1. CRASH
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Ε
ίναι μεσημέρι Τετάρτης 14 Απριλίου
και η άνοιξη κάνει «δοκιμαστικές
εμφανίσεις». Σε μια γωνία της Πλα-
τείας Ομονοίας περιμένω τον φωτο-
γράφο για το ρεπορτάζ πάνω στο
«νέο μεταναστευτικό κύμα». Στο μυαλό μου
στριφογυρίζουν αναφορές σε ναυάγια προ-
σφύγων,παράτυπωνμεταναστών,λαθραίωναν-
θρώπων, που είτε τους «καταπίνει η θάλασσα»
ή «έρχονται να πλημμυρίσουν την Αθήνα». Το
ραντεβού με την «πηγή» κανονίστηκε για τις
2:30 το μεσημέρι στην Οδό Γερανίου. Έναν από
τους κάθετους δρόμους επί της Πειραιώς που
για πολλούς αποτελεί... άβατο. Είναι το «μικρό
Μπαγκλαντές» της Αθήνας ένα μέρος όπου
σπάνιαβλέπεις Έλληνασεαυτάταμέρη.Μετον
φωτογράφο συνεννοηθήκαμε τηλεφωνικά ότι
θα φωτογραφίσουμε πρώτα τυχόν αντίσκηνα
και πρόχειρα καταλύματα, που υποτίθεται ότι
εμφανίζονται στην Πλατεία. Τα δημοσιεύματα
που περιγράφουν μια τέτοια κατάσταση στο
κέντρο της Αθήνας «οργιάζουν» αυτές τις ημέ-
ρες. Όμως αυτό δεν έμελλε να γίνει, καθώς δεν
υπήρχε κάτι τέτοιο για να φωτογραφηθεί. Κά-
ποιοι άνθρωποι λιάζονται στα πεζούλια της
Πλατείας, ενώ κατά τα άλλα η ζωή εδώ κινείται
στουςσυνήθειςρυθμούς.
ΟδΟςΓερανΙΟυ:Έναςρυπαρός
δρόμοςκατάμεστοςμεανθρώπους
πουκοιτούνκαχύποπτα.δεξιάκαιαρι-
στεράεπιχειρήσειςμεταναστών,
μανάβικαμετην«πραμάτεια»τους
στονδρόμο,εστιατόριακαικαφενεία.
Καλωσήρθατεστομικρό...
Μπαγκλαντέςτηςαθήνας!
ΤουΓιώργουΑνδριώτη
Φωτογραφίες:ΒαγγέληςΡασιάς
Το μπαγκλαντές
στην...ΟμOνΟια!
ΟδοιπορικότουCRASH
▲
▲

2. Ανά 4 μοιράζονται ένα
δωμάτιο. Η τιμή του
ενοικίου είναι γύρω
στα 200 ευρώ ανά
διαμέρισμα. Το
τριώροφο κτίριο στο
κέντρο της Αθήνας
είναι «ετοιμόρροπο»,
κακοσυντηρημένο και
βρώμικο. Αλλά αυτό
είναι το λιγότερο που
απασχολεί τους
ενοίκους του.
Ο ιδιόκτητης του υπαίθριου πρατη-
ρίου Τύπου, αριστερά της εξόδου της Οδού
Αθηνάς προς την Πλατεία απαντά λακωνικά
στις ερωτήσεις. «Ό,τι βλέπετε συμβαίνει.
Εγώ, εδώ που είμαι, δεν έχω δει κάποια δια-
φορά». Πιο κάτω ο περιπτεράς μού λέει: «Δεν
χρειάζεταιναψάχνειςγιανεοφερμένουςμε-
τανάστες εδώ, είναι παντού στο κέντρο της
πόλης».
Τελικά, ο φωτογράφος καταφθάνει οπλισμέ-
νος με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας φω-
τογράφισης. Δεν είναι και πολύ έξυπνο να φι-
γουράρουμε τη φωτογραφική μηχανή στα στε-
νά σοκάκια πίσω από την Πλατεία, αλλά σκοπός
μας είναι να πάρουμε μια εικόνα αυτού του κό-
σμου. Να τραβήξουμε το πέπλο, έστω και στιγ-
μιαία, σε ένα τοπίο αθέατο για τους περισσότε-
ρους.
Ο «φόβος φυλάει τα έρημα»
στην Οδό Γερανίου
Είμαστε στο ραντεβού μας. Στη γωνία το ανα-
καινισμένο κτίριο του πάλε ποτέ περιοδικού
«Ρομάντζο» αντηχεί από τις νότες μιας ηλε-
κτρικής κιθάρας σε παράφωνο σκοπό. Στις μέ-
ρες μας έχει μετατραπεί σε μουσική σκηνή για
τα εναλλακτικά συγκροτήματα της πόλης. Η πε-
ριοχή είναι γεμάτη αντιθέσεις. Πλάι στο χίπ-
στερ στοιχείο τής «προχωρημένης» νεολαίας
συνωστίζονται οι μετανάστες και λίγο πιο πέρα
Ελληνίδες μεσόκοπες νοικοκυρές μεταφέρουν
καρότσια με ψώνια από τη Λαχαναγορά που
βρίσκεται κοντά. Πού και πού κάνει την εμφά-
νισή του κάποιος καταβεβλημένος χρήστης ου-
σιών που αναζητά εδώ το «φάρμακό» του. Όσο
στεκόμαστε όμως εκεί, δεν διαπιστώνουμε το
αληθές της φημολογίας για εμπόριο ναρκωτι-
κών ουσιών στην περιοχή.
Προς στιγμήν, σκέφτομαι το «κάδρο» μέσα
στο οποίο βρισκόμαστε και την παραδοξότητα
του.
Ένας ρυπαρός δρόμος κατάμεστος με αν-
θρώπους που κοιτούν καχύποπτα. Δεξιά και
αριστερά επιχειρήσεις μεταναστών, μανάβικα
με την «πραμάτεια» τους στον δρόμο, εστιατό-
ρια και καφενεία. Όλα κατάμεστα με Μπαγ-
κλαντεσιανούς. Ανάμεσά τους εμφανίζονται
περιστασιακά κάποιοι Πακιστανοί και λίγοι
Αφγανοί. Οι περισσότεροι είναι νέοι και οι
γυναίκες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα! Παρ’
ότι φαινομενικά όλοι είναι απασχολημένοι με
τιςδικέςτουςυποθέσεις,υπάρχειμιαένταση
στην ατμόσφαιρα, κρυφές ματιές. Σύντομα
γίνεται αντιληπτό ότι η παρουσία μας δεν εί-
ναιαπαρατήρητη.
Σαν «χλωμά πρόσωπα» με
φωτογραφικές μηχανές και
ταμπλέτες
Όταν, τελικά, συναντάμε τον Μουχτάρ, ο συγ-
κεντρωμένος κόσμος αποσπά σταδιακά την
προσοχή του από εμάς. Είναι το σημείο σύνδε-
σής μας με αυτό το ανοίκειο σύμπαν και μιλάει
αρκετά καλά ελληνικά. Μετρά ήδη κάποια χρό-
νια στην Ελλάδα και έχει υποσχεθεί να μας φέ-
ρει σε επαφή με νεοφερμένους συμπατριώτες
του. Δείχνει να έχει περάσει πολλά και οι κινή-
σεις του είναι κάπως νευρικές. Διακρίνω τη συ-
στολή του απέναντι στον φωτογράφο, αλλά με-
τά από λίγο η ανησυχία του καταλαγιάζει. «Μη
φοβάσαι, δεν είναι αστυνομικός» τον καθησυ-
χάζω.
Έχει πάρει μια προσωρινή άδεια παραμονής
που ανανεώνεται, αλλά αγωνιά για το μέλλον
του.
Στο Μπαγκλαντές δεν μπορεί να επιστρέ-
ψει, μου λέει, γιατί θα τον σκοτώσουν. Δεν
μπορώνακαταλάβωαπότα«σπαστά»αγγλικά
του τις ακριβείς συνθήκες που τον οδήγησαν
στηφυγή.
Είναι περιποιημένος ο Μουχτάρ. Κουρεμέ-
νος με μέριμνα σε ένα από τα κλασικά κουρεία
της γειτονιάς, που εκάστοτε εξυπηρετούν και
Έλληνες ντόπιους μαγαζάτορες της περιοχής.
Έχει ένα αμούστακο συμμετρικό πρόσωπο που
δείχνει τη νεαρή ηλικία του. Τα ρούχα του είναι
καθαρά και γενικά αφήνει την εντύπωση ότι
είναιέναςάνθρωποςπουπροσέχειτηνεμφά-
νισή του. Παρά το μικρό του παράστημα και τα
ευγενικά χαρακτηριστικά του προσώπου του,
τα σκοτεινά μάτια του λάμπουν με τη σκληρά-
δαπουφέρνειηδύσκοληζωή.
Μας οδηγεί στο τοπικό καφενείο, το κέντρο
συνάντησης της γειτονιάς, εν μέσω αναστάτω-
σης και περιέργειας των Μπαγκλαντεσιανών,
που συγκεντρώνονται στην είσοδο του καφε-
νείου. Καθώς μπαίνουμε στην κύρια αίθουσα
του χώρου, που αποτελείται από δύο δωμάτια,
μια παρέα ανθρώπων συγκεντρωμένη γύρω
από ένα τραπέζι μάς κοιτάζει σχεδόν εμβρόν-
τητη.
Σκέφτομαι ότι πιθανόν να είναι η πρώτη φο-
ρά που βλέπουν στο μαγαζί «χλωμά πρόσωπα»,
με φωτογραφικές μηχανές και ταμπλέτες.
Στο πιο ήσυχο από τα δύο δωμάτια συναντά-
με τον 22χρονο νεοφερμένο από το μακρινό
Μπαγκλαντές που δέχθηκε να μας εξιστορήσει
την εμπειρία του ταξιδιού προς την Ελλάδα.
Φαίνεται κάπως ταραγμένος και διστακτικός
και του προτείνω να τον κεράσω κάτι από το μα-
γαζί. Αυτός αρνείται ευγενικά. Εγώ επιμένω και
στο τέλος έχουμε στο τραπέζι την τοπι-
σό και την Ρόδο κολυμπώντας. Ήταν παγωμένη
η θάλασσα, ο χειμώνας ήταν κρύος, όταν αυτός
και άλλοι τέσσερις αποπειράθηκαν αυτό το
απελπισμένο πέρασμα. Ένας από αυτούς δεν τα
κατάφερε.
Δεν έχω κανένα
όνειρο, δεν μπορώ να
γυρίσω πίσω στο
Μπαγκλαντές αν και
μου λείπει πολύ η
οικογένειά μου. Αλλά
και εδώ δεν ξέρω
τι να κάνω.
CRASHΡΕΠΟΡΤΑΖ
”
▲
▲
160 crash Μάιος 2015 / crashonline.gr
▲
▲

3. κή σπεσιαλιτέ... αρωματικό τσάι με γάλα.
Από το Μπαγκλαντές στην Ομόνοια
7.000 τσιγάρα δρόμος
Θέλει πολύ να μας μιλήσει και ξεκινά αμέ-
σως να αφηγείται μια απίστευτη περιπέτεια.
Είναι απόφοιτος Κολεγίου Καλών Τεχνών και
παρά το ότι το μεγαλύτερο μέρος των Μπαγ-
κλαντεσιανών είναι μουσουλμάνοι ο ίδιος και
η οικογένεια του είναι βουδιστές. Οι βουδι-
στές αποτελούν μόλις το 1% του πληθυσμού
της ασιατικής χώρας που αριθμεί 150 εκατ.
κατοίκους. Το Ισλάμ είναι κρατική θρησκεία
εκεί, με τους μουσουλμάνους συχνά να διώ-
κουν τους βουδιστές. Ο θρησκευτικός φανα-
τισμός οδήγησε σε μαζικούς διωγμούς κατά
της μειονότητας το 2013. Ήταν μια πρωτοφα-
νής οργανωμένη επίθεση όχλου μουσουλμά-
νων κατά των βουδιστικών κοινοτήτων, που
τον ανάγκασε να διαφύγει, όπως όπως, εκτός
τηςχώραςγιανασώσειτηζωήτου.
Μας περιγράφει πως δεν είχε χρήματα για να
πληρώσει τα ναύλα στον «δουλέμπορο» που
τον μετέφερε με ένα φορτηγό από το Μπαγκλα-
τές στη Γεωργία. Συμφώνησαν ότι θα τον πλή-
ρωνε με την εργασία του μόλις έφταναν στη Γε-
ωργία. «Ένα τυπικό συμβόλαιο με τον διάβολο»
σκέφτηκα, που συχνά καταλήγει στην επ' άπει-
ρον «ομηρία» του μετανάστη.
Το ταξίδι του ήταν μια «οδύσσεια» σε ένα
«κυκλώπειο» οδικό δίκτυο, που ξεκινάει από
την Ντάκα, πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές,
διασχίζει την Ινδία από Ανατολή προς Δύση,
μετά περνά από το Πακιστάν στο Ιράν και, τέ-
λος, μέσω της Αρμενίας καταλήγει στη Γεωρ-
γία. Μας είπε πως δεν μπόρεσε να μείνει
εκεί, γιατί δεν είχε χαρτιά και δεν μπορούσε
ναβρειδουλειά.Τελικά,κατέληξεστηνΤουρ-
κία να δουλεύει σαν σκλάβος για την τουρκι-
κήμαφίαπουεξαγόρασετοχρέοςτου.
Σε αυτό το σημείο έδειξε τις ουλές στο σώ-
μα, που του άφησε η βία των Τούρκων μαφιό-
ζων «εργοδοτών» του. Λιγότερο από έναν μή-
να πριν, αποφάσισε να το σκάσει προς την Ελ-
λάδα.
Αποφάσισε το παράτολμο εγχείρημα να δια-
σχίσει το θαλάσσιο στενό ανάμεσα στην Αλι-
καρνασσό και τη Ρόδο κολυμπώντας. Ήταν πα-
γωμένη η θάλασσα, ο χειμώνας ήταν κρύος,
όταν αυτός και άλλοι τέσσερις αποπειράθηκαν
αυτό το απελπισμένο πέρασμα. Ένας από αυ-
τούς δεν τα κατάφερε...
«Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στο
Μπαγκλαντές, αλλά εδώ δεν ξέρω
τι να κάνω»
Ο νεαρός σταμάτησε την εξιστόρηση. Είχε
κουραστεί. Είδα πως είχε ταραχτεί και φαινόταν
σαν να περίμενε από εμάς να τον βοηθήσουμε
με κάποιο τρόπο. «Πώς ήρθες στην Αθήνα;» τον
ρώτησα, γνωρίζοντας ότι δεν είχε καθόλου χρή-
ματα. «Με βοήθησε μια Ελληνίδα» μου απάντη-
σε.«ΠλήρωσετοεισιτήριόμουγιατηνΑθήνα».
Με μια έκφραση ευγνωμοσύνης να σχημα-
τίζεται στο πρόσωπό του, λέει ότι στην Αθήνα
γνώρισε ένα συμπατριώτη του που προσφέρ-
θηκε να τον φιλοξενήσει σε ένα κοινοβιακό
διαμέρισμα στην Οδό Γερανίου. Ο συμπα-
τριώτης του φροντίζει επίσης να του παρέχει
φαγητό και σαν αντάλλαγμα τον βοηθάει με
τις δουλειές του σπιτιού. «Χρειάζομαι χαρτιά
γιαναμπορέσωναβρωδουλειά».Προςτοπα-
ρόν έχει προσωρινή άδεια ενός μήνα και μέ-
σα σε αυτό το χρονικό διάστημα πρέπει να
διεκδικήσει στάτους πρόσφυγα από το ελλη-
νικό κράτος, που είναι η χώρα εισόδου στην
Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί, λοιπόν, δεν πάει να κάνει αίτηση για
άσυλο εφόσον σύμφωνα με την ιστορία του
ανήκει στην ομάδα των θρησκευτικών προ-
σφύγων; «Με λύγισε η απογοήτευση» είναι η
απάντησή του. Τον ακούμε να εξηγεί ότι προ-
σπάθησε να κάνει αίτηση ασύλου, αλλά η ου-
ρά που αντιμετώπισε ήταν παροιμιώδης.
Ύστερα από αρκετές άκαρπες προσπάθειες,
απελπίστηκε.
Μερικές σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου
στιγμιαία. «Δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τι
πρέπει να κάνει για να εναρμονιστεί με το γρα-
φειοκρατικό σύστημα της Ελλάδας. Οι διαδικα-
σίες φαντάζουν δαιδαλώδεις για έναν άνθρωπο
που έχει υποστεί το “τραύμα” της βίαιης μετά-
βασης στη δική μας πραγματικότητα». Με αυ-
τές τις σκέψεις κατά νου ακούω τον νεαρό βου-
διστή να μας παρακαλεί για άλλη μια
Τα μπαλκόνια στα απέναντι κτίρια μοιάζουν
με οχυρωμένα φυλάκια σε κάποια πόλη του Ιράκ...
Ο Μουχτάρ
διέσχισε
το θαλάσσιο στενό
ανάμεσα στην
Αλικαρνασσό
και τη Ρόδο
κολυμπώντας.
Ήταν παγωμένη
η θάλασσα, ο χειμώνας
ήταν κρύος, όταν μαζί
με άλλους 4 ρίχτηκαν
στη θάλασσα.
Ένας από αυτούς
δεν τα κατάφερε...
CRASHΡΕΠΟΡΤΑΖ
162 crash Μάιος 2015 / crashonline.gr
▲
▲

4. 164 crash Μάιος 2015 / crashonline.gr
θήκευση των κινεζικών εμπορευμάτων. Αυ-
τόςείναι,απ’ό,τιφαίνεται,ολόγοςπουέφερε
όχιμόνοτουςσυγκεκριμένους,αλλάκαιτους
άλλους μετανάστες της περιοχής να εγκατα-
σταθούνσεαυτότοσημείοτουκέντρου.
Ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει και ένας
«ύπουλος» άνεμος μας έκανε να παγώνουμε
κάτω από τα ρούχα μας. Η επίσκεψή μας στο
«μικρό Μπαγκλαντές» έφτανε στο τέλος της.
Ο φωτογράφος μού έκανε σινιάλο. «Το
έχουμε;» τον ρωτάω. Μου γνέφει καταφατικά.
Βγαίνουμε στον δρόμο πάλι για να διαπιστώ-
σουμε ότι έχουμε μετατραπεί σε τοπικές δια-
σημότητες. Όλοι ξέρουν, πλέον, ότι είμαστε
ρεπόρτερ και ποζάρουν για τον φωτογραφικό
φακό. Εκλιπαρούν για προσοχή και βοήθεια,
καθώς ελπίζουν ότι η δημοσιοποίηση των
προβλημάτων τους θα συνεισφέρει σε μια κα-
λύτερη αντιμετώπισή τους από το κράτος και
την κοινωνία.
φορά να βοηθήσουμε. Δυστυχώς,
έχουμε μόνο συμβουλές να δώσουμε, πέραν
του τυπικού «συνέχισε να προσπαθείς για να
λάβεις άσυλο, προσέγγισε οργανώσεις μετανα-
στών, πήγαινε σε δωρεάν μαθήματα ελληνι-
κών» κ.λπ., δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Στην ερώτησή μας, αν έχει όνειρο να πάρει
άσυλο για να πάει σε άλλες χώρες της Ευρω-
παϊκής Ένωσης, όπως πολλοί άλλοι μετανά-
στες, απαντάει αποστομωτικά: «Δεν έχω κα-
νένα όνειρο, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στο
Μπαγκλαντές, αν και μου λείπει πολύ η οικο-
γένειά μου, αλλά και εδώ δεν ξέρω τι να κά-
νω». Η θέση του ως μέλους μειονότητας είναι
πιθανόνατονακολουθείστηνΕλλάδα.
Σκέφτομαι ότι ίσως δεν είναι τυχαίο που από
όλους τους μετανάστες της γειτονιάς έτυχε να
πέσουμε στο 1%. Οι κοινότητες των μεταναστών
της Αθήνας είναι εσωστρεφείς, δεν ανοίγουν
εύκολα τις πόρτες τους στους «ξένους». Σκέ-
φτομαι ότι, με έναν παράξενο τρόπο, εμείς που
είμαστε επισκέπτες στην πραγματικότητα αυ-
τών των ανθρώπων, μοιραζόμαστε ένα κοινό με
αυτό τον απελπισμένο νεαρό που κάθεται μα-
ζεμένος στην καρέκλα του απέναντι μας. Είμα-
στε από κοινού αν και όχι απαραίτητα ισόπο-
σα«ξένοι»στηνεσωτερικήλογικήπουδιέπει
τους μουσουλμάνους αυτής της κατά βάση
ομοιογενούςγειτονιάς.
Στα άδυτα ενός ανδρικού
κοινοβίου
Κάπου εκεί η κουβέντα μας με τον νεοφερ-
μένο νεαρό έκλεισε και μαζί με τον Μουχτάρ,
που όλο αυτό το διάστημα περιφερόταν στον
δρόμο έξω από το καφενείο, πήγαμε να επι-
σκεφτούμε ένα από τα κτίρια στα οποία διέ-
μεναν μετανάστες της Οδού Γερανίου. Είναι
ένα τριώροφο κτίριο, κατασκευασμένο τη δε-
καετία του 1950, εμφανώς βεβαρημένο από
την πλημμελή συντήρηση, με τις ακαθαρσίες
να στιγματίζουν τους τοίχους. Ο αέρας στην
είσοδο της πολυκατοικίας είναι δύσοσμος
από την αποφορά ούρων. Πληροφορούμαστε
ότι στο κτίριο στεγάζονται περίπου πενήντα
άνθρωποι, που κοιμούνται ανά τέσσερις σε
ένα δωμάτιο. 'Έτσι ένα σπίτι με τρία υπνοδω-
μάτιαμπορείναφιλοξενεί12ανθρώπους.Δεν
είναι φυσικά όλοι στην ίδια μοίρα. Ο Μουχτάρ
μας πληροφορεί με κάποια υπερηφάνεια ζω-
γραφισμένη στο πρόσωπό του πως ο ίδιος δεν
μοιράζεται με κανέναν το υπνοδωμάτιό του. Η
τιμή του ενοικίου είναι γύρω στα 200 ευρώ
ανά διαμέρισμα. Ο Μουχτάρ φαίνεται να έχει
κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην άτυπη ιεραρχία
των ομοεθνών του, καθώς μας βάζει μέσα σε
κάθεδιαμέρισμαχωρίςπολλάπολλά. Άνθρω-
ποι ξεπετάγονται από παντού και μας περιερ-
γάζονται. Στον τρίτο όροφο εισβάλλουμε στην
κουζίνα ενός διαμερίσματος. Ο μάγειρας μάς
παρακαλεί,μεπερίσσιααίσθησηαξιοπρέπει-
ας, να του δώσουμε λίγο χρόνο να τακτοποι-
ήσει τα σκεύη του πριν πάρουμε φωτογρα-
φίες. Μαγειρεύει κάποιο είδος σάλτσας κάρι
που θα μοιραστεί όλο το διαμέρισμα. Η σίτιση
είναικοινοβιακήυπόθεσηόπωςκαιούπνος.
Στην οροφή του κτιρίου έχουμε μια πανο-
ραμική εικόνα της εγκατάλειψης που μαστί-
ζει την περιοχή. Ολόκληρα οικοδομικά τε-
τράγωνα γεμάτα με μπάζα, κτίρια υπό κατάρ-
ρευση και σχεδόν ανύπαρκτες δημόσιες
υποδομές. Τα μπαλκόνια στα απέναντι κτίρια
μοιάζουν με οχυρωμένα φυλάκια σε κάποια
πόλη του Ιράκ. Είναι περιτυλιγμένα με χοντρό
συρματόπλεγμακαιστονπιοκάτωόροφοβρί-
σκεται το άτυπο τζαμί της γειτονιάς. Ο μάγει-
ρας που μας ακολουθεί μας λέει ότι υπάρ-
χουν και άλλα τζαμιά στην περιοχή, αλλά σε
αυτόπροσεύχονται400άνθρωποι.
Γιατί μαζεύονται εδώ
Ιστορικά οι ανθρώπινες κοινότητες συγ-
κεντρώνονται γύρω από φυσικές πηγές ή τό-
πους εργασίας. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που
ωθεί την συγκέντρωση μεταναστών σε αυτό το
σημείο της πόλης. Γιατί μαζεύονται εδώ; Ο
Μουχτάρ μάς λύνει την απορία. Η περιοχή
εκτός από παράτυπους και μη μετανάστες εί-
ναι επίσης γεμάτη από κινεζικές αποθήκες
με τα εμπορεύματα που καταφθάνουν στο λι-
μάνι του Πειραιά. Οι περισσότεροι μετανά-
στες εργάζονται στις δραστηριότητες που
αναπτύσσονται γύρω από τη διανομή και απο-
Τα στενά πίσω από την
Ομόνοια είναι γεμάτα
από κινεζικές αποθήκες
με τα εμπορεύματα που
καταφθάνουν στο λιμάνι
του Πειραιά.
Οι περισσότεροι
μετανάστες εργάζονται
στις δραστηριότητες
που αναπτύσσονται
γύρω από τη διανομή
και αποθήκευση
των κινεζικών
εμπορευμάτων.
το θαλάσσιο στενό ανάμεσα στην Αλικαρνασ-
σό και την Ρόδο κολυμπώντας. Ήταν παγωμένη
η θάλασσα, ο χειμώνας ήταν κρύος, όταν αυτός
και άλλοι τέσσερις αποπειράθηκαν αυτό το
απελπισμένο πέρασμα. Ένας από αυτούς δεν τα
κατάφερε.
Το κομμωτήριο της γειτονιάς είναι τόπος συνάντησης
των συμπατριωτών από το Μπαγκλαντές
Ολόκληρα οικοδομικά
τετράγωνα γεμάτα
με μπάζα, κτίρια
υπό κατάρρευση
και σχεδόν
ανύπαρκτες
δημόσιες υποδομές.
Τα μπαλκόνια
στα απέναντι κτίρια
μοιάζουν με
οχυρωμένα φυλάκια
σε κάποια πόλη
του Ιράκ. Είμαστε,
όμως, στο κέντρο
της Αθήνας.
Στο τοπικό καφενείο οι πελάτες μάς
υποδέχτηκαν αρχικά με μεγάλη
καχυποψία, ωστόσο σύντομα τον φόβο
αντικατέστησε η ηρεμία καθώς ήταν
μεγάλη η ανάγκη τους να μας μιλήσουν
για τα προβλήματά τους
▲
▲
Ο δημοσιογράφος του CRASH
Γιώργος Ανδριώτης στα «άδυτα»
της πολυκατοικίας που φιλοξενεί
τους μετανάστες από το Μπαγκλαντές