Շատ ուրախ և հետաքրքիր պատմություններ

1. Իմ առաջին գիրքը
Սամվել Առաքելյան

2. Կար-չկար մի ծակ կատու կար: Էս ծակ կատուն ապրում էր ծակ տանը: Այդ կատուն
ամեն առավոտ իր տիրոջ ձեռքից ցատկում էր և տան մեծ հսկայական ծակի միջով
վազում դուրս, որպեզի բռնի մկներին: Մի օր ծակ կատուն շատ մկներ բռնեց իր ծակ
տան ծակ պատի միջից: Մկներին բերեց իր ծակ տուն և տեսավ, որ իր ծակ տերը տանը
չի: Նա շատ ուրախացավ, բայց տան ծակից հանկարծ ծակ գողեր մտան և ծակ կատվին
գողացան:
Ծակ կատվի ծակ տերը եկավ իր ծակ տուն ու տեսավ, որ իր ծակ կատուն ծակ
տանը չի, բայց այդ պահին իրեն ծակ նամակ եկավ, որ հենց նոր գողերը տուն մտան և
ծակ կատվին գողացան: Ծակ տերը ծակ բարկացավ և գնաց ծակ փողոցով, ծակ
գողերին գտնելու, բայց այդ պահին հայտնվեց տիրոջ ծակ եղբայրը և ասաց, որ ծակ
կատակ է արել:

3. Գդալը հյուր էր գնացել թավայի տուն: Թավան էլ փնթփնթում էր` իր հեռախոսն էր կորցրել:
Գդալը տեսավ, որ թավան փնթփնթում է մոտեցավ թավային և երգելով ասաց.
– Ի՞նչ է պատահել թավա ջան.
Թավան էլ փնթփնթալով պատասխանեց.
-Հեռախոսս եմ կորցրել.
Գդալն ասաց.
– Ոչինչ կգտնենք
-Գդալը զանգեց իր ընկերներին, դանակին, պատառաքաղին, որ գան ու օգնեն թավայի
հեռախոսը գտնել:
-Դանակը և պատառաքաղը եկան և սկսեցին ման գալ թավայի հեռախոսը: Նրանք բոլոր տեղերը
նայեցին, բայց հեռախոսը այդպես էլ չգտան՝ քոռ ու փոշման տուն գնացին: Թավան էլ շատ
հոգնել էր ու որոշեց պառկել, որ քնի, հենց աչքերը փակեց դոշակի տակից զանգի ձայն լսեց…
- Փառք աստծու, թավան հեռախոսը գտավ դոշակի տակից, իսկ զանգողը ադի-բուդին էր,
զանգում էր որ հյուր գար թավային ու մի քիչ թռվռար ու ճտճտար:

4. Համակարգիչը զանգեց համակարգչին.
–Մկնիկս կորել է, կարո՞ղ է տեսել ես…
Համակարգիչն ասաց.
– Ոչ, ես չգիտեմ, թե քո մկնիկը որտեղ է , բայց ես կգամ ձեր տուն, որպեսզի գտնենք:
Եվ համակարգիչը վազելով եկավ համակարգչի տուն: Համակարգիչը զանգեց
հեռախոսին և պլանշետին ասաց, որ իրենք էլ գան: Նրանք շատ փնտրեցին, բայց
համակարգչի մկնիկը չգտան: Համակարգիչը շատ էր տխրել, որ իր հավատարիմ մկնիկը
կորել է, մի քանի օր հետո համակարգիչը նորից զանգեց իր ընկերներին, որ նորից գան ու
օգնեն իրեն գտնել իր մկնիկին: Այս անգամ նրաք ոտքի տակ տվեցին ողջ երկրագունդը, ու
նորից չգտան: Շատ տխուր հետ եկան համակարգչի մոտ, ու այդտեղ պարզվեց, որ մկնիկը
փորձել է ծտի նման թռնել ու վեր է ընկել կախվել սեղանից: Նրանք օգնեցին մկնիկին ու
կախված տեղից հանեցին, մի հատ էլ լարով կապեցին համակարգչից, որ էլ չկորչի :

5. Մի չաչանակ մութ կար: Այնքան չաչանակեց, որ երկնքից պոկվեց ու ընկավ պապիս
գրպանը: Պապս զգաց, որ ինչ-որ բան ընկավ գրպանը: Երբ պապս բացեց գրպանը, որ
տեսնի ինչ կա մեջը ոչինչ չտեսավ: Գնաց տուն, մութը պապիս գրպանից ընկավ ու գիշեր
դառավ:
Գիշերը բան չէր տեսնում ու պապս էլ բան չէր տեսնում, պապս գնաց ու լապտեր
բերեց, որ մութը լուավորի, բայց հենց գիշերը տեսավ լամպտերին ինքն էլ ուզեց դրանից
ունենալ: Շատ տխրեց ու սկսեց հոնգուր-հոնգուր լաց լինել.
– Այդ ո՞վ է , – հարցրեց պապս:
– Ես եմ, մութը, – պատասխանեց մութը:
– Ի՞նչ ես անում այստեղ մութ,ինչո՞ւ էս լաց լինում, – հարցրեց պապս:
– Ոչինչ չեմ անում, ուղղակի ես այնքան չաչանակ եմ, որ պոկվեցի և ընկա քո գրպանը,
երբ որոշեցի դուրս գալ գրպանիցդ՝ դարձա գիշեր ու շուրջս ամեն ինչ մթնեցրի, քո
լամպտերց եմ ուզում, կտա՞ս.
– Հա կտամ, վերցրու, – ասաց պապս ու լապտերը վեր շպրտեց:
Քանի որ մութ էր, մութը լամպտերը չտեսավ ու չհասցրեց բռնել, լամպտերն այնքան
վեր թռավ, որ հազիվ հասցրեց բռնել մթի պոչից, որ չընկնի երկրագնդի գլխին ու
կոտրվի:Լամպտերը այդպես էլ կախված մնաց մթի պոչից ու իր լույսով լուսավորեց
մութը :
Նրանք այդպես ընկերացան ու անբաժան ընկերներ դառան՝ մութը, պապս ու լամտերը: