1. Sztuki
Liczne sztuki tego pisarza, kroniki, komedie i tragedie, są uważane za jedne z najlepszych dzieł w
swoich gatunkach, arcydzieła angielskiej literatury. Większość z nich została wystawiona w Globe
Theatre, wybudowanym w 1599 roku, który spłonął w 1613 roku podczas inscenizowania
Henryka VIII[16]. Pisarz występował też jako aktor; jego grupa nosiła nazwę Lord Chamberlain's
Men, na cześć ich mecenasa, który nosił tytuł Lorda Szambelana. Po objęciu patronatu nad nią
przez króla Jakuba I zmieniła nazwę na King's Men[17].
Jeśli chodzi o sztuki historyczne, Szekspir korzystał z dwóch podstawowych źródeł. Dla dzieł
związanych z Rzymem i Grecją są to utwory Plutarcha (w tłumaczeniu Thomasa Northa[18]) zaś
te, które są związane z historią Brytanii, bazę czerpią z kronik Raphaela Holinsheda. Można je
także podzielić na te wydane wcześniej (pierwsza tetralogia) i te powstałe w późniejszym okresie
(druga tetralogia).
Eksperci dokonują następującego podziału wszystkich jego utworów:
* wczesne komedie i kroniki (np. Sen nocy letniej; ok. 1590–1596)
* utwory z okresu pośredniego (wtedy powstały najbardziej znane sztuki, takie jak Otello,
Romeo i Julia, Makbet, Hamlet czy Król Lear, a także sztuki problemowe, do których zaliczyć
możemy Miarkę za miarkę; ok. 1595–1609)
* późne romanse (Burza, Opowieść zimowa; ok. 1610–1612)
O ile wcześniejsze dzieła znacznie się od siebie różnią charakterem, o tyle te pisane później
poruszają podobne tematy, takie jak zdrada, przyjaźń, morderstwo, władza i ambicje. Utwory
powstałe jako ostatnie zawierają więcej elementów fantastycznych, błyskotliwych rozwiązań.
Trzeba jednocześnie pamiętać, że nie jest możliwe dokonanie jednoznacznego podziału sztuk
Szekspira, a wszelkie rozróżnienia są jedynie umowne.
Większość została opublikowana w formacie quarto, jednak pierwsze duże wydanie jego dzieł
nastąpiło w 1623 roku. Obecnie jest określane mianem Pierwszego Folio (zawiera 36 dzieł, w tym
prawie wszystkie najbardziej znane, oprócz Peryklesa, księcia Tyru i Dwóch szlachetnych
krewnych); w jego wydanie zaangażowany był John Heminges. Warto zaznaczyć, że w
międzyczasie ukazywały się też pirackie wersje utworów pisarza ze Stratford, takie jak Fałszywe
Folio. W Pierwszym Folio po raz pierwszy został zawarty tradycyjny podział jego sztuk na
komedie, tragedie i kroniki, powszechnie stosowany do dzisiaj. Współcześnie pojawiają się też
podziały na tzw. sztuki problemowe, które łączą w sobie elementy komedii i tragedii (Miarka za
miarkę[19]) a także na romanse (Opowieść zimowa[20])
Istnieje wiele kontrowersji co do chronologii powstawania jego utworów. Poza tym, ze względu na
to, że nigdy nie wydał autoryzowanej edycji swoich sztuk, ciężko jest ustalić ich właściwą wersję;
dla niektórych dzieł istnieje kilka różniących się od siebie wydań. Powoduje to, że ustalenie tego,
co tak właściwie napisał poeta ze Stratford, jest głównym zadaniem obecnych badaczy. Ze
względu na to, że w jego czasach nie było jeszcze ustalonych zasad pisowni, niektóre słowa
zapisywał w różny sposób, co potem powodowało, że przepisujący je często zmieniali ich
znaczenie. Istnienie kilku różniących się od siebie w szczegółach wydań tego samego utworu jest
także tłumaczone tym, że Szekspir z biegiem lat wprowadzał w swoich utworach zmiany.
Sonety
Sonety Szekspira to zbiór 154 utworów, traktujących o pięknie, miłości i moralności. Pierwszych
17 z nich skierowanych jest do młodzieńca, którego nawołują do małżeństwa i posiadania
potomstwa, dzięki czemu jego uroda mogłaby zostać przekazana kolejnym pokoleniom. Kolejne

2. (18–126) odnoszą się do mężczyzny, w którym podmiot liryczny jest zakochany. Utwory 127–152
odnoszą się do miłości poety do jego kochanki. Dwa ostatnie sonety, 153 i 154, mają charakter
alegoryczny.
Prawie wszystkie, z wyjątkiem dwóch pierwszych, pojawiły się w wydawnictwie zatytułowanym
Shakespeare's Sonnets, numery 138 i 144 wydane zostały także w dziele Namiętny pielgrzym, w
1599 roku. Wskazuje to, że były pisane przez dłuższy okres, począwszy od lat 90. XVI wieku. Nie
są znane okoliczności, w jakich zostały wydane. Pojawia się w nich tajemnicza dedykacja dla
"Pana W.H.", który jest opisywany jako "the only begetter" (ten, któremu należy przypisać
wszystkie zasługi; jedyny ojciec). Nie wiadomo, kto jest jej autorem – Szekspir, czy też wydawca
sonetów, Thomas Thorpe. Nie ma także informacji o tym, kim ta tajemnicza postać jest, być może
był to jeden z mecenasów (np. Henry Wriothesley). Możliwe też, że dedykacja ta jest skierowana
do tajemniczego młodzieńca, opisywanego w sonetach[21]. Co więcej, nie ma nawet pewności,
że pisarz ze Stratford wiedział o tym, że sonety zostały opublikowane.
Kroniki
* Ryszard III (King Richard III; 1590–1593)
Komedie
Wiele hałasu o nic (Much Ado about Nothing; ok. 1598–1599)
Tragedie
Troilus i Kresyda (Troilus and Cressida; 1601)
Wiersze i poematy
Wenus i Adonis (Venus and Adonis; 1593)