เรื่องราวของครูบาป๋อง แห่งสวนสันติธรรม อำเภอศรีราชา ได้มาจากเมล์ ขอแชร์ครับ

1. เกิดเปนเด็กหัวกะทิทั้งที ไมไดมีแตเสียงชื่นชม
แตพอพลั้งพลาดก็โดนเหยียบซ้ําหนัก ๆ
....ชายคนหนึ่งมองสิ่งที่เกิดขึ้นดวยความเขาใจ
เพราะเคยโดน “ความเปนที่ 1” หวดซ้ํามา
หลายครั้งตอหลายครั้ง
จนทุกวันนี้เลือกใชชีวิตอยางสงบเงียบในชายผาเหลือง
ครูบาปอง สวนสันติธรรม อําเภอศรีราชา
ชายคนหนึ่งมองปรากฏการณ "เผาโรงเรียน" อยางเขาใจเพราะเคยโดนความเปนที่ 1 หวดซ้ําแลวซ้ําเลา วันนี้
เขาจึงเลือกใชชีวิตอยางสงบในผาเหลือง
การที่เด็กวัยรุนคนหนึ่งจะลุกขึ้นมาวางแผนและเผาโรงเรียนนั้น สําหรับเพื่อน รุนพี่ รุนนองรวมสถาบัน มันอาจเปนการกระทํา
ที่เต็มไปดวยคําวา ทําไม , สําหรับสังคมและคนอื่นๆ มันคือ ความเครียด กดดัน ที่เกิดจากระบบการเรียนการสอนสําหรับเด็ก
หัวกะทิ และสําหรับพอแม คือ การยอนกลับไปถามตัวเองวา ยังอยากจะใหลูกเรียนเกงอยูหรือเปลา...
เราคงไมกลาไปสรุปหรือหาคําตอบใดๆ ในเรื่องนี้ หากมี "พระ" อยูรูปหนึ่ง ที่หลายปกอน เคยสอบเอนทรานซคะแนนเปน
อันดับ 1 ของประเทศ ได 2 เหรียญทองแดงจากการแขงขันคณิตศาสตรโอลิมปค เปนวิศวกรรมศาสตรบัณฑิต เกียรตินิยม
อันดับ 1 จากรั้วจามจุรี และไดทุนไปศึกษาตอที่ประเทศอังกฤษ กอนจะกลับมาทํางาน และตัดสินใจกาวเขาสูรมกาสาวพัสตร
จนเขาปที่ 4 ปนี้ และยังไมมีโครงการลาสิกขาในอนาคตอันใกล
หลังจากรับรูขาวไมคอยสูดี อดีตนักเรียนหอง king ของโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษารูปนี้ บอกวา เหมือนกลับไปเห็นตัวเอง
สมัยกอน และบอกสั้นๆ วา "อาตมาเขาใจ อาตมาเองก็เคยเปนแบบนี้"
ตลอดการสนทนา ครูบาปอง สวนสันติธรรม อําเภอศรีราชา หรือ นายกรกฎ เชาววะวนิช ในอดีต เจาของคะแนน
เอนทรานซสูงสุด ป 2537 ไมเคยบอกวาตัวเองโชคดี ทีผานความเครียดเหลานี้มาได แตความเครียดที่พัดเขามาหาหลาย
่
ระลอกตางหาก ที่ชวยสรางภูมิตานทานใหผานชวงวิกฤติ โดยเฉพาะทุกขครั้งสาหัสที่สุด ที่ฉุดตัวเองใหพนจากหลุมดํามาได
ตํารา A ความสัมพันธ F
ประวัติการเรียนของ ด.ช.กรกฎ ดีเดนมาตลอด ตั้งแตมัธยม1และ 2 ที่โรงเรียนจิตรลดา จากนั้นสอบเทียบขาม ม.3 มาอยู
หองคิง แผนกวิทย-คอมพิวเตอร โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา

2. แตความเครียดก็กอเคามาตั้งแต ม.2 ดวยซ้ํา...
"ตอนนั้นทําตัวเพี้ยนๆ กับเพื่อนที่เปนเด็กเรียน เขาชอบอานสามกก ก็เอามุขตลกสามกกมาเลน ซึงมันเกินวัย คนอื่นไมเขาใจ
่
เปนตลกเชิงวิชาการ เปนมุขเด็กเรียน เราขํากับเพื่อนอยูไมกี่คน เพื่อนคนอื่นก็คิดวาเราบา หลายคนไมชอบเรา แกลงลอ พูดจา
ไมดีดวย แตไมถึงกับทํารายรางกาย" เพียงเทานี้ก็ทําให ด.ช.กรกฎเริมเครียดขึ้นมา พอแมเองก็ไมรูเพราะลูกชายไมไดเลา
่
แตอาการขณะนั้นยังไมมาก เพราะยังมีเพื่อนแบบเดียวกันใหคบ ซึ่งแตละคนนิสัยจะคลายๆ กันคือ จิตใจและอารมณไมคอย
เขมแข็ง มีปญหาดานการสื่อสารและความสัมพันธกับคนอื่นๆ แตเรียนเกง
ดีกรีความเครียดมาเพิมมากขึ้น เมื่อยายมาเปนนองใหมในรั้วเตรียมอุดมฯ แวดลอมไปดวยเพื่อนๆ ที่เกงพอฟดพอเหวี่ยงกัน
่
แถมอายุมากกวาเพราะ เด็กชายจากจิตรลดามาแบบสอบเทียบขาม ม.3
"สมัยกอนเพื่อนๆ ยังพึ่งเรา แกลงกันยังไงก็ยังตองพึ่งเราเพราะเราเกง แตที่เตรียมฯ ทุกคนเกงถวนหนา เลยไมมีจุดเชื่อม
ระหวางกับเรากับเพื่อนๆ ที่ไมเกง มนุษยสัมพันธไมเกิด ไมมีใครตองพึ่งพาเรา" ครูบาปอง เสริมอีกดวยวา ถาเด็กยิ่งไมมี
ทักษะทางอารมณ ก็ไมสามารถหาเพื่อนใหมได
สําหรับเด็กสอบเทียบอยางเขา นอกจากจะเจอแตเพื่อนเกงๆ แลว ความที่เรียนมัธยมตนแค 2 ป จึงมีหลายวิชาที่ตามไมทัน
หรือบางวิชาก็ไมไดเรียนมากอน แตอาศัยวาในหองมีเพื่อนที่สอบเทียบมาอีก 2 คน กลุมนายกรกฎก็เลยคบกันอยูแคนี้
การแกลง ลอเลียน ไมเปนปญหาในหมูเด็กโตชั้นมัธยมปลาย แตเรืองนาหนักใจกลับไปตกอยูที่ "ความสัมพันธ"
่
"ปญหามันอยูที่ตัวเรา เราแสดงออกกับคนอืนไมดี คิดอยางไรทําอยางนั้น ไมคอยคิดถึงคนอื่น อยากทําอะไรก็ทํา อาจจะ
่
ติดจากสมัยเด็กๆ เพื่อนตองเกรงใจเพราะเราเกง หลายคนมองเราไมดี ไมคุยกับเรา ตอตานเรา กับอาจารยเองก็เคย ครั้ง
หนึ่งเขาสอนขามไปขามมา เราก็ยกมือแยงถึง 2 รอบ บอกวา ทําไมอาจารยไมสอนบทนั้น บทนี้ จนอาจารยเสียใจ เดิน
ออกจากหอง เพื่อนๆ ตองพาเราเอาพวงมาลัยไปขอโทษ ซึ่งตอนนั้นเราก็รูสึกผิด และรูวาตัวเองมีปญหาเรื่อง
ความสัมพันธจริงๆ"
ความตระหนักรูมาเพิ่มขึ้นเมื่อตอนปดภาคเรียนฤดูรอนกอนขึ้นม.5 กรกฎไดไปบวชเรียน กับทานปญญานันทะ วัดชลประทาน
รังสฤษฎ เด็กหนุมใชเวลาศึกษาธรรมมะ สุภาษิตบทสั้นๆ ที่กลอมเกลาใหนึกถึง เห็นใจคนอื่น ออนนอม
“เปดเทอมใหม เพื่อนบอกวา เรานิสัยดีขึ้นเยอะ ปญหาความสัมพันธกับเพื่อนหายไปเยอะเลย” ความเปลียนแปลงหลัง
่
จากนั้น
แตเรื่องความเครียดในการเรียน ยังคงมีอยู โดยเฉพาะหลังการสอบแตละครั้ง จะมีทั้งความตื่นเตน กดดัน
จะไมใหเครียดไดอยางไร เพราะตั้งแต ม.4 กรกฎก็อัดเรียนพิเศษเต็มวันหยุดเสาร-อาทิตย เพื่อเรียนเนื้อหา ม.5 ม. 6 ลวงหนา
แลวพอขึ้นมา ม.5 คอรสนอกหองเรียนยิ่งเขมขนขึ้น
“เสาร-อาทิตยเรียนประมาณ 11 ชั่วโมง เนนวิชาเอนทหนักๆ 3-4 วิชา เหนื่อยมาก”

3. ติดบวงโอลิมปค
ระหวางที่ยังศึกษาอยูชั้น ม.5 กรกฎไดเปนตัวแทนประเทศไทยไปสอบคณิตศาสตรโอลิมปคที่ประเทศตุรกี ซึ่งก็ไมเปนเรื่อง
แปลกเทาไหร เพราะในหองเดียวกัน มีเพื่อนๆ รวมไปแขงโอลิมปควิชาการถึง 19 คน
แลวกรกฎกับเพื่อน ก็ไมทําใหผิดหวังดวยการควาเหรียญทองแดงกลับมา
“ตอนนั้นรูสึกวาตัวเองเกง ฉลาดมาก คนใหการตอนรับยกยองเยอะ” ครูบาปอง ยอนวัยกลับไปดูสภาวะจิตใจตัวเอง
และนั่นก็เปน "ทุกขกอนที่ 2 ของอาตมา..."
เพราะสําเร็จมาตลอด เจาของเหรียญทองแดงโอลิมปคจึงบอกกับตัวเองวา จะตองสําเร็จยิ่งขึ้นไปอีก สวนความผิดพลาดจะ
เรียนรูจากประสบการณคนอื่น
แตความผิดพลาดก็มาเยือนเร็วกวาที่คิด ชวงสอบชิงทุนเลาเรียนหลวง หรือ "ทุนคิง" ในภาษาเด็กเตรียมฯ กรกฎไมพลาดและ
ไปพรอมกับความมั่นใจเต็มรอย
ปรากฎวาเขาผานรอบสอบขอเขียน 10 คนสุดทาย แตกลับไปตกในชวงสอบสัมภาษณ 5 คน
"เราก็รสึก อาย เครียด" ตามมาติดๆ ดวยการเปนตัวแทนไปแขงขันคณิตศาสตรโอลิมปคเปนปที่ 2 ผลก็คือ คะแนนไปอยูในชวง
ู
ตรงกลางคอนไปทางครึ่งหลัง เลยชวดเหรียญทองแดงไป
"ทั้งอาย ทั้งทุกข กลุมใจ" แต 2 สัปดาหตอมา เจาภาพครั้งนั้นคือ ฮองกง มีการเลื่อนเกณฑลงมาเพือเอื้อใหตัวแทนจาก
่
ประเทศตัวเอง อานิสงสตกถึงกรกฎ เหรียญทองแดงที่ตอนแรกพลาด ก็ไดมาคลองคอจนได
ความทุกขที่กัดกินใจอยูหลายวัน แลวจูๆ ก็พลิกผันกลับมาสมหวัง ทําใหกรกฎเริม
่
เห็นวา "ความลมเหลวเกิดขึ้นไดตลอด"
"ถาไมเคยไดเหรียญมากอนก็ไมกดดัน ความสําเร็จสรางความทุกขใหเราจากความ
ยึดมั่น ถือมั่น" เขาเริมเขาใจบางแลววา ความทุกขตองมีเขามาเรื่อยๆ แตถารูจักทํา
่
ใจยอมรับความลมเหลวได ก็จะไมเปนอะไร
ขนาดวาเริ่มคิดได แตเมื่อ "ทุกขกอนหนักที่สุด" แวะเขามา เขาก็แทบจะลมทั้งยืน
เมื่อเรียนจบปริญญาตรีที่คณะวิศวกรรมศาสตร จุฬาฯ เขาควาทุนไปเรียนตอปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษ เรื่องเรียน เรื่อง
วิชาการไมเปนปญหาเทาไหร แตพอมาเจอ "ธีซิส" กอนจบ ที่ไมวาจะพยายามเทาไหรก็ไมผานสักที นักศึกษาหนุมทอมาก จน

4. เคยคิดวา ถาหลับไป แลวพรุงนี้ไมตองตื่นมาอีกเลย...ก็คงดี
"เพราะไมอยากเจอความทุกขอยางนี้" สภาพจิตใจที่ออนแอตอนนั้น ทําใหกรกฎตัดสินใจโทรหาพอแมที่เมืองไทย บอกวา ถา
เรียนไมจบ จะเปนอะไรไหม คนฟงอีกซีกโลกก็ตกใจ แตหลังจากนัน คนเปนพอลงทุนลางานมาอยูเปนเพื่อน 2 เดือน มาดูแล
้
ทํากับขาวให คอยเปนกําลังใจ จนจบปริญญาโทมาไดอยางเฉียดฉิว
"สุดทาย คนที่เราพึ่งไดก็คือคนที่รักเราที่สุด คือ พอกับแม หรือ เพื่อนดีๆ เราก็พึ่งได" ซึ่งตลอดเวลาที่ใชชีวิตอยูตางแดน
นักเรียนไทยอาศัยอยูคนเดียว คิดคนเดียว ทําคนเดียว ไมมีใครใหคําปรึกษา เวลาทุกขจึงยิ่งดิ่งลึก
สิ่งหนึ่งที่ครูบาปองตั้งขอสังเกต โดยอิงจากประสบการณที่ผานมา คือ เมื่อความผิดพลาดหรือความทุกขเกิดขึ้นแลว จะมีการ
แสดงออก 2 อยางคือ คิดวาตัวเองผิด ก็จะแสดงออกผานทางการฆาตัวตาย ทํารายตัวเอง กับอีกอยางคือ คิดวาเปนความผิด
ของคนอื่น ก็จะระบายออกอยางโกรธแคน ยกตัวอยางเชน กราดยิงเพื่อน (ในสหรัฐอเมริกา) ทํารายหรือ ทําลายสถานทีดวย ่
วิธีการตางๆ ซึ่งไมวาแบบไหนก็เปนความรุนแรง
..........................................................................................................................................................................................
