4. En is het eerste wat hij doet – zoals verwacht – op zijn computerspel spelen.
5. En, al wou hij gisteren niet bij Milans verjaardag zijn, toch zou hij graag nog een stukje van de taart willen proeven. “Mmm, dat smaakt!”, mompelt hij, terwijl hij grote happen van de taart neemt.
7. Ook Lucas wil zich nog even amuseren, en daarom speelt hij maar op de flipperkast.
8. Maar aangezien die flipperkast op Milans kamer staat… maakt hij daar dus zijn zoon mee wakker! “Verdorie, papa! Kan je mij nu nog niet even laten slapen?”, moppert Milan, terwijl hij uit bed komt.
9. En dan is de schoolbus er. Van Piet werd verwacht, dat hij Milan een beetje zou begeleiden naar zijn nieuwe school. Maar hij trekt zich daar niks van aan, en gaat gewoon naar de bus zonder zich iets van zijn broer aan te trekken!
10. Milan zal zich dan maar alleen moeten redden, want hij verwacht niet dat Piet hem nog verder zal helpen.
11. Pauline en Manon hebben te lang aan het schaakbord gezeten, en moeten bijna lopen om de bus nog te halen!
12. Wanneer de kinderen naar school zijn, gaat Deborah zitten chatten met Fleur, het jeugdvriendinnetje van Piet. (Fleur moest vandaag een uurtje later op school zijn, daarom kan ze nu nog aan de computer zitten)
13. Zie jij Piet nog wel eens? is het eerste wat ze Fleur vraagt.
14. Ze krijgt onmiddellijk antwoord: Zien wel… maar erg veel contact hebben we niet meer… Op school trekt hij altijd op met een zekere Sasja… In ieder geval komen we niet meer zo goed overeen.
15. Deborah zit verbijsterd achter de computer. Op school gaat het dus ook niet erg goed met Piet! Zelfs zijn beste vriendin heeft hij laten vallen voor die Sasja!
16. Fleur typt – eigenlijk nogal grof – verder: Nu ja, het zal mij een zorg wezen. Binnen een paar maanden ga ik toch naar de universiteit, daar zullen we geen last meer van elkaar hebben… Toch kan Deborah tussen de lijntjes wel lezen, dat ze Piet erg mist.
17. “Fleur, kom je? Nu moeten we echt wel naar school vertrekken!”, waarschuwt haar tweelingzus Tess haar.
18. “Wat scheelt er?”, vraagt ze, wanneer ze ziet met wie haar zus heeft gechat, “Is er iets met Piet?”
19. Maar Fleur probeert zo normaal mogelijk te kijken. “Niks hoor,” zegt ze luchtig, “Toevallig was Deborah de enige die op dit moment online was.” Maar diep in haar binnenste, voelt ze toch een steek.
20. Ook Deborah weet niet goed meer wat ervan te denken. Wat is er toch met haar zoon??? Ze moeten er eens dringend over praten met hem.
21. Om haar gedachten een beetje te verzetten, gaat ze Thomas in bad zetten. “Zo, jongen, het zal zowat je laatste badje van mij zijn. Vanaf morgen zal je het zelf wel kunnen!”
22. Dan geeft ze haar zoontje een flesje, en kijkt toe hoe hij het gulzig leegdrinkt.
23. En ze gaat hem in zijn bedje leggen. Wanneer ze hem nog een kusje geeft, beseft ze dat dit ook één van de laatste keren zal zijn, en ze krijgt het even moeilijk.
24. Maar haar aandacht wordt afgeleid door haar twee oudste zonen, die van school komen. Dit herinnert haar eraan, dat ze vanavond toch eens met Piet zal moeten praten.
25. Piet zelf heeft niks in de gaten. Sasja heeft iets ingesproken op zijn antwoordapparaat, maar hoe hij ook probeert, hij kan haar maar niet terugbellen.
26. “Mama, taart eten?”, Vraagt Thomas in de keuken aan Deborah, die net eten aan het klaarmaken is.
27. “Nog even wachten, schat.”, zegt Deborah, vertederd door de vraag van haar zoontje, “Straks gaan we taart eten.”
34. Dan zet Deborah haar dochtertje op de grond. *Dit is dan echt de laatste keer dat ik dit doe…*, Schiet het door haar hoofd, maar ze verdrijft deze gedachte snel uit haar hoofd.
36. Naomi groeit op tot een prachtig meisje! “Wauw, kijk toch eens hoe groot ik nu ben!”, roept ze verwonderd uit.
37. “En nu is het jouw beurt, kleine kapoen!”, zegt Lucas, terwijl hij Thomas optilt.
38. “Laat maar eens zien hoe goed jij daarnet naar je zus gekeken hebt!”
39. Even later staat Thomas wat onzeker op zijn beentje te wankelen. “Vooruit, Thomas, dan wordt je net zo groot als je zussen!”, moedigt Deborah hem aan.
47. … ze in de gaten gehouden worden door Naomi, die nog niet kon slapen!
48. En Naomi had natuurlijk ook al meteen door dat er iets niet klopte. Snel loopt ze naar de slaapkamer van haar ouders. “Papa! Papa!”
49. “Wat scheelt er, Naomi?”, vraagt Lucas bezorgd. Hij begrijpt natuurlijk ook wel, dat zijn dochter hem niet zomaar in het midden van de nacht komt wakker maken.
50. “Papa… Piet is weg, met die Sasja.”, zegt Naomi met een trillend stemmetje, “Hij… hij komt toch wel terug…?”
51. “Geweldig…”, kreunt Lucas. “Ga jij maar naar je bedje, Naomi. Ik wacht wel tot Piet thuiskomt.”
52. Een paar uur later, komt Piet weer thuis. Zo op het eerste zicht lijkt er nergens licht te branden, dus hopelijk slaapt iedereen nog…
54. “Dag jongen.”, begroet Lucas zijn zoon luchtig. “Even lekker een luchtje gaan scheppen?” Piet besluit te doen alsof hij inderdaad gewoon even is gaan wandelen, en knikt.
56. “Zeg het maar, Piet.”, maant Lucas zijn zoon aan, nog voordat Piet ook maar iets heeft kunnen zeggen, “Want volgens mij ben je niet zomaar gewoon even gaan wandelen.”
57. “Oké dan…”, bekent Piet, na even twijfelen, “Ik geef het toe. Ik ben naar een fuif geweest… met Sasja.”
58. Voordat Lucas kan reageren, staat Piet weer op. “Nu weet je het. Ik ga slapen. Tot morgen!”
59. “Piet…”, Fluistert Lucas achter hem, en in zijn ogen blinken tranen. “Je moeder en ik proberen je gewoon een goede thuis te geven. Wat hebben wij je toch misdaan, jongen?”
60. Dan breekt Piet ook. “Ik vond… ik had gewoon het gevoel dat… dat mama en jij meer van mijn jongere broers en zusjes houden dan van mij…”
61. “Piet toch…”, zegt Lucas zachtjes, “We hebben je toch al vaak duidelijk gemaakt, dat je voor ons evenveel betekent als één van onze biologische kinderen?”
62. “En dan Sasja… We laten je toe om je vrienden zelf te kiezen, maar… vind je ook niet, dat ze niet bepaald een goede invloed op je had?” Hij gaat verder. “En Fleur. Ze vertelde dat je haar niet meer ziet staan. Ze mist je echt…”
63. De tranen rollen nu over Piets wangen. “Het spijt me, papa. Morgen ga ik naar Fleur. Ik wil dolgraag gaan studeren, en ga haar vragen of ze samen met mij een kot wil huren.”
64. Hij omhelst zijn vader stevig. “Sorry, sorry, sorry. En ik beloof, dat ik vanaf nu ook nog meer ga helpen in het huishouden. Tot ik ga studeren, natuurlijk.”
65. “Dat is geweldig, jongen.”, Antwoordt Lucas verrukt, terwijl hij zijn zoon in zijn armen sluit, “Ik zie je graag.”
66. “Ik hou ook van jullie allemaal!”, Antwoordt Piet, terwijl hij al op weg is naar zijn kamer. “Welterusten!”
