Συνεντεύξεις με τον δημοσιογράφο και γελοιογράφο κύριο Παναγιώτη Μήλα

Συνέντευξη με τον δημοσιογράφο και γελοιογράφο κύριο Παναγιώτη Μήλα /
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής 56ου
Γυμνασίου Αθήνας [1]
Συνεντεύξεις με τον
δημοσιογράφο και γελοιογράφο
κύριο Παναγιώτη Μήλα
56ο
Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικό έτος: 2016-2017

Συνεντεύξεις με τον κύριο Παναγιώτη Μήλα
Απαντήσεις που μας έδωσε ηλεκτρονικά ο δημοσιογράφος κύριος
Παναγιώτης Μήλας
***
(Οι ερωτήσεις βασίζονται σε μια πραγματική ιστορία που δημοσιεύθηκε στο
catisart.gr με πρωταγωνιστή τον πατέρα του δημοσιογράφου ο οποίος έζησε
και δούλεψε, όταν ήταν παιδί, στην περιοχή του ιερού ναού Αγίου
Δημήτριου Αμπελοκήπων.
Ο δημοσιογράφος, γελοιογράφος, εικονογράφος βιβλίων κύριος Παναγιώτης
Μήλας γεννήθηκε το 1946 και σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή
Πειραιά)
***
•Ο πατέρας σας ήταν ο βοηθός παγοπώλη (Θανάσης) ή κάποιος φίλος
του που έμαθε την ιστορία;
-Ο πατέρας μου ήταν ο βοηθός και τις επτά ημέρες της εβδομάδας. Στην
αρχή ήταν λίγα τα σπίτια που είχαν ψυγείο για πάγο. Σιγά σιγά έγιναν
περισσότερα και η δουλειά κρατούσε περισσότερες ώρες, κυρίως όταν
άρχιζαν οι ζέστες.
•Γνωρίζετε γιατί έδωσε στο βοηθό του να προσέχει την εικόνα και όχι
στην οικογένειά του;
-Δεν έδωσε την εικόνα στην οικογένεια, επειδή δεν ήθελε να ξεστομίσει τη
φράση: «Αν δεν γυρίσω… αν σκοτωθώ…, να πηγαίνεις την εικόνα στην
εκκλησία την παραμονή του Ευαγγελισμού για να την προσκυνούν οι
πιστοί». Δεν ήθελε να βάλει μέσα στο μυαλό των δικών του τον φόβο…
•Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν πρωτακούσατε την ιστορία από
τον πατέρας σας;
-Η εικόνα αυτή – μέχρι και σήμερα – είναι μέλος της οικογένειάς μας. Εγώ
δεν έχω αδέλφια και η εικόνα αυτή ήταν σαν το τέταρτο μέλος της. Ήταν
σαν αδελφός μου.

•Ποιά ήταν η παρουσία της παιδικής εργασίας εκείνα τα χρόνια και οι
συνθήκες εργασίας (ο Άγγελος ήταν 18 και ο Θανάσης 6);
-Πάντα η παιδική εργασία ήταν σκληρή και απάνθρωπη. Ποτέ δεν
αντιμετώπιζαν τους μικρούς ως βοηθητικούς. Τους χρησιμοποιούσαν σαν να
ήταν μεγάλοι. Σαν να έχουν τις ίδιες αντοχές που είχαν οι μεγάλοι. Όμως
τους πλήρωναν διαφορετικά. Τους έδιναν ένα απλό χαρτζιλίκι. Έτσι τους
εκμεταλλεύονταν… Μέχρι και σήμερα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
•Αναμνήσεις σχετικές με την περιοχή των Αμπελόκηπων από τον πατέρα
σας (θετικές-αρνητικές;)
-Μέχρι που «έφυγε» στα 92 του μιλούσε για την περιοχή. Μάλιστα κάθε
Κυριακή – ακόμη κι όταν περπατούσε με «πι» - τον πήγαινα σε πάρκα της
περιοχής για να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε. Πηγαίναμε στο μικρό
παρκάκι που είναι απέναντι από τον κινηματογράφο «Αθήναιον». Πηγαίναμε
στο πάρκο που είναι μέσα στο Γηροκομείο Αθηνών και στο Πάρκο της
Χωροφυλακής. Επίσης στο παρκάκι δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Θωμά.
Ήταν οι περιοχές που έπαιζε ως παιδί και γι αυτό τις προτιμούσε. Αν και
ζούσαμε στο Νέο Κόσμο από τότε που παντρεύτηκε, η ευρύτερη περιοχή
των Αμπελοκήπων ήταν η περιοχή της κυριακάτικης οικογενειακής εξόδου.
Για φαγητό και για μπύρα στα μαγαζιά που υπήρχαν στη γωνία Λεωφόρου
Αλεξάνδρας και Κηφισίας (Κτήμα Θων). Για να δούμε κάποια ελληνική
ταινία στη «Γρανάδα» (σημερινό θέατρο «Λαμπέτη»). Για (θερινό)
καραγκιόζη σε μια μάντρα, στο τέρμα της οδού Ιπποκράτους. Για να δούμε
ποδόσφαιρο, μόνο όταν έπαιζε η εθνική Ελλάδος, στο γήπεδο της
Λεωφόρου. Φυσικά σε όλες αυτές τις επισκέψεις πάντα με το τραμ που
ανέβαινε από την Ιπποκράτους για να φθάσει στου Θων. Να αναφέρω εδώ
ότι ο πατέρας μου πήγαινε ως νέος (πριν τον πόλεμο του `40) στο γήπεδο
του Παναθηναϊκού για να παρακολουθήσει δύο φίλους του που έπαιζαν στη
βασική ομάδα. Ήταν οι αδελφοί Πιερράκου. Ο Μίμης, με το παρατσούκλι
«Μπρακ» και ο Στέφανος. Αξίζει να αναζητήσετε την ιστορία του Μίμη
που ήταν ένας από τους ήρωες του ελληνοϊταλικού πολέμου.
•Ποιος ο ρόλος του πατέρα σας στον Άγιο Δημήτριο;
-Όχι κάτι ιδιαίτερο. Απλά μέχρι τα 10 του πήγαινε τις Κυριακές και ως
«παπαδάκι» - όπως και άλλα παιδιά - βοηθούσε τον ιερέα κατά τη διάρκεια
της θείας λειτουργίας.

