2. Ao Norte de África
e ao Sur do Mar
Mediterráneo.
Está situado no val
do Nilo.
Entre os desertos
de Libia e Arabia.
Ten dúas zonas:
• Alto Exipto.
• Baixo Exipto
3. ¿Por qué é importante a
localización xeográfica de Exipto?
Porque íllao dos seus inimigos.
Porque ten un réxime de crecidas
que permite a irrigación e mais a
fertilización das terras por onde
transcorre o río.
4. IMPERIO ANTIGO (1)
Capital: Menfis.
Período de estabilidade e
prosperidade.
Grandes Pirámides.
IMPERIO MEDIO (2)
Capital: Tebas.
Guerras e Invasións.
IMPERIO NOVO (3)
Capital: Tebas e Tell-el-Amarna.
Expansión Territorial de Ramsés
II.
Amenofis IV proclama o
monoteísmo.
Fin do Exipto unificado.
ÉPOCA SERODIA (4)
Século VI: Exipto convértese en
provincia persa.
332 a. C. Conquista de Alexandro
Magno.
69-30 a. C. Exipto, provincia
romana.
5.
6. Durante as primaveras, nas
terras onde nace o Nilo,
prodúcense chuvias
torrenciais que alimental o
seu caudal.
Desde primeiros de xuño
ata setembro, o río crece de
tal maneira que inunda
todas as terras ás súas
beiras.
En outubro iníciase a
retirada das augas e queda
un limo ou lama negra que
fertiliza os campos de
cultivo.
Fertilidade do Nilo:
https://www.youtube.com/watch?v=
oE2YZZgZWdE
7.
8.
9.
10. Nos comezos, as crecidas do río presentaron problemas
para a agricultura, xa que a terra próxima ao Nilo quedaba
moi inundada, mentres que o resto do territorio permanecía
árido.
Pero os exipcios, aprenderon a controlar estas enchentes
construíndo diques e canles para conter as augas,
almacenalas e distribuílas polas terras circundantes. Así,
aumentou a superficie cultivable e medrou a produción
agrícola.
Ademáis, o Nilo converteuse na gran vía de comunicación de
Exipto. Barcas de cana de papirp ou de maeira, percorrían
o río con mercadorías, e nas súas beiras xurdiron grandes
cidades como Menfis ou Tebas.
15. Faraón
(rei e deus)
Nobles, sacerdotes,
escribas
Altos funcionarios,
xefes do exército
Soldados
Campesiños, artesáns e
comerciantes
Escravos (traballos duros)
PRIVILEXIADOS
(NON
PRODUCTORES)
NON
PRIVILEXIADOS
(PRODUCTORES)
Era axudado polos
Visires, gobernadores,
Funcionarios e exército
16. O Faraón :
- Era a máxima autoridade.
- Poder absoluto (Relixioso, Político,
Administrativo).
- Considerábase fillo de Ra e, como tal,
era tratado de divinidade.
- Tiña que garantir a orde e máis a
xustiza, e a súa autoridade era
incontestable.
- Era o dono de todas as terras e o seu
dominio baseábanse no control das
obras de canalización e irrigáción dos
cultivos e no monopolio do comercio
exterior.
17. Para gobernar un territorio tan extenso, o faraón
necesitaba servidores fieis e eficaces:
Visires, que eran os encargados da administración
central.
Gobernadores, que se encargaban de cada provincia.
Funcionarios, que facían cumprir as ordes do faraón.
O exército, que protexía o territorio exipcio contra
inimigos exteriores e revoltas interiores.
18. Agricultura: O Nilo inundaba as
terras durante o verán. (Entre
Xuño e Outubro).
A lama depositada, chamada
limo, era un fertilizante que
favorecía a agricultura.
Cultivaban cereais, vide, olivo,
productos de horta....
Gandería: Criaban bois, ovellas,
cerdos...
Artesanía:Realizaban actividades
artesanais: tecidos, xoias,
cerámica, papel...
19.
20. Os exipcios eran politeístas, é dicir, adoraban a varios
deuses, ata o punto que cada cidade exipcia tiña as súas
divinidades locais; non obstante, existían algunhas
divinidades que eran veneradas en todo exipto.
Deuses:
Ra. O deus sol, era o máis popular e venerado. A él se uniu
Amón, deus de Tebas (Amón Ra).
Osiris. O deus dos morto porque, según conta a lenda,
resucitara despois de ser asasinado polo sey irmán Seth, deus
das tebras.
Isis. A deusa da fertilidade.
Horus. Fillo de Osiris e a súa Irmá Isis.
Anubis. Deus do inferno.
Thot. Deus da sabiduría e deus inventor da escritura.
21. O Faraón era adorado como unha divinidade, considerado
a imaxe vivente sobre a terra do deus creador, e tiña a
función de impoñer a orde fronte ao caos.
Ademáis do culto oficial, o pobo adoraba divinidades locais,
era moi supersticioso e protexíase con amuletos da
influencia dos malos espíritos.
Os deuses habitaban os templos e reencarnábanse na
estatua que se atopaba no santuario.
Os sacerdotes debían renderlles culto e obsequialos con
ofrendas, Durante as festas relixiosas, a estatua do deus
saía do templo en procesión sobre unha barca sagrada.
Amuletos: http://www.losegiptosdeadina.com/Dioses-y-
Templos/amuletos
24. A relixión exipcia prometía unha vida
despóis da morte. Para os exipcios, os
seres humanos estaban formados por
un corpo e unha alma (o ka). Para
asegurar o acceso do ka á vida de
ultratumba logo da morte do corpo,
este debía permanecer incorrupto
(momificación).
Con esta finalidade, a familia
embalsamaba o defunto, que despóis
de corenta días se convertía nunha
momia desecada. Seguidamente, tiñan
lugar os funerais e transportábase o
defunto en procesión ata a súa tumba,
onde comezaba a viaxe cara ao alén ou
máis alá.
VASOS CANOPOS (Os catro fillos de Horus)
25. Os defuntos debían presentarse perante o Tribunal de Osiris, que
xulgaba a súa vida terrenal. Para prepararse para o Xuízo, colocábase
na tumba un exemplar do Libro dos Mortos, recompilación de regras
sobre cómo debía comportarse o defunto perante o Tribunal. Se o
defunto superaba o Xuízo, podía entrar no máis alá, onde restablecía as
súas actividades cotiás.
A familia colocaba ofrendas nas tumbas e rodeábaas de pequenas
estatuas cubertas de incricións máxicas. Os exipcios pensaban que as
pinturas e mais as estatuas das tumbas cobraban vida no alén.
26. ARQUITECTURA:
Construccións de gran tamaño,
destacan polo seu monumentalismo.
A arte exipcia caracterizouse por
seguir unhas regras ficas e
inamovinles, coñecidas polos artistas.
Arquitectura arquitrabada. É dicir,
con cubertas planas sustentadas por
enormes columnas. Usan o dintel
sobre os soportes.
Materiais: Utilizan sillares de pedra.
27. Columnas con capiteis campaniformes ou lotiformes.
Edificacións:
Templos: dedicados a deuses ou sacerdotes que vivían alí. O acceso ao
templo estaba restrinxido e só o faraón e os sacerdotes podían entrar no
santuario. O pobo únicamente podía entrar no patio durante as precesións e
festas. Os nobres e o funcionarios podían acceder á sala hipósitla.
Tumbas: para o fáraón, familia e funcionarios.
Tipos:
MASTABA
PIRÁMIDE ESCALONADA
PIRÁMIDE
HIPOXEO
28.
29.
30. Pirámide escalonada.
Mastabas: Eran tumbas
rectangulares e de estructura
trapezoidal que cubrían o pozo e a
cámara sepulcral donde estaba o
cadáver.
31. As pirámides:
Da superposición de mastabas
naceron as pirámides, entre as
que destacan as de Keops,
Kefren e Micerinos en Gizeh.
Para impedir a pillaxe das
tumbas, a entradas das
pirámides estaba acochada e
no seu interior construíranse
galerías que conducían a falsas
cámaras. As verdadeiras
cámaras funerarias, cheas de
tesouros, estaban disimuladas e
tapiadas por un muro.
32. Os Hipoxeos:
Teñen fama durante o Imperio Novo.
O medo aos frecuentes saqueos e reoubos fixo que os faraóns
preferisen enterrarse en hipoxeos, que eran grandes cámaras
funerarias esxavadas baixo terra e luxosamente decoradas.
O conxunto máis interesante de hipoxeos áchase no Val dos Reis,
próximo a tebas. Entre eles, destaca o de Tutankamón.
33. ESCULTURA:
Figuras ríxidas e
inexpresivas.
Para dar movemento,
adiantaban un pé.
Brazos pegados ao
corpo.
As figuras dos faraóns
están idealizadas.
Os nobles e funcionarios
son un pouco máis
realistas.
35. PINTURA:
Técnica ao fresco.
Figuras planas, sen profundidade.
Cores planas, sen mesturas nin
sombras.
Temas cotiás (vida terrenal ou de
ultratumba).
Cabezas e pes de perfil, corpo de
fronte.
O tamaño das figuras dependía da
súa xerarquía social.
