. Zasiadł na nim Jakub I, znany miłośnik teatru. Zyskał on wtedy wraz z zespołem znamienity tytuł Sług Jego Królewskiej Mości. W tym okresie powstały takie tragedie jak "Otello", "Król Lear", Makbet"
5. . W roku 1609 ukazał się zbiór jego sonetów miłosnych. Był to cykl wierszy w których poeta zwracał się do dwóch swoich miłości życia, pod pozorami postaci Czarnej Damy, symbolu życia i śmierci, i młodego chłopca
6. William Szekpir zmarł , zmarł w wieku 52 lat, 23 kwietnia 1616. Został pochowany w absydzie, w kolegiacie Świętej Trójcy w Stratford. To wyróżnienie spotkało go jednak nie ze względu na jego sławę jako pisarza: kupił ten przywilej za kwotę 440 funtów. Jego pomnik przedstawia go jako poetę z piórem w ręce. Na nagrobku Szekspira, nad popiersiem, znajduje się epitafium po łacinie i wiersz w języku angielskim.
7. Pierwszą część możemy przetłumaczyć jako "Pylos w osądach, Sokrates w geniuszu, Maro w sztuce". Słowa te odnoszą się do mądrego króla Nestora, władcy Pylo s, filozofa Sokratesa i Wergiliusza (jego cognomen brzmiał Maro). Druga część znaczy: "Ziemia go grzebie, ludzie opłakują, do Olimpu należy", co jest odwołaniem do mitologicznej Góry Olimp.