•Ποιες οι αναμνήσεις του πατέρα σας από τη ζωή του ως παιδί στους
Αμπελόκηπους;
-Απλή ζωή, φτωχική. Μόνο σπίτι και δουλειά. Η μοναδική διασκέδαση ήταν
κάποιες μικρές εξορμήσεις – με τα πόδια – στην περιοχή της Καισαριανής,
στην Καλοπούλα. Ένα εξαιρετικό μέχρι και σήμερα δάσος.
•Πώς περιέγραφε τον Άγγελο Κασκανιώτη;
-Τον θαύμαζε επειδή ήταν πολύ εργατικός. Δούλευε πολλές ώρες. Επίσης
επειδή ο Άγγελος είχε αυτό το τέλος ήταν ο μικρός ήρωας και της δικής
μας οικογένειας.
•Ποιες οι σχέσεις του με την οικογένεια του Άγγελου;
-Δεν μου είχε περιγράψει κάτι ξεχωριστό. Η καθημερινή δουλειά, στην αρχή
ως βοηθός του Άγγελου και στη συνέχεια ως μαθητής στη Διπλάρειο
Σχολή, για να γίνει επιπλοποιός , δεν του άφηναν ελεύθερο χρόνο για σχέσεις
με άλλους, παρά μόνο για τη μητέρα του, τη γιαγιά μου. Μάλιστα, επειδή
ήταν ο μικρότερος από τα αδέλφια του, είχε αναλάβει τη φροντίδα της
τυφλής του μητέρας. Ο μεγάλος αδελφός ήταν στα καράβια και ο δεύτερος
σπούδαζε στη Νομική. Έτσι το βάρος έπεφτε στον μικρό Θανάση.
•Ποια η σημασία της συγκεκριμένης εικόνας; Είχε κάποια ιδιαίτερη αξία
για τον Άγγελο;
-Ασφαλώς και είχε μεγάλη αξία για τον
Άγγελο. Γι` αυτό τον λόγο θέλησε να
εξασφαλίσει την προστασία της. Μάλιστα ο
πατέρας μου στη συνέχεια την τοποθέτησε σε
μεγάλη κορνίζα που έφτιαξε ο ίδιος ειδικά για
αυτή την εικόνα του Ευαγγελισμού. Εγώ από
την εποχή που ήμουν φοιτητής, αλλά και μετά,
κυρίως με τη βοήθεια του internet, έκανα
αμέτρητες προσπάθειες για να βρω ίχνη της
οικογένειας του Άγγελου Κασκανιώτη, αλλά
χωρίς θετικό αποτέλεσμα.
Εικόνα 1: Η εικόνα του Ευαγγελισμού.
Πηγή:http://www.catisart.gr/images/storie
s/stories72/KASK05.JPG

•Έχετε ζήσει στην περιοχή των Αμπελόκηπων; (Αν ναι) πώς θα την
χαρακτηρίζατε ως περιοχή; (συν/ πλην).
-Δεν έχω ζήσει, όμως, επηρεασμένος από τον πατέρα μου, πάντα την
προτιμούσα – και μέχρι σήμερα – για διασκέδαση. Ως νέος στα «κουτούκια»
που βρίσκονταν κοντά στις (αγαπημένες μου) προσφυγικές πολυκατοικίες της
Λεωφόρου Αλεξάνδρας. (Εδώ αξίζει να αναζητήσετε την ιστορία του
αρχιτέκτονα Κίμωνα Λάσκαρι που έκανε σημαντικές παρεμβάσεις και στους
Αμπελοκήπους αλλά και στην Αθήνα). Αργότερα στον … μοντέρνο Πύργο
«Απόλλων» και στο President για κάτι πιο ξεχωριστό, ειδικά στα καφέ και
στα εστιατόρια των τελευταίων ορόφων. Σήμερα πάω πολύ συχνά στην
περιοχή, κυρίως στα σινεμά «Δαναός» και «Νιρβάνα».
***
Kαι κάποιες προσωπικές ερωτήσεις …
***
•Τι είναι πιο εύκολο για εσάς; να δημιουργείτε γελοιογραφίες ή να
κάνετε ρεπορτάζ;
-Και τα δύο είναι δύσκολα. Και τα δύο απαιτούν ενημέρωση και μελέτη.
Και τα δύο αγαπημένα. Και τα δύο προσφέρουν χαρά στον δημιουργό.
Είναι δύο διαφορετικές δημοσιογραφικές δραστηριότητες με κοινό στόχο.
•Τι σας νευριάζει περισσότερο στη δουλειά σας;
-Δεν με νευριάζει κάτι. Βέβαια είναι μια αχάριστη δουλειά. Ποτέ δεν θα
σουν πουν μπράβο. Πάντα θα θυμούνται μια αποτυχία σου και ποτέ μια
επιτυχία σου. Μπορεί να βάλεις εκατό γκολ και να το θεωρούν αναμενόμενο
και αν χάσεις ένα πέναλτι θα στο θυμίζουν για μια ζωή,,, Η προσωπική
ικανοποίηση όμως από το αποτέλεσμα της καθημερινής δουλειάς είναι
μοναδική.
•Τι σας συναρπάζει περισσότερο στις δουλειές σας;
-Ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική από την προηγούμενη και οπωσδήποτε
διαφορετική από την επόμενη.

•Τι θέλατε να γίνετε όταν ήσασταν μικρός;
-Ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική και με τη δημοσιογραφία
(γοητευμένος από ένα δεκαπενθήμερο περιοδικό με τον τίτλο «Η
εφημεριδούλα της θείας Λένας»). Όμως δεν ήταν εύκολο. Ήταν ακριβή
επιλογή. Οπότε διάλεξα να ακολουθήσω τον συνηθισμένο δρόμο: Πήγα στο
Πανεπιστήμιο, σπούδασα Οικονομικά και μετά με το πτυχίο έπιασα δουλειά
σε μια επιχείρηση. Παράλληλα ζωγράφιζα μόνος. Επίσης παρακολούθησα
μαθήματα δημοσιογραφίας δι’ αλληλογραφίας (τίποτα δεν είναι κακό).
Φυσικά διάβαζα πάρα πολύ και ζωγράφιζα πάρα πολύ. Έτσι κατάφερα
κάποια στιγμή να απεμπλακώ από την επιχείρηση και το πτυχία και να
ασχοληθώ με αυτό που αγαπούσα.
•Τι συμβουλές θα δίνατε σε κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με τη
δημοσιογραφία;
-Αν και η εποχή πού ζούμε είναι δύσκολη και για αυτό το επάγγελμα,
όμως πιστεύω ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να υπάρχει. Αυτό είναι
βέβαιο. Μάλιστα, αν κάποια φορά το αποφασίσετε, μπορώ να τα πούμε και
από κοντά και να σας μιλήσω για το… αρχαιότερο επάγγελμα, που δεν
είναι άλλο παρά αυτό του δημοσιογράφου (από την εποχή που ο Αδάμ και
η Εύα έφαγαν στον Παράδεισο το απαγορευμένο καρπό, το μήλο). Οπότε
όποιος θέλει να ασχοληθεί με αυτό, δεν έχει παρά να προσαρμοστεί στις
νέες συνθήκες. Φυσικά – όπως και για όλα τα επαγγέλματα – χρειάζεται
αγάπη και αφοσίωση.
•Τι συμβουλή θα δίνατε σε μαθητές στην ηλικία μας;
-Ό,τι κάνουν, να το κάνουν επειδή το αγαπούν πολύ και όχι επειδή…
πρέπει. Να δίνουν όλο τους τον εαυτό σε ό,τι διαλέξουν…

