daddda

1. Ajaran Sesat Baha’ie
Ajaran sesat merupakan ajaran yang menyimpang daripada landasan syariat Islam. Pada
pandangan pengkaji, ajaran sesat sesuai ditakrifkan sebagai ajaran dan amalan yang diasaskan
dan didukung oleh orang bukan Islam yang mendakwa ajaran dan amalan berkenaan
berdasarkan ajaran Islam, sedangkan pada hakikatnya ajaran dan amalan itu bertentangan
dengan Al-Quran dan al-Sunnah, bercanggah dengan akidah Islam dan berlawanan pula
dengan mazhab yang muktabar iaitu mazhab Ahl al-Sunnah wa al-Jama’ah. (Engku Ahmad
Zaki Engku Alwi, 2009) Menurut Abdulfatah Haron (1994) berpendapat, ajaran sesat sebagai
ajaran dan amalan yang bertentangan dengan Islam.
Seperti yang kita ketahui, ajaran sesat Bahai telah muncul secara drastik di Malaysia
dan banyak disiarkan melalui media massa mahupun media elektronik. Namun, adakah kita
sebagai rakyat Malaysia mengetahui asal usul ajaran sesat tersebut? Apakah ciri-ciri ajaran
sesat ini? Apakah jalan penyelesaian yang terbaik bagi mengelakkan diri daripada terus
dipengaruhi oleh ajaran sesat ini? Sebenarnya, ajaran Bahai berasal daripada sebuah agama
monoteisme iaitu percaya bahawa Tuhan itu tunggal. Pengasas kepada ajaran Bahai ini
adalah Husain Ali Al-Mazandani yang meninggal dunia pada tahun 1892 Masihi. Nama
Bahai ini diambil bersempena dengan nama pengasasnya yang digelar sebagai Baha’ullah.
Ajaran Bahai juga adalah lanjutan kepada ajaran Al-Babiah yang diasaskan oleh Ali
Muhammad Al-Syirazi yang meninggal dunia pada tahun 1850 Masihi. Ajaran ini muncul di
negara Iran pada tahun sekitar 1847 Masihi. Namun, ajaran ini telah mula tersebar di
Malaysia pada tahun 1953 melalui Yan Kee Leong. Sejarah telah menyatakan, agama Bahai
berbeza daripada agama Islam Syiah, tetapi muncul daripada agama ini seperti agama

2. Kristian muncul daripada agama Yahudi dan agama Buddha daripada agama Hindu.
Didapati, terdapat sekitar 6 juta penganut Bahai di lebih daripada 200 negara-negara dunia
termasuk Malaysia. Markas utama ajaran ini berada di Haifa, Israel.
Antara ciri-ciri kesesatan ajaran Bahai ialah pertama, mereka percaya bahawa
pengasas pada ajaran ini dari jelmaan Allah SWT. Kedua, mereka beriktikad bahawa alam ini
bersifat baqa’ (kekal). Ketiga, mereka juga percaya bahawa semua agama adalah sama dan
digabungkan dalam ajaran Bahai. Ketiga, mereka beriktikad bahawa Nabi Isa mati disalib.
Keempat, mereka berpegang bahawa kitab suci mereka iaitu Al-Bayan memansukhkan semua
kitab samawi dan memansukhkan juga agama Islam. Kelima, mereka didapati mengagungkan
kod 19 hingga kononnya Al-Quran dipengaruhi oleh kod tersebut.
Seterusnya, golongan ajaran sesat ini, bertindak mengubah bentuk-bentuk ibadat
seperti puasa 19 hari, solat sebanyak 9 rakaat dan dikerjakan 3 kali sehari, dan berwuduk
dengan air mawar atau diganti dengan bacaan Bismillahil Athar sebanyak lima kali bertujuan
untuk menghapuskan jihad. Akhir sekali, mereka didapati menolak kewujudan perkara-
perkara ghaib seperti syurga, neraka, malaikat dan lain-lain lagi. Mereka juga menganggap
Acre di negara Palestin sebagai kiblat baru bagi ajaran Bahai.
Maka secara kesimpulannya, ajaran sesat Bahai ini boleh menjadikan akidah
seseorang semakin rapuh dan kehidupan harian akan menjadi tidak stabil kerana jahil dan
jumud dalam mempelajari asas akidah Islam secara mendalam. Ianya sekali gus
menyebabkan tercetusnya keganasan sehingga boleh berlakunya petumpahan darah

3. dikalangan umat Islam sendiri. Oleh itu, bagi membendung ajaran sesat Bahai terus menular
di dalam jiwa umat Islam, beberapa tindakan proaktif perlu diambil antaranya, melengkapkan
diri dengan kefahaman Islam yang sebenar melalui proses pembelajaran secara formal atau
tidak formal. Pihak badan kerajaan mahupun bukan kerajaan sewajarnya memainkan peranan
yang penting bersama-sama dengan masyarakat berganding bahu ibarat ‘aur dengan tebing’
bagi mempertingkatkan lagi kesedaran masyarakat Islam di Malayia khususnya tidak kira
sama ada muda atau tua terhadap kepentingan memelihara kesucian Islam.
Rujukan :
Engku Ahmad Zaki Engku Alwi, Ajaran Sesat di Negeri Terengganu, Kuala Terengganu :
Penerbit Universiti Darul Iman Malaysia, 2009, h. 19