"คนภายนอกมองวาอาตมาเกง ไมเคยรูวาอาตมาก็เคยทุกข เคยลมเหลว" ครูบาปอง กําลังจะบอกวา ไมไดมีแตตัวเองเทานั้นที่
เจอปญหา "คนเราก็มองแตภายนอก จะมีใครไหมที่ทุกขแลวเอามาเลาใหคนอื่นฟง"
อาจฟงดูยากแตอดีตนักเรียนทุนในผาเหลืองรูปนี้ อยากใหใครก็ตามที่ตกอยูในสภาพเชนนี้ เขาใจธรรมชาติของปญหา วา มัน
อาจจะรุนแรงแคเฉพาะหนา แตพอเวลาผาน จะคอยๆ ทุเลา จนเราเองก็อาจจะลืม
"มีชาดกเรื่องหนึ่ง เปนเรื่องราวที่พระราชาสั่งใหคนคิดทําแหวน ที่ใสแลวฉลาด เขาใจโลก รูทุกเรื่อง ชางคนหนึ่งเลือกเขียนไว
บนตัวแหวนวา 'เดี๋ยวมันก็ผานไป' ฉะนั้นไมวาสุขหรือทุกข ถาอดทน เราก็แข็งแรงได"
ทุกวันนี้ ครูบาปอง ยังพากเพียรตั้งใจศึกษาธรรมะตอไป เนื้อหาอาจไมไดแบงเปนรายวิชาอยางทางโลก แตทางธรรม มุงศึกษา
วารางกายและจิตใจทํางานอยางไร หาสาเหตุแหงทุกขหรือสมุทัย เพื่อพาจิตใจใหอิสระจากทุกข แลวนําเอาสิ่งที่ศึกษาไปให
คําปรึกษาหรือชวยเหลือผูอื่นได
"ความรูและจิตใจตองไปควบคูกัน โดยเฉพาะเด็กที่เกง มีพรสวรรค ซึ่งเปนกําลังสําคัญในการสรางประเทศใน
อนาคต" หลวงพี่สอนนอง
โดย : ทิพยพิมล เกียรติวาทีรัตนะ
ที่มา : นสพ. กรุงเทพธุรกิจ

5. ประโยคทิ้งทาย :
ชีวิตเราในโลกนี้ มันก็มีแตความเจริญแลวก็เสื่อม
มีลาภ แลวเสื่อมลาภ
มียศ แลวเสื่อมยศ
มีสรรเสริญ ก็มีนินทา
มีสุข แลวตองมีทุกข
ไมมีใครหนีพน แมแตพระพุทธเจา
มีลาภยศ สรรเสริญ สุขอยางเดียว ไมมีเสื่อมลาภเสื่อมยศ
นินทา ทุกข นี้ เปนไปไมได เพราะในโลกนี้มีแตการเปลี่ยนแปลง
ทุกสิ่งทุกอยางในชีวิตเรานี้ เปนของชั่วคราว ถาเรายอมรับความเปน
จริงตรงนี้ได ...เราจะไมทุกข
การปฏิบัติธรรม ก็คือ การมาเรียนรูความจริงของชีวิต เราไมตองไปเรียนที่อื่น เรามาเรียนที่ตัวเอง ที่กาย
ที่ใจนี่แหละ สําคัญที่สุด เพราะ
เวลามีลาภ ใครมีลาภ ก็ “เรา” นี่แหละที่มีลาภ
แลวตอนเสื่อมลาภ ใครเสื่อม ? ก็ “เรา” เสื่อมลาภ
มียศ ก็“เรา” มียศ เวลายศเสื่อม ใครหละที่เสื่อมจากยศ ก็“เรา” เองนั่นหละ
เวลามีคนนินทา นินทาใคร นินทา“เรา” สรรเสริญใคร ก็ สรรเสริญ“เรา” นี่แหละ
มีความสุข ใครสุข ก็“เรา” สุข มีความทุกขใครทุกข ก็“เรา” อีกนั่นแหละที่ทุกข
ถาเรามาเรียนความจริง จนกระทั่งเห็นความจริงวา มันไมมีเราหรอก ถาไมมี “เรา” ก็ไมมีใคร เสื่อมลาภ ยศ
นินทา ทุกข ...ทุกข นั้นมีอยู แตไมเกี่ยวกับเรา เพราะไมมี “เรา”
‘หลวงพอปราโมทย’
“อุบาสิกา...ณชเล”