2. ในปีค.ศ. 1952 ได้มีการพัฒนาโปรแกรมภาษาระดับต่่าตัวใหม่
ชื่อภาษาแอสเซมบลี (Assembly Language) โดยที่
ภาษาแอสเซมบลีใช้รหัสเป็นค่าแทนค่าสั่งภาษาเครื่อง ท่าให้นักเขียนโปรแกรม
สามารถเขียนโปรแกรมได้ง่ายขึ้น ถึงแม้ว่าการเขียนโปรแกรมจะยังไม่สะดวก
เท่ากับการเขียนโปรแกรมภาษาอื่น ๆ ในสมัยนี้ แต่ถ้าเปรียบเทียบในสมัยนั้นก็
ถือว่าเป็นการพัฒนาไปสู่ยุคของการเขียนโปรแกรมแบบใหม่ คือใช้สัญลักษณ์
แทนเลข 0 และ 1 ของภาษาเครื่อง ซึ่งสัญลักษณ์ที่ใช้จะเป็นค่าสั่งสั้น ๆ ที่จะได้ง่าย
เรียกว่า นิมอนิกโคด (mnemonic code)

3.  ถึงแม้ว่านิวมอนิกโคดที่ใช้จะไม่ใช้ค่าในภาษาอังกฤษ แต่ก็เป็นสัญลักษณ์ที่สื่อ
ความหมายให้ผู้ใช้สามารถจดจ่าได้ง่ายกว่าสัญลักษณ์เลข 0 และ 1 ผู้เขียนโปรแกรม
ภาษาแอสเซมบลียังสามารถก่าหนดชื่อของที่เก็บข้อมูลในหน่วยความจ่าเป็นค่าใน
ภาษาอังกฤษ แทนที่จะเป็นเลขที่ต่าแหน่งในหน่วยความจ่า เช่น TOTAL,
INCOME เป็นต้น แต่ข้อจ่ากัดของภาษาภาษาแอสเซมบลี คือ จะแตกต่างกันไป
ในแต่ละเครื่องเช่นเดียวกับภาษาเครื่อง

4.  A หมายถึง การบวก (Add)
 C หมายถึง การเปรียบเทียบ (Compare)
 MP หมายถึง การคูณ (Muliply)
 STO หมายถึง การเก็บข้อมูลในหน่วยความจ่า (Store)

5. ผู้เขียนโปรแกรมภาษาแอสเซมบลีต้องใช้ แอสเซมเบลอ (Assembler)
แปลภาษาแอสเซมบลีให้เป็นภาษาเครื่อง เพื่อให้คอมพิวเตอร์ท่างานตามต้องการ