Σχόλιο ΠΑΖΛ: Η παρούσα ανάρτηση αναφέρεται στην Διάλεξη που έγινε στις 21 Μαρτίου 1976 στην αίθουσα τελετών του Δημοτικού Μεγάρου της Ιεράς πόλης του Μεσολογγίου με την ευκαιρία των 150 ετών από την Ηρωική Έξοδο με θέμα ¨Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη¨. Η ανάγνωσή της ή καλλίτερα η μελέτη της, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε, γιατί μάθαμε να μιλάμε μόνο για την εποποιία των αρχαίων προγόνων μας!
Είμαστε ένα Έθνος με αρχαιότητα μόνο και σύγχρονη εποχή; Τα ενδιάμεσα χρόνια τί κάναμε;
Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική παραχάραξη. Όταν το 1453 έπεσε η Βασιλίδα των Πόλεων, η Κωνσταντινούπολη, στα χέρια των Οθωμανών δεν κατακτήθηκε η αρχαία Ελλάδα, αλλά η πρωτεύουσα της Ρωμηοσύνης. Δηλαδή, η πρώτη πόλη της Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας.
Δεν είναι η αυτοκρατορική πόλη της Ρωμηοσύνης, αυτής που προέκυψε από το πάντρεμα της Ελληνικής αρχαιότητας και της Ρωμαϊκής, η αλύτρωτη πρωτεύουσά μας; Και σήμερα ακόμη ο Οικουμενικός Πατριάρχης φέρει τον τίτλο του αρχιεπισκόπου Νέας Ρώμης, δηλαδή της Κωνσταντινούπολης. Και σήμερα ακόμη το Οικουμενικό Πατριαρχείο στα Τουρκικά γράφεται και ονομάζεται "Ρούμ Πατρικανεζί" που σημαίνει Πατριαρχείο των Ρωμαίων, δηλαδή των Ρωμηών. Οι Τούρκοι, όταν κατέκτησαν την Πόλη, λένε, και είναι σωστό, πώς κατέκτησαν την καρδιά της Ρωμηοσύνης.
Αυτή την ιστορική παραχάραξη θέλησαν να κρύψουν φαίνεται οι μεγάλες δυνάμεις απ' τους ρωμηούς, γι αυτό κι' οδήγησαν το Ρήγα Φεραίο στο θάνατο. Κι' όταν εκείνος έγραφε ΡΟΥΜΕΛΗ εννοούσε ολόκληρα τα Βαλκάνια, γιατί ανήκαν στην Ρωμαίϊκη Αυτοκρατορία.
Ας αναζητήσουμε τις ρίζες μας και την ιστορική αλήθεια μακριά από την παραχάραξη της ιστορίας που επιχειρείται από κάποιους ¨ιστορικούς¨ φερέφωνα ξένων συμφερόντων βοηθούμενοι από μερικούς "φωτισμένους λόγιους", γραικύλους.
ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, Α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ, ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ, ΣΧΕΔΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ, ΦΥΛΛΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΣΚΗΣΕΙΣ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ, ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ,Η ΝΕΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ, ΟΙ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΙ, Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΓΟΝΑΚΙ, ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, Ο ΒΑΝΚΑΣ, Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ, ΛΕΩΝΗ, ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΚΥΛΟΥ, ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ, ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΥΜΑ
1. ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
- 1 - Σοφία Χαντζή
ΕΝΟΤΗΤΑ 3 – Το χρέος του ιστορικού
Ας αποδώσουμε στη Νέα Ελληνική το κείμενο, ακολουθώντας τον Χάρτη και με τη βοήθεια των Γλωσσικών σχολίων (σελ. 23)
Ἐν μὲν οὖν τῷ λοιπῷ βίῳ τὴν τοιαύτην ἐπιείκειαν ἴσως οὐκ ἂν τις ἐκβάλλοι·
Στον υπόλοιπο, λοιπόν, βίο αυτού του είδους την εύνοια δε θα μπορούσε κάποιος να αποβάλει (προς γνωστούς και φίλους)
καὶ γὰρ δεῖ τὸν ἀγαθὸν ἄνδρα
γιατί, πράγματι, ο αγαθός άντρας πρέπει
ὅταν δὲ τὸ τῆς ἱστορίας ἦθος ἀναλαμβάνῃ τις, χρή
όταν, όμως, κάποιος υιοθετεί το χαρακτήρα του ιστορικού, πρέπει
ἐπιλαθέσθαι πάντων τῶν τοιούτων
......................................................
......................................................
καὶ πολλάκις μὲν εὐλογεῖν καὶ κοσμεῖν τοὺς ἐχθρούς,
τοῖς μεγίστοις ἐπαίνοις
............................................................................
............................................................................
πολλάκις δ’ ἐλέγχειν καὶ ψέγειν
τοὺς ἀναγκαιοτάτους, ἐπονειδίστως
...................................................................................
...................................................................................
φιλόφιλον εἶναι καὶ φιλόπατριν
....................................................
....................................................
.
καὶ συμμισεῖν τοῖς φίλοις τοὺς ἐχθροὺς
........................................................
........................................................
καὶ συναγαπᾶν τοὺς φίλους·
.................................................
.................................................
ὅταν αἱ πράξεις ἀπαιτῶσι τοῦτο,
.....................................................................
ὅταν αἱ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἁμαρτίαι τοῦθ’ ὑποδεικνύωσιν.
..........................................................................................
πότε; πότε;
2. ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
- 2 - Σοφία Χαντζή
1. Ποιο είναι το κοινό θέμα των παραπάνω κειμένων; ...............................................................................................................................
2. Ας εντοπίσουμε την παρομοίωση που υπάρχει στο πρώτο κείμενο και ας την αναλύσουμε
Τι παρομοιάζεται (δεικτικό μέρος): ................................................................................................................................................................
Με τι παρομοιάζεται; (αναφορικό μέρος): ....................................................................................................................................................
Κοινός όρος: ........................................................................................................................................................................................................
Παράλληλο κείμενο
Τοιοῦτος οὖν μοι ὁ συγγραφεὺς ἔστω Τέτοιος λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, ας είναι ο συγγραφέας :
- ἄφοβος, ἀδέκαστος, ἐλεύθερος,
παρρησίας καὶ ἀληθείας φίλος
απτόητος, αμερόληπτος, ελεύθερος,
φίλος της ελευθερίας του λόγου και της αλήθειας,
ὡς ὁ κωμικός φησι,
τὰ σῦκα σῦκα, τὴν σκάφην δὲ σκάφην ὀνομάσων,
όπως ο κωμικός λέγει,
τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη λέγοντας,
οὐ μίσει οὐδὲ φιλία τι νεμὼν
οὐδὲ φειδόμενος ἢ ἐλεῶν ἢ αἰσχυνόμενος ἢ δυσωπούμενος,
χωρίς να εκμεταλλεύεται κάτι εξαιτίας μίσους και φιλίας
και χωρίς να λυπάται ή να ευσπλαχνίζεται ή να ντρέπεται ή να δειλιάζει,
ἴσος δικαστής, εὔνους ἅπασιν αμερόληπτος δικαστής, καλοπροαίρετος με όλους
ἄχρι τοῦ μὴ θατέρῳ τι ἀπονείμαι πλεῖον τοῦ δέοντος, μέχρι το σημείο να μην παραχωρεί σε κάποιον περισσότερα από όσα πρέπει,
ξένος ἐν τοῖς βιβλίοις καὶ ἄπολις, αὐτόνομος, ἀβασίλευτος, ξένος και χωρίς πατρίδα στα βιβλία του, ανεξάρτητος, ακηδεμόνευτος,
οὔ λογιζόμενος τι τῷδε ἢ τῷδε δόξει, χωρίς να σκέφτεται τι εντύπωση θα σχηματίσει ο ένας ή ο άλλος
ἀλλὰ τὶ πέπρακται λέγων αλλά λέγοντας τι έχει γίνει Λουκιανός, Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν 41
Πολύβιος, Ἱστορίαι 1.14.4-7
Ὥσπερ γὰρ ζῴου τῶν ὄψεων ἀφαιρεθεισῶν ἀχρειοῦται τὸ ὅλον,
Όπως ακριβώς όταν από ένα ζωντανό οργανισμό αφαιρεθούν τα μάτια του, αχρηστεύεται ολόκληρος,
οὕτως ἐξ ἱστορίας ἀναιρεθείσης τῆς ἀληθείας τὸ καταλειπόμενον αὐτῆς ἀνωφελὲς γίνεται διήγημα.
έτσι κι από την ιστορία, αν αφαιρεθεί η αλήθεια ό,τι απομένει από αυτήν γίνεται ανώφελο διήγημα.