1. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 3 ตอนที่ 101-150 หนาที่ 1
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบายทดสอบกําลังทางการเมือง (ตอน 101)
โจโฉกลับเมืองหลวงครั้งนี้มีจิตคิดกําเริบในอํานาจมากขึ้นกวาแตกอน และความกําเริบนั้นไดทําใหการดําเนิน
นโยบายทางการเมืองที่ผิดพลาดกอผลรายตอบานเมืองมากขึ้นทุกที โจโฉนั้นเมื่อครองอํานาจสูงสุดเปนถึง
อัครมหาเสนาบดีมีหนาที่ตองทํานุบํารุงอาณาประชาราษฎรและแผนดินใหเปนสุข แตกลับถือเอาเรื่องสวนตัว
เปนใหญ เริ่มตนก็ทําสงครามเพื่อแกแคนโตเกี๋ยม แลวคิดกําจัดลิโปโดยยืมมือเลาป แตพอเลาปรูทันก็คิด
กําจัดเลาปโดยหลอกอวนสุดใหยกกองทัพมารบเลาปและแอบอางรับสั่งพระเจาเหี้ยนเตใหเลาปยกกองทัพไป
ปราบอวนสุดโดยอางวาอวนสุดเปนขบถ
จากนั้นก็ยุยงซุนเซ็กใหคิดกําจัดเลาเปยว แลวคิดกําจัดอวนเสี้ยวแตเกรงลิโปจะยึดเมืองฮูโตจึงรบกับลิโป ครั้น
ปราบลิโปสําเร็จก็หวนคิดจะรบกับอวนเสี้ยว อวนสุดอีก เมื่อคิดเชนนี้ก็ระแวงเอียวปวขุนนางสามแผนดินผู
จงรักภักดีซึ่งครั้งหนึ่งเปนผูเสนอใหฮองเตเรียกโจโฉเขาเมืองหลวงโดยหาวาเอียวปวจะเปนไสศึกใหกับอวน
สุด จึงสบคบกับพรรคพวกใหใสความเอียวปวแลวจับเอียวปวไปขัง แตเมื่อขงหยงมาตอวาตอขานก็จํานนตอ
ถอยคําคิดละอายใจจึงจําใจปลอยเอียวปว แตใหถอดเสียจากที่ขุนนาง การถอดเอียวปวในครั้งนี้ เปนการหมิ่น
พระบรมเดชานุภาพของพระเจาเหี้ยนเตที่รายแรง เพราะแอบอางรับสั่งตอภายนอกประการหนึ่ง และทําการ
โดยไมกราบบังคมทูลพระกรุณาใหทรงทราบกอนประการหนึ่ง และที่สําคัญคือเปนการใชอํานาจโดยไมเปน
ธรรม กลั่นแกลงลงโทษผูบริสุทธิ์อีกประการหนึ่ง การกระทําเชนนี้เปนการเหยียบย่ําน้ําใจเหลาขุนนางในเมือง
หลวงและวางอํานาจเปนใหญกวาฮองเต
ดังนั้นเอียวงันซึ่งเปนขุนนางผูสัตยซื่อตอแผนดินอีกคนหนึ่งจึงเขาไปเฝาพระเจาเหี้ยนเตกราบบังคมทูล
เรื่องราวใหทรงทราบ พระเจาเหี้ยนเตทรงทราบแลวมิไดตรัสประการใด แตเมื่อโจโฉทราบเรื่องก็โกรธลุแก
โทสะหนักขึ้นแลวสั่งทหารใหจับตัวเอียวงันเอาไปประหารชีวิตเสีย ขาวการประหารชีวิตเอียวงันแพรสะพัดไป
ทั่วเมืองหลวงอยางรวดเร็ว ดานหนึ่งสรางความหวาดกลัวใหเกิดขึ้นแกเหลาขุนนางขาราชการ แตในอีกดาน
หนึ่งไดสรางความโกรธแคนชิงชังใหเกิดขึ้นในหมูขุนนางขาราชการเชนเดียวกัน สภาพเชนนี้ไดทําใหความ
ขัดแยงในเมืองหลวงรอนระอุขึ้นนอกเหนือจากความขัดแยงของขุนศึกที่มีมาแตเดิม และไดขยายตัวกวางขวาง
อยูแลว เทียหยกที่ปรึกษาเห็นสภาพที่เหลาขุนนางขาราชการเกรงกลัวโจโฉจึงเขาไปเสนอใหโจโฉรีบชิงเอา
ราชสมบัติโจโฉจึงวา "บัดนี้ขุนนางซึ่งพระเจาเหี้ยนเตไวพระทัยก็มีมากอยู เห็นเราจะทําการไมสําเร็จ เราคิด
อานจะเชิญเสด็จพระเจาเหี้ยนเตไปประพาสปาดูทวงทีกอน"
ความตอนนี้ในสามกกฉบับภาษาไทยและภาษาจีนตรงกันและไมมีทางที่จะเห็นเปนอยางอื่นนอกจากโจโฉนั้น
คิดจะชิงเอาราชสมบัติ แตที่ยังไมกลาลงมือก็เพราะยังเกรงอยูวาจะไมประสบความสําเร็จเนื่องจากพระเจา
เหี้ยนเตยังมีผูจงรักภักดีเปนจํานวนมากดังนั้นการที่สามกกฉบับวิจารณบางฉบับพยายามแกตางใหกับโจโฉใน
เรื่องนี้จึงฟงไมขึ้น และขัดกับคําพูดดังกลาวของโจโฉเอง และยังมีการกระทําเกี่ยวกับเรื่องเดียวกันนี้ตอมาอีก
คือการทดสอบกําลังทางการเมืองวาขุมกําลังหรือผูที่ยืนอยูขางราชสํานักมีมากนอยเพียงใดซึ่งวิธีนี้เปนวิธีการ
ที่ขุนนางกังฉินในอดีตเคยใชมากอนในครั้งนั้น เปนยุคหลังจากที่จิ๋นซีฮองเตเสด็จสวรรคตรัชทายาทได
ครองราชสมบัติสืบมา สมัยนั้นขันทีซึ่งเปนราชครูไดกุมอํานาจบริหารราชการแผนดินแลวคิดแยงราชสมบัติ วัน
หนึ่ง ในขณะที่ฮองเตเสด็จลงพระราชอุทยานในมหาสมาคม ขันทีราชครูเห็นกวางในพระราชอุทยานนั้นจึง
แสรงถามฮองเตวามาตัวนี้เปนอยางไรบาง ฮองเตไมทันกลก็ตรัสวาทานราชครูตาฝาดเพราะนั่นเปนกวาง
ราชครูก็ยืนยันวาเปนมา ในขณะที่ฮองเตกําลังงงอยูราชครูจึงถามเหลาขุนนางวาที่เห็นเปนมาหรือกวาง บรรดา
ขุนนางในขณะนั้นลวนอยูในอํานาจราชครูและทันเกมจึงพากันตอบพรอมกันวาที่เห็นนั้นคือมา เมื่อราชครูทราบ
ผลการทดสอบกําลังดังนี้แลวจึงสังหารฮองเตชิงเอาราชสมบัติแตตอมาก็ไมสามารถรักษาอํานาจไวไดเพราะ
ขาดการยอมรับจากหัวเมืองตางๆ ในที่สุดเกิดการจลาจลและแยงชิงอํานาจกันจนเลาปงไดสถาปนาราชวงศฮั่น
ขึ้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
โจโฉเพราะคิดชิงราชสมบัติจึงคิดวางแผนทดสอบพลังทางการเมืองกับฮองเตโดยใชแบบอยางของขันที
กังฉินนั้นเปน แตเปลี่ยนแปลงรายละเอียดเสียใหมเมื่อคิดดังนั้นแลวจึงเขาไปเฝาพระเจาเหี้ยนเตกราบทูลเชิญ
เสด็จไปประพาสปาลาสัตวตามโบราณราชประเพณี แตพระเจาเหี้ยนเตทรงปฏิเสธเพราะทรงเห็นวาจะเปนการ
ลําบากตอไพรพลเนื่องจากกองทัพเพิ่งกลับจากการสงคราม โจโฉไดทูลทักทวงวาตามราชประเพณีจะมีการ
ประพาสปาลาสัตวทุกฤดูถึงปละสี่ครั้ง บัดนี้แมวากองทัพเพิ่งกลับจากการสงคราม แตหากเสด็จจะเปนการ
แสดงออกถึงพระบรมเดชานุภาพทําใหหัวเมืองที่คิดรายไมกลาสูพระบารมี เมื่อเปนเชนนี้พระเจาเหี้ยนเตก็ไมมี
ทางเลือกจึงรับสั่งใหดําเนินการตามที่กราบทูล

2. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 3 ตอนที่ 101-150 หนาที่ 2
โจโฉรับรับสั่งแลวออกจากที่เฝาสั่งใหจัดแจงขบวนประพาสปาลาสัตวเปนขบวนใหญมีกําลังพลถึงสิบหมื่นและ
ใหเลาป กวนอู เตียวหุย ตลอดจนขุนนางขาราชการทั้งปวงเขารวมในขบวนเสด็จยกออกจากพระนครไปยังทุง
ลาสัตว พระเจาเหี้ยนเตทรงมาพระที่นั่ง ในขณะที่ขบวนเสด็จกําลังเคลื่อนอยูนั้นโจโฉไดชักมาขึ้นมาขี่เคียงคู
กับมาพระที่นั่ง แสดงกิริยาอาการตีตนเสมอพระเจาเหี้ยนเต บรรดาขุนนางขาราชการที่อยูใกลกับมาพระที่นั่ง
ตางพากันตกตะลึงแตไมมีผูใดวากลาวประการใด
ครั้นขบวนเสด็จมาถึงทุงลาสัตวซึ่งเตรียมการไวแลว โจโฉจึงสั่งใหหยุดขบวนที่พลับพลาชั่วคราวและนําเสด็จ
พรอมดวยเหลาขุนนางขาราชการไปยังบริเวณที่เตรียมไวสําหรับยิงสัตวเจาหนาที่ไดตอนสัตวหลายชนิดใหวิ่ง
ผานมายังดานหนาที่ประทับ พระเจาเหี้ยนเตทอดพระเนตรเห็นกระตายกําลังวิ่งผานมาจึงมีรับสั่งใหเลาปใน
ฐานะพระเจาอาแสดงฝมือกอน เลาปรับรับสั่งแลวจึงเอาธนูขึ้นพาดสายแลวยิงไปถูกกระตายอยางแมนยํา
ในขณะนั้นมีกวางวิ่งผานมาพระเจาเหี้ยนเตจึงรับพระแสงธนูลายเหยี่ยวและลูกธนูสําหรับทรงลายมังกรจากเจา
พนักงานแลวทรงยิงกวางนั้นแตธนูไมถูกเปาจึงทรงพยายามอีกเปนสามครั้งแตลูกธนูทรงก็ยังคงพลาดเปาทุก
ครั้ง เมื่อไมประสบความสําเร็จจึงรับสั่งใหโจโฉลองยิงบางโจโฉรับรับสั่งแลวแทนที่จะเอาธนูสําหรับตัวออกมา
กลับกราบทูลจวงจาบขอยืมพระแสงธนู และลูกธนูสําหรับทรงจากพระเจาเหี้ยนเต แตไมทรงเฉลียวพระทัยจึง
พระราชทานแกโจโฉ
โจโฉรับพระแสงธนูแลวเล็งยิง ลูกธนูนั้นก็แลนไปดวยกําลังตองกวางนั้นลมลงบรรดาขุนนางขาราชการสวน
ใหญซึ่งไมเห็นเหตุการณยืมพระแสงธนูแตเห็นลูกธนูลายมังกรสําหรับทรงตองกวางลมลงก็พากันเขาใจวาเปน
ฝพระหัตถของฮองเตจึงพรอมกันถวายพระพรดวยความยินดีวาทรงพระเจริญดังสนั่นไปทั้งทองทุง โจโฉเห็น
เปนโอกาสจึงชักมาออกไปหนาพระที่นั่ง ทําทีรับการถวายพระพรจากบรรดาขุนนางขาราชการ แลวกราบทูล
ดวยเสียงอันดังเพื่อใหไดยินทั่วไปวาการที่ขาพระองคยิงกวางไดแมนยําดังนี้เปนเพราะบารมีของพระแสงธนูที่
ทรงพระราชทาน ขุนนางขาราชการทั้งปวงไดยินเชนนั้นตางพากันตกตะลึงที่เห็นวาโจโฉกระทําการหมิ่นพระ
บรมเดชานุภาพหักหนาพระเจาเหี้ยนเตตอหนาธารกํานัล พระเจาเหี้ยนเตทรงเห็นเชนนั้นก็เกิดละอายพระทัย
กวนอูเห็นโจโฉหักหนาหมิ่นพระเจาเหี้ยนเตก็โกรธชักมาเงื้องาว ตรงมาที่โจโฉ แตพอชําเลืองเห็นเลาปสาย
หนาเปนทีหามปราม กวนอูจึงชักมากลับไปที่เดิม ในขณะที่ทุกคนกําลังตะลึงอยูนั้นเลาปไดกลาวชมเชยกับโจ
โฉวามีฝมือธนูล้ําเลิศนัก ล้ําเลิศนัก โจโฉฟงคําชมและเห็นทาทีของเหลาขุนนางขาราชการเชนนั้นจึงกลาว
ถอมตัววาอันฝมือธนูของขาพเจานี้พอประมาณแตเปนเพราะพระบารมีตางหากจึงยิงไปถูกกวางได พระเจา
เหี้ยนเตทอดพระเนตรเห็นทาทีเหลาขุนนางขาราชการวาสวนใหญยังคงจงรักภักดีก็แสรงทําทีเปนไมรูเทาทัน
และทรงลาสัตวอยูจนถึงเวลาเย็นจึงเสด็จกลับพระนคร
กวนอูสงสัยที่เลาปหามปรามจึงเขาไปหาเลาปแลวถามวาเหตุใดพี่ใหญจึงหามขาพเจาไมใหฆาโจโฉเสียใน
ครั้งนี้ เลาปจึงวานองรองเจาก็เห็นอยูวาฮองเตและเราพี่นองอยูในทามกลาง เหลาทหารของโจโฉที่ถวายการ
อารักขาอยู ถาหากเจาฆาโจโฉทหารที่ถวายการอารักขาอยูก็จะทําอันตรายตอฮองเตและทํารายเราพี่นองดวย
พี่จึงหามเจาไวดวยเหตุดั่งนี้ กวนอูจึงวาโจโฉกระทําการหมิ่นฮองเตในครั้งนี้คงจะคิดแยงราชสมบัติเปนมั่นคง
การละโจโฉไวคงจะเกิดเหตุรายขึ้นในบานเมืองในภายหนาเปนแนแท
ฝายโจโฉคิดอุบายทดสอบกําลังทางเมืองเห็นประจักษชัดวายังมีขาราชการและขุนนางที่จงรักภักดีอยูเปน
จํานวนมากไมสมความคิดแลวก็หันมาใชวิธีเดิมคือครองอํานาจรัฐภายใตบัลลังกมังกรทองตอไป ดังนั้นการ
ที่โจโฉยังไมลมราชบัลลังกนั้นจึงไมใชเพราะมีจิตใจจงรักภักดี เปนแตยังไมสามารถกระทําการตามความคิดได
เทานั้นและคนมีสติปญญาระดับโจโฉนั้นยอมรูดีวาหากฝนสถานการณชวงชิงเอาเสียในขณะที่ยังไมสุกงอมก็
อาจเกิดเหตุการณซ้ํารอยเหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นกับราชครูกังฉินดังที่ไดกลาวขางตนนั้นและถาเสี่ยงถึงขนาด
นั้นยอมไมคุมกับการสูญเสียอํานาจรัฐที่มีอยูในวันนี้
การดํารงอํานาจรัฐแบบเดิมแลวคอยๆ กระชับอํานาจใหเขมแข็งขึ้นยอมประเสริฐกวากันมากเพราะไมมีความ
เสี่ยงภัยทั้งยังมีความชอบธรรมอีกตางหากนี่คือเหตุผลเบื้องลึกที่โจโฉตองพักความคิดลมราชวงศฮั่นเอาไว
กอนแตกระนั้นสิ่งที่ไดทําไวก็ทําใหโจโฉตองระมัดระวังตัว จึงไดติดสินบนมหาดเล็กและนางกํานัลจํานวนหนึ่ง
ใหคอยสังเกตความเคลื่อนไหว และความเปนไปในราชสํานักแลวรีบนําความมารายงานใหทราบ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ทางดานพระเจาเหี้ยนเตนั้นหลังเสด็จกลับจากการประพาสปาลาสัตวแลวทรงไมสบายพระทัยจากเหตุการณที่
เกิดขึ้น เพราะทรงทราบความคิดอานของโจโฉเปนอยางดี เหตุการณนั้นเกิดขึ้นจากการกระทําที่จงใจ เพื่อหวัง
ทดสอบพลังทางการเมืองระหวางพระองคกับอัครมหาเสนาบดีและทรงคาดหมายการในเบื้องหนาไดวาเหตุ
วุนวายทางการเมืองภายในราชสํานักจะตองเกิดขึ้นติดตามมาครั้นทรงหวนรําลึกถึงเหตุการณตั้งแตครั้งอดีตที่

3. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 3 ตอนที่ 101-150 หนาที่ 3
เคยถูกขุนนางกังฉินขมเหงย่ํายีน้ําพระทัยก็ประหวั่นวาเหตุการณเหลานั้นกําลังจะเกิดขึ้นซ้ํารอยรําลึกดั่งนี้จึง
ทรงกันแสงอยูในพระที่นางฮกเฮาพระมเหสีทอดพระเนตรเห็นเชนนั้นจึงตรัสถามตนสายปลายเหตุ พระเจา
เหี้ยนเตทรงไดยินคําตรัสของพระมเหสีก็รูสึกสงสารที่ตองมาเปนเพื่อนรับชะตากรรมดวยพระองคจึงตรัสเลา
เหตุการณที่เกิดขึ้นใหพระมเหสีฟงทุกประการ
พระมเหสีทรงสดับความที่ทรงเลาและเห็นอาการพระราชสวามีกําลังตกอยูในความทุกขหนักก็ทรงกันแสงตาม
แลวกราบทูลวาการที่โจโฉหมิ่นพระบรมเดชานุภาพในครั้งนี้ แมวาจะทําใหพระองคไดอายแตโจโฉก็คงไมสม
ความคิด เมื่อเปนเชนนี้ก็จะคิดอานวางแผนการรายสืบไป ดังนั้นการจึงควรที่พระองคจะไดรับสั่งหาขุนนางที่
ภักดีตอแผนดินมาปรึกษาเพื่อคิดอานหาหนทางปองกันแกไขตอไป
ขณะนั้นฮกอวนซึ่งเปนบิดาพระมเหสีไดเขามาเฝาที่ขางในพระตําหนักที่ประทับเห็นฮองเตและพระมเหสีกําลัง
กันแสงอยูทั้งสอง พระองคก็แปลกใจและกริ่งใจวาทุกขเวทนาที่บังเกิดแกทั้งสองพระองคนั้นนาจะเปนเรื่องที่
เกิดจากเหตุการณประพาสปาลาสัตวจึงกราบทูลถามเรื่องราว พระมเหสีเห็นเปนบิดาตัวก็คลายพระทัยและตรัส
เลาเรื่องราวทั้งปวงใหฮกอวนฟง
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
พระบรมราชโองการเลือด (ตอน 102)
ฮกอวนจึงกราบทูลวาเหตุการณที่โจโฉหักหนาฮองเต หมิ่นพระบรมเดชานุภาพในครั้งนี้เปนที่ประจักษแก
สายตาของขุนนางขาราชการทั้งปวงวาเปนอุบายทดสอบกําลังทางการเมืองแมวาหลายคนจะไมพอใจในการ
กระทําของโจโฉแตทุกคนยังสงวนทาทีดังนั้น จึงสมควรที่พระองคจะไดมีรับสั่งเรียกตังสินซึ่งเปนขุนนางและ
เปนพระญาติเขามาปรึกษาหาหนทางปองกันแกไข ฮกอวนกราบทูลตอไปวาการรับสั่งหาตังสินเขามาปรึกษา
ครั้งนี้หากความแพรงพรายไปถึงโจโฉก็จะเสียการไปจึงขอถวายความเห็นใหทรงพระอักษรซอนไวในเสื้อให
มิดชิดแลวพระราชทานเสื้อนั้นแกตังสินไปดําเนินการตอไป
พระเจาเหี้ยนเตทรงเห็นชอบกับขอเสนอฮกอวนจึงถวายบังคมลากลับไป คืนวันนั้นพระเจาเหี้ยนเตจึงเอาพระ
แสงแทงที่พระหัตถใชพระโลหิตแทนหมึกทรงพระอักษรโลหิตลงในแพรขาวเปนใจความวา "แตโจโฉเขามา
อยู ในเมืองหลวงไดสี่ปแลวทําการหยาบชาตางๆ จะตั้งขุนนางแลลงโทษผูใดก็มิไดยําเกรงบอกกลาวใหเรารู
สุดที่จะอดกลั้นทนทานได เราจึงเอาโลหิตในนิ้วมือเขียนอักษรเปนความลับมาใหแจง แมตังสินเห็นขุนนาง
ผูใดมีสติปญญาซื่อสัตยตอแผนดินก็ใหชักชวนกันกําจัดโจโฉเสียใหจงได ตัวเราแลขุนนางกับราษฎรทั้งปวงจะ
ไดอยูเย็นเปนสุขสืบไป"
การทรงพระอักษรโลหิตหรือการรองทุกขโดยจดหมายเลือดนี้ คตินิยมของจีนแตโบราณมาถือวาเปนเรื่อง
รายแรงสุดแสนจะทนทาน ดังนั้นจึงตองเปนเรื่องที่จําตองไดรับการแกไขโดยเรงดวนจริงจัง ความที่แปลก