Συζήτηση με τον κύριο Παναγιώτη Μήλα στο χώρο του εργαστηρίου
Πληροφορικής του 56ου
Γυμνασίου Αθήνας
***
Ο κύριος Παναγιώτης Μήλας μας μίλησε για θέματα που είχε και ο ίδιος
θίξει στο παρελθόν και έχουν σχέση με την περιοχή των Αμπελοκήπων
Αθήνας.
Μας μίλησε για τον Λάσκαρι (για τον οποίο μας προέτρεψε να βρούμε
περισσότερες πληροφορίες). Ο κύριος Μήλας είχε γνωρίσει τον Λάσκαρι, ο
οποίος του είχε δείξει τα σχέδια που είχε κάνει για τον ποταμό Ιλισσό.
Μάλιστα είχε βγάλει και ένα περιοδικό που το είχε ονομάσει "Ιλισσό", ενώ
αρθρογραφούσε με επιθετική διάθεση και μέσα από το περιοδικό "Τεχνικά
Χρονικά" εναντίον εκείνων που προσπαθούσαν να καλύψουν τον ποταμό
Ιλισό, κάτι που τελικά κατάφεραν. Η ιδέα του ήταν να διοχετευθεί θαλάσσιο
νερό στον Ιλισσό, ώστε να μην "πεθάνει". Με τον τρόπο αυτό η Αθήνα θα
είχε ποτάμι, κάτι που θα επηρέαζε θετικά τη διαβίωση, αλλά και το
μικροκλίμα. Θα υπήρχε περισσότερος χώρος πρασίνου, καθώς και
περισσότερα πάρκα. Οι προσφυγικές πολυκατοικίες του αρχιτέκτονα Κίμωνα
Λάσκαρι και του πολιτικού μηχανικού Δημητρίου Κυριακού συγκαταλέγονται
ανάμεσα στα 113 πιο σημαντικά έργα της ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ου
αιώνα, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε, στο πλαίσιο της έκθεσης
αρχιτεκτονικής της Φρανκφούρτης. Είναι αρχιτεκτονικού στυλ Bauhaus, έχουν
ελεύθερους χώρους ανάμεσά τους και είναι κατασκευασμένες σύμφωνα με
τη λογική της γειτονιάς. Τώρα ζουν μέσα στην εγκατάλειψη από το 2001,
όπου αρκετά πουλήθηκαν στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου.
Μας ανέφερε ότι η λεωφόρος Σταδίου, στα πρώτα σχέδια που είχαν γίνει,
έφτανε στην είσοδο των Παναθηναϊκού σταδίου. Αργότερα, όμως, με την
άναρχη ανοικοδόμησή της πρωτεύουσας, πήρε την τελική της μορφή. Ο
Μπόμπολας, εκδότης της εφημερίδας "Έθνος", είχε στο γραφείο του
ζωγραφισμένη από αρχιτέκτονα τη λεωφόρο Σταδίου να καταλήγει στο
Παναθηναϊκό στάδιο.
Έγινε αναφορά στο γήπεδο "Απόστολος Νικολαϊδης" και σε άρθρο του που
είχε γράψει στην εφημερίδα "Ναυτεμπορική" την Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010,
αμέσως μετά τις αποφάσεις για μεταφορά του γηπέδου στον Ελαιώνα και τη
διπλή ανάπλαση. Προτείνει να χρησιμοποιηθεί ως Μουσείο το γήπεδο αυτό
που στέγασε αγώνες της Εθνικής ομάδας, του Παναθηναϊκού, καθώς και

άλλων ομάδων. [Στο γήπεδο αυτό, όπως έχουμε δει σε παλαιότερες εργασίες
μας, έχουν γίνει πολλοί τελικοί κυπέλλων Ελλάδος, έχουν διεξαχθεί αγώνες
του ΠΟΚ (Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, ΑΕΚ) με ομάδες του εξωτερικού,
όπως τη Σάντος του Πελέ, αλλά και πολλά συλλαλητήρια και ομιλίες την
περίοδο μετά τη Γερμανική κατοχή]. Το γήπεδο αυτό χτίστηκε το 1922,
ήταν το πρώτο στο οποίο τοποθετήθηκαν κερκίδες (1928), προβολείς (1938),
χλοοτάπητας (1958) και πίνακας του σκορ. Μας είπε ότι σε πολλά γήπεδα
του κόσμου πληρώνεις ένα φθηνό εισιτήριο για να τα επισκεφθείς. Αυτό
συμβαίνει σε πολλά γήπεδα του κόσμου, όπου οι επισκέπτες μπορούν να
γνωρίσουν την ιστορία του κτηρίου, να δουν παλιά κύπελλα, φωτογραφίες,
να παρακολουθήσουν μικρά ενημερωτικά βίντεο.
Εικόνα 2: (2) Συνάντηση του γελοιογράφου και δημοσιογράφου κυρίου Παναγιώτη Μήλα με μέλη της συντακτικής
και φωτογραφικής ομάδας του εργαστηρίου Πληροφορικής του 56ου Γυμνασίου Αθήνας
Σε ερώτηση που του έγινε για το πώς συνδυάζει τη γελοιογραφία με κάτι
κακό, στο πλαίσιο της συζήτησης που κάναμε για τη συμμετοχή του στην
έκθεση γελοιογραφίας με θέμα το προσφυγικό, μας είπε ότι τη γελοιογραφία
την κάνεις για να προκαλέσεις την σκέψη και όχι να προσβάλλεις κάποιον.
Δε θα σχολιάζεις την μύτη του άλλου, το σώμα του άλλου, δε θα εστιάζεις
σε κάποιο πρόβλημα που έχει ο άλλος ή ακόμα και στο ντύσιμό του. Δε
θα πρέπει να αστειεύεται ο σκιτσογράφος με αυτά τα θέματα. Η κριτική θα
πρέπει να αναφέρεται στα έργα, στη δράση του ανθρώπου τον οποίο
σχολιάζει ο σκιτσογράφος. Στην περίπτωση των μεταναστών, που είναι ένα
θέμα πολύ δύσκολο, μιας και μιλάς για ανθρώπους που χάνονται στα
παγωμένα τα νερά, δεν κάνεις σκίτσο για να προκαλέσεις το γέλιο, αλλά
κάνεις σκίτσο για να προκαλέσεις τη σκέψη. Στην έκθεση αυτή, όπως το
είδαν και οι ίδιοι οι σκιτσογράφοι στο χώρο του Μετρό Συντάγματος, οι
θεατές κάθονταν για πολλή ώρα μπροστά από κάθε γελοιογραφία. Πράγματι,
αυτό το παρατήρησαν και τα μέλη της δικής μας ομάδας που επισκέφθηκαν
την έκθεση στο Μετρό Συντάγματος την προηγούμενη χρονιά.

Εικόνα 3: (2) Δύο από τις γελοιογραφίες της έκθεσης που έγινε στο Σύνταγμα (φωτογραφίες: συντακτική και φωτογραφική
ομάδα εργαστηρίου Πληροφορικής: 2015-2016.
Στη συνέχεια ο κύριος Μήλας ρωτήθηκε αν όταν οι γελοιογράφοι
ζωγραφίζουν ένα θέμα που δεν είναι "καλό" σκέφτονται μήπως το
"παρακάνουν", μήπως προσβάλουν κάποιον. Όπως μας είπε ο κύριος Μήλας
τις περισσότερες φορές το σκέφτονται, ειδικά οι πιο παλιοί και έμπειροι, οι
οποίοι ξέρουν και ποια είναι τα όριά τους. Τα όριά τους βέβαια
καθορίζονται και από το μέσο στο οποίο εργάζονται. Σε ποια εφημερίδα
δουλεύουν, ποιους αναγνώστες έχει. Θα πρέπει όμως, πρώτα από όλα, ο
γελοιγράφος να σέβεται τον εαυτό του και να μην κάνει κάτι χυδαίο, κάτι
που να προσβάλει. Υπάρχουν βέβαια και τέτοιες περιπτώσεις, όπως αυτή με
τον κ. Σόϊμπλε που δημιουργήθηκε και πολιτικό θέμα, ώστε ο
πρωθυπουργός της χώρας αναγκάστηκε και πήρε θέση αντίθετη με την
εφημερίδα που υποστηρίζει την παράταξή του.
Τέλος, ο κύριος Μήλας μας ανέφερε πώς, αν και σπούδασε οικονομικά
στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά, ποτέ δεν έπαψε να κυνηγά αυτό
που του αρέσει. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να κάνουν οι μαθητές του
Γυμνασίου και γενικά οι νέοι άνθρωποι. Να κυνηγούν το όνειρό τους και με
επιμονή και προσπάθεια θα το πετύχουν.
***
Ερωτήσεις σχετικά με την ιστορία του Άγγελου Κασκανιώτη.
***
Γνωρίζετε γιατί έδωσε την εικόνα στον πατέρα σας;
-Όχι, αλλά νομίζω ότι το έκανε αυτό, γιατί δεν ήθελε να συζητήσει με τους
γονείς του το ενδεχόμενο μη επιστροφής του.
Γνωρίζατε που έμενε;

-Ναι, έμενε κοντά στο Νοσοκομείο Παίδων. Τον έψαξα αλλά δεν τον
βρήκα. Πήγα, μάλιστα και στον ΟΤΕ στην Αθήνα, όταν δεν υπήρχε σε
μεγάλη έκταση το διαδίκτυο και οι κατάλογοι του ΟΤΕ ήταν σε χοντρά
βιβλία ανά περιοχή και κοίταξα όλους τους τηλεφωνικούς καταλόγους. Πήρα
αρκετά τηλέφωνα προσπαθώντας να εντοπίσω τους συγγενείς του, αλλά δεν
τα κατάφερα.
Γνωρίζετε αν η εικόνα ήταν κάποιο κειμήλιο ή γιατί ήταν κάτι σημαντικό
για εκείνον;
-Όχι, δεν το γνωρίζω. Ίσως να γνώριζε ο πατέρας μου, αλλά δεν τον είχα
ρωτήσει και έτσι τώρα δεν το γνωρίζω.
Γνωρίζετε κάτι άλλο για την εικόνα;
-Την εικόνα την έχω στο σπίτι μου. Είναι γραμμένο στο πίσω μέρος με τα
γράμματα του πατέρα μου το όνομα του Άγγελου Κασκανιώτη. Ο πατέρας
μου την περιποιήθηκε. Της έβαλε κορνίζα, κόλλα, φύλλα χρυσού και την
επεξεργάστηκε, ώστε να διατηρηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στο πέρασμα
του χρόνου.

Εικόνα 4: (5) Φωτογραφίες της εικόνας που μας έστειλε ο κύριος Παναγιώτης Μήλας
Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον κύριο Παναγιώτη Μήλα για την τιμή που
μας έκανε απαντώντας στις ερωτήσεις μας, για την επίσκεψη που έκανε
στο χώρο των συναντήσεων της ομάδας μας στο σχολείο και τη συνομιλία του
με μέλη της ομάδας μας, τις πληροφορίες που μας έδωσε και το υλικό που μας
παραχώρησε.
Εικόνα 5: Κείμενα, βιβλίο και ψηφιακό υλικό που παραχώρησε στην ομάδα μας ο κύριος Παναγιώτης Μήλας

Παράρτημα:
Στο παράρτημα θα αναφερθούμε σε τρεις δημοσιεύσεις που έκανε ο κύριος
Παναγιώτης Μήλας. Στη δημοσίευση που έγινε στο catisart.gr σχετικά με τον
Άγγελο Κασκανιώτη καθώς και σε άλλες δύο στη naftemporiki.gr που έχουν και
αυτές σχέση με την περιοχή των Αμπελοκήπων Αθήνας που έχει έδρα το σχολείο
μας, το 56ο Γυμνάσιο Αθήνας. Πρόκειται για τα άρθρα: "Κίμων Λάσκαρις" (με
αναδημοσίευση στο catisart.gr) και Γήπεδο "Απόστολος Νικολαΐδης".
catisart.gr: Πριν από 94 χρόνια ένας άγγελος φτερούγισε από τους
Αμπελοκήπους μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ...
http://www.catisart.gr/index.php/memorycards/4084-aggelos [αρχική δημοσίευση]
Πριν από 94 χρόνια ένας άγγελος φτερούγισε από τους Αμπελοκήπους μέχρι
το Αφιόν Καραχισάρ...
Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 25 Μάρτιος 2016 16:39
Ο παγοπώλης με τον βοηθό του. Τρέχουν από γειτονιά σε γειτονιά.
Του Παναγιώτη Μήλα
- Πρόσεχε Θανασάκη. Θα σου πέσει ο πάγος. Μην αργείς. Τρέχα να μη λιώσει. Δώσε
το ένα τέταρτο στην κυρα-Ουρανία και μετά έλα να πάρεις άλλο ένα για το καφενείο
του Σπύρου.
- Τρέχω κυρ-Άγγελε. Τρέχω και προσέχω. Εξάλλου δεν έχω κάνει καμιά ζημιά τόσο
καιρό που δουλεύω μαζί σου…

Παρόμοιοι διάλογοι κάθε μέρα, κάθε ώρα, από τα χαράματα μέχρι αργά το απόγευμα,
από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο.
Ο 6χρονος Θανασάκης παραπαίδι στον κυρ-Άγγελο. Στον όμορφο 18χρονο που έβγαζε
το μεροκάματο πουλώντας πάγο στα σπίτια και τα μαγαζιά της περιοχής των
Αμπελοκήπων, της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και κοντά στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία
Σοφία». Η περιοχή από τη σημερινή πλατεία Μαβίλη μέχρι και την Πανόρμου και τον
Άγιο Δημήτριο «ήταν δική του».
Είχε ένα μεγάλο ξύλινο καρότσι. Το φόρτωνε με παγοκολόνες, τις σκέπαζε με λινάτσες
και άρχιζε τη διανομή. Με το τσιγκέλι τις έπιανε, με το πριόνι τις έκοβε σε τέταρτα και
σε μισές και με τη διχαλωτή δαγκάνα μετέφερε και παρέδιδε τον πάγο στις νοικοκυρές
και στους μαγαζάτορες που τον περίμεναν.Πλανόδιος πωλητής ο Άγγελος, άρχιζε να
δουλεύει μόλις άρχιζαν οι πρώτες ζέστες. Προμηθευόταν τον πάγο από το Παγοποιείο
του Φιξ στη Λεωφόρο Συγγρού. Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος της επιστροφής μέχρι
τους Αμπελοκήπους. Ευτυχώς λίγο αργότερα ένα μεγάλο παράρτημα του παγοποιείου
άνοιξε ακριβώς στο τέρμα της Αλεξάνδρας, σχεδόν απέναντι από το σημερινό θέατρο
«Άνεσις» εκεί που υπάρχει ο ναός του Αγίου Νικολάου, το μοναδικό κτίσμα που σώθηκε
από την ιστορική έπαυλη Θων. Βρισκόμαστε στα 1916.
Το Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία». Είχε θεμελιωθεί το 1896, σε κτήμα που έγινε δωρεά από
τη Μονή Πετράκη. Με πολλές δωρεές Ελλήνων και ξένων αποπερατώθηκε και εγκαινιάστηκε το
1900.
Ο νεαρός με τον πιτσιρικά σαρώνουν την περιοχή για ώρες ατέλειωτες. Η δουλειά τους
ήταν αρκετά κουραστική. Ιδίως όταν δυνάμωναν οι ζέστες και αναγκάζονταν να
φορτώνουν και να ξεφορτώνουν δεκάδες παγοκολόνες. Ξυπνούσαν απ' τα χαράματα και
κάνανε χιλιόμετρα κάθε ημέρα τρέχοντας για να μη λιώσει ο πάγος.
Κάθε χρόνο από τον Μάιο και μετά οι δυο τους δρόσιζαν όλες αυτές τις γειτονιές γύρω
από τους Αμπελοκήπους. Το όνομα αυτό δόθηκε στην περιοχή επειδή είχε πολλά

αμπέλια και κήπους. Για το καλό της κλίμα την επέλεξαν για να χτίσουν εκεί νοσοκομεία
και θεραπευτήρια, όπως το Αρεταίειο (1898), το Ιπποκράτειο και το Παίδων (1901).
Η επονομαζόμενη Villa Marguerite, όπως την έλεγαν οι παλιοί Αθηναίοι. Παραμυθένιο κτίσμα στη
συμβολή Βασιλίσσης Σοφίας και Μεσογείων, με κόκκινη πελεκητή πέτρα, κωνικό τρούλο και
στέγες καλυμμένες από μολυβδόφυλλα. Την είχε σχεδιάσει Άγγλος αρχιτέκτονας κατά παραγγελία
ενός Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία.
Κάτω από τη σκιά των συνεπειών του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, η ζωή στην Ελλάδα και
στην Αθήνα άρχισε να βρίσκει τους κανονικούς της ρυθμούς παρά τις υπάρχουσες
πολιτικές αναταραχές. Βέβαια τα χαμόγελα πάγωσαν όταν εντελώς ξαφνικά, στις 23
Απριλίου 1919, Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί αποφάσισαν στο Παρίσι την αποστολή
του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη. Την απόφαση πήραν: ο πρόεδρος των ΗΠΑ
Γούντροου Γουίλσον, ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζωρζ Κλεμανσώ και ο πρωθυπουργός
της Μεγάλης Βρετανίας Λόϋντ Τζωρτζ ο οποίος ενθάρρυνε την Ελλάδα στην εκστρατεία
για την ανάκτηση της Μικράς Ασίας.
Το μεσημέρι της 23ης Απριλίου 1919 ο Έλληνας πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος
συναντήθηκε με τον Λόϋντ Τζωρτζ, ο οποίος τον ρώτησε:
- Έχετε διαθέσιμον στρατόν;
- Έχομεν. Περί τίνος πρόκειται;
- Απεφασίσαμεν σήμερον μετά του προέδρου Ουίλσωνος και του κυρίου Κλεμανσώ ότι
δέον να καταλάβετε την Σμύρνην.
- Είμεθα έτοιμοι.
Έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την εκστρατεία.
Γράφει σχετικά ο Llewellyn Smith στο βιβλίο του «Το Όραμα της Ιωνίας»:
«Η απόφαση να στείλουν τους Έλληνες στη Μικρά Ασία λήφθηκε ξαφνικά, πρόχειρα, και
με μεγάλη μυστικότητα από τους Τρεις Μεγάλους, με την ενθάρρυνση του Βενιζέλου
αλλά με δική τους πρωτοβουλία, χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες. Ο Λόϋντ Τζωρτζ,

βασιζόμενος στα στοιχεία που του έδωσε ο Βενιζέλος, προκάλεσε την απόφαση και ο
πρόεδρος Ουίλσων παρακάμπτοντας τις απόψεις των Αμερικανών εμπειρογνωμόνων
έδωσε τη συγκατάθεσή του στο σχέδιο με σκοπό να εξουδετερώσει την Ιταλία. Ο
Κλεμανσώ έπαιξε δευτερεύοντα ρόλο».
Έτσι τρεις ημέρες μετά το Πάσχα του 1919, που ήταν στις 20 Απριλίου, οι Έλληνες
μαθαίνουν ότι θα στείλουν τα παιδιά τους για να καταλάβουν τη Σμύρνη.
Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ. Έλληνες στρατιώτες σε γυμνάσια. Η φωτογραφία είναι του
Πέτρου Πουλίδη και ανήκει στο Αρχείο της ΕΡΤ.
Έπειτα από δέκα ημέρες, στις 2 Μαΐου 1919, ελληνικά στρατεύματα της 1ης Μεραρχίας
με διοικητή τον στρατηγό Ζαφειρίου αποβιβάσθηκαν στη Σμύρνη και κατέλαβαν την πόλη
και τις γύρω περιοχές, με την κάλυψη του Ελληνικού, Γαλλικού και Βρετανικού Ναυτικού.
Στις 15 Μαΐου 1919 ελληνικά στρατεύματα έφθασαν στη Σμύρνη και κατέλαβαν την
πόλη και τις γύρω περιοχές, πάλι με την κάλυψη του Ελληνικού, Γαλλικού και
Βρετανικού Ναυτικού.
Ταυτόχρονα οι Έλληνες είχαν καταλάβει και την Ανατολική Θράκη. Έλληνες και Αρμένιοι
της Σμύρνης υποδέχτηκαν τους Έλληνες ως σωτήρες.
Ανάμεσα στους Έλληνες στρατιώτες ήταν και ο 21χρονος πλέον παγοπώλης. Στην
επιστράτευση που έγινε κλήθηκε από τους πρώτους. Μόλις που πρόλαβε να ζητήσει μια
μικρή χάρη από τον βοηθό του, τον Θανάση. Συναντήθηκαν στο πατρικό του, στο ρέμα
των Ελληνορώσων, εκεί που είναι σήμερα η οδός Σεβαστουπόλεως, στο ύψος του Αγίου
Δημητρίου Αμπελοκήπων. Κρυφά από τον πατέρα του Μιχάλη, τη μητέρα του Ασημίνα
και την αδελφή του Στέλλα, ο Άγγελος έδωσε στον μικρό Θανάση μια εικόνα. Ήταν
ζωγραφισμένη πάνω σε σκληρό ξύλο και απεικόνιζε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Πίσω από την εικόνα ο επιστρατευμένος με ένα μολύβι έγραψε το όνομά του και την
ημερομηνία: «Άγγελος Κασκανιώτης. 27 Απριλίου 1919». Ζήτησε από τον μικρό να
του υποσχεθεί πως θα προστατεύει την εικόνα μέχρι να γυρίσει από τη Μικρά Ασία.
Επίσης του ζήτησε, στην περίπτωση που δεν γυρίσει, κάθε χρόνο να πηγαίνει την

εικόνα στην εκκλησία από την παραμονή του Ευαγγελισμού για να την προσκυνούν οι
πιστοί μόλις θα μπαίνουν στον ιερό ναό.
Έτσι χώρισαν οι δρόμοι του Άγγελου και του Θανάση. Ο μικρός πήγαινε συχνά στο
σπίτι του μήπως μάθει κάποιο νέο του. Ποτέ δεν έμαθε κάτι. Η μάνα του και η αδελφή
του φόρεσαν τα μαύρα. Η εικόνα γιόρταζε κάθε χρόνο έτσι όπως ακριβώς είχε ζητήσει
ο Άγγελος. Από τότε και μέχρι σήμερα χωρίς διακοπή η εικόνα παραμονή και ανήμερα
της γιορτής βρίσκεται στην είσοδο κάποιας εκκλησίας. Στην αρχή στον Άγιο Θωμά, στου
Γουδή. Αργότερα και μέχρι το 2002 στον Άγιο Παντελεήμονα Ιλισού. Από τότε και μέχρι
σήμερα στα Βριλήσσια.
Πριν από λίγα χρόνια με συναδέλφους από την Ένωση Συντακτών πήγαμε για επίσκεψη
στην Καππαδοκία. Στο δρόμο μας περάσαμε και από το Αφιόν Καραχισάρ. Ξέροντας ότι
είναι δύσκολο να παρακάμψουμε το πρόγραμμα ζητήσαμε από ένα φίλο Τούρκο ξεναγό,
να μας βοηθήσει στην αναζήτηση του Άγγελου. Δεν ήταν δύσκολη η αποστολή του. Το
κατάφερε μέσα σε δύο ημέρες. Βρήκε το όνομα Aggelos Kaskaniotis καταχωρισμένο ως
εισαγωγή τραυματισμένου Έλληνα στρατιώτη σε πρόχειρο στρατιωτικό νοσοκομείο που
είχε στηθεί στην περιοχή του Εσκί Σεχίρ στις 8 Σεπτεμβρίου 1921. Στα ίδια κατάστιχα
υπήρχε και η ημερομηνία που ο Άγγελος πήρε το εξιτήριο. Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1921.
Τότε βγήκε από το νοσοκομείο.
Η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι ζωγραφισμένη πάνω σε χοντρό ξύλο. Στο πίσω
μέρος ο ιδιοκτήτης της έχει γράψει το όνομά του: «Άγγελος Κασκανιώτης. 27 Απριλίου 1919».
Ήταν του Αγίου Καλλιστράτου όταν ο Άγγελος Κασκανιώτης άρχισε, μάλλον μόνος, το
μεγάλο ταξίδι της επιστροφής. Πήρε την καλή στράτα αλλά το ταξίδι του δεν
ολοκληρώθηκε ποτέ και άφησε πάντα στα μαύρα τη μητέρα και την αδελφή του. Ο
Άγγελος από τους Αμπελοκήπους φτερούγισε από το Εσκί Σεχίρ και ποτέ κανείς δεν
έμαθε το τέλος της ιστορίας του…

catisart.gr: Κίμων Λάσκαρις, ο αρχιτέκτων του... 2070.
http://www.catisart.gr/index.php/guest-friends/835-laskaris.html [αναδημοσίευση από
άρθρο του ιδίου στην εφημερίδα «Ναυτεμπορική» τον Μάρτιο του 2012]
Κίμων Λάσκαρις, ο αρχιτέκτων του... 2070.
Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 13 Απρίλιος 2012 02:42
Γράφει ο Παναγιώτης Μήλας
Πρόσφατα επισκέφτηκα το Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς 138 και είδα την
έκθεση φωτογραφίας της Κλεοπάτρας Χαρίτου με θέμα «Τα Προσφυγικά της Λεωφόρου
Αλεξάνδρας». Οι κατοικίες αυτές αποτελούν την πρώτη κατασκευή συγκροτήματος
πολυκατοικιών στον ελλαδικό χώρο. Συγκαταλέγεται μάλιστα ανάμεσα στα 113 πιο
σημαντικά έργα της ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα, σύμφωνα με έρευνα που
πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Έκθεσης Αρχιτεκτονικής της Φρανκφούρτης.
Περιλαμβάνει 228 διαμερίσματα, τα οποία σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες Κίμωνα
Λάσκαρι και Δημήτρη Κυριακό και χτίστηκαν το 1933, για να στεγάσουν πρόσφυγες από
τη Μικρά Ασία.
Διαμερίσματα που λειτούργησαν με τη λογική της μικρής γειτονιάς και παρείχαν στους
κατοίκους όλες τις ανέσεις, αν και οι διαστάσεις τους δεν ήταν μεγάλες. Σίγουρα όμως
ήταν πιο ανθρώπινα από εκείνα που ήρθαν στις δεκαετίες '60 και '70, εποχή που η
αντιπαροχή διέλυσε τα πάντα με τις υπογραφές των τότε αναμορφωτών και σωτήρων.
Το συγκρότημα των Προσφυγικών
Τα «Προσφυγικά» είχαν και ελεύθερους χώρους, είχαν και χώρους για πράσινο, είχαν
και λειτουργικότητα. Το αρχιτεκτονικό τους στυλ είναι αυτό του Bauhaus. Το κάθε
διαμέρισμα έχει έκταση 55 τετραγωνικά μέτρα. Διαθέτουν κεντρικό κλιμακοστάσιο, είναι
διαμπερή με φυσικό φωτισμό καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, διασφαλίζοντας φυσική
θερμομόνωση και ηχομόνωση. Πάνω από κάθε πολυκατοικία υπάρχει ταράτσα και για
κάθε τρία διαμερίσματα χώρος πλυσταριού. Η θέρμανση εξασφαλιζόταν με σόμπες, η
καμινάδα των οποίων κατέληγε στην ταράτσα.
Τα σπίτια αυτά είχαν κι έχουν ψυχή, γι' αυτό είχαν κι έχουν αντιπάλους. Εκείνους που
αρέσκονται στα άψυχα κτήρια. Από τότε προσπαθούσαν να απαξιώσουν το συγκεκριμένο
έργο των αρχιτεκτόνων Λάσκαρι και Κυριακού και σε δημοσιεύματα της εποχής δεν
ανέφεραν τα ονόματά τους αλλά τα ονόματα των εργοληπτών και εργολάβων μηχανικών,
πράγμα που είχε προκαλέσει την έγγραφη οργή του Λάσκαρι.

Τα «Προσφυγικά» του δέχθηκαν νέα επίθεση στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων
της Αθήνας του 2004, όταν κάποιοι κενοί, στενοί και στεγνοί εγκέφαλοι αποφάσισαν να
γκρεμίσουν το συγκρότημα και να το κάνουν χώρο πρασίνου ώστε οι ξένοι επισκέπτες
της πόλης να μην αντικρίσουν τα ασεβώς παραμελημένα κτήρια έτσι όπως τα είχε
καταντήσει η Κτηματική Εταιρεία από το 2001 που τα αγόρασε. Με εκστρατεία που
ξεκίνησαν σύλλογοι προσφύγων με τη συμπαράσταση της δημοσιογράφου Ελένης
Μπίστικα, τα «Προσφυγικά» ευτυχώς σώθηκαν από την... εκσυγχρονιστική μπουλντόζα.
Αν ζούσε ο Κίμων Λάσκαρις ασφαλώς θα έκανε την προσπάθεια να ζωντανέψει και
πάλι τα Προσφυγικά του, που σήμερα «ζουν» μέσα στην εγκατάλειψη από το 2001,
λόγω της πώλησής τους στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου.
Σίγουρα θα ήθελε να τα δει, για παράδειγμα, να μεταβάλλονται σε γειτονιά των
δικηγόρων μιας και βρίσκονται δίπλα από το Δικαστικό Μέγαρο της Αθήνας και μια
ανάσα από την Ευελπίδων…
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Κίμωνα Λάσκαρι και να κάνω μαζί του μία από τις
πρώτες μου συνεντεύξεις. Είχα την ατυχία όμως η συνέντευξη αυτή να μη δημοσιευθεί…
Ήταν έξω από τις προδιαγραφές ενός εβδομαδιαίου περιοδικού ποικίλης ύλης που είχε
διευθυντή το δημοσιογράφο και θεατρικό συγγραφέα Νίκο Καμπάνη.
Είχαμε συναντηθεί στο λιτό γραφείο του στη γωνία των οδών Ακαδημίας και Ομήρου.
Σήμερα βρήκα τα κιτρινισμένα χειρόγραφα. Με έκπληξη τα ξαναδιάβασα και ανακάλυψα
τώρα τον άνθρωπο που οραματιζόταν την Αθήνα του... 2070. Ήταν προφητικός και
διορατικός. Ο Λάσκαρις ήταν ο αρχιτέκτονας που έδειξε την αγάπη του για τον
άνθρωπο και για την Αθήνα με το έργο του. Σε εκείνη μας τη συνάντηση μού είχε πει:
- Δεν «κάρφωσα» όγκους τσιμέντου στις πλαγιές λόφων του λεκανοπεδίου, ούτε έστησα
το «εγώ» μου για να κρύψω αρχαία μνημεία.
Πέρασαν χρόνια για να δω και να καταλάβω τι εννοούσε… Σήμερα κάποιος που ρίχνει
μια ματιά στην πρωτεύουσα το καταλαβαίνει.
Ο Λάσκαρις ήταν πραγματικός λάτρης του πρασίνου και των ανοιχτών οριζόντων.
Χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς του -για την οποία και βραβεύτηκε από την
Ακαδημία Αθηνών το 1977- είναι το Πνευματικό Κέντρο της Αθήνας, στην οδό
Ακαδημίας, όπως επίσης και η διαμόρφωση του χώρου του Βυζαντινού Μουσείου
Αθηνών.
Ιλισός, 1960
Όμως το πιο σημαντικό έργο του, που δυστυχώς έμεινε στα χαρτιά, αποτυπώθηκε μόνο
στο περιοδικό «Ιλισός» που εξέδιδε στη δεκαετία του ’50. Ήταν η αξιοποίηση του

ομώνυμου αρχαίου ποταμού, που ξεκινούσε από την περιοχή του γυμναστηρίου του
Εθνικού στο Μετς και έφθανε μέχρι τις Τζιτζιφιές.
Σκέφτηκε να το μεταβάλει σε ποτάμι με θαλασσινό νερό και να διαμορφώσει τις όχθες
του σε άπλετους χώρους πρασίνου και αναψυχής.
Για το λόγο αυτό με επιθετική διάθεση αρθρογραφούσε -και μέσα από το περιοδικό
«Τεχνικά Χρονικά»- κατά εκείνων που επεδίωκαν και τελικά κατάφεραν την κάλυψη του
Ιλισού.
- Η πρωτεύουσα θα αλλάξει και όψη και κλίμα. Η πρότασή μου όμως δεν συμβαδίζει
με αυτούς που επιθυμούν την τσιμεντοποίηση της Αθήνας…
Αυτό μου είχε πει και είχε συνεχίσει:
- Για τον ίδιο λόγο κρατάω στο συρτάρι μου και την ιδέα να κάνω «πράσινη» λεωφόρο
την Πανεπιστημίου. Ένα καταπράσινο πάρκο περιπάτου.
Μου είχε δείξει αυτά τα σχέδια που τα είχε φτιάξει στα μέσα της δεκαετίας του '50. Για
να μην υπάρχει η όποια παρεξήγηση για το πώς ένας κορυφαίος αρχιτέκτονας
αποκάλυπτε τις μύχιες σκέψεις του και τα σχέδιά του σε ένα μαθητευόμενο
δημοσιογράφο, να πω ότι αυτό συνέβη μόνο εξαιτίας μιας μακράς οικογενειακής φιλίας…
Εδώ να υπενθυμίσω ότι την αγάπη του στο πράσινο ο Λάσκαρις την έδειξε -μαζί με
τον Άρη Κωνσταντινίδη- και όταν έφτιαξαν το Ξενία της Αρχαίας Επιδαύρου μέσα στον
πευκώνα χωρίς να κόψουν κλαράκι πεύκου…
Ο Κίμων Λάσκαρις πήρε μέρος στο πρόγραμμα σχολικών κτηρίων. Έργα του είναι τα
Δημοτικά Σχολεία Λαμίας, Ζωγράφου, Καλαμακίου, καθώς και το Γυμνάσιο Ζωγράφου.
Πήρε μέρος, το 1928, στο διαγωνισμό για την κατασκευή του κεντρικού καταστήματος
της Τραπέζης της Ελλάδος (στην Πανεπιστημίου) και τον κέρδισει σε συνεργασία με τον
Δημήτρη Τριποδάκη.
Ο ζωγράφος - αγιογράφος Φώτης Κόντογλου το 1932 του ανέθεσε να φτιάξει το σπίτι
του στην περιοχή Κυπριάδου, ενώ στη δεκαετία του ’50 ανέλαβε την ανακαίνιση του
Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών.
Ο Κίμων Λάσκαρις (Λαμία 1905 - Αθήνα 1978) μελέτησε και κατασκεύασε πολλά έργα.
Προσέφερε δε τις υπηρεσίες του και στην τέχνη. Το Δημοτικό Θέατρο Λαμίας (1961) και
το υπαίθριο θέατρο "Μουσούρη" ήταν δικά του έργα. Έκανε τη μετατροπή του θεάτρου
"Κοτοπούλη", στην πλατεία Ομονοίας, σε κινηματογράφο με το όνομα «Κρόνος» (1937).
Διασκεύασε το εσωτερικό του θεάτρου "Μουσούρη". Ανακαίνισε το Μαλλιαροπούλειο
Θέατρο στην Τρίπολη και αναμόρφωσε το παλαιό κατεδαφισθέν κτήριο της Λυρικής
Σκηνής (1942-1943).
Επίσης συνεργάστηκε ως σκηνογράφος με μεγάλους θιάσους (Κοτοπούλη, Καρόλου
Κουν, Λιδωρίκη, Μουσούρη κ.α.) στις δεκαετίες του ’30 και του ’40, ενώ έκανε και
μοναδικά σκίτσα Ελλήνων ηθοποιών. Μακέτες σκηνογραφιών του υπάρχουν στο
Θεατρικό Μουσείο.
Σκηνικά έκανε μεταξύ των άλλων και για τις θεατρικές παραστάσεις:
1937: Βασίλισσα Ελισάβετ, του Α. Ζωσέ, σε σκηνοθεσία Γιαννούλη Σαραντίδη, τον
Φεβρουάριο του 1937 στο άνοιγμα του Θεάτρου της Μαρίκας Κοτοπούλη στο Rex.
1937: ABCD του Τίμου Μωραϊτίνη.
1938: Έκτο Πάτωμα, του Ζερύ, σε σκηνοθεσία Γιαννούλη Σαραντίδη.
1939: Αίθουσα Αναμονής, του Αλέκου Λιδωρίκη, σε σκηνοθεσία Γιαννούλη Σαραντίδη.
1939: Η Γυναίκα με το Χαμόγελο, στο θέατρο "Μ. Κοτοπούλη".
1939: Το Μεράκι του Άρχοντα, του Νίκου Κατηφόρη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν.
1944: Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων, του Νίκου Τσιφόρου. Με το θίασο του Δημήτρη Χορν
και της Μαίρης Αρώνη, στο θέατρο "Ακροπόλ".

Φωτογραφία της Κλεοπάτρας Χαρίτου
* H ατομική έκθεση φωτογραφίας της Κλεοπάτρας Χαρίτου, στο Μουσείο Μπενάκη
της οδού Πειραιώς 138, με θέμα «Τα Προσφυγικά», θα διαρκέσει μέχρι τις 20 Μαΐου.
*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ναυτεμπορική", τον Μάρτιο του
2012.

naftemporiki.gr: H "Σκεπαστή" να στεγάσει το όνειρο...
http://www.naftemporiki.gr/premiumservices/archive/story/1784533 [αρχική δημοσίευση]
H "Σκεπαστή" να στεγάσει το όνειρο...

Πηγές:
 cartoonists.gr :Μήλας Παναγιώτης.
http://www.cartoonists.gr/view_cat.php?cat_id=79
 cartoonists.gr: Μήλας Παναγιώτης. (σκίτσο)
http://www.cartoonists.gr/thumb13.php?file=UG9ydHJhaXRvLU1pb
GFzLUlOLmpwZw==
 catisart.gr: Κίμων Λάσκαρις, ο αρχιτέκτων του... 2070.
http://www.catisart.gr/index.php/guest-friends/835-laskaris.html
(αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ναυτεμπορική" τον Μάρτιο του
1912)
 catisart.gr: Πριν από 94 χρόνια ένας άγγελος φτερούγισε από
τους Αμπελοκήπους μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ...
http://www.catisart.gr/index.php/memorycards/4084-aggelos
 naftemporiki.gr: H "Σκεπαστή" να στεγάσει το όνειρο...
http://www.naftemporiki.gr/premiumservices/archive/story/17845
33
 Συνεντεύξεις του κυρίου Παναγιώτη Μήλα στη συντακτική και
φωτογραφική ομάδα του εργαστηρίου Πληροφορικής.
56ο
Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικό έτος: 2016-2017

Συνεντεύξεις με τον δημοσιογράφο και γελοιογράφο κύριο Παναγιώτη Μήλα

Recommended

Recommended

More Related Content

Viewers also liked

Viewers also liked (17)

Similar to Συνεντεύξεις με τον δημοσιογράφο και γελοιογράφο κύριο Παναγιώτη Μήλα

Similar to Συνεντεύξεις με τον δημοσιογράφο και γελοιογράφο κύριο Παναγιώτη Μήλα (18)

More from 56ο Γυμνάσιο Αθήνας

More from 56ο Γυμνάσιο Αθήνας (20)

Recently uploaded

Recently uploaded (14)

Συνεντεύξεις με τον δημοσιογράφο και γελοιογράφο κύριο Παναγιώτη Μήλα