More Related Content
Similar to Luangpoo luis (7)
Luangpoo luis
- 4. ให้วางสุข วางทุกข์นั้น มีบุญก็ไม่เอา มีบาปก็ไม่เอา
เอารู้สุข รู้ทุกข์ รู้บุญ รู้บาป
เข้าสายกลางเป็นยอดแห่งความสุขเสมอไป
หลวงปู่หลุย จันทสาโร
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
- 5. จิตวิบัติก่อน จึงรู้ธรรมเห็นธรรมต่างๆ ได้
เท่ากับต้องพบทุกข์ เห็นทุกข์ด้วยใจตนเองก่อน
จึงจะเห็นธรรมได้
ดังนั้นมารหรือกิเลส จึงเหมือนเป็นครูของเรา
หากไม่มีกิเลส ก็ไม่มีครูผู้ทดสอบอารมณ์ของเรา
เหมือนพระพุทธเจ้า หากไม่มีท่านเทวทัตทดสอบอารมณ์
ก็คงเป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้
หลวงปู่หลุย จันทสาโร
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน
- 7. สุขในโลกกับสุขในธรรม ต่างกันฟ้ากับดิน
สุขในโลกจริงๆ ไม่มี เช่น สุขในกาม-กิน-นอน ล้วนไม่ถาวร
สุขจากโลกธรรม เป็นมายาหลอกคนโง่
สุขทางโลกจึงมีสภาพ ยิ่งสุขก็ยิ่งทุกข์
ตายแล้วสูญ เอาอะไรไปไม่ได้เลย
ส่วนสุขในธรรมนั้นประเสริฐนัก เพราะเป็นของจริง
ติดใจเราไปได้ ทั้งขณะยังไม่ตาย และเมื่อตายแล้ว
หลวงปู่หลุย จันทสาโร
- 11. งานของศาสนาดีกว่างานทางโลก
งานทางโลก ทาไร่ ทานา หลายร้อยปี
ทาแล้ว ก็ตกเป็นของคนอื่นหมด
ส่วนงานทางศาสนา เช่น ทาทาน รักษาศีล เจริญภาวนา
เพียงแม้เล็กน้อย ชั่วครู่ยามต่อวัน
กลับให้กุศลเป็นผลบุญ อยู่นานตั้งกัปทีเดียว
หลวงปู่หลุย จันทสาโร
- 15. พระองค์สอนไว้ชัดแจ้งว่า ขันธ์ ๕ เป็นทุกข์ ไม่ใช่เป็นสุข
ใครที่รู้จักทุกข์ตามความจริง จะไม่ยอมสร้างทุกข์ให้เกิดขึ้นอีก ไม่ติดทุกข์ ละวางทุกข์ไว้ที่เดิม
เพราะรู้ชัดว่าทุกข์ทางกายนั้นเป็นเพียงแค่กาหนดรู้เท่านั้น ละมันไม่ได้
เพราะเป็นทุกข์ตามปกติของกาย ใครมีกายก็มีทุกข์มากเป็นคู่บารมีจนกว่าจะตาย
หลวงปู่หลุย จันทสาโร
- 16. ผู้ที่ถือราคะ โทสะ โมหะ อยู่เช่นนี้ นับว่ายังวุ่นวายอยู่ในโลก
เป็นเรื่องที่ไม่สิ้นสุด ราคะ โทสะ โมหะ
เป็นเรื่องของชาติทุกข์ ชราทุกข์ พยาธิทุกข์ มรณทุกข์
ทาให้หมุนเวียนอยู่ในวัฏสงสารไม่มีที่สุด
หลวงปู่หลุย จันทสาโร
- 17. ทุกคนหนีโลกธรรมไม่พ้น จึงอย่าหนีมัน
เพราะมันเป็นของธรรมดา คนส่วนใหญ่คิดว่าตนฉลาด
(พระองค์ตรัสว่า เป็นคนโง่ตั้งแต่เริ่มคิด เพราะเป็นอารมณ์หลง)
ดังนั้น เมื่อถูกด่า-ว่า-หรือติ หรือนินทา จะมีอารมณ์ไม่พอใจ โกรธ เก็บเอามาคิดปรุงแต่ง
เกิดอาฆาต-พยาบาท-จองเวร เพราะอารมณ์โง่ โมหะหรือหลง
หรือมิจฉาทิฏฐิ จึงทาร้ายตนเอง เผาตนเอง เบียดเบียนตนเอง ขาดเมตตาต่อตนเอง เหมือนกินยาพิษ
เพราะโมหะ (โง่) แต่ใครเชื่อพระองค์ก็เป็นสุข เพราะถือเป็นของธรรมดา ให้ตั้งไว้ในอารมณ์ช่างมัน
หรือวางเฉย หรือสักแต่ว่า หรืออุเบกขา จนถึงสังขารุเบกขาญาณในที่สุด
หลวงปู่หลุย จันทสาโร