1. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 1
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
เมื่อเสือไดลิ้มรสเลือด (ตอนที่ 51)
ลิโปยกทหารออกจากเมืองหลวงมารบดวยลิฉุย กุยกี ตองกลยุทธวิธีแหงสงครามจรยุทธ หลอกลอใหรบ
พัวพันอยูถึงสามวันสามคืน จึงทั้งออนลาเรี่ยวแรงลง ทั้งคิดถึงยอดหวานใจเตียวเสี้ยน ซึ่งกําลังอยูในชวงขาว
ใหมปลามัน จิตใจสูรบจึงไมกลาแกรงเหมือนกับเมื่อครั้งรบดวยกองทัพปฏิวัติ
ครั้นไดขาววากองทัพของเตียวเจ และหวนเตียว ยกเขาตีเมือง หลวงจึงคิดหวงใยการขางในพระนคร ซึ่งกลอง
ดวงใจเตียวเสี้ยนอยูในที่นั้นดวย และเกรงวาเมืองหลวงจะไดรับอันตรายเพราะรูดีวาระบบและกําลังปองกันพระ
นครไมไดเขมแข็งมั่นคง ดังนั้นลิโปจึงตัดสินใจตีฝาทหารของกุยกีที่ปดลอมอยูดานเชิงเขาเพื่อจะกลับไปชวย
เมืองหลวง ทหารของลิฉุย กุยกี ไลตามตีลิโปอยางไมลดละ ครั้นลิโปจะหันเขามารบครั้งใดก็ถอยเสีย แตพอลิ
โปหันกลับรุดไปเมืองเตียงอัน ทั้งลิฉุย กุยกี ก็ยกทหารเขาตามตีอีก ลิโปรบพลางถอยพลางอยูตลอดทาง
ตองสูญเสียทหารไปเปนจํานวนมาก
ครั้นมาใกลกําแพงพระนคร ทหารของลิโปเห็นทหารของเตียวเจและหวนเตียวเปนจํานวนมากลอมเมืองหลวง
และกําลังโจมตีกําแพงพระนครก็เกิดความรักตัวกลัวตาย จึงพากันไปเขาสวามิภักดิ์กับทหารของเตียวเจและ
หวนเตียวเปนจํานวนมาก ลิโปเห็นเชนนั้นก็หมดกําลังใจตอสูอาการที่ลูกนองทิ้งนายแบบลิโปนี้ ดานหนึ่ง
เปนไปไดวาทหารของลิโปเหลานั้นเปนคนใชไมได ทอดทิ้งนายในยามยาก แตในอีกดานหนึ่งก็เปนไปไดดวย
วาเกิดแตเหตุที่ลิโปเปนนายแตตําแหนงหนาที่ ไมมีน้ําใจตอลูกนอง ดวยคนนั้นมีใจ ครั้นใจไมมีน้ําใจหลอเลี้ยง
ผูกพันไวตอกันแลว ยามใดมีโอกาสหรือยามใดเปนยามยาก ความสัมพันธของคนที่อาศัยแตเพียงตําแหนง
และหนาที่จึงยอมขาดสะบั้นลงโดยงาย
ลิโปเหลือทหารที่ยังคงจงรักภักดีเพียงไมกี่คนจึงเห็นเหลือกําลังที่จะทําการสูรบขับไลกองทัพที่ลอมพระนคร
อยูนั้น จึงไดแตพาทหารที่เหลืออยูรวนเรโดยรอบพระนครอยูถึงสองสามวัน คิดไมตกวา จะแกไขสถานการณ
ประการใด การณขางในพระนครนั้น ทหารรักษาพระนครยังคงตอสูปองกันเมืองหลวงเปนสามารถ ยิงเกาทัณฑ
ทิ้งกอนศิลา และทรายคั่วจากเชิงเทินกําแพง เมืองใสทหารที่ลอมพระนครบาดเจ็บลมตายลงเปนจํานวนมาก
ขณะนั้นลูกนองเกาของตั๋งโตะสองคนคือลิบองและอองหอง ซึ่งเอาตัวรอดจากการตามลางบางพรรคพวกตั๋ง
โตะของอองอุน โดยอาศัยวิชาจิ้งจกเปลี่ยนสี ทําทีเขาเปนพวกของอองอุน จึงยังคงรักษาตําแหนงขุนนางใน
เมืองหลวงเอาไวได ครั้นไดทราบขาวสี่ทหาร เอกของตั๋งโตะเจานายเกายกกองทัพมาโจมตีเมืองหลวงก็มี
ความยินดียิ่งนัก เห็นโอกาสที่พวกตัวจะเปนใหญอีกครั้งหนึ่ง ทั้งเห็นเปนโอกาส ที่จะแกแคนเอากับอองอุน
ดังนั้นจึงระดมลูกนองเกาของตั๋งโตะที่เคย กินอยูไดเสียในทางผลประโยชนกันมาแตกอนแลวกอการเปนไสศึก
ขึ้นในเมือง
ครั้นเห็นเปนทีที่ภายในเมืองหลวงกําลังชุลมุนสูรบกับกองทัพของสี่ทหารเอกอยูบนเชิงเทินพระนคร จึงพา
พรรคพวกไลฆาฟนทหารฝายเมืองหลวงที่รักษาประตูเมืองอยูนั้น แลวเปดประตูเมืองทั้งสี่ดาน กองทัพของลิ
ฉุย กุยกี เตียวเจ และหวนเตียว จึงกรูกันเขาพระนคร ฆาฟนทหารที่รักษาเชิงเทินบาดเจ็บลมตายเปน อันมาก
ทหารฝายเมืองหลวงที่เหลืออยูก็ยอมเขาสวามิภักดิ์แตโดยดี
ลิโปเห็นเมืองหลวงแตกก็ตกใจ รีบตีฝาทหารของลิฉุย กุยกี เขา ไปในพระราชวัง ไปพบอองอุนที่ตึก
บัญชาการแลววา บัดนี้เมืองหลวง ตกอยูในมือขาศึกแลว ใหรีบขึ้นมาตีฝาออกไปดวยกัน อองอุนบัดนี้เห็นทีคับ
ขัน ครั้นจะหนีก็คงหนีไมรอดเพราะชราภาพ ทั้งไมตองการใหถูกตราหนาในภายหลังวาทอดทิ้งฮองเตใน ยาม
วิกฤติจึงตัดสินใจรักษาชื่อเสียงเกียรติคุณแลววากับลิโปวา "เราจะหนีเอาตัวรอดนั้นไมควร ถึงจะตายก็เอา
ความชอบไวภายหนา ทานจะไปก็ไปเถิด แตชวยเอาเนื้อความทั้งนี้ไปแจงแกหัวเมืองทั้งปวงวา เราคํานับไป
ดวย บัดนี้เกิดเหตุขึ้นในเมืองหลวงใหหัวเมืองทั้งปวงตั้งใจทํานุบํารุงแผนดิน ยกกองทัพเขามาชวยกําจัดศัตรู
ราชสมบัติเสีย" อองอุนในยามเขาตาจนจึงเพิ่งคิดถึงการทํานุบํารุงแผนดิน เพิ่งคิดขอใหหัวเมืองตางๆ ยกทัพ
เขามากําจัดศัตรูแผนดิน ซึ่งถาหากไม ตั้งอยูในความประมาทคิดถึงเรื่องนี้และทําในเรื่องนี้เสียกอนก็จะไมตก
อยูในสภาพอับจนเยี่ยงนี้ ถึงกระนั้นก็ยังคงคิดไวลายเสือเฒาใหลิโปชวยบอกกลาวบรรดาหัวเมืองตางๆ ถึง
เกียรติคุณของตนที่ยอม ตายอยูกับฮองเตเพื่อจะไดมีชื่อเสียงปรากฏไวในประวัติศาสตร
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิโปฟงคําอองอุนแลวยังพยายามชักชวนใหรีบหนีอีกหลายหน แตอองอุนก็ยืนหยัดเจตนาเดิม พอดีขณะนั้น
ทหารของลิฉุย กุยกี เตียวเจ และหวนเตียว ยกตามมาและเขาลอมพระราชวังไวทั้งสี่ดาน แตไมกลาบุกรุกผาน

2. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 2
ประตูพระราชวังเขาไป เพราะสี่ทหารเอกและทหารเหลานั้นเดิมทีลวนเปนทหารอาชีพ เคารพตอกฎมณเฑียร
บาล จึงยังคงเกรงพระบรมเดชานุภาพของฮองเต ตางคนตางก็อออยูแตภายนอกกําแพงพระราชวัง
ลิโปเห็นสถานการณคับขัน ทั้งเพลิงก็ลุกไหมขึ้นภายนอกพระราชวังหลายแหง ครั้นจะเขาไปรับเอาเตียวเสี้ยน
และครอบครัวออกมาก็ไมทันการ จึงรีบตีฝาออกจากประตูพระราชวังพา ทหารรอยเศษตีฝาหนีออกจากเมือง
หลวงตรงไปหาอวนสุด ณ เมืองลําหยง อองอุนครั้นลิโปไปแลวจึงเดินทางเขาไปเฝาพระเจาเหี้ยนเตถึงพระ
ตําหนักที่ประทับ กราบบังคมทูลรายงานสถานการณใหทรงทราบ วาบัดนี้สี่ทหารเอกของตั๋งโตะยึดไดเมือง
หลวงแลว และยกทหารมาลอมพระราชวังไวทั้งสี่ดาน ดังนั้นจึงขอกราบบังคมทูลอัญเชิญเสด็จออกพระบัญชร
สันติภาพ บนชั้นสองของพระที่นั่งเพื่อระงับการจลาจลตอไป
พระเจาเหี้ยนเตจึงเสด็จออกพระบัญชรสันติภาพ ประทับบนระเบียงชั้นสองของพระตําหนักพรอมดวยขันที
อาลักษณ และอองอุน แลวโปรดใหลิฉุย กุยกี เตียวเจ และหวนเตียว เขาเฝา ณ พื้นเบื้องลางของพระบัญชร
นั้น สี่ทหารเอกรับทราบพระราชกระแสแลวก็พากันมาเฝาอยูขางลาง กราบถวายบังคมแลว พระเจาเหี้ยนเตจึง
รับสั่งถามวาพวกเจายกทหารมาลอมพระราชวังนี้มีประสงคสิ่งใด สี่ทหารเอกกราบบังคมทูลวาที่กระทําการดังนี้
จะคิดเปนกบฏตอ แผนดินนั้นหามิได เนื่องจากเบื้องกอนนี้ตั๋งโตะเปนผูสําเร็จราชการแผนดิน และอัครมหา
เสนาบดี ไดทํานุบํารุงบานเมืองและราษฎรใหเปนสุข แตอองอุนคบคิดกับลิโปสังหารตั๋งโตะเสีย แลวยึด
อํานาจไวเสียเองโดยไมชอบดวยกฎหมาย พวกขาพระพุทธเจาปรารถนาจะสรางความ ถูกตองขึ้นในบานเมือง
ธํารงบทกฎหมายใหศักดิ์สิทธิ์ เปนหลักและขื่อแปของบานเมืองเพื่อใหเกิดความสงบสุขสืบไป
ดังนั้น จึงขอพระราชทานเอาตัวอองอุนมาประหารเสียในฐานะเปนกบฏตอแผนดิน เสร็จการแลว
ขาพระพุทธเจาทั้งปวงก็จะ กลับคืนสูที่ตั้งตามเดิม อองอุนไดยินดังนั้นจึงกราบบังคมทูลวาขาพระพุทธเจาเปน
ขุนนางรับราชการในพระราชวงศฮั่นดวยความสัตยสุจริตติดตอกันถึง สี่แผนดิน เห็นตั๋งโตะเปนทรราชคิดแยง
ชิงราชสมบัติ เบียดเบียนบาน เมืองและราษฎร ขาพระพุทธเจาจึงคิดกําจัดภัยแผนดินเสีย บัดนี้มีความวุนวาย
ขึ้นในพระราชวังอันเนื่องมาแตความตองการตัวขาพระพุทธเจา ดังนั้นขาพระพุทธเจาจึงพรอมพลีชีวิตถวาย
เปนราชพลี เพื่อใหเหตุการณวุนวายไดสงบลง และขอกราบถวายบังคมลา ณ บัดนี้
วาแลวอองอุนก็กระโดดลงจากระเบียงชั้นสองลงมาที่พื้นขางหนาสี่ทหารเอก ดวยความชราภาพและความสูง
จึงทําใหอองอุนแขน ขาหักทรุดอยูกับที่ แตปากนั้นยังกลาอยูและรองขึ้นวา "ไอศัตรูราชสมบัติ กูอยูที่นี่แลว"
สี่ทหารเอกอยากรูความถึงเหตุผลและผูคนที่เกี่ยวของในการสังหารตั๋งโตะ จึงถามอองอุนวาตั๋งโตะมีผิดสิ่งใด
จึงคบคิดกับลิโปฆาเสีย และมีใครรวมเกี่ยวของดวยบาง อองอุนจึงวาฆาเสียเพราะตั๋งโตะเปนศัตรูราชสมบัติ
เปนทรราช ขมเหงและทํารายขุนนางแลราษฎร พวกเจาก็รูอยูแกใจ หามีใครรวมมือดวยกูไม สี่ทหารเอกจึงวา
ตอไปวา ครั้นเราทั้งสี่คนมีหนังสือมาสวามิภักดิ์ขอทําราชการดวย เหตุใดตัวจึงจองอาฆาตพยาบาทคิดสังหาร
พวกเราสี่คนเลา อองอุนจึงวาเพราะพวกเจาเปนพวกทรราช ขณะนั้นอองอุนบาดเจ็บไดความทรมานนัก จึงยั่วสี่
ทหารเอกวาพวกมึงเปนกบฏ กูอยูในเงื้อมมือพวกมึงแลว จะฆาก็เรงฆาเสียเถิด สี่ทหารเอกไดฟงก็โกรธ ทั้ง
เห็นจะซักไซไลเลียงใหอองอุนเปด ปากวามีใครเปนพวกคบคิดสังหารตั๋งโตะไมเปนผลแลว จึงเอาดาบฟน
อองอุนถึงแกความตาย แลวสั่งใหทหารไปจับเอาบุตร ภรรยา และญาติพี่นองอองอุนฆาเสียทั้งสิ้น
หลังจากอองอุนกระโดดลงไปใหสี่ทหารเอกฆาแลว พระเจาเหี้ยนเตสลดพระทัยอาลัยนักจึงเสด็จเขา สี่ทหาร
เอกกราบถวายบังคมลาแลวพากันไปปรึกษาที่ตึกบัญชาการกองกําลังรักษาพระนคร แตคงใหทหารลอม
พระราชวังไวอางวาเปนการถวายการอารักขาฮองเต สี่ทหารเอกเมื่อมาถึงกองบัญชาการกองกําลังรักษาพระ
นครแลว ก็ใหทหารของตัวเขาประจําการ เปนทหารสังกัดกองกําลังรักษาพระนคร ทหารหนวยตางๆ ในพระ
นครที่เขาสวามิภักดิ์เปนจํานวนมากก็ใหทําหนาที่ในหนวยสังกัดเดิม สี่ทหารเอกนั้นแรกเริ่มคิดอานกันแตเพียง
เพื่อเสี่ยงตายตอสูเอา ตัวรอดแลวกาวมาถึงขั้นคิดสังหารอองอุนเพื่อแกแคน ครั้นยึดพระนครไดแลวก็เริ่ม
สัมผัสวาสถานการณทั้งปวงไดตกอยูภายใตอํานาจการควบคุมของกองกําลังรักษาพระนคร ซึ่งพวกตนเปน
คณะผูบัญชาการแลวโดยไมไดคิดฝน มารูตัวอีกทีหนึ่งก็กลายเปนคณะรัฐประหารที่ยึดอํานาจรัฐจากอองอุนมา
ไวในกํามือเสียแลว
คนหนึ่งประมาทจนอํานาจรัฐหลุดจากมือแลวถูกสังหารอยางทารุณ แตอีกสี่คนเพียงแคเสี่ยงเอาตัวรอดกลับ
บังเอิญไดอํานาจรัฐมาครอง ดูประหนึ่งวาฟานั้นไรกฎเกณฑ แตความจริงนี่คือกฎเกณฑ ของฟา เนื่องเพราะ
กฎเกณฑของฟานั้นไมขึ้นตอการคํานวณทางคณิตศาสตร ไมขึ้นตอกฎเกณฑของตรรกะ และไมขึ้นตอ
เจตจํานงของผูคน แตใครเลาจักเขาถึงกฎเกณฑของฟาได
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

3. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 3
เมื่อรูตัววาไดครองอํานาจรัฐอยูในมือฉะนี้แลว ลิฉุย กุยกี จึงคิดกาวตอไปถึงขนาดคิดลมราชวงศฮั่น สังหาร
ฮองเต ตั้งระบอบการ ปกครองโดยสภารัฐประหาร แตเตียวเจ และหวนเตียว คัดคานวาแผนดินมีธรรมเนียมการ
ปกครองในระบอบกษัตริย ราชวงศฮั่นไดสถาปนามารวม 400 ปแลว หัวเมืองจํานวนมากยังคงจงรักภักดีตอ
ราชวงศฮั่น เจาเมืองจํานวนมากก็เปนพวก "แซเลา" เชื้อสายของพระเจาฮั่นโกโจเลาปง ทั้งราษฎรก็เคยชินใน
ระบอบกษัตริย หากลมฮองเตเสียแลวบรรดาหัวเมืองก็จะยกกองทัพเขามา ราษฎรก็จะกอการจลาจล พวกเราก็
จะคุมสถานการณไวไมได ดีรายอํานาจวาสนา ที่มีอยูในวันนี้ก็จะสูญสิ้นไป กระไรเลยควรคงราชวงศฮั่นและ
พระเจาเหี้ยนเตไวดังเดิม แลวพวกเราครองอํานาจรัฐแบบตั๋งโตะ บานเมืองก็จะเปนปกติสุขสืบไป
ที่ประชุมสภารัฐประหารเห็นชอบดวยกับความคิดของเตียวเจ และหวนเตียว และตกลงกันตอไปวาตองรีบ
สลายตัวสภารัฐประหาร แลวกราบบังคมทูลใหพระเจาเหี้ยนเตโปรดเกลาฯ ใหดํารงตําแหนง ขุนนางตาม
ระบอบการปกครองปกติ เพื่อสลายคราบเผด็จการออกไปแลวใชเสื้อคลุมของฮองเตคุมตัวใหไดครองอํานาจ
เผด็จการไดโดย ชอบดวยกฎหมาย จากนั้นแลวจึงคอยคิดอานกําจัดศัตรูทางการเมือง อยางเปนขั้นตอน วาง
ฐานอํานาจภายใตฮองเตใหมั่นคงยั่งยืน เมื่อปรึกษาพรอมกันแลวจึงพากันไปขอเขาเฝาพระเจาเหี้ยนเต พระ
เจาเหี้ยนเตเสด็จขึ้นใหสี่ทหารเอกเขาเฝา แลวรับสั่งถามวาเดิมทีพวกเจายกกองทัพมาอางวาตองการตัว
อองอุน บัดนี้อองอุนก็ตายแลว เหตุใดจึงยังไมยกทัพกลับไปอีกเลา สี่ทหารเอกบัดนี้ประดุจดั่งเสือรายที่เพิ่งได
สัมผัสรสเลือดจึงยอมเปนวิสัยเสือที่ไหนเลยจะละวางเสียแตเพียงเทานี้ มีแตจะกระทําการตามอําเภอใจของ
สัตวเดรัจฉานตอไปเทานั้น
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
เปดตัวตนตํารับลวงโลก (ตอนที่ 52)
สี่ทหารเอกฟงรับสั่งของพระเจาเหี้ยนเตแลวกราบบังคมทูลวา พวกขาพระพุทธเจาทําราชการมีความชอบมา
แตกอน แตหามีผูใด กราบบังคมทูลเสนอความชอบใหไม บัดนี้พวกขาพระพุทธเจาประสงคจะเปนขุนนางรับ
ราชการในเมืองหลวง จึงขอรับพระราชทานพระกรุณา พระเจาเหี้ยนเตฟงคํากราบบังคมทูลก็รูความนัย จึง
รับสั่งถามตอไปวา พวกเจาตองการตําแหนงใดขอใหวามา สี่ทหารเอกฟงรับสั่งแลวคิดไมทันวาจะทูลขอรับ
พระราชทานตําแหนงใดเพราะไมได เตรียมตัวมากอน ทั้งไมรูสายสนกลในในการบริหารราชการแผนดิน จึงไม
สามารถกราบทูลตอไปได ตางคนตางอ้ําอึ้งอยูพักหนึ่งแลวลิฉุย กุยกี จึงกราบทูลวาขาพระพุทธเจาขอเวลา
กลับไปปรึกษากันกอนแลว กราบถวายบังคมลา
ลาภวาสนาอันไดมาโดยบังเอิญ และบังเอิญเสียจนไมรูวาจะเอา อยางไรกันดี คลายๆ กับยาจกตกเขาไปใน
แหลงมหาสมบัติ ไมรูจะหยิบฉวยเอาสิ่งใด ไดแตหูพราตาลาย ไมตางกระไรกับคณะรัฐประหารบางคณะที่ยึด
อํานาจแลวไมมีสติปญญาคิดอานวาจะทําการอยางใดสืบไป จนในที่สุดกลับยกเอาอํานาจนั้นใหคนอื่นเสียดื้อๆ
แตลิฉุย กุยกี เตียวเจ และหวนเตียวนั้น แมจะเปนทหารบานนอก แตยังคงความเฉลียวฉลาดกวาคณะ
รัฐประหารบางคณะ จึงขอเวลาตั้งหลักคิดอานกันใหม
ครั้นกราบถวายบังคมลากลับมายังกองบัญชาการกองกําลังรักษาพระนครแลว จึงปรึกษากันวาจะขอรับ
พระราชทานตําแหนงใด แตในที่สุดก็ไมรูวาจะขอรับพระราชทานตําแหนงใดจึงจะครองอํานาจ รัฐไวได
ตามปกติ ดังนั้นจึงใหไปเชิญเจากรมกําลังพลและนักวิชาการ มาปรึกษาวาตําแหนงใดที่ครองแลวจะมีผลเปน
การครองอํานาจรัฐไดสืบไป เมื่อปรึกษาตกลงกันแลว จึงทําเปนหนังสือกราบบังคมทูลขอ รับพระราชทาน
ตําแหนงใหลิฉุยเปนผูสําเร็จราชการแผนดิน เปนผูบัญชาการกองทัพภาคกลาง และเปนผูบัญชาการกองกําลัง
รักษาพระนคร กุยกีเปนผูบัญชาการทหารสวนหลัง และขุนนางผูใหญมี ตําแหนงเฝา เตียวเจเปนผูบัญชาการ
ทหารฝายซาย และหวนเตียว เปนผูบัญชาการทหารฝายขวา
พระเจาเหี้ยนเตทอดพระเนตรหนังสือกราบบังคมทูลแลว ทรงโปรดเกลาฯ แตงตั้งใหสี่ทหารเอกดํารงตําแหนง
ตามที่เสนอ นี่คือพระบรมราโชบายที่สอดคลองกับวิถีแหงฟา เปนไปตามหลักพิชัยสงครามที่ไมแตกหักเมื่อยัง
แตกหักไมได เปนไปตามหลักสุดยอดกลยุทธหนึ่งในสามสิบหกประการ คือ "หนี" เมื่อยังเอาชนะไมไดนั่นเอง
นับวาพระเจาเหี้ยนเตซึ่งเปนพระมหากษัตริย เมื่อสองพันปกอนทรงมีพระสติปญญายิ่งกวาพระมหากษัตริย
พมาที่แข็งกราวแตกหักกับอังกฤษ ทั้งๆ ที่ไมมีน้ํายาที่จะตอกรดวยกองทัพของอังกฤษ เปนเหตุใหพมาตองตก
เปนเมืองขึ้นอังกฤษในที่สุด
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

4. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 4
ครั้นไดรับพระมหากรุณาโปรดเกลาฯ ใหไดรับตําแหนงตามที่ทูล ขอแลว ลิฉุย กุยกี จึงถอนทหารที่ลอม
พระราชวังยกออกมาตั้งที่กองบัญชาการกองกําลังรักษาพระนคร และใหเตียวเจ หวนเตียว คุม ทหารยกไป
รักษาเมืองฮองหลง ซึ่งเปนเมืองหนาดานและเปนเมืองยุทธศาสตรสําคัญในการปองกันขาศึก
เมื่อไดอํานาจรัฐแลวก็ลงมือเลนพรรคเลนพวกตามวิสัยของนักการเมือง เหตุนี้ลิฉุย กุยกี จึงแตงตั้งใหลิบอง
และอองหอง ลูกนองเกาของตั๋งโตะที่เปนพวกเดียวกันและเปนไสศึกเปดประตูเมือง รับกองทัพสี่ทหารเอกให
เปนที่ขุนนาง สวนทหารที่มาดวยกันในกองทัพที่เปนตัวนายก็แตงตั้งเปนขุนนาง ระดับรอง ๆ ลงมาก็เลื่อน ยศ
ตําแหนงใหทั่วถึงกัน นับวาลิฉุย กุยกี เปนนักการเมืองที่เอาพรรคเอาพวก เพียงขอใหเปนพวกเทานั้นยอม
บําเหน็จรางวัลและผลประโยชนให ดังนั้นจึงมีนักวิชาการ บัณฑิต สื่อมวลชน และขุนนางขาราชการอื่น ๆ เขา
มาเปนพวกดวยจํานวนมาก
ครั้นใครมาเปนพวกแลวก็ใชอํานาจของตัวเขาปกปองประดุจแมไกที่ คอยกางปกปกปองลูกไกฉะนั้น เพราะ
เหตุนี้พรรคพวกของลิฉุย กุยกีจึงมีจิตคิดกําเริบกลาทําชั่วชาไดทุกอยางทุกประการ โดยไมหวาดหวั่นยําเกรง
กฎหมายบานเมือง เพราะถือดีวามีอํานาจรัฐปกปองคุมครองอยูทุกกรณี ไมวาจะผิดชั่วชาขนาดไหน ประการใด
หลังจากใชอํานาจรัฐเกื้อกูลพวกพองแลวก็เผื่อแผถึงคนตายที่เปนนายเกาของตัว ลิฉุย กุยกี จึงสั่งใหตั้ง
คณะกรรมการฟนฟูเกียรติยศของตั๋งโตะขึ้นคณะหนึ่ง ใหทําการคนหาซากศพของตั๋งโตะเพื่อทําพิธีศพใหมให
สมเกียรติยศ แลวจะไดนําไปฝงตามธรรมเนียมตอไป
คณะกรรมการชุดนี้คนหาไดแตเศษเนื้อและกระดูกของตั๋งโตะที่ถูกฝงอยูนอกพระนคร ดังนั้น จึงใหทําพิธีใหญ
เอาเศษเนื้อ และกระดูกใสโลงอยางดีสําหรับศพพระบรมราชวงศ แลวใหเอาไมจันทนหอมแกะเปนรูปตั๋งโตะมี
ขนาดเทาคนจริงเอามาตั้งในพิธีแลวเซนไหวอยางธรรมเนียม ลิฉุย กุยกี ตองการใหผูคนเห็นวาตั๋งโตะนั้นเปน
รัฐบุรุษ มีคน เคารพรักอาลัยเปนอันมาก จึงเกณฑคนมารวมพิธีเซนไหวศพเปน เวลาสิบวันสิบคืน มีคนที่ถูก
เกณฑมาเซนไหวศพในครั้งนี้ถึงสองลาน คน หากใครรองไหแบบสุดโศกเศราอาดูรก็จะมอบรางวัลให ดังนั้น
จึงมีผูคนมารองไหตอหนาพิธีศพเปนจํานวนมากตลอด ระยะเวลาสิบวัน อาการรองไหนั้นสุดแสนจะโศกเศรา
อาลัยรักเปนหนักหนา ยิ่งเสียกวาเปนศพบิดามารดาของตัวเสียอีก และกลายเปนธรรมเนียมรองไหหนาศพ
ตอมาอีกนับพันป
นี่แหละอานุภาพแหงอํานาจเงินตรา ซึ่งอยาวาแตชั้นรองไหเพียงเทานี้เลย ตอใหเปนชาติ ศาสนา
พระมหากษัตริยก็อาจถูกคน ขายตัวขายไดอยางไมอาลัยไยดี เหลาขุนนางขาราชการเห็นบานเมืองเขาสูยุค
"ตาหลิ่วก็หลิ่วตาตาม" จํานวนมากที่เคยรวมอยูในเหตุการณสังหารตั๋งโตะ หรือเคยรวมสาปแชงศพตั๋งโตะก็พา
กันมาเซนไหวศพตั๋งโตะกันเปนการใหญ พระเจาเหี้ยนเตแมยังทรงพระเยาว แตทรงทราบสถานการณดี วาควร
ตองวางพระองคอยางไร ดังนั้นจึงทรงพระราชทานของเซนไหว ศพตั๋งโตะอยางธรรมเนียมเชื้อพระวงศชั้น
ผูใหญ ลิฉุย กุยกี เห็นเชนนี้ก็ดีใจยิ่งนัก ภาพที่สรางขึ้นเพื่อลวงโลกกลับมาหลอกตัวเองใหหลงไปวาตั๋งโตะ
นั้นมีผูคนเคารพรักนับถือศรัทธาเปนจํานวนมาก ดังนั้นจึงตองประพฤติปฏิบัติตามแบบอยาง ของตั๋งโตะ และ
นํานโยบายตางๆ ของตั๋งโตะมาใชในการบริหารราชการแผนดินตอไป
การบิดเบือนขอเท็จจริงเพื่อหลอกลวงชาวบานเชนนี้ถือเปนตนฉบับของการลวงโลก และเปนแบบอยางให
นักการเมืองในยุคสองพันปตอมานําไปใช โดยไมคํานึงวาสิ่งที่บิดเบือนหลอกลวงนั้นจะสราง ความรูสึกที่เจ็บ
แคนชิงชังแกอาณาประชาราษฎรอยางไร ในขณะที่น้ําทวมบานเรือนและทรัพยสินราษฎร และกระแสน้ํา พัด
พาผูคนลมตายหายไปเปนจํานวนมาก แทนที่จะยอมรับวาเกิดอุทกภัย และบอกวามีแผนการแกไขอยางไร
กลับบิดเบือนหลอกลวง เสียวานี่คือผลงานของรัฐบาลในการปองกันแกไขปญหาภัยแลงอยางไดผล ในบางป
ภัยแลงคุกคาม ฝนฟาไมตก อากาศรอนและแลงจัด ดินแตกระแหง สัตวไมมีน้ํากิน พืชผลของเกษตรกร
เสียหายทั่วประเทศ แทนที่จะยอมรับวาเกิดภัยแลงและบอกวามีแผนการแกไขอยางไร กลับบิดเบือน
หลอกลวงวานี่คือผลงานของรัฐบาลในการแกไข ปญหาน้ําทวมอยางไดผล ครั้นสรางหนี้สินจนบานเมืองมี
หนี้สินลนพนตัว ถึงขนาดที่ชาว นาทั้งประเทศตองขายขาวทั้งหมดที่ผลิตไดโดยไมตองเหลือไวกินก็ตองใช
เวลาถึง
สองรอยหาสิบปจึงจะชดใชหนี้ไดหมด แทนที่จะยอมรับความจริงแลวแกไขความผิดพลาดกลับหลอกลวง
บิดเบือนดวยการออกคํานิยามวา "หนี้สาธารณะ" เสียใหม ตัดเอายอดหนี้จํานวนมากออกไปแลวบอกวาหนี้
สาธารณะมีจํานวนนอยนิดเทานั้น หลังจากออกมาตรการบีบบังคับธนาคารและสถาบันการเงินเพื่อ จะยึดมา
เปนของรัฐแลวขายใหกับตางชาติซึ่งผิดพลาดมหันต สงผล ใหหนี้เนาเกิดขึ้นทวมทั้งระบบ แทนที่จะยอมรับ
ความผิดพลาดกลับเอาหนี้เนาออกจากระบบไปกองไวหลังบาน คือไปใสไวในองคกร อีกองคกรหนึ่งแลว
หลอกลวงบิดเบือนวาแกไขปญหาหนี้เนาไดสําเร็จแลว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

5. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 5
การหลอกลวงบิดเบือนถึงขนาดที่แมวาราษฎรไมมีเงินในกระเปา ไมมีจะกินและยากไร ซึ่งทุกผูคนสัมผัสความ
จริงอยูกับตัว แตยังกลาหลอกลวงวาสามารถแกไขปญหาเศรษฐกิจถูกตอง ถูกทาง แลว ทุกคนมีรายไดมาก
ขึ้นแลว มีเงินในกระเปาเพิ่มขึ้นแลว รายไดประชาชาติเพิ่มขึ้นแลว การโกหกหลอกลวงบิดเบือนของ
นักการเมืองในยุคหลังดังกลาว นี้ นับไดวาไดพัฒนาวิชาลวงโลกของลิฉุย กุยกี จนกาวหนายิ่งกวาตนฉบับเดิม
มากมายนัก ดังนั้นนักการเมืองลวงโลกเชนนี้จึงยอมถือไดวาเปนพวกลูกศิษย หลานศิษยของลิฉุย กุยกี
ลูกนองผูซื่อสัตยของจอมทรราชตั๋งโตะ และตองนับวาเปนลูกศิษย หลานศิษยที่ยอด เยี่ยมยิ่งกวาคนรุน
ปรมาจารยเทียบกันไมติด
ครั้นเสร็จพิธีเซนไหวตามธรรมเนียมแลว จึงใหเชิญศพตั๋งโตะไปทําพิธีฝง ณ สุสานวีรชน แตครั้นจะทําพิธีฝง
พระแมธรณีกลับลงทัณฑ สวรรคกลับสาปสงบันดาลใหเกิดพายุพัดแรงกลา ฝน ตกหนักหาใหญ น้ําทวม
แผนดินถึงสองศอก เกิดอสุนีบาตผาถูกโลงศพตั๋งโตะแตกกระจัดกระจาย เศษเนื้อและกระดูกกระจายไปสิ้น ลิ
ฉุย กุยกี รออยูในพิธีฝงศพตั๋งโตะจนกระทั่งพายุสงบ ฝนสราง ฟากระจางแลว จึงใหทหารไปเก็บรวบรวมเศษ
เนื้อ เศษกระดูกมาผสมกันแลวใสไวในโลงใหม กวาจะเสร็จก็ลวงยามเที่ยงคืน ครั้นจะเอาโลงศพนั้นลงฝงอีกก็
เกิดพายุจัด ฝนตก แลวฟาผาลงที่โลงนั้นซ้ําอีก โลงแตกกระจาย เศษเนื้อและกระดูกที่ปนเปนรูปตั๋งโตะก็แตก
กระจายแหลกละเอียดสิ้น ลิฉุย กุยกี ยังไมละความพยายาม พอฝนสรางก็สั่งใหเก็บรวมรวมเศษเนื้อและกระดูก
ของตั๋งโตะมาผสมเขากันอีกครั้งหนึ่ง แลวนํา ไปใสโลงใบใหมเพื่อเตรียมฝงจนถึงเวลาใกลจะสวาง แตครั้นจะ
ฝงอีก ครั้งหนึ่งก็เกิดเหตุการณเชนเดิมคือเกิดลมพายุพัดจัด ฝนกระหน่ําจนน้ําทวมพื้นดินและเกิดฟาผาถูกโลง
ที่ใสเศษเนื้อและกระดูกของตั๋งโตะนั้นแหลกละเอียดกระจายจนไมเปนชิ้นดี ไมสามารถจัดเก็บรวบรวมมาฝงได
อีกตอไป
ตั๋งโตะตายไปแลว ในตอนที่เปนศพก็ถูกทหารเอาไสตะเกียงเจาะใสทองจุดเปนตะเกียงจนซากศพถูกเผาไหม
ดวยไฟแหงน้ํามือคน ครั้นเก็บเศษเนื้อและกระดูกมาทําพิธีฝงกลับถูกไฟแหงสวรรคบันดาลทําลายจนไม
สามารถฝงไดตามธรรมเนียม นี่หาใชเนื่อง จากเหตุอื่นใดไม หากเนื่องเพราะผลกรรมที่ทําชั่วชาไวกับแผนดิน
และราษฎรจนแมแตฟาก็ไมอาจใหอยูใต แมพระธรณีก็ไมอาจใหอยูบน แตกระนั้นพฤติกรรมลวงโลกของลิฉุย
กุยกี ที่กระทําใหกับตั๋งโตะนั้นก็ยังพอนับวาเปนลูกนองที่ใชได เพราะไดแสดงออกถึงความจงรักภักดีตอ
เจานายตัวจนถึงที่สุด ความดีของลิฉุย กุยกี ถาหากจะยกขึ้นแสดงก็คงมีประการนี้ประการเดียวเทานั้น
ครั้นฝงศพตั๋งโตะไมสําเร็จเพราะฟาดินไมยอมรับเปนที่คุมและรองรับคนแบบตั๋งโตะแลว ลิฉุย กุยกี จึง
จําเปนตองกลับเขาเมืองหลวง เริ่มกิจกรรมที่ชั่วชาทางการเมืองตอไปดวยการติดสินบนขันทีที่อยูใน พระ
ตําหนักของฮองเตใหเปนสายลับคอยรายงานขาวความเคลื่อนไหวของพระเจาเหี้ยนเตใหทราบทุกประการ แต
กระนั้นลิฉุย กุยกี ก็ยังคงเปนทหารที่ไมรูการแผนดิน จะสั่งการใดๆ ในการบริหารราชการแผนดินก็ฟนเฟอน
วิปริตผันแปร แตยังดีที่รูสึกตัววาเปนการไมถูกตอง จึงใหหาจูฮีอดีตรองแมทัพใหญ ปราบโจรโพกผาเหลืองที่
ลาออกจากราชการเพราะไมสามารถจายเงินคาสวยสินบนแกสิบขันทีใหกลับเขารับราชการอีกครั้งหนึ่ง ตั้งเปน
ขุนนางผูใหญในตําแหนงที่ปรึกษาผูสําเร็จราชการแผนดิน
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
สงครามขุนศึกภาคพายัพ (ตอนที่ 53)
การสรางภาพลวงโลกที่ลิฉุย กุยกีไดจัดฉากสรางขึ้นในงานพิธี ศพของตั๋งโตะไดกลับมาหลอกลวงแลว
ครอบงําความคิดของลิฉุย กุยกีวาพฤติกรรมและการกระทําแบบตั๋งโตะคือแบบอยางอันเปนที่ เคารพรักของ
ราษฎร ดังนั้น รัฐบาลของลิฉุย กุยกี จึงสืบทอดเจตนารมณ นโยบาย และพฤติกรรม ตลอดจนการกระทําตางๆ
ของตั๋งโตะเอามาใช แตหาไดสังวรและเฉลียวใจถึงเหตุการณในพิธีฝงศพของตั๋งโตะที่แมแตพระแมธรณียังไม
ยอมรับเรือนราง และสวรรคก็ไมยอม รับใหอยูภายใตหลา วานั่นเปนผลจากความชั่วชาเลวทรามที่กระทําไวแต
ประการใด
เหตุนี้รัฐบาลของลิฉุย กุยกีจึงเปนรัฐบาลทรราชยแบบเดียวกับ รัฐบาลของตั๋งโตะเกือบทุกประการ ยกเวนก็แต
เพียงสองอยางเทานั้นคือ ไมตั้งตัวเปนบิดาบุญธรรมของฮองเตอยางหนึ่ง และไมถึงกับเอาคนเปนๆ มาทอดใน
งานเลี้ยงโตะอีกอยางหนึ่ง เมื่อเปนเชนนี้บรรดาขุนนางขาราชการและราษฎรจึงไดรับความเดือดรอนเหมือนกับ
ครั้งตั๋งโตะอีกครั้งหนึ่ง สงผลใหหัวเมืองบางเมืองมีความคิดที่จะลมลางรัฐบาล และในหมูประชาชนหลายพื้น
ที่ก็เกิดการเคลื่อนไหวที่จะลุกขึ้นสูอีกครั้งหนึ่ง เชื้อไฟขบวนการกูชาติของโจรโพกผาเหลืองจึงเริ่มปะทุขึ้นอีก
ครั้งหนึ่งดวย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

6. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 6
ในดานขุนศึกนั้นมาเทง เจาเมืองเสเหลียงและคูเกลอคือหันซุย เจาเมืองเปงจิ๋ว ซึ่งเปนเจาเมืองครองดินแดน
ภาคพายัพ ไดรับทราบ ขาวการกอกรรมทําเข็ญของรัฐบาลลิฉุย กุยกีแลว จึงปรึกษากันวาบัดนี้รัฐบาลของลิฉุย
กุยกีเปนทรราชยเหมือนกับรัฐบาลของตั๋งโตะ จะปลอยไวอีกไมไดจําเปนตองกําจัดเสีย ดังนั้นจึงตองวางไสศึก
ไวใน เมืองหลวงเพื่อจะไดกําจัดลิฉุย กุยกีไดโดยสะดวก สองเกลอปรึกษากันแลว จึงทําหนังสือลับถึง
มหาดเล็กในพระเจาเหี้ยนเตสามคน ซึ่งสนิทสนมไววางใจกันมาแตกอนคือ มาฮู, ตงเซียง และเลาเฉีย ใหทํา
การเปนไสศึกอยูในเมืองหลวง และใหนําความขึ้นกราบบังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตทรงทราบวา เจาเมืองทั้งสอง
จะยกกองทัพเขาเมืองหลวงเพื่อลมรัฐบาลของลิฉุย กุยกีเสีย มหาดเล็กทั้งสามคนไดรับหนังสือลับของเจา
เมืองทั้งสองแลว มีความเห็นพองตองกันที่จะตองรวมลมลางรัฐบาลของลิฉุย กุยกี จึงพา กันไปเฝาพระเจา
เหี้ยนเตเปนการสวนพระองคถึงขางในพระตําหนัก ที่ประทับกราบบังคมทูลใหทรงทราบความตามที่สองเจา
เมืองบอกมานั้น
พระเจาเหี้ยนเตทรงทราบความแลวมีพระทัยยินดียิ่งนัก จึงมีพระราชหัตถเลขาไปยังสองเจาเมืองวาทรงขอบใจ
ที่สองเจาเมืองเปนเดือดแคนดวย แผนดินและราษฎร หากทําการสําเร็จแลวจะโปรดใหเปนขุนนางผูใหญสาม
มหาดเล็กรับพระราชทานพระราชหัตถเลขาแลว ก็นําไปมอบแกทหารเดินสารของมาเทง หันซุย เพื่อนําไป
มอบแกสองเจาเมืองตอไป
ครั้นมาเทง หันซุย ไดรับพระราชหัตถเลขาและทราบพระราชประสงคแลวมีความยินดียิ่งนัก จึงสั่งการใหเตรียม
กองทัพจากทั้งสอง เมืองกําลังพลสิบสองหมื่นเคลื่อนทัพจากภาคพายัพสูเมืองหลวง เสนทางเดินทัพจาก
เมืองเสเหลียงและเมืองเปงจิ๋ว ไปเมืองเตียงอันเปนระยะทางไกลกวาสามรอยกิโลเมตร เสนทางทุรกันดาร
กลางวันรอนจัด กลางคืนหนาวจัด ดังนั้นแมกองทัพทั้งสองเมืองจะเปนกองทัพมาที่เกงกลาสามารถก็ตองหยุด
พักเปนระยะๆ ครั้นเดินทัพมาถึงกลางทางหนวยลาดตระเวนของเมืองหลวงก็ไดรับขาวศึกจึงรีบสงใบบอก
รายงานใหรัฐบาลทราบ ลิฉุย กุยกี จึงใหหาเตียวเจ และหวนเตียว ซึ่งเปนแกนนําสําคัญของรัฐบาลพรอม ดวย
กาเซี่ยงกุนซือคนสําคัญมาประชุมเพื่อเตรียมรับมือกับสงคราม ขุนศึกภาคพายัพ และปรึกษาวาจะคิดอานวาง
แผนการสงครามประการใด
กาเซี่ยงกุนซือคนสําคัญของรัฐบาลไดเสนอความเห็นวาการศึกครั้งนี้ไมนาหนักใจแตประการใด แลวยก
สถานการณของทั้งสองฝายขึ้นแสดงตอที่ประชุมวา ขาศึกเดินทัพมาแตทางไกล และไมมีหัวเมือง ราย
ทางเขารวมดวย ดังนั้นยิ่งเดินทัพลึกเขามาทางเมืองหลวงมากเทาใด ไพรพลยอมยากลําบาก และออนลาลง
มากขึ้นเทานั้น การลําเลียง เสบียงก็จะไมสามารถลําเลียงสนับสนุนไดทันตอความตองการ ยิ่งใกล เมืองหลวง
เทาใดเสบียงอาหารก็จะลําเลียงไดนอยลงเทานั้น ในที่สุดก็จะคงเหลือเพียงเสบียงที่ติดตัวมาซึ่งใชในกอง
ทัพไดไมนาน
หลังจากแสดงสภาพการณของฝายขาศึกแลว กาเซี่ยงก็ไดแสดง สภาพการณของฝายเมืองหลวงวาฝายเมือง
หลวงตั้งมั่นอยูในพระนคร มีกําแพงเชิงเทิน คายคู หอรบพรอมสรรพ ทหารก็พรอม เสบียงก็มาก กําลังของ
เมืองหลวงในยามปะทะขาศึกจะมีความสดชื่นยิ่งกวาขาศึกที่ออนลาอิดโรย กาเซี่ยงจึงสรุปวาสถานการณ
สงครามของทั้งสองฝายเปนดั่งนี้ ทําใหเวลายิ่งเนิ่นนานไปเพียงใดยอมเปนโทษแกขาศึกเพียงนั้น และเปนคุณ
แกฝายเมืองหลวงเพียงนั้น วาแลวจึงถามที่ประชุมวาสภาพการศึกครั้งนี้เปนดั่งนี้ใชหรือไม ที่ประชุมยอมรับ
สภาพการสงครามระหวางขาศึกกับฝายเมืองหลวงตามที่กาเซี่ยงไดกลาวมาทั้งนั้น ลิฉุยจึงใหกาเซี่ยงเสนอ
แผนยุทธการตอไป
กาเซี่ยงจึงวาเมื่อปจจัยพื้นฐานของสงครามระหวางขาศึกกับเรา เปนดั่งนี้แลว ปจจัยพื้นฐานเหลานั้นจึงกําหนด
ยุทธการใหฝายเมืองหลวงเปนฝายตั้งรับ และรอคอยโอกาสโจมตี ทั้งกําหนดแผนการยุทธใหขาศึกยกลวง
มาถึงชานกําแพงพระนคร ในที่สุดขาศึกก็จะหมด เสบียงแลวตองถอนทัพกลับไป ถึงเวลานั้นฝายเมืองหลวง
จึงยกตาม ตียอมจะไดรับชัยชนะเปนมั่นคง ลิบองกับอองหอง สองขุนนางที่ไดรับแตงตั้งใหมเปนบําเหน็จ
ความชอบที่เปดประตูเมืองรับทัพลิฉุย กุยกี ไมเห็นดวยกับแผนยุทธการของกาเซี่ยง และเสนอแผนยุทธการ
ใหมใหฝายเมืองหลวงยกกองทัพไปโจมตีขาศึก มิใหยกลวงเขามาถึงพระนครได โดยอางวาจะกอใหเกิดความ
ตระหนกตกใจแกราษฎร แลววาขาพเจาทั้งสองขอนําทหารเพียงหมื่นคนไปตัดเอาศีรษะมาเทง หันซุย มาให
จงได
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิฉุย กุยกี เห็นชอบตามแผนการยุทธของสองขุนนาง แตกาเซี่ยง ทวงติงวาการยกทัพไปครั้งนี้จะเสียทีแก
ขาศึกเปนมั่นคง เพราะเมื่อฝายเรายกทัพไปทางไกลก็จะสูญเสียความไดเปรียบที่มีอยูจากการตั้งรับและมี
สภาพไมตางกับขาศึก แตเนื่องจากขาศึกมีกําลังพลมากกวาทั้งการยุทธจะเกิดขึ้นในพื้นราบรบกันดวยกําลัง
ทหารมายอมมีสภาพเปนรองฝายกองทัพเมืองเสเหลียงที่มีความเชี่ยวชาญการรบบนหลังมา ฝายเมืองหลวงจึง

7. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 7
เสียเปรียบในทุกทาง ลิบอง อองหอง ฟงคํากาเซี่ยงแลวไมพอใจจึงวาการยกไปครั้งนี้ถาหากไมไดหัวมาเทง
หันซุย กลับมาก็ขอใหเอาหัวของขาพเจา สองคนแทน แตถาขาพเจาไดหัวของสองเจาเมืองมาแลวก็ให
กาเซี่ยง มอบศีรษะแกขาพเจา กาเซี่ยงไมรับคําทาของสองขุนนาง ยังคงเสนอตอไปวาถาจะให ลิบอง ออง
หอง ยกไปก็จะเสียทีแกขาศึกเปนแมนมั่น แตเพื่อไมใหเสียการขาพเจาขอเสนอใหทานแมทัพเตียวเจ และ
หวนเตียว ยกทหาร อีกหมื่นหนึ่งไปตั้งมั่นไวที่เขาเจียวจิด ซึ่งอยูทางทิศตะวันตกหางจาก เมืองหลวงไป
ระยะทางสองพันหารอยเสน หรือประมาณหนึ่งรอยกิโลเมตร ณ เขาลูกนี้เปนชัยภูมิสําคัญ เพราะภูมิประเทศมี
ทางเดินทัพเฉพาะตามซอกเขาเทานั้น ถึงขาศึกมีกําลังพลมากกวาก็ถูกสภาพ ภูมิประเทศบีบบังคับใหเสมือน
นอย หากลิบอง อองหอง เสียทีมาฝายเมืองหลวงก็ยังคงสามารถยันทัพขาศึกไวได ณ ที่นี้ การสงคราม ครั้งนี้
เราก็จะไมเสียทีแกขาศึก
ปรากฏวาคณะฝายทหารทั้งหมดในที่ประชุมไมเห็นดวยกับขอเสนอของกาเซี่ยง ดังนั้นลิฉุย จึงสั่งใหจัด
กองทัพพลหมื่นหาพันคนใหลิบอง และอองหองยกไปรบดวยมาเทงและหันซุยตามแผนของสอง ขุนนาง
ดังกลาว กาเซี่ยงที่ปรึกษาเห็นเชนนั้นก็มิไดวากลาวประการใด คงรําพึง แตในใจวา "แลวจะไดเห็นดีกัน" ลิ
บอง อองหอง ยกกองทัพออกจากเมืองหลวง เดินทัพไปไดประมาณสองพันเสนก็เผชิญหนากับกองทัพภาค
พายัพของมาเทงและหันซุย ดังนั้นทั้งสองฝายจึงตั้งคายลงในลักษณะประชิดกัน เตรียมการยุทธขั้นแตกหัก
ตอไป
ครั้นรุงขึ้นทหารของทั้งสองฝายจึงยกออกจากคาย ตั้งขบวนเรียงหนากระดานเขาหากัน เวนพื้นที่เปนลานรบไว
ตรงกลาง แมทัพนายกอง ของทั้งสองฝายออกมายืนมาอยูหนาทหารของฝายตน เปนการเตรียม การทําศึก
โดยอาศัยฝมือทหารเอก หลังจากเปดฉากดากันตามธรรมเนียมแลว กองทัพภาคพายัพจึงสงมาเฉียวผูเปนบุตร
มาเทงและเปนทหารเอกออกรบ มาเฉียวนั้น สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) วา "อายุสิบแปดป หนาดังสี
หยก กิริยาวองไว" แตสามกกฉบับสมบูรณกลาววา เปน "หนุมนอยสีหนาดังหยกขาว ดวงตาดุจดาวตก รางดุจ
พยัคฆ แขนคลายวานร ทองเหมือนเสือดาว เอวดั่งสุนัขจิ้งจอก" ซึ่งดูออกจะมีลักษณะพิกล จึงเอาเปนวามา
เฉียวนั้นอายุสิบแปดป มีหนาขาวประดุจดังหยก ดวงตาคมวาว แข็งแรง แคลวคลองวองไว มาเฉียวรับคําสั่ง
แลวก็ขับมาศึกมือถือทวนยาวออกมากลางลาน รบฝายอองหองเห็นมาเฉียวยังเปนเด็กนักคิดวาจะเอาชัยได
โดยงายจึงชักมาออกมากลางลานรบ ทั้งสองฝายขับมาประอาวุธกันเพียง หาเพลง มาเฉียวก็เอาทวนแทงออง
หองตกมาตาย แลวชักมาหันหลังจะกลับเขามาในแถวทหารของเมืองเสเหลียง ฝายลิบองเห็นออง หองตายก็
โกรธ ขับมาถืองาวไลตามมาขางหลังมาเฉียว แตมาเฉียวทําเปนไมเห็น ฝายมาเทงผูบิดาเปนหวงมาเฉียวจึง
รองตะโกนใหระวังวาขาศึกกําลังไลตามมาขางหลัง พอดีลิบองขับมาเขามาใกลไดจังหวะงาวจึงเงื้องาวขึ้นจะ
ฟนมาเฉียวมาเฉียวสังเกตความเคลื่อนไหวของลิบองอยูทุกฝเทา ครั้นเห็น ลิบองเอางาวฟนลงมาก็เอี้ยวตัว
หลบพรอมกับชักมาเขาประกบมาของ ลิบอง แลวกระโจนไปบนหลังมาของลิบองจับลิบองไดบนหลังมานั้น
แลวเอามาสงแกมาเทงผูบิดา
มาเทงเห็นไดทีจึงใหสัญญาณทหารบุกเขาโจมตีกองทัพของลิบอง อองหอง ซึ่งกําลังขวัญเสียเพราะสูญเสีย
แมทัพไปทั้งหมด จึงแตกตื่น วิ่งหนีถูกทหารภาคพายัพฆาตายเปนจํานวนมาก และที่ถูกจับเปนก็ไมนอย
กองทัพลิบอง อองหอง จึงแตกพายไป มาเทงและหันซุยไดรับชัยชนะในศึกยกแรกแลว จึงเคลื่อนทัพ ภาค
พายัพเดินทางเขาเมืองหลวง แลวตั้งคายประชิดกําแพงพระนคร ครั้นตั้งคายเสร็จแลวจึงสั่งใหตัดศีรษะลิบอง
และอองหองเสียบประจานไวที่หนาคาย ลิฉุย กุยกี ทราบขาวศึกวาลิบอง อองหอง เสียทีแกขาศึกและกองทัพ
ภาคพายัพยกลวงมาประชิดกําแพงพระนคร จึงเรียกประชุมแมทัพนายกอง ณ กองบัญชาการกองกําลังรักษา
พระนคร และสั่งให หากาเซี่ยงที่ปรึกษาเขารวมประชุมดวย ลิฉุย เปดประชุมแลวกลาววาเปนความผิดของเรา
เองที่ไมฟงคํา กาเซี่ยง การณจึงเสียทีแกขาศึกถึงเพียงนี้ เราไดพิจารณาการณประมาณการศึก และแผน
ยุทธการของกาเซี่ยงอีกครั้งหนึ่งแลวเห็นวา เปนแผนการที่จะเอาชนะขาศึกได ดังนั้นจากนี้ไปใหปฏิบัติตาม
แผนของ กาเซี่ยง ทุกประการ
แลวลิฉุยจึงมีคําสั่งใหทหารทุกหนวยตั้งมั่นรับศึกในพระนครใหระมัดระวังรักษาเชิงเทิน คายคู หอรบตางๆ ให
มั่นคงทุกดาน สงครามกับขุนศึกภาคพายัพที่ดําเนินการมาถึงชั้นนี้ ไดใหขอพิสูจนที่ชัดเจนอยางหนึ่งวา
ความผิดถูกนั้นหาไดขึ้นอยูกับเสียงขางมากแตประการใดไม หากขึ้นอยูกับสติปญญาและขอมูลขาวสารที่
ถูกตองถองแทตางหาก แมจะเปนเสียงขางนอยแตถาหากมีสติปญญากําหนดแผนการขึ้นบนพื้นฐานของขอมูล
ขาวสารที่ถูกตองแลว ยังดีเสีย กวาเสียงขางมากที่ไรสติปญญาและปราศจากขอมูลขาวสารที่ถูกตอง พระผูมี
พระภาคเจาทรงตรัสวาการประชุมที่ไมมีบัณฑิตยอมไม ถือวาเปนการประชุม ซึ่งหากจะกลาวโดยสํานวนของ
กิมยงก็ตองกลาววาการประชุมที่ไมมีบัณฑิตก็คือการผายลมนั่นเอง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

8. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 8
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
กลยุทธสงบสยบความเคลื่อนไหว (ตอนที่ 54)
กองทัพจากแดนไกลตั้งคายประชิดกําแพงพระนครแลวยกทหารออกมาทารบกับฝายเมืองหลวงทุกวัน ตีกลอง
ศึกมาลอ โหรองดาทอฝายเมืองหลวงสักเทาใด ฝายเมืองหลวงก็ไมยอมออกรบ มิหนําซ้ํายังยั่วเยาดวยการไป
ตั้งโตะจัดเลี้ยงบนกําแพงพระนคร ดื่มกินกันเปนที่สนุกสนานบางวันในขณะที่กองทัพจากภาคพายัพตั้งมั่นอยู
ในคายภายในเมืองหลวงก็จัดดนตรีมาเลน เสียงมโหรีดังสนั่นไดยินไปถึงคายของ มาเทงและหันซุย การตั้งมั่น
ประกอบเขากับการเลี้ยงโตะบนกําแพงพระนครและการเลนดนตรีภายในพระนครไดสรางความโมโหโกรธา
ใหกับฝายมาเทง หันซุยเปนยิ่งนัก แตจะรบก็รบไมได เพราะฝายเมืองหลวงไมยอมรบดวย ยังคงตั้งมั่นรักษา
เชิงเทินคายคู หอรบไวอยางเหนียวแนน อาการเชนนี้ดูเหมือนวามิใชการรบ แตแทจริงนี่คือการรบเพราะการตั้ง
มั่นในลักษณะนี้เปนยุทธานุภาพชนิดหนึ่งที่ฝายเมือง หลวงกําลังใชทําลายฝายมาเทง หันซุย ใหออนเปลี้ยลง
ทุกวี่วัน เปน ผลที่เกิดขึ้นจากแผนการอันไดกําหนดไวเปนอยางดีแลว เปนแผน การที่มีผลคือชัยชนะโดยไม
ตองรบ นี่คือการสะทอนถึงสภาพที่กุมชัยชนะอยางแนแทไวในมือ ในขณะที่อีกฝายหนึ่งกลับดิ้นรนเพื่อจะ
เอาชนะ และนั่นคืออาการของฝายที่กําลังจะพายแพนั่นเอง
ทั้งสองฝายทําการยุทธตอกันในลักษณะเชนนี้จนเวลาผานไปสองเดือน กองทัพจากแดนไกลก็ขาดเสบียงลง
ทหารออนลาอิดโรย และเสียขวัญทั้งกองทัพ ในขณะนั้นขาวการเคลื่อนไหวของสามมหาดเล็กที่เปนไสศึกให
กับมาเทง หันซุยไดทราบไปถึงหูของลิฉุยวาเหตุที่กองทัพยกมาประชิดเมืองหลวงก็เพราะมาฮู ตงเซียง และ
เลาเฉียเปนไสศึก ลิฉุยทราบความก็โกรธ สั่งทหารใหจับตัวสามมหาดเล็กพรอมครอบครัวมาประหาร แลวตัด
ศีรษะเสียบไวบนเชิงเทิน
ฝายมาเทงและหันซุยทราบขาววาสามมหาดเล็กซึ่งรับทําการเปน ไสศึกในเมืองหลวงถูกประหารเสียแลวก็สิ้น
หนทางที่จะทําการศึกตอไป เพราะการณขางในก็มืดมิรูขาวคราวของฝายเมืองหลวง การณขางนอก กองทัพ
จากภาคพายัพก็ขาดเสบียง ดังนั้นมาเทงและหันซุยจึงปรึกษากัน และเห็นชอบรวมกันวาใหถอยทัพกลับภาค
พายัพ โดยแยกขบวนออกเปนสองกอง คือมาเทงคุมกองทัพเมืองเสเหลียง และหันซุยคุม กองทัพเมืองเปงจิ๋ว
แลวแยกกันถอยทัพเปนสองทางกลับเมืองแตละเมืองปรึกษากันเสร็จแลว ครั้นเวลายามสามกองทัพจากภาค
พายัพ ทั้งสองกองก็ถอนทัพเคลื่อนออกจากเขตเมืองหลวงคืนสูภาคพายัพ
รุงขึ้นลิฉุย กุยกีไดทราบวาขาศึกถอนทัพยกถอยกลับไปตามแผนการความคิดของกาเซี่ยง จึงสั่งใหเตียวเจ
และหวนเตียวยกทหาร ไปคนละกองไลตามตีกองทัพจากภาคพายัพ โดยเตียวเจไลตามตีกองทัพของมาเทง
และหวนเตียวไลตามตีกองทัพของหันซุย เตียวเจและหวนเตียวรับคําสั่งแลวก็ยกทหารออกจากพระนครไล
ตามตีกองทัพของมาเทงและหันซุยตามคําสั่งหวนเตียวยกทหารตามหันซุยมาถึงเขาตันฉอง หันซุยไดยินเสียง
กองทหารไลตามมาเห็นธงประจําตัวแมทัพวาหวนเตียวคนบานเดียวกัน จึงชักมามาดานหลังทหารพบกับหวน
เตียวแลวจึงกระทําคารวะตามธรรมเนียมแลววา เรายกมาทั้งนี้เพื่อกําจัดศัตรูราชสมบัติเสีย บัดนี้กองทัพของ
เราขาดเสบียงจึงตองถอยทัพกลับ ขอใหทานเห็นแกไมตรีที่มีมาแตนอยปลอยเรากลับไปอยาใหตองกระทําศึก
ตอกันใหเสียเลือดเนื้อทหารเลย
หวนเตียวคารวะตอบหันซุยแลววาการครั้งนี้เปนเรื่องของแผนดินเปนการใหญ เราจะเห็นแกหนาคาตากันไมได
ทานจงเตรียมใหพรอมเถิด เราจะเขาโจมตีทาน หันซุยจึงวา "เรายกมาทั้งนี้ก็เพราะหวังจะทํานุบํารุงแผนดินให
อยูเย็นเปนสุข ถึงทานจะมิคิดถึงเรา ก็จงคิดถึงพระเจาเหี้ยนเตซึ่งครองราชสมบัตินั้นเถิด" หวนเตียวรูอยูกับอก
วารัฐบาลของลิฉุย กุยกีเปนรัฐบาลทรราชย ขมเหงฮองเตกดขี่รังแกขุนนางราษฎร ครั้นไดยินความนี้ ความคิด
กตัญูตอราชวงศฮั่นก็ประดังขึ้นในอกเห็นคลอยตามไปกับคําหันซุย มิไดกลาวตอบประการใด คงยืนมาเฉย
อยูกับที่เปนทีปลอยใหหันซุย ยกทหารไปได หันซุยเห็นเชนนั้นจึงสั่งทหารใหเคลื่อนกองทัพรีบเดินทางกลับ
เมืองเปงจิ๋ว ฝายหวนเตียวเมื่อเห็นกองทัพเมืองเปงจิ๋วยกกลับไปแลวก็ตั้งคายมั่นลง ณ ที่นั้นเพื่อติดตาม
สถานการณวากองทัพภาคพายัพจะยกกลับไปจริงหรือวาจะยอนกลับมาใหม ฝายเตียวเจซึ่งยกกองทัพไลตาม
ตีกองทัพเมืองเสเหลียงไปทันเขาจึงเขารบพุงกันเปนสามารถ มาเฉียวผูบุตรมาเทงไดเขารบดวยเตียวเจ แต
เตียวเจสูกําลังมาเฉียวไมไดจึงถอยทหารกลับมาและมาสมทบดวยหวนเตียวตั้งคายมั่นรักษาการณอยูในที่นั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) วากองทัพของเตียวเจยกไลตามตีกองทัพเมืองเสเหลียงแตไมทันกัน จึง
ยกกลับมาตั้งอยูกับหวนเตียว ในขณะที่คอยติดตามสถานการณอยูนั้น หลานของลิฉุยซึ่งมาในกองทัพของ
หวนเตียวไดรูเห็นเหตุการณที่หวนเตียวพบหันซุยแลว ปลอยใหหันซุยถอยทัพกลับไปโดยไมโจมตีตามคําสั่ง
ของลิฉุย จึงรีบกลับเขาเมืองหลวงนําความไปแจงใหลิฉุยทราบ ลิฉุยทราบความก็โกรธหวนเตียวที่ขัดคําสั่ง

9. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 9
ทั้งเกรงวาในภายหนาหวนเตียวจะคบคิดกับมาเทง หันซุย ทรยศตอตัวเอง สิ้นความวางใจที่จะคบหาหวนเตียว
อีกตอไป จึงเรียกกาเซี่ยงมาปรึกษาวาจะใหทหารไปจับตัวหวนเตียวมาฆาเสีย กาเซี่ยงจึงวาในขณะนี้บานเมือง
ยังไมสงบสันติ หากทานสงทหารขึ้นไปจับตัวหวนเตียวเกรงวาจะเกิดศึกขึ้นภายในเพราะหวนเตียวนั้นใกลชิด
สนิทสนมกับเตียวเจ และคุมทหารอยูนอกพระนคร หากรูวาทานจะเอาตัวมาฆาเสียคงจะไมยอมใหจับแตโดยดี
แลวยอม คิดดิ้นรนตอสูจนเกิดเปนสงครามขึ้น ความสูญเสียก็จะติดตามมาโดยไมจําเปน ทั้งขาศึกก็อาจยกทัพ
เขาเมืองหลวงซ้ําเติมเอาไดเราก็จะเสียทีไป
ลิฉุยจึงปรึกษาวาทําอยางไรจึงจะกําจัดหวนเตียวไดโดยไมเกิดความเสียหายดังคําทาน กาเซี่ยงจึงวาขอให
ทานมีหนังสือออกไปถึงเตียวเจและหวนเตียววาบัดนี้กองทัพมาเทง หันซุย ถอยกลับภาคพายัพแลว ไมจําตอง
รอคอยฟงสถานการณตอไปใหรีบกลับเขาเมือง หลวงเพื่อรวมงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ เมื่อเตียวเจ หวนเตียว
กลับเขา มาแลวก็จะกําจัดเสียไดโดยงาย ลิฉุยเห็นดวยกับแผนการนี้ จึงใหทหารถือหนังสือไปบอกใหเตียวเจ
และหวนเตียวใหยกกองทัพกลับเมืองหลวงตามคําของกาเซี่ยง สองแมทัพรับหนังสือของลิฉุยแลวมิไดคิด
ระแวงสงสัยประการใด จึงยกกองทัพกลับเมืองหลวง แลวเตียวเจ หวนเตียวจึงไปรวมงานเลี้ยงฉลองชัยชนะที่
กองบัญชาการกองกําลังรักษาพระนคร ในขณะที่งานเลี้ยงฉลองชัยชนะดําเนินอยูนั้น ลิฉุยจึงเขาไปวากับหวน
เตียววาเราใหทานยกกองทัพไปตามตีหันซุย แตตัวทานฝาฝน ไมทําตามคําสั่งเอาใจออกหางจากเรา จะคบ
คิดดวยหันซุยทํารายเราหรือ หวนเตียวไดยินคําลิฉุยก็ตกใจ ยังไมทันไดตอบประการใด ทหาร ก็กรูเขามาจับ
เอาตัวหวนเตียวออกไปจากงานเลี้ยงทามกลางความตกตะลึงของบรรดาขุนนางขาราชการ เพราะตางคนตาง
ไมรูความนัยมากอน ยังไมทันหายตกตะลึงทหารก็นําศีรษะของหวนเตียวใสถาดเขามารายงานแกลิฉุย ยิ่งเพิ่ม
ความตกใจกลัวแกผูคนในที่นั้น
ฝายเตียวเจเห็นเหตุการณเชนนั้นก็ตกใจกลัวหมอบศีระษะลงกับโตะ ลิฉุยจึงเดินเขาไปหาเตียวเจประคองให
ลุกขึ้นแลววาการที่หวนเตียวขัดคําสั่งทรยศตอเรา ปลอยหันซุยไปนั้น ทานมิไดเกี่ยว ของรูเห็นดวย อยากังวล
ใจไปเลย เสร็จงานเลี้ยงแลว ลิฉุยไดออกคําสั่งใหโอนกองทหารในสังกัดของหวนเตียวใหไปขึ้นสังกัดกับเตียว
เจทั้งสิ้นและใหเตียวเจยกออกไปรักษาเมืองฮองหลงดังแตกอน
การตัดศีรษะคนเอาเขามาในงานเลี้ยงของลิฉุยครั้งนี้ ทําใหขุนนาง ขาราชการตางนึกถึงบรรยากาศเมื่อครั้งตั๋ง
โตะยังมีชีวิตอยูวา บัดนี้บรรยากาศเหลานั้นกําลังหวนกลับมาปกครองเมืองหลวงอีกครั้งหนึ่ง แลว ดังนั้นจึงตาง
เกรงกลัวลิฉุย กุยกีเปนอันมาก กาเซี่ยงเห็นบรรยากาศการเมืองในเมืองหลวงที่ขุนนางขาราชการ ตางเกรง
กลัว ลิฉุย กุยกีดังนี้จึงเสนอแผนการปกครองใหลิฉุย กุยกี พยายามเอาอกเอาใจขุนนางและราษฎร ในสวนขุน
นางขาราชการก็ใหปรับยศตําแหนงและเลื่อนขั้นเงินเดือนให ในสวนราษฎรก็ลดสวยสาอากรและเอาใจใสทุกข
สุขของราษฎรมากขึ้น พระคุณที่ตามมากับพระเดชดั่งนี้จึงทําใหขุนนางขาราชการและราษฎรยอมอยูในอํานาจ
ของลิฉุย กุยกี ทั้งสิ้น
การสังหารหวนเตียวในครั้งนี้นับเปนเรื่องที่ควรตั้งความสังเกตเพราะสี่ทหารเอกกลุมนี้มีความสนิทสนมกันมา
ชานาน ตอสูความยากลําบากมาดวยกัน เสี่ยงเปนเสี่ยงตายมาดวยกันและรวมกันกระทํารัฐประหารดวยกัน ครั้น
ไดอํานาจรัฐมาครองแลวเพียงแคหวนเตียวปลอยหันซุยไป เหตุใดจึงตองถึงกับสังหารกันเอง จะทําความ
เขาใจกันไมไดหรือ หรือหากเห็นเปนความผิดฉกรรจ จะเอาโทษแตสถานเบา หรือจะเนรเทศใหไปอยูเมืองอื่น
ไมไดหรือ จะวาลิฉุยสังหารหวนเตียวเสียเพื่อลดจํานวนหุนสวนแหงอํานาจใหเหลือนอยตัวลง แลวตัวเองจะมี
อํานาจเพิ่มขึ้นก็ไมเห็นสม เพราะถึง แมหวนเตียวยังอยู ลิฉุยก็ยังคงมีอํานาจลนฟาอยูแลว ครั้นหวนเตียวตาย
แลวก็เห็นไดวาลิฉุยมิไดเอาอํานาจของหวนเตียวมาไวกับตน หากมอบใหแกเตียวเจ ซึ่งรูอยูวาสนิทสนมกับ
หวนเตียวมากกวา จึงแสดงวาลิฉุยนั้นมิไดมุงตอประการนี้
จะวาลิฉุยเปนคนหวาดระแวงไมวางใจคนก็ยอมไมใช เพราะถาหากเปนเชนนั้นไหนเลยจะคงอํานาจเตียวเจไว
ดังเดิมมิหนําซ้ํายังเพิ่ม อํานาจทางทหารใหอีกเลา ความขอนี้มีความเปนไปไดวาอํานาจรัฐทําใหลิฉุยลืม
ความหลัง ลืมความเปนเพื่อน ลืมน้ํามิตรที่รวมเสี่ยงตายมาแตกอน ตองการสําแดงอํานาจสิทธิขาดของตนให
เปนที่ปรากฏวาลิฉุยแตผูเดียวเทานั้นที่ครองอํานาจสูงสุด คําสั่งคือประกาศิตที่มิอาจฝาฝนได ผูใดขัดคําสั่ง
ยอมตองถือเปนความผิดและมีโทษประหาร ถึงแมจะเปนเพื่อนสนิทก็ไมละเวน นี่คือกลวิธีในการสรางอํานาจ
และความเปนผูนําชนิดหนึ่ง ปมเงื่อนก็คือความตองการเปนใหญในแผนดินแตผูเดียว โดยตัดกุยกี เตียวเจ
และหวนเตียวออกไปใหเหลือฐานะเปนเพียงผูชวยหรือลูกนองของตวเทานั้น โดยนัยนี้ยอมแสดงวาบัดนี้ลิฉุย
ไดยึดอํานาจรัฐที่รวมกอการโดยสี่ทหารเอกเปนของตนแตผูเดียวแลว และเมื่อยึดอํานาจนั้นเปนของตนแตผู
เดียวแลวก็จําเปนที่จะตอง สรางความศักดิ์สิทธิ์ของอํานาจ และสรางความยิ่งใหญของตนใหปรากฏ ความ
ศักดิ์สิทธิ์และความยิ่งใหญนั้นคือรากฐานรองรับความ เปนผูนําสูงสุดของลิฉุยนั่นเอง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

10. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 10
การที่กุยกีมิไดทวงติงขัดขวาง ในขณะที่เตียวเจยอมรับปฏิบัติตามคําสั่งของ ลิฉุยคือปรากฏการณที่แสดงให
เห็นวาทั้งสองคนนี้ไดยอมรับฐานะใหมที่เปลี่ยนแปลงฐานะเดิมจากหุนสวนทางการเมืองของลิฉุยมาเปน
ลูกนอง ผูใตบังคับบัญชาของลิฉุยไปแลว หรือวานี่คือธรรมชาติของอํานาจที่ไมอาจถือไดโดยคนหลายคน
หากตองถือไวแตคนเพียงคนเดียวเทานั้น และถาเปนเชนนั้นสิ่งที่เรียกวาระบอบประชาธิปไตยหรือการนํารวม
หมูก็อาจมีฐานะที่แทจริง เพียงรูปแบบ หรือเปนเปลือกที่หอหุมตัวอํานาจที่แทจริงที่ยังคงถือและยึดกุมไวโดย
คนเพียงคนเดียวเทานั้น
สถานการณในวันนี้สี่ทหารเอกลูกนองเกาของตั๋งโตะ ซึ่งเดิมทีเปน หุนสวนแหงอํานาจทางการเมือง ไดลาง
ผลาญกันเองจนเหลืออยูเพียง สามคนเทานั้น โดยคนหนึ่งคือลิฉุยเปนผูคุมอํานาจสูงสุดแตผูเดียว ในขณะที่
กุยกี และเตียวเจ ไดกลายเปนลูกนองผูใตบังคับบัญชาไปแลว ประวัติศาสตรแหงอํานาจตั้งแตอดีตจนถึง
ปจจุบันลวนเปนเชนนี้ ดังนั้นพระผูมีพระภาคเจาจึงตรัสวา "วโส อิสสริยัง โลเก" ซึ่งแปลวา "อํานาจเปนใหญ
ในโลก"
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
สงครามโจรโพกผาเหลืองครั้งที่สาม (ตอนที่ 55)
กองทัพภาคพายัพของมาเทงและหันซุยถอยกลับไปแลว ทิ้งรอยราวภายในคณะสี่ทหารเอก ซึ่งบัดนี้คงเหลือ
อยูเพียงสามคนไวขางหลัง แตความเคลื่อนไหวลุกขึ้นตอสูกูชาติของประชาชนกําลังจะเริ่มตนขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
จําเดิมแตการลุกขึ้นสูของประชาชนครั้งที่สอง ที่เมืองอวนเซียถูกปราบปรามในปลายรัชสมัยของพระเจาเลนเต
แลว กองกําลังกูชาติของประชาชนก็แตกฉานซานเซ็นไปตามทิศตางๆ แตทวาเชื้อไฟปฏิวัติของประชาชนนั้น
หาดับมอดสิ้นไปไม แกนนําของขบวนการกูชาติบางสวนที่แตกหนีหลบภัยในภาคตะวันออกไดปกหลักพักฟน
ที่เมืองเซียงจิ๋วแหงหนึ่ง และอีกสวนหนึ่ง ไดหลบราชภัยไปปกหลักพักฟนในเขตเมืองปกไฮ และอีกบาง
ทองที่
ครั้นเกิดการจลาจลขึ้นในเมืองหลวงและมีการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลจากโฮจิ๋นเปนรัฐบาลของตั๋งโตะ จากรัฐบาล
ของตั๋งโตะเปนรัฐบาลของอองอุน จนกระทั่งถึงรัฐบาลของลิฉุย กุยกี ทุกๆ รัฐบาลตางมิไดเหลียวแลเอาใจใส
ทุกขสุขของราษฎร บางรัฐบาลยังกดขี่ขมเหงรังแกประชาชนอยางโหดรายทารุณ จึงสรางความโกรธแคน
ชิงชังในหมูประชาชนอยางกวางขวาง ขาราชการขุนนางในหัวเมืองไดถือโอกาสที่อํานาจรัฐสวนกลางออนแอ
ขาดการกํากับตรวจสอบ ทําการกดขี่ขมเหงราษฎรมากขึ้น ดังนั้นจึงเปนธรรมดาที่ประชาชนตองลุกขึ้นตอสูเพื่อ
ไปตายเอาดาบหนาดังที่วิสา คัญทัพ กวีของประชาชนไดรจนาไววา
"เมื่อลุกขึ้นตอสูผูกดขี่
ประชาชนยอมมีชีวิตใหม
เมื่อทองฟาสีทองผองอําไพ
ประชาชนยอมเปนใหญในแผนดิน"
ในสถานการณเชนนี้ขบวนการตอสูกูชาติของประชาชนที่มอดลง จากการถูกปราบปรามครั้งที่สองจึงเริ่มคุโชน
ขึ้น แกนนําในพื้นที่ตางๆ จึงทําการจัดตั้งมวลชนขึ้นมาใหม เคลื่อนไหวความคิดทางการเมืองในหมูประชาชน
กวางขวางยิ่งขึ้นทุกวัน ชี้ใหประชาชนไดเขาใจถึงตนเหตุของความยากจนขนแคนและความยากไรทั้งปวงวา
ไมใชเกิดจากบาปกรรมในชาติปางกอน หากเกิดจากการถูกชนชั้นปกครอง เอาเปรียบขูดรีดดวยประการตางๆ
ในชาตินี้ตางหาก
มิหนําซ้ํายังสมคบกับตางชาติใหเขามาทําลายระบบเศรษฐกิจของประเทศจนยอยยับ บังคับราษฎรใหจําตอง
ขายทรัพยสมบัติแกตางชาติในราคาถูก ทําตัวเปนสมุนของตางชาติ ยึดกิจการของราษฎรแลวบรรณาการแก
ตางชาติในราคาต่ําเกือบจะเปนการยกใหเปลาๆ แมทรัพยสมบัติของชาติที่บรรพบุรุษไดสรางสมมานานเกือบ
รอยป ก็แอบมุบมิบขายใหแกตางชาติ ออกกฎหมายและระเบียบตางๆ ใหสิทธิประโยชนแกตางชาติในการยึด
ครองเศรษฐกิจของประเทศ ตลอดจนการถือครองที่ดิน ซึ่งบรรพบุรุษไดพลีเลือดเนื้อและชีวิต พิทักษรักษาไว
อยางไมไยดี
เพราะเหตุนี้ ประเทศจึงมีหนี้สินลนพนตัว ราษฎรถูกสูบเลือดสูบ เนื้ออยางเลือดเย็น ทั้งการกิน การอยู การ
จับจายใชสอยก็ตองจายคาความคิดหรือลิขสิทธิ์ใหกับตางชาติจนแทบจะเหลือเพียงอากาศหาย ใจเทานั้นที่
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ราษฎรยังไมตองจายเงินซื้อหา ความยากจนของราษฎรและประเทศชาติจึงเกิดจากการขายชาติ เกิด

11. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 11
จากการยอมตัวเปนขี้ขาของตางชาติแลวชวยกันปลนสะดมราษฎรและประเทศชาติของตนเอง ราษฎรสัมผัส
ความจริงไดดวยตนเองเชนนี้แลว จึงพากันตอตานรัฐบาล และเขารวมกับขบวนการกูชาติมากขึ้นทุกวัน จน
สามารถกอ ตั้งเขตจรยุทธ เขตที่มั่น และฐานที่มั่นขึ้นไดสําเร็จอยางเปนขั้นตอนตามหลักการพัฒนาของ
สรรพสิ่งที่พัฒนา "จากไมมีสูมี จากเล็กสูใหญ และจากออนสูแข็ง" ทําใหฐานที่มั่นของกองกําลังอาวุธของ
ประชาชนมีความมั่นคงและขยายตัวออกไปอยางกวางขวาง
บรรดาชายฉกรรจในเขตเคลื่อนไหวไดอาสาเขารวมในกองกําลังอาวุธอยางตอเนื่อง จนกองกําลังติดอาวุธของ
ประชาชนเพิ่มจํานวนขึ้นถึงสี่สิบหมื่น ในขณะที่เขตเคลื่อนไหวไดขยายตัวครอบคลุมพื้นที่หลายเมือง มีราษฎร
อยูในเขตเคลื่อนไหวถึงรอยหมื่น อํานาจรัฐของประชาชนไดกอตัวขึ้น เติบโตและเขมแข็งขึ้นโดยลําดับ
ผลักดันใหเขตอํานาจรัฐของรัฐบาลถอยรนหดแคบลง จนคุกคามความปลอดภัยของบรรดาขุนนางขาราชการ
ทั้งเมืองเชียงจิ๋วและเมืองปกไฮ ดังนั้นหัวเมืองเหลานี้จึงมีใบบอกเขาไปยังเมืองหลวงวาบัดนี้โจรโพก
ผาเหลืองกอการกําเริบขึ้นอีกแลว ทําการปลนฆารังแกราษฎร ขอใหทางเมืองหลวงสงกองทัพมาชวย
ปราบปราม
ถาหากจะตําหนิคนแตงหนังสือสามกกวาเปนพวกเลาปตามทัศนะของหมอมราชวงศคึกฤทธิ์ ปราโมช แลว
การตําหนิเชนนั้นยังคงคลาดเคลื่อนจากความเปนจริง และถาจะใหถูกตองตรงกับขอเท็จจริงก็ตองตําหนิวาคน
เขียนสามกกเปนพวกขุนนางตางหาก ในกรณีของพวกขุนนางดวยกัน แมหากจะทําชั่วชาสารเลว หรือทําตน
ไรคาและความหมายใดๆ ก็ยังคงใหเกียรติยกยอง อยางนอย ก็ยังเอยอางชื่อเสียงเรียงนามไวในสามกก แต
ครั้นถึงทีของประชาชน กลับยัดเยียดวาเปนโจร และไมยอมเอยอางชื่อเสียงเรียงนามทําใหผูอานสามกกในชั้น
หลังไมรูจักชื่อเสียงของนักตอสูของประชาชนในครั้งกระโนน
การลุกขึ้นสูของประชาชนในครั้งที่สามนี้ เฉพาะดานเมืองเชียงจิ๋วดานเดียว สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง
(หน) ก็ยังระบุวา "โจรโพกผาเหลืองประมาณสามสิบ สี่สิบหมื่น" และ "บรรดาหญิงชายชาวเมืองที่โจรจับไว
นั้นประมาณรอยหมื่น" กําลังพลสามสิบ สี่สิบหมื่น มีขนาดใหญกวากําลังพลของกองทัพไทย กองทัพกัมพูชา
ลาว มาเลเซีย สิงคโปร และบรูไนรวม กัน เชนนี้แลวยังจะเรียกวาเปนโจร จึงออกจะเปนการบิดเบือนความจริง
ที่ชัดเจนเกินไป สวนราษฎรที่วาโจรจับกุมไวถึงรอยหมื่นหรือหนึ่งลานคนนั้นยอมเปนไปไมไดที่คนนับลานคน
จะถูกโจรจับ หรือหากวาจะจับกันจริงๆ แลว จะจับไวไดสักกี่วัน จะเลี้ยงดูทํามาหากินกันอยางไร นี่คือการ
บิดเบือนที่ไรความยุติธรรม กรณีจึงเปนเรื่องที่ราษฎรเหลานั้นปฏิเสธอํานาจรัฐ และเขารวมกับกองกําลังติด
อาวุธของประชาชน
ในบรรดากระบวนการบิดเบือนทางการเมืองตองยกใหพวกถือ ลัทธิขุนนาง ศักดินาเปนเลิศในโลก ภาพลักษณ
การตอสูกูชาติของประชาชนทุกหนแหงในโลกลวนถูกลัทธิขุนนางศักดินานี่เองที่ทํา การบิดเบือนจนกลายเปน
ยักษมารการเปลี่ยนแปลงการปกครองของประเทศไทยในปพุทธศักราช 2475 ถูกบิดเบือนวาเปน "การปฏิวัติ"
คือการทําใหแยลง ทั้งๆ ที่เปน "การอภิวัฒน" คือการทําใหกาวหนาและดียิ่งขึ้น การตอสูกับเผด็จ การขาย
ชาติในสมัยหนึ่งที่เรียกชื่อวา "พรรคคอมมิวนิสตแหงประเทศไทย" ก็ถูกเรียกวา "ผูกอการราย" แตการคายา
เสพยติด และการขายชาติซึ่งมีเภทภัยรายแรงยิ่งกวากลับไมประณามหรือทํา ลายใหสิ้นซาก แมวาจะบิดเบือน
ประการใด ความจริงก็ยอมปรากฏตัวใหคนรุนหลังรับรูจนไดเหมือนกับสามกกตอนนี้ก็ไดเห็นกันแลววา ที
กองทัพภาคพายัพเพียงสิบสองหมื่นยกเขาตีเมืองหลวงก็เรียกวา "กองทัพ" เอยอางชื่อแมทัพคือมาเทง
และหันซุย แตครั้นประชาชนลุกขึ้นสูและมิไดยกเขามาโจมตีเมืองหลวง มีกําลังพลมากกวากองทัพภาคพายัพ
ถึงกวาสามเทากลับเรียกวาเปน "โจร" ลิฉุย กุยกี ไดทราบความจากใบบอกของหัวเมืองแลว จึงเรียก ประชุม
ขุนนางขาราชการปรึกษาวา จะปราบปรามโจรโพกผาเหลือง นี้ไดอยางไร จูฮี อดีตรองแมทัพใหญปราบโจร
โพกผาเหลืองในยุคแรกๆ ซึ่งบัดนี้เปนที่ปรึกษาของผูสําเร็จราชการแผนดิน และมีความรูประสบการณเกี่ยวกับ
กรณีของโจรโพกผาเหลืองมากกวาใคร จึงไดเสนอวาการครั้งนี้ควรใหโจโฉเปนผูไปปราบ ลิฉุย กุยกี ไม
รูจักโจโฉมากอนจึงถามวาโจโฉเปนใคร และขณะนี้อยูที่ไหน จูฮีจึงวา เดิมโจโฉเคยรวมกับพวกขาพเจาปราบ
โจร โพกผาเหลืองในยุคสมัยของพระเจาเลนเต ตอมาโจโฉไดเขารวมกับอวนเสี้ยวกอตั้งกองทัพปฏิวัติยก
มารบดวยตั๋งโตะ ครั้นกองทัพปฏิวัติสลายตัวแลว โจโฉจึงยกไปตั้งอยูที่เมืองเองจิ๋ว มีกําลังทหารอยูเปน
จํานวนมากสามารถปราบโจรทางภาคตะวันออกไดสําเร็จ ทั้งจะเกิดผลดีทางการเมืองเพราะเทากับเปนการนิร
โทษกรรมใหกับโจโฉ และจะทําใหโจโฉกลับมาอยูในอํานาจของเมืองหลวงตอไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิฉุย กุยกี จึงปรึกษาตอไปวาจะทําอยางไรโจโฉจึงจะยอมยกกองทัพไปปราบโจรโพกผาเหลืองในครั้งนี้
เพราะบัดนี้ฐานะทางกฎหมายของโจโฉคือผูขบถตอทางราชการ จูฮีจึงแนะนําวาขอใหทาน มีหมายรับสั่งของ
พระเจาเหี้ยนเตไปถึงโจโฉ ดังนี้แลว โจโฉก็คงจะยอมปฏิบัติตามเพราะโจโฉยังคงยอมรับนับถือพระราชวงศ
ฮั่นอยู และเพื่อใหการปราบโจรครั้งนี้ราบคาบไปโดยเร็ว สมควรมีหมายรับ สั่งเปนสองฉบับคือถึงโจโฉฉบับ

12. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 12
หนึ่ง และถึงเปาสิ้นเจาเมืองเจปกใหยกกองทัพไปชวยโจโฉอีกกองหนึ่ง ลิฉุย กุยกีเห็นดวยกับแผนการของจูฮี
จึงใหทําหมายรับสั่งตาม คําของจูฮีทุกประการ
โจโฉนั้นนับแตชูธง "ตงหงี" จัดตั้งกองทัพปฏิวัติขึ้นแลวกลายเปนกบฏตอแผนดินของรัฐบาลกลาง และจุดยืน
ทางการเมืองนั้น โจโฉ ปฏิเสธไมยอมรับอํานาจของรัฐบาลกลาง แตยังคงยอมรับอํานาจของราชสํานักอยู
ครั้นไดรับพระบรมราชโองการของพระเจาเหี้ยนเตก็มีความยินดี จึงสั่งใหจัดการเตรียมกองทัพเพื่อยกไปตาม
หมายรับสั่ง ในขณะเดียวกันนั้น เปาสิ้นเจาเมืองเจปกก็ไดรับหมายรับสั่งให ยกไปชวยโจโฉปราบโจรโพก
ผาเหลือง ก็มีความยินดีเชนเดียวกัน เพราะเปาสิ้นก็มีฐานะเปนกบฏ เนื่องจากไดเขารวมในกองทัพปฏิวัติ การ
ไดรับหมายรับสั่งก็คือการไดรับนิรโทษกรรมโดยอัตโนมัติ ประกอบทั้งเปนคนอยากดังและเปนเจาเมืองที่ซาส
มากที่สุดตั้งแตครั้งที่เขารวม ในกองทัพปฏิวัติจึงรีบสั่งเตรียมกองทัพยกไปสมทบกับโจโฉที่เมืองเองจิ๋ว
ครั้นโจโฉไดทราบวาเปาสิ้นยกกองทัพมาสมทบดวยก็มีความยินดี จึงสั่งใหเคลื่อนทัพจากเมืองเองจิ๋วยกไป
เมืองเชียงจิ๋ว ครั้นเคลื่อนทัพมาถึงตําบลซิวสุน ซึ่งเปนเขตชายแดนเมืองเชียงจิ๋ว ก็เผชิญหนากับกองทัพหนา
ของโจรโพกผาเหลือง เปาสิ้นจึงอาสายกเปนกองหนาเขารบ
ในขณะที่กองหนาของเปาสิ้นเขาปะทะกับกองหนาของโจรโพกผาเหลืองนั้น โจรโพกผาเหลืองไดจัดกองทัพ
อีกกองหนึ่งวกออมเขาตีตลบดานหลังของกองทัพเปาสิ้นอีกทางหนึ่ง ทั้งสองกองตีกระหนาบกองทัพหนาของ
เปาสิ้นไวระหวางกลาง กองทัพของเปาสิ้นจึงเกิด การพะวงหนาพะวงหลัง และพากันแตกตื่นดวยคิดวาตองกล
ของ โจรโพกผาเหลือง กองหนาของโจรโพกผาเหลืองทั้งสองดานไดตีฝาเขามาถึงตัวของเปาสิ้น แลวเขา
ลอมไว ฆาฟนทหารติดตามเปาสิ้นจนไมมีเหลือ แลวใชหอกแทงเปาสิ้นถึงแกความตาย
ในขณะนั้นโจโฉซึ่งเปนกองทัพหลวงเห็นกองทัพของโจรโพกผาเหลืองเขาตีกระหนาบกองทัพของเปาสิ้น จึง
สั่งใหทหารเคลื่อนพลเขาโจมตีกระหนาบหลังกองทัพโจรโพกผาเหลืองกองที่วกมาทางดาน หลังของกองทัพ
เปาสิ้นนั้น กองทัพโจรโพกผาเหลืองไมทันระวังตัวจึง พากันแตกพลาน ทหารของเปาสิ้นที่เหลือรอดอยูเห็น
กองทัพโจโฉยกเขาตีประดาหนาเขามาก็ฮึดสูอีกครั้งหนึ่งจึงรวมตัวกันหันเขามาตีกระทบกระหนาบ กองทัพโจร
โพกผาเหลือง ดังนั้นกองทัพของโจรโพกผาเหลืองจึงตกอยูในสภาพถูกตีกระหนาบทั้งสองดาน ถูกสังหารลม
ตายลงเปนอันมาก ทหารโจรที่เหลืออยู จึงพากันแตกหนีไปทางดานเมืองเจปก สวนกองหนาของโจรโพก
ผาเหลืองที่ตีกระหนาบในขณะเผชิญ หนากับกองทัพของเปาสิ้นอยูทางขางหนานั้น เห็นกองทัพที่ยกตี
กระหนาบแตกพายก็พากันแตกพายตามไปดวย แลวยกหนีไปทางดานเมืองเจปกเชนเดียวกัน
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
วิถีแหงการกอรางตั้งตัวของโจโฉ (ตอนที่ 56)
โจโฉไดยกทหารไลตามตีโจรโพกผาเหลืองไปจนถึงชายแดนเมืองเจปก จับโจรโพกผาเหลืองและอาวุธ
ยุทโธปกรณตางๆ ไดเปนจํานวนมาก พวกโจรบางสวนที่หลบหนีไปไดครั้นเห็นวาสิ้นทางที่จะหนีและไรหนทาง
ไป จึงพากันกลับเขามา สวามิภักดิ์กับโจโฉ
โจโฉไดรีบปรับปรุงกองทัพ จัดสังกัดใหโจรโพกผาเหลืองที่ยอมเขาสวามิภักดิ์ที่มีจํานวนถึงหาหมื่นใหเปน
กองทัพหนา และจัดใหทหารที่มีมาแตเดิมเปนกองทัพหลวง แลวยกไปปราบปรามโจรโพกผาเหลือง ที่ยังคง
ตั้งฐานที่มั่นอยูอีกหลายแหงในภาคตะวันออก โจโฉใชเวลาเกือบสามเดือนก็สามารถปราบปรามโจรโพก
ผาเหลืองทางภาคตะวันออกไดอยางราบคาบ ไดเกลี้ยกลอมใหโจรโพกผาเหลืองจํานวนมากเขาสวามิภักดิ์
และรับเขาเปนทหารในกองทัพ สวนบรรดาราษฎรในเขตยึดครองของโจรโพกผาเหลืองนับลาน คนนั้น ถาชาย
ฉกรรจคนใดยอมเขาสวามิภักดิ์และสมัครเขาเปนทหาร โจโฉก็จะรับเขาไวในกองทัพ สวนที่ตองการทํามาหา
กินตามปกติก็อนุญาตใหทํามาหากินไดตามเดิม
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
เมื่อโจโฉไดทหารใหมจากโจรโพกผาเหลืองและบรรดาชายฉกรรจที่เต็มใจเขารับราชการทหารดวย จึงทําให
กองทัพของโจโฉขยายตัวเติบใหญมีกําลังพลเพิ่มขึ้นรวมกับของเดิมแลวมีจํานวนถึง สามสิบหมื่น และได
ปรับปรุงกองทัพใหมอีกครั้งหนึ่ง โดยกําลังพลที่มีมาแตเดิมเปนกองทัพหนึ่ง และกําลังพลใหมใหจัดตั้งเปนอีก
กองทัพหนึ่งเรียกวา "กองทัพเมืองเชียงจิ๋ว" เพื่อเปนการเอาใจและผูกใจกลุมโจรโพกผาเหลืองที่เขา
สวามิภักดิ์ใหมนั้น เสร็จจากการปราบโจรโพกผาเหลืองทางภาคตะวันออกแลว โจโฉจึงใหปลงทัพไวที่
ชายแดนเมืองเจปก และทํารายงานการศึกกราบ บังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตทรงทราบ แลวสงเขาเมืองหลวง
ฝายลิฉุย กุยกี ครั้นไดรับรายงานการศึกจากโจโฉแลว จึงเขาเฝาพระเจาเหี้ยนเตนําความขึ้นกราบบังคมทูลให
ทรงทราบ พระเจาเหี้ยนเตทราบความศึกตามคํากราบบังคมทูลแลวจึงตรัสวา การศึกครั้งนี้โจโฉทําความชอบ

13. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 13
มาก และโปรดเกลาฯ แตงตั้งให โจโฉเปนแมทัพใหญภาคตะวันออก ลิฉุย กุยกี ไมทันคิดและไมเฉลียวใจวา
เหตุใดพระเจาเหี้ยนเต จึงมีพระบรมราชโองการตั้งโจโฉดวยพระองคเอง ซึ่งถาวาโดยปกตินับแตลิฉุย กุยกี ได
ยึดอํานาจการปกครองมาจากอองอุนแลว จะเปนฝายที่เสนอแตงตั้งขาราชการและขุนนางตางๆ ไมมีสักครั้ง
เดียว ที่พระเจาเหี้ยนเตจะแตงตั้งดวยพระองคเอง
แตกระนั้นลิฉุย กุยกี ก็ยอมรับพระบรมราชโองการดังกลาว และทําเปนพระราชโองการแตงตั้งโจโฉตามรับสั่ง
แลวสงพระบรมราชโองการนั้นแกโจโฉ โจโฉในวันนี้จึงนับวาพนจากขอหากบฏจากกรณีที่เขารวมกับกองทัพ
ปฏิวัติและกลายเปนแมทัพใหญภาคตะวันออก ซึ่งมีกําลังทหารอยูในมือถึงสามสิบหมื่น นับเปนการขยายฐาน
กําลังอํานาจทาง ทหารครั้งสําคัญและครั้งใหญของโจโฉ กองทัพสามสิบหมื่นของโจโฉในวันนี้ยังมีแมทัพนาย
กองระดับทหารเอกอยูถึงหกคนคือแฮหัวตุน, แฮหัวเอี๋ยน, โจหยิน, โจหอง, ลิเตียน และงักจิ้น ดังนั้นกองทัพ
ของโจโฉจึงเปนกองทัพที่พรอมรบ ทั้งโดยวิธีตอสูกันดวยฝมือทหารเอก หรือดวยกําลังทหาร ยังคงขาดอยูก็
แตเพียงนักยุทธศาสตรที่สามารถวางแผนการยุทธในเชิง กลอุบายหรือเชิงกลพยุหะ และการใชพลังจักรวาล
และยังคงขาดอยูสําหรับดานการเมือง การปกครอง และการทูต
ตัวโจโฉเองนั้นแมจะเชี่ยวชาญทางพิชัยสงคราม และมีประสบการณทางดานการบริหารการปกครองมากอน
แตโจโฉก็รูดีวา ลําพังตัวคนเดียวนั้นยอมไมอาจทําการใหญไดสําเร็จ ซึ่งเปนธรรมดาของ "ปาใหญยอมไมอาจ
มีแตไมใหญเพียงตนเดียว หากตองมีทั้งไมขนาดใหญ ไมขนาดกลาง ไมขนาดเล็ก ไมพื้นดิน และไมพันธุที่มี
หัวอยูในดิน" ถึงกระนั้นหากจะเทียบกับซุนเซ็กและเลาปแลว ตองนับวาโจโฉ ไดกาวไปไกลกวากันมาก เพราะ
ในขณะนี้เลาปยังคงเปนเพียงเจาเมือง เพงงวนกวน ซึ่งเปนหัวเมืองชั้นจัตวา ขึ้นตอบังคับของเมืองปกเปงที่มี
กองซุนจานเปนเจาเมือง มีกําลังพลอยูในมือเพียงไมกี่หมื่นคน และมีทหารเอกก็เพียงกวนอูและเตียวหุย
เทานั้น ทั้งยังอยูหางจากอํานาจรัฐจนไกลโพน
ฝายซุนเซ็กนั้นเลา แมวาไดสืบทอดอํานาจจากซุนเกี๋ยนผูบิดาขึ้น เปนที่เจาเมืองเตียงสาแลว และแมวาเมือง
เตียงสาจะเปนศูนยกลางของแควนกังตั๋ง ดินแดนทางภาคใตของแมน้ําแยงซีมีหัวเมืองเอก โท ตรี จัตวา ใน
สังกัดถึงแปดสิบเอ็ดหัวเมืองก็จริงอยู แตความสัมพันธระหวางหัวเมืองเหลานั้นก็ยังคงอยูในลักษณะที่เมือง
เตียงสา เปนเพียงศูนยกลางในระบบราชการปกติของรัฐบาลกลางเทานั้น ไมไดมีอํานาจบังคับบัญชาหมือนกับ
เมืองที่ขึ้นตอโดยตรง
กําลังทหารของเมืองเตียงสาก็มีอยูไมกี่หมื่นคน สวนทหารเอกก็มีเพียงอุยกาย เทียเภา และฮันตง สามสหาย
รวมรบของซุนเกี๋ยนเทานั้น แตซุนเซ็กมีขอไดเปรียบเลาปตรงที่ดินแดนภาคใตของแมน้ํา แยงซีมีความสงบ
สันติ ราษฎรรักการทํามาคาขาย ซึ่งเปนรากฐานของการพัฒนา และเปนรากฐานของความเปนปกแผนในวัน
ขางหนา ทั้งหัวเมืองตางๆ ในภาคใตไมไดมีความขัดแยงถึงขนาดจะตองทําสงครามแกกัน หากมีขอพิพาทกัน
บางก็แกไขกันภายใตระบบราชการ หรือมิฉะนั้นก็แกไขกันเองโดยวิถีทางทํานองการคาขาย ผิดกันกับโจโฉซึ่ง
อยูทางภาคตะวันออกฝงเหนือของแมน้ําแยงซี ดินแดนในภาคเหนือเปนดินแดนที่มีขุนศึกอยูเปนจํานวนมาก
เชน มาเทง หันซุย อวนเสี้ยว อวนสุด หรือกองซุนจานเปนตน พวกขุนศึกในภาคเหนือลวนเปนผูใฝในอํานาจ
ตางแกงแยงแขงขันชิงดีแยงอํานาจซึ่งกันและกัน มีขอพิพาทกันแตเพียงเล็กนอยก็ใชสงคราม เปนเครื่องมือ
ตัดสิน แมยามสงบก็พยายามขยายเขตอํานาจทําสงครามแกกัน พฤติกรรมเชนนี้ยังคงสืบทอด
ตลอดมาแมกระทั่งทุกวันนี้
ดังนั้น ระหวางโจโฉ เลาปและซุนเซ็กในวันนี้จึงเห็นไดชัดวาโจโฉไดสรางฐานอํานาจทางทหารที่เขมแข็งเติบ
ใหญที่สุด ในขณะที่เลาปและซุนเซ็กยังคงมีกําลังทหารไมมากนัก แตเมื่อประมวลดาน ความเปนปกแผนของ
ดินแดนที่เกี่ยวของแลวก็ตองนับวาซุนเซ็กมีความเหนือกวาเลาปอยูมาก แตทวาโจโฉนั้นมีความมักใหญใฝสูง
คิดตั้งตัวเปนใหญตั้งแตยังเด็ก ครั้นสถานการณเปนใจใหเติบใหญขึ้นในภาคตะวันออก โจโฉจึงอาศัยโอกาสนี้
กอรางตั้งตัวเปนรูปรางที่ชัดเจนขึ้น ครั้นโจโฉไดรับพระบรมราชโองการโปรดเกลาแตงตั้งใหเปนแมทัพใหญ
ภาคตะวันออกแลวก็มีความยินดียิ่งนัก ดวยเห็นวานี่คือโอกาสอันยิ่งใหญที่สวรรคไดประทานใหแลว จึงรีบ
เคลื่อนกองทัพไปตั้งอยู ณ เมืองกุนจิ๋ว ซึ่งเปนเมืองยุทธศาสตรของดินแดนภาคตะวันออก
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจโฉเคยอยูเมืองหลวงมากอน มีความใกลชิดกับอํานาจรัฐ ไดรูเห็นการชวงชิงอํานาจรัฐ การใชอํานาจรัฐ และ
การรักษาอํานาจรัฐ ตั้งแตครั้งยุครัฐบาลของโฮจิ๋นมาจนถึงตอนตนยุครัฐบาลของตั๋งโตะ ดังนั้นโจโฉจึงได
เรียนรู ทั้งขอเดน ขอดอย ขอดี และขอเสียของรัฐบาลดังกลาววาปมเงื่อนของความสําเร็จหรือความลมเหลว
อยูที่คน เนื่องเพราะการงานทั้งปวงกระทําโดยคน คนจึงเปนผูกอใหเกิด ทั้งความสําเร็จและความลมเหลว เปน
ผูกอใหเกิดความสามัคคีสมานฉันท หรือความแตกสามัคคี และยังเปนผูกอใหเกิดความศรัทธาเชื่อมั่นหรือ
ความเคียดแคนชิงชัง โจโฉไดเรียนรูวาเหลานี้คือวิถีแหงการกอรางตั้งตัว ดังนั้นเมื่อโอกาสเปดใหแกการกอ

14. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 14
รางตั้งตัวแลว โจโฉจึงมุงเนนในเรื่องของคนเปนสําคัญ มุงมั่นรักษาคนดีมีฝมือและกําลังพลที่มีอยูแตเดิมให
แนนแฟนยิ่งขึ้น ควบคูไปกับการแสวงหาคนดีมีสติปญญาใหมๆ เขามารวมงาน แลวมอบหมายการงานที่
เหมาะสมแกแตละคนอยางชัดเจน โจโฉตั้งทัพที่เมืองกุนจิ๋วแลว ตระหนักดีวาปจจัยสําคัญแหงการตั้งตัวเปน
ใหญนั้นยังคงขาดอยูคือคณะที่ปรึกษาที่เปนมันสมองใน กิจการดานตางๆ ดังนั้นกิจกรรมแรกสุดที่โจโฉให
ความสําคัญและเรง รีบดําเนินการคือทุมเทความพยายามอยางเต็มที่ในการแสวงหาคนดีมีสติปญญามาเปนที่
ปรึกษา เพื่อหาสิ่งที่ยังขาดอยูใหเต็มบริบูรณ โจโฉจึงใหปาวประกาศรับสมัครคนดีมีสติปญญาในทุกๆ ดานเขา
มารับราชการในกองทัพภาคตะวันออก กระแสขาวการรับคนดีมีสติปญญาของโจโฉในครั้งนี้ไดแพรขยายไปทั่ว
ภาคตะวันออกและดินแดนใกลเคียง
ฝายซุนฮก ซุนสิว สองอาหลานซึ่งรับราชการอยูกับอวนเสี้ยวแตไมเคยไดรับความสนใจใหความสําคัญหรือ
เห็นคุณคา ดังนั้นจึงปรึกษากันแลวเห็นวาขืนอยูกับอวนเสี้ยวตอไปก็ไรประโยชน จึงพากันไปสมัครเขากับโจ
โฉ โจโฉไดสนทนาสัมภาษณแลวเห็นวาเปนคน มีสติปญญาวาจาหลักแหลมจึงรับไวในราชการ แตงตั้งใหเปน
ที่ปรึกษา เมื่อซุนฮก เปนที่ปรึกษาแลว ไดเสนอโจโฉวามีชาวเมืองตงกุนคนหนึ่งชื่อ เทียหยก เปนคนมี
สติปญญาความสามารถหลายสถาน ขอใหเชิญมาเปนที่ปรึกษา โจโฉไดยินชื่อเทียหยก จึงวาเราไดยิน
กิตติศัพทคนผูนี้มานานนักหนาแลวแตไมรูจักตัว ดังนั้นโจโฉจึงใหทหารไปสืบเสาะหาตัวเทียหยกจนพบ แลว
เชิญ มารับราชการดวย เทียหยกก็รับคําเชิญมารับราชการดวยโจโฉอีกคนหนึ่ง โจโฉแตงตั้งใหเปนที่ปรึกษา
เทียหยกรูดีวาตัวไดเขารับราชการดวยโจโฉเพราะการแนะนําของ ซุนฮก จึงเคารพนับถือซุนฮกเปนหัวหนา
แลวเสนอแกซุนฮกวาคนบานเดียวกันกับซุนฮกผูหนึ่งชื่อกุยแกเปนคนหนุมแตมีสติปญญามากกวาใคร สมควร
ที่จะเชิญมาทําราชการดวย ซุนฮกไดยินชื่อกุยแกก็ดีใจ ระลึกถึงกุยแกได จึงไปเสนอโจโฉใหเชิญกุยแกเปนที่
ปรึกษาอีก คนหนึ่ง โจโฉมีความยินดียิ่งนัก แลวใหเชิญกุยแกมาเปนที่ปรึกษาอีกคนหนึ่ง
กุยแกมาเปนที่ปรึกษาแลวก็แนะนําโจโฉใหเชิญผูมีสติปญญาความสามารถอีกสี่คนคือ เลาหัว, บวนทง, ลิ
เกียน และมอกายมาเปนที่ปรึกษา โจโฉก็เชิญทั้งสี่คนมาเปนที่ปรึกษาตามคําของกุยแก ในขณะนั้นหัวหนาโจร
ชื่ออิกิ๋ม ไดยินกิตติศัพทการรับสมัครบุคลากรของโจโฉจึงพาพรรคพวกมาเขาดวยกับโจโฉ โจโฉไดแตงตั้ง
ใหอิกิ๋มเปนทหารเอก แลวรับเอาพรรคพวกของอิกิ๋มเปนทหาร ชวงนั้นชาวเมืองตันลิวอีกคนหนึ่งชื่อเตียนอุย มี
รูปรางใหญ กําลังกลาแข็ง เคยอยูกับเจาเมืองตันลิวมากอน แตเกิดวิวาทฆาทหาร เมืองตันลิวตายหลายคนจึง
หนีไปอยูปา ไปพบเขากับเสือโครงก็ตีเสือโครงตาย แฮหัวตุนไปพบเขาจึงพามาทําราชการดวยโจโฉ โจโฉ
เห็นบุคลิกเตียนอุยแลวเปนที่ประหลาดนักก็ใหแสดงฝมือใหชม เตียนอุยจึงขี่มาถือทวนประจําตัว เปนทวนคู
หนักเลมละแปดสิบชั่ง รายรําเพลงทวนใหโจโฉดูอยางแคลวคลองวองไว โจโฉมีความ พอใจเปนอันมากจึงตั้ง
ใหเปนทหารองครักษประจําตัว พอดีขณะนั้นเกิดพายุใหญพัดมาตองธงชัยประจํากองทัพที่ปกอยูหนาคายลม
ลง ทหารเกือบสามสิบคนวิ่งเขาไปจะยกใหตั้งตรงแตหาเขยื้อนไม เตียนอุยเห็นดังนั้นจึงรีบเขาไปยกธงชัยนั้น
ตั้งตรงไดดังเดิม โจโฉมีความพอใจเปนอันมากจึงมอบเสื้อเกราะอยางดีเปนรางวัลแกเตียนอุย
ดังนั้น ในขณะนี้กองทัพของโจโฉจึงประกอบดวยบุคคลครบครันทั้งฝายบุนและฝายบู โดยฝายบุนนั้น
ประกอบดวยคณะที่ปรึกษาครบแทบทุกดาน ถึงแปดคนคือ ซุนฮก, ซุนฮิว,เทียหยก, กุยแก, เลาหัว, บวนทง,
ลิเกียน และมอกาย ในบรรดาทั้งแปดคนนี้ตองนับวากุยแก เปนผูมีสติปญญารอบรูการสงคราม การเมือง และ
การปกครองมากที่สุด ในฝายบู โจโฉไดทหารเอกเพิ่มเติมอีกสองคนคืออิกิ๋มและเตียนอุย โดยเฉพาะเตียนอุย
นั้นไดรับความไววางใจเชื่อถือจากโจโฉ มากถึงขนาดแตงตั้งใหเปนองครักษประจําตัวนี่คือวิถีการกอรางตั้งตัว
ของโจโฉ ซึ่งบัดนี้พรอมแลวที่จะเปนหนึ่งในสามกก
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
แปรความแคนสวนตัวเปนการ มือง (ตอนที่ 57)เ
โจโฉซองสุมกําลังทั้งฝายบุนและฝายบูอยูที่เมืองกุนจิ๋วเปนปกแผนแลวจึงพิจารณายุทธศาสตรใหญในการกาว
เขาสูอํานาจรัฐรวมกับคณะที่ปรึกษา แลวเห็นวามีอยูสองแนวทาง คือ แนวทางแรก ยกกองทัพเขาโจมตีเมือง
หลวง และแนวทางที่สอง คือการขยายฐานอํานาจในหัวเมืองตางๆ กอนแลวคอยยกกองทัพเขายึดเมืองหลวง
แนวทางแรกนั้น มีบทเรียนตั้งแตยุคของโฮจิ๋นและตั๋งโตะแลววามีความเสี่ยงภัยสูงมากทุกขั้นตอน ในชั้นเขา
โจมตีเมืองหลวงก็อาจ ถูกฝายเมืองหลวงสั่งใหหัวเมืองอื่นยกกองทัพมาตีกระหนาบ แมไดอํานาจรัฐแลวก็ยังมี
ความเปนไปไดที่หัวเมืองตางๆ จะยกกองทัพเขามายึดอํานาจคืน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
สวนแนวทางที่สองนั้นอาจเรียกไดวาเปนแนวทาง "ชนบทลอมเมือง" หากยึดหัวเมืองตางๆ ไวในอํานาจ
ขยายกองทัพใหเติบโตเขมแข็งเสียกอนแลวยกไปยึดเมืองหลวงในภายหลังก็จะทําศึกเพียง ดานเดียวไมตอง

15. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 15
หวงหนาพะวงหลัง ทั้งทําการไดสะดวกเพราะอํานาจ รัฐออนแอ ไมสามารถชวยเหลือหัวเมืองตางๆ ได ทั้งแต
ละเมืองก็มี ทหารปองกันรักษาไมมากนัก ดังนั้น โจโฉจึงตกลงใจใชแผนยุทธศาสตร "ชนบทลอมเมือง" เปน
ยุทธศาสตรหลักในการยึดอํานาจรัฐ และภายใตยุทธศาสตรนี้ได กําหนดวิธีการคอยๆ แผอํานาจยึดทีละเมือง
อยางคอยเปนคอยไป ถือ ยุทธวิธี "กินขาวทีละคําจนหมดจาน" เพื่อไมใหเกิดความตื่นตระหนกแกหัวเมือง
ตางๆ
เมื่อกําหนดยุทธศาสตรและยุทธวิธีดั่งนี้แลว ขั้นตอไปก็คือการ สรางความชอบธรรมในการยึดหัวเมืองตางๆ
ตอไป ในขณะที่รอคอยโอกาสสรางเงื่อนไขความชอบธรรมอยูนั้น โจโฉเห็นวาภายในเมืองกุนจิ๋วมีเสถียรภาพ
เพียงพอแลว จึงรําลึกถึง บิดาตนที่หนีราชภัยไปอาศัยอยูเมืองตันลิว จึงสั่งใหทหารถือหนังสือไปหาโจโกผู
บิดาที่เมืองตันลิว เพื่อรับเอาครอบครัวและญาติ พี่นองมาอยูดวยกันที่เมืองกุนจิ๋ว โจโกไดรับหนังสือของโจโฉ
แลวยินดีในวาสนาของลูกชายยิ่งนัก จึงจัดแจงรวบรวมทรัพยสมบัติทั้งปวงแลวพาครอบครัวพรอมดวย โจเตก
ผูนองและญาติที่สนิทรวมสองรอยกวาคนออกเดินทางจากเมืองตันลิวพรอมกับทหารของโจโฉที่มารับนั้น
ฝายโตเกี๋ยมเจาเมืองชีจิ๋ว หลังจากเขารวมกับกองทัพปฏิวัติแลว มีความประทับใจในสติปญญาของโจโฉเปน
อันมาก ครั้นเลิกทัพกลับมาเมืองชีจิ๋วแลวก็ยังระลึกถึงโจโฉอยูเสมอคิดวาในยามบานเมืองเปนจลาจลเชนนี้
จําเปนที่จะตองมีผูที่ปรีชาสามารถมาเปนหลักใหแกหัวเมืองตางๆ ชวยทํานุบํารุงแผนดินและราษฎรใหเปนสุข
คิดอยูในใจวาถาโอกาสอํานวยเมื่อใดก็จะชวนใหโจโฉเปนผูนําทําการใหญอีกตอไป
ครั้นโตเกี๋ยมไดขาววาบัดนี้โจโฉใหทหารไปรับบิดาและครอบ ครัวจะไปอยูเมืองกุนจิ๋ว และกําลังเดินทางผาน
มาทางเมืองชีจิ๋วก็มีความยินดี ประกอบทั้งตัวโตเกี๋ยมเองก็เปนคนใจคอกวางขวางเอื้ออารีตอคนทั้งปวงเห็น
วาโจโก เดินทางไกลคงยากลําบากประการหนึ่ง และเห็นวาเปนบิดาและครอบครัวของคนที่ตัวนับถือผาน
มาแลวจะทําเปนไมรูเห็นจะเปนการแลงน้ําใจเกินไปอีก ประการหนึ่ง ดังนั้นโตเกี๋ยมจึงนําทหารออกจากประตู
เมืองไปเชิญโจโกและญาติพี่นองในขบวนใหเขามาพักในเมืองชีจิ๋วเสียกอน แลวคอยเดินทางตอไป โจโกเห็น
เจาเมืองออกมาคารวะและออกปากเชิญดวยตนเองก็เกรงใจและยินดีตามคําเชิญนั้น จึงพากันเขาเมืองชีจิ๋ว โต
เกี๋ยมไดจัดใหโจโกและคณะพักที่ตึกรับรองแขกเมืองอยางสมเกียรติ แลวแตงโตะเลี้ยงโจโกและคณะเปน
อยางดี
คณะของโจโกพักอยูเมืองชีจิ๋วสองวันแลวจึงออกเดินทางตอไป โตเกี๋ยมคนใจอารีจึงใหเตียวคีนําทหารหารอย
นายไปสงขบวนใหถึงเมืองกุนจิ๋ว ขบวนของโจโกเดินทางมาถึงวัดแฮหุย ซึ่งเปนวัดรางแหง หนึ่งเปนเวลาค่ํา
ประจวบกับฝนตกหาใหญจึงใหพักขบวนคางคืนใน วัดรางแหงนี้โดยมีทหารของโตเกี๋ยมและทหารของโจโฉ
เฝารักษาการณอยูภายนอกที่พัก เตียวคีทหารของโตเกี๋ยมซึ่งเปนผูนําทหารมาสงขบวนนั้นเคยเปนโจรโพก
ผาเหลืองมาแตกอน ครั้นโจรโพกผาเหลืองถูกปราบปรามจึงหนีมาสมัครเปนทหารเมืองชีจิ๋วเห็นในขบวน
ของโจโกมีทรัพยสินหลายเลมเกวียนก็เกิดความคิดโลภอยากไดทรัพยสมบัติเหลานั้น จึงปรึกษากับเพื่อน
ทหารที่มาดวยกันเพื่อปลนเอาทรัพยสินนั้นเสีย พวกทหารเหลานั้นก็เห็นดวย โจโกและคณะเดินทางมาเหนื่อย
เหน็ดทั้งวัน ทั้งวางใจวามีทหาร คอยรักษาความปลอดภัยจึงพากันหลับสนิท โดยไมไดคิดเลยวาทหาร
เหลานั้น จะคิดทํารายตัว ดังนั้นในขณะที่ทุกคนกําลังหลับใหล เตียวคี จึงคุมทหารเมืองชีจิ๋วเขาไปสังหารโจ
โกและครอบครัวจนตายสิ้นและปลนเอาทรัพยสินทั้งหมดหนีไปอยูปา
ทหารของโจโฉที่มารับโจโกและญาติพี่นองเห็นทหารของเตียวคี ปลนฆาเจาทรัพยก็ตกใจกลัวจึงพากัน
หลบหนีไปดวย ตัวนายนั้นหนีไปอยูกับอวนเสี้ยวที่เมืองกิจิ๋ว แตทหารชั้นผูนอยไมมีหนทางไปและคิดถึง
ครอบครัวจึงเดินทางกลับไปเมืองกุนจิ๋วรายงานเหตุ การณใหโจโฉทราบ โจโฉทราบเรื่องแลวก็รองไหรักบิดา
และญาติเปนอันมาก
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) วา "โจโฉครั้นแจงดังนั้นก็รองไหรักบิดาจนลมลงจากเกาอี้ ทหารทั้งปวง
เขาอุมโจโฉขึ้นบนเกาอี้" อันความโศกเศราแตการที่บิดาและญาติๆ ถูกปลนฆาอยางทารุณ เชนนี้เปนวิสัยของ
คนเราทุกตัวคน และโจโฉก็ยอมอยูในวิสัยเชนนี้ แตคนคิดการใหญและมีความเปนผูนําอยางโจโฉนั้นยอมรูดีวา
ถึงจะเศราโศกเสียใจและรองไหจนน้ําตาเปนสายเลือดก็หาไดทําใหคนตายฟนคืนขึ้นมาไดไม กรณีมีเหตุผล
ที่โจโฉจะโกรธโตเกี๋ยม เพราะคนซึ่งปลนฆาครอบครัวของตนคือทหารของโตเกี๋ยม เมื่อโกรธแลวก็มีเหตุผลที่
จะตองแกแคนเอากับโตเกี๋ยม นี่คือเหตุผลและความชอบธรรมที่จะยกกองทัพไปโจมตีเมืองชีจิ๋ว และนี่คือ
โอกาสที่โจโฉรอคอยอยูมิใชหรือ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ดังนั้น โจโฉจึงจําตองสรางสถานการณขึ้นเพื่อใหผูใตบังคับบัญชาทั้งปวงมีความรูสึกเดือดแคนดวยจะไดมี
น้ําใจสมานฉันทในการสงคราม ทําใหกําลังรบสามารถเปลงอานุภาพไดอยางเต็มที่ ซึ่งถือเปนยุทโธบายสําคัญ

16. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 16
ตามพิชัยสงครามที่วา "ฝายนําและผูใตบังคับบัญชารวมจิตสมานฉันทเปนอันหนึ่งอันเดียวกัน ผูนั้นชนะ" และนี่
คือหลักการวางแผนเบื้องตนในการทําสงคราม ซึ่งตําราพิชัยสงครามบัญญัติวา "เมื่อไดวางแผนการเหมาะสม
และผูใตบังคับบัญชาเห็นชอบและเชื่อฟงดีแลว กาวตอไปก็คือการเสกสรางเหตุการณใหเกิดขึ้นเพื่อคอยเปน
กําลังเสริมทางภายนอกอีกดานหนึ่ง อันวาเหตุการณอันจะปลุกเสกขึ้นนั้น เรามิพักตองถือหลักเกณฑตายตัว
จงกระทําไปตามโดยนัยประโยชนของฝายเราก็แลวกัน"
ดังนั้น การโศกเศราเสียใจรองไหของโจโฉจึงนาจะเปนความรูสึก ที่แทจริงตามวิสัยของปุถุชน แตการรองไห
จนลมลงจากเกาอี้นั้น นาจะเปนการเสกสรางขึ้น เพื่อสรางความรูสึกเดือดแคนรวมขึ้นภายในกองทัพ และนี่
แสดงวาโจโฉในวันนี้ไดเรียนรูและสามารถใชความ รูดานพิชัยสงครามอยางกลมกลืนจนดูประหนึ่งเปนเรื่อง
ธรรมดาเขาทํานอง "สูงสุดสูสามัญ" แลว ครั้นทหารพยุงโจโฉขึ้นบนเกาอี้แลว โจโฉจึงวาการณครั้งนี้เปน
เพราะ โตเกี๋ยมทํากลอุบายปลนฆาบิดาและญาติๆ ของเรา หากเราไมลางแคนโตเกี๋ยมแลวยอมไดชื่อวาเปน
บุตรอกตัญู ดังนั้นแมวาตัวเราจะเห็น แกความสงบสุขของบานเมืองแลราษฎร ครั้งนี้จําตองละความเห็นสวน
ตัวนั้นเสีย
เพื่อพิทักษคุณธรรม เราจําจะยกไปเหยียบเมืองชีจิ๋วเสียใหเรียบเปนหนากลองแลวจับตัวโตเกี๋ยมมาฆาเสียให
จงได แลวโจโฉจึงถามความเห็นบรรดาแมทัพนายกองทั้งปวง ทั่วทั้งกองทัพ สนับสนุนความคิดเห็นของโจโฉ
อยางทวมทนดวยใจเดือดแคนรวมกับนายตัว ดังนั้น โจโฉจึงสั่งใหซุนฮกและเทียหยกสองที่ปรึกษาคุมกําลัง
ทหารสามหมื่นอยูรักษาเมืองกุนจิ๋วแลวโจโฉจึงเคลื่อนทัพจากเมืองกุนจิ๋วตรงไปเมืองชีจิ๋วของโตเกี๋ยม ครั้น
ใกลเมืองชีจิ๋วแลวจึงใหตั้งคาย ลง และสั่งใหแฮหัวตุน อิกิ๋ม และเตียนอุย สามทหารเอกเปนกองหนายกทหาร
ไปประชิดกําแพงเมืองชีจิ๋ว กําชับวาใหสังหารผูคนชาวเมืองชีจิ๋วเสียใหสิ้น
สามทหารเอกจึงเคลื่อนกําลังเขาประชิดเมืองชีจิ๋ว และสังหารชาวเมืองที่อยูนอกกําแพงเมืองเสียสิ้น ไมละเวน
แมกระทั่งลูกเด็กเล็กแดงและคนชรา ฝายเปยนเหยียง เจาเมืองกิวกั๋ง ซึ่งเปนหัวเมืองที่ขึ้นตอเมืองชีจิ๋ว และตัว
เปยนเหยียงเองมีความชอบพอกับโตเกี๋ยม ครั้นรูขาววาโจโฉยกกองทัพมาตีเมืองชีจิ๋วจึงยกทหารหาพันจะมา
ชวยเหลือโตเกี๋ยม ครั้นยกมาใกลเมืองชีจิ๋วจึงปะทะกับกองหนาของแฮหัวตุน ทหาร ของทั้งสองฝายได
ตะลุมบอนกันอยางดุเดือด แฮหัวตุนฆาเปยนเหยียง ตายในที่รบ
ทหารของเปยนเหยียงที่เหลือจึงแตกพายไป ฝายตันกง อดีตเจาเมืองจงพวน ซึ่งเคยศรัทธาในตัวโจโฉ ได
ปลอยตัว โจโฉซึ่งถูกจองจําตามคําสั่งของรัฐบาลกลาง แลวทิ้งตําแหนงเจาเมืองหนีไปกับโจโฉ ตอมาเห็น
วาโจโฉเปนคนเนรคุณ ไรคุณธรรม จึงหนีจากโจโฉไปนั้น ไดไปทําราชการอยูที่เมืองตองกุน ตันกงเปนเพื่อน
กับโตเกี๋ยม ครั้นรูขาววาโจโฉยกกองทัพจะไปโจมตีเมืองชีจิ๋วและสั่งใหสังหารชาวเมืองเสียทั้งสิ้น รูสึกเปน
หวงใยโตเกี๋ยม ทั้งมีน้ําใจรักราษฎร จึงคิดวาเคยมีคุณกับโจโฉมาแตกอน จึงเดินทางมาพบโจโฉ อธิบายความ
จริงใหทราบวา โตเกี๋ยมมิไดรูเห็น เปนใจในการปลนฆาบิดาและญาติพี่นองของโจโฉ เหตุเกิดจากทหาร ของ
โตเกี๋ยมมีความโลภหักหลังโตเกี๋ยมแลวปลนฆาโจโกและคณะเสีย จึงขอใหโจโฉทบทวนความคิด และขอรอง
ใหถอนทัพกลับเมืองกุนจิ๋ว
โจโฉฟงคําตันกงแลว แมยังระลึกถึงคุณตันกงที่ชวยเหลือปลอยตัวออกจากการถูกจองจําและยังสูอุตสาหทิ้ง
ตําแหนงเจาเมืองหนีตาม มาทําการดวย แตแผนการของตัวเองนั้นเปนการใหญ จะมัวคิดเห็นแกไมตรีสวนตัว
เชนนี้ไมได โจโฉจึงไมยอมตามคําขอรองของตันกง และแสรงทําทีเปนโกรธตันกงหาวาละทิ้งกันในยามยาก
แลวยังมาเขา ขางคนที่คบคิดกันสังหารบิดาตัวเองซ้ําอีก ตันกงมาขอรองโจโฉไมสมความคิด ก็รูสึกละอายใจ
ที่ไมสามารถ ชวยเหลือโตเกี๋ยมผูเปนมิตร จึงไมกลาเขาเมืองชีจิ๋วไปพบหนากับโตเกี๋ยม ดังนั้นตันกงจึง
เดินทางไปหาเจาเมืองตันลิว ฝายโตเกี๋ยมเจาเมืองชีจิ๋ว ครั้นไดขาวศึกและไดรับรายงานวาทหาร โจโฉสังหาร
ชาวเมืองที่อาศัยทํามาหากินอยูนอกเมืองเปนอันมากก็มีความเสียใจ รองไหอาลัยรักราษฎรเหลานั้นและได
เรียกประชุมขุนนางขาราชการเมืองชีจิ๋ว เพื่อรับมือกับกองทัพโจโฉ ผลการประชุมตกลงกันวาจําเปนที่จะตอง
ชี้แจงขอเท็จจริงเพื่อทํา ความเขาใจกับโจโฉวาโตเกี๋ยมมิไดรูเห็นหรือคบคิดปลนฆาครอบ ครัวโจโฉเสียครั้ง
หนึ่งกอน แลวคอยคิดอานการศึกตอไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ครั้นรุงขึ้นโตเกี๋ยมจึงยกทหารออกไป "เห็นทหารโจโฉนั้นตั้งอยูเปนมาก ดังคลื่นในทองมหาสมุทร" โจโฉเห็น
โตเกี๋ยมยกทหารออกมาจึงชักมาออกไปหนาทหาร โตเกี๋ยมก็ชักมาออกมาหนาทหารอยางเดียวกัน คํานับโจ
โฉแลวชี้แจงความจริงที่เกิดขึ้นทุกประการ โจโฉฟงคําโตเกี๋ยมแลวหาวาโตเกี๋ยมเปนคนเจาอุบาย คบคิดกับ
ลูกนองใหปลนฆาบิดาและครอบครัว จึงสั่งใหทหารลอมจับโตเกี๋ยม เมื่อพูดจากันไมรูเรื่องดังนี้ จึงทั้งโจโฉ
และโตเกี๋ยมตางชักมาเขามาขางหลังทหาร ทหารทั้งสองฝายจึงดาหนาเขาประจัญบานกัน บาดเจ็บ ลมตาย
ลงเปนอันมาก พอดีฝนตกลงมาหาใหญ ทั้งสองฝายจึงถอยทัพกลับเขาเมืองและกลับเขาคายของตน

17. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 17
สงครามระหวางเมืองกุนจิ๋วและเมืองชีจิ๋วครั้งนี้ นับเปนสงคราม ระหวางขุนศึกดวยกันเปนครั้งที่สามหลังจาก
เกิดศึกเมืองกังตั๋งกับเมือง เกงจิ๋ว ระหวางซุนเกี๋ยนกับเลาเปยว และศึกเมืองกิจิ๋วกับเมืองปกเปง ระหวางอวน
เสี้ยวกับกองซุนจาน โดยที่อํานาจรัฐสวนกลางมิไดเกี่ยว ของและไมสามารถบังคับบัญชาขุนศึกเหลานั้นไดนี่
คือสถานการณที่พัฒนาไปอีกขั้นใหญ แสดงใหเห็นถึงอํานาจรัฐสวนกลางไดออนตัวลง และตางเมืองตางตั้ง
ตัวเปนอิสระ
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
สงครามภาคตะวันออก (ตอนที่ 58)
โตเกี๋ยมแมมีใจรักชาติและอาทรตอราษฎรแตเปนคนใจออนไมตางกับเจาเมืองพิษณุโลกในสมัยกรุงศรีอยุธยา
ซึ่งคิดการแตดาน เดียววาเมื่อผูปกครองตั้งอยูในธรรมแลวจะเอาบานเมืองใหรอดปลอดภัยได การปกครอง
โดยธรรมเปนเรื่องภายใน แตการปองกันรักษาเมืองนั้นตองอาศัยกําลังทหารที่เขมแข็ง จะอาศัยธรรมเปนหลัก
ไมได เพราะขาศึกที่มุงจะยึดเมืองนั้นใชกําลังอาวุธไมไดใชธรรม เหตุนี้เจาเมืองพิษณุโลกสมัยนั้น จึงเสียทั้ง
เมือง เสียทั้งชีวิตใหแกพมา ประเทศสวิตเซอรแลนด แมเปนประเทศที่ใฝสันติ ถือสันติธรรม เปนหลักในการ
บริหารบานเมือง แตในขณะเดียวกันกลับมีกองทัพที่ทันสมัยเขมแข็ง เหตุนี้จึงสามารถรักษาบานเมืองและ
รักษาความเปน กลางไวไดตลอดทุกยุคทุกสมัย
พระบาทสมเด็จพระมหาธีรราชเจา จึงทรงตักเตือนพสกนิกรของพระองควา "แมหวังตั้งสงบจงเตรียมรบให
พรอมสรรพถึงศัตรูกลามาประจันก็อาจสูริปูสลาย" โตเกี๋ยมหลังจากยกออกไปเจรจากับโจโฉไมสําเร็จและเกิด
ปะทะกันแลวกลับเขาเมืองก็เสียใจยิ่งนัก เรียกประชุมแมทัพนาย กองแลวแจงวาศึกครั้งนี้ เห็นทีจะสูโจโฉ
ไมได หากจะตอสูตอไปก็จะพลอยพาใหราษฎรไดรับความเดือดรอน จึงขอใหแมทัพนายกองทั้งปวงมัดตัวเอง
แลวนําไปมอบใหโจโฉในวันพรุงนี้ แลวขอชีวิตชาวเมืองไว บิตกขุนนางเมืองชีจิ๋วตําแหนงที่ปรึกษาจึงวาขึ้นใน
ที่ประชุมนั้นวา ตัวทานมีน้ําใจโอบออมอารี ปกครองราษฎรโดยธรรม ดังนั้นราษฎร จึงมีน้ําใจรักทานเปนอัน
มาก ยอมไมยินยอมใหทานตองเสียสละถึงเพียงนี้ อันเมืองชีจิ๋วนั้นกําแพงเมืองก็สูงใหญ เชิงเทินคายคูหอรบก็
มั่นคง ผูคนก็พรอมสรรพ ทหารทั้งปวงเปนน้ําหนึ่งใจเดียวกันยอมสามารถปองกันรักษาเมืองเอาไวไดทาน
อยาไดวิตกเลย แลวบิตกไดเสนอตอไปวาตัวทานกับขงหยง เจาเมืองปกไฮก็รักใครนับถือกันดังพี่นอง ขอให
ทานมีหนังสือใหขงหยงยกกองทัพมาชวย อนึ่ง การที่โจโฉยกมาทั้งนี้เปนกองทัพใหญยอมทําใหเตงไก เจา
เมืองเซียงจิ๋วคิดพรั่นใจ เพราะถาหากเมืองชีจิ๋วเสียแกโจโฉแลว เมืองเซียงจิ๋วก็จะตกอยูในอันตรายดวย การ
ขับไลกองทัพโจโฉจึงเปน ประโยชนรวมกันของทั้งสองเมือง หากทานมีหนังสือไปใหเตงไกมารวมขับไลโจโฉ
เห็นทีเตงไกจะยกกองทัพมาชวยเปนแน เมื่อกองทัพเมืองปกไฮและเมืองเซียงจิ๋วยกมาชวยเราแลว กองทัพโจ
โฉก็จะตกอยูในระหวางกระหนาบของทั้งสามเมือง คงจะเสียทีเปนมั่นคง บิตกคนนี้เปนคนมีคุณธรรม น้ําใจเอื้อ
อารีตอคนทั้วปวง วากันวาครั้งหนึ่งมีเทพธิดาซึ่งไดรับบัญชาจากสวรรคใหมาวางเพลิงเผาบานเรือนของบิตก
ตามวิบากกรรมเกา แตเทพธิดาไดกิตติศัพทวาบิตก เปนคนใจซื่อมือสะอาด จึงแกลงลองใจขออาศัยเดินทาง
รวมกับบิตก หลังจากรอนแรมคางคืนกันมาหลายวันบิตกก็ยังคงปฏิบัติตอเทพธิดาจําแลงดวยความเอื้ออาทร
คงเสนคงวา มิไดคิดหรือกระทําการใดๆ ใหเปนที่ลวงเกิน เทพธิดาจึงสงสารแลวบอกความใหทราบ บิตก จึง
สามารถขนยายทรัพยสินออกจากเรือนกอนที่จะถูกเพลิงไหม
ครั้นบิตกเสนอความเห็นดั่งนั้นแลว โตเกี๋ยมและที่ประชุมเห็น พองดวยโตเกี๋ยมจึงทําหนังสือใหตันเตงถือไป
ขอความชวยเหลือจาก เตงไก เจาเมือง เซียงจิ๋ว และใหบิตกถือไปขอความชวยเหลือจากขงหยง เจาเมือง
ปกไฮ สองนักเดินสารออกจากเมืองชีจิ๋วแลว โตเกี๋ยมจึงสั่งทหารใหขึ้น รักษาเชิงเทินคายคูหอรบตั้งมั่นรับศึก
อยูแตในเมือง ทหารโจโฉยกมา ทารบดวยเปนหลายครั้ง ฝายเมืองชีจิ๋วก็ยังคงคุมกําลังตั้งมั่นไมยอมออกรบ
ฝายขงหยง เจาเมืองปกไฮ ไดรับหนังสือจากโตเกี๋ยมแลวปรึกษา กับบิตกวาเรากับโจโฉไมมีสิ่งใดผิดใจกันมา
กอน ดังนั้นจะมีหนังสือไปถึงโจโฉชี้แจงความจริงแลวขอใหถอนทัพกลับไป โจโฉคงจะเกรง ใจเรา แตบิตก
ทวงวาโตเกี๋ยมเคยออกไปพูดจาแลวแตไมไดผล หากทานจะมีหนังสือไปอีกครั้งหนึ่งโจโฉก็คงไมยอมเกรงวา
จะเสียการไป ขงหยงฟงแลวเห็นดวยจึงวาถาเชนนั้นเราก็จะดําเนินการพรอมกันทั้งสองอยางคือ มีหนังสือไป
ชี้แจงขอรองใหโจโฉถอนทัพ ในขณะเดียวกันก็จะยกกองทัพไปดวย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ในขณะที่กําลังปรึกษากันอยูนั้น ขุนนางเมืองปกไฮไดนําใบบอกจากนายดานเขามารายงานวา บัดนี้โจรโพก
ผาเหลืองนําโดยกวนไฮไดยกกองทัพจํานวนหาหมื่นเขาโจมตีชายแดนเมืองปกไฮ ดังนั้นขงหยงจึงตองพัก
การขางเมืองชีจิ๋วไวกอน แลวสั่งทหารใหเตรียมกองทัพยกไปปราบโจรโพกผาเหลือง กองทัพเมืองปกไฮ
ประจันหนากับกองทัพโจรโพกผาเหลืองที่ชายแดนกวนไฮนายโจรจึงวากับขงหยงวา ยกมาครั้งนี้ไมประสงคจะ

18. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 18
รุกราน เปนแตขาดเสบียง จึงขอเสบียงสักหมื่นถังแลวจะยกทัพไปทางอื่น ขงหยงไมยอมใหแลวสั่งทหารเอก
ออกรบดวนกวนไฮ ตอ สูกันไดเพียงหาเพลง กวนไฮก็เอางาวฟนทหารเอกของขงหยงตกมาตาย ขงหยงจึงพา
ทหารยกหนีเขาเมือง โจรโพกผาเหลืองเห็นไดทีจึง ยกกองทัพไปลอมเมืองปกไฮไว ขณะนั้นไทสูจู ชาวเมือง
อุยกวน ซึ่งเปนหัวเมืองในบังคับของเมืองปกไฮ และขงหยงเคยอุปการะครอบครัวของไทสูจูมาแตกอน ครั้นได
ขาววาโจรโพกผาเหลืองยกมาลอมเมืองปกไฮ มารดาของไทสูจูจึงสั่งใหมาชวยขงหยง ไทสูจูขับมามาถึง
กําแพงเมืองปกไฮ เห็นพวกโจรลอมอยูจึงตีฝา เขามาที่กําแพงเมืองเกิดอลหมานขึ้น ขงหยงทราบขาวจึงขึ้น
ไปดูบนเชิงเทินเห็นไทสูจูมีฝมือเขมแข็ง ทหารโจรโพกผาเหลืองสูมิได ไทสูจู ขับมาไปทางไหน ทหารโจร
โพกผาเหลืองก็แตกไปทางนั้น จนไทสูจูตีฝาเขามาถึงประตูเมือง รองเรียกใหเปดประตูแตทหารไมรูจักตัวเกรง
วาจะเปนกลอุบายจึงไมยอมเปด ทหารโจรลอมเขามาอีก ไทสูจูจึงชักมากลับเขารบฆาฟนทหารโจรโพก
ผาเหลืองถอยรนไป ขงหยงจึงสั่งใหเปดประตูเมืองรับไทสูจูเขามาพบ หลังจากคารวะไตถามกันตามธรรม
เนียมแลว ขงหยงก็ระลึกความที่เคยอุปการะครอบครัวไทสูจูได ไทสูจูขอทหารพันหนึ่งจะยกออกไปขับไลโจร
โพกผาเหลือง แตขงหยงเห็นวาฝายโจรโพกผาเหลืองมีจํานวนมากเกรงจะเสียทีจึงคิดขอใหเลาปเจาเมืองเพง
งวนกวน ซึ่งเปนเชื้อพระวงศยกทหารเขามาชวยปองกันแผนดินของราชวงศฮั่น แตยังหาผูอาสานําหนังสือไป
ถึงเลาปไมได ไทสูจูจึงขออาสาเดินสารครั้งนี้ ขงหยงก็ยินดี
ครั้นเลาปไดรับหนังสือของขงหยงแลว เห็นเปนหนาที่ของเจาเมืองในแผนดินของราชวงศฮั่นที่ตองชวย
ปองกันแผนดินไวจึง สั่งใหจัดกองทัพเมืองเพงงวนกวนจํานวนสามพันพรอมดวยกวนอู เตียวหุย ยกไปเมือง
ปกไฮพรอมกับไทสูจู กองทัพโจรโพกผาเหลืองลอมเมืองชีจิ๋วอยู เห็นมีกองทัพยกมา จึงยกทหารเขาตี
กองทัพเมืองเพงงวนกวน เลาปจึงสั่งใหทหารตั้งขบวนเรียงหนากระดานเตรียมรบกันดวยฝมือทหารเอกแลว
เลาปจึงขับมาพรอมดวยกวนอู เตียวหุย และไทสูจูออกไปขางหนาขบวน กวนไฮนายโจรเห็นดังนั้นจึงขับมา
ออกไปกลางลานรบ ไทสูจูกําลังจะชักมาออกไปแตเห็นกวนอูขับมาออกไปกอนจึงรั้งมาไว กวนอู เขารบดวย
กวนไฮไดสามสิบเพลงก็เอางาวฟนกวนไฮตกมาตาย กองทัพเมืองเพงงวนกวนจึงยกเขาตีกองทัพโจรโพก
ผาเหลือง ขณะนั้นขงหยงไดยินเสียงกลองศึกดังสนั่น จึงขึ้นไปดูบนเชิงเทินเห็นทัพเลาปกําลังเขารบกับ
กองทัพโจรโพกผาเหลือง จึงยกทหารออกจาก เมืองตีกระหนาบกองทัพโจรโพกผาเหลืองทั้งสองดาน
ทหารโจรโพกผาเหลืองบาดเจ็บลมตายลงเปนอันมาก พวกที่เหลืออยูทราบวาเลาปเปน เชื้อพระวงศก็เขามา
สวามิภักดิ์ดวย
ปราบปรามโจรโพกผาเหลืองกลุมของกวนไฮแลว ขงหยงจึงเลา เรื่องโจโฉยกมาตีเมืองชีจิ๋วใหเลาปฟง และ
ขอใหเลาปยกไปชวยโตเกี๋ยม พรอมกับกองทัพเมืองปกไฮ เลาปจึงวามีทหารมานอยเกรงวาจะเสียที ขงหยง
ขอรองอีกครั้งหนึ่งวาโตเกี๋ยมเปนคนสัตยซื่อตอแผนดิน เลาป ก็เปนเชื้อพระวงศ จะเพิกเฉยตอเรื่องนี้เปนการ
ไมสมควร เลาปเห็นขงหยงเขาใจผิดคิดวาบิดพลิ้วจึงวาเตรียมทหารมานอยนัก ไมสามารถรับมือโจโฉได จะ
กลับไปขอยืมทหารจากกองซุนจานแลวจะยกไปชวยโตเกี๋ยม ขอใหขงหยงยกไปชวยโตเกี๋ยมกอนแลวจะตาม
ไปสมทบ และใหคํามั่นวาไมวาจะยืมทหารไดหรือไมก็จะตามไป
ขงหยงจึงบอกใหบิตกกลับไปบอกแกโตเกี๋ยมวาจะยกกองทัพไปชวย สวนเลาปก็ลาขงหยงไปเมืองปกเปง
สวนไทสูจูครั้นเสร็จการตามคําสั่งมารดาแลวก็เดินทางกลับไป เลาปยกทหารมาถึงเมืองปกเปงแลวขอยืม
ทหารกับกองซุนจาน แตกองซุนจานหามเลาปวาไมไดมีความขัดแยงกับโจโฉ จะไปตั้งตัวเปนปรปกษกับโจโฉ
นั้นไมเห็นประโยชนอันใด เลาปยืนยันวาเปนเชื้อพระวงศมีหนาที่ปองกันแผนดิน ทั้งรับคําขงหยงไวแลว จะละ
คําสัตยเสียไมควร กองซุนจานทัดทานเลาปไมไดแตก็ขัดเลาปไมไดเชนเดียวกัน จึงใหยืมทหารมาแกเลาป
จํานวนสองพัน เลาปเห็นไดทหาร นอยนักจึงขอตัวจูลงไปในกองทัพดวย กองซุนจานก็ตกลงอนุญาตใหตาม
ขอเลาปไดทหารจากกองซุนจานแลว จึงจัดกองทัพใหจูลงคุมทหาร มาสองพันที่กองซุนจานใหยืมทําหนาที่
เปนกองหลัง สวนเลาป กวนอู เตียวหุย พรอมทหารจากเมืองเพงงวนกวนสามพันนั้นเปนกองหนายกออกจาก
เมืองปกเปง
ฝายโตเกี๋ยมหลังจากมีหนังสือไปขอใหขงหยงและเตงไกยกกองทัพมาชวยแลวก็ตั้งมั่นรับศึกในเมือง ครั้นบิต
กกลับมาถึงก็เขา ไปรายงานใหโตเกี๋ยมทราบ หางกันไมนานตันเตงก็กลับมาจากเมืองเซียงจิ๋วรายงานวาเตง
ไกตกลงจะยกกองทัพมาชวยโตเกี๋ยมจึงคอยคลายความวิตกลง หลังจากนั้นอีกสามวันทหารรักษาการณบน
เชิงเทินไดมารายงาน แกโตเกี๋ยมวาบัดนี้มีกองทัพยกมาสองกองตั้งคายอยูดานหลังคายของ โจโฉ กองหนึ่งมี
ธงประจํากองทัพระบุวาเปนเมืองปกไฮ และมีธงประจําตัวแมทัพชื่อขงหยง อีกกองทัพเปนกองทัพเมืองเซียง
จิ๋ว มีเตงไก เปนแมทัพ ขงหยงทราบรายงานแลวจึงขึ้นไปดูบนเชิงเทิน เห็นกองทัพทั้งสองกองตั้งคายอยู
ดานหลังคายของโจโฉตามรายงาน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

19. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 19
ดานโจโฉเห็นมีกองทัพเมืองปกไฮและเมืองเซียงจิ๋วยกมาตั้งคาย อยูทางดานหลังก็พะวักพะวง จะยกเขาตี
เมืองชีจิ๋วก็ไมไดเกรงวากองทัพทางดานหลังจะเขาตีกระหนาบ จะยกไปตีกองทัพทางดานหลังก็เกรงวา
กองทัพเมืองชีจิ๋วจะยกมาตีกระหนาบ จึงสั่งทหารใหแยก เปนสองกอง กองหนึ่งรับหนาเมืองชีจิ๋ว อีกกองหนึ่ง
รับหนากองทัพทางดานหลังแลวคุมเชิงกันอยู ฝายเลาปครั้นเดินทัพมาถึงเมืองชีจิ๋ว เห็นกองทัพเมืองปกไฮ
และกองทัพเมืองเซียงจิ๋วตั้งคายประชิดคายโจโฉอยูเปนสองกอง จึงหยุดทัพไวแลวเขาไปพบขงหยง ขงหยง
จึงวากองทัพโจโฉยกมาครั้งนี้มีทหารเปนอันมาก และโจโฉ ก็มีสติปญญาเชี่ยวชาญพิชัยสงคราม หากจะดวน
เขาโจมตีเกรงจะเสียที เลาปจึงวาบัดนี้เรายังไมรูการศึกขางในเมืองชีจิ๋ว จําเปนที่จะตองใหกองทัพทั้ง
ภายนอกและภายในถึงกันเสียกอน รูความศึกกระจางแลว คอยทําการตอไป ดังนั้นจะใหกวนอูกับจูลงคุมทหาร
สี่พันอยูกับกองทัพของทาน ตัวขาพเจากับเตียวหุยจะคุมทหารหนึ่งพันตีฝาเขา ไปในเมืองปรึกษาการศึกกับ
โตเกี๋ยมเสียชั้นหนึ่งกอน
ขงหยงเห็นดวยกับความคิดของเลาป ดังนั้นเลาปจึงสั่งกวนอู และจูลงใหคุมทหารสี่พันอยูกับขงหยง สวนตัว
เลาปกับเตียวหุยและทหารหนึ่งพันจะตีฝาเขาไปในเมือง ระหวางที่ตีฝาเขาเมืองนั้นหากพลาดพลั้งประการใดก็
ใหกวนอู และจูลงตีหนุนเขาไปก็จะไมเสียทีแกขาศึก สั่งการแลวเลาป เตียวหุย กับทหารหนึ่งพันจึงเคลื่อน
กําลังเตรียม ตีฝากองทัพโจโฉเขาไปในเมืองชีจิ๋ว
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
จิตใจมหาบุรุษ (ตอนที่ 59)
โจโฉกรีธาทัพใหญหวังจะเหยียบเมืองชีจิ๋วใหราบเปนหนา กลอง แตสถานการณถึงวันนี้เรื่องที่คาดคิดวาจะ
สําเร็จไดโดยงายทําทาวาจะกลับกลายจนเหยียบเทาลงที่เมืองชีจิ๋วไมสะดวกดายเสียแลว ขางในเมืองโต
เกี๋ยมก็ไมยอมออกรบ ตั้งมั่นอยูแตในเมือง หากตองถึงกับโจมตีเมืองที่มีกําแพงเชิงเทินสูงใหญ คายคูหอรบ
แข็งแรง ก็จะสูญเสียทหารมาก สวนขางนอกเมืองก็ยังมีกองทัพอีกสองเมืองมาตั้งมั่นอยูดานหลัง สถานการณ
บังคับใหตองแยกกองทัพออกเปน สองกองรับศึกทั้งดานหนาและดานหลัง
ดังนั้นสถานการณสงครามจึงเริ่มแปรเปลี่ยนใหกองทัพโจโฉตองตกอยูในสภาพถูกกระทํา ในขณะที่คุมเชิงกัน
อยูนั้นโจโฉไดรับรายงานวาบัดนี้มีกองทัพยก มาอีกกองหนึ่งเปนกองทัพเมืองเพงงวนกวน ดูธงประจําทัพแลว
ระบุวาเลาปเปนแมทัพโจโฉก็ยิ่งหัวเสีย ไมทันไรทหารก็เขามารายงาน อีกวาบัดนี้เลาปกําลังตีฝาทหารของเรา
จะเขาเมืองชีจิ๋ว โจโฉจึงมีคําสั่งใหอิกิ๋มทหารเอกยกทหารออกไปสกัดไมใหเลาปเขาเมืองได
อิกิ๋มรับคําสั่งแลวจึงยกทหารออกไปสกัดเลาปตามคําสั่ง พอเผชิญหนากันไมทันไดพูดพร่ําทําเพลง เตียวหุยก็
ขับมากรายทวนเขารบดวยอิกิ๋ม เลาปจึงขับทหารตีฝาเขาไป อิกิ๋มตอสูกับเตียวหุยไดสิบเพลงเห็นทาวาจะสู
เตียวหุยไมไดจึงชักมาหนี เลาป เตียวหุย และทหารพันหนึ่งไดโจมตีทหารอิกิ๋มลมตายลง เปนอันมาก แลวตี
ฝาเขาไปถึงประตูเมือง ขณะนั้นโตเกี๋ยมขึ้นไปดูการศึกบนเชิงเทินเห็นเลาป เตียวหุย ตีฝาทหารเขามาก็ใหเปด
ประตูเมืองรับแลวแตงโตะเลี้ยงเลาปกับทหารทั้งนั้น โตเกี๋ยมไดพินิจพิเคราะหดูเลาปเห็นวามีสงาราศีสมกับ
เปนเชื้อพระวงศ ก็มีใจศรัทธาจึงใชใหบิตกไปเอาตราสําหรับเมืองมามอบแกเลาป เลาปเห็นดังนั้นก็ตกใจรีบ
ถามโตเกี๋ยมวานี่เปนเรื่องราวใดกัน โตเกี๋ยมจึงวา "ทุกวันนี้พระเจาเหี้ยนเตไดครองพระราชสมบัติ พระชันษา
นั้นยังเยาวอยู ขุนนางที่ มิไดมีน้ําใจสัตยซื่อนั้นมักทําจลาจลตางๆ แผนดินไดรับความเดือดรอนเนืองๆ มา
ขาพเจาก็แกชราแลว จะคิดการทํานุบํารุงแผนดินตอไปนั้นก็ขัดสน ขาพเจาเห็นวาทานเปนเชื้อพระวงศแลวก็มี
สติปญญาโอบออมอารี ควรที่จะทํานุบํารุงราษฎรใหเปนสุข ขาพเจาจึง เอาตราสําหรับที่มาให หวังจะเชิญให
ทานเปนเจาเมืองชีจิ๋ว เพื่อจะไดคิดการกําจัดศัตรูราชสมบัติตอไป แลวขาพเจาจะแตงหนังสือขึ้น ไปใหกราบ
ทูลพระเจาเหี้ยนเต" ขอเสนอของโตเกี๋ยมนี้หากเสนอใหกับคนทั่วไปแลว โตเกี๋ยมคงจะไมผิดหวัง เพราะเปน
ขอเสนอที่ไมมีผูใดปฏิเสธ โดยเฉพาะโจโฉ อวนเสี้ยว ซุนเซ็ก หรือลิฉุย กุยกี หรือนักการเมืองคนใดคนหนึ่ง
คน เหลานั้นยอมรีบที่จะรับเอา โจโฉนั้นยอมยากลําบากยกกองทัพจํานวนมากมาเพื่อยึดเอาเมือ แตโตเกี๋ยม
ไมยอมยกใหกลับคิดตอสู และถาหากโตเกี๋ยมคิดจะเซ็งลี้แลวยอมจะไดรับผลประโยชนมากมายมหาศาลยิ่ง
กวาการขายธนาคารใหกับตางชาติ แตโตเกี๋ยมไมกระทํา
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
จิตใจชนิดนี้คือจิตใจที่ตองการ "ทํานุบํารุงราษฎรใหเปนสุข" เปนน้ําใจแทที่เปยมดวยความรักและความเมตตา
อาทรตอราษฎร ไมใชน้ําใจของนักการเมือง ไมวาระดับนายกรัฐมนตรีหรือรัฐมนตรีในบางประเทศ ที่ปากพร่ํา
แตคําวาเพื่อราษฎร แตกระทําตนเปนนักขายชาติ นักเผด็จการ หลอกลวงราษฎร และปลนสะดมราษฎรและ
บานเมืองของตน บังอาจถึงขนาดตั้งนักคายาเสพยติดระดับโลก นักปลนชาติ และอาชญากรระดับชาติเปน

20. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 20
รัฐมนตรีกลาหาญกระทั่งเบียดเบียน พระราชมรดก และพระราชทรัพยของฮองเต และพรอมที่จะทําความชั่วชา
ทุกประการเพียงเพื่อใหไดอยูในอํานาจ
นอกจากวัตถุประสงคเพื่อทํานุบํารุงราษฎรแลว โตเกี๋ยมยังมีวัตถุประสงคเปนขอที่สองคือ "คิดการกําจัดศัตรู
ราชสมบัติตอไป" นี่คือจิตใจที่เดือดรอนดวยบานเมืองที่เกิดทุกขเข็ญเนื่องจากพวกทรราช ทรชนและพวก
อิทธิพลมาเฟยตางๆ กระทําย่ํายีตอบานเมือง มิใชอางเพียงวารักชาติแตทําตัวเปนนายหนาในการขายชาติ
แลวปาว ประกาศลัทธิธรรมรัฐ หรือธรรมาภิบาลขึ้น เพื่อสรางความมึนชาแกประชาชน โดยที่ตนเองก็ไมรูแมแต
ความหมายของคําวา "ธรรม" หรือบางก็เที่ยวสรรสรางแตถอยคําสวยหรูซึ่งไรความหมายและคุณคาทาง ความ
เปนจริงเพื่อจะไดอวดอางวาตัวเองเปนราษฎรอาวุโสอะไรเทือกนั้น
คนแบบโตเกี๋ยมจึงเปนคนที่หาไดยากยิ่งในโลก เปนคนที่ควรแกการสดุดีใหปรากฏไวในประวัติศาสตร เพื่อ
เปนแบบอยางใหคนรุนหลังปฏิบัติตามสถานหนึ่ง และเพื่อเปนกระจกใหบรรดานักลวงโลกหรือวิญูชนแบบ
เถรขวาดไดสองดูใบหนาหลังหนากากของตน เหตุผลที่โตเกี๋ยมจําเพาะมอบเมืองชีจิ๋วแกเลาปมีอยูสี่ขอคือ
เพราะเปนเชื้อพระวงศหนึ่ง เพราะเห็นวามีสติปญญาหนึ่ง เพราะมีน้ําใจโอบออมอารีหนึ่งและเชื่อวาจะสามารถ
ทํานุบํารุงราษฎรใหเปนสุขอีกหนึ่ง ความเปนเชื้อพระวงศเปนฐานะอันติดตัวมาแตกําเนิด สามารถทราบได
โดยงาย ความมีน้ําใจโอบออมอารีนั้นโตเกี๋ยมเห็นได ดวยตนเองจากการที่เลาป ซึ่งมิไดรูจักมักคุนใดๆ กับตัว
และแมไมไดรับประโยชนใดๆ จากการตั้งตัวเปนปรปกษกับโจโฉ แตยอมตัวเขาชวยเหลือเพียงเพราะเห็นแก
เพื่อนของโตเกี๋ยมที่ขอรองเทานั้น
ความมีสติปญญาก็อาจเล็งเห็นไดในสถานการณที่กองทัพใหญ ของโจโฉลอมเมืองอยูแลวไมผลีผลามทําการ
คิดเชื่อมการขางในกับ การขางนอกเมืองใหไดเสียกอน สวนความเชื่อที่วาจะทํานุบํารุงราษฎรใหเปนสุขนั้น
เปนความเชื่อใจของโตเกี๋ยมโดยแท และยอมเปนความเชื่อเพียงแคไดเห็นรูปรางบุคลิกทวงทํานองของเลาป
เทานั้น แตอาจยอมรับไดวานั่นเปน ความเชื่อที่มีเหตุผลของคนแกแบบโตเกี๋ยมที่มีโรคหลายโรครุมเราอยู
ดีกวาคนในยุคหลังที่มีพรอมทั้งขอมูลขาวสารและความรอบ รูสารพัด กลับถูกนักการเมืองไรอาชีพที่เพียงแค
พูดจาดูเหมือนมีหลักฐาน และหวานหูหลอกตมกันจนเปอยทั้งเมือง เลาปไดฟงคําโตเกี๋ยมแลวตกใจ รีบลุกขึ้น
คํานับแลววา "เรานี้เปนเชื้อพระวงศก็จริงแตสติปญญานอย ทําราชการยังหาความชอบ ขอใหญมิไดเปนแตเจา
เมืองจัตวา เราก็ยังคิดเกรงอยูวาจักไมควรกับสติปญญา ซึ่งยกมาทั้งนี้เพราะมีน้ําใจหวังจะชวยทานรบโจโฉ
หรือ ทานแคลงอยูวาเราจะมาชิงเอาเมืองชีจิ๋ว ถาเราคิดดังนั้นก็ขออยาใหเทพยดารักษาชีวิตเราเลย" นี่คือ
น้ําใจแทของเลาปที่ไมเคยคิดอยากไดหรือโลภของคนอื่น ทั้งๆ ที่เขายกใหดวยความเต็มใจและเปยมดวย
เหตุผล ใจเลาปนั้นเจียมตัววาเปนเจาเมืองเล็ก สติปญญานอย ความเปนคนเจียมตัวและถอมตนนี้เปน
คุณสมบัติประจําตัวและฝงลึกอยูในใจไมมีหนทางใดจะแกไขหรือลดหยอนผอนลงได จึงทําใหเลาปตอง
สูญเสียโอกาสหลายครั้งหลายหนจนบางครั้งแทบเอาตัวไมรอด
น้ําใจเชนนี้แมจะเทียบไมไดกับพระเวสสันดรที่ทรงบําเพ็ญทานบารมีจนเปยมลน จนสามารถยกแมกระทั่งบุตร
และธิดาใหเปนทานก็ตาม แตความมีคุณธรรมของเลาปในขอที่ไมยอมหวังสิ่งใดจากใครอื่นก็ล้ําเลิศแลว
สําหรับปุถุชน ความเจียมเนื้อเจียมตัวของเลาปยังเลยเถิดไปถึงขนาดที่คิดวา การที่โตเกี๋ยม กระทําเชนนั้น
เพราะคิดวาเลาปจะหวังชิงเอาเมือง โตเกี๋ยมคะยั้นคะยอใหเลาปรับเปนเจาเมืองอีกหลายครั้งแตเลาปก็ยัง
ยืนยันเจตนาเดิม บิตกที่ปรึกษาของโตเกี๋ยมเห็นเลาปจะไมยอม รับเปนแมนมั่น จึงเปลี่ยนหัวขอหารือ
มาเปนการรับมือกับกองทัพโจโฉตอไป
เลาปจึงวา ขาพเจานี้เคยปราบโจรโพกผาเหลืองรวมกับโจโฉในกองทัพของโลติดแมทัพใหญ ทั้งเคยรวมใน
กองทัพปฏิวัติกับโจโฉ และโจโฉก็มีน้ําใจเมตตาเคยเอาหมูเห็ดเปดไกไปผูกไมตรีถึงในคาย เมื่อไมตรีมีอยู
ดังนี้ขาพเจาจะทําหนังสือไปถึงโจโฉขอใหเห็นแกไมตรี แลวชี้แจงความจริงใหปรากฏเชื่อวาโจโฉจะยอมถอน
ทัพกลับไป โตเกี๋ยมและบิตกเห็นชอบกับความเห็นของเลาป ดังนั้นเลาปจึงแตงหนังสือใหทหารสิบสองนาย
ถือไปยังคายโจโฉ และใหทหารลอบไปที่คายของขงหยงและเตงไกแจงวาใหตั้งคายมั่นไวกอน โจโฉเห็น
หนังสือของเลาปแลวก็โกรธ คิดระแวงวาเลาปแกลงมีหนังสือมาหลอกใหตายใจแลวจะยกเขาโจมตีใน
ภายหลัง จึงสั่งใหทหาร จับตัวทหารเดินสารของเลาปเพื่อจะเอาไปประหารเสีย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
กุยแกที่ปรึกษาของโจโฉจึงวาเลาปนั้นเปนคนสัตยซื่อ คงมีหนังสือมาโดยสุจริต การที่จะฆาทหารเดินสารเสีย
นั้นไมสมควรดวย ธรรมเนียมศึก ควรจะหาทางตอบเอาใจผูกไมตรีไวกอน แลวคอยชิงเอาเมืองชีจิ๋วในภายหลัง
ก็จะไดโดยงาย โจโฉเห็นชอบกับคําที่ปรึกษาจึงใหตอนรับขับสูทหารเดินสารเปนอยางดีแลวบอกใหรอรับ
หนังสือตอบสักวันสองวัน ในระหวางที่โจโฉกําลังตรึกตรองหาวิธีตอบหนังสือเลาปอยูนั้น เหตุการณที่ไม
คาดคิดก็เกิดขึ้น คือทหารจากเมืองกุนจิ๋วรีบรุดมายังคายโจโฉแลวรายงานวาบัดนี้กองทัพเมืองตันลิวไดยก

21. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 21
กองทัพไปตีเมืองกุนจิ๋ว และเมืองกุนจิ๋วเสียทีแกขาศึกแลว คงเหลือแตหัวเมืองที่ขึ้นตอเมืองกุนจิ๋วสามเมือง
เทานั้นที่ยังรักษาไวได คือเมืองเอียงเสีย, เมืองตองไฮ และเมืองฮวนกวน โจโฉไดฟงรายงานแลวตกใจยิ่งนัก
จึงสอบถามความเปนมาจากทหารที่มาแตเมืองกุนจิ๋วนั้น ไดความวาหลังจากลิโปไดหนีลิฉุย กุยกี ไปหาอวน
สุดที่เมืองลําหยงแลว อวนสุดไมยอมรับลิโปไวในราชการ ลิโปจึงไปขออยูกับอวนเสี้ยว แตตอมาลิโปกําเริบ
กอการวิวาทและสังหารทหารอวนเสี้ยวเสียหลายคน อวนเสี้ยวโกรธจะฆาลิโป ดังนั้นลิโปจึงหนีไปอยูกับเตียน
เอี๋ยงที่เมืองเสียงตง
ครั้นลิโปไปอยูกับเตียนเอี๋ยงแลว บังสีซึ่งเปนขุนนางอยูเมืองหลวง สนิทกับลิโปทราบขาวจึงลอบพาครอบครัว
ของลิโปไปสงใหแกลิโป ลิฉุย กุยกี ทราบความจึงฆาบังสีเสีย แลวสั่งเตียนเอี๋ยงใหจับลิโปสงไปเมืองหลวง ลิ
โปรูขาวจึงหนีไปอยูกับเตียวเมี่ยว เจาเมืองตันลิว สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) วาลิโปไปอยูกับเตียว
เมา เจาเมืองตันลิว ซึ่งนาจะเปนการแปลโดยสับสน เพราะเตียวเมาถูกเลาตายฆาเสียแลวตั้งแตกองทัพปฏิวัติ
ใกลจะสลายตัว ดังนั้นเตียวเมี่ยวนองชายเตียวเมาจึงเปนเจาเมืองสืบตอมาทหารนั้นรายงานตอไปวาเหตุ
เกิดขึ้นเนื่องจากตันกงซึ่งเคยมาขอรองใหโจโฉถอนทัพแตไมสําเร็จ จึงไปอยูกับเตียวเมี่ยวเจาเมืองตันลิว และ
ไดรับความไววางใจใหเปนที่ปรึกษา ตันกงคิดชวยเหลือโตเกี๋ยมตามความคิดเดิมอยางหนึ่งและเห็นเปน
โอกาสที่โจโฉยกกองทัพใหญ มาเมืองชีจิ๋ว มีทหารรักษาเมืองกุนจิ๋วอยูนอยตัว จึงเสนอใหเตียวเมี่ยว ยก
กองทัพไปตีเมืองกุนจิ๋วเตียวเมี่ยวเห็นดวยกับความคิดของตันกงจึงใหลิโปเปนแมทัพยก ไปตีเมืองกุนจิ๋ว โจ
หยินรับมือลิโปไมไดจึงยกทหารหนีออกจากเมืองกุนจิ๋ว คงจะตามมาหาโจโฉในไมชานี้
ครั้นลิโปไดเมืองกุนจิ๋วแลว ไดยกกองทัพไปตีหัวเมืองในบังคับเมืองกุนจิ๋วอีกหลายเมืองไปจนสุดชายแดน
เมืองปกเอี้ยง คงเหลือแตเพียงสามเมืองที่ซุนฮกและเทียหยกรักษาไวได โจโฉทราบความละเอียดแลวจึงหา
กุยแกมาปรึกษาหารือกันแลวเห็นพรอมกันที่จะตองถอนทัพยกกลับไปยึดเมืองกุนจิ๋วคืน กุยแกจึงเสนอวาการ
ถอนทัพครั้งนี้ตองผูกไมตรีและเอาบุญคุณ ไวกับเลาปจึงเสนอใหโจโฉตอบหนังสือเลาปวายินดีถอนทัพ เพราะ
เห็นแกหนาของเลาป โจโฉก็เห็นดวย แลวแตงหนังสือตามคํากุยแกวา สงใหกับทหารของเลาปแลวเลิกทัพยก
กลับไปเมืองกุนจิ๋ว
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ประชาธิปไตยแบบลิโป (ตอนที่ 60)
ทหารของเลาปกลับจากคายของโจโฉแลว เอาหนังสือตอบของ โจโฉนําไปใหแกเลาป ในขณะที่เลาปกําลัง
ปรึกษาการศึกอยูกับโตเกี๋ยม ครั้นโตเกี๋ยมและเลาปทราบความตามหนังสือของโจโฉแลวมีความยินดียิ่งนัก
ดวยไมรูเหตุผลที่แทจริงในการถอนทัพของโจโฉ ครั้นทหารรักษาเชิงเทินมารายงานวาบัดนี้โจโฉไดเลิกทัพ
กลับไปแลว ทั้งโตเกี๋ยม เลาปตางก็โลงอก ดังนั้นโตเกี๋ยมจึงใหเชิญบรรดาผูมาชวยเหลือจากเมืองตางๆ เขา
มาในเมืองชีจิ๋วและจัดงานเลี้ยงฉลอง และถือโอกาสที่ผูคนมากันพรอมหนานั้นขอรองใหเลาปรับเปนเจาเมือง
ชีจิ๋วอีกครั้งหนึ่ง เลาปยังคงไมยอมรับ บรรดาผูมารวมงานตางชวยกันพูดจาใหเลาปยอม รับเปนเจาเมืองตาม
คําขอรองของโตเกี๋ยม แตเลาปยังคงยืนกรานปฏิเสธ
โตเกี๋ยมครั้นเห็นเลาปยืนยันปฏิเสธอยางแข็งขันจึงขอรองใหม วาในเมื่อไมยอมรับเปนเจาเมืองชีจิ๋ว ก็ขอใหมา
เปนเจาเมืองเสียวพาย ซึ่งเปนหัวเมืองในบังคับของเมืองชีจิ๋ว โดยอางวาถาหากมีราชการสําคัญและจําเปน
แลวจะไดอาศัยเลาปไดโดยสะดวก เลาปเห็นโตเกี๋ยมมีใจมั่นคงตอตัวโดยสุจริตเชนนี้ก็เกรงใจ ตัดสินใจละ
ตําแหนงเจาเมืองเพงงวนกวนเสียแลวยอมเปนเจาเมืองเสียวพายตามคําขอรองของโตเกี๋ยม โตเกี๋ยมยินดียิ่ง
นัก สั่งทหารใหจัดเสบียงและเงินทองเปนอันมากมอบ แกเจาเมืองทั้งสองและเลาป เปนการแสดงความ
ขอบคุณที่มาชวยเหลือ
ครั้นเสร็จงานเลี้ยง ขงหยงเจาเมืองปกไฮและเตงไกเจาเมืองเซียงจิ๋ว จึงขอลาโตเกี๋ยม ยกกองทัพกลับเมือง
ของตน ฝายจูลงก็เขา ไปลาเลาปกลับเมืองปกเปง ทั้งเลาป จูลง ตางรองไหอาลัยรักกันเปนอันมาก แลวจูลง
จึงยกทหารมาสองพันที่เลาปยืมจากกองซุนจานกลับเมืองปกเปง ดานเลาปก็ไปรับตําแหนงเจาเมืองเสียวพาย
พรอมกับกวนอู เตียวหุย ราษฎรเมืองเสียวพายรูกิตติศัพทเลาปมาแตกอน ก็มีน้ําใจรักเลาป และทํามาหากิน
เปนปกติสุขโดยทั่วกัน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ฝายโจโฉเมื่อถอนทัพจากเมืองชีจิ๋วแลว เดินทัพมาถึงกลางทาง พบกับโจหยิน ซึ่งแตกทัพมาจากเมืองกุนจิ๋ว
โจหยินไดรายงานการ ศึกใหโจโฉทราบมีเนื้อความตองกันกับความซึ่งทหารของโจโฉที่แตกทัพมากอนได
รายงานใหโจโฉทราบแลว โจโฉจึงบอกกับโจหยินวา "ลิโปนั้นมีฝมือกลาหาญก็จริง แตหาความคิดมิได ทาน

22. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 22
อยาเปนทุกขเลย" แลวสั่งใหเคลื่อนกองทัพตอไปถึงเมืองเตงกวน ซึ่งเปนเมืองกึ่งกลางระหวางเมืองกุนจิ๋วกับ
เมือง ปกเอี้ยง และใหตั้งคายมั่นไว คําพูดของโจโฉดังกลาวเปนการพูดจากความที่รูจักกับลิโป แตมองขามคน
แบบตันกงไป อันตันกงนั้นเปนคนมีสติปญญา รูจักภูมิประเทศของภาคตะวันออกเปนอยางดี แตโจโฉไมรูความ
ขอนี้ เนื่องจากเวลาที่อยูดวยกันกับตันกงเพียงชั่วสามวันเทานั้น โจโฉจึงเริ่มตน ดวยความประมาท และ "ไมรู
เขา" ซึ่งเปนปจจัยหลักของการพลาดพลั้งเสียทีในการสงครามทั้งปวง เนื่องเพราะหลักการใหญในการทํา
สงครามประการหนึ่งนั้นคือ "ตองรูเขา รูเรา รบรอยครั้งบพาย"
การที่โจโฉเลือกหยุดทัพที่เมืองเตงกวนเกิดแตเหตุผลสามประการคือ ขอแรกจากเมืองเตงกวนนี้โจโฉสามารถ
เลือกที่จะเคลื่อน ทัพไปตีเมืองกุนจิ๋ว หรือเมืองปกเอี้ยงก็ได ขอสองการตั้งทัพในลักษณะนี้มีผลบังคับใหลิโป
จําเปนตองแยกทหารออกเปนสองกองเพื่อปองกันทั้งเมืองกุนจิ๋วและเมืองปกเอี้ยง ทําใหกําลังทหารของลิโป
ถึงแมจะมีมากก็ตองถูกแบงแยกเหลือแตละเมืองเพียงครึ่งเดียว ทําใหงายตอการโจมตีชวงชิงชัย และขอสาม
เพื่อตองการทราบความศึกใหกระจางเสียกอนที่จะตัดสินใจวาจะเลือกทางใดทางหนึ่ง การตั้งทัพในลักษณะนี้
แสดงใหเห็นวาโจโฉและทีมที่ปรึกษาใน วันนี้ตางกับโจโฉเมื่อครั้งที่รวมในกองทัพปฏิวัติมากมายนัก แมสาม
กกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) จะมิไดมีขอความใดระบุวาเปนความคิดอานของคณะที่ปรึกษา แตเมื่อ
พิจารณาจากการกําหนดแผนการครั้งนี้แลว ยอมมิใชความคิดของโจโฉเพียงลําพัง และยอมมิใชความคิดของ
ซุนฮก หรือเทียหยก ซึ่งไมไดอยูในกองทัพ ดังนั้นจึงนาจะเปนความคิดของกุยแกที่ปรึกษาหนุมผูนั้น
ฝายลิโปครั้นทราบขาวโจโฉยกกองทัพมาตั้งอยูที่เมืองเตงกวน จึงปรึกษากับตันกงวาจะใหลิฮองและซิหลัน
ทหารเอกคุมทหารหมื่นหนึ่งรักษาเมือง กุนจิ๋ว โดยตัวลิโปเองจะคุมทหารไปรักษาเมืองปกเอี้ยง ซึ่งเปนเมือง
ใหญกวาเมืองกุนจิ๋ว ตันกงจึงวาโจโฉตั้งหลักในภาคตะวันออกที่เมืองกุนจิ๋ว แมวาจะเปนเมืองเล็กกวาเมืองปก
เอี้ยง แตเปนเมืองยุทธศาสตร ดังนั้นเปาหมายของโจโฉในการยกทัพมาครั้งนี้คือยึดเมืองกุนจิ๋วคืน หาใช
เตรียมโจมตีเมืองปกเอี้ยงไม ดังนั้นการที่ทานจะยกไปที่เมืองปกเอี้ยงจึงเปนการเสียเที่ยวเปลา และการใหลิฮ
องกับซิหลันคุมทหารหนึ่ง หมื่นรักษาเมืองกุนจิ๋วนั้น ทั้งสองคนนี้สติปญญาหางชั้นกับโจโฉมาก และทหารก็
นอย คงจะไมสามารถรับมือกับโจโฉไดเห็นทีจะเสียเมือง กุนจิ๋วเปนแน
ลิโปไมเห็นดวยกับความคิดตันกง อางวาเมืองปกเอี้ยงเปนเมืองใหญ โจโฉนาจะยกไปตีเมืองปกเอี้ยงมากกวา
ดังนั้นตัวเราจะไปรับมือกับโจโฉที่เมืองปกเอี้ยงเอง นี่คือความคิดแบบโงๆ ของลิโปที่ยึดถือเอาแตความใหญ
เล็กของเมืองเปนสําคัญ ยิ่งกวาฐานะสําคัญทางยุทธศาสตรของเมืองนั้น ทั้งไมเขาใจวาเปาหมายการศึกครั้งนี้
ของโจโฉคือการยึดเมืองกุนจิ๋วคืน หาใชยึดเมืองปกเอี้ยงไม ตันกงเห็นวาลิโปไมฟง ดันทุรังจะทําตามความคิด
ตัวก็เกรงวาจะเสียทีแกโจโฉจึงเสนอแผนการขั้นที่สองวา ตรงเขาไทสันหรือภูเขา ไทซัว ซึ่งอยูทางทิศใตของ
เมืองกุนจิ๋วประมาณแปดรอยเสน และไมไกลจากเมืองปกเอี้ยงนั้น เปนชัยภูมิสําคัญเพราะเปนทางลัดที่จะแยก
ไปยังเมืองกุนจิ๋วและเมืองปกเอี้ยง แตเปนทางทุรกันดารในซอกเขา ขาพเจาคิดวาโจโฉจะยกไปตามทางนี้ ให
ทานจัดทหารหมื่นหนึ่งไปซุม อยูสองขางทางในซอกเขารอใหกองทัพหนาโจโฉผานไปแลวจึงเขาตีกองทัพ
หลวงพรอมกัน ก็จะจับตัวโจโฉไดโดยงาย เพราะกองหนาและกองหลังจะเขาชวยไมทันเนื่องจากเปนทาง
จํากัด
ลิโปฟงความเห็นของตันกงแลว ไมยอมใชความคิดวาขอเสนอ เชนนี้เปนขอเสนอจากความกระจางแจงในภูมิ
ประเทศ กลับเห็นไปวาการเอาทหารไปซุมไวในซอกเขาเปนความยากลําบากและเสียเวลาเปลา เพราะถึงแม
จะเปนทางลัดแตโจโฉนาจะเลือกไปทางใหญซึ่งสะดวกกวา ดังนั้นลิโปจึงไมยอมรับแผนการของตันกง
ตัดสินใจสั่งใหลิฮองและซิหลันคุมทหารหมื่นหนึ่งรักษาเมืองกุนจิ๋ว ตัวลิโปเอง ยกทหารไปเมืองปกเอี้ยง ตั้ง
คายไวนอกเมืองทางดานทิศใตและทิศ ตะวันตก ซึ่งอยูใกลทางที่จะมาจากเมืองเตงกวน ขางโจโฉเมื่อตั้งคาย
ลงที่เมืองเตงกวนแลวใหทหารสืบขาวความ เคลื่อนไหวของลิโป ครั้นทราบขาวดังนั้นแลวก็ดีใจนัก เห็นวาจะ
ยึดเมืองกุนจิ๋วคืนไดโดยงาย จึงกําหนดแผนการยุทธใหโจหยินคุมทหารจํานวนมากยกไปตีเมืองกุนจิ๋วทาง
หนึ่ง สวนโจโฉจะไปยึดเมืองปกเอี้ยงเพื่อจัดการกับลิโปดวยตนเองมั่นใจวาจะชนะศึกไดทั้งสองดาน
นี่คือความประมาทของโจโฉที่จับปลาพรอมกันทีเดียวทั้งสองมือ หากโจโฉยึดเมืองกุนจิ๋วใหเสร็จสิ้นเสียกอน
แลวระดมทัพทั้งหมดไป ตีเมืองปกเอี้ยงก็จะไดโดยงาย ความประมาทนี้เกิดจากการมองขาม คนแบบตันกง
นั่นเอง จึงวางกําลังสวนใหญไวที่การยึดเมืองกุนจิ๋ว จัดกําลังแตสวนนอยไปยึดเมืองปกเอี้ยง กําหนดแผนการ
ยุทธเสร็จแลวจึงสั่งการกองทัพใหเคลื่อนทัพไปตามซอกเขาไทสัน เพื่อจะแยกไปโจมตีเมืองกุนจิ๋วและเมือง
ปกเอี้ยง ตอไป ขณะเคลื่อนทัพใกลจะถึงเขาไทสัน กุยแกไดทักทวงวาภูมิประเทศเปนทางจําเพาะหากขาศึก
จัดทหารมาซุมก็จะเสียทีโดยงาย สมควรหยุดทัพไวแลวใหทหารหนวยลาดตระเวนไปสืบสภาพดูกอน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

23. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 23
โจโฉหัวเราะแลววา คนแบบลิโปไรสติปญญา คงจะไมคิดจัดกําลังมาซุมและการที่ลิโปยกไปเมืองปกเอี้ยงแลว
ยอมแสดงวาไมสนใจซุมโจมตี วาแลวก็สั่งใหเคลื่อนทัพไปตามซอกเขาไทสันนั้นแลวแยกเดินทัพเปนสองทาง
ตามแผนการยุทธที่วางไว
ฝายตันกงยังคงมั่นใจวาโจโฉตองยกมาตามทางเขาไทสัน จึงให ทหารคอยลาดตระเวนหาขาวความ
เคลื่อนไหวของกองทัพโจโฉ ครั้นทราบขาววาโจโฉเคลื่อนทัพดังที่คาดการณไวจึงแจงแกลิโปวา โจโฉ
เคลื่อนทัพมาตามทางลัดที่ทุรกันดารยากลําบาก ดังนั้นทหารโจโฉ จึงตองออนลาอิดโรย ขอใหลิโปยก
กองทัพไปโจมตีโจโฉ อยาใหโจโฉทันตั้งคายเสร็จ ก็จะเอาชัยชนะไดโดยงาย ขอเสนอของตันกงนี้เปนไป
ตามหลักพิชัยสงครามที่ใหเขาตีเมื่อ ขาศึกออนลาอิดโรยไรเรี่ยวแรงและไมทันตั้งตัว แตลิโปไมเห็นดวยกลับ
คิดวาการที่โจโฉเดินทัพทางเขาไทสันนั้นสมกับการคาดการณของ ตันกงจึงรูสึกเสียหนา ครั้นตันกงเสนอแผน
โจมตีโจโฉไมใหทันตั้งตัวจึงออกอาการดันทุรังเอากับตันกงวา "เดิมเราตั้งตัวมาแตตัวผูเดียว กับมาคิดทําการ
เที่ยวรบพุงมาจนไดทหารมากขึ้นถึงเพียงนี้แลว เรา จะคิดยอทอโจโฉนั้นหามิได ใหโจโฉตั้งคายมั่นลงแลวเรา
จะหักเอาใหได" คําพูดของลิโปนี้แสดงวา ลิโปซึ่งเดิมอยูกับเตียวเมี่ยวเจาเมืองตันลิว รับคําสั่งใหยกกองทัพ
ไปตีเมืองกุนจิ๋วไดทรยศหักหลังเตียวเมี่ยว และตั้งตนเปนอิสระแลว และยังทระนงในฝมือตัวเอง ตกอยูใน
ความประมาท เทากับเปนการเปดโอกาสใหโจโฉตั้งหลักปกคายมั่นพักฟน กําลังเสียกอน ซึ่งถือวาเปน
ความโงเขลาที่สุดในทางการทหาร มิตางกับสมิงนครอินทรทหารเอกพระเจาราชาธิราช ที่บอกอุบายซึ่ง
กองทัพมอญวางกลจะสังหารพมาเสียดวยเกรงวาการตอสูจะไมเปนไป โดยยุติธรรมจะตางกันบางตรงที่สมิง
นครอินทรโงในการสงครามแตไมหัวรั้น แตลิโปทั้งโงทั้งรั้น
โจโฉครั้นเคลื่อนทัพผานชองเขาไทสันแลวตรงไปยังเมืองปกเอี้ยง เห็นลิโปตั้งคายอยูนอกเมืองทางทิศใตจึง
ปลงทัพลงแลวตั้งคายประชิดกับคายลิโปโดยสะดวกดายยิ่งนัก เพราะลิโปไมตองการโจมตี ในขณะที่โจโฉยัง
อิดโรยและไมพรอม จะรอใหโจโฉพรอมเสียกอนจึง คอยยกออกมารบ นาที่จะโจโฉจะไดมีหนังสือไปขอบคุณ
ลิโปใหเปนที่สะใจสักครั้งหนึ่ง
ครั้นรุงขึ้นทั้งสองฝายจึงยกทหารออกมาประจันหนากัน ธงทิวปลิวไสวประสานกับเสียงกลองศึกใหสัญญาณ
แปรรูปขบวนเปนระยะๆ โจโฉเห็นลิโปยืนมาอยูหนาสุด ตามดวยทหารเอกแปดนาย โจโฉจึงเอาแสมาชี้หนาลิ
โปแลววา "ตัวกับเราจะไดมีความผิดกันสิ่งใดหามิได เปนไฉนตัวจึงยกทหารมาตีเอาเมืองเรา" ลิโปจึงตอบโจ
โฉเปนสุนทรพจนอันบันลือลั่นสนั่นโลก เปนแบบอยางของการแสดงเหตุผลแบบนักเลงโตที่นารักและนาขันวา
"เมืองเหลานี้เปนของพระเจาเหี้ยนเตก็เหมือนหนึ่งของคนทั้งปวงซึ่งอยูในแผนดิน ถาผูใดมีบุญแลเขมแข็งก็จะ
ครอบครองเมืองไดเหมือนกัน เหตุใดทานจึงวาบานเมืองนี้เปนของทาน หามีความละอายไม" โจโฉแมวาจะ
เปนคนเจากลอุบายและเฉลียวฉลาด แตไมเคยคาด คิดวาจะมีเหตุผลเชนนี้อยูในโลก และไมคาดคิดวาลิโปจะ
ยกเหตุผลอันพิสดารนี้มาแกตัว และดาวาตัวเองกลับมาเชนนี้จึงจํานนตอถอยคํา คิดไมออกวาจะหาเหตุผลที่
ไรเหตุผลยิ่งกวานี้ไปตอบโตไดอยางไร
หมอมราชวงศคึกฤทธิ์ ปราโมช ไดเขียนบทความประชดนักการเมืองที่ชอบอางประชาธิปไตย แตประพฤติตน
เปนทรราช และเปนทั้งนักเลงอันธพาลวาเปน "นักประชาธิปไตยแบบลิโป" นักประชาธิปไตยแบบลิโป เกิดขึ้น
ในประเทศไทยแตบัดนั้นถึง บัดนี้รวมสามสิบปแลว จึงยิ่งพัฒนาไปกวาครั้งกระนั้นมากนัก กลายเปนประชาธิป
ไตยที่ฉาบหนาเปนจุดขายแบบพระเอกลิเก ในขณะที่ภายในเต็มไปดวยเผด็จการ การฉอราษฎรบังหลวง
นักเลงโต นักขายชาติ นักคายาเสพยติด และเต็มไปดวยนักปลนประชาธิปไตย ประชาธิปไตยแบบที่เปนอยูใน
ปพุทธศักราช 2543 นี้ จึงรายแรงเสียยิ่งกวาประชาธิปไตยแบบลิโปหลายเทานัก
หนังสือพิมพผูจัดการออนไลน http://www.manager.co.th
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ฤทธิ์เดชของคนที่ถูกมองขาม (ตอนที่ 61)
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิโปเห็นโจโฉจํานนตอถอยคําที่พิสดารของตัวก็กระหยิ่มในความหลักแหลมแบบไรเหตุผลนี้ยิ่งนัก จึงสั่งใหจง
ปาทหารเอกออก ไปจับตัวโจโฉ ฝายโจโฉก็สั่งใหงักจิ้นออกรบดวยลิโป รบกันไดสามสิบเพลงแฮหัวตุนจึงขับ
มาเขาไปชวยงักจิ้น ฝายเตียวเลี้ยวเห็น เชนนั้นก็ขับมาออกไปสกัดแฮหัวตุนไว ทหารเอกทั้งสองคูของทั้งสอง
ฝายตอสูกันเปนสามารถ ลิโปรูสึกรําคาญใจจึงขับมาเขารบดวยแฮหัวตุนและงักจิ้น สองทหารเอกของโจโฉสูลิ

24. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 24
โปไมไดก็ขับมาหนี ลิโปจึงสั่งใหทหารเขาโจมตีกองทหาร ของโจโฉจนแตกพายหนีเขาคายไป ลิโปจึงยก
ทหารกลับมาคาย
ครั้นกลับมาถึงคายแลวโจโฉจึงเรียกประชุมแมทัพนายกองวา ลิโปมีฝมือเขมแข็งผูใดจะอาสาเอาชนะลิโปได
บาง อิกิ๋มทหารเอกของ โจโฉจึงวาไดขึ้นไปบนภูเขาตรวจดูภูมิประเทศและการตั้งคายของลิโปแลว ปรากฏวา
คายดานทิศตะวันตกของเมืองมีทหารประจําอยูนอย วันนี้ลิโปรบชนะศึกยกแรกยอมมีใจกําเริบ ทหารก็จะขาด
ความระมัดระวังในการรักษาคาย ถาฝายเรายกทหารเขาปลนคายตะวันตกคงจะไดโดยงาย จากนั้นคอยยึดคาย
ดานทิศใตของลิโปตอไป
โจโฉเห็นชอบกับแผนการของอิกิ๋ม จึงสั่งการใหโจหอง ลิเตียน ลิยอย อิกิ๋ม และเตียนอุย คุมทหารสองหมื่น
เตรียมพรอมไว คืนนี้จะยกเขาปลนคายตะวันตกของลิโปฝายลิโปชนะศึกยกแรก และกลับเขาคายดานทิศใต
ของเมืองปกเอี้ยงแลว เย็นลงก็จัดเลี้ยงแมทัพนายกอง ณ คายนั้นเปนการฉลองชัยชนะ ตันกงเห็นดังนั้นจึง
เสนอวาโจโฉแพศึกวันนี้คงคิดแกแคนเปนมั่นคง โจโฉรูวาฝายเราฉลองชัยแลวจะประมาท เห็นทีจะยกมาปลน
คายเราในคืนนี้และเนื่องจากคายตะวันตกมีทหารอยูนอย โจโฉคงเขาปลนคายตะวันตกเปนแนแท ขอใหทาน
จัดทหารลอบยก ไปเสริมกําลังไวในคายตะวันตกโดยเร็ว หากโจโฉยกมาก็จะเสียทีแกเราเปนมั่นคง
ลิโปจึงวาโจโฉเพิ่งพายแพไปไมทันขามวันคงจะขยาดไมกลายกมาโจมตีในค่ํานี้ ตันกงจึงยืนยันแข็งขันวาโจ
โฉมีสติปญญาในการศึก เห็นโอกาสคืนนี้แลวคงจะไมปลอยใหผานไป ทานอยาไดวางใจ ทั้งการสงทหารไป
เพิ่มเติมก็ไมไดเสียหายอะไร ลิโปเห็นตันกงยืนยันแข็งขันก็คลอยตาม จึงสั่งใหโกสุน งุยซก และโฮเสง คุม
ทหารสองหมื่นเตรียมยกไปเสริมกําลังที่คายดานตะวันตก แตขอเวลาวาใหทหารไดเลี้ยงฉลองชัยชนะใหเสร็จ
เสียกอนแลวคอยยกไป ตันกงขี้เกียจเซาซี้ก็เออออตามใจลิโป ลิโปเลี้ยงฉลองชัยชนะอยูจนเกือบสองยาม
เสร็จงานเลี้ยงแลว สามทหารเอกจึงยกทหารออกจากคายทิศใตของลิโปไปยังคายตะวันตก ถึงกลางทางพบ
ทหารคายตะวันตกแตกตื่นหนีมาจึงทราบ ความวาโจโฉลอบยกทหารไปปลนคายตะวันตกและยึดคายไวได
แลว สามทหารเอกจึงใหทหารที่แตกหนีมานั้นไปรายงานใหลิโปทราบ แลวรีบยกไปเพื่อจะยึดคายตะวันตก
กลับคืนโจโฉรูวาทหารลิโปยกมาก็ยกทหารออกมาตั้งรับหนาคายทหารทั้งสอง
ฝายรบพุงกันเปนสามารถ ตั้งแตสองยามจนถึงใกลรุง บาดเจ็บลมตายเปนอันมาก ขณะนั้นทหารโจโฉหนาตื่น
เขามารายงานวา ลิโปกําลังยกทหารเปนจํานวนมากมาสมทบ ขณะนี้ใกลถึงคายดานตะวันตกแลว โจโฉไดฟง
เชนนั้นก็ตกใจสั่งทหารใหตีฝาเพื่อจะกลับไปคายเดิม สามทหารเอกของลิโปจึงไลตามตีมาทางดานหลัง โจโฉ
นําทหารหนีมา ระยะหนึ่งปะทะกับกองทหารซึ่งลิโปยกมาสมทบ จึงใหอิกิ๋มกับงักจิ้นสกัดลิโปไว ตัวโจโฉคุม
ทหารวกไปทางดานทิศเหนือของเมืองปกเอี้ยง เพื่อจะออมดานตะวันออกไปยังคายของตัว อิกิ๋มกับงักจิ้นรบ
กับลิโปอยูครูหนึ่งสูลิโปไมไดจึงชักมาหนีพา ทหารตามโจโฉไปทางทิศเหนือ ลิโปและทหารไลฆาทหารโจโฉ
ลมตายลงเปนอันมาก โจโฉ อิกิ๋ม และงักจิ้น พาทหารหนีออมไปทางดานทิศเหนือของ เมืองปกเอี้ยง ถึงเนิน
เขาแหงหนึ่งปะทะกับเตียวเลี้ยวและจงปา ทหารเอกของลิโปซึ่งคุมทหารมาสกัดอยูจึงตีฝาออกไปหนีไปได
ระยะหนึ่งใกลจะเลี้ยวไปทางดานตะวันออกของเมืองไดปะทะกับทหารเอกของ ลิโปอีกสี่คน ซึ่งคุมทหารมา
สกัดอยูอีก ทหารทั้งสองฝายตอสูกันเปนสามารถ โจโฉเห็นจวนตัวเขาจึงใหทหารชวยกันสกัดฝายลิโปไว แลว
พาทหารสี่หาคนรีบหนีฝาออกไปทางดานทิศตะวันออกของเมืองปกเอี้ยง
โจโฉและทหารสี่หาคนหนีมาไดระยะหนึ่ง ถึงเนินเขาก็ไดยินพลุสัญญาณแลวทหารลิโปไดยิงเกาทัณฑลงมา
เปนหาฝนและยกทหารมา ลอมไวทั้งสี่ดาน โจโฉเห็นจะหนีไมรอดจึงรองขึ้นวา "ผูใดมีกําลัง จง ชวยชีวิตเรา
ในครั้งนี้" เตียนอุย จึงวาทานอยากลัวเลย ขาพเจาอยูกับทานจะพิทักษให ทานปลอดภัย แลวจึงลงจากมาเอา
ทวนคูหนีบไวขางกายเปลี่ยนเอาหอกซัดเกือบยี่สิบเลมมาถือไว สั่งทหารวาถาขาศึกตามมาในระยะหาวาให
เรียกชื่อเตียนอุย จากนั้นจึงนําหนามาโจโฉตีฝาออกไป
ทหารลิโปราวยี่สิบคนไลตามไปติดๆ คนไหนเขามาในระยะหาวา ทหารโจโฉก็เรียกชื่อเตียนอุย เตียนอุยก็หยุด
แลวซัดหอกไปถูกทหารที่ตามมาตายไปทีละคนจนหมดหอกซัด ทหารลิโปที่เหลืออีกสี่หา คนจึงไมกลา
ติดตามเขามาอีก เตียนอุยพาโจโฉหนีตอไปเพื่อจะกลับเขาคายจนใกลค่ําลิโปก็ยกทหารตามมาทัน โจโฉก็
ตกใจ ทั้งออนลา หิวโหย สิ้นเรี่ยวแรง ทหารโจโฉที่ตามมาสี่หาคนจึงแยกยาย กันวิ่งหนี เตียนอุยพาโจโฉหนีลิ
โปตอไป พอดีแฮหัวตุนคุมทหารตาม มาทันจึงเขาสกัดลิโปไวจนใกลพลบค่ํา ฝนก็ตกหนักลงมาลิโปจึงรีบ ยก
ทหารกลับไปคาย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ฝายโจโฉ เตียนอุย แฮหัวตุนและทหารที่เหลือซึ่งเปยกปอนและอิดโรยเต็มที่ หนีกลับเขาคายไดเกือบยางเขา
ยามสอง ถึงคายแลวโจโฉจึงสั่งทหารปูนบําเหน็จรางวัลแกเตียนอุยเปนอันมาก การศึกยกที่สองระหวางโจโฉ

25. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 25
กับลิโปตั้งแตสองยามวันหนึ่งตอเนื่องมาถึงค่ําอีกวันหนึ่ง สิ้นสุดลงโดยพระพิรุณประทานฝนมาหามทัพ และโจ
โฉเปนฝายปราชัยอยางยอยยับแทบจะเอาตัวไมรอดความปราชัยของโจโฉในครั้งนี้ตองถือวาเปนการปราชัย
ครั้งสําคัญที่สุดครั้งหนึ่งของชีวิต และเกิดขึ้นโดยที่โจโฉคาดคิดไมถึง เนื่องจากมองขามเรื่องสําคัญไปสอง
เรื่อง
เรื่องสําคัญเรื่องแรกคือเรื่องตันกง โจโฉไมรูจักคนผูนี้ดีพอ เนื่องจากอยูรวมกันเพียงชั่วสองสามวัน คิดวาตันกง
เปนเพียงเจาเมือง ธรรมดาที่ไมเอาไหนเหมือนกับบรรดาเจาเมืองอื่นๆ ที่เอาแตเสพสุข คอรรัปชั่น รีดไถ และ
ขมเหงราษฎร โดยหารูไมวาตันกงนั้นคือนักยุทธศาสตรทั้งการเมืองและการทหาร เรื่องสําคัญเรื่องที่สองคือ
ความสัมพันธระหวางลิโปกับตันกง ซึ่ง โจโฉรูจักลิโปดีวาเปนคนมีฝมือเขมแข็งกลาหาญ แตหัวรั้น โลภและไร
สติปญญาจึงเชื่อวาจะสามารถกําจัดลิโปไดโดยงาย ดังนั้นโจโฉ จึงประมาทคิดจับปลาทีเดียวพรอมกันสองมือ
จะยึดเอาทั้งเมืองกุนจิ๋ว และเมืองปกเอี้ยงพรอมกันในคราวเดียว มิหนําซ้ํายังวางกําลังหลักไวที่การยึดเมืองกุน
จิ๋ว ตัวเองยกกําลังสวนนอยมาเมืองปกเอี้ยง หวังเอาชนะลิโปดวยสติปญญา
โจโฉมองขามความสัมพันธระหวางลิโปซึ่งสุดยอดเชิงบูวาไรสติปญญา มองขามตันกงซึ่งนับวาเปนยอดคน
ทางบุนวาเปนเพียงขุนนางตัวเล็กๆ ที่ไรความหมาย ครั้นสุดยอดทางบูกับยอดคนทางบุนมารวมตัวกัน โดยที่โจ
โฉไมรูความขอนี้และมองขามความขอนี้จึง เปนเรื่องที่นาตระหนกอยางยิ่ง เพราะสภาพเชนนี้คือสภาพที่ไมใช
เพียงโจโฉ "ไมรูเขา" เอาเสียเลยเทานั้น หากยังเขาใจสภาพการศึกที่ ผิดพลาดอยางมหันตอีกดวย
ดังนั้น ความปราชัยของโจโฉจึงเปนสิ่งที่ถูกกําหนดขึ้นอยางแนนอนแลวภายใตกฎแหงสงคราม แตทวา
ความสัมพันธระหวางตันกงกับลิโปนั้นมิใชจะปกติลึกซึ้งกระไรนัก เพราะตันกงมิไดสมัครใจอยูกับลิโปหากทํา
ราชการอยูกับเมืองตันลิว ที่มาดวยลิโปก็เพราะเจาเมืองตันลิวมอบหมายใหชวยเหลือ โตเกี๋ยม ซึ่งสอดคลอง
กับความประสงคของตันกงสถานหนึ่ง และเพื่อปองกันเมืองตันลิวอันเปนผลประโยชนของเจาเมืองตันลิวอีก
สถานหนึ่ง ในขณะที่ลิโปก็มิไดเชื่อถือศรัทธาตันกง แตทั้งสองคนนี้กลับตองมารวมกันทําศึก ดังนั้นความเห็น
ของตันกงจึงไมสามารถเปลงอานุภาพไดเต็มที่
ลิโปพอใจจะเชื่อก็ปฏิบัติตาม ไมพอใจจะเชื่อก็ถือเอาความคิด ตนเปนใหญ ดวยเหตุนี้โอกาสกําจัดโจโฉตอน
เดินทัพตามซอกเขาไทสัน และการโจมตีโจโฉในขณะที่เพิ่งยกถึงเมืองปกเอี้ยง ซึ่งทั้งออนลา และยังไมทัน
ตั้งคายจึงไมไดรับการปฏิบัติจากลิโป แมในการสงครามครั้งที่สอง ซึ่งโจโฉปราชัยยอยยับก็เชนเดียวกัน ถา
หากลิโปปฏิบัติตามคําตันกงสงทหารไปเสริมไวที่คายตะวันตกกอน แลวคอยยกไปตีกระหนาบ โจโฉก็จะยอย
ยับกวานี้ แมกระนั้นอานุภาพของฝมือทางบูของลิโปกับมันสมองอันเลิศทางบุนของตันกงก็ไดทํา ใหโจโฉ
เกือบเอาตัวไมรอด
การที่โจโฉหนีลิโปที่คายตะวันตกแลวถูกทหารลิโปออกสกัดโจมตีตลอดแนวทางดานทิศเหนือ ดานทิศ
ตะวันออก เรื่อยมาจนเกือบจะถึงคายโจโฉทางดานทิศใตถึงสามครั้งสามครานั้นมิใชเกิดขึ้นโดย บังเอิญหรือ
จากความคิดอานของลิโป เพราะสติปญญาของลิโปนั้นเปนไปไมไดที่จะคาดการณถึงการหนีของโจโฉได
แมนยําถึงปานนั้น และโดยความรับรูของลิโปก็ไมไดรูจักภูมิประเทศของเมือง ปกเอี้ยง ตันกงตางหากที่รูจัก
สภาพภูมิประเทศเปนอยางดี ครั้นลิโปยกทหารออกไปชวยคายตะวันตกยามใกลรุงก็ไดมอบหมายใหตันกง
รักษาคายทิศใตของตนไว ดังนั้นเมื่อ ลิโปยกทหารออกไปแลว ขางภายในคายของลิโปจึงมีตันกงเปน
ผูบังคับบัญชาแทนลิโป ตันกงจึงอาศัยอํานาจและโอกาสนี้บัญชาการใหจัดทหารเปนสามกองยกไปตั้งสกัดโจ
โฉ ซึ่งตันกงคาดการณไวลวงหนาแลววาเมื่อลิโปยกออกไปชวยคายตะวันตก โจโฉจะตองแตกหนีไปออม
เมืองปกเอี้ยงทางดานทิศเหนือ แลววกกลับมาทางดานตะวันออกจึงจะกลับเขาคายได
เมื่อคาดการณเสนทางที่โจโฉจะหนีแลว จึงวางกําลังไปสกัดถึงสามกอง เพื่อใหมั่นใจวาคราวนี้โจโฉตองตาย
แนนอน ความคิดของตันกงครั้งนี้ก็พอจะเห็นไดวาโจโฉคงจะเอาตัวรอดไดโดยยาก แตทวา "ความคิดเปนของ
คน แตความสําเร็จเปนของฟา" ปาฏิหาริยจึงเกิดขึ้นเพราะความเกงกลาสามารถของเตียนอุย องครักษ
ประจําตัวของโจโฉที่สามารถพาโจโฉตีฝาทหารที่สกัดหลุดรอดไปได
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
แมเมื่อลิโปไลตามมาทันกอนจะถึงคายทางทิศใต โจโฉมีเพียงแฮหัวตุนเทานั้นที่สกัดลิโปไว ลําพังฝมือของ
แฮหัวตุนคงจะสกัดไวไดไมนาน แตฝนกลับตกหนักลงมา ลิโปซึ่งคงจะเปนคนกลัวฝน กลัวเปยก ดังที่จะเห็น
ไดตลอดมาวาถาฝนตกลงมาคราวใด ลิโปมีอันตองยกทหารกลับเขาเมืองหรือกลับเขาคายทุกครั้ง ดังนั้นถา
หากโจโฉรูมากอนวาตันกงไมใชเจาเมืองธรรมดาเหมือน กับบรรดาเจาเมืองที่เคยพบ โจโฉยอมหาหนทางเอา
ตัวตันกงมาทําราชการดวยเปนแนแท และคงไมตองเสียหายยับเยินถึงปานนี้ นี่คือฤทธิ์เดชของสิ่งที่โจโฉ
มองขามไป

26. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 26
ยังไมจบเพียงเทานี้ มันสมองของตันกงยังคงคิดอานแผนการกําจัดโจโฉออกมาอยางตอเนื่อง ดังนั้นใน
วันรุงขึ้นเมื่อตันกงทราบขาววาเจาเมืองปกเอี้ยงเกิดรักตัวกลัวตายจากสงคราม จึงทิ้งเมืองปกเอี้ยงเสีย แลวพา
ครอบครัวหลบหนีไปตั้งแตคืนที่โจโฉเขาปลนคายตะวันตกแลว ตันกงจึงรีบไปหาลิโปรายงานเรื่องนี้ใหทราบ
รายงานแลวตันกงไดเอาขาวคราวเรื่องนี้กําหนดขึ้นเปนแผนกําจัดโจโฉตอไป และตองถือวาเปน "แผนพิฆาต"
อยางแทจริง เพราะแผนการพิฆาตนี้คือแผนการใชพลังจักรวาลเขาทําสงครามเปนครั้งแรกในสามกก
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
แผนเพลิงพิฆาต (ตอนที่ 62)
ตันกงไดเสนอแผนการศึกยกที่สามระหวางกองทัพของลิโปกับกองทัพของโจโฉใหแกลิโปวา "ในเมืองนั้นมี
เศรษฐีคนหนึ่งชื่อเตียนซี มีใจสัตยซื่อเปนที่นับถือแกชาวเมืองทั้งปวง ถาเตียนซีจะวาประการใดชาวเมืองก็ทํา
ตาม ขอใหหาเตียนซีออกมาวากลาวใหมี หนังสือไปถึงโจโฉวา ทานมีชัยแกโจโฉแลว บัดนี้ใหโกสุนอยูรักษา
เมืองปกเอี้ยง ทานยกทหารไปตีเอาเมืองลิหยง ใหโจโฉยกทหาร เขาปลนเอาเมืองปกเอี้ยง เตียนซีจะคุม
ชาวเมืองออกรบกระหนาบ เราจึงลอบยกทหารเขาไปอยูในเมืองปกเอี้ยง แลวเอาฟนมากองประตูทั้งสี่ดาน
ถาโจโฉเขามาแลวเราจึงจุดเพลิงเผาเมือง และกองฟน ทั้งสี่ประตูขึ้น ถึงโจโฉจะมีความคิดแกไขประการใดก็
เห็นจะไมพนมือเรา"
แผนการครั้งนี้ของตันกงคือแผนการใชธาตุไฟ ซึ่งเปนหนึ่งในพลังจักรวาลเขาสังหารขาศึก นับเปนความคิด
อานวางแผนการรบดวย การใชพลังจักรวาลเปนครั้งแรกในสามกก อันเพลิงนั้นเปนพลังแหงจักรวาลชนิดหนึ่ง
ที่มีอานุภาพทําลายลางสูงสุดในยุคนั้น ไมตางกับระเบิดนาปาลมในยุคปจจุบัน เปนพลังที่สามารถทําลายลาง
ขาศึกไดเปนจํานวนมากยิ่งกวาทหารเอกที่มีฝมือหรืออาวุธชนิดอื่น ทวน งาว หอกและเกาทัณฑ ใชเปนอาวุธ
สังหารขาศึกไดอยางจํากัด ขึ้นอยูกับกําลังและฝมือของผูใช ดังนั้นในการสงครามจึงไม เคยปรากฏวาอาวุธ
เหลานี้จะใชสังหารขาศึกไดครั้งละถึงหมื่น ตางกันกับเพลิงที่สามารถทําลายลางขาศึกกวาครั้งละสิบหมื่นได
โดยนัยนี้ เพลิงจึงเปนพลังแหงจักรวาลที่อาจมีอานุภาพมากกวาทหาร สิบหมื่น แตเพลิงอันเปนพลังจักรวาลนี้
จะมีอานุภาพปานใดยอมขึ้นอยูกับเงื่อนไขของการใชเพลิงและสติปญญาคิดอานของผูบัญชาการทัพเปน
สําคัญ สามกกดําเนินมาถึงตอนนี้จึงเพิ่งปรากฏวามียอดคนที่สามารถคิดอานวางแผนใชพลังจักรวาลในการ
ยุทธคือตันกงผูนี้
แตทวารายละเอียดของแผนการกลับทําใหการใชพลังจักรวาลครั้งนี้ไมอาจบรรลุอานุภาพสูงสุดได เนื่องเพราะ
ในรายละเอียดของแผนการนั้น ตันกงยังเสนอให ลิโปจัดวางกองทหารซุมไวในเมืองเพื่อจะเขาโจมตีโจโฉ
ในขณะที่ถูกเพลิงคลอก ในลักษณะเชนนี้จึงบีบบังคับฝายลิโปอยูในตัว ทําใหไมสามารถเผาเมืองทั้งเมืองเพื่อ
เผาทหารโจโฉใหหมดสิ้นไปได เพราะทหารของลิโปเองก็ยังคงติดอยูในเมืองนั้น นี่คือจุดออนที่ทําให
ความคิดที่จะใชพลังจักรวาลในการศึกของ ตันกงไมสามารถกอเกิดอานุภาพอันยิ่งใหญได ในที่สุดแผน
ทั้งหมดนี้จึงถูกลดทอนพลังทําลายลางลง เหลือเพียงระดับที่เปนแผนปดประตูตีแมวเทานั้น
แตกระนั้นแผนการนี้ก็ยังนับวารัดกุมและยากที่โจโฉจะเอาตัวรอดได และตองถือวาแผนการครั้งนี้ของตันกง
เปนแผนที่ยอดเยี่ยมอีกแผนหนึ่งในการสงครามตั้งแตเริ่มตนมาจนถึงวันนี้ ลิโปไดฟงแผนการของตันกงแลว
เห็นชอบกับแผนการดังกลาว จึงใหหาเตียนซีออกมาที่คายแลวเกลี้ยกลอมใหเตียนซีปฏิบัติตามแผนการของ
ตันกงทุกประการ
เตียนซีรับคําลิโปแลวก็มีหนังสือใหคนสนิทถือไปใหโจโฉเปนใจความวา ลิโปเปนคนโหดรายทารุณ ไม
คํานึงถึงความเดือดรอนของราษฎร นับตั้งแตยกกองทัพมาตั้งอยูที่เมืองปกเอี้ยงแลวราษฎรไดรับความ
เดือดรอนยิ่งนัก ขาพเจาสงสารราษฎรนัก จึงคิดจะกําจัดลิโปเสีย บัดนี้ชาวเมืองมีความยินดีที่ทานไดยก
กองทัพมาเพื่อจะปลดปลอยเมืองปกเอี้ยงใหพนจากอํานาจเถื่อนของลิโป ตัวขาพเจาเองมีความเคารพและ
ศรัทธาตัวทานเปนยิ่งนัก หวังเอาบารมีของทานมาดับรอนทุกขเข็ญของราษฎรเมืองปกเอี้ยงนี้ จึงขอใหทานยก
ทหาร เขาชิงเอาเมืองปกเอี้ยง โดยขาพเจาและชาวเมืองจะเปดประตูเมืองทางดานตะวันตกตอนรับทานใน
เพลาตนของคืนนี้ และจะปกธงจารึก คําวา "คุณธรรม" ไวเปนสําคัญ เมื่อทานยกเขามาแลวขาพเจาและ
ชาวเมืองจะไดชวยกันตีกระหนาบชวยทานยึดเมืองปกเอี้ยงจาก ลิโปใหจงได
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจโฉไดรับหนังสือของเตียนซีแลวมีความยินดี กลาวกับคนของเตียนซีวานี่เปนเพราะสวรรคบันดาล ทานจงไป
บอกเตียนซีเถิดวาเรา จะทําการตามคําของเตียนซี ทํานุบํารุงชาวเมืองใหมีความสุขสืบไป วาแลวโจโฉก็สั่งให

27. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 27
จัดเตรียมทหารเตรียมเขายึดเมืองปกเอี้ยงในคืนวันนี้ เลาหัวที่ปรึกษาของโจโฉไดทวงขึ้นวา การครั้งนี้อาจเปน
กลอุบายของลิโปก็เปนได โจโฉแยงวาคนแบบลิโปยอมไมสามารถคิดกลอุบาย เชนนี้ออกมาได แตเลาหัว
ยังคงติงวาแมวาลิโปจะไรสติปญญาแตมีที่ปรึกษาอยูเปนจํานวนมาก ทั้งตันกงก็เปนคนมีสติปญญาสูง ดังนั้น
ถึงแมทานจะเชื่อคําของเตียนซี แตตองเตรียมการใหพรอมเพื่อจะได ไมเสียทีหากวาเปนกลอุบาย โจโฉถาม
วาจะใหเตรียมการอยางไร เลาหัวชี้แจงวาในการเขาโจมตียึดเมืองปกเอี้ยงครั้งนี้ควรจัดทหารออกเปนสามกอง
กองหนึ่ง ใหเขาไปดูลาดเลาในเมืองตามคําของเตียนซี สวนอีกสองกองใหตั้งคุมเชิงอยูนอกเมืองจะได
ชวยเหลือกันและกันได หากแมเปนอุบายก็คงจะไมเสียทีแกขาศึก โจโฉเห็นชอบดวยจึงมีคําสั่งใหแบงทหารที่
เตรียมไวนั้นแบงออก เปนสามกองตามคําของเลาหัว ครั้นค่ําลงเพลาแรกผานไปแลว โจโฉจึงใหยกทหารทั้ง
สามกองวกออมไปทางดานประตูเมืองตะวันตก เห็นธงสีขาวมีขอความวา "คุณธรรม" ปกอยูตรงตามคําของ
เตียนซีก็หยุดทหารรอฟงสัญญาณจากขางในเมือง
ครั้นใกลเที่ยงคืน ทหารของลิโปคือโฮเสงและโกสุนไดคุมทหาร เปนสองกองยกออกจากประตูเมืองดาน
ตะวันออกมาทางดานตะวันตกปะทะเขากับทหารของโจโฉที่ซุมรอสัญญาณอยู โจโฉสั่งให เตียนอุยออกรบ
ทหารของลิโปสูไมไดก็แตกหนีเขาประตูเมืองทางดานตะวันออก การยกทหารสองกองนี้ออกมารบดวยโจโฉ
เปนเรื่องที่ไมมีระบุไวในแผนการ แตกระนั้นก็เห็นไดวาเปนมาตรการลวงที่ทําใหฝายโจโฉตายใจวากรณีที่
เตียนซีมีหนังสือมานั้นไมใชกลอุบาย คือทําเรื่องที่หลอกลวงใหกลายเปนเรื่องที่นาเชื่อมากขึ้น
ในขณะนั้นมีคนของเตียนซีถือหนังสือมาถึงโจโฉทางดานประตูทิศตะวันตกวา กอนเที่ยงคืนวันนี้จะพา
ชาวเมืองฆาทหารรักษาประตูเมืองเสียแลวเปดประตูเมืองรับโจโฉ เมื่อเขาทําการแลวจะจุดพลุสัญญาณเปน
สําคัญใหโจโฉรีบยกเขายึดเมืองโจโฉรับหนังสือของเตียนซีแลวยิ่งตายใจจึงสั่งใหแฮหัวตุนคุมทหารปองกัน
กองหนึ่งอยูทางดานซายของประตูเมือง ใหโจหองคุมทหารปองกันอีกกองหนึ่งอยูทางดานขวาของประตูเมือง
สวนโจโฉพรอมแฮหัวเอี๋ยน ลิเตียน งักจิ้น และเตียนอุยคุมทหารเปนกองกลาง เตรียมยกเขาไปในเมือง คืนนั้น
เปนคืนเดือนมืด โจโฉคุมทหารซุมรอสัญญาณอยูจน ถึงใกลเที่ยงคืนก็ไดยินเสียงพลุสัญญาณ และประตูเมือง
ดานตะวันตกเปดออก โจโฉจึงสั่งใหเคลื่อนกําลังเขาประตูเมืองดานตะวันตก ลิเตียนฟงคําสั่งแลวทวงโจโฉวา
ตัวทานเปนแมทัพ การครั้งนี้ยังไมแนชัดวาเปนกลอุบายหรือไม จึงไมควรที่ทานจะนําทหารบุกเขา ไปดวย
ตนเอง ขาพเจาจะขออาสานําทหารเขาไปดูลาดเลากอนหากเห็น เปนการสุจริตแลวทานจึงคอยยกตามเขาไป
โจโฉจึงวาตัวเรานั้นเปนผูนําทัพ หากเรามินําหนาทหารเขาไปก็จะทําใหทหารเห็นวาเราขี้ขลาด และจะไม
พรอมใจกันทําการ การครั้งนี้คงไมมีกลอุบาย หากเปนการกระทําโดยสุจริตของชาวเมือง วาแลวก็รีบขับมานํา
ทหารเขาประตูเมืองไป โจโฉนําทหารจากประตูเมืองดานตะวันตกตรงเขาไปจนถึงศาลาวาราชการที่กลาง
เมืองแตไมเห็นผูคนเดินไปมา ทุกอยางเงียบสงัดโจโฉ จึงพรั่นใจวาตองกลอุบายของตันกงแลว จึงรีบสั่งทหาร
ใหรีบถอยกลับออกจากเมือง สิ้นเสียงสั่งของโจโฉพลุสัญญาณ มาลอ กลองศึก และเสียงโห รองของทหารลิ
โปก็ดังกองกระหึ่มขึ้น แสงเพลิงโชติชวงขึ้นทางดานประตูเมืองทั้งสี่ทิศ และบานเรือนราษฎรหลายแหงก็เกิด
เพลิงลุกไหม ในทันใดนั้นโจปาทหารเอกของลิโปไดคุมทหารยกออกมาแตดานตะวันออกสกัดหนาโจโฉไว
ในขณะที่เตียวเลี้ยวทหารเอกของลิโปคน หนึ่งคุมทหารออกมาสกัดดานหลังของโจโฉทางดานตะวันตกโจโฉ
เห็นเชนนั้นก็ตกใจรีบชักมาพาทหารจะหนีออกทางประตูดานทิศเหนือ ปะทะเขากับหลันเปงและโจเสงคุม
ทหารสกัดไว โจโฉจึงชักมานําทหารเลี้ยวกลับตรงไปยังประตูเมืองดานทิศใต พบโกสุน โฮเสง คุมทหารมา
สกัดไวอีก
สภาพของโจโฉจึงตกอยูในทามกลางของทหารลิโปทั้งสี่ทิศ จึงมีความตกใจเปนอันมาก เสียงโหรองของ
ทหารลิโป ควันไฟและแสง เพลิงทําใหทหารที่มาดวยโจโฉแตกตื่นพากันวิ่งหนี แตเตียนอุยทหารองครักษ
ของโจโฉนั้นคุมสติมั่นนําโจโฉตีฝาทหารของโกสุนและโฮเสง ไปทางดานประตูเมืองทิศใต และฝาออกนอก
ประตูเมืองไปได ครั้นเตียนอุยพนออกไปจากประตูเมืองแลวเหลียวกลับมาไมเห็น โจโฉก็ตกใจ จึงรบฝาเขาไป
ในประตูเมืองดานทิศใตอีกครั้งหนึ่งพบเขากับลิเตียน ตางคนตางถามหาโจโฉ ดังนั้นเตียนอุยจึงบอกใหลิเตียน
รีบออกนอกประตูเมืองไปนําทหารเขามาชวย สวนเตียนอุยนั้นจะตีฝาเขาไปในเมืองอีกครั้งหนึ่ง เตียนอุยตีฝา
เขาไปในเมืองแลวเที่ยวตระเวนหาโจโฉก็ไมพบ ครั้นฝาออกไปถึงคูเมืองดานทิศเหนือจึงพบเขากับงักจิ้น ตาง
คนตางถามหาโจโฉ แตไมทราบความจึงจะพากันกลับเขามาในเมืองอีกครั้งหนึ่ง ครั้นมาถึงประตูเมืองทหารลิ
โปซึ่งอยูบนเชิงเทินไดเอาเพลิงพะเนียงจุดชนวนโยนลงมา งักจิ้นตกใจชักมาถอยกลับจึงเขาเมืองไปไมได คง
มีแตเตียนอุยขับมาฝาไฟพะเนียงไปตามหาโจโฉในเมืองอีกครั้งหนึ่ง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ขางโจโฉเมื่อพลัดกับเตียนอุยแลวไดขับมาฝาเพลิงไปทางประตูดานทิศเหนือเพียงผูเดียว พลันไดยินเสียงลิ
โปขับมาไลตามหลังมา เอาทวนเคาะหมวกโจโฉแลวถามวาเห็นโจโฉหรือไม โจโฉรูวาคําถามเชนนี้แสดงวาลิ
โปจําตัวเองไมได จึงตั้งสติมั่นเอามือซายจับบังเหียนมา ยกมือขวาชี้ไปขางหนาบังใบหนาตัวเองไว แลววาโจ

28. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 28
โฉไปทางขางหนานี้ ลิโปไมทันสังเกตเขาใจวาโจโฉเปนทหารของตัวเองก็เชื่อคําแลวขับมาผานหนาโจโฉไป
โจโฉจึงรีบชักมากลับไปทางดานประตูตะวันออก จึงพบเขากับเตียนอุย ดังนั้นเตียนอุยจึงนําหนามาโจโฉตีฝา
ทหารของ ลิโปออกไปถึงประตูเมือง เห็นเพลิงลุกไหมประตูเมืองอยู เตียนอุยก็ เอาทวนเขี่ยเพลิงใหแยก
ออกเปนทางแลวขับมานําหนาโจโฉออกประตูเมืองไป
โจโฉจึงขับมาตามเตียนอุยออกไป พอถึงประตูเมืองคานประตูที่ไหมไฟอยูไดหลนลงมาทับเอามาของโจโฉลม
ลงในกองเพลิงถึงแกความตาย "แตโจโฉนั้นดิ้นออกจากกองเพลิงได แตเสื้อแลผมกับหนวดนั้นไหม โจโฉฉีก
เสื้อทิ้งเสีย แลวเอามือซายขวาลูบดับเพลิงซึ่งไหมหนวดแลผมนั้นดับแลว ก็ออกมาจากประตูเมืองได" เตียน
อุยเหลียวหลังมาเห็นโจโฉอยูในสภาพเชนนั้นก็ตกใจรีบกระโจนลงจากหลังมา พอดีแฮหัวเอี๋ยนมาทันก็รีบ
ชวยกันประคองโจโฉ ใหนั่งมาของแฮหัวเอี๋ยน ในขณะนั้นทหารลิโปไดยกไลตามตีมาเปนจํานวนมาก เตียนอุย
กับแฮหัวเอี๋ยนไดรบปองกันโจโฉจนกระทั่งกลับเขาคายได
ครั้นรุงเชาขึ้นโจโฉจึงใหสํารวจทหาร ปรากฏวาทหารของโจโฉได ลมหายตายจากไปในการรบครั้งนี้เปน
จํานวนมาก แตทหารอีกสองกองที่ตั้งระวังอยูนอกประตูเมืองสวนใหญยังอยูครบ บรรดานายทหารและที่
ปรึกษาไดพากันเขามาเยี่ยมโจโฉ ซึ่งบาดเจ็บจากถูกไฟคลอกถึงในคาย โจโฉเห็นบรรดาแมทัพนายกองเขา
มาเยี่ยมก็หัวเราะขึ้นวา ครั้งนี้เราเสียรูตันกง เสียทหารไปเปนจํานวนมาก หากไมตายก็ตอง แกแคนลิโปใหจง
ได
ฝายหนึ่งคิดแผนการอยางละเอียดถี่ถวน หวังเอาโจโฉถึงตายใน ครั้งนี้แตโจโฉกลับหนีรอดออกมาได นี่แสดง
วาความคิดของคนไมอาจ ฝาฝนลิขิตของฟาได อีกฝายหนึ่งแทนที่จะโศกเศราเสียใจกลับหัวเราะ นั่นยอมเปน
การหัวเราะเยาะตัวเองที่หลงกลขาศึกอยางหนึ่ง และหัวเราะเยาะลิโปที่สวรรคยังเขาขางตนจึงรอดตายมาได
อีกอยางหนึ่ง
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
แผนยิงนกสามตัวดวยกระสุนนัดเดียว (ตอนที่ 63)
โจโฉเสียทีลิโปถึงสามครั้งสามคราจนแทบเอาตัวไมรอด แตโจโฉก็ยังคงหัวเราะเยาะโชควาสนาของตัวที่ตอง
กลขาศึกถึงเพียงนี้แลว ชะตายังแข็งกลาสามารถเอาตัวรอดไดทุกครั้ง นี่คือความเปน ผูมีเลือดนักสูที่ไมยอม
ทอถอยตออุปสรรคและความยากลําบากใดๆ และนี่คือลักษณะผูนําที่ยอดเยี่ยม ประการหนึ่งของโจโฉอันยาก
ที่จะหาผูใดมาเทียมเทียบเปรียบไดกุยแกไดเสนอตอโจโฉวา บัดนี้ทานเพิ่งเสียทีขาศึกมา ขาศึกยอมคาดคิด
วาทานตองใชเวลาอีกยาวนานจึงจะสามารถทําการแกแคน ดังนั้นในสถานการณที่ขาศึกสําคัญความดั่งนี้ ทาน
ควรรีบคิดอานทํา การซึ่งจะมีผลทําใหทหารไมเสียขวัญกําลังใจอีกดวย
โจโฉเห็นชอบกับความคิดของกุยแกจึงวา เราบาดเจ็บจากถูกไฟคลอกครั้งนี้เปนที่รูกันในฝายทหารของลิโป
ดังนั้นเราจะคิดอาน เอาความเจ็บปวยนี้วางกลจับตัวลิโปใหจงได แลวโจโฉจึงเสนอแผนการใหคณะที่ปรึกษา
พิจารณาวา เราจะปลอยขาวไปถึงทหารลิโปวาเราถูกไฟคลอกปวยหนัก กลับมาถึงคาย แลวค่ําลงก็สิ้นใจ ให
ทหารนุงขาวหมขาวไวทุกขรองไห ขาวนี้เมื่อรูไป ถึงลิโปคงจะยกมาปลนคายเรา และยอมยกมาทางดานหลัง
ของคาย เราผานเขามาเลง ซึ่งมีทางเดินในซอกเขาเปนที่จํากัด เราจะแตงทหารไปซุมไวในซอกเขา ครั้นกอง
หนาลิโปผานไปแลวจึงคอยโจมตีที่ทัพหลวง คงจะจับลิโปไดโดยงาย
คณะที่ปรึกษาและแมทัพนายกองเห็นดวยกับแผนการนี้ แลวพากันสรรเสริญความคิดอานของโจโฉเปนอันมาก
โจโฉครั้นเห็นวาแผนการดังกลาวเปนที่เห็นชอบพรอมกันทุกฝายแลวจึงสั่งใหดําเนินการตามแผนการนี้ทุก
ประการ แผนการครั้งนี้มิใชแผนการใหมอะไรเลย ตันกงเคยเสนอแผนการอยางเดียวกันนี้ใหกับลิโปเมื่อครั้ง
ที่โจโฉจะเดินทัพผานเขาไทสันไปตีเมืองปกเอี้ยง แตลิโปไมยอมรับแผนดังกลาว ครั้งนี้โจโฉวางอุบายเปน
แผนการเดียวกัน แตสรางสถานการณปลอยขาววาถูกไฟคลอกตาย ครั้นขาวนี้รูไปถึงทหารลิโปจึงเขาไป
รายงานใหลิโปทราบครั้นลิโปไดทราบขาวนี้แลวสมกับขาวคราวที่โจโฉถูกไฟคลอกก็เชื่อวาเปนเรื่องจริง จึง
ตัดสินใจตามลําพังความคิดตัวเองโดยไมสนใจ ที่จะปรึกษากับตันกงอีกตอไป เพราะฮึกเหิมในชัยชนะที่ไดมา
อยางตอเนื่องถึงสามครั้ง สั่งทหารใหเตรียมการยกไปปลนคายโจโฉครั้นค่ําลง ลิโปก็ยกทหารไปตามซอกเขา
มาเลง เพื่อจะลอบไปปลนคายโจโฉ พอกองหนาของลิโปผานจุดซุมไปใกลจะถึงปากทาง ทัพหลวงของลิโปก็
เคลื่อนมาถึงจุดซุมพอดี โจโฉจึงใหจุดพลุสัญญาณและใหทหารโหรองดังสนั่นทั้งหุบเขา กองซุมของโจโฉจึง
เอาเกาทัณฑยิงทหารของลิโปตายเปนอันมาก
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

29. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 29
พอทหารลิโปแตกตื่นคุมกันไมติด ทหารของโจโฉก็ยกออกมา ลอมลิโปกับทหารไว ทั้งสองฝายตะลุมบอนกัน
อยางดุเดือด ลิโปเห็นตองกลขาศึกและทหารแตกตื่นลมตายลงเปนอันมากก็รีบตีฝายอน กลับมาทางดานหลัง
รีบพาทหารที่เหลือถอยกลับเขาเมืองปกเอี้ยง โจโฉไดชัยชนะแกลิโปแลวก็พาทหารกลับเขาคาย แตตั้งทัพอยู
ไดไมกี่วันก็ขาดเสบียงลงเนื่องจากเกิดโรคแมลงระบาดหนักทั้งภาคตะวันออก ผลิตผลทางการเกษตรทั้งไรนา
ราษฎรเสียหายจนหมดสิ้น ดังนั้นโจโฉจึงจําเปนตองสั่งใหกองทัพถอนไปตั้งอยูที่เมืองเอียนเสีย ฝายลิโป
เห็นโจโฉถอนทัพไปก็จัดทหารออกไปรักษาดานตางๆ นอกเมืองปกเอี้ยงเพื่อระแวดระวังเหตุการณจนทั่วถวน
ทุกดาน
ขางเมืองชีจิ๋วนั้น โตเกี๋ยมถูกโรคหลายโรครุมเราจึงลมปวยลง มีอาการหนัก จึงสั่งใหหาเลาปเพื่อจะมอบเมือง
ชีจิ๋วให แตเลาปไมยอมรับ ขุนนางเมืองชีจิ๋ว กวนอู เตียวหุย ชวยกันออนวอน แตเลาป ก็ยืนกรานไมยอมรับ
เกี่ยงใหโตเกี๋ยมยกเมืองใหแกบุตรคนใดคนหนึ่ง โตเกี๋ยมรูจักบุตรของตัวเองดีวาไรสติปญญา จึงสั่งกําชับวา
หาก มีอันเปนไปหามยกเมืองชีจิ๋วใหแกบุตรโดยเด็ดขาด และใหเลาปรับเปนเจาเมืองจงไดทั้งนี้ไดทําเปน
หนังสือขึนกราบบังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตเพื่อเสนอแตงตั้งเลาปเปนเจาเมืองชีจิ๋วไวพรอมแลว และสั่งเสียวา
เมื่อเลาปเปนเจาเมืองชีจิ๋วแลวใหบิตก และซุนเขียนชวยเปนที่ปรึกษาของเลาปในการบริหารบานเมืองตอไป
โตเกี๋ยมสั่งเสียไมสิ้นความ ลมก็ปะทะขึ้นมาแนนในอก พูดจาตอไปอีกไมไดแตยังคงมีสติอยูจึงเอามือชี้เขาที่
อกตัว เปนนัยวาขอใหเลาปเห็นใจคนกําลังใกลตายที่หวงใยราษฎรรับเปนเจาเมืองชีจิ๋ว ตามความประสงค
แลวมือโตเกี๋ยมก็พลัดลงเปนอันสิ้นใจ ณ อายุได 63 ป
บรรดาขุนนางและทหารเมืองชีจิ๋วจึงพรอมกันเอาตราสําหรับเมืองมามอบแกเลาป บรรดาชาวเมืองรูขาววาโต
เกี๋ยมตายแลวก็พากันมารองไหที่จวนเจาเมืองและออนวอนขอใหเลาปรับเปนเจาเมืองแทนโตเกี๋ยม กวนอู
เตียวหุย เห็นเชนนั้นก็มีใจสงสารชาวเมืองจึงชวยพูดออนวอนเลาปอีกครั้งหนึ่ง เลาปเห็นคนทั้งปวงมีน้ําใจนับ
ถือตัวโดยสุจริตก็มีใจสงสารจึงรับเปนเจาเมืองชีจิ๋วแลวตั้งบิตกและซุนเขียนเปนที่ปรึกษาตามคําสั่งเสีย และให
กวนอู เตียวหุย ไปรับทหารจากเมืองเสียวพายเขามาอยูเมืองชีจิ๋ว เลาปสั่งใหจัดพิธีศพของโตเกี๋ยมอยาง
สมเกียรติตามธรรมเนียม แลวเชิญศพไปฝงไวที่ริมแมน้ําฮวงโห ครั้นเสร็จจากพิธีศพแลวจึงได สงหนังสือ
กราบบังคมทูล พระเจาเหี้ยนเตซึ่งโตเกี๋ยมไดทําเตรียมไวเขาไปยังเมืองหลวง พระเจาเหี้ยนเตทอดพระเนตร
หนังสือของ โตเกี๋ยมแลวมิไดตรัสประการใด
ฝายโจโฉเมื่อทราบวาโตเกี๋ยมตายแลวและเลาปไดเปนเจาเมืองชีจิ๋วก็โกรธ เพราะความแคนเรื่องสังหารบิดา
และครอบครัวยังไมไดชําระสะสาง แตโตเกี๋ยมกลับมาชิงตายเสียกอน สวนเลาปนั้นมิไดเสีย ทหารสักคนหนึ่ง
ไมไดเสียเกาทัณฑแตสักดอกหนึ่งกลับไดเมืองชีจิ๋วไปครอง โจโฉยิ่งคิดก็ยิ่งแคนจึงใหเรียกคณะที่ปรึกษามา
ประชุมหารือวา จะยกกองทัพไปตีเมืองชีจิ๋ว ขุดศพโตเกี๋ยมเอามาสับเปนชิ้น ๆ และจับเลาปประหารเสีย แตซุน
ฮกที่ปรึกษาไดหามวา ขณะนี้เกิดทุพภิกขภัย ขาวยากหมากแพง เสบียงอาหารก็ขาดแคลน ทั้งกองทัพก็เพิ่ง
เสร็จศึกกับลิโปจําเปนตองพักฟนสักระยะหนึ่ง ซุนฮกไดแสดงเหตุผลวาเมืองชีจิ๋วบัดนี้ชาวเมืองรักเลาปเปนอัน
มาก หากทานจะยกกองทัพไปก็คงจะพรอมใจกันรักษาเมืองไวเปน สามารถเมืองชีจิ๋วมีผูคนมาก ทหารก็พรอม
กําแพงเมืองก็สูงใหญ ขาวปลาอาหารก็ยังบริบูรณ คงจะยึดเมืองชีจิ๋วไมไดโดยงาย และหากทานยกไปเมืองชี
จิ๋ว ลิโปรูขาวเขาก็คงจะยกกองทัพมายึดเอาเมืองเอียน เสียและหัวเมืองอื่นๆ ในภาคตะวันออก "ทานยกไปขาง
โนนก็จะไมสมความคิด จะกลับมาขางนี้ก็จะเสีย ทีทหารก็จะนอยลง กวาจะหาที่ตั้งตัวขึ้นไดก็ชานานไป ซึ่ง
ทานจะทิ้งที่กวางไปหาที่แคบนั้นขอทานดําริดูแตควร"
โจโฉฟงคําซุนฮกแลว บริบูรณดวยเหตุผลจึงเห็นชอบกับความคิดของซุนฮก แตวิตกวาจะตั้งทัพอยูเฉยๆ
เชนนี้เสบียงอาหารก็ยิ่งลดนอยถอยลง กองทัพก็จะลําบาก จึงหารือวาจะแกไขปญหานี้ประการใด ซุนฮกจึงวา
ขณะนี้โจรโพกผาเหลืองกลุมของโฮฮีกับอุยเซียง ไดตั้งฐานที่มั่นขึ้นในเขตเมืองเองจิ๋ว เที่ยวแยงชิงเสบียง
อาหารจากราษฎร ไวเปนอันมาก ถาหากทานยกไปปราบปรามโจรโพกผาเหลืองกลุมนี้แลวจะไดผลดีถึงสาม
สถานคือ เปนการสรางความชอบไวกับแผนดินทางเมืองหลวงรับทราบแลวคงจะบําเหน็จความชอบแกทาน
สถานหนึ่ง ในขณะนี้กองทัพของเราก็ขาดแคลนเสบียง หากปราบปรามโจรโพกผาเหลืองกลุมนี้แลวก็จะยึด
เสบียงอาหารจากโจรโพกผาเหลืองไดเปนจํานวนมาก ไดขาวขาศึกมาหนึ่งถังดีกวากินขาวตัวเองถึงสิบถัง ทํา
ใหปญหาเสบียงอาหารของกองทัพหมดสิ้นไปสถานหนึ่ง และการปราบโจรโพกผาเหลืองครั้งนี้ทานจะไดรับ
ความเคารพรักจากราษฎร และจะไดกําลังพลกองทัพเพิ่มขึ้นอีกสถานหนึ่ง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจโฉฟงคําของซุนฮกแลวเห็นเปนแผนการที่ยอดเยี่ยม ยิงกระสุนนัดเดียวไดนกถึงสามตัว จึงยกยองความคิด
ของซุนฮกเปนอันมาก แลวสั่งใหเรียกโจหยินกลับมารักษาเมืองรวมกับแฮหัวตุน สวนตัวโจโฉจัดทหารยกไป
เมืองเองจิ๋ว เพื่อปราบปรามโจรโพกผาเหลืองตามแผนการของซุนฮก โจรโพกผาเหลืองกลุมของโฮฮี และอุย

30. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 30
เซียงนั้น ถึงอยางไรก็เปน เพียงกองกําลังอาวุธของชาวบาน ขาดประสบการณในการศึก โดยเฉพาะการรบ
แบบแผน ดังนั้นเมื่อประจันหนากับกองทัพของโจโฉไม ทันไร อุยเซียงก็ถูกลิเตียนทหารเอกของโจโฉจับได
โจรโพกผาเหลือง จึงแตกพายไป กองทัพโจโฉไดยึดเอาเสบียง อาวุธยุทโธปกรณไวเปน จํานวนมาก สวน
โฮฮีแกนนําของโจรโพกผาเหลืองอีกคนหนึ่งคุมพรรคพวก ไดสองรอยเศษจึงพากันหนีทหารของโจโฉไปถึง
เนินเขาลูกหนึ่งก็ปะทะกับกองโจรอีกกองหนึ่ง ซึ่งมีเคาทูเปนหัวหนา ตอสูกันไมกี่เพลง โฮฮีก็ถูกเคาทูจับตัวได
พรอมกับทหารโจรโพกผาเหลืองทั้งหมด แลว เคาทูสั่งใหพรรคพวกควบคุมไปขังไวในถ้ํา โจโฉเห็นโฮฮีหนีไป
ไดจึงสั่งใหเตียนอุยไลติดตามเพื่อปราบปราม ใหสิ้นซาก เตียนอุยประจันหนากับเคาทูจึงเรียกรองใหสงมอบ
พวกโจรมาให แตเคาทูไมยอม ทั้งสองฝายจึงตอสูกันเปนสามารถตั้งแตเชา ถึงเที่ยงก็ไมแพชนะกัน พักเที่ยง
แลวเริ่มตอสูกันใหมจนถึงค่ํา มาที่ทั้งสองฝายขี่ก็หมดกําลังลง ทั้งสองฝายจึงตกลงพักรบและนัดมาตอสูใหม
ในวันรุงขึ้น
เตียนอุยกลับมาถึงคายจึงรายงานใหโจโฉทราบ โจโฉฟงรายงาน แลวแปลกใจในฝมือของโจรปาที่สามารถ
ตอสูกับเตียนอุยไดทั้งวันโดย ไมเพลี่ยงพล้ํา น้ําใจรักคนมีฝมือพลุงขึ้นในความคิดของโจโฉไมอาจทนรอจน
ลวงพนราตรีได จึงพาเตียนอุยและทหารสองรอยไปที่หนาถ้ําของเคาทูตั้งแตคืนนั้น ครั้นรุงขึ้นโจโฉจึงใหตี
กลองศึกเปนสัญญาณใหเตียนอุยรบกับเคาทูตามที่นัดหมาย เคาทูก็ออกมาประจันหนากับเตียนอุย โจโฉเห็น
เคาทู "รูปรางเคาทูใหญโต สูงประมาณหกศอก" จึงมีใจใครจะไดตัวเคาทูมารับราชการดวย โจโฉยืนมาดูเตียน
อุยรบกับเคาทูตั้งแตเชาจนพักเที่ยง แลวเริ่มการตอสูในภาคบายจนถึงค่ําอยางสนุกสนาน และมีความพออก
พอใจ ในฝมือสองทหารเสือที่ตอสูกันเปนยิ่งนัก ครั้นพักรบหลังเวลาค่ําแลวเคาทูก็กลับเขาถ้ํา เตียนอุยก็
กลับมาที่คาย โจโฉจึงวางแผนจับตัวเคาทู และสั่งใหขุดหลุมหางจากบริเวณลานรบหาเสน เปนหลุมกวางยาว
ดานละสองวา ลึกสองวา เอาบวงซอนไวที่ปากหลุมแลวเอาหญาเกลี่ยปดปากหลุมไวจนดูเสมือนหนึ่ง เปนเนื้อ
เดียวกัน แลวสั่งเตียนอุยวาพรุงนี้เมื่อออกรบดวยเคาทูใหทําเปนหนีแลวหลอกลอใหเคาทูมาตกหลุมซึ่งขุดไว
นั้น
วันรุงขึ้นเตียนอุยจึงไปทารบกับเคาทู แลวทําเปนหนีไปขางหลุม ที่ขุดไว เคาทูไมรูกลก็ไลตามไปและตกลงไป
ในหลุมถูกบวงรัดไว ทหารโจโฉจึงจับเอาตัวเคาทูมัดเขาไปใหโจโฉ โจโฉเปนคนรักคนมีฝมือ มีความพอใจ
อยางสูงในฝมือและบุคลิกสมทหารเอกของเคาทูตั้งแตครั้งแรก ครั้นรูวาแผนการจับตัวเคาทูบรรลุผลแลว โจ
โฉจึงเริ่มผูกน้ําใจเคาทูทันทีดวยการแกลงทําเปนตกใจแลว เขาไปแกมัดเคาทูดวยตนเอง และสั่งทหารใหนํา
เสื้อผาอยางดีมาให เคาทูเปลี่ยน เสร็จแลวจึงจูงมือเคาทูมานั่งใกลๆ ถามสารทุกขสุขดิบราว กับเปนญาติสนิท
ครั้นเคาทูบอกกลาวประวัติสวนตัวและความเปนมาแลว โจโฉ จึงวาเคยไดยินกิตติศัพทเคาทูมานานแลว บัดนี้
มาพบตัวนับเปนวาสนาของเราทั้งสองที่ไดสรางสมมาแตปางกอน เมื่อบุญบันดาลดั่งนี้แลวจึงขอเชิญทานให
มาทําราชการดวยเราเถิด
เคาทูเผชิญกับไมนี้ของโจโฉเขาก็ตกลงใจรับราชการดวยโจโฉ ลุกขึ้นคํานับคารวะขอบคุณแลววา ขาพเจา
เปนแตชาวปา ทานใหความกรุณาครั้งนี้เปนพระคุณหาที่สุดมิได ขาพเจาตกลงใจที่จะทําราชการสนอง
คุณทานสืบไป โจโฉมีความยินดีเปนอันมากจึงใหเคาทูเปนทหารเอก และมอบเงินทองเปนรางวัลบําเหน็จ
รับขวัญเปนอันมาก เคาทูจึงใหพรรคพวกไปเอาพวกโจรที่จับไวมามอบแกโจโฉ โจโฉจึงสั่งใหประหารโฮฮีและ
อุยเซียงและตัดศีรษะเสียบประจานไว ไมใหใครเอาเปนเยี่ยงอยาง แลวยกกองทัพกลับเมืองเอียนเสีย
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
โจโฉครองอํานาจภาคตะวันออก (ตอนที่ 64)
ครั้นถอนทัพกลับเมืองเอียนเสียแลว โจโฉไดรับรายงานวาเมือง กุนจิ๋ว ซึ่งลิโปสั่งใหสองทหารเอกคุมทหาร
หมื่นหนึ่งไปรักษาอยูนั้นขาดแคลนเสบียงอาหาร ทหารอดอยากถึงกับตองปลนสะดมภชาวเมืองแยงชิงเอา
อาหาร จึงเห็นเปนโอกาสที่จะชิงเอาเมืองกุนจิ๋วคืนตามความคิดเดิม ดังนั้นโจโฉจึงสั่งใหเตรียมกองทัพยกไป
เมืองกุนจิ๋ว ฝายลิฮองและซิหลันสองทหารเอกของลิโป ซึ่งรักษาเมืองกุนจิ๋วนั้น ครั้นทราบวาโจโฉยกกองทัพ
มาจึงยกทหารออกไปรบดวยโจโฉ ปะทะกับเคาทูไดสามเพลง เคาทูเอาทวนแทงลิฮองตกมาตาย ซิหลัน เห็น
เชนนั้นก็ตกใจรีบพาทหารหนีจะกลับเขาเมือง โจโฉคาดการณไวกอนแลววาทหารลิโปจะตองแตกหนีกลับเขา
เมือง จึงสั่งใหลิเตียนคุมทหารไปเตรียมสกัดไวที่หนาคูเมือง ครั้นซิหลันพาทหารหนีมาจึงเขาเมืองไมได ซิห
ลันจึงชักมาหนีกลับไปอีกทางหนึ่ง ลิยอยทหารโจโฉจึงเอาเกาทัณฑยิงถูกซิหลันตกมาตาย ทหารที่เหลือก็
แตกหนีไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

31. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 31
โจโฉเห็นไดทีจึงสั่งทหารหักเขาตีเมืองกุนจิ๋ว ทหารในเมืองเหลือ อยูเพียงไมกี่คนรับมือทหารของโจโฉไมได
จึงยอมแพ เปนความพาย แพของลิโป ครั้งสําคัญสมดังที่ตันกงไดคาดการณไวลวงหนาแลววา ทหารเอกสอง
คนนี้ไรสติปญญาไมสามารถรับมือโจโฉไดและจะตอง เสียเมืองกุนจิ๋วแกโจโฉ การที่โจโฉยึดเมืองกุนจิ๋ว
กลับคืนมาไดครั้งนี้สงผลใหโจโฉไดยึด กุมจุดยุทธศาสตรของภาคตะวันออกไวในมือ ดังนั้นเปาหมายตอไป
คือ การกวาดลางลิโปทําใหภาคตะวันออกอยูภายใตการยึดครองโดย สมบูรณ
โจโฉจัดแจงการปกครองเมืองกุนจิ๋วใหเขาที่เขารอยดังเดิมแลว จึงสั่งใหเตรียมกองทัพเพื่อยกไปตีเมืองปก
เอี้ยง โดยตั้งความหวังวา การยกไปครั้งนี้จะตองบรรลุผลสถานเดียวเทานั้น ดังนั้นการจัดเตรียมทัพไปตีเมือง
ปกเอี้ยงจึงใหจัดกระบวนทัพอยางทัพกษัตริย โจโฉสั่งการใหเคาทูและเตียนอุยคุมทหารเปนกองหนา ใหแฮ
หัวตุนและแฮหัวเอี๋ยนเปนปกขวา ใหลิเตียนกับงักจิ้นเปนปกซาย โจโฉเปนกองทัพหลวง และใหอิกิ๋มและลิ
ยองเปนกองหลัง เคลื่อนขบวนทัพยกไปเมืองปกเอี้ยง นับเปนการเคลื่อนทัพครั้งใหญในลักษณะเปนขบวน
พยุหะ ตามลักษณะทัพกษัตริยเปนครั้งแรกของโจโฉ
ฝายลิโปทราบขาวศึกก็สั่งใหเตรียมทหารจะยกออกไปรบกับโจโฉที่นอกเมือง ตันกงทราบขาวจึงเขาไป
ทักทวงวา กองทัพของลิโป ยังไมพรอมรบ เพราะบรรดาทหารเอกที่สั่งใหไปลําเลียงเสบียง ณ เมืองอื่นยัง
กลับมาไมถึง ทั้งกองทัพโจโฉยกมาครั้งนี้มีลักษณะเปนทัพกษัตริย หากยกออกไปรบนอกเมืองก็จะเสียทีแก
ขาศึก สมควรที่ลิโปจะตั้งรับอยูในเมือง รอจนกวาบรรดาทหารเอกที่ไปลําเลียงเสบียงกลับมากอนอยางหนึ่ง
และรอจนกองทัพโจโฉขาดเสบียงแลว จึงคอยโจมตีในภายหลังก็จะไดชัยชนะ แตคนหัวรั้นแบบลิโปนั้นไมรู
การควรไมควร ไมประมาณในการศึก คิดแตจะรบทาเดียวดวยมั่นใจในฝไมลายมือของตนเอง ไมคํานึงวาคน
นอยหรือจะสูคนมากได และไมคํานึงถึงผลแพชนะวาจะเกิดผลประการใด คําทักทวงของตันกงซึ่งเปรียบ
ประดุจดั่งยันตอันศักดิ์สิทธิ์ที่ปองกันเมืองปกเอี้ยงจึงไรผล ลิโปไมฟงคําตันกงสั่งใหยก ทหารออกไปนอกเมือง
เพื่อจะรบดวยโจโฉ
ลิโปยกออกไปแลวปะทะกับเคาทูกองทัพหนาของโจโฉ ลิโปและเคาทูตอสูกันไดยี่สิบเพลงยังไมแพชนะกัน
โจโฉเห็นเชนนั้นจึงสั่งใหเตียนอุยและทหารเอกทั้งปกซาย ปกขวาเขารุมลอมลิโป อันโจโฉนั้นทําศึกหวังชัย
ชนะเปนสําคัญ หาไดคิดวาการใชคนมากรุมคนนอยจะเปนการเอาเปรียบหรือทําใหการตอสูไมเปนไปโดย
ยุติธรรม เพราะโจโฉตระหนักดีวา "ไมมีธรรมะในสงคราม" วิธีการใดก็ตามที่จะเอาชนะขาศึกได วิธีการนั้นยอม
นํามาใชไดทั้งสิ้น ลิโปตกอยูในวงลอมของทหารเอกโจโฉถึงหกคน สูไมไดจึงขับมาหนีจะเขาเมือง แตการ
ขางในเมืองนั้นไมเขาขางลิโปเสียแลว เพราะในระหวางที่ลิโปครองเมืองปกเอี้ยงอยูนั้นไดกดขี่ขมเหง รังแก
ขุนนางและราษฎร เตียนซีและชาวเมืองไมพอใจลิโป ครั้นรูขาว ลิโปยกออกไปรบกับโจโฉจึงชวยกันปดประตู
เมืองเสียแลวชักชวนทหารที่รักษาเมืองใหเขาดวยโจโฉ
ลิโปขับมาพาทหารมาถึงประตูเมือง เห็นประตูเมืองปดก็เรียกใหเปดประตู แตเตียนซีไดรองบอกไปวาบัดนี้
เมืองปกเอี้ยงไมตอนรับคน แบบลิโปตอไปแลว ลิโปเห็นเชนนั้นจึงรองดาวาเตียนซีวาเปนคนทรยศ พอดีทหาร
ของโจโฉไลตามมาลิโปจึงพาทหารหนีกลับไปหาเตียวเมี่ยว ที่เมืองตันลิว ตันกงเห็นเหตุการณดั่งนั้นจึงลอบ
พาครอบครัวของลิโปหนีออก จากเมืองตามลิโปไป โจโฉจึงยกทหารเขาเมืองปกเอี้ยง ซึ่งเตียนซีและบรรดา
ขุนนาง ไดใหการตอนรับเปนอยางดี โจโฉเห็นเหตุการณเชนนั้นจึงเรียกเตียนซีเขามาพบแลววา เมื่อครั้งกอน
ทานมีหนังสือไปลวงเรา ทําให เราตองกลของลิโปเกือบเอาชีวิตไมรอด เปนความผิดฉกรรจ โทษ ถึงประหาร
แตมาครั้งนี้ทานทําคุณไวกับบานเมือง มีความชอบเปน อันมาก ดังนั้นจึงตัดสินใหโทษทัณฑกับความชอบลบ
ลางกันไป
นี่คือลักษณะความเปนนักปกครองของโจโฉที่แมจะมีความขุน แคนเตียนซี ซึ่งสมคบกับลิโปวางกลอุบายจน
ตัวเองแทบถึงแกชีวิต แตเมื่อเตียนซีมีความชอบก็จําแนกชัดเจนใหเอาความชอบและความ ผิดมาหักลบกลบ
ลางกัน เมื่อประกอบเขากับการที่เตียนซีเปนที่นับถือของชาวเมืองแลว การปฏิบัติตอเตียนซีเชนนี้จึงเทากับ
เปนการผูกน้ําใจชาวเมือง ทําใหการจัดระเบียบบริหารและการปกครองเมือง ปกเอี้ยงเปนไปโดยเรียบรอย
ราบรื่นอยางรวดเร็ว นักปกครองแบบโจโฉจึงหาไดยาก แมวาการเมืองการปกครอง ในระยะหลังจะพัฒนา
กาวหนาไป แตจิตใจของนักการเมืองและนักปกครองในยุคหลังนั้นกลับเลวทรามต่ําชา ไมคิดถึงความสงบ
สันติของบานเมือง คิดถึงแตอํานาจและตัวเอง จึงเอาแตหลอกลวงปลิ้นปลอนราษฎรเพื่อใหไดอยูในอํานาจไป
วันหนึ่งๆ เทานั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจโฉยึดไดเมืองปกเอี้ยงแลว เสี้ยนหนามในภาคตะวันออกจึงคงเหลือแตเมืองตันลิวเมืองเดียวเทานั้น ครั้น
ทราบวาลิโปหนีไปอยูกับเตียวเมี่ยวเจาเมืองตันลิว โอกาสจึงเปดชองใหแกโจโฉที่จะยกขึ้น กลาวอางเอา
ความชอบธรรมในการกําจัดลิโปศัตรูสําคัญ และยึดเมืองตันลิวตอไป เลาหัวที่ปรึกษาจึงเสนอตอโจโฉวา ซึ่งลิ

32. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 32
โปหนีไปอยูเมืองตันลิวครั้งนี้หากละไวนานลิโปก็จะตั้งหลักปกฐานเติบกลาขึ้นมาอีก จึงขอเสนอใหโจโฉยก
กองทัพไปตีเมืองตันลิว กําจัดลิโปเสีย ทําใหการยึดครองภาคตะวันออกบรรลุผลอยางสมบูรณ
ขอเสนอของเลาหัวตรงกับความคิดยุทธศาสตรของโจโฉอยูแลว โจโฉจึงเห็นชอบและสั่งใหเลาหัวคุมทหาร
สวนหนึ่งอยูรักษาเมืองปกเอี้ยง ตัวโจโฉและแมทัพนายกองอื่นยกไปเมืองตันลิว ฝายลิโปเมื่อหนีโจโฉมาถึง
เมืองตันลิวแลวก็เขาไปหาเตียวเมี่ยว ขอกลับเขาทําราชการอยูกับเมืองตันลิวดังเดิม เตียวเมี่ยวเปนคนไมรู
รอนรูหนาวและไมประมาณในการศึก ทั้งๆ ที่ลิโปเคยคิดแยกตัวเปนอิสระมาแลว แตพอลิโปกลับมาก็รีบรับลิโป
ไวทําราชการดังเดิม โดยไมไดคํานึงวาการรับลิโปไวครั้งนี้เปนการ "ชักน้ําเขาลึก ชักศึกเขาบาน"
ครั้นเตียวเมี่ยวทราบวาโจโฉยกกองทัพมาตั้งประชิดเมืองตันลิว จึงสั่งใหตั้งรับอยูแตในเมือง ใหทหารรักษา
เชิงเทิน หอรบไว โจโฉลอมเมืองตันลิวอยูเกือบครึ่งเดือนก็ขาดเสบียงลง ประกอบกับเปนฤดูกาลเก็บเกี่ยวขาว
สาลี ดังนั้นโจโฉจึงสั่งใหถอนทัพถอยไปสี่รอยเสน ใหตั้งคายลงใกลปาริมแมน้ํา และใหทหารออกไปเก็บเกี่ยว
ขาวสาลีของราษฎรมาเขาคลังเสบียง ราษฎรจึงแจงความไปยังเมืองตันลิว เตียวเมี่ยวเจาเมืองจึงสั่งใหลิโปยก
ทหารออกไปขับไลทหารโจโฉไมใหแยงเกี่ยวขาวสาลีของราษฎร ลิโปคุมทหารออกมาไลจับและขับทหารโจ
โฉซึ่งเกี่ยวขาวสาลีอยูนั้น ทหารของโจโฉสูลิโปไมไดก็พากันหนีเขาคายลิโปจึงยกทหารไลตามไปถึงบริเวณ
ใกลหนาคายโจโฉ เห็นทางซายมือ เปนปารกเกรงวาโจโฉจะซุมทหารไวโจมตี จึงรีบยกทหารกลับเขาเมืองตัน
ลิว
โจโฉไดรับรายงานเหตุการณโดยตลอดแลว จึงวากับที่ปรึกษาวา ลิโปยกกลับไปเพราะระแวงวาฝายเราจะซุม
ทหารไวในปา ดังนั้นในวันพรุงนี้ลิโปคงยกทหารมาเผาปาแลวโจมตีคายเราเปนมั่นคง เราจะวางกลอุบายจับลิ
โปใหจงได โจโฉทําการศึกในระยะหลังนี้จะใชแนวทางการเมืองเปนหลักนํา และใชกลอุบายเปนมาตรการ
หลักในการศึก ผิดกับโจโฉในครั้งที่รวม อยูในกองทัพปฏิวัติราวกับเปนคนละคน แลวโจโฉจึงวาเราจะใหทหาร
เอาธงไปปกไวในปา หลอกลิโปใหหลงวาเราซุมทหารไวในปาขางทางนั้น และจะใหทหารรักษาคายไวแต
นอยเพียงสี่หาสิบนาย นอกนั้นใหยกไปซุมอยูหลังคายดานริมแมน้ํา ครั้นลิโปเผาปาแลวคงยกลวงเขามายึด
คาย ใหทหารซึ่งซุมอยูนั้นยกออกมาลอมจับคงจะไดตัวลิโปโดยงาย
คณะที่ปรึกษาและบรรดาแมทัพนายกองฟงแผนการของโจโฉแลว ตางสรรเสริญความคิดอานของโจโฉเปนอัน
มาก โจโฉเห็นเชนนั้นจึงสั่งการใหจัดเตรียมกําลังไวใหพรอม รุงขึ้นจะไดยกไปทําการครั้นรุงเชาลิโปจึงเสนอ
เตียวเมี่ยวขอยกทหารออกไปตีคายโจโฉ ตันกงอยูในที่นั้นดวยจึงทักทวงวา ขณะนี้โจโฉขาดเสบียงไปตั้งคาย
อยูริมแมน้ํา ก็เพียงเพื่อใหทหารไดเกี่ยวขาวสาลีเขาคลังเสบียง ดังนั้นถาเรายกทหารออกไปเพียงแตขับไล
ทหารโจโฉไมใหเกี่ยวขาวได สําเร็จ หรือเผาขาวในนาเสีย กองทัพโจโฉก็จะขาดเสบียงลง และคงจะตองถอย
ทัพกลับไป การที่จะเขาตีคายโจโฉครั้งนี้นาจะเปนอันตราย เพราะโจโฉนั้นมีความคิดและสติปญญาในการศึก
มาก ไหนเลยจะไมคิดปองกันรักษาคายไวเปนอยางดี หรือมิฉะนั้นก็อาจวางกลอุบาย ไวอยางใดอยางหนึ่ง เรา
ก็จะเสียทีแกโจโฉ
ลิโปไมเห็นดวยกับตันกง อางวาในสถานการณที่โจโฉขาดเสบียง เชนนี้ควรที่จะตองรีบโจมตี เตียวเมี่ยวเห็นดี
เห็นงามไปกับลิโป ดังนั้นจึงอนุญาตใหลิโปยกทหารไปตีคายโจโฉ ลิโปยกทหารไปถึงเขตปา ดานซายทาง
ขางหนาคายโจโฉ พอเขาไปใกลเห็นธงปกอยูในปาเปนจํานวนมาก สําคัญผิดคิดวาทหารโจโฉซุมอยูในปา จึง
ใหทหารเขาลอมปานั้นไวแลวเอาไฟเผาปาพรอมกันทั้งสี่ดาน ลิโปเห็นคายโจโฉเงียบอยูก็เขาใจผิดตอไปวา
ทหารโจโฉยกออก จากคายมาซุมอยูในปาทั้งหมด จึงสั่งใหทหารบุกเขายึดคายโจโฉ แตขณะที่ลิโปยกทหาร
ไปถึงหนาคาย โจโฉก็ใหทหารจุดพลุสัญญาณขึ้น ทหารของโจโฉก็โหรองดังสนั่นจากขางหลังคาย ทหารเอก
ของโจโฉก็ยกทหารออกจากดานหลังคายเปนสองกอง เขามาสกัดหนาลิโปไวทางหนึ่ง และสกัดทางถอยไว
อีกทางหนึ่ง ตีกระหนาบเขามาพรอมกัน แลวฆาฟนทหารลิโปลมตายลงเปนอันมาก ลิโปรูตัววาตองกลโจโฉก็
ตกใจ จึงรีบชักมากลับทางดานหลังตีฝาออกไป พาทหารที่รอดมาไดเพียงไมกี่คนหลบหนีจะเขาเมือง แต
ทหารโจโฉยกตามไปติดๆ ในเมืองจึงไมสามารถเปดประตูเมืองรับ ลิโป กลับเขาเมืองได ลิโปจึงรีบหนีตอไป
ทางดานชายทะเล ไปพบเขากับเตียวเลี้ยว จงปา โฮเสง โกสุน ซึ่งเปนทหารเอกที่ลิโปสั่งใหไปลําเลียง
เสบียงเพิ่งกลับมา จึงพากันยกไปทางชายทะเลเมืองตันลิว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ฝายตันกงอยูในเมืองตันลิวคาดการณวาลิโปยกไปครั้งนี้คงจะเสีย ทีแกโจโฉเปนแน จึงคอยเฝาติดตาม
สถานการณ ครั้นทราบขาววาทหาร โจโฉลอมลิโปไวที่หนาคายจึงคาดการณวาในที่สุดลิโปคงหนีเขาเมือง
ไมได และโจโฉคงยกเขามายึดเมืองตันลิวไดโดยเร็ว หากจะอยูในเมือง ตอไปจะไมปลอดภัย และทางหนีที่
ปลอดภัยก็คือทางดานชายทะเล ดังนั้นตันกงจึงพาครอบครัวของลิโปหนีออกจากเมืองไปทางดานชาย ทะเล

33. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 33
ชายแดนเมืองตันลิว และในระหวางทางไดพบกับลิโปและทหาร ที่แตกหนีมานั้น จึงพากันไปตั้งหลักอยูที่
ชายทะเลชายแดนเมืองตันลิว
ฝายโจโฉเมื่อไดชัยชนะแลวจึงสั่งใหเคลื่อนทัพเขาโจมตีเมืองตันลิวอยางดุเดือด ทหารของโจโฉไดยิง
เกาทัณฑเพลิงเขาไปในเมืองเปนอันมาก เพลิงลุกไหมในเมืองตันลิวหลายแหง ทหารเมืองตันลิวรักษาเมือง
ไวไมได จึงพากันหลบหนี โจโฉจึงยกทหารเขายึดเมืองตันลิวไดสําเร็จ แตตัวเตียวเมี่ยวนั้นหนีรอดไปไดแลว
ไปอาศัยอยูกับอวนสุดที่เมืองลําหยง โจโฉยึดเมืองตันลิวไดแลวไดเกลี้ยกลอมราษฎรใหทํามาหากินตามปกติ
แลวจัดระเบียบการปกครองเมืองตันลิวเสียใหม จากนั้นรับสมัครชายฉกรรจเขาเปนทหารในกองทัพเปนจํานวน
มาก เปนอันวาโจโฉไดยึดหัวเมืองในภาคตะวันออกไวในอํานาจไดอยางราบคาบและสมบูรณ ทําใหกําลัง
กองทัพของโจโฉเพิ่มขึ้นอีกเปน จํานวนมาก และยังไดเคาทูนักรบฝมือดีมาเปนทหารเอกอีกคนหนึ่งบัดนี้โจโฉ
ไดตั้งตัวเปนใหญขึ้นแลวอยางสมบูรณในภาคตะวันออก และนับเปนขุมกําลังใหญที่สุดในบรรดากําลังของขุน
ศึกทั้งปวงในแผนดินปจจุบัน
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
แผนเผาบานไลหนู (ตอนที่ 65)
ฝายลิโปเมื่อยกไปตั้งหลักที่ชายทะเลชายแดนเมืองตันลิวแลว ทราบขาววาโจโฉยึดเมืองตันลิวได จึงปรึกษา
กับตันกงวาจะยกทหาร ไปรบกับโจโฉยึดเมืองตันลิวกลับคืน ตันกงจึงวาบัดนี้โจโฉยึดหัวเมืองภาคตะวันออกไว
ในอํานาจหมดสิ้นแลว มีกําลังทหารเปนอันมาก ในขณะที่ฝายเรามีทหารอยูนอย ไมพอกับการรุกรับในสงคราม
หากทานยกไปคงจะเสียทีแกโจโฉ สถานการณยามนี้จึงกําหนดใหฝายเราตองพักรบตั้งหลักปกฐานพักฟน
สรางสมกําลังกอนแลวคอยคิดการสืบไป
ลิโปสิ้นความฮึกเหิมจากชัยชนะสามครั้งกอนเพราะพายแพโจโฉจนตองมาติดอยูที่ชายทะเล ทิฐิมานะจึงออน
ลง จึงเห็นดวยกับตันกง แลวปรึกษาวาดินแดนในภาคตะวันออกนี้คงจะอาศัยอยูนานไมได เพราะเมื่อโจโฉ
ทราบขาวคงยกทหารมาที่ชายทะเลเราก็จะอันตราย และเห็นวาควรไปขออาศัยอยูกับอวนเสี้ยวที่เมืองกิจิ๋ว ตัน
กงจึงวาจะดวนผลีผลามในทันทียอมไมชอบเพราะเปนการสุมเสี่ยง เนื่องจากกอนหนานี้อวนเสี้ยวโกรธและคิด
จะสังหารทานเสีย ทานจึงหนีมาอยูกับเตียวเมี่ยวที่เมืองตันลิว หากคิดจะกลับไปอาศัยอวนเสี้ยวอีก อันตรายก็
อาจเกิดแกตัวทาน สมควรใหทหารไป สืบลาดเลาดูเสียชั้นหนึ่งกอน ลิโปเห็นชอบกับความคิดตันกงจึงให
ทหารไปสืบลาดเลาทางดาน เมืองกิจิ๋ว ทหารกลับมารายงานวา อวนเสี้ยวทราบขาวโจโฉยกมาทําศึกกับทาน
ที่เมืองปกเอี้ยงจึงใหงันเหลียงทหารเอกยกทหารหกหมื่นจะไปชวยโจโฉ บัดนี้งันเหลียงทราบวาโจโฉยึดได
เมืองปกเอี้ยงแลว จึงยกทัพกลับไป ลิโปไดฟงดังนั้นก็ตกใจรีบปรึกษากับตันกงวาจะคิดอานประการใดตอไป
ตันกงจึงวาบัดนี้เมื่อไมสามารถไปอาศัยอวนเสี้ยวไดแลว จึงคงเหลือเมืองชีจิ๋วซึ่งเปนเมืองใหญขณะนี้โตเกี๋ยม
เจาเมืองตายแลว ยกเมืองใหแกเลาป แตเลาปนั้นเปนเชื้อพระวงศมีน้ําใจกวาง ขวางโอบออมอารีตอคนทั้งปวง
หากทานไปขออาศัยเลาปคาดวาเลาปคงเต็มใจ ไมละไมตรีตอทาน ลิโปเห็นดวยจึงพาทหารและครอบครัวไป
เมืองชีจิ๋ว และใหทหาร เขาไปสงขาวแกเลาปวาจะมาขออาศัยอยูดวย
เลาปทราบขาวแลวจึงปรึกษาดวยบิตกและซุนเขียนพรอมดวย ขุนนางทั้งปวงของเมืองชีจิ๋ว บรรดาขุนนางไม
เห็นดวยที่จะรับลิโปไว โดยแสดงเหตุผลวาลิโปนั้นเปนคนเนรคุณจะทําอันตรายตอทาน ในภายหลังทั้งการรับ
ลิโปไวจะเปนการชักศึกใหโจโฉยกกองทัพมา ตีเมืองชีจิ๋ว เลาปฟงคําที่ปรึกษาแลวแยงวาเดิมทีนั้นโจโฉยก
มาตีเมืองชีจิ๋ว แตลิโปไดชวยเหลือไวดวยการยกไปตีเมืองกุนจิ๋ว ทําใหโจโฉตองถอน ทัพกลับไป เมืองชีจิ๋วจึง
พนจากอันตราย เทากับลิโปไดทําคุณไวแกเมืองชีจิ๋ว มาครั้งนี้ลิโปเดือดรอนหากไมรับลิโปไวก็จะไดชื่อวาไม
รูคุณ คนและเปนการไรน้ําใจไมตรีตอผูยาก
บรรดาที่ปรึกษา และขุนนางเห็นเลาปยืนกรานจะรับลิโปไวเห็น จะทัดทานไมได จึงพรอมกันวาทานจะรับลิโป
ไวก็ตามใจทานเถิด แตตองระมัดระวังตัวไวใหจงดี เลาปฟงคําที่ปรึกษาเชนนั้นก็ยินดี แลวพากวนอู เตียวหุย
ออกไปรับลิโปที่นอกเมือง แลวเชิญลิโปมาที่จวน ของเจาเมือง น้ําใจของเลาปครั้งนี้สะทอนถึงคุณธรรมและ
ความมีน้ําใจโอบออมอารีตอผูอื่นโดยไมไดหวงใยถึงอันตรายของตนเอง และไมคํานึงวาจะชักพาศึกใหญ
มาถึงตัว จิตใจของเลาปเปนดั่งนี้ใครจะวาผิด ใครจะวาถูกก็ยอมเปนเรื่องที่วากันไปตามอัธยาศัยและน้ําใจของ
แตละคน โดยที่ไมมีทางที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดและจิตใจของเลาป ใหเปนอื่นไปได
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิโปมาถึงจวนของเจาเมืองแลวคารวะเลาป แลวเลาความตั้งแต รวมคิดอานกับ อองอุนกําจัดตั๋งโตะศัตรูราช
สมบัติเสีย ตอมาลิฉุย กุยกี ไดครองอํานาจในเมืองหลวงคิดลางแคนใหกับตั๋งโตะจึงตองหนี ไปหลายที่หลาย

34. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 34
เมือง ในที่สุดไดไปพึ่งเตียวเมี่ยว ที่เมืองตันลิว ครั้นโจโฉยกทัพมาตีเมืองชีจิ๋วจึงไดนํากองทัพยกไปตีเมืองกุน
จิ๋วเพื่อ ชวยเหลือเมืองชีจิ๋วไว บัดนี้เสียทีแกโจโฉจึงตองมาขอพึ่งเลาปเพื่อจะไดคิดการใหญสืบไป ความจริงลิ
โปยกทัพไปตีเมืองกุนจิ๋วนั้นเปนไปตามคําสั่งของเตียวเมี่ยวเจาเมืองตันลิว โดยคําปรึกษาของตันกง เพื่อยึด
เอาเมืองกุนจิ๋วไวในอํานาจอยางหนึ่ง เพื่อความปลอดภัยของเมืองตันลิวอีกอยางหนึ่ง แตการทําใหโจโฉตอง
ถอนทัพจากเมืองชีจิ๋วนั้นเปนเพียงผลพลอยได แตลิโปกลับยกเอาเปนบุญคุณวาเปนการชวยเมืองชีจิ๋ว เปน
การจี้ใจดําของเลาปโดยตรง
แลวลิโปจึงชวนเลาปใหรวมกันคิดการใหญ เพื่อกําจัดลิฉุย กุยกี และโจโฉตอไป และถามเลาปวาจะพรอมใจ
รวมทําการดวยหรือไม เลาปจึงวาโตเกี๋ยมเจาเมืองชีจิ๋วเพิ่งถึงแกความตาย ปลงธุระเมืองชีจิ๋วไวกับขาพเจา แต
ขาพเจานี้มีสติปญญานอย เกรงวาจะทําการไปไมตลอด ดังนั้นเมื่อทานคิดอานทําการใหญ จงรับธุระเปนเจา
เมืองชีจิ๋วแทนขาพเจาเถิด วาแลวก็ใหทหารไปเอาตราสําหรับเมืองจะมอบแกลิโป ลิโปยินเลาปวาจะยกเมืองชี
จิ๋วใหก็ขยับมือจะรับเอาตราเจาเมือง แตชําเลืองไปเห็นกวนอู เตียวหุย ซึ่งยืนอยูขางหลังเลาปนั้นแสดงอาการ
ไมพอใจก็ชะงักมือไว แลวแกลงทําเปนหัวเราะและวา ตัวขาพเจานี้เปนทหารอาชีพไมถนัดการบานการเมือง
ทั้งเปนเพียงผูมาขออาศัยใบบุญของทานอยู ไมชอบที่จะรับเอาเปนเจาเมืองชีจิ๋ว ตัวทานนั้นเปนเชื้อพระวงศ
พระเจาเหี้ยนเต ไดครองเมืองชีจิ๋วยอมเปนการเหมาะสมทุกประการแลว
ตันกงเห็นเหตุการณก็เขาใจวาเลาประแวงวาลิโปจะมาแยงเมือง จึงวาพวกเราเปนแขกมาขออาศัยทานจะคิด
ชิงเอาเมืองนั้นหามิได ทานอยาไดระแวงสงสัยเลย เลาปจึงวาความคิดที่จะระแวงสงสัยลิโป หรือผูใดไมเคยมี
อยูในใจของขาพเจา แตเมื่อลิโปไมเต็มใจก็แลวกันไปเถิด เลาปจึงจัดใหลิโปและคณะพักที่เรือนรับรองแขก
เมือง ค่ําลงก็เชิญลิโปมากินโตะ ในระหวางกินโตะกันนั้นลิโปเรียกบุตร ภรรยามา คารวะเลาป แตเลาปเกรงใจ
และวาขาพเจาเปนผูนอยทานอยาไดคํานับเลย ลิโปเห็นดังนั้นจึงวา "นองเรา! จงใหบุตรภรรยาเราคํานับเถิด"
เตียวหุยไดยินคําลิโปเรียกเลาปเปนนองจึงคิดวาลิโปเปนคนอาศัยมา กระทําการจวงจาบเลาปวาเปนเพียงนอง
หรือลูกนองจึงโกรธ ลิโป ลุกขึ้นดาลิโปวาไมรูคุณคน และทาลิโปออกไปสูกัน เลาปเห็นเตียวหุยโกรธจึงหาม
เตียวหุยไวและใหกวนอูพาเตียวหุยออกไปขางนอก แลวขอโทษลิโปที่เตียวหุยเสียมารยาทตอแขกเมืองเชนนี้
ลิโปสั่นศีรษะแตไมตอบคําประการใด
เสร็จงานเลี้ยงแลวเลาปและลิโปก็แยกกันกลับที่พัก เลาปมาถึง กลางทางเหลียวไปไมเห็นเตียวหุย เกรงวา
เตียวหุยจะหวนกลับไปวิวาทดวยลิโป จึงสั่งใหกวนอูรีบไปตามเตียวหุยกลับมา กวนอูตามไปถึงหนาเรือน
รับรองแขกเมืองเห็นเตียวหุยขี่มารําทวนทาลิโปใหออกมารบ กวนอูจึงพาเตียวหุยกลับไปที่พัก
รุงขึ้นเชาลิโปจึงไปพบเลาปแลววา ขาพเจาหนีรอนมาพึ่งเย็นขออาศัยอยูกับทาน ตัวทานก็ใหความเกรงใจ
อนุญาตใหขาพเจาไดอาศัย แตเตียวหุยนองทานดูหมิ่นขาพเจานัก ไมสามารถทนอยูที่นี่ตอไปได จําเปนตอง
ขอลาทานไปอาศัยที่อื่น เลาปจึงขอโทษลิโปแลววา ซึ่งเตียวหุยลวงเกินทานนั้นขาพเจาขออภัยตอทาน แลว
จะพาเตียวหุยไปขอขมาในภายหลัง แตลิโปยืนกรานจะลาไปอยูที่อื่น เลาปจึงวาถาเชนนั้นใหทานไปอยูเมือง
เสียวพายเถิด ขาพเจาจะจัดสงเสบียงอาหารใหแกทานมิใหอนาทรเลย ลิโปไดฟงเชนนั้นก็ยินดี ขอบคุณเลาป
แลวพาครอบครัวกับทหารที่ติดตามมายกออกจากเมืองชีจิ๋วไปอยูเมืองเสียวพาย
ฝายโจโฉครั้นไดครองอํานาจในหัวเมืองภาคตะวันออกราบคาบแลว จึงทําหนังสือกราบบังคมทูลพระเจา
เหี้ยนเตรายงานสถาน การณทั้งปวงใหทรงทราบ ครั้นหนังสือเขาไปถึงเมืองหลวง เจาหนาที่จึงนําหนังสือไป
เสนอกับลิฉุย ลิฉุยเห็นความในหนังสือแลวก็เก็บเสีย ไมนําความขึ้นกราบบังคมทูล แตใหเลื่อนตําแหนงโจโฉ
เปนพระยาพิทักษคุณธรรม การขางในราชสํานักในขณะนั้น ลิฉุย กุยกีไดจําเริญรอยตั๋งโตะ ยึดอํานาจบริหาร
บานเมืองของฮองเตไวทั้งสิ้น กระทําการหยาบชาตอฮองเตและขุนนาง ขาราชการเหมือนกับยุคสมัยของตั๋ง
โตะทุก ประการ ขณะนั้นเอียวปวและจูฮี ขุนนางผูใหญมีความจงรักภักดีตอราชวงศฮั่น เห็นลิฉุย กุยกีประพฤติ
ตนเปนทรราชเหมือนกับตั๋งโตะ จึงรวมคิดปรึกษากันจะกําจัด ลิฉุย กุยกีเสีย ปรึกษากันแลวสองขุนนางจึงลอบ
ไปเขาเฝาพระเจาเหี้ยนเตถึงในพระตําหนัก กราบบังคมทูลวาบัดนี้ลิฉุย กุยกีเปนทรราช ประพฤติตนเปนศัตรู
ราชสมบัติ ขุนนางในเมืองหลวงไมมีผูใดสามารถกําจัดลิฉุย กุยกีได แลววาบัดนี้โจโฉปราบปรามโจรโพก
ผาเหลืองภาคตะวันออกราบคาบแลว มี ทหารอยูในมือถึงสามสิบหมื่น ขอเสนอใหมีรับสั่งใหหาโจโฉมา
ทําราชการในเมืองหลวงและกําจัดทรราชเสีย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
พระเจาเหี้ยนเตทรงฟงสองขุนนางแลวทรงพระกันแสง และมีพระราชดํารัสวาแผนดินทุกวันนี้สิทธิขาดอยูที่ลิ
ฉุย กุยกีสิ้น เราหามีอํานาจที่จะเรียกโจโฉเขามาไม ผูใดมีสติปญญาก็จงคิดอานกําจัดศัตรูแผนดินเถิด สองขุน
นางไดฟงกระแสพระราชดํารัสแลว รูสึกสงสารยุวกษัตริยที่ถูกทรราชกดขี่ขมเหงรังแกจึงพากันรองไห แลว
เอียวปวจึงกราบบังคมทูลวาขาพระพุทธเจาขออาสากําจัดทรราชยใหสําเร็จจงได พระเจาเหี้ยนเตสนพระทัย

35. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 35
ความคิดของเอียวปว ที่จะกําจัดศัตรูราชสมบัติ จึงรับสั่งถามวาแผนการความคิดของทานเปนประการใด เอียวป
วกราบบังคมทูลวาลิฉุย กุยกีมีความสนิทสนมแนนแฟน ไปมาหาสูกันเปนประจําทุกวัน บางวันถึงขนาดนอน
คางอยูบานเดียว กัน ถาสองเสือนี้ยังคงมีความสามัคคีกันเปนอันดียอมยากที่จะกําจัด ดังนั้นขาพระพุทธเจาจะ
คิดการใหสองเสือนี้บาดหมางหักลางกันเอง จากนั้นจึงคอยหาโจโฉเขามากําจัดเสีย
พระเจาเหี้ยนเตรับสั่งถามตอไปวา ทําอยางไรสองเสือนี้จึงจะกัดกันเองจนบาดเจ็บลมตาย เอียวปวถวาย
ความเห็นตอไปวา กุยกีนั้นมีภรรยาที่มีจิตริษยาหึงหวงมากกวาสตรีทั้งปวง ขาพระพุทธเจาจะคิดอานยุยง
ทางดานภรรยาของกุยกี ทําใหกุยกีกับลิฉุยระแวงสงสัยกันกอนแลวคอยยุยงใหประหัตประหารกันตอไป
พระเจาเหี้ยนเตฟงคํากราบบังคมทูลดังนั้นแลวทรงเห็นชอบดวย จึงทรงพระอักษรลับใหเอียวปวถือไว เมื่อใด
ที่ลิฉุย กุยกี แตกกันเห็นเปนทีแลวจึงใหเอาพระราชหัตถเลขานี้เรียกโจโฉเขามากําจัดสองเสือเสีย
แผนการครั้งนี้ดูประหนึ่งเปนแผนการที่ยอดเยี่ยม เพราะทําใหทรราชแตกความสามัคคี ลางผลาญกันเอง แต
กลับเปนแผนการที่ขาดความรอบคอบรอบดานเพราะมิไดคํานึงวาสองทรราชอยูใกลชิดกับฮองเต เสมือนหนึ่ง
อยูในบานเดียวกัน หากสองเสือฟาดฟนกันในบาน ทรัพยสิ่งศฤงคารภายในบานยอมถูกผลแหงการลางผลาญ
นั้นทําลายไปหมดสิ้น ยิ่งกวานั้นหากพลาดพลั้งประการใด เจาบานก็อาจถูกลูกหลงจากการลางผลาญของสอง
เสือจนตองตกอยูในอันตราย นับเปนแผนการที่เสี่ยงภัยตอผูเปนเจาบานคือฮองเตมากที่สุด ไมตางอะไรกับ
การ จุดไฟในบานเพื่อขับไลหนู พลาดพลั้งลงไฟก็ไหมบานจนหมดสิ้น มิหนําซ้ําหนูก็หนีรอดไปไดอีก
แผนการนี้อาจจะไดผลถาหากเชิญเสด็จพระเจาเหี้ยนเตไปประพาสตางเมืองเสียกอน แตกระนั้นก็คงยากจะ
สําเร็จเพราะสองเสือ ยอมระมัดระวังควบคุมฮองเตไว จึงไมอาจนับเปนแผนการที่ดี แผนการที่ดีเปนอยางไร
ยอมตองสอดคลองกับสถานการณภาย ในราชสํานักเอง ปมเงื่อนอยูที่การแสวงหาคนดีมีฝมือ ทั้งทาง
สติปญญา ความคิด และกําลังฝมือ ตลอดจนกําลังทหารเพื่อเปนกําลังในการกําจัดทรราช กําลังเหลานี้พรอม
บริบูรณขึ้นแลวนั่นแหละจึงจะกําจัดทรราชยไดสําเร็จ
เมื่อครั้งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกลาเจาอยูหัวทรงพระเยาว ก็ตกอยูในสภาพการณอยางเดียวกันนี้ แตดวย
พระปรีชาสามารถสมเปนมหาราช ดังนั้นจึงทรงคิดอานทั้งดานสรางเสริมกําลังทุกดานของราชสํานัก และลด
อํานาจบทบาทของฝายอื่นลงอยางเปนขั้นตอน จึงทําใหพระราชอํานาจคอยๆ เพิ่มพูนขึ้นจนเต็มบริบูรณ และ
ทําใหการบานเมืองเปนไปอยางราบรื่นสันติ จนประสบความสําเร็จอันยิ่งใหญ ในภูมิภาคในยุคนั้น
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบายเสี้ยมสองเสือ (ตอนที่ 66)
เอียวปวกับจูฮีออกจากพระตําหนักที่ประทับแลว ก็พากันไปที่บานของเอียวปวเพื่อปรึกษาหารือในรายละเอียด
ของอุบายเสี้ยมสองเสือ จูฮีไดถามเอียวปววา ซึ่งทานมีความคิดที่จะวางอุบายตามที่กราบบังคมทูลนั้นจะทํา
ประการใด เอียวปวจึงบอกจูฮีวา ภรรยาของขาพเจามีความสนิทคุนเคยและไปมาหาสูกับภรรยาของกุยกีอยู
เสมอ เพราะภรรยาของกุยกีนั้นชอบเลนไพ เชนเดียวกับภรรยาของขุนนางอีกหลายคน จึงมักเรียกหาภรรยา
ขาพเจาไปรวมวงไพเปนประจํา ดังนั้นขาพเจาจะใหภรรยาไปยุภรรยาของกุยกี ทําใหกุยกีกับลิฉุยแตกคอแลว
ลางผลาญกันใหจงได ทานจงวางใจในธุระนี้ ขาพเจาจักคิดอานทําการไมใหเกิด ความเสียหายขึ้นเปนอันขาด
จูฮีฟงคําเอียวปวแลวก็เห็นลูทางที่จะเสี้ยมสองเสือใหลางผลาญกันเอง จึงเปนที่พอใจ แลวลาเอียวปวกลับไป
บานเอียวปวจึงเรียกภรรยามาปรึกษาและอธิบายความทุกขรอนของ พระเจาเหี้ยนเตที่ถูกทรราชขมเหงย่ํายี
ตลอดจนแผนการที่จะยุยง ภรรยาของกุยกีใหภรรยาฟงโดยละเอียด ภรรยาของเอียวปวมีใจภักดีมั่นคงในราช
สํานักจึงเต็มใจทําการสนองพระเดชพระคุณ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
วันรุงขึ้นภรรยาเอียวปวจึงทําทีไปเยี่ยมภรรยากุยกีตามปกติ ครั้นทักทายปราศรัยกันประสาคนคุนเคยแลว
ภรรยาเอียวปวจึงวา บัดนี้ขาพเจามีเรื่องสําคัญจําเปนตองบอกกลาวใหทานทราบ เพราะหากละเสียแลว
ขาพเจาก็จะไดชื่อวาไมซื่อตรงตอมิตร เห็นภยันตรายที่จะเกิดขึ้นแกมิตรผูเปนที่รักเคารพแลวทิ้งธุระเสีย แต
เนื่อง จากเรื่องนี้เปนเรื่องลับเกี่ยวกับชื่อเสียงเกียรติคุณของกุยกีสามีทาน ไมอาจกลาวในที่แจงได ภรรยากุยกี
ไดฟงดังนั้นก็ประหวั่นใจวาเปนเรื่องรายของสามีตัว จึงรีบพาภรรยาเอียวปวเขาไปที่ขางใน แลวเรงเราให
ภรรยาเอียวปวรีบบอกความตามที่ทราบมา ภรรยาเอียวปวจึงแสรงถามแตพอไดยินวา ระยะนี้กุยกีกลับมาคาง
คืนที่บานทุกคืนหรือไม ภรรยากุยกีจึงวาระยะหลังๆ มานี้กุยกีไมคอยไดกลับบาน บอกวาคางที่บานของลิฉุย
เพื่อปรึกษาราชการ ภรรยาเอียวปวจึงกลาวดวยความหวงใยวาทานใจซื่ออยูแตในบาน มิรูความนัย บัดนี้มี
กิตติศัพทซุบซิบกันวา กุยกีสามีทานไปติดพันดวยภรรยาของลิฉุย ดังนั้นถาหากลิฉุยทราบเรื่องเขาวันใดคง จะ

36. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 36
สังหารสามีทานเสียในวันนั้น ขาพเจาเอ็นดูวาทานจะเปนหมาย จึงนําความลับมาบอกใหทานคิดอานปองกัน
แกไขเสียใหทันการณ
ภรรยาเอียวปวอางเอาความสงสารเห็นแกภรรยากุยกีวาจะเปนหมาย ปกปดเจตนาที่แทจริงมิใหเกิดความสงสัย
โดยกลาวความขาม เรื่องความหึงหวงของอิสตรีไป แตภรรยากุยกีฟงความแลวจิตใจหึงหวงหนักหนวงกวา
จิตใจหวงใยกุยกี กระทบเขากับแกนใจถนัดถนี่ อารมณหวงหึงจึงพุงประดังเขาครองใจภรรยากุยกี ครั้นหวน
รําลึกถึงเหตุการณที่ผานมาก็เห็นสมจริงตามคําของภรรยาเอียวปว มิไดเกิดความระแวงสงสัยใดๆ กลับรูสึก
ขอบใจภรรยาเอียวปวที่ภักดีตอน้ํามิตรแหงวงไพ จึงบอกกับภรรยาเอียวปววามินาเลากุยกีจึงไมคอยกลับมา
คางคืนที่บาน ตัวเราสิวางใจวาเปนขุนนางผูใหญมีราชการบาน เมืองเปนอันมากจึงมิไดคิดสงสัย บัดนี้มา
ไตรตรองดูแลวจะมีราชการ อะไรหนักหนาจึงถึงกับตองคางคืนที่บานลิฉุยเปนประจํา การณสมจริง ตามคํา
ซุบซิบนินทาเปนแมนมั่น แลวภรรยากุยกีจึงกลาวขอบใจภรรยาเอียวปวเปนอันมาก จึงวาเรื่องนี้เปนเรื่องลับ
ของสามีเรา อาจกระทบตอหนาที่การงาน ชื่อเสียง และเกียรติคุณ ขอทานอยาไดแพรงพรายใหผูอื่นไดรูอีก
เปนอันขาด เพราะถาหากลวงรูถึงลิฉุย สามีเราก็จักเปนอันตราย
ภรรยาเอียวปวจึงกลาววาทานจงวางใจเถิด ขาพเจาไมมีวันเห็นอื่นไกล ยิ่งไปกวาทานซึ่งเปนมิตรที่เคารพแลว
สวนตัวทานก็เชนเดียวกัน ขอจงอยาแพรงพรายความที่ขาพเจานํามาบอกใหผูใดไดลวงรูเปนอันขาด มิฉะนั้น
แลวขาพเจาก็จะไมสามารถสืบหาขาวคราวมารายงานทานไดอีกตอไป ภรรยากุยกีจึงวาตอไปนี้เราจะหาทาง
หามปรามและกีดกันมิใหกุยกีไปบานลิฉุย ถาหากทานมีขาวคราวความคืบหนาประการใด ก็ใหรีบมาแจงให
ขาพเจาทราบ จักไมลืมพระคุณเลย ภรรยาเอียวปวทําการสําเร็จดังประสงคแลวก็ขอลากลับบาน
อันอารมณหึงหวงของสตรีนั้นมีอยูประจําทั่วทุกตัวคน เปนแตระดับจะมีมากบางนอยบางตามอัธยาศัยของแต
ละคน ไมวาจะมีฐานะตําแหนงเปนเมียเดี่ยว หรือเมียหลวง หรือเมียนอยก็ตามที ถาหากภรรยากุยกีนั้นเปน
ภรรยาโดยชอบดวยกฎหมายของบุคคลอื่นแลวกุยกีไปแยงเอามาครอง ก็ยอมยากที่จะอางหรือแสดงความหึง
หวงสตรีอื่นใหปรากฏไดอยางเต็มที่ เพราะสตรีอื่นยอมมีสิทธิที่จะโตแยงไดวาหามีสิทธิประการใดไม เนื่องจาก
ฐานะตัวเปนเพียงชูของกุยกี เทานั้น และถาหากเกิดการโตแยงขึ้นดังนี้แลว หนากากของกุยกีที่พยายามแสดง
ตอสาธารณชนโดยตลอดมาวาเปนคนมีคุณธรรมก็จะเสื่อมเสียไปสิ้น
แตภรรยาของกุยกีนั้นเปนภรรยาโดยชอบดวยกฎหมาย จึงหึงหวงกุยกีไดโดยไมมีสิ่งใดกีดคั่นใหเปนที่ครหา
ทั้งไมตองหวงใยวาจะมีหญิงใดเที่ยวโพนทะนาเรียกหาใบหยาใหเปนที่ยุงยากลําบากใจ หลังจากนั้นวันสองวัน
ลิฉุยใหคนมาเชิญกุยกีไปกินโตะที่บาน กุยกีก็รับคําเชิญตามปกติ ภรรยากุยกีทราบความจึงหามกุยกีวาบาน
เมืองทุกวันนี้อํานาจสิทธิขาดอยูที่ลิฉุยกับทานเพียงสองคน ตัวลิฉุยนั้นคิดอานจะครองอํานาจไวแตเพียงผู
เดียว หาทางกําจัดทานอยู การที่ทานจะไปกินโตะที่บานลิฉุย ถาหากทานเมาสุราแลวลิฉุยเอายาพิษ ใหทาน
กิน หรือแสรงใหทหารมากอวิวาทกับทานแลวสังหารทานเสีย ทานก็จักไดรับอันตราย ตัวขาพเจาเปนสตรีจะ
พึ่งพาผูใดไดเลา กุยกีเปนคนกลัวเมีย ฟงคําเมียปรามดวยเหตุและผลดังนี้จึงอางวาปวยนอนอยูที่บาน ถึงเวลา
ก็ไมไปกินโตะที่บานลิฉุย ฝายลิฉุยรอกุยกีอยู ครั้นทราบวากุยกีปวยมากินโตะไมไดจึงใหคนสงอาหารที่จะ
เลี้ยงโตะนั้นไปใหกุยกีถึงที่บาน
ภรรยากุยกีเห็นดังนั้นจึงลอบเอายาพิษใสไวในอาหาร แลวเตรียมรอกุยกี ครั้นไดเวลากุยกีและภรรยาก็มาพรอม
กันที่หองอาหาร ภรรยากุยกีไดปรารภขึ้นวาลิฉุยเชิญทานไปกินโตะที่บาน ครั้นทานไมไปยังอุตสาหสงโตะมา
ใหถึงบาน ขาพเจาสงสัยวาเหตุใดลิฉุยจึงอยากใหทานกินโตะนั้น ดังนั้นเราควรพิสูจนอาหารที่ลิฉุยสงมานี้
เสียกอน กุยกีก็ตามใจภรรยา ภรรยากุยกีจึงแบงเอาอาหารนั้นใหสุนัขกิน สุนัขกินแลวก็ตาย กุยกีเห็นเชนนั้นก็
ตกใจคิดไมถึงวาอาหารที่ลิฉุยสงมาจะใสยาพิษ ภรรยากุยกีจึงแสรงทําตกใจตามไปดวยแลววาเดชะบุญทาน
ยังไมสิ้น ดังนั้นเทพยดาจึงบันดาลใหทานพบเหตุเสียกอน กุยกีฟงคําภรรยา แลวก็เห็นจริงจึงเกิดความคิด
ระแวงลิฉุยตั้งแตบัดนั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
รุงขึ้นอีกสองวันหลังจากออกจากที่เฝาแลว ลิฉุยก็ชวนกุยกีไปปรึกษาราชการที่จวน เสร็จแลวก็ชวนกินโตะ
ครั้นกลับมาถึงบานกุยกี มีอาการปวดทอง ภรรยากุยกีจึงถามวาออกจากที่เฝาวันนี้แลวทานไปที่ไหนมา กุยกีจึง
เลาความที่ลิฉุยชวนไปบานแลวเลี้ยงโตะ ภรรยากุยกีก็ทําเปนตกใจแลวเอายาถอนพิษมากรอกปากกุยกี ครั้น
กุยกีกินยาถอนพิษซึ่งมีคุณสมบัติที่ทําใหคนอาเจียนแลว กุยกีก็อาเจียนออกมาเปนอันมาก อาการปวดทองก็
หาย กุยกีจึงเชื่อโดยสนิทใจวาลิฉุยมุงรายวางยาพิษคิดสังหารตัวเพื่อครองอํานาจไวแตเพียงผูเดียวสมจริง
ตามที่ภรรยาไดตักเตือนมาตั้งแตตนก็โกรธลิฉุย แลวคิดวาเมื่อลิฉุยคิดอานกําจัดเราเชนนี้แลว หากละไวนาน
ไปความคิดของลิฉุยก็คงสัมฤทธิผลขึ้นสักวันหนึ่ง จําเปนที่เราจะตองสังหารลิฉุยเสียกอน คิดดังนี้แลวจึงสั่งให
จัดทหารเตรียมจะยกไปลอมบานลิฉุยเพื่อ จับลิฉุยฆาเสีย

37. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 37
ขณะนั้นเอียวปวและจูฮีเฝาติดตามสถานการณอยูอยางใกลชิด ครั้นทราบเหตุการณที่กุยกีสั่งใหจัดเตรียม
ทหารเพื่อจะยกไปบานลิฉุย จึงใหคนรีบลอบไปบอกแกลิฉุยวากุยกีกําลังเตรียมการยึดอํานาจแผนดินไวแตผู
เดียว ขณะนี้กําลังเตรียมทหารเพื่อจะยกมาจับลิฉุยฆาเสีย ลิฉุยไดทราบดังนั้นก็โกรธ คิดวาตัวเราไมเคยคิดราย
ตอกุยกี ไมไดทําผิดตอกุยกีแมแตนอย แตกลับถูกกุยกีคิดทรยศ จะยึดอํานาจ แลวฆาตัวเราเสีย จําเปนที่เรา
จะตองฆากุยกีเสียกอนแลวจึงสั่งใหลิเซียมผูเปนหลานยกทหารกองหนึ่งไปอารักขาพระเจาเหี้ยนเต ตัวลิฉุย
เองยกทหารอีกกองหนึ่งจะไปที่บานของกุยกี ครั้นลิฉุยยกมาถึงกลางทางพบกับกุยกียกทหารมา ลิฉุยก็ยิ่ง
มั่นใจวากุยกีคิดทรยศตอตัวเอง จึงสั่งทหารใหเขาตีทหารของกุยกีจับตัวกุยกีใหไดไมวาเปนหรือตาย ทหารทั้ง
สองฝายไดตอสูกันเปนสามารถ ครั้นออนลาลงทั้งสองฝายจึงตางถอยทหารออกมา กุยกีถอยทหารมาแลวคิด
ขึ้นไดวาพระเจาเหี้ยนเตเปนกลไกสําคัญแหงอํานาจรัฐ ใครยึดฮองเตไวไดก็จะมีความชอบธรรมที่จะครองและ
ใชอํานาจรัฐตอไป จึงสั่งทหารใหเคลื่อนไปทางพระราชวัง พอดีสวนกับลิเซียมหลานกุยกีและกาเซี่ยง คุม
ขบวนเสด็จพระเจาเหี้ยนเต พระมเหสี พระสนมและขันทีทั้งปวงจะหนีออกจากพระราชวังไปที่กองทหารของลิ
ฉุย กุยกีจึงสั่งทหารใหระดมยิงเกาทัณฑใสขบวนเสด็จทหารของลิเซียม พระสนม นางกํานัลและขันทีหลาย
คนถูกเกาทัณฑของทหารกุยกีลมตายลง พระเจาเหี้ยนเตทอดพระเนตรเหตุ การณดังนั้นก็ทรงตกพระทัยมิรูที่
จะทําประการใด
ฝายลิฉุยครั้นไดรับรายงานวากุยกีถอนทหารแลวยกไปลอมขบวนเสด็จ จึงยกทหารไลตามมาและลอมทหาร
กุยกีไว ทหารของทั้งสองฝายไดหันเขาตอสูกันอีกครั้งหนึ่ง กุยกีเห็นวาสูไมไดก็ยกทหาร เขาไปในพระราชวัง
ลิฉุยจึงเขาถวายการอารักขาพระเจาเหี้ยนเตและนําขบวนไปตั้งพลับพลาที่ประทับชั่วคราวอยูนอกพระราชวัง
และใหทหารไปสืบขาวในพระราชวังวากุยกีไดทําประการใด ดานกุยกีเมื่อยกทหารเขาไปในพระราชวังแลวยึด
เอาทรัพยสิน เงินทองในทองพระคลังหลวง จับเอาสาวสนมนางกํานัลและขาราชสํานักไวเปนจํานวนมาก แลว
ใหทหารเอาไฟเผาพระราชวังเสียทั้งสิ้น กุยกีแมยังมีตําแหนงเปนขุนนางผูใหญ แตบัดนี้กระทําการเยี่ยงโจรไป
เสียแลว แตการตัดสินใจเผาพระราชวังนั้นเปนเรื่องไรเหตุ ผลสิ้นเชิง แตจะหวังเอาเหตุผลกับคนไรเหตุผล
แบบกุยกีนั้นยอมหวังอะไรไมได เหมือนกับการที่จะหวังเอาความสํานึกรับผิดชอบจาก นักการเมืองที่ทุศีล ไร
คุณธรรมก็ยอมหวังอะไรไมได
บรรดาขุนนางขาราชการที่เหลือตางพากันหนีเอาตัวรอด บางก็พากันไปตามเสด็จพระเจาเหี้ยนเต บางก็หนี
กลับภูมิลําเนาเดิม ฝายกุยกีครั้นรูขาววาลิฉุยไดถวายการอารักขาพระเจาเหี้ยนเตอยู นอกพระราชวังก็ยกทหาร
ตามไปเพื่อจะชิงเอาพระเจาเหี้ยนเตมาไวใน อารักขาเสียเอง ทหารของกุยกีปะทะกับทหารของลิฉุยแตสูทหาร
ของ ลิฉุยไมได จึงถอยออกมาตั้งคายคุมเชิงกันอยู ฝายลิฉุยครั้นเห็นไฟไหมพระราชวังจนหมดสิ้น จึงให
อัญเชิญขบวนเสด็จไปยังเมืองหลวงแหงที่สองที่ตั๋งโตะสรางไว แตเนื่องจากเมืองหลวงแหงที่สองก็ทรุดโทรม
และเสบียงไมพอเพียง ดังนั้นลิฉุยจึง กําชับลิเซียมผูหลานไมใหสงอาหารแกบรรดาพระสนม นางกํานัลและ
ขันที คงใหสงถวายเฉพาะพระเจาเหี้ยนเตและพระมเหสีเทานั้น
อุบายเสี้ยมสองเสือใหกัดกันในบานตัวเองไดสงผลใหเสือกัดกันก็จริงอยู แตจากการที่สองเสือฟาดฟนกันเอง
นั้น ยอมทําใหบรรดา ทรัพยสินขาวของภายในบานฉิบหายวายวอดจนหมดสิ้น แมกระทั่งเจาบานก็ตองไรที่อยู
ตกเปนผูระเหเรรอนตั้งแตบัดนั้น ถึงขณะนี้อุบาย เสี้ยมสองเสือจึงกลายเปนแผนการเผาบานตัวเองเพื่อไลหนู
ที่ไมเพียง แตจะกําจัดหนูไมไดเทานั้น ไฟกลับเผาผลาญบานจนวอดวายไปหมด สิ้น ทําใหเดือดรอนและตก
อยูในความเสี่ยงแหงหายนะเพิ่มขึ้น
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
มังกรนอยระหวางปากหมี ปาก สือ (ตอนที่ 67)เ
พระเจาเหี้ยนเตทอดพระเนตรเห็นขาราชบริพารอดอยากก็มีน้ําพระทัยสงสาร จึงมีรับสั่งใหลิฉุยจัดอาหารมอบ
แกขาราชบริพาร ลิฉุยทราบความตามรับสั่งแลวก็โกรธหาวาพระเจาเหี้ยนเตไมเห็น ใจทหาร ทรงเอาพระทัยใส
แตเฉพาะขาราชบริพาร จึงไมดําเนินการ ตามรับสั่ง มิหนําซ้ํายังใหเอาอาหารบูดขึ้นไปถวาย พระเจาเหี้ยนเต
เห็นลิฉุยดูหมิ่นพระบรมเดชานุภาพก็ทรงพระพิโรธแตก็ไมรูที่จะทําประการใด เอียวปวเห็นเชนนั้นจึงกราบ
บังคมทูลวาในสถานการณเชนนี้ขอ จงทรงอดออมพระทัยไวกอน พระเจาเหี้ยนเตทรงฟงแลวก็กันแสงแตมิได
ตรัสประการใด
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ฝายกุยกีครั้นทราบวาลิฉุยคุมขบวนเสด็จพระเจาเหี้ยนเตยกไป เมืองหลวงแหงที่สองก็ยกทหารตามมา ลิฉุยรู
วากุยกียกทหารมาจึงสั่งใหยกทหารออกไปรบดวยกุยกี ทั้งสองฝายตางดาวาโจมตีกันและกันแลวลิฉุยจึงทา

38. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 38
กุยกีรบกันตัวตอตัวเพื่อมิใหยากลําบากแกทหาร ทั้งสองฝายรบกันไดสิบเพลงก็พอดีเอียวปวและขุนนางเกือบ
หกสิบคนไดออกมาหามทั้งสองฝายใหหยุดรบกัน ลิฉุยจึงยกทหารกลับเขาเมืองหลวงแหงที่สอง บรรดาขุน
นางก็พากันไปหากุยกีเพื่อ เจรจาใหกุยกีถอนทหารกลับไป
กุยกีเห็นขบวนขุนนางมาพบเพื่อจะเกลี้ยกลอมจึงสั่งใหจับบรรดาขุนนางทั้งนั้นไวเปนตัวประกันเพื่อตอรองกับลิ
ฉุย เอียวปวจึง ถามกุยกีวาบัดนี้ลิฉุยคุมเอาพระเจาเหี้ยนเตและขาราชสํานักไว สวน ฝายทานจับเอาบรรดาขุน
นางไวเชนนี้ทานจะคิดอานประการใด กุยกีไดฟงก็โกรธที่เอียวปวรูทันจึงชักกระบี่จะฆาเอียวปวเสีย แต เอียว
ปดทหารเอกของกุยกี ซึ่งเปนคนแซเดียวกับเอียวปวไดหามไวอางวาเอียวปวเปนขุนนางผูใหญ จะฆาเสียยอม
ไมสมควร เพราะจะเกิดคําครหาวาทานไมรูธรรมเนียม คนทั้งปวงก็จะดูหมิ่นทาน กุยกีซึ่งบัดนี้เปนโจรไป
แลวแตมีปมดอยเรื่องการศึกษาอยูในใจวาผูคนทั้งปวงจะหาวาไมมีความรูในขนบธรรมเนียมจึงออนลง
เอียวปดจึงวาควรจะปลอยเอียวปวและจูฮีซึ่งเปนขุนนางผูใหญทั้งสองคน เพื่อใหเปนทูตในการเจรจาระหวาง
ทานกับลิฉุย กุยกี เห็นชอบดวยจึงสั่งใหปลอย เอียวปวและจูฮีเสีย แตขุนนางนอกจากนี้ใหจับขังไว เอียวปว
และจูฮีสองขุนนางเจาของแผนเผาบานเพื่อกําจัดหนู ครั้นถูกปลอยออกมาแลวเกิดความละอายแกใจที่
ความคิดตัวไดกอ ใหเกิดความเดือดรอนเสียหายกับฮองเต ไมกลากลับเขาไปในเมืองหลวงแหงที่สองเพื่อเฝา
พระเจาเหี้ยนเตอีก จึงชวนกันกลับไปบาน ระหวางทางปรึกษากันแลวหาทางออกไมไดตางสํานึกวาที่พระเจา
เหี้ยนเตทรงตกอยูในสภาพระกําลําบากและเสี่ยงตายเชนนี้เปนเพราะความคิดของเราทั้งสองคนจึงกอดคอกัน
รองไหจนสลบลงทั้งคู แตจูฮีนั้นอาการโรคหัวใจกําเริบ และถึงแกความตายในที่นั้น
ฝายเอียวกีขุนนางในพระเจาเหี้ยนเตเห็นพระเจาเหี้ยนเตตกอยู ในความทุกขระกําลําบากจึงเขาเฝาแลวกราบ
ทูลวา ลิฉุย กุยกี ไดยกทหารไปรบกันทุกวัน ติดตอกันถึงสองเดือนเศษแลว ทหารของทั้งสองฝายบาดเจ็บลม
ตายลงเปนอันมาก และบัดนี้กาเซี่ยงที่ปรึกษาของลิฉุยไมพอใจลิฉุยที่ไมฟงคําปรึกษาดังแตกอน หันไปเชื่อ
พอมด หมอผี จึงขอถวายคําแนะนําวาใหโปรดเกลาฯ เรียกกาเซี่ยงมาเฝาเพื่อปรึกษาราชการ ถาหากกาเซี่ยง
เขาสวามิภักดิ์ตอราชสํานักแลวก็จะไดคิดอานกําจัดศัตรูราชสมบัติตอไป นี่ก็อีกคนหนึ่งที่ไมรูความสัมพันธ
ระหวางกาเซี่ยงกับลิฉุยที่ผูกพันลึกซึ้งกันมายาวนานแลวเสือกถวายคําปรึกษาใหฮองเตเรียกคนชนิดนี้เขามา
ปรึกษา จึงกลายเปนวาอาศัยความคิดของศัตรูมาชี้นําทาง ไมเพียงแตจะไมเกิดผลสําเร็จใดๆ เทานั้น หาก
จะตองเสี่ยงตอการเผชิญกับวิกฤติที่รายแรงตอไปอีก
เหมือนกับรัฐบาลบางรัฐบาลที่มองขามคนของตัวไปหลงเอาพรรคพวกของศัตรูมาทําการ ในที่สุดก็ตองตกจาก
อํานาจไปในเวลาไมชาไมนาน พระเจาเหี้ยนเตทรงพระเยาวนัก ทรงฟงคําเอียวกีแลวก็เห็นชอบจึงโปรดให
กาเซี่ยงเขาเฝาเปนการสวนพระองค ทรงพระกันแสง แลวตรัสกับกาเซี่ยงวาบัดนี้เราไดทุกขเวทนานัก เห็นวา
ทานมีน้ําใจ สัตยซื่อและมีสติปญญาจึงขอใหชวยคิดอานหาหนทางชวยเหลือ เราใหพนทุกขดวย กาเซี่ยงฟง
รับสั่งแลวกราบบังคมทูลวา ทุกวันนี้ขาพระพุทธเจาก็คิดอานที่จะสนองพระเดชพระคุณอยู แตขณะนี้
สถานการณยังไมกระจาง จึงขอเวลาคิดอานวางแผนแลวจะกราบบังคมทูลในภายหลัง ขอพระองคอยาได
แพรงพรายความทั้งนี้ใหผูอื่นทราบ พระเจาเหี้ยนเต ทรงฟงคํากาเซี่ยงแลวก็ทรงเบาพระทัยลง
ตอมาลิฉุยไดเขามาเฝาแลวกราบบังคมทูลวาบัดนี้กุยกีเปนขบถ จะชิงเอาราชสมบัติ แตบุญบารมีในใตฝา
ละอองธุลีพระบาทยังมากอยู ดังนั้นขาพระพุทธเจาจึงอัญเชิญเสด็จออกมาไดทันทวงทีจึงไมเปนอันตราย พระ
เจาเหี้ยนเตทรงขอบใจลิฉุยแลวลิฉุยก็ถวายบังคมลากลับออกไป ถัดจากนั้นหองฮูเหียบ ขุนนางมาขอเขาเฝา
พระเจาเหี้ยนเตทรงเห็นวาเปนคนบานเดียวกับลิฉุยและเปนผูที่กุยกีใหความเกรงใจ จึงทรงมีพระราชหัตถเลขา
ใหหองฮูเหียบนําไปมอบแกลิฉุย กุยกีใหเลิกรบกัน แลวรวมกันทํานุบํารุงแผนดินใหเปนสุขสืบไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
หองฮูเหียบรับพระราชหัตถเลขาแลวจึงไปหากุยกี แจงความตามพระราชประสงคใหทราบ ครั้นกุยกีทราบ
ความตามพระราชหัตถเลขาแลวตอบตกลงที่จะเลิกรบกับลิฉุย แตขอฟงความขางลิฉุยกอน และขอใหหองฮู
เหียบบอกลิฉุยใหปลอยฮองเตและขาราชบริพารเสีย ตัวเองจะปลอยขุนนางที่กักขังไวจากนั้นจะไดรวมกันทํานุ
บํารุงแผนดินตามพระราชประสงคตอไป หองฮูเหียบมีความยินดียิ่งนัก จึงออกมาและไปยังคายลิฉุย มอบพระ
ราชหัตถเลขาและแจงความตามที่ไดพบกับกุยกีใหลิฉุยทราบทุกประการ ลิฉุยจึงวาเราทําความชอบทํานุบํารุง
แผนดินมากวาสี่ปแลว แตกุยกีนั้นเปนแคคนเลี้ยงมา เราสูอุตสาหสงเสริมจนไดดีถึงเพียงนี้ กลับมาคิดทรยศ
ตอเรา ดังนั้นเราจะฆากุยกีเสียใหได หองฮูเหียบเห็นลิฉุยมีทาทีแข็งกราวจึงวาแผนดินนับถึงบัดนี้ยังไมปกติสุข
จะถือเอาความชอบขางใดนั้นยังไมไดกอน หากควรถือเอาการสรางความสงบสุขของบานเมืองใหบังเกิดขึ้น
นั่นแลวจึงจะถือเปนความชอบ ตัวทานและบรรดาญาติพี่นองไดรับพระมหากรุณาธิคุณใหเปนขุนนางผูใหญ แต
ตัวทานกลับจับเอาพระเจาเหี้ยนเตและขาราชบริพารกักขังไว กุยกีจึงจับเอาบรรดาขุนนางไวเปน ตัวประกันบาง
ตางคนตางผิดเสมอกัน บัดนี้กุยกียอมปฏิบัติตามพระราชประสงคแลว ขอใหทานใครครวญจงดี ลิฉุยฟงคําหอง

39. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 39
ฮูเหียบก็โกรธชักกระบี่ออกจะฆาหองฮูเหียบเสีย แตถูกบรรดาแมทัพนายกองหามไววาหองฮูเหียบเปนผูถือ
รับสั่งจะประหารเสียยอมไมชอบ ลิฉุยฟงคําทัดทานแลวก็ปลอยหองฮูเหียบกลับไป
หองฮูเหียบทําการไมสําเร็จดังที่ไดรับมอบหมายจึงโกรธลิฉุยเปนอันมาก ขณะออกมาก็รองดาลิฉุยเปนขอ
รายแรง บรรดาทหารก็หามไมใหหองฮูเหียบรองดาอีกตอไป ดวยเกรงวาลิฉุยจะตามมาฆาเสียแลวรีบพาหองฮู
เหียบออกมาจากคายของลิฉุย พระเจาเหี้ยนเตทรงทราบความก็เปนหวงหองฮูเหียบจะเปนอันตราย จึงโปรด
ใหหองฮูเหียบเดินทางไปอยูเมืองซีหลง หองฮูเหียบ รับรับสั่งแลวก็กราบถวายบังคมลาออกมา แตจิตใจนั้นยัง
คุมแคนลิฉุยอยูเปนอันมาก จึงไปชักชวนทหารของลิฉุยซึ่งเปนคนบานเดียวกันวาลิฉุยเปนกบฏตอราชสํานัก
หากขืนอยูดวยลิฉุยก็จะมีอันตราย ผูใดมีความจงรักภักดีตอราชวงศก็ใหตามเราไปอยูเมืองซีหลงหรือกลับบาน
เดิมเสียเถิด
บรรดาทหารของลิฉุยฟงแลวก็เชื่อตามหองฮูเหียบจึงพากันหนี ทหารติดตามหองฮูเหียบไปเปนจํานวนมาก
ศัตรูของลิฉุยซึ่งเปนเพียงหนูตัวเล็กๆ แบบหองฮูเหียบนี้ไดทําใหกําลังทหารของลิฉุยออนแอลงเปนอันมาก
ครั้นลิฉุยทราบความที่หองฮูเหียบชวนทหารใหหนีไปก็โกรธ สั่งใหอองเฉียงยกทหารไลตามไปฆาบรรดาคน
เหลานั้นเสีย อองเฉียง รับคําสั่งแลวก็ยกทหารออกจากคาย แตมาไดพักหนึ่งก็คิดขึ้นวาหองฮูเหียบเปนขา
แผนดิน ถือความสัตยสุจริตตอราชสํานัก บัดนี้ตองตกทุกขรอนไปจากเมืองหลวง หากเราฆาเสียความผิดก็จะ
ตกอยูแกตัวเรา หรือหากจะจับไปมอบแกลิฉุยก็คงจะถูกลิฉุยประหารเสีย เราก็จะไดชื่อวาทรยศตอแผนดิน
อองเฉียงคิดดังนั้นแลว จึงแสรงยกทหารเบนไปเสียอีกทางหนึ่ง จึงไมพบกับหองฮูเหียบ ครั้นทําทีติดตามไป
ระยะหนึ่งแลวจึงพาทหาร กลับมารายงานใหลิฉุยทราบวาตามไปไมพบหองฮูเหียบ ลิฉุยก็ไมไดวาประการใด
ฝายกาเซี่ยงรูวาทหารของลิฉุยหนีราชการเปนจํานวนมาก จึงเขาเฝาพระเจาเหี้ยนเตกราบทูลวา ขอใหเอาใจลิ
ฉุยตั้งเปนอัครมหา เสนาบดีแลวคอยคิดการตอไป
ขอเสนอของกาเซี่ยงดังนี้ไมเห็นที่จะเปนประโยชนใดๆ เพราะคนแบบลิฉุยนั้นไมรูจักบุญคุณคน และไมอิ่มใน
ยศศักดิ์วาสนา ฐานะและตําแหนงในปจจุบันก็สูงสงแตยังคงประพฤติตนเยี่ยงโจร ถึงจะใหตําแหนงยศศักดิ์
เพิ่มขึ้นอีกก็ไมเห็นที่จะเปลี่ยนความคิดจิตใจของ ลิฉุยใหกลับมาจงรักภักดีตอพระมหากษัตริยได ไมตางกับ
การสุมฟน เขาไปในกองไฟ ยอมไมอาจทําใหไฟดับลงได มีแตจะทําใหเพลิงลุกโชติชวงเผาผลาญรุนแรง
ยิ่งขึ้น นี่จึงเปนขอเสนอของนกสองหัวที่เอาใจทั้งลิฉุยและสรางความหวังใหกับฮองเต โดยหวังประโยชนของ
ผูเสนอเปนสําคัญ ดังนั้นใคร มีที่ปรึกษาแบบนี้จึงหาคุณประโยชนใดๆ ไมได มีแตจะสรางความฉิบหายให
เกิดขึ้นเทานั้น แตพระเจาเหี้ยนเตทรงฟงคํากาเซี่ยงแลวทรง หวังวาจะเปลี่ยนความคิดจิตใจคนแบบลิฉุยได
จึงโปรดเกลาฯ แตงตั้งตามเสนอ
แตความคิดที่จะเอาความชอบของกาเซี่ยงกลับไมบรรลุผล เพราะเมื่อลิฉุยไดรับพระบรมราชโองการโปรด
เกลาฯ แตงตั้งเปนอัครมหาเสนาบดีแลว แทนที่จะคิดวาเปนเพราะขอเสนอของกาเซี่ยง แลวคิดตอบแทน
บุญคุณปูนบําเหน็จใหกาเซี่ยงกลับคิดวายศฐาบรรดาศักดิ์ที่ไดมานั้นเปนผลมาจากพิธีกรรมของพอมดหมอผี
ซึ่งเปน ที่ปรึกษาสวนตัวอีกกลุมหนึ่ง จึงเอาทรัพยสินเงินทองเปนอันมากไปกราบไหวตอบแทนที่ปรึกษาพอมด
หมอผีเหลานั้น
ฝายเอียวฮองและซองโกสองนายทหารของลิฉุยเห็นลิฉุยไดดีมีตําแหนงสูงขึ้นแลวแทนที่จะใหรางวัล
ความชอบกับทหารที่ยากลําบากเปนตายมาดวยกัน กลับไปใหรางวัลความชอบกับพวกพอมด หมอผีก็โกรธลิ
ฉุย ปรึกษากันแลวเห็นวาขืนอยูกับเจานายแบบนี้หามีความเจริญอันใดไม ควรจะกําจัดลิฉุยเสีย ทําความชอบ
ไวในพระเจาเหี้ยนเตจะดีกวา ปรึกษากันแลวจึงวางแผนกันวาใหซองโกเขาไปสังเกตการณอยูขางในเมือง
ตัวเอียวฮองจะคุมทหารไวใหพรอมที่นอกเมือง ถาปลอดคนดีแลวใหซองโกจุดพลุสัญญาณ เอียวฮองจะยก
ทหารเขาไปจับเอา ลิฉุยฆาเสีย วางแผนกันเสร็จแลวทั้งสองนายทหารก็แยกยายกันไปดําเนินการ ในขณะที่
เอียวฮองจัดเตรียมทหารอยูที่นอกเมืองนั้น ทหารของเอียวฮองคนหนึ่งซึ่งภักดีตอลิฉุยเห็นเอียวฮองจะทรยศ
จึงลอบนําความ ที่เอียวฮองกับซองโกคบคิดกันไปแจงใหลิฉุยทราบ ลิฉุยทราบความก็โกรธสั่งทหารใหไปจับ
ตัวซองโกซึ่งอยูในเมืองไปประหารแลวรีบยกทหารออกไปยังที่เอียวฮองเตรียมทหารอยูนอกเมืองนั้น ทหาร
ของทั้งสองฝายปะทะตะลุมบอนกันอยางดุเดือด เอียวฮองเห็นวาจะสูลิฉุยไมไดก็พาทหารหนีไป ตั้งมั่นอยูที่
เขาลูกหนึ่ง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิฉุยและกุยกียังคงชิงอํานาจกันตอไปอยางดุเดือด และยกทหารออกมารบกันทุกวันจนทหารของทั้งสองฝาย
บาดเจ็บลมตายลงเปนจํานวนมาก แตละฝายเหลือทหารไมถึงหมื่นคน ในขณะที่ทหารของลิฉุย กุยกีกําลังรบ
กันอยางบาคลั่งในวันหนึ่ง ก็เห็นทหารเตียวเจยกทหารจํานวนมากมาจากเมืองฮองหลง มาตั้งคายอยูใกลกับ

40. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 40
เมืองหลวงแหงที่สองนั้น แลวสงทหารมาแจงแกลิฉุย กุยกีใหเลิกรบตอกัน หากฝายใดไมฟงคําเตียวเจก็จะเขา
ดวยกับอีกฝายหนึ่ง แลวจะโจมตีฝายที่ไมเชื่อฟงนั้นใหพินาศไป
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
โจรปลนควายไมรายเทาโจรขายชาติ (ตอน 68)
เตียวเจแมจะเปนหนึ่งในสี่ทหารเอกของตั๋งโตะที่รวมการรัฐประหารกับลิฉุย กุยกีมาตั้งแตตน และถูกลิฉุย กุยกี
แยงชิงอํานาจในเมืองหลวงไวแตเพียงสองคน มิหนําซ้ํายังขับไลไสสงใหออกไปอยู เมืองฮองหลง แตเตียวเจ
นั้นยังเปนคนเห็นแกพวก ไมผูกใจเจ็บถือ พยาบาทเอากับเพื่อนรวมการ ยอมทําตามใจพวก โดยไมเคยปริปาก
ครั้นเตียวเจทราบวาลิฉุย กุยกี บาดหมางลางผลาญกันเองจนเกิดเปนจลาจลขึ้นในบานเมืองจึงยกทหารมาจาก
เมืองฮองหลงหามทัพของลิฉุย กุยกี ไมใหรบกันอีกตอไปหวังจะสรางความปรองดองใหเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แต
เตียวเจยอมรูดีวาคนแบบลิฉุย กุยกีนั้นจะพูดกันแตปากเปลายอมไมไดผล อันคนเรานั้น บางสามารถพูดจากัน
ดวยเหตุดวยผล บางสามารถตกลงกันไดดวยผลประโยชน บางพูดจากันรูเรื่องโดยอาศัยสุราเมรัยหรือสตรี แต
กับบางคนบางกลุมก็ตองพูดกันดวยกําลังและตองเปนกําลังอาวุธ และคนแบบลิฉุยกุยกีนั้นไมอาจใชวิธีพูดจา
กันใหรูเรื่อง ดวยประการอื่นนอกจากดวยกําลังทหารเทานั้น
ดังนั้นเมื่อจะพูดจาใหลิฉุย กุยกีเลิกรบกัน เตียวเจจึงตองยกกําลังทหารจํานวนมากมาดวย และแจงตอทั้งสอง
คนวาถาหากฝายใดฝายหนึ่งไมทําตาม เตียวเจก็จะเขาขางอีกฝายหนึ่ง ดังนี้แลวการพูดจากับคนแบบลิฉุย
กุยกีจึงจะไมเปนการเสียเวลาเปลา ฝายลิฉุยและกุยกีครั้นไดทราบความที่เตียวเจแจงใหเลิกรบกันแลว ก็เกรง
กําลังทหารของเตียวเจจึงยินยอมเลิกรบกันแตโดยดี และปลอยขุนนางที่กักขังไวนั้น ดังนั้นเตียวเจจึงสั่งทหาร
ใหรักษาคายไวนอกเมืองใหมั่นคง แลวทําหนังสือกราบบังคมทูล พระเจาเหี้ยนเต กราบทูลถวายรายงานให
ทรงทราบทุกประการ
พระเจาเหี้ยนเตทรงทราบความตามคํากราบบังคมทูลแลวทรง มีพระทัยยินดียิ่งนัก และทรงเห็นวาเตียวเจทํา
ความชอบไวกับแผน ดินจึงโปรดเกลาแตงตั้งใหเตียวเจเปนขุนนางผูใหญฝายทหาร เตียวเจรับพระบรมราช
โองการแตงตั้งแลวจึงเขาเฝากราบบังคมทูลวา เมืองหลวงแหงที่สองนี้ไมเหมาะสมกับพระเกียรติของ
พระมหากษัตริย เพราะสิ่งกอสรางตางๆ ที่ตั๋งโตะไดทําขึ้นนั้นบัดนี้ทรุดโทรม จึงขออัญเชิญเสด็จไปประทับ
ชั่วคราวที่เมืองฮองหลง เพื่อบูรณะเมืองเตียงอันเปนเมืองหลวงใหมตอไป พระเจาเหี้ยนเตทรงเห็น ชอบและ
โปรดฯใหเตียวเจยกทหารไปเมืองเตียงอันเพื่อทําการบูรณะ ใหสมบูรณดังเดิม แลวพระเจาเหี้ยนเตจะเสด็จ
ตามไปในภายหลัง
เตียวเจรับรับสั่งแลวก็ออกมายกทหารไปเมืองเตียงอัน ฝายขุนนางตางๆ ครั้นไดรับการปลอยตัวแลวก็พากันไป
เขาเฝาพระเจาเหี้ยนเตกราบทูลวาถาขืนอยูในเมืองนี้ตอไปก็จะเปนอันตราย เพราะลิฉุย กุยกี สองคนนี้
ความคิดอานไมอยูกับรองกับรอย และเชื่อถืออันใดไมได วันหนึ่งคิดอยางหนึ่งทําอยางหนึ่ง เปลี่ยนแปลงไป
ทุกวันเวลา ดังนั้นหากเปลี่ยนความคิดขึ้นในวันเวลาใด อันตรายก็จะเกิดขึ้นอีก บรรดาขุนนางเหลานั้นจึง
รวมกันกราบบังคมทูลอัญเชิญเสด็จพระเจาเหี้ยนเตใหไปประทับที่เมืองฮองหลงกอนเปนการชั่วคราว พระเจา
เหี้ยนเตฟงคํากราบบังคมทูลแลวก็ทรงเห็นตาม จึงรับสั่งให จัดขบวนเสด็จ แลวเสด็จออกจากเมืองหลวงแหง
ที่สองจะไปยังเมือง ฮองหลงพรอมดวยขุนนางขาราชการทั้งปวง
ครั้นขบวนเสด็จเคลื่อนมาถึงเชิงสะพานแหงหนึ่งก็ถูกทหารของ กุยกีสกัดไว เนื่องจากไดรับคําสั่งจากกุยกีให
มาตั้งมั่นรักษาสะพาน เพื่อปองกันมิใหทหารกองอื่นๆ ของลิฉุยยกเขามาชวยลิฉุยได บรรดาขุนนางเห็นทหาร
ของกุยกีคุมสะพานกั้นขบวนเสด็จไวจึง เขาไปเจรจาแจงความใหทราบวานี่เปนขบวนเสด็จของฮองเต พวกเจา
มาขัดขวางไวจะเปนกบฏหรือ ความจริงบรรดาขุนนางเหลานั้นเห็นทหารมาสกัดอยูบนสะพานขางหนาตางก็มี
ความตกใจ แตทําใจดีสูเสือเพราะเห็นวาเปนทหารชั้นผูนอย ยอมมีความยําเกรงในพระบารมี จึงใชวิชาเจรจา
ของขุนนางกลาวความใหญขูวาการขวางขบวนเสด็จเปนการกบฏทหารของกุยกีซึ่งรักษาสะพานอยูนั้นไดรับ
คําสั่งมาแตเพียงใหมา สกัดกองทหารอื่นๆ ของลิฉุย ไมคิดวาจะมีขบวนเสด็จผานมาทางนี้ ก็เกิดความลังเลแต
ดวยความเปนทหารอาชีพและเกรงในพระบารมีของฮองเต แตไมแนใจวาจะเปนเรื่องจริงหรือเรื่องลวงจึงถาม
วาถาเชนนั้นฮองเตอยูที่ไหน พระเจาเหี้ยนเตประทับอยูในรถพระที่นั่ง ทรงสดับคําโตตอบของทหารกุยกีแลว
จึงทรงเปดมูลี่รถพระที่นั่งแลวโบกพระหัตถใหกับทหารของกุยกี ฝายทหารของกุยกีเห็นพระเจาเหี้ยนเต
ประทับอยูในรถพระที่นั่งก็ตกใจ รีบคุกเขาลงถวายบังคมแลวถอยลงมาจากสะพานเปดทางใหขบวนเสด็จผาน
ไปแลวไปที่คายของกุยกีรายงานความใหกุยกีทราบ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

41. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 41
กุยกีทราบความแลวก็โกรธหาวาทหารของตัวไมฟงคําสั่ง ทั้งๆ ที่ไมไดมีคําสั่งใหสกัดขบวนเสด็จแตประการใด
จึงสั่งประหารทหารที่รักษาสะพานนั้นเสีย แลวรีบยกทหารตามขบวนเสด็จไป ฝายเอียวฮองซึ่งหนีจากลิฉุย
เพราะคบคิดกับซองโกสังหารลิฉุยไมสําเร็จ แลวไปตั้งมั่นอยูที่เนินเขาแหงหนึ่ง ครั้นไดทราบวาพระเจา
เหี้ยนเตเสด็จออกจากเมืองหลวงแหงที่สองจะไปยังเมือง ฮองหลง ก็ยกทหารมาเพื่อถวายการอารักขาเอียว
ฮองและทหารยกมาใกลขบวนเสด็จก็เห็นทหารของกุยกียกไลตามขบวนเสด็จมาจึงเขาสกัดไว ทั้งสองฝายได
ตอสูกันเปนสามารถ ซิหลงทหารของเอียวฮองเห็นซุยยงทหารของกุยกีรบฝาเขามาหาเอียวฮองจึงชักมาเขา
สกัดซุยยงไว รบกันไดสามเพลงซิหลงก็ใชขวานฟนซุยยงตกมาตาย ทหารของเอียวฮองไดทีก็ไลโจมตีทหาร
ของกุยกีแตกพายไป เอียวฮองจึงพาซิหลงและทหารมาเขาเฝาพระเจาเหี้ยนเต ถวายบังคมกราบทูลรายงาน
แลวพระเจาเหี้ยนเตทรงขอบใจ และรับสั่งใหเอียวฮอง ซิหลง และทหารที่ยกมานั้นอารักขาขบวนเสด็จ ครั้นรุง
เชากุยกีไดรวบรวมทหารจํานวนหนึ่ง จึงยกตามมาอีกหวังจะจับตัวพระเจาเหี้ยนเต กุยกียกทหารทันขบวนเสด็จ
จึงใหเขาลอมขบวนเสด็จไว
ในขณะนั้นตังสินขุนนางในพระเจาเหี้ยนเตไดรวบรวมทหารที่มีความจงรักภักดีตอราชสํานักไดจํานวนหนึ่งได
ทราบขาว การเสด็จของพระเจาเหี้ยนเตจึงยกทหารตามมา ครั้นเห็นทหารของกุยกีลอมขบวนเสด็จอยู จึงสั่ง
ทหารใหลอมทหารของกุยกีไวอีกชั้นหนึ่ง เอียวฮอง ซิหลงและทหารซึ่งอารักขาขบวนเสด็จและตกอยูในวง
ลอมชั้นใน ครั้นเห็นตังสินและทหารลอมทหารกุยกีไวอยูชั้นนอก จึงตีกระหนาบทหารของกุยกีออกมา ในขณะ
ที่ทหารของตังสินก็ตีกระหนาบเขาไป ทหารของกุยกีถูกตีกระหนาบพรอมกันทั้งสองดาน จึงแตกพายไปอีก
ครั้งหนึ่ง ตังสิน เอียวฮอง และซิหลง จึงพากันไปเขาเฝา พระเจาเหี้ยนเต ทอดพระเนตรเห็นตังสินซึ่งเปนขุน
นางที่ทรงสนิทสนมก็ทรงพระกันแสง และทรงเลาความยากลําบากใหตังสินฟงทุกประการ
ตังสินกราบบังคมทูลวากุยกีแตกไปครั้งนี้คงจะไปรวบรวมทหารยกตามมาอีก และดีรายลิฉุยก็อาจจะยกตามมา
เชนเดียวกัน จึงกราบ บังคมทูลใหรีบเสด็จพระราชดําเนิน พระเจาเหี้ยนเตทรงเห็นชอบดวย จึงมีรับสั่งให
เคลื่อนขบวนเสด็จรีบเดินทางทั้งกลางวันและกลางคืนจน ถึงเมืองฮองหลง ครั้นถึงเมืองฮองหลงแลวบรรดาขุน
นางที่ตามมาในขบวนเสด็จ เห็นสภาพเมืองฮองหลงแลวก็เปลี่ยนความคิด และพากันเขาไปกราบบังคมทูลวา
เมืองฮองหลงเปนเมืองเล็กนัก ทหารรักษาเมืองก็นอย เกรงวาถาหากลิฉุย กุยกี ยกตามมาก็จะไมสามารถ
รับมือกับลิฉุย กุยกีได และเสนอใหเสด็จไปประทับที่เมืองเตียงอัน ความคิดของเหลาขุนนางขี้ขลาดเหลานี้
เกิดจากความขี้ขลาดตาขาวโดยแท เพราะเมืองฮองหลงถึงจะเปนเมืองเล็ก แตก็มีกําแพงเมือง ทั้งทหารที่พอ
มีอยูบางก็พอที่จะรักษาเมืองเอาไวได และสามารถออกหมายรับสั่งเรียกเจาเมืองอื่นๆ ใหมาชวยปองกันและ
กําจัดลิฉุย กุยกีได แตกลับไมคิด โรคกลัวตายขึ้นสมอง ปดบังสติปญญาไวสิ้น คิดแตจะหนีทาเดียว พระเจา
เหี้ยนเตฟงคําขุนนางขี้ขลาดเหลานั้นแลว ทรงเห็นชอบ จึงเคลื่อนขบวนเสด็จออกจากเมืองฮองหลงจะไป
เมือง เตียงอัน
ฝายลิฉุยครั้นทราบวาพระเจาเหี้ยนเตเสด็จไปเมืองฮองหลงและกุยกียกทหารไลตามไปก็เกรงวาถาหากกุยกี
ควบคุมพระเจาเหี้ยนเตแลวยึดอํานาจเหมือนกับที่ตัวเคยกระทํามากอน จึงรีบยกทหารมาเมืองฮองหลง มาพบ
เขากับกุยกีและทหารที่แตกหนีมา กุยกีจึงเลาความใหลิฉุยฟงทุกประการ สองเสือที่เคยรบกันอยางบาคลั่ง มา
บัดนี้เห็นวาการที่เอียวฮอง ตังสินไดเขาถวายการอารักขาขบวนเสด็จทําใหอํานาจรัฐหลุดลอยจาก น้ํามือตัว
และถาหากปลอยใหขบวนเสด็จไปถึงเมืองเตียงอัน ก็จะสมทบเขากับทหารของเตียวเจ พระเจาเหี้ยนเตก็จะตั้ง
หลักได อันตรายก็จะเกิดแกทั้งสองคน ผลประโยชนจึงกลับมาสมกันอีกครั้งหนึ่งที่จะตองชิงเอาพระเจา
เหี้ยนเตจากการถวายอารักขาของเอียวฮองและตังสิน
ดังนั้นทั้งสองเสือจึงทําความตกลงกันวาจะรวมกันทําการอีกครั้งหนึ่ง โดยจะจับพระเจาเหี้ยนเตฆาเสีย
ผลประโยชนและทรัพยสมบัติที่ไดมาก็จะแบงกันฝายละครึ่ง ขอตกลงของลิฉุย กุยกีในครั้งนี้เปนขอตกลงที่ไม
คํานึงถึงฐานะตําแหนงขุนนางอีกตอไป และเปนขอตกลงของโจรที่จะปลนชิง เอาทรัพยสมบัติตางๆ มา
แบงปนกัน ไมตางกระไรกับนักการเมืองในปจจุบันที่บริหารบานเมืองโดยมิไดคํานึงถึงประโยชนสุขของ
ประเทศชาติและราษฎร คิดแตจะขายชาติ ปลนชาติและราษฎร แบงผลประโยชนกันเทานั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
คนถอยทั้งสองทําความตกลงกันแลวก็รวมมือกันยกทหารตามขบวนเสด็จไป ยกไปถึงตําบลใดก็เขาปลนสะดม
ชิงเอาทรัพยสินของ ราษฎรตําบลนั้น แลวแบงสันปนสวนกันฝายละครึ่ง กองโจรของ ลิฉุย กุยกี ไดปลน
ราษฎรราบคาบไปตลอดทาง จึงทําใหการไลตามขบวนเสด็จลาชาลง ฝายตังสิน เอียวฮอง ครั้นไดทราบขาว
วาลิฉุย กุยกี ยกทหารไลตามมาอีก จึงจัดทหารจํานวนหนึ่งใหรีบนําขบวนเสด็จรีบเคลื่อนไป สวนตังสิน
และเอียวฮองหยุดกองทหารไวเตรียมสกัดลิฉุย กุยกี ครั้นกองทหารของลิฉุย กุยกี ตามมาถึง ทั้งสองฝายได
รบพุงกันเปนสามารถ ทหารของตังสิน เอียวฮองนอยกวาก็ถอยรน ตังสินและเอียวฮองเห็นเชนนั้นจึงใหทหาร
รบถวงเวลาไว สวนตังสินกับเอียวฮองรีบตามขบวนเสด็จไป ทันขบวนเสด็จแลวนําขบวนเสด็จยกไปทางดาน

42. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 42
เหนือ ทหารของตังสิน เอียวฮอง รบถวงเวลาไวจนค่ําก็พากันหนีตามขบวนเสด็จไป ทหารของลิฉุย กุยกีเห็น
เวลาค่ําลงแลวก็ยกทหารเขา ไปในเมืองฮองหลง แยงกันปลนทรัพยสินของราษฎรเมืองฮองหลงแลวแบงกัน
ฝายละครึ่งตามขอตกลง รุงเชาก็รีบตามขบวนเสด็จไป
ฝายตังสินกับเอียวฮองนําขบวนเสด็จมาระยะหนึ่งแลวปรึกษากันวาการจะหนีอยางเดียวคงจะไปไมตลอด
จะตองเกลี้ยกลอมลิฉุย กุยกีอีกครั้งหนึ่ง และตองเสริมกําลังอารักขาขบวนเสด็จเพิ่มขึ้นทั้งสองขุนนางเห็นชอบ
พรอมกันและไดทราบขาววาในทองถิ่นนี้มีกลุมโจรสามกลุมคือกลุมของหันเซียม, ลิงัก และโฮจาย มีกําลังเปน
จํานวนมาก จึงใหทําหมายรับสั่งเรียกนายโจรทั้งสามใหเขามาถวาย อารักขาและนิรโทษกรรมความผิดที่มีมา
แตกอน และใหแตงหมายรับสั่งเกลี้ยกลอมลิฉุย กุยกีใหรวมกันบริหารบานเมืองอีกครั้งหนึ่ง
นายโจรทั้งสามกลุมครั้นไดรับหมายรับสั่งแลวมีความปลาบ ปลื้มในพระมหากรุณาธิคุณ จึงพากันยกกําลังมา
รับเสด็จ พระเจาเหี้ยนเตจึงโปรดฯใหโจรกลับใจทั้งสามกลุมถวายการอารักขา ตรงกันขามกับลิฉุย กุยกี ไดรับ
หนังสือรับสั่งแลวไมยอมทําตาม เพราะบัดนี้ทั้งลิฉุย กุยกีหมดสิ้นความสํานึกในความเปนขุนนางแลว มีแตใจ
โจรโฉดเขาสิงใจ จนไมสามารถเปลี่ยนความคิดจิตใจไดอีกตอไป เหมือนกับนักการเมืองที่ขายชาติและปลน
ชาติจนเสียสติ ไมสามารถ ยั้งคิดหรือสํานึกในความผิดชอบชั่วดีอีกตอไปสวนโจรกลับใจนั้นเลาใครจะหยั่งคาด
จิตใจโจรได แตยามสิ้นทาจนตรอกจําเปนตองเกี่ยวของดวยแลว คบกับโจรทองถิ่นที่กลับใจ ก็ยังดีเสียกวาที่
จะคบหรือเปนพวกพองกับนักการเมืองที่ขายชาติ หรือปลนชาติ
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ในวังวนของคนอับจนปญญา (ตอนที่ 69)
ขบวนเสด็จยกออกจากเมืองฮองหลงหนีการไลลาโจมตีของลิฉุย กุยกีมาหลายหนจนตรอกเขาถึงกับตองหัน
พึ่งกลุมโจรทองถิ่น และพระเจาเหี้ยนเตไดโปรดเกลาฯ ใหนายโจรและกลุมโจร ทั้งสามกลุมเขาถวายการ
อารักขา ครั้นขบวนเสด็จเคลื่อนมาถึงตําบลตังกั๋ง ความคิดที่จะไปเมืองเตียนอันก็ไดเปลี่ยนแปลงอีกครั้งหนึ่ง
ทั้งๆ ที่ในสถานการณเชนนั้นจําเปนที่จะตองตั้งหลักใหไดกอนแลว เรียกใหบรรดาหัวเมืองยกทหารมาชวย แต
ตังสินขุนนางคนสนิท กลับเรียกนายโจรทั้งสามคนมาปรึกษาวา การเดินทางไปเมืองเตียนอันเปนระยะทางไกล
ควรยกเขาตีเอาเมืองฮองหลงแลวตั้งหลักที่เมือง ฮองหลงเสียกอน นายโจรทั้งสามคนไมเคยมีความคิดอานใน
เรื่องการบานการเมืองและการศึกสงคราม ครั้นถูกปรึกษาเรื่องเชนนี้จึงเออออตามตังสินไป
ดังนั้นตังสินจึงสั่งใหเคลื่อนขบวนเสด็จยอนกลับไปเพื่อจะยึดเมืองฮองหลง ครั้นเคลื่อนมาถึงตําบลอยูเอี๋ยงก็
ปะทะกับกองทหารของลิฉุย กุยกี ตางฝายตางยันกัน ลิฉุยจึงปรึกษากุยกีวาการที่ขบวน เสด็จตองพึ่งกําลังโจร
ทองถิ่นเชนนี้ หากเราจะตอสูกับพวกโจรซึ่งหนา ก็จะเปลืองกําลังเสียเปลา และวิสัยโจรนั้นถึงจะกลับใจก็ยอม
มีน้ําใจ ใฝชอบทรัพยสินติดอยูในกมลสันดาน ดังนั้นถาหากเราเอาทรัพยสินเสื้อผาเขาลอ พวกโจรคงไมมีใจสู
รบดวยคิดแตจะเอาทรัพยสินคงจะเสียทีเราเปนมั่นคง
กุยกีเห็นชอบดวยจึงวาถาเชนนั้นเราจงเอาทรัพยสินและเสื้อผา ที่ปลนมาจากราษฎรคนละครึ่งมารวมกันแลว
เอาไปทิ้งตามสองขางทาง แลวรบลอพวกโจรมาถึงที่ทิ้งทรัพยสินลอไวนั้น พวกโจรคงชุลมุนแยงทรัพยสินกัน
เราจึงคอยยกทหารเขาโจมตีคงจะไดชัยชนะโดยงาย สองเสือปรึกษาเห็นชอบในการลงขันเอาทรัพยสินเสื้อผา
ลอโจร แลวตางฝายตางสั่งใหสมุนของตนนําทรัพยสินและเสื้อผาคนละครึ่ง มารวมไวเปนกองกลาง แลวสั่ง
ทหารใหเอาไปทิ้งไวตามขางทาง และยกทหารออกไปรบดวยทหารที่คุมกันขบวนเสด็จ ครั้นทหารทั้งสองฝาย
ปะทะกันไดครูหนึ่ง ทหารของลิฉุย กุยกี ก็ทําทีถอยหนีมาตามทางที่เอาทรัพยสินเสื้อผาไปทิ้งไวนั้น ทหาร
ของ ตังสินไลตามมาเห็นทรัพยสินเสื้อผาทิ้งเกลื่อนกลาดอยูตามรายทางเปนอันมากก็หยุดไลตาม ตางคนตาง
พากันแยงชิงเอาทรัพยสินเสื้อผา ซึ่งทิ้งไวนั้นเกิดอลหมานขึ้น ลิฉุย กุยกีเห็นทหารตังสินตองกลจึงใหจุด
ประทัดสัญญาณแลวยกทหารเขาลอมตีกระหนาบทหารของตังสิน ฝายทหารของตังสินมัวหลงเพลินแยงชิง
ทรัพยสินกันไมทันระวังตัว จึงถูกทหารของลิฉุย กุยกีฆาตายเปนจํานวนมาก ที่เหลืออยูทิ้งขาวของแลวพากัน
หนีไปตามขบวนเสด็จ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ทหารของลิฉุย กุยกีไลตามตีไปไมลดละ ดานตังสินและเอียวฮอง เห็นเชนนั้นจึงรีบพาขบวนเสด็จหนีไป
ทางดานเหนือ ลิงักนายโจรอีกคนหนึ่งเห็นเหตุการณจวนตัวจึงกราบบังคมทูลใหพระเจาเหี้ยนเตรีบลงจากรถ
พระที่นั่งประทับบนหลังมารีบหนีไป แตพระเจาเหี้ยนเตทรงสงสารขาราชบริพาร จึงมีพระดํารัสวาในยาม
อันตรายเชนนี้เราจะทอดทิ้งพวกทานไปไดอยางไรกัน เปนอะไรก็ขอใหเปนไปดวยกัน บรรดาขุนนางและนาย
โจรไดยินพระราชกระแสดังนั้น ก็ซาบซึ้ง ในน้ําพระทัยพากันรองไห แลวชวยกันปองกันขบวนเสด็จรีบรุดหนา

43. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 43
หนีตอไป หนีมาไดระยะหนึ่งทหารของลิฉุย กุยกีก็ยิ่งตามใกลเขามา ตังสินเห็นวาถาจะหนีในลักษณะเชนนี้ก็
จะไมทันการณ จึงกราบบังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตและฮองเฮาเชิญเสด็จประทับบนหลังมา และรีบขับหนีไป
จนถึงริมฝงแมน้ําฮวงโห ลิงักนายโจรหาเรือไดลําหนึ่งจึงอัญเชิญเสด็จพระเจาเหี้ยนเตและฮองเฮาลงเรือขาม
แมน้ําฮวงโหไปพรอมกับขาราชบริพารจํานวนหนึ่ง สงเสด็จขามฝงแลวก็นําเรือกลับมารับขุนนางและทหารได
อีกหลายเที่ยว แตยังไมทันหมดทหารของลิฉุย กุยกีก็ตามมาถึงริมแมน้ํา ฮวงโห แลวจับเอาบรรดาขุนนาง
และขาราชบริพารที่คางอยูนั้นไวทั้งสิ้น
ตังสิน เอียวฮอง ไดจัดหาเกวียนเปนพระราชพาหนะของพระเจาเหี้ยนเตและฮองเฮาแลวนําเสด็จหนีตอไป
จนถึงชายแดนเมือง ไทเอียงเปนเวลาค่ํา เห็นบานราษฎรอยูใกลๆ เปนโรงกระเบื้องจึงพากันไปขออาศัยคาง
คืน เจาของโรงกระเบื้องรูวาเปนขบวนเสด็จก็ดีใจ จัดเตรียมอาหารมาถวายแลวเลี้ยงดูพวกที่ตามเสด็จนั้น รุง
ขึ้นเอียวปวกับฮันหยงขุนนางผูใหญติดตามมาพบก็พากันเขาเฝาแลวรองไหสงสารพระเจาเหี้ยนเต
สําหรับเอียวปวนั้นละอายใจตัวเองยิ่งนักที่เสนอแผนยุสองเสือใหกัดกันจนพระเจาเหี้ยนเตตองตกอยูในความ
ทุกขยากลําบากถึงเพียงนี้ ฮันหยงหยุดรองไหกอนจึงกราบทูลวา ขาพระพุทธเจากับลิฉุย กุยกีนั้นมีความสนิท
สนมกัน ทั้งสองคนมีความเคารพยําเกรงเปนอันมาก จึงขออาสาไปเกลี้ยกลอมอีกครั้งหนึ่งและขออัญเชิญ
เสด็จประทับอยูที่โรงกระเบื้องนี้เพื่อฟงขาวกอน
พระเจาเหี้ยนเตครั้นไดเห็นทางรอดตามคํากราบบังคมทูลของ ฮันหยงจึงมีพระราชดํารัสวาตามใจทานเถิด
ฮันหยงรับพระบรมราชานุญาตแลวจึงกราบบังคมลาออกไปหาลิฉุย กุยกี พอฮันหยงออกไปแลว ลิงักจึงกราบ
ทูลวาการประทับอยูที่โรงกระเบื้องนี้ไมเหมาะสมเพราะไมมีรั้วกําแพงปองกันอันตรายทั้งทหาร ก็ไมเพียงพอ
ตอการอารักขา จึงขออัญเชิญรีบเสด็จตอไป พระเจาเหี้ยนเตก็ทรงเออออตามลิงัก ขบวนเสด็จไดเคลื่อนออก
จากโรงกระเบื้องไปถึงตําบลอันอิบเปน เวลาค่ํา จึงขออาศัยบานราษฎรเปนที่ประทับแรม โดยพวกที่ตามเสด็จ
ทําหนาที่ถวายการอารักขาอยูรอบบานที่ประทับนั้น
ฮันหยงรับอาสาพระเจาเหี้ยนเตแลวเดินยอนกลับไปถึงริมแมน้ํา ฮวงโห ขามแมน้ําไปพบกับลิฉุย กุยกี ทักทาย
คารวะกันตามธรรมเนียม แลวจึงวาบัดนี้พระเจาเหี้ยนเตทรงตกทุกขระกําลําบากนัก ทั้งสองทาน อยาได
ติดตามพระองคอีกเลย เพราะเพียงเทาที่เปนอยูนี้หากราษฎร ทั้งปวงรูความเขาก็จะพลอยนินทาวาทานคิดราย
ตอพระมหากษัตริย แตถาละเสียไวแตเพียงนี้ ความสรรเสริญก็จะบังเกิดมีแกทานทั้งสอง ไปจนชั่วกัลปาวสาน
สองโจรโฉด ใจหนึ่งเคารพยําเกรงฮันหยงมาแตเดิม ครั้นได ยินคําลอวาการปลอยพระเจาเหี้ยนเตจะไดรับคํา
สรรเสริญและมาคิด วาแมหากจะยกทหารขามแมน้ําไปก็ไมไดแลว จึงตกลงทําตามคําขอ ของฮันหยง แลว
ปลอยบรรดาขุนนางและขาราชบริพารที่จับตัวไวนั้นเสีย
ฝายเตียวเฮียง ซึ่งบัดนี้ไดเปนที่เจาเมืองโหลายสืบตอจากอองของและฮองอิบเจาเมืองโฮตอง ครั้นไดทราบ
ขาววาพระเจาเหี้ยนเตเสด็จลี้ภัยมาประทับอยูที่บานราษฎรที่ตําบลอันอิบ จึงจัดแจงเสบียงอาหารและพา
เจาหนาที่มาเขาเฝา นอมเกลาถวายเสบียงอาหารทั้งนั้น พระเจาเหี้ยนเตทรงรับมอบเสบียงจากสองเจาเมือง
แลวทรงขอบใจแตมิไดตรัสความเมืองอื่นตอแตประการใด สถานการณมาถึงขั้นนี้พอจะแลเห็นไดวาขบวน
เสด็จนาจะปลอดภัยและเริ่มตั้งหลักได เพราะเพียงแคเสด็จไปประทับที่เมืองใดเมืองหนึ่งเปนการชั่วคราวและ
ใหหัวเมืองตางๆ สงทหารมาชวยเพียงเมืองละหาพันถึงหมื่นคนเพื่อรักษาเมืองแลว จึงคอยคิดอานบูรณะเมือง
หลวง ความสงบสุขสันติก็อาจฟนคืนมาไดโดยเร็ว แตเปนโชครายของราชวงศฮั่นเพราะหาผูใดมีความคิด
สติปญญามิได ผูคนทั้งปวงในที่นั้นลวนแลวแตเปนพวกอับจนปญญาทั้งสิ้น
ตังสินและเอียวฮองปรึกษากับพวกอับจนปญญาดวยกันเปลี่ยน เปาหมายในการเดินทางใหมอีกครั้งหนึ่งวาจะ
ใหทหารไปทําการบูรณะเมืองลกเอี๋ยง ราชธานีเกาที่ถูกตั๋งโตะเผาผลาญจนวอดวายขึ้นมาใหม แลวอัญเชิญ
เสด็จพระเจาเหี้ยนเตไปอยูเมืองลกเอี๋ยง ลิงักนายโจรไมเห็นดวย อางวาเมืองลกเอี๋ยงถูกเผาผลาญหมดสิ้น
แลวทั้งสถานการณในขณะนี้ยังไมมีความปลอดภัย ควรตั้งหลักอยูที่เดิม ไปกอนจนกวาจะมีทหารจากหัวเมือง
ตางๆ มาชวยเหลือ
ตังสินและเอียวฮองไมฟงคําทัดทานของลิงัก ดังนั้นลิงักจึงไม ยอมติดตามไปดวย ฝายตังสินและเอียวฮองจึง
กราบบังคมทูลอัญเชิญ เสด็จพระเจาเหี้ยนเต ฮองเฮาและขาราชบริพารจะยกไปเมืองลกเอี๋ยง พระเจาเหี้ยนเต
ก็เห็นชอบตามคํากราบบังคมทูลนั้น ลิงักครั้นเห็นตังสินไมฟงคําจึงมีใจคิดออกหาง และสงคนนําความไปแจง
แก ลิฉุย กุยกีวาบัดนี้ตังสินและเอียวฮองกําลังนําขบวน เสด็จไปเมืองลกเอี๋ยง ขอใหคิดการชิงเอาพระเจา
เหี้ยนเตมาฆาเสีย ตัวเราจะยกไปสมทบและแบงปนทรัพยสินกันเปนสามสวน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

44. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 44
ลิฉุย กุยกีทราบความแลวมีความยินดีตกลงที่จะยกทหารไปชิง เอาพระเจาเหี้ยนเต ฝายลิงักครั้นใชคนไปแจง
ความแกลิฉุย กุยกีแลว กลับมาคิดใหมวาเรื่องอะไรที่เราจะใหลิฉุย กุยกีชวงชิงพระเจาเหี้ยนเต เราจะจัดการ
เสียเองมิดีกวาหรือ เปลี่ยนใจดังนี้แลวจึงพาพรรคพวกโจรรีบตามขบวนเสด็จไป ครั้นยามสามก็ทันขบวนเสด็จ
ณ เขากิสาน ลิงักจึงรองเรียกขบวนเสด็จใหหยุดกอนอางวาลิฉุย กุยกีกําลังยกทหารตามมา พระเจาเหี้ยนเตได
ยินเสียงไลตามขบวนเสด็จมาก็ตกพระทัย เอียวฮองจึงกราบบังคมทูลวานั่นเปนลิงักพาพรรคพวกโจรติดตาม
มาคาดวาคงจะมารายเปนแน แตเห็นจะไมเปนอันตรายเพราะลิงักนั้นไรฝมือและพรรคพวกก็ไมมากนัก กราบ
ทูลแลวเอียวฮองจึงสั่งใหซิหลงคุมทหารถอยมาเปนกองหลัง จึงปะทะกับพรรคพวกของลิงัก ซิหลงตอสูกับลิ
งักไดสามเพลง ก็เอาขวานฟนลิงักตกมาตายแลวไลฟนพวกโจรแตกหนีไป
ขบวนเสด็จเคลื่อนมาทั้งคืน ครั้นสวางก็เขาเขตเมืองลกเอี๋ยง ขณะนั้นเตียวเอี๋ยนไดนําอาหารมาทูลเกลาถวาย
พระเจาเหี้ยนเตทรงขอบใจและโปรดเกลาฯ แตงตั้งใหเตียวเอี๋ยนเปนขุนนาง ขบวนเสด็จไดเคลื่อนเขาไปใน
เมืองลกเอี๋ยง แลวหยุดขบวนที่ประตูพระราชวังเดิม พระเจาเหี้ยนเตเสด็จพระราชดําเนินพรอมกับขุนนางและ
ขาราชบริพารเขาไปในพระราชวัง ทอดพระเนตรพระตําหนักและอาคารสิ่งกอสรางตางๆ ซึ่งถูกเพลิงเผาผลาญ
เหลือแตฐานราก มีตนไมและหญาขึ้นรกชัฏโดยทั่วไป พระเจาเหี้ยนเตทรงรําลึกถึงเมื่อครั้งแตกอนที่เคย
ประทับในพระราชวังก็สลดพระทัยลง ทรงพระกันแสง บรรดาขุนนางและขาราชบริพารเห็นสภาพการณเชนนั้น
ก็สงสารพากันรองไหระงมเมืองรางนั้น
ยุวกษัตริยและขาราชบริพารพากันดูบริเวณพระราชวังโดยรอบแลว ตังสินจึงใหทหารตัดตนไมและตนหญาที่
ปกคลุมพระตําหนักที่ประทับ แลวปลูกโรงชั่วคราวสําหรับเปนที่ประทับและใหปลูกโรงชั่วคราวสําหรับขาราช
บริพารฝายหนาอีกหลังหนึ่ง เสร็จแลวจึงเชิญเสด็จพระเจาเหี้ยนเตประทับที่พระตําหนักชั่วคราว บรรดาขุนนาง
ขาราชบริพารเขาเฝาถวายบังคมตามธรรมเนียม บรรดาราษฎรที่หลบหนีไปอยูนอกเมืองครั้นไดทราบขาววา
พระเจาเหี้ยนเตเสด็จกลับมาประทับที่เมืองลกเอี๋ยงก็พากันอพยพกลับเขามาในตัวเมือง ตั้งครอบครัวขึ้นใหม
หลายรอยหลังคาเรือน
ฝายเอียวปวรําลึกขึ้นไดวาพระราชหัตถเลขาซึ่งพระเจาเหี้ยนเต พระราชทานไวสําหรับเรียกโจโฉเขามารับ
ราชการในเมืองหลวงตั้งแตครั้งวางแผนรวมกับจูฮียุสองเสือใหกัดกันแตยังไมไดจัดการสงใหแกโจโฉ จึงนํา
ความกราบบังคมทูลใหทรงทราบ ดังนั้นพระเจาเหี้ยนเตจึงมีรับสั่งใหเอียวปวรีบสงพระราชหัตถเลขานั้น
ใหแกโจโฉ และทรงกําชับใหรีบยกมาเมืองลกเอี๋ยงแตโดยไว เอียวปวรับกระแสพระราชดํารัสแลวจึงรีบถวาย
บังคมลาออกมา แลวสั่งทหารใหรีบนําพระราชหัตถเลขาและอัญเชิญพระราชดํารัสของพระเจาเหี้ยนเตไปมอบ
แกโจโฉ
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ฟายอมประทานโอกาสแกผูมีความพรอม (ตอนที่ 70)
รับสั่งของพระเจาเหี้ยนเตผูเปนโอรสแหงสวรรคที่ใหเรียกหาตัวโจโฉเขามาชวยราชการในเมืองหลวงเปน
โอกาสสําคัญที่ฟาประทานแกโจโฉ เนื่องเพราะโจโฉนั้นมีความพรอมยิ่งกวาขุนนางและขุนศึกใดๆ ในแผนดิน
ความพรอมสถานหนึ่งก็คือ ความมีผูสนับสนุนที่อยูใกลชิดฮองเต ในครั้งนั้นไดแกจูฮี ซึ่งโจโฉเคยรวมงานใน
กองทัพปราบโจรโพกผาเหลือง และความพรอมอีกสถานหนึ่งคือการที่โจโฉไดครองอํานาจในภาคตะวันออก
มีทหารเอก แมทัพ นายกอง และทหารเลว ถึงสามสิบหมื่น มีศักยภาพที่จะชวยราชการในเมืองหลวงได เพราะ
ความพรอมสองประการนี้โอกาสจึงเปดใหแกโจโฉ ในทางตรงกันขามถาหากวาโจโฉไมมีความพรอม ถึงแมฟา
จะเปดโอกาสแลวแตยอมยากหรือยอมไมอาจกุมโอกาสนั้นเอาไวได ครั้นโจโฉไดรับพระราชหัตถเลขาของ
พระเจาเหี้ยนเตและรับสั่งใหรีบ เขาไปชวยราชการในเมืองหลวงแลว สอบถามกับทหารที่อัญเชิญพระ
ราชหัตถเลขามานั้นไดความวา บัดนี้พระเจาเหี้ยนเตเสด็จประทับอยูที่เมืองลกเอี๋ยง โจโฉจึงมีความยินดียิ่ง
นัก รีบเรียกประชุม บรรดาที่ปรึกษาและแมทัพนายกองทั้งปวงโจโฉไดแจงขอรับสั่งใหบรรดาที่ปรึกษาและแม
ทัพนายกองฟงแลวขอความเห็นวาสมควรดําเนินการประการใด ทั้งๆ ที่ในใจโจโฉเองนั้นปกใจมั่นอยูกอนแลว
วาจะตองรีบยกเขาไปเมืองหลวงกุมโอกาส นี้ไวใหมั่นคง แตนี่เปนวิสัยของผูนําที่มีการใดเปนขอสําคัญยอม
รวม กันคิดอานปรึกษาแลวแบงภาระหนาที่กันทํา การใหญจึงจะสําเร็จดังประสงค
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ซุนฮกที่ปรึกษาจึงวา ในสมัยเลียดกกนั้นพระเจาจิ๋วซองอองได เสวยราชยแผนดินเปนจลาจลจึงโปรดเกลา
ใหจิ๋นบุนกงเขาไปรับราชการในเมืองหลวง จิ๋นบุนกงเปนผูมีสติปญญา จัดการบริหารราชการแผนดินไมทันนาน
ก็เขารูปเขารอย สามารถครองใจบรรดาขุนนาง ขาราชการทั้งปวงได สืบตอมาจิ๋นบุนกงก็ไดครองราชสมบัติ
โดยงาย และวาสถานการณบานเมืองขณะนี้คลายกับเมื่อครั้งเลียดกกนั้น แผนดินเปนจลาจล ราษฎรไดรับ

45. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 45
ความทุกขเข็ญทุกหยอมหญา บรรดาขุนศึกตางแยงชิงอํานาจกัน การที่มีรับสั่งเรียกหาทานเขาไปรับราชการ
ในเมืองหลวงครั้งนี้นับวาสวรรคไดประทานโอกาสแกทาน แลว ขอใหทานรีบยกทหารเขาไปยังเมืองลกเอี๋ยง
โดยเร็ว หากละไวชาไปบรรดาหัวเมืองอื่นทราบความก็จะชิงโอกาสเขาไปกอน ราชการ สิทธิขาดก็จะตกอยูแก
หัวเมืองอื่นนั้น เพราะสถานการณเชนนี้ผูใดยก เขาไปชวยราชการฮองเตกอน อํานาจสิทธิขาดในราชการยอ
มตกอยูแกผูนั้น ทานก็จะเสียการไป
บรรดาที่ปรึกษาและแมทัพนายกองทั้งนั้นเห็นพองกับความคิด ของซุนฮก โจโฉจึงวาความคิดของทานทั้งปวง
ตองดวยความคิดของเรา ดังนั้นเราจะรีบยกไปในทันที จึงสั่งใหเตรียมทหารทั้งสิ้น ยกออกจากที่ตั้งไปเมืองลก
เอี๋ยงทั้งกลางวัน กลางคืน โจโฉตั้งปณิธานตั้งแตยังเด็กที่จะตองครองอํานาจเปนใหญในแผนดิน บัดนี้กําลัง
พลทั้งฝายบุน ฝายบูพรั่งพรอม เมื่อโอกาสเปดชองใหเชนนี้ โจโฉจึงรีบเขากุมเอาโอกาสนั้นโดยไมลังเล
หมายเอา การเขาเมืองหลวงครั้งนี้เขาสูอํานาจรัฐอยางเต็มตัว ดังนั้นบรรดาสรรพกําลังที่มีอยู จึงไดรับคําสั่งให
ยกไปเมืองหลวงทั้งสิ้น
ทางดานเมืองลกเอี๋ยง พระเจาเหี้ยนเตและบรรดาขุนนางขาราชการยังคงปรับปรุงที่ประทับและที่พักตางๆ
เพื่อใหมีความสะดวกสบายยิ่งขึ้น ขณะนั้นทหารลาดตระเวนไดถวายรายงานวา บัดนี้ลิฉุย กุยกียกกองทัพมา
ใกลจะถึงเมืองลกเอี๋ยง พระเจาเหี้ยนเตทรงทราบรายงานดังนั้นก็ตกพระทัย เพราะเมืองลกเอี๋ยงถูกเพลิงเผา
ผลาญจนหมดสิ้น คายคู ประตูเมือง และหอรบตางๆ ก็ยังไมพรอม จึงรับสั่งใหเรียกบรรดาขุนนางขาราชการ
ตางๆ มาปรึกษาบรรดาขุนนางขาราชการ ตลอดจนขาราชบริพารครั้นทราบความก็ตกใจ แตเอียวฮองและ
หันเซียมไดกราบทูลวาขออยาทรงพระวิตก ขาพระพุทธเจาทั้งสองจะขออาสาไปโจมตีขับไลกองทัพของลิฉุย
กุยกีเอง ตังสินแยงวาทหารฝายเรามีนอยกวาทหารของลิฉุย กุยกีมากนัก ทั้งไมสามารถอาศัยกําแพงเมือง
คายคู หอรบตั้งรับขาศึกได ดังนั้นถาหากอยูที่นี่ตอไปคงจะเปนอันตราย จึงขอกราบบังคมทูลอัญเชิญเสด็จหนี
ไปทางภาคตะวันออก ดีรายก็อาจจะสวนทางกับกองทัพของโจโฉ ซึ่งคงจะยกมาชวยราชการ
พระเจาเหี้ยนเตทรงฟงคําตังสินแลวเห็นชอบ จึงโปรดใหจัดขบวนเสด็จแลวยกออกจากเมืองลกเอี๋ยงมุงไป
ทางภาคตะวันออก ขบวนเสด็จเคลื่อนไปไดประมาณยี่สิบเสน เห็นกองทหารจํานวนมาก ยกสวนทางมาแต
ไกล มีธงประจําตัวแมทัพบงบอกวาเปนกองทัพของโจโฉ พระเจาเหี้ยนเตก็คลายพระทัย ครั้นเขามาใกล
ปรากฏวาเปนทหารผูถือรับสั่งไปเรียกโจโฉรวมมา ในขบวนกองทัพหนานั้น ทหารผูถือรับสั่งไดเขามาเฝาพระ
เจาเหี้ยนเตที่รถพระที่นั่ง กราบบังคมทูลวาบัดนี้โจโฉไดรับพระราชหัตถเลขาแลว กําลังยกกองทัพมาตาม
รับสั่ง แตพอมาถึงกลางทางไดทราบวาลิฉุย กุยกียกกองทัพมาเมืองลกเอี๋ยง โจโฉจึงสั่งใหแฮหัวตุน เคาทู
และเตียนอุย คุมทหารมาหาหมื่นเปนกองหนารีบยกมาถวายอารักขาพระองคกอน
พระเจาเหี้ยนเตทรงฟงคํากราบบังคมทูลแลวก็ดีพระทัยโปรด ใหสามทหารเอกของโจโฉเขาเฝา แฮหัวตุน เคา
ทู และเตียนอุย จึงนําทหารทั้งนั้นเขามาถวายบังคมพระเจาเหี้ยนเต ทันใดนั้นทหารรักษาการณไดเขามาเฝา
กราบบังคมทูลวา บัดนี้มีกองทหารยกมาทางดานตะวันออกอีกกองหนึ่ง พระเจาเหี้ยนเตจึงโปรดใหแฮหัวตุน
ไปดูสถานการณวาเปนกองทัพของผูใดยกมา ครูหนึ่งแฮหัวตุนพาโจหอง ลิเตียน และงักจิ้น เขามาเฝาแลว
กราบบังคมทูลวาโจโฉไดสั่งใหทหารเอกอีกสามคนรีบคุมทหารยกหนุนตามมา จึงขอเบิกตัวเขาเฝา นายทหาร
ของโจโฉที่เพิ่งมาใหมทั้งสามนายจึงถวายบังคมพระเจาเหี้ยนเต พระเจาเหี้ยนเตทรงเห็นสถานการณมีความ
ปลอดภัยจึงตรัสชม วาโจโฉมีสติปญญารอบคอบมาก ทั้งมีความจงรักภักดี เห็นแกราชการ เปนการดวน
สมควรจะไดชวยทํานุบํารุงแผนดิน
ขณะนั้นทหารรักษาการณไดเขามาเฝาอีกครั้งหนึ่งแลวกราบบังคมทูลวาบัดนี้กองทัพลิฉุย กุยกียกใกลเขา
มาแลว พระเจาเหี้ยนเต จึงตรัสกับแฮหัวตุนวาทานจะคิดอานรับศึกครั้งนี้ประการใด แฮหัวตุน จึงกราบบังคม
ทูลวาขออยาทรงพระวิตกตอไปเลย ขาพระพุทธเจาซึ่งเปนกองทัพหนาของโจโฉขออาสาไปกําจัดลิฉุย กุยกี
ณ บัดนี้ แลว กราบถวายบังคมลาออกมา แฮหัวตุน โจหอง จัดกองทหารมาเปนกองหนาซายขวาและให
ทหารราบเปนกองหนุน ยกไปสกัดกองทัพของลิฉุย กุยกี ทหารมากองหนาทั้งซายขวาไดบุกทะลวงเขาตี
กองทัพของลิฉุย กุยกีอยางดุเดือด ทหารราบก็หนุนเนื่องตามเขาไปฆาฟนทหารของ ลิฉุย กุยกีลม ตายลงกวา
หมื่น กองทัพของลิฉุย กุยกี จึงแตกพายไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
แฮหัวตุน และโจหองจึงยกทหารกลับมาที่ขบวนเสด็จ แลวอัญเชิญเสด็จพระเจาเหี้ยนเตกลับเขาเมืองลกเอี๋ยง
ถวายที่ประทับ ณ ที่ประทับชั่วคราวดังเดิม แลวจัดทหารตั้งคายอารักขาไวโดยรอบกําแพงพระนคร รุงขึ้นโจโฉ
ยกกองทัพมาถึงเมืองลกเอี๋ยง ใหทหารตั้งคายไวนอกกําแพงพระนคร ตัวโจโฉและทหารเอกที่ติดตามมาไดพา
กันไปเฝาพระเจาเหี้ยนเต โจโฉคุกเขาลงกับพื้นถวายบังคม แลวพระเจาเหี้ยนเต โปรดใหลุกขึ้นนั่งแลวมีพระ
ราชกระแสวา บัดนี้ลิฉุย กุยกีเปนกบฏ เผาทําลายเมืองหลวงแลวไลลา คิดจะทํารายเราจนตองระหกระเหินไป

46. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 46
หลายที่ บัดนี้ไดมาอยูที่เมืองลกเอี๋ยง ลิฉุย กุยกีก็ยังยกกองทัพไลตามมาอีก เปนโชคดีที่ทานยกกองทัพมา
ชวยไวทันสถานการณ จึงขอขอบใจทานที่ชวยราชการในครั้งนี้ โจโฉกราบบังคมทูลวา ขาพระพุทธเจาไดรับ
พระมหากรุณาธิคุณชุบเลี้ยงมาแตกอน มีความซาบซึ้งและสํานึกในพระมหากรุณาธิคุณเปนลนพนคิดอยูเสมอ
ที่จะสนองพระเดชพระคุณ ซึ่งลิฉุย กุยกีเปนกบฏนั้นขออยาทรงพระวิตกอีกตอไป ขาพระพุทธ เจาจะคิดอาน
กําจัดลิฉุย กุยกีเสียใหจงได พระเจาเหี้ยนเตทรงพอพระทัยโจโฉยิ่งนักจึงโปรดเกลาแตงตั้งใหโจโฉเปนผู
บัญชากองกําลังรักษาพระนคร มีอํานาจบังคับบัญชาฝายทหารทั้งสิ้น และพระราชทานขวานโบราณและตรา
สําคัญสําหรับตําแหนงมีอํานาจประหารผูกระทําความผิดได และโปรดเกลาพระราชทานตําแหนงราช
เลขาธิการมีอํานาจบังคับบัญชาฝายพลเรือน อีกตําแหนงหนึ่ง
โจโฉ ณ บัดนี้แมยังมิไดมีตําแหนงสูงสุดทั้งฝายทหารและฝายพลเรือนแตโดยสภาพที่เปนจริงนั้นตําแหนง
สูงสุดที่ลิฉุย กุยกีครองอยูไรความหมายสิ้นเชิงแลวเพราะกลายเปนกบฏและเปนโจร เที่ยวปลนชิงวิ่งราว
ทรัพยสินราษฎร ดังนั้นอํานาจทั้งทางทหารและพลเรือนที่แทจริงจึงอยูที่โจโฉทั้งสิ้น ฝายลิฉุย กุยกี ครั้นแตก
พายไปไดซองสุมกําลังทหารขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง แลวปรึกษากันวาบัดนี้โจโฉยกกองทัพใหญมาตั้งอยูที่เมือง
ลกเอี๋ยง และไดเขาถวายการอารักขาฮองเตไว หากนานไปอํานาจสิทธิขาดในราชการจะตกไดแกโจโฉ
และโจโฉจะเติบกลาขึ้นจนยากที่จะกําจัด ดังนั้นจําเปนที่จะตองรีบกําจัดโจโฉเสียอยาใหทันไดตั้งตัว กาเซี่ยง
ที่ปรึกษาจึงวา โจโฉตั้งหลักขึ้นในภาคตะวันออก มีทหารเอก ทหารรองและกําลังทหารเปนอันมาก บัดนี้เขามา
ชวยราชการในเมืองหลวงตามรับสั่งของฮองเต โจโฉจึงมีอํานาจโดยธรรมเนียม การปกครองสถานหนึ่งและมี
กําลังทหารมากกวาฝายเราอีกสถานหนึ่งหากรีบยกไปรบดวยโจโฉในสถานการณเชนนี้ "อุปมาดังเนื้อไป สู
เสือ" คงจะเสียทีแกโจโฉเปนมั่นคง กรณีสมควรคิดอานผอนปรน เขาสวามิภักดิ์ดวยโจโฉจะปลอดภัยกวาที่จะ
คิดอานทําสงครามกัน
ลิฉุย กุยกียินคํากาเซี่ยงก็โกรธ หาวากาเซี่ยงเอาใจออกหาง กลาวความใหเสียขวัญทหาร จึงชักกระบี่จะฆา
กาเซี่ยงเสีย แมทัพนายกอง เห็นดังนั้นจึงชวยกันขอรอง ลิฉุย กุยกี ขอชีวิตกาเซี่ยงไว ลิฉุย กุยกี จึงไล
กาเซี่ยงออกไปจากที่ประชุม กาเซี่ยงคนมีสติปญญาคิดอานจนลิฉุย กุยกีไดครองอํานาจรัฐ มาครั้งนี้ถึงมาก
ดวยสติปญญาก็แทบจะเอาชีวิตไมรอด เหตุผลมิใชอื่นใดหากอยูที่การคบคนผิด เลือกนายผิดนั่นเอง กาเซี่ยง
เห็นวา ลิฉุย กุยกีหยาบชาตอตัวถึงเพียงนี้ก็นอยใจรีบออกมาจัดเตรียมขาวของ ค่ําลงก็ขับมาหนีกลับไปอยู
ภูมิลําเนาเดิม
รุงเชาขึ้นลิฉุย กุยกีจึงสั่งใหลิเซียม ลิเปก เปนกองทัพหนายกไป รบดวยโจโฉ ฝายโจโฉครั้นไดทราบความจึง
สั่งใหเคาทู ลิเตียน โจหยิน คุมทหารมาสามรอยยกออกไปรบดวยกองทัพหนาของลิฉุย กุยกี ทหารทั้งสอง
ฝายปะทะกันไมทันไร เคาทูก็เอาทวนแทงลิเซียมตกมาตาย ลิเปกเห็นดังนั้นก็ตกใจจะชักมาหนี เคาทูขับมา
ปราดเขาไปเอาทวนแทงลิเปกตกมาตายอีกคนหนึ่งทหารของลิเซียม ลิเปก จึงพากันแตกหนีไป เคาทูจึงตัด
ศีรษะของลิเซียมและลิเปกเอาไปมอบแกโจโฉ
โจโฉเห็นเชนนั้นก็ยินดีโอบไหลเคาทูแลวชื่นชมวาสมเปน ทหารเอก แตสามกกฉบับสมบูรณวา "ทานนั้น
นับเปนฮวมไกวของขาจริงๆ" ฮวมไกวคือทหารเอกของพระเจาฮั่นโกโจ ดังนั้นการที่โจโฉกลาว เชนนี้ยอม
สะทอนถึงความมักใหญใฝสูง เปรียบเทียบตัวเองเสมอดวย ปฐมกษัตริยแหงราชวงศฮั่น ครั้นไดรับชัยชนะใน
ศึกยกแรกแลว โจโฉจึงคิดกวาดลางลิฉุย กุยกีใหสิ้นซาก ดังนั้นจึงสั่งใหแฮหัวตุนคุมทหารเปนกองทัพหนา โจ
หยินคุมทหารเปนปกขวา โจโฉเองเปนกองทัพหลวง เคลื่อนขบวนเรียง หนากระดานเขาโจมตีกองทหารของลิ
ฉุย กุยกีอยางรวดเร็ว ฆาทหาร ลิฉุย กุยกีลมตายลงเปนอันมาก ลิฉุย กุยกีสูไมไดก็พากันชักมาหนี โจโฉไล
ตามไปตลอดทั้งคืนจับทหารลิฉุย กุยกีไดเปนอันมาก และที่เขาสวามิภักดิ์ดวยก็มีเปนจํานวนมาก ลิฉุย กุยกี
เหลือทหารอยูไมกี่คนก็หมดกําลังใจสูรบ จึงพากันหนีไปทางภาคตะวันตก กลายเปนโจรปาไปอีกครั้งหนึ่ง โจ
โฉครั้นไดรับชัยชนะอยางเด็ดขาดตอกองทัพของลิฉุย กุยกีแลว จึงยกทหารกลับเมืองลกเอี๋ยง ตัวโจโฉเอง
เขาเฝากราบทูลรายงานสถานการณใหทรงทราบ แลวถวายบังคมลากลับมา ณ คายนอกเมือง
หนังสือพิมพผูจัดการออนไลน http://www.manager.co.th
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

47. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 47
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ปรากฏการณแหงฟาดิน (ตอนที่ 71)
ฝายเอียวฮองและหันเซียม ครั้นไดทราบวาโจโฉตีทัพลิฉุย กุยกี แตกพายไปและยกกองทัพมาตั้งอยูที่เมือง
ลกเอี๋ยง มีอํานาจสิทธิขาด ทั้งฝายทหารและพลเรือน จึงปรึกษากันวา "โจโฉทําการครั้งนี้ใหญ หลวงนักนาน
ไปราชการในเมืองหลวงก็จะสิทธิขาดอยูแกเขา เราทั้งสองก็จะอยูในเงื้อมมือโจโฉ" ขุนนางโหลที่ไดรับแตงตั้ง
ในยามที่พระเจาเหี้ยนเตทรงระเหเรรอนจากการไลตามตีของลิฉุย กุยกี เคยมีบทบาทในครั้งนั้น มาครั้งนี้
เห็นโจโฉเรืองอํานาจขึ้นก็คิดวาตัวจะหมดบทบาทและความหมาย และจะตองตกอยูใตอํานาจของโจโฉ
ความคิดจึงจมไมลง ดังนั้นจึงคิดจะหนีออกจากเมืองหลวงตามประสาคนไรสติปญญา ปรึกษากันแลวตกลง
วางแผนวาจะอางเหตุยกไปกําจัดลิฉุย กุยกี แลวคอยหนีไปอยูเมืองไตเหลียง ดังนั้นจึงพากันไปเขาเฝาพระ
เจาเหี้ยนเตกราบบังคมทูลขออาสายกทหารไปกําจัดลิฉุย กุยกี ลางเสี้ยนหนามแผนดินใหสิ้นซากตอไป พระ
เจาเหี้ยนเตทรงฟงคําอาสาแลวโปรดเกลาอนุญาต เอียวฮองและหันเซียมจึงกราบถวายบังคมลาออกมา
จัดเตรียมทหาร ขาวของ เงินทอง และพาพรรคพวกออกจากเมืองลกเอี๋ยง
ในขณะนั้นพระเจาเหี้ยนเตโปรดใหตังเจี๋ยวขาหลวงคนใหมไปพบโจโฉ เพื่อเรียกเขาเฝาปรึกษาขอราชการ โจ
โฉครั้นทราบวาตังเจี๋ยว ขาหลวงในพระเจาเหี้ยนเตถือรับสั่งมาจึงออกไปตอนรับแลวเชิญเขา มาในคาย โจโฉ
เห็นบุคลิกลักษณะของตังเจี๋ยว "พวงพีผิวเนื้อสดใส จักษุนั้นโตกลม คิ้วสุดหางตา" ก็ประหลาดใจเพราะยามนี้
ขาวยากหมากแพง อาหารไมบริบูรณ ขุนนางขาราชการทั่วไปซูบซีดผอมโซ ไฉนคนผูนี้จึงมีบุคลิกสมบูรณ
สดใสดังนี้ จึงถามวาบานเมืองยามทุกขเข็ญ ขาวปลาอาหารไมบริบูรณ แตตัวทานสมบูรณผองใสยิ่งนัก ทาน
บํารุงรางกายหรือมีโอสถทิพยประการใด ตังเจี๋ยวจึงวาขาพเจานี้ไมเคยดื่มกินอาหารทิพยหรือโอสถทิพย แต
ประการใด ในระยะสามสิบปมานี้ขาพเจากินแตอาหารธรรมดา ไมปรุงรสชาติ ไมวาเค็ม เปรี้ยว เผ็ด หวาน มัน
คงกินแตอาหารที่มีรสจืดหรือไรรสเทานั้น อาหารเปนปจจัยสําคัญของชีวิต เปนทั้งเครื่องหลอเลี้ยงชีวิตให
เจริญเติบโต และเปนทั้งยาบําบัดรักษาโรค เนื่องเพราะอาหารนั้นเปนตนกําเนิดของเลือด เลือดเปนตนกําเนิด
ของความเจริญเติบโตและโรคภัยไขเจ็บ โดยนัยนี้อาหารจึงมีทั้งคุณและโทษ อาหารที่ไรรสจัดเปนยา
อายุวัฒนะอยางหนึ่งที่มีมาแตโบราณกาล สามกกในตอนนี้ไดเปดเผยถึงการใชอาหารเปนยาอายุวัฒนะที่
นาสนใจทดลองยิ่ง
โจโฉฟงแลวพยักหนาเปนเชิงยอมรับแลวถามตอไปวา ทานรับราชการอยูที่ไหนมากอนและบัดนี้มีตําแหนง
อะไร ตังเจี๋ยวจึงวาเดิม ขาพเจารับราชการอยูกับอวนเสี้ยว เคยไดรับเลือกเปนบุคคลตัวอยางในฐานะบุตรยอด
กตัญู ครั้นไดทราบวาพระเจาเหี้ยนเตเสด็จมาประทับที่เมืองลกเอี๋ยงจึงมาขอเขาเฝา ทรงโปรดเกลาแตงตั้ง
ใหเปนที่ขาหลวงมีหนาที่ถวายคําปรึกษา โจโฉครั้นไดยินวาตังเจี๋ยวเปนที่ปรึกษาใกลชิดพระเจาเหี้ยนเตและ
สังเกตเห็นทวงทาเจรจาเฉลียวฉลาด จึงกลาวผูกน้ําใจไมตรีวาขาพเจาไดยินกิตติศัพทของทาน มีความ
เลื่อมใสมานานแลว บัดนี้มาพบตัวโดยบังเอิญนับวาเปนวาสนาที่รวมกันมาแตปางกอน ดังนั้นเพื่อแสดงความ
คารวะตอทาน ขาพเจาขอเชิญทานอยูกินโตะดวยขาพเจาสักมื้อหนึ่ง
ตังเจี๋ยวเพลินใจในถอยรอยวาจาอันเจริญโสตของโจโฉจึงลืมพระราชธุระเสียสิ้น ตอบรับคําเชิญแลวกินโตะ
ดวยโจโฉในคายนั้น ยังไมทันไดเริ่มกินโตะทหารเขามารายงานวา ขณะนี้มีทหารกองหนึ่งกําลังออกเดินทาง
จากเมืองลกเอี๋ยงจะไปทางดานตะวันออก โจโฉจึงสั่งใหทหารไปสืบดูวาเปนกองทหารของผูใดและจะยกไปที่
ใด ตังเจี๋ยวซึ่งเปนขาหลวงทราบความที่เอียวฮองและหันเซียมเขาเฝากราบทูลพระเจาเหี้ยนเตจึงวา ทานไม
จําเปนตองไปสืบขาวดอก เพราะนั่นเปนเอียวฮองทหารเกาของลิฉุย และหันเซียมหัวหนาโจรที่กลับใจเขารับ
ราชการ สองคนนี้เห็นทานมีอํานาจในเมืองหลวงจึงคิด จะไปอยูเมืองไตเหลียง โจโฉไมรูความเกี่ยวกับสองคน
นี้มากอนก็สงสัย จึงถามตังเจี๋ยว วาทั้งสองคนนี้มีความหวาดระแวงขาพเจาดวยเหตุใด ตังเจี๋ยวเฉลย วาทั้ง
สองคนนี้ไมมีความคิดสติปญญา หาไดมีความคิดระแวงสงสัยอะไรในตัวทานไม เพียงแตเห็นบทบาทตัวเอง
ลดลงก็อยากไปอยูที่อื่นเสียเทานั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจโฉลองภูมิตังเจี๋ยวตอไปอีกวา ทั้งสองคนนี้เมื่อไปอยูเมืองไตเหลียง แลวจะคิดอานประการใด ตังเจี๋ยวจึงวา
ทั้งสองคนนี้ไมมีน้ํายา "อุปมาเหมือนเสือไมมีเขี้ยว แลนกหาปกมิได" คงจะไมคิดการอันใดใหเปนอันตรายตอ
ทาน โจโฉสนทนากับตังเจี๋ยวก็ยิ่งเห็นความหลักแหลม รอบรูการบานเมือง และเห็นวามีไมตรีสนองตอบ
ชัดเจนแลวจึงปรึกษาตอไปวา บัดนี้เมืองลกเอี๋ยงถูกเผลิงเผาผลาญหมดสิ้น จะคิดอานประการใดจึงจะควร
ตังเจี๋ยวจึงวาตั๋งโตะเปนทรราชเผาเมืองลกเอี๋ยงนี้เสียแลวเชิญเสด็จไปประทับที่เมืองเตียงอันตั้งเปนเมือง
หลวงขึ้นมาใหมอีกครั้งหนึ่ง สิ้นตั๋งโตะแลวลิฉุย กุยกีครองอํานาจเปนทรราชตามเผาเมืองเตียงอันเสียแลว
กระทําย่ํายีตอฮองเตและขุนนางทั้งปวงจนพระเจาเหี้ยนเตตองหนีมาประทับที่เมืองลกเอี๋ยงนี้ บัดนี้ทานเขามา

48. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 48
ชวยราชการในเมืองหลวง พระเจาเหี้ยนเตและขุนนางทั้งปวงจึงคอยมีความสุขขึ้น ความชอบจึงมีแกทานเปน
อันมาก แตทวาเมืองลกเอี๋ยงนี้ชํารุดทรุดโทรมไมสามารถบูรณะฟนฟูใหคืนดีไดดังเดิม ทั้งประตูเมือง คายคู
หอรบก็ถูกทําลายสิ้น หากมีศึกเหนือเสือใตยกมาก็จะทําการรับศึกไมสะดวก
โจโฉฟงคําตังเจี๋ยวชอบดวยเหตุและผลตองดวยใจตัวจึงซักไซ ตอไปวาเมื่อเปนเชนนี้ทานมีความคิดเห็น
ประการใดสืบไปจึงจะทํานุบํารุงแผนดินใหเปนสุขได ตังเจี๋ยวจึงวาเมืองฮูโตอยูไมไกลจากเมืองลกเอี๋ยง ขาว
ปลาอาหาร ก็บริบูรณ ขอใหทานกราบบังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตใหยายเมืองหลวง ไปอยูเมืองฮูโต เทากับทาน
ไดเนรมิตเมืองหลวงใหมแลวนอมเกลาถวาย ความชอบจะมีแกทานเปนอันมาก ขอทานจงพิจารณาโดยควร
เถิด โจโฉฟงตังเจี๋ยวอรรถาธิบายความเมืองโดยกวาง โดยลึกแลวประทับใจตังเจี๋ยวเปนอันมาก ลุกขึ้นแลวเขา
มาจับเอามือทั้งสองของตังเจี๋ยวกุมไว แลววาความคิดอานของทานชางกวางไกลยิ่งนัก ตองดวยความคิดของ
ขาพเจา แผนดินจะเปนสุขสงบครั้งนี้ดวยความคิดอานของทานนี่แลว ขาพเจาจะรีบทําตามคําปรึกษาของทาน
แตวิตกวาถาเรายกไปจากเมืองลกเอี๋ยงแลว เอียวฮองและหันเซียมจะไมยก มาทํารายเอาหรือ นอกจากนี้
บรรดาขุนนางขาราชการจะพรอมใจยาย ไปเมืองฮูโตพรอมกันแลวละหรือ ตังเจี๋ยวจึงวาการทั้งปวงนั้นจะหวัง
เอาความพรอมใจจากทุกคนยอมไมได เพราะไมวาเรื่องราวจะดีราย ประการใด ก็ยอมมีทั้งผูเห็นดวยแล
คัดคานควบคูไปแทบทั้งสิ้น ขอเพียงการนั้นเปนประโยชนตอคนสวนใหญในแผนดิน และผูคนหมูมากเห็นพอง
ดวยแลวยอมพึงกระทํา และยอมเปนการดีที่จะไดรูอยางแจงชัดวาใครใดเห็นพองเขารวมดวยความคิดทาน
ใครใด ทักทวงขัดขวางอยู ดังนี้แลวสภาพความเมืองทั้งสิ้นก็ยอมกระจางแจง คนทั้งปวงก็จะยําเกรงทานเปน
อันมาก สวนเอียวฮองและหันเซียมแมจะคิดทํารายทานแตขาดกําลัง ทั้งกําลังสติปญญาและกําลังทหาร ยอม
คิดทําการไปไมตลอด แตเพื่อ ไมใหทานตองวิตกกังวลในสองคนนี้เพียงแตเกลี้ยกลอมเอาใจไวก็จะไมคิดทํา
อันตรายตอทาน
โจโฉจึงวาทานอรรถาธิบายมานี้กระจางแจงยิ่งนัก ประดุจทําของคว่ําอยูใหหงายขึ้น ปญหาจึงคงเหลือแตเพียง
วาจะทําประการใดจึงจะชักจูงใจใหคนสวนใหญเห็นพองในการยายเมืองหลวงไปอยูเมืองฮูโตตังเจี๋ยวจึงวา
บัดนี้ในเมืองลกเอี๋ยงขาวปลาอาหารก็ขาดแคลน เกิดความอดอยากแกทุกผูคน ใหทานประกาศแกคนทั้งปวง
วาพระเจาเหี้ยนเตมีพระราชประสงคจะยายเมืองหลวงไปอยูเมืองฮูโต เพื่อมิใหราษฎรตองอดอยากก็จะตอง
ดวยความปรารถนาของทุกผูคน โจโฉฟงคําชี้แจงโดยตลอดเห็นการขางหนาสวางไสว จึงมีความยินดีเปนอัน
มาก แลววานับแตนี้เปนตนไปขอทานชวยเอ็นดูขาพเจาใหคําปรึกษา ในการตางๆ เพื่อความรมเย็นเปนสุขของ
บานเมืองแลราษฎรเถิด ขาพเจามีขอราชการสิ่งใดก็จะขอคําปรึกษาทาน ตังเจี๋ยวขอบคุณโจโฉที่ไววางใจแลว
ขอลากลับ จากนั้นโจโฉจึงเชิญคณะที่ปรึกษาและแมทัพนายกองเขามาปรึกษาเรื่องยายเมืองหลวงและให
เตรียมการเพื่อยายเมืองหลวงไปอยูเมืองฮูโตตอไป
ขณะนั้นอองหลิบขุนนางในพระเจาเหี้ยนเต ผูเชี่ยวชาญดานดาราศาสตร มีหนาที่บันทึกจดหมายเหตุการ
แผนดิน ไดปรึกษากับเลางายเชื้อพระวงศ ซึ่งมีหนาที่เปนนายทะเบียนทําเนียบราชนิกูลวา ขาพเจาไดสังเกต
ดาวประจําเมืองตั้งแตชวงฤดูฝนเปนตนมา ถึงบัดนี้เปนเวลาสามเดือนแลว เห็นปรากฏการณบนนภากาศ
ประหลาดกวาที่เคยเปนมา เลางายจึงถามวาปรากฏการณบนทองฟาที่วานี้เปนฉันใด และจะเกิดผลดีรายตอ
บานเมืองประการใด อองหลิบจึงวาชวงเวลานี้ดาวพระศุกรไดโคจรเขาบดบังดาวประจําเมืองตรงบริเวณกลุม
ดาวไถซึ่งเปนระยะเชิงมุมบงชี้วาตรงกับเมืองเทียนสิน ซึ่งถือวาเปนทาขามระหวางเมืองมนุษยกับเมืองสวรรค
ขณะเดียวกันดาวอังคารไดโคจรถอยหลังเขามาใกลกับดาวพระศุกรตรงจุดที่เปนประตูสวรรค ปรากฏการณ
ทั้งนี้แสดงวาบานเมืองจะเปลี่ยนแปลงผูครองอํานาจรัฐ ขาพเจาพิเคราะหแลวเห็นวาราชวงศฮั่นใกลจะดับสูญ
แลว ดินแดนอันเปนวุยกกจะรุงเรืองไพบูลย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
อนึ่งดาวอังคารอันโคจรเขามา ณ ประตูสวรรคนั้นหมายถึงขุนศึกผูมีกําลังกองทัพเขมเข็งเกรียงไกร ดังนั้นผู
ครองอํานาจรัฐใหมจึงเปนแมทัพ และจะตั้งตนแหงอํานาจ ณ ดินแดนอันเปนแควนวุยนั้น เลางายจึงวาความ
เรื่องนี้เปนการใหญของแผนดินสมควรที่ทานจะกราบบังคมทูลใหทรงทราบ อองหลิบก็รับคํา และเขาเฝาพระ
เจาเหี้ยนเตกราบบังคมทูลใหทรงทราบเปนการสวนพระองค พระเจาเหี้ยนเตทรงฟงคํากราบบังคมทูลแลวมิได
ตรัสประการใด ในขณะที่อองหลิบสนทนากับเลางายนั้น คนรับใชในบานได ยินความก็คิดขายนายเอา
ความชอบจึงลอบไปแจงขอความนั้นใหโจโฉทราบ โจโฉครั้นทราบความอันเปนที่ประหลาดนัก กริ่งใจวาความ
จะแพรงพรายไปแลวจะเกิดผลรายแกตัว ค่ําลงก็ใหคนไปวากลาวตักเตือนอองหลิบวา ปรากฏการณแหงฟาดิน
ยังหาเปนที่แนนอนไม อยาเพิ่งพูดจาใหแพรงพรายจะเปนที่ตระหนกตอผูคนในแผนดิน อองหลิบ ฟงคําเตือน
แลวก็มิไดวากลาวประการใด โจโฉใหทหารตามซุนฮกที่ปรึกษามาพบแลวเลาความตามที่ อองหลิบสนทนา
กับเลางายใหฟงทุกประการ แลวถามวาทานมีความเห็นเปนประการใด ซุนฮกจึงวาสรรพสิ่งยอมหมุนเวียน
เปลี่ยนไปตามธรรมชาติ และความสัมพันธของฟาดิน ธาตุทั้งหลายยอมหมุนเวียนเปลี่ยนแปรไปตามเหตุปจจัย
ของกันและกัน ธาตุไฟใหกําเนิดธาตุดิน ธาตุดินใหกําเนิดธาตุทอง ธาตุทอง ใหกําเนิดธาตุน้ํา ธาตุน้ําให

49. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 49
กําเนิดธาตุไม และธาตุไมใหกําเนิดธาตุไฟเปนวัฏจักรดั่งนี้ อันพระเจาเหี้ยนเตนั้นเปนธาตุไฟ ตัวทานเปนธาตุ
ดิน ครั้นเหตุการณหมุนเวียนสิ้นปูมแหงธาตุไฟแลว ยุคสมัยใหมยอมผันสูปูม ธาตุดินอันเปนปูมธาตุประจําตัว
ทาน ทั้งเมืองฮูโตซึ่งอยูในดินแดนอันเปนวุยกกก็อยูในภูมิธาตุดินสมกับธาตุของทาน สอดคลองกับการบนนภา
กาศ ดังนั้นปรากฏการณของฟาดินสมคลอยตองกันแลว การยายเมืองหลวงไปอยูเมืองฮูโตครั้งนี้เห็นทีทานจะ
เรืองอํานาจขึ้นดังคําของอองหลิบเปนมั่นคง ขอทานจงรีบดําเนินการโดยไวเถิด
โจโฉฟงคําซุนฮกแลวตัดสินใจขั้นสุดทายในการยายเมืองหลวงไปอยูเมืองฮูโต ครั้นรุงเชาก็เขาเฝาพระเจา
เหี้ยนเตกราบบังคมทูลใหยายเมืองหลวง โดยอางวาเมือง ลกเอี๋ยงชํารุดทรุดโทรมหากมีศึกเหนือเสือใตยกมา
ทําอันตรายก็จะไมสามารถปองกันรักษาไวได ทั้งเสบียงอาหารก็ไมสมบูรณ แตเมืองฮูโตซึ่งอยูไมไกลมีความ
พรอมทุกอยาง พระเจาเหี้ยนเตฟงคํากราบบังคมทูลแลวทรงเห็นชอบดวย และรับสั่งใหดําเนินการตามที่
เห็นสมควร โจโฉจึงกราบบังคมทูลตอไปวา ถาเปนเชนนั้นขาพระพุทธเจาจะไดรีบดําเนินการตามพระบรมรา
ชานุญาตโดยเร็วแลวกราบบังคมลาออกมา
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
การสถาปนาอํานาจรัฐใหมของโจโฉ (ตอนที่ 72)
โจโฉออกจากที่เฝาแลวสั่งใหเตรียมการยายเมืองหลวงไปอยูเมืองฮูโต ครั้นพรอมแลวจึงอัญเชิญเสด็จพระเจา
เหี้ยนเตและฮองเฮาประทับรถพระที่นั่ง ขาราชบริพารและขุนนางขาราชการทั้ง ปวงโดยเสด็จอยางพรอม
เพรียงกัน แลวเคลื่อนขบวนออกจากเมือง ลกเอี๋ยง โดยมีกองทัพของโจโฉเปนกองระวังหนาหลังตามขบวน
พยุหยาตราทางสถลมารค ครั้นขบวนเคลื่อนมาประมาณหกสิบเสน ถึงเขตเขาอันเปนที่ฝงพระบรมศพอดีต
พระมหากษัตริย เอียวฮองและหันเซียมไดคุมทหารมาสกัดขบวนไว โจโฉครั้นทราบความจึงขับมาออกไปหนา
ทหาร แลวแจงวานี่เปนขบวนเสด็จ ผูมาสกัดขวางจะเปนกบฏตอแผนดินหรือ ซิหลงทหารของเอียวฮองและ
หันเซียมไมตอคํา ขับมาตรงเขามา หาโจโฉ เคาทูเห็นดังนั้นจึงขับมาเขาสกัดซิหลงไว สองทหารตอสูกันอยาง
ดุเดือดไดหาสิบเพลง โจโฉจึงใหตีระฆังเปนสัญญาณใหเคาทูถอยกลับมา ซิหลงเห็นเคาทูถอยไปก็กลับไป
คายโจโฉเชิญบรรดาที่ปรึกษาและแมทัพนายกองมาปรึกษาวาเอียวฮองและหันเซียมเปนกบฏตอแผนดิน จํา
จะจับฆาเสียใหจงได แตซิหลงนั้นมีฝมือกลาแข็ง ขาพเจาใครไดตัวมาใชในราชการ ทั้งหากไดตัวซิหลง
มาแลวก็จะจับตัวเอียวฮองและหันเซียมไดโดยงาย ดังนี้จะมีผูใดอาสาไปเกลี้ยกลอมซิหลงไดบาง หมันทอง
ขุนนางเมืองลกเอี๋ยงซึ่งโดยเสด็จมาในขบวนยินคําโจโฉ แลวขออาสาไปเกลี้ยกลอมซิหลงเพราะเปนชาวบาน
เดียวกัน สนิทกันมาตั้งแตยังเด็ก โจโฉเห็นชอบและอนุญาตใหหมันทองไปดําเนินการ ครั้นค่ําลงหมันทองจึง
ปลอมตัวเปนทหารเลวลอบไปยังคายของ ซิหลง เห็นซิหลงในชุดออกศึกจุดเทียนนั่งดูหนังสืออยูจึงเขาไป
คารวะแลวทักทายซิหลงวา ไมไดพบกันนานป ทานมีความสุขสบาย ดีหรือ ซิหลงเห็นทหารเลวเขามาในคายก็
ประหลาดใจเขมนมองโดย พินิจก็จําไดวาเปนหมันทองเพื่อนแตวัยเด็ก จึงเชิญใหนั่งลงเจรจาแลว ถามวาเหตุ
ใดจึงมาหาขาพเจาถึงที่นี่ หมันทองจึงวาขาพเจานี้รับราชการอยูกับโจโฉ วันนี้เห็นทานตอสูกับเคาทูจึงรีบลอบ
มาเยือนในฐานะเพื่อนเกาเพื่อบอกความเห็นอันเปนประโยชนตอมิตร แลววาตัวทานมีฝมือกลาแข็ง องอาจกลา
หาญ สมควรรับราชการในพระมหากษัตริย เหตุใดจึงมางอมืองอเทา อยูกับคนไรความคิดแบบเอียวฮองและ
หันเซียมนี้ จะหาความกาวหนา หรือความเจริญรุงเรืองใดๆ ไมไดอยางมากก็เปนไดแคหัวหนาโจร ขาพเจา
เสียดายยิ่งนักจึงมาเตือนสติทานใหคิดดูตามที่ควร
ซิหลงฟงคําหมันทองแลวนิ่งอยู เปนทาทีที่จํานนตอถอยคําของ หมันทอง ดังนั้นหมันทองจึงรีบรุกตอไปวา
บัดนี้โจโฉถือรับสั่งฮองเต นําขบวนเสด็จไปเมืองฮูโต โจโฉนั้นเปนผูนําที่ปรีชาสามารถ มีน้ํา ใจรักผูมีฝมือกลา
แข็ง ความขอนี้ทานคงไดยินกิตติศัพทมาบางแลว เปนแน วันนี้ในขณะที่ทานตอสูกับเคาทูนั้น โจโฉมีความ
พอใจในฝมืออันแกรงกลาของทานจึงมีไมตรีจิตเมตตา สั่งหามทหารเกาทัณฑมิใหทําอันตรายทานแลวให
ขาพเจาออกมาเชิญทานไปทําราชการดวย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ซิหลงฟงดังนั้นจึงทอดถอนใจใหญแลววาขาพเจาก็รูอยูวาเอียวฮองและหันเซียมไรความคิดแลสติปญญา แต
ติดขัดอยูตรงที่อยูดวยกันมาชานาน หากละทิ้งเสียในยามนี้ก็จะถูกเขานินทาได หมันทองเห็นซิหลงมีน้ําใจ
โนมไปในทางที่ไมสมัครใจอยูกับเอียวฮอง และหันเซียม จึงกลาววา "อันธรรมดานกจะทํารังก็ยอมแสวงหาซึ่ง
พุมไมชัฏ จะไดทํารังอยูเปนสุข ถึงลมพายุใหญจะพัดมา รังนั้นก็มิไดเปนอันตราย ประการหนึ่งเปนชายชาติ
ทหาร จะหาแมทัพก็ใหพิเคราะหดูผูใจโอบออมอารีแลชํานาญในการสงคราม ถึง ขาศึกจะยกมามากมาย
เทาใดก็มิไดหวาดไหว คิดอานปองกันทหารทั้งปวงมิใหเปนอันตราย ถาผูใดพบพานผูมีสติปญญาหมายจะพึ่ง
ไดแลว ไมเขาทําราชการดวย อยาใหคนทั้งปวงนับถือความคิดผูนั้นเลย" ซิหลงฟงคําหมันทอง ทั้งเหตุผลแล
ความแวดลอมอันบริบูรณดังนี้จึงเห็นดวยตกลงใจจะไปทําราชการดวยโจโฉ หมันทองจึงวาถา เชนนั้นทานจง

50. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 50
ตัดศีรษะเอียวฮองและหันเซียมเอาไปคํานับโจโฉพรอมกันเถิด ทานจะมีความชอบเปนอันมาก ซิหลงจึงวา
"ธรรมดาเปนบาวไดกินขาวแดงของทานแลว ถามิพอใจอยูดวยแลจะซ้ําทํารายแกนายก็เปนคนหากตัญูมิได"
แลวปฏิเสธขอเสนอดังกลาวของหมันทองวาขาพเจาทําตามขอเสนอของทานมิได หมันทองฟงคําปฏิเสธแลว
สรรเสริญ ซิหลงเปนอันมากวาเปนคนมีกตัญูรูคุณคน แลววาถาเชนนั้นก็จงไปแตตัวพรอมกันเถิด
ซิหลงรับคําแลวจัดแจงขาวของเครื่องใชสวนตัวและพาพรรคพวกที่สนิทสนมกันสามสิบคนตามหมันทองหนี
ออกจากคายไปหาโจโฉในคืนนั้น ฝายเอียวฮองทราบวาซิหลงพาพรรคพวกหนีออกจากคายจะไปอยูดวย โจ
โฉก็โกรธ ยกทหารพันหนึ่งออกไลตามซิหลง ครั้นมาถึงเนินเขาเห็นมีกองทหารสุมไฟสวางอยู ทันใดนั้นโจโฉ
ยกทหารออกมาลอมเอียวฮองไว แลววาเรามาคอยทานอยูเกือบสองชั่วยามแลว ทานหนีไปไมรอดดอก วา
แลวใหทหารบุกเขาไปเพื่อจะจับตัวเอียวฮอง เอียวฮองพยายามจะตีฝาออกไป ขณะนั้นหันเซียมทราบวาเอียว
ฮองยกทหารออกติดตามซิหลงจึง รีบยกทหารตามมา ครั้นเห็นทหารโจโฉลอมเอียวฮองอยู จึงตีฝาเขามาชวย
เอาเอียวฮองออกจากวงลอมทหารโจโฉไปได ทหารโจโฉไดฆา ฟนทหารเอียวฮองและทหารหันเซียมลมตาย
ลงหลายคน สวนที่เหลือ ก็เขาสวามิภักดิ์ดวยโจโฉสิ้น แตเอียวฮองและหันเซียมนั้นเมื่อหนีมา ไดแลวเห็น
ทหารเหลืออยูไมกี่คนก็เสียใจ หมดกําลังใจที่จะตอสูอีกตอไปจึงพากันไปหาอวนสุด ณ เมืองลําหยง
โจโฉก็ยกทหารกลับมายังขบวนเสด็จ หมันทองจึงพาซิหลงเขา มาคํานับโจโฉ ครั้นโจโฉเห็นหนาหมันทอง
และซิหลงก็มีความยินดียิ่งนัก สั่งทหารใหเอาเสื้อเกราะอยางดีและเงินทองจํานวนมากมารับขวัญซิหลง แลว
แตงตั้งใหเปนนายทหารประจํากองทัพของโจโฉ รุงขึ้นโจโฉจึงสั่งใหเคลื่อนขบวนเสด็จยกไปเมืองฮูโต แลว
อัญเชิญเสด็จพระเจาเหี้ยนเตประทับที่เรือนรับรองแขกเมือง ซึ่งจัดเปนที่ประทับชั่วคราว และใหใชจวนเจา
เมืองเปนทองพระโรงสําหรับวาราชการชั่วคราว พระเจาเหี้ยนเตทรงมีพระบรมราชโองการใหสถาปนาเมืองฮูโต
เปนราชธานี แลวโปรดใหสรางพระราชวัง ทองพระโรง พระตําหนักและอาคารตางๆ ตามธรรมเนียมการสราง
เมืองหลวง และใหขยายเขตเมืองใหมใหกวางขวางกวาเดิม กอสรางกําแพงเมืองใหม กอสรางคายคูประตู
เมืองหอรบพรอมสรรพเนื่องจากบรรดาขุนนางแตครั้งเมืองหลวงเกาตั้งแตลิฉุย กุยกีลงมาบางก็เปนกบฏ บางก็
ลมหายตายจาก ครั้นสถาปนาเมืองหลวงใหมจึงมีพระบรมราชโองการโปรดเกลาแตงตั้งขาราชการขุนนางครั้ง
ใหญตั้งแตระดับสูงสุดลงมาดังนี้
แตงตั้งโจโฉเปนอัครมหาเสบาบดี, ตังสินและขุนนางในพระเจา เหี้ยนเตรวมสามสิบเอ็ดคนเปนขุนนางชั้น
เสนาบดี, ซุนฮกเปนราชเลขาธิการ และที่ปรึกษาอัครมหาเสนาบดี, ซุนฮิวเปนขุนนาง ที่ปรึกษา ดานกิจการ
ทหาร, กุยแกเปนเสนาธิการทหารสูงสุด, เลาหัวเปนเสนาบดีประจําสํานักอัครมหาเสนาบดี, "มอกาย เล็กโจ
ยิบจุน สาม คนนี้ไดกํากับคลังและฉางขาว", เทียหยกเปนเจาเมืองตังเปง, ฮวนแสง กับตังเจี๋ยวเปนเจาเมือง
ลกเอี๋ยง, หมันทองเปนที่เจาเมืองฮูโต, แฮหัวตุน แฮหัวเอี๋ยน โจหยิน โจหอง สี่คนนี้เปนทหารเอก, ลิยอย ลิ
เตียน งักจิ้น อิกิ๋ม ซิหลง ทั้งหาคนนี้เปนทหารโท, เคาทูกับเตียนอุยเปนทหารตรี และบรรดาทหารมีฝมือทั้งนั้น
ก็ตั้งเปนขุนนางสิ้นการแตงตั้งขุนนางใหมในครั้งนี้มีลักษณะเหมือนการตั้งรัฐบาลใหม เปนการประนีประนอม
ระหวางฝายราชสํานักกับฝายของโจโฉ ดังนั้นรัฐบาลใหมนี้จึงเปนรัฐบาลผสมระหวางขุนนางขาราชสํานักเกา
กับทีมงานของโจโฉ โดยคณะรัฐมนตรีมีทั้งสิ้นสามสิบหกคน เทากับจํานวนคณะรัฐมนตรีตามรัฐธรรมนูญแหง
ราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2540 ในจํานวนคณะรัฐมนตรีสามสิบหกคนนี้มีโจโฉเปนนายกรัฐมนตรี มีขุนนางขา
ราชสํานักเกาเปนรัฐมนตรีสามสิบเอ็ดคน โดย มีตังสินเปนหัวหนา ทีมงานของโจโฉเปนรัฐมนตรีเพียงสี่คน คือ
มอกาย เล็กโจ ยิบจุน และเลาหัวเทานั้น แตเปนรัฐมนตรีที่รับผิดชอบ งานสําคัญคือรับผิดชอบงานการคลัง
และฉางขาวอันเปนคลังเสบียง รวมทั้งงานบัญชาการภายในประเทศซึ่งอยูในความรับผิดชอบ ของสํานักอัคร
มหาเสนาบดี หรือสํานักนายกรัฐมนตรีในปจจุบันนั่นเอง
รัฐบาลผสมชุดนี้มีผูประสานงานระหวางสถาบันพระมหากษัตริยกับรัฐบาลคือซุนฮก ซึ่งเปนทั้งราชเลขาธิการ
และที่ปรึกษาอัครมหาเสนาบดี ทําใหงานของฝายบริหารกับของสถาบันพระมหากษัตริยเปนเอกภาพ แตใน
ดานการทหารนั้น โจโฉไดวางคนของตัวในตําแหนงสําคัญจนหมดสิ้น ดังนั้นแมวาจะเปนรัฐบาลผสมที่ฝายโจ
โฉมีรัฐมนตรีเปนเสียงขางนอย แตทวาโดยเนื้อหาแหงอํานาจกลับตกอยูกับโจโฉทั้งสิ้น เพราะตัวโจโฉเองเปน
อัครมหาเสนาบดีวาราชการสิทธิขาดทั้งดานกิจการทหารและพลเรือน โดยเฉพาะตําแหนงสําคัญทางฝาย
ทหารนั้นยังมีตําแหนงเปนผูบัญชาการกองกําลังรักษาพระนคร ซึ่งเปนตําแหนงสําคัญอยูเดิมอีกตําแหนงอีก มี
อํานาจ สิทธิขาดในราชการประจํา รวมทั้งการบัญชาการสํานักพระราชวัง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) จึงวาไววา "ถาผูใดจะวาขอราชการสิ่งใดๆ ก็เอามาแจงแกโจโฉกอน จึง
กราบทูลพระเจาเหี้ยนเตได" นั่นคือสายงานระหวางฝายบริหารกับสถาบันพระมหากษัตริยจะผานจากโจโฉซึ่ง
เปนอัครมหาเสนาบดีไปทางซุนฮกราชเลขาธิการ เพื่อนําความกราบบังคมทูลทางหนึ่ง และจากระมหากษัตริย
ผานราชเลขาธิการลงมาถึงอัครมหาเสนาบดีอีกทางหนึ่ง การทั้งนี้จะวาเปนไปเพราะโจโฉมีจิตใจคิดกําเริบยอม

51. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 51
ไมได เพราะระบบบริหารราชการแผนดินในขณะนั้นเปนดังที่กลาวแลวมาตั้งแตยุครัชกาลกอนๆ และดูไปแลว
อํานาจของพระเจาเหี้ยนเตในยุค นั้นคลายๆ กับระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริยเปนประมุข เปนแต
วาเปนประชาธิปไตยที่มีอัครมหาเสนาบดีเปนผูมีอํานาจเด็ดขาดในการบริหารอยางหนึ่งและโดยไมมี การ
เลือกตั้งอีกอยางหนึ่ง โครงสรางแหงอํานาจแบบนี้ประจักษชัดวาโจโฉไดเห็นความสําคัญของ อํานาจในยุคนั้น
วาอยูที่กองทัพ เปนหลักการเดียวกับความคิดของเหมาเจอตงที่วา "อํานาจรัฐเกิดจากกระบอกปน" โจโฉได
อาศัยกองทัพเปนฐานอํานาจทางการเมืองของรัฐบาล ซึ่งมีโจโฉเอง เปนหัวหนารัฐบาล ดังนั้นแมวาจะมีเสียง
ขางนอยในคณะรัฐมนตรี แตอํานาจแทจริงกลับมิไดอยูที่คนเหลานั้นหากอยูที่โจโฉ ซึ่งเปนผูรับผิดชอบทาง
นโยบายสูงสุด
ความลมเหลวที่ฉกรรจของนายปรีดี พนมยงค หนึ่งในคณะราษฎรคนสําคัญและอดีตหัวหนาขบวนการเสรีไทย
คือการไมใหความสําคัญแกการกุมอํานาจทางทหาร ดังนั้นอํานาจรัฐของนายปรีดี พนมยงค ในยุคหลัง
เปลี่ยนแปลงการปกครองจึงตองหลุดมือไป ทําใหการอภิวัฒนตองถอยหลังแมกระทั่งตัวเองก็ตองลี้ภัยออกไป
อยูในตางประเทศจนวาระสุดทายแหงชีวิต แมวายุคสมัยจะไดพัฒนาไปจนสงครามกําลังกลายเปนเรื่องลาสมัย
แตอํานาจรัฐก็ยังคงอยูที่กระบอกปนอยูนั่นเอง เปนแตวากระสุนปนนั้นไดแปรเปลี่ยนไปตามยุคสมัย และกระสุน
เงินไดเขามามีบทบาทมากขึ้นโจโฉผูใฝฝนเปนใหญในแผนดินมาตั้งแตเด็ก บัดนี้ความใฝฝนของโจโฉปรากฏ
เปนจริงขึ้นแลว และเมื่อโจโฉครองอํานาจรัฐก็เห็น ไดชัดอีกประการหนึ่งวาบรรดากลไกสําคัญแหงอํานาจได
ถูกวางตัวโดยบุคคลที่เปนคนเกา เคยรวมทุกขรวมสุข รวมเปนรวมตายกันมากอน ทั้งสิ้น โจโฉไมยอมรับเอา
บุคลากรภายนอกจําพวก "ปลาผอม" ที่วิ่งเตนแสวงหาตําแหนงจากผูมีอํานาจ หรือประเภท "มืออาชีพ" ที่ใคร
ไหนชนะก็เอาดวยชวยกระพือ หรือจําพวก "ภาพลักษณดีแตไสในกลวง" เขามาอยูในกลไกอํานาจรัฐแมเพียง
คนเดียว
บทเรียนนี้มีมานับพันป แตนายกรัฐมนตรีบางคนซึ่งดูประหนึ่งเฉลียวฉลาดแตกลับไมรูจักบทเรียนนี้ หลงเลือก
เอาคนแบบ "ปลาผอม" คนแบบ "มืออาชีพ" และคนแบบ "ภาพลักษณดีแตไสในกลวง" เขามารวมรัฐบาล
โดยทิ้งขวางผูคนเกาของตนที่รวมทุกขรวมสุขมาดวย กันอยางไมไยดี จึงทําใหรัฐบาลนั้นตองอายุสั้นอยางนา
เสียดาย
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบายลิดกิ่งเอาลําตน (ตอน 73)
ในขณะที่โจโฉครองอํานาจรัฐอยางเต็มเปยมแลวนั้น เลาปยังคงเปนแคเจาเมืองชีจิ๋ว อันเปนหัวเมืองเอก แต
ซุนเซ็กกลับตกระกําลําบากและถดถอยลงจากเมื่อครั้งที่เพิ่งสิ้นซุนเกี๋ยน ในครั้งนั้นบรรดาแมทัพนายกองและ
ทหารของซุนเกี๋ยนพรอมใจกันยกให ซุนเซ็กเปนเจาเมืองเตียงสา แตทางเมืองหลวงไมรับรองฐานะของซุน
เซ็ก ดังนั้นซุนเซ็กจึงตองพาพรรคพวกออกจากเมืองเตียงสาไปอยูเมืองกังหนํา ซึ่งเปนหัวเมืองจัตวา ขึ้นกับ
เมืองชีจิ๋ว
ตอมางอเกงซึ่งเปนเจาเมืองตันเอี๋ยง และเปนนาของซุนเซ็ก ไดพิพาทกับโตเกี๋ยมเจาเมืองชีจิ๋ว ซุนเซ็กอาศัย
อยูในเมืองกังหนําตอไปไมไดเพราะตองถือวาเปนปรปกษกับโตเกี๋ยมไปดวย ดังนั้นซุนเซ็กจึงตองพามารดา
และครอบครัวไปฝากอาศัยอยูที่ตําบลขยกโอ ทางตอนใตของแมน้ําแยงซีเกียง ใกลกับเมืองตันเอี๋ยง แตตัว
ซุนเซ็ก และบรรดาทหารลูกนองเกาของซุนเกี๋ยนไดพากันไปรับราชการอยู กับอวนสุดที่เมืองลําหยง และ
กลายเปนลูกนองของอวนสุดตั้งแตบัดนั้น
ในสถานการณที่กลาวนี้ โจโฉจึงเปนขุนนางในพระเจาเหี้ยนเต ที่มีตําแหนงสูงที่สุด และมีอํานาจมากที่สุดใน
แผนดิน โดยที่บรรดาหัวเมืองตางๆ นั้นยังไมปรากฏวาเมืองใดตั้งตนเปนปรปกษโดยตรงกับโจโฉ คงมีแตลิโป
คนเดียวที่เปนศัตรูคูอาฆาตและบัดนี้แตกทัพหนี ไปอาศัยเลาปอยูที่เมืองเสียวพาย โดยนัยที่กลาวนี้ถาโจโฉ
เปนผูนําและนักปกครองที่แทจริงแลว ยอมใชอํานาจรัฐที่มีอยูนั้นสรางเอกภาพ สรางความสงบสุขสันติขึ้นใน
แผนดินได หรืออยางนอยก็ตองไมแยลงกวาที่เปนมาแตเดิม ดวยเหตุนี้การที่สถานการณไมเกิดความสุขสันติ
แตกลายเปนสงครามขุนศึกอยางยาวนานจนกลายเปนสามกก จึงตองกลาววาเปนผลมาจากความผิดพลาด
ของโจโฉทั้งสิ้น และยอมกลาวไดดวยวาบรรดาที่ปรึกษา ตลอดจนแมทัพนายกองของโจโฉคือผูรวมขบวนการ
ที่กอความเดือดรอนทุกขเข็ญแกแผนดินและราษฎรรวมกับโจโฉ ซึ่งตองรับผิดชอบในความผิดพลาดลมเหลว
นั้นดวย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

52. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 52
ในฐานะรัฐบาลของพระเจาเหี้ยนเต แทนที่โจโฉจะเริ่มงานของรัฐบาลใหมดวยการทํานุบํารุงแผนดินและ
ราษฎร แกไขปญหาความพิพาทบาดหมางระหวางหัวเมืองตางๆ ที่หากจะพึงมี สรางสันติสุขและสันติภาพให
เกิดขึ้นในแผนดิน แตกลับปรากฏวาโจโฉไดเริ่มตน ดวยความคิดกอสงคราม และทําใหสงครามขยายตัว
ลุกลามไปทั่วประเทศ โจโฉเริ่มงานของรัฐบาลใหมดวยการพิจารณาวาใครเปนศัตรูที่ตองรีบกําจัดบาง แลวตั้ง
เอาลิโปเปนศัตรูตัวสําคัญที่ตองกําจัดเปนคนแรก ดังนั้นโจโฉจึงแตงโตะเลี้ยงบรรดาขุนนาง แมทัพนายกอง
และขาราชการทั้งปวง แลวปรึกษาวาบัดนี้ลิโปศัตรูตัวสําคัญของเราไดไปอาศัยเลาปอยูที่เมืองเสียวพาย
ดังนั้น หากละไวนานทั้งลิโปและเลาปก็อาจคบคิดกันมาทําอันตรายแกเรา ขาพเจาจึงปรารถนาที่จะกําจัดศัตรู
เสียตั้งแตไมทันตั้งตัว ทานผูใดจะคิดอานชวยการนี้ใหสัมฤทธิผลไดบาง
เคาทูจึงลุกขึ้นคารวะโจโฉแลวขออาสายกทหารหาหมื่นไปกําจัดลิโป และเลาปใหจงได ซุนฮกที่ปรึกษาอัคร
มหาเสนาบดีไดทักทวงขึ้นวาเคาทูเปนทหาร มีกําลังฝมือมากก็จริงอยู แตการทั้งนี้จะอาศัยกําลังฝมืออยาง
เดียวไมได หากตองอาศัยกําลังสติปญญาเปนธงชัยชี้ทิศนําทาง ซึ่งตองเริ่มตนดวยปญหาทางการเมืองกอนวา
สถานการณ ณ บัดนี้สมควรรบหรือไม หากวาสมควรรบแลวจึงไปสูปญหาวารบแลวจะชนะหรือไม จากนั้นจึง
เปนปญหาทางการทหารวาจะรบกันอยางไร
โจโฉจึงวาขาพเจาเห็นดวยกับกระบวนการทางความคิดของทาน จงแสดงใหประจักษวาดวยกระบวนการทาง
ความคิดนี้เราพึงกระทําการสถานใด จึงจะบรรลุความปรารถนาของขาพเจา ซุนฮกจึงวา "ในเมืองฮูโตนี้ทานพึ่ง
ยกมาซอมแปลงขึ้นใหม บานเมืองยังมิทันปรกติ ซึ่งจะยกไปนั้นขาพเจายังไมเห็นดวย แลเลาปกับลิโปนั้น
อุปมาดังเสือสองตัว ขาพเจาจะคิดใหชิงอาหารกันกิน เห็นเลาปกับลิโปจะเกิดรุกรบพุงกันจนตายขางหนึ่ง แลว
จึงคิดการตอไป" แลววาตามความคิดของขาพเจานั้น ขอทานจงนําความกราบบังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตวา
บัดนี้โตเกี๋ยมเจาเมืองชีจิ๋วตายแลว ไดทําพินัยกรรมไวแตกอนตายยกเมืองชีจิ๋วแกเลาป และเลาปไดสงหนังสือ
กราบบังคมทูลมาตามพินัยกรรมนั้น แตเรื่องราวยังเงียบอยู ขอทรงพระกรุณาโปรดเกลาแตงตั้งเลาปเปนเจา
เมืองชีจิ๋วตามทางราชการ ดังนี้แลวเลาปก็จะเต็มใจทําราชการสนองพระเดชพระคุณ ตอจากนั้นใหทานมี
หนังสือไปถึงเลาปอีกฉบับหนึ่งแจงแสดงความยินดีที่พระเจาเหี้ยนเตทรงพระกรุณาโปรดเกลาแตงตั้งเปนเจา
เมืองชีจิ๋ว โดยการเพ็ดทูลของทาน แตลิโปนั้นเปนศัตรูราชสมบัติแลมักเนรคุณคน ใหเลาปคิดอานวางแผน
กําจัดลิโปเสีย สิ้นลิโปแลวเลาปคงจะไมแข็งขอตอทานสืบไป
แผนการของซุนฮกครั้งนี้คืออุบายลิดกิ่งเอาลําตน เปาหมายที่แทจริงคือการยึดเมืองชีจิ๋ว บังคับใหเลาปเขา
สวามิภักดิ์แตโดยดี แตตนไมใหญแบบเลาปนั้น ขณะนี้ยังมีลิโปเปนกิ่งกานสาขาอยู จึงตองลิดกิ่งกานสาขา
เสียกอน แลวคอยเอาลําตนตอภายหลัง เปนอุบายทางการเมืองที่เปนอยางเดียวกับกลยุทธทางการทหารที่วา
"กินขาวทีละคําจนหมดจาน" นั่นเอง
โจโฉและบรรดาแมทัพนายกองฟงคําซุนฮกแลวตางสรรเสริญความคิดสติปญญาซุนฮกเปนอันมาก โจโฉจึงนํา
ความกราบบังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตเพื่อโปรดเกลาแตงตั้งเลาปเปนเจาเมืองชีจิ๋วตามคําของ ซุนฮก และทํา
หนังสือลับอีกฉบับหนึ่งถึงเลาปแลวสั่งใหขาหลวงอัญเชิญพระบรมราชโองการและเอาหนังสือลับนั้นไปมอบ
แกเลาปที่เมือง ชีจิ๋ว และสั่งกําชับขาหลวงวาใหสังเกตการณความเคลื่อนไหวของเลาป วาจะยินดีปฏิบัติตาม
หนังสือลับนั้นหรือไม
เลาปครั้นทราบวามีขาหลวงอัญเชิญพระบรมราชโองการมาแตเมืองหลวง จึงใหจัดพิธีรับพระบรมราชโองการ
อยางธรรมเนียม ครั้นไดทราบความตามพระบรมราชโองการแลวก็มีความยินดี สั่งให แตงโตะเลี้ยงขาหลวง
และบรรดาขุนนางขาราชการเมืองชีจิ๋วในค่ําวันนั้น กินโตะเสร็จแลวขาหลวงจึงมอบหนังสือลับของโจโฉใหแก
เลาป ครั้นเลาปไดทราบความตามหนังสือลับที่วาโจโฉเปนผูเพ็ดทูลใหทรงโปรดเกลาแตงตั้งเปนเจาเมืองชีจิ๋ว
และใหกําจัดลิโปเสีย ก็เขาใจความคิดและแผนการของโจโฉ ดังนั้นจึงผลัดผอนกับขาหลวงวาขอเวลาตรึก
ตรองอีก 2-3 วัน ขาหลวงก็รับคําเลาป แลวลากลับไปพักที่บานพักรับรองแขกเมือง เสร็จงานเลี้ยงแลวเลาปจึง
ใหเชิญบิตก ซุนเขียน สองที่ปรึกษา พรอมดวยกวนอู เตียวหุย มาปรึกษาเกี่ยวกับหนังสือของโจโฉวาจะ
จัดการประการใด คนทั้งนั้นเห็นวาสมควรฆาลิโปเสียตามที่โจโฉ ไดมีหนังสือมาเพราะเปนการกําจัดคนเนรคุณ
ที่เลวทรามเสียคนหนึ่งทั้งไมตองขัดใจเปนศัตรูกับโจโฉ แตเลาปไมเห็นดวย และแสดงเหตุผลวา "ลิโปไดบาก
หนามาพึ่งแลว ครั้นเราจะทําอันตรายเสียบัดนี้ก็เห็นไมสมควร นานไปใครจะมาอยูดวยเลา" เตียวหุยยังคง
ยืนยันวา การทําดีตอคนชั่วนั้นไรผล มีแตจะเปนอันตรายในภายหนา แตเลาปไมฟงคําเตียวหุย คงยืนยันตาม
ความเห็นเดิม
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
วันรุงขึ้นไมทันที่เลาปจะไดแจงผลการตัดสินใจแกขาหลวงทหาร ก็มารายงานวาบัดนี้ลิโปมาขอพบเพื่อแสดง
ความยินดี เลาปจึงออกไปตอนรับลิโป ปฏิสันถารกันตามธรรมเนียมแลวจึงเชิญมาที่จวนเจาเมือง ลิโปไดแสดง

53. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 53
ความยินดีพรอมกับมอบของขวัญจํานวนมากแกเลาป ขณะนั้นเตียวหุยถือกระบี่เขามาในจวนจะฆาลิโป เลาป
เห็นดังนั้นก็ตกใจขวางเตียวหุยไวแลวชิงกระบี่จากมือเตียวหุย และตอวาเตียวหุยวาไฉนไมฟงคําเราผูเปนพี่
แลวมากระทําเสียมารยาทตอลิโปดังนี้ ลิโปจึงวา เตียวหุยนี้มีความแคนผูกพยาบาทขาพเจาดวยเรื่องสิ่งใดหรือ
จึงพยายามฆาขาพเจาหลายครั้งหลายหนแลว เตียวหุยยินคําลิโปก็โกรธรองตวาดดวยเสียงอันดังวาเปนเพราะ
ลิโปเปนคนเนรคุณ แมโจโฉก็ยังมีหนังสือมาใหพี่กูฆามึงเสีย เลาปไดยินเตียวหุยเอาความเมืองอันเปนเรื่องลับ
มาพูดกับลิโป โดยไมยั้งคิดจึงตวาดเอากับเตียวหุยแลวสั่งทหารใหพาเตียวหุยออกไปจากจวน จากนั้นจึงพาลิ
โปเขาไปที่หองหนังสือแลวเอาหนังสือลับของโจโฉใหลิโปอานดู และบอกความตามที่โจโฉแจงมากับ
ขาหลวงใหลิโปฟงทุกประการ
ลิโปเห็นหนังสือของโจโฉที่ใหเลาปจับตัวฆาเสียก็รองไห รีบคํานับเลาปแลววาขาพเจาขอขอบใจในพระ
คุณทานที่ซื่อตรงตอมิตรในยามยาก การที่โจโฉคิดอานทําการทั้งนี้หวังจะใหทานกับขาพเจา หวาดระแวง
สงสัยแลวกลายเปนศัตรูกัน เมื่อลางผลาญกันเองแลว โจโฉยอมฉวยโอกาสกําจัดฝายชนะไดโดยงาย แต
น้ําใจทานงดงาม ซื่อตรงนัก จึงเอาความทั้งนี้ใหขาพเจาไดทราบ ดังนั้นจึงขจัดความหวาดระแวงสงสัยระหวาง
เราสอง ทําลายแผนการลิดกิ่งเอาลําตนของ โจโฉใหพินาศไปดวยน้ําใจแหงคุณธรรมของทานครั้งนี้
คําพูดของลิโปครั้งนี้ไมวาจะพูดออกมาเพราะความกลัวภัย หรือดวยบังเอิญก็ตามที แตแสดงใหเห็นวาลิโปได
เขาใจแผนการของโจโฉ ซึ่งยอมตรงกับความเขาใจของเลาปเปนอยางเดียวกัน เลาปฟงคําลิโปแลวจึงวา
ขาพเจาคบหากับทานดวยความสุจริต จะไมคิดสังหารทาน ตามความตองการของโจโฉเปนอันขาด ดังนั้น
ถึงแมผูใดจะมาวากลาว ยุยงประการใด ขาพเจาก็จะไมทํารายทาน อยาไดวิตกกังวลตอไปเลย
ลิโปจึงวาขาพเจาไดฟงคําทานแลวก็เบาใจ ตัวขาพเจานี้ก็จะรักษาไมตรีและระลึกถึงคุณทานตลอดไป เมื่อ
เขาใจกันเชนนี้แลวทั้งเลาปและลิโปจึงนั่งกินโตะกันตอไปจนถึงเวลาเย็น ลิโปจึงขอลาเลาปกลับไปเมืองเสียว
พาย กวนอู เตียวหุย เห็นเลาปปลอยลิโปลอยชายกลับไป จึงพากันเขาไปถามเลาปวาเหตุใดจึงไมฆาลิโปเสีย
เลา เลาปจึงวาโจโฉคิดอุบาย จะใหเรากับลิโปกินแหนงแคลงใจกันลางผลาญกันเองกอน แลวจึงกําจัดฝายที่
ชนะในภายหลัง ถาหากเรากําจัดลิโปเสียแลว โจโฉก็จะทําศึกปราบปรามฝายที่ชนะแตเพียงดานเดียว ไมตอง
หวงหนาพะวงหลังอีกตอไป การฆาลิโปก็คือการตองกลโจโฉ และเรานั่นแหละที่จะตกอยูในอันตรายตอไป
กวนอู ฟงคําเลาปแลวเห็นดวย แตเตียวหุยยังคงคุมความโกรธแคนชิงชังลิโปอยูจึงวาไมวาประการใดขาพเจา
จะฆาลิโปเสียใหจงได เลาปเห็นเตียวหุยดื้อรั้น ไมฟงเหตุผล จึงตําหนิเตียวหุยวาการที่นองเล็กเจาคิดเชนนี้
เหมือนกับคนไมมีความคิด เราไดอธิบายความเมืองอันเปนอุบายใหเจาฟงทั้งนี้ชัดเจนอยูแลว ไฉนเลาเจาจึง
ดื้อดึงไมฟงเหตุและผล เตียวหุยเห็นเลาปไมพอใจก็เกรงใจเลาปแลวยอมสงบทวงทากิริยาลงเปนปรกติ
ฝายขาหลวงรอฟงคําตอบจากเลาปวาจะเต็มใจปฏิบัติตามหนังสือของโจโฉหรือไมอยูหลายวัน ก็ไมมีคําตอบ
วาประการใด ทั้งไดรูขาววาลิโปเดินทางมาเมืองชีจิ๋วเพื่อแสดงความยินดีกับเลาป แตเลาปยังคงปลอยใหลิโป
กลับไปอยางปลอดภัย ก็รูวาเลาปไมเต็มใจปฏิบัติตามหนังสือของโจโฉ ดังนั้นจึงขอลาเลาปกลับเมืองหลวง
เลาปก็ไมไดวากลาวประการใด คงอวยพรแตใหขาหลวงเดินทางกลับโดยสวัสดี
ครั้นขาหลวงเดินทางกลับถึงเมืองฮูโตแลว ไดเขาไปรายงานให โจโฉทราบวาเลาปไมปฏิบัติตามหนังสือของ
ทาน โจโฉไดฟงดังนั้นก็โกรธ แลวสั่งใหเชิญบรรดาที่ปรึกษา และแมทัพนายกองมาปรึกษา เพื่อจะกําจัดลิโป
และเลาปตอไป
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบายเสือกลืนหมี (ตอน 74)
โจโฉไดแจงใหบรรดาคณะที่ปรึกษาและแมทัพนายกองไดทราบวา เลาปไมยอมปฏิบัติตามหนังสือที่แจงไปให
ฆาลิโปเสีย ดังนั้นจึงขอปรึกษาวาทานทั้งปวงจะคิดอานประการใดตอไป ซุนฮกที่ปรึกษาอัครมหาเสนาบดีจึง
เสนอวา "ขาพเจาจะขอคิด กลอุบายอีกขอหนึ่งเรียกวาเสือกลืนหมี" ทําใหลิโปกับเลาปประหัตประหารกันให
จงได โจโฉสงสัยจึงถามซุนฮกวาอุบายเสือกลืนหมีนี้เปนประการใด ซุนฮกจึงอธิบายตอไปวา "น้ําใจลิโปนั้น
มิไดซื่อตอผูใด ขอทานแตงคนไปบอกอวนสุดเจาเมืองลําหยงวา บัดนี้เลาปมีหนังสือขึ้นมาใหกราบทูลพระเจา
เหี้ยนเตวาจะขอยกทหารไปตีเมืองลําหยง ถาอวนสุดรูดังนี้ก็จะโกรธเห็นจะยกทหารชิงมารบเมืองเลาปกอน
ทานใหมีหนังสือรับสั่งไปใหเลาปยกไปรบเมืองอวนสุด เมื่อเลาปกับ อวนสุดรบกันอยูนั้น ถาผูใดเพลี่ยงพล้ํา ลิ
โปก็จะซ้ําเอาเปนมั่นคง ทานจึงคิดการตอไป"
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

54. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 54
แผนการอันเปนอุบายที่เรียกวาเสือกลืนหมีนี้ อาศัยหนังสือรับสั่งของพระเจาเหี้ยนเตอยางหนึ่ง และหลอกอวน
สุดใหยกมารบกับเลาปอีกอยางหนึ่ง จึงพอแลเห็นไดวาเลาปกับอวนสุดจะตองทําศึกชิงเมืองกัน แตที่ซุนฮก
ไมไดคํานึงถึงก็คือรัฐบาลของพระเจาเหี้ยนเตนั้นมีหนาที่สรางความสงบสุขและสันติภาวะใหเกิดขึ้นใน
บานเมือง ไมไดมีหนาที่สรางความแตกแยก กอสงครามหรือทําใหสงครามขยายตัวไป การดึงเอาอวนสุดเจา
เมืองลําหยง ซึ่งเปนหัวเมืองใหญเขามาเกี่ยวของยอมทําใหการรบพุงฆาฟนขยายตัว กลายเปนสงคราม
ระหวางเมืองชีจิ๋วกับเมืองลําหยง เปนที่เดือดรอนแกทหาร และราษฎรทั้งปวง
โดยนัยนี้ยอมประณามไดวาแผนการและความคิดของซุนฮกทั้งนี้ เปนแผนการของคนกระหายเลือด และ
กระหายสงคราม อันเปนการทําผิดหนาที่ของรัฐบาล และผิดหนาที่ของที่ปรึกษาอัครมหาเสนาบดี ซึ่งจะกอ
ผลรายอยางใหญหลวงตามมาในภายหลัง แตโจโฉนั้นมีอัธยาศัยใฝในการสงครามเหมือนๆ กับฮิตเลอร ครั้น
ไดฟงคําซุนฮกแลวก็ตองดวยความรูสึกนึกคิดเปนยิ่งนัก ตกลงทําตามความเห็นของซุนฮก ดังนั้นโจโฉจึงแตง
คนไปหาอวนสุดที่เมืองลําหยง แลวแจงแก อวนสุดวาบัดนี้เลาปมีหนังสือกราบบังคมทูลพระเจาเหี้ยนเต
กลาวหาวาทานเปนกบฏ จึงขอพระบรมราชานุญาตยกกองทัพมากําจัดทานเสีย แตอัครมหาเสนาบดีเมตตา
ทานจึงเก็บหนังสือนั้นไวยังไมนําความกราบบังคมทูล และรีบใหขาพเจานําความมาแจงใหทาน ทราบอวนสุด
ไดทราบความแลวก็เชื่อตาม และโกรธเลาปเปนอันมาก ดาวาเลาปเปนไอยาจกทอเสื่อขาย พอไดดีเปนที่เจา
เมืองชีจิ๋วแลวคิดอานกําเริบ จะยกมาตีเมืองเรา เราจะนิ่งอยูใหเลาปยกมานั้นไมสมควรจําจะเหยียบเมืองชีจิ๋ว
เสียกอน วาแลวก็สั่งตั้งกิเหลง ทหารเอกเปนแมทัพคุมทหารสิบหมื่นยกไปตีเมืองชีจิ๋ว
โจโฉครั้นแตงคนไปหาอวนสุดแลว จึงทําหนังสือรับสั่งของพระเจาเหี้ยนเตไปถึงเลาปวา บัดนี้อวนสุดเปนกบฏ
ตอแผนดินตั้งตัวขึ้นเปนเจา ดังนั้นพระเจาเหี้ยนเตจึงโปรดใหเลาปจัดกองทัพยกไปปราบอวนสุดใหราบคาบ
เลาปรับหนังสือรับสั่งแลวแจงแกผูเชิญหนังสือนั้นวา ทานจงกลับไปกราบบังคมทูลเถิดวาขาพเจาเลาปนอมรับ
คําสั่ง จะยกกองทัพไปกําจัดอวนสุดตามพระราชประสงค ผูเชิญหนังสือก็ขอลากลับเมืองหลวง แลวแจงใหโจ
โฉทราบ
เลาปไดเชิญบิตกและซุนเขียนสองที่ปรึกษา พรอมดวยกวนอู เตียวหุย มาปรึกษาเตรียมการยกกองทัพไปเมือง
ลําหยง แตบิตกนั้นเมื่อไดทราบความแลวก็แจงในอุบายของโจโฉจึงวา การครั้งนี้นาจะไมใชรับสั่งของพระเจา
เหี้ยนเต แตเปนอุบายของโจโฉที่จะทําใหเรากับอวนสุดรบกัน แลวโจโฉจะคิดการกําจัดฝายที่ชนะตอภายหลัง
บิตกอานสถานการณไดอยางทะลุปรุโปรงวานี่คือกลอุบายของ โจโฉ จึงมีหรือที่คนระดับเลาปจะอาน
สถานการณไมออก แตเลาปกลับกลาวขึ้นวาการครั้งนี้เปนรับสั่งของพระเจาเหี้ยนเต เราเปนขาแผนดินยอมมี
หนาที่ตองปฏิบัติตามหมายรับสั่งนั้น ไมวาจะเปนอุบายของโจโฉหรือไมก็ตามที ดังนั้นเลาปจึงสั่งใหจัดเตรียม
ทหาร รอฤกษดีแลวจะยกไปตีเมืองลําหยง ความอันนาสังเกตอยูตรงที่เมื่อเลาปรูวาเปนอุบายแลวไฉนเลา จึง
ยังคงดําเนินการตองตามกลอุบายนั้น หรือแมหากวาเลาปไมแจงในกลอุบายแต เมื่อบิตกไดแสดงใหเห็นแลวก็
ยอมเห็นตามไดโดยงาย ดังนั้นการตัดสินใจยกไปตีเมืองลําหยงจึงนาจะมีเหตุผลที่เปนไปไดสองประการคือ
ขอแรก เลาปตองการลดความขัดแยงกับโจโฉ ตองการเอาใจโจโฉเพื่อลบลางการขัดขืนไมฆาลิโปในครั้งกอน
ขอสอง เลาปเองก็จองหาโอกาสขยายอิทธิพลอํานาจอยู แตยังหาเหตุความชอบธรรมไมได ดังนั้นเมื่อมีหมาย
รับสั่งมาดั่งนี้จึงมีขออางที่ชอบดวยกฎหมายและชอบธรรมในการยกไปตีเมืองลําหยง
แตไมวาในทางใดยังคงแสดงวาทั้งบิตก และเลาปตางก็คาดไมถึงในอุบายเสือกลืนหมี ซึ่งซอนอยูอีกชั้นหนึ่ง
ในอุบายลิดกิ่งเอาลําตน เพราะตางไมไดคํานึงถึงลิโปที่จองฉวยโอกาสซ้ําเติมในภายหลัง ฝายซุนเขียนเปน
คนรอบคอบ ครั้นไดฟงวาเลาปตัดสินใจจะยกไปตีเมือง ลําหยงจึงเสนอวาทานจะยกไปก็ตามใจเถิด แตเมือง ชี
จิ๋วนี้เปนเมืองสําคัญ เปนฐานกําลังของฝายเรา จําตองคิดอานปองกันรักษาไวใหปลอดภัย กวนอูจึงขันอาสาวา
จะอยูรักษาเมืองชีจิ๋ว แตเลาปแยงวานองรองเจาเปนทั้งที่ปรึกษาและขุนพลของเราจะอยูรักษาเมืองยอมไม
เหมาะ เพราะสมควรที่จะไปดวยเรามากกวา
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
เตียวหุยเห็นดังนั้นวาในเมื่อพี่รองตองไปเมืองลําหยงกับพี่ใหญ ขาพเจาก็จะอาสาเปนผูรักษาเมืองชีจิ๋วเอง เลา
ปไดติงวานองเล็กเจามักเสพสุรา และแรงดวยโทสะ ชอบโบยตีทหาร ทั้งเปนคนใจรอนใจรายไมฟงเหตุผลใคร
เห็นจะใหรักษาเมืองชีจิ๋วนั้นไมได เตียวหุยจึงวาขาพเจาขอใหสัญญาวาในระหวางรักษาเมืองชีจิ๋ว นี้จะไมเสพ
สุราเปนอันขาด ทําการสิ่งใดจะปรึกษาหารือผูมีสติปญญากอน และถาทําการใดแลวมีผูทักทวงหามปรามก็จะ
เชื่อฟงโดย เคารพคําสัญญาของเตียวหุย แมจะดูเปนหลักฐานแตเปนคําสัญญาแบบเด็กๆ ที่ใหสัญญาอะไร
งายๆ เพียงแคขอใหไดสิ่งที่ตองการเทานั้น และสิ่งที่ตองการนั้นก็คือการไดเปนผูรักษาเมืองชีจิ๋ว การให
สัญญางายๆ แบบนี้จึงเชื่อถืออันใดไมได บิตกฟงคําเตียวหุยแลวทวงวา ความที่ทานใหสัญญานี้ดีอยู แตเกรง
วาการปฏิบัติจะไมเหมือนคําที่ใหสัญญาไว เตียวหุยฟงคําทวงของบิตกก็โกรธ ลําเลิกขึ้นวาขาพเจานี้ไดทําการ

55. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 55
ดวยเลาปพี่เรามาก็ชานาน ไมเคยถูกผูใดหมิ่นคําวาเชื่อถือไมได บิตกทานดูแคลน ขาพเจานัก หาควรแก
คําพูดของขุนนางผูใหญไม
เลาปเห็นเตียวหุยพาลโกรธเชนนั้นจึงหามวาอยาเพิ่งดวนตําหนิบิตก เพราะแมแตตัวเราก็หาไดวางใจไมแตเอา
เถิดเมื่อนองเล็ก เจาไดใหสัญญาแลวเชนนี้ ก็จงอยูรักษาเมืองใหปลอดภัย แตจะขอใหตันเตงอยูดวยเจาเพื่อ
ชวยปรึกษาทวงติง และหามปรามมิใหเจาเสพสุราจนมากเกินไป เตียวหุยฟงคําเลาปแลวดีใจ ย้ําคําวาจะรักษา
สัญญาอยางมั่นคง เพื่อใหเมือง ชีจิ๋วปลอดภัยไรเหตุรายทั้งปวง ตันเตงก็รับคําเลาปวาจะอยูชวยเหลือเตียวหุย
จนกวาเลาปจะยกทัพกลับมา
เมื่อมอบหมายภาระหนาที่รักษาเมืองชีจิ๋วเสร็จแลว เลาปก็สั่ง ใหเคลื่อนทัพจะยกไปเมืองลําหยง ครั้นยกมาถึง
ชายแดนเมืองอุไถก็พบกับกองทัพของกิเหลง ทั้งสองฝายจึงตั้งคายยันกันไวรุงขึ้นทั้งสองฝายก็ยกทหารออก
จากคายยกมาประจันหนากัน หลังจากไดวากลาวโจมตีกันตามธรรมเนียมแลว กิเหลงแมทัพของอวนสุดจึงขับ
มารํางาวหนักหาสิบชั่งตรงเขาหาเลาป กวนอูเห็นเชนนั้น จึงขับมาออกมาสกัดกิเหลงแลวตวาดขึ้นดวยเสียงอัน
ดัง มากิเหลงตกใจชะงักลง พอตั้งตัวไดกิเหลงก็ชักมาเขามารบดวยกวนอู ทั้งสองฝายรบกันไดสามสิบเพลง
มากิเหลงออนกําลังลง กิเหลง จึงบอกกวนอูวาขอพักรบชั่วคราวกอน กวนอูก็ยินยอม กิเหลงจึงขับมากลับเขา
คาย แลวสั่งใหซุนเจงทหารรองออกไปรบดวยกวนอู กวนอูยืนมารออยูไมเห็นกิเหลงยกออกมา เห็นแตซุนเจง
ยกทหารตรงเขามาจึงถามวากิเหลงหลบหนีไปเสียที่ใด จึงใหคนต่ําฝมืออยางเจาออกมารบหาคูควรแกเราไม
ซุนเจงฝมือระดับสุนัขจิ้งจอก ไมรูจักพญาเสือโครง ขาดความยั้งคิดวาที่ตัวไดออกมารบเพราะกิเหลงผูเปนนาย
รักตัวกลัวตาย เห็นวาสูไมไดจึงขอพักรบ แลวสงลูกนองออกมาตายแทน จึงทาทายกวนอูวาฝมือทานนั้นไม
คูควรกับกิเหลงเจานายเรา เอาแคระดับทหารรองอยางเรา เจาก็จงรักษาศีรษะบนบาไวใหจงดีเถิด
เมื่อเปนเชนนี้กวนอูจึงจําตองรบดวยซุนเจง เพลงแรกไมทันสิ้นเสียง กวนอูก็เอางาวฟนซุนเจงตกมาตาย เลาป
เห็นดังนั้นจึงสั่งทหารเขาโจมตีทหารของกิเหลงที่ยกมากับซุนเจง ทหารซุนเจงเห็นฝมือกวนอูฉกาจนักก็แตก
พายพากันวิ่งหนีจะเขาคาย เลาป กวนอู จึงยกทหารไลตามตี แลวยึดคายกิเหลงได กิเหลงเห็นเสียทีแกเลาป
จึงถอยทัพพาทหารไปตั้งคายใหมอยูริมแมน้ําเมืองซัวหยิน แลวแตงทหารเขาปลนคายเลาปหลายครั้ง แตถูก
ทหารเลาปตีโตแตกพายกลับไปทุกครั้ง จนทหารของกิเหลงซึ่งตอนยกมามีจํานวนมากกวาทหารของเลาป
คอยๆลดจํานวนลงจนมีจํานวนใกลเคียงกัน ดังนั้นกิเหลงจึงไมยอมออกรบ ทั้งสองฝายตั้งคายคุมเชิงกันอยู
ฝายเตียวหุยอยูรักษาเมืองชีจิ๋ว ระยะแรกๆ ก็รักษาสัญญาที่ใหไวกับเลาป และไดแบงหนาที่ใหตันเตง
รับผิดชอบวาราชการฝายพลเรือน ตัวเตียวหุยวาราชการฝายทหาร แตนานวันเขาก็อยากเสพสุราตามนิสัยเดิม
จึงสั่งใหแตงโตะแลวเชิญบรรดาขุนนางขาราชการเมืองชีจิ๋วมากินโตะ เตียวหุยเสพสุราแลวเดินไปตามโตะ
ตางๆ เชิญชวนขุนนางขาราชการชนจอกไปโดยลําดับ จนเตียวหุยเริ่มเมาสุรา ครั้นมาถึงโตะของโจปา โจปา
ไมยอมดื่มสุรา เตียวหุยก็บังคับใหดื่ม โจปาขัดไมไดก็ดื่มไปจอกหนึ่ง เตียวหุยก็เดินชนจอกตามโตะตางๆ
ตอไป จนอาการเมาสุรามากขึ้นโดยลําดับ มาถึงโตะโจปาอีกครั้งหนึ่งก็บังคับโจปาอีก แตโจปาไมยอมดื่ม
เตียวหุยโกรธจึงสั่งทหารใหโบยโจปาหนึ่งรอยที
ตันเตงเห็นดังนั้นจึงเขาหาม แตเตียวหุยกลับอางวาตันเตงรับผิดชอบดานพลเรือน แตโจปาเปนทหารจึงไมควร
มายุงเกี่ยว ตันเตง เห็นเตียวหุยเมาก็ไมอยากตอแยดวย คนเมาจึงนิ่งเสีย โจปาเห็น ดังนั้นจึงวา ขาพเจาอายุ
มากแลว เพียงแคไมดื่มสุราขออยาไดลงโทษขาพเจาเลย แมนไมเกรงใจขาพเจาก็ขอใหเห็นแกหนาลูกเขย
ของขาพเจา เตียวหุยจึงถามวาผูใดเปนลูกเขยของทาน โจปาจึงวาคือลิโปเจาเมืองเสียวพาย สิ้นคําวาลิโป
เลือดโทสะก็ฉีดพลุงครอบงําความคิดจิตใจเตียวหุย แรงโทสะโถมเขาใสโจปาโดยตรง เตียวหุยจึงวาเดิมเรา
ลอทานเลน แตบัดนี้เมื่อทานอางลิโปมาขมเรา เราก็จะโบยทานจริงๆ แลวสั่งทหารใหเอาโจปาไปโบยรอยที
โบยไปไดเพียงหาสิบทีโจปาก็สลบลง บรรดาขุนนางขาราชการเห็นเชนนั้นก็ตกใจ เขาไปชวยออนวอนเตียว
หุยใหหยุดโบย เตียวหุยก็สั่งใหหยุดตามคําขอของขุนนางขาราชการนั้น
โจปาฟนจากสลบแลวก็โกรธแคนเตียวหุยเปนอันมาก จึงแตงหนังสือเลาความที่เตียวหุยขมเหงรังแกใหไดเจ็บ
อายตอหนาบรรดาขุนนางขาราชการ แลวใหทหารผูใตบังคับบัญชานําไปสงใหกับลิโป ณ เมืองเสียวพาย
ตั้งแตค่ําวันนั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

56. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 56
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ผลของการตั้งอยูในความประมาท (ตอน 75)
พระผูมีพระภาคเจาทรงบัญญัติเบญจศีลเพื่อคุมครองบุคคล และสังคมใหปลอดภัยและเปนสุข ในเบญจศีลนั้น
บทวาดวยการหาม เสพสุรายาเมา เปนบทสุดทาย แตมีความสําคัญสูงสุด เพราะเปนบทที่ปองกันมิใหตั้งอยูใน
ความประมาท เมื่อตั้งอยูในความประมาทแลว ในทางกาย วาจา ก็สามารถลวงศีลไดทุกขอ ในทางจิตก็ทําให
สติเผลอเรอ ไมตั้งมั่น ไมบริสุทธิ์ และไมสามารถใชการงานอันใดได ดังนั้นพระผูมีพระภาคเจาจึงตรัสวา ใน
บรรดาธรรมทั้งปวงไมเห็นธรรมขอใดจะเปนใหญเปนประธานเสมอดวยความไมประมาท และทรงตรัสถึงผลราย
ของการตั้งอยูในความประมาทวา เปนหนทางที่จะเผชิญกับพญามัจจุราช แมยามใกลจะดับขันธปรินิพพานก็
ทรงย้ําเปนปจฉิมวาจาวา "ทานทั้งหลายจงยังการทั้งปวงใหถึงพรอมดวยความไมประมาทเถิด"
พลันที่เตียวหุยคิดละคําสัญญาที่ใหไวกับเลาป และเริ่มดื่มสุรา ยอมไดชื่อวาตั้งอยูในความประมาทแลว เพราะ
ความประมาทนั้นจึงขาดสติ และปญญาก็ถูกปดบังไป จึงผิดสัญญาที่ใหไวกับเลาปทั้งสามขอที่วาจะไมเสพ
สุรากอนที่เลาปจะกลับมา ทําการสิ่งใดจะปรึกษาดวยผูมีสติปญญา และถาทําการสิ่งใดมีผูทัดทานก็จะรับฟง
เตียวหุยทําผิดสัญญาทั้งสามขอแลวสั่งโบยโจปา เพียงเทานี้ก็นับวาผิดหนักหนาสาหัสแลว แตการมิไดจบลง
เพียงเทานี้ เพราะเมื่อลิโปไดรับหนังสือของโจปาผูเปนพอตา เลาความที่ถูกเตียวหุยขมเหงรังแก ทําใหเจ็บ
อายตอหนาบรรดาขุนนางขาราชการเมืองชีจิ๋ว และยังกลาวจาบจวงดูหมิ่นมาถึงลิโปอีกดวย ลิโปจึงโกรธเคือง
เตียวหุยเปนอันมาก ใหหาตันกงมาพบเลาความทั้งปวงใหตันกงฟง แลวปรึกษาวาจะตองลางแคนเตียวหุยให
จงได
ตันกงจึงวาอันตัวทานนั้นเปรียบประดุจจระเขใหญ มาอยูเมืองเสียวพาย ซึ่งประหนึ่งเปนหนองน้ํานอยหาสมควร
ไม จําตองแสวงหา แมน้ําใหญอาศัยจึงจะทําการใหญได บัดนี้เลาปยกไปตีเมืองลําหยง ใหเตียวหุยอยูรักษา
เมือง ทหารก็นอยตัวนัก การที่เตียวหุยทําหยาบชาตอพอตาทาน และยังจาบจวงมาถึงทานทั้งนี้เปนทีแลวที่จะ
ยกไปยึดเอาเมืองชีจิ๋ว ทําการใหญสืบไป ขอทานจงเรงยึดเมืองชีจิ๋วโดยเร็วเถิด ลิโปฟงคําตันกงแลวเห็นชอบ
กับขอเสนอ จึงสั่งใหจัดทหารเปน สองกอง ลิโปยกทหารมาเปนกองหนารีบรุดไปเมืองชีจิ๋วกอน และใหตันกง
กับโกสุนระดมทหารทั้งสิ้นจากเมืองเสียวพายรีบยกตามไป
ลิโป ตันกง และโกสุนจัดเตรียมทหารแลว ลิโปก็รีบยกกําลังทหารมาไปเมืองชีจิ๋วตั้งแตวันนั้น ลวงยามสามก็
ถึงกําแพงเมืองชีจิ๋ว จึงรองใหทหารเปดประตูเมืองแจงวามีขอราชการสําคัญจะปรึกษากับเตียวหุย ขณะนั้น
ทหารของโจปารักษาเชิงเทินและประตูเมืองอยูเห็นเปนลิโปจึงเอาความไปรายงานใหโจปาทราบ โจปารีบมาที่
เชิงเทินเห็น ลิโปจึงสั่งทหารใหเปดประตูเมืองรับลิโปเขามา ทหารของลิโปก็โหรองและพากันยกเขาไปใน
เมืองชีจิ๋ว ทหารเตียวหุยเห็นทหารลิโปยกมาก็ตกใจ รีบวิ่งเขาไปหาเตียวหุย แตเตียวหุยเมาสุราหลับใหลอยู
ทหารจึงรีบปลุกใหตื่นแลวรายงานเหตุการณใหทราบ เตียวหุยทราบความก็ตกใจ รีบควาทวนออกไปยืนหนา
บานพัก เห็นทหารลิโปลอมอยู เห็นวาจะตอสูมิไดเพราะมีกําลังนอย ทั้งยังมึนเมาสุราอยู จึงวิ่งไปที่โรงมาขึ้น
มาพาทหารติดตามเพียงสิบแปดคนหนีออกจากเมืองชีจิ๋ว ทิ้งครอบครัวเลาปและขาวของทั้งสิ้นไวในเมืองชีจิ๋ว
ทหารลิโปเห็นเตียวหุยพาทหารหลบหนีออกจากประตูเมืองก็ไปรายงานใหลิโปทราบ ลิโปเห็นวายึดเมืองชีจิ๋ว
ไดโดยงายเชนนี้แลว และเตียวหุยก็มีฝมือกลาแข็ง จึงไมติดตามเตียวหุยตอไป แตโจปาพอตาลิโปนั้นยังคุม
แคนเตียวหุยอยูเปนอันมาก เห็นเตียวหุยหนีไปทั้งๆ ที่เมาสุราจึงรีบคุมทหารรอยเศษติดตามเตียวหุยไป เตียว
หุยหนีออกจากเมืองไปไมไกลนัก ไดยินเสียงทหารไลตาม มาก็หยุดดูวาเปนทหารของผูใด ครั้นเห็นเปนโจปา
จึงชักมากลับมาเผชิญหนากับโจปา โจปาเห็นเตียวหุยขับมาเขามาก็เรงฝเทามาเขารบดวยเตียวหุย ตอสูกันได
สามเพลงโจปาเห็นวาสูเตียวหุยไมไดจึงขับมาหนี เตียวหุยขับมาไลตามไปถึงริมแมน้ําทันเขากับโจปา จึงเอา
ทวนแทงโจปาตกมาตาย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ครั้นสวางทหารเตียวหุยที่หลบหนีออกจากเมืองติดตามมาทันจึงพากันไปหาเลาปตามเสนทางที่จะไปเมือง
ลําหยง ครั้นมาถึงเมืองอุไถก็พบกองทัพเลาป เตียวหุยจึงเขาไปหาเลาป เลาความใหเลาปฟงทุกประการ
บรรดาทหารของเลาปครั้นไดทราบความตางพากันเสียน้ําใจและหวงใยครอบครัวที่อยูในเมืองชีจิ๋วนั้น เลาป
เห็นคนทั้งปวงตกใจ จึงปลอบวา "ธรรมดาเกิดมาเปนชาติทหารแลว ถาจะเสียทีก็อยาเปนทุกข ถึงจะไดทีก็
อยายินดี" กวนอูสังเกตเห็นเตียวหุยมาแตตัว มิไดเห็นครอบครัวเลาปตาม มาดวย จึงถามวาครอบครัวพี่ใหญ
ของเราขณะนี้อยูที่ใด เตียวหุย จึงวาขาพเจารีบหนีมา ดังนั้นครอบครัวของพี่ใหญจึงยังคงคางอยูในเมืองชีจิ๋ว
เลาปไดยินก็เงียบงันไมวากลาวประการใด แตกวนอูฟงแลวก็โกรธ กระทืบเทาแลววาเตียวหุยวา กอนที่พี่ใหญ
จะยกมา นองเล็ก เจาใหสัญญาไววาอยางไร แลวไฉนจึงละสัญญานั้นเสีย ทําใหพี่ใหญ ตองเสียทั้งเมืองและ
เสียทั้งครอบครัว เจาจะรับผิดชอบเรื่องนี้อยางไรกัน เตียวหุยไดยินกวนอูตําหนิดังนั้น หันไปมองเลาปเห็นนิ่ง

57. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 57
ขรึมอยู สํานึกรับผิดชอบก็ประดังเขามาเต็มหัวใจ ทั้งรูสึกอับอายขายหนายิ่งนัก ประกอบกับเสียใจอยางสุดซึ้ง
ที่ทําใหพี่ใหญของตัวตองเสียทั้งเมือง และเสียทั้งเมีย เตียวหุยจึงกระชากกระบี่ออกจากฝกจะเชือดคอตาย
เลาปเห็นดังนั้นก็ตกใจ ปราดเขาถึงตัวเตียวหุย มือหนึ่งกอดเตียวหุยไว อีกมือหนึ่งชิงกระบี่จากมือเตียวหุยแลว
จึงวา "คําโบราณ กลาวไววา ธรรมดาภรรยาอุปมาเหมือนอยางเสื้อผา ขาดแลหายแลว ก็จะหาได พี่นอง
เหมือนแขนซายขวา ขาดแลวยากที่จะตอได แลว เราก็ไดสาบานไวตอกันวา ถาจะตายก็จะตายดวยกัน ซึ่งเสีย
เมืองชีจิ๋วและภรรยาเราไปทั้งนี้เปนแตการภายนอก จะฆาตัวเสียนั้นใชของ ทั้งนี้จะคืนมาก็หามิได ถาเรายังมี
ชีวิตอยูก็จะไดคิดอานทําการสืบไป จะมาตายเสียเปลาๆ ไมควรเลย"
คําพูดจากใจของเลาปครั้งนี้สะเทือนใจผูคนยิ่ง บรรดาทหารที่อยู ณ ที่นั้นยินคําเลาปแลวพากันรองไหสงสาร
และเลื่อมใสศรัทธาเลาปเปนยิ่งนัก เลาปเห็นทหารทั้งนั้นรองไหก็พลอยรองไหตาม ไปดวย กวนอู เตียวหุย
เห็นเลาปรองไหจึงพากันรองไหตาม ฝายลิโปครั้นไดเมืองชีจิ๋วแลวใจยังเกรงเลาปอยู จึงจัดทหารรอยหนึ่งไป
คุมครองครอบครัวเลาปแลวจัดการดูแลเลี้ยงดูเปนอันดี มิใหขาดตกบกพรอง
ฝายอวนสุดเจาเมืองลําหยง ครั้นไดทราบขาววาลิโปยึดไดเมือง ชีจิ๋วแลว จึงใหทหารถือหนังสือไปใหลิโป
ขอใหลิโปยกมาชวยรบดวยเลาป โดยสัญญาวาจะตอบแทนการครั้งนี้แกลิโปดวยขาวหมื่นถัง มาหารอย ทอง
เงินหมื่นตําลึง แพรพันพับ ลิโปเปนคนโลภเห็นรางวัลที่อวนสุดตั้งไวเปนจํานวนมากก็ตกลงที่จะยกไปรบดวย
เลาปลิโปจึงสั่งใหโกสุนคุมทหารหาหมื่นยกไปตีกระหนาบหลังเลาป ฝายเลาปตั้งคายยันอยูกับกิเหลง ครั้น
ทราบวาลิโปใหโกสุนยกทหาร มาตั้งคายกระหนาบหลังอยู เห็นวากําลังทหารนอยกวาขาศึก จึงปรึกษาดวยแม
ทัพนายกองวากองทัพเรามีกําลังนอย ทั้งอยูระหวางถูกกระหนาบดังนี้เห็นจะสูไปไมตลอด สมควรถอนทัพไป
ตั้งในที่ปลอดภัยเสียกอน ทุกคนเห็นพองกับเลาป
ครั้นค่ําลง ฝนตกหนัก เลาปจึงใชสุดยอดกลยุทธ "หนีในเมื่อตอสูไมชนะ" สั่งใหถอนทัพยกหนีจะไปเมืองกอง
เหลง ครั้นรุงขึ้นโกสุนทหารลิโปทราบวาเลาปถอยทัพหนีไปจึงไปพบกิเหลง แลวทวงถามของตอบแทนตาม
สัญญา แตกิเหลงปฏิเสธวาไมทราบเรื่องขอสัญญานี้ โกสุนจึงเลิกทัพกลับเมืองชีจิ๋ว สวนกิเหลงก็เลิกทัพกลับ
เมืองลําหยง แจงใหอวนสุดทราบความที่โกสุนมาทวงของตอบแทนตามสัญญา โกสุนกลับถึงเมืองชีจิ๋วก็
รายงานใหลิโปทราบวา กิเหลงปฏิเสธ ไมรับรูเรื่องสัญญา พอดีอวนสุดใหทหารถือหนังสือมาถึงลิโปวากองทัพ
โกสุนยกไปไมทันไดรบกับเลาป ดังนั้นจึงทวงขาวของตามสัญญายังไมได ตองรอใหไดตัวเลาปกอนจึงจะสง
ขาวของตามสัญญามาให ลิโปไดยินดังนั้นก็โกรธคิดจะยกไปรบดวยอวนสุด จึงใหหาบรรดาที่ปรึกษาและแม
ทัพนายกองมาปรึกษา ตันกงฟงความจากลิโปแลวเสนอวา ขณะนี้ยังไมสมควรรบดวยอวนสุด เพราะฝายเรา
เพิ่งตั้งตัวขึ้นมาใหม เหตุการณยังไมปกติดีนัก แตอวนสุดซองสุมผูคนและเสบียงไวเปนอันมาก หากทําศึกตอ
กันในสถานการณเชนนี้เห็นจะเสียทีแกอวนสุด ทั้งโจโฉก็อาจฉวยโอกาสยกมาซ้ําเติมก็จะเสียการไป
ลิโปจึงถามวาถาเชนนั้นควรดําเนินการตอไปอยางไร ตันกงจึงวาขณะนี้เลาปยกหนีไปเมืองกองเหลง หากไป
เขาดวยโจโฉ หรืออวนสุด เราก็จะเสียเปรียบ ดังนั้นจึงควรเกลี้ยกลอมเลาปเขามาเปนพวกใหอยูที่เมืองเสียว
พายเสียกอน หากจะทําศึกกับอวนสุดตอไปก็จะไดอาศัยเลาป กวนอู เตียวหุย เปนกําลัง ลิโปเห็นดวยกับ
ขอเสนอของตันกง จึงใหทหารถือหนังสือไปเชิญเลาปมาอยูเมืองเสียวพาย ในขณะนั้นเลาปตั้งคายพักทหาร
อยูที่เมืองกองเหลง อวนสุดทราบขาวจึงจัดกองทัพยกไปตี เลาปเห็นทหารอวนสุดยกมาเปนจํานวนมากก็พา
ทหารหนีออกจากเมืองกองเหลง และไดพบกับทหารของลิโปที่ถือหนังสือมาเชิญนั้น เลาปทราบความตาม
หนังสือของลิโปแลว จึงปรึกษาดวยกวนอูวา ลิโปมีหนังสือมาทั้งนี้เจามีความเห็นเปนประการใด กวนอูจึงวาลิ
โปเปนคนเนรคุณ ไมควรของแวะดวย เพราะการคบคนพาลเปนอัปมงคล ทั้งลิโปเพิ่งยึดเอาเมืองชีจิ๋ว แลว
กลับมาเชิญไปอยูเมืองเสียวพายเชนนี้ นาจะเปนการเชิญโดยไมสุจริต โดยจะคิดทํารายในภายหลัง แตเลาป
เห็นวาลิโปมีหนังสือมาเชิญโดยสุจริต สมควรที่จะตอบรับแลวไปอยูเมืองเสียวพาย
กวนอูไดฟงดังนั้นก็ตามใจเลาป ดังนั้นเลาปจึงสั่งใหทหารยกไปเมืองเสียวพาย ครั้นมาถึงกลางทางพบทหาร
ของลิโปเชิญนางกําฮูหยิน นางบิฮูหยิน และผูคนในครอบครัวของเลาปเขามาแลวรายงานวาลิโปเชิญทานไป
อยูเมืองเสียวพายโดยสุจริต ดังนั้น จึงใชใหขาพเจานําครอบครัวของทานมาสงเพื่อจะไดนําไปเมืองเสียวพาย
พรอมกันเลาปถามภรรยาทั้งสองวา ระหวางที่ลิโปยึดเมืองชีจิ๋วนั้นไดปฏิบัติตอพวกเจาอยางไร ภรรยาทั้งสอง
ของเลาปตอบวาลิโปไดปฏิบัติตอพวกเราดวยดี ไมมีบกพรอง ไดใหทหารพิทักษอารักขาปลอดภัยทุกประการ
ทั้งไดจัดสงขาวปลาอาหารอยางดีมิไดขาดเลย เลาปไดฟงเชนนั้นจึงวากับกวนอู เตียวหุยวา คําพี่สะใภทั้งสอง
ของเจาเห็นไดวาลิโปยังคงมีใจกตัญูตอเรา การเชิญไปอยูเมืองเสียวพายจึงนาจะเปนไปโดยสุจริต ดังนั้นเรา
จําเปนที่จะตองไปพบ กับลิโปที่เมืองชีจิ๋วเสียกอน กวนอูเห็นพองกับเลาป แตเตียวหุยนั้นยังผูกใจเจ็บอยูจึงวา
ตัวขาพเจาจะขอนําพี่สะใภตรงไปเมืองเสียวพายกอน พี่ใหญเสร็จธุระแลวก็จงรีบตามไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

58. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 58
เลาปจึงพากวนอูและทหารยกไปเมืองชีจิ๋วเพื่อพบกับลิโป ฝายลิโปทราบวาเลาปรับคําเชิญและกําลังมาที่เมือง
ชีจิ๋ว จึงออกมาตอนรับเลาปแลวเชิญเขาไปที่จวนเจาเมืองแลววา ขาพเจามาอยูเมือง ชีจิ๋วนี้จะไดคิดแยงชิง
สมบัติของทานนั้นหามิได กรณีเกิดแตเตียวหุยเมาสุรา ทําหยาบชากับขุนนางขาราชการ แลวโบยพอตาของ
ขาพเจาใหไดรับเจ็บอาย เพราะเหตุเพียงแคพอตาขาพเจาดื่มสุราไมไดเทานั้น ขาพเจาจึงจําเปนตองมารักษา
เมืองชีจิ๋วไวใหทาน บัดนี้ทานกลับมาแลวจงรับเปนเมืองเจาชีจิ๋วตอไปตามเดิมเถิด
คําพูดลิโปเชนนี้จะเปนการพูดจากใจจริง หรือพูดโดยมารยาท หรือพูดเพื่อใหเห็นวามิไดคิดแยงชิงเบียดเบียน
เลาปก็ตามที แตตองนับวาลิโป ณ บัดนี้ชางเจรจายิ่งขึ้นจึงพูดจาความเมืองไดนาฟง แตนาจะมิใชใจจริง
เพราะความตั้งใจเดิมของลิโปในการยึดเมืองชีจิ๋วก็เพื่อตั้งตัวขึ้นเปนใหญ ลิโปและตันกงคงจะปรึกษากันแลววา
ถึงแมจะพูดเชนนี้ เลาปคงจะไมรับเอาเมืองชีจิ๋วกลับไป
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ลูกเสือยางเขาสูปาใหญ (ตอน 76)
เลาปฟงคําลิโปแลวก็รูใจลิโป จึงวาอันเมืองชีจิ๋วนี้เปนเมืองใหญ เกินกวากําลังสติปญญาของขาพเจาจะรักษา
ไวได แตเดิมมาขาพเจาก็ไดออนวอนขอใหทานรับเปนเจาเมืองแตทานปฏิเสธเสีย บัดนี้ทานมาอยูเมืองชีจิ๋วก็
ดีแลว แสดงวาสวรรคเปนใจเอื้อใหทานไดครองเมือง ราษฎรจะเปนสุขก็เพราะทาน สวนตัวขาพเจาเต็มใจที่จะ
ไปอยูเมืองเสียวพาย ลิโปไดคะยั้นคะยอใหเลาปเปนเจาเมืองตอไป แตเลาปยืนกรานไมยอมรับ และยืนยันใหลิ
โปเปนเจาเมืองชีจิ๋ว ลิโปจึงคํานับเลาปแลววาเมื่อทานยืนกรานดังนี้ ขาพเจาก็จําใจตองทําตามใจทานแลว ลิ
โปจึงสั่งใหแตงโตะเลี้ยงเลาปและสนทนากันตอจนสมควรแกเวลา เลาปจึงขอลาลิโปแลวยกไปเมืองเสียวพาย
ครั้นถึงเมืองเสียวพาย เลาปเห็นกวนอู เตียวหุย ยังมีทาทีแสดงความไมพอใจลิโปอยู จึงวาธรรมดาผูคิดการ
หวังเปนใหญนั้นตองเปยมดวยความอดทนทั้งกายและใจ ยามใดโอกาสยังไมเปนใจ ก็ตองอดทน อดออม
จิตใจไมใหทอถอย กลาที่จะยอมคุดคูอยูในที่อันจํากัด ยามใดเปนโอกาสจะทําการไดสําเร็จก็ชวงชิงโอกาสไว
ไดไมปลอยใหหลุดมือ แลววาเมื่อครั้งฮั่นสินทหารเอกของพระเจาฮั่นโกโจยังคงเปนทหารเอกอยูนั้น ก็เคย
ยินยอมลอดหวางขาของนักเลง อดออมน้ําใจ แมวาจะถูกเขาหยามเหยียดถึงเพียงนั้น พวกเราในวันนี้ยังไม
ถึงกับตองทนเจ็บอายเหมือนฮั่นสินนั้น พวกเจาจึงตองตระหนักความขอนี้ไวใหจงดี โอกาสเปดทางแกเราวัน
ใดแลวคอยคิดการตอไป
เมื่อเลาปมาอยูเมืองเสียวพายแลว ลิโปไดจัดสงเสบียงอาหารและของกํานัลไปใหเลาปเปนเนืองนิจ ทําให
ความขุนของหมองใจของทั้งสองฝายเปนปกติลง ฝายซุนเซ็กหลังจากสิ้นบุญซุนเกี๋ยนแลว ตราพระลัญจกรที่
ซุนเกี๋ยนไดไวจึงตกทอดมาถึงซุนเซ็กผูบุตร ซุนเซ็กไดเก็บรักษาตราพระลัญจกรนั้นไวเปนความลับ แต
อาถรรพตราพระลัญจกรนั้นยังคงสําแดงอานุภาพ การปรากฏวานับแตซุนเซ็กไดตราพระลัญจกรมาครองก็
ตกต่ําเสื่อมถอยลงจนกระทั่งตกมาเปนลูกนองของอวนสุด ณ เมืองลําหยง อวนสุดไดตั้งใหซุนเซ็กเปนนายพัน
ทหารราบ สังกัดกองทัพเมืองลําหยง แตตัวซุนเซ็กนั้นรูปงาม แคลวคลอง องอาจกลาหาญ แตมีความออน
นอมถอมตนตอผูใหญ ดังนั้นอวนสุดจึงพึงพอใจซุนเซ็ก บางครั้งถึงกับทอดถอนใจใหญรําพึงวาถาตัวเรามีบุตร
อยางซุนเซ็กสักคนหนึ่ง ถึงจะตายก็นอนตาหลับ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ตอมาเมืองเกงกวนแข็งขอ ไมฟงคําสั่งของอวนสุด อวนสุดจึงสั่งใหซุนเซ็กยกทหารไปตีเมืองเกงกวน แลว
เอาชนะไดโดยงาย ครั้นซุนเซ็กยกทหารกลับมาแลวรายงานชัยชนะใหอวนสุดทราบ อวนสุดก็ยิ่งพึงใจ และสั่ง
ใหซุนเซ็กยกทหารไปตีเมืองโลกั๋ง ซึ่งแข็งขอ กับเมืองลําหยงอีกเมืองหนึ่ง ซุนเซ็กยกทหารไปปราบปราม
เมืองโลกั๋งไดสําเร็จราบคาบอีกเมืองหนึ่ง จึงยกกองทัพกลับเมืองลําหยง ครั้นอวนสุดไดทราบขาวชัยชนะก็มี
ความยินดี สั่งใหจัดงานสโมสรสันนิบาตฉลองชัยชนะเพื่อเปนเกียรติแกซุนเซ็ก ในงานเลี้ยงนั้นอวนสุดถึงกับ
ลุกมาที่โตะของซุนเซ็กแลวจูงมือซุนเซ็กไปนั่งกินโตะที่โตะเดียวกัน ซุนเซ็กตั้งใจคอยวาอวนสุดจะปูนบําเหน็จ
แตเสร็จงานเลี้ยงแลวอวนสุดก็ไมไดพูดถึงเรื่องนี้ กลับกลาวอางในงานสโมสรสันนิบาตวา การที่ซุนเซ็กชนะ
ศึกถึงสองครั้งนั้นเปนเพราะบุญวาสนาของอวนสุดเองที่จะไดเปนใหญในแผนดิน ครั้นเลิกงานซุนเซ็กกลับมาที่
พักดวยความผิดหวัง และนอยใจ อวนสุดที่ไมเห็นคุณงามความดี ทั้งยังแสดงทาทีเหลิงระเริงในอํานาจ ของ
เจาเมือง ลวงยามสองแลว ซุนเซ็กก็ยังนอนไมหลับ เห็นแสงแหงพระจันทรจรัสงามตาจึงลงมาเดินในสวน
ดอกไมหนาบาน สายตาซุนเซ็กทอดไปตามตนไมในสวนที่กระทบกับแสงพระจันทร แลวเงยหนาขึ้นมองไปใน
อากาศ พลันมีเมฆกลุมหนึ่งลอย ผานดวงจันทรมีลักษณะดั่งขุนศึกกําลังขี่มาลักษณาการเดียวกันกับซุนเกี๋ยนผู
บิดา สายใจซุนเซ็กก็หวนรําลึกถึงบิดา ซึ่งมีเกียรติภูมิลือลั่นสนั่นลุมน้ําแยงซี คํานึงขึ้นวาตัวเราบัดนี้สิ้นลายเสือ
ของบิดา ตองตกมาเปนขาอวนสุดเหมือนกับเปนลูกสุนัข คํานึงดั่งนี้แลวก็เสียใจนัก ลืมตัวรองไหโฮออกมา ใน
พลันนั้นก็มีเสียงพูดดังมาจากขางหลังวา ไฉนนายนอยจึงมารองไหในสวนดอกไมในยามดึกดื่นดังนี้ มีการใด

59. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 59
วิตกขุนของอยูในใจ จงบอกกับขาพเจาเถิด ซุนเซ็กตกใจไดสติเหลียวกลับไปเห็นเปนจูตี ที่ปรึกษาเกาของ
ซุนเกี๋ยนก็ดีใจ รีบเชิญจูตีไปนั่งสนทนากันที่เกาอี้ในสวนนั้น
จูตีจึงวาเมื่อครั้งบิดาทานยังมีชีวิตอยูนั้น มีการใหญนอยก็จะปรึกษาดวยขาพเจาสิ้น ค่ําคืนนี้พระจันทรงามตา
นัก ตัวขาพเจาเปนคนมีอายุแลวนอนไมหลับ จึงลุกออกมาเดินชมแสงแหงจันทรลวงมาถึงสวนดอกไมหนา
บานทาน ก็ไดยินเสียงนายนอยรองไห ดังนั้นมีทุกขรอนประการใดจงวางใจขาพเจาเหมือนดั่งครั้งบิดาทานยังมี
ชีวิตอยูเถิด ซุนเซ็กจึงวา นับแตขาพเจามารับราชการดวยอวนสุด ไดทําความชอบไวมากแตอวนสุดกลับไม
เคยเห็นคุณงามความชอบ มิหนําซ้ํายังมีทาทียโสวางอํานาจ ขาพเจานี้คิดอานจะทําการใหเหมือนบิดา แตจน
ใจดวยขาดกําลังทําการไมตลอด หวนรําลึกถึงเกียรติภูมิของบิดาแลวสลดใจนักจึงรองไห บัดนี้มาพบหนาทาน
จึงอิ่มใจเหมือนดังวาบิดายังอยูคอยอุมชูมิใหตกต่ํา จูตีจึงวาแตครั้งบิดาทานมีชีวิตอยู ไดวาดหวังอุดมการณวา
ตระกูล "ซุน" จะตั้งตัวเปนใหญไดก็จะตองเขาครองแควนกังตั๋งใหไดกอน อันดินแดนฝงใตของแมน้ําแยงซีก
วางใหญไพศาลอุดมสมบูรณ พรั่งพรอมดวยผูคนแลเสบียงอาหาร ทั้งยังมีแมน้ําแยงซีเปน ปราการใหญ
ปองกันภัยขาศึก ดังนั้นหากนายนอยจะคิดอานทําการ อยางบิดาก็จงหาทางตั้งหลักปกฐาน ณ ดินแดน
กังตั๋งนั้นจงสําเร็จเถิด ซุนเซ็กไดยินคําจูตีกลาวถึงอุดมการณของบิดาก็เห็นทางสวาง ตัดสินใจดําเนินการตาม
แนวทางที่ซุนเกี๋ยนเคยคิดการไวกับที่ปรึกษาผูนี้ จึงถามวาจะทําการประการใดจึงเปนใหญในแควนกังตั๋งได จู
ตีจึงวาขอใหนายนอยไปแจงแกอวนสุดวาบัดนี้งอเกงเจาเมือง ตันเอี๋ยง ผูเปนนาชายกําลังขัดแยงกับเลาอิ้ว
เจาเมืองเอียงจิ๋ว นายนอยไดฝากมารดาและครอบครัวอยูที่เมืองตันเอี๋ยง จึงเกรงวาจักเปนอันตราย แลวขอยก
ทหารไปชวยงอเกง และขอตีเมืองเอียงจิ๋วใหแกอวนสุดในคราวเดียวกัน จากนั้นจึงคอยคิดการใหญตอไป
ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นวา แผนการนี้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก ลูกเสือใหญคืนเขาสูปายอมตองเปนเจาปาเปนแนแท ซุน
เซ็กและจูตีไดยินดังนั้นก็ตกใจ ครั้นเจาของเสียงเดินเขามาใกลเห็นเปน ลิหอมที่ปรึกษาของอวนสุดก็ยิ่งตกใจ
ซุนเซ็กเอามือกุมกระบี่ไวมั่น แตลิหอมยกมือเปนเชิงหามซุนเซ็กแลววาทานอยาเพิ่งวูวาม ขาพเจามาดีดอก
แลววาความที่ทานสนทนากันนั้นขาพเจาไดยิน สิ้นแลวตองดวยความคิดขาพเจานัก ตัวขาพเจานี้แมเปนที่
ปรึกษาของอวนสุดมาชานาน แตหาความหมายความเจริญอันใดมิได ไมตางอันใดกับเจว็ด จึงคิดที่จะหาผูมี
สติปญญาคิดการใหญไวเปนที่พึ่ง สืบไป ขาพเจาไดยินคําสนทนาแลวมีความเลื่อมใสยิ่งนัก เต็มใจที่จะเขา
รวมทําการดวยทาน และจะเอาทหารของขาพเจารอยกวาคนมาสวามิภักดิ์ดวย
ลิหอมกลาวตอไปวา แผนการที่ไดยินทั้งสิ้นนั้นเปนแนวทางการเมืองที่ถูกตอง และจะไดรับความสนับสนุนจาก
ราษฎรเปนมั่นคง ขาพเจาวิตกอยูก็แตวากําลังเรายังนอยนัก การไปขอยืมทหารอวนสุด อาจไมบรรลุดัง
ประสงค เพราะอวนสุดเปนคนใจแคบ คงจะไมยินยอมใหทหารแกทานยกไปทําการ ซุนเซ็กไดฟงลิหอมก็ดีใจ
กระทําคารวะลิหอมแลววา ทานเมตตามาเขาดวยชวยขาพเจาในครั้งนี้เปนพระคุณหนักหนา อยาไดวิตกวาอวน
สุดจะไมใหทหาร เพราะขาพเจานี้มีตราพระลัญจกรอันเปนที่ปองปรารถนาของบรรดาเจาเมืองทั้งปวง ขาพเจา
จะขอทหาร จากอวนสุดแลวมอบตราพระลัญจกรไวเปนประกันวาจะคืนทหารเมื่อการเสร็จแลว เชื่อวาอวนสุด
คงจะยินยอมพรอมใจ จูตีและลิหอมไดยินดังนั้นก็เห็นดวย และเชื่อวาอวนสุดเปนคนมักใหญใฝสูง คงจะรับ
จํานําตราพระลัญจกรไวตามความคิดของซุนเซ็กจึงเสนอใหซุนเซ็กรีบดําเนินการตามแผนการที่วางไว
รุงขึ้นซุนเซ็กจึงไปหาอวนสุดที่จวนเจาเมือง ทําหนาเศราแลวกลาววากอนหนาที่ขาพเจาจะมารับราชการดวย
ทานนั้นไดนํามารดาและครอบครัวไปฝากไวกับงอเกงเจาเมืองตันเอี๋ยงผูเปนนาชาย บัดนี้เลาอิ้วเจาเมืองเอียง
จิ๋วบีบคั้นงอเกงแลวจะยกกองทัพไปตีเมือง ตันเอี๋ยง ขาพเจาเกรงวามารดาและนาชายจักเปนอันตราย จึงใคร
ขอทหารทานยกไปชวยงอเกงและมารดาเสร็จการแลวจะยกกลับมาเมือง ลําหยง แลววาเพื่อเปนหลักประกัน
ความซื่อตรงของขาพเจา จะมอบตราพระลัญจกรไวแกทาน เมื่อใดที่ขาพเจาคืนทหารแกทานแลว ก็จะรับตรา
พระลัญจกรกลับคืน แลวซุนเซ็กไดเอาตราพระลัญจกรออกมาแสดง อวนสุดไดยินคําวาตราพระลัญจกรก็ดีใจ
จนเนื้อเตน รับเอาตราพระลัญจกรจากซุนเซ็กมาพิจารณาก็รูวาเปนของแทสําหรับพระมหากษัตริยมาแตกอนจึง
วาทานจะปรารมภไปไยกับการขอยืมทหารไปทําการครั้งนี้ เพราะเปนการแสดงออกถึงความกตัญูตอผูมีคุณ
ซึ่งยอมเปนธุระที่เราตองชวยเหลืออยูแลว แตเมื่อทานจะไปในราชการศึก เราก็จะรักษาตราพระลัญจกรไวให
อวนสุดรีบเรียกทหารใหเอาตราพระลัญจกรไปเก็บ แลวออกปากอนุญาตใหซุนเซ็กยกทหารไปตามคําขอ สั่ง
ใหจัดทหารสามพันและมาศึกหารอยมอบแกซุนเซ็ก แลวกําชับวาเสร็จการแลวใหรีบยกกลับมา อยาไดทํา
กระทําการใดนอกเหนือจากที่กลาวนี้เพราะตัวเจายังเยาวนักเกรงวาจะเสียทีแกขาศึก
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
เมื่อเจากลับมาแลว เราจะตั้งใหเจาเปนขุนนางเมืองลําหยง ในความคิดของอวนสุดนั้นไมคิดที่จะคืนตราพระ
ลัญจกรใหแก ซุนเซ็ก ดังนั้น เมื่อใดที่ซุนเซ็กกลับมา อวนสุดจึงแจงวาจะปูนบําเหน็จแคตั้งใหเปนขุนนาง แต
ไมพูดวาจะคืนตราพระลัญจกร ซุนเซ็กไดฟงคําอวนสุดสมดังประสงคก็ดีใจ แมวาอวนสุดจะไมพูดถึงการคืน
ตราพระลัญจกรเมื่อกลับมา เพราะซุนเซ็กนั้นเห็นความสําคัญของการไดครองแควนกังตั๋งยิ่งกวาตราพระ

60. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 60
ลัญจกร และเพื่อใหการใหญดําเนินไปโดยราบรื่น ซุนเซ็กจึงวาขาพเจายังเยาวอยูดังคําทาน เกรงจะทําการไป
ไมตลอด ดังนั้นจึงขอตัวลิหอม จูตี ไปเปนที่ปรึกษาและขอเทียเภา ฮันตง อุยกาย ซึ่งเปนทหารเกา ของบิดา
ไปทําการดวย อวนสุดกําลังคิดถึงตราพระลัญจกรและคิดถึงการอาศัยตราพระลัญจกรตั้งตัวขึ้นเปนเจา ไม
สนใจเรื่องอื่นใด ครั้นไดยินคําขอตัวที่ปรึกษาและทหารเกาของซุนเกี๋ยน ก็มิไดสนใจหรือสงสัยประการใด ออก
ปากอนุญาตตามที่ซุนเซ็กตองการ
ซุนเซ็กไดรับมอบทหารและมาศึกแลวก็พาที่ปรึกษาและทหารของบิดายกออกจากเมืองลําหยง เคลื่อนไปตาม
เสนทางที่จะไปเมือง ตันเอี๋ยง กองทหารของซุนเซ็กเคลื่อนไปไดไมทันนาน ก็สวนกับทหารหนวยหนึ่งยกสวน
ทางมา ปรากฏวาเปนจิวยี่ซึ่งซุนเซ็กไดรูจักตั้งแตครั้งที่ซุนเกี๋ยนเขารวมกองทัพปฏิวัติยกไปรบกับตั๋งโตะ ใน
ครั้งนั้นซุนเกี๋ยนไดพาครอบครัวไปอาศัยอยูที่เมืองชีเสงใกลกับบานของจิวยี่ ดังนั้นซุนเซ็กและจิวยี่จึงไดคบหา
กันมาอยางสนิทสนม แตจิวยี่นั้นออนวัยกวาซุนเซ็กสองเดือนจึงเรียกซุนเซ็กวาพี่ ซุนเซ็กและจิวยี่เห็นกันแลว
ตางก็หยุดมาแลวลงมาหากัน จิวยี่คารวะซุนเซ็กทักทายกันตามธรรมเนียมแลวจึงถามซุนเซ็กวาจะยกทหารไป
ที่ใด ซุนเซ็กจึงเลาความที่คิดการกันนั้นใหจิวยี่ฟงทุกประการ จิวยี่ทราบความแลวมีความยินดีจึงวาขาพเจามี
ความเลื่อมใสศรัทธาในอุดมการณของพี่ทาน จะขอติดตามรับใชพี่ทานไปทําการใหญจนกวาจะสําเร็จ
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
สรางเสริมกําลังเตรียมตั้งตัว(ตอน 77)
ซุนเซ็กไดฟงวาจิวยี่จะรวมทําการดวยก็ยินดียิ่งนัก เขากอด เอาจิวยี่ไวแลววาคําของนองทานเปรียบดังสายฝน
โปรยมายามหนาแลง ตนไมใบหญาดั่งขาพเจานี้ยินแลวอิ่มใจสดชื่นยิ่งนัก มั่นใจวาการใหญของเราจักสําเร็จ
เปนมั่นคง ซุนเซ็กไดแนะนําใหจิวยี่รูจักกับจูตีและลิหอม จิวยี่กระทําคารวะแกสองที่ปรึกษาแลวถามซุนเซ็กวา
ในดินแดนกังตั๋งนี้มีสองบัณฑิตแซเตียว ทานรูจักหรือไม ซุนเซ็กไมตอบคําแตถามกลับมาวา สองบัณฑิตตาม
คําทานนี้เปนผูใดหรือ จิวยี่จึงวาคนหนึ่งชื่อเตียวเจียว เปนชาวเมืองเพงเสีย อีกคนหนึ่งชื่อเตียวเหียน เปน
ชาวเมืองกองเหลง ทั้งสองคนนี้เจนจบพิชัยสงครามศาสตรการปกครองแลกฎแหงฟาดิน หากไดตัวมาทําการ
แลว การใหญของพี่ทานก็จะสําเร็จโดยงายดาย และบัดนี้บัณฑิตทั้งสองคนนี้ไดหลบโจรภัยมาอยูในเมืองนี้
ชอบที่พี่ทานจะไดไปเชิญมารวมทําการดวย ซุนเซ็กไดฟงคําจิวยี่ก็ดีใจนัก สั่งใหทหารปลงทัพไว ณ ที่นั้น
แลวใหทหารคนสนิทนําขาวของเงินทองจํานวนมากไปมอบแกบัณฑิตทั้งสอง และขอเชิญมาพบกับซุนเซ็ก ณ
คายทหาร แตทหารคนสนิทกลับมารายงานซุนเซ็กวา ไดไปพบบัณฑิตทั้งสองแลวแตทั้งสองคนไมยอมรับ
ของกํานัลและไมยอมมาพบ
ซุนเซ็กไดฟงรายงานแลวจึงปรึกษาจิวยี่วาจะทําประการใดจึงจะไดตัวบัณฑิตทั้งสองมาทําการดวย จิวยี่จึงวา
บัณฑิตทั้งสองมีสติปญญา พี่ทานใหทหารไปเชิญมาพบคงจะคิดวาเราไมเห็นความสําคัญแหงสติปญญา จึง
ไมยอมมา ดังนั้นพี่ทานจึงควรออกไปเชิญดวยตนเองเถิด ซุนเซ็กเห็นชอบกับขอเสนอของจิวยี่ จึงพากันไปยัง
บานของเตียวเจียวและเตียวเหียน ซุนเซ็กคารวะแลวไดสนทนากับบัณฑิตทั้งสองเกี่ยวกับสถานการณ
บานเมืองอยางกวางขวางเปนที่ตองใจของกันและกัน ซุนเซ็กจึงแจงแผนการของตนใหสองบัณฑิตทราบ ทั้ง
เตียวเจียวและเตียวเหียน หลังจากสนทนากับซุนเซ็กแลว เกิดความประทับใจ ครั้นไดทราบอุดมการณที่จะตั้ง
ตนเปนใหญในดินแดนกังตั๋งก็ยินดีและตอบรับคําเชิญของซุนเซ็ก แลวพากันมายังคายทหาร
กลับมาถึงคายแลว ซุนเซ็กไดเรียกประชุมที่ปรึกษาและแมทัพนายกองประกาศแตงตั้งใหเตียวเจียวเปนรองแม
ทัพ และให เตียวเหียนเปนเสนาธิการของกองทัพ แลวจัดงานเลี้ยงตอนรับทั้งสองบัณฑิต ณ คายนั้น รุงขึ้นซุน
เซ็กจึงสั่งใหเคลื่อนกองทัพขามแมน้ําแยงซีเพื่อกําจัดเลาอิ้ว ซึ่งบัดนี้เสียทีแกอวนสุดแลวยกมาตั้งอยูที่
เมืองขยกโอ ซุนเซ็กยกกองทัพขามแมน้ําแยงซีเขาสูดินแดนอันเปนแควน กังตั๋งประดุจดั่งลูกพยัคฆกําลังเขา
สูปารอวันเวลาเจริญวัยเติบใหญเปนเจาปาดังนี้
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
อันวิสัยพญาครุฑนั้นอาจบินสูงเทียมเมฆ ในขณะเดียวกันก็อาจบินต่ําระดับยอดหญา แตกตางกับนกกระจอกที่
แมวาสามารถบินสูงกวายอดหญาแตก็หาสามารถบินสูงเทียมเมฆไดไม เชนเดียวกับลูกเสือแมวายังเล็กและ
กําลังวังชายังไมเขมแข็งดุจพญาพยัคฆ แตในทามกลางดงสมันนั้นลูกเสือก็ยังกลาแกรงเขมเข็งนาเกรงขามยิ่ง
กวาสมันทั้งฝูงมากนัก อันดินแดนแถบใตแมน้ําแยงซี โดยเฉพาะบริเวณอันเปนปากน้ําดานตะวันออกที่เรียกวา
กังตั๋งนั้น นับแตโบราณกาลมาราษฎร ใฝการคาขายแลทํามาหากิน มีความเกงกลาสามารถในเชิงการคา ยาก
จะหาชาวจีน ณ ดินแดนแควนอื่นเทียบเทียม แตสําหรับการศึกแลวกลับตรงกันขามอยางสิ้นเชิง ราษฎรเกรง
กลัวการเปนทหาร และพยายามหลีกหนีไมยอมเปนทหารแมเปนทหารแลวสวนใหญก็เปนดวยจําใจ หาไดคิด

61. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 61
อานฝกปรือการศึกสงครามเหมือนกับชาวภาคเหนือไม ดังนั้นการจัดกองทัพ การฝกทหาร การเตรียมรบ
ตลอดจนการฝกฝนทางยุทธวิธีของชาวภาคใตแมน้ําแยงซีจึงออนดอยโดยทั่วไป
เหตุนี้เมื่อซุนเซ็กคิดอานสืบสานอุดมการณของซุนเกี๋ยนผูบิดา ยาตรากองทัพขามแมน้ําแยงซีลงมาที่ดินแดน
กังตั๋งจึงประดุจดั่งลูกพยัคฆกําลังฝาเขามาในดงสมันฉะนั้น ฝายเลาอิ้วครั้นทราบวาซุนเซ็กยกกองทัพขาม
แมน้ําแยงซีมุงมาที่เมือง ขยกโอ จึงสั่งใหเชิญบรรดาที่ปรึกษาแมทัพนายกองเตรียมรับมือกับกองทัพซุนเซ็ก
เตียวเองนายทหารของเลาอิ้วไดขันอาสาขอยกทหารไปตั้งสกัดกองทัพของซุนเซ็กที่ตําบลงิวจู ซึ่งเปนที่ราบ
ลุมริมทะเลสาบเปนพื้นที่จํากัด หากซุนเซ็กยกมาแมจะมีทหารมากกวาภูมิประเทศก็จะบีบบังคับใหเหมือนนอย
ยอมตั้งรับศึกมิใหฝาลงมาได
ขณะนั้นไทสูจูซึ่งเดินทางมาจากการไปชวยเหลือขงหยงที่เมืองปกไฮ ไดมาพบเลาอิ้วตามคําเชิญแลวตกลง
เขารับราชการดวยเลาอิ้ว เมื่อไดฟงเตียวเองเสนอแผนการสกัดทัพซุนเซ็กดังนั้นจึงขออาสาเปนกองหนา แต
เลาอิ้วไมเห็นดวย อางวาไทสูจูยังเปนเด็กอยู ไทสูจูเห็นเลาอิ้วไมไววางใจก็เสียใจ แตเปนผูนอยจึงนิ่งเก็บ
ความเสียใจนั้นไวแตลําพัง เลาอิ้วไดตั้งใหเตียวเองเปนแมทัพ ยกทหารไปสกัดกองทัพซุนเซ็กที่ตําบลงิวจู ถึง
ที่หมายแลวใหทหารตั้งคายมั่นลงไว แลวแตงทหารออกไปลาดตระเวนระวังเหตุการณตามธรรมเนียมศึก แลว
ออกหมายเกณฑชายฉกรรจในพื้นที่เขามารับราชการทหาร และเกณฑเสบียงจากราษฎรไดเปนจํานวนกวา
หมื่นถัง จึงใหตั้งคลังเสบียงไวหลายแหง พรอมที่จะยันทัพซุนเซ็กไดนานนับเดือน
ฝายซุนเซ็กเมื่อยกกองทัพมาถึงตําบลงิวจู เห็นกองทัพเตียวเองตั้งสกัดอยูจึงสั่งใหอุยกายออกไปรบดวยเตียว
เอง ในขณะที่เตียวเองรบกับอุยกายอยูนั้น พลันมีแสงเพลิงลุกขึ้นในคายของเตียวเอง และทหารไดวิ่งมา
รายงานเตียวเองวาบัดนี้มีกลุมโจรปานําโดยเจียวขิมและจิวทาย มีกําลังพลประมาณสามรอยไดพากันบุกเขา
ไปในคาย แลวเผาคายทําใหทหารแตกตื่นอลหมานอยู เตียวเองไดฟงก็ตกใจรีบชักมาผละจากอุยกาย แลวสั่ง
ทหาร ใหรีบถอยเขาคาย ซุนเซ็กเห็นดังนั้นจึงสั่งทหารใหไลตามตีเตียวเอง และฆาฟนทหารของเตียวเอง
บาดเจ็บลมตายลงเปนอันมาก เตียวเองเขาคายไมไดก็รีบพาทหารหนีไปเมืองขยกโอ ซุนเซ็กจึงยกทหารเขา
ยึดคายของเตียวเอง ยึดสินศึกและเสบียงไดเปนจํานวนมาก ทหารของเตียวเองที่หนีไมทันไดเขาสวามิภักดิ์
ดวยซุนเซ็กสิ้น
ฝายเจียวขิมและจิวทาย ครั้นซุนเซ็กยึดคายไดแลวก็พาพรรคพวกเขามาคารวะซุนเซ็กแลววาพวกขาพเจาเปน
โจรปาไดทราบกิตติศัพทวาทานมีน้ําใจโอบออมอารีรักราษฎร และมีสติปญญาเปนอันมาก จึงพากันยกมาจะ
เขาทําการดวยทาน แตเห็นกองทัพของทานกําลังรบอยูกับเตียวเอง จึงพาพรรคพวกบุกเขามาในคายแลวจุด
เพลิงเผาคายเสีย ซุนเซ็กไดฟงก็ยินดี ใหรับเจียวขิมและจิวทาย รวมทั้งพรรคพวกสามรอยนั้นเปนทหารใน
กองทัพ และเกลี้ยกลอมบรรดาชายฉกรรจในเมืองเขาเปนทหาร ซุนเซ็กไดทหารเพิ่มขึ้นจากการศึกครั้งนี้อีก
กวาสี่พันคน ครั้นจัดสังกัดทหารใหมเกาแลว ซุนเซ็กจึงสั่งใหเคลื่อนกองทัพไปเมืองขยกโอ
ฝายเตียวเองครั้นพาทหารที่แตกหนีไปถึงเมืองขยกโอ ไดเขาไปรายงานการศึกใหเลาอิ้วทราบ เลาอิ้วก็โกรธ
สั่งใหเอาตัวเตียวเอง ไปประหารชีวิต แตบรรดาแมทัพนายกองไดออนวอนรองขอชีวิตเตียวเองไว เพราะเห็น
เปนทหารมีฝมือ ยามหนาศึกเชนนี้ไมสมควรฆาทหารและเสนอวาสมควรใหเตียวเองยกไปตั้งสกัดกองทัพของ
ซุนเซ็กอีกครั้งหนึ่ง โดยใหยกไปตั้งที่เมืองเลงเหลง เลาอิ้วเห็นชอบตามคําขอรองของบรรดาแมทัพนายกอง
จึงใหงดโทษประหารไวแลวสั่งใหเตียวเองยกทหารไปตั้งสกัดกองทัพของซุนเซ็กไวที่เมืองเลง เหลง สวนตัว
เลาอิ้วยกทหารอีกกองหนึ่งออกไปตั้งสกัดซุนเซ็กที่เชิงเขาสินเตง ทางดานทิศเหนือของเมืองขยกโอ ฝายซุน
เซ็กครั้นยกกองทัพมาถึงเขาสินเตงเขตแดนเมือง ขยกโอเห็นกองทัพเลาอิ้วมาตั้งคายสกัดอยู จึงสั่งใหหยุด
ทัพตั้งคาย ลงเตรียมทําศึกกับเลาอิ้วตอไป ในยามดึกคืนนั้น ซุนเซ็กนอนหลับแลวฝนวา พระเจาฮั่นกองบูมี
รับสั่งใหซุนเซ็กไปเฝา ครั้นรุงขึ้นซุนเซ็กเกิดความสงสัยวาพระเจาฮั่นกองบูมีสุสานฝงพระบรมศพอยูที่เมืองลก
เอี๋ยง เหตุไฉนจึงบังเกิดความฝนดังนี้
ซุนเซ็กจึงสั่งใหทหารไปจับชาวบานมาสอบถามวาบริเวณนี้มีศาลของพระเจาฮั่นกองบูอยูหรือไม ชาวบานได
แจงแกซุนเซ็กวาเดิม สุสานพระบรมศพพระเจาฮั่นกองบูอยูที่เมืองลกเอี๋ยง เมื่อครั้งตั๋งโตะเผาเมืองลกเอี๋ยงสั่ง
ใหขุดพระบรมศพยายไปอยูที่เมืองเตียงอันรวมกับพระบรมศพของอดีตพระมหากษัตริยพระองคอื่นๆ เกิดความ
สับสนไมมีผูใดรูวาหลุมฝงพระบรมศพของพระเจาฮั่นกองบูอยู ณ ที่ใด ดังนั้นเลาอิ้วซึ่งเปนเชื้อพระวงศจึงให
สรางศาลพระเจาฮั่นกองบูไวในตําบลนี้ เพื่อทําพิธีเซนไหวบรรพบุรุษตามอยางธรรมเนียม
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ซุนเซ็กทราบความแลวก็ปลอยชาวบานนั้นไป แลวปรึกษากับบรรดาแมทัพนายกองวา ที่นี่มีศาลพระเจาฮั่น
กองบูตรงกับความฝนของขาพเจา ดังนั้น จึงสมควรที่ขาพเจาจะไดไปที่ภูเขาอันเปนที่ตั้งศาลพระเจาฮั่นกองบู

62. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 62
นั้นเพื่อกราบถวายบังคมพระเจาฮั่นกองบูสักครั้งหนึ่งเตียวเจียวไดฟงดังนั้นจึงทวงวา ถิ่นแถบนี้เปนเขต
ปกครองของเลาอิ้ว และบนเขานั้นเปนที่คับขันทานไมสมควรที่จะไปดวยเกรงวาจะเกิดอันตราย ซุนเซ็กจึงวา
ในเมื่อพระเจาฮั่นกองบูมาเขาฝนเรียกใหขาพเจาไปเฝาก็ยอมตองคุมครองใหขาพเจาปลอดภัยทานอยาได
กังวลเลย วาแลวก็ใสเกราะถือทวนขึ้นมาพาทหารคนสนิทสิบสองคนขึ้นไปที่ภูเขาจนถึงศาลพระเจาฮั่นกองบู
ซุนเซ็กไดเขาไปในศาลกราบถวายบังคมแลวอธิษฐานวา ดวยพระบารมีจงดลบันดาลใหขาพเจาไดครองแควน
กังตั๋ง การสําเร็จดังประสงคแลวขาพเจาจะทําการบูรณะศาลนี้ใหงามสงาและจะบวงสรวงเซนไหวทุกวันตรุษ
สารท แลวซุนเซ็กก็ถวายบังคมลาออกมาจากศาล
ซุนเซ็กไดชวนบรรดาทหารที่ติดตามมาใหขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อดูการตั้งคายและการจัดกําลังทหารของเลาอิ้ว
บรรดาทหารเหลานั้นเห็นเปนทางไมคุนเคยและมีกําลังติดตามไมกี่คนเกรงวาจะเกิดอันตรายจึงหามซุนเซ็ก
และเชิญซุนเซ็กใหกลับไปคาย แตซุนเซ็กไมฟงคําทัดทาน ขับมานําทหารขึ้นไปบนยอดเขา ฝายทหาร
ลาดตระเวนของเลาอิ้วเห็นซุนเซ็กนําทหารมาที่ศาลของพระเจาฮั่นกองบูจึงไปรายงานใหเลาอิ้วทราบ เสนอให
เลาอิ้วยกทหารไปจับตัวซุนเซ็กก็จะไดตัวโดยงาย เลาอิ้วเกรงวาจะเปนกลลวง ของซุนเซ็กจึงวาพื้นที่นี้เปนเขต
เมืองขยกโอ หากซุนเซ็กมีทหารมานอยจริง ไฉนจะกลาลวงมาถึงศาลพระเจาฮั่นกองบู หากเรายกไปคงจะเสีย
ทีแกซุนเซ็ก ไทสูจูเห็นดังนั้นจึงวาหากไมใชโอกาสนี้จับตัวซุนเซ็กแลว ซุนเซ็กกลับไปคายก็จะเสียโอกาสไป
วาแลวไมฟงคําเลาอิ้ววากลาวประการใด ไทสูจูไดถือทวนผลันออกมานอกคายแลวประกาศแกทหารทั้งปวงวา
ผูใดมีความกลาหาญจะไปจับตัวซุนเซ็กกับเราบางก็ใหรีบตามมา ทหารในคายเลาอิ้วเห็นไทสูจูยังเปนเด็ก และ
แสดงอาการวูวาม ก็พากันหัวเราะ คงมีแตทหารเลวคนหนึ่งชอบใจความกลาหาญของไทสูจู จึงขับมาตามไทสู
จูไป
ฝายซุนเซ็กครั้นไดตรวจตราดูการตั้งคายและการจัดวางกําลังทหารของเลาอิ้วแลวก็ลงมาจากภูเขา ขับมามา
ตามเนินเขา ทันใดนั้นไดยินเสียงรองมาจากดานหลังวาไอซุนเซ็กมึงจะหนีไปไหน ซุนเซ็กเหลียวกลับมาทาง
ดานหลังเห็นทหารสองคนขับมาไลตามมาจึงชักมาหันกลับมาเผชิญหนากัน ไทสูจูถามวาผูใดคือซุนเซ็ก ซุน
เซ็กก็วาตัวเรานี้คือซุนเซ็ก แลวตัวเจาเลาเปนผูใด ไทสูจูจึงวาตัวเราชื่อไทสูจูเปนทหารเลาอิ้วจะมาจับตัวซุน
เซ็ก
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
พยัคฆนอย ณ ฝงใตแมน้ําแยงซี (ตอน 78)
ซุนเซ็กไดยินวาไทสูจูจะมาจับตัวจึวหัวเราะแลววา ใหพวกเจา ทั้งสองคนเขามาพรอมกัน ตัวเราคนเดียวจะจับ
พวกเจาทั้งสองคนเอง ไทสูจูจึงวาใหพวกเจาทั้งหมดนั่นแหละเขามาพรอมกัน ตัวเราแตผูเดียวจะจับพวกเจา
ทั้งหมดเอง ทั้งสองฝายตางโอกันตามธรรมเนียม แลวซุนเซ็กจึงขับมาเขารบดวยไทสูจู ตอสูกันไดหาเพลงไท
สูจูเห็นกําลังซุนเซ็กกลาแข็ง ยากจะเอาชนะได และเห็นทหารของซุนเซ็กทั้งสิบสองคนขยับมาเปนทีจะเขามา
ลอม ดังนั้น ไทสูจูจึงชักมาหนีเพื่อจะลอใหซุนเซ็กไลตาม พนออกมาจากพวกทหารซุนเซ็กขับมาไลตามไทสูจู
แลวรองถามวา ก็ไหนเจาโอวาเกงกลานักไมทันไรไฉนจึงรีบหนีเสียเลา ไทสูจูทําเปนไมไดยินคงขับมาหนี
ตอไปจนถึงตําบลเพงฉวน ซุนเซ็กก็ไลทัน ไทสูจูจึงชักมาหันกลับมารบกับซุนเซ็ก ตอสูกันไดหาสิบเพลง ซุน
เซ็กเอาทวนแทง ไทสูจูหลบทันและจับเอาทวนซุนเซ็กแลวใชทวนแทงกลับไป ซุนเซ็กก็หลบไดแลวจับเอา
ทวนไทสูจูไว ทั้งสองฝายตางยื้อแยงทวนกันบนหลังมาจนพลัดตกลงจากหลังมาพรอมกัน ทวนนั้นหลุดจาก
มือของทั้งสองคน ทั้งซุนเซ็กและไทสูจูจึงเขาปล้ําตอสูกันดวยมือเปลาจนเสื้อและเกราะขาดทั้งสองฝาย ซุน
เซ็กควาเอาทวนสั้นซึ่งเหน็บอยูขางหลังไทสูจู ไทสูจูก็ดึงเอาหมวกเกราะของซุนเซ็กมาได
ซุนเซ็กเอาทวนสั้นแทง ไทสูจูก็เอาหมวกเกราะรับไวได พอทหารของเลาอิ้วยกตามไทสูจูมาพันเศษ และ
ทหารซุนเซ็กทั้งสิบสองคนตามมาทัน ทั้งสองฝายตางชักมาเขามาในหมูทหารของตน เอาทวนใหมจากทหาร
แลวเขามารบกันอีกครั้งหนึ่ง ซุนเซ็กเห็นวาทหารเลาอิ้วยกมาเปนจํานวนมาก จึงรบพลางถอยพลาง พอจิวยี่ยก
ทหารมาทันก็ตั้งยันกันไว ทั้งไทสูจูและซุนเซ็กรบกันจนค่ําฝนตกหนักลงมา ทั้งสองฝายจึงถอยกลับเขาคาย
ซุนเซ็กมีความประทับใจไทสูจูยิ่งนัก ทั้งดวยฝมือทหารและความเปนสุภาพบุรุษ ในขณะเดียวกันไทสูจูก็
ประทับใจซุนเซ็กเปนอันมาก กลับถึงคายแลวตางฝายตางรําลึกถึงกัน ครั้นรุงขึ้นซุนเซ็กจึงยกทหารไปที่หนา
คายของเลาอิ้ว ชูทวนสั้นของไทสูจูแลวรองวาเจาของทวนสั้นเลมนี้อยูที่ใด ไฉนจึงไมกลาออกมารบดวยเรา
เลา ไทสูจูเห็นดังนั้นก็เอาหมวกเกราะของซุนเซ็กชูขึ้นแลวรองวา ศีรษะของเจาของหมวกเกราะนี้ยังมีชีวิตอยู
หรือ ไฉนหมวกเกราะจึงหลุดจากศีรษะมาอยูในมือของเราเลา ตางฝายตางเยาะเยยกันพักหนึ่ง ไทสูจูจึงขับมา
ออกจากคายจะรบดวยซุนเซ็ก เทียเภาเห็นดังนั้น จึงชักมาออกไปสกัดไว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

63. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 63
จิวยี่เห็นทั้งสองฝายกําลังรบกันก็ลอบยกทหารวกออมไปทางดานหลังเมืองขยกโอ พอไปถึงประตูเมืองประตูก็
เปดออกมีทหารกองหนึ่งยกออกมา ตัวนาย "มีกําลังมาก รูปรางใหญ สูงหาศอกเศษ หนาเหลือง วงตาแดง"
ครั้นพบหนาจิวยี่ก็รีบลงจากหลังมากระทําคารวะ แลววาขาพเจาชื่อตันบู เปนชาวเมืองโลกั๋ง ไดขาววาซุนเซ็ก
ยกกองทัพขามแมน้ําแยงซีจะมาตีเมืองขยกโอ ขาพเจาไดยินกิตติศัพทวาซุนเซ็กมีสติปญญาและรักทหาร จึง
พาพรรคพวกจะมาทําการดวยซุนเซ็ก แลวไดลอบเขาไปในเมือง ครั้นทราบวาทานยกมาจึงฆาทหารรักษา
ประตูเมืองเสียแลวเปดประตูเมืองตอนรับทาน จิวยี่ไดฟงดังนั้นก็ดีใจ รีบยกทหารเขาไปในเมืองขยกโอ ทหาร
ของเลาอิ้วเห็นจิวยี่ยึดเมืองไดก็เขาสวามิภักดิ์ดวยจิวยี่ คงมีแตทหารที่สนิทกับเลาอิ้วหนีออกจากเมืองแลวไป
หาเลาอิ้ว ณ คาย รายงานใหทราบวาบัดนี้จิวยี่ยึดเมืองขยกโอไดแลว
เลาอิ้วไดฟงดังนั้นก็ตกใจสั่งทหารใหตีระฆังสัญญาณเรียกไทสูจูกลับมาคาย ไทสูจูไดยินสัญญาณก็กลับมาที่
คายแลวตอวาเลาอิ้ว วาขาพเจาจวนจะไดรับชัยชนะ เทียเภาอยูแลว ไฉนทานจึงใหสัญญาณเรียกขาพเจาให
ถอยกลับ เลาอิ้วจึงแจงวาจิวยี่ยึดเมืองขยกโอไดแลว เราจะอยูที่นี่อีกตอไปไมได ค่ําลงเลาอิ้วก็สั่งใหถอนทัพ
แลวยกไปเมืองวัวเหลง
ฝายจิวยี่ไดเมืองขยกโอแลวสั่งใหตันบูรีบไปพบซุนเซ็กแลวรีบรายงานใหซุนเซ็กทราบ เตียวเจียวรองแมทัพจึง
วาบัดนี้เลาอิ้วถอยทัพหนีไปแลว สมควรตองรีบตามตีอยาใหทันตั้งตัว ซุนเซ็กเห็นชอบดวยจึงใหยกทหาร
ติดตามกองทัพเลาอิ้วไปในทันที ซุนเซ็กนําทหารมาไลตามเลาอิ้วไปไมถึงชั่วยามก็ทันกองทัพเลาอิ้ว ไทสูจู
ไดถอยกลับมารบดวยซุนเซ็ก ทหารซุนเซ็กจึงตีวงจะเขาลอม ไทสูจูจึงรีบชักมาหนี แลวพาทหารที่ตามมาอีก
สิบหาคนหนีไปเมืองเกงกวน ซุนเซ็กไดทีจึงขับทหารเขาฆาฟนทหารของเลาอิ้ว อยางดุเดือด เลาอิ้วสูไมไดก็
แตกหนีไปอยูที่ตําบลงิวจู
ฝายฉกหยงและซีเหลทหารเมืองวัวเหลงทราบขาววาเลาอิ้วรบ กับซุนเซ็ก ก็ยกทหารจะมาชวยเลาอิ้ว แตยก
มาไมทันเพราะเลาอิ้วแตกหนีไปกอนจึงปะทะกับซุนเซ็ก ซุนเซ็กสั่งใหตันบูนําทหารเขาตีกองทหารของฉกห
ยงและซีเหล ตันบูนํากําลังทหารรุกเขาตีอยางดุเดือด ฉกหยงและซีเหลสูไมไดก็แตกหนีไปคนละทาง ซีเหล
พาทหารหนีกลับเขาเมืองวัวเหลงแลวปดประตูเมืองไมยอมออกรบ ฝายฉกหยงแตกหนีไปทางตําบลงิวจูไดพบ
กับเลาอิ้ว พอดีซุนเซ็กยกทหารไลตามมาทัน เลาอิ้วจึงใหทหารรองสองนายออกรบ ซุนเซ็กไดสังหารทหาร
รองทั้งสองนายนั้นเสีย เลาอิ้วตกใจจึงพาทหารที่เหลือหนีไปอยูเมืองอิเจี๋ยง ซุนเซ็กไลตามเลาอิ้วไมทันจึงยก
ทหารไปลอมเมืองวัวเหลงแลวขี่มาไปที่หนาเชิงเทิน ทาใหซีเหลออกมารบ ซีเหลเห็นซุนเซ็กไมทันระวังตัว
จึงเอาเกาทัณฑยิงไปถูกขาซุนเซ็กตกจากหลังมา ทหารของซุนเซ็กจึงชวยกันหามซุนเซ็กกลับไปคาย
ซุนเซ็กกลับเขาคายแลวจึงวา ซีเหลคิดอาศัยการตั้งรับอยูแตในเมือง ไมยอมยกออกมารบ ทําตัวเปนเตาหดหัว
อยูในกระดอง ครั้นเราจะยกเขาหักเอาเมืองก็จะสูญเสียทหารเปนอันมาก ดังนั้นเราจะแตงกลอุบายลวงใหซีเห
ลยกออกมารบใหจงได แลวซุนเซ็กจึงสั่งใหปลอยขาวลือวาซุนเซ็กถูกเกาทัณฑอาการกําเริบตายแลว ให
ทหารถอนคายทําทีเปนถอยทัพ และใหจัดทหารซุมไวทั้งสองขางทาง อีกกองหนึ่งใหสกัดทางหนี ตัวซุนเซ็ก
เตรียมรอสกัดอยูปลายทาง ฝายซีเหลไดขาววาซุนเซ็กตายแลวและทหารซุนเซ็กถอนคายเตรียมถอยทัพ ค่ํา
ลงจึงยกทหารออกจากเมืองจะโจมตีชิงเอาศพซุนเซ็ก ครั้นมาถึงจุดซุมซุนเซ็กจึงใหทหารจุดพลุสัญญาณ
ทหารที่ซุมอยูก็ยกออกมาลอมกองทหารของซีเหลไวทั้งสี่ดาน ทหารของซุนเซ็กลอมโจมตีกองทหารของซี
เหลอยางดุเดือด ตัวซีเหลตายในที่รบ ทหารของซีเหลจึงพากันเขาดวยซุนเซ็กสิ้น จากนั้นซุนเซ็กจึงยกทหาร
เขายึดเมืองวัวเหลงได
ครั้นจัดการภายในเมืองเสร็จแลว ซุนเซ็กจึงสั่งใหยกกองทัพไปเมืองเกงกวน ตั้งคายประชิดกําแพงเมืองแลว
ปรึกษาดวยจิวยี่วา บัดนี้ไทสูจูหนีมาอยูเมืองเกงกวน ไทสูจูคนนี้มีฝมือกลาแข็งนัก ขาพเจาอยากไดตัวมาทํา
การดวย แตจะคิดประการใดจึงจะไดตัวไทสูจู จิวยี่จึงเสนอวาใหทานจัดทหารเปนสามกองเขาโจมตีเมืองเกง
กวนทั้งสามดาน เวนอีกดานหนึ่งไว ทหารรักษาเมืองเกงกวนมีอยูนอยคงจะรักษาเมืองไวไมได ไทสูจูคงจะพา
ทหารหนีไปทางดานที่เราเปดทางไว ใหทานจัดทหารไปซุมอยูสองขางทาง เอาเชือกขึงกั้นทางไวแลวคอยจับ
ตัวไทสูจูที่นั่นคงจะไดตัวเปนมั่นคง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ซุนเซ็กเห็นดวยกับความคิดของจิวยี่จึงสั่งใหดําเนินการตามแผนของจิวยี่ทุกประการ ค่ําลงทหารของซุนเซ็กก็
หักเขาโจมตีเมืองเกงกวนพรอมกันทั้งสามดาน ทหารรักษาเมืองลวนไรฝมือไมสามารถ รักษาเมืองไวได
ทหารซุนเซ็กจึงบุกเขาไปในกําแพงเมืองทั้งสามดาน ไทสูจูเห็นทหารในเมืองสูทหารซุนเซ็กไมไดก็ขับมาหนี
ออกจากเมืองไปทางดานที่ซุนเซ็กเปดทางไวให ครั้นไทสูจูขับมามาถึงจุดซุม มาที่ไทสูจูขี่จึงสะดุดกับเชือกที่
ขึงกั้นไวลมลง ไทสูจูพลัดตกลงจากหลังมา ทหารของซุนเซ็กไดกรูเขาจับตัวไทสูจูแลวมัดพาเขาไปหาซุน
เซ็ก ซุนเซ็กเห็นทหารมัดไทสูจูเขามาจึงรีบวิ่งมาแกเชือกที่มัดไทสูจูแลวจูงมือมานั่งลงตรงหนา แลววา

64. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 64
ขาพเจาปรารถนาจะไดตัวทานแตครั้งแรกที่รบกันแลว มาสมความปรารถนาในวันนี้ ขาพเจามีความยินดียิ่งนัก
ทานอยาถือโกรธที่ทหารจับตัวทานเลย แลววาตัวทานมีฝมือเขมแข็ง องอาจกลาหาญ สมเปนผูนําทัพสราง
ความสงบสุขแกแผนดิน อยาอยูกับเลาอิ้วคนถอยตอไปอีกเลย ขอจงมาทําการ อยูชวยขาพเจา ชวยทํานุบํารุง
ราษฎรใหเปนสุขเถิด
ไทสูจูประทับใจซุนเซ็กอยูแตเดิม ครั้นเห็นซุนเซ็กไมมีใจพยาบาทและมอบไมตรีมาดังนี้ จึงตกลงทําการดวย
ซุนเซ็ก ลุกขึ้นคารวะซุนเซ็กแลววาขาพเจาขออภัยที่ไดลวงเกินทานเปนอันมาก ขอทานจงถือเสียวาครั้งนั้นยัง
เปนคนละฝาย ขาพเจาจําเปนตองทําหนาที่ของทหาร อยาถือโกรธขาพเจาเลย นับแตนี้ไปขาพเจาจะขอ
ติดตามรับใชทาน ถึงแมจะตองดําน้ํา ลุยไฟ ขาพเจาก็พรอมใจทําการโดยไมหวงหาอาทรตอชีวิตเลย ซุนเซ็ก
ดีใจยิ่งนักเขามาสวมกอดไทสูจูแลวหัวเราะ และถามวาเมื่อครั้งที่เรารบกันนั้นถาหากทานจับขาพเจาได ทาน
จะฆาขาพเจาหรือไม ไทสูจูจึงวาสถานการณในขณะนั้นขาพเจาตอบไมได วาแลวทั้งสองคนก็หัวเราะพรอมกัน
ซุนเซ็กสั่งใหแตงโตะเชิญแมทัพนายกองเขารวมงานเลี้ยงเพื่อฉลองชัย และรับขวัญไทสูจู ครั้นกินโตะเสร็จ
แลวไทสูจูจึงวาทหารของเลาอิ้วที่กระสานซานเซ็นมีเปนจํานวนมาก ขาพเจาขออาสาไปติดตามเกลี้ยกลอม
ทหารเหลานั้นใหมาทําการดวยทานจะไดเปนกําลังของทานสืบไป แลวถามซุนเซ็กวาทานจะวางใจใหขาพเจา
ไปหรือไม ซุนเซ็กจึงวาขาพเจายอมวางใจทาน อยาไดมีความสงสัยเลย แตวันนี้ค่ําแลวทานจงเดินทางในวัน
พรุงนี้แลวใหกลับมา ณ เวลาเที่ยงตรง ขาพเจาจะคอยรับทาน ไทสูจูคารวะซุนเซ็กแสดงความขอบคุณที่ซุน
เซ็กวางใจ เสร็จงานเลี้ยงแลวซุนเซ็กสั่งทหารใหจัดที่พักใหกับไทสูจู ครั้นไทสูจูกลับไปที่พักแลว บรรดาที่
ปรึกษาไดทักทวงซุนเซ็ก วาไทสูจูไดตอสูกับทานเปนหลายครั้งและถูกจับตัวไดในวันนี้ การที่ทานปลอยไทสู
จูกลับไปจะมิเทากับเปนการปลอยจระเขลงน้ําหรือ ซุนเซ็กจึงวาขาพเจาเชื่อวาไทสูจูเปนชายชาติทหาร มี
ความสัตยซื่อมั่นคงยอมจะไมคิดหนีไปในลักษณะเชนนี้
รุงเชาไทสูจูก็ออกจากเมืองไป บรรดาที่ปรึกษาเห็นเวลาใกลเที่ยง ไทสูจูยังไมกลับมาจึงพากันไปหาซุนเซ็ก
แสดงความหวงใยวาไทสูจูคงจะไมกลับมาแลว ซุนเซ็กจึงใหทหารเอาทวนไปปกไวกลางแจงแลววา เวลานี้
พระอาทิตยยังไมคลอยพนศีรษะ เงาทวนยังคงทาบพื้นทางดานตะวันตก พวกทานจงอดใจรอไวกอนเถิด ครั้น
สิ้นเงาทวน ซุนเซ็กและบรรดาที่ปรึกษาจึงเห็นไทสูจูขับมา มาถึงหนาเมือง มีทหารติดตามมาดวยถึงพันเศษ
บรรดาที่ปรึกษาและแมทัพนายกองเห็นดังนั้นจึงพากันสรรเสริญซุนเซ็กวามีสายตาคมกลา สามารถดูลักษณะ
คน ลวงรูเขาไปถึงความคิดจิตใจแมนยําดุจดังเทพยดาเขาดลใจ
ไทสูจูเขาเมืองแลวรีบพาพรรคพวกที่ตามมาดวยเขาไปคารวะซุนเซ็ก แลววาบัดนี้พรรคพวกสหายศึกของ
ขาพเจาตกลงพรอมกันที่จะมาทําการดวยทาน ซุนเซ็กเห็นดังนั้นก็ยินดีคารวะตอบ แลวจัดวางใหทหาร
เหลานั้นเขาสังกัดในกองทัพซุนเซ็กสั่งใหสํารวจกําลังทหารทั้งใหมเกา ปรากฏวา ณ บัดนี้กําลังทหารของ ซุน
เซ็กไดเพิ่มจํานวนขึ้นเปนสามหมื่นคน มากกวาตอนที่ยืมทหารจากอวนสุดถึงสิบเทา อันธรรมดาการสงคราม
นั้นมีทั้งดานที่สูญเสียและมีทั้งดานที่เพิ่มพูนขึ้นอยูกับความถูกตองของทิศทางการเมืองที่ใชนํากองทัพ หาก
แนวทางการเมืองที่ชี้ทิศนําทางใหกับกองทัพถูกตองแลว กองทัพก็จะเติบใหญขึ้น ทามกลางสงคราม ในทาง
ตรงกันขามถาหากวาแนว ทางการเมืองผิดพลาด กองทัพก็จะคอยๆ หดตัวเล็กลงและสลายไป ในทามกลาง
สงครามนั้น
ซุนเซ็กเริ่มตนดวยการยืมทหารจากอวนสุดเพียงสามพัน หลังจากยกขามฟากแมน้ําแยงซีผานศึกหลายครั้ง ไม
เพียงแตกองทัพของซุนเซ็กจะไมเล็กลงเพราะการบาดเจ็บลมตายของทหาร แตกลับเติบใหญขึ้นและมีกําลัง
พลเพิ่มขึ้นถึงสิบเทาของกําลังรบเดิม นี่คือปรากฏการณของความถูกตองของแนวทางการเมืองที่เชิดชู
อุดมการณเอกภาพแหงดินแดนฝงใตของแมน้ําแยงซีที่มีชื่อวาดินแดน กังตั๋งเปนธงชัยนําทางใหกับกองทัพ
ของซุนเซ็กนั่นเองลอมกรอบ
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
เถลิงอํานาจตระกูล "ซุน" เหนือแควนกังตั๋ง (ตอน 79)
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ซุนเซ็กจัดกองทัพกําลังพลสามหมื่นเปนอันดีแลว จึงยกกองทัพไปเมืองกังตั๋ง ชาวเมืองทั้งปวงเคารพศรัทธา
ซุนเกี๋ยนมาแตเดิม ครั้นทราบกิตติศัพทความโอบออมอารีมีเมตตาของซุนเซ็กจึงพากันมาเขาดวยซุนเซ็ก หัว
เมืองตางๆ ก็พากันเขาสวามิภักดิ์แตโดยดี ซุนเซ็กออกคําสั่งสนามใหทหารทุกคนเคารพประชาชน รัก
ประชาชน และรับใชประชาชน ผูใดเบียดเบียนขมเหงรังแกราษฎรจะไดรับโทษสถานหนัก จึงเปนที่ชื่นชมยินดี

65. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 65
ของราษฎร และไดรับความชวยเหลือสนับสนุนจากราษฎรทุกหนแหง กองทัพของซุนเซ็กจึงยิ่งเติบโตขึ้นใน
ทามกลางสงครามนั้น
ครั้นจัดการปกครองเปนปกติดีแลว ซุนเซ็กจึงใหทหารไปรับ มารดาและครอบครัวมาอยูที่เมืองขยกโอ ซึ่งเปน
ตําบลที่ฝงศพซุนเกี๋ยนผูบิดา และใหซุนกวนผูนองไปรักษาเมืองฮวนเสีย โดยใหจิวทายไปเปนผูชวยของซุน
กวนเมื่อการจัดการปกครองและจัดการเรื่องครอบครัวเสร็จเรียบรอย ซุนเซ็กจึงสั่งใหเตรียมกองทัพเพื่อยกไปตี
เมืองตองงอซึ่งเปนหัวเมืองเอกอีกเมืองหนึ่งของแควนกังตั๋ง
ณ เมืองตองงออันเปนหัวเมืองเอกแหงดินแดนกังตั๋ง มีเงียมแปะฮอเปนเจาเมือง เดิมขึ้นตอราชสํานักลกเอี๋ย
งแหงราชวงศฮั่น ครั้นตั๋งโตะเปนทรราชขมเหงอาณาประชาราษฎรและหัวเมืองตางๆ จนโจโฉไดกอตั้งกองทัพ
ปฏิวัติขึ้น เชิญหัวเมืองเอกสิบหกหัวเมืองเขารวมกองทัพปฏิวัติ ในครั้งนั้นเมืองตองงอไมไดรับคําเชิญ ใน
แควนกังตั๋งคงมีแตเมืองเตียงสาของซุนเกี๋ยนเทานั้นที่ไดรับเชิญเขารวมในกองทัพปฏิวัติ เมื่อเงียมแปะฮอ
ทราบขาวหัวเมืองตางๆ ประกาศตั้งกองทัพปฏิวัติไมขึ้นตอรัฐบาลกลางและยกกองทัพไปเพื่อจะลมลางรัฐบาล
ของตั๋งโตะ ดังนั้นเงียมแปะฮอจึงประกาศไมขึ้นตอรัฐบาลกลางของ ตั๋งโตะดวย และเมื่อเมืองตองงอไมไดเขา
รวมในกองทัพปฏิวัติจึงถือ โอกาสนั้นตั้งตัวขึ้นเปนเจาเสียเอง ตั้งสมัญญาวา "เตกออง" จัดแจงแตงคายคูหอ
รบไวทุกหัวเมืองที่ขึ้นตอเมืองตองงอนั้น
ครั้นทราบวาซุนเซ็กยกกองทัพจะมาตีเมืองตองงอ เงียมแปะฮอจึงตั้งใหนองชายชื่อเงียมอี๋เปนกองทัพหนา ยก
ไปตั้งสกัดกองทัพของซุนเซ็กที่สะพานหองเกียว ซึ่งเปนสะพานขามแมน้ําใน ทางที่ซุนเซ็กจะยกมา ฝายซุน
เซ็กเมื่อไดรับรายงานจากทหารลาดตระเวนวาบัดนี้ เงียมอี๋ยกทหารมาตั้งสกัดอยูที่สะพานหองเกียว จึงใหจัด
ทหารเปนสองกอง ใหฮันตงคุมทหารไปทางบกเพื่อรบกับเงียมอี๋และใหตันบู และเจียวขิมคุมทหารเกาทัณฑ
อีกกองหนึ่งลงเรือเล็ก ใหกองทัพทั้งสองกองยกไปพรอมกันที่สะพานหองเกียว เงียมอี๋ไดรับรายงานวา
กองทัพซุนเซ็กยกมาก็พาทหารขามสะพานหองเกียวไปจนเกือบถึงตนสะพานรบดวยฮันตง กองทัพหนาของ
ซุนเซ็ก ในขณะที่ทหารของทั้งสองฝายรบกันบนสะพานนั้น ตันบูและเจียวขิมสั่งใหเคลื่อนกองเรือเล็กเขาไปที่
สองขางสะพาน แลวใหทหารยิงเกาทัณฑใสทหารของเงียมอี๋
ทหารของเงียมอี๋ตองเผชิญศึกดานหนาทางหนึ่งแลว ยังถูกทหารของซุนเซ็กระดมยิงมาจากเรือเล็กขาง
สะพานทั้งสองดาน จึงบาดเจ็บลมตายลงเปนอันมาก ทหารที่เหลือจึงพากันแตกหนีถอยกลับเขาเมืองตองงอ
ซุนเซ็กจึงสั่งใหฮันตงยกทหารไปทางบกและใหตันบู เจียวขิม ยกกองเรือเร็วไปลอยลําอยูที่หนาเมืองตองงอ
ทหารของซุนเซ็กลอม เมืองตองงอไวสามดาน และใหทหารออกไปทารบถึงสามวัน แตทหารเมืองตองงอก็ไม
ยอมออกรบ คงคุมกําลังตั้งรับอยูแตในเมือง ซุนเซ็กจึงขับมานําทหารไปที่ประตูเมืองแลวใหทหารรองไปวา
บัดนี้ซุนเซ็กไดลอมเมืองตองงอไวแลว หากคิดตอสูก็จะพากันตายสิ้น ผูใดรักตัวกลัวตายใหรีบเขามา
สวามิภักดิ์ ทหารรักษาเชิงเทินคนหนึ่ง เห็นดังนั้นก็รองเยาะซุนเซ็กวา ขอเชิญพวกทานตากแดดตากฝนใหจง
ดีเถิด พวกเราจะกินโตะรออยูในเมือง ไทสูจูเห็นทหารรักษาเชิงเทินเยาะเยยซุนเซ็กก็โกรธ เอาเกาทัณฑ
ขึ้นมาพาดสาย หมายจะสังหารทหารรักษาเชิงเทินนั้นเสีย พอดีทหารนั้นกําลังเอามือขางหนึ่งเทาอยูที่ขอบเชิง
เทินจึงเปลี่ยนเปนคิดขมขวัญขาศึก ไทสูจูจึงยิงเกาทัณฑไปที่มือทหารนั้น เกาทัณฑปกมือตรึงเขากับกําแพง
ทหารนั้นบาดเจ็บรองไหดังลั่น ทหารทั้งสองฝายจึงพากันหันมาดู ทหารฝายซุนเซ็กเห็นดังนั้นจึงพากัน
สรรเสริญฝมือเกาทัณฑของไทสูจูเปนอันมาก ในขณะที่ทหารรักษาเชิงเทินก็พากันตกใจกลัว ตางคนตางหลบ
อยูในใบเสมาของกําแพงเมือง ครั้นเงียมแปะฮอทราบเหตุการณแลวไดทอดถอนใจใหญแลววากับที่ปรึกษาวา
เสียดายนักที่กองทัพเราไมมีผูใดมีฝมือเสมอดวยไทสูจูเลย หากแมนวามีคนอยางไทสูจูสักคนหนึ่งก็จะไมเกรง
ผูใดในแผนดิน และปรึกษาวาจะคิดอานประการใดตอไป
บรรดาที่ปรึกษาทั้งปวงเห็นวาซุนเซ็กยกมาครั้งนี้มีทหารมีฝมือเปนจํานวนมาก ดังนั้นเพื่อไมใหเดือดรอนแก
ราษฎรจึงควรเขาเกลี้ยกลอมออนนอมตอซุนเซ็ก แบงดินแดนใหครึ่งหนึ่งเห็นทีซุนเซ็กจะยกทัพกลับไป เงียม
แปะฮอเห็นดวยจึงสั่งใหเงียมอี๋เปนทูตไปเจรจาดวยซุนเซ็ก ซุนเซ็กเมื่อไดฟงขอเสนอของเงียมอี๋แลวก็โกรธ
จึงวา เรายกมาทําการถึงเพียงนี้เมืองตองงอไมพนมือเราแลว ยังจะมาเกี่ยงยกเมืองใหครึ่งหนึ่งเปนการดูหมิ่น
เรานัก วาแลวสั่งทหารใหเอาเงียมอี๋ไปตัดศีรษะแลวโยนศีรษะนั้นเขาไปในเมืองตองงอ เงียมแปะฮอทราบขาว
ก็ตกใจไมมีแกใจจะตั้งรับซุนเซ็กอีกตอไป ค่ําลงก็พาทหารใกลชิดหนีออกจากเมืองจะยกไปเมืองอิของ ครั้น
ไป ถึงกลางทางพบกับเลงโฉคุมชาวบานออกมาสกัดทางไว เงียมแปะฮอ จึงพาทหารขามฟากไปตั้งอยูตําบล
ไชสิน เตรียมจะไปอาศัยเมืองหอยแข กลายเปนเจาไมมีศาลตั้งแตบัดนั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ฝายซุนเซ็กครั้นทราบวาเงียมแปะฮอทิ้งเมืองหนีไป จึงยกทหารเขาเมืองตองงอจัดระเบียบการปกครองเปน
ปกติแลว จึงสั่งใหอุยกายยกทหารไปตีเมืองแกหิน และใหไทสูจูยกทหารไปตีเมืองออแสง ซึ่งสองเมืองนี้ขึ้น

66. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 66
ตอเมืองตองงอ แตทหารของเงียมแปะฮอยังคงรักษาเมืองไมยอมขึ้นตอบังคับของซุนเซ็ก อุยกายและไทสูจู
ยกทหารไปตีเมืองทั้งสองไดเมื่อจัดระเบียบการปกครองใหขึ้นกับเมืองตองงอแลว จึงยกทหารกลับมาหาซุน
เซ็ก ซุนเซ็กเห็นดังนั้นจึงสั่งใหจัดทหารเตรียมยกตามเงียมแปะฮอไป ครั้นถึงตําบลอิของจึงพบกับเลงโฉพา
บุตรชายมาขอทําราชการดวย และแจงวาบัดนี้เงียมแปะฮอหนีไปตําบลไชสินจะไปเมืองหอยแข ซุนเซ็กได
ทราบก็ยินดีและใหรับเลงโฉกับบุตรชายเปนทหารในกองทัพ แลวสั่งใหเคลื่อนกองทัพยกไปเมืองหอยแข ฝาย
อองหลอง เจาเมืองหอยแขเปนเพื่อนสนิทกับเงียมแปะฮอ ครั้นทราบวา เงียมแปะฮอกําลังหนีการไลติดตาม
ของซุนเซ็กจะมาเมืองหอยแขจึงพาทหารออกไปรับเงียมแปะฮอถึงนอกเมือง แลวตั้งคายไวที่เชิงเขานอก
เมืองเตรียมรับมือกับกองทัพของซุนเซ็ก
ครั้นทราบขาววาซุนเซ็กยกทหารมาถึง อองหลองจึงขับมาถือกระบี่จะออกรบดวยซุนเซ็ก อองหลองรบกับซุน
เซ็กไดหกเพลง ไทสูจูเห็นดังนั้นจึงชักมากรายทวนเขารบดวยอองหลองแทนซุนเซ็ก ซุนเซ็กจึงชักมาถอยเขา
มา ไทสูจูตอสูกับอองหลองถึงเพลงที่หา พอดีจิวยี่และเทียเภายกทหารตามซุนเซ็กมาและเขาลอมอองหลอง
และทหารไว อองหลองเห็นดังนั้นก็ตกใจ รีบพาเงียมแปะฮอและทหารตีฝาหนีกลับเขาเมืองหอยแข สั่งทหาร
ปดประตูเมืองและใหระวังรักษาเชิงเทินไวใหมั่นคง
รุงขึ้นอองหลองปรึกษาดวยเงียมแปะฮอวา จะยกทหารออกไปรบดวยซุนเซ็กแตเงียมแปะฮอรูฝมือทหารซุน
เซ็กเปนอยางดีจึงหามไว แลวเสนอวาขาศึกเขมแข็งกวาเรา ดังนั้นจึงควรตั้งรับศึกไวในเมือง ซุนเซ็กมีทหาร
มากก็ยอมกินเสบียงมาก ในไมชาก็คงหมดเสบียง และจะตองยกทัพกลับไปเอง อองหลองเห็นดวยจึงสั่งทหาร
กวดขันเชิงเทิน คายคูหอรบ สั่งกําชับไมใหออกรบดวยซุนเซ็ก ฝายซุนเซ็กลอมเมืองหอยแข แตละวันให
ทหารออกไปทาอองหลองใหยกออกมารบ ผานไปถึงหาวันทหารอองหลองก็ยังคงตั้งมั่นอยูในเมือง ซุนเซ็ก
เกรงวาถาการศึกยืดเยื้อไปก็อาจขาดเสบียงลง กองทัพก็จักเปนอันตราย จึงปรึกษากับที่ปรึกษาและแมทัพ
นายกองวาจะคิดอานประการใดจึงจะยึดเมืองหอยแขไดโดยเร็ว นายทหารหัวหนาหนวยลาดตระเวนไดเสนอ
กับซุนเซ็กวาจากการลาดตระเวนของทหารพบวาเมืองหอยแขนี้เสบียงอาหารไมพอกิน ตองอาศัยเสบียง
อาหารซึ่งลําเลียงมาจากเมืองแจตอก ดังนั้นถาเรายึดเมืองแจตอกเสียกอน เมืองหอยแขก็จะหมดหนทางตอสู
ซุนเซ็กไดฟงขอเสนอดังนั้นจึงสั่งใหเลิกทัพเพื่อจะยกไปยึดเอาเมืองแจตอก จิวยี่จึงเสนอวาขาพเจาจะคิดกล
อุบายประการหนึ่ง ถาหากอองหลองหลงกลแลว เราก็จะยึดเอาเมืองหอยแขไดโดยงาย ซุนเซ็กจึงถามวาทาน
มีความคิดอุบายประการใด จิวยี่จึงวา เมื่ออองหลองรูวาเราจะยกไปเมืองแจตอก คงลังเลวาจะติดตามตีหรือไม
ดังนั้น อยาใหถอนคายและธงทิว ใหคงเปนปกติไวดังเดิม และใหทหารกอไฟหุงขาวไวในคายเหมือนกับปกติ
อองหลองเมื่อรูวาเรายกไปแลว ทํากลไวดังนี้ก็จะคิดวาเรากลัว คงจะยกทหารไลโจมตีเรา ตามเสนทางไป
เมืองแจตอกหางจากคายนี้สามรอยเสน สองขางทางเปนปา เราจะจัดทหารไปซุมไว พออองหลองยกตามไปก็
จะลอมจับเอาตัวไดโดยงาย
ซุนเซ็กเห็นดวยกับแผนการของจิวยี่จึงสั่งใหดําเนินการตามความคิดของจิวยี่ทุกประการ แลวยกทหารออกจาก
คายไปตามทางที่จะไปเมืองแจตอก ถึงชายปาแลวใหทหารซุมไวตามแผนการ ฝายอองหลองไดรับรายงาน
จากทหารวาซุนเซ็กยกทหารไปแลว แตไมไดรื้อถอนคายไปดวย อองหลองสงสัยจึงพาบรรดาแมทัพนายกอง
ขึ้นไปดูบนหอรบ เห็นคายซุนเซ็กเงียบอยูแตมีธงทิวปลิวไสว แลควันไฟที่หุงอาหารลอยอยู เหมือนกับวา
ทหารยังอยูในคาย บรรดาแมทัพนายกองและอองหลองเห็นพองตองกันวา ซุนเซ็กทํากลอุบายวายังคงตั้งคาย
อยูเพื่อไมใหเรายกตามตี การทั้งนี้อาจเกิดขึ้นจากกองทัพซุนเซ็กขาดเสบียง แตกลัววาจะถูกตามตีจึงทําเปน
ลวงดวยกลอุบายดั่งนี้
ดังนั้น หากเรายกทหารไลตามตีซุนเซ็กก็จะเสียทีแกเราเปนมั่นคงปรึกษากันแลว อองหลองจึงใหจิวเจียดนาย
ทหารและเงียมแปะฮอเปนกองทัพหนา ตัวอองหลองเปนกองทัพหลวงยกออกจากเมืองหอยแขไปตามตี
กองทัพซุนเซ็ก ครั้นมาถึงจุดซุมซุนเซ็กจึงใหทหารตีมาลอใหสัญญาณเขาโจมตีพรอมกัน ซุนเซ็กซึ่งสกัดอยู
ดานหนาใหทหารจุดไฟสวางไสว เพื่อใหทหารเงียมแปะฮอเกรงกลัวไมกลารุกไปขางหนา จิวเจียด เงียม
แปะฮอ และทหารในกองทัพหนาตกอยูทาม กลางวงลอมของทหารซุนเซ็กและถูกตีกระหนาบเขามาทุกดานก็
ตกใจ เงียมแปะฮอนั้นเปนนักหนี มีฝเทาไว จึงตีฝาหนีออกไปได แลวนําทหารไปเมืองอิของ เหลือแตจิวเจียด
คุมทหารตอสูกับซุนเซ็กและถูกซุนเซ็กเอาทวนแทงตกมาตาย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ครั้นกองทัพหนาแตกแลว ทหารของซุนเซ็กก็ยังคงตีฝาเขามาจนถึงทัพหลวงของอองหลอง อองหลองเห็น
จวนตัวจะหนีเขาเมืองก็ไมทันการณเพราะรบประชิดกันอยู จึงพาทหารหนีไปทางดานชายทะเล ซุนเซ็กไดรับ
ชัยชนะอยางงดงามตามแผนการของจิวยี่ จึงรีบยกทหารไปเมืองหอยแข ทหารรักษาเมืองทราบวาอองหลอง
หนีไปแลว ก็พากันเปดประตูเมืองเขาสวามิภักดิ์กับซุนเซ็กสิ้น ซุนเซ็กไดทั้งชัยชนะและไดทั้งเมืองหลายเมือง
ติดตอกันเชนนี้กําลังกองทัพของซุนเซ็กจึงเติบโตขึ้นเปนอันมาก ฝายเงียมแปะฮอครั้นพาทหารหนีไปถึง

67. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 67
เมืองอิของก็พบกับตังสิดชาวเมืองเหยียง ซึ่งทราบกิตติศัพทของซุนเซ็กวามีน้ําใจเปนธรรม โอบออมอารีแลรัก
ราษฎร อยากจะไปทําการดวยกับซุนเซ็ก ครั้นทราบวาเงียมแปะฮอแตกหนีซุนเซ็กมาจึงพาพรรคพวกเขาลอม
จับเงียมแปะฮอแลวตัดศีรษะมามอบแกซุนเซ็ก
ซุนเซ็กเห็นตังสิด "หนาสี่เหลี่ยม ปากกวาง สูงหาศอกเศษ สมควรที่จะเปนทหาร" จึงมีความยินดีแลวรับตังสิด
เขาเปนทหารในกองทัพสิ้นเงียมแปะฮอแลว บรรดาดินแดนเกือบทั้งหมดในแควนกังตั๋งก็สยบราบคาบอยู
ภายใตอํานาจของซุนเซ็กสิ้น ซุนเซ็กจึงเลิกทัพกลับไปเมืองกังตั๋งเตรียมการที่จะยกไปยึดหัวเมืองยอยๆ มี
เมืองกังหนําเปนศูนยกลางเพื่อครองอํานาจเบ็ดเสร็จเหนือดินแดนฝงใตของแมน้ําแยงซีเกียงทั้งสิ้น ขณะ
เตรียมทหารอยูนั้น ทหารสื่อสารไดเขามารายงานวาบัดนี้มีโจรกลุมใหญยกกําลังเขาลอมเมืองอวนเซีย ยึด
เมืองอวนเซียไดแลว จิวทายพาซุนกวนหลบหนีออกมา ในขณะที่พาซุนกวนหนีมานั้นจิวทายถูกกลุมโจรลอม
ทํารายบาดเจ็บสาหัส ถูกแผลทวนสิบกวาแหง แมหนีรอดมาไดแตเห็นจะไมรอดชีวิต ซุนเซ็กไดฟงดังนั้นก็
ตกใจสั่งทหารใหรีบยกไปชวยซุนกวน ถึงกลางทาง พบซุนกวนและทหารกําลังหนีมาใชเปลหามจิวทายอยาง
ทุลักทุเล ครั้นมาถึงเมืองกังตั๋งไดหมอโฮโตมารักษา อาการบาดเจ็บของจิวทายก็หายอยางรวดเร็ว
ครั้นซุนกวนกลับมาเมืองกังตั๋ง ซุนเซ็กจึงยกทหารไปยึดเมืองอวนเซียกลับคืน จับโจรไดเปนอันมาก เหตุการณ
สงบแลวซุนเซ็กจึงสั่งใหยกกองทัพเคลื่อนตอไปยังเมืองกังหนํา บรรดาชาวเมืองและหัวเมืองยอยที่ขึ้นตอ
เมืองกังหนําครั้นไดทราบวา ซุนเซ็กยกกองทัพมาก็ไมคิดตอสูและพากันเขาดวยซุนเซ็ก เปนอันวาบรรดาหัว
เมืองทั้งปวงทางฝงใตของแมน้ําแยงซีไดตกอยูภายใตอํานาจการปกครองของซุนเซ็กสิ้น
ซุนเซ็กไดสถาปนาอํานาจการปกครองของตระกูล "ซุน" เหนือ ดินแดนฝงใตของแมน้ําแยงซี โดยมีกังตั๋งเปน
ศูนยกลางการปกครอง สําเร็จตามปณิธานของซุนเกี๋ยนผูบิดาดวยประการฉะนี้ ครั้นซุนเซ็กจัดระเบียบการ
ปกครองแควนกังตั๋งเสร็จสิ้นแลว จึงทําหนังสือกราบทูลพระเจาเหี้ยนเตเพื่อทรงทราบ
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ความฉลาดของคนโง (ตอน 80)
ซุนเซ็กเถลิงอํานาจขึ้นในแควนกังตั๋งแลว แตเปนอํานาจในระดับแควนโดยที่รัฐบาลกลางยังไมไดรับรอง แมวา
จะยังไมมีพระบรมราชโองการของฮองเตโปรดเกลาแตงตั้งซุนเซ็กอยางเปนทางการ แตโดยพฤตินัยนั้นอํานาจ
ปกครองแควนกังตั๋งอยูที่ซุนเซ็ก หาไดอยูที่รัฐบาลกลางไม ในขณะเดียวกันโจโฉครองอํานาจรัฐสวนกลาง มี
อํานาจปกครองทั่วประเทศตามนิตินัย แตโดยพฤตินัยกลับไมมีอํานาจปกครองเหนือแควนกังตั๋ง สวนเลาปผู
เปนเชื้อพระวงศฮั่นกลับตกต่ําลงลดฐานะจากเจาเมืองชีจิ๋วซึ่งเปนหัวเมืองเอก กลับมาเปนเจาเมืองเสียวพาย
ซึ่งเปนหัวเมืองชั้นจัตวาและบัดนี้ขึ้นตอเมืองชีจิ๋วที่มีลิโปเปนเจาเมือง และเปนเจาเมืองทางพฤตินัย
เชนเดียวกัน เพราะลิโปก็มิไดรับการรับรองจากรัฐบาลกลาง ดังนั้น ถึงตอนนี้กลุมอํานาจที่ชัดเจนคือโจโฉ ซุน
เซ็ก ลิโป และนี่คือผลโดยตรงจากการดําเนินนโยบายทางการเมือง การปกครองที่ผิดพลาดของโจโฉ ไม
เพียงแตเทานี้อวนสุดเจาเมืองลําหยงก็กลายเปนกลุมอํานาจอีกกลุมหนึ่งเพราะหลังจากไดรับจํานําตราพระ
ลัญจกรจากซุนเซ็กแลว อวนสุดก็กําเริบคิดตั้งตัวขึ้นเปนเจา ความคิดที่ถือเอาตราพระลัญจกรเปนหลักในการ
ตั้งตัวขึ้นเปนเจานี้เปนการแสดงถึงความโงเขลาเบาปญญาของอวนสุดโดยแท เพราะอํานาจและความเปนเจา
นั้นไมไดอยูที่ตราพระลัญจกร หากอยูที่การสรางสมอํานาจและบารมี มิฉะนั้นแลวคนเฝารักษาตราพระลัญจกร
ทุกยุคทุกสมัยยอมเปนเจากันไปทุกคน
ในขณะที่อวนสุดกอดยึดเอาตราพระลัญจกร ตั้งความฝนที่จะอาศัยตราพระลัญจกรสถาปนาตัวเองขึ้นเปนเจา
นั้น อวนสุดก็ตองตื่นจากความฝนเนื่องจากขุนนางเมืองลําหยงฝายพิธีการทูตไดเขามารายงานวา บัดนี้ซุนเซ็ก
ไดแตงตั้งผูแทนมาทวงเอาตราพระลัญจกร แลวจะคืนทหารและมาศึกที่ยืมไป อวนสุดไดทราบรายงานดังนั้นก็
บิดพลิ้วไมยอมคืนตราพระลัญจกร แจงกลับไปวาซุนเซ็กเปนฝายผิดสัญญาจํานําเพราะหลังจากยืมทหารและ
มาศึกเพื่อไปชวยงอเกงเจาเมืองตันเอี๋ยงผูเปนนาชายแลว ซุนเซ็กไมคืนทหารและมาศึกกลับเอาไปใชทําการ
ใหญจนไดแควนกังตั๋ง ดังนั้น ตราพระลัญจกรจึงตกเปนสิทธิขาดแกอวนสุดแลว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ผูแทนของซุนเซ็กรับทราบทาทีของอวนสุดแลวจึงกลับไปเมือง กังตั๋งรายงานใหซุนเซ็กทราบ ฝายอวนสุด
เกรงวาจะมีขอครหาวาบิดพลิ้วยึดเอาตราพระลัญจกรของซุนเซ็กไว และเกรงวาซุนเซ็กจะยกทหารมาโจมตี
เมืองลําหยงจึงเรียกประชุมบรรดาที่ปรึกษาและแมทัพนายกอง ปรึกษาวาจะยกกองทัพไปกําจัดซุนเซ็ก
เสียกอน เอียวไตเจียงเสนาธิการเมืองลําหยงจึงเสนอวาบัดนี้ซุนเซ็กไดครองอํานาจในแควนกังตั๋งแลว มี

68. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 68
ดินแดนกวางใหญ ทหารที่มีฝมือเขมแข็งก็มีเปนจํานวนมาก ราษฎรพรักพรอม เสบียงอาหารก็อุดมสมบูรณ
และยังมีแมน้ําแยงซีเปนปราการธรรมชาติ หากยกไปเห็นจะไมไดชัยชนะ ทั้งเมื่อยกไปแลวลิโปและเลาปคงจะ
ฉวย โอกาสซ้ําเติม เราก็จะเสียการใหญไป
อวนสุดจึงปรึกษาวาถาเปนเชนนั้นจะคิดการประการใด เอียวไตเจียงจึงวากรณีจําเปนตองยกไปตีเลาปซึ่ง
ออนแอที่สุดกอน ถาเลาปแพแกกองทัพเราแลวก็จะเอาชนะซุนเซ็กในขั้นตอไป อวนสุดจึงวาถายกไปตีเมือง
เสียวพาย ลิโปซึ่งเปนเจาเมืองชีจิ๋วก็ยอมยกมาชวยเลาปเราก็จะถูกตีกระหนาบ แลววาขาพเจาเห็นดวยที่จะตี
เลาปกอน แตตองหาทางไมใหลิโปชวยเหลือเลาป แลลิโปนั้นเปนคนโลภ ถาเราตั้งคาตอบแทนที่พอเพียง
แลวลิโปก็จะทิ้งเลาปเสีย เราก็จะกําจัดเลาปไดสําเร็จ ที่ปรึกษาของอวนสุดไดทักทวงวา เมื่อครั้งที่ทานยกไป
รบกับเลาปไดขอใหลิโปยกกองทัพไปชวยและสัญญาวาจะมอบมาศึกหารอย ขาวหาหมื่นถัง ทองเงินหมื่น
ตําลึง แพรพันพับนั้น ยังมิไดมอบ ขาวของดังกลาวแกลิโป ดังนั้นลิโปยอมขัดเคืองในเรื่องนี้คงจะไมยอมทํา
ตามที่เราตองการ อวนสุดจึงวาครั้งนั้นลิโปมิไดเขารบพุงดวยเลาป เปนแตเลาปยกทัพหนีไปเอง แตเพื่อจูงใจลิ
โปดังนั้นครั้งนี้เราจะตั้งคาตอบแทนเปนเสบียงใหมาก ลิโปมีเสบียงอยูนอยคงจะทําตามความประสงค บรรดาที่
ปรึกษาและแมทัพนายกองเห็นชอบพรอมกันกับแผนการของอวนสุด ดังนั้นอวนสุดจึงใหหันอิ้นเปนทูตไป
เจรจาความกับ ลิโป โดยนําขาวยี่สิบหมื่นถังไปมอบเปนกํานัลแกลิโป ขอสัญญาวาอยาใหลิโปชวยเหลือเลาป
ครั้นลิโปไดทราบความที่หันอิ้นมาเจรจา และเห็นของตอบแทนเปนเสบียงจํานวนมากก็ดีใจ ตกปากรับคําวา
ถึงแมอวนสุดจะรบกับเลาปประการใด ลิโปก็จะไมเขาเกี่ยวของ หันอิ้นจึงกลับไปรายงานใหอวนสุดทราบอวน
สุดเห็นการณเปนไปตามแผนการแลวจึงตั้งใหกิเหลงเปนแมทัพ ใหลุยปกและตันหลันเปนรองแมทัพคุมทหาร
หาหมื่นยกไปตีเมืองเสียวพาย ฝายเลาปไดขาวศึกจึงปรึกษากับบิตก ซุนเขียน กวนอู และเตียวหุยวาเมือง
เสียวพายเปนเมืองเล็ก เห็นจะรับมือขาศึกไมได ซุนเขียนจึงเสนอวาขอใหทานมีหนังสือไปขอความชวยเหลือ
จากลิโปใหรีบยกกองทัพมาชวย แลวตีกระหนาบกองทัพกิเหลงทั้งสองดานก็จะเอาชนะไดโดยงาย เตียวหุย
จึงวาลิโปเปนคนเนรคุณ เห็นเราลําบากคงจะไมมาชวย เลาปแยงวาแมความคิดของเตียวหุยในครั้งนี้จะชอบ
ดวยเหตุผล แตจําเปนตองลองใจลิโปตามคําซุนเขียนกอน และลิโปนั้นมีตันกงเปนที่ปรึกษามีสติปญญามาก
คงจะตองคิดอานระวังตัววาถาอวนสุดไดเมืองเสียวพายแลวก็อาจโจมตีเมือง ชีจิ๋วตอไป ถาเปนไปตามที่
คาดหมายนี้ลิโปยอมตองเขาชวยเหลือเรา
ทุกคนเห็นพองกับความเห็นของเลาป ดังนั้นเลาปจึงใหทหาร ถือหนังสือไปถึงลิโปแจงขาวศึกใหทราบ และ
ขอใหลิโปยกกองทัพมาชวย ลิโปไดตกปากรับคําอวนสุดไปแลววาจะไมยุงเกี่ยวในการศึกระหวางอวนสุดกับ
เลาป แตครั้นไดรับหนังสือของเลาปก็เกิดลังเลในความคิดวาจะเฉย หรือจะชวยดี ดังนั้นจึงเรียกตันกงมา
ปรึกษา แจงความใหตันกงทราบทุกประการแลวออกความคิดเสียเองวา "เราคิดวาเลาปอยูในเมืองเสียวพาย
เห็นจะไมทําอันตรายแกเรา ถาเราฟงคําอวนสุด อวนสุดรบไดเมืองเสียวพายแลว เราจะวางศีรษะลงถึงหมอน
เปนปรกตินั้นหามิได เห็นอวนสุดจะกําเริบยกลวงมาตีเอา เมืองชีจิ๋วเปนมั่นคง เราจําจะยกไปชวยเลาปปองกัน
เมืองเสียวพาย ไวจึงจะควร" ลิโปนั้นแมเปนคนไรสติปญญา แตวันนี้มีอายุมากขึ้น ประสบการณมากขึ้น และมี
ความหวงแหนเมืองชีจิ๋ว ดังนั้นแมจะรับสินบนของอวนสุด ตกปากรับคําวาจะไมเกี่ยวของในเรื่องนี้ แตพอเอา
เขาจริง ก็คิดออกวาการครั้งนี้สุดทายเมืองชีจิ๋วจะตกอยูในอันตราย ดังนั้นจึงคิดบิดพลิ้วอวนสุดโดยไมคํานึงถึง
การผิดสัญญาเพราะถือเสียวาอวนสุดก็เคยบิดพลิ้วสัญญาตัวมาแตกอน
ตันกงไดฟงความคิดลิโปแลวเห็นชอบดวย แตก็แปลกใจที่ลิโปวันนี้เฉลียวฉลาดทันเกมของอวนสุด ดังนั้นลิโป
จึงใหเตรียมกองทัพยกไปเมืองเสียวพาย ฝายกิเหลงเคลื่อนทัพมาถึงเมืองเสียวพาย ก็ใหทหารตั้งคายลง
ประชิดกําแพงเมือง เตรียมการเขาตีหักเอาเมืองตอไป เลาปในขณะนี้มีทหารอยูเพียงหาพัน นอยกวาทหาร
ของกิเหลงถึงสิบเทา จึงจําใจตองตั้งรับอยูในเมืองและเตรียมแผนการรบดวยวิธีการรบ โดยอาศัยฝมือทหาร
เอกเพื่อลดทอนความเสียเปรียบ
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) และฉบับสมบูรณกลาว ความตอนนี้ตรงกันวา เลาปยกทหารออกไปตั้ง
คายรับศึกที่นอกเมือง แตพิเคราะหดูแลวไมเห็นสม เพราะเลาปมีทหารนอยกวามาก หากยกทหารหาพัน
ออกไปรับศึกที่นอกเมืองแลว ภายในเมืองก็จะมีทหารนอยกวานอย เลาปและคณะที่ปรึกษายอมคิดออกวาถากิ
เหลงแบงกําลังออกเปนสองกอง กองหนึ่งเขาปลนคาย อีกกองหนึ่งเขาตีเมือง ใชกําลังทหารที่เหนือกวาทั้งใน
การโจมตีเมืองและในการโจมตีคายแลว เลาปก็จะเสียทั้งเมืองเสียทั้งคาย
ดังนั้น การรบดวยคนนอยกับคนมากดังนี้ วิธีลดความไดเปรียบของขาศึกจึงตองอาศัยกําแพงเมือง คายคูประตู
หอรบเปนที่มั่น แลวอาศัยการรบดวยฝมือทหารเอก ซึ่งฝายเลาปไดเปรียบฝายกิเหลง เปนหลัก และสามกก
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ฉบับวิจารณบางฉบับก็ตั้งความสังเกตดังนี้

69. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 69
วันรุงขึ้นยังไมทันที่กิเหลงจะรบกับเลาปก็เห็นกองทัพของลิโปยกมาตั้งคายอยูทางดานหลัง ระยะหางกันเพียง
ชั่วสามระยะเกาทัณฑยิงเทานั้น ก็รูวาลิโปยกมาชวยเลาป จึงใหทหารไปหาลิโปที่คายแลวถามวา ลิโปตกปาก
รับคําวาจะไมเกี่ยวของ ทั้งรับเอาคาตอบแทนไปแลว เหตุใดจึงยกมาชวยเลาปอีกจะไมเปนการบิดพลิ้วสัญญา
ดอกหรือ ลิโปก็ยังเปนลิโปที่สามารถหาเหตุผลพิสดารที่คนไมคาดคิดไดอยูเสมอ ครั้นถูกตอวาดังนั้นจึงตอบ
วาเรายกมาทั้งนี้ไมไดยกมาชวยเลาป แตเรายกมาปองกันเมืองเสียวพาย ซึ่งขึ้นกับเมืองชีจิ๋ว หากทานไมลวง
เขามาในเขตแดนเมืองเสียวพายแลว เราก็จะไมเกี่ยวของดวย และวาทานมากลาววาเรารับของตอบแทนแลว
บิดพลิ้วสัญญานั้นไมชอบ อวนสุดสงขาวแกเราจะคิดเรื่องคาตอบแทนไมใหเรายกมาชวย เลาปเปนความคิด
ของอวนสุด แตเรารับของตอบแทนเพราะคิดวาเปนคาตอบแทนที่อวนสุดเคยขอใหเรายกไปรบเลาป ตางคน
ตางคิด กันเชนนี้จะวาเราบิดพลิ้วไดอยางไร เพราะตัวเราเองยังไมเคยตําหนิตัวเองวาบิดพลิ้วเลยแมแตนอย
แลววาตัวเรานั้นเปนผูใหญ ไมตองการเห็นผูนอยทะเลาะวิวาท กัน จะหาทางใหปรองดองกันสืบไป เจาจง
กลับไปแจงกิเหลงใหมาหาเราที่คายนี้ ในเพลาเชาวันพรุงนี้
ลิโปบิดพลิ้วสัญญาที่ใหไวกับอวนสุดดวยเหตุผลแบบลิโป ซึ่งทหารที่กิเหลงใชมานั้นไดฟงแลวก็งุนงงสงสัย
เปนอันมากวานี่เปนเหตุผลของคนหรือไม มิหนําซ้ํายังวางตัวเปนผูใหญแบบลิโปเสียอีก แตทหารของกิเหลง
เปนผูนอยทั้งเกรงกลัวลิโปไดฟงลิโปแลวก็รีบลากลับไปแจงใหกิเหลงทราบ หลังจากทหารของกิเหลงกลับไป
แลว ลิโปก็ใหทหารไปเชิญเลาปมาพบที่คายตามเวลาที่นัดไวกับกิเหลงนั้น เลาปครั้นไดทราบคําเชิญจึง
ปรึกษากับกวนอู เตียวหุย กวนอู เตียวหุย ทักทวงไมใหเลาปไปที่คายของลิโปเกลือกวาจะเปนอันตราย แต
เลาปเอาใจซื่อเขาสูกับคนใจคดแบบลิโป แยงวาลิโปคงคิดถึงคุณที่ชวยเหลือในยามยาก คงจะไมคิดทํา
อันตรายตอเรา นับเปนความคิดที่กลาหาญและเสี่ยงภัยมิใชนอย แตก็เปนไปไดวาเลาปอานใจคนแบบลิโป
กระจางวา ลิโปยังคงตองการเลาปไวรักษาดุลอํานาจระหวางเมือง คงจะไมคิดทําอันตราย กวนอู เตียวหุย เห็น
เลาปไมฟงคําทัดทานจึงวาเมื่อพี่ใหญตัดสินใจไปดั่งนี้ก็จะขอตามไปดวย เผื่อวามีเหตุการณนอกเหนือความ
คาดคิดเกิดขึ้นจะไดชวยกันคิดอานแกไข เลาปก็ตกลง
รุงขึ้นเลาปจึงพากวนอู เตียวหุย ไปยังคายของลิโปกอนเวลา นัดหมาย เผื่อวาลิโปจะไมซื่อก็อาจเห็นพิรุธและ
หาทางแกไขไปตามสถานการณไดทันทวงที ครั้นลิโปทราบวาเลาปมาก็ออกมาตอนรับ จูงมือเลาปเขาไปใน
โรงบัญชาการทหาร แลวบอกวาขาพเจายกมาทั้งนี้จะชวยทานมิใหถูกอวนสุดทําอันตรายได กวนอู เตียวหุย ก็
เดินตามเขาไปในโรงบัญชาการทหารนั้นแลวยืนอยูขางหลังเลาป พอถึงโรงบัญชาการ ทหารรักษาการณก็เขา
มารายงานลิโปวาบัดนี้กิเหลงกําลังมาที่คาย เลาปไดยินดังนั้นก็ตกใจเกรงวาลิโปจะคิดทําอันตราย ยังมิทันที่
จะกลาวความประการใด ลิโปก็ลุกออกไปที่หนาคายขณะนั้นกิเหลงเดินเขามาถึงหนาคาย ลิโปก็เขาไปตอนรับ
แลว บอกวาบัดนี้เลาปมารออยูแลว กิเหลงไดฟงดังนั้นก็ตกใจคิดวาลิโปจะคิดทําอันตราย คนแบบลิโปใครๆ ก็
เห็นวาเปนตัวอันตรายทั้งนั้น แมกระทั่งเลาปซึ่งกอนมาก็คิดวาลิโปคงคิดถึงบุญคุณและจะไมทําอันตราย
หนังสือพิมพผูจัดการออนไลน http://www.manager.co.th
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบายใชคนผูกคน (ตอน 81)
ลิโปนัดทั้งเลาปและกิเหลง ซึ่งเปนคูศึกมาที่คายของตนโดยไมแจงใหแตละฝายทราบวานัดมาทําไม ดังนั้นทั้ง
เลาปและกิเหลงจึงไมทราบวาคูศึกของตนจะมาที่คายของลิโป เหตุนี้เมื่อตางฝายไดทราบวามีคูศึกมา ณ คาย
ของลิโป จึงเขาใจวาลิโปสมคบกับอีกฝายหนึ่งลวงตนมาทําราย เลาปตกใจก็จริงอยู แตมิไดเสียอาการยังคง
นั่งสงบในโรงบัญชาการนั้น โดยมีกวนอู เตียวหุย นองรวมสาบานถืออาวุธยืนคุมเชิงอยูขางหลัง แตกิเหลงนั้น
เมื่อตกใจแลวเสียกิริยาไป จะหันหลังกลับออกไปจากคาย ลิโปเห็นดังนั้นจึงเรงกาวเทาเขาถึงตัวจับเอามือกิเห
ลงไวแลววาทานอยาเพิ่งตกใจ กิเหลงจึงวา ทานจะลวงขาพเจามาทํารายหรือวาจะทํารายไอเลาปหูยาว ลิโป
จึงตอบแบบลิโปที่ทําใหงุนงงสงสัยตอไปโดยไมยอมพูดเขาประเด็นที่ถูกถามวา ขาพเจาไมไดคิดฆาทาน และ
ไมไดคิดฆาเลาป แตเลาปกับขาพเจานั้นดุจดั่งพี่นอง ทานยกมารุกรานเมืองเสียวพายเพื่อจะทํารายเลาป
ขาพเจาจึงตองยกมาปองกันเมืองเสียวพาย จึงคลายประหนึ่งวาขาพเจามาชวยเลาป ดังนั้นทานจะเขาใจ วา
ขาพเจาชวยเลาปก็ได กิเหลงยิ่งฟงลิโปก็ยิ่งงง จึงพยายามลากเขาประเด็นวาเมื่อเปนเชนนั้นทานจึงตองฆา
ขาพเจาเพื่อทําใหเมืองเสียวพายและเลาปปลอดภัยกระนั้นหรือ ลิโปจึงวาขาพเจาเปนผูใหญ มีหนาที่ตองทํา
ใหผูนอยเลิกวิวาทกัน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

70. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 70
ลิโปอางตนเปนผูใหญแลเห็นคนอื่นเปนเด็ก แลวรีบจูงกิเหลง เขาไปในโรงบัญชาการทหาร เชิญใหนั่งอยูที่
โตะเดียวกับเลาป สวนลิโปเขาไปนั่งระหวางกลาง และสั่งใหทหารนําสุรามาใหเลาปและกิเหลง ครั้นทหารนํา
สุรามาแลว ลิโปจึงชวนเลาปและกิเหลงดื่ม ทั้งสองคนเกรงใจลิโปก็ดื่มสุรานั้น แลวลิโปจึงวาขาพเจาขอให
ทานทั้งสองเห็นแกหนาขาพเจา เลิกพยาบาทวิวาทกัน ยุติศึกระหวางกันเสีย เลาปเปนฝายถูกรุกราน ยินคําลิ
โปแลวนิ่งอยูเพราะมิไดเปนฝายกอเหตุ แตกิเหลงเปนฝายที่จะตองถอนทัพกลับไปจึงวาอวนสุดนายขาพเจา
ใชใหขาพเจายกกองทัพมาจับตัวเลาป หากขาพเจากลับไปมือเปลายอมเปนการขัดคําสั่งและมีโทษถึง
ประหาร
เตียวหุยเห็นวาการที่กิเหลงมีทีทาไมฟงคําลิโปก็โกรธหาวา กิเหลงดูหมิ่น ชักกระบี่ออกจากฝกแลวดาวากิเห
ลง กวนอูเห็นเตียวหุยวูวามจึงหามเตียวหุยไว และวาใหคอยดูทีทาของลิโปกอน ลิโปเห็นเตียวหุยคูเคืองเกา
โวยวายขึ้นมาทามกลางการเจรจาความเมืองก็ไมพอใจ ออกปากตําหนิวาเราเปนผูใหญไดเชิญทั้งสองฝายมา
หวังใหปรองดองกัน ทั้งเลาปแลกิเหลงลวนเห็นแกหนาเรา ตั้งใจฟงเรากลาว ตัวทานเปนแตผูติดตามเลาป
ไฉนจึงมาทําหยาบชา ณ คายเราดั่งนี้ เปนการดูหมิ่นไมไวหนาเรา วาแลวลิโปก็ทําเปนโกรธ ลุกขึ้นไปควาเอา
ทวนประจํากายมาถือมั่นไว
ทั้งสองฝายตางตกใจ เพราะไมมีใครรูวาลิโปจะเอาอยางไร แตเลาปเกรงวาลิโปจะทํารายเตียวหุย เหลียวมอง
ไปขางหลังเห็นทั้งกวนอูและเตียวหุยตางกุมอาวุธประจํากายมั่นคงอยูก็วางใจ ในทันใดนั้น ลิโปไดรองเรียก
ทหารเขามาสั่งใหเอาทวนไปปกไวหนาโรงบัญชาการทหาร ระยะหางสามรอยกาว แตตัวลิโปทํายืนขรึมอยู ณ
ที่เดิม ครั้นทหารนําทวนไปปกไวตามคําสั่งแลว ลิโปจึงวาขาพเจาเปนผูใหญทําการใดตองถือความประสงค
ของฟาเปนเกณฑ ดังนั้นขาพเจา จะทําการเสี่ยงทายตอเทพยดา โดยจะยิงเกาทัณฑไปที่ทวนซึ่งปกไวนั้น ถา
ขาพเจายิงพลาด แสดงวาเทพยดามีประสงคใหพวกทานรบกัน ในกรณีนี้ทานจงรบกันตามใจสะดวก ขาพเจา
จะไมเกี่ยวของดวย แตถาขาพเจายิงไปถูกทวนนั้นก็แสดงวาเทพยดาไมประสงคใหพวกทานรบกัน ในกรณีนี้
หากผูใดไมเชื่อฟง ขาพเจาก็จําตองถืออาญาสิทธิ์ แหงสวรรคเขาทําสงครามดวยผูนั้น กิเหลงเห็นระยะสาม
รอยกาวไกลเกินที่ผูใดจะยิงเกาทัณฑไปถูกที่หมายได หวังใจวาเมื่อลิโปยิงพลาดเปาแลวจะไดทําการกับเลาป
ไดถนัดมือก็ดีใจ จึงวาเมื่อลิโปทานตกลงใจดั่งนี้แลว ขาพเจามีแตตองคลอยตามคําทาน สวนเลาปนั้นมิไดวา
กลาวประการใด อาการอันดุษณีเปนอันถือวาเลาปยินยอมตกลงดวย ดังนั้นลิโปจึงสั่งทหารใหเอาสุรามารินอีก
สามจอก แลวเชิญเลาปและกิเหลงดื่มสุราถือวาทุกฝายตกลงกันตามนี้
ลิโปดื่มสุราหมดจอกแลวสั่งทหารใหเอาเกาทัณฑสําหรับตัวมา ใหขึ้นเกาทัณฑพาดสายแลวนาวจนคัน
เกาทัณฑโกงดังพระจันทรกลางปกษขางขึ้น เสียงวืดหวือดังขึ้น ลูกเกาทัณฑพุงออกจากแหลง ถูกคันทวนดัง
เกรง ทหารทั้งคายลิโปตางโหรองดังสนั่นสรรเสริญฝมือเกาทัณฑของลิโปวาเปนเลิศในใตหลา เสมอดวยวีร
ชนในอดีตที่นาวเกาทัณฑยิงพระอาทิตย จนความมืดมิดปกคลุมโลกอันลือลั่น เลาป กวนอู และเตียวหุย ตาง
ปรบมือแสดงความยินดี ชื่นชม ในฝมือเกาทัณฑของลิโปสถานหนึ่ง และดีใจที่การสมประโยชนอีกสถานหนึ่ง
คงมีแตกิเหลงเทานั้นที่สีหนาสลดลง เพราะการณเปนไป ผิดจากที่คาดหมาย ลิโปหัวเราะดังลั่นแลววา ฝมือ
เกาทัณฑของขาพเจาแทจริงต่ําตอย แตนี่เปนเพราะฟาบันดาล วาแลวเขาไปจับมือเลาปและ กิเหลงมากุมไว
และวาเทพยดาแสดงความประสงคใหเห็นประจักษ พวกทานจึงมีแตตองเลิกรบกันแลวสั่งทหารใหจัดโตะมา
เลี้ยงทั้งสองฝาย
ลิโปคําหนึ่งก็อางฟา สองคําก็อางสวรรค สามคําก็อางเทพยดา เห็นไดชัดวานับแตมาเปนเจาเมืองชีจิ๋วแลวลิ
โปไมเพียงแตจะลืมตัว หลงตัววาเปนผูใหญเทานั้น หากยังทําตัวประหนึ่งเปนคนทรงเจา เขาผีอีกดวย ฝายกิ
เหลงนั้นกินโตะไมเปนสุข เพราะมัวครุนคิดวาตัวกําลังขัดคําสั่งอวนสุด เกรงตองโทษถึงตาย คิดแกปญหาของ
ตัวเองไมตก จึงออกปากวาตัวขาพเจาประจักษในการเสี่ยงทายก็จริงอยู แตหากขาพเจากลับไปมือเปลา อวน
สุดยอมไมเชื่อถือ คงจะเอาโทษขาพเจา ถึงตายลิโปไดฟงดังนั้นจึงวาทานจงวางใจ ขาพเจาจะมีหนังสือให
ทาน ถือไปถึงอวนสุดบอกความทั้งนี้ใหแจง กิเหลงก็คลายใจลง ลิโปจึงเรียกทหารเอาเครื่องเขียนมาทํา
หนังสือถึงอวนสุดแลวมอบแกกิเหลง กิเหลงรับหนังสือแลวก็ลาลิโปกลับไปคาย สั่งใหเลิกทัพยกกลับไปเมือง
ลําหยง เลาปเห็นกิเหลงไปแลว จึงกลาวขอบคุณลิโปที่ชวยเหลือแลวถือโอกาสลาลิโปกลับเขาเมือง ฝายลิโป
ครั้นเสร็จการแลวจึงสั่งทหาร ใหถอนคายยกกลับไปเมืองชีจิ๋ว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ครั้นกิเหลงกลับมาถึงเมืองลําหยง จึงเขาไปรายงานใหอวนสุด ทราบเหตุการณแลวมอบหนังสือของลิโป อวน
สุดไดอานหนังสือทราบความแลวโกรธลิโปเปนอันมาก ออกปากดาลิโปวาเปนคนตระบัดสัตย และวาลิโป
กระทําดังนี้เปนการไมเกรงใจเรา เราจะยกกองทัพไปตีเมืองเสียวพาย แลวจับตัวเลาปเอง เสร็จแลวจะยกไปตี
เอาเมืองชีจิ๋วตอไป กิเหลงจึงหามอวนสุดวาลิโปไดครองเมืองชีจิ๋ว ผูคนแลเสบียง ก็พรอมสรรพ ทหารมีฝมือก็
มีอยูเปนอันมาก ตัวลิโปเองก็มีฝมือกลาแข็ง ทั้งเลาปมี กวนอู เตียวหุย ฝมือฉกาจนัก ลิโปกับเลาปมีไมตรี

71. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 71
แนนแฟนอยู หากทานยกไปตีเมืองเสียวพาย ลิโปก็จะยกมาชวยเลาปรุมตีกระหนาบเราทั้งสองดาน เราก็จะ
เสียทีแกขาศึก ครั้งกอนทานใชเสบียงไปผูกมัดลิโปมิใหชวยเหลือเลาป แตผูกลิโปไวไมได เพราะลิโปรักเมือง
ชีจิ๋วมากกวาเสบียงที่ทานมอบให ดังนั้น ถาจะผูกลิโปไวไมใหชวยเหลือเลาปก็ตองหาวิธีผูกวิธีใหม อวนสุด
ถามวาจะผูกลิโปไวไดดวยวิธีใด กิเหลงจึงวาในเมื่อสิ่ง ของผูกลิโปไวไมได ก็ตองอาศัยคนเปนเครื่องผูกมัดลิ
โปไว ขาพเจา ขอเสนอกลใหทานผูกดองกับลิโปเพราะลิโปนั้นเปนคนกลัวเมีย รักเมียและลูกสาวคนเดียว
ยิ่งกวาสิ่งใด ขอใหทานแตงเถาแกไปสูขอลูกสาวลิโปที่เกิดจากนางเหงียมซีมาเปนภรรยาบุตรของทาน เมื่อ
ทานผูกดองกับลิโปดั่งนี้แลว ก็จะทําการกับเลาปไดถนัด ลิโปจะถูกความเปนดองกับทานผูกไวเขาชวยเลาป
ไมได การกําจัดเลาป ก็จะสําเร็จโดยงาย
อวนสุดเห็นดวยกับแผนการของกิเหลงจึงเรียกหันอิ้นขุนนางเมืองลําหยงฝายการทูตเขามา สั่งใหทําหนาที่เปน
เถาแกไปเมืองชีจิ๋วสูขอลูกสาวของลิโปตามแผนการของกิเหลงนั้น หันอิ้นรับคําสั่งแลวออกมาจัดแจงของ
กํานัลเปนจํานวนมาก จัดขบวนออกจากเมืองลําหยงไปเมืองชีจิ๋วและขอเขาพบลิโป แลวมอบของกํานัลทั้งนั้น
แกลิโป แลววาอวนสุดนายขาพเจาเปนเชื้อสายขุนนางมาถึงสี่ชั่วอายุคน ไดครองเมืองลําหยงซึ่งเปนหัวเมือง
ใหญ บัดนี้ไดตราพระลัญจกรสําหรับพระมหากษัตริยไวแลว คงจะตั้งตัวเปนใหญในแผนดิน แตวิตกดวยบุตรยัง
ไมมีเหยาเรือน ไดทอดตาทั้งแผนดินแลวไมเห็นสตรีใดสมควรคูแกบุตร และวาอวนสุดนายของขาพเจาเห็นวา
บุตรสาวของทานมีความพรอมดวยวุฒิและสกุลควรคูเสมอกัน ทั้งมีความเลื่อมใสในตัวทานจึงหวังผูกไมตรีเปน
ทองแผนเดียวกัน จึงสั่งใหขาพเจาเปนเถาแกมาสูขอบุตรสาวทานใหแกบุตร ดั่งนี้อวนสุดแลทานก็จะมีไมตรี
กันสืบไป
ลิโปไดฟงดังนั้นก็มีใจยินดี แตตัดสินใจเองไมไดจึงวา การครั้งนี้เปนเรื่องภายในครอบครัว ขาพเจาขอเวลา
ปรึกษาหารือกับภรรยาเสียค่ําหนึ่งกอน ในวันพรุงนี้ขาพเจาจะแจงความตกลงใจใหทานทราบ วาแลวสั่งทหาร
ใหเชิญหันอิ้นไปพักที่เรือนรับรองแขกเมือง ค่ําลงลิโปจึงเลาความที่หันอิ้นมาสูขอบุตรีใหนางเหงียมซีผูภรรยา
ทราบ แลวถามวาเจามีความคิดเห็นเปนประการใด นางเหงียมซี จึงวาบานเมือง ขณะนี้เปนจลาจล ขุนศึกทุก
หัวเมืองตางแยงชิงอํานาจ เมื่ออวนสุดไดตราพระลัญจกรไวคงจะไดเปนเจาในวันหนา บุตรีเราก็จะไดเปนพระ
มเหสี ดังนั้นไมวาทางใกลหรือทางไกล ลูกเราก็มีแต จะเปนใหญในทุกทาง ทานพี่จงรับปากหันอิ้นเถิด
วิธีมองคนเพื่อเลือกคูครองโดยทั่วไปยอมเปนดังนี้คือมุงเอาแค ฐานะของทรัพยสินและฐานะตําแหนง ซึ่งเปน
ความคิดเห็นแกตัวของ ผูเปนพอแมไมไดแลเห็นความสุขและจิตใจของผูเปนบุตร มองขาม ความชั่วดีและ
คุณธรรมที่จะทําใหชีวิตคูเปนสุข ดังนั้นความคิดชนิดนี้จึงเปนความคิดที่ลงโทษบุตรเสียเปนสวนใหญ คงมีแต
สวนนอยเทานั้นที่ใชความคิดในการเลือกคูครองโดยถือเอาความรัก คุณธรรม และความดีงามเปนหลักในการ
เลือกคูครองใหแกบุตร ดังนั้น บุตรคนใดที่พอแมใชความคิดชนิดนี้ยอมถือวาเปนบุญกุศลที่ไมตองตกอยูใน
นรกในวันขางหนา
ลิโปคนกลัวเมียไดรับความเห็นชอบจากเมียที่เคารพแลว รุงขึ้นจึงเชิญหันอิ้นมาพบแลวตอบตกลงที่จะยกลูก
สาวใหเปนสะใภของอวนสุด หันอิ้นเห็นการสมความประสงคจึงขอลากลับไปรายงานใหอวนสุดทราบ ครั้นอวน
สุดเห็นการสมความคิดจึงจัดแจงของหมั้นเปนจํานวนมาก สั่งใหหันอิ้นจัดขบวนเถาแกนําของหมั้นยกไปเมืองชี
จิ๋ว เพื่อสูขอบุตรีของลิโปตามอยางธรรมเนียม หันอิ้นรับคําสั่งแลวจัดขบวนขันหมากยกไปเมืองชีจิ๋ว เพื่อตัวลูก
สาวลิโปมาเมืองลําหยง ถึงเมืองชีจิ๋วแลวขอพบลิโป และมอบของหมั้นทั้งนั้นแลววา อวนสุดนายขาพเจา มี
ความยินดีที่ทานรับไมตรี ดังนั้น จึงสั้งใหขาพเจานําขบวนเถาแกและของหมั้นมาสูขอบุตรีของทานและรับตัว
เจาสาวไปเมืองลําหยง ลิโปรับของหมั้นไวแลวใหแตงโตะเลี้ยงหันอิ้นและขบวนเถาแก เสร็จแลวเชิญหันอิ้นไป
พักที่เรือนรับรองแขกเมือง เพื่อหารือถึงพิธีการ สงตัวเจาสาวตอไป
ค่ําวันนั้นตันกงไดไปเยือนหันอิ้น ณ เรือนรับรองแขกเมือง พบหันอิ้นแลวคารวะตามธรรมเนียม ตันกงสั่งให
บรรดาทหารที่อารักขาเรือนรับรองนั้นถอยลงไปขางลาง แลวกลาวขึ้นวา แผนการครั้งนี้ยอดเยี่ยมลึกซึ้งยิ่งนักๆ
หันอิ้นไดฟงคําตันกงก็แปลกใจ ถามขึ้นวาทานหมายความถึงเรื่องราวใดกัน
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
แผนทําลายกลผูกดอง (ตอน 82)
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ตันกงเห็นหันอิ้นมีอาการสะดุงใจจึงกลาววา บัดนี้เลาปมาอาศัยลิโปอยูที่เมืองเสียวพาย ขึ้นตอเมืองชีจิ๋ว
เทากับวาเลาปเปนลูกไกอยูในกํามือของลิโป ครั้งนี้เมื่ออวนสุดกับลิโปเปนทองแผนเดียวกันแลว หากอวนสุด
ปรารถนาศีรษะของเลาปก็คงไดสมปรารถนา เหตุนี้ขาพเจาจึงวาเปนแผนการที่ยอดเยี่ยมลึกซึ้ง

72. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 72
หันอิ้นยินคําตันกงก็รูวาที่ปรึกษาของลิโปผูนี้มีสติปญญาหลักแหลม อานแผนการของอวนสุดทะลุปรุโปรงก็
ตกใจ แตแสรงกลาววาทานอยาเพิ่งคาดการณไปกอน การของนายเราทั้งสองก็จะเสียไป อวนสุดนายของ
ขาพเจามีน้ําใจสุจริต คิดผูกไมตรีกับนายของทาน ยอมเปนประโยชนรวมกันของนายเราทั้งสอง ใชวาจะ
ปรารถนา ศีรษะเลาปดังคําทานแตประการใด ตันกงครั้นไดสําแดงสติปญญาใหปรากฏแลวเห็นอาการหันอิ้นที่
ตอบความดังนั้นจึงยกมือขึ้นเปนเชิงปรามในทํานองวา ไมจําเปนที่จะตองพูดถึงเรื่องนี้เพราะอุบายเทานี้ปดบัง
เราไมไดดอก แลวตัดบทวาขาพเจาเห็นจริงตามคําทานวาการครั้งนี้เปนประโยชนรวมกันของทั้งสองฝาย แต
การที่ทานคิดการไวนั้นหากลาชาไปก็อาจแปรผันเปนอื่นได เหตุนี้ขาพเจาจึงรีบมาเตือนสติใหทานรีบทําการ
หันอิ้นยินคําตันกงแลวก็เขาใจวาตันกงอานแผนการออกก็จริง แตมีจุดยืนสนับสนุนแผนการนี้จึงคลายใจ หันอิ้
นจึงลุกขึ้นคารวะตันกงแลววา ทานมีสติปญญาหลักแหลมยิ่งนัก ขอใหทานเห็นแกไมตรีทั้งสองฝายรับเปนธุระ
ชวยใหการครั้งนี้สําเร็จเถิด อวนสุดนายขาพเจาจะไมมีวันลืมพระคุณของทานในครั้งนี้เลย
ตันกงจึงวา ขาพเจาจะรับเปนธุระใหลิโปและอวนสุดเปนทองแผนเดียวกันจงได ทานอยาไดวิตก วาแลวก็ลา
หันอิ้นไปที่จวนลิโป ตันกงวันนี้เปลี่ยนแปลงจากผูมีอุดมการณแตครั้งที่ทิ้งตําแหนงเจาเมืองจงพวนหนี
ติดตามโจโฉเปนคนละคน กลายเปนนักการเมืองเต็มตัวแลว แตเปนนักการเมืองที่มีจุดยืนอยูกับผลประโยชน
ของตัวเองเปนใหญ ก็แลเมื่อตันกงอานแผนการของอวนสุดกระจางแลว ก็ยอมอานแผนการออกวาเมื่ออวนสุด
กําจัดเลาป ยึดเอาเมืองเสียวพายแลวยอมกระทบตอเมืองชีจิ๋ว ดังนั้นปมสําคัญจึงอยูที่เมื่อตันกงอานแผนการ
แทงตลอดดั่งนี้แลว เหตุไฉนจึงยังคงสนับสนุนแผนการนี้ตอไปอีก ไมคิดหวงใยหรือคิดปองกันเมืองชีจิ๋ว
กระนั้นหรือ
ปมนี้มีความเปนไปไดสามประการ คือตันกงกําลังขายตัวใหกับอวนสุดคิดอานหวังจะทิ้งลิโปไปเขาดวยอวนสุด
หรือยังคงภักดีตอลิโปอยู แตมั่นใจในสติปญญาตัววาเมื่อลิโปกับอวนสุดเปนดองกันแลวก็จะสามารถคิดการให
ลิโปมีอํานาจเหนืออวนสุด อาศัยความเปนดองครองความเปนใหญทั้งเมืองชีจิ๋วและเมืองลําหยง หรือมิฉะนั้น
ตันกงอาจคาดการณถึงอํานาจของโจโฉที่เรืองอํานาจขึ้นในเมืองหลวง เห็นวาลําพังลิโปไมสามารถรับมือโจ
โฉได จึงสนับสนุนใหลิโปกับอวนสุดผนึกกําลังกันเพื่อรับมือกับโจโฉโดยยอมเสียเลาปเปนคาตอบแทน
ความเปนไปไดทั้งสามประการนี้ไมวาจะเปนไปในทางไหน ประโยชนยอมตกอยูแกตันกงทั้งสิ้น ดังนั้นหากจะ
เปรียบกิเหลงผูวางแผนการนี้เปน พอครัวปรุงอาหารรสเลิศขึ้นแลว ผูเสพอาหารนั้นกลับเปนตันกงหาใชลิโป
หรืออวนสุดไม ตันกงเขาไปพบลิโปถึงในจวนแลวแสรงถามวา วันนี้มีขบวนขันหมากยกมา ขาพเจาจึงไดทราบ
ขาววาเปนขบวนเถาแกยกมาขอลูกสาวทานใหเปนสะใภของอวนสุด ความที่ขาพเจาทราบมาดั่งนี้เปน ความ
จริงหรือ ลิโปจึงวาเปนความจริงดังที่ทานไดทราบมา ตันกงไดลุกขึ้นคํานับลิโป แลววาขาพเจาขอแสดงความ
ยินดีดวยทาน ในวันขางหนาบุตรีทานคงจะไดเปนพระมเหสี แลวถามวาทานจะกําหนดวันฤกษดีสงตัวเจาสาว
ใหแกบุตรชายอวนสุดเมื่อใด ลิโปจึงวาเรื่องนี้เปนการใหญของครอบครัวขาพเจา ตัวขาพเจามีบุตรสาวแตผู
เดียว ดังนั้นจึงจําตองปรึกษาเกี่ยวกับวันเวลาใหรอบคอบกอน
ตันกงจึงวาอันธรรมเนียมแตโบราณ การสงตัวเจาสาวไปบานเจาบาวนั้น หากเปนกรณีของพระมหากษัตริยก็จะ
ทอดเวลาไปหนึ่งป ถาเปนขุนนางผูใหญก็ลดลงมาเปนหกเดือน ถาเปนขุนนางผูนอยก็ลดลงมาเหลือสามเดือน
และถาเปนราษฎรสามัญการสงตัวเจาสาวก็จะกระทําภายในหนึ่งเดือน ลิโปจึงวาบัดนี้อวนสุดไดตราพระ
ลัญจกรไวครองแลว จึงเสมอดวยพระมหากษัตริย ขาพเจาคิดที่จะทําการตามฐานะแหงพระมหากษัตริย จึง
ไดยั้งการไว รอเวลาครบหนึ่งปแลวคอยสงตัวเจาสาว ตันกงจึงทวงวาความคิดของทานทั้งนี้ชอบอยางธรรม
เนียมก็จริงอยู แตบัดนี้สถานการณบานเมืองไมเปนปกติ บรรดาเจาเมืองตางๆ ไดแกงแยงแขงอํานาจกัน ตาง
คนตางชิงกันเปนใหญ หากการเนิ่นชาไปความลวงรูถึงเมืองอื่นก็ยอมคิดขัดขวางมิใหการมงคลของทานสําเร็จ
เพราะบรรดาหัวเมืองทั้งหลายเมื่อไดทราบความแลวยอมจะเกรงกลัววาการที่ทานกับอวนสุดผูกดองกันเชนนี้
ก็จะมีกําลังอํานาจเติบใหญเขมแข็ง คงจะคิดขัดขวางในประการตางๆ แมอาจสงทหารมาซุมแลวชิงตัวเจาสาว
ในระหวางทางการมงคลของทานก็จะเสียไป ดังนั้นทานจึงควรสงบุตรสาวไปใหแกบุตรอวนสุด อยาใหทัน
ความแพรงพรายไปถึงบรรดาหัวเมืองอื่น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิโปฟงคําตันกงแลวเห็นคลอยตาม จึงสั่งใหนางเหงียมซีผูภรรยาจัดเตรียมขาวของสําหรับบุตรีใหพรอมที่จะ
สงตัวแกบุตรของอวนสุดเสียแตในคืนนั้น นางเหงียมซีก็รับคํารีบจัดเตรียมขาวของและขบวนของเจาสาว ครั้น
รุงขึ้นลิโปจึงใหบุตรสาวขึ้นเกวียนไมหอม มอบตัวแกหันอิ้นผูเปนเถาแก พรอมกับขาวของตามอยางธรรมเนียม
การสงตัวเจาสาวและสั่งใหซงเหียนกับงุยซก คุมทหารไปสงขบวนเจาสาว หันอิ้นจึงนําขบวนเคลื่อนออกจาก
เมืองชีจิ๋วไปเมืองลําหยง ในขณะที่ขบวนกําลังเคลื่อนจะออกจากเมืองชีจิ๋วนั้น ตันกุยซึ่งเปนบิดาของตันเตง
และเปนที่ขุนนางเมืองชีจิ๋วในตําแหนงที่ปรึกษากําลังนอนปวยอยูที่บาน ไดยินเสียงปแตรของขบวนเจาสาวจึง

73. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 73
เรียกคนใชในบานมาถามวาเปนขบวนแตงงานของผูใด คนใชในบานไดรายงานวาอวนสุดไดสงเถาแกมาสูขอ
บุตรสาวลิโปไปเปนสะใภ ลิโปตกลงและจัดขบวนใหซงเหียนกับงุยซกนําขบวนไปสงเจาสาวพรอมกับเถาแก
ของฝายอวนสุด ตันกุยไดฟงความแลวนั่งนิ่งพิเคราะหเหตุการณก็อานแผนการของอวนสุดกระจางวากลผูก
ดองครั้งนี้มีเปาหมายเบื้องตนคือศีรษะเลาปและเมืองเสียวพาย และเปาหมายขั้นตอไปก็คือศีรษะ ลิโปและ
เมืองชีจิ๋ว ตันกุยนั้นมีน้ําใจศรัทธาตอเลาปตั้งแตครั้งที่ เลาปเปนเจาเมืองชีจิ๋วและตันเตงผูบุตรไดเปนขุนนางที่
ปรึกษา ครั้นอานแผนการของอวนสุดตลอดแลวจึงคิดวาหากเราจะนิ่งเฉยเสีย ทั้งเลาปและเมืองชีจิ๋วก็จะตกอยู
ในอันตราย
ดังนั้นตันกุยจึงตัดสินใจทําลายแผนการผูกดองของอวนสุด ตัดสินใจแลวจึงแตงตัวโพกผาขาวในชุดไวทุกข
งานศพใหคนในบานพยุงพาไปที่จวนลิโป ขอพบลิโป ฝายลิโปทราบวาตันกุยมาขอพบก็ออกมารับที่หนาจวน
แตครั้นเห็นตันกุยแตงตัวในชุดไวทุกขงานศพ มีหนาตาเศราโศกก็ประหลาดใจ จึงถามตันกุยวา ญาติพี่นองคน
ใดของทานถึง แกความตายหรือจึงมาหาขาพเจา อยาไดหวงใยเลยขาพเจาพรอมที่จะชวยเหลือทุกประการ
ทั้งนี้เพราะลิโปเขาใจวาตันกุยมาหาเพื่อบอกกลาวขาวงานศพของญาติพี่นอง ตันกุยไดฟงดังนั้นจึงวาขาพเจา
ไดยินขาววาทานตายและมีการจัดพิธีกงเตกใหกับงานศพของทานจึงรีบมาหวังจะไดเคารพศพ ลิโปตกใจรีบ
ซักถามตันกุยวาทานไดขาวจากใครวาขาพเจาตาย ตันกุยซึ่งคุนเคยอยูกับผูคนในจวนของลิโปไดยิน ดังนั้นจึง
โบกมือเปนทีใหคนรับใชในจวนของลิโปถอยออกไปกอน ลิโปเห็นเปนที่ประหลาดนักจึงเขามาประคอง ตันกุย
เขาไปนั่งที่หองรับรอง ตันกุยจึงวาเมื่อไมนานมานี้อวนสุดไดสงสิ่งของมาตั้งสินบนใหกับทาน ไมใหทานยกไป
ชวยเลาป แตครั้นกิเหลงยกกองทัพจะไปตีเมืองเสียวพาย ทานกลับยกทหารไปชวยเลาป ทานไดเสี่ยงทาย
เทพยดายิงเกาทัณฑไปถูกคันทวน กิเหลงจึงตองยกทัพกลับไป มาบัดนี้อวนสุดสงเถาแกมาสูขอบุตรีทาน
และทราบวาทานรับไมตรียกบุตรีใหแกบุตรอวนสุด ดังนั้นเมื่อทานกับอวนสุดผูกดองกันแลว อวนสุดก็จะยกไป
ตีเมืองเสียวพาย หากอวนสุดกําจัดเลาปไดเมืองเสียวพายแลว เมืองชีจิ๋วและ ตัวทานจะตกอยูในอันตราย ลิโป
ไดยินดังนั้นก็ตกใจ ตันกุยจึงกลาวตอไปวาการทั้งนี้เปนกลอุบายที่ใชคนผูกคน เพราะอวนสุดใชสินบนผูกทาน
ไวไมได จึงใชกลผูกดองหวังเอาบุตรีทานเปนตัวประกันไมใหทานยกไปชวยเลาป หลังจากอวนสุดไดเมือง
เสียวพายแลวก็จะอาศัยบุตรีทานซึ่งเปนตัวประกันอยูในมือขมเหงทานดวย
ประการตางๆ หากทานไมยอมใหขมเหง ก็จะอางวาทานตัดไมตรีอยางนอย อวนสุดก็จะยืมทั้งทหารและเสบียง
เบียดเบียนทานและราษฎรเมืองชีจิ๋ว หากทานไมใหก็จะหาเหตุยกมาตีเมืองชีจิ๋ว ความเดือดรอนก็จะบังเกิดขึ้น
อีกประการหนึ่งเลา นับแตอวนสุดไดตราพระลัญจกรไวแลว ก็คิดตั้งตัวเปนเจา นั่นคือการกบฏตอแผนดิน ทร
ยศตอพระเจาเหี้ยนเต หัวเมืองทั้งปวง แมแตโจโฉก็ยอมยกมากําจัดอวนสุด ตัวทานก็จะตกอยูในฐานะเปนฝาย
กบฏดวย และจะพลอยเปนศัตรูกับบรรดาหัวเมืองทั้งหลายในแผนดิน การทั้งนี้ทานจะเสียทั้งบุตรี จะเสียทั้ง
เมืองเสียวพาย ราษฎรเมืองชีจิ๋วก็จะเดือดรอน ตัวทานก็จะเดือดรอน แมเมืองชีจิ๋วก็จะรักษาไวไมได ขอทานจง
ใครครวญดูจงดีเถิด
ลิโปฟงคําตันกุยก็เห็นกระจางถึงแผนการรายของอวนสุดก็ตกใจยิ่งนัก วากับตันกุยวา ขาพเจาเชื่อคําตันกงจึง
พลาดพลั้งไปถึง เพียงนี้จําเปนที่จะตองรีบแกไขใหทันทวงที วาแลวจึงสั่งทหารใหเรียก เตียวเลี้ยวเขามาพบ
แลวสั่งใหยกทหารรีบติดตามขบวนเจาสาวไป และชิงขบวนกลับมาเมืองชีจิ๋ว ในทันที เตียวเลี้ยวรับคําสั่งแลว
รีบนําทหารยกตามขบวนของหันอิ้นไป ทันเขาแลวเขาสกัดขบวนไว และสั่งใหเคลื่อนขบวนกลับมาเมือง ชีจิ๋ว
ลิโปไดสั่งให เอาตัวหันอิ้นไปจําขังไวกอนแลวทําหนังสือแจงไป ยังอวนสุดวายังจัดแจงสิ่งของทั้งปวงไม
พรอม และยังไมไดวันฤกษดี การทั้งปวงพรอมแลวจะสงบุตรีไปให ตันกุยครั้นไดทราบวาเตียวเลี้ยวคุมขบวน
เถาแกกลับมาถึงเมืองชีจิ๋วแลว จึงเขาไปพบลิโปแลววา เมื่ออวนสุดทราบวาทานบิดพลิ้วไมสงลูกสาวไปใหคง
จะคิดการยกมาตีเมืองชีจิ๋ว ฝายใดฝายหนึ่งพลาดพลั้งลง โจโฉก็อาจยกมาซ้ําเติม ดังนั้นจึงขอใหทานผูกไมตรี
ดวยโจโฉไวเสียกอน โดยทําหนังสือไปถึง โจโฉวา อวนสุดวางแผนผูกดองกับทานเพื่อจะยกไปตีเมืองฮูโต
แตทานไมรับไมตรีจึงจับตัวหันอิ้นผูเปนเถาแกสงใหแกโจโฉ ดังนี้เมืองชีจิ๋วก็จะไมเปนอันตราย หากเมื่อใดอวน
สุดยกกองทัพมาตีเมืองชีจิ๋ว โจโฉก็จะยกกองทัพไปยึดเอาเมืองลําหยง อยางนอยอวนสุดก็ไมกลายกกองทัพ
มาทําอันตรายตอเมืองชีจิ๋ว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ลิโปฟงคําตันกุยแลวลังเลใจไมอาจตัดสินใจไดวาจะทําประการใดดี ใน ทันใดนั้นทหารไดเขามารายงานวา
บัดนี้หนวยขาวไดสงขาวสารมารายงานใหทราบวาเลาปไดทําการเกลี้ยกลอมผูคน ซองสุมทหารเปนอันมาก
แตไมทราบวาเลาปจะคิดอานประการใด ลิโปจึงวาเลาปเปนเจาเมืองเสียวพาย ยอมเปนธรรมดาที่จะตองคิด
อานปองกันรักษาเมือง การเกลี้ยกลอมผูคนและจัดกองทหารของเลาปจึงเปนเรื่องปกติที่ไมสมควรจะแคลงใจ
เลาป และตัวเราก็ไดทําคุณไวกับเลาปเปนอันมาก เลาปคงจะไมทําอันตรายแกเรา ในระหวางนั้นลิโปไดใหซง
เหียนกับงุยซกไปจัดหาซื้อมาสําหรับใชในราชการศึก ณ เมืองซัวตั๋ง ซงเหียนและงุยซกไปซื้อมาศึกไดเปน
จํานวนสามรอยตัว ครั้นนําฝูงมามาถึงชายแดนเมืองเสียวพายเปนเวลากลางคืน ก็ถูกโจรปายกพวกมาปลนเอา

74. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 74
มาไปหนึ่งรอยหาสิบตัว ซงเหียนและงุยซกจึงติดตามสืบหาก็ไดความวาเตียวหุยคุมพรรคพวกปลอมเปนโจรปา
มาปลนเอามาดังกลาวไป ดังนั้นซงเหียนและงุยซกจึงนํามาที่เหลือมาที่เมืองชีจิ๋วแลวรายงานใหลิโปทราบ ลิ
โปไดยินดังนั้นก็โกรธ และยิ่งไดยินวาผูที่ปลนเอามาไปคือเตียวหุยคูเคืองเกาก็ยิ่งโกรธจัด สั่งใหจัดทหารจะยก
ไปตีเมืองเสียวพายเพื่อจับเอาตัวเตียวหุยและพรรคพวกที่ปลอมตัวเปนโจรมาประหารเสีย
ครั้นเลาปไดทราบวาลิโปยกทหารมาเมืองเสียวพายก็ตกใจ สั่งใหเตรียมทหารยกออกไปตั้งรับ ครั้นพบกับลิโป
แลวจึงถามลิโปวา ทานพี่ยกกองทัพมาทั้งนี้เพราะเหตุใด ลิโปเห็นเลาปตีหนาซื่อจึงเอาแสมาชี้หนาเลาปแลว
วา เมื่อครั้งที่อวนสุดสั่งกิเหลงยกกองทัพมาตีเมืองเสียวพาย ขาพเจาไดชวยเหลือทาน เสี่ยงเกาทัณฑจนกิเห
ลงตองถอนทัพกลับไป แตทานไมรูคุณใหเตียว หุยปลอมเปนโจรปามาปลนชิงเอามาของขาพเจาไป
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบายยืมมีดฆาโค (ตอนที่ 83)
เลาปถูกลิโปตอวา วาเปนตัวการใหเตียวหุยปลอมเปนโจรปาไป ปลนชิงเอามาก็ตกใจ เพราะตัวเลาปไมเคย
ทราบเรื่องนี้มากอน จึงรีบปฏิเสธวาขาพเจาไมเคยปลนชิงมาของทานเลย นี่เปนความสัตยจากใจจริงของ
ขาพเจา แตลิโปไมฟงคํายืนยันวาเตียวหุยปลนเอามาไปหนึ่งรอยหาสิบตัว เตียวหุยยืนมาอยูดานหลังเลาป
เห็นลิโปตอวาตอขานเลาปเชนนั้นก็โกรธ ชักมาออกไปขางหนาแลววากูนี่แหละที่ชิงเอามามึงไว แลวมึงจะ
ทําไม ลิโปไดยินก็โกรธดาเตียวหุยวาไอโจรตาถลน มึงดูหมิ่นกูหลายครั้งแลว ยังบังอาจมาปลนเอามากูไปอีก
เตียวหุยจึงดาลิโปตอไปวากูแคชิงเอาแตมามึงก็โกรธ แลวทีมึงชิงเอาเมืองของพี่กู ทําไมมึงไมคิดวากูจะไม
โกรธบางเลา ลิโปถูกเตียวหุยดาตองใจดําก็โกรธ ชักมาเขาตอสูกับเตียวหุย ทั้งสองฝายตอสูกันถึงรอยเพลงก็
ยังไมแพชนะกัน เลาปเกรงวาเตียวหุยจะเสียที จึงใหทหารตีระฆังเปนสัญญาณเรียกเตียวหุยกลับมา พอเปน
เวลาค่ําเลาปก็ยกทหารกลับเขาเมือง ลิโปจึงสั่งใหทหารลอมเมืองเสียวพายไวทั้งสี่ดาน
ครั้นกลับเขาเมืองแลว เลาปจึงเรียกเตียวหุยเขามาสอบถามวา ที่ลิโปกลาวหาวาเจาไปปลนชิงเอามาจํานวน
หนึ่งรอยหาสิบตัวนั้น ความจริงเปนอยางไร เตียวหุยรับวาเปนความจริง เลาปจึงสั่งใหเตียวหุยไปเอามามาแลว
ใหทหารคุมมาไปมอบใหแกลิโป และขอขมาลิโปวา ที่ปฏิเสธไปนั้นเพราะยังไมทราบความจริง บัดนี้สอบถาม
เตียวหุยรับเปนจริงแลว จึงนํามามามอบคืนและขออภัยตอลิโป ทั้งขอใหเลิกแลวตอกันจะไดเปนไมตรีกัน
สืบไป ลิโปครั้นไดมาคืน และเลาปไดขอขมาลาโทษดังนี้ก็หายโกรธ ยอมรับขมาเลาป ทหารของเลาปจึงลาลิ
โปกลับเขาไปในเมืองเสียวพาย ครั้นตันกงทราบความจึงเขาไปวากับลิโปวาทานยกมาถึงเพียงนี้แลว ไมตรีทั้ง
สองฝายที่มีมาแตเดิมยอมสลายลง เหมือนดังแกวแตกแลวไมอาจตอใหติดเหมือนดังเดิม หากปลอยเลาปไว
สืบไปก็จะคิดรายตอทานเปนมั่นคง ขอใหทานกําจัดเลาปใหเสร็จสรรพไปในครั้งนี้จะไดไมตองพะวงตอไปใน
วันหนา ลิโปฟงคําตันกงแลวเห็นดวยจึงสั่งใหแมทัพนายกองทั้งปวงยกเขาหักเอาเมืองเสียวพายพรอมกันทุก
ดาน แมทัพนายกองทั้งนั้นรับคําสั่งแลวพากันออกมาจากคายของลิโป แลวกลับไปยังกองทหาร ของตนที่
ลอมเมืองเสียวพายอยูนั้น ครั้นไดเวลากําหนดกองทหารของลิโปทั้งสี่ดานจึงเคลื่อนกําลังเขาไปที่กําแพงเมือง
เสียวพาย หักตีแนวกําแพงทั้งสี่ดาน แตทหารรักษาเมืองเสียวพายไดตั้งรับอยางเหนียวแนน ตีโตทหารลิโป
อยางดุเดือด ทหารของลิโปพยายามหักเขาเมืองจนกระทั่งถึงเวลาค่ําก็ยังหักเขาไปไมได จึงพากันถอยกลับ
เขาคาย
เลาปเห็นวากําลังทหารในเมืองเสียวพายมีนอยกวากําลังทหาร ของลิโปคงจะตานทานไดไมขามวันพรุง จึง
ปรึกษากับที่ปรึกษาวาเห็นจะตานรับลิโปไวไมได จะมีความคิดเห็นเปนประการใด ซุนเขียนและบิตกสองที่
ปรึกษาไดเสนอใหตีฝาออกจากเมืองไป ขออาศัยอยูกับโจโฉที่เมืองฮูโต เพราะโจโฉถือวาลิโปเปนศัตรูตัว
สําคัญ ดังนั้นผูใดเปนศัตรูของลิโปจึงเทากับเปนพันธมิตรของโจโฉดวย เลาปเห็นชอบจึงสั่งใหเตรียมการตีฝา
วงลอมของทหารลิโปเพื่อยกไป เมืองฮูโต ใหเตียวหุยเปนกองหนา ตัวเลาปคุมครอบครัวและขุนนางตลอดจน
ที่ปรึกษาซึ่งพรอมจะไปดวยเปนกองกลาง และใหกวนอูเปนกองระวังหลัง
คืนนั้นเปนขางขึ้น พระจันทรสวางเห็นหนทางชัดเจน ครั้นเพลาเที่ยงคืนผานไปใกลยามสาม สายลมโชยพลิ้ว
เย็นยะเยือก น้ําคางลงจัด ทหารฝายลิโปหลับสนิท คงเหลืออยูแตทหารลาดตระเวนและทหารรักษาเวรยาม
เทานั้น ขบวนของเลาปจึงเคลื่อนออกจากประตูเมืองดานทิศเหนือ ทหารลาดตระเวนไดพยายามสกัดขบวน
ของเลาปไว แตไมสามารถตานทานกําลังของเตียวหุยไดจึงแตกหนี แลวจุดพลุใหสัญญาณเกิดเหตุ ซงเหียน
และงุยซกสองนายทหารของลิโปรักษาการณอยูดานทิศเหนือไดรับรายงาน จากทหารรักษาการณวา เลาปยก
หนีออกจากเมือง จึงยกทหารออกมาสกัดขบวนของเลาปไว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

75. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 75
เตียวหุยคุมกองหนามาถึงที่ซงเหียนและงุยซกตั้งสกัดอยูก็กระทืบโกลนมาเขารบดวยซงเหียนและงุยซกอยาง
ฮึกเหิม สองนายทหารของลิโปประเพลงทวนกับเตียวหุยไดคนละเพลงก็พากันชักมาถอยเขามาในหมูทหาร
ขับทหาร ใหเขาสกัดเตียวหุย แตทหารเหลานั้นขยาดฝมือจึงไมกลาเขามาในระยะทวนแทง เตียวหุย จึงตีฝา
นําขบวนผานไปอยางงายดาย ฝายเตียวเลี้ยวทหารเอกของลิโปลอมเมืองอยูทางดานทิศใต ครั้นไดเห็นพลุ
สัญญาณเกิดเหตุรายขึ้นทางดานทิศเหนือ และไดทราบจากรายงานของหนวยลาดตระเวนวาเลาปยกหนีออก
จากเมือง ก็เกรงวาซงเหียนและงุยซกจะสกัดเลาปไวไมอยู จึงรีบคุมทหารยกตามไป เตียวเลี้ยวไดพบกับซง
เหียนและงุยซกที่แตกถอยมาแจงวาเลาป ตีฝาออกไปไดแลว เตียวเลี้ยวจึงรีบคุมทหารเรงตามเลาปไป กวนอู
ซึ่งคุมกองระวังหลังเห็นทหารไลตามมาจึงสั่งใหทหารในกองระวังหลังแปรขบวนหันกลับมาตั้งสกัด ครั้นเตียว
เลี้ยวยกทหาร เขามาใกล เห็นกวนอูถืองาวนิลนาคะยืนมาอยูหนาทหาร ผาโพกศีรษะสีเขียวตองออนตอง
แสงพระจันทร และตองลมพริ้วดูเปนสงานาเกรงขาม บรรดาทหารที่ตามเตียวเลี้ยวมาเห็นลักษณาการดั่งนั้นก็
พากันขยาด หยุดมาไวแตหาง ๆ เตียวเลี้ยวไดขับมาเขารบดวยกวนอูไดหาเพลง เห็นวาไมมีทางที่จะฝากวนอู
เขาไปถึงขบวนของเลาปได ทั้งเห็นทหารที่ติดตามมาไมยอมขับมาออก มาขางหนาเพื่อเขาลอมกวนอู ทั้งเห็น
วาการตอสู กับกวนอูไมไดประโยชนอันใด และฝมืองาวกวนอูก็กลาแข็งยิ่งนักจึงชักมาออกมา กวนอูก็มิไดไล
ตาม คงยืนมาอยูที่เดิมครูหนึ่งเห็นเตียวเลี้ยวไมยอมออกมารบอีก จึงสั่งทหารใหเคลื่อนตามเลาปไป กวนอูยืน
มาคุมเชิงดูอีกพักใหญจึงชักมากลับตามขบวนไป
เตียวเลี้ยว ซงเหียน และงุยซกกลับไปถึงคายก็ใกลสวางจึงพากันไปที่คายของ ลิโป ลิโปตื่นแลวรอฟงขาวอยู
ครั้นไดทราบจากทหาร ทั้งสามวาเลาปหนีไปไดก็ไมคิดติดตามอีกตอไป สวางขึ้นลิโปจึงสั่งทหารยกเขาไป
ประชิดเมืองเสียวพาย ทหารรักษาเมืองรูวาเลาปหนีไปแลวจึงยอมแพ ลิโปจึงยกทหารเขาไปในเมืองจัดการ
ปกครองใหเปนปกติแลว สั่งใหโกสุนอยูรักษาเมืองและใหเลิกทัพกลับไปเมืองชีจิ๋ว ลิโปเดิมเปนเพียงคนขอ
อาศัย มาอาศัยเมืองเสียวพายกับเลาป ตอมาก็ยึดเอาเมืองชีจิ๋วของเลาปเสีย ทั้งๆ ที่รูวามีพระบรมราชโองการ
ของพระเจาเหี้ยนเตตั้งเลาปเปนเจาเมืองแลว ตอมาลิโปถูกอวนสุดวางกลไมใหเขาชวยเหลือเลาป แตผูกลิโป
ไวไมอยูเพราะผลประโยชนทางการเมืองครองใจลิโปไวแนนหนา แตมาครั้งนี้ลิโปกลับยกมายึดเอาเมืองเสียว
พายเสียเอง เลาปดวงชะตาตกต่ําเปลี่ยนฐานะจากเจาเมืองชีจิ๋ว ซึ่งเปนหัวเมืองเอกมาอยูเมืองเสียวพายซึ่ง
เปนแคหัวเมืองจัตวา และบัดนี้แคหัวเมืองจัตวาก็ไมมีที่จะอาศัยแลว จึงบากหนาไปหาโจโฉที่เมืองฮูโต
เลาปนั้นเปนเชื้อพระวงศฮั่นและหัวเมืองจํานวนมากก็มีคน "แซเลา" ปกครอง แตเหตุที่เลาปไมยอมไปอาศัย
คน "แซเลา" กลับมุงไปขอพึ่งโจโฉคนตางแซถึงเมืองหลวงนั้น ยอมมีมาแตเหตุสามประการคือ ขอแรก เลาป
เปนเชื้อพระวงศก็จริง แตเปนเชื้อสายของพระเจาฮั่น เกงเต และบรรพบุรุษของเลาปเคยมีขอขัดแยงกับราช
สํานักเพราะไมสงสวยประจําป แลวถูกถอดออกจากเจาลงเปนคนสามัญ ดังนั้น พวก "แซเลา" ดวยกันจึง
ระมัดระวังในการคบหากับเลาป ดังที่จะเห็นไดชัดเมื่อครั้งสงครามปราบโจรโพกผาเหลือง ขอสอง เลาปอาจ
คิดวาเลาเปยวเจาเมืองเกงจิ๋วก็ดี เลาเจี้ยงเจาเมืองเสฉวนก็ดี แมจะเปนหัวเมืองเอกแตไมมีกําลังแข็งกลา
พอที่จะอยูอาศัยอยางปลอดภัย หรืออาจคิดวาการไปขออาศัยคนเหลานี้จะเปนการชักนําเภทภัยไปสูคนแซ
เดียวกัน ขอสาม เลาปอาจคิดวาตัวมีจุดออนทั้งความรูและประสบการณในการบริหารราชการแผนดินสวนกลาง
เปนอุปสรรคตอการคิดการใหญในภายหนา การเขาไปเมืองหลวงเปนหนทางแกไขจุดออนเหลานี้ ทั้งโจโฉก็มี
กําลัง ทหารกลาแข็ง สามารถพึ่งพาอาศัยไดดีกวาเมืองอื่น และโจโฉก็พยายาม สรางภาพลักษณวาตองการ
รวบรวมคนดีมีฝมือกอบกูแผนดิน คงจะไมทําราย แตมีความเปนไปไดดวยวาเลาปไดคิดถึงประโยชนทั้งสาม
ขอนี้ พรอมกัน จึงไปพึ่งใบบุญโจโฉ
ครั้นขบวนของเลาปมาถึงเมืองฮูโตจึงหยุดขบวนไวนอกเมือง และใหซุนเขียนเขาไปในเมืองแจงความใหโจ
โฉทราบ ครั้นโจโฉทราบ ความวาเลาปจะมาขออาศัยก็มีใจยินดีกลาวแกซุนเขียนวาตัวเรากับเลาปนั้นเหมือน
ดั่งพี่นอง ทานอยาไดอนาทรเลย วาแลวก็สั่งใหทหารออกไปกับซุนเขียนเพื่อรับเลาป เขามาในเมือง เลาป
ทราบความแลวใหพักขบวนไวนอกเมืองใหกวนอู เตียวหุย และ ทหารที่ติดตามมาดูแลอารักขา ตัวเลาปพา
บิตกและซุนเขียนไปพบโจโฉที่จวน ฝายโจโฉทราบวาเลาปมาถึงจึงออกมารับที่หนาจวน ถอยทีถอยคํานับกัน
แลวโจโฉจึงวา พวกเราเปนสหายศึกกันมาแตครั้งสงครามปราบโจรโพกผาเหลืองเหมือนกับเปนพี่นอง ทาน
อยาไดเกรงใจขอใหอยูอาศัยในเมือง ฮูโตอยางเปนสุขเถิด
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
เลาปขอบคุณโจโฉแลววาขาพเจาตกอยูในยามยาก ไมเห็นหนา ผูใด เปนที่พึ่งจึงมาขออาศัยใบบุญทานอัคร
มหาเสนาบดี ทานมีความ กรุณาครั้งนี้ เปนคุณหาที่สุดมิได โจโฉพาเลาปเขามาที่หองรับรองเชิญใหนั่งในที่
สมควรแลวถามวา ไมไดพบกันเสียนาน เหตุใดจึงเดินทางมาถึงที่นี่ เลาปจึงเลาความที่ตองรับธุระเปน เจา
เมืองชีจิ๋ว แลวถูกลิโปแยงยึดไป จนตองไปอาศัยอยูเมืองเสียวพาย แลวลิโปก็ยังยกไปตีชิงเอาอีก ไดรับความ
เดือดรอนสิ้นที่อยูอาศัย จึงมุงหนามาพึ่งในครั้งนี้ โจโฉจึงวา ลิโปเปนคนหยาบชา กักขฬะ เนรคุณคน ได
สังหารบิดาบุญธรรมไปแลวถึงสองคน และยังเปนกบฏตอแผนดิน ตัวทานมาถึงเมือง ฮูโตแลวจะปลอดภัยจาก

76. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 76
การรังควานของลิโป อยาไดวิตกตอไปอีกเลย ขาพเจาจะชวยทานคิดการกําจัดลิโปเสียใหจงได เลาปไดฟง
ดังนั้นก็ขอบคุณโจโฉ โจโฉจึงสั่งใหจัดโตะมาเลี้ยงเลาป ครั้นไดเวลาสมควรแลวเลาปจึงขอลากลับไปที่อยู
คืนนั้นซุนฮกที่ปรึกษาไดมาพบโจโฉแลวเสนอวา เลาปเปนเชื้อพระวงศ มีสติปญญาเปนอันมาก สืบไปเบื้อง
หนาจะเปนคูแขงคนสําคัญของทาน จึงชอบที่จะกําจัดเลาปเสียกอน โจโฉฟงขอเสนอแลวขอตรึกตรองดูกอน
ซุนฮก จึงลากลับไป ไมทันนานกุยแกที่ปรึกษาไดมาขอพบโจโฉอีกคนหนึ่ง โจโฉไดปรารภความที่ซุนฮกได
เสนอใหกุยแกฟง แลวถามวาทานมีความคิดเห็นประการใด กุยแกจึงวาสถานการณบานเมืองขณะนี้ยังไมเปน
ปรกติ บรรดา ขุนศึก และหัวเมืองตางตั้งตัวเปนใหญแยงชิงอํานาจกัน ตัวทานชูธงธรรมภายใต บัลลังกมังกร
มุงสรางสันติสุข ทํานุบํารุงแผนดินแลราษฎร นับเปนการใหญตองอาศัยผูมีสติปญญาความสามารถจํานวนมาก
มิฉะนั้นการใหญก็จักไมสําเร็จ ดังปรารถนา แลววาเลาปนั้นเปนเชื้อพระวงศ เปนวิญูชนและสัตยซื่อ เปนที่นับ
ถือของราษฎรทั้งปวง บัดนี้เลาปหนีรอนมาพึ่งเย็นหากสังหารเลาปเสีย คนทั้งหลายก็จะเห็นวาตัวทานไร
คุณธรรม ไมเลี้ยงดูคนดีมีฝมือ ดั่งนี้ผูมีสติปญญา ทั้งแผนดินก็จะระแวงสงสัยและรังเกียจทาน การณจะ
กลายเปนวาทานฆาเลาปไดคนเดียว แตตัวทานกลับจะถูกบวงผูกขาเปนมลทินไปชั่วชีวิต ที่คิดการใหญไว
เบื้องหนาก็จะขัดสน ดังนั้น ทานจึงประหารเลาปไมไดเปนอันขาด
โจโฉจึงวาขาพเจามีความเห็นเชนเดียวกับทาน แตทวาเลาปนี้ไมใชคนที่จะยอมอยูใตปกครองคนอื่น สืบไป
ภายหนาคงจะทําใหเรายุงยากเปนมั่นคง ทานจะคิดอานปองกันประการใด กุยแกจึงวาขาพเจาไดคิดถึงเรื่องนี้
เหมือนกับความคิดทาน แตผูเปนใหญนั้นจะคิดทําการดีชั่วประการใดตองแยบยลล้ําลึก ขาพเจาเห็นวาทั้งลิโป
และ เลาปเปนพวกที่ทานตองกําจัดใหพนทาง ดังนั้นจําเปนจะตองวางกลใหลิโป กับเลาปฆาฟนกันเองใหตก
ตายไปขางหนึ่ง ศัตรูทานก็จะลดไปคนหนึ่ง ความครหาก็จะไมตกอยูแกทาน โจโฉจึงถามวาทานจะวางกล
ประการใด การณจึงเปนไปสมประสงคดังคําทาน
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
คนคิดไมอาจฝนลิขิตฟา (ตอนที่ 84)
ทั้งโจโฉและกุยแกเห็นพองตองกันวาเลาปเปนวิญูชน แมตองการกําจัดใหพนทางแตจะใชมือตนเขาทําการ
ไมได หากตองยืมมือคนอื่น โจโฉครั้นไดฟงขอเสนอของกุยแกแลวก็สงสัยวาจะทําประการใด กุยแกจึงวา
เมืองอิจิ๋วซึ่งอยูใกลกับเมืองเสียวพายนั้นยังไมมีเจาเมือง ขอใหทานกราบทูลพระเจาเหี้ยนเตใหแตงตั้งเลาป
เปนเจาเมือง แลวใหเลาปยกไปตีเมืองเสียวพาย ลิโปก็จะยกไปปองกันเมืองเสียวพายรบดวยเลาป คงจะตก
ตายกันไปขางหนึ่งแลวคอยกําจัดคนที่เหลือตอไป
โจโฉฟงแผนการของกุยแกแลวดีใจยิ่งนัก จึงวาขาพเจาตกลงใจ ทําตามแผนของทาน รุงขึ้นโจโฉจึงเขาไป
เฝาพระเจาเหี้ยนเต กราบบังคมทูลเสนอใหโปรดเกลาแตงตั้งเลาปเปนเจาเมืองอิจิ๋ว ตามแผนการของกุยแก
พระเจาเหี้ยนเตก็โปรดเกลาแตงตั้งตามที่เสนอ โจโฉจึงกราบถวายบังคมลากลับออกมา พอมาถึงจวนเทียหยก
ที่ปรึกษาซึ่งเปนเจาเมืองตังเปงไดมารอพบอยูกอน โจโฉเห็นเทียหยกมาก็ยินดี และเลาความที่เลาปมาขอ
อาศัยแลวพระเจาเหี้ยนเตโปรดแตงตั้งใหเปนเจาเมืองอิจิ๋ว แตแผนการ และความคิดของกุยแกนั้น โจโฉไมได
เลาใหเทียหยกทราบ เทียหยกจึงวาเลาปเปนผูมีสติปญญา ที่จะยอมเปนผูนอยในบังคับของทานนั้นหายั่งยืน
ไม ตอไปภายหนาเลาปยอมเอาใจออกหาง คิดตั้งตัวเปนใหญ ขอใหทานตัดไฟเสียแตตนลมจับเลาปฆา
เสียโจโฉจึงวาซุนฮกไดมาหาและมีความเห็นเชนเดียวกับทาน แตขาพเจาเห็นวาการฆาเลาปเปนการไมชอบ
ดวยบัดนี้เรากําลังทําการใหญเพื่อรวบรวมแผนดิน ตองเอาใจผูคนเพื่อระดมคนดีมีฝมือ เขามาชวยทําการ หาก
สังหารเลาปเสียแลว ใครไหนจะกลาเขามาทําการ ดวยเราเลา ขาพเจาไดปรึกษาเรื่องนี้กับกุยแกและตกลง
แผนการกันเรียบรอยแลว ทานจงวางใจเถิด เทียหยกยินความที่โจโฉกลาววากําหนดแผนการเสร็จสิ้นแลว ก็
คลายใจ จึงขอลาโจโฉกลับไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
พอเวลาใกลเที่ยงเลาปไดเขามาหาโจโฉ โจโฉจึงแจงแกเลาป วาวันนี้ได เขาไปเฝาพระเจาเหี้ยนเต กราบทูล
เสนอใหแตงตั้งทานเปนเจาเมืองอิจิ๋ว ทรงโปรดเกลาตามเสนอและจะมอบพระบรมราชโองการและตราตั้ง
ตอไป ใหเลาปรีบเดินทางไปรับตําแหนงเจาเมืองอิจิ๋ว แลววาขาพเจาจะจัดทหารใหกับทานสามพัน เมื่อถึง
เมืองอิจิ๋วแลวใหทานยกไปตีเมืองเสียวพาย แลวเตรียมทหารไวใหพรอมที่จะยกไปตีเมืองชีจิ๋ว ขาพเจาจะ
เตรียมการทางนี้ไวใหพรอม แลวจะแจงกําหนดใหทานทราบจะไดยกทหารไปตีเมืองชีจิ๋วพรอมกัน เลาปลุกขึ้น
คารวะแสดงความขอบคุณโจโฉที่สงเสริม แลวรีบลาโจโฉกลับออกไปที่อยู พอโจโฉใหคนคุมทหารสามพันมา
มอบใหอยูในบังคับบัญชาเลาป และขาหลวงเชิญพระบรมราชโองการพรอม ตราตั้งเปนเจาเมืองอิจิ๋วมามอบ
แลว เลาปจึงยกทหารและครอบครัว ออกจากเมืองฮูโตไปเมืองอิจิ๋ว การที่เลาปรับคําโจโฉวาจะยกไปตีเมือง

77. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 77
เสียวพาย เทากับเปนการยอมเดินไปตามแผนการของกุยแก ซึ่งนับวาเปนแผนการที่ลึกล้ํารายกาจ แตไมมีใคร
ทราบวาเลาปแจงในกลอุบายนี้หรือไม
กอนหนานี้โจโฉไดอางเอาบุญคุณที่กราบทูลเสนอใหตั้งเลาปเปนเจาเมืองชีจิ๋ว และใหเลาปคิดกําจัดลิโปซึ่ง
เปนคูอาฆาตเสีย แตเลาปไมทําตาม โจโฉจึงลวงอวนสุดใหยกไปกําจัดเลาป แตลิโปเขาขวางไว ครั้นเลาปหนี
ลิโปมาพึ่งโจโฉที่เมืองฮูโต แมวาใจจริงโจโฉ อยากจะประหารเลาปแตทําไมได เพราะเกรงจะเปนอุปสรรคตอ
การรวบรวมแผนดิน ดังนั้นโจโฉจึงเอาอกเอาใจเลาปเรียกเปนพี่เปนนอง และยังเสนอตั้งเปนเจาเมืองอิจิ๋วแลว
มอบทหารใหอีกสามพัน การกระทําทั้งปวงของโจโฉนี้ความจริงจึงไมใชการชวยเหลือเลาป แตเปนการเดิน
ตามแผนที่ตองการใหเลาปรบกับลิโป ไมวาลิโปจะฆาเลาปหรือเลาปจะฆาลิโป ยอมเปนประโยชนแกโจโฉ
ทั้งสิ้น เพราะเทากับยืมมือของศัตรูกําจัดศัตรู โดยเสียทหารเพียงสามพันเปนคาใชจายเทานั้น นับเปนการ
ลงทุนที่เกินคุมจริงๆ และตองนับวาเปนแผนการที่ลึกซึ้งรอบคอบแทบจะไมมีทางผิดพลาดไดเลย
ครั้นเลาปยกไปแลว โจโฉจึงสั่งใหเตรียมทหารใหพรอมเพื่อจะยกไปตีเอาเมืองชีจิ๋ว การเตรียมการทั้งนี้ยอม
แสดงวาโจโฉไดประเมินสถานการณแลววาเลาปตองพายแพแกลิโปเปนแนแท จึงเหลือเพียงลิโปที่จะตอง
กําจัด และแมวาลิโปจะเปนฝายพายแพ โจโฉ ก็จะยึดเอาเมืองชีจิ๋วไดโดยงาย ทั้งเปนการปองกันมิใหเลาปยก
ลวงเขามายึดเอาเมืองชีจิ๋วไดอีกทางหนึ่งดวย ทวาความคิดเปนของคน แตความสําเร็จกลับเปนของฟา
ความคิดคน แมจะลึกล้ํารอบคอบสักเพียงไหนก็ไมอาจฝนลิขิตแหงฟาได เหตุนี้ความผันแปรนอกเหนือ
ความคิดของผูคนจึงยอมเกิดขึ้นได
โจโฉยังไมทันที่จะไดยกทัพออกจากเมืองฮูโต เหตุการณนอกเหนือ ความคาดคิดก็เกิดขึ้น เนื่องจากหัวหนา
กองขาวไดมารายงานแกโจโฉวา บัดนี้เตียวเจลูกนองเกาของตั๋งโตะ ซึ่งเปนหนึ่งใน สี่ทหารเอกของตั๋งโตะ
และเคยรวมทําการรัฐประหารกับลิฉุย กุยกี และหวนเตียว ไดยกกองทัพจะมาตีเมืองฮูโต แตปะทะกันที่
ชายแดน เตียวเจถูกเกาทัณฑถึงแกความตาย เตียวสิ้วผูหลานไดรวบรวมทหารเตียวเจและเกณฑชายฉกรรจ
จํานวนมากเขารวมในกองทัพ และไดกาเซี่ยงที่ปรึกษาเกาของลิฉุยมาเปนที่ปรึกษา ขณะนี้เตียวสิ้วยึดไดเมือง
อวนเซียตั้งเปนฐานที่มั่น แลวชักชวนเลาเปยวเจาเมืองเกงจิ๋วใหยกกองทัพมาตีเมืองฮูโตพรอมกันเพื่อจะชิง
เอาพระเจาเหี้ยนเต โจโฉไดทราบรายงานแลวก็โกรธเตียวสิ้วและเลาเปยวเปนอันมาก เพราะการที่เตียวสิ้วและ
เลาเปยวจะยกกองทัพมาตีเมืองฮูโต ครั้งนี้คือการทําลายแผนการที่จะกําจัดเลาปและลิโป ที่ไดเตรียมการ ไว
แลวเปนอยางดี เพราะหากโจโฉจะยกไปตีเมืองชีจิ๋วก็อาจตองเสียเมืองฮูโตและหากพระเจาเหี้ยนเตถูกชวงชิง
ไป อํานาจรัฐทั้งปวง ที่มีอยูก็จะมลายสูญไปสิ้น
ดังนั้น โจโฉจึงตองปรับเปลี่ยนแผนการมาคิดกําจัดเตียวสิ้วเสียกอน แตครั้นจะยกทหารไปกําจัดเตียวสิ้วก็หวง
หลังวาลิโปจะยกมาตีเมืองฮูโต จึงเรียกซุนฮกมาปรึกษาวาจะคิดอานประการใด จึงจะปองกันลิโปไมใหยก
กองทัพมาตีตลบหลังเอาเมืองฮูโต ซุนฮกจึงวาลิโปเปนคนโลภ และหาความคิดมิได ดังนั้นจึงขอใหทานกราบ
บังคมทูลพระเจาเหี้ยนเตใหโปรดเกลาแตงตั้งลิโปเปนเจาเมืองชีจิ๋วอยางเปนทางการ ลิโปเห็นประโยชนดังนี้
ยอมมีใจ ยินดี และไมยกมาทําอันตราย
โจโฉจึงวาขาพเจาไดสั่งเลาปใหยกไปตีเมืองเสียวพาย ทานมีความคิดเห็นเปนประการใด ซุนฮกจึงวาถาเลาป
กับลิโปรบกันในชวงระยะนี้ ไมเพียงแตจะทําใหทานพะวงหลังเทานั้น แมฝายใดเพลี่ยงพล้ําลงทานก็ไมมี
โอกาสซ้ําเติมเอาประโยชน ดังนั้น จึงขอใหทานมีหนังสือไปถึงลิโป และเลาปใหปรองดองกัน อยาไดทําศึก
สงครามตอกันใหเปนที่เดือด รอนแกราษฎร โจโฉเห็นชอบกับความคิดของซุนฮก จึงเขาไปเฝาพระเจา
เหี้ยนเตกราบบังคมทูลเสนอแตงตั้งลิโปเปนเจาเมืองชีจิ๋ว พระเจาเหี้ยนเตก็ทรงโปรดเกลาตามคํากราบบังคม
ทูล โจโฉออกจากที่เฝาแลวก็ใหทหารเชิญพระบรมราชโองการไปใหลิโป และมอบหนังสือตามคําซุนฮกไปถึง
ลิโปและเลาป จากแผนการที่วางไวใหเลาปกับลิโปรบราฆาฟนกันเอง มาถึงบัดนี้แผนการใหมไดปรับเปลี่ยน
เปนใหลิโปกับเลาปตองปรองดองไมทําศึกสงครามตอกัน เทากับความคิดตามแผนการเกาตองสูญสลายไป
ไมอาจฝนลิขิตแหงสวรรคได เหตุนี้เลาปจึงหลุดรอดออกจากกลอุบายของกุยแก
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ครั้นจัดแจงการทางดานลิโปและเลาปเสร็จแลว โจโฉจึงสั่งใหจัดทหารสิบหาหมื่น ใหแฮหัวตุนและอิกิ๋มเปนก
องทัพหนา โจโฉเปนกองทัพหลวง ยกออกจากเมืองฮูโตเพื่อจะไปกําจัดเตียวสิ้วที่เมืองอวนเซีย ครั้นกองทัพ
ของโจโฉเคลื่อนไปถึงแมน้ําหยกซุย ชายแดนเมืองอวนเซีย จึงใหตั้งคายลงไว ฝายเตียวสิ้วครั้นไดขาววาโจ
โฉยกกองทัพใหญจะมาตี เมืองอวนเซียก็ตกใจจึงปรึกษาดวยกาเซี่ยงวาจะคิดอานประการใด กาเซี่ยงจึงวา
กองทัพโจโฉยกมาครั้งนี้ใหญหลวงนัก คงจะรับมือโจโฉไมได และวาตัวทานกับโจโฉไมเคยมีความผิดพอง
หมองใจมาแตกอน ดังนั้นถาหากทานยอมสวามิภักดิ์ โจโฉคงจะรับไมตรี ทานก็ยังเปนเจาเมืองอวนเซียอยู
เหมือนเดิม ทหารแล ราษฎรก็จะไมตองลําบาก เตียวสิ้วเห็นดวยกับความคิดของกาเซี่ยง จึงใหกาเซี่ยงเปนทูต

78. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 78
ไปเจรจา ความกับโจโฉ ณ คายของโจโฉ ฝายโจโฉเมื่อทราบวากาเซี่ยงเปนทูตมาเจรจาความเมืองจึงให
ทหารรับกาเซี่ยงเขามาพบ ณ คายบัญชาการ กาเซี่ยงเขาไปพบโจโฉ กระทําคารวะแลวจึงวา กิตติศัพท
ชื่อเสียงของ ทานอัครมหาเสนาบดีไดขจรไกลวามีน้ําใจโอบออมอารีตอคนทั้งปวง ทั้งมีอุดมการณมั่นคงที่จะ
ทํานุแผนดินใหเปนสุข ดังนั้นเตียวสิ้วจึงมีความเลื่อมใส ศรัทธาเปนอันมาก บัดนี้ทราบวาทานยกกองทัพมาจึง
ใหขาพเจาเปนทูตมาเจรจาขอสวามิภักดิ์เปนขาชวงใชตลอดไป
โจโฉเห็นกาเซี่ยงมีบุคลิกลักษณะสมกับเปนผูมีสติปญญา ทั้งเคยไดยินกิตติศัพทของกาเซี่ยงแตครั้งชวย
วางแผนคิดการให ลิฉุย กุยกีไดครองอํานาจรัฐ ครั้นไดฟงคําเจรจาก็เห็นหลักแหลม ก็กระหายใครไดตัว
กาเซี่ยงไวทําราชการ จึงวาบัดนี้เมื่อเตียวสิ้วยอม สวามิภักดิ์ดวยเราแลว หากทานพรอมใจทําราชการในเมือง
หลวง เราก็จะตั้งใหทานเปนที่ปรึกษา โจโฉแมจะอิ่มดวยอํานาจวาสนา แตมีความหิวกระหายใครไดเสวนาหา
คนดีมีฝมือมารวมทําการไมเคยสราง ดังนั้นเมื่อกาเซี่ยง เปนทูตมาเจรจาขอสวามิภักดิ์ แทนที่โจโฉจะพิจารณา
และกลาวถึงเรื่องขอสวามิภักดิ์ กลับเชิญชวนใหกาเซี่ยงมาเปนที่ปรึกษา แตกาเซี่ยงยังคงมั่นคงอยูกับเตียวสิ้ว
จึงบายเบี่ยงวาขาพเจาเคยทําราชการอยูดวยลิฉุย กุยกี ซึ่งบัดนี้เปนขบถตอแผนดิน มลทินมัวหมองจึงพลอย
ตองตัวขาพเขาเปรอะเปอนไปดวย จึงขอเวลาไวใหขาพเจาไดทําความชอบลบลางมลทินแลความผิดใหสิ้น
กอน อนึ่งนั้นเลาเตียวสิ้วมีคุณแกขาพเจา ทั้งยังขาดผูคนเปนที่ปรึกษา หากละทิ้งมาในยามนี้ก็เหมือนหนึ่งไม
รูคุณคน แลเตียวสิ้วเมื่ออยูสวามิภักดิ์ดวยทานแลว ก็เหมือนขาพเจาอยูดวยทานเชนเดียวกัน
โจโฉฟงคํากาเซี่ยงก็รูวายังไมพรอมที่จะมาอยูทําราชการดวยจึงวา ทานจงกลับไปบอกเตียวสิ้วใหออกมาพบ
เราเถิด เราจะไวไมตรี กาเซี่ยงจึงลาโจโฉกลับไปเมืองอวนเซีย รายงานเหตุการณใหเตียวสิ้ว ฟงทุกประการ
เตียวสิ้วทราบรายงานแลวก็มีความยินดี รุงขึ้นกาเซี่ยงจึงพาเตียวสิ้วพรอมของกํานัลและตราสําหรับเมืองไปที่
คายของโจโฉ ครั้นโจโฉทราบวากาเซี่ยงและเตียวสิ้วมาหา ก็มีความยินดี หลังจากคารวะโอภาปราศรัยตาม
ธรรมเนียมแลว โจโฉ จึงถามวา ภายในเมืองอวนเซียมีปญหาประการใดบางหรือไม เตียวสิ้วรายงานวาภายใน
เมืองอวนเซียมีความปรกติดีทุกประการ ราษฎรอยูเย็นเปนสุข บัดนี้ขาพเจาขอเชิญทานอัครมหาเสนาบดีไดยก
เขาไปใน เมืองเพื่อเปนมิ่งขวัญแกราษฎรสืบไป โจโฉก็รับคํา แลวสั่งแมทัพนายกองใหรักษาคายนอกเมืองไว
ใหมั่นคง ตัวโจโฉพาทหารที่สนิทสองรอยคนเขาไปใน เมืองอวนเซียแลวพักที่เรือนรับรองแขกเมืองพิเศษ
เตียวสิ้วเอาใจปรนนิบัติโจโฉเปนอันดี ทุกวันแตงโตะเลี้ยงโจโฉและ บรรดาทหารที่ติดตามมาเปนที่สําราญ โจ
โฉไดรับการเอาอกเอาใจจากเตียวสิ้วอยางเต็มที่ก็พอใจวาเตียวสิ้วสวามิภักดิ์มั่นคงจึงวางใจและใหเตียวสิ้วคง
วาราชการเมืองอวนเซียตอไปตามเดิม
อยูมาวันหนึ่งโจโฉมีความเบิกบานใจยิ่งนัก เชิญเตียวสิ้วและบรรดานาย ทหารดื่มสุราชนจอกกับทุกคนจนเมา
มาย เลิกกินโตะ แลวโจอันบิ๋นผูหลาน ตองพยุงโจโฉกลับที่พัก แตโจโฉนั้นยังเมาสุราอยูอารมณคึกคักเปน
พิเศษ จึงเรียกโจอันบิ๋นหลานคูใจมาถามวาในเมืองนี้มีสตรีใดรูปโฉมงดงาม มีเสนหแพรวพราวบาง ความ
ปรารถนาดังนี้ของโจโฉเปนธรรมดาของชายชาติทหารที่จากบาน ไปแดนไกล หลังจากวางทาอํานาจเปนสงา
มาหลายวัน แตครั้นเมาสุราก็ แสดงธาตุแทตัวตนจริงออกมา และทําใหไดเห็นถึงรสนิยมอิสตรีของโจโฉวาตอง
รูปงามอยางหนึ่ง และตองพราวเสนหอีกอยางหนึ่ง คือไมเพียงแตตองเปน ดอกกระดังงาเทานั้นหากตองลน
ไฟอีกดวย
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
เพลิงสวาทเผาทัพโจโฉ (ตอนที่ 85)
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจอันบิ๋นหลานคูใจฟงคําโจโฉแลวก็รูใจจึงกลาววา ที่ตึกรับรองแขกเมืองอีกหลังหนึ่งขาพเจาไดเห็นสตรีรูป
โฉมสะคราญตองตามที่ทานอาปรารถนา ขาพเจาไดสืบถามมากอนแลวไดความวาเปนภรรยาของเตียวเจ และ
เปนอาสะใภของเตียวสิ้ว บัดนี้เตียวเจตายแลว นางจึงเปนมายอยู โจโฉไดฟงวามีสตรีงามตองตามรสนิยมตัว
อารมณคึกคะนอง และฮึกเหิมดวยแรงสุราขาดความคํานึงถึงธรรมเนียมประเพณีวาเตียวเจเพิ่งตายไมทันถึงป
ความปรารถนานั้นอาจกระทบตอความรูสึกและสัมพันธระหวางเมืองของเตียวสิ้ว ผสมเขากับความใครที่คอยๆ
กําเริบเพราะจากเมืองหลวงมานานวัน กลายเปนพายุที่ฮือโหม ทําใหเพลิงแหงความพิศวาสคุโชนโชติชวงบด
บังสติปญญาไปสิ้น โจโฉจึงสั่งใหโจอันบิ๋นนําทหารหาสิบคนไปเอาตัวภรรยามายของเตียวเจมาที่พักในค่ําวัน
นั้น โจอันบิ๋นคุมทหารหาสิบคนไปถึงเรือนพักรับรองของภรรยามายของเตียวเจแลวเชิญตัวภรรยามายของ
เตียวเจนั้นมายังที่พักของโจโฉ โจโฉครั้นเห็นสตรีมีเสนหรูปงามตองตามรสนิยมก็ดีใจยิ่งนัก โซเซลุกขึ้นไปจูง
เอาภรรยามายของเตียวเจเขามานั่งอยูดวยกันแลวถามวาเจานี้มีชื่อใด สตรีนั้นจึงตอบวาขาพเจาชื่อเจาซือเปน
ภรรยามายของเตียวเจและเปนอาสะใภของเตียวสิ้ว โจโฉรินสุราใหนางเจาซือและถามตอไปวา เจารูจักเรา
หรือไม นางเจาซือจึงตอบวาชื่อเสียงของทานกองกําจรทั่วทั้งแผนดิน ขาพเจาไดยินแตกิตติศัพททานมาชา

79. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 79
นานไดมีโอกาสมาคารวะทานในวันนี้เปนบุญของขาพเจายิ่งนัก วาแลวนางเจาซือก็สงจอกสุราคารวะแกโจโฉ
โจโฉหัวเราะดังสนั่น รับสุราจากนางเจาซือมาดื่มแลววาเตียวสิ้วคิดจะยกกองทัพไปทําอันตรายเราที่เมืองฮูโต
เราจึงยกกองทัพมาจะกําจัดเตียวสิ้วเสียและจะประหารเสียใหสิ้นทั้งโคตรวงศพงศา แตเราเห็นแกหนาเจาจึง
ยอมรับการสวามิภักดิ์ คนทั้งปวงจึงไดรอดตายเพราะตัวเจานี่แลว
คําพูดของคนเมามักจะเปนเชนนี้ ความจริงในขณะรับสวามิภักดิ์ โจโฉยังไมเคยพบเห็นรูจักนางเจาซือจึงเปน
การรับสวามิภักดิ์เพราะเห็นแกหนานางเจาซือกระไรได โจโฉพลามกลาวความทั้งนี้เพื่อจะยกยองเอาใจนาง
เจาซือดวยฤทธิ์แรงแหงความเสนหา ตองการใหนางเจาซือยินยอมพรอมใจดวยเทานั้น นางเจาซือเปนคนเคย
การจึงวาทานยกโทษใหแกเตียวสิ้วและญาติพี่นองทั้งสิ้นนั้นเปนพระคุณหาที่สุดมิได วาแลวก็รินสุราสง
ใหแกโจโฉเปนการแสดงคารวะอีกจอกหนึ่ง โจโฉก็หัวเราะแลวรับสุรามาดื่มแลววาตัวเจานี้มีเสนหงดงามตอง
ใจเรายิ่งนัก ผิวกายเจา ยามตองประทีปแหงราตรีนี้ยากแลวจะหาสตรีใดในแผนดินมาเทียมเทา หากเราจะรับ
เจาเปนภรรยาแลวพาไป อยูเมืองฮูโตใหเสพสุขมิสิ้น เจาจะมีความเห็นเปนประการใด างเจาซือลุกขึ้นคํานับโจ
โฉแลววา ทานอัครมหาเสนาบดีมีบุญวาสนาบารมีแผปกคลุมทั่วทั้งแผนดิน เมืองอวนเซียนี้เปนสิทธิอยูแกทาน
ตัวขาพเจาเปนแตราษฎรของเมืองอวนเซียจึงยอมเปนสิทธิอยูแกทานดวย ขาพเจาหามีสิทธิที่จะตัดสินใจ
ประการใดไม การทั้งปวงสุดแทแตใจของทานจะเมตตาเถิด โจโฉไดยินคํานางเจาซือ มีลักษณะยินยอมโอน
ออนผอนตามใจ จึงไลทหารและคนรับใชใหออกไปอยูนอกเรือนรับรอง แลวประคองนางเจาซือพาเขาไปที่
หองอันรโหฐานแตค่ํานั้น
โจโฉครองอํานาจใหญในแผนดินไมวาไปแหงหนตําบลใด บรรดาขุนนางขาราชการที่รูใจนายก็จะแสวงหาสตรี
อันแรกรุนมาปรนเปรอทําความชอบไวแกตัว ดรุณีแรกรุนเหลานั้นแมเปนหญาออน แตความไมเคยการ และ
ความอับอายที่มีประจําตัวแตอิสตรีจึงมักบิดพลิ้วผลักไสดวยความไมคุนเคยและเจ็บกลัว จึงทําใหหญาออน
เกิดเสี้ยนทําลายแรงปรารถนาใหบรรเทาลง ผิดกับนางเจาซือซึ่งมีวัยถึงสี่สิบ แตกระนั้นความมีโฉมสะคราญ
รูจักการทะนุถนอม กลอมบํารุงรางกายใหวิไล ทั้งเปนคนเคยการและผานวันเวลาที่เปนมาย จึงคลายดั่งดิน
หนาแลง แตกระแหงรอฝนโปรยมาใหเกิดความชุมฉ่ํา ความปรารถนาของทั้งสองตองกันดั่งนี้ การก็เปนไป
คลายกับเมื่อครั้งที่หนุมานไดตัวนางสุวรรณกันยุมา ซึ่งรามเกียรติ์วาไววา "เกี่ยวกระหวัดรัดรึงตรึงตรา วิญญาณ
ดาวดิ้นแดยัน พระสมุทรตีฟองนองระลอก กระทบฝงกระฉอกสะเทือนลั่น วาฬใหญพนน้ําอยูเปนควัน ฝน
สวรรคตกทั่วสาคร สองรวมภิรมยสมพาส แสนสวาทในรสสโมสร แสนสุข แสนเกษมสถาวร เหนือที่จะ
บรรจถรณในราตรี"
โจโฉเคยแตเสพหญาออนและถูกเสี้ยนตําปากเปนเนืองนิจ ครั้นพบกับจริตแหงนางเจาซือ กระดังงาดอกงาม
แหงเมืองอวนเซียก็เปรมใจ สัมผัสถึงซึ่งความแตกตางระหวางดรุณีแรกรุนกับกระดังงาลนไฟดอกนี้วาเปนดัง
เมื่อครั้ง ขุนแผนเปรมรสสวาทนางสายทองวาล้ําเลิศเหนือกวานางพิมพิลาไลยกุหลาบแรกเริ่มแยมวา "สมพาส
พิมดุจริมแมน้ําตื้น ไมมีคลื่นแตระลอกกระฉอกฉาว ปะสายทองดุจตองพายุวาว พอออกอาวก็ลมจมลงไป"
โจโฉไดรับการปรนเปรอจากนางเจาซือจนอิ่มหนําสําราญ ถึงเวลาใกลสางก็พากันหลับใหล ตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ก็พนเพลาเที่ยง นางเจาซือตื่นกอนเกิดความรูสึกนึกละอายเกรงวาเตียวสิ้วผูเปนหลานจะทราบความ จึงนั่ง
ซึมเศรารออยูที่หนาเตียง พอโจโฉตื่นขึ้นนางเจาซือจึงวา ขาพเจาตกเปนภรรยาทานทั้งๆ ที่เตียวเจผูสามีเพิ่ง
ตายไดไมทันนาน ความครหานินทาวาลวงประเพณีจะมีแกขาพเจาเปนอันมาก ไมอาจสูหนาผูคนทั้งปวงใน
เมืองนี้ไดอีกตอไป ขอทานไดเมตตาพาขาพเจาไปอยูที่อื่นเถิด อนึ่งเตียวสิ้วนั้นเปนคนเครงครัดประเพณี หากรู
ความเขาแลวก็จะนอยใจในตัวทานวาเปนผูใหญไมคิดถึงน้ําใจของผูนอย โจโฉจึงวาความที่เจาวามาทั้งนี้ชอบ
ดวยเหตุและผลตองดวยความคิดเรา บายวันนี้เราจะพาเจาไปอยูที่คายนอกเมือง แลวโจโฉจึงสั่งใหทหารลอบ
พานางเจาซือไปพักที่คายบัญชาการนอกเมือง และใกลพลบค่ําตัวโจโฉก็ขึ้นมาพาทหารออกจากเมือง
อวนเซียไปอยูที่คายนอกแลวสั่งใหเตียนอุยทหาร องครักษพิทักษรักษาหนาคายหามผูคนเขาออก ยกเวนแต
กรณีที่โจโฉจะเรียกหาเทานั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจโฉ "ทุกค่ําเชาเฝาสีซอลอกามา" อยูแตในคายกับนางเจาซือ มิไดออกตรวจตรากองทหาร หรือวาราชการ
ตามปกติ นางเจาซือก็ปรนเปรอความสุข ดวยกลกามจนโจโฉลุมหลงไมคิดที่จะยกกลับไปเมืองฮูโต ฝายเตียว
สิ้วครั้นเห็นโจโฉไมไดออกวาราชการเปนเวลาหลายวัน และไดยกกลับออกไปอยู ณ คายนอกเมืองก็สงสัย
ประกอบทั้งคนรับใชไดเขามารายงานวาทหารของโจโฉไดมารับตัวนางเจาซือไปที่เรือนรับรองจนบัดนี้ยังไม
กลับ เตียวสิ้วไดสืบทราบจนไดความชัดวา โจโฉไดนางเจาซืออาสะใภไวเปนภรรยาแลวพาออกไปอยูนอก
เมืองก็นอยใจนัก ยิ่งคิดถึงขนบธรรมเนียมประเพณีก็โกรธโจโฉหาวาหยามเหยียดเกียรติแหงตระกูล "เตียว"
เตียวสิ้วยิ่งคิดก็ยิ่งอาย ยิ่งอายก็ยิ่งแคน จึงใหหากาเซี่ยงมาปรึกษาเลาความทั้งปวงใหกาเซี่ยงฟงแลววา โจโฉ
ทําการทั้งนี้ดูหมิ่น ขาพเจาและตระกูล "เตียว" ยิ่งนัก หากขาพเจาไมแกแคนครั้งนี้ ไมมีหนาที่จะพาดวง

80. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 80
วิญญาณไปพบบรรพบุรุษในปรโลก แมยามมีชีวิตอยูก็ไมกลาแบกหนาพบผูคนไดอีกตอไป ขอทานไดเมตตา
ชวยขาพเจาคิดอานแกแคนโจโฉแทนขาพเจาดวยเถิด
กาเซี่ยงจึงวา โจโฉยกมาทั้งนี้มีทหารมาดวยจํานวนมาก ทานอยาเพิ่งวูวามรอนใจไป ขาพเจาจะคิดอุบายให
ทานยกทหารไปตั้งประชิดตัวโจโฉไว ครั้นไดทีแลวก็จะจับตัวโจโฉมาสังหารเสีย แลวเสนอวาใหทานแจง
แกโจโฉวา ทหารที่เกณฑมาใหมนั้นไมเกรงกลัวทานพากันหลบหนีไปเปนอันมาก ดังนั้น จึงขอเอาทหารใหม
ยกไปอยูใกล กับคายโจโฉ จะไดเกรงบุญบารมีไมหลบหนีตอไป ถาโจโฉอนุญาตแลวก็จะจับตัวโจโฉได
โดยสะดวก
เตียวสิ้วเห็นพองกับความคิดของกาเซี่ยง รุงขึ้นจึงออกไปหาโจโฉ ณ คายนอกเมือง เตียนอุยจึงเขาไปรายงาน
ใหโจโฉทราบ โจโฉก็อนุญาตใหเตียวสิ้วเขาไปพบ ครั้นเตียวสิ้วไดกระทําคารวะอยางธรรมเนียมแลว จึงวา
กับโจโฉตามคําของกาเซี่ยงทุกประการ โจโฉทําความผิดรูความผิดอยูแตในใจก็อนุญาตตามที่ตองการ เปน
การเอาใจ เตียวสิ้วกลบความผิดของตัว เตียวสิ้วกลับมาจากคายโจโฉแลวจึงพาทหารยกเขาไปอยูใน
กองทัพโจโฉ ตั้งคายไวตามมุมคายของโจโฉทั้งสี่ดาน แตกระนั้นยังไมเห็นชองทําการ เพราะเตียนอุย
องครักษของโจโฉมีสงานาเกรงขาม ทั้งรักษาคายดวยความระมัดระวัง เตียวสิ้วจึงหาเฮาเฉียนายทหารคนสนิท
มาปรึกษาวาจะทําประการใดจึงจะฝาเตียนอุยเขาไปถึงตัวโจโฉได เฮาเฉียจึงวาขาพเจาสามารถแบกเหล็กได
ถึงหารอยชั่ง แข็งแรง มิไดเปนรองเตียนอุย และยังสามารถเดินทางไดถึงวันละเจ็ดพันเสน เกรงอยูก็แตทวนคู
ของเตียนอุยเทานั้น จึงขอใหทานเชิญเตียนอุยมาเลี้ยงโตะมอมสุรา ขาพเจาจะฉวยโอกาสปลอมเขาไปลักเอา
ทวนคูนั้นเสีย เตียนอุยก็จะกลายเปนเสือไรเขี้ยวเล็บ ดังนี้ก็จะจับตัวโจโฉไดโดยงาย
เตียวสิ้วเห็นดวยกับแผนการของเฮาเฉีย จึงใหกาเซี่ยงไปเชิญ เตียนอุยมากินโตะ ครั้นทราบวาเตียนอุยรับคํา
เชิญแลว จึงสั่งทหารทั้งสี่คายให เตรียมตัวพรอมอาวุธ หากไดยินเสียงประทัดสัญญาณก็ใหยกเขาไปจับตัวโจ
โฉ พรอมกัน ครั้นถึงเวลานัด เตียนอุยก็มา ณ คายของเตียวสิ้ว กินโตะและเสพสุรา โดยมิไดสงสัยจนเมามาย
จนใกลพลบค่ําเสร็จงานเลี้ยงเตียวสิ้วจึงใหทหารชวยพยุงเตียนอุยกลับไปคาย เตียนอุยเมาสุราไมไดสติกลับ
ถึงคายแลวก็หลับใหลอยูริมประตูคาย จากนั้นเฮาเฉียจึงปลอมตัวเขาไปลักเอาทวนคูประจํากายของเตียนอุย
แลวเอาไปทิ้งไวดานหลังคาย เตียวสิ้วเห็นการสมความคิดจึงเรียกนายทหารมาสั่งการ กําหนดวิธีการตอบโต
ในตอนเคลื่อนยายกําลังเปนที่เขาใจดีแลวจึงสั่งใหยกทหารไปที่คายโจโฉพรอมกัน
ขณะนั้นโจโฉยังคงเสพสุราเคลาคลออยูกับนางเจาซือ ไดยินเสียงทหารอึกทึกจึงใหทหารออกไปดู ทหาร
กลับมารายงานวาเปนทหารของเตียวสิ้ว กําลังสับเปลี่ยนเวรยาม โจโฉก็มิไดสงสัย อีกครูหนึ่งทหารเฝาคายก็
เขามารายงานอีกวา เกวียนบรรทุกหญามาหลังคายติดไฟอยู โจโฉกําลังเพลินอารมณอยูกับนางเจาซือ นึก
รําคาญทหารที่เพียงแคเห็นไฟไหมหญามาก็แสเขามารายงานในยามหนาเหลาหนานางเชนนี้ จึงตวาดใส
ทหารนั้นแลววา ทหารหุงขาว ไฟไหมหญาเปนเรื่องเล็กนอย ไฉนเจาจึงไมรูจักใชความคิดแกไขดับไฟ ทหาร
นั้นยินน้ําเสียงไมพอใจของโจโฉก็ตกใจกลัวรีบคารวะแลวถอยกลับออกไปนอกคาย แตพอออกมานอกคายได
ยินเสียงประทัดดังขึ้น แลวเพลิงก็ลุกขึ้นรอบคายทั้งสี่ดาน โจโฉไดยินเสียงประทัดและไดยินเสียงทหารวิ่งอยู
นอกคายเปนจํานวนมากก็ตกใจ รีบรองเรียกเตียนอุยแตไมมีเสียงขานรับ โจโฉรีบออกมาดูที่ประตูคายเห็น
เตียนอุยเพิ่งตื่นงัวเงียอยู และเห็นเพลิงไหมคายโชติชวงขึ้นทั้งสี่ดานและทหารของเตียวสิ้วก็พากันบุกเขามาที่
หนาคายก็ยิ่งตกใจ รีบวิ่งกลับเขาไปในคาย เอากระบี่ฟนผนังคายแลวขึ้นมาพาโจอันบิ๋นผูหลานหนีออกไปทาง
ดานหลังคายนั้น
ขณะนั้นเตียนอุยตื่นขึ้นแลวเห็นไฟไหมคายและทหารเตียวสิ้ว พากันกรูเขามาก็ตกใจมิทันใสเกราะ ควาหาทวน
สําหรับมือก็ไมพบ ทหารเตียวสิ้วก็เขามาใกลถึงตัว เตียนอุยจึงแยงเอาดาบของทหารเลว เขาตอสูสกัดทหาร
ของ เตียวสิ้วมิใหเขาไปในคาย เตียนอุยฆาทหารเตียวสิ้วประมาณยี่สิบหาคน ทหารของเตียวสิ้วก็พากันถอย
มาคุมเชิงอยู ทหารของเตียวสิ้วอีกสองกองไดบุกเขามาทางดานหลังคาย หักเขาไปลอมเตียนอุยไวใชทวน
แทงและใชดาบฟนเตียนอุยจนบาดเจ็บ แตเตียนอุยก็ มิไดทอถอยใชดาบตอสูดวยทหารของเตียวสิ้วจนดาบ
บิ่นและหักสะบั้นลง เตียนอุยจึงฉวยเอาศพทหารเตียวสิ้ว ขางละคนเขาตอสูปองกันตัว และเอาศพฟาดถูก
ทหารเตียวสิ้วลมตายอีกรวมสิบคน ทหารเตียวสิ้วสูไมไดก็พากันถอยออกไปแลวใชเกาทัณฑระดมยิงจนลูก
เกาทัณฑเสียบเต็มทั่วราง เตียนอุยก็ยังยืนปกหลักมั่นอยู ทหารเตียวสิ้วคนหนึ่งเขามาทางดานหลังเอาทวน
แทง ทะลุอกดานซายเตียนอุยขาดใจตาย ขณะที่สิ้นใจนั้นศพเตียนอุย ยืนพิงประตูคายอยู ทหารเตียวสิ้วไมรูวา
เตียนอุยตาย ตางคนตางกลัวฝมือไมกลาบุกเขาไปในคาย เพลิงที่ไหมคายโจโฉในครั้งนี้ ตนเหตุสมุฏฐานที่
แทจริงเกิดจากเพลิงสวาทที่เผาผลาญในใจของโจโฉกอน จึงลุกลามกลายเปน เพลิงที่ผลาญทัพโจโฉจน
หมดสิ้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

81. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 81
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
กลยุทธเลี้ยงเสือและนกอินทรี (ตอนที่ 86)
เพลิงสวาทไดลุกลามกลายเปนไฟเผาผลาญกองทัพโจโฉจนหมดสิ้น ทหารของเตียวสิ้วไดโจมตีกองทัพโจโฉ
ที่ตกอยูในสภาพตื่นตระหนก ณ แดนเมืองอวนเซีย จนแตกกระเจิง ทหารของโจโฉถูกเพลิงคลอก และถูก
ทหารเตียวสิ้วฆาฟนลมตายลงเปนอันมาก ตัวโจโฉหนีออกจากคายทางดานหลัง ไปกับโจอันบิ๋นหลานคูใจ
พอใกลแมน้ําหยกซุยทหารเตียวสิ้วกองหนึ่งไดใชเกาทัณฑระดมยิงถูกมาโจโฉลมลง ถึงแกความตาย ตัวโจโฉ
ตองเกาทัณฑแตไมถูกที่สําคัญ จึงวิ่งหนีไปแตลําพัง สวนโจอันบิ๋นหลานคูใจถูกเกาทัณฑถึงแกความตาย ณ
ที่นั้น
โจโฉวิ่งหนีไปไดเกือบรอยเสน ไดพบกับโจงั่งผูเปนบุตรซึ่งแตกหนีมาเชนเดียวกัน โจงั่งจึงเอามาของทหาร
ใหโจโฉขี่แลวพากันหลบหนีตอไป แตหนีไปไดไมกี่เสนก็ถูกกองทหารของเตียวสิ้วอีก กองหนึ่งไลตามไปทัน
ใชเกาทัณฑยิงถูกโจงั่งตายไปอีกคนหนึ่ง โจโฉ โชคยังดีจึงหลบหนีรอดไปไดอีก ขณะนั้นแฮหัวตุนและทหาร
ซึ่งแตกหนีอดอยากเที่ยวปลนสะดมเสบียงอาหารและขาวของจากราษฎรตามชายแดนเมืองอวนเซีย อิกิ๋มซึ่ง
คุมทหารแตกหนีมาอีกทางหนึ่งพบเหตุการณเขาเห็นทหารแฮหัวตุนประพฤติผิดวินัย กองทัพจึงเขาชวยเหลือ
ราษฎร สังหารทหารแฮหัวตุนไปหลายคน
ทหารแฮหัวตุนพากันหนีอิกิ๋มไปพบแฮหัวตุน จึงพากันหนีตอไปและพบกับโจโฉจึงนําความรายงานใหโจโฉ
ทราบวา อิกิ๋มเปนกบฎ ทหารของอิกิ๋มทราบเรื่องราวก็ไปบอกใหอิกิ๋มทราบ ขณะนั้นอิกิ๋มไดขาววาเตียวสิ้ว
กําลังยกทหารติดตามมา จึงสั่งทหารใหตั้งคายมั่นไวและไมเขาไปหาโจโฉ หวังเอาความจริงและความชอบใน
การสกัดทัพเตียวสิ้วเขาแกขอหา ครั้นเตียวสิ้วยกตามมาจึงปะทะกับอิกิ๋ม เตียวสิ้วสูอิกิ๋มไมไดจึงแตกถอยรน
มาถึงแมน้ําหยกซุย อิกิ๋มไดยกทหารไลตามตีเตียวสิ้วจนเตียวสิ้วตองถอยรนและปะทะเขากับโจโฉและกอง
ทหารของแฮหัวตุน ทหารของโจโฉทั้งสองดานไดรุมตีกระหนาบเตียวสิ้ว ทําใหทหารของเตียวสิ้วบาดเจ็บลม
ตายลงเปนอันมาก เตียวสิ้วเห็นวาทหารเหลืออยูนอยตัวนัก สูโจโฉไมได จึงพาทหารที่เหลืออยูนั้นหนีไป
อาศัยเลาเปยว ที่เมืองเกงจิ๋ว
อิกิ๋มจึงเขาไปหาโจโฉเลาความที่ทหารแฮหัวตุนกระทําผิดวินัยกองทัพ ปลนชิงทรัพยสินของราษฎร ทําให
เสื่อมเสียเกียรติของทหารหลวงจึงฆาเสียเพื่อพิทักษเกียรติของโจโฉไว โจโฉฟงรายงานแลวพอใจ แตสงสัย
วาทําไมอิกิ๋มจึงตั้งคายมั่นไมยอมออกมา ตอนรับโจโฉเขาไปในคาย อิกิ๋มจึงวาไดทราบขาววาเตียวสิ้วกําลังยก
ทหารไลตามตี จึงตั้งคายสกัดไว เพื่อตีเตียวสิ้วใหแตกไปกอน จึงจะปองกันโจโฉและพลิกสถานการณได แต
กระนั้นก็สํานึกวาไดกระทําความผิดจึงคุกเขาลงขออภัยตอโจโฉ โจโฉไดฟงความตลอดแลวจึงตําหนิแฮหัวตุน
ที่ปกครองทหารหละหลวม แลวยังมากลาวฟองใหรายอิกิ๋มอีก แตเห็นวาแฮหัวตุนมีความชอบมาแตกอนจึงให
ภาคทัณฑไว แลวสรรเสริญอิกิ๋มเปนอันมากที่คิดอานแกไขสถานการณ พลิกจากแพแกเปนชนะกลับคืนได โจ
โฉไดมอบรางวัลใหแกอิกิ๋มเปนอันมาก แลวปูนบําเหน็จ ตั้งใหอิกิ๋มเปนขุนนางที่พระยาจําเริญอายุ
โจโฉจัดแจงกองทัพเสร็จแลวจึงสั่งใหทําพิธีเซนไหวเตียนอุย โจอันบิ๋น และโจงั่งผูบุตรที่ริมแมน้ําหยกซุย
แลวประกาศแกทหารทั้งปวงวาแมศึกครั้งนี้ จะเสียบุตรและหลานไป แตมิไดเศราโศกเสียใจ เทากับการเสีย
เตียนอุย วาแลวโจโฉก็รองไห ทหารทั้งปวงไดฟงดังนั้นก็เขาใจวาโจโฉมีน้ําใจรักทหารยิ่งกวา บุตร หลาน
ตางซาบซึ้งน้ําใจโจโฉเปนอันมาก พากันรองไหรักโจโฉ ครั้นเสร็จพิธีเซนไหวแลวโจโฉจึงใหเลิกทัพ พกเอา
ความเคียดแคนเตียวสิ้วกลับไปเลียแผลอยูที่เมืองฮูโต ครั้นสรางโศกจิตใจสงบเปนปกติลงแลว จึงรําลึก
ทบทวนสาเหตุของการแตกทัพจนตองเสียเตียนอุย องครักษที่วางใจสูงสุด เสียทั้งบุตรและหลาน และทหาร
เปนอันมาก ก็สํานึกวาความผิดพลาดทั้งนั้นเกิดแตตัวเองประพฤติปฏิบัติผิดกฎแหงพิชัยสงครามถึงสามสถาน
คือ เปนแมทัพตั้งอยูในความประมาทหนึ่ง ประพฤติลวงขนบธรรมเนียมประเพณี ทําลายน้ําใจมิตรจนตองลาง
ผลาญกันเองหนึ่ง และอยูหนาศึกแตมัวเมาลุม หลงในอิสตรีไมเปนอันวาราชการสงครามอีกหนึ่ง โจโฉสํานึก
ถึงความผิดพลาดสามสถานดั่งนี้แลวก็เสียใจ แตไมไดปริปากแพรงพรายความสํานึกนี้ใหผูใดทราบ ดวยเกรง
วาความแพรงพรายไปแลวจะเสื่อมเสียเกียรติ จึงกลายเปนตราบาปติดอยูในใจโจโฉไปจนตลอดชีวิต
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ทางดานอองเจกซึ่งโจโฉใชใหเชิญพระบรมราชโองการและถือหนังสือของโจโฉไปใหลิโป และเลาป
ปรองดองกัน ครั้นเดินทางเขาเขตเมืองชีจิ๋วจึงแจงขาวใหนายดานทราบ นายดานจึงสั่งมาเร็วรีบเขาเมือง
รายงานแกลิโป ลิโปเมื่อทราบวาอองเจกเชิญพระบรมราชโองการมาที่เมืองชีจิ๋วจึงนําขบวนออกมาตอนรับเขา
ไปในเมือง กระทําพิธีรับพระบรมราชโองการตามธรรมเนียมแลว อองเจกจึงอานประกาศพระบรมราชโองการ
แตงตั้งลิโปเปนเจาเมืองชีจิ๋ว และเปนขุนนางที่ขุนพลปราบศึกภาคบูรพา ลิโปถวายบังคมพระบรมราชโองการ

82. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 82
ดวยความยินดี อองเจกจึงมอบหนังสือของโจโฉที่ใหลิโปกับเลาปปรองดองกันแลวกลาวความผูกใจลิโปวา
ทาน อัครมหาเสนาบดีมีความเมตตาและเชื่อถือ ลิโปเปนอันมาก จึงกราบบังคมทูลเสนอพระเจาเหี้ยนเตให
ทรงแตงตั้ง เปนขุนนางลิโปไดทั้งยศศักดิ์ และฐานะตําแหนงขุนนางก็ยินดีรับปากกับอองเจกวาจะปฏิบัติตาม
หนังสือของโจโฉทุกประการ ในขณะนั้นทหารรับใชไดเขามารายงานวาอวนสุดไดสงผูแทนมาพบ ลิโปจึงให
เชิญเขามาแลวถามวามีราชการสิ่งใดหรือ ผูแทนของอวนสุดจึงวา อวนสุดกําลังเตรียมการพิธีสถาปนาตัวเอง
เปนฮองเต แลวจะแตงตั้งบุตรชายขึ้นเปนรัชทายาท จึงขอใหลิโปรีบสงลูกสาวไปเขาพิธีแตงงานเสียในคราว
เดียวกัน
ลิโปกําลังอิ่มอยูดวยยศฐาบรรดาศักดิ์ที่โจโฉหยิบยื่นให จึงเห็นการขางอวนสุดเปนเรื่องเหลวไหลที่จะดึงตัว
ลงสูที่ต่ํา กลายเปนกบฏตอแผนดินไปดวย จึงแสดงความโกรธใหปรากฏตอหนาอองเจกดวยการดาวาอวนสุด
วาเปนคนถอย กําเริบคิดกบฏตอแผนดิน แลวสั่งทหารใหเอาตัวผูแทนอวนสุดไปประหาร จากนั้นลิโปจึงสั่งให
ทหารไปเบิกตัวหันอิ้นเถาแกของอวนสุดที่สงมารับลูกสาวออกจากคุก ใหจําใสกรงนักโทษแลวแตงหนังสือให
ตันเตงนําไปมอบแกโจโฉที่เมืองฮูโตโดยใหเดินทางไปพรอมกับอองเจก
อองเจกพาตันเตงและนักโทษหันอิ้นเดินทางถึงเมืองฮูโตแลว จึงพากันเขาไปพบโจโฉรายงานเหตุการณให
ทราบทุกประการ โจโฉไดเปดหนังสือของลิโปที่มอบมากับตันเตงซึ่งมีเนื้อความวาลิโปขอขอบคุณโจโฉที่
สงเสริมสนับสนุน และจะตั้งหนาตั้งตาทําราชการ สนองพระเดชพระคุณสืบไป โจโฉอานหนังสือนี้แลวก็อานใจ
ลิโปวาบัดนี้ไดตัดขาดความสัมพันธกับอวนสุดแลว จึงสั่งใหเอาตัวหันอิ้นไปประหาร ตันเตงเห็นดังนั้นจึงแปร
พักตรเขาดวยโจโฉ แลวแอบกระซิบเสนอโจโฉวาลิโปเปนคนพาลต่ําชาประดุจสัตวเดรัจฉาน เนรคุณคน คิด
กบฏตอแผนดิน ทานจะเลี้ยงไวนั้นไมชอบเพราะนานไปลิโปก็จะคิดรายตอทาน โจโฉไดฟงดังนั้นก็ดีใจ และ
แปลกใจไปพรอมกัน เขมนมองหนาตันเตง แลวกลาววาขาพเจาก็มีความคิดเห็นเชนเดียวกับทานและตองการ
กําจัดลิโปเสียใหจงได ขอใหทานและตันกุยผูบิดาจงชวยกันคิดอานวางแผนอยูที่เมืองชีจิ๋ว เมื่อใดที่ขาพเจา
ยกกองทัพไปตีเมืองชีจิ๋วแลวก็ใหชวยหาทางกําจัดลิโปเสีย ตันเตงจึงรับปากโจโฉวาจะคิดอานทําการเปนไส
ศึกอยูในเมืองชีจิ๋วรวม กับตันกุยผูบิดา ขอใหโจโฉวางใจ โจโฉไดฟงดังนั้นก็มีความยินดี จึงตั้งใหตันเตงเปน
เจาเมืองกองเหลง ขึ้นตอเมืองชีจิ๋ว และใหเพิ่มเบี้ยหวัดแกตันกุย พรอมรางวัลเปนขาวเปลือกอีกจํานวนหนึ่ง
แลวใหทําหมายรับสั่งแจงใหลิโปเจาเมืองชีจิ๋วทราบเพื่อปฏิบัติตามหมายรับสั่งนั้น
ตันเตงจึงลาโจโฉจะกลับเมืองชีจิ๋ว โจโฉไดตันกุย ตันเตง สอง พอลูกเปนไสศึกอยูในเมืองชีจิ๋วดังนี้ก็มีความ
ยินดียิ่งนัก คิดผูกใจสองพอลูกไวอีกชั้นหนึ่ง จึงยุดเอามือตันเตงเขามากุมไวแนนแลววา "การซึ่งคิดไวทั้งนี้เรา
ปลงใจไวแกทาน ทานจงคิดอานกระทําการใหสําเร็จจงได" ผูกตราสังมัดใจตันเตง แลวก็เดินออกมาสงตันเตง
จนถึงประตูจวน ตันเตงประทับใจโจโฉยิ่งนัก คํานับโจโฉอีกครั้งหนึ่งแลวลากลับไปเมืองชีจิ๋ว เขาไปรายงานให
ลิโปทราบ ลิโปเห็นตันเตงกลับมาก็ถามวาโจโฉวากลาวประการใดบาง ตันเตงยกเอาตราสําหรับเมืองกองเห
ลงและหมายรับสั่งสงให ลิโปแลววา โจโฉไดแตงตั้งใหขาพเจาเปนเจาเมืองกองเหลง ขึ้นตอเมืองชีจิ๋ว เพิ่ม
เบี้ยหวัดใหแกตันกุยผูบิดาและมอบรางวัลเปนขาวเปลือกอีกจํานวนหนึ่ง ลิโปเห็นดังนั้นก็โกรธจึงวาเราใชตัว
ไปทําการแตสิ่งหนึ่งก็มิไดการ แตตัวสองพอลูกกลับไดดิบไดดี แลววาแตกอนเรากับอวนสุดจะผูกดองกัน บิดา
ตัวมาหามไวแลวลวงเราใหเขากับโจโฉ ทําใหเราตองตัดขาดความสัมพันธกับอวนสุด แตมิไดสิ่งใดตอบแทน
ตางกับตัวสองพอลูกไดทั้งวาสนาและยศฐาบรรดาศักดิ์ ตัวคิดคดตอเราเปนมั่นคง วาแลวก็ชักกระบี่จะฆา
ตันเตง ตันเตงตกใจแตแสรงหัวเราะแลววา ขาพเจายังกลาวไมสิ้นความ ไฉนทานจึงวูวามดั่งนี้ ลิโปสงสัยจึง
ถามวากระแสความอันใดยังไมสิ้น ตัวจงวามาใหแจง ตันเตงจึงลวงลิโปวา เมื่อไปหาโจโฉนั้นไดเสนอแกโจโฉ
วาตัวทานอุปมาดั่งเสือ การเลี้ยงเสือจะตองเลี้ยงใหอิ่มหนําสําราญอยาใหหิวเปนอันขาด เพราะหากเสือหิวขึ้น
แลวก็จักทําอันตรายตอคนเลี้ยง และจะเบียดเบียนจับเอาสัตวอื่นเปนอาหาร จึงขอใหโจโฉสนับสนุนทานใหอิ่ม
ดวยอํานาจและวาสนาทั้งปวง และลวงลิโปตอไปวาครั้นโจโฉไดฟงขาพเจาแลวกลับหัวเราะ แลวกลาววา
ขาพเจาสําคัญผิดเพราะตัวทานนั้นจะเปรียบกับเสือไมได เปรียบไดก็แตพญาอินทรี ที่มีสายตาอันคมกลาและมี
กําลังปกอันเขมแข็ง จองคอยจับกระตายเปนอาหาร ตราบใดที่ยังจับกระตายเปน อาหารไมไดก็จะจองคอย
จนกวาจะทําการสําเร็จ ครั้นจับกระตายเปนอาหารไดแลวก็จะโผผินบินไปในอากาศ
ดังนั้น หากเลี้ยงดูทานใหอิ่มแลวทานก็จะไมเต็มใจทําราชการ ดังนี้การเลี้ยงพญานกอินทรีจึงเลี้ยงใหอิ่มไมได
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ความตอนนี้สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) ไดอุปมาเพื่อใหตองกับความเขาใจของคนไทยวา "ทุกวันนี้
หากทานยังขัดสนจึงออนนอมตอ ถาทานมีกําลังขึ้นแลวก็จะเอาใจออกหางโจโฉ อุปมาเหมือนเหยี่ยวซึ่งอยาก
อาหาร คอยแสวงหาลูกไกอันพลัดแม ไดทีแลวก็ฉาบลงเอา ถาเห็นยังมิไดทีก็คอยทําความเพียรคอยอยูกวา
จะไดลูกไก" ความอันตันเตงกลาวทั้งนี้หาใชความคิดหรือคํากลาวของโจโฉไม หากแตเปนเรื่องที่ตันเตงเสก
สรรปนแตงขึ้นวากลาวเอาเองเพื่อเอาตัวรอดจากความโกรธของลิโปที่กําลังถือกระบี่จองจะสังหารตัวเสีย แตก็

83. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 2 ตอนที่ 51-100 หนาที่ 83
ไดแลเห็นความรูและความคิดอานของตันเตงวาการใชคนนั้นจะตองจําแนกใหไดวา คนนั้นเปนเสือหรือเปน
พญานกอินทรี
หากเปนเสือก็ตองเลี้ยงใหอิ่มจึงจะไมทําอันตรายตอผูเลี้ยง และจะไดไมเบียดเบียนจับสัต