2. Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο - Giorgione de
Chirico
Ιταλός ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας, κύριος εκπρόσωπος της
μεταφυσικής ζωγραφικής. Με το έργο του άσκησε μεγάλη επιρροή στο
σουρεαλιστικό κίνημα. Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο θεωρείται ένας από τους
σπουδαιότερους ζωγράφους του 20ου αιώνα.
Γεννήθηκε στο Βόλο στις 10 Ιουλίου 1888. Ο πατέρας του εργαζόταν ως
μηχανικός και επέβλεπε την κατασκευή του θεσσαλικού σιδηροδρομικού
δικτύου, ενώ η μητέρα του ήταν πρώην τραγουδίστρια της όπερας.
Το ελληνικό περιβάλλον και ο ελληνικός πολιτισμός, μέσα στον οποίο
μεγάλωσε ο ντε Κίρικο, υπήρξε πηγή έμπνευσης για εκείνον. «…Πέρασε
τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη γη του Κλασικισμού, έπαιξε στις
ακτές που είδαν την Αργώ να ξεκινάει το ταξίδι της, στους πρόποδες του
βουνού που ήταν μάρτυρας στη γέννηση του γοργοπόδαρου Αχιλλέα και
στις σοφές νουθεσίες τού δασκάλου του, του Κένταυρου», έγραφε σ' ένα
αυτοβιογραφικό του κείμενο.
3.
Ο πατέρας του επιθυμούσε να ακολουθήσει ο γιος του το επάγγελμα του μηχανικού,
ωστόσο τον ενθάρρυνε στα καλλιτεχνικά του ενδιαφέροντα. Πρώτος δάσκαλος του
ντε Κίρικο υπήρξε ένας νέος έλληνας ζωγράφος από την Τεργέστη, ονόματι
Μαυρουδής. Αργότερα, την περίοδο 1903 - 1905, φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή
Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Γεώργιο Ροϊλό, Κωνσταντίνο Βολανάκη και
Γεώργιο Ιακωβίδη.
Το φθινόπωρο του 1906 εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου ξεκίνησε σπουδές στη
Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών, παρακολουθώντας μαθήματα σχεδίου και
ζωγραφικής.
Η περίοδος 1900 - 1919 ήταν η πιο μεστή της καριέρας του και αυτή για την οποία
έγινε διάσημος. Στα έργα αυτής της περιόδου απεικονίζεται ένας κλειστός,
θεατρικός κόσμος, με κύρια θέματα τις «πλατείες της Ιταλίας», πλατείες με σκοτεινές
τοξοστοιχίες, έρημες, εκτός από την παρουσία κάποιου αγάλματος, ενός φουγάρου
εργοστασίου ή κάποιου τρένου, που χαρακτηρίζονται από μια παγερή και
αγωνιώδη ατμόσφαιρα, τα «ανδρείκελα», άψυχα και απρόσωπα, που υψώνονται
μέσα σε αυστηρές προοπτικές και οι «εσωτερικοί μεταφυσικοί χώροι», που
πνίγονται από πλήθος ετερόκλητων αντικειμένων.
Πέθανε, στις 20 Νοεμβρίου 1978.
4.
5. Το αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος, λάδι σε μουσαμά, 45 x
60 εκ., Ιδιωτική συλλογή.
Αποτελεί το πρώτο μεταφυσικό έργο του ντε Κίρικο και
χαρακτηριστικό δείγμα της μεταφυσικής εικονογραφίας του.
9. Αλέκος Φασιανός
Ο Αλέκος Φασιανός (Αθήνα, 1935) είναι Έλληνας ζωγράφος.
Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών
Τεχνών το διάστημα 1956-1960 στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Μελέτησε
την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη Βυζαντινή εικονογραφία.
Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des beaux-arts του
Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964). Το 1966
εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται στο Παρίσι και
την Αθήνα. Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην
Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές
εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη,
Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο και αλλού. Συμμετείχε επανειλημμένα σε
ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ο
Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς
και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών .
Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό,
γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του
κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί
τέσσερις ταινίες για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ
κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.
15. Πάμπλο Πικάσο
(25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973) Ισπανός ζωγράφος. Είναι ένας
από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ού
αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με
σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας
και σύγχρονης τέχνης.
Άρχισε να ζωγραφίζει από παιδί και σε ηλικία 14 ετών μπήκε στη Σχολή
Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης.
Το 1897 πήρε χρυσό βραβείο με τον πρώτο πίνακά του που
παρουσίασε στην Ακαδημία. Έχοντας κιόλας κατακτήσει μια τεχνική
σταθερή κι αξιόλογη, άρχισε να πλησιάζει τους πρωτοποριακούς
καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής, που επέδρασαν βαθιά στη
διαμόρφωσή του.
16. Το 1904 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου γνωρίστηκε με άλλους μεγάλους
καλλιτέχνες, όπως ο Ματίζ και ο Χουάν Μιρό. Από το 1912 έως το 1914 τα
έργα του Πικάσο γίνονταν όλο και πιο γνωστά. Στις διεθνείς εκθέσεις του
Μονάχου, της Κολωνίας και του Βερολίνου, οι κυβιστικοί του πίνακες
βρίσκονταν στην πρώτη σειρά, δημοσιεύονταν στα πρωτοποριακά
περιοδικά και οι ανανεωτικές αντιλήψεις του γίνονταν αντικείμενο
συζήτησης στα πιο προωθημένα καλλιτεχνικά κέντρα. Σύντομα, το όνομα
του έγινε συνώνυμο με το καινούργιο και το τολμηρό.
Ο Πικάσο ως ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης και δραματουργός ήταν ιδιαίτερα
πολύπλευρος. Η εφευρετικότητα και η ευχέρειά του για πειραματισμούς
δυσχεραίνουν την κατάταξή του σε μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική
κατηγορία. Αν και οι συνεχείς μεταλλαγές του παρεξηγήθηκαν ως έλλειψη
συνέπειας, ο Πικάσο θεωρείται ο πρόδρομος κι ένας από τους κυριότερους
εκπροσώπους της ζωγραφικής του 20ου αιώνα.
Ως παρακαταθήκη άφησε περίπου 20.000 αυτοτελή έργα του, κάθε μορφής.
Κορυφαία στιγμή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας αποτελεί η
«Γκουέρνικα», ένας πίνακας καταγγελίας για τα εγκλήματα κατά του λαού
του στον ισπανικό εμφύλιο.