ประหลาดก็คือจดหมายเลือดทั้งปวงที่มีมาแตประวัติศาสตรนั้นเปนจดหมายเลือดของราษฎรถึงผูมีอํานาจหรือ
ผูนอยรองขอความเปนธรรมจากผูเปนใหญ แตครั้งนี้กลับเปนเรื่องที่ฮองเตซึ่งเปนประมุขสูงสุดของแผนดินรอง
ขอความเปนธรรมและขอความชวยเหลือจากขุนนาง ทําใหเห็นถึงความตรอมพระทัยของพระองคอันเกิดจาก
การกระทําของโจโฉซึ่งตองอดทนมาเปนเวลานานถึงสี่ปจนสุดจะทนทาน จะมีกรณีใกลเคียงกันก็แตครั้งที่เกิด
กระแสวิพากษประธานเหมาเจอตุงในประเทศจีนวาทําความผิดพลาดเสียหายรายแรงตอประเทศจีนถึงขนาดที่
เกือบจะมีการรื้อสุสานและอนุสาวรียทิ้งเหมือนกับกรณีที่เกิดกับสุสานและอนุสาวรีย ของสตาลินในโซเวีย
ตกอนที่จะลมสลาย
ในครั้งนั้นมาดามซงชิงหลิงภริยาของดร.ซุนยัดเซ็นผูลวงลับไดทําจดหมายเลือดถึงพรรคคอมมิวนิสตจีน
คัดคานการวิพากษความผิดพลาดของประธานเหมาเจอตุงจนเกินความเปนจริงดวยใจความวา "ถาไมมีเหมา
เจอตุง ก็ไมมีประเทศจีนในวันนี้ เพียงประการเดียวนี้ก็มีคุณคากวาความผิดพลาดทั้งปวง" และดวยจดหมาย
เลือดฉบับนี้จึงทําใหเติ้งเสี่ยวผิงผูนําพรรคในรุนที่สองตองออกโรงมาชี้นําทั้งประเทศดวยตนเองใหประเมิน
คุณคาทางประวัติศาสตรของเหมาเจอตุงตามความเปนจริง ซึ่งไดผลสรุปวาเหมาเจอตุงสรางคุณูปการอัน
ยิ่งใหญตอประเทศจีนถึง 7 สวน แตทําความผิดพลาดเพียง 3 สวน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ครั้นทรงพระอักษรเสร็จสิ้นแลวไดพระราชทานแกพระมเหสีใหเย็บซอนไวในกลีบเสื้อเพื่อเตรียมพระราชทาน
แกตังสิน แตความตอนนี้สามกกฉบับภาษาจีนวาเสื้อดังกลาวเปนเสื้อคลุมฉลองพระองคและทรงฉลองพระองค
ชุดนี้ในการเสด็จออกใหตังสินเขาเฝาวันรุงขึ้นจึงมีรับสั่งใหขาหลวงไปเชิญตังสินขุนนางผูตงฉินและเคยเสี่ยง

4. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 3 ตอนที่ 101-150 หนาที่ 4
เปนเสี่ยงตายชวยเหลือพระองคเมื่อครั้งหลบภัยจากการไลลาของลิฉุย กุยกีมาเขาเฝาที่พระตําหนักที่ประทับ
เพื่อพระราชทานเลี้ยงเปนการสวนพระองค
ครั้นตังสินมาเขาเฝาตามรับสั่งและพระราชทานเลี้ยงแลวทรงมีกระแสพระราชดํารัสวาทรงรําลึกถึงความชอบ
แตครั้งไดชวยเหลือใหพนจากการไลลาของลิฉุย กุยกีจึงใหขาหลวงไปเชิญมารับพระราชทานเลี้ยงเปน
บําเหน็จความชอบ แลวทรงนําตังสินไปที่ศาลพระเทพบิดรของราชวงศฮั่น ตังสินแมวาจะแปลกใจที่ทรง
พระราชทานเลี้ยงและทรงนํามาที่ศาลพระเทพบิดรแหงราชวงศฮั่นแตยังคงโดยเสด็จตามปกติ ครั้นเสด็จถึง
ทรงจุดธูปแลวกราบถวายบังคมพระปายอดีตสมเด็จพระบุรพมหากษัตริยแลวเสด็จชมพระบรมสาทิสลักษณ
ของอดีตพระมหากษัตริยแหงราชวงศฮั่น ครั้นเสด็จถึงพระบรมสาทิสลักษณของพระเจาฮั่นโกโจองคพระปฐม
กษัตริยผูสถาปนาพระราชวงศจึงทรงหยุดแลวตรัสวาบรรพบุรุษทรงเปนวีรชนที่เขมแข็งแตกลับมีลูกหลานที่
ออนแอชางนาสลดใจนัก ตังสินไดยินพระราชกระแสดังนั้นก็ตกใจจึงกราบทูลถามวาเหตุไฉนจึงรับสั่งเชนนั้น
แตไมทรงตอบกลับชี้พระหัตถไปที่รูปวาดของ เตียวเหลียงและฮั่นสินสองขุนนางฝายบุนและฝายบูคูพระบารมี
ของพระเจาฮั่นโกโจที่ประดับอยูซายขวาพระบรมสาทิสลักษณแลวรับสั่งถามวาทานรูจักเจาของภาพทั้งสองนี้
หรือไม ตังสินกราบทูลวาทั้งสองทานนี้เปนวีรชนคูพระบารมีที่ไดชวยเหลือพระเจาฮั่นโกโจตอสูปราบปรามอริ
ราชศัตรูทุกสารทิศจนไดสถาปนาราชวงศฮั่นเปนผลสําเร็จ
พระเจาเหี้ยนเตทรงพยักหนาเปนทีวาใชตามคํากราบทูล พอดีขณะนั้นพนักงานที่ตามเสด็จอยูหางออกไปจึงมี
รับสั่งแตพอไดยินวาทานก็ตองเปนเหมือนกับวีรชนทั้งสองทานนี้แลวทรงถอดฉลองพระองคพระราชทานแกตัง
สิน ทรงกําชับวาเมื่อกลับไปถึงบานใหตรวจฉลองพระองคอยางละเอียดและอยาทําใหพระองคผิดหวัง ตังสิน
ไดยินรับสั่งโดยอาการดั่งนั้นก็เขาใจวามีความนัยที่ลับแลลึกซึ้งจึงรีบกราบถวายบังคมเปนเชิงนอมรับพระบรม
ราชโองการลับแลวทูลวาขอทรงวางพระทัย ขาพระองคพรอมที่จะถวายชีวิตเปนราชพลีจากนั้นจึงเสด็จกลับ
ตังสินตามสงเสด็จจนถึงพระตําหนักแลวกราบถวายบังคมลา
ในขณะเสด็จไปที่ศาลพระเทพบิดรนั้นมหาดเล็กที่เปนสายของโจโฉไดรายงานใหโจโฉทราบวาทรงมีรับสั่งให
ตังสินเขาเฝาแตไมทราบวามีราชกิจอันใด โจโฉสงสัยจึงรีบเขาวังและสวนกับตังสินที่ประตูพระราชวังจึงถามวา
ทานไปไหนมาตังสินเห็นโจโฉเดินสวนมาและไตถามเชนนั้นก็กริ่งใจแตทําใจดีสูเสือตอบไปวามีรับสั่งใหเขา
เฝาและทรงพระราชทานฉลองพระองคเปนบําเหน็จความชอบ โจโฉจึงซักตอไปวาตัวทานไดทําความชอบสิ่ง
ใดหรือ ตังสินจึงวาทรงรําลึกถึงเหตุการณเมื่อครั้งที่ขาพเจาอัญเชิญเสด็จหนีภัยจากการไลติดตามของลิฉุย
กุยกีวายังไมเคยพระราชทานความชอบสิ่งใด จึงพระราชทานในครั้งนี้
การถามความชอบหนาประตูพระราชวังครั้งนี้ดูประหนึ่งคลายกับสมัยแผนดินกรุงศรีอยุธยาที่นายประตูเห็นศรี
ปราชญสวมแหวนพระราชทานแลวถาม-ตอบกันเปนโคลงสี่สุภาพอันแสดงถึงความรุงเรืองทางกวีแหงยุคสมัย
วานายประตู"แหวนนี้ทานไดแตใดมาศรีปราชญจอมพิภพโลกาทานใหนายประตูทําชอบสิ่งใดนา วานบอกศรี
ปราชญเราแตงโคลงถวายไททานใหรางวัล" จะตางกันตรงที่วาการถามของนายประตูเปนเรื่องของการสอดรู
สอดเห็น แตการสอบถามของโจโฉเปนการสอบถามดวยความสงสัยในเรื่องการเมืองเพราะระแวงฮองเตและ
ตังสินวามีความลับสิ่งใดแอบแฝง
โจโฉไดฟงคําตอบของตังสินก็รูสึกสะกิดใจที่เสื้อพระราชทานวานาจะมีสิ่งใดแอบแฝงอยู จึงขอชมเสื้อ
พระราชทานจากตังสินตังสินไดยินเชนนั้นก็ตกใจจึงอิดเอื้อนไมยอมถอดเสื้อพระราชทาน โจโฉก็ยิ่งสงสัยจึง
สั่งทหารใหเขาไปถอดเสื้อพระราชทานออกจากตัวตังสินแลวตรวจคนดูแตไมพบของสิ่งใด จึงลองเชิงเอามา
สวมเขากับตัวแลวกลาววา เสื้อพระราชทานนี้เหมาะสมกับตัวเรา เราจะขอจากทานไดหรือไม ตังสินครั้นเห็น
ผลการตรวจคนวาไมพบของสิ่งใดก็คอยคลายใจ กิริยาทาทางก็เปนปกติลง เมื่อโจโฉถามความดั่งนั้นจึงตอบ
โดยธรรมเนียมวา เสื้อนี้เปนของพระราชทาน ไมบังควรที่ขาพเจาจะมอบใหแกผูใดได แตถาหากทานอัครมหา
เสนาบดีมีความประสงคจริงแลว ขาพเจาก็พรอมที่จะละธรรมเนียมเสีย
โจโฉเมื่อเห็นวาไมมีสิ่งของตองสงสัยและไดยินคําตังสินชอบดวยธรรมเนียมก็แสรงกลาววา ขาพเจาเปนขุน
นางผูใหญยอมรูขนบธรรมเนียมประเพณี ที่กลาวไปทั้งนั้นเปนการลอทานเลนดอก ขาพเจาจะปรารถนาอะไร
จากเสื้อเพียงเทานี้ กลาวเชนนั้นแลวโจโฉจึงถอดเสื้อพระราชทานคืนใหแกตังสิน ตังสินคารวะโจโฉแลวรีบ
กลับไปบาน ค่ําลงก็เฝาครุนคิดถึงความนัยตามรับสั่งวามีความหมายประการใด แตคิดไมตกจึงไปหยิบเอาเสื้อ
พระราชทานมาตรวจดู ก็เห็นตรงกลีบเสื้อมีรองรอยดายใหม คลําดูแลวก็รูสึกวามีผาแพรอยูขางใน จึงเลาะดาย
นั้นออกเห็นแพรขาว คลี่ออกดูจึงพบพระบรมราชโองการลับ เปนพระราชหัตถเลขาที่ทรงดวยพระโลหิต ตังสิน
ไดอานพระบรมราชโองการตลอดแลวก็มีน้ําใจสงสารพระเจาเหี้ยนเตยิ่งนักจึงรองไหอยูเปนเวลานาน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

5. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 3 ตอนที่ 101-150 หนาที่ 5
ตังสินไดครุนคิดไตรตรองถึงความทุกขรอนตรอมพระทัยจนถึงกับทรงทําพระบรมราชโองการเลือด และคิดหา
หนทางที่จะแกไขบรรเทาความทุกขรอนของพระเจาเหี้ยนเตอยูจนลวงสองยามก็ยังนอนไมหลับ จึงเอาพระ
บรมราชโองการนั้นเขาไปในหองหนังสือ เอนตัวลงกับพนักเกาอี้แลวคิดแผนการไตรตรองที่จะกําจัดโจโฉตาม
พระบรมราชโองการเลือดนั้น ตังสินครุนคิดอยูถึงใกลสวางจึงเผลอตัวมอยหลับไปในหองหนังสือนั้น
ครั้นตกสายจูฮกซึ่งเปนเพื่อนขุนนางที่สนิทไดแวะเวียนมาเยี่ยมตังสินตามปกติ คนในบานของตังสินเห็นเปน
จูฮกก็ปลอยใหจูฮกเขาไปหาตังสินไดตามสะดวก จูฮกเขาไปในหองหนังสือเห็นตังสินนอนหลับอยู มือหนึ่งกุม
ไวที่หนาอก อีกมือหนึ่งกายไวที่หนาผาก มีหนาตาเศราหมอง ก็รูวาเพื่อนกําลังมีความทุกขรอนหนักอยูในใจ
จูฮกเห็นแพรขาวอยูในมือของตังสินซึ่งกุมอยูที่หนาอกจึงหยิบขึ้นมาดู เมื่ออานความตลอดแลวก็ประจักษวา
เปนพระบรมราชโองการเลือดใหตังสินคิดอานวางแผนกําจัดโจโฉเสียจูฮกจึงเอาพระบรมราชโองการนั้นใสไว
ในแขนเสื้อของตัว แลวปลุกตังสินใหตื่นขึ้น ตังสินถูกปลุกก็สะดุงตื่น ลืมตาขึ้นเห็นเปนจูฮกก็คลายใจ แตไม
เห็นพระบรมราชโองการก็ตกใจจนตัวสั่น จูฮกจึงถามวาทานคิดการใหญจะกําจัดอัครมหาเสนาบดีหรือ ขาพเจา
จะนําความไปแจงใหโจโฉไดทราบ
ตังสินไดยินเชนนั้น "ก็ยิ่งตกใจดังชีวิตจะออกจากกาย" จึงวาหากทานกระทําเชนนั้น ไมเพียงแตตัวขาพเจา
และครอบครัวจะวอดวายสิ้นเทานั้น แตจะเปนการประหารชีวิตของพระเจาเหี้ยนเตไปดวยจูฮกฟงคําตอบแลว
จึงวาทานอยาวิตกไปเลย ขาพเจาลองใจทานดอก ตัวขาพเจานี้ก็เปนขาแผนดินที่ตั้งใจสนองพระเดชพระคุณ
โดยสัตยสุจริต หาไดคํานึงถึงชีวิตของตัวไม เหตุการณทดสอบกําลังทางการเมือง ตัวขาพเจาก็แจงอยู แตยัง
หาผูใดเปนแกนแกนกอการมิได หากทานคิดจะกําจัดโจโฉแลว ขาพเจาพรอมจะรวมการดวย จงวางใจเถิด ตัง
สินไดฟงเชนนั้นก็ยินดี จึงวาหากทานคิดรวมการปกปองราชสมบัติไวในครั้งนี้ก็เหมือนมีสัญญาณอันแสดงวา
ราชวงศฮั่นยังไมถึงคราวดับสูญ แตการนี้เปนการใหญ หากทานเต็มใจแลวขาพเจาก็จะทําปฏิญญาขึ้นฉบับ
หนึ่ง แลวเราทานจงมาลงนามรวมกันเปนสําคัญไวในประวัติศาสตร
จูฮกยังไมทันตอบคํา คนในบานก็เขามารายงานตังสินวาตันอิบกับโงอวนเพื่อนขุนนางจะมาขอพบ ตังสินไดยิน
รายงานดังนั้นก็มีใจยินดี เพราะทั้งสองคนนี้เปนเพื่อนขุนนางที่สนิทและจงรักภักดีตอราชสํานัก จึงกลาวกับจูฮ
กวาใหทานไปแอบอยูที่หลังมานกอน ขาพเจาจะออกไปตอนรับสองขุนนาง จูฮกก็รับคํา ตังสินจึงใหคนในบาน
ออกไปเชิญสองขุนนางเขามาในหองหนังสือ ตางฝายตางคารวะตอกันตามธรรมเนียมแลว ตันอิบจึงวาขาพเจา
มาเยี่ยมทานในวันนี้ดวยการทุกขรอนของแผนดิน อันเกิดแตกรณีที่โจโฉหมิ่นพระบรมเดชานุภาพย่ํายีพระเจา
เหี้ยนเต ในวันประพาสปาลาสัตว ขาพเจาอยากใครทราบวาทานมีความเห็นคิดแคนดวยแผนดินประการใดบาง
หรือไม ตังสินคาดหมายถึงจุดประสงคการมาของสองเพื่อนขุนนางอยูกอนแลว จึงแสรงกลาววาขาพเจาก็
ประจักษอยู แตยังมิรูที่จะคิดอานประการใด โงอวนจึงวา "เกิดมาเปนชายแลว แลวก็เปนขาราชการ ถึงตัวจะ
ตายก็ไมวา แตใหไดทํานุบํารุงแผนดินใหอยูเย็นเปนสุขเถิด จะไดมีชื่อปรากฏไวภายหนา"
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบาย "เลาปปลูกผัก" (ตอน 103)
จูฮกขุนนางตงฉินฟงคําสนทนาอยูหลังมานรูความตลอดแลวมีความยินดีที่ไดเพื่อนรวมการเพิ่มขึ้นอีกสองคน
จึงออกจากหลังมานมาเขารวมสนทนากับเพื่อนขุนนางทั้งสาม ตังสินไดแจงใหสองขุนนางทราบวาไดคิดอาน
กับจูฮกอยูกอนแลวและไดนําพระบรมราชโองการเลือดออกมาใหตันอิบและโงอวนดูสองขุนนางที่มาใน
ภายหลังไดอานพระบรมราชโองการลับ แลวพากันรองไหสงสารพระเจาเหี้ยนเตจูฮกเห็นดังนั้นจึงเสนอวาจะ
ไปชวนจูลันเพื่อนขุนนางที่สนิทอีกคนหนึ่ง เมื่อไดรับความเห็นชอบพรอมกันแลว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
จูฮกไดขอใหทุกคนรออยูที่บานของตังสินกอนตัวจูฮกไดออกไปตามจูลันมาอีกคนหนึ่ง เมื่อจูลันทราบความก็
เต็มใจเขารวมดวย ตังสินจึงเขียนคําปฏิญญาขึ้นฉบับหนึ่งเปนใจความวาเพื่อพิทักษราชวงศฮั่น พิทักษและ
เทิดทูนฮองเต บรรดาขุนนางขาราชการผูจงรักภักดีจึงปฏิญาณวาจะรวมกันคิดอานกําจัดโจโฉซึ่งเปนศัตรู
แผนดินใหจงได แลวทั้งหาคนไดรวมกันลงชื่อไวเปนสําคัญ เมื่อลงนามในคําปฏิญญาเสร็จแลว ตังสินจึงให
แตงโตะเลี้ยงเพื่อนผูรวมการทั้งสี่คน ในขณะนั้นคนรับใชไดเขามารายงานตังสินวามาเทงเจาเมืองเสเหลียงมา
ขอพบตังสินไมทราบวามาเทงจะมาดีรายประการใด จึงสั่งใหยกโตะออกไปเก็บไวดานหลังและ ใหเพื่อนขุน
นางหลบเสียในอีกหองหนึ่ง จากนั้นจึงใหเชิญมาเทงเขามาพบอันมาเทงผูนี้เปนขุนนางตงฉินอีกคนหนึ่งครอง
ตําแหนงที่เจาเมืองเสเหลียงซึ่งเปนหัวเมืองทางดานตะวันตก เมื่อครั้งตั๋งโตะครองอํานาจและกลายเปนทรราช
นั้นมาเทงก็เปนหนึ่งในบรรดาเจาเมืองที่ไดเขารวมในกองทัพปฏิวัติเพื่อกําจัดตั๋งโตะ คราวนี้มาเทงเดินทางมา
ราชการในเมืองหลวงและไดเขารวมในขบวนเสด็จประพาสปาลาสัตวดวย ไดเห็นเหตุการณที่โจโฉหักหนา

6. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 3 ตอนที่ 101-150 หนาที่ 6
หมิ่นพระบรมเดชานุภาพโดยตลอดมีใจเจ็บแคนดวยราชสํานักยิ่งนัก จึงคิดหาเพื่อนขุนนางที่ภักดีตอแผนดิน
รวมกําจัดโจโฉ ครั้นใกลถึงกําหนดเดินทางกลับ จึงถือโอกาสมาขอพบตังสินซึ่งเปนพระญาติของฮองเตเพื่อ
ฟงความและอําลากลับไปเมืองเสเหลียงมาเทงไดคารวะทักทายตังสินตามธรรมเนียมผูนอยผูใหญแลว
สังเกตเห็นตังสินมีสีหนาแดงระเรื่อดวยฤทธิ์สุราจึงสําคัญผิดคิดวาตังสินเปน ขุนนางผูใหญเสียเปลาแตไมรูสึก
เจ็บรอนดวยฮองเตก็รูสึกไมพอใจ และปรารภเปนเชิงผิดหวังวาราชวงศฮั่นคงจะถึงกาลดับสูญแลว เพราะขุน
นางชั้นผูใหญมัวแตเสพสุขสวนตัว หามีผูใดเจ็บรอนดวยพระมหากษัตริยไม ปรารภแลวก็หันหลังจะกลับ
ออกไปโดยไมกลัววาจะเปนการเสียมารยาท
ตังสินไดยินดังนั้นก็สะดุดใจ เพราะความที่ปรารภนั้นบงความหมายชัดเจนถึงความเจ็บรอนดวยเรื่องหมิ่นพระ
บรมเดชานุภาพ จึงรีบยุดเอาชายเสื้อของมาเทงไวแลวแสรงถามวาเหตุไฉนทานจึงกลาวความอันเปนอัปมงคล
ดั่งนี้ มาเทงจึงกลาวดวยความไมพอใจวาเหตุการณวันประพาสปาลาสัตวนั้นยอมประจักษอยูแกสายตาของ
