1.
BOLETÍN PARROQUIAL
Nº 190 - Maio 2016
PARROQUIA SAN FRANCISCO DE ASÍS DOS TILOS
CANTOS CAMIÑOS COÑECES?
Seguro que nunca nos paramos a pensar na cantidade de camiños que coñe-
cemos e de cantos estamos a descubrir. Non me refiro só aos camiños de
terra, asfalto, etc., e non tería ningún senso poñernos a pensar e a intentar dar
resposta a esta pregunta. A pregunta que fago é a seguinte: cantos camiños
coñeces para facer felices aos demais e ser ti mesmo/a feliz? Invítote a que
intentes dar unha resposta.
Ao mellor os camiños descubertos nin sequera conseguen facer felices aos
demais nin a un mesmo tampouco. Quizais porque é un camiño moi indivi-
dualista; quizais porque a felicidade que buscamos non é a auténtica felicida-
de; quizais porque non temos claras as claves do camiño polo que nos tocou
camiñar.
Suxíroche que probes, se non o fixeches xa, a ir polo camiño do amor, un
camiño no que vas encontrar necesidade de perdón, de misericordia, de con-
siderar se ese camiño de amor polo que vas non é demasiado terrenal. Este
ano o Papa Francisco invítanos a facer un cami-
ño de misericordia ou, como nos dixo hai pouco,
o camiño da alegría do amor.
Se queres afondar máis no tema, hai dous docu-
mentos recentes do Papa que dan cumprida infor-
mación, a Encíclica Misericordiae Vultus (A cara
da misericordia) e a Exhortación Apostólica
Amoris Laetitia (A alegría do amor).
Seguro que non te equivocas de camiño!
PASOU A PASCUA POR NÓS?
Os cincuenta días de Pascua teñen un significado moi especial na vida dos cristiáns,
tendo como referente a Resurrección de Xesús.
Imos descubrindo un Xesús glorioso que se reencontra cos seus discípulos e cos que
o acompañaron en vida para reiterar o seu compromiso permanente con eles, reite-
rándolles con forza unha mensaxe de esperanza e unha fe que nos mostra desde a
súa propia resurrección e dos numerosos signos que os Apóstolos realizaban no seu
nome.
Durante este tempo, a lectura do libro dos Feitos dos Apóstolos sitúa á primeira e
primitiva Igrexa no ámbito da fraternidade, convídanos a permanecer na fidelidade
ao Evanxeo lembrando a memoria de Xesús na celebración eucarística e obedecen-
do o mandato de percorrer o mundo anunciando a boa nova do novo Reino de Deus.
O Papa Francisco insiste moito este ano en anunciar a mensaxe da misericordia;
fronte a un mundo non crente, presentar en primeiro plano a mensaxe dun Deus
misericordioso máis que a dun Deus xuíz ou vengador. O ser paternal e maternal de
Deus ten que inspirar a nosa relación coas súas criaturas, especialmente coas que
con amor creou á súa imaxe.
Cos Salmos loamos a inesgotable misericordia divina e anunciamos a Deus como
“Pai compasivo e misericordioso e Pai de todo consolo” (2 Cor 1,3), “rico en mise-
ricordia” (Ef 2,4).
A actualización da mensaxe de Deus e a súa misericordia vólvense relevantes nunha
nova evanxelización, pero non para fomentar un relativismo no que os valores evan-
xélicos xa non sexan importantes nin atractivos, senón para actualizar o mesmo
Evanxeo de sempre, o único Evanxeo da misericordia e a compaixón.
Só anunciaremos con eficacia se comunicamos a Deus de modo moi concreto á vista
das necesidades e dos sufrimentos das persoas, como misericordioso e salvador da
realidade humana actual, e afirmarmos que, sobre as tebras que envolven o noso
mundo, reina o rostro do Pai que é magnánimo e bondadoso e coñece e ama a cada
individuo, un Pai que coñece que é o que necesitamos (cf. Mt 6,8.32).
A alegría pascual ten que converterse nun signo propiamente cristián. A Exhortación
Apostólica Amoris Laetitia do Papa Francisco é unha boa oportunidade para refle-
xionar persoalmente sobre a verdadeira alegría que se contaxia no amor de Deus e
unha oportunidade para levala ás nosas comunidades e aos nosos ambientes e, dun
xeito especial, ás nosas familias e fogares motores dunha convivencia fraterna e de
esperanza.
Aínda que coa festa da Ascensión remata a Pascua, que nunca pasen os seus valo-
res transcendentes e a conciencia de que Xesús sempre nos espera.

2.
Grazas, Pai, por ter acceso a auga
que hidrata o noso corpo e nos limpa.
Grazas, Pai, polo pan da cada día que
Ti nos dás en comida.
Grazas polo don da auga do
Bautismo porque nel somos revesti-
dos de Cristo.
Grazas polo pan eucarístico porque
nel nos sentimos identificados contigo.
Pedímosche que derrames a túa
misericordia sobre os sedentos e os
famentos deste mundo que precisan
da auga que calma a sede e do pan
que fortalece o corpo. Amén
PARROQUIA VIVA
1.- S. Xosé artesán. XXIII Xornada
de solidariedade cos parados. Día do
enfermo.
7.- Cuarta etapa do Camiño
Portugués (Pontevedra - Caldas de
Reis). Almorzo en Caldas. Visita á
planta de Iogures CLESA. Saída dos
Tilos ás 8 da mañá.
8.- Ascensión do Señor. Reunión cos
pais/nais dos nenos e nenas que reci-
birán a primeira comuñón, o día 26
de xuño ás 11.
9 a 13.- Encontros de Noivos, ás
20:30, nun local da Asociación
Recreativa e Cultural.
15.- Pentecostés. Confirmacións ás
12.
21.- Quinta etapa do Camiño
Portugués (Caldas de Reis - Padrón).
Saída ás 8:30 dos Tilos.
22.- Reunión cos pais/nais dos nenos
e nenas que se preparan para primei-
ra comuñón, o día 2 de xullo ás 11.
25.- Reunión do grupo de Cáritas, ás
20:30.
29.- Reunión cos pais/nais dos
nenos/as que recibirán este ano a pri-
meira comuñón o 3 de xullo ás 11.
DAR DE COMER AO
FAMENTO E DE BEBER
AO SEDENTO
Falar da comida ou da bebida é algo
básico para a vida en xeral e para o
ser humano en particular; e tamén é
un dereito humano o acceso á comi-
da e á bebida.
Tanto o dereito á comida como o
dereito á bebida, se non é realidade, é
un atentado contra a vida e, como tal,
un acto de violación dos dereitos
humanos.
Hoxe constatamos que no noso
mundo globalizado hai moita xente
que ten sede desta auga e tamén ten
fame e sede de máis xustiza social e,
aínda máis, fame e sede dunha pala-
bra amable ou de consolo que sexa
bálsamo do sufrimento que padecen
tantas persoas deste mundo.
Debemos, pois, ofrecer este don de
Deus coa liberdade que nos dá o feito
de que tanto o pan como a auga da
vida están significados no alimento
do pan e da auga dos que participa-
mos na mesa da vida e do alimento
diario. Así iremos
un pouco máis alá
xunto ás obras de
misericordia cor-
porais de dar de
comer ao famento
e de beber ao
sedento.
CÁRITAS
TODOS DIÁCONOS
A Primitiva Igrexa movíase na proxi-
midade fomentando a fraternidade
entre todos os crentes ata o punto de
“ter todo en común”. A comunicación
cristiá de bens era denominador común
e signo perceptible das propias comu-
nidades.
Tan era así que os propios Apóstolos
convocaron os sete diáconos nun xesto
de compromiso laico para atender “as
mesas”, é dicir, as necesidades das per-
soas coas que convivían e celebraban a
fe.
Isto esperta a nosa responsabilidade
evanxélica. Uns proclamaban a Xesús
coa palabra e outros con servizos, pero
uns e outros comprometidos polo
mesmo amor.
Por iso se di que “Cáritas somos
todos”, o cal significa que ninguén nos
pode liberar do noso compromiso per-
soal cos máis necesitados e excluídos e
non só pola esmola senón pola proxi-
midade con todo o que sofre.
Pero ao mesmo tempo, a Caridade de
Deus dentro da Igrexa non é só com-
promiso de cada crente senón tamén da
propia comunidade, por iso o amor
necesita organizarse e estruturarse para
que sexa eficiente, real, estable e per-
manente; non só por compartir bens
materiais, senón tamén desde a comu-
ñón entre todos, a fracción do pan e a
oración.
ORACIÓN