1. “Cantade a Deus, tocade na súa honra. Alfombrade o camiño que avanza polo deserto”.
Seguindo unha tradición secular a comunidade cristiá galega síntese convocada hoxe nesta
catedral de Lugo, tenda do Altísimo, ante a presenza real e verdadeira de Xesús
Sacramentado para pregar a quen intercede por nós, postrarse en adoración humilde
rexeitando as idolatrías e loalo pola súa infinita misericordia.
Esta Catedral faise templo e corazón de toda a igrexa en Galicia, testemuñando a devoción
eucarística e acollendo a ofrenda, que en nome do Reino de Galicia presenta este ano o Sr.
Alcalde da Moi Nobre, Sempre Leal e Real Cidade de Betanzos dos Cabaleiros.
Nesta celebración lembramos cómo a Eucaristía forma parte das raíces da nosa identidade
para consolidar o proxeto de Deus na historia da nosa comunidade. O Santísimo Sacramento
vai ser levado en procesión polas rúas da cidade para manifestar que "Cristo resucitado
camiña no medio de nós e nos guía cara ao Reino dos Ceos" e que Cristo Eucaristía é a
resposta a todos os que están cansos, sufocados e sedentos de salvación; aos que senten
necesidade de xustiza e de liberdade, de fortaleza e de esperanza. "A Eucaristía é alimento
que nutre e fortalece tanto o neno e o mozo que se inician na vida cristiá como ao adulto que
experimenta a súa propia debilidade, e de modo singular é viático para os que están a punto
de deixar este mundo". "Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, ten vida eterna e eu
resucitareino no derradeiro día". No medio do deserto da vida, o Señor noso Deus recórdanos
que non só de pan vive o home senón de todo canto sae da súa boca.
Vimos de Deus e a Deus imos. Pero no noso peregrinar advertimos que a nosa sociedade vai
perdendo o espírito e se converte en inestable e insensible aos valores transcendentes,
aferrándonos ao melancólico desencanto, ao relativismo xeneralizado e ao consumismo
insolidario. Pero "sen Deus o home non sabe onde ir nin tampouco logra entender quen é"[1].
O verdadeiro edificador da persoa humana é Deus. El é quen coloca ao home nun contexto de
fraternidade. Os cristiáns encontramos na Eucaristía a forza transformadora, que nos capacita
e impulsa a un traballo audaz nas estruturas deste mundo para levarlles aquel tipo de
relacións novas, que teñen a súa fonte inesgotable no don de Deus"[2]. Prenda segura de
eterna gloria, a Eucaristía "é o don que Xesús fai de si mesmo, revelándonos o amor infinito
para cada home"[3], un amor "que o home necesita para encontrar sentido á vida, vivila con
esperanza" e impulsar o auténtico desenvolvemento de cada persoa e de toda a humanidade.
O amor é a forza máis revolucionaria para transformar a nosa vida e a realidade do mundo,
lonxe da corrupción, do conformismo e de actitudes inoperantes. "Non seriamos discípulos de
Xesús, nin a Igrexa podería presentarse como a súa Igrexa, se non recoñecésemos no
exercicio e no servizo da caridade a norma suprema da nosa vida"[4].
Nas rúas da existencia humana encontrámonos cos necesitados materialmente e
espiritualmente: homes e mulleres, nenos e mozos marcados pola utilización máis ferinte e
nos que Cristo, manifestación do amor de Deus, segue a padecer. Son crucificados nunha
sociedade doente que fere a sensibilidade humana e cristiá e que denuncia o egoísmo, a
indiferenza e a insolidariedade. Cando non se respecta a xustiza e non se vive a caridade,
xérase un proceso de deshumanización e despersonalización. Alimentarnos da Eucaristía é
compartir os sentimentos de Cristo, e sentirnos urxidos a aceptarnos e comprendernos,
perdoarnos e amarnos. "A Eucaristía impulsa a todo o que cre en Cristo a facerse pan partido
para os demais e, polo tanto, a traballar por un mundo máis xusto e fraterno". Toda a nosa
existencia deber ser pan partido para os demais. "Cristo segue exhortando tamén hoxe os
seus discípulos a comprometerse en primeira persoa: dádelles vós de comer (Mt 14,16) "[5].
Os israelitas comeron o maná no deserto. Nós necesitamos a Eucaristía para superar as
tentacións de volver á escravitude, e de adorar e servir a outros poderes que nos separan de
Deus. San Paulo dinos: "O pan que partimos, ¿non é unha comuñón co corpo de Cristo? E
como hai un único pan, tamén nós, sendo moitos, formamos un único corpo, porque todos
participamos dese único pan". Comulgar é entrar na comuñón coa vida mesma de Xesús
entregada por todos nós e esixe “unha derrota permanente do propio egoísmo”. "Así a
Eucaristía, mentres que nos une a Cristo, ábrenos aos demais, fainos membros os uns dos

2. outros: xa non estamos divididos, senón que somos unha soa cousa en El"[6].
Os que viven en comuñón con Cristo han de facelo presente e operante en medio dos homes,
traballando por construír unha cultura cristiá na solidariedade e a axuda mutua, no respecto e
a comprensión, e tratando de responder ás profundas esperanzas das persoas que piden ser
acompañadas nas súas buscas. "Na comunidade dos crentes non debe haber unha forma de
pobreza na que se negue a alguén os bens necesarios para unha vida decorosa". Na Eucaristía
enraízase toda a acción caritativa e social da Igrexa e a forza para motivala e sostela na nosa
existencia. "Especialmente na nosa época, na que a globalización nos fai, cada vez máis,
dependentes os uns dos outros, o Cristianismo pode e debe facer que esta unidade non se
constrúa sen Deus, é dicir, sen o Verdadeiro Amor, o que daría lugar á confusión, ao
individualismo, e a opresión de todos contra todos"[7]. Nun momento de forte crise humana e
cultural é necesario crear puntos luminosos de humanidade nova. O cambio do corazón dáse
cando entramos na realidade da caridade. Se queremos unha cidade dos homes máis visible e
acolledora, debemos deixar que a cidade de Deus a permeabilice con aquela forma orixinaria
de vida que Xesús trouxo á terra.
Sen vitalidade eucarística constante só nos quedan as aparencias de vida cristiá. A Eucaristía,
vivida e celebrada, esíxenos un compromiso de fraternidade que "se traduce inevitablemente
en xestos e signos de esperanza", denunciando "as circunstancias que van contra a dignidade
do home, polo cal Cristo derramou o seu sangue, afirmando así o alto valor de cada
persoa"[8]. O compromiso do cristián é crear un estilo de vida significado pola gratuidade
cristiá que favorece a liberdade e a xustiza, e non esquece aos pobres, porque abandonar os
pobres sería esquecer o máis auténtico da gratuidade de Deus. "O Señor comprácese no
pobre".
Ante as dificultades de anunciar o Evanxeo hoxe "vén á memoria case espontaneamente, o
episodio da multiplicación dos pans narrado nos Evanxeos. Os discípulos expoñen a Xesús a
súa perplexidade ante a multitude que, famenta da súa palabra, ó seguía ao deserto, e
proponlle: Despide a xente (Lc 9,12). Quizais teñen medo e non saben como dar de comer a
un número tan grande de persoas. Unha actitude análoga pode xurdir no noso ánimo
desalentado ante a magnitude dos problemas... Neste caso hai que recorrer a esa nova
fantasía da caridade que ha de promover non tanto e non só a eficacia da axuda prestada
senón a capacidade de facerse próximo a quen está necesitado, de modo que os pobres se
sentan en cada comunidade cristiá como na súa propia casa".
Pido ó Señor Sacramentado toda clase de bens para a Familia Real, para as nosas Dioceses,
para os nosos gobernantes, para Vde. e a súa familia, Sr. Oferente, e para todos os fillos
desta querida terra para que iluminados pola palabra e fortalecidos pola Eucaristía,
contribuamos a unha liberación positiva da forza da verdade, do ben, da beleza e da xustiza
na nosa comunidade e noso mundo. Amén.
+Julián Barrio Barrio
Arzobispo de Santiago de Compostela

3. [1] Caritas in veritate, 78.
[2] Sacramentum Caritatis, 91.
[3] BENEDCITO XVI, Sacramentum caritatis, n.º 1.
[4] CEE, Orientacións morais ante a situación actual de España. Instrucción pastoral, 23 de
novembro de 206, 78.
[5] BENEDICTO XVI, Sacramentum caritatis, 88.
[6] Ibid.
[7] BENEDICTO XVI, Homilía no Corpus Christi de 2011.
[8] Ibid., 89.
Os que viven en comuñón con Cristo han de facelo presente e operante en medio dos homes,
traballando por construír unha cultura cristiá na solidariedade e a axuda mutua, no respecto e
a comprensión, e tratando de responder ás profundas esperanzas das persoas que piden ser
acompañadas nas súas buscas. "Na comunidade dos crentes non debe haber unha forma de
pobreza na que se negue a alguén os bens necesarios para unha vida decorosa". Na Eucaristía
enraízase toda a acción caritativa e social da Igrexa e a forza para motivala e sostela na nosa
existencia. "Especialmente na nosa época, na que a globalización nos fai, cada vez máis,
dependentes os uns dos outros, o Cristianismo pode e debe facer que esta unidade non se
constrúa sen Deus, é dicir, sen o Verdadeiro Amor, o que daría lugar á confusión, ao
individualismo, e a opresión de todos contra todos"[7]. Nun momento de forte crise humana e
cultural é necesario crear puntos luminosos de humanidade nova. O cambio do corazón dáse
cando entramos na realidade da caridade. Se queremos unha cidade dos homes máis visible e
acolledora, debemos deixar que a cidade de Deus a permeabilice con aquela forma orixinaria
de vida que Xesús trouxo á terra.
Sen vitalidade eucarística constante só nos quedan as aparencias de vida cristiá. A Eucaristía,
vivida e celebrada, esíxenos un compromiso de fraternidade que "se traduce inevitablemente
en xestos e signos de esperanza", denunciando "as circunstancias que van contra a dignidade
do home, polo cal Cristo derramou o seu sangue, afirmando así o alto valor de cada
persoa"[8]. O compromiso do cristián é crear un estilo de vida significado pola gratuidade
cristiá que favorece a liberdade e a xustiza, e non esquece aos pobres, porque abandonar os
pobres sería esquecer o máis auténtico da gratuidade de Deus. "O Señor comprácese no
pobre".
Ante as dificultades de anunciar o Evanxeo hoxe "vén á memoria case espontaneamente, o
episodio da multiplicación dos pans narrado nos Evanxeos. Os discípulos expoñen a Xesús a
súa perplexidade ante a multitude que, famenta da súa palabra, ó seguía ao deserto, e
proponlle: Despide a xente (Lc 9,12). Quizais teñen medo e non saben como dar de comer a
un número tan grande de persoas. Unha actitude análoga pode xurdir no noso ánimo
desalentado ante a magnitude dos problemas... Neste caso hai que recorrer a esa nova
fantasía da caridade que ha de promover non tanto e non só a eficacia da axuda prestada
senón a capacidade de facerse próximo a quen está necesitado, de modo que os pobres se
sentan en cada comunidade cristiá como na súa propia casa".
Pido ó Señor Sacramentado toda clase de bens para a Familia Real, para as nosas Dioceses,
para os nosos gobernantes, para Vde. e a súa familia, Sr. Oferente, e para todos os fillos desta

4. querida terra para que iluminados pola palabra e fortalecidos pola Eucaristía, contribuamos a
unha liberación positiva da forza da verdade, do ben, da beleza e da xustiza na nosa
comunidade e noso mundo. Amén.
+Julián Barrio Barrio
Arzobispo de Santiago de Compostela
[1] Caritas in veritate, 78.
[2] Sacramentum Caritatis, 91.
[3] BENEDCITO XVI, Sacramentum
caritatis, n.º 1.
[4] CEE, Orientacións morais ante a
situación actual de España. Instrucción
pastoral, 23 de novembro de 206, 78.
[5] BENEDICTO XVI, Sacramentum
caritatis, 88.
[6] Ibid.
[7] BENEDICTO XVI, Homilía no
Corpus Christi de 2011.
[8] Ibid., 89.