2. Վոլֆգանգ Մոցարտի առաջին ուսուցիչը նրա հայրն էր
(ջութակահար և կոմպոզիտոր): Մոցարտը 4 տարեկանից
նվագել է կլավեսին, 5–6-ից՝ ստեղծագործել: 1762 թ-ից
հոր և քրոջ՝ Աննա-Մարիայի հետ 3 տարի համերգներով
շրջագայել է Գերմանիայում, Անգլիայում, Շվեյցարիայում,
Իտալիայում, Ֆրանսիայում և այլուր: Տաղանդավոր
պատանու ստեղծած թովիչ մեղեդիները և պրոֆեսիոնալ
կատարումները երաժշտասեր հասարակայնությունն
ամենուր ընդունել է ցնծությամբ. նրան անվանել են «XVIII
դարի հրաշամանուկ»:
3. Մոցարտի ստեղծագործական հասունացմանը
նպաստել է նաև նրա ծանոթությունը բազմաթիվ
մշակութային կենտրոններին, հոգևոր արժեքներին
և ժամանակի խոշորագույն երաժիշտների ու
կատարողների հետ:
Վեցամյա կոմպոզիտորի՝ ջութակի և կլավեսինի
համար գրած ստեղծագործություններն առաջին
անգամ տպագրվել են Ֆրանսիայում: Մոցարտը 8
տարեկանում գրել է առաջին սիմֆոնիան, 11–12
տարեկանում՝ առաջին երաժշտադրամատիկական
գործերը («Ապոլլոնը և Հիակինթոսը», «Բաստիենն
ու Բաստիենան»):
4.
5. 1770 թ-ին 14-ամյա Մոցարտն ընտրվել է
Իտալիայի Բոլոնիա քաղաքի ֆիլհարմոնիկ
ակադեմիայի անդամ, որտեղ կոմպոզիցիայի դասեր
է առել իտալացի տեսաբան և կոմպոզիտոր
Ջովաննի Մարտինիից:
1770 թ-ին Միլանի Լա Սկալա օպերային
թատրոնի պատվերով գրել է «Պոնտոսի արքա
Միհրդատը» օպերան, որը հաջողությամբ
բեմադրվել է Իտալիայում:
Մոցարտը 1769–77 թ-ին Զալցբուրգում եղել է
պալատական կոնցերտմայստերը, 1779 թ-ից՝
երգեհոնահարը, սակայն 1781 թ-ին հեռացել է
պալատից, որտեղ ստեղծված պայմանները
վիրավորել են նրա արժանապատվությունը:
6. Կյանքի վերջին 10 տարին ապրել է Վիեննայում:
Այդ ժամանակահատվածը նրա ստեղծագործության
ծաղկման շրջանն էր:
Մոցարտի երաժշտությանը հատուկ են
հոգեբանական խորությունը, դրամատիզմը,
երաժշտական կատարյալ ձևերն ու վառ
մեղեդայնությունը: Ստեղծագործել է երաժշտական
տարբեր ժանրերում. գրել է 23 օպերա, 50-ից
ավելի սիմֆոնիաներ, շուրջ 50 կամերային-
գործիքային ստեղծագործություններ (տրիո,
կվարտետ, կվինտետ), 27 կոնցերտ՝ տարբեր
գործիքների և նվագախմբի համար, դաշնամուրի՝
17, ջութակի և դաշնամուրի 43 սոնատներ, 12
մեսսա, 33 սերենադ և այլն:
7.
8. : Մեծ է Մոցարտի ներդրումն օպերային ժանրում.
«Առևանգում հարեմից», «Ֆիգարոյի ամուսնությունը»,
«Դոն Ժուան», «Կախարդական սրինգ» գործերը
համաշխարհային օպերային արվեստի լավագույն
նմուշներից են: Մոցարտի վերջին ստեղծագործությունը
հանրահայտ «Ռեքվիեմն» է, որը, կոմպոզիտորի
ցանկությամբ, պետք է հնչեր իր հոգեհանգստին:
Հայ իրականության մեջ Մոցարտի երաժշտությանը
ծանոթացել են դեռևս XIX դարի 40-ական
թվականներին: Ուշագրավ է երաժշտագետ Վասիլ
Ղորղանյանի գիրքը՝ «Մոցարտը. Կենսագրական
էտյուդ» (1900 թ.), որն ամփոփում է նաև կոմպոզիտորի
նամակները` հեղինակի թարգմանությամբ:
9. 1923 թ-ին Ռոմանոս Մելիքյանի նախաձեռնությամբ և
ղեկավարությամբ Երևանում Մոցարտին նվիրված
համերգում հնչել են նրա գործերից, այդ թվում՝
հատվածներ «Ռեքվիեմից»: 1925 թ-ին Երևանի
կոնսերվատորիայի սիմֆոնիկ նվագախումբը կատարել է
նրա Սոլ-մինոր սիմֆոնիան (առաջին սիմֆոնիան է, որ
հնչել է Հայաստանում):
Մոցարտի կերպարին անդրադարձել են գրականության
մեջ, կերպարվեստում և կինոյում: Նրա անունով է
կոչվել խառնարան Փայլածու (Մերկուրի) մոլորակի վրա:
Մոցարտին թաղել են չքավորների համար
նախատեսված ընդհանուր գերեզմանոցում:
