ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΣΕ 68/Τεύχος 99

1. ΤΕΥΧΟΣ , ΙΟΥΛ-ΑΥΓ-ΣΕΠ 2020, ΤΙΜΗ: ΛΕΠΤΑ 199
Λεωφ.Ιωνίας 261, 11143 Άνω Πατήσια
ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ Ε.Α. ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΣΣΕ ΤΑΞΕΩΣ 1968
.
Εκείνο το Ξέχασα και το Έχασα
Τι κάνω με Αυτά;

2. Αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες,
φίλοι και φίλες καλημέρα σας και καλό φθινόπωρο.
Ελπίζω και πιστεύω ότι άπαντες και άπασες
είμαστε καλά και αφού αντιμετωπίσαμε επιτυχώς την
πρώτη επίθεση του κορονοϊού, έχουμε και το σθένος,
αλλά και την πείρα, να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς και
τη δεύτερη, τουλάχιστον έως ότου κυκλοφορήσει το
ευλογημένο και πολυαναμενόμενο εμβόλιο.
Στην παρούσα συγκυρία θεωρώ σκόπιμο, να
μην ασχοληθώ με τα τρέχοντα συμβάντα κορονοϊού και
Ερντογάν κ.λ.π, για τα οποία καθημερινώς μας κατα-
κλύζουν και μας βομβαρδίζουν από το πρωί έως το
βράδυ τα διψασμένα για αίμα και βία Μ.Μ.Ε. Άλλω-
στε, τι παραπάνω θα μπορούσα, να προσθέσω, και
θεωρώ επωφελέστερον να αναφερθώ στην μεγάλη
εορτή της Χριστιανοσύνης που αφορά την Υψωση του
Τιμίου Σταυρού πού εορτάζεται στις 14 του Σεπτεμ-
βρίου, προσθέτοντας λίγες ιστορικές και θρησκευτικές
νότες για ψυχική γαλήνη και θρησκευτική ανάταση.
Η εορτή είναι αρχαιοτάτη και μία από τις Δε-
σποτικές εορτές που είναι αφιερωμένες στον Δεσπότη
Χριστό, έχει πάντα πανηγυρικό χαρακτήρα και εορ-
τάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα, όπου μεταξύ των
άλλων ψάλλεται το πασίγνωστο τροπάριο <<Σώσον
Κύριε τον λαό σου…>> και στους πιστούς μοιράζον-
ται κλώνοι βασιλικού, εκκλησιαστική συνήθεια που
πηγάζει από την παράδοση, ότι στο μέρος πού βρέθηκε
ο Τίμιος Σταυρός, είχε φυτρώσει το αρωματικό αυτό
φυτό Συγχρόνως όμως αναφέρεται στη σταύρωση και
τον θάνατο του Κυρίου και για αυτό τιμάται με αυστηρή
νηστεία, όπως η Μεγάλη Παρασκευή. Το Ευαγγέλιο
που διαβάζεται στην Θεία Λειτουργία, είναι το ίδιο
που διαβάζεται και την Μεγάλη Παρασκευή
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Στο δυτικό τμήμα της Ιερουσαλήμ, έξω από τα
τείχη και μέσα σε μία δασώδη και όμορφη κοιλάδα,
βρίσκεται το διάσημο ελληνορθόδοξο μοναστήρι του
Τιμίου Σταυρού. Στο επιβλητικό καμπαναριό του, μαζί
με την σημαία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων κυματί-
ζει υπερήφανη και η γαλανόλευκος. Πολύ κοντά βρί-
σκεται και η Κνεσσέτ η βουλή του Ισραήλ. Στο σημείο
αυτό κατά την παράδοση είχε φυτευτεί το δένδρο, από
το ξύλο του οποίου έφτιαξαν τον σταυρό της καταδίκης
του Ιησού
Πάντα σύμφωνα με την παράδοση το ξύλο από
το οποίο κατασκευάσθηκε ο Τίμιος Σταυρός, προήλθε
από ένα τρισύνθετο δένδρο από πεύκο, κυπαρίσσι και
κέδρο, το οποίο ανάγεται στην εποχή της Βαβέλ και
του Λότ. Περί το 980 π.Χ ο βασιλέας Σολομών είδε
αυτό το παράξενο δένδρο και θέλησε να το χρησιμο-
ποιήσει για την ανοικοδόμηση του περιφήμου και φέ-
ροντος το όνομά του ναού, αλλά το ξύλο δεν ταίριαζε
σε καμία χρήση, γιατί άλλοτε μίκραινε και άλλοτε με-
γάλωνε και έτσι ονομάσθηκε το ξύλο της κατάρας.
Κατά την δίκη του Χριστού και με εντολή του Αρχιερέα
Καϊάφα ο Σταυρός κατασκευάσθηκε από αυτό το ξύλο,
διότι λόγω των αυξομειώσεων θα έκανε ακόμη φρικτό-
τερο το μαρτύριο του Χριστού και έτσι από δένδρο της
κατάρας έγινε δένδρο της ευλογίας.
Σημειώνεται ότι μετά την σταύρωση και για
να αποφύγουν την εξάπλωση του Χριστιανισμού οι
Ρωμαίοι πέταξαν τους σταυρούς σε μια χαράδρα στην
περιοχή του Γολγοθά την οποία γέμισαν με μπάζα, ενώ
το μέρος της σταυρώσεως και της ταφής του Χριστού
απεκρύπτετο συστηματικά και εκβιαστικά από τους
Εβραίους και τους Ρωμαίους, επιπλέον δε το 135 μετά
Χριστόν και μετά την δεύτερη καταστροφή της Ιερου-
σαλήμ, κατασκευάσθηκε στην περιοχή από τον αυτο-
κράτορα Ανδριανό, μεγάλος ναός της Αφροδίτης, ώστε
να εξαφανισθούν τελείως τα οποιαδήποτε ίχνη ἢ ση-
μεία της ταφής.
Το 326 η μητέρα του αυτοκράτορος Μεγάλου
Κωνσταντίνου, Αυγούστα- Ιουλία-Φλαβία- Ελένη, και
μετέπειτα Αγία Ελένη, μετέβη στα Ιεροσόλυμα για να
προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, να ευχαριστήσει τον
Θεό για τις νίκες και τους θριάμβους του υιού της και
πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα και να φέρει στο φώς
τα διάφορα μέρη στα οποία έζησε και δίδαξε ο Χρι-
στός, ενώ παράλληλα και εφοδιασμένη με άφθονα μέσα
υλικά και προσωπικό που της παρεχώρησε ο αυτοκρά-
τορας άρχισε συστηματικές και εκτεταμένες έρευνες και
ανασκαφές για να βρεθούν οι τόποι της σταυρώσεως
και της αναστάσεως στην ευρύτερη περιοχή του λόφου
του Γολγοθά.
Κατά τους ιστορικούς της εποχής η Αγία Ελένη
oδηγήθηκε στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού από ένα
αρωματικό φυτό το οποίο φύτρωνε στο μέρος εκείνο
και δεν ήταν άλλο από τον γνωστό μας βασιλικό και
ύστερα από επίμονες και επίπονες ανασκαφές ανευρέ-
θησαν οι τρεις σταυροί του Κυρίου και των δύο λη-
στών. Η συγκίνηση από το εύρημα ήταν μεγάλη, αλλά
ποιός από τους τρείς ήταν του Κυρίου; Τότε ο επί-
σκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς Ιερείς
και αφού έκανε δέηση, άγγιξε τους σταυρούς στο
σώμα μιάς ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει.
Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, πού
ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως ανα-
στήθηκε Μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού η Αγία
Ελένη διέταξε να γκρεμίσουν τον ναό της Αφροδίτης
και στην θέση του έκτισε τον περικαλλή Ναό της Ανα-
στάσεως, ο οποίος μέχρι και σήμερα, μαζί με τον Πα-
νάγιο Τάφο, αποτελεί το σημαντικότερο ίσως μνημείο
του Χριστιανισμού. Ο Σταυρός του Κυρίου παραδό-
θηκε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο, ο οποίος
τον τοποθέτησε στον Ναό της Αναστάσεως στις 14 Σε-
πτεμβρίου του 335 μ.Χ.
Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα
μέρη της Ιερουσαλήμ και πλήθη πιστών άρχισαν να
συρρέουν, για να αγγίξουν το τίμιο ξύλο. Επειδή όμως
λόγω συνωστισμού συνέβησαν αρκετά ατυχήματα,
ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό και σε μέρος ψηλό μέσα
στον ναό, για να τον βλέπουν και να τον προσκυνούν
οι πιστοί. Αυτή λοιπόν την Ύψωση καθιέρωσαν οι άγιοι
πατέρες να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να
Συνέχεια στην σελίδα 23
Ιούλ-Αύγ-Σεπ 2020
Ιδιοκτήτης:
Σύνδεσμος Αποστράτων Αξιωματικών
Τάξεως 1968
Εκδότης-Διευθυντής:
Σωτήριος Παπαδόπουλος
Συντακτική επιτροπή:
Δ.Σ. Συνδέσμου ‘68
DeskTopPublishing-Καλλιτεχνικά:
Κ. Αργυρόπουλος
Γραφείο:
Λεωφ.Ιωνίας 261, 111 43 Αν. Πατήσια
Τηλ: 6985893185
e-mail:
sotirispapadopoulos1945@gmail.com
argykon@yahoo.gr
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ‘68 ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
2
Υ ΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙ ΜΙ ΟΥ ΣΤΑΥ ΡΟΥ

3. Σάββατο στις 5 το πρωί της
20ης Ιουλίου του 1974 άρ-
χισε η Τουρκική εισβολή
στην Κύπρο. Εφαρμόσθηκε
το Σχέδιο «Αττίλας Ι» (από
το όνομα του βασιλιά των
Ούννων), κατά το οποίο τα
Tουρκικά πολεμικά πλοία
αποβίβασαν στρατιωτικές
δυνάμεις στην ακτή «Πέντε
Μίλι» της Κερύνειας, με
ταυτόχρονο βομβαρδισμό
του αεροδρομίου της Λευκωσίας, του Στρατοπέδου της
ΕΛΔΥΚ και άλλων εγκαταστάσεων από πολεμικά αερο-
σκάφη και ρίψη αλεξιπτωτιστών στον Τουρκικό θύλακα
Λευκωσίας-Κερύνειας.
Παρά την αναποφασιστικότητα και την απραξία των πολι-
τικών ηγεσιών Ελλάδος και Κύπρου, οι Αξιωματικοί και
ΟπλίτεςτηςΕθνικήςΦρουράςκαιτηςΕΛΔΥΚπολέμησαν
με απαράμιλλη ανδρεία, εντελώς ακάλυπτοι από πλευράς
αεροπορικής υποστηρίξεως και κάτω από άνισες, σε όλους
τους τομείς, συνθήκες.
Τον «Αττίλα Ι» ακολούθησε ο «Αττίλας ΙΙ» στις 14 Αυ-
γούστου στις 4.30 το πρωί (παρά της αποφάσεις του Συμ-
βουλίουΑσφαλείαςτουΟΗΕπερίκατάπαυσηςτουπυρός)
με αποτέλεσμα μέχρι τις 17 Αυγούστου να καταληφθεί το
36,3% του Κυπριακού εδάφους, να πέσουν στα πεδία των
μαχών2.000νεκροί(ΕλληνοκύπριοικαιΕλλαδίτες)καινα
αγνοούνται ακόμη 1619.
Έγραφα σε άλλο άρθρο μου ότι η Κυπριακή τραγωδία ενη-
λικιώθηκε (1974-2005=31 χρόνια), τα πνεύματα των νε-
κρών ηρώων μας δεν βρίσκουν ανάπαυση και πλανώνται
γύρω μας και οι αγνοούμενοι μας φτύνουν για το χαμένο
αίμα των νεκρών, τις κραυγές των βιασμένων γυναικών,
την αδιαφορία για τους γονείς-τις συζύγους-τα παιδιά
τους.
Οι πολύπλευρες οδυνηρές πτυχές της Κυπριακής τραγω-
δίαςτου1974έχουνδημιουργήσειβαθιέςπληγές,αλλάκαι
ενοχές σε πολλά επίπεδα (πολιτικά, στρατιωτικά, κοινω-
νικά) της Ελλαδικής και Κυπριακής ζωής.
Οι 1619 αγνοούμενοι (Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες)
αποτελούν για τον «πεπολιτισμένο» κόσμο του 21ου
αιώναντροπή,αίσχος,έγκλημαγιατηνυποκριτικήΔιεθνή
Κοινότητα που δεν τόλμησε ΠΟΤΕ να ζητήσει εξηγήσεις
από τους Μογγόλους εισβολείς της Ανατολής.
Οι 5.000 οικογένειες Ελλήνων-Κυπρίων βιώνουν την κα-
θημερινή αγωνία αν ζει ή όχι ο δικός τους άνθρωπος και σ’
αυτό το βασανιστικό ερώτημά τους δεν έχουν καμία απάν-
τηση από «επίσημα χείλη».
Το περιβόητο Σχέδιο του
Ανάν δεν «περπάτησε», οι
΄΄περιβόητες΄΄ τηλεφωνικές
επικοινωνίες Σημίτη-Μπους-
Ανάν-Κληρίδη-Τάσου Παπα-
δόπουλου-Ντενκτάς έμειναν
στην ιστορία ως ΄΄έπεα πτε-
ρόντα’’, οι συνομιλίες ΘΑ
επαναληφθούν, η «εφεύ-
ρεση» για κατάργηση της
πράσινης γραμμής έπιασε
τόπο και άρχισαν τα «γκίτ-
γκέλ». Όποιος διάβασε ένα παλαιότερο άρθρο στον
ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ του Κύπριου καθηγητού Διε-
θνούς Πολιτικής Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη, θα έβγαλε
τα συμπεράσματά του για τα οικονομικά οφέλη των Τουρ-
κοκυπρίων με την «εμπορευματοποίηση» του έρωτα των
προσφύγων Κυπρίων να επισκεφθούν ως ΄΄τουρίστες΄΄,
στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, τις εστίες τους.
Δεν ξέρω αν το πρωϊ της 20ης Ιουλίου οι Κύπριοι αδελφοί
μαςθαξυπνήσουνμετοανατριχιαστικόουρλιαχτότωνσει-
ρήνων που θυμίζουν την ημέρα αυτή.
Ίσως φέτος να μην ηχήσουν οι σειρήνες, για να μη διατα-
ραχθεί το ΄΄φιλικό΄΄ κλίμα στις σχέσεις μας με τους απο-
γόνους των Μογγόλων, όπως έγινε στο παρελθόν με τα
΄΄ζεϊμπέκικα΄΄ του ΥΠΕΞ. Τον πόνο και την ΄΄πίκρα του
Κυπριακού΄΄ δεν μπορούν να τον νιώσουν τα παχύδερμα,
οι΄΄βολεμένοι΄΄,οι΄΄διεθνιστές΄΄.Τοζουνμόνοόσοιπο-
λέμησαν, όσοι τραυματίστηκαν, όσοι έχασαν αγαπημένα
πρόσωπα και την πατρογονική τους εστία.
Οι «ρεαλιστές» (Real Politik) αντιμετωπίζουν ψυχρά τα
πράγματασαναλγεβρικόάθροισμαθετικώνκαιαρνητικών
παραμέτρων,ξεχνώνταςβέβαιαότισεμερικέςπεριπτώσεις
το άθροισμα αυτό είναι ΜΗΔΕΝ.
Κάπου γύρω μας κυκλοφορούν μερικοί από τους ΄΄νεκρο-
θάφτες΄΄ του Κυπριακού , όμως κάποτε θα δώσουν λόγο
των πράξεών τους, επειδή «Έστι δίκης οφθαλμός, ός τα
πάνθ’ ορά΄΄.
Νικόλαος Φωτιάδης
*Αφιερώνεταιστημνήμητωνσυμμαθητώνμουηρώωνπου
έπεσαν στην Κύπρο το 1974, πιστοί στον όρκο τους. Δη-
μήτρη Τσουκνίδα και Σωτήρη Τσώνο, Υπολοχαγών ΠΖ.
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
Α. Η Μάχη της Κύπρου, Ταξιάρχου ε.α Γεωργίου Σέργη.
Β. Για την Κύπρο. Υπουργείο Εθνικής Αμύνης 1998.
Γ. Οι 1619 αγνοούμενοι του 1974. Ι. Βαρνάκος, Εκδόσεις Πελαργός.
20 Ι ΟΥΛ Ι ΟΥ 1 974. ΤΟΥΡ ΚΙ Κ Η Ε Ι ΣΒΟΛ Η ΣΤ Η Ν ΚΥΠΡ Ο
( « Έρ θε ν ο Τούρ κον ο κ ακόν κι’ εκ όνε ψε ν σ τ ην χώραν »)
3

4. Είναι γνωστά τα γεγονότα της Τουρκικής εισβολής
στην Κύπρο το 1974, όπως και τα προηγηθέντα με
την ανόητη απόπειρα δολοφονίας του «Εθνάρχη»
Μακαρίου (Ο Λαός λέει «ή παπάς παπάς, ή ζευγάς
ζευγάς», αυτός δυστυχώς ήθελε να είναι και παπάς
και ζευγάς!).
Διάβασα αρκετά βιβλία για τα συμβάντα
της περιόδου αυτής, συνομίλησα με συναδέλφους
μου που πολέμησαν στην Κύπρο και το μόνο συμ-
πέρασμα που μπορώ να βγάλω είναι ότι τότε έγι-
ναν προδοσίες («Η Κύπρος κείται μακράν»,
«κοιμηθήτε ήσυχοι οι Τούρκοι έχουν άσκηση» κλπ)
αλλά και ηρωϊσμοί (διοικητές λόχων αντιμετώπι-
σαν με επιτυχία Τουρκικά Τάγματα, Έλληνες μαχη-
τάς κατέλαβαν Τουρκικά Άρματα, Έλληνας
Διοικητής Τάγματος «κράτησε» τη Λευκωσία και
δε μπόρεσαν οι Τούρκοι να την καταλάβουν κλπ).
Περισσότεροι απο δέκα συμμαθηταί μου απο την
Σχολή Ευελπίδων τραυματίστηκαν, ένας πιάστηκε
αιχμάλωτος και πέρασε του Χριστού τα πάθη στα
Άδανα και δύο άφησαν την τελευταία του πνοή
στο πεδίο της μάχης.
‘Εγιναν αθλιότητες και απο τις δύο πλευ-
ρές, ξεκληρίστηκαν οικογένειες και ακόμη σήμερα
υπάρχουν δυστυχώς αγνοούμενοι. Υπήρξαν όμως
και γεγονότα που χαρακτηρίζονται απο ανθρωπι-
σμό, συγκινητικές συμπεριφορές πολεμιστών και
πολιτών που έδειναν αγάπη στον συνάνθρωπο.
Παραμερίστηκαν μίση, εκδικιστικές ενέργειες,
βαρβαρότητες και αποδείχθηκε ότι και στην Κό-
λαση υπάρχουν στιγμές ανθρωπιάς.
Το βράδυ της 19 Ιουνίου 2020, στην Κυ-
πριακή τηλεόραση είδα σε μία συγκινητική εκ-
πομπή ένα Τουρκοκύπριο (τον Ομέρ), ο οποίος
μετά 45 χρόνια από το 74 αναζήτησε και συνάν-
τησε μια Ελληνοκύπρια (την κα. Τασούλα), η οποία
τον περιποιόταν σε Κυπριακό Νοσοκομείο όπου
νοσηλευόταν νεαρός με τραύμα στο πόδι. Ο Ομέρ
από την Μόρφο επέζησε, ενώ άλλοι Τουρκοκύπριοι
σκοτώθηκαν απο βομβαρδισμό Τουρκικού Αερο-
πλάνου και νοσηλεύθηκε μεγάλο διάστημα σε Νο-
σοκομείο της Λευκωσίας το 74, όπου εργαζόταν η
κα. Τασούλα ως καθαρίστρια.
Καθημερινά η μεγαλόψυχη Ελληνοκύπρια
περιποιόταν τον Ομέρ (που δε γνώριζε Ελληνικά
και δεν μπορούσαν ούτε να συνεννοηθούν) και αρ-
γότερα αφού πέρασαν τα χρόνια κι έκαναν και οι
δυο οικογένειες, την αναζήτησε ο πρώην τραυμα-
τίας και την επισκέφθηκε με τη σύζυγο του στο
σπίτι της, της φίλησε το χέρι, έζησαν συγκινητικές
στιγμές. Συνέβησαν και άλλα τέτοια γεγονότα (και
απο τις δύο πλευρές) τη θλιβερή αυτή εποχή που
δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνον τέρας!
*Συνιστώ να διαβάσετε το βιβλίο του Υπολοχαγού
τότε Κώστα Αργυρόπουλου «Οι Αδικαίωτοι».
Νικόλαος Φωτιάδης
20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974. «ΑΠΟΦΡΑΣ» ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ
4
Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου “Οι Επιγενόμενοι” του Κ. Αργυροπούλου
Προλογίζει ο Αντιναύαερχος ε.α. Βασίλειος Μαρτζούκος ΠΝ, Επίτιμος Διοικητής ΣΝΔ και
τέως Πρόεδρος Ελληνικού Ιστιτούτου Στρατηγικών Μελετών
Οι επιγενόμενοι Έλληνες, ψάχνοντας για πυξίδα και εθνική κατεύθυνση, δεν θα χρειασθεί να
ανατρέξουν βαθιά στον χρόνο για να συναντήσουν αυτούς που φυλάνε Θερμοπύλες και δείχνουν
τον δρόμο της τιμής στους απογόνους τους. Οι πεσόντες του 1974 καλούν τους ζώντες αλλά και
τους αγέννητους Έλληνες όπως προασπίσουν την Κύπρο μας με το μένος που θα προστάτευαν το
σπίτι και την οικογένειά τους.
Εύχομαι το παρόν βιβλίο να παραδειγματίσει και να προκαλέσει την αφύπνιση και κοινωνική
αντίδραση που θα εξαναγκάσει τα κέντρα εξουσίας να αποκαταστήσουν την μνήμη των νεκρών (και
ζώντων) των επιχειρήσεων της Κύπρου του 1974, να εμβαπτίσουν την νεολαία μας, μέσω της ορθής
παιδείας, στο ήθος στις εθνικές αξίες και παραδόσεις αλλά και να επαναφέρουν στην μνήμη τους τα
λεχθέντα του Θουκυδίδου περί της μοίρας των δυνατών και των αδυνάτων, προκειμένου να πρά-
ξουν τα δέοντα.

5. Ω… σεις σκορπισμένα της Ελλάδος διαμάντια,
ευδιήγητης ιστορίας ακτινοβολούσες μορφές.
Κάποτε, κάποιος του ουρανού χαρτογράφος,
να κοσμήσει θέλησε το σύμπαν με αρετές.
Και κει, που τον ουρανό μετρούσε,
άστραψαν τα νεφελώματα κι έσβησαν οι σκοτιές.
Της Κύπρου ήτανε η λάμψη.
Τυφλώθηκαν αισθήσεις, βουβάθηκαν φωνές.
Κι ο χαρτογράφος την Κύπρο ζήλεψε,
μόρφασε πρώτα. Ύστερα αναρωτήθηκε.
Η Κύπρος γνώριζε. Δεν άργησε. Απάντησε.
Δεν μέλλοι, ως είπε, η Κύπρος να χαθεί.
Όσο υπάρχουν Έλληνες σ’αυτή τη γη,
θα μένει κει αμάραντη, σφριγώσα, δυνατή.
Η μοίρα λέει τη γέμισε απλόχερα με δώρα.
Το πρώτο δώρο και κατάρα είναι μαζί.
Λέει είναι στο κέντρο ενός σταυρού.
Ευρώπη, Ασία κι Αφρική.
Όλες αυτές οι ήπειροι την έχουν σταυρωμένη.
Δώρο δεύτερο. Πάλι κατάρα είναι.
Ύπτια στη Μεσόγειο, σχήμα κι αφρός.
Γητεύτρα είναι, καλλονή. Πανώρια, αγαπημένη.
Της Αφροδίτης μάνα. Της ομορφιάς γεννήτρα.
Το τρίτο δώρο, κατάρα κι αυτό.
Έλληνες ζούσαν πάντοτε κι ακόμη ζουν εκεί.
Ήλθαν ωστόσο κι άλλοι. Ξένοι, κατάξενοι.
Μη Έλληνες, αλλόφυλοι. Μη συγγενείς.
Κι η Κύπρος έχει μολυνθεί.
Τύμπανα βαρβάρων ξέφρενα και πίπιζες
και σάλπιγγες και ουρλιαχτά αλλόκοτα
και ιαχές άναρθρες, απόκοσμες, κακές.
Λεηλασία είναι η αμοιβή στου Αλλάχ τ’ ασκέρι.
Κι αλλάζει η μοίρα του νησιού.
Πέφτει ο σταυρός, πέφτουν τα σύμβολα.
Πέφτουν της προσευχής τα ανάκτορα.
Ορμάει μέσα η Τουρκιά, οι ημισεληνοφόροι.
Ω… κόλαση της ανημποριάς. Που είσαι Ελλάς;
Ψυχές αφημένες στον τάφο της απόγνωσης.
Μόνος ένας Δαυίδ με χίλιους Γολιάθ.
Και τώρα ας μετρηθεί ο πόνος..
Κι οι θάνατοι, κι οι άγνοιες, κι η προσφυγιά.
Μάνα Ελλάδα σπεύσε. Πού είσαι Ελλάς;
Κι η μάνα κάμποσο δειλά, το μελετά,
μικρή βοήθεια, όχι πολλά. Λίγες ψυχές.
Ως ιστορούν, στέλλει βοήθεια για λευτεριά.
Κι ανάμεσά τους είν’ αυτοί θυσία, προσφορά,
για του μιάσματος ορίστηκαν απαλοιφή.
Εξαγνιστές. Η νιότη τους αυτό καταλαβαίνει.
Προδοσίες δεν υποπτεύεται, ούτε κατανοεί,
ούτε κατεργαριές πολιτικές κι ορθότητες νοεί.
Στην Κύπρο πήγαν σαν θηρία μανιασμένοι.
Νομίσαν, ότι ήταν από αλλοπίστους προσβολή,
γελασμένοι όμως στάθηκαν και ίσως θυμωμένοι.
Σαστίσαν οι πολεμιστές, σαν ανακάλυψαν,
ότι είναι προδομένοι.
Δεν ήταν αντιπάλου το φίλημα του Ιούδα.
Ο δεκασμός γίνηκε εδώ. Σε μας ανάμεσα.
Με όνομα γραίκικο, δόλιο και αρχομανές.
Αλλοίμονο πατρίδα μας. Παράδοξα συμβαίνουν.
Αν κι έχεις ήρωες ικάρους, ναύτες και πεζούς,
στέρηση έχεις, από ηγέτες άξιους κι ενάρετους
έλλειψη έχεις σε τολμηρούς πολιτικούς.
Τα βλέπει ο Θεός από ψηλά. Και τιμωρεί.
Τι πλέον μένει; Ποιό το δικό μας χρέος;
Μια λογική μένει σε μας. Ωδίνη γεμάτη.
Κι ακόμη χρείαν έχουμε μια προτροπή.
Την κούραση να διώξουμε την εθνική.
Τις ιδέες ν’ αγγίσουμε. Με σκέψη σοβαρή.
Να νιώσουμε Ελλάδα. Να ζήσουμε Ελλάδα.
Το γεγονός να μη ξεχνάμε. Την πρόσφατη ιστορία.
Την Κύπρο σε ξένα χέρια δεν αφήνουμε,
ούτε σε βούληση αλλότρια.
Ούτε σε όσους εκεί αποπατούν.
Δεν πρέπει να δεχόμαστε αλλοίους να ηνιοχούν.
Κι ας μην από το νού μας φύγει η σκέψη τούτη,
ότι τριγύρω μας, πρόθυμοι παρασιτούν προδότες,
αδίστακτοι, πιο επικίνδυνοι κι από το πυρ
που σαν σκοπό τους έχουν, σαν πράξη πρώτη,
να φέρουν την Ελλάδα στον γκρεμό. Στον όλεθρο.
Στο σκότος, στο ξεψύχισμα και στον αφανισμό.
Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος
Στου ς του ρκομάχου ς Σ υ μμαθητ έ ς
Κύπρος 1974
5

6. Θεσσαλονίκη, 7/9/2020
Πιστεύω ότιίσως καινα μην υπάρχειεπιστήμηπιοπολύπλοκηαπότηνεπιστήμητουχρόνου.
δημιουργήθηκε από τον
Θεό τηςορθοδοξίαςμας γιαμας τουςΧριστιανούς,όμως πότε;
Έτυχε να αναγνώσω το κείμενο: του θεολόγου Θεοδώρου Ρόκα, τον οποίο θα
παρακαλέσω και από τη θέση αυτή να μου επιτρέψει να μεταφέρω στον παρόντα διάλογο μερικά αποσπάσματα από το
διατυπωμένο εναργώς εξαίσιο πληροφοριακό υλικό του, ενισχυμένο από το στέρεο επί του θέματος σκεπτικό του. Γράφει ο
Θ. Ρόκας στις 2/1/2019: «Ο δε Μέγας Βασίλειος στην ομιλία του στην ' βεβαιώνει πως οτιδήποτε έχει αρχή, του
χρόνου μη εξαιρουμένου, είναι βέβαιο πως θα έχει και τέλος, διότι οτιδήποτε δημιουργείται είναι σίγουρο πως
και θα λάβει τέλος. Το χρονικό τέλος είναι επακόλουθο της χρονικής αρχής. Όπως ο κόσμος, έτσι και ο χρόνος
εκτός από αρχή έχει και τέλος. Και έχει τέλος επειδή έχει αρχή και έχει αρχή επειδή και αυτός με τη σειρά του αποτελεί
δημιούργημα του μόνουΔημιουργού. Όπως η αρχή του χρόνου συμπίπτει με την αρχή του κόσμου, έτσι και το τέλος
του χρόνου συμπίπτει με το τέλος του κόσμου. Η δημιουργία του χρόνου θα πρέπει να αναζητηθεί στο πρώτο κεφάλαιο του
βιβλίου της Γενέσεως και κατ΄ επέκταση ολόκληρης τηςΑγίας Γραφής (Παλαιά και ΚαινήΔιαθήκη), όπου γίνεται λόγος για
τη δημιουργία του κόσμου. Σύμφωνα με το Γεν. 1,1 φράση: Στο στίχο
αυτό αποκαλύπτεται πως κόσμος και χρόνος δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα και ήλθαν από την ανυπαρξία στην ύπαρξη από
τονπάνσοφο,παντοδύναμο καιάχρονοΤριαδικόΘεό…»
. Λέει κι άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα ο κ. Ρόκας. Έχω διαβάσει κι εγώ το κείμενό του και το βρήκα υπέροχο. Πολύ
περισσότερο και διότι …συγγενεύει το ονοματεπώνυμό του με αυτό του αείμνηστου πρωτοεξαδέλφου του συμμαθητή μας
Βασίλη Ροκκά, Λοχαγού Θεοδώρου Ροκκά που εφονεύθη στην Κύπρο. Ερανίζομαι και παραθέτω κάποιες μικρές
παραγράφους προς δόξαν Θεού και τέρψιν του ανθρώπου για την καταγωγή του: «Μέσα σε αυτό, το μικρό σε έκταση,
βιβλικό χωρίο (' Γεν. 1,1) καταδεικνύεται περίτρανα το θεμελιώδες
τρίπτυχο του βιβλικού κοσμοειδώλου, δηλ. η χρονικότητα ), η δημιουργικότητα (' ) και η
προσωποκεντρικότητα (' ). Το ' αποτελεί σημείο οριακό, δηλ. σημείο από το οποίο ο κόσμος και ο χρόνος,
μέσω του θείου προστάγματος, έρχονται από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Σύμφωνα με τον Προκόπιο Γαζαίο (ρήτωρ και
ερμηνευτής των Αγίων Γραφών, η φράση '' '' υποδηλώνει το χρόνο, η δημιουργία του οποίου
σηματοδοτεί τη δημιουργία όλων των κτισμάτων, γι΄ αυτό και ο χρόνος ως κτίσμα και δημιούργημα προηγείται όλων των
κτισμάτων ακόμα και του κόσμου με ελάχιστη χρονική διαφορά. Ο δε Μέγας Βασίλειος σημειώνει πως πρώτα
δημιουργήθηκεοχρόνοςκαιακολούθησεηδημιουργία τουκόσμου ώστενα μη θεωρηθεί οκόσμος ως άναρχοςκαιαιώνιος.
(Ενσυρματικοί διάλογοι)
Των Αθανασίου Γαληνού(Α.Θ.) και Παντελή Γιαννακόπουλου(Π.Α.)
ΑΘ. ''Χρόνος και Δημιουργία''
' ''
''
'' ''
''
''
'' ''.
ΠΑ
' ''
(« » ' ''
' '' ' ''
─
─
ξαήμερο
ν χρόν ''
ν χρόν
ν
χρόν
Ο Θε ς ν ρχ ποίησεν τ ν ο ρανόν κα τ ν γ ν
ν ρχ ποίησεν Θε ς τ ν ο ρανόν κα τ ν γ ν
έν ρχ ποίησεν
Θε ς ν άρχ
-528 μ.Χ., ) ν ρχ
ΠΑ
ΑΘ
''σκληρό'' ''ατίθασο'' 'ο χρόνος ''
ΠΑ ''από Θεού άρξασθαι''
Τί είναι ο χρόνος;» «Αν δε με ρωτά κανείς, γνωρίζω.Αν, όμως, θέλω να το
εξηγήσω σε κάποιον που με ρωτά, δε γνωρίζω. Αλλά σε κάθε περίπτωση τολμώ να πω πως τούτο γνωρίζω: Αν τίποτε δεν
τελείωνε, δε θα υπήρχε παρελθόν. Αν τίποτε δεν πλησίαζε, δε θα υπήρχε μέλλον. Αν τίποτε δεν υπήρχε, δε θα υπήρχε και
παρόν. Όμως, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού τo παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει
έρθει ακόμη; Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δε θα ήταν χρόνος αλλά
αιωνιότητα. Αλλά, αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πώς μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει;
Υπάρχει, μόνον γιατί κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Το μόνο, λοιπόν, που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι ο
χρόνος οδηγεί στη μη-ύπαρξη»
. Φίλτατε Αθανάσιε, το θέμα, που μου πρότεινες να επεξεργασθούμε, μου προκαλεί δέος. Είναι τόσο περίπλοκο, τόσο
πολυδαιδαλώδες και ταυτόχρονα τόσο ενδιαφέρον, γοητευτικό, αλλά και νοητικά θελκτικό και συνάμα εις βάθος δυσπρόσιτο,
που διστάζει να το προσεγγίσει κανείς, αφού η αίσθηση του τεντωμένου σχοινιού, πάνω στο οποίο ακροβατείς (σχοινοβατείς, αν
θέλεις) με βοηθό (οδηγό) το σύνολο των μέχρι τούδε γνώσεών σου, σου προκαλεί έναν απόκοσμο φόβο για την ανά πάσα στιγμή
απώλεια της αυτοκυριαρχίας - ισορροπίας σου και την μοιραία συντριβή σου στα βράχια του όλεθρου και κατ' επέκταση της
ανυπαρξίας.
. Με κάνεις να νιώθω ένοχος για την επιλογή μου, πλην έχω την εντύπωση ότι σε δελεάζουν τα δύσκολα. Είναι ένα
πράγματι και … θέμα ' και τα περί αυτόν, αλλά ευελπιστώ να το αντεπεξέλθουμε επιτυχώς, αν
επιστρατεύσουμε τις εμπειρίες μας και τις κάποιες γνώσεις μας. Ας κάνουμε λοιπόν τον Σταυρό μας και ας προχωρήσουμε. Με
τηβοήθειατουΘεού,όλαθαπάνεκαλά.
. Έχεις δίκαιο. Απόδειξη ότι, το δίδει την ώθηση για την πρώτη αξιοπρόσεκτη απάντηση στο
ερώτημα: « δια στόματος του Αγίου Αυγουστίνου:
Εξομολογήσεις
─
─
─
(Αγίου Αυγουστίνου, , XI, 14.). Πάντως, ο χρόνος
465 Γάζα
6

7. ΑΘ
την έννοια του χρόνου. Πρόκειται για
''τί είναι χρόνος''.
“τί είναι
χρόνος”.
ΠΑ θέλω να πω τον από δύο στίχους αποτελούμενο
«Μήπως ο χρόνος είναι παραίσθηση και ως εκ τούτου δεν υπάρχει; Κι αν δεν υπάρχει, πού κρύβονται οι
αναμνήσεις και η ιστορία μας;»,
«Το τέλος του χρόνου»
«φόρμα»,
«Πλατωνία»:
«μονοπάτια»
«τώρα» «Πλατωνίας»
ΑΘ ''Πλατωνία!'' πλατωνίδης, πλατωνίκη, πλατωνικός,
«Ποια είναι η φύση του χρόνου; Είναι ορθό να βλέπουμε τον χρόνο να κυλά; Κι αν συμβαίνει
κάτι τέτοιο, κυλά από το μέλλον στο παρελθόν με την ανθρωπότητα κολλημένη σαν βάρκα στη μέση του
ποταμού; Ή μήπως κυλά από το παρελθόν προς το μέλλον, παρασύροντας τη βάρκα με τη ροή του;
''μεταφορική''
Τι είναι εκείνο που συνηγορεί υπέρ της ασυμμετρίας μεταξύ παρελθόντος και
παρόντος; Υφίσταται η άχρονη ύπαρξη ή μήπως η ύπαρξη γίνεται αντιληπτή μόνο μέσα στα όρια του χρόνου
. Τις άλλες, ανακάλυψα ένα παρόμοιο κείμενο με τίτλο:
Σε
κάποια από τις σελίδες του ο καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Νeil Johnson αναλαμβάνει να
απαντήσει στο ερώτημα
. Γιατί όμως προς τα
εμπρός; Και γιατί σταθερά;
, λέει ο Νeil Johnson και παρακάτω διευκρινίζει
Θυμάμαι και πόσο πολύ επέμενε στις πολλές πλέον κλίμακες μέτρησής του στην παρούσα επιστημονική συγκυρία.
κατέληγε σε κάθε συζήτησή του,
. Και συμπλήρωνε: «Μπορεί να μάθαμε να μετράμε με απόλυτη ακρίβεια το
χρόνο, όμως στα χρόνια που πέρασαν οι επιστήμονες δεν κατόρθωσαν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα
Ελπίζω,ωστόσο,πωςθατακαταφέρουν σταχρόνιαπουέρχονται…».
. Τον δίστιχο ( , μην είστε έτοιμοι να με κατασπαράξετε…)
αφορισμό, που έγινε πρόσφατα viral και τον κατέγραψα με ερυθρά στοιχεία στο βιβλιαράκι των διακεκριμένων
σημειώσεών μου, δεν σημαίνει ότι τον αποδέχομαι τελεσιδίκως, χωρίς αντίλογο και επιφυλάξεις. Νοηματοδοτεί μεν την
φράση:
πλην -υπό προϋποθέσεις- τελεί υπό αίρεση. Όπως και ο συντάκτης του, πιστεύω κι εγώ,
ότι η διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον θα αποκαλυφθεί, μόνον όταν πιστεύσουμε άπαξ δια παντός, ότι
χρόνος δεν υπάρχει.Αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν άλλαζαν ριζικά όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για τη λειτουργία
του Σύμπαντος , πιστεύει ο Τζούλιαν Μπάρμπουρ, φυσικός, ο οποίος μέσα από το βιβλίο του
(«Τhe end of time»), κάνει λόγο για τη θεωρία τουΑϊνστάιν, περί σχετικότητας, στην οποία υπάρχουν υπαινιγμοί πως στο
Σύμπαν δεν υπάρχει χρόνος. Για να εξηγήσει τη θεωρία του οΑμερικανός φυσικός δημιούργησε μία την οποία
ονόμασε εκείδιακρίνεται η εικόνα τηςαιωνιότητας, η οποίαξεφεύγει απότην πεποίθησηπως ο χρόνος είναι
ένα ποτάμι, που μας φέρνει από τη γέννηση στον θάνατο. Στη φόρμα του Μπάρμπουρ δεν υπάρχουν συγκεκριμένα
και οι άνθρωποι δεν είναι όντα που εξελίσσονται από τη μία στιγμή στην άλλη. Αντίθετα, υπάρχουν πολλά
μέσα στα οποία βρίσκεται μια εκδοχή για τον καθένα μας. Κάθε σημείο της έχει ένα μονοπάτι, μία
πιθανότητα.Καιεκείτελειώνουν όλα.
. , ίσως κ.λπ., προφανώς από την ίδια ρίζα που αρύεται
την ετυμολογία του και το όνομα του μεγάλου μας φιλοσόφου, του Πλάτωνος . Όροι θαρρείς
μυστηριακοί και …εσώτερης δυναμικής, που αναδύονται μέσα από την πρωταρχική αρχέγονη πρωθ-ύπαρξη και
συνδέουν την μεταφυσική με την φυσική, το νοητό με το απερινόητο, το θείον με το γήινο, το υπερβατικό με το
εμπειρικό, το αισθητό με το υπεραισθητό…, για να χρησιμοποιήσω κι' εγώ -όπως συχνά πράττεις εσύ- όρους
ασύλληπτης νοηματικότητας, δηλαδή ακατανόητους, …αδοκιμότερους και από τους δικούς σου. ,
υποστηρίζει ο άγνωστος συντάκτης της βικιπαίδειας
Από την άλλη,
συχνά αναρωτιέται ο άνθρωπος στο εύρος του χρονικού διαστήματος, που διήνυσε από την πρωταρχική εμφάνισή του
μέχρι και σήμερα:
Δύσκολα
ερωτήματα ή πολύ αφηρημένα για να απαντηθούν και να μας ωθήσουν να απορρίψουμε τη εικόνα του
χρόνου ως ροή. Αν, ωστόσο επιθυμούμε να απορρίψουμε την εικόνα της ροής, πώς μπορούμε να συλλάβουμε το
πέρασμά του; Τί είναι αυτό που διακρίνει το παρελθόν από το παρόν ή το μέλλον, ή μήπως δεν υφίσταται
αντικειμενική διάκριση και ο χρόνος είναι μια ενιαία οντότητα που αποκαλείται παρόν; Τί είναι αυτό που δίνει στο
χρόνο την κατεύθυνσή του;
«
Μπορούμε να μετρήσουμε το χρόνο αντίστροφα; Και πώς ακριβώς θα
μπορούσε να γίνει αυτό; Καθένας από εμάς, σε κάποια στιγμή της καθημερινότητας, τα βάζει με το χρόνο. Πολλοί θα ήθελαν
να μπορούσαν να τον σταματήσουν και άλλοι να τον βάλουν να τρέξει μπροστά. Κι αν δεν υπήρχε ο χρόνος; Δεν θα υπήρχε
τίποτε. Ούτε μέρα, ούτε νύχτα, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πρωτοχρονιά… Η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο είναι μια σχέση
αγάπης-μίσους, μα όσες κι αν υπάρξουν εκείνος προχωρεί ασταμάτητα προς τα εμπρός»
«Αυτά είναι πολύπλοκα αλλά και κυρίαρχα ερωτήματα, στα οποία οι επιστήμονες ακόμα
παλεύουν να απαντήσουν» : «Από μαθηματικής άποψης, ο χρόνος είναι
ακόμημία ,όπωςοχώρος.Μιαδιάστασηπολύ πιομυστηριώδηςκαισυναρπαστικήόμως».
«Με τον χρόνο…»
«…ασχολήθηκε τόσο η όσο και η ,
διαμορφώνοντας ενίοτε αντιφατικές απόψεις για το νόημά του. Επί της ουσίας οι διαφοροποιήσεις δεν αφορούν στις
μονάδες μέτρησης του χρόνου αλλά στο αν ο χρόνος, ως οντότητα, είναι δυνατόν να μετρηθεί ή αποτελεί τμήμα του
μετρητικού συστήματος.
.
«
''συγκρούσεις''
“διάσταση”
«Συνυπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι μέτρησής του», «από τον αστρονομικό
χρόνο μέχρι τα δέκατα του δευτερολέπτου»
Επί του παρόντος, ο χρόνος νοείται ως θεμελιώδης ποσότητα και όπως οι άλλες
θεμελιώδεις ποσότητες - και - καθορίζεται μέσω της . Συνεπώς, είναι »
;».
Τί είναι ο χρόνος – Η μυστηριώδης γοητεία των
δευτερολέπτων που … τρέχουν (14/1/2020), που με βοήθησε να συμπληρώσω τις ελλιπείς πράγματι γνώσεις μου
γύρω από υλικό σεμιναρίων επιμόρφωσης εκπαιδευτικών Γ' Λυκείου.
φιλοσοφία επιστήμη
χώρος μάζα μέτρησης μέγεθος
(428-347 π.Χ.)
7

8. ΠΑ
ΑΓ αρχέγονου έσχατου χρόνου,
Καρλ Λέβιτ
Μίρτσεα Ελιάντε (13/3/1907-22/3/1986)
'Εμείς, ο χρόνος, η Γη και ο Δημιουργός''
. Με εντυπωσιάζουν αυτά που κατέγραψες στις σημειώσεις σου και καταθέτεις στη συζήτησή μας με σαφήνεια. Θα ήθελα κι εγώ με
τη σειρά μου να προσθέσω επί πλέον τα παρακάτω, από την από κοινού εργασία των επίκουρων καθηγητών αστροφυσικής
ατά τους Δρς
. «Η σύλληψη του και του ως των δύο πόλων της ίδιας ιστορίας, υποστηρίχθηκε από δύο σημαντικές
μελέτες, όπως το του (9/1/1897-26/5/1973)
και του .Το αίνιγμα του χρόνου είναι εν μέρει το
αίνιγμα της έναρξης, γιατί εκεί βρίσκεται η βάση του παρελθόντος. Η έναρξη είναι το παρελθόν. Ωστόσο, καθημερινά γίνεται μια νέα
έναρξη μέσα στην περιοδική κίνηση της ημέρας. Το σύνολο όλων αυτών των επαναλαμβανόμενων ενάρξεων το αποκαλούμε χρόνο.
Ζούμε στο χρόνο και καθημερινά βιώνουμε τη νέα έναρξη σε κάθε έργο, που αναλαμβάνουμε να εκπληρώσουμε. Εκείνο που λείπει κατά
την άποψή του είναι το γεγονός ότι η ανθρωπότητα δεν κατανοεί τη μαγεία της νέας έναρξης, δηλαδή την αέναη μετάβαση από το
παρελθόν στο παρόν…Εδώ χρειάζεται να θυμηθούμε τον περίφημο διαχωρισμό του Ανρί Μπεργκσόν (18/10/1859-4/1/1941) ανάμεσα
στο χωροχρόνο και τον καθαρό χρόνο. Ο χωροχρόνος είναι ο χρόνος των ρολογιών μας, μια υβριδική έννοια που προκύπτει από την
εισβολή της ιδέας του χώρου στην επικράτεια της καθαρής συνείδησης. Πρόκειται για την εμπειρία του χρόνου, έτσι όπως την οργανώνει
ο άνθρωπος στο χώρο, ως ακολουθία χρονικών μονάδων. Στην πραγματικότητα αυτές οι χρονικές μονάδες δεν υπάρχουν, γιατί ο χρόνος
είναι μια μελωδία, ένα ποτάμι. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός ότι κυλά μέσα από τα χέρια μας σαν νερό, είναι αψηλάφητος,
όπως το έθεσε ο άγιοςΑυγουστίνος.Δεν υπάρχει σταθερό παρόν. Είτε είναι ήδη παρελθόν ή είναι ακόμη μέλλον. Όταν λέμε ότι είναι δέκα
και μισή δεν είναι πια δέκα και μισή. Ένα ισχυρό ρεύμα μεταφέρει την ανθρωπότητα στο ποτάμι του χρόνου. Ο άνθρωπος είναι
προσωρινός, φευγαλέος, καθώς δεν μπορεί να αδράξει σταθερά ένα σημείο και να αντισταθεί στο ρεύμα. Ο άνθρωπος των δέκα και μισή
δεν είναι ίδιος με τονάνθρωπο των έντεκα.Στηνπραγματικότηταείμαστεοχρόνος!
Θα ολοκληρώσω την παρέμβασή μου στους ΑΣΥΡΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ με τίτλο ' ,
συμπληρώνοντας λίγες, τις τελευταίες γραμμές για το παρόν θέμα, ερανιζόμενος από την γνωστή εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου.
Πρόκειται για
μια στηνπαρούσαπραγματικότητα).
του
πανεπιστημίου Αθηνών Μάνου Δανέζη (Μ.Δ.) και Στράτου Θεοδοσίου (Σ.Θ.): «
τετραδιάστατη συμπαντική
πραγματικότητα,αυτήντου
'Nευτώνειο Xρόνο''
(Μ.Δ.) και (Σ.Θ.)
Οι τεχνικές της μέτρησης του χρόνου, όπως τον
αντιλαμβανόμαστε εμπειρικά μέχρι σήμερα, είχαν φτάσει σε υψηλό επίπεδο τελειότητας, όταν ο Aϊνστάιν
, ήρθε να σαρώσει το γαλήνιο και τακτικό σύστημα χρόνου, που δόμησε ο Nεύτωνας, διατυπώνοντας την
Σύμφωνα μ' αυτήν, ο χρόνος δεν αποτελεί πλέον μία σταθερή, ακατάπαυστα ρέουσα ουσία, αλλά ένα σχετικό μέγεθος,
που η τιμή του εξαρτάται από την ταχύτητα του παρατηρητή. O Aϊνστάιν, επαναφέροντας σε εφαρμοσμένη μορφή, την παλαιά
φιλοσοφική άποψη της αναπόσπαστης ενότητας χώρου και χρόνου, και ανάγοντας, ουσιαστικά πλέον, τον χρόνο στα επίπεδα μιας
τέταρτης διάστασης, αντικαθιστά τον τρισδιάστατο κόσμο που μας περιβάλλει με μια νέα
Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος, όπως αναδύεται από τη νέα αυτή φυσική θεωρία,
έχει νόημα μόνον όταν συνδέεται με την έννοια του χώρου. Mελετώντας τις θεωρητικές σχέσεις, που περιγράφουν το νέο αυτό
πρόσωποτουΣύμπαντος,παρατηρούμετοεξήςεκπληκτικό:Ενώο γιαταχύτητεςπουπροσεγγίζουνήφθάνουν
θεωρητικά την ταχύτητα του φωτός είναι στην ουσία μια νέα διάσταση υποκείμενη, ανάλογα με τις συνθήκες, σε συστολές και
διαστολές, για πολύ μικρές ταχύτητες, σαν αυτές που παρουσιάζονται πάνω στη Γη, ταυτίζεται με τον ' , που -
μετρούμενοςσεώρες,ημέρες,μήνες,χρόνια-διευκολύνειτηνκαθημερινήμαςζωή»…
Ίσως είχε δίκιο ο Ίσιντορ Ισαάκ όταν διατύπωνε την άποψη ότι:
Γερμανού φιλοσόφου (σπουδαστή του Μάρτιν
Χάιντεγκερ)
(Albert Einstein, 1879-
1955)
. Φοβερό το σκεπτικό του ιδιοφυούς Αϊνστάιν! «
Pάμπι (29/7/1898-11/1/1998,Bραβείο Nόμπελ Φυσικής το 1944),
. Θα ήθελα να κλείσω το παρόν πόνημα με το κειμενάκι που ακολουθεί, μέρους της απίστευτα όμορφης εργασίας των δύο
προαναφερθέντων Ελλήνων επιστημόνων, όμως σκέφθηκα να αφήσω την φροντίδα αυτή στον Θανάση. Κάποια ενδιαφέροντα
στοιχεία για την έχει συγκεντρώσει τους παρελθόντες ενιαυτούς, προκειμένου να προβεί κάποτε στην έκδοση
πολυσέλιδου σχετικού πονήματος και θεώρησα ότι θα ήταν δικαιότερο και τιμιότερο, με αυτά να περατώσουμε τους δεύτερους στη
σειρά ΑΣΥΡΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑ ΛΟΓΟΥΣ μας… Κ
Eιδική Θεωρία της
Σχετικότητας.
χωροχρόνου…».
ΑΘ
''XρόνοςτουAϊνστάιν''
«με
την ανάπτυξη της Φυσικής η έννοια του χρόνου έχει γίνει τόσο ασαφής, ώστε κανένας δεν είναι πια βέβαιος ότι ισχύει η συμμετρία
τωνφυσικώννόμωνανάμεσαστοπαρελθόνκαιτομέλλον».
ΠΑ
''έννοια του χρόνου''
«Ο χρόνος δεν είναι κάτι έξω και γύρω από εμάς, κάτι που μας
περιβάλλει. Εμείς, η ύπαρξή μας, είναι ο ίδιος ο χώρος και ο χρόνος, καθώς και η περιέχουσα το χρόνο και το χώρο οντότητα. Ο χώρος, όπως
και ο χρόνος, για τον άνθρωπο δεν έχουν διάφορη εξωτερική υπόσταση, αφού αυτός ο ίδιος αποτελεί αυτή καθεαυτή την ύπαρξή τους. Ο
άνθρωπος δεν αποτελεί μέρος του χωροχρόνου, αφού ο χωροχρόνος είναι ενιαίος και δεν μερίζεται, αλλά ταυτίζεται με αυτόν. Για το λόγο
αυτό, η ανθρώπινη φύση θα πρέπει να είναι, από άποψη μέτρησης, άχρονη, αιώνια και πανταχού παρούσα, άσχετα αν αυτό δεν γίνεται
κατανοητόμέσω τωνεπιλεκτικάαναπτυχθεισώναισθήσεώνμας».
Νόημα στην Ιστορία
Ο μύθος της αιώνιας επιστροφής
«Η
αρχή του κόσμου, της ανθρωπότητας, η αρχή της ζωής και του θανάτου, του ζωικού και του φυτικού βασιλείου, η αρχή του κυνηγιού
και της καλλιέργειας, η αρχή της φωτιάς, της λατρείας, των μυητικών τυπικών και των θεραπευτικών δυνάμεων είναι γεγονότα
απομακρυσμένα στο χρόνο. Εκεί έχει τα θεμέλιά της η σημερινή ζωή και από εκεί αντλούν την καταγωγή τους οι σύγχρονες
κοινωνικές δομές. Οι θείες ή υπερφυσικές οντότητες, που δραστηριοποιούνται στο μύθο, τα κατορθώματά τους, οι μοναδικές τους
περιπέτειες, όλος αυτός ο θαυμαστός κόσμος είναι μια υπερβατική πραγματικότητα, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
sinequa non (= -ήσυνθήκη-απαραίτητηπροϋπόθεση
ΑθανάσιοςΓαληνός
ΠαντελήςΓιαννακόπουλος
8

9. Αφού οι Ελληνες έχουν αποκοπεί από
τις ρίζες τους, Κνωσσό, Μυκήνες,
Απέλλα, Ακρόπολη, Αγιά Σοφιά, με
την αρρωστημένη δήθεν μαρξιστική
υποκουλτούρα, που έχει εξοβελίσει
την ιστορικά τεκμηριωμένη συνέχεια
του έθνους τους από τα σχολεία και τα
ΑΕΙ, κάθε βάρβαρος γείτονας μπορεί
να τους φτύνει ανενόχλητος.
Και να τους φτύνει ο πιο απολίτι-
στος λαός του κόσμου, που στα 600
χρόνια παρουσίας στην κατακτημένη
περιοχή που ζεί δεν έχει παράξει
ΟΥΤΕ ΕΝΑ δείγμα πολιτισμού, ζώντας
στα αρχιτεκτονήματα των λαών που
κατέσφαξε, αντιγράφοντάς τα, πλέ-
κοντας, γνέθοντας, ζωγραφίζοντας
αυτά που έκλεψε από τους αυτόχθονες
και τους γείτονες που κατέσφαξε, και
προσευχόμενος στα ακριβή αντί-
γραφα των ναών που εσύλησε. Πα-
ρουσιάζοντάς τα για δικά του.
Ο πιο βάρβαρος εν ζωή λαός του
πλανήτη, που ζεί με τη βία και για τη
βία σε βάρος όλων των γειτόνων και
των αυτοχθόνων, που δεν έχει μάθει
ποτέ τι θα πεί δημοκρατία και που ζεί
σε μια διαρκή στρατοκρατική δικτατο-
ρία επί 600 χρόνια, αντιμετωπίζεται
από τις δειλές, ανάξιες, φοβικές ελλη-
νικές κυβερνήσεις σαν άκακο αρνί ή
σαν γιγαντιαίος λύκος, ενώ δεν είναι
παρά ένα συνονθύλευμα θρασύδειλων,
που υποχωρεί τρέχοντας κάθε φορά
που βρίσκει μπροστά του λαούς και
στρατούς οργανωμένους και αποφασι-
σμένους. Ένας λαός μοναδικός που
μισείται από όλους ανεξαιρέτως τους
γείτονές του, από όλους τους Άραβες
και από όλους τους ομόθρησκούς του
πλήν Πακιστανών.
Αυτός ο λαός και οι ηγέτες του, που καταλαβαίνουν
και σέβονται μόνο μία γλώσσα, αυτή της πυγμής, αν-
τιμετωπίζονται ως φόβητρα από τις δειλές και ανά-
ξιες ελληνικές κυβερνήσεις. Οι οποίες ξερριζώνουν
τα ελληνόπαιδα από τις πατριωτικές τους ρίζες, υπο-
τάσσοντας την παιδεία στα σχολεία και στα πανε-
πιστή μια σε ένα τυφλωμένο από φανατισμο, τάχα
διεθνιστικό και έτσι ανιστόρητο, καθηγητικό κατε-
στημένο, διδάσκοντας την ασυνέχεια του ελληνικού
έθνους (με την Επιτροπή Αγγελοπού-
λου να ετοιμάζεται να εμφυσήσει
αυτή την αρρωστίλα σε όλο το λαό)
και κόβοντας τα Ομηρικά, τον Περι-
κλή, την ελληνικότητα του Βυζαντίου
από τη μετεπαναστατική Έλλάδα. Δι-
δάσκοντας διαρκώς τον φόβο του
1897 ως πρότυπο. Μάλλιασε η
γλώσσα τους μ’ αυτό.
Όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο
από το να λειτουργούν σαν πέμπτη
φάλαγγα στην πολιτική και στα σχέ-
δια της Άγκυρας. Που θέλει απέναντι
έναν λαό ευνουχισμένο και αποβλα-
κωμένο σε μιά νεοφιλελεύθερη και
μαρξιστική ανθρωπολογική μάζα με
αποκλειστικές αξίες τα λεφτουδάκια
και την επιβιωσούλα. Γιατί και οι δυό
αυτές απόψεις έχουν κοινή μήτρα.
Κατάντημα προγόνων φτωχών, που
είχαν την τιμή και την υπόληψη και
την υπερηφάνεια πιο πάνω από την
καλοπέραση.
Οι Έλληνες δεν απειλούνται από τα
τουρκικά στίφη. Από τους Έλληνες
κυβερνήτες τους και εκπαιδευτές
τους απειλούνται. Δεν έχουν καμιά
αξιοπρέπεια ως λαός με ιστορία και
πολιτισμό πάνω από 4.000 χρόνια
στη λεκάνη της Μεσογείου. Καμιά
γνώση για τις ρίζες τους και τις υπο-
χρεώσεις που εγείρουν αυτές οι ρίζες
απέναντι στούς εαυτούς τους, τους
άλλους λαούς της γης και τους γείτο-
νες. Καμιά πυγμή και αξία.
Δέντρα χωρίς βαθειές ρίζες.
Αυτό διδάσκονται ότι είναι, αλλά και
να είναι, οι νεοέλληνες.
Γι’ αυτό έχουν καταντήσει καρπα-
ζοεισπράκτορες της εγχώριας, γειτο-
νικής και διεθνούς σκηνής εδώ και δεκαετίες.
Αναξιοπρεπείς και τρεμάμενοι από το φόβο τους.
Ψάχνοντας να βρούν πώς θα κυκλοφορούν σκυμμέ-
νοι για να καταναλώνουν, αντί να περπατάνε όρθιοι
μαχόμενοι σε κάθε πόλεμο. Επειδή η ζωή είναι ένας
διαρκής πόλεμος. Και για μοναδικό βραβείο έχει την
αυτοεκτίμηση, τη γενναιότητα και την αξιοπρέπεια.
Που έχεις και που έχεις διδάξει. Μ’ αυτά, σε θάβουν
οι δικοί σου. Αλλιώς, σε θάβουν οι άλλοι.
Ούτε Αγία έχουμε, ούτε Σοφία.
Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης
http://roykoymoykoy.blogspot.gr/
http://www.antibaro.gr
9

10. Από τον Βασίλειο Ροκκά με την προτροπή
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ
ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ
[ Ένας αρχηγός (αρχιστράτηγος) δεν είναι
καλυμμένος ευθύνης από μια διαταγή του
υπουργούήτουπρωθυπουργούπουβρίσκε-
ταιμακράντουπεδίουτωνεπιχειρήσεωνκαι
γνωρίζει άσχημα, ή δεν γνωρίζει την τελευ-
ταία κατάσταση των πραγμάτων.
Πρώτον:
Κάθε αρχηγός (αρχιστράτηγος) που ανα-
λαμβάνει να εκτελέσει ένα σχέδιο το οποίο
βρίσκεικακόκαικαταστροφικό,είναιεγκλη-
ματίας. Οφείλει να κάνει ένσταση να επιμεί-
νει στην αλλαγή του σχεδίου και τέλος να
υποβάλλει την παραίτησή του παρά να γίνει
όργανο του ολέθρου των ανδρών του.
Δεύτερον:
Κάθε στρατηγός που, έπειτα από ανώτερες
διαταγές, διεξάγει μια μάχη έχοντας την βε-
βαιότηταότιθατηνχάσειείναιεγκληματίας.
Τρίτον:
Έναςαρχηγός(αρχιστράτηγος)είναιοπρώ-
τοςαξιωματικόςτηςστρατιωτικήςιεραρχίας.
Ο υπουργός και ο πρωθυπουργός δίνουν
οδηγίες στις οποίες οφείλει να συμμορφώ-
νεται ολόψυχα και συνειδητά, όμως αυτές οι
οδηγίες δεν είναι ποτέ στρατιωτικές διατα-
γές και δεν απαιτούν παθητική υπακοή.
Τέταρτον:
Ακόμη και μια στρατιωτική διαταγή δεν
απαιτεί παθητική υπακοή παρά μόνον όταν
δίνεται από κάποιον ανώτερο που, ευρισκό-
μενος στο πεδίο των επιχει-ρήσεων την
στιγμή που την δίνει, έχει επίγνωση της κα-
τάστασηςτωνπραγμά-των,μπορείναακού-
σει τις διαφωνίες και να δώσει εξηγήσεις σε
εκείνον που οφείλει να εκτελέσει την δια-
ταγή. ]
Το θάρρος που είναι απαραίτητο σε όλους
(πολιτικούς-στρατιωτικούς και λοιπούς)
είναιεξολοκλήρουΗΘΙΚΟ.Δενείναιποτέ
καρπός του εθισμού στους κινδύνους. Αυτό
το θάρρος είναι πολύ σπάνιο και παρά τις
απρόοπτεςκατά-στάσειςαφήνειωστόσοτην
ελευθερίαπνεύματος,κρίσηςκαιαπόφασης.
ΝΑΠΟΛΕΩΝ Ο ΜΕΓΑΣ
(Εγχειρίδιο Πολέμου
Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ 1993)
10
Aπό τον Βασίλειον Ροκκά τον τονισμό των σημείων των καιρών
Το παρακάτω απόσπασμα το άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή του
Γιάννη Καλαμίτση στο ραδιοφωνικό σταθμό “REALFM” την 8η Ια-
νουαρίου 2012.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Το 1960 ομιλητής, κατά την εορτάσιμο ημέρα για την Επέτειο της
28ης Οκτωβρίου 1940, στην Ακαδημία Αθηνών είναι ο Στρατής Μυ-
ριβήλης.
«…..Είχε οργανωθεί, κατά τη διάρκεια του αγώνος, υπηρεσία με-
ταγγίσεως αίματος απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα ένα
φίλο γιατρό σ’ αυτή την υπηρεσία και πήγαινα κάπου-κάπου να τον
δω και να τα πούμε.
Ο κόσμος έκαμε κάθε μέρα ουρά γιά να δώσει το αίμα του για τους
τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παι-
διά που περίμεναν τη σειρά τους. Μία μέρα, λοιπόν, ο επί της αι-
μοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στη σειρά των αιμοδοτών που
περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
- Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;
Ο γέρος απάντησε δειλά:
- Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξή-
γησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
- Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι
καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους. Σκο-
τώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου
είπαν πως οι δύο, πήγαν από αιμορραγία.
- Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που
μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα έχουν οι για-
τροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου.
- Άιντε, πήγαινε γέρο μου, μου είπε κι ας είναι γιά την ψυχή των
παιδιών μας.
- Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».
Και συνέχισε ο Στρατής Μυριβήλης
Αυτά δεν είναι ιστορίες, είναι ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ. Εδώ δεν
έχουμε ένα συμβάν Ηρωϊσμού. Ανέβηκαν ψηλότερα ο Γέρος και η
χαροκαμμένη Γερόντισσα η γυναίκα του. Τρία Παιδιά χαλαλίζουν
για την Πατρίδα, αγόγγυστα, χωρίς να τά βάζουν με τον Θεό, με το
Κράτος, με τον Πόλεμο. Ο Λεβεντόγερος, προσέρχε-ται να δώσει, να
αδειάσει το βασανισμένο και πικραμένο του κορμί από το λιγοστό
δικό του αίμα.
Το κοινότοπον, «..Μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος..»,
εδώ το κατανοούμε. Έφτασε πολύ ψηλά στην κλίμακα, ο Γερο-Έλ-
ληνας, στην κορυφή της. Στο «..Ου λογίζεται το κακόν.., στο πάντα
πιστεύειν, πάντα υπομένειν, πάντα ελπίζειν..».
Δεν έχουμε εδώ τον κανόνα της αρετής, που μας παρέδωσε η Αρ-
χαία Ελλάδα. Είναι η Αγάπη και αύτη απογνώσεις αναιρεί. Ανδρεί-
ους μπορεί να βγάζει κάθε Πατρίδα, «ΑΓΙΟΥΣ, όμως, ΜΟΝΟ Η
ΕΛΛΑΣ ».
(«..Ου λογίζεται το κακόν.. Απόστολος Παύλος Προς Κορινθίους Α’
Επιστολή Κεφ. 13 4 – 8)

11. Άλλο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Μια Ιστορία, Ένα Παραμύθι
Του Μάνου Χατζιδάκη.
Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε ένα
νησί όπου ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί
ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και
όλα τα’ άλλα συναισθήματα.
Μια ημέρα έμαθαν ότι, το νησί τους θα βού-
λιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους
και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη, ήταν η μόνη πού έμεινε πίσω.
Ήθελε ν’ αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν
το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε
να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο πού περνούσε με μιά λαμ-
περή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει.
- Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
- Όχι, δεν μπορώ, απάντησε ο Πλούτος, έχω
ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν
υπάρχει χώρος για σένα.
Η Αγάπη τότε αποφάσισε, να ζητήσει βοήθεια
από την Αλαζονεία, πού επίσης περνούσε από
μπροστά της, με ένα πανέμορφο σκάφος.
- Σε παρακαλώ βοήθησέ με, είπε η Αγάπη.
- Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι
μούσκεμα και θα μού χαλάσεις το όμορφο σκά-
φος μου, της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα καί έτσι η Αγάπη απο-
φάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
- Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου,
- Ώ ! Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη πού θέλω
να μείνω μόνη μου, είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία, πέρασε μπροστά από την Αγάπη,
αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν
τόσο ευτυχισμένη πού ούτε κάν άκουσε την
Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή..
- Αγάπη, έλα προς τά εδώ ! Θα σε πάρω εγώ
μαζί μου.
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος, πού η Αγάπη
δεν εγνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευ-
γνωμοσύνη πού ξέχασε να ρωτήσει τα’ όνομά
του.
Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος
έφυγε και πήρε τον δρόμο του. Η Αγάπη γνωρί-
ζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο πού την
βοήθησε, ρώτησε την Γνώση.
- Γνώση, ποιος με βοήθησε;
- Ο Χρόνος, απάντησε η Γνώση.
- Ο Χρόνος; ρώτησε η Αγάπη. Γιατί με βοή-
θησε.. ο Χρόνος;
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθειά σοφία
της είπε:
- Διότι μόνο ο Χρόνος, μπορεί να καταλάβει
πόσο μεγάλη σημασία, έχει η Αγάπη.
11
Από Βασίλειον Ροκκά προσφοράς συνέχεια
Άλλο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Το ισχυρό Φύλλο (Μια περιγραφή για την Γυναίκα):
Όταν ο Θεός έφτιαξε την γυναίκα, εργαζόταν μέχρι αργά την
έκτη ημέρα. Ένας άγγελος, τον πλησίασε και του είπε, γιατί σπαταλάς
τόσο χρόνο γι’ αυτή;
Και ο Κύριος του απάντησε: Ξέρεις πόσες προδιαγραφές
πρέπει να πληροί για να την τελειοποιήσω;
- Πρέπει να μπορεί να πλυθεί, αλλά να μην είναι πλαστική.
- Να παίζει περισσότερους από διακόσιους (200) ρόλους και να μπο-
ρεί να φτιάξει, όλων των ειδών τα φαγητά.
- Θα πρέπει να μπορεί να αγκαλιάζει πολλά παιδιά ταυτόχρονα, να
δίνει μια αγκαλιά που θα θεραπεύει οτιδήποτε, από ένα πληγωμένο
γόνατο μέχρι μια πληγωμένη καρδιά και να τα κάνει όλα αυτά με μόνο
δύο χέρια.
Ο Άγγελος εντυπωσιάσθηκε. Μόνο δύο χέρια; Αδύνατον και
είναι το βασικό μοντέλο; Πολλή δουλειά για μια ημέρα. Περίμενε μέχρι
αύριο και την ολοκληρώνεις.
Όχι, είπε ο Κύριος. Είμαι τόσο κοντά στην ολοκλήρωση αυτής
της δημιουργίας, που θα είναι η αγαπημένη της καρδιάς μου. Θερα-
πεύεται μόνη της όταν αρρωσταίνει και δουλεύει δεκαοκτώ (18) ώρες
την ημέρα.
Ο Άγγελος την πλησίασε και άγγιξε την γυναίκα. Μά την έφτιαξες
τόσο μαλακή Κύριε.
- Είναι μαλακή, είπε ο Κύριος, αλλά την έφτιαξα και δυνατή επίσης.
Δεν διανοείσαι τι μπορεί ν’ αντέξει και να ανταπεξέλθει.
- Μπορεί να σκεφθεί; ρώτησε ο Άγγελος.
- Ο Κύριος απάντησε. Όχι μόνο να σκεφθεί, αλλά να αιτιολογήσει
και να διαπραγματευθεί.
Ο Άγγελος, άγγιξε την γυναίκα στο μάγουλο. Κύριε, φαίνεται πώς
η δημιουργία σου στάζει, της έχει βάλει πολλά βάρη.
- Δεν στάζει, είναι δάκρυα, ο Κύριος διόρθωσε τον Άγγελο.
- Και τι εξυπηρετεί; ρώτησε ο Άγγελος.
Και είπε ο Κύριος:
Τα δάκρυα, είναι ο τρόπος να εκφράσει την λύπη της, τις αμφιβο-
λίες της, την Αγάπη της, την μοναξιά της, τον πόνο και την υπερηφά-
νεια της.
Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στον Άγγελο.
Κύριε, είσαι ιδιοφυία. Σκέφθηκες τα πάντα. Η γυναίκα είναι πραγ-
ματικά υπέροχη.
Και λέει ο Κύριος.
Πράγματι είναι. Η γυναίκα έχει αντοχές οι οποίες εντυπωσιάζουν
τον άνδρα. Μπορεί να διαχειρισθεί προβλήματα και να έχει πολλές
ευθύνες, δημιουργεί ευτυχία, αγάπη και έχει άποψη. Χαμογελάει όταν
θέλει να τσιρίξει,τραγουδάει όταν θέλει να κλάψει, κλαίει όταν είναι ευ-
τυχισμένη και γελάει όταν φοβάται. Δίνει μάχη για τα πιστεύω της, αν-
τιμάχεται την αδικία, δεν δέχεται το όχι για απάντηση όταν βλέπει
καλύτερη λύση. Δίνει τον εαυτό της για την προκοπή της Οικογένειάς
της. Συνοδεύει την φίλη της στον γιατρό εάν φοβάται. Η Αγάπη της,
είναι άνευ όρων. Κλαίει όταν τά παιδιά της κερδίζουν, είναι ευτυχι-
σμένη όταν οι φίλοι της τα καταφέρνουν. Χαίρεται όταν ακούει για μια
γέννηση ή ένα γάμο. Είναι συντετριμμένη όταν χάνεται κάποιος συγ-
γενής ή φίλος. Αλλά, βρίσκει την δύναμη να συνεχίσει την ζωή. Γνω-
ρίζει πως ένα φιλί και μια αγκαλιά, θεραπεύουν μια πληγωμένη
καρδιά. …Έχει μόνο ένα ελάττωμα. « Ξεχνάει, τι αξίζει ».!

12. Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, το πρώτο Ανώτατο
Εκπαιδευτικό Ίδρυμα του Ελεύθερου Ελληνικού Κρά-
τους, συμπλήρωσε φέτος 189 χρόνια συνεχούς λει-
τουργίας ως φυτωρίου Αξιωματικών του Ελληνικού
Στρατού.
Το σύντομο αυτό αφιέρωμα στη Σχολή Ευελ-
πίδων, για το τεράστιο Εθνικό έργο που επιτέλεσε από
της ιδρύσεώς της μέχρι σήμερα, είναι ταυτόχρονα και
απότιση ελάχιστου φόρου τιμής προς τους νεκρούς
απόφοιτους από αυτήν Αξιωματικούς και Ευέλπιδες,
που έπεσαν μαχόμενοι ηρωικά στους Αγώνες του
Έθνους μας.
Στον τιτάνιο αγώνα για την αποτίναξη του
Τουρκικού ζυγού κατά την Επανάσταση του 1821, τα
στελέχη των Επαναστατικών Στρατευμάτων προέρ-
χονταν κυρίως από Έλληνες αγωνιστές και ξένους φι-
λέλληνες Αξιωματικούς.
Ο πρώτος Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδί-
στριας λίγο μετά την άφιξή του στην Ελλάδα (7-1-
1828), διαπίστωσε την ανάγκη δημιουργίας
καταρτισμένων μόνιμων στελεχών του Στρατού, παρά
τα άλλα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Έτσι έκανε ένα μεγάλο και αποφασιστικό
βήμα, με τη λειτουργία στο Ναύπλιο, (σε ένα παλιό
τριώροφο κτίριο κτισμένο στην εσωτερική πλευρά
των τειχών του φρουρίου της πόλης, κοντά στο τότε
οπλοστάσιο), της πρώτης Σχολής, με την επωνυμία
«Λόχος Ευελπίδων», (το διάταγμα ιδρύσεως υπογρά-
φεται αργότερα στις 21-12-1828), «Δια την Στρατιωτι-
κήν και Επιστημονικήν Εκπαίδευσιν των νέων καλών
οικογενειών, οι οποίοι όφειλαν μιαν ημέραν να εισέλ-
θουν ως Αξιωματικοί εις το Τακτικόν Σώμα», όπως
έγραψε στα απομνημονεύματά του ο τότε Γενικός Δι-
ευθυντής των Τακτικών Στρατευμάτων Βαυαρός Σχης
Κάρολος-Γουλιέλμος Φον Χέυσεκ.
Στις 16 Ιουλίου 1831 αποφοιτούν από τη Σχολή
οι πρώτοι Ανθυπολοχαγοί του Πυροβολικού, στους
οποίους επιδίδει τα διακριτικά ο ίδιος ο Καποδί-
στριας.
Στις 18 Αυγούστου 1832 εξέρχεται από τη
Σχολή η δεύτερη σειρά Αξκων, 9 Ανθυπολοχαγοί.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1833 εξέρχονται 7 Ανθυπα-
σπιστές, η τρίτη σειρά μαθητών της Σχολής.
Στις 30 Απριλίου 1834, η Σχολή με 53 μαθητές
συνολικά, μετασταθμεύει από το Ναύπλιο στη Αίγινα.
Στις 28 Αυγούστου 1836 εξέρχεται από τη
Σχολή η τέταρτη σειρά από 7 Ανθυπασπιστές.
Τον Αύγουστο του 1837, η Σχολή με 79 μαθητές μετα-
φέρεται εκ νέου από την Αίγινα στον Πειραιά .
Τον Ιούνιο του 1854 η Σχολή μεταστεγάζεται
προσωρινά από τον Πειραιά στην Αθήνα ( Μέγαρο
της Δούκισσας της Πλακεντίας, στα Ιλίσια ) λόγω της
Αγγλικής κατοχής του Πειραιά .
Τον Οκτώβριο του 1857 η Σχολή επανεγκαθί-
σταται στον Πειραιά, στις παλιές εγκαταστάσεις (στο
συγκρότημα του Γάλλου επιχειρηματία Φεράλδη, το
οποίο αγόρασε το Υπουργείο Στρατιωτικών).
Στις 29 Ιουλίου 1881 διορίζεται Διοικητής της
Σχολής ο νεότερος γιος του Γέρου του Μοριά, Αντι-
συνταγματάρχης του Πυροβολικού, Πάνος Κολοκο-
τρώνης.
Στις 7 Μαΐου 1890 τίθεται ο θεμέλιος λίθος
του κτιριακού συγκροτήματος της νέας Σχολής Ευελ-
πίδων στο Πεδίο του Άρεως, που είναι δωρεά του
Εθνικού Ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, όπου εγκαθί-
σταται η Σχολή στις 10 Σεπτεμβρίου του 1894.
Στις 17 Απριλίου 1926 απονέμεται στο Τάγμα
Ευελπίδων η Πολεμική Σημαία .
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, οι Ευέλπιδες 3ης τά-
ξεως εξέρχονται Ανθυπολοχαγοί και μεταβαίνουν στο
Μέτωπο, οι της 2ας τάξεως διακόπτουν τη εκπαί-
δευση και οι της 1ης τάξεως λαμβάνουν άδεια επ’ αό-
ριστον.
Από 20 έως 28 Μαΐου 1941, οι Ευέλπιδες
1ηςκαι 2ας τάξεως που ευρίσκονται στην Κρήτη, αγω-
νίζονται με ηρωισμό και αυταπάρνηση εναντίον των
Γερμανών.
Από 7 έως 11 Δεκεμβρίου 1944, εξαιτίας των
τραγικών για την Πατρίδα «Δεκεμβριανών», οι Ευέλ-
πιδες υπερασπίζονται με πνεύμα αυτοθυσίας τις εγ-
καταστάσεις της Σχολής, από τις συνεχείς επιθέσεις
του ΕΛΑΣ., ο οποίος ούτε τον ιερό αυτό χώρο δεν σε-
βάστηκε.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1982 γίνονται τα επίσημα
εγκαίνια του νέου Στρατοπέδου της Σχολής στη Βάρη
Αττικής, στο οποίο μεταφέρθηκε και λειτουργεί πλέον
η Σχολή.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1990 θεσμοθετείται για
πρώτη φορά η είσοδος στη Σχολή και γυναικών προ-
ορισμένων για τα Σώματα ( ΣΕΜ-ΣΥΠ-ΤΕΣ).
Αυτή είναι πολύ σύντομα η Ιστορία της Στρα-
τιωτικής Σχολής Ευελπίδων, ενός Ιδρύματος που
σφυρηλάτησε χαρακτήρες, προσέφερε στρατιωτική
και επιστημονική κατάρτιση σε χιλιάδες Ευέλπιδες
και ανέδειξε σπουδαίους Ηγήτορες του Στρατού.
Η παρουσία αποφοίτων της Σχολής Ευελπί-
δων και στη Δημόσια Ζωή της Πατρίδας μας ( Πρω-
θυπουργοί- Υπουργοί- Βουλευτές- Ακαδημαϊκοί-
Πανεπιστημιακοί- Διοικητές Κρατικών Οργανισμών-
Μελετητές- Συγγραφείς κ.λ.π.), που συμμετείχαν
ενεργά στην ιστορική πορεία της Πατρίδας μας, ανα-
γνωρίσθηκαν από τον Ελληνικό λαό και τιμήθηκαν
από την Πολιτεία και τους φορείς της.
Νικόλαος Φωτιάδης
1 ΙΟΥΛ ΙΟΥ 1 828, Λ Ε ΙΤΟΥ ΡΓΙΑ Σ ΤΟ ΝΑΥ ΠΛ ΙΟ
ΤΗΣ Σ ΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ Σ ΧΟΛ ΗΣ Ε Υ Ε Λ ΠΙΔΩ Ν
12

13. Ως τον Απρίλιο του 2010, η Ελλάδα βρέθηκε σ’ ένα τέλμα
από χρόνια οικονομικά προβλήματα, που αφορούσαν το δη-
μόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα, τα οποία εξε-
λίσσονταν σε παθογόνα. Για να μην εκτραπεί η κατάσταση,
η κυβέρνηση απευθύνθηκε σ’ ένα «μηχανισμό στήριξης»,
τον οποίο αποτελούσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η χώρα εισήλθε σε μια πρωτόγνωρη για τους καιρούς μας
πραγματικότητα όπου της επιβλήθηκαν έλεγχοι και περιορι-
σμοί. Παρήλθε μια εποχή ευμάρειας και υπερκαταναλωτι-
σμού, η οποία επέδρασε στη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής
των νεοελλήνων: η ευζωία είχε καταστεί αυτοσκοπός κι ο
ατομικισμός υπερίσχυσε του δημοσίου συμφέροντος.
Στις 21 Αυγούστου, η χώρα εξήλθε της μνημονιακής
εποχής. Ωστόσο, η ουσιαστική ανασυγκρότησή της δεν θα
προέλθει από τεχνοκρατικούς χειρισμούς, αλλά από ένα ρι-
ζικό ανθρωπολογικό μετασχηματισμό των πολιτών σύμφωνα
με τις αξίες του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού πνεύματος.
Η πρόταση δεν είναι ιστορικά πρωτότυπη στο χώρο των πο-
λιτικών ιδεών· τη διατύπωσε ο Φλωρεντίνος πολιτικός στο-
χαστής και συγγραφέας Niccolò Machiavelli (1469-1527) σε
μια εποχή κατά την οποία η Ιταλία ήταν «σκλαβωμένη»,
«χωρίς τάξη», «λεηλατημένη» από τους ξένους εισβολείς,
ώστε ο ίδιος αναμένει «ένα συνετό και άξιο ηγεμόνα να δη-
μιουργήσει μια μορφή διακυβέρνησης, που θα τιμούσε τον
ίδιο και θα ωφελούσε όλο το λαό αυτής της χώρας […]» («Ο
Ηγεμόνας», 26).Ο Machiavelli είχε μελετήσει τους αρχαίους
Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς αναζητώντας στα έργα
τους πρόσωπα - υποδείγματα αρετής, θάρρους, και σοφίας,
που θεωρούσε απαραίτητα για την κοινωνία της εποχής του,
την οποία μάστιζαν η διαφθορά και η ιδιοτέλεια.
Προβάλλει επαινετικά το πρόσωπο και τη δράση του
Λεύκιου Κοϊγκτίου Κιγκινάτου (Lucius Quinctius Cincinna-
tus, π. 519-430 π.Χ.). Ο Κιγκινάτος διήγε λιτό βίο, καλλιερ-
γώντας ένα μικρό αγρό, από τον οποίο βιοποριζόταν, ώσπου
η Σύγκλητος τον όρισε δικτάτορα (Dictator), για να υπερα-
σπιστεί τη Ρώμη. Η πόλη κινδύνευε από τους Αικούους
(Aequi), μια ιταλική φυλή εγκατεστημένη επί τωνΑπεννίνων
Ορέων, οι οποίοι ήδη πολιορκούσαν τον ύπατο Minucius Es-
quilinusAugurinus νοτιοανατολικά της Ρώμης. Ο Κιγκινάτος
μετέβη στη Ρώμη, περιεβλήθη την τήβεννο και συγκρότησε
στράτευμα, με το οποίο νίκησε τους Αικούους και απελευ-
θέρωσε τον Minucius (458 π.Χ.). Μετά από δεκαέξι μόνο
ημέρες παραμονής στο αξίωμα, παραιτήθηκε και επέστρεψε
στον αγροτικό βίο.
Ο Machiavelli εκθειάζει το χαρακτήρα και τις αρετές
αυτών των αντρών, για τους οποίους ήταν τιμή μόνο να προ-
σφέρουν στην πατρίδα κι όλα τα κέρδη που θα μπορούσαν
να αποκομίσουν από τους πολέμους τα διέθεταν για το κοινό
καλό. Οι ίδιοι στον ιδιωτικό τους βίο παρέμεναν ταπεινοί,
ολιγαρκείς, ευχαριστημένοι με τη φτώχεια τους, υπάκουαν
στις αρχές και σέβονταν τους ανωτέρους τους (Διατριβές
πάνω στα δέκα πρώτα [βιβλία] του Τίτου Λίβιου, III.25).
Ο Αγησίλαος υπάκουσε στις αρχές της Σπάρτης,
όταν τον ανακάλεσαν να την υπερασπιστεί από ένα αντιλα-
κωνικό συνασπισμό ελληνικών πόλεων (αρχές της άνοιξης
του 394 π.Χ.). Στις αρχές του καλοκαιριού του 396 π.Χ., ο
Αγησίλαος έφτασε στην Έφεσο. Απέρριψε δελεαστικές προ-
τάσεις των Περσών για συμβιβασμό, γιατί «μόνο η πόλη του
ήταν αρμόδια να αποφασίσει για την ειρήνη» (Πλούταρχος,
Αγησίλαος, 10.7.). Διενήργησε νικηφόρες επιχειρήσεις στη
Μικρή Φρυγία και Λυδία, με τις οποίες κλόνισε την περσική
κυριαρχία στη δυτική Μικρά Ασία. Απέκτησε φήμη, ισχύ,
και εξουσία, «ωστόσο δεν επηρεάστηκε από κανένα απ’αυτά
[…] κάνοντας φανερό ότι δε θα προτιμούσε ολόκληρη τη γη
αντί της πατρίδας του […] ούτε κέρδη ανήθικα κι επικίνδυνα
[…]» (Ξενοφών, Αγησίλαος, 1). Ο Αγησίλαος δεν υπολόγιζε
κόπους, κινδύνους ούτε την ηλικία και τη σωματική του κα-
τάσταση, «όπου νόμιζε ότι θα ωφελούσε σε κάτι την πατρίδα
του, αλλά πίστευε ότι αυτό είναι το καθήκον ενός καλού βα-
σιλιά, να κάνει όσο μπορούσε περισσότερα καλά στους υπη-
κόους του». Ο Ξενοφώντας ανάμεσα στις μεγάλες αρετές του
Αγησιλάου διακρίνει ότι «προπάντων υπηρετούσε τους νό-
μους» (Αγησίλαος, 7).
Ο ίδιος ικανοποιούνταν περισσότερο όταν πλούτιζαν
η πατρίδα και οι στρατιώτες του παρά αυτός (Πλούταρχος,
Αγησίλαος, 10.7.), κι «έδειχνε ότι ντρεπόταν κάθε φορά που
το κρεβάτι του δεν ήταν το χειρότερο από εκείνα των συμ-
πολεμιστών του» (Ξενοφών, Αγησίλαος, 5). Η διακόσμηση
και η επίπλωση του σπιτιού του διατηρούνταν σύμφωνα με
τα παραδοσιακά σπαρτιατικά ήθη (Πλούταρχος, Αγησίλαος,
19.5-8). Ο Αγησίλαος απέρριπτε τα πλούτη και τις ηδονές
(φορούσε πάντα τα ίδια πολυφορεμένα ρούχα), απέφευγε την
πολυφαγία και τη μέθη, άντεχε τις καιρικές μεταβολές των
εποχών του έτους, και ποτέ δεν αφέθηκε στη μαλθακότητα
και τη νωθρότητα (Ξενοφών, Αγησίλαος, 5· Πλούταρχος,
Αγησίλαος, 14.1-4).
Η αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή παράδοση κληρο-
δοτεί στους σύγχρονους Έλληνες αξίες και τρόπο ζωής: ακα-
τάβλητη και δυναμική παρουσία στα πολιτικά πράγματα,
ευσυνείδητη προσφορά στην πατρίδα χωρίς υλικές απολαβές
και κέρδη, προάσπιση του κοινού καλού και του δημοσίου
συμφέροντος, μετρημένο τρόπο ζωής. Το συγκεκριμένο αν-
θρωπολογικό πρότυπο είναι αυθεντικό κι η αξία του διαχρο-
νική, διότι σφυρηλατήθηκε μέσα από την τριβή ικανών και
χαρισματικών αντρών με σοβαρά ζητήματα του δημοσίου
βίου σε εποχές όπου οι προκλήσεις ήταν πολλές και η ανά-
ληψη δράσης επιβεβλημένη.Η μελέτη των έργων και των
πράξεών τους αποκαλύπτει το μέγεθος των αρετών, αλλά και
των παθών, που διακατέχουν την ανθρώπινη προσωπικό-
τητα.
13
Μία πρόταση διεξόδου από την κρίση: η αναβίωση των αξιών
του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού πνεύματος
Ιωάννης Σταμούλος
Διδάκτωρ Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ.