1. Με αφόρμθςθ το ποίθμα του Κώςτα Καρυωτάκθ «Είμαςτε κάτι…»
Είμαςτε …
Είμαςτε κάτι χρϊματα
ςτθν παλζτα ενόσ άγνωςτου ηωγράφου.
Κάκε πινελιά και μια ηωι…
Άλλεσ είναι κακαρζσ και άλλεσ μπερδεμζνεσ.
Άλλεσ είναι φωτεινζσ και ηωθρζσ
και άλλεσ ψυχρζσ και απόμακρεσ.
Είμαςτε μια ηωγραφιά
με ςχιματα αταίριαςτα
που όλοι μιςοφμε
και προςπακοφμε να αλλάξουμε
για να μοιάηουμε.
Είμαςτε κάτι πζτρεσ
βακιά κρυμμζνεσ.
Σε ςκοτεινοφσ τόπουσ κατοικοφμε
και με ςκοτεινζσ μορφζσ γυρνάμε.
Αυτζσ οι πζτρεσ ςαν βγουν ςτον ιλιο
λάμπουν, μα ποιοσ τολμά να κάνει τθν αρχι;
Καλπακίδου Σμαραγδι

2. Είμαςτε …
Εμείσ είμαςτε οι άνκρωποι.
Μα πϊσ μπορεί κανείσ να δϊςει οριςμό για μασ;
Είμαςτε θ αγάπθ και θ λφπθ ςυνάμα,
τα δάκρυα και θ χαρά.
Είμαςτε οι κόποι, οι κυςίεσ,
τα όνειρα και οι επιτυχίεσ.
Είμαςτε θ ςτοργι και θ ομορφιά
και ςυγχρόνωσ ο πόνοσ και θ απανκρωπιά.
Τελικά ποιοσ είμαι και ποιοσ είςαι;
Ποφ πάω και ποφ πασ;
Ένα είναι το ςίγουρο, πωσ όλοι μασ είμαςτε
λίγθ άμμοσ που τθν παίρνει ο αζρασ,
λίγθ ςκόνθ που τθν καταπίνει το ςφμπαν,
λίγα ξφςματα που χάνονται ςτο χάοσ.
Μα θ ελπίδα δεν πεκαίνει, γιατί ακόμα κι ζνασ
μικρόσ κόκκοσ μπορεί να κάνει τθ διαφορά…
Νίκοσ Καηαντηίδθσ

3. Είμαςτε …
- Είμαςτε άνκρωποι, μια μάηα άμορφθ
Οι πρόγονοί μασ φζρανε τον πολιτιςμό
ςτθν ανκρωπότθτα
Και εμείσ κζλουμε να τουσ δείξουμε πωσ πια
δεν είμαςτε καν μια οντότθτα.
- Είμαςτε πλάςματα που αγαπιόμαςτε, ερωτευόμαςτε,
ςυμπονοφμε, γελάμε και κλαίμε.
Μα ό,τι από τα παραπάνω εκφράηουμε
ψζματα λζμε.
- Είμαςτε κάτι… που δεν προςδιορίηεται από εμάσ
αλλά από τουσ γφρω μασ.
Κώςτασ Αντώνωφ

4. Με αφόρμθςθ το ποίθμα του Ναπολζντα Λαπακιώτθ «Νυχτερινό»
To φεγγάρι…
Το φεγγάρι είναι ζνασ μοναδικόσ τρόποσ για να ταξιδεφεισ. Το βράδυ,
ξάπλωςε ςτθν αμμουδιά, άκου τουσ απαλοφσ κυματιςμοφσ τθσ
κάλαςςασ και ςτρζψε το βλζμμα ςου ψθλά ςτον ουρανό. Κοιτϊντασ το
φωτεινό φεγγάρι ανάμεςα ςτ’ αςτζρια, μπορείσ να κάνεισ τα πιο τρελά
ςου όνειρα χωρίσ να ςκζφτεςαι τθν απογοιτευςθ που κα ςου φζρει θ
ςκλθρι πραγματικότθτα. Τότε κα νιϊςεισ ςίγουρα δυνατόσ για τον
εαυτό ςου και κα αιςκανκείσ τθν ανάγκθ να αλλάξεισ τον κόςμο όλο.
Όταν νιϊςεισ μοναξιά, κλείςε το φωσ και κάκιςε ςτο παράκυρό ςου. Η
λάμψθ του φεγγαριοφ κα ςου προκαλζςει ανάμεικτα ςυναιςκιματα
χαράσ και κλίψθσ. Μπορεί να ζρκουν ςτο μυαλό ςου όμορφα
περαςμζνα χρόνια, ακόμα και πρόςωπα που δεν είχεσ ποτζ τθν
ευκαιρία να γνωρίςεισ ι που ζχεισ να δεισ καιρό και ςου λείπουν. Ίςωσ
μετανιϊςεισ για πράγματα που ζχεισ κάνει αλλά ζχεισ ακόμα τθν
ευκαιρία να αλλάξεισ. Προλαβαίνεισ…
Μαρία Εμμανουθλίδου

5. Με αφόρμθςθ το ποίθμα του Τζλλου Άγρα «Αμάξι ςτθ βροχι»
Η άμαξα…
Αν είχα μια άμαξα, ςαν αυτι του ποιθτι, κα γυρνοφςα και εγϊ ςτο
παρελκόν. Το παρελκόν και το μζλλον είναι οι μοναδικοί προοριςμοί
που δεν μποροφμε ζτςι απλά να επιςκεφτοφμε.
Θα γφριηα λοιπόν ςτο παρελκόν, ςε παλιζσ και όμορφεσ ςτιγμζσ. Αυτό
που κα ικελα περιςςότερο είναι να ςυναντιςω ξανά πρόςωπα που
«ζςβθςαν» από τθν ανκρϊπινθ φπαρξθ, όχι όμωσ από τθ μνιμθ και τθν
καρδιά μου. Θα τουσ ςυναντοφςα, κα τουσ αγκάλιαηα, κα μιλοφςα μαηί
τουσ και, αν μποροφςα, κα τουσ ζπαιρνα μαηί μου, να γυρίςουν πίςω.
Αν πάλι ιταν καλά, εκεί κα τουσ άφθνα, γιατί αυτό κζλω… να είναι
καλά.
Ακόμθ, κατά τθν επιςτροφι μου από το μακρινό παρελκόν, κα
ςταματοφςα ςτο πρόςφατο παρελκόν για να διαγράψω εντελϊσ
κάποιουσ ανκρϊπουσ που ιταν από τουσ χειρότερουσ ςτθ ηωι μου και
γι’ αυτό δε κα ικελα οφτε να τουσ κυμάμαι , οφτε να τουσ ςυναντϊ
διαρκϊσ μπροςτά μου και οφτε να επαναλάβω τα ίδια λάκθ…
Χριςτίνα Βελεντι

6. Με αφόρμθςθ το ποίθμα του Γιώργου Σεφζρθ «Ελζνθ»
Χριςτίνα Βελεντι
Γζμιςα τα κανόνια με τριαντάφυλλα
γιατί ικελα λουλοφδια αντί για βόλια να πετάνε
Γζμιςα τα τουφζκια με γαρίφαλα
γιατί ικελα ηωι αντί για κάνατο να ςκορπάνε.
Φώτθσ Βαλςαμίδθσ
Ειρινθ

7. Όταν ξφπνθςα πρωί
είδα βόμβεσ ςαν βροχι
να μου πολιορκοφνε τθν ψυχι
κι ασ ιμουν μόνο ζνα παιδί.
Υπιρχε παντοφ καταςτροφι
και είπα να κάνω αλλαγι
ςε αυτιν τθν απάνκρωπθ ηωι
για να ζρκει ςτον κόςμο ζνα παιδί,
που ποτζ... μα ποτζ ξανά μθν φοβθκεί.
Ο πόλεμοσ πρζπει να χακεί
θ λφπθ να εξαφανιςτεί
θ χαρά να εμφανιςτεί
και να ενωκοφμε όλοι μαηί.
Όταν θ ειρινθ κα φανεί
και θ ελευκερία αναγεννθκεί
όλοσ ο κόςμοσ κα ενωκεί
και κα ζρκει επιτζλουσ αυτι… θ… αλλαγι…
Γιάννθσ Καλεάδθσ

8. Οι ςάλπιγγεσ να αντθχοφν
κι θ μάχθ να αρχίηει·
τα παλικάρια πολεμοφν
και κάνατοσ μυρίηει…
Ήμουνα κι εγϊ εκεί,
με τα δικά μου μάτια
είδα χιλιάδεσ άτομα
να γίνονται κομμάτια.
Άνδρεσ, γυναίκεσ, παπποφδεσ και γριζσ
μζςα ςτο αίμα, τθν θχϊ και τθ ςκόνθ·
να ζχουν απομείνει μονάχα οι ςκιζσ
που κανείσ δε κα τισ ηυγϊνει.
Στθν άκρθ ζνα μικρό παιδί
να κλαίει για τθ μαμά του,
με πείςμα και με δάκρυα
να κλείνει τα αυτιά του.
Πθγαίνω, πια, εκεί κοντά
για να το βοθκιςω,
μα ό,τι κι να κάνω εγϊ,
δε κα το φζρω πίςω.
Οι άνκρωποι, εδϊ, χάνονται
ςαν τα φφλλα του ανζμου·
εφχομαι να μθ δεισ ποτζ
τθ φρίκθ του πολζμου…
Νίκοσ Καηαντηίδθσ

9. Εκεί που ο ιλιοσ και θ κάλαςςα ανταμϊνουν
εκεί που ο ιλιοσ και θ κάλαςςα γίνονται ζνα
εκεί βρίςκομαι εγϊ,
καυμάηοντασ τα καταγάλανα νερά τθσ
νιϊκοντασ το δροςερό αεράκι ςτο πρόςωπό μου·
όλα είναι τόςο ιρεμα, γαλινια,
τίποτε δεν μπορεί να χαλάςει αυτι τθ μαγικι ςτιγμι.
Κι όμωσ ςε αυτό το ςθμείο ζρχεται ςτο νου μου ο πόλεμοσ,
αναςτατϊνοντασ τθν θρεμία που υπάρχει,
φζρνοντασ πόνο και ςυμφορζσ,
κλίψθ αλλά και φόβο,
τισ περιςςότερεσ φορζσ χωρίσ αιτία
δίχωσ ςκοπό,
επιηθτϊντασ οι άνκρωποι μόνο το κζρδοσ,
αδιαφορϊντασ για τισ ςυνζπειεσ που κα προκαλζςουν,
για τουσ ανκρϊπουσ που κα πλθγωκοφν,
νιϊκοντασ μόνο μίςοσ
για λόγουσ ανφπαρκτουσ.
Τϊρα πια θ θρεμία ζχει χακεί
τα καταγάλανα νερά ζγιναν ξαφνικά κολά και μανιαςμζνα,
το δροςερό αεράκι δυνάμωςε κι ζγινε άνεμοσ που φυςάει μακριά τθ
ςκόνθ του.
Τίποτε δεν είναι ίδιο
τίποτε δεν είναι όπωσ παλιά·
μα μόλισ ανατείλει ο ιλιοσ
ξεκινάει μια καινοφρια μζρα
ζνα τραγοφδι αρχινά
και θ ελπίδα πια φουντϊνει.
Ο πόνοσ και θ κλίψθ φεφγουν,
ζρχεται το κάρροσ και θ δφναμθ,
θ πίςτθ και θ αφοςίωςθ για τθν πατρίδα,
που κζλουμε να είναι ελεφκερθ και ςτθν ιςτορία ξακουςτι.
Μαρίνα Αλμπανοποφλου