คนทั้วปวงวาโจโฉหยามย่ํายีฮองเต ขาพเจาเปนเพียงขุนนางผูนอยอยูหัวเมืองก็ยังรูสึก เจ็บแคนดวยฮองเต
แตตัวทานเปนขุนนางผูใหญและเปนทั้งพระญาติกลับไมคิดอานกําจัดศัตรูแผนดิน และทําเปนไมรูรอนรูหนาว
อยูดังนี้ ตังสินคิดระวังตัววามาเทงอาจแสรงกลาวความเพื่อลวงเอาความลับ จึงกลาวกลบเกลื่อนไปวา เหตุใด
จึงเอาความเชนนี้มากลาวกับขาพเจา เพราะทานอัครมหาเสนาบดีนั้นไดทุมเททั้งกําลังกายกําลังสติปญญา
เพื่อทํานุบํารุงบานเมืองใหสงบตัวทานและขาพเจาจึงไดมีความสุขอยูในทุกวันนี้
มาเทงไดยินเชนนั้นกลั้นโทสะตอไปไมได กระทืบเทาแลววาตัวทานเปนคนสอพลอตอศัตรูแผนดินปวยการที่
ขาพเจาจะเจรจาตอไป วาแลวมาเทงก็เดินกลับจะออกจากบานไป ตังสินฟงคํามาเทง เห็นหนักแนนมั่นคงวา
ภักดีตอราชสํานักก็ดีใจรีบบอกใหมาเทงหยุดอยูกอนแลววาทานอยาเพิ่งวูวามรอนใจไปวาแลวตังสินก็จูงมือมา
เทงไปที่หองหนังสือ มาเทงไดยินความและน้ําเสียงของตังสินเปลี่ยนไปเชนนั้นจึงเดินตามตังสินเขาไปในหอง
หนังสือ ตังสินไดหยิบเอาพระราชหัตถเลขาโลหิตใหมาเทงดู มาเทงเห็นพระบรมราชโองการลับแลวก็โกรธกัด
ริมฝปากตัวเองจนเลือดไหลเต็มปาก แลววาเมื่อเปนเชนนี้ก็จงรีบคิดอานกําจัดศัตรูแผนดินดวยกันเถิด ตังสิน
จึงเรียกเพื่อนขุนนางอีกสี่คนออกมา แลววาพวกเราทั้งหาคนไดรวมลงนามในปฏิญญาวาจะกําจัดโจโฉใหจงได
มาเทงจึงขอรวมลงนามดวยอีกคนหนึ่งและอาสาวาจะกลับไปเมืองเสเหลียงยกกองทัพมากําจัดโจโฉเอง ขุน
นางทั้งนั้นก็ดีใจ มาเทงจึงขอใหตังสิน สั่งคนในบานใหเอาสุรามาแลวกรีดเลือดทั้งหกคนผสมเขากับสุรานั้น
แลวกระทําสัตยสาบานตอกันวา จะรวมกันกําจัดศัตรูแผนดิน ทั้งจะไมแพรงพรายความใหคนนอกรับรูเปนอัน
ขาด
จากนั้นจึงปรึกษากันวาสมควรจะเชิญผูใดเขารวมการอีกบาง มาเทงจึงเสนอใหเชิญเลาปเขารวมอีกคนหนึ่ง
เพราะเห็นวาเปนเชื้อพระวงศ แตตังสินแยงวาแมจะเปนเชื้อพระวงศแตเลาปยังอยูในอํานาจของโจโฉ อาจเอา
ความที่ปรึกษากันแจงแกโจโฉก็จะเสียการของพระเจาเหี้ยนเตมาเทงไดแยงวา ในเหตุการณประพาสปาขณะที่
เหลาขุนนางขาราชการถวายพระพร และโจโฉไดชักมาออกไปหนามาพระที่นั่งทําทีรับการถวายพระพรนั้น
ขาพเจาสังเกตเห็นกวนอูชักมาเงื้องาวจะตรงเขาไปฟนโจโฉ แตเลาปทําทีปรามกวนอูไวแสดงวาเลาปคงจะ
เจ็บแคนดวยฮองเต เปนแตยังไมเห็นเปนโอกาส เพราะฮองเตและเลาปอยูในทามกลางทหารของโจโฉ จึง
เกรงวาจะเปนอันตรายจึงหามกวนอูไว ดังนั้น ขอทานจงไปเลียบเคียงความคิดเลาปใหประจักษกอนเถิด ตังสิน
เห็นดวยกับขอเสนอของมาเทงและอาสาวาจะไปเจรจากับเลาปเองเมื่อตกลงกันเชนนี้แลวตางคนตางล่ําลากัน
และแยกยายกลับไปที่อยู
ครั้นค่ําลงตังสินจึงเอาพระบรมราชโองการลับไปที่บานพักของเลาป ทักทายคารวะกันตามธรรมเนียมแลวตัง
สินจึงถามเลาปวา ในเหตุการณประพาสปานั้นกวนอูจะเอางาวฟนโจโฉ เหตุใดทานจึงหามเสียเลาเลาปไดยิน
ดังนั้นก็ตกใจรีบบายเบี่ยงเปนเชิงยอนวามีเหตุการณเชนนั้นหรือ ตังสินจึงวาทานจะบายเบี่ยงไปไย เพราะ
เหตุการณนั้นแมวาจะไมมีผูใดทันสังเกต แตตัวเรานี้ไดสังเกตเห็นประจักษ เลาปเห็นตังสินเปนพระญาติทั้ง
ความที่ไตถามนั้นเปนนัยเดือดรอนดวยฮองเตจึงผอนความเสียวากวนอูมีน้ําใจหนักดวยความภักดีในฮองเตคง
จะเห็นวาโจโฉทําลวงเกินอยูบางจึงวูวามไปเชนนั้น
ตังสินไดยินดังนั้นน้ําใจรักภักดีเออลนขึ้นมาก็รองไหสงสารพระเจาเหี้ยนเตแลววา หากขุนนางทั้งปวงมีใจภักดี
เสมอดวยกวนอูแลวที่ไหนเลยพระเจาเหี้ยนเตจะตองตรอมพระทัยถึงเพียงนี้เลาปยังไมวางใจจึงแสรงกลาววา
เหตุใดทานจึงกลาววาฮองเตตรอมพระทัยก็ในทุกวันนี้ทานอัครมหาเสนาบดีไดอุทิศตนถวายการรับใชชวยทํานุ
บํารุงแผนดินอยางเต็มที่ตองดวยพระราชหฤทัยอยูแลวจะทรงเดือดรอนดวยเหตุใดอีก ตังสินไดยินดังนั้นก็
โกรธ ลุกขึ้นยืนแลววาเสียทีที่ทานเปนเชื้อพระวงศ แมพระเจาเหี้ยนเตก็ยังทรงยกยองนับถือเปนพระเจาอา แต
ตัวทานกลับมายกยองเชิดชูศัตรูราชสมบัติ วาแลวตังสินก็เตรียมจะเดินกลับออกไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

7. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 3 ตอนที่ 101-150 หนาที่ 7
เลาปจึงวาทานอยาเพิ่งไปขาพเจากลาวความทั้งนี้เพื่อจะลองใจทาน บัดนี้แจงในน้ําใจจงรักภักดีแลวจงอยู
สนทนากันตอไปเถิด ตังสินจึงหันกลับมาแลวเอาพระบรมราชโองการลับใหเลาปดู เลาปอานแลวก็รองไห
สงสารพระเจาเหี้ยนเต ตังสินเห็นดังนั้นจึงเลาความที่ไดคิดอานกับเพื่อนขุนนางและเอาหนังสือปฏิญญาที่ได
ลงนามรวมกันนั้นใหเลาป เลาปเห็นหนังสือปฏิญญาก็เต็มใจเขารวมและไดรวมลงนามอีกคนหนึ่งรวมเปนเจ็ด
คนแลวมอบคืนแกตังสินเลาปไดกําชับตังสินวาการครั้งนี้เปนการสําคัญของราชสํานัก ทานจงระมัดระวังอยาให
ความลับแพรงพรายไปจะเปนอันตรายตอฮองเตและพวกเราทุกคน ตังสินก็รับคําแลวลากลับไป
หลังจากตกลงเขารวมขบวนการกับตังสินแลวเลาปก็คิดระแวงวาโจโฉจะสงสัยจึงคิดกลบเกลื่อนเรื่องที่ได
กระทําไปดวยการทําแปลงปลูกผักขึ้นที่หลังบาน ทุกวันเลาปจะออกมาปลูกผักและรดน้ําผักดวยตนเอง กวนอู
เตียวหุย เห็นเลาปทําเชนนั้นก็สงสัย จึงถามเลาปวาการแผนดินเปนเรื่องสําคัญเหตุใดพี่ใหญไมสนใจกลับมา
ปลูกผักเสียเชนนี้ เลาปไมตอบคําถามแตปรามวาเจาทั้งสองอยาเพิ่งวุนวายไป นองรวมสาบานทั้งสองเห็นผู
เปนพี่ใหญมีน้ําเสียงจริงจังเชนนั้นก็ไมไตถามสืบความตอไป
การปลูกผักของเลาปเปนการกระทําของคนที่รูตัววากําลังกระทําการอันตองปกปดตอผูคนดวยหวังวาจะเปน
การอําพรางกลบเกลื่อนในสิ่งที่ตนไดกระทําซึ่งเปนเรื่องธรรมดาของปุถุชน เพราะสิ่งที่ไดกระทําไปนั้นแมวาจะ
สามารถปกปดคนอื่นไดก็จริง แตทวาไมสามารถปกปดตัวเองได จึงปรากฏดวยการอําพรางในลักษณะเชนนี้
และดวยเหตุผลทางจิตวิทยาเชนนี้สุภาษิตกฎหมายจึงวาไววาเปนธรรมดาของอาชญากรที่ตองทิ้งรองรอยแหง
อาชญากรรมไวเสมอ แตกระนั้นพนักงานสอบสวนที่ไรสติปญญาความสามารถก็ยังไมอาจคนหารองรอยได ทํา
ใหอาชญากรจํานวนมากลอยนวลไปได สํามะหาอะไรกับการปฏิบัติหนาที่โดยเห็นแกอามิสเลา แตกระนั้น
"อุบายเลาปปลูกสวนผัก" ก็ไดกลายเปนชื่อกลอุบายที่มีการกลาวขวัญอางอิงและมีผูนําไปใชมากที่สุดอุบาย
หนึ่งในบรรดากลอุบายทั้งปวง
เลาปปลูกผักเพราะหวังอําพรางในการเขารวมขบวนการกับตังสิน แตพอโจโฉไดรับรายงานจากสายสืบถึง
พฤติการณดังกลาวกลับทําใหโจโฉสงสัยจึงสั่งใหเคาทูและเตียวเลี้ยวนําทหารยี่สิบนายไปเชิญเลาปมาพบที่
จวนเลาปทราบเรื่องก็ตกใจเพราะความหวาดระแวงที่ครองใจอยูนั้น จึงถามสองนายทหารวาทานอัครมหา
เสนาบดีมีราชการสิ่งใดหรือ สองนายทหารไมทราบความนัยก็ตอบไปตามจริงวาไมทราบวาจะมีราชการสิ่งใด
เพราะเพียงแตรับคําสั่งใหมาเชิญเทานั้น
เลาปขัดคําเชิญไมไดจึงตามสองนายทหารไปพบโจโฉ พอโจโฉเห็นหนาเลาปก็กลาวเปนทีสัพยอกวา "ทาน
อยูบานทุกวันนี้ทําการใหญหลวงนัก" เลาปไดยินคําโจโฉเชนนั้นใจหนึ่งก็ประหวั่น แตใจหนึ่งไมแนใจวาโจโฉ
จะรูความที่ทําการนั้นหรือไม จึงคารวะโจโฉตามธรรมเนียมแตไมตอบถอยคําประการใด โจโฉไมรูความก็เขาใจ
วาเลาปเกรงใจไมกลาตอปากตอคําดวย จึงจูงมือเลาปดวยทาทีสนิทสนมแลวพาไปที่สวนหลังจวน ชี้มือไปที่
แปลงผักสวนครัวรั้วกินไดและถามขึ้นวาบัดนี้ทราบวาทานปลูกผักทําสวนครัวดวยตัวเองจะเอาอยางเราหรือ?
เลาปกําลังครุนคิดหาขอแกตัว แตพอไดยินคําโจโฉดังนั้นก็จับไดวาโจโฉไมรูเรื่องของตัวจึงคลายใจ มีอาการ
ยิ้มแยมคลายกับวาดีใจที่ไดพบกับคนที่มีงานอดิเรกเปนอยางเดียวกันจึงตอบวาขาพเจามาอาศัยพึ่งใบบุญทาน
ไหนเลยจะกลาเอาอยางทาน ตัวขาพเจาทําสวนผักเพียงเพื่อเปนการออกกําลังกายใหสบายอารมณเทานั้น
เหตุนี้สวนผักของขาพเจาจึงไมสวยงามและไดผลอุดมเหมือนกับสวนผักของทาน
โจโฉไดยินดังนั้นก็หัวเราะดวยความสบายใจและพอใจ ดวยความเผอเรอเพียงชั่วแวบความคิดเทานั้นก็ลิ้มรส
ลูกยอของเลาป ทําใหเลาปหลุดพนจากแรงกดดันแหงความหวาดระแวงในครั้งนี้ไปไดอยางหวุดหวิด การ
สนทนาระหวางเลาปกับโจโฉในเรื่องนี้ไดสะทอนใหเห็นถึงความระมัดระวังตัวอยางยิ่งยวดของเลาป ดานหนึ่ง
แสดงวาเลาปไมเคยไววางใจโจโฉ และอีกดานหนึ่งเลาปก็รูดีวาโจโฉก็ไมเคยไววางใจตนเอง ดังนั้นสิ่งใดที่อด
ออมถนอมถอยคําได เลาปก็จะอดออมถนอมถอยคํานั้น จังหวะใดที่พอจะหยอดลูกยออันเปนอาหารทางจิตใจ
ของคนทั่วไปที่หิวกระหายไมเคยสรางสิ้น เลาปก็จะประเคนลูกยอในทันที แตก็ยังกุมโอกาสและสถานการณที่
เหมาะสม เพราะรูดีวาโจโฉเปนคนชางสังเกต และฉลาดพอที่จะรูทัน แตกระนั้นยังเปนวิสัยปุถุชนอยูนั่นเอง แม
บางครั้งจะรูวาถูกยอแตก็ไมอาจหักหามความอิ่มอกอิ่มใจเอาไวได ความแปลกประหลาดของโลกอยูที่วาแมวา
การยกยอจะไมตองลงทุนดวยคาใชจายประการใด แตผูคนปกติก็ยังทําไมเปน หรือไมยอมทํา ดังนั้น จึงมีแต
พวกวิปริตคิดประจบสอพลอเทานั้นที่ไดอาศัยประโยชนจากธรรมชาติขอนี้ของมนุษย
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด