szkolenia sportowe

1. Formy, metody, środki szkolenia
sportowego

3. FFoorrmmaa śścciissłłaa
Wiodąca rola należy tutaj do trenera (instruktora).
To on określa techniczny sposób wykonania zadania,
jego tempo, kierunek, liczbę powtórzeń itp.
Ćwiczący mają ściśle wypełniać jego polecenia.

4. FFoorrmmaa zzaabbaawwoowwaa
Jest bardzo atrakcyjną i posiadającą mnóstwo
wariantów formą treningu.
Stosuje się ją zazwyczaj w początkowych etapach
szkolenia, kiedy to celem jest zapoznanie się z ogólną
strukturą danego ruchu.

5. GGrraa uupprroosszzcczzoonnaa
To przede wszystkim ułatwienia w zakresie przepisów
gry (mniejsze boisko, mniejsza liczba graczy, itp.) w celu
doskonalenia określonego elementu techniki lub
taktyki.
Znajduje głównie zastosowanie w początkowych fazach
nauczania, kiedy umiejętności specjalne są jeszcze
stosunkowo skromne.

6. GGrraa sszzkkoollnnaa
Odbywa się zgodnie z przepisami, dopuszczalne są natomiast
w przebiegu walki daleko idące ingerencje:
•typowe są liczne przerwy połączone z bieżącymi uwagami
szkoleniowymi,
•powtarzanie pewnych akcji,
•zmiany i wymiany zawodników oraz ustawień w formacjach i
pomiędzy drużynami.
Stosowano przede wszystkim w doskonaleniu kolejnych
umiejętności techniczno - taktycznych w grze obronnej i
ofensywnej.
Prowadzący może także określić warunki gry, np. ograniczyć
liczbę kontaktów z piłką lub wyznaczyć strefy i sposób
kończenia akcji.

7. GGrraa wwłłaaśścciiwwaa
Realizowana jest w formie meczów mistrzowskich,
pucharowych, towarzyskich i kontrolnych.
Prowadzona jest przez sędziego zgodnie z przepisami
gry.

8. FFoorrmmaa ffrraaggmmeennttóóww ggrryy
Imituje realne warunki walki sportowej.
Realizowana jest zatem obowiązkowo z aktywnym
przeciwnikiem.
Polega na wyborze optymalnego rozwiązania techniczno -
taktycznego, uczy zawodnika samodzielności, aktywności i
twórczej postawy.
Możliwe są różnorodne jej warianty ułatwiające lub
utrudniające działanie albo atakującym, albo broniącym.
Bardzo efektywna forma treningu, bezpośrednio
przygotowująca zawodników do faktycznych wymogów
rywalizacji sportowej.
Stosowana głównie w doskonaleniu techniki i taktyki.

9. FFoorrmmaa zzaaddaanniioowwaa
Mieści w sobie dużo inicjatywy dla zawodnika.
Trener określa cel działania (np. rzut do kosza jednorącz
czy krycie pola), a zawodnicy wybierają sposób jego
realizacji.
Forma zadaniowa może przebiegać zarówno z
przeciwnikiem jak i bez przeciwnika - wszystko zależy
od celu danego ćwiczenia.
W celu podniesienia intensywności pracy warto
wykorzystać efekt współzawodnictwa.

10. MMeettooddyy ttrreenniinnggoowwee
Podział metod treningu stosowanych w kształtowaniu
sprawności fizycznej związany jest z charakterem
dozowanych obciążeń.
Jeżeli w trakcie ich realizacji nie stosuje się przerw
odpoczynkowych , mówimy wtedy o metodach
ciągłych.
Jeżeli natomiast przerwy takie występują mamy do
czynienia z metodami przerywanymi.

11. MMeettooddaa cciiąąggłłaa oo ssttaałłeejj
iinntteennssyywwnnoośśccii
Charakteryzuje się długotrwałą pracą ze stałą,
równomierną intensywnością.
Maksymalna intensywność uzależniona jest od poziomu
progu beztlenowego zawodnika.

12. MMeettooddaa cciiąąggłłaa oo
zzmmiieennnneejj iinntteennssyywwnnoośśccii
Charakteryzuje się ciągłym wysiłkiem, w czasie którego
intensywność ulega określonym zmianom.

13. MMeettooddyy pprrzzeerryywwaannee -- planowe, powtarzane zmiany faz
obciążenia i wypoczynku, modelujących wysiłek.
• Metoda powtórzeniowa - charakteryzuje się
zaplanowanym wcześniej następowaniem po sobie
faz obciążeń i niepełnego wypoczynku.
• Metoda interwałowa - charakteryzuje się
zaplanowanym wcześniej następowaniem po sobie
faz obciążeń i niepełnego wypoczynku.

14. MMeettooddyy kkoonnttrroollnnee ii ssttaarrttoowwee
Integralną częścią procesu treningu są sprawdziany i
starty w zawodach.
Z jednej strony dostarczają one informacji o poziomie
wytrenowania cech i umiejętności zawodnika , z drugiej
zaś strony stanowią wszechstronny bodziec treningowy
skierowany na pełne przygotowanie do startów.

15. IInnnnee mmeettooddyy wwyykkoorrzzyyssttyywwaannee
ww ttrreenniinngguu::
• Metoda prób i błędów- jest skuteczna przy kształtowaniu
takich cech, jak samodzielność, odpowiedzialność,
umiejętność odejmowania decyzji i oceniania ich
trafności.
• Metoda analityczna (cząstkowa) - wykorzystywana jest
przy nauczaniu ćwiczeń złożonych. Stosując ją dążymy do
ułatwienia nauczania skomplikowanych zadań
ruchowych przez ich rozczłonkowanie na proste
elementy składowe.
• Metoda syntetyczna (całościowa) - polega na nauczaniu
czynności ruchowych w całości.

16. • Metoda kompleksowa (mieszana) - stosowana jest w
nauczaniu ćwiczeń złożonych. Polega na stosowaniu na
przemian raz jednego raz drugiego podejścia metodycznego.
• Metoda zadaniowa - w metodzie tej trener daje zadanie,
które uczniowie, sportowcy starają się sami rozwiązać,
próbując różnych wariantów.
• Metoda problemowa - zakłada ona sytuację, w której trener
formułuje problem, a zawodnicy dysponujący już określonymi
umiejętnościami -starają się go twórczo rozwiązać.
• Metoda „od całości poprzez szczegół do całości" polega na
wyeksponowaniu zalet całościowego ćwiczenia startowego
(walki, gry) jako wartości najistotniejszej
i docelowej w procesie treningu.

17. ŚŚrrooddkkii ttrreenniinngguu

18. ĆĆwwiicczzeenniiaa wwsszzeecchhssttrroonnnnee
Inaczej ogólnorozwojowe
•nie wywierają wpływu na poziom dyspozycji
specjalistycznych (techniczno-taktycznych),
•charakteryzują się niskim wskaźnikiem korelacji z
wynikiem sportowym (odległe od specjalizacji),
•kształtują głównie potencjał ruchowy (podstawowe
zdolności motoryczne) i ogólną odporność psychiczną.

19. ĆĆwwiicczzeenniiaa uukkiieerruunnkkoowwaannee
Kształtują przede wszystkim funkcjonalne mechanizmy
specjalistycznych wysiłków.
Spełniają warunek strukturalnego (technicznego)
podobieństwa do działań startowych (lub ich części).
Do tej grupy kwalifikują się także ćwiczenia rozwijające
wiodące zdolności motoryczne (szybkość, wytrzymałość
szybkościowa, skoczność).

20. ĆĆwwiicczzeenniiaa ssppeeccjjaallnnee
Kształtują specyficzny zespół właściwości
funkcjonalnych, sprawnościowych i techniczno-taktycznych
danej dyscypliny sportu.
Wiodące są tutaj ćwiczenia startowe, a ponadto
ćwiczenia wykonywane z zachowaniem wewnętrznej i
zewnętrznej struktury ruchu ćwiczeń startowych
(ćwiczenia nauczania i doskonalenia umiejętności
technicznych i taktycznych).

21. Literatura:
• Sozański H. (red.), Podstawy teorii treningu
sportowego, Warszawa 1999
• Naglak Z., Metodyka trenowania sportowca. AWF,
Wrocław 1991
•Januszewski J., Żarek J., Teoria sportu, AWF, Kraków